Το ανάθεμα - Public · 2017-07-31 · Πρώτη απ’ όλες το έπαθε η...

Το ανάθεμα

Η Νάντια της Γιόλακας

GIOLAKA apo efhtimi.indd 3 16/6/16 9:41 π.μ.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Το ανάθεμα

Η Νάντια της Γιόλακας

Μυθιστόρημα

ΑΓΚΥΡΑ


Τυπογραφική διόρθωση: Νέστορας Χούνος Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Ελαιοτριβάρη Μακέτα εξωφύλλου: Ευθύμης Δημουλάς

© 2016 ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ &

EKΔOΣEIΣ «ΑΓKYPA» Δ.A. ΠAΠAΔHMHTPIOY A.B.E.E. Λάμπρου Κατσώνη 271 & Γεωργίου Παπανδρέου, Άγιοι Ανάργυροι, Τ.Κ. 13562 Τηλ.: 210 2693800-4 • Fax: 210 2693806-7 Κεντρικό κατάστημα: ΑΓΚΥΡΑ-ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ, Σόλωνος 124 Αθήνα, Τ.Κ. 10681, Τηλ.: 210 3837667 • Fax: 210 3837066 e-mail: [email protected] • www.e-agyra.gr

ISBN: 978-960-547-307-5

Χώρα προέλευσης: Ελλάδα

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή μέρους ή όλης της έκδοσης, η μεταφορά σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό αποθηκευτικό σύστημα ή αναμετάδοση με οποιασδήποτε μορφής ηλεκτρονικά, μηχανικά, φωτοτυπικά ή άλλα μέσα, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Ν. 2121/1993, καθώς και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν και στην Ελλάδα.


Στους αποπομπαίους, τους παρίες και τα περιθώρια...


Ευχαριστώ τις αγαπημένες μου φίλες και συγγραφείς: Δήμητρα Πυργελή που με ώθησε να ξαναγράψω

μυθιστόρημα και συνταξιδέψαμε! Δήμητρα Σοφιανού, για όσα μοιραστήκαμε

σε δύσκολες στιγμές!Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ξεχωριστό φίλο

και καλλιτέχνη Ορέστη Ουδενιώτη για την από καρδιάς παραχώρηση του έργου του,

στο εξώφυλλο!


11

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στη Βαλεριάνα, μια φανταστική πόλη, που τοποθετείται νοερά στον δήμο

Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας. Η συγκεκριμένη περιοχή επιλέχθηκε αποκλειστικά και μόνο επειδή τη γνωρίζω, ως πα-τρίδα μου, καλύτερα από κάθε άλλη όσον αφορά την τοπογεω-γραφία της. Αυτό με διευκόλυνε στις περιγραφές μου.

Ήταν ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι του 2015, όταν ο Κώ-στας, ο Άλκης και η Φωτεινή με προέτρεψαν να γράψω μια βι-τριολική κωμωδία. Τελικά βγήκε το μυθιστόρημα που κρατάτε στα χέρια σας. Τι είναι δεν ξέρω...

Ουδεμία σχέση όμως έχουν τα γεγονότα και τα πρόσωπα που περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου με την πραγματι-κότητα.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να αντικαταστήσει, αν επιθυμεί, τη λογοτεχνική τοποθεσία στο μυαλό του με έναν μη τόπο, μια φανταστική πολιτεία, ενδεχομένως τη γειτονιά του ή τη δική του πατρίδα.


13

ΤΟ ΑΓΟΣ

Εκείνο το καλοκαίρι οι γριές της Βαλεριάνας κουφάθηκαν όλες. Για να ακριβολογούμε, το κακό χτύπησε και μικρό-

τερες ηλικίες. Καταγράφηκαν στο ιατρικό κέντρο περιστατικά γυναικών, που μόλις είχαν κλείσει τα τριάντα. Τέτοια κατάρα η πόλη δεν είχε ξαναγνωρίσει.

Πρώτη απ’ όλες το έπαθε η κυρα-Μέλπω, η γυναίκα του Ασημάκη του ταξιτζή. Ήταν βλέπεις η μεγαλύτερη κουτσο-μπόλα! Μόλις η κώφωση της στέρησε την επικοινωνία με τις φιλενάδες της, η ζωή γι’ αυτή δεν είχε καμιά πλέον αξία.

«Είμαι μια νεκρή», ούρλιαζε κάθε φορά που συναντούσε κάποια απ’ το σινάφι της.

Οι άλλες ψευτόκλαιγαν για να της δείξουν τη στενοχώρια τους για ό,τι της συνέβη, αλλά βαθιά μέσα τους το γλεντού-σαν. «Καλά να πάθεις, σαρακιασμένη», σκεφτόταν η μία, «σε τιμώ ρησε ο Θεός για όσα έλεγες», ψιθύριζε η άλλη και όλες μαζί απολάμβαναν τη δυστυχία της αρχικουτσομπόλας, που δεν άκου γε ούτε μπουμπουνητό.

Με το που μπήκε ο Αύγουστος, η κουφαμάρα σαν επιδημία απλώθηκε σ’ ολόκληρο τον γυναικείο πληθυσμό άνω των τριά-


14


ντα. Μόνο μία σώθηκε απ’ τη δύσμοιρη πολιτεία – η Αννούλα, η γυναίκα του κυρ Χαράλαμπου Μπέζα, του μελισσοκόμου. Στην αρχή οι περισσότερες σκέφτηκαν πως το μέλι που έτρωγε κάθε πρωί τη βοήθησε να διασώσει την ακοή της κι άρχισαν όλες να παραγγέλνουν κερήθρες με το κιλό. Μασούσαν, μα-σούσαν, κατέβαζαν τη γλυκόζη σαν νερό, μέχρι που κατάντη-σαν να γίνουν διαβητικές. Δεν τους έφτανε η κουφαμάρα, η ινσουλίνη τούς έλειπε.

Ώσπου μια μέρα η κυρα-Ασπασία, η γυναίκα του κυρ Γιάν-νη του φούρναρη, παλιού κομμουνιστή, πήρε ένα λευκό χαρ-τόνι κι έγραψε πάνω του με κόκκινο μαρκαδόρο και μεγάλα γράμματα: «Με πάλη ταξική θα έρθει κι ακοή». Ήταν το σύν-θημά της, για να το διαβάσουν και οι πρεσβύωπες κυράδες του Συλλόγου Γυναικών Τριφυλίας, που είχαν συγκεντρωθεί στο οικολογικό πάρκο, για να πραγματοποιήσουν την ετήσια γενι-κή τους συνέλευση με θέμα ημερήσιας διάταξης: «Αυτός, αυτή και το αυτί».

Ο δήμος της πόλης είχε φροντίσει να μη λείπουν οι απαραί-τητες μικροφωνικές εγκαταστάσεις με ηχεία τεραστίων διαστά-σεων που ο ήχος τους, απ’ ό,τι λέγανε οι ειδικοί, μπορούσε να σηκώσει παλιρροϊκό κύμα στο Ιόνιο. Ευελπιστούσαν οι καη-μένες πως κάτι θ’ άκουγαν με τα ντεσιμπέλ στο φόρτε τους. Και είναι αλήθεια πως κατά τη διάρκεια των συζητήσεων οι περισ-σότερες κατόρθωσαν να συνεννοηθούν. Βοήθησαν βέβαια και τα ατομικά ακουστικά που διέθεταν οι εύπορες, αλλά και οι ταπεινής καταγωγής κυράδες βρήκαν τη λύση. Κά θισαν στις πρώτες θέσεις, για να διαβάζουν τα χείλη των μελών του διοι-κητικού συμβουλίου που ήταν στο πάνελ.

Βέβαια, υπήρξαν και παρατράγουδα. Όταν μιλούσε η κυ-ρα-Καλλιόπη, ταμίας του Συλλόγου, λόγω χρόνιας φαρυγγο-λαρυγγίτιδας δεν μπορούσε να φωνάξει δυνατά. Παρ’ όλες


15

ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ – Η ΝΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΛΑΚΑΣ

τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλλε, το ακρο α τήριο από κάτω ωρυόταν διαρκώς: «τι;» «πώς;» «ε;» και άλλα επιφωνή-ματα που συνήθως εκφέρουν οι άνθρωποι που στερούνται ακοής. Τότε κι αυτή, μην έχοντας άλλο τρόπο να επικοινω-νήσει μαζί τους, πέταξε οργισμένη το μικρόφωνο στο κέντρο της συνάθροισης και βρήκε στο κούτελο την κυρα-Ασπασία, τη γυναίκα του κομμουνιστή. Η συνέλευση πήγε να πάρει φω-τιά. Αν δεν ήταν ψύχραιμες δυο τρεις εξ αυτών και με κάποιο επίπεδο να σώσουν την κατάσταση, θα θρηνούσαμε θύματα. Αρκεί ν’ αναλογιστεί κανείς πως η οργισθείσα με τον βραχνό λαιμό ήταν κόρη του ταγματασφαλίτη Μητρούσια, που στον εμφύλιο είχε στείλει στη Μακρόνησο τον αδελφό της μάνας της κυρα-Ασπασίας.

Εκείνο το βράδυ στο οικολογικό πάρκο, απ’ τα ουρλιαχτά και τις κραυγές χάθηκαν και πολλές μασέλες, καθώς ακούσια εκσφενδονίζονταν με δύναμη κατά την εναγώνια προσπάθεια ορισμένων ηλικιωμένων γυναικών να πουν την άποψή τους. Φημολογείται ότι ο κύριος Γιώργος Μάνεσης, ο οδοντοτεχνί-της, προίκισε την κόρη του μόνο απ’ τις παραγγελίες που είχε την επομένη της γενικής συνέλευσης.

Τελικά, το πόρισμα που έβγαλαν ήταν ασαφές. Το πρόβλη-μα που αντιμετωπίζουμε, κατέληγαν, αποτελεί προϊόν οικονο-μικής κρίσης και ένεκα των σκληρών και απάνθρωπων μέτρων της κυβέρνησης επήλθε η κώφωση, αλλά πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι, μεταφυσικοί, που τους αγνοούμε. Αυτή ήταν η άποψη της πλειοψηφίας. Η μειοψηφήσασα γαλαρία ήθελε την ευθύνη να έχουν οι άντρες, που εγκαταλείπουν τις γυναίκες τους στο έλεος της μοναξιάς του σπιτιού και των υποχρεώσεων. Εξαιτίας αυτής της απαξίας που αισθάνονται, οι αισθήσεις σε συνεργασία με το πνεύμα ατονούν και εξασθενούν μέχρι τελι-κής πτώσεως. Μάλιστα, μια σαραντάρα πανέξυπνη και σμιχτο-


16


φρύδα, η Ελεονόρα Χαιρέτη, προέβλεψε ότι θα χάσουν, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, και το φως τους όπου να ’ναι, αν συνεχιστεί η παραμέλησή τους εκ μέρους των αντρών. Όπως συμβαίνει με όλες τις μειοψηφικές τάσεις, η θέση αυτή τέθηκε στο αρχείο και στο δελτίο Τύπου το βάρος έπεσε στο ΔΝΤ και την οικονομική αδυναμία των περισσότερων γυναικών να επι-σκεφτούν τους κατάλληλους γιατρούς.

Την άλλη μέρα όμως κυκλοφόρησε μια φήμη από στόμα σε στόμα, γιατί από αυτί σε αυτί ήταν αδύνατον, που την ήθελαν να προέρχεται από τη γειτονική μονή της Αγίας Θέκλας: «Η Αννούλα του κυρ Χαράλαμπου του μελισσοκόμου διατηρεί την ακοή της, όχι γιατί τρώει μέλι», όπως λαθεμένα πίστευαν μέχρι τότε οι απολέσασες την ακοή τους Βαλεριανές γυναίκες, «αλλά επειδή εξομολογείται καθημερινά τις αμαρτίες της στον παπα-Στρατή».

Καθώς υπήρχαν πολλές που εξομολογούνταν και κοινω-νού σαν τακτικά, θεώρησαν πως αυτή η είδηση είναι ψευδής και υποβολιμαία και αντί να ρωτήσουν την ίδια την κυρα-Αννούλα αν αληθεύει, προσπάθησαν να σπιλώσουν την τιμή και την υπόληψή της.

«Κι εμείς στον ίδιο Θεό πιστεύουμε», έλεγαν. «Τι παραπάνω έχει αυτή από εμάς και ο Μεγαλοδύναμος της άφησε άθικτη την ακοή;» μουρμούριζαν διαρκώς.

Αλλά η μισή πόλη άκουγε τα μουρμουρητά των κουφών γυναικών. Επόμενο ήταν ο λαβωμένος ψυχισμός τους να επι-δεικνύει μια επιθετική συμπεριφορά προς τη διασωθείσα Αν-νούλα, που άκουγε μέχρι και το θρόισμα των φύλλων. Γι’ αυτό και το μίσος τους απέναντί της μόνο τυχαίο δεν ήταν.

Και τι δεν έλεγαν γι’ αυτή! Πως... «απ’ την πολλή εξομο λό-γηση ο παπάς τα έχασε με τα αίσχη της και άνθρωπος καθώς ήταν κι αυτός, την τακτοποίησε καταπώς της άξιζε». Παρ’ όλα


17


αυτά όμως καμιά τους δεν μπορούσε να εξηγήσει με ποιο τρό-πο αυτή γλίτωσε απ’ την κουφαμάρα.

Μάλιστα, η κυρα-Γιωργίτσα, του κυρ Σωτήρη του φούρ να-ρη η μάνα, κάθε φορά που έδινε μια φραντζόλα ψωμί, με φωνή στεντόρεια πετούσε τη χολή της: «Κι εμείς το φάγαμε το μαρα-φέτι, αλλά μας άνοιξε άλλα πράγματα, όχι τ’ αυτιά. Αυτή πώς τα κατάφερε, ένας Θεός ξέρει».

Η κυρα-Μαρίνα, η χήρα του Σταμάτη του κρεοπώλη, ανα-ρω τιόταν: «Ποιος να γνωρίζει, γυναίκες, πώς την εξομολογού-σε ο γερο-τράγος; Ούτε ιατρική συνταγή να ήταν η άφεση που της έδινε!»

Κουφές, κουφές, αλλά είχαν βρει τον τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους. Ούρλιαζαν σαν μαινάδες, πετάγονταν οι φλέβες στον λαιμό κι όταν δεν κατάφερναν να καταλάβουν τι έλεγε η καθεμιά τους, το έριχναν στις χειρονομίες και τους μορφα-σμούς. Ήταν η εποχή που είχαν σπάσει τα νεύρα των παιδιών και των αντρών της πόλης. Οι νέες κοπέλες φοβούνταν μην πάθουν το ίδιο κι αυτές. Μόλις πληροφορήθηκαν πως η μόνη διασωθείσα πιθανόν να τρυγούσε το σταφιδιασμένο κορμί της, το έριξαν στην εξομολόγηση.

Στον ιερό ναό του Αγίου Βασιλείου σχηματίζονταν ουρές από πανέμορφα κορίτσια, που καρτερούσαν με τις ώρες να γονατίσουν κάτω απ’ το πετραχήλι του θαυματουργού πα πά. Στον κήπο της εκκλησίας είχε χτίσει με ελενίτ κι ένα μι κρό αυ-θαίρετο καφέ για τα μνημόσυνα και τις κηδείες κι εκεί συνό-δευε στο τέλος την κάθε εξομολογηθείσα, για να τη δροσίσει με μια πορτοκαλάδα. Όπως επικαλείτο ο ίδιος, «όταν φεύγουν τ’ αμαρτήματα από πάνω μας, το αιφνίδιο άδειασμα ρίχνει την πίεση και επέρχεται ζάλη».

Πού να τις καταφέρει όμως όλες ο παπα-Στρατής! Από ογδό-ντα επτά κιλά έφτασε τα πενήντα τρία κι όλο και κατέβαινε...


18


Τότε έγινε ένα θαύμα, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι που σύ-χναζαν στην Αύρα, το καφενείο της πλατείας. Στην ανα μπου-μπούλα του κι αυτός ο χριστιανός το παρατράβηξε. Ξεχάστηκε και ταχτοποίησε μέχρι και την Μπία, την ανιψιά του, κόρη του καντηλανάφτη Στέργιου Πετρομιχάλη, που ήταν κωφάλαλη απ’ τη γέννα της. Πάνω στο θείο έργο η πενηντάρα γυναίκα έβγαλε φωνή που ακούστηκε μέχρι το διπλανό χωριό, το Κου-τσίμπραλη. Και τι φώναξε!

«Ακούω, παπα-Στρατή μου, μιλάω, ακούω... Ο Αλλάχ είναι μεγάλος».

Τα ’χασε ο ιερωμένος επιβήτορας.«Ο Θεός! Μωρή... σαν δεν ντρέπεσαι... Ποιος Αλλάχ;» της

φώναξε οργισμένος. «Συγχώρα με, θείε μου, αλλά δεν μπορώ να προφέρω καλά

το θου», του είπε κι έτσι τον ηρέμησε. Τέτοια κι άλλα πολλά έλεγαν και σάρκαζαν την Μπία οι

κου τσομπόληδες της πόλης με την οργιώδη φαντασία τους. Τώρα, το ότι μπόρεσε η κωφάλαλη γυναίκα ν’ ακούσει, αλλά και να μιλήσει τόσο καθαρά, οι καφενόβιοι το απέδωσαν στο καθαγιασμένο μόριο του παπα-Στρατή. Οι πλέον ψαγμένοι όμως το έριξαν στην επιστημονική ανάλυση, μα απάντηση δεν βρήκαν.

Μόνο ένας δωδεκαθεϊστής, εργένης εκ πεποιθήσεως, οικο-λό γος και χορτοφάγος από τους πλέον ανιαρούς στην πόλη, ο Ιάσονας, απεφάνθη πως «ο παπάς μας είναι η συνέχεια του Πρίαπου». Οι περισσότεροι αγνοούσαν τον θεό της μυ θο-λογίας και πίστεψαν πως ο ξενέρωτος αρχαιολάτρης εννοούσε τον Πρίαμο της Τροίας. Άρχισαν τα πειράγματα και οι ημι-μαθείς, ως συνήθως, πρωτοστατούσαν με δηκτικό τρόπο σε βάρος του. Αυτός όμως ενημερωμένος και πλήρως καταρτι-σμένος ρούφηξε μια γουλιά απ’ το τσάι του βουνού, που μό-


19


λις του είχαν σερβίρει, και με ύφος εκατό καρδιναλίων τούς αποστόμωσε.

«Ο Πρίαπος, κύριοι, ήταν θεός της γονιμότητας, προστάτης των αγροτικών ζώων, των φρουτοπαραγωγών φυτών, των κή πων και των ανδρικών γεννητικών οργάνων. Ήταν γιος του Διόνυσου και της Αφροδίτης. Προσπάθησε να βιάσει τη Λωτίδα, αλλ’ αυτή για προστασία της μεταμορφώθηκε στο δέντρο λωτό. Οι δικές σας οι γυναίκες έχουν μεταμορφωθεί σε φραγκοσυκιές κι εσείς σε αγριοτάρανδους!»

Τι ήταν να ξεστομίσει τέτοια φράση ο ραδικοφάγος! Τον σάπισαν στις σφαλιάρες και τις κλοτσιές κι από τότε δεν ξανα-πάτησε στην Αύρα ο Ιάσονας. Το συνηθίζουν οι κερατάδες σ’ όλα τα μέρη της γης. Αντί να τα βάζουν με τις γυναίκες τους και τον εαυτό τους, επιτίθενται στον εραστή ή στον ντελάλη.

Λίγο καιρό αργότερα, η γυναίκα του παπα-Στρατή πέθανε απ’ το μαράζι της. Όλ’ αυτά η ισχυρή διαίσθησή της τα αντι-λαμβανόταν και η θλίψη αποτυπωνόταν στα μάτια της. Θαρ-ρείς και οι φήμες με τα καμώματά του διάνοιγαν τα βουλω-μένα αυτιά της και διοχέτευαν τα αίσχη του κατευθείαν στο μυαλό της. Μια μέρα, αφού πρώτα τον καταράστηκε, ξεψύχη-σε απ’ τη μαυρίλα που της πρόσφερε.

Εκείνος, που «το ράσο του από μαύρο το είχε βάψει ροζ», όπως έλεγαν οι τιμητές του στα καφενεία, έζησε ένα χρόνο ακόμη κι ύστερα αναχώρησε κι αυτός. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του ζήτησε συγγνώμη απ’ τον Θεό, παρουσία δεκάδων γυναικών που διαγκωνίζονταν ποια θα του κλείσει τα μάτια. Φαίνεται πως η τελευταία επιθυμία του εισακούστηκε.

Πώς αυτό υποστηρίζεται; Αμέσως μετά την κηδεία του, οι γριές και οι άνω των τριάντα ετών γυναίκες ξαναβρήκαν την ακοή τους, αλλά τυφλώθηκαν, κατά έναν περίεργο τρόπο, οι νέες που αμάρτησαν μαζί του.


20


Όταν απώλεσαν το φως τους οι δροσερές κοπέλες της πό λης, η δυστυχία χτύπησε κόκκινο. Οι γονείς διαλυμένοι, καταρρα-κωμένοι κι απελπισμένοι οργάνωσαν μια ημερίδα με επιστήμο-νες, γιατρούς διεθνούς κύρους, και μέλη της Ιεράς Συνόδου.

Ταυτόχρονα προσκάλεσαν και τον σπουδαιότερο οφθαλ-μίατρο της Αμερικής, τον ομογενή Μάικ Μπελόπουλος, που ζούσε στο Σικάγο και τον ακολουθούσε η φήμη πως πραγμα-τοποιούσε μέχρι και θαύματα. Μόνο μια φορά εί χε διαπράξει το ολέθριο λάθος κατά τη μεταμόσχευση κερα τοειδούς χιτώνα σε ασθενή να χειρουργήσει τον αριστερό υγιή οφθαλμό και ν’ αφήσει ως είχε τον δεξιό, που έπασχε από καθολική κερατοειδι-κή τύφλωση. Η επιστημονική κοινό τητα όμως τον συγχώρησε γι’ αυτό το ιατρικό συμβάν και ένεκα βαλεριανής καταγωγής τον έχρισαν και καθηγητή της οφθαλμολογικής σχολής του πα-νεπιστημίου, στο οποίο δίδασκε ως υφηγητής. Οι Αμερικανοί μάλιστα του είπαν:

«Δεν ξεχνάμε ποτέ πως ο Σπύρο Θίοντορ Άγκνιου, ο 39ος αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, υπήρ ξε ο μοναδικός αντιπρόεδρος που παραιτήθηκε εξαιτίας ποι νι κών αδικημάτων, οι δε γονείς του ήταν απ’ τους Γαργαλιάνους, που απέχουν μόλις λίγα χιλιόμετρα απ’ την πατρίδα σου τη Βαλεριά-να. Επίσης, θα θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία τον εξαίρετο συμπατριώτη σου Τομ Πάπας, τον ανιδιοτελή Esso, όπως τον αποκαλούσαμε χαϊδευτικά, που τόσα προσέφερε στην Αμερι-κή. Για τον λόγο αυτό σε αναγορεύουμε κοσμήτορα οφθαλμο-λογίας, παρ’ ότι τύφλωσες έναν άνθρωπο. Κατανοούμε όλοι πως η ατυχής ενέργειά σου δεν ενείχε πρόθεση, παρά μόνον αμέλεια».

Κατά την ημερίδα ο Μάικ Μπελόπουλος, που κυριαρχούσε ως ξεχωριστή προσωπικότητα, μετά από πολύωρες συζητή-σεις, αναγνώσεις αποτελεσμάτων συνεδρίων και δορυφορικών


21


τηλε- συνδιασκέψεων με συναδέλφους του από τις πέντε ηπεί-ρους, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η επίσημη ιατρική ουδε-μία λύση μπορεί να δώσει στο πρόβλημα. Οι υπόλοιποι επιστή-μονες σταυροκοπήθηκαν και σε αγαστή συνεργασία με τους ιεροσυνοδίτες πρότειναν ν’ ακολουθήσει αγρυπνία των τυ-φλών κοριτσιών στην εκκλησία όπου λειτουργούσε, όσο ζούσε, ο παπα-Στρατής, μήπως και μέσω της πίστης ή της μεταφυσικής ανευρεθεί η πολυπόθητη λύση.

* * *

Ο πάτερ Ιερεμίας, ο νέος ιερωμένος, ήταν ένας πανέμορφος άντρας με καταγάλανα μάτια και μπράτσα μυώδη. Προ-ερχόταν απ’ την αγιορείτικη κοινότητα. Ο μοναχισμός που είχε βιώσει, του προσέδιδε αινιγματική αυστηρότητα, η οποία δημιουργούσε στους πιστούς της ενορίας του έναν απροσδιό-ριστο φόβο. Κάθε πρωί στον περίβολο του ναού έκανε πάνω από εκατό κοιλιακούς για να διατηρείται σε φόρμα, γιατί, όπως διετείνετο, «ο παπάς όταν ιερουργεί είναι πάντα όρθιος και η ορθοστασία κουράζει τους αγύμναστους μυς».

Κατά την αγρυπνία λοιπόν επικρατούσε εκκωφαντική σιω-πή και οι νέες γυναίκες γονατιστές προσεύχονταν να βρουν το φως τους. Τις συνόδευαν οι μητέρες τους, οι θείες τους ή οι με-γαλύτερες γειτόνισσές τους, που είχαν ξαναβρεί την ακοή τους.

Οι άντρες, πανικοβλημένοι απ’ τα δεινά που είχαν απλωθεί στη βαλεριανή πολιτεία, δεν τολμούσαν να πάνε στην εκκλη-σία, γιατί όλοι τους γνώριζαν ή υποψιάζονταν τι είχε συμβεί στις γυναίκες τους και τώρα στις θυγατέρες τους. Προφασίζο-νταν όταν συναντιούνταν στα καφενεία πως δεν συνέτρεχε λό-


22


γος ν’ ανησυχούν και αναζητούσαν έναν αποδιοπομπαίο τρά-γο που ήταν, ως συνήθως, κάποια επιδημία που είχε έρθει απ’ το εξωτερικό. Μάλιστα, αρκετοί αγρότες νταβραντισμένοι, που κατέβαζαν το τσίπουρο άσπρο πάτο κι έβγαζαν τον καπνό που φούμαραν απ’ όλες τις τρύπες του προσώπου, πίστευαν πως οι Νιγηριανοί και οι Πακιστανοί που κατέφθαναν καραβάνια, για να δουλέψουν στα καρπούζια, στ’ αγγούρια και στ’ άλλα είδη κηπευτικών που καλλιεργούνταν στην ευρύτερη περιοχή, ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι για την κώφωση αρχικά και την τύ-φλωση μετέπειτα, που σάρωνε την πόλη τους.

Γύρω στα χαράματα κι αφού καμιά γυναίκα, είτε ηλικιω-μένη είτε νεαρή, δεν είχε μετακινηθεί απ’ τη θέση της, ακού-στηκε μέσα στον ναό του Αγίου Βασιλείου μια κραυγή τόσο τρομακτική που παρέπεμπε σε κάτι αλλόκοτο, εξωγήινο. Αλα-φιασμένες οι γυναίκες έτρεξαν να βρουν την έξοδο, αλλά κα-θώς οι τυφλές χτυπούσαν η μια πάνω στην άλλη, επήλθε κατά-σταση τραγική και συνάμα κωμική.

Αίφνης τα φώτα των πανάκριβων πολυελαίων που κρέμο-νταν απ’ την οροφή έσβησαν κι ο πανικός άγγιξε το ζενίθ. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Φωνές, ουρ-λιαχτά, οιμωγές, στηθοκοπήματα, μετέβαλαν τον ναό σε κο-λαστήριο. Ο τρόμος κατέλαβε τις ψυχές των δυστυχισμένων γυναικών που πίστευαν πως κάτι κακό επρόκειτο ν’ ακολου-θήσει. Η κραυγή όμως επαναλαμβανόταν κάθε λίγα δευτερό-λεπτα κι ο φόβος είχε θρονιάσει για τα καλά στις αγρυπνούσες τυφλές θυγατέρες, που συνοδευόμενες απ’ τις μητέρες τους προσεύχονταν στον Ύψιστο ν’ αποκτήσουν το φως τους.

Κάποια στιγμή ακούστηκε η φωνή του νεαρού παπά απ’ τον άμβωνα: «Χριστιανές, χριστιανές ορθόδοξες... ακούστε με! Πι-στές δούλες και υπηρέτριες του Θεού μας, ησυχάστε, ηρεμή-στε! Οι κραυγές αυτές είναι η φωνή του αγαπημένου μας άγιου


23


πατέρα, παπα-Στρατή. Σωπάστε, κάτι θέλει να μας πει. Ας τον ακούσουμε. Το πνεύμα του με επισκέφτηκε στην Αγία Τράπε-ζα και μου συνέστησε να σας ενημερώσω πως είναι δίπλα μας και ανυπομονεί να μας μιλήσει. Ησυχία, λοιπόν! Σεβαστείτε την ψυχή και το πνεύμα του παναγίου προκατόχου μου».

Οι αναστατωμένες γυναίκες σαν άκουσαν τα λόγια του πά-τερ Ιερεμία, σώπασαν, ηρέμησαν κάπως και κάθισαν κατάχα-μα να συνέλθουν. Ανυπομονούσαν ν’ ακούσουν αν όλα αυτά που τους ανέφερε ο γαλανομάτης ιερωμένος ήταν αλήθεια.

Και, ω του θαύματος! Μέσα απ’ το σκοτάδι μια λάμψη αστραποβόλησε και η γνώριμη φωνή του μακαρίτη και λατρε-μένου τους ιερέα ακούστηκε ολόιδια, σαν να μην έφυγε ποτέ από κοντά τους:

«Κυράδες αγαπημένες μου, λατρεμένες μου αφοσιωμένες γυναίκες, που τόσα ζήσαμε μαζί και τα μεγάλα μυστικά της ζωής σας μου εμπιστευθήκατε, μην προσεύχεσθε άλλο άδικα και γδέρνετε τα γόνατά σας. Με έστειλε σε σας ο Κύριός μας, να σας πληροφορήσω πως τα μάτια των κοριτσιών σας θα γίνουν και πάλι καλά, αν με ακούσετε... δηλαδή αν Tον ακούσετε».

«Πες μας τι να κάνουμε, παπα-Στρατή», βροντοφώναξαν όλες μαζί, τυφλές κι ανοιχτομάτες.

«Οι γυναίκες και οι άντρες της πόλης άνω των δεκαοκτώ ετών θα πρέπει να εξομολογηθείτε στον ιερέα μου, τον πάτερ Ιερεμία, δημόσια στην πλατεία της Βαλεριάνας. Αυτό θα πρέ-πει να γίνει παρουσία όλου του πληθυσμού, πλην ανηλίκων και βαρύτατα ασθενών, έτσι ώστε να ξεπλυθεί η πόλη από το άγος και την ντροπή. Τότε και μόνο τότε οι νέες κοπέλες θα ξανα-βρούν το φως τους. Ιδιαίτερα εκείνες οι γυναίκες που είχαν απολέσει την ακοή τους, αλλά τώρα ακούνε και την ανάσα του σπουργιτιού, και εξαιτίας τους τυφλώθηκαν οι νεότερες, έχουν ιερό χρέος να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων».


24


Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Άλλες φώναζαν «ποτέ», μερι-κές ωρύονταν «καλύτερα να μείνουν στην τύφλα τα κορίτσια μας παρά να γίνουμε σούργελο». Υπήρξαν όμως κι εκείνες που απ’ την αγωνία τους να βρουν το φως τους οι θυγατέρες τους, φώναξαν με σθένος «Όλα θα τα πούμε, τραγόπαπα, αρκεί να σώσουμε τις κόρες μας».

Από παντού άκουγες αναθέματα και κατάρες. «Σα δεν ντρέπεσαι», ούρλιαζε η Βακώ, η αδελφή του Μαρ-

τά κη του γεωπόνου. «Sex shop κατάντησες την εκκλησία μας, παλιοκολασμένε».

Ως και η ανιψιά του, η Μπία Πετρομιχάλη, η πρώην κω φά-λα λη, που προσευχόταν για τα τυφλά κορίτσια, καθώς γνώ-ριζε η ταλαιπωρημένη πενηντάρα από δυστυχία, του έβαλε τις φωνές:

«Ακόμα κι εκεί που πήγες, ηδονοβλεψίας και λαθρακου-στής κατάντησες, παλιοκολασμένε».

Όταν άναψαν και πάλι τα φώτα, ο πάτερ Ιερεμίας απηύθυνε εκ του άμβωνος τα κάτωθι:

«Δούλες του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το πνεύμα του παπα-Στρατή μίλησε. Φρονώ πως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να δεσμευτούμε, όλοι και όλες, πως θα οργανώσουμε δημόσια εξομολόγηση, για να εξαγνισθεί η πόλη μας απ’ την κατάρα που έχει πέσει πάνω της. Μην ανησυχείτε, θα φροντί-σω να θυμίζει τηλεπαιχνίδι όλη η διαδικασία. Θυμάστε εκεί-νη την τηλεπαρουσιάστρια που υπέβαλε στους παίκτες και στις παίκτριες ενός ριάλιτι ερωτήματα του τύπου: “πες μου αν σκέφτηκες ποτέ να πας με τον άντρα της αδελφής σου” ή “πόθησες ποτέ τη γυναίκα του γιου σου;”; Κάπως έτσι θα στήσουμε την εξομολογητική διαδικασία και όλα θα πάνε καλά. Αύριο λοιπόν σας περιμένω στην πλατεία της πόλης μας, δίπλα στο άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη, ώστε και


25


σημειολογικά να προσδώσουμε τον απαραίτητο σεβασμό, επειδή η υπόθεση αυτή αποτελεί όχι μόνο τοπικό καθήκον, αλλά και εθνικό».

* * *

Η εξέδρα είχε στηθεί όπως όριζαν τα συμπεφωνημένα μεταξύ του πάτερ Ιερεμία και των εκπροσώπων του Συλλόγου Γυναι-κών Τριφυλίας, που είχαν αναλάβει να ρυθμίσουν στο ακέραιο τις λεπτομέρειες της δημόσιας εξομολόγησης.

Απ’ το πρωί άρχισαν να καταφθάνουν οι οικογένειες με τα ενήλικα τέκνα τους και να καταλαμβάνουν τα καθίσματα των καφενείων που απλώνονταν περιμετρικά της πλατείας. Κατ’ απαίτηση της οργανωτικής επιτροπής οι άντρες διασκορ-πίστηκαν προς τη βορειοανατολική πλευρά, οι δε γυναίκες κα-τέλαβαν τη νοτιοδυτική. Οι τυφλές που ηλικιακά ήταν κάτω των τριάντα ετών τακτοποιήθηκαν από τους οικείους τους όλες μαζί στις θέσεις των επισήμων, μπροστά μπροστά, ώστε το ποθούμενο θαύμα κατά την τέλεσή του να μη διαφύγει την προσοχή κανενός συντοπίτη. Προς τούτο είχαν προσκληθεί φωτορεπόρτερ από τις διπλανές πόλεις των Γαργαλιάνων και της Κυπαρισσίας, ενώ είχαν στηθεί και βιντεοκάμερες στις τέσσερις γωνίες της πλατείας, που αποτελούσε το κόσμημα της πόλης. Η όλη υπόθεση θύμιζε λαϊκό δικαστήριο, αλλά τε-λικά μήπως ήταν;

Η εντολή του Θεού διά στόματος παπα-Στρατή ήταν σα-φής, ρητή και αμετάκλητη: «Αν θέλετε οι κόρες σας να δουν το φως τους, θα εξομολογηθείτε άντρες και γυναίκες δημόσια για τις αμαρτίες και τα κρίματά σας».


26


Εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι εύκολο πράγμα να ξεστομί-ζεις τις πιο μύχιες σκέψεις σου, όταν έχεις μάθει μια ζωή να κρύβεις ακόμα και από το έτερόν σου ήμισυ την κάθε κα-τεργαριά σου.

Σαν συλλογική τιμωρία έμοιαζε τούτος ο ομαδικός διασυρ-μός που απαιτούσε ο μακαρίτης επιβήτορας. Και να πεις ότι κι αυτός όσο ζούσε ήταν αναμάρτητος; Το δικό του μόριο ήταν αυτό που γεύτηκε τα νιάτα και τα γηρατειά αυτής της πόλης. Το «ου μοιχεύσεις», πρώτος απ’ όλους το αθέτησε. Τώρα τι ζητούσε ο άυλος μαχαραγιάς; Να ελέγξει το χαρέμι του απ’ τους ουρανούς; Και καλά οι γυναίκες που βρήκαν την ακοή τους κι εκείνες που ανυπομονούν να βρουν το φως τους, ας εξο μο λογηθούν. Τόσοι άντρες μερακλήδες, μπερμπάντηδες, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, πώς θ’ αντέξουν ν’ ακούνε των γυναικών τους και των παιδιών τους τα αμαρτή-ματα; Αλλά και τα δικά τους αίσχη ποιος θα βρει το κουράγιο να ξεστομίσει δημόσια;

Η ανάγκη όμως να βρουν οι γυναίκες τους, οι κόρες τους, οι γειτόνισσές τους και οι φιλενάδες τους τη χαμένη τους όραση, δεν τους επέτρεπε να έχουν αναστολές τόσο ισχυρές, ώστε ν’ αποφύγουν το μαρτύριο της εξομολόγησης ενώπιον όλου του πληθυσμού. Άλλωστε η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη. Τα θηλυκά νιάτα της πόλης τυφλωμένα δεν μπορούσαν να κά-νουν βήμα δίχως βοήθεια, ενώ οι ώριμες και οι γριές της Βα-λεριάνας όχι μόνο άκουγαν καλύτερα από πριν, αλλά περνού-σαν με τη μία την κλωστή απ’ τη βελόνα.

Υπήρχαν βέβαια και πολλές που με χαιρεκακία αντιμετώπι-ζαν το πρωτόγνωρο συμβάν. Ιδιαίτερα αυτές που ήταν άνω των τριάντα, όπως οι τριανταπεντάρες, οι σαραντάρες ή και οι πενηντάρες, αισθάνονταν μια αίσθηση υπεροχής, καθώς γνώ ριζαν πως οι νεότερες είχαν τεθεί εκτός παιχνιδιού. Μπο-


27


ρούσαν πλέον να έχουν περισσότερες πιθανότητες να διεκ δι-κήσουν τ’ αρσενικά που ορέγονταν. Μάλιστα, η λάγνα διάθε-σή τους είχε αρχίσει να εκφράζεται με ιδιαίτερα δείγματα πρό κλησης.

Εκεί που η Μαρίκα η μανάβισσα, σαράντα δύο ετών, ανύ-παντρη, αποστεωμένη και με στήθος μπαλάκι του τένις, δεν είχε φορέσει ποτέ της μπλουζάκι με μπούστο ανοιχτό, τώρα το άνοιγμα σχεδόν εφαπτόταν του αφαλού. Όσο για τη φού-στα της, είχε ανέλθει κάμποσους πόντους, ενώ τα ισόπατα πα-πούτσια της μεταβλήθηκαν μονομιάς σε δωδεκάποντα ψηλο-τάκουνα.

«Πού πας έτσι, βρε λείψανο;» της είπε ο Σήφης, ο επίσης ανύ παντρος αδελφός της, που ένεκα ανεργίας το είχε ρίξει στο ούζο και μετρούσε πέντε Μαρίκες απ’ το πάχος, σαν την είδε να κατευθύνεται για την πλατεία σχεδόν γυμνή.

«Να εξομολογηθώ, αδελφούλη μου», του απάντησε με νάζι το βαμπίρ.

Αυτός, οικοδόμος χρόνια, γνωρίζοντας και τη γλώσσα την αργκό, φρένιασε ολόκληρος.

«Άντε ντύσου, μωρή άρρωστη, μη σε δει κάνας κοκαλατζής καθηγητής και σε πάρει για σκελετό στην ιατρική σχολή, να μά-θουν τα φοιτητούδια τις αρθρώσεις».

Η Μαρίκα έβαλε τα κλάματα, αλλά δεν υπάκουσε στις εντο-λές του αδελφού της. Μόνο του αποκρίθηκε με στόμφο.

«Όταν ο παπα-Στρατής γλεντούσε τα κόκαλά μου, εσύ έρι-χνες μπετά στο σπίτι του, ανεπρόκοπε».

Τα έχασε ο βαρύμαγκας ο Σήφης κι έστριψε το χόρτο του ευθύς, να σπρώξει ο καπνός όπως όπως τα λόγια που άκουσε μέσα στα σωθικά του, μπας και τ’ ακούσει κάποιος γείτονας.

Τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν πολλές, ιδιαίτερα σ’ εκείνα τα σπίτια που δεν είχαν κάποια δικιά τους γυναίκα τυφλή, μα


28


ούτε συγγενή ή φίλη. Τις ξεχώριζες όλες αυτές απ’ το ύφος και τη χαρά που δεν έλεγε να κρυφτεί στα πρόσωπά τους. Είχαν όμως σκοπό να εξομολογηθούν, γιατί φοβούνταν πως θα ξα-νακουφαθούν, αν πουν ψέματα. Ήταν αποφασισμένες όλες να μιλήσουν με ειλικρίνεια, γιατί το φως της μιας ισοδυναμού-σε με την ακοή της άλλης. Ήταν τα ισοδύναμα μέτρα που είχε επιβάλει ο Μεγαλοδύναμος. Κι έτσι που είχε αναστατωθεί η πόλη, κανείς δεν ήξερε πώς θ’ αντιδρούσε κι Αυτός.

Κάποιοι αριστεροί εξωκοινοβουλευτικοί προσπαθώντας ν’ ανοίξουν συζήτηση γύρω από τη διαλεκτική του υλισμού, έθεσαν θέμα αν υπάρχει Θεός ή όχι, αλλά γρήγορα σιώπησαν, μόλις αντίκρισαν τις τυφλές νέες γυναίκες με τη θλίψη να έχει καταρρακώσει το πρόσωπό τους. Φοβήθηκαν κι αυτοί, γιατί δεν ήξεραν τι μπορούσε να συμβεί. Κι έτσι ψέλλισε στον φίλο του Νικόλα, ο Μήτσος ο αριστεριστής:

«Άμα υπάρχει Θεός και τυφλώσει κι εμάς, τη βάψαμε, φίλε. Ούτε το πουλί μας δεν θα βρίσκουμε. Κάνε την πάπια, να δού-με τι θα γίνει απόψε και συζητάμε άλλη μέρα για τον Μαρξ».

Υπήρχαν κι εκείνοι που αναρωτιούνταν αν η φωνή που ακούστηκε το προηγούμενο βράδυ στον ναό του Αγίου Βα-σι λείου ήταν όντως του παπα-Στρατή ή μήπως είχαν παραι-σθήσεις. Αλλά και πάλι έδιναν μόνοι τους την απάντηση: «Εί-ναι δυνατόν όλοι να παρακούσαμε;»

Η σκέψη όμως πως η ξεφτίλα θα είναι ομαδική τούς απάλ-λασσε κάπως απ’ το υπέρμετρο άγχος. Αλλιώς να διασύρεσαι μόνος σου ενώπιον επτά χιλιάδων συμπατριωτών σου –λόγω Καλλικράτη θα συμμετείχαν και τα γύρω χωριά– κι αλλιώς ο διασυρμός ν’ αφορά όλη την πόλη.

Κάποιος ομογενής απ’ την Αυστραλία, ο Τζον Καρτέρης, που παραθέριζε στη Βαλεριάνα, αλλά εντάχθηκε κι αυτός στο γενικότερο κλίμα της εξομολόγησης, είχε μια φαεινή ιδέα. Να


29


γιορτάζουν κάθε χρόνο αυτή την ημέρα ως μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, όπου όλοι οι πολίτες θα εκφράζονται με ειλικρί-νεια για τις πράξεις τους και ελεύθερα για τις σκέψεις τους.

Ο Μιχαλάκης, που είχε κατάστημα δερμάτινων ειδών στην έξοδο της πόλης και στο πίσω μέρος του καταστήματος διέθε-τε και βοηθητικά σεξουαλικά όργανα, όπως βελούδινες χει-ροπέδες, υπόθετα κρεμ μπρουλέ, δονητές ελικοειδείς, γάντια με γάντζο και μαστίγια από αλυσίδες παιδικών ποδηλάτων, αλλά είχε κι αδελφή τυφλή, βρήκε εξαιρετική την ιδέα: «Συμ-φωνώ, κύριε Καρτέρη, ν’ αναβιώσουμε και πάλι την αίγλη της αρχαίας Πνύκας», του είπε.

Αλλά το θέμα παρέμεινε μεταξύ των δύο αντρών, καθώς οι περισσότεροι στο πηγαδάκι που είχε στηθεί αγνοούσαν την Πνύκα και την άμεση δημοκρατία. Μάλιστα, μερικοί είχαν κακή εμπειρία, γιατί τη συνέδεαν με τα δακρυγόνα και τους ξυλοδαρμούς στην πλατεία Συντάγματος κι έτσι φρόντισαν ν’ απομακρυνθούν απ’ τις επικίνδυνες συζητήσεις των δύο συ-μπατριωτών τους.

* * *

Όταν ο πάτερ Ιερεμίας ανέβηκε στην ξύλινη εξέδρα, όπου τις Κυριακές έπαιζε η φιλαρμονική της πόλης, σιωπή απλώθηκε παντού. Ακόμα και τα γκαρσόνια από τα τριγύρω καφενεία εναπόθεσαν τους δίσκους τους σε μια άκρη και καθισμένοι οκλαδόν ανέμεναν την έναρξη της διαδικασίας. Άλλωστε, όλος ο πληθυσμός θα εξομολογείτο υποχρεωτικά.

Ο δήμαρχος της πόλης, ο κύριος Νικόλαος Φρούζας, μια δεσπόζουσα φυσιογνωμία ανάμεσα στο πλήθος, που ξεχώρι-


30


ζε έναντι των άλλων συμπολιτών του για το ήθος, τις γνώσεις και την αφοσίωσή του στις αρχές του ορθού και άμεμπτου Έλληνα νοικοκύρη «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», ανέβηκε στο εξομολογητικό έδρανο της δικαστικής ορθοδοξίας και παρέδωσε στον πάτερ Ιερεμία τον αλφαβητικό κατάλογο με τους δημότες της Βαλεριάνας.

Υπήρχαν κάποιες μικρές ελλείψεις, αλλά η γραμματεύς του δημάρχου, η κυρία Ελεάνα Μηλιοπούλου, είχε φροντί-σει να κρατά μαζί της κι ένα χρυσό οδηγό κινητής και σταθε-ρής τηλεφωνίας και με δυο τρία τηλεφωνήματα εκείνης της στιγμής προστέθηκαν και τα ονόματα που απουσίαζαν απ’ το αρχείο του δήμου. Η σύγχυση αυτή είχε προέλθει εξαι-τίας ενός λάθους, όταν μια υπάλληλος του δήμου κατέγραφε τους τεθνεώ τες στις σελίδες των ζώντων. Αντιστρόφως, οι τεθνεώ τες εμφανίζονταν εν ζωή και μάλιστα να έχουν ψηφί-σει και στις ευρωεκλογές, παρ’ ότι ορισμένοι εξ αυτών είχαν αποβιώσει προ δεκαετίας. Το θέμα όμως λύθηκε τάχιστα και ικανοποίηση σχηματίστηκε στα πρόσωπα του δημάρχου και του ιεροεξεταστή, συγγνώμη... του πάτερ Ιερεμία, ενώ η γραμματεύς ασπάστηκε με σεβασμό το χέρι του ιερέα, ο οποίος χαμηλόφωνα της είπε: «Και νεκρούς ανασταίνεις, τέ-κνο μου».

Ακολούθησε το χειροφίλημα του δημάρχου, αλλά αυτός άκου σε άλλη φράση απ’ το στόμα του ιερωμένου:

«Να επιμελείσαι τακτικά τα αρχεία σου, δήμαρχε, γιατί μέ-χρι και ζωντανούς που βλέπω μπροστά μου, τους πέθανες».

Ο τοπικός άρχοντας ζήτησε απ’ τον πάτερ Ιερεμία συγγνώμη για το μακάβριο λάθος του δήμου, εντούτοις εκείνος τον προ-έτρεψε με ύφος αυστηρό:

«Τους κηδεύεις που τους κηδεύεις, φώναξέ με να τους ψά-λω τουλάχιστον, να μην πάνε αδιάβαστοι».


Date post:	25-Jun-2020
Category:	Documents
Upload:	others
View:	0 times
Download:	0 times

Το ανάθεμα - Public · 2017-07-31 · Πρώτη απ’ όλες το έπαθε η...

Documents