20 - Observant Online · studenten voelen zich opgejaagd, niet alleen door het bindend studieadvies...

www.observantonline.nlOnafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 38 | 1 februari 2018

To be continued on page 5

20

nl

eng

New language policy: (good) English where necessary, Dutch must improveThe choice of English or Dutch in classrooms should depend on the content and the objective of the study programme. If it is for the international labour market, English should prevail. Dutch students should also pay more attention to their proficiency in Dutch. Foreign staff should also learn to speak Dutch.

These are a few of the basic principles underlying the new language policy that the Executive Board recently presented to the University Council. The details of the policy, in particular the finan-cial implications, will follow later. It is clear that the Executive Board feel national politicians breathing down their necks. Discussions about the anglicisation of higher education are heat-ing up; Minister of Education Van Engelshoven has announced that she will take a critical look. Along with Wageningen University, Maastricht University with its many study programmes in English counts as a trendsetter in this area.Officially, the UM is still bilingual, but in practice English has taken the upper hand. Most policy documents are produced in English only. Even the meetings of representative advisory bodies with exclusively Dutch participants often take place in English, for the courtesy of the English minutes. Whether this will change, is not clear. In the Executive Board’s note, language is viewed primarily as a means of communication. Hence the practical approach: where the content of the study programme transcends the national level and the labour market of the graduates is an international one, the programme must be provided in English. If this is not the case, then Dutch is the obvious choice. In addition - and this is new - more room will be given to other languages, such as French or German. Albeit only in minors that are not part of the official curriculum, answered president of the Executive Board Martin Paul to a question from the Uni-versity Council. The UM expresses its commitment to offering additional support: students will be given more opportunities for training in subjects such as academic writing in English in order to facilitate the transition from a bachelor’s in one language to a master’s in another. The opportunities for learning another language will also be expanded. Many foreign students already learn Basic Dutch at the Language Centre. The Executive Board acknowledges for the first time that the linguis-tic proficiency in the Dutch language by Dutch students has declined. “Their academic writing is not good enough,” Paul said. It is for that reason that courses are already being given at the Fac-ulty of Arts and Social Sciences (FASoS). This also fits in with the national discussion on language in higher education: universities are legally bound to improve Dutch students’ “abil-ity to express themselves in Dutch”. There is no lucky escape for lecturers. In the future, higher demands regarding their language skills will be set explicitly. They must reach level C1 (depending on the course language in Eng-lish or Dutch); this will also be included in the

An overloaded programme with prizes, speeches, music and honorary doctorates, but last Friday’s Dies Natalis ran more smoothly than ever before. Read our pages 7-10. Photo: Loraine Bodewes

Carnaval: Vrow Wielemösj is weer uit

de kast gehaald

“My parents are the only people who don’t know the real story behind my tattoo”

Eindelijk een bètafaculteitHet gaat er dan eindelijk van komen: de Universiteit Maastricht creëert een eigen bètafaculteit. Niet door een nieuwe op te richten, maar door een bestaande faculteit een andere richting te geven. De Faculty of Humanities and Sciences wordt de Faculty of Science and Engineering.

In het komende jaar wordt besloten hoe de facul-teit verder gaat en of er eventueel een splitsing komt. Circa de helft van de FHS heeft immers weinig met science te maken, waaronder het University College. Om de (organisatorische) toekomst van die afdelingen voor te bereiden is UCM-dean Mathieu Segers aangesteld als interim vicedecaan. Thomas Cleij, directeur van het Science Program, wordt interim-decaan en richt zich op de verdere ontwikkeling van het bètagedeelte: Science, Tech-nology, Engineering and Mathematics, afgekort tot STEM. De stap naar een echte bètafaculteit heeft volgens

Cleij alles te maken met het groeiende prestige van het Science Program en de kennistechnologi-sche opleidingen van de DKE-groep. “In het land wordt nu erkend dat we een aanvulling zijn op de bestaande programma’s elders, en misschien wel een versterking.” Wat daarbij hielp: de technische universiteiten hebben tegenwoordig eerder te veel dan te weinig studenten. Qua bèta-onderzoek timmert de UM ook aan de weg met de groepen van de nieuwe universiteitshoogleraren.Al met al is dit een beslissende stap in een geschie-denis die tot nu toe vooral gekenmerkt werd door tegenslagen. De UM begon ooit in 1976 als medi-sche faculteit, wist dat in de jaren tachtig uit te bouwen met gezondheidswetenschappen, rech-ten en economie. Bèta-studies werden overwo-gen maar maakten geen schijn van kans in het toenmalige Nederlandse universitaire landschap. Later werd in de faculteit Algemene Wetenschap-pen, de voorloper van de FHS en bedoeld als broedplaats voor nieuwe initiatieven, de kiem gelegd voor zowel alfa- als bètarichtingen, maar

alleen de alfakant wist zich te ontwikkelen tot cultuurwetenschappen in een eigen faculteit, nu Fasos. De vakgroepen wiskunde en informatica binnen AW creëerden in de jaren negentig wel hun eigen opleiding kennistechnologie samen met de universiteit in Diepenbeek/Hasselt, maar veel verder dan dat kwam het niet. Uitbouwplan-nen van de UM stuitten per definitie op stevige weerstand van zusteruniversiteiten, die de con-currentie vreesden. Een enkele keer werd dat getrotseerd, zoals bij psychologie. Maar bèta leek te hoog gegrepen. Totdat enige jaren geleden het Science College werd bedacht, een bètavariant van het University College. Concurrerende uni-versiteiten als Eindhoven, Nijmegen en Wagenin-gen maakten zo’n misbaar dat de opzet optisch kleiner werd gemaakt: het werd een Science Pro-gram, geen College. Het bleek een gouden greep, de opleiding floreert en wordt nu de spil van de nieuwe bètafaculteit.

Wammes Bos Nederlandse versie op pagina 11

2 | Observant 20 | 1 februari 2018

nl

Uit het leven van de redactieIedere maandagochtend hoop ik dat er vóór negen uur geen telefoon overgaat. Want dat betekent bijna altijd: een zieke. En hoe los je dat op in een klein team met een wekelijkse dead-line? We nemen taken over, zetten er nog een tandje bij en als het niet anders kan schrappen we wat. Het zal velen aan de UM maar ook in de rest van universitair Nederland bekend in de oren klinken. Gelukkig is het ziekteverzuim ter redactie laag. Maar werkdruk is een onderwerp dat steeds

weer terugkeert. Belang-rijkste klachten: ik voel me een schrijffabriek, ren van het ene arti-kel naar het andere, werk mijn to-do-lijst af waar letterlijk geen einde aan komt, en last but not least: ik mis tijd om rustig na te denken - noem het lummelen - en dat gaat ten koste van mijn creativiteit. Om over ruimte voor degelijke onderzoeksjournalis-tiek - een onderwerp tot op de bodem uitzoeken – nog maar te zwijgen. Dat gebeurt dan ook deels in de vrije tijd.De werkdruk aan universiteiten is hoog, de media staan er weer vol van. De oorzaken zijn bekend: snel groeiende studentenaantallen, achterblijvend personeelsbeleid, een woud

aan in te vullen formulieren, hoge publicatiedruk en de ratrace rondom het binnenhalen van

onderzoeksubsidies. Ook studenten voelen zich

opgejaagd, niet alleen door het bindend studieadvies

maar ook door de druk om zo snel mogelijk af te stude-

ren en een zo klein mogelijke studieschuld op te bouwen.

Als redactie schrijf je over dit alles, maar het heeft niet direct invloed op onze werkdruk. Wat dan wel? Vroeger maakte we 36 keer per jaar een papieren krant. In het Nederlands. Dat doen we nog

steeds, alleen is het aantal redactionele pagina’s verhoogd en is Observant tweetalig geworden. Verder hebben we een tweetalige website waarop

dagelijks nieuwe artikelen verschijnen. Naast het bijhouden van de social media, geven we (zelf ontwikkelde) workshops, summerschoolcursus en af en toe een college. Meer werk dus, met dezelfde club mensen.We missen ook iets: studenten die zich voor langere tijd aan ons verbinden en zo het vak van journalist leren en wekelijks kopij leveren. We hebben er nog een paar, maar de meesten die zich in augustus enthousiast als beginnend jour-nalist meldden, vallen gaande de rit af. De studie vraagt te veel, ze komen om in het werk. Wat te doen aan dit alles? We gaan er intern over praten. Een tijd prikken was niet makkelijk met al die volle agenda’s en parttime aanstellingen. Het wordt volgende week woensdag na de dead-line. Tijd: 17.00 uur.

Riki Janssen

Sportspeeltuin

Schommels in de tuin, of, laten we eens gek doen: een springbok, evenwichtsbalk en rek-stok. Zodat de juristen aan de Bouillonstraat in hun vrije minuutjes kunnen rekken en strekken. Gezond, frisse lucht, sociaal, want hé, met z’n tweeën of drieën in de sportspeel-tuin is natuurlijk veel gezelliger. De juristen hebben een prijsvraag uitge-schreven, de Faculty Innovation Challenge 2018, voor het beste idee waarmee de facul-teit een ‘innovatie-boost’ krijgt. En dat mag met de tuin, het gebouw, duurzaam-heid, de organisatie, onderzoek of onder-wijs te maken hebben. Studenten en staf

van de rechtenfaculteit moeten samenwer-ken in groepjes van drie tot vijf personen. Groots uitpakken met een klimmuur of een enorme kweekkas om groenten en fruit te kweken – allebei gezond én goed om je hoofd leeg te maken – is er waarschijnlijk niet bij, want er moet wel op de centen worden gelet. En het moet ook praktisch zijn. Wie haalt van de zomer de courgettes uit de kas? Het past in de lijn der verwachtingen. De nieuwe decaan Jan Smits schudt de boel namelijk flink op in de Bouillonstraat: hij lan-ceert innovatieve ideeën voor het onderwijs, verbouwt het dean’s office rigoureus (zie onze vorige Splinter), brengt het ‘verplichte’ vier-koppige bestuur terug naar drie koppen en zet bovendien op dinsdagmiddagen zijn deur open voor studenten. Dit onder de noemer ‘consultancy hour’.

Limburgers worden maar al te vaak uitge-lachen als ze de provinciegrens oversteken. Spijtig, want hun zangerige dialect is uniek in Europa. Alleen het Noors en het Zweeds komen enigszins in de buurt, zegt de Nij-meegse taalwetenschapper Stefanie Rama-chers, van Limburgse origine natuurlijk. Wat is er aan de hand? Het Limburgs is net als het Mandarijn Chinees – jazeker - een a, waar-bij de zangerige uitspraak de betekenis van een woord kan veranderen. In het Chinees kan een woord vier verschillende melodieën ofwel betekenissen hebben, in het Limburgs twee. Maar die twee klanken kunnen volgens Ramachers wel acht verschillende betekenis-sen krijgen, al naar gelang de klemtoon. Kunt u het nog volgen? Hoe dan ook, Ramachers onderzoek heeft ook nog eens onomstotelijk aangetoond dat Limburgers nóg toongevoe-liger zijn dan gedacht. Ze liet Limburgers en niet-Limburgers ‘onzinwoorden’ met ver-schillende toonhoogtes horen. En wat blijkt: de zuiderlingen zijn gevoeliger voor subtiele toonhoogteverschillen dan de Hollènders. En misschien ook wel voor onzinwoorden, maar dat is niet aangetoond

Een vernederende ontgroening? Of is dat wat overdreven zoals het Delftsch Studen-ten Corps zelf zegt? De TU Delft heeft de studentenvereniging bestraft vanwege een onverantwoorde ontgroening. Ze krijgen 25 procent minder bestuursbeurzen, en misschien zelfs nog minder. De univer-siteit kreeg een anonieme, telefonische klacht en het bestuur ontdekte na onder-zoek dat er inderdaad iets niet in de haak was tijdens de ontgroening. Zo moesten drie mannelijke nuldejaars zich op straat uitkleden: ze mochten alleen hun onder-broek aanhouden. Ook moest een jongen op zijn knieën een trap beklimmen, ter-wijl hij knieletsel had. Bijna naakt op straat staan en vervol-gens ook nog eens in een te kleine ruimte slapen mét ranzige vis: dat vindt de uni-versiteit te ver gaan. Zijn we natuurlijk wel benieuwd wat voor vis, want eerlijk is eerlijk, het ligt er allemaal niet glorieus bij op de vismarkt. Laat staan dat het lekker ruikt.

Ondergronds

Afgelopen maandag is de ondergrondse fietsenstalling - al vanaf 1 januari toeganke-lijk - voor het station officieel geopend. In de uitnodiging lezen we: “Er is een aantrek-kelijk stationsplein ontstaan, zonder fiet-sen en met meer ruimte om te verblijven.” Toegegeven, het ziet er mooier uit, maar de wildgeparkeerde fietsen zijn bepaald niet uit het straatbeeld verdwenen. Dat is ook D66 opgevallen en die partij oppert om de gratis termijn van 24 uur te verruimen tot het hele weekend. Prima idee natuurlijk, want dat zou studenten over de streep trek-ken om ondergronds te gaan. De gemeente overweegt dat al langer, bleek tijdens de offi-cieuze opening eind vorig jaar. Maar moet dat dan alleen voor studenten of voor ieder-een met een smalle beurs? Wordt vervolgd. Misschien in februari, want dan verschijnt er een nieuw handhavingsbeleid voor de openbare ruimte.

Een grappig voorval, een opvallend nieuwtje, iets interessants wat elders in het land gebeurde: het staat in deze rubriek.

Limburgs en ChineesRanzige vis

1 februari 2018 | Observant 20 | 3

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

nieuws nl

Maastricht Puzzelstad 2027Knarsetandend zagen de meer ontwikkelde Maastrichtenaren – die bestaan – dit week-end de openingsceremonie van Leeuwarden als Culturele Hoofdstad van Europa 2018 op het journaal voorbij trekken. Velen zullen de WiFi woedend hebben afgekoppeld om even verschoond te blijven van deze schande, want Maastrichtenaren kunnen het natuurlijk slecht verkroppen dat zij het destijds moesten afleggen tegen dat provinciale tochtgat in een onbestemd gebied ergens richting Scandinavië. Toch gebiedt de eerlijkheid toe te geven dat Maastricht op veel trots kan zijn, maar niet op cultuur. Lokale culturele giganten komen terug in de standbeelden, maar in Maastricht levert dat niet meer op dan een groentevrouw, carnavalsvierder Gijs die net op het toilet is betrapt en een Mozart-imitator in een soepjurk die zijn pruik in brand probeert te steken. In het culturele ligt dus niet de kracht van de stad. Maastricht kan beter inzetten op het Puzzeljaar 2027. Maastricht is namelijk in hart en nieren een puzzelstad en dan nog in letterlijke zin ook. Dan gaat het dus niet om de chronogrammen, de tijdverzen in potjeslatijn die overal te vinden zijn. Er is weinig puzzelvernuft voor nodig om die op te lossen en het maken ervan kan ook geen groot probleem zijn geweest. MeMento InVenIre bIbaX (denk eraan er nog één te maken, zuiplap!), en je hebt er weer een zeer toepasselijke zo vlak voor de carnaval. Nee, het gaat om de stad zelf. De argeloze nieuwkomer heeft dat niet meteen door, maar Maastricht zelf is één grote puzzel. Op de een of andere manier werd hier bouwlust altijd getemperd door een drang tot behoud. Ook daarin laat zich het Maastrichtse chauvinisme herkennen. Wat dus op de ene plaats werd afgebroken kwam in duizend stukjes op andere plaatsen weer terug. Voorbeelden zijn er in overvloed. Zo heb je de migrerende gevelstenen, een halve Romeinse brug in het westwerk van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, hele huizenrijen die een meter naar achteren werden verplaatst, complete gevels die verhuisden van Grote Staat naar Stokstraat, het geboortehuis van de Mozart-imitator dat 50 meter werd versjouwd en zelfs de zijgevel van het vorige hoofdgebouw van de Universiteit aan de Tongersestraat 53 is ooit een kwartslag gedraaid.Een stad moet gebruik maken van waar zij goed in is. In Maastricht is dat Maastricht.

Fokke Fernhout, hoofddocent rechten

Rathenau: universiteiten offeren onderwijsgeld voor matching onderzoeksubsidies

UM: geen onderwijsgeld naar onderzoekUniversiteiten die een onderzoeksubsidie van NWO, Brussel, gezondheidsfondsen of non-profitorganisaties binnenhalen, krijgen de personeelskosten betaald, maar draaien zelf op voor de kosten van apparatuur, laboratoria en huisvesting. Ook in Maastricht drukt de zogenoemde matching van onderzoeksgelden zwaar op de begroting, vertelt de vicevoorzitter van het College van Bestuur, Nick Bos, desgevraagd. “Maar hiervoor wordt niet geparasiteerd op de onderwijsmiddelen.”

Vorige week constateerde het Rathenau Instituut dat universiteiten zo veel geld aan onderzoek besteden, dat er steeds minder voor onderwijs overblijft. Belangrijke oorzaak is - naast de inspanningen (en dus kosten) van wetenschappers die onderzoeksubsidies aanvragen - de matching van binnengehaalde

onderzoeksubsidies die steeds meer geld opslokt, aldus het Rathenau: voor elke extra euro die de universiteiten ontvangen, betalen ze 74 cent uit hun eigen vermogen.Het is voor het eerst dat het Rathenau deze trend in beeld brengt. “Met de rekenmethode die we nu gebruiken kunnen we er een paar procent naast zitten”, zegt onderzoeker Jos de Jonge. “Wij baseren ons nu op een onderzoek van Ernst & Young uit 2014 en daarin keken ze naar de mat-ching in 2012. We zouden graag recentere gege-vens willen hebben, maar die zijn er niet. De uitkomst verbaast ons niet, we weten allemaal dat er een probleem is met matching van onder-zoeksgeld.”Aan de UM gaat er geen onderwijsgeld naar onderzoek, zo blijkt uit de jongste begroting en jaarrekening. Daarin staat vermeld “hoeveel we per student ontvangen op titel van onderwijs en

hoeveel we uitgeven per student aan onderwijs. De uitgaven en inkomsten zijn goed in even-wicht”, aldus Bos. Zo ontvangt de universiteit 10.800 euro voor een student aan de faculteit Health Medicine and Life Sciences, de kosten zijn navenant. Voor een student van de School of Business and Economics, psychologie of rech-ten ontvangt de UM tussen de 5.000 en 9.400 euro, terwijl de kosten tussen 5.400 en 8.200 euro liggen.Het Rathenau Instituut pleit voor een gron-dige discussie over de financiering. Wat moet er gebeuren? Onderzoeker De Jonge wil er niet te veel over zeggen. “Maar we zijn het normaal gaan vinden dat externe financiers slechts een deel van de kosten vergoeden. Misschien zou daar verandering in moeten komen.”

Riki Janssen/HOP

UM Star Lectures: “Eens een UM’er, altijd een UM’er”

Vrow Wielemösj gaat naar Amphitryon“Maastrichtenaren en studenten gaan perfect samen.” Aan het woord is Zijne Hoege Hoeglus-tigheid Rolam I, prins carnaval van Maastricht. “Studenten houden net als wij van een fieske (feestje) en een pilske (biertje), misschien nog wel meer dan wij carnavalisten”, klonk het door de microfoon in het met rode, gele en groene ballonnen versierde Student Service Centre (SSC). Prins Rolam I was daar om de zorg voor Vrow Wielemösj, de patrones van het Maas-trichtse studentencarnaval, te overhandigen aan een van de vijf studentenverenigingen van Maas-tricht. Dit jaar is deze eer voor Amphitriyon; tot aan de grote carnavalsoptocht zijn zij voor haar verantwoordelijk.Voordat de overdrachtsceremonie begon, riep een van de Maastrichtse Tempeleers op het podium de ongeveer veertig aanwezigen in het SSC op om het Maastrichtse carnavalslied van 2018 - of in carnavalstaal: tweeduizend plus twee keer elf min vier - te repeteren. In het lied wordt opgeroepen om met carnaval Maastrichtse muziek te draaien in plaats van hiphop, disco, housemuziek of techno.Tussen de repetities door werd de carnavalsken-nis van de bezoekers getest. De strikvraag: “Wie is de patrones van het Maastrichtse carnaval? Vrow Wielemösj of het Mooswief?” De laatste dus, want Vrow Wielemösj is slechts hospita van de studenten. Repetities klaar, carnavalskennis op orde, laat Zijne Hoege Hoeglustigheid Rolam I maar komen; iets na drie uur kwam hij in polonaise het SSC binnen. Allereerst riep hij de vijf voorzitters van de studentenverenigingen op het podium om samen en in het Maastrichts dialect de ellef gebooje (elf geboden) op te lezen. Deze beloofden onder andere dat ze haar niet

Dertien steden, vier landen en 900 alumni. Om de banden met hen te onderhouden, organiseert de Universiteit Maastricht vandaag, 1 februari, voor de vierde keer de jaarlijkse UM Star Lec-tures. “De lectures zijn een manier om de relatie met onze alumni te onderhouden. ‘Eens een UM’er, altijd een UM’er’. Dat gevoel willen we versprei-den. Die band is heel belangrijk: ze zijn onze

tentakels in de maatschappij. Zij kunnen ons bij-voorbeeld vertellen of onze programma’s goed aansluiten op de arbeidsmarkt. Voor alumni is het evenement een kans om hun netwerk te ver-groten en hun ervaringen met gelijkgestemden te delen”, vertelt Charlotte Groven, communica-tiemedewerker Development & Alumni Relati-ons.De lezingen worden gelijktijdig gehouden om

een “buzz” te creëren, legt Groven uit. “Het idee dat op hetzelfde moment in twaalf andere steden nog negenhonderd oud-studenten naar de UM-lezingen luisteren, schept een groepsgevoel.” Vooral de lezingen van professoren Rob Markus in Utrecht over de invloed van voeding op stress en Martin Wetzels in Keulen over digitale mar-keting zijn volgens Groven erg populair.

YM

zouden meegeven aan “vreem lui” (vreemde mensen), haar “kleier proper houten” (kleren schoon houden), en haar met “twie veut op de groond laote stoon” (twee voeten op de grond laten staan). Het lot bepaalde dat Amphitryon, de studenten-vereniging van de Hoge Hotelschool Maastricht,

de patrones dit jaar moet verzorgen. De hotello’s hoeven niet bang te zijn dat Vrow Wielemösj wordt gestolen, deze traditie is sinds 2016 afge-schaft. Tot aan de carnaval is de pop dus gewoon te bewonderen in het SSC.

Yuri Meesen

Links de voorzitters van de verenigingen, rechts de Prins Foto: Observant


Myth Busters

Myth: Transparency is an all-embracing cure

Vigjilenca Abazi Photo: archive Vigjilenca Abazi

“Let me emphasise,” says Vigjilenca Abazi, assis-tant professor of European law. “Transparency is an important precondition for a good demo-cratic society, for being able to hold people and institutions accountable, for public debates and for the free press to do its work. But that doesn’t mean it’s the sole fixer for everything, as we seem to have come to believe in the past twenty years. It’s just one of the many components in good governance.”Abazi mentions corruption as an example. Obli-gating government institutions and companies to disclose relevant financial information, seems like a good way to prevent it. “It makes it easier to find out, but it won’t magically solve it. Funds will still be misused and briberies will still be accepted. In order for that to stop, you need a change of administrative culture and put a whole set of other measurements in place.” When, for instance, the municipality of Maas-tricht wishes to open up a public debate, simply being transparent won’t do either. “Publishing

a lot of documents on your website does not automatically mean citizens will know more about an issue. These types of documents can be very technical. The average citizen doesn’t have the detailed knowledge to understand them, nor the time to figure everything out.”Which leads Abazi to the question: What exactly is transparency? “It has become such an elastic term. For one, it may mean just access to docu-ments, for another, it may also mean making them understandable. We need to be more criti-cal about the term and have a debate about the concept: What do we mean by it and how can we be better at applying it?”So, what does transparency mean to Abazi? “First of all, a clear public registration of all documents. Good archiving is important, as is following up on documents that couldn’t be disclosed at first,

for strategic reasons for instance. That is some-times understandable, but when the sensitive topic is closed, those should be made public. Second of all, the docu-ments should be easily

accessible, not just to academics and journalists, but also to the general public. They should be able to find and understand them.”Abazi also feels that there should be an open dialogue with the audience. “And an institution should use all possible ways to make sure citizens are well-informed and participating: social media, platforms, live debates. They should also be open to the public’s opinion, and ask what they can do better.” Which brings her to commu-nication in general. “How are the relations with the press? Are meetings, or at least their minutes, open to everyone? Do all journalists from all kinds of news outlets have access to them? The

traditional media play a very important role in the process of making things understandable for a broad audience. They have to be fact-based, independent, and investigative, but also provide their readers with a broad set of issues. We, as academics, could also do more. We can share our research, for instance through open access publications. We have to keep the horizon open, not always look at what is already in the centre of attention, but turn the spotlight on new ter-ritories.”Abazi admits that this view on transparency may be more idealistic than realistic. “But I do see institutions trying and improving. Take the Euro-pean Union, for example. It’s often more trans-parent than people give them credit for, although there is certainly room for improvement.”

Cleo Freriks

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

serieseng

“Just one of the many

components in good

governance”


news eng

This column reflects the personal views of the author

Study into the future of education at UM

Do’s, don’ts and don’t knows of PBLIs Problem-Based Learning the best methodology that exists in the field of education? Or should we return to the classic system with lectures in which the lecturer is able to elaborate uninhibitedly about his research? The EDview project is looking for the PBL system of the future and hopes that the entire UM will think along.

For forty years now, Maastricht University has been known for its Problem-Based Learning system. In the meantime, there are many varia-tions to the theme and it is time to take stock, says the EDview project team, consisting of Jan-neke Frambach and Stella Wasenitz. They are asking teachers, students, curriculum develop-ers, managers and education experts about their experiences at the UM. Or, to be more precise the “do’s (things we should do), don’ts (things we should no longer do) and don’t knows (things we should further investigate before we decide if we should or shouldn’t do them)” of PBL and edu-

cation at UM in general. Including aspects that are central to making PBL work: teaching and teacher training, course and curriculum design, assessment, and the role of technology and inter-nationalization for learning. They do so by talking with experts, but also by asking those who experience the system on a daily basis (students and teachers): in small focus groups as well as through a large quanti-tative survey that will start before carnival and for which everyone will receive an invitation. Eventually - in October – all this should result in a shared vision on PBL that should last “for the next forty years”, says the project team with a nod.“PBL is still often a byword for education groups in which the seven-jump process is implemented. This is a very limited view, which is not in keep-ing with daily practice at the various faculties,” says Frambach. “A broader approach, focusing on collaborative, contextual, constructive and

- for example – self-directed learning would be more appropriate, as appears from our first round of interviews. It is a good thing to express this broader perspective. At the moment, there are teachers who do not implement the seven-jump process to the full, but keep quiet about it, while they do place the student in the centre and pay a lot of attention to working together, two important principles of PBL.” So, EDview is looking for the PBL of the future. But Wasenitz and Frambach say that we shouldn’t expect a new definition. “This is more about a ‘family of definitions’, different approaches that are all on the same wavelength and where one may be better suited to Knowledge Engineer-ing and the other to Medicine. Such a broad approach provides freedom. We already have a lot at hand, it is already happening.”

Riki Janssen

Supermarket Culture As a Master’s student of Health Food Innova-tion Management, I love going to the grocery store. This love started when I was a kid. A trip to the supermarket often ended with my parents buying me a chocolate chip cookie. I grew up in the U.S. and remember those cookies were literally the size of my face. Cookie dimensions are just one example of how supermarkets can give insight into a country’s culture. Grocery stores, like the chain Costco, reflect the American tendency for extremes. Costco stores are actual warehouses where towering food shelves, enormous walk-in fridges and XXL grocery carts really shift your gears into the ultimate shopping mode. Although it’s not hard to find whole lamb carcasses or bucket-sized peanut butter jars, the amount of choice can be overwhelming. I would rather not want to know how much time I’ve spent deciding between the usual ten brands of canned toma-toes. As a leader in the entertainment world, the U.S. does its best to pimp your everyday shopping trip. I remember when our local Safeway gave its mist machine a real Hollywood upgrade. Before sprinkling droplets of water over a crate of lettuce heads, thunder started sounding through speakers and the shelf lights flickered like lightning.While Dutch supermarkets may not have thundering mist machines, they do embody the country’s knack for innovation. For example, Albert Heijn’s new scan & go technology lets you scan goods with your phone, whilst browsing through the store. It’s impressive to see that AH managed to streamline the shop-ping experience way before Amazon launched its in-store grab & go technology. Next to the typical stamppot ingredients, novel-ties like pea protein bars, sea weed burgers and exotic miniature kiwis have found their place on Dutch grocery shelves. While you might expect the dairy aisle to be reserved for Dutch cows only, it’s stacked with Turkish, Swedish, Islandic, American and German brands. Plus, there’s still room for startups to showcase their first products. This variety is not only a direct measure of the Dutch openness to foreign cultures and new trends, but also gives grocery store lovers, like myself, plenty of reasons to keep coming back.

Nina Schröder, Master’s student Health Food Innovation Management

Petition to make UM fossil free

Fossil Free Maastricht has started an online petition to ask the Executive Board to commit to a fossil-free and ethical financial strategy. So far they have gathered 185 signatures.

The worldwide Fossil Free De-investment Move-ment pressures large institutions, such as uni-versities, banks and retirement funds, to turn investments in the fossil-fuel industry into invest-ments in clean energy and communities affected by climate change. As Maastricht University is a public institution and does not have its own direct investment portfolio, Fossil Free Maastricht has slightly different goals.“What Maastricht University can do is look at its indirect investments”, says Emily Humphreys, ini-tiator of Fossil Free Maastricht and master’s stu-dent of Sustainability Science and Policy. “Take where it does its banking. A bank doesn’t keep

your money in a safe; they invest it as they see fit. At the moment UM is with ING. European law means it can’t switch to a sustainable bank like Triodos or ASN [public institutions are obliged to choose a bank with a triple A status –Ed.], but they can switch to a green index tracker at ING. This means the bank will only invest your money in companies that are not linked to fossil fuels and that are ethical. This excludes things like the weapons industry.”The pension fund ABP is also on Fossil Free Maas-tricht’s radar, especially after the fund was criti-cised for investing in the tobacco and weapons industries. “They’ve improved a lot since then, but there’s still much that could be done, especi-ally when it comes to transparency. People have a right to know where their pension money is coming from.” Again, the university’s possibilities are limited – ABP is the mandatory pension fund

for all government and education organisations. “But they could release a statement asking ABP for more transparency and ethical choices. That’s what the University of Groningen has done.”Humphreys has spoken with the Executive Board and the director of the Limburg University Fund (which manages donations to the university). “They were open to our ideas. With the petition we hope to show that it’s not just our group of fifteen students, but a larger part of the student body, who feel this is an issue.” Fossil Free Maastricht will organise a meeting in February for people who would like more infor-mation. Details will follow on their Facebook page (UM Fossil Free).

Cleo Frerikswww.actionnetwork.org/petitions/maastricht-uni-versity-divestment-campaign

performance interviews. This C1 requirement is part of a national agreement between university umbrella organisation VSNU and the govern-ment, said Paul. It is not an entry requirement,

continued from page 1

Foreign lecturers have to learn Dutchbut employees will be expected to reach this level within “a reasonable period of time”. This is dif-ferent from students, who must prove beforehand that their language skills meet the requirements, the University Council concluded. Foreign lecturers - and this is new too - will be

given the task to learn Dutch and reach such a level that they “can function in Dutch”. Minimum requirements will be drawn up for this purpose.

Wammes Bos

Photo: Flickr/Gerry Machen


eng series

She started cutting herself when she was fifteen. “People tend

to think this kind of self-harm comes from mental disorders,

depression or stress; that wasn’t the case for me. I actually don’t know for sure why I cut myself, but I think it has to do with how

I grew up.”

I grew up in midst of the Sri Lankan civil war and it wasn’t safe for anyone to be on the streets alone. This only enhanced the exis-ting restrictions on women within a conservative society. It’s extremely frustrating. This discontent took over all my other emotions. I was completely numb emotionally, like a zombie. By cutting myself, at least I felt something. I tried it, began

to enjoy it, and it became a kind of addiction. I stopped in 2014, when I realised that there was no room left on my wrist. That was a clear sign that it was getting out of hand. And as I got used to the pain, the sense of satisfaction lessened. Sometimes I still think about it, but I have it under control. My tattoo helps with that.“It’s a simple design, but very meaningful. I’m a Buddhist and we believe that life is an endless suffe-ring. The infinity symbol stands for this infinity of suffering. According to my faith, a person is continually reincarnated until he or she reaches nirvana. This is the highest state one

can attain – enlightened and free of suffering.

“The second part of my tattoo is a semicolon. I relax through writing. In a sentence, the semicolon signals a temporary break; for me it stands for a break in my suffering. At the same time, the semicolon is an international symbol of support for victims of self-harm, suicide and

depression. A victim – actual or potential – who sees my tattoo will know that I’m a safe space that they can confide in.“When people see my tattoo, they often seem reluctant to ask about it. Usually I’ll ask them if they want to hear the story behind it. I’m happy to explain it. I’m glad to be able to use my experience to raise awareness about one of the most pressing issues in current soci-ety. My parents are the only people who don’t know the real story behind my tattoo. They don’t know I used to cut myself and I’d like to keep it that

way. I don’t want them blame them-selves by thinking it was due to their misdoings. My frustration had to do with the situation in Sri Lanka, not with my family. I have shown them the tattoo, but they were so focused on the tattoo itself that they didn’t see the scars.

Yuri Meesen

In this series students and employees talk about their tattoo


Photos: Loraine Bodewes

Raneesha De Silva (24) is a master’s student of Forensic Psychology. On the inside of her left wrist is a tattoo of an infinity symbol and a semicolon covering a number of scars.


dies eng

Smooth, amusing, and

things to be learned too

The university’s anniversary theme this year was ‘The future of a data-driven society.’ Rector Rianne Letschert, the pivot of this afternoon, confessed that she was a digital layman, not a digital native. “You should have appointed a younger rector!” Letschert, 41 years old, is the youngest rector that the UM has ever had. One message jumped out, or two actually. The first was that Maastricht Uni-versity is doing everything not to miss the boat on digitalisation. A data institute is being set up; the director, Michel Dumontier, gave one of the two anniversary lectures. Digitalisation also plays a part in education, such as in the attempts to modernise the Problem-based Education model. But the second message was perhaps even more important: Don’t bank on technology showing us the way. Where innovations are concerned, Letschert said, a mere 25 per cent concerns tech-nology, three quarters depends on social factors.

That message came through even louder in the two anniversary lectures, the first by Dumontier, and the second by historian Sally Wyatt. Dumontier, professor and director of the new data science institute, outlined the near future, part of which is already reality. In this future, consumers will be constantly monitored and masses of data about them are being accumu-lated. Or take medicine, where more and more patient information leads to all kinds of new applications. Or the development of artificial intelligence, which is threatening to make even highly qualified personnel redundant. Bank directors could be such a category. “And will we

at the university also become superfluous?” Dumontier wondered. “We need to think about how we will manage all of this.”Sally Wyatt completely agreed. In what was at times a very amusing line of reasoning, she criticised a number of ‘myths’ that all more

or less come down to the same: big data is the answer to almost every research question. Will everything become easier? Forget it, Wyatt says. Data has to be created, stored, analysed. Data may literally mean ‘things given’, but nothing could be less true. Science has to work very hard to pro-duce it and even harder to give it significance, to interpret it. As far as the latter is concerned, hard science could learn something from the critical methods with which historians approach their sources. Who created the data, who designed the instrument for the analysis, was it developed with a particular purpose? Wyatt ended with a vari-ation on a famous sentence by the British poet

T.S. Eliot: “Where is the knowledge we have lost in data?”What else did the afternoon bring? Apart from the fact that the rector skilfully kept momen-tum in the proceedings. There was a new but - according to insiders actually an old – phenom-enon, which was that attendees in the hall were expected to stand during the presentation of the honorary doctorates. Unfortunately, the screens that were supposed to have enabled everyone in the church to follow the celebrations prop-erly, more or less turned black at that particular moment. Making the award ceremony invisible for most.And lastly, the guitar duo A liquid Landscape from Groningen (!), taking care of the musical intermezzi, played out of this world. Only the compulsory last song, Beethoven’s Ode an die Freude, was a bit of a problem for them. Their uniquely “own version,” as Letschert formulated it, would most likely have rendered even the com-poser dumbfounded. Utterly unrecognisable.

Wammes Bos

An education prize, a dissertation prize, a series of student prizes for master’s theses, a couple of honorary doctorates, as well as the speeches and the music that are all part and parcel of the anniversary celebrations: the programme was overloaded, but last Friday’s session in the St. Janskerk ran more smoothly than ever before. And there were things to be learned too.

Sally Wyatt Photo: Loraine Bodewes



From tax benefit to the secret of charisma

His enthusiastic co-operation with researchers, the quality of his thesis, and his contribution towards better treatments for cancer patients, were three reasons why the Dissertation Prize 2017 went to Dr Mark Podesta, postdoc at MAASTRO clinic, last Friday. The faculty deans nominated a total of five theses, but Time dependent verification of dynamic external beam radiotherapy turned out to be the best.

At the moment, he works as a postdoc on equipment that will be used for the MAASTRO’s proton centre, which is now being built. “Proton therapy is the future. It’s a different type of radiation. The therapy is more precise. You just hit the tumour and not the healthy parts around the cancer cells.”Mark Podesta doesn’t know yet what he will do with the 3,500 euro. But the prize money comes just at the right time. “My work in

24 Student Prizes were awarded this year for the best master’s (9) and bachelor’s (15) theses. Observant asked two of the win-ners to tell us more about their research.

A business that is in need of money, can do two things. It either issues shares (equity financing), or contracts a loan (debt financ-ing). That last option seems the smartest from a tax point of view. Interest can be deducted from the profits (leaving less income to pay tax on), but not the dividend paid out to shareholders. Bram Bemelen, now a master’s student of Fiscal Economics, shows in his bachelor’s thesis that it is not as simple as it appears.“There are still a few snags, which means that opting for debt financing is not the most profitable option in every situation. To

start off, the amount of interest that you can deduct is limited by a number of things. Anti-abuse regulations by the government, other deductions, and your own income. Imagine you earn 1 euro, because of other deductions you are allowed to subtract 50 cents. Then it is great that you are allowed to subtract another 1-euro interest, but that is not much good to you. There is only 50 cents left, you can’t lower the tax burden any more than that.”At the same time, you are also increasing the risk of bankruptcy by accepting so much loan capital. “Profits always fluctuate. The more debts you have, the worse it is when the profits fall short. You still have to pay your interest. Managers must take that into account, just like the personal situation of investors – maybe they won’t want to give a loan just now. Income out of interest is usually heavier taxed than income out of dividend.”Bemelen was surprised by the news that he had won a Student

Prize. “But in a pleasant way. It gave me a positive boost to start on my master’s thesis.”

A shabby or fancy office?Why are some leaders charismatic and others not? Books have been filled about that topic, but work and organizational psychol-ogy alumna Leonie Hentrup (see picture, second from the left) wondered what the influence of environment on charisma was. “Would an awe-inspiring background, say a fancy office, make people more charismatic?”Hentrup conducted three studies to find this out. First, she wrote stories about charismatic and non-charismatic leaders in both fancy and shabby environments and let her test audience read them. “Especially the leaders with the non-charismatic aspects benefitted from impressive surroundings.” Second, she showed subjects pictures of people against different backgrounds. “I did a pre-test with a neutral white background to see which people were considered charismatic. Then I Photoshopped them into differ-ent offices.” Again, non-charismatic people benefitted from the fancy office. For the third study, Hentrup asked an actress to give a speech in a charismatic and non-charismatic way; the test persons were shown the videos. “Here we saw a contrasting effect. The charismatic person benefitted from the shabby environment.”Hentrup concluded that it is important to look at the context – “we saw a strong effect in all three studies” – but to know why exactly, more research is required. “A PhD student in my supervi-sor’s group is now looking into what changed in the video study. They keep me updated.” Didn’t she want to pursue a PhD herself? “I was really torn; I had so much fun writing my master’s theses. But I already had a job as a consultant when I graduated. I chose that, but keep a PhD in the back of my mind.”

Cleo Freriks

The bachelor Student Prizes were awarded during the morning programme

Dissertation Prize for MAASTRO researcher Mark Podesta

“I never knew there was a chance I was in for it”

34-year-old Mark Podesta (Dublin, Ireland) knew about the existence of the prize, but thought that it would go to one of the “high-level professors with their large research groups”. “I never knew there was a chance I was in for it.” Podesta is not a doctor but he is a medical physicist who loves technology. “The work on my thesis involved a verification of radiation therapy for cancer patients. The goal of my research was to improve the radiation camera that we use to record the actual treatment: how much radiation does the patient receive and in what area? That way we can catch errors, correct them and treat the patient better in the long term.” It was his job to turn the photo camera into a movie camera. That was successful, as a result of which “we now can check the treatment second by second”. It helps, moreover, in determining the correct dose of radiation.

Maastricht ends on 14 February. ” He laughs when he sees the surprised look on the journal-ist’s face: “It’s my own choice; I need some leave after more than ten years studying. I’m going to take a break with my recently graduated doctor/girlfriend. We are both finished now, so this is a logical moment to go travel-ling, something we have wanted to do for a long time.”The destination still has to be determined. “After years of having our diaries filled with deadlines, we now don’t want to plan anything, it has to be spontaneous, we will see.” He sees himself eventually returning to scientific research. “Not in Ireland. In this field of research, the Netherlands is a far better option, it is one of the

top three countries in the world. And Maastricht, with its small research group, is one of the top three in the Netherlands.” Only to finish off by saying: “I fear that all praise will now fall upon me, but I could never have done this without my supervisor Frank Verhaegen and the staff at MAASTRO.”

Riki Janssen

Mark Podesta and Prof Nanne de Vries Photo: Loraine Bodewes

The winners of the best master’s Student Prizes and rector Rianne Letschert Photo: Harry Heuts


Honorary doctor Susan Suchman, professor of Anthropology of Science and Technology at Lancaster University (England), thanking UM Photo: Loraine Bodewes

dies eng

Inbetween rector Letschert and Prof Dumontier, there is Carole Goble receiving an honorary doctorate of Maastricht University. Goble is professor of Computer Science at the University of Manchester Photo: Loraine Bodewes


dieseng

The Wynand Wijnen Education Prize is awarded annually and consists of an amount of money (2,000 euro for a work-related project and 3,000 euro for personal use), a certificate, and a bronze

statue. The jury includes nine members of staff from various faculties. This year, seven (groups) candidates were nominated. Besides Nynke de Jong, there was also:

*Gerard van Breukelen, Nick Boers, Jan Schepers, Alberto Cassese (Psychology and Neurosciences) *Martens and Nagtzaam (Dermatology MUMC) *Fokke Fernhout (Law)

*Jan Theys (FHML) *Mieke Derickx (FHML) *Frank Thuijsman (KnowledgeEngineering@work)

Wynand Wijnen Education Prize 2017

Nynke de Jong: for all your questions on technical

innovations

“That’s a good one,” assistant professor Nynke de Jong laughs. “Is it going to be a piece of five hundred words? Make it five thousand!” After speaking passionately about her discipline for three quarters of an hour, De Jong arrives at the conclusion that the Observant reporter has rather a lot of content for her article. De Jong, working at the department of Health Services Research, is the winner of the annual Education Prize, consisting of 5,000 euro, a statue, and a certificate. The last one will soon join her collection of other certificates, awards and photographs on the wall. For example, she already won the Education Prize from the Faculty Health, Medicine and Life Sciences in 2015. Her grandmother and mother taught at secondary schools and even though De Jong did not choose the same path – after gram-mar school she studied nursing “to gain practical experience” and subsequently Health Sciences at the UM – it seems that blood is thicker than water. She completed a PhD, doing research into fatigue in breast cancer patients, and stayed in Maastricht. With a

growing focus on education and research. The Wynand Wijnen Education Prize jury, chaired by professor Harm Hospers, was full of praise for De Jong because “her tremen-dous knowledge of (technical) innovations”. She remembers how some years ago she was asked during her PhD track to convert

modules into e-learning. “I said, as I always do: ‘Oh, I’ll do that, sounds like fun’, but I had no idea what e-learning was. I looked into the matter, purchased recording equipment, recorded lectures and came to grips with a video programme.” All these years later, she still knows what’s what when it comes down to electronic learning environments. She converted, for example, the Tropics module for medical students who do training abroad – not the content, but the form – into an online block of four modules (Logistics and Safety, Mother and Child, Infectious Diseases, and Global Mindset). “De Jong is constantly searching for new possibilities to introduce suitable technology into education,” the jury report stated. “But not just because it’s fun,” De Jong reacts. “I feel it is important that students learn in various ways and become enthusiastic.” She is proud of her ‘own’ second-year module of Care in Context, which is part of the Healthcare Policy, Innovation and Management track. In this module, which ran for the second time last autumn,

students take a care journey from healthy to deceased and mour-ning. They visit a hospice and a crematorium. This is all meant to give the students an insight into the ‘real world’. “They need to know what they are talking about, because they are the ones who will make the policies later on.” It is certainly intensive, but also innovative. For example, students look through virtual reality glasses – a 360-degree video – at a district nurse doing her work. “They learn, among other things, about the modern technologies used in home care.” Students also work in groups on a research question from a patient organisation. Both live and online (web conferencing), they discuss their findings and inform each other as well as the lecturer and the organisation. Lastly, we want to know if she can show us any technological highlights. “Yes. [She shows camera pictures of her front and back garden on her smartphone]. When someone is at the door and rings the bell when I’m not at home, I receive a signal on my smartphone. I can then say, for example, to the postman that he should deliver the package to my neighbour. Really handy.” Oops. Seven hundred words. More than the intended five hund-red. But still under the five thousand that she asked for, because if it was up to De Jong her whole module would have been added as an appendix. So that everyone in the UM would become just as enthusiastic.

Wendy Degens

The Wynand Wijnen Education Prize 2017 was awarded to Nynke de Jong during the anniversary celebration last Friday. She is an assistant professor at the Faculty of Health, Medicine and Life Sciences, the faculty with an extraordinary number of nominees this year. A coincidence. De Jong won, being praised by the jury as a “decisive, energetic innovator”.

Nynke de Jong and rector Rianne Letschert Photo: Loraine Bodewes



nieuws, brief, correctie nl

RectificatieOnder de foto’s van de tattooserie in Obser-vant 19 is de verkeerde fotograaf genoemd. De foto’s van George Srouji en zijn tattoo zijn gemaakt door Loraine Bodewes.

Wie is het beest?Drie weken geleden hield Charles Foster, auteur van Being a Beast (2016), een lezing voor Studium Generale. Het boek beschrijft de pogingen van Foster om zich zoveel mogelijk voor te doen als een dier. Zo wil hij erachter komen wat het is om een das, otter, hert of gierzwaluw te zijn. Vanuit het perspectief van de gedragsbio-logie is het volkomen inadequaat om te denken dat je meer te weten komt over hoe het is om een das te zijn door weken weken in een hol te gaan liggen, af en toe een worm te eten en te snuffelen aan de urine en poep. Als je een idee wilt krijgen van de leefwereld van een diersoort moet je een precieze studie maken van de sensorische systemen, van wat de biologisch relevante stimuli zijn en wat die betekenen. En van het sociale gedrag en de ecologie (relaties met de omgeving en andere soorten).Wat Foster doet is een egocentrische benadering waarbij het gaat om zijn eigen ervaring. Hij wordt gepresenteerd als een natuurvorser maar het is een voormalig fanatieke jager. Praten over beasts in plaats van animals: dat doen jagers en veehande-laren. Extra navrant is dat in de zes weken dat Foster in zijn eigen dassenburcht lag er zo’n 2300 dassen werden afgemaakt in de UK, op grond van een wetenschappelijk dubieuze verordening om verspreiding van TBC onder koeien tegen te gaan. Onzin die al jaren voor waar verkocht wordt door overheid (inspectie), boeren en jagers (zie: T.J.Ropers: Badger cull culled. Nature, 18 december 2003).

\Wijnand Raaijmakers, gedragsbioloog en gepensioneerd FPN-medewerker

Brieven mogen maximaal 300 woorden bevatten. De redactie behoudt zich het recht voor om brieven in te korten of niet te plaatsen. Brieven zonder vermelding van naam en telefoonnummer worden niet geplaatst.

Nieuw taalbeleid:(goed) Engels waar nodig, Nederlands moet beterDe keus voor Engels of Nederlands in de onderwijslokalen moet afhangen van inhoud en doel van de opleiding. Als het voor de internationale arbeidsmarkt is, dan Engels. Daarnaast is er meer aandacht nodig voor de beheersing van het Nederlands door Nederlandse studenten. Ook buitenlandse staf moet Nederlands leren spreken.

Ziehier een paar van de uitgangspunten van het nieuwe taalbeleid dat het college van bestuur onlangs aan de universiteitsraad voorlegde. De uitwerking ervan, met name de financiële impli-caties, volgt later. Duidelijk is dat het college de hete adem van de nationale politiek in zijn nek voelt. Daar loopt de discussie over de verengel-sing van het hoger onderwijs de laatste tijd flink op; minister Van Engelshoven van Onderwijs heeft aangekondigd er kritisch naar te zullen kijken. De Universiteit Maastricht geldt met haar vele Engelstalige opleidingen samen met Wage-ningen Universiteit als voorloper op dat gebied.Officieel is de UM nog altijd tweetalig, maar in de praktijk heeft het Engels de overhand gekregen. Beleidsstukken worden veelal alleen nog maar in het Engels geproduceerd. Zelfs in vergaderin-gen van medezeggenschapsorganen met louter

Nederlandse deelnemers wordt vaak toch Engels gesproken, omwille van de gewenste Engelstalige notulen. Of dat gaat veranderen is niet duidelijk. De nota van het college beschouwt taal primair als communicatiemiddel. Vandaar de pragmatische benadering: waar de inhoud van de opleiding het nationale te boven gaat en de arbeidsmarkt van de afgestudeerden internationaal is, moet het onder-wijs in het Engels worden gegeven. Zo niet, dan ligt Nederlands voor de hand. Daarnaast, en dat is nieuw, komt er een beetje ruimte voor andere talen zoals Frans of Duits. Zij het alleen in mino-res die buiten het officiële curriculum vallen, zo antwoordde collegevoorzitter Martin Paul op een vraag vanuit de universiteitsraad. De UM verplicht zich tot extra ondersteuning: studenten krijgen meer mogelijkheden om zich te bekwamen in bijvoorbeeld Engelstalig aca-demisch schrijven om zo de overstap van een bachelor in de ene taal naar een master in de andere te vergemakkelijken. Ook worden de mogelijkheden uitgebreid om een andere taal te leren. Veel buitenlandse studenten leren al Basic Dutch bij het Talencentrum. Voor het eerst erkent het college nu dat de Nederlandse taalbeheersing van Nederlandse studenten achteruit loopt. “Het academisch schrijven is niet goed genoeg”, zei

Paul. Bij de faculteit cultuur- en maatschappij-wetenschappen (Fasos) worden om die reden al cursussen verzorgd. Ook dat past in de nationale discussie over taal in het hoger onderwijs: universiteiten hebben name-lijk wettelijk de opdracht “de uitdrukkingsvaar-digheid in het Nederlands” van Nederlandstalige studenten te bevorderen. Docenten ontspringen de dans niet. Voortaan worden expliciet hogere eisen gesteld aan de taal die ze gebruiken in het onderwijs. Die moet op C1-niveau komen; het zal ook onderdeel worden van de functioneringsgesprekken. Die C1-eis is landelijk afgesproken tussen de universiteitenkoe-pel VSNU en de regering, zei Paul. Een ingangseis is het niet, de staf wordt geacht zich dit niveau in “een redelijke termijn” eigen te maken. Dat is dus anders dan studenten die vooraf moeten bewijzen dat hun taalbeheersing op peil is, klonk het in de U-raad. Buitenlandse docenten, en ook dat is nieuw, krijgen de opdracht Nederlands te leren op zo’n niveau dat ze “in het Nederlands kunnen functi-oneren”. Daarvoor zullen minimumeisen worden opgesteld.

Wammes Bos

Illustratie: ThinkStock


Ik neem de telefoon op als Colette/Franssen/ Ver-linden/ Franssen-Verlinden. Die laatste in elk geval niet, haha. Op mijn mobieltje ben ik Colette, maar op het werk moet ik nog een modus vinden. Toen ik na mijn huwelijk een keer opnam als Colette Franssen, bleef het stil, zo van: ‘Wie is dit?’ Franssen is nog niet echt geland, ze kennen me natuurlijk al een hele tijd als Verlinden. Vorig jaar juni zijn Ruud en ik getrouwd. Het was een geweldige feestdag met alles erop en eraan. We zijn vijftien jaar samen. Ik ken Ruud uit een kroeg in Neer, Sjaen, waar iedereen in de buurt naartoe ging. Hij werkte er achter de bar. In eerste instantie papte hij aan met een goede vriendin. Ik heb mijn beurt netjes afgewacht, haha, en na hun ‘breuk’ een half jaar achter hem aangelopen. Mijn ouders moesten even slikken toen we een relatie kregen. ‘Je bent nog zo jong, maak het niet meteen te serieus’, zeiden ze.Bij wie zou je backstage willen? Ik ben niet zo’n fan van iets of iemand…. Poeh. Ik houd van mode, ik had een studenten-baantje bij de Bijenkorf, ja daar zou ik wel willen meelopen op de afdeling inkopen en meegaan naar grote fashionshows in het buitenland. Als kind dacht ik al na over wat ik aantrok. Ik ben een mix & match type, niet te sportief, niet te chique, ik houd van kleurtjes en gekke prints. De luipaardprint is favoriet. Toen ik negen jaar geleden als stagiair ging werken bij rechten droeg ik veel luipaardprintjes in één outfit: vestje, schoenen, horloge. Ik weet nog dat mijn collega Maarten heel serieus zei dat zoiets toch wel heel ‘apart’ was voor in ‘deze organisatie’. Hij had het ook niet zo op mijn glitteroogschaduw. ‘Daar word ik door afgeleid, Colette.’ Het moeilijkste aan de liefde. Ik ben overbezorgd. Vanoch-tend nog. Ruud voelde zich niet lekker en ging thuis aan het werk. App ik hem om 9 uur: geen reactie. Om 10 uur: geen reactie. Dan haal ik me dus van alles in mijn hoofd, dat hij niet goed is gewor-den en zo. Ik weet inmiddels dat hij nog leeft [schatert het uit], het

was iets met zijn telefooninstellingen. Ik ben niet alleen bezorgd, maar maak ook overal een drama van, zo’n slechte combinatie, en altijd al gehad. Als mijn broertje en zusje niet op tijd thuis waren na school, stapte ik op de fiets om hen te zoeken. Heeft pap last van zijn rug, prent ik mijn moeder in dat ze het in de gaten moet houden en anders de huisarts moet bellen. Ik vind het leven fragiel, ben altijd bang dat wij onze portie ook nog krijgen. Ruud brengt me weer met beide benen op de grond, hij kan veel beter relativeren. Praat je weleens tegen je huisdier? Jazeker. We hebben een teckel, Billy. Ik ben altijd al gek geweest op honden, we hadden ze thuis ook, maar eenmaal samen met Ruud trok hij er niet zo aan. Hij vond het zielig omdat we zoveel van huis waren. Uitein-delijk is Billy er toch gekomen. Dat is wel een mooi verhaal. In november 2015, een paar weken voordat Ruud naar Mali werd uitgezonden – hij is militair – ging ik richting huis. Hij bleef me maar bellen met de vraag hoe laat ik thuis zou zijn. Ik dacht: ‘Wat doet-ie toch zenuwachtig!’ Ik moest nog even bij iemand langs en boodschappen doen. Eenmaal thuis zag ik allemaal rozenblaadjes op de trappen. ‘Een huwelijksaanzoek’, dacht ik. Boven zag ik tot mijn verbazing een ingepakte bench met daarin een puppy van zeven weken. ‘Geen huwelijksaanzoek, wel een hond’, realiseerde ik me. Even later vond ik toch nog een trouwring. Die zat verstopt in het puppypakket met speeltjes en voer. Billy gaat drie middagen per week naar mijn ouders. Die andere dagen zijn Ruud of ik thuis. We hebben een puppycursus afgerond, maar Billy en ik vonden het vreselijk. Zaterdagochtend, negen uur, koud, nat. Als hij de auto ‘s ochtends hoorde starten, zette hij zijn poten schrap. Billy heeft weinig geleerd [lacht]. Hij gaat alleen maar zitten als je eten hebt.Mijn favoriete auteur: Oei, ik lees weinig romans. Huidpijn van Saskia Noort is de laatste, van vorige zomer. Nu ligt Bedrock op mijn nachtkastje, over hoe je bewuster in het leven kunt staan. Het fijne is dat ik een hoofdstuk lees en het dan weer weg kan

leggen. Ik google me suf. Nee hoor. Natuurlijk ben ik op mijn werk continu online, op social media en de website, maar het mag soms wel iets minder, vind ik. Klinkt raar voor een webcoördinator hè? Zit ik in de trein zie ik overal mensen naar hun beeldscherm-pje staren. Soms, als we uiteten gaan met vrienden, laat ik mijn mobieltje met opzet huis. Vervolgens zegt Ruud: ‘Heb je dat appje niet gelezen?’ Je mist gewoon dingen en dat voelt gek. Toen ik marketing en communicatie studeerde aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven was alles veel meer offline. Mijn ideale zondagavond. Thuis zijn met Ruud, eten bestellen en niets hoeven. Onze weekenden zitten vol met feestjes, etentjes en andere afspraken. Ruud is nu ook druk met carnaval. Ik houd er niet zo van, maar voor hem trek ik af en toe mijn india-nenpak van tien jaar geleden uit de kast. Er zit geen veer meer aan. Wat ik vroeger wilde worden: Iets in de zorg of bij de politie. Toen ik iets met Ruud kreeg, gingen mijn cijfers drastisch achteruit. Ik leefde van weekend tot weekend, was alleen maar bezig met Ruud en uitgaan. Ik zat op het atheneum en bleef zitten op de vierde. Uiteindelijk ging ik terug naar 5 Havo, echt een kwestie van wel het verstand hebben, maar het niet inzetten. Ik heb gezondheidswetenschappen geprobeerd in Maastricht, maar ik haakte af. Ja, het was een teleurstelling en ik wist ook niet goed wat ik wel wilde. Uiteindelijk koos ik voor communicatie, dat studeerden een paar vriendinnen. En dat zou ik altijd nog in een ziekenhuis kunnen doen. Alsof dat iets met zorg te maken heeft, maar vooruit, haha.Als ik op de praatstoel zit, dan… Veel praten, hard volume. Ik hoor mezelf ratelen en denk: ‘Colette, praat toch eens wat gestructureerder en zachter.’ Mijn moeder is hetzelfde, liefst met allerlei armbewegingen erbij.

Wendy Degens

nl

Zing, vecht, huil,bid, lach, werk en bewonder

Naam: Colette Franssen-Verlinden (31, Grathem) * In het dagelijks leven: webcoördinator rechtenfaculteit, sinds 1 juli 2016 * Burger-lijke staat: getrouwd met Ruud * Woont in Wessem

Veel praten, hard volume. Ik hoor mezelf

ratelen Foto: Loraine Bodewes


cultuur nl

Hollandse pronkstukken van Nederland de Nederlandse identiteit zou het een aardige bijdrage kunnen vormen.(disclaimer: ik ben een Hollander uit Den Haag)

Foto: Loraine Bodewes

Hans Philipsen

Hans Philipsen is oud-rector van de UM

Film: The Post

Spielberg. Streep. Hanks.

Still uit The Post

Het verhaal: In 1971 staat de leiding van The Washington Post voor een groot dilemma. De redactie heeft een exemplaar weten te bemach-tigen van een geheim overheidsrapport over de politieke inmenging van de VS in Vietnam tussen 1945 en 1967. De Amerikaanse overheid wil publicatie dan ook koste wat tegenhouden, en dreigt zelfs met gevangenisstraffen. Hoofdredac-teur Ben Bradlee (Tom Hanks) wil desondanks publiceren, maar dient daartoe ook uitgever Kay Graham (Meryl Streep) aan zijn zijde te krijgen, en dat in een toch al spannende week waarin de krant ook naar de beurs gebracht wordt.

Vintage Spielberg. • De pers is er om de bestuurden te dienen, en niet de bestuurders (of de aandeelhouders). Dat

is de niet mis te verstane boodschap van The Post, een krantenredactiethriller (sinds All The President’s Men is dat een genre) van Steven Spielberg die in 1971 is gesitueerd, maar die zich welhaast rechtstreeks tot de huidige bewoner van het Witte Huis richt.• Goed nieuws voor Tom Hanks-haters: niet hoofdredacteur Hanks maar kranteneigenaar Meryl Streep is het echte hoofdpersonage in The Post. Streep vertolkt een voormalige huisvrouw die na de vroege dood van haar echtgenoot het familiebedrijf heeft geërfd, en die langzaam haar stem vindt in een mannenbastion waarin van vrouwen vooral verzorgde schoonheid en stilzwijgen wordt verlangd.• Noem me gerust een sentimentele oude dweil, maar bij de aanblik van een Linotype-zetmachine

pinkte ik even een traantje weg. Zo’n krant die letter voor letter met de hand wordt gezet, is dat niet het mooiste product dat ooit door de mens-heid is bedacht?

Hollywoodformulewerk per strekkende meter.• Spielberg. Hanks. Streep. Ik ken mensen voor wie die namen op de poster voldoende reden zijn om vooral niet naar deze film te gaan. En dat moeten ze dan ook vooral laten.• De politieke les wordt door Spielberg zo nadrukkelijk uitgespeld dat zelfs Trump het kan begrijpen.• De soms al te innige relatie tussen de pers en de macht, de journalistieke beroepsethiek, de vraag of persvrijheid absoluut is: het zijn grote thema’s die een minder simplistische en minder

sentimentele film verdienen.

Het salomonsoordeel: The Post ligt in het verlengde van Spotlight (2015): een pak-kende journalistieke thriller die het belang van onderzoeksjournalistiek voor onze samenleving onderstreept. Oscars mogen dit keer echter gerust achterwege blijven: dit is zonder meer oer-degelijk vakwerk, gemaakt door capabele mensen die hun metier verstaan. Maar voor écht Grote Cinema moet u nog één week geduld hebben. Volgende week leest u op deze plek meer.

Mark Vluggen

Mark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdre-dacteur bij Lumière

Afgelopen vrijdag kwamen we te weten wat de pronkstukken van Nederland zijn. Een maand zat de ware Nederlander aan de buis gekluisterd. Onder leiding van Jort Kelder kon ieder die dat wilde, meestemmen over de keuze van de meest aansprekende zaken die Nederland heeft voortgebracht. Er waren drie rubrieken: erfgoed, ontwerpen en kunst. In elk daarvan waren er tien kandidaten. Na twee stemrondes bleef er één item over in elke categorie. Daaruit kon men weer kiezen voor het pronkstuk aller pronkstuk-ken. Het Plakkaat van Verlatinghe uit 1581 bleek het meest waardevolle erfgoed, de microscoop van Anthonie van Leeuwenhoek, zo’n eeuw later, als meest gekozen ontwerp, en historisch daar tussenin De Nachtwacht van Rembrandt als kunstpronkstuk. Van deze drie bijzondere voorwerpen werd het Plakkaat van Verlatinghe de winnaar, de kijker van Van Leeuwenhoek waarmee voor het eerst microben en sperma werd gezien, tweede en De Nachtwacht derde. Wat aan deze uitslag opvalt, is hun herkomst uit de Gouden Eeuw van de Zeven Provinciën. Het Plakkaat stelde als eerste in de geschiedenis, dat als een koning zich ernstig misdroeg, volk en heerser afscheid van elkaar konden nemen. Pre-

sident Obama wilde bij zijn bezoek het onoog-lijke plakkaat zien, omdat stukken daaruit twee eeuwen later in de Amerikaanse Declaration of Independence zijn overgenomen. Natuurlijk zou ooit elders een ander een microscoop hebben ‘uitgevonden’. Maar het gebeurde in Holland omdat daar de vrijheid en welvaart het mogelijk maakte. Zonder die voorwaarden zou ook de hoge vlucht van de schilderkunst niet mogelijk zijn geweest. Bij de tien kandidaten uit de cate-gorie kunst waren zes schilderijen uit de Gouden Eeuw. Eén conclusie is duidelijk: mensen van nu kiezen hun pronkstukken bij voorkeur uit een ver, maar succesvol verleden. De pronkstukken van nu konden de kiezers in de eindronde niet bekoren: niet Van Gogh, het Dagboek van Anne Frank, Nijntje of de oer-Nederlandse klomp.Wonderlijk is dat in de Gouden Eeuw Nederland niet bestond. De identiteit betrof Amsterdam, Den Haag en de rest van de Zeven Provinciën. De vraag rijst: in hoeverre hebben de huidige Nederlanders de erflaters van de Hollanders aanvaard? Ik zou wel eens willen weten hoe de uitkomst zou zijn als zo’n ‘onderzoek’ zou worden uitgevoerd in de verschillende lands-delen. Ik heb geen idee. Voor het vaststellen van


paarltjesVoor hetzelfde geld staan de

paarltjes iedere week

ook op internet:

www.observantonline.nlRedactieadresSt. Servaasklooster 32Postbus 6166200 MD Maastricht(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390E [email protected] www.observantonline.nlStichtingsbestuurArie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz), Sandra Daas, Catharien Kerkman, Bettina Geiling, Christoph RauschRedactieraadHarald Merckelbach (vz), Piet Eichholtz, Birsen Erdogan, Silvia Evers, Stephanie Meeuwissen, Ralph Stassar, Thomas Vaessen, Loes Visser, George VogelaarRedactieRiki Janssen (hoofdredacteur) 043 - 38 85 384Wammes Bos 043 - 38 85 383Wendy Degens 043 - 38 85 382Cleo Freriks 043 - 38 85 386Maurice Timmermans 043 - 38 85 381Yuri Meesen 043 - 38 85 385Redactie-assistentMarion Janssens 043 - 38 85 390Aan dit nummer werkten verder mee: Albert Bergbroeder, Cato Boeschoten, Ype Dries-sen, Fokke Fernhout, Hans Philipsen, Nina Schrö-der, Mark VluggenFotografieLoraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/BasisontwerpSimone Golob, www.sgiv.nlVertalingeno.a. door B. Wall & P. Nekeman, Alison EdwardsDrukJanssen/Pers GennepMededelingenVoor het inleveren van mededelingen ziewww.observantonline.nl/Mededelingen of www.observantonline.nl/English/AnnouncementsAdvertentiesVoor regionale en interne adverteerders: Marion Janssens, 043 - 38 85 390, [email protected] overige adverteerders:Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,[email protected]: www.bureauvanvliet.com(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)AbonnementenObservant wordt gratis verspreid op de universiteit en op diverse locaties in Maastricht.Belangstellenden kunnen Observant thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per academisch jaar.HOPObservant is aangesloten bij het Hoger Onderwijs Persbureau© Stichting ObservantNiets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur geheel of gedeeltelijk worden overgenomen

colofon

PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde.

Voor langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag

tot en met donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop

de Minderbroedersberg omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het

appartementencomplex (rode baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping.

Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde

Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk

voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden

Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

ST. HIPPOCRATES

STUDIEFONDSPRIJZEN 2018 à

€2000 voor medisch wetenschappelijk

onderzoek verricht door studenten

geneeskunde. INL.:

[email protected]

Nieuwe toppiano FEURICH €3099,-

incl. pianobank klankwerkplaats.nl

Administratieve werkzaamheden voor

’s avonds en in de weekenden mail

[email protected] en telefoon

06 10907 403

Tha Studentsrooms call Anita for more

info op/ at 06 38552999 furnished

SPAANS IN MAASTRICHT.

CURSUSSEN VANAF 26 febr. 2018

www.taalstudiocampo.nl

THIS WEEK’S SPECIALSWEEKLY WOK

Chicken, Noodles + vegetables € 4,95 with Soup + € 1,00

SPECIAL PROMOTION Daily Dish + Dessert € 4,95

De Universiteit Maastricht is op zoek naar:

Mensen met depressieve klachten (18-65 jaar)

Behandeling van depressie met neurofeedbackBij de vakgroep Psychiatrie en Neuropsychologie van de Universiteit Maastricht wordt een onderzoek gedaan naar de behandeling van depressieve klachten met neurofeedback. Neurofeedback is een methode waarmee iemand kan leren meer controle te krijgen over de hersenactiviteit.

Hoe werkt het?Het werkt als volgt. Er wordt een hersenfilm (EEG) van u gemaakt die meteen wordt geanalyseerd waardoor we in staat zijn u heel snel informatie te geven over uw hersenactiviteit. Die informatie krijgt u te zien in de vorm van een afbeelding van een thermometer op een computerscherm. De thermometer geeft afhankelijk van uw hersenactiviteit een bepaalde stand aan. U krijgt vervolgens de opdracht om te proberen de stand van de thermometer zo hoog mogelijk te krijgen waardoor u uw hersenen traint om de gewenste activiteit te vertonen.

Wat houdt het onderzoek in?Om te onderzoeken of neurofeedback echt werkzaam is voor depressie, krijgt de ene helft van de proefpersonen een echte neurofeedback-behandeling, de andere helft krijgt een namaak neurofeedback-behandeling. Dit wordt bepaald door loting; u en de onderzoekers weten niet welke behandeling u krijgt. De behandeling zal, op de universiteit, 3 maal per week worden gedaan gedurende 6 weken. Tijdens elk bezoek vult u een aantal vragenlijsten in. De behandeling duurt met voorbereiding en afronding ongeveer 1,5 uur. U bent dus met het onderzoek ± 4,5 uur per week kwijt. Na 3 maanden komt u nog een laatste keer. Dan wordt er weer een hersenfilmpje gemaakt en vult u nog enkele vragenlijsten in. Na afronding van het onderzoek ontvangt u, naast een reiskostenvergoeding, kadobonnen ter waarde van 75 euro.

Interesse?Heeft u interesse om deel te nemen aan dit onderzoek, neem dan contact met Marga Schnitzeler op voor meer informatie via 043 - 38 83539 of [email protected]


agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-6

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

paarltjes

Interne vacatures • Postdoc positions at Institute of Data Science, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.16 • Full Professor in the Digital Arts and Culture at the FASoS, 38 hours Vacancy number: AT2018.17 • Junior onderzoeker bij de vakgroep Psychiatrie & Neuropsychologie, School

for Mental Health and Neuroscience, FHML en Ciro, expertisecentrum voor chronisch orgaanfalen in Horn, 28.8-40 uur

Vacaturenummer: AT2018.18 • Education/Research Officer Maastricht Graduate School of Governance,

FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.19 • Post doc onderzoeker Participatief etnografisch onderzoek naar

gezondheidsbevordering op de werkplek onder laaggeschoolde werknemers, FHML, 36-40 uur

Vacaturenummer: AT2018.20 • Jurist bij de afdeling Juridische Zaken van het Maastricht University Office, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.21 • Secretary University College Maastricht, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.22 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

01-02, 12.00 uur: Mw. Anna M.C.M. Doedée, MSc.

01-02, 16.00 uur: Mw. Vera A.E. Baadjou, MSc.

02-02, 12.00 uur: Dhr. Payam Abrishami Shirazi,

MSc.

02-02, 14.00 uur: Dhr. Mark B.N. van Winkel,

MSc.

02-02, 16.30 uur: Inauguratie Prof.dr. Pim

Teunissen

07-02, 12.00 uur: Dhr. Bart C. Zwegers, MA

07-02, 14.00 uur: Mw. Li You, MSc.

07-02, 16.00 uur: Mw. Annalisa Aschieri, LL.M

Joint doctoral degree UM –

University of Turin, Italy

08-02, 12.00 uur: mw. Anna Zseleva, MSc.

09-02, 10.00 uur: Dhr. Harsha Birur Laxmana Rao,

MD.

09-02, 12.00 uur: Mw. Ghislaine L.T. Schyns, MSc.

21-02, 12.00 uur: Mw. Babette L.R. Reijs, MSc.

21-02, 14.00 uur: Mw.drs. Rachel Slangen

22-02, 12.00 uur: Mw.ir. Catharina(Carin) P.M. de

Brouwer

23-02, 10.00 uur: Mw. Dilet Kurban, JD, MIA

23-02, 12.00 uur: Dhr. Robin H.K.O. Verjans, MSc.

23-02, 14.00 uur: Mw. Maria(Minka) J.A. Vries,

MSc.

23-02, 16.00 uur: Dhr. Christoph Gräni, MD.

26-02, 16.00 uur: Dhr. Ganne Chaitanya, MD.

Double Doctoral Degree

UM-NIMHANS Bangalore, India

27-02, 10.00 uur: Mw. Sumitha Rajendrarao, MSc.

Double Doctoral Degree

UM-NIMHANS Bangalore, India

28-02, 16.00 uur: Dhr. Ehsan Ramezanifar, MSc.

Lekker kip* smikkelen met de hele familie.Kluiven mag! *Heerlijke eerlijke kip van Tante Door

Lekker kip* smikkelen

Meld je aan op teamkwf.nl

Door Ype Driessen

Op verzoek van ons doorluchtige College heb ik me een tijdje geleden naar de Bijlmer gespoed om daar de toestand in ogenschouw te nemen. De containerwoningen die daar geparkeerd staan. In, pardon, Amsterdam Zuidoost, want Bijlmer mag je niet meer zeggen. Te veel asso-ciaties met gespuis, ook al door de Bijlmerbajes daar, die je ook niet meer zo mocht noemen en die bovendien geen bajes meer is. Er waait al jaren een wind door dit land dat we de beestjes niet meer bij hun naam mogen noemen, ver-moeiend hoor. Goed, ik was daar dus om het zaakje te inspec-teren, de afgeschreven containers die de Amsterdammers best voor een zacht prijsje ter beschikking willen stellen aan de Maastrichtse studenten. Omdat vooral de buitenlanders hier in september onder de brug moeten slapen wegens te weinig kamers. De gemeente heeft de komende vijf jaar uitgetrokken om dit probleem eens danig van alle kanten te onderzoeken, ons eigen Hoge College maakt zich er nu zorgen over dat het dan wel erg vol wordt onder die bruggen en verzon een list: containers! Tijdelijk natuur-lijk, en het geplande modderveldje in Randwijck is niet bepaald een A-locatie maar who cares, de studenten zitten daar in ieder geval droog. Als de gemeente het tenminste goed vindt. De wethouder denkt daar nu heel hard over na. Daarbij moeten we hem niet storen, dat geeft alleen maar meer vertraging, maar ik wilde hem toch nog een overweging meegeven. Want ik had allang een gunstige rapportage bij heer Boss ingeleverd (“doen, die containers, toppie!”) toen ik naar de televisie keek tijdens de gigastorm van kort geleden. En daar sloeg de schrik me om het hart. Op de Rotterdamse kade stonden stapels zeecontainers eerst zachtjes te wankelen, waarna de een na de ander letterlijk wegwaaide! En zelfs in het water belandde! Dus geachte wethouder,

en waarde heer Boss: als die dingen er straks komen, zorgen jullie dan wel voor een extra scheerlijntje hier en daar? Dat die uitwisselings-studenten niet bij de eerste de beste herfststorm met hun hele huisje verticaal in het weiland komen te staan? Want dat geeft maar ongewenste publiciteit, een slordig imago en slechte punten in de Keuzegids, nietwaar?Over ongewenste publiciteit en slordige imago’s gesproken, daar zijn de universitaire bestuur-ders de laatste tijd wel heel erg druk mee, zeg. In het land bedoel ik natuurlijk. Niet hier hoor, onze eigen bestuurders zijn anders, althans, ze proberen het. Die zien zichzelf graag als liberale denkers, de transparantie zelve, die alle ruimte bieden aan tegenspraak. “Daar worden we alleen maar beter van” hoorde ik er laatst nog eentje hoopvol mompelen.Bij de buren ligt het anders. Zeker bij de verre buren, de Groningers. Daar zijn bestuurders niet vies van een beetje manipuleren. Een docent geschiedenis die met een groot en zeer kritisch opinieartikel in de NRC afscheid neemt van de universiteit? Praat er maar niet over met de studenten, was de boodschap die zijn collega’s in Twitter: @a_bergbroeder

nl

Gekke gedach-tenSoms vraag ik me af of ik over de verkeerde dingen nadenk. Bijvoorbeeld: rondom mijn universiteit in Australië bevond zich een aantal afvoerputten met een klein bordje ernaast. De bordjes zeiden: “Zorg dat de put niet verstopt raakt, anders wordt de leefom-geving van de Corroboree kikker verstoord.” Elke keer als ik dat tekstje las vroeg ik me af of die waarschuwing daar ooit was geplaatst omdat er letterlijk kikkers aan het proberen waren om hun koude lichaampjes tevergeefs door de drab te duwen, of dat iemand binnen de gemeente gewoon een heel goed zesde zintuig voor kikkerwelzijn heeft en er daarom al vroegtijdig maatregelen zijn getroffen.Nog een voorbeeld: laatst vroeg ik me af waarom Nederland eigenlijk winters en zomers moet doormaken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heus wel opgelet tijdens sterrenkunde en ik weet hoe het zit met de afstand tot de zon die verandert gedurende het jaar, maar mijn vraag richtte zich meer op dat woordje ‘moet’. Waarom moét het koud worden? Wat is het nut van de winter? Waarom moeten alle planten dood? Hierbij mag trouwens wel vermeld worden dat ik gedurende deze overpeinzing bibberend met een jetlag van 24 uur vliegen om zes uur ‘s ochtends onder de douche stond. Als kind had ik ook al gekke gedachten, maar die richtten zich meer op het doorbreken van sociale normen. Wat als ik nu met de cellostok tegen mijn leraars bril aan zou tikken? Wat als ik nu zou schreeuwen midden in de les? Wat als ik een lok haar van een vriendin af zou knippen? Ofschoon mijn brein zich waar-schijnlijk nog gewoon aan het ontwikkelen was, voelden deze gedachten toen al niet heel normaal. Stel dat ik mezelf niet zou kunnen beheersen en écht ging schreeuwen?Een beetje googelen stelt me gerust, want blijkbaar zijn dit soort intrusies heel gewoon. Sterker nog, gedachten zoals die hierbo-ven zijn waarschijnlijk een manier van de hersenen om te zorgen dat je geen domme dingen doet. Ze behoeden mij voor de ruzie na het afknippen van iemands haren, voor de schaamte na het schreeuwen door de klas. Nu moet ik wel zeggen dat ik mijn celloleraar echt een keer met een stok in het gezicht heb getikt. Maar dat was per ongeluk, geloof ik.

Cato Boeschoten

Containers in de wind

die faculteit van hun bestuur kregen.En niet heel lang geleden was er rond het plan om in het Chinese Yantai een Groningse dependance te openen, gedoe in hun univer-siteitsraad. Ook de Tweede Kamer boog zich erover, maar de mening van de U-raad, die kon op dat moment maar beter nog niet naar buiten, vond de Groningse Germanicus. En nu las ik dit weekend een interview in de Volkskrant met een Leidse wetenschapper die van zijn bestuurders te horen had gekregen dat hij niet openlijk kritiek mocht hebben op onderzoek van zijn collega’s. Uitroepteken, denk ik dan. Ooit was ‘de academie’ een vrijplaats voor ideeën, voor kritiek en tegengeluid. Onze UM laat zich daar nog steeds op voorstaan, in het strategische vijfjarenplan. Maar in de mode is het niet meer. En dus lezers: help onze leiders om op het rechte pad te blijven! Ze zullen u, op de lange duur althans, dankbaar zijn.

Albert Bergbroeder

Reinier AlexHarrie

Date post:	23-Mar-2021
Category:	Documents
Upload:	others
View:	1 times
Download:	0 times

20 - Observant Online · studenten voelen zich opgejaagd, niet alleen door het bindend studieadvies...

Documents