ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Το The Wire ως κριτική της Θεσμικής εξουσίας

Αλέξανδρος Ζώμας

Αρχιτέκτονας Μηχανικός Α.Π.Θ.

Οκτώβριος 2011

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

They gonna tear this building down

and they’re gonna build some new shit – but people?

They don’t give a fuck about people.

- Preston ‘Bodie’ Broadus

Baltimore all I know. Man gotta live what he know.

- Omar Little

Το Wire είναι μια Αμερικάνικη τηλεοπτική

σειρά που γυρίστηκε και αναφέρεται στην πόλη της

Βαλτιμόρης. Δημιουργός της σειράς είναι ο

συγγραφέας και πρώην αστυνομικός David Simon. Η

σειρά μεταδόθηκε από το αμερικάνικο καλωδιακό

κανάλι HBO, το εναρκτήριο επεισόδιο προβλήθηκε

στις 2 Ιουνίου του 2002 ενώ το τελευταίο επεισόδιο

μεταδόθηκε στης 9 Μαρτίου 2008

συμπεριλαμβάνοντας 60 επεισόδια μοιρασμένα σε

πέντε περιόδους. Το The Wire φέρει τα γνωρίσματα

ενός απλού αστυνομικού σόου, αλλά όπως

παρατηρεί ο Simon στο σχολιασμό του στο DVD της

πρώτης σαιζόν, το σόου είναι "πραγματικά για την

αμερικάνικη πόλη, και για το πώς ζούμε μαζί." Έχει

να κάνει με το πώς θεσμικά ιδρύματα έχουν

επιπτώσεις στα άτομα, και πώς ανεξάρτητα από το

που δεσμεύεσαι, είτε είσαι "μπάτσος", λιμενεργάτης,

έμπορος ναρκωτικών, πολιτικός, δικαστής, ή

δικηγόρος , είσαι τελικά διεφθαρμένος και πρέπει να

υποστηρίξεις το θεσμικό ίδρυμα με το οποίο έχεις

δεσμευτεί.

Μεγάλη συζήτηση για ένα σόου με

αστυνομικούς, όμως το "The Wire" υποστηρίζει τον

παραγωγό του , Simon, για την επιλογή του θέματος

από σαιζόν σε σαιζόν. Η πρώτη σαιζόν

επικεντρώθηκε κυρίως στην ως επί το πλείστον

μαύρη κοινότητα των εργατικών κατοικιών της

Δυτικής συνοικίας της Βαλτιμόρης και στο εμπόριο

ναρκωτικών. Το Αστυνομικό Τμήμα της Βαλτιμόρης

φάνηκε να είναι εξίσου συμβιβαστικό όπως κάθε

άλλο ίδρυμα - συμπεριλαμβάνοντας μια υψηλού

επιπέδου οργάνωση ναρκωτικών. Η δεύτερη σαιζόν

μετατοπίστηκε από το γκέτο στη παραλία, με

επίκεντρο τη διαφθορά και την απελπισία στο ως επί

το πλείστον λευκό συνδικάτο λιμενεργατών της

Βαλτιμόρης. Η τρίτη σαιζόν εστιάζει στην πολιτική

της Βαλτιμόρης, δείχνοντας πώς για άλλη μια φορά

όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι αναγκασμένοι να

"παίξουν το παιχνίδι". Η τέταρτη σαιζόν επεκτάθηκε

και πάλι για να συμπεριλάβει μια εξέταση του

σχολικού συστήματος, ενώ η πέμπτη σεζόν

ασχολείται με τα μέσα ενημέρωσης. Πράγματι ο

βασικός κορμός κάθε σαιζόν, είναι μια αστυνομική

έρευνα , που οδηγεί αναπόφευκτα σε ηλεκτρονική

παρακολούθηση - "the wire". Αλλά αυτοί οι

αστυνομικοί - καλοί και κακοί, αλκοολικοί,

καριερίστες ή αυτό-καταστρεφόμενοι, βρίσκουν τους

τρόπους όπου η νόμιμη και η παράνομη Βαλτιμόρη

συνυπάρχει καθημερινά, και οι ιστορίες τους

γίνονται ισχυρά επιχειρήματα για τον πόλεμο κατά

των ναρκωτικών και την αποτυχία του Αμερικάνικου

ονείρου.

εικ01: οι αστυνόμοι McNulty και Bunk.

Στην αρχή κάθε επεισοδίου του "The Wire",

εμφανίζεται μια δήλωση που θα γίνει από έναν από

τους χαρακτήρες σε κάποιο σημείο του επεισοδίου.

Αποκομμένα από το πλαίσιο τους, αυτά τα

αποσπάσματα φαίνεται να προσφέρουν μια

φιλοσοφική διορατικότητα όσον αφορά το

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

3

επεισόδιο, την ιστορία του και τους χαρακτήρες.

Ωστόσο όταν επαναφέρονται στο συγκεκριμένο

πλαίσιό τους, στη μέση μιας συνομιλίας ή ως

απάντηση σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, δεν

υπάρχει κάποιο κρυμμένο μήνυμα ή κάποιο

βαθύτερο νόημα και η ελπίδα μας ότι θα μπορούσε

να υπάρχει υπονομεύεται ξανά και ξανά. Το μοντάζ

στου τίτλους αρχής που προηγείται το απόσπασμα

προσφέρει μια παρόμοια μορφή ψευδούς ελπίδας.

Αποτελούμενη από σκηνές από όλη τη σειρά, το

μοντάζ δίνει στους θεατές την αποστολή να

εντοπίσουνε τις διαφορετικές σκηνές όπως

εμφανίζονται κατά τη διάρκεια όλης της σειράς.

Ωστόσο αυτές οι σκηνές δεν λειτουργούν όπως τα

κομμάτια ενός πάζλ που ξαφνικά, καθώς φτάνουμε

στο τελευταίο επεισόδιο, τοποθετούνται εύκολα μαζί

για να σχηματίσουν ένα μεγαλύτερο όλο. Δεν

υπάρχει πλήρης εικόνα, δεν υπάρχει καμία απόλυτη

αλήθεια και κανένα καθαρό συμπέρασμα στο "The

Wire".

Και αυτή ακριβώς η έλλειψη μιας ενιαίας

οπτικής και η άρνηση για κλείσιμο, ή ακόμα και για

πιθανή μορφή που θα μπορούσε να λάβει αυτό το

κλείσιμο, είναι που διαφοροποιεί το "The Wire" από

τα άλλα δημοφιλή αστυνομικά τηλεοπτικά δράματα,

αλλά το σημαντικότερο είναι ότι παρέχει μια άμεση

επίθεση σε τέτοια προγράμματα. Όταν επιτυχημένες

αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές όπως το CSI και το

Law and Order συνεχίζουν να παρουσιάζουν το

σύστημα ποινικής δικαιοσύνης ως μια επιδέξια και

αποτελεσματική μηχανή που στηρίζει απόλυτες

αξίες, όπως την "αλήθεια" και τη "δικαιοσύνη", το

"The Wire" προσφέρει στους θεατές του μια κριτική

της θεσμικής εξουσίας και του λόγου αλήθειας που

συνδέονται με τέτοια δύναμη. Διαβάζοντας το "The

Wire" με όρους Φουκωικής κριτικής των θεσμικών ή

πειθαρχικών εξουσιών, αυτή η εργασία θα ασχοληθεί

με τρείς βασικές πλευρές αυτής της κριτικής. Οι

ακριβείς τρόποι με τους οποίους το "The Wire"

απεικονίζει τα διάφορα κοινωνικά θεσμικά όργανα,

διαφέρουν από αυτούς που χρησιμοποιούν άλλες

τηλεοπτικές σειρές, η παρουσίαση κυρίαρχων και

μειονοτικών ομάδων, και με τον τρόπο με τον οποίοι

συγκεκριμένοι χαρακτήρες ορίζουν τους εαυτούς

τους, την ταυτότητα και την θέση του μέσα στην

κοινωνία σύμφωνα με διαφορετικούς λόγους

εξουσίας. Το The Wire φέρνει μια σημαντική αλλαγή

παραδείγματος στις σειρές μαζικής κατανάλωσης.

Παρουσιάζει την σύγχρονη αμερικάνικη πόλη με τον

πιο ρεαλιστικό τρόπο που επιτρέπει η τηλεόραση. Η

ανάλυση αυτής της σειράς γίνεται καθώς το The Wire

χρησιμοποιείται για να φανούν οι τρόποι μαζικής

απεύθυνσης μιας κριτικής της θεσμικής εξουσίας.

εικ02: εξώφυλλο από το DVD της δεύτερης περιόδου

Τηλεόραση και ποινικό σύστημα

Στο "Επιτήρηση και Τιμωρία"1, ο Μισέλ Φουκώ

εντοπίζει μια αλλαγή που λαμβάνει χώρα κατά τη

διάρκεια του 18ου αιώνα από μια κοινωνία που

στηρίζεται στον απόλυτο νόμο του κυρίαρχου προς

τα υποκείμενά του , σε μια κοινωνία αποτελούμενη

από ένα δίκτυο θεσμών που λειτουργεί σύμφωνα με

τη λογική μιας πειθαρχικής εξουσίας. Πιο

συγκεκριμένα, καθώς η θέση της ηγεμονικής

κυριαρχίας γινόταν ολοένα και πιο ασταθής,

αδυνατώντας να επικαλεσθεί το θείο δικαίωμα που

κάποτε απολάμβανε μαζί με την τυφλή υπακοή των

υπηκόων του, μια νέα μορφή του νομικού

συστήματος ήταν αναγκαία, που δεν εξαρτιόταν από

το ατομικό πρόσωπο και τις ιδιοτροπίες του Βασιλιά,

αλλά μάλλον αντιλαμβάνονταν την κοινωνία ως όλο,

στοχεύοντας στις ατομικές ανάγκες και τα

1 Μισέλ Φουκώ, Επιτήρηση και Τιμωρία, Η Γέννηση της Φυλακής, Κέδρος, 1976

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

δικαιώματα των μελών του με τρόπο που θα

μπορούσε να μετρηθεί και να ρυθμιστεί

αντικειμενικά. Το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που

προέκυψε ήταν κατά συνέπεια, χωρισμένο σε μια

σειρά από μεθόδους και διαδικασίες , που είχαν ως

στόχο όχι απλά την απόδειξη της ενοχής ενός

προσώπου αλλά και τη διάκριση του κινήτρου, τη

προσωπική παθολογία και τη πιο αποτελεσματική

μέθοδο για την επανένταξη στην κοινωνία. Η ιδέα

πίσω από αυτό το κατακερματισμό του δικαστικού

συστήματος ήταν ότι η αλήθεια (αποδεικνύοντας την

ενοχή ενός ατόμου όχι μόνο για τη διάπραξη ενός

αδικήματος αλλά την ίδια στιγμή, κατέχοντας

συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που

τον καταχτούσαν ικανό να διαπράξει τέτοια

αδικήματα) δεν πρέπει να αφεθεί σε ένα μοναδικό

άτομο, το πρόσωπο του δικαστή, αλλά μάλλον θα

πρέπει να στηρίζεται , να καθίσταται αναμφισβήτητα

από μια ολόκληρη πληθώρα "επιστημονικών

"γνώσεων που παράγονται για το άτομο από μια

σειρά εμπειρογνωμόνων: ιατροδικαστές, ποινικούς

ψυχολόγους, στατιστικολόγους .

Από δώ και πέρα, η ποινική αγωγή υποβάλλεται

σ΄ένα κοινό σύστημα αλήθειας, ή μάλλον σ΄ένα

περίπλοκο σύστημα όπου συμπλέκονται, για να

σχηματίσουν την "εσώτερη πεποίθηση" του δικαστή,

ετερογενή στοιχεία επιστημονικής απόδειξης,

αισθητής σαφήνειας, και κοινού νου. Αν η ποινική

δικαιοσύνη κρατά μια μορφή που εγγυάται την

ταύτισή της με το αίσθημα του δικαίου, μπορεί τώρα

να δέχεται αλήθειες όλων των ειδών, φτάνει να είναι

έκδηλες, καλά εδραιωμένες και αποδεκτές από

όλους. Η δικαστική τελετουργία δεν διαμορφώνει πια

αυτή καθεαυτή μιαν αναγνωρίσιμη αλήθεια.

Επανατοποθετείται στο πεδίο αναφοράς των κοινών

αποδείξεων.2

Το τηλεοπτικό αστυνομικό δράμα που

χαρακτηρίζεται από προγράμματα όπως το Crime

Scene Investigation και το Law and Order3 συνεχίζουν

2 Μισέλ Φουκώ, Επιτήρηση και Τιμωρία, Η Γέννηση της Φυλακής, σ. 129 3 Αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές. Το Crime Scene Investigation ή με την πιο γνωστή ονομασία του CSI,

να παρουσιάζουν στους θεατές τους αυτή καθαυτή

την έννοια της αλήθειας που στηρίζεται πάνω σε

αυτή τη πληθώρα επιστημονικών και ψευδό-

επιστημονικών ομιλιών. Επιπλέον, αυτές οι σειρές

μπορούν να θεωρηθούν ότι λειτουργούν με τον ίδιο

τρόπο που προκαλούν αντίστοιχους λόγους, η

καθεμία παρουσιάζοντας το δικό της σήμα

εξειδικευμένης νομικής αλήθειας και δικαιοσύνης,

που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο ως

αποτέλεσμα των διαφορών και των σχέσεων με

άλλες τηλεοπτικές σειρές και το επιλεγμένο τομέα

νομολογίας. Αυτό έχει γίνει όλο και πιο εμφανές στον

τρόπο με τον οποίο μια τηλεοπτική σειρά

αναπαράγεται σε πολλές άλλες οι οποίες όλες

φέρουν το όνομα της αρχικής εκπομπής: CSI Miami,

CSI New York, Law & Order: Criminal Intent, Law &

Order: Special victims Unit.

Αυτός ο κερματισμός συμβαίνει και μέσα

στην ίδια τη σειρά, με διαφορετικούς χαρακτήρες να

κατέχουν διαφορετικές ικανότητες και εξειδικευμένη

εκπαίδευση. Το εργαστήριο του CSI για παράδειγμα,

αποτελείται από ιατροδικαστές, ειδικούς στη

βαλλιστική, φωτογράφους, εντομολόγους,

πράκτορες πεδίου που κάνουν συλλήψεις και

διεξάγουν ανακρίσεις και τεχνικούς εργαστηρίων που

τρέχουν αναλύσεις DNA. Η αυθεντικότητα της

αλήθειας που παράγεται από διάφορους κλάδους

της ποινικής εξέτασης έγκειται στο γεγονός,

σύμφωνα με τον Φουκώ, πως αυτοί οι κλάδοι

παράγουν μια μορφή αντικειμενικής, επιστημονική

αλήθειας για το έγκλημα και τον εγκληματία που

συνδυασμένα φτιάχνουν μια δυνατή υπόθεση για

την δικαστική δίωξη. Ωστόσο η έμφαση στην αξία

της αλήθειας του πεδίου προτίμησης μιας

τηλεοπτικής σειράς, οδήγησε, όπως ήταν

αναμενόμενο, αυτό το πεδίο να παραλάβει μια

μετωνυμική λειτουργία και να στέκεται υπέρ του

δικαστικού συστήματος ως όλο. Ως εκ τούτου, στο

Law and Order: Criminalαλ Intent, βλέπουμε έναν

άρχισε να προβάλλεται στην Αμερικάνικη τηλεόραση το 2000 και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Το Law and Order είναι μια αστυνομική και δικαστική σειρά που ξεκίνησε να μεταδίδεται στην αμερικάνικη τηλεόραση το 1990 και συνέχισε για 20 χρόνια μέχρι το 2010.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

5

ταλαντούχο ποινικό ψυχολόγο, τον Robert Goren

(που υποδύεται ο Vincent D'Onofrio) να παρεμβαίνει

σε ιατροδικαστικά στοιχεία, να εκδίδει οδηγίες στον

ιατροδικαστή και στους τεχνικούς των εργαστηρίων.

Αυτό αντιστρέφεται στο CSI όπου είναι οι τεχνικοί

εργαστηρίων που καταφέρνουν να κάνουν την

σύλληψη και να εκβιάσουν μια ομολογία.

Με τον εξίσου μετωνυμικό τίτλο του και με

το θέμα της επιτήρησης, το The Wire μπορεί εκ

πρώτης όψεως να φαίνεται να είναι, άλλη μια

αναπαραγωγή αυτής της επιτυχημένης φόρμουλας.

Ωστόσο, στο The Wire, μας παρουσιάζεται η

πανοραμική εικόνα του κατακερματισμένου ποινικού

συστήματος της πόλης της Βαλτιμόρης. Ξεχωριστά

τμήματα της αστυνομίας, όπως των

Ανθρωποκτονιών, των Ναρκωτικών και των Μεγάλων

Εγκλημάτων, δεν απεικονίζονται ξεχωριστά το ένα

από το άλλο, αλλά μάλλον συνδυαστικά με το

εγκληματολογικό, το γραφείο του εισαγγελέα και το

δικαστήριο για να δημιουργηθεί ένα πλέγμα ή δίκτυο

πειθαρχικής εξουσίας. Με κάθε επιπλέον τηλεοπτική

περίοδο, προστίθεται στο μίγμα ένα νέο θεσμικό

όργανο: το λιμάνι, η τοπική αυτοδιοίκηση, το σχολικό

σύστημα και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Δεν είναι

μόνο οι εγκληματίες, αλλά όλα τα μέλη της κοινωνίας

που αποτελούν στόχο και εμπλέκονται σε αυτό που

αναφέρει ο Φουκώ, ως "στρατηγικές και σχέσεις

εξουσίας". Η πειθαρχική εξουσία καθορίζει την

ύπαρξη του καθενός, τα πειθήνια σώματα των μέσων

ενημέρωσης, του εκπαιδευτικού συστήματος, του

χώρου εργασίας και της πολιτικής διοίκησης καθώς

και αυτά τα εγκληματικά σώματα που εμπλέκονται

στο ποινικό σύστημα. Όπως έχει επισημάνει ο

δημιουργός της σειράς, David Simon το The Wire

είναι:

"πραγματικά για την αμερικάνικη πόλη, και

για το πώς ζούμε μαζί. Έχει να κάνει με τις

συνέπειες των ιδρυμάτων στο άτομο, και

πως...είτε είσαι μπάτσος, είτε λιμενεργάτης,

είτε έμπορος ναρκωτικών , είτε πολικός ή

δικηγόρος, είσαι τελικά διεφθαρμένος και

πρέπει να παραμείνεις σε όποιο θεσμικό

ίδρυμα έχεις δεσμευθεί να υπακούσεις"4.

Στην απεικόνιση του David Simon των πολλαπλών

θεσμών και τη σχέση του ενός προς το άλλο, το The

Wire δεν μας παρουσιάζει μια συνεκτική κοινωνική

μηχανή με κοινές αξίες και ιδεολογίες. Αυτό που

προκύπτει είναι το ακριβώς αντίθετο, ένα πλέγμα

γραφειοκρατίας και σύγχυσης με τις προσωπικές

αντιπαλότητες και ιεραρχίες, τα δημοσιονομικά

ζητήματα και τα θέματα πρωτοκόλλου να εμποδίζουν

την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ

διαφορετικών τμημάτων. Έτσι, στις τηλεοπτικές

περιόδους τέσσερα και πέντε , εμφανίζονται οι

ανεπανόρθωτες συνέπειες του αστυνομικού Herc5

που δεν προωθεί ένα μήνυμα στον συνάδελφό του

Bunk. Η συγκεκριμένη δυσκαμψία στην συνεργασία

έχει ως αποτέλεσμα, όταν τελικά o Bunk μαθαίνει

πως ο νεαρός Randy Wagstaff, είναι πιθανώς

μάρτυρας για τις δολοφονίες στην υπόθεση της

συμμορίας του Stanfield, να έχει τεθεί σε κίνδυνο η

ζωή του Randy και να έχει χάσει για πάντα την

εμπιστοσύνη του στην αστυνομία.

Όταν στους εγκληματολογικούς

αστυνομικούς του CSI, παρέχεται απεριόριστη

χρηματοδότηση, ένα οπλοστάσιο από γυαλιστερά

gadget και βάσεις δεδομένων, και την δυνατότητα να

εκδίδουν κλήσεις και εντάλματα εντός μερικών

λεπτών, στο The Wire ακολουθείται μια αντίστροφη

μέθοδος. Όπως η δυστοπική ταινία του Terry

4 Κομμάτι από σχόλιο στον Clark johnson, στο The Wire (series 1, episode 1), Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD, Απρίλιος 2004 5 ο χαρακτήρας του Herc υποδύεται από τον Domenick Lombardozzi. Στην τέταρτη σαιζόν προάγεται σε αρχιφύλακας. Ο Bunk (Wendell Pierce) είναι ντέντεκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών. Όταν ένας τρίτος συνάδελφος, προσφέρει τον νεαρό Randy ως μάρτυρα σε πιθανή δολοφονία, ο Herc, αδυνατεί να προστατεύσει τον Randy με αποτέλεσμα να μαθευτεί ο ρόλος του στην υπόθεση και να κινδυνεύει η ζωή του. Στην συνέχεια όταν ο Bunk θα χρειαστεί τον Randy ξανά για πληροφορίες, ο Randy βρίσκεται πάλι πίσω στο σύστημα για νέους χωρίς γονείς και αρνείται να τον βοηθήσει γιατί γνωρίζει ότι δεν μπορούν να τον προστατευόσουν.

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Gilliam's Brazil, το The Wire μας δείχνει την θεσμική

εξουσία στη πιο ακραία εκδοχή της. Οι αξίες της

αλήθειας και της δικαιοσύνης χάνονται κάτω από

στοίβες αναφορών , καθώς περικοπές στον

προϋπολογισμό οδηγούν σε στάση τις έρευνες και

νομικοί κανονισμοί αποτρέπουν την έκδοση

ενταλμάτων και το στήσιμο παρακολούθησης. Συχνά,

αυτοί που διεξάγουν μια έρευνα παγιδεύονται σε

ένα φαύλο κύκλο όπου δεν μπορούν να αποκτήσουν

τα στοιχεία που απαιτούνται για να επιτραπεί

περαιτέρω έρευνα (κυρίως με τη μορφή κοριών)

χωρίς της διεξαγωγή αυτής της έρευνας εξαρχής.

Είναι η απογοήτευση τους για αυτό το φαινομενικά

ατελείωτο κύκλο που οδηγεί τοθς αστυνόμους

McNulty και Freamοn να υποκινήσουν τις δικές τους

ανεπίσημες μεθόδους στην τελευταία περίοδο,

χρησιμοποιώντας την ψεύτικη υπόθεση

ανθρωποκτονίας του McNulty, ως δικαιολογία για

την χρήση κοριών από τον Freamon για την υπόθεση

του έμπορου νασρκωτικών Marlo Stanfield. Η σχέση

εξουσίας - γνώσης του Φουκώ αντιστρέφεται

καταλήγοντας σε μια σχέση απουσία εξουσίας-

απουσία γνώσης.

Δημιουργείται λοιπόν, με την πολλαπλότητα

του επιστημονικού λόγου, μια σχέση

δύσκολη και ατέρμονη, που η σημερινή

ποινική δικαιοσύνη δεν είναι ακόμα ικανή

να την ελέγξει. Ο εξουσιαστής της

δικαιοσύνης δεν εξουσιάζει πια την αλήθεια

της. 6

Στο The Wire δεν υπάρχει ποτέ μία μόνο αλήθεια,

αλλά πολλές και αντικρουόμενες αλήθειες. Κατά

συνέπεια, τα όρια μεταξύ καλού και κακού θολώνουν

όπως θολώνει και η διαφορά , που τόσο ξεκάθαρα

διατηρείται σε άλλες αστυνομικές σειρές, μεταξύ

αυτών που παραβαίνουν τον νόμο και εκείνων που

τη διατηρούν. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων,

διάφοροι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με

αποφάσεις που δεν βρίσκονται ανάμεσα στο σωστό

και το λάθος, αλλά αντίθετα, αφορούν μια λάθος

πράξη που βασίζεται σε σωστούς λόγους ή σε μια

σωστή πράξη που βασίζεται στους λάθους λόγους.

6 Μισέλ Φουκώ, Επιτήρηση και Τιμωρία, Η Γέννηση της Φυλακής, σ. 129

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση των

στατιστικών δεδομένων από την αστυνομική

διεύθυνση. Αν και διαποτισμένα με μια ορισμένη

αξία αλήθειας, τα στατιστικά δεδομένα είναι το

πολιτικό εργαλείο κατεξοχήν, με το οποίο μπορούν

να αποδειχθούν τα πάντα και τίποτα. Επιπλέον δεν

είναι μόνο θέμα ανάγνωσης των στατιστικών, αλλά

και του τρόπου με τον οποίο παράγονται σε πρώτη

φάση αυτά τα δεδομένα. Έτσι, η μείωση του αριθμού

των βίαιων εγκληματών που συμβαίνουν σε μια πόλη

σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, δεν απαιτεί

απαραίτητα τη πραγματική μείωση των

συγκεκριμένων εγκλημάτων, αλλά μάλλον τον τρόπο

με τον οποίο ορίζονται ως τέτοια. Αυτή η διαδικασία,

που ονομάστηκε juking the stats ή gaming the system

στο The Wire, έχει υπάρξει αληθινό πρόβλημα στη

Βαλτιμόρη όπου η αστυνομική διεύθυνση της πόλης

κατηγορήθηκε το 2006 για την χειραγώγηση των

ποσοστών εγκληματικότητας7.

Σε αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές, όπως το

CSI και το Law & Order, σχηματίζεται συχνά μια

άμεση συσχέτιση μεταξύ των εννοιών της αλήθειας

και της ποινικής δικαιοσύνης, και βασικοί

χαρακτήρες σηματοδοτούν μια επιστροφή σε ένα

λόγο της κυρίαρχης εξουσίας. Ο πιο αξιοσημείωτος

ανάμεσά τους, μοιάζει να είναι ο υπολοχαγός

Horatio Caine8 από το CSI:Miami. Οι εν λόγω

χαρακτήρες γίνονται συνώνυμοι με τις αξίες που

διατηρούν, και ως αποτέλεσμα συχνά αποτελούν

στόχο εκείνων που επηρεάζονται από τις αποφάσεις

τους. Σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, ο Horatio Caine,

είναι το αντικείμενο μιας προσωπικής βεντέτας.

Φυσικά, αυτό είναι εν μέρει μια μηχανή αφήγησης

καθώς δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να ταυτιστεί με

τον κεντρικό χαρακτήρα, να μάθει για τους φόβους

και τις επιθυμίες τους που δεν θα γινόταν εφικτό αν

απλά διενεργούσαν εξακριβώσεις και

επεξεργάζονταν στοιχεία. Το Law&Order κάνει

ιδιαίτερα αποτελεσματική χρήση αυτής της ανάγκης

για αναγνώριση, ανοίγοντας τους τίτλους αρχής με τη

δήλωση :

7 WBALTV, Homicide Rate, Police Procedure Questions, 14 Φεβρουαρίου 2006, http://www.wbaltv.com/new/7056945/detail.htm 8 τον υποδύεται ο David Caruso

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

7

"Στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, οι

άνθρωποι αντιπροσωπεύονται από δύο

ξεχωριστές αλλά εξίσου σημαντικές ομάδες:

την αστυνομία, η οποία διερευνά το

έγκλημα, και την εισαγγελία , η οποία διώκει

τους δράστες. Αυτές είναι οι ιστορίες τους." 9

Στην περίπτωση του Νόμου και Τάξη , που συχνά

τοποθετεί ερωτήματα για τις αντιφάσεις και τα

παράδοξα του νομικού συστήματος με έναν τρόπο

που είναι πολύ συχνά απών από το CSI, τονίζοντας τη

σύνθετη διαδικασία από τη σύλληψη στην καταδίκη

ενός εγκληματία, αυτό που τίθεται σε κίνδυνο

παρόλα αυτά είναι η αναζήτηση της δικαιοσύνης.

Επιπλέον, όπως κάνει φανερό ο λόγος του εκφωνητή

Steven Zirnkilton κατά τους τίτλους αρχής, η ιστορία

ανήκει σε αυτούς που είναι επιφορτισμένοι να

εκτελέσουν τη δικαιοσύνη , μην ενθαρρύνοντας τους

θεατές να ταυτιστούν με τους υπόπτους , και στη

περίπτωση του Law&Order: Special Victims Unit,

όπου οι συγκρούσεις συχνά προκύπτουν μεταξύ της

διαδικασίας σύλληψης και καταδίκασης των

παραβατών και την προστασία των θυμάτων, τα ίδια

τα θύματα συχνά παρουσιάζονται ως εμπόδια προς

την αλήθεια, ως αποτέλεσμα της άρνησής τους ή της

αδυναμίας τους να εντοπίσουν τον δράστη.

Στο The Wire, η ιστορία ανήκει σε όλους

τους χαρακτήρες και η συμπάθεια του θεατή δεν

στρέφεται προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Ως εκ τούτου, ενσαρκώνει την έννοια της

ετερογλωσσίας του Mikhail Bakhtin, , προσφέροντάς

μας μια πολλαπλότητα διαφορετικών φωνών,

προοπτικών και συζητήσεων. Στο "Λόγος στο

Μυθιστόρημα", ο Mikhail Bakhtin περιγράφει αυτή

την πολλαπλότητα ως εξής:

Σε μια οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή της ιστορικής

ύπαρξης της, η γλώσσα είναι ετερόγλωτη από πάνω

9 "In the criminal justice system, the people are represented by two separate yet equally important groups: the police, who investigate crime, and the district attorneys, who prosecute the offenders. These are their stories.,τίτλοιο αρχής σε κάθε επεισόδιο του Law & Order",

προς τα κάτω: αντιπροσωπεύει τη συνύπαρξη

κοινωνικών ιδεολογικών αντιφάσεων ανάμεσα στο

παρόν και το παρελθόν, μεταξύ των διαφορετικών

εποχών του παρελθόντος, μεταξύ διαφορετικών

κοινωνικό-ιδεολογικών ομάδων του παρόντος,

μεταξύ των τάσεων, των σχολών, των κύκλων και

ούτω καθεξής. Αυτές οι γλώσσες της ετερογλωσσίας

διασταυρώνονται μεταξύ τους με ποικίλους τρόπους,

σχηματίζοντας νέες κοινωνικά χαρακτηριζόμενες

γλώσσες(...) Θα μπορούσε ακόμη να φανεί ότι η ίδια

η λέξη γλώσσα χάνει κάθε νόημα σε αυτή τη

διαδικασία - γιατί προφανώς δεν υπάρχει ένα ενιαίο

επίπεδο που μπορούν να παρατάσσονται η μια προς

την άλλη. 10

Ταυτότητα και φυλετικές διακρίσεις:

Το The Wire δεν μας δείχνει την Βαλτιμόρη

μέσα από τα μάτια μιας ομάδας χαρακτήρων, αλλά

μάλλον μεταθέτει συνεχώς το πεδίο μέσα από το

οποίο βλέπουμε τη πόλη και τους κατοίκους της . Δεν

υπάρχει ένας μοναδικός πρωταγωνιστής στο The

Wire όπως εξίσου δεν υπάρχει και το "άλλο". Επίσης,

οι διαφορετικοί λόγοι και ομιλίες των διαφόρων

κοινωνικών ομάδων δεν μας παρουσιάζονται

απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο, αλλά τέμνονται

και συνδυάζονται με τους αστυνομικούς και τα

αγόρια που πουλάνε ναρκωτικά στις γωνίες (corner

boys) χρησιμοποιώντας την ίδια ορολογία και τα ίδια

ψευδώνυμα. Όταν ο Bunny Colvin11 επισκέπτεται τον

10 Mikhail Bakhtin, ‘Discourse in the Novel.’ Dialogic Imagination: Four Essays, επιμ. Michael Holquist (Austin: University of Texas Press, 1981), 291. 11 Ο Howard "Bunny" Colvin (Robert Wisdom), ήταν ταγματάρχης στην Αστυνομική Διεύθυνση της πόλης της Βαλτιμόρης πριν τον απολύσουν, γιατί είχε νομιμοποιήσει τα ναρκωτικά σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης στην προσπάθεια του να καθαρίσει κεντρικές περιοχές από τη διακίνηση ναρκωτικών. Ο Wee-Bey Brice (Hassan Johnson) ήταν μέλος της συμμορίας του Avon Barksdale, μέχρι που συνελήφθει και φυλακίστηκε για σειρά δολοφονιών. Ο Colvin μετά την απόλυσή του βρίσκει δουλειά σε ένα πρόγραμμα σε σχολεία, με μια ομάδα ψυχολόγων που προσπαθούν να βοηθήσουν τα

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Wee-Bey Brice στη φυλακή για να του ζητήσει να

αναλάβει αυτός την αναδοχή του γιου του,

μοιράζονται τις εμπειρίες τους από το δρόμο,

χρησιμοποιώντας μια κοινή γλώσσα, παρόλο που

αποτελούν δύο αντικρουόμενες πλευρές του νόμου.

εικ03: μέλη της συμμορίας του Avon Barksdale

Αυτό που είναι ίσως πιο ενδιαφέρον, είναι ο

τρόπος με τον οποίο η σειρά απεικονίζει

διαφορετικές φυλετικές και κοινωνικές ομάδες. Σε

άλλες σειρές, το φυλετικό θέμα εξυπηρετεί μια

συγκεκριμένη αλλά ασήμαντη λειτουργία στην

ιστορία. Για παράδειγμα στο CSI:Miami ένας

ισπανόφωνος αστυνομικός, ο Eric Delko, μπορεί να

κληθεί να ασχοληθεί με την μεξικάνικη κοινότητα.

Ομοίως, ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Ice-T, Fin

Tutuoala, στο Law&Order: Special Victims Unit, συχνά

αναλαμβάνει να κάνει τον ρόλο του συμμορίτη ή του

έμπορου ναρκωτικών. Πέρα από τέτοιους

μηχανισμούς αφήγησης ωστόσο, τέτοιες σειρές μας

παρουσιάζουν μια προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα

ερευνητών εξασφαλίζοντας μια ορθή πολιτική

εκπροσώπηση της φυλής και του φύλου. Τα φυλετικά

στερεότυπα από τη μια φαίνεται να υπάρχουν για να

προειδοποιήσουν τους θεατές σχετικά με πιθανούς

κινδύνους από τις δικές τους προκαταλήψεις και

υποθέσεις. Από την άλλη πλευρά, αυτό που

πραγματικά συμβαίνει είναι ότι αυτές οι

προκαταλήψεις στην πραγματικότητα

παιδία με τις μεγαλύτερες εντάσεις και δυσκολίες. Ο γιος του Wee-Bey είναι ένα από αυτούς.

νομιμοποιούνται με τηλεοπτικά προγράμματα όπως

το Νόμος και Τάξη, δεδομένου ότι καθιστούν

αποδεκτό να κάνουν τέτοιες υποθέσεις, ακόμη κι

όταν τέτοιες υποθέσεις αποδεικνύονται αβάσιμες.

Όπως προτείνει η Stephanie M. Wildman,

ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της κριτικής του

ρατσισμού ή, του σεξισμού, είναι ότι τείνει να

κατηγορήσει ορισμένα άτομα αντί να αναλύσει τις

δομές εξουσίας που επιτρέπουν στο ρατσιστικό λόγο

να υπάρχει και να διαδίδεται εξ αρχής12. Το The Wire

δεν εξετάζει το ζήτημα του ρατσισμού, αλλά

αντίθετα, προσπαθεί να εκθέσει τη θεσμική εξουσία

και το λόγο που παράγει. Με αυτό τον τρόπο το The

Wire, δείχνει ακριβώς, πώς το χρώμα λειτουργεί ως

ένας λόγος που έχει πολύ λίγη σχέση με

οποιαδήποτε εγγενή αλήθεια για την ατομική

ταυτότητα ενός προσώπου. Κάπως ειρωνικά,

προλαβαίνοντας τις αμερικάνικες προεδρικές

εκλογές του 2008, στη τέταρτη σαιζόν κατά τη

διάρκεια της προεκλογικής περιόδου της

αυτοδιοίκησης, τόσο ο λευκός όσο και ο μαύρος

υποψήφιος δήμαρχος, κατηγόρησαν ο ένας τον άλλο

ότι έπαιξαν το "φυλετικό χαρτί" για να κερδίσουν

ψήφους. Μία από τις πιο επικίνδυνες συνέπειες των

όρων ρατσισμός και σεξισμός είναι ότι συνεπάγονται

ότι όσοι έχουν πέσει θύματα φυλετικών ή

σεξουαλικών διακρίσεων , είναι θύματα καθαυτά,

και ότι μια απλή αντίθεση μπορεί να γίνει μεταξύ

καταπιεστών και καταπιεζομένων. Στην κριτική του

για τον Μαρξισμό, ο Φουκώ προειδοποιεί για τέτοιες

απλές αντιθέσεις οι οποίες πάντα τοποθετούν μια

ομάδα στην υποταγή της άλλης. Μια κυρίαρχη

ιδεολογία η οποία παρουσιάζει μια ομάδα ως

ανώτερη μιας άλλης δεν υπάρχει σε αντιδιαστολή με

την αλήθεια, αλλά η ίδια αποτελεί μια μορφή ή ένα

λόγο της αλήθειας μαζί με άλλους ανταγωνιστικούς

λόγους. Η αλήθεια δεν υπάρχει ανεξάρτητη ως κάτι

απόλυτο ή υπερβατικό αλλά λειτουργεί ως λόγος για

το τι μετρά ως αλήθεια σε κάθε δεδομένη χρονική

12 Stephanie M. Wildman και Adrienne David, ‘Language and Silence: Making Systems of Privilege Visible,‘ στο Critical Race Theory: The Cutting Edge, επιμ. Richard Delgado (Philadelphia: Temple University Press, 1995), σ.573.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

9

στιγμή13. Το πρόβλημα της κατανόησης της φυλής με

όρους μιας ξεκάθαρης αντιπαράθεσης μεταξύ

πλειοψηφικής και μειονοτικής εθνικής ομάδας, και

κυρίως ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο είναι διττή.

Πρώτον ,παρουσιάζοντας πάντα μια ομάδα ως θύμα

καταπίεσης του άλλου, αποτυγχάνει να λάβει υπόψη

του την πολλαπλότητα των ταυτοτήτων εντός της

ίδιας της ομάδας, υποθέτοντας ότι μια ομάδα είναι

ενωμένη αυτόματα από τη θυματοποίησή της.

Δεύτερον, αποποιείται την ηθική ευθύνη από την

ομάδα, παρουσιαζόμενη ως οι καταπιεσμένοι,

δεδομένου ότι η έννοια του θύματος συνεπάγεται

έναν βαθμό ανικανότητας και παράλληλα αθωότητας

από την πλευρά εκείνων που υφίστανται διακρίσεις.

Ωστόσο, ο λόγος περί της φυλής μπορεί επίσης να

νομιμοποιηθεί και να ενισχυθεί από εκείνους που

υποφέρουν ως αποτέλεσμα τέτοιων λόγων. Ακόμα, η

θέση κάποιου είτε ως καταπιεστή ή καταπιεσμένου

δεν είναι ποτέ απόλυτη. Τα άτομα είναι θύματα μιας

σειράς πολύπλοκων σχέσεων που σημαίνει ότι ποτέ

δεν μιλούν ή ενεργούν από μια σταθερή θέση ή

άποψη, αλλά από πολλαπλές προοπτικές.

εικ04: στα αριστερά ο υποψήφιος δήμαρχος Tommy

Carcetti έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς ηγέτες της

"Αφρο-αμερικάνικης" κοινότητας της πόλης της

Βαλτιμόρης

13 Michel Foucault, ‘Truth and Power’ στο

Power/Knowledge: Selected Interviews and Other

Writings, 1972-1977, επιμ. Colin Gordon (New York

and London: Prentice Hall, 1980), σ. 118.

Στις απεικονίσεις των διαφορετικών κοινωνικών

ομάδων, το The Wire, αφαιρεί την έννοια του

θύματος. Ειδικότερα, διαλύει τη μυθική έννοια μιας

ενιαίας "μαύρης κοινότητας". Οι μαύροι πολιτικοί

και αστυνομικοί είναι το ίδιο υπεύθυνοι για την

ενίσχυση των προκαταλήψεων ως προς τους νέους

μαύρους όσο και οι λευκοί συνάδελφοί τους. Τα

άτομα ορίζονται από μια σειρά από σύνθετες,

πολλαπλές σχέσεις με άλλα υποκείμενα και τους

κοινωνικούς θεσμούς που διαμορφώνουν τη δομή

της καθημερινής ύπαρξής τους. Βασικό στοιχείο για

την ανάπτυξη του κάθε χαρακτήρα είναι η ένταση

μεταξύ ατομικής ευθύνης και ασφυκτικής παρουσίας

των πειθαρχικών ή θεσμικών εξουσιών.

Στο Επιτήρηση και Τιμωρία, ο Φουκώ περιγράφει

πως τα άτομα είναι και υποκείμενα αλλά και

υπόκεινται στις σχέσεις εξουσίας, στις στρατηγικές

και τις δυνάμεις που λειτουργούν στην κοινωνία. Η

ταυτότητά μας, οι πεποιθήσεις μας και οι ενέργειές

μας, όλα καθορίζονται από την θέση μας μέσα στο

πλέγμα εξουσίας. Είτε υπακούσουμε στον νόμο ή τον

παραβούμε, παραμένουμε μέρος του ίδιου

συστήματος και καθοριζόμαστε από αυτό το

σύστημα. Έτσι μια από τις βασικές επικρίσεις του

Φουκώ είναι η έλλειψη αντιπροσώπευσης που μια

τέτοια άποψη της εξουσίας φαίνεται να υπονοεί. Τα

άτομα φαίνεται να μην έχουν καμία επιλογή για το

πως δρουν και για το τι πιστεύουν. Υιοθετώντας τον

όρο "φυλετική κατασκευή", έναντι του πιο

διαδεδομένου "φυλετικός σχηματισμός", η Iain F.

Lopez Haney προτείνει ένα μέσο για τη συμφιλίωση

αυτής της ένταση. Σύμφωνα με τη Haney Lopez:

Η φυλή πρέπει να θεωρηθεί ως μια κοινωνική

κατασκευή. Δηλαδή, η ανθρώπινη αλληλεπίδραση

από φυσική διαφοροποίηση πρέπει να θεωρηθεί η

πηγή και η βάση για φυλετική κατηγοριοποίηση. Η

διαδικασία με την οποία προκύπτει το φυλετικό

νόημα έχει επισημανθεί ως φυλετικός σχηματισμός.

Σε αυτή τη διατύπωση, η φυλή δεν είναι

καθοριστικός παράγοντας για κάποιο άλλο κοινωνικό

φαινόμενο, αλλά στέκεται από μόνη της ως μια

συγχώνευση των ανταγωνιστικών κοινωνικών

δυνάμεων. Ο φυλετικός σχηματισμός περιλαμβάνει

τόσο την αύξηση των φυλετικών ομάδων και τη

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

συνεχή πραγμοποίηση τους στην κοινωνική σκέψη.

Εμπνέομαι από αυτή τη θεωρία, αλλά χρησιμοποιώ

τον όρο φυλετική κατασκευή. Κατασκευή

συνεπάγεται τη λειτουργία των ανθρώπινων χεριών,

και υπαινίσσεται την ενδεχόμενη πρόθεση να

παραπλανήσουν. Περισσότερο από το βιομηχανικό

όρο σχηματισμό, ο οποίος μεταφέρει συνειρμούς

ουδέτερης κατασκευής και διαδικασίας αδιάφορες

στην ατομική παρέμβαση, αναφερόμενοι στην

κατασκευή της φυλής δίνουμε έμφαση στο

ανθρώπινο στοιχείο που προκαλεί το πλαστικό και

άστατο χαρακτήρα της φυλής. 14

Ως εκ τούτου, δεν επιστρέφουμε στο επικίνδυνο

έδαφος μιας υπερβατικής έννοιας της ανθρωπότητας

αφού το ποιοί είμαστε εξαρτάται από τις διάφορες

κοινωνικές δυνάμεις που δρουν για το υποκείμενο

και μέσω αυτού. Ωστόσο την ίδια στιγμή, αυτό δεν

μας αρνείται την αυτονομία μας ως κοινωνικούς

παράγοντες. Είμαστε υπευθύνου για τις πράξεις μας

και έχουμε την επιλογή ως προς ποιο λόγο της

αλήθειας δεχόμαστε και ποιο αμφισβητούμε. Αυτή

είναι η αμφισβήτηση που ο Φουκώ ορίζει ως

"αντιστάσεις" 15. Ενώ η ταυτότητά μας παραμένει

πάντα το προϊόν των κοινωνικών δυνάμεων και δεν

επιβεβαιώνει ένα υπερβατικό κομμάτι της ύπαρξής

μας, είναι ακριβώς επειδή αυτή η ταυτότητα δεν

είναι υπερβατική, απόλυτη ή σταθερή που μπορεί να

ανατραπεί, να αμφισβητηθεί και να

ανακατασκευαστεί. Έτσι ενώ οι χαρακτήρες στο The

Wire φαίνεται να είναι το αναπόφευκτο προϊόν των

ειδικών συνθηκών τους, αυτό δεν σημαίνει ότι

βρίσκονται χωρίς επιλογή ως προς το πώς δρουν και

πως θα μπορούσαν να δράσουν.

Θεσμική Εξουσία και Παραπλάνηση:

Παγιδευμένοι σε μια σειρά από διαφορετικά

ιδρύματα και σχέσεις, κάθε χαρακτήρας στο The

Wire εμπλέκεται σε μια σειρά από διαπραγματεύσεις

14 Iain F. Haney López, ‘The Social Construction of Race’ στο Critical Race Theory, 96. 15 Michel Foucault, The History of Sexuality Volume 1: The Will to Knowledge (New York: Vintage Books, 1978), 95-6.

και συμβιβασμούς. Πιο συγκεκριμένα, πώς ένα

άτομο επιλέγει να συμβιβαστεί εξαρτάται από την

κατανόηση που έχει για την εξουσία. Η

πολυπλοκότητα του The Wire δεν έγκειται απλώς

στην ανάλυση της θεσμικής εξουσίας αλλά στο πώς

οι διάφοροι χαρακτήρες αντιλαμβάνονται την

εξουσία και πώς ταυτίζονται με αυτή.

Ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους,

υπάρχουν ορισμένοι χαρακτήρες που εντάσσονται σε

αυτό που, ελλείψει ενός καλύτερου όρου, θα

μπορούσαμε να αποκαλέσουμε "λευκό " λόγο της

κυρίαρχης εξουσίας. Θεωρούν ότι μπορούν να

"κατέχουν" αυτή την εξουσία και να αλλάζουν τα

πράγματα προς το καλύτερο χρησιμοποιώντας τη. Ο

δημοτικός σύμβουλος και αργότερα δήμαρχος της

πόλης της Βαλτιμόρης Tommy Carcetti, o

αστυνομικός Jimmy McNulty και ο έμπορος

ναρκωτικών Russell "Stringer" Bell θα είναι τα βασικά

παραδείγματα. Για αυτούς τους χαρακτήρες, η

εξουσία ή η ικανότητα να αλλάξουν τα πράγματα

είναι επενδυμένα με κάποια ανώτερη ηθική αξία. Οι

Carcetti, McNulty και Bell πιστεύουν ότι έχουν ένα

δικαίωμα σε μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας. Για

τον Carcetti το δικαίωμα αυτό εκδηλώνεται ως

αστείρευτη αυτοπεποίθηση και χάρισμα ενώ για τον

Bell προέρχεται από την ικανότητα του να βλέπει

πέρα από τη ζωή στο δρόμο. Η αποτυχία του

McNulty να ταυτιστεί με την άμεση εξουσία και

ιεραρχία καθιστά δυνατή γι΄αυτόν να αμφισβητήσει

το σύστημα, υπερβαίνοντας τους προϊσταμένους

του, ενώ την ίδια στιγμή να ισχυρίζεται την

αθωότητά του κάθε φορά που είναι αντιμέτωπος με

κυρώσεις, αναφωνώντας "Τί έκανα" ("What did i

do"). Για αυτούς τους χαρακτήρες, είναι το

αποτέλεσμα (περισσότερη εξουσία και δύναμη) η

οποία δικαιολογεί τα μέσα. Ο Bell είναι έτοιμος να

φτάσει στα άκρα, συμπεριλαμβάνοντας την

προδοσία του παιδικού του φίλου και συνεργάτη

Avon Barksdale, για να επιτύχει το όνειρό του στην

επένδυση ακινήτων, το οποίο πιστεύει ότι θα του

αποφέρει τον σεβασμό και την αναγνώριση που

αισθάνεται ότι αξίζει. Ομοίως ο Carcetti πείθει τον

φίλο και συνάδελφό του Tony Gray (δημοτικοί

σύμβουλοι πριν τις δημοτικές εκλογές), να θέσει

υποψηφιότητα για δήμαρχος, δεδομένου ότι θα

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

11

"διαιρέσει τη μαύρη ψήφο" και θα αυξήσει τις δικές

του πιθανότητες εκλογής. Μόλις εκλέγεται, αρνείται

οικονομική βοήθεια από την πολιτεία του Maryland,

στην οποία υπάγεται, καθώς έχει ως στόχο να βάλει

υποψηφιότητα για κυβερνήτης της πολιτείας. Η

πεποίθηση του McNulty ότι αυτός είναι ο μόνος που

μπορεί να λύσει τα προβλήματα της Αστυνομικής

Διεύθυνσης τον οδηγεί να διαπράξει πολλά

αδικήματα και να πλαστογραφήσει τον θάνατο

πολλών άστεγων και να χρησιμοποιήσει την

οικονομική βοήθεια που θα παραλάβει για να

συνεχίσει την έρευνα πάνω στην συμμορία του

Stanfield. Τέλος, αυτοί που εξαρτώνται από ένα λόγο

της κυρίαρχης εξουσίας εξαρτώνται επίσης από την

έννοια του θεάματος για να επιβεβαιώσουν την

εξουσία τους. Όπως ο μονάρχης του Μεσαίωνα

χρησιμοποιούσε δημόσια βασανιστήρια και

εκτελέσεις για να επιβεβαιώσει την εξουσία του

επάνω στους υπηκόους του, έτσι και οι Bell και

Barksdale βασανίζουν και δολοφονούν τον φίλο του

Omar, Brandon, αφήνοντάς τον σε δημόσια θέα ως

προειδοποίηση για τον Omar αλλά και άλλους. Για

τον Carcetti το θέαμα της εξουσίας παίρνει τη μορφή

μεγαλοπρεπών ομιλιών στους οποίους διακηρύσσει

την αδιάλειπτη δέσμευσή του στην πόλη της

Βαλτιμόρης.

Έπειτα υπάρχουν και χαρακτήρες όπως ο Marlo

Stanfield και οι υπασπιστές του Snoop και Chris, που

αναγνωρίζουν την εξουσία ως μια συνθήκη

μεταβατική και απατηλή καθώς κανείς δεν την

κατέχει ποτέ απολύτως, και η οποία πρέπει να

αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης δεδομένου

ότι οι στρατηγικές που θα χρησιμοποιήσουν για να

φτάσουν στην κορυφή θα χρησιμοποιηθούν και από

άλλους εναντίον τους. Όταν ο Michael ανατρέπει τα

σχέδια της Snoop για να το σκοτώσει, εκτιμά ότι ήταν

αυτή που τον δίδαξε πως να προετοιμαστεί για ένα

χτύπημα. Οι δικές τις μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν

εναντίον της και δεν υπάρχει τίποτε άδικο σε σχέση

με αυτή την τροπή. Όπως το εκφράζει η Snoop

νωρίτερα στο ίδιο επεισόδιο "η αξία δεν έχει να

κάνει με αυτό"16. Έτσι σε αντιδιαστολή με το λευκό

λόγο της κυρίαρχης εξουσίας, εμφανίζεται και ένας

16 ‘Deserve got nuthin’ to do with it.’

μαύρος λόγος που αναγνωρίζει την εξουσία ως ένα

παιχνίδι που πρέπει να παιχτεί και περιλαμβάνει μια

ηθική της επιβίωσης και όχι μια πίστη σε ηθικές

αξίες. Είναι ο λόγος αυτών, στους οποίους η δύναμη

και η εξουσία είχαν πάντα χρησιμοποιηθεί εναντίον

τους. Ο Marlo αναγνωρίζει πότε έχει έρθει η ώρα να

εγκαταλείψει την αυτοκρατορία του και να πουλήσει

το εμπόρευμά του. Σε αντίθεση με τους Bell και

Barksdale, που έκαναν δημόσια επίδειξη των

εκτελέσεών τους, οι υπολοχαγοί του Marlo, Snoop

και Chris κρύβουν τα πτώματα των φόνων τους σε

εγκαταλελειμμένα κτίρια γνωρίζοντας ότι τραβώντας

την προσοχή θα οδηγούσε στην πτώση τους.

εικ05: οι πρωταγωνιστές της τέταρτης τηλεοπτικής

περιόδου της σειράς, οι μαθητές του σχολικού συστήματος

της Βαλτιμόρης

Τέλος υπάρχουν και οι χαρακτήρες που χαράζουν μια

μέση λύση μεταξύ των δύο αυτών θέσεων, για

παράδειγμα οι Cedric Daniels, Bodie Broadus και

Bunny Colvin. Ενώ απορρίπτουν τις ηθικές αξίες που

άλλοι θεωρούν ότι είναι έμφυτες στην εξουσία,

απαιτούν παρόλα αυτά μια επανεξέταση αυτών των

αξιών. Στην άρνηση του να κλέψει τα στατιστικά

δεδομένα και να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για τις

δραστηριότητες των McNulty και Freeman, ο Daniels

εγκαταλείπει τις φιλοδοξίες του να γίνει αρχηγός της

Αστυνομίας της πόλης της Βαλτιμόρης. Αν και

αναγνωρίζει τους νόμους που διέπουν τους δρόμους

και τις αναπόφευκτες συνέπειες του να ενημερώσει

την αστυνομία σχετικά με τις δραστηριότητες του

Stanfield και της ομάδας του, ο Bodie είναι

αποφασισμένος να παράσχει αποδεικτικά στοιχεία

για τη δολοφονία του συνεργάτη του Little Kevin.

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Χωρίς να είναι πλήρως σε θέση να εξηγήσει γιατί 17ο

Bodie αναγνωρίζει μια μεγαλύτερη ηθική ευθύνη

από αυτή μιας προσωπικής επιβίωσης. Μέσα από

την εφαρμογή του για μια ελεύθερη ζώνη διακίνησης

ναρκωτικών18 και το έργο του με αποδιοργανωτικούς

μαθητές του γυμνασίου, ο Colvin προσπαθεί να

διαλύσει τις γραμμές που εκτείνονται μεταξύ

διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και ατόμων,

αναγνωρίζοντας την ανάγκη για συμβιβασμό και

διαπραγμάτευση τόσο μεταξύ των διαφόρων

ομάδων και των διαφόρων λόγων αλήθειας που

παρουσιάζουν αυτές οι ομάδες. Με αυτή την έννοια,

κατανοεί ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο

χαρακτήρα, τη δυνατότητα της μεταμόρφωση της

εξουσίας μέσω μικρών αντιστάσεων στους κώδικες

και στις δομές της . Είναι σε αυτούς τους χαρακτήρες

που μας προσφέρεται μια μικρή αχτίδα ελπίδα. Ότι

είναι δυνατό να κάνεις το σωστό, ακόμα και όταν οι

δύο ανταγωνιστικοί λόγοι εξουσίας καθιστούν

αδύνατο να προσδιοριστεί ποιο είναι το σωστό και

πιο το λάθος.

Γνωστική Χαρτογράφηση και Καπιταλισμός:

The capitalist city is the arena of the most intense social and political confusions at the same time as it is a monumental testimony to and a moving force within the dialectics of capitalism’s uneven development. How to penetrate the mystery, unravel the confusions, and grasp the contradictions?

- David Harvey, The Urban Experience

Υπάρχουν πολιτισμικές ή αισθητικές μορφές κατάλληλες να αναλύσουν, να προκαλέσουν ή να χαρτογραφήσουν τη δυναμική της σύγχρονη άνισης και συνδυαστική γεωγραφική ανάπτυξης του καπιταλισμού; Είναι η αναπαράσταση μια κατάλληλη μορφή ικανή να γραπώσει την κρίσιμη και κλινική οξυδέρκεια, τέτοιων μορφών;

17 that shit aint' right 18 γνωστή ως Hamsterdam

Σε ένα κείμενο του 1988 ο Frederic Jameson,

υποστηρίζει μια απαραίτητη εμφάνιση αυτού που

αποκαλεί "μια αισθητική της γνωστικής

χαρτογράφησης": μια αισθητική κατάλληλη στο

ιδιαίτερα φιλόδοξο έργο της ταυτόχρονης

απεικόνισης του κοινωνικού χώρου στην

συγκεκριμένη ιστορική στιγμή ( αργότερα θα την

αποκαλέσει καπιταλισμό ή μεταμοντέρνο) και το

σύνολο των ταξικών σχέσεων σε παγκόσμια κλίμακα:

αυτό που ο Jameson αποκαλεί " μια χαρτογράφηση

του απόλυτου". Αυτή η έννοια της γνωστικής

χαρτογράφησης βασίζεται στο βιβλίο του Kevin Lynch

"The Image of the City"(1960), και ο Jameson

υποστηρίζει πως μια αδυναμία γνωστικής

χαρτογράφησης του συνόλου του παγκόσμιου

συστήματος είναι τόσο εξασθενητικό για την

πολιτική όσο αδύνατο για τον κάτοικο να

χαρτογραφήσει νοητικά μια πόλη. Τα έργα που θα

αναδυθούν από αυτή την αισθητική θα επιτρέψουν

σε μεμονωμένα άτομα και συλλογικότητες να

κατανοήσουν την τοπική κατάστασή τους σε ένα

παγκοσμιοποιημένο κόσμο. "Να επιτραπεί μια

καταστατική αναπαράσταση εκ μέρους του ατομικού

υποκειμένου αυτής της αχανής και μη

αναπαραστατικής συνολικότητας που είναι το

σύνολο των δομών της κοινωνίας." Ενώ τα έργα που

αναδύονται υπό την αισθητική της γνωστικής

χαρτογράφησης δεν θα ήταν καθαρά για διδακτικούς

ή παιδαγωγικούς λόγους, θα ήταν όμως αναγκαστικά

και για διδακτικούς και για παιδαγωγικούς λόγους.

Ενώ το κείμενο του Jameson παρέμεινε υποθετικό

καθώς ισχυριζόταν ότι τέτοια έργα δεν είχαν ακόμα

παραχθεί και ότι δεν θα μπορούσε να φανταστεί

ποια θα μπορούσαν να είναι τα τυπικά

χαρακτηριστικά τους, το The Wire μπορεί να

θεωρηθεί ως μια από τις πιο πειστικές προσπάθειες

παραγωγής ενός τέτοιου έργου.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

13

εικ06: ο πρόεδρος του συνδικάτου των λιμενεργατών σε

συνάντηση με τον αρχηγό του "ποινικοποιημένου"

συστήματος

Στο The Wire η πλοκή της ιστορίας συμβαίνει

ολοκληρωτικά στη πόλη της Βαλτιμόρης . Ιδιαίτερη

προσοχή δίνεται στην τοπική διάλεκτο, στην αργκό

και στη μουσική υποκουλτούρα όπως τα μαγαζιά της

Βαλτιμόρης και στην τοπική hip hop. Ελάχιστες είναι

οι σκηνές έξω από τη Βαλτιμόρη, και σε όλες οι

κάτοικοι της Βαλτιμόρης που εμπλέκονται δείχνουν

να είναι έξω από τα νερά τους. Δεν είναι δύσκολο να

κατανοήσει κανείς την ιδεολογική τοποθέτηση της

σειράς, η οποία θα μπορούσε να επιλυθεί σε ένα

είδος εργατικής κοινωνικής κριτικής, εμποτισμένη με

μια δόση νοσταλγίας για το Φορντισμό. Από αυτό το

σημείο, δεν είναι δύσκολο να διαβάσει κανείς το The

Wire, με τα λόγια του Simon ως "μια πολιτική

πραγματεία που έχει μεταμφιεστεί σε ένα

αστυνομικό σόου" (ομιλία του στο USCS). Όπως ο

ίδιος παρατηρεί για τη δεύτερη σαιζόν, μια

πολυδιάστατη μελέτη της αυξανόμενης συρρίκνωσης

του λιμανιού της Βαλτιμόρης και τον αρθρώσεων του

με τις παγκόσμιες αγορές το εγκληματικό κεφάλαιο,

η σειρά έχει να κάνει με "τι συνέβη με όλους αυτούς

που έφτιαχναν και έχτιζαν πράγματα ". Όπως λέει και

ο David Harvey, Μαρξιστής γεωγράφος και χρόνια

κάτοικος της Βαλτιμόρης, η πόλη έχασε τα δύο τρίτα

απασχόλησης στον μεταποιητικό τομέα μετά το 1960

από όπου και η κρίση του για την θέση της πόλης στο

Spaces of Hope:

Baltimore is, for the most part, a mess. Not

the kind of enchanting mess that makes

cities such interesting places to explore, but

an awful mess.

Αυτή είναι μια εξέλιξη που τονίζεται στη σειρά, όταν

ο McNulty, που έχει υποβιβαστεί στο Λιμενικό Σώμα,

θυμάται με τον συνεργάτη του, καθώς διασχίζουν τον

κόλπο, για το πως οι πατεράδες και των δύο

απολύθηκαν από τις δουλειές τους σε εργοστάσια

στα μέσα της δεκαετίας του 70. Το The Wire με αυτή

την έννοια έχει πολλά κοινά με μια νοσταλγική

αξιοποίηση της ηθικής οικονομίας της εργασίας και

της βιοτεχνίας (παρών στο ισχυρό έργο του Richard

Sennet). Το θέμα αυτό του τέλους της "πραγματικής

εργασίας", και την αντικατάστασή της από το φαύλο

επιχειρηματικό πνεύμα της νεοφιλελεύθερης

εργασίας (το εμπόριο ναρκωτικών), και την άτυπη

οικονομία της επιβίωσης και της σκοπιμότητας, είναι

στενά συνδεδεμένο με εκείνο του "απρόσκοπτου"

καπιταλισμού.

Ενώ η λογική του κεφαλαίου συνεχώς ενυπάρχει

στην αφήγηση της σειράς, το The Wire απεικονίζει

επίσης επιδέξια τη πραγματική πρακτική

νεοφιλελεύθερη πόλη με τρόπο που δείχνει πόσο

συχνά η καπιταλιστική αποτελεσματικότητα

βαρύνεται από εκλογικούς κύκλους, και ενώσεις

μαύρων ιερέων και το συντηρητισμό της σιωπηλής

πλειοψηφίας. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Harvey,

δραματοποιεί στο επίπεδο της πόλης τη διαλεκτική

σχέση μεταξύ των χωρικών και καπιταλιστικών

λογικών της εξουσίας. Λαμβάνοντας υπόψη το

σχολαστικό τρόπο με τον οποίο το The Wire

χρησιμοποιεί τη δραματική και τεχνική έπαρση του

"κοριού " για την ανίχνευση και την παρακολούθηση

της λειτουργίας των "μεταμοντέρνων θεσμών", δεν

προκαλεί έκπληξη που μερικοί θεωρούν τη σειρά μια

κριτική στη γραφειοκρατία, και όχι στον

καπιταλισμού, και ακόμα ότι παρέχει ακούσια

επιχειρήματα για την ανωτερότητα της "καθαρής"

αγοράς έναντι των ιδρυμάτων όσον αφορά την

κατανομή και τη δικαιοσύνη.

ΖΩΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Αντί επιλόγου:

Η απεικόνιση του συστήματος ποινικής

δικαιοσύνης σε εκπομπές όπως το CSI και το Law and

Order υποστηρίζει έννοιες όπως η αλήθεια και η

δικαιοσύνη, χωρίς να αμφισβητεί τί πραγματικά

σημαίνουν αυτές οι εννοείς. Το The Wire μας δείχνει

τη δυσλειτουργία του συστήματος αντί να μας

προσφέρει μια εναλλακτική λύση ή μια διέξοδο από

αυτό. Ωστόσο το πιο τρομακτικό στην απεικόνιση

των κοινωνικών θεσμών στο The Wire, δεν είναι η

κακή λειτουργία τους, αλλά μάλλον ότι είναι ακριβώς

μέσα από τις διάφορες διαδικασίες που

κατακερματίζουν και εξαρθρώνουν τις μονάδες, τα

τμήματα και τις οργανώσεις που δήθεν αγωνίζονται

για τους οδούς στόχους ακολουθώντας τα ίδια

συστήματα αξιών, που διατηρείται το κοινωνικό

σύστημα στο σύνολό του. Η κριτική του The Wire

στον λόγο για την εξουσία και τη ταυτότητα,

αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει οριστική ή απόλυτη

αλήθεια πίσω από τέτοιους λόγους αλλά μάλλον ότι

διατηρείται η πειθαρχική εξουσία από αυτήν την

απουσία. Επιπλέον, στην ανάλυσή του για την

θεσμική εξουσία, το The Wire αποδεικνύει όχι τόσο

την αποτυχία του, αλλά μάλλον την επιτυχία του.

Η αδιαφάνεια της κυριαρχίας και της

εκμετάλλευσης απορρέει επίσης από την ανησυχία

της σειράς για "την κόλαση των μεσαίων στελεχών

(the hell of middle management), για να

χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Simon. "Μεσαία

διοίκηση" ·μεσαίου επιπέδου έμπορους,

υπαστυνόμους της αστυνομίας, επικεφαλής της

τοπικής φορτοεκφορτωτικής εταιρείας,

υπο·συντάκτες· μπορεί να ειδωθεί, με τους όρους

εξουσία/γνώση ως αυτός ο τομέας που είναι

παράλληλα συνένοχος με την διεφθαρμένη

αναπαραγωγή ενός άδικου συστήματος, που

σημαίνει ότι τα μεσαία στελέχη έχουν αρκετή

δύναμη για να εκτεθούν οι ίδιοι, αλλά όχι αρκετή για

να πραγματοποιήσουν οποιεσδήποτε ουσιαστικές

μετατροπές, και του επιτρέπονται μόνο οι γνώσεις

που θα του επιτρέψουν να λειτουργήσει χωρίς να

αμφισβητεί τα υψηλότερα κλιμάκια.

Δεν είναι η συνωμοσία, αλλά η τραγωδία,

δεν είναι η έκτακτη ανάγκη αλλά ο καταναγκασμός

που κυριαρχούν στο The Wire. Η τραγική υπαρξιακή

άποψη για τις δυνατότητες της πολιτικής δράσης

όπως λέει και ο Simon ‘my faith in individuals to rebel

against rigged systems and exert for dignity, while at

the same time doubtful that the institutions of a

capital-obsessed oligarchy will reform themselves

short of outright economic depression (New Deal, the

rise of collective bargaining) or systemic moral failure

that actually threatens middle-class lives (Vietnam

and the resulting, though brief commitment to

rethinking our brutal foreign-policy footprints around

the world)’. Όμως στο πλαίσιο της τραγικής

αναγκαιότητας, ο Simon αναφέρει: "ίσως η μόνη

ελπίδα είναι ο θυμός".

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΤΟ THE WIRE ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

15

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: _ Bakht Mikhail , 1981, ‘Discourse in the Novel.’ Dialogic Imagination: Four Essays, επιμ. Michael Holquist , Austin: University of Texas Press, _ Haney López Iain F., ‘The Social Construction of Race’ στο Critical Race Theory, 96. _ Harvey David, 1989, The Urban Experience, Baltimore: The Johns Hopkins University Press, _ Harvey David, 2000, Spaces of Hope, Edinburgh: Edinburgh University Press, _ Jameson Fredric, 1988, ‘Cognitive Mapping’, Marxism and the Interpretation of Culture, επίμ Cary Nelson και Lawrence Grossberg, USA: University of Illinois Press. _ Foucault Michel, 1978, The History of Sexuality Volume 1: The Will to Knowledge, New York: Vintage Books _ Foucault Michel, 1980, ‘Truth and Power’ στο Power/Knowledge: Selected Interviews and Other Writings, 1972-1977, επιμ. Colin Gordon, New York and London: Prentice Hall, _ Φουκώ Μισελ, 2008, Το μάτι της Εξουσίας, μετ. Τάσος Μπέτζελος, Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονική _ Φουκώ Μισέλ, 1976, Επιτήρηση και Τιμωρία, Η Γέννηση της Φυλακής, Κέδρος _Reconstitution Collective, 2011, The Wire, Capricci/Les Prairies Ordinaires, Paris, _ Wildman Stephanie M. with David Adrienne, 1995, ‘Language and Silence: Making Systems of Privilege Visible,‘ in Critical Race Theory: The Cutting Edge, επιμ. Richard Delgado, Philadelphia: Temple University Press,

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ: _ WBALTV, Homicide Rate, Police Procedure Questions, 14 Φεβρουαρίου 2006, http://www.wbaltv.com/new/7056945/detail.htm

_ The Bleakness Of The Wire, Reihan Salam,

http://theamericanscene.com/2008/01/01/the-

bleakness-of-the-wire

_ Αφιέρωμα ηλεκτρονικού περιοδικού "Darkmatter,

in the ruins of imperial culture", στο The Wire

http://www.darkmatter101.org/site/category/journal

/issues/4-the-wire/

_ The Wire on Fire, Analyzing the best show on

television, Jacob Weisberg,

http://www.slate.com/articles/news_and_politics/th

e_big_idea/2006/09/the_wire_on_fire.html