Eleni_Fournarou_-_To_pliroma_tou_xronou_kai_o_Mitsos

8/6/2019 Eleni_Fournarou_-_To_pliroma_tou_xronou_kai_o_Mitsos

http://slidepdf.com/reader/full/elenifournarou-topliromatouxronoukaiomitsos 1/154



Ελένη Φουρνάρου

Το πλήρωμα του χρόνουκαι ο Μήτσος



2

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

1.

Ο Μήτσος μπήκε στη ζωή μου ένα ζεστό πρωινό του Οκτώβρη απότην πόρτα της κουζίνας.

Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου μ’ ένα μπεζ στρατιωτικόπαντελόνι, μποτάκια εκστρατείας κι ένα χακί μακό μπλουζάκι.

Είχα ξυπνήσει νωρίς εκείνη τη μέρα μάλλον από συνήθεια, γιατί στην πραγματικότητα δεν είχα τίποτα να κάνω. Το σπίτι ήταν τζιτζί,

καθαρό και τακτοποιημένο από την κυρία Στέπα, όπως φωνάζαμε χαϊδευτικά την καλή, πρώην Σοβιετική, μετανάστρια που μας έκανετις δουλειές τρεις φορές την εβδομάδα.

Μια ψηλή ξανθιά, σχεδόν καλλονή από τη Ουκρανία, που χήρεψεστα σαράντα πέντε της όταν ο άντρας της, απόστρατος στρατηγός,έπαθε ανακοπή μπροστά στο αναμμένο τζάκι. Η κυρία Στέπαέφτιαχνε κρεατόσουπα στην κουζίνα κι εκείνος έφυγε τόσο ήσυχα

που δεν το κατάλαβε παρά μετά από μιάμιση ώρα, που είχε βράσει πια το μοσχάρι.

Ο πατέρας μου, που τη βάφτισε Στέπα, υποστηρίζει πως όλ’ αυτάτου μοιάζουν λίγο ύποπτα.

pdf by elifrac



3

- Είναι δυνατόν να πεθαίνει ο άντρας σου στο διπλανό δωμάτιο κι εσύ να ψιλοκόβεις τα καρότα;, κι έχει αναπτύξει μια δική τουθεωρία για το πώς συνέβη το μοιραίο.

Σύμφωνα μ’ αυτήν, η παραδουλεύτρα μας ξέκανε τον στρατηγό μεάγριο σεξ, αφού πρώτα τον είχε ποτίσει μια σεβαστή ποσότηταδυνατής, τοπικής βότκας. Όπου, φυσικά, η καρδιά του κακόμοιρουτου απόστρατου δεν άντεξε την υπερβολική δόση ευτυχίας και ηκυρία Στέπα, ελεύθερη πια, μπόρεσε ν’ ακολουθήσει στην Ελλάδατον ωραίο Μιχαήλ που ερχόταν να την πάρει καμιά φορά ταμεσημέρια, και που μας είχε συστήσει ως ανιψιό της.

Δεν βαριέστε. Κι έτσι να ‘ναι, ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;Αρκεί να συγκρίνει κανείς τις φωτογραφίες του μακαρίτη με τονδήθεν ανιψιό, για να της βρει χιλιάδες ελαφρυντικά. Χώρια που τηνπερνούσε είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια και της έκανε τη ζωή μαύρημε τη ζήλια του.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, η κυρία Στέπα ήταν για μένα

ανεκτίμητη. Πάντα γελαστή, καθαρή και σχολαστική, φρόντιζε τονοικοκυριό μας, σιδέρωνε τα ρούχα μας και μ’ ενημέρωνε για ταδιάφορα καλλιτεχνικά κουτσομπολιά που διάβαζε στις φυλλάδες.

- Στο φινάλε ας είναι και δολοφόνος. Τη δουλειά της την κάνει καλάκι εγώ θα την κρατήσω, δήλωσα στον πατέρα μου.

-Παιδί μου, σου είπε κανείς να τη διώξεις; Απλώς της φτιάξαμε μια

ιστορία μη φύγει αύριο ξαφνικά και νομίσουμε πως δεν υπήρξεποτέ, μου απάντησε εκείνος.

2.

pdf by elifrac



4

Η κυρία Στέπα ερχόταν σπίτι μας κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή από τις εννέα ως τις δώδεκα. Έτσι, εκείνη τη σημαδιακήΠέμπτη ξύπνησα στις οκτώ, την ώρα που ο Κωνσταντίνος, οΣύζυγος, έκλεινε μαλακά την πόρτα για να μη μ’ ενοχλήσει κι έφευγε για τη δουλειά του.

Πριν δυόμισι χρόνια περίπου, όταν πρωτοεγκατασταθήκαμε σ’ αυτότο σπίτι, βγήκα να ψωνίσω απέναντι στον μανάβη. Είχαμε μόλιςεπιστρέψει από τον μήνα του μέλιτος, δεκαπέντε μέρες στηνανοιξιάτικη Πράγα και παρόλο που οι γονείς σκοτώθηκαν ποιος θαμας πρωτοκάνει το τραπέζι εγώ, παίρνοντας στα σοβαρά τον ρόλοτης νοικοκυράς, αποφάσισα να μαγειρέψω αρνάκι φρικασέ.

Ο Απρίλης είχε φτάσει στη μέση και ο καιρός άρχιζε να ζεσταίνει γλυκά. Σε δυο βδομάδες θα είχαμε Πάσχα, το πρώτο μου ωςνεόκοπη κυρία Κων/νου Αποστολόπουλου.

Μ’ αυτή τη σκέψη φόρεσα τη φόρμα μου, αθλητικά παπούτσια και βγήκα να εφοδιαστώ με τ’ απαραίτητα.

Φυσικά, φτάνοντας στο μανάβικο κατάλαβα το μέγεθος της γκάφαςμου. Οι κυρίες σε προάστια σαν το δικό μας στέλνουν πάντα τηΦιλιππινέζα για ψώνια. Κι αν, καμιά φορά, παρουσιαστεί ανάγκη ναδιαλέξουν μόνες τα σικορέ τους δεν το κάνουν ποτέ με φόρμα κι αθλητικά.

Ευτυχώς που ο μανάβης ήταν Ινδοευρωπαίος, και μάλιστα Έλληνας,

γιατί με τόσες Φιλιππινέζες θα πίστευα πως είχα πάθει παράκρουση. Τότε αντίκρισα την κυρία Γειτόνισσα (Λίνη, Μίνη ήκάπως-έτσι Ξυλεμπόρου) να επιβλέπει την επιλογή τωνζαρζαβατικών από την υπηρεσία της, αφού όπως με πληροφόρησετο βράδυ θα έδινε δείπνο.

- Καλημέρα σας ,τι κάνετε; ρώτησα ευγενικά.

pdf by elifrac



5

- Γεια σου, χρυσό μου, καλά ευχαριστώ, μου απάντησε,φροντίζοντας να καταπιεί την αποδοκιμασία της για την αμφίεσήμου. (Παρεμπιπτόντως, εκείνη φορούσε ένα πρωινό country τουRalph Lauren, υποθέτω ειδικό για μαναβική).

- Τι κάνει ο Σύζυγος; συνέχισε.

Ο σύζυγος; Ο Σύζυγος; Ποιος Σύζυγος; παραλίγο να εκφράσω τη γνήσια απορία μου. Ευτυχώς δεν το έκανα, γιατί μου κόβει και λίγο,της απάντησα πως είναι καλά και τρεις-τέσσερις τυπικούρεςαργότερα αποχαιρετηθήκαμε χαμογελώντας.

Το μεσημεράκι τηλεφώνησα στη μητέρα μου να τη ρωτήσω πόσααυγά βάζει στο αυγολέμονο. Φυσικά, της εξιστόρησα λεπτομερώςτην πρωινή μου περιπέτεια, ελαφρά παραφουσκωμένη, αφού είναι κληρονομικό γνώρισμα της οικογένειας η υπερβολή, ως και ηφαντασιοπληξία.

Κλείνοντας η φοβερή μαμά μου με αποχαιρέτησε:

- Άντε, αγάπη μου, φιλάκια και χαιρετισμούς στον Σύζυγο.

Όπως καταλαβαίνετε, από κείνη τη μέρα του ’μεινε. Ο δυστυχήςΚων/νος Αποστολόπουλος καθιερώθηκε πλέον ως «ο Σύζυγος». Και η τρελή μαμά μου τον αποκαλούσε έτσι όχι μόνο πίσω από τηνπλάτη του, όπως θα ήταν πρέπον, αλλά και μπροστά του.

- Βρε καλώς τον Σύζυγο! Τι νέα;

3.

Η αλήθεια είναι πως ο Κων/νος ταίριαξε απόλυτα στον καινούριοτου ρόλο. Σαν να ήταν γεννημένος γι’ αυτόν. Η κλασσική φιγούρα

pdf by elifrac



6

του άντρα που σου’ ρχεται στο μυαλό όταν αναφέρεις τη λέξη«οικογενειάρχης». Τριαντάρης, με μέτριο ύψος, μέτριο βάρος και αρχές φαλάκρας. Έχει, βέβαια, ένα ζευγάρι όμορφα πράσινα μάτιακι ένα αστραφτερό, συχνό χαμόγελο που τις περισσότερες φορέςτον κάνουν πολύ γοητευτικό.

Επίσης, έχει και λεφτά που συμβάλλουν τα μέγιστα σ’ αυτή τη γοητεία. Ίσως όχι στη δική μου περίπτωση, που έχω μάθει απόπαιδί πως το χρήμα είναι ένας ακόμα τρόπος να περνάς καλά και τίποτα παραπάνω - αλλά σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

Ο Σύζυγος γεννήθηκε πλούσιος. Οι Αποστολόπουλοι μπορεί να μηνείναι Κροίσοι, είναι πάντως πολύ ευκατάστατοι. Έχουναντιπροσωπείες αυτοκινήτων σε όλη την Ελλάδα και επεκτείνονται προσεκτικά και στα υπόλοιπα Βαλκάνια.

Ο πατέρας του, ο Πεθερός, ξεκίνησε απ’ την ορεινή Μεσσηνίαέφηβος, αμέσως μετά τον πόλεμο. Τον έστειλε στην Αθήνα ο δικόςτου πατέρας «για να γίνει άνθρωπος». Εγκαταστάθηκε στην

Κυψέλη, στο σπίτι ενός θείου που είχε αναλάβει την επιμέλειά τουκι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις ευκαιρίες που αφθονούσανμεταπολεμικά στην πρωτεύουσα.

Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πώς έχτισε τη μικρή του αυτοκρατορία. Οι συνθήκες τον είχαν μάθει να επιβιώνει. Ήταν πολύ μικρός για ναπολεμήσει, αρκετά μεγάλος όμως για να συνειδητοποιήσει πως ηζωή δεν είναι τόσο σίγουρη και σταθερή όσο δείχνει.

- Η ευκαιρία παρουσιάζεται μόνο μια φορά στο δρόμο σου, τουάρεσε να λέει. Άντε, το πολύ δύο. Αν δεν την αρπάξεις είσαι άξιοςτης μοίρας σου.

Η μεγάλη άνοδος στην επιχειρηματική του δραστηριότητα έγινεκατά την περίοδο της Χούντας. Ο πατέρας μου υποστηρίζει πως,σύμφωνα με «σίγουρες πηγές», ο Πεθερός έσωσε τον δικτάτορα

pdf by elifrac



7

Παπαδόπουλο από βέβαιο θάνατο σε μια απόπειρα εναντίον του,που αποσιωπήθηκε για λόγους εσωτερικής ισορροπίας.

- Μα αφού είναι βασιλικός, του αντιτείνω. Η Χούντα δεν έδιωξε τονβασιλιά;

- Τι σημασία έχει, παιδάκι μου; Αυτοί οι τύποι δεν έχουν ιδεολογικέςανησυχίες, μόνο οικονομικά συμφέροντα. Πας στοίχημα πως στιςπροηγούμενες εκλογές ψήφισε ΠΑΣΟΚ;

Μέχρι την περίοδο της δικτατορίας ο Πεθερός ασχολιόταν μόνο μετα ανταλλακτικά. Είχε δικά του κάμποσα συνεργεία αυτοκινήτων,καθώς κι ένα σεβαστό αριθμό ακινήτων.

Ήταν ήδη παντρεμένος με την Πεθερά -βαφτισιμιά του θείου του-και είχαν δυο χαριτωμένα παιδάκια: την Άννα-Μαρία και τονΚωνσταντίνο, αφού μετά τους εντυπωσιακούς γάμους τουβασιλέως με τη Δανή πριγκίπισσα αποφάσισαν να τιμήσουν τονθεσμό δίνοντας στα τέκνα τους τα ονόματα του σεβαστού ζεύγους.

Ο Κων/νος δεν το πήρε επί πόνου. Η αδελφή του όμως κουβαλάει αυτό το όνομα στην πλάτη της, σαν κατάρα, ακόμα και σήμερα.Εντάχτηκε στις αυτόνομες φεμινιστικές οργανώσεις από πολύμικρή, διαδήλωσε κατά των Αμερικάνων σε μια ταραγμένη εφηβείαμε μακριές φούστες κι αξύριστες μασχάλες, κι έφυγε απ’ το σπίτι στα δεκαεφτά της παντρεμένη μ’ έναν οικοδόμο απ’ το πουθενά.

Η οικογένειά της έκανε να της μιλήσει επτά χρόνια και μόνο όταν χώρισε πια ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν την εγγονή τους.

Η Άννα-Μαρία όμως είναι πολύ περήφανος άνθρωπος. Τουςεπισκέφθηκε τυπικά, κρατώντας με καμάρι το παιδί της, αλλάαρνήθηκε να δεχτεί απ’ αυτούς την παραμικρή βοήθεια.

pdf by elifrac



8

Η αλήθεια είναι πως πέρασαν μεγάλες πείνες -«υπήρξαν μέρες πουδεν είχα να πάρω στη μικρή ούτε γάλα», μου εκμυστηρεύτηκε- αλλάκουτσά στραβά τα κατάφεραν.

Σήμερα ζουν με την κόρη της Ρόζα -από την επιφανή Luxemburg-στον Λυκαβηττό, όπου η Άννα-Μαρία γράφει τα πολυβραβευμένακαι πολυδιαβασμένα βιβλία της.

Εντωμεταξύ, ο Πεθερός είχε χτίσει ήδη την αυτοκρατορία του. ΟΚων/νος φοίτησε στα καλύτερα σχολεία κι όταν τελείωσε μεμέτριες επιδόσεις το λύκειο μετακόμισε στη Γερμανία για νατελειοποιήσει τις γνώσεις του πάνω στη Μηχανολογία - Μηχανική.

Όταν παντρευτήκαμε ο Πεθερός του επέτρεψε ν’ αναλάβει τοντομέα των ανταλλακτικών. Η θέση του, δεδομένου ότι είναι γιος τουαφεντικού, δεν είναι σπουδαία. Ο Σύζυγος είναι ένας ακόμαmanager απ’ τους πολλούς της επιχείρησης. Ο μισθός του όμως είναι εντυπωσιακός, πράγμα που μας επιτρέπει να ζούμε παραπάνω απόάνετα.

Μετά απ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να πω πως τα Πεθερικά μου μούείναι ιδιαίτερα προσφιλή. Για τους γονείς μου δεν το συζητάω: τουςαποφεύγουν απροκάλυπτα. Ειδικά η μητέρα μου που προσπάθησενα βγει δυο-τρεις φορές με την Πεθερά, κι αφού έλαβε μέρος σετρομερούς μαραθώνιους αγορών στο Κολωνάκι και το Ψυχικό,αποφάσισε να μην της ξανατηλεφωνήσει (ή απαντήσει στατηλεφωνήματά της) ποτέ στη ζωή της.

Είναι εντελώς Ηλίθια, παιδί μου, απεφάνθη κλείνοντας το θέμα.

Αντίθετα, η δική τους συμπεριφορά απέναντί μου είναι ενθουσιώδης. Απ’ την πρώτη στιγμή που με αντίκρισαν, και προπαντός συνειδητοποίησαν πως ο πατέρας μου είναι ο γνωστόςκύριος Τάδε -«σπουδαίος πανεπιστημιακός, καθηγητής τηςΠαντείου, αν και λίγο αριστερός»- κατάλαβαν πως ενσαρκώνω τα

pdf by elifrac



9

πιο τρελά τους όνειρα για τον γιο τους. Και, φυσικά, φρόντισαν ναμε επιδείξουν αυτοστιγμεί σε όλους τους γνωστούς τους.

Η αλήθεια είναι πως έχω μεγάλη πέραση στους κύκλους τωννεόπλουτων επιχειρηματιών. Νόστιμη, κομψή, ευγενική και καλοαναθρεμμένη, αποτελώ, μου φαίνεται, το πρότυπο τους, η γεννημένη αστή, και δεν παραλείπουν ποτέ να με καλέσουν στασουαρέ τους.

Τι να πω, καθένας με το ψώνιο του. Αυτοί κατάφεραν ν’αποκτήσουν περιουσία. Τώρα έχουν στραφεί στην αναζήτηση τηςφινέτσας.

4.

Από τον κύκλο των Νεόπλουτων δεχόμασταν τουλάχιστον μίαπρόσκληση τη βδομάδα. Συνήθως συναντιόμασταν με συμπαθητικά

ζευγάρια στην ηλικία μας, γόνους οικογενειακών φίλων τωνΑποστολόπουλων ή συμφοιτητές του Συζύγου απ’ τη Γερμανία.

Πηγαίναμε στα όμορφα, νεοκλασικά επιπλωμένα, σπίτια τους και τρώγαμε σπεσιαλιτέ που παραγγέλναμε στο La Bussola, πίνονταςκρασιά μικρών Ελλήνων παραγωγών. Άλλες φορές βγαίναμε στακλαμπ και τα μπουζούκια της μόδας, όπου δοκιμάζαμε αμφιβόλουποιότητας και γεύσης πιάτα, υπό τους ήχους χάουζ και λαϊκής

μουσικής. Τέλος, δεν παραλείπαμε, μια στις τόσες, να τιμήσουμε ταεξειδικευμένα, βραβευμένα ρεστοράν, όπου απολαμβάναμε υψηλήςαισθητικής εξωτικές κουζίνες.

Όταν είχα κέφια να μαγειρέψω, καλούσαμε εμείς κόσμο στο σπίτι.Μαγειρεύω τα πάντα, ανάλογα με την εποχή, εκτός από σουβλάκια,παϊδάκια και μπέργκερς, εδέσματα δηλαδή που αποκλείεται ναπετύχουν στην καθαρή κουζίνα του σπιτιού.

pdf by elifrac



10

Η προτίμησή μου επικεντρώνεται στην ελληνική παράδοση αλλάδεν διστάζω να πειραματιστώ με διαφορετικές γεύσεις (ειδικάεκείνη την περίοδο που δεν είχα ν’ ασχοληθώ και με τίποτακαλύτερο). Έτσι ο Σύζυγος είχε την καθημερινή ευχαρίστηση ενόςπροσεγμένου φαγητού ενώ οι φίλοι του δεν έπαυαν να τονμακαρίζουν για την καλή του τύχη.

Τα βράδια που δεν βγαίναμε ή δεν είχαμε καλεσμένους ταπερνούσαμε ήσυχα στο σπίτι. Νοικιάζαμε βιντεοκασέτες, πουσυνήθως άρεσαν μόνο στον έναν απ’ τους δυο, και κατά τιςεντεκάμιση ο Κων/νος πήγαινε για ύπνο, μετά από αλλεπάλληλα χασμουρητά.

Εγώ, αντίθετα, εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να κοιμηθώ μετίποτα. Είχα δοκιμάσει τα πάντα: ζεστά μπάνια, ζεστό γάλα,τεχνικές χαλάρωσης της Άπω Ανατολής, προβατάκια. Αποτέλεσμαμηδέν. Niente. Αισθανόμουν περίφημα, γεμάτη ενεργητικότητα στιςτρεις η ώρα τα χαράματα, όταν όλη η φύση ησυχάζει και τοσπουδαίο είναι πως δεν εκνευριζόμουν στο ελάχιστο.

Βέβαια, παρόλο που ξυπνούσα νωρίς, πρακτικά δεν έκανα τίποταόλη μέρα. Η κ. Στέπα φρόντιζε τα του νοικοκυριού, οι φίλες μουδούλευαν ή ανέθρεφαν τα παιδιά τους – το πολύ-πολύ, λοιπόν, ναέφτιαχνα ένα υπερπολύπλοκο φαγητό και να ’χα δυο κατσαρόλεςπαραπάνω για πλύσιμο.

Την υπόλοιπη μέρα και τη μισή νύχτα διάβαζα. Κάθε Σάββατο πρωί,

πριν συναντήσω τα κορίτσια για τον καθιερωμένο καφέ (βλ.παρακάτω) κατέβαινα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία κι αγόραζα μετάμανίας όλους τους γνωστούς μου συγγραφείς. Όταν εξαντλούνταναυτοί, προχωρούσα σ’ όποιο εξώφυλλο μου τραβούσε την προσοχή.

Έτσι, η ζωή μου χωριζόταν σε περιόδους: περίοδος νεοελληνικήςλογοτεχνίας, Ρώσοι κλασικοί, σχιζοφρενείς Αμερικανοί βωμολόχοι,συνομήλικοί μου ρεαλιστές Ευρωπαίοι κ.ο.κ.

pdf by elifrac



11

Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο ιστορίες, η καρδιά μου συμπόνια ήθαυμασμό για τους αγαπημένους μου ήρωες. Κοιμόμουν και ξυπνούσα μαζί τους, περνούσα όλη την ημέρα με τη συντροφιάτους, τους ήξερα και με ξέρανε, στο φινάλε, καλύτερα κι απ’ τονΣύζυγό μου.

Ο Μήτσος κορόιδευε τις αναγνωστικές μου επιλογές. Υποστήριζεπως το μυαλό μου χρειαζόταν πολύ περισσότερο ακόνισμα απ’ αυτόπου μπορούσαν να μου προσφέρουν οι γλυκανάλατες ιστορίεςαγάπης.

Όταν γνωριστήκαμε καλύτερα άρχισε να μου δανείζει οικειοθελώςκι αυτοβούλως το απάνθισμα της βιβλιοθήκης του: Χάμπερμας,Γραμματικάκη, Φουκώ και Καστοριάδη, κι αργότερα να μουαγοράζει κιόλας βιβλία με τίτλους όπως : «Ο φιλοσοφικός λόγος τηςνεωτερικότητας», «Η κόμη της Βερενίκης», «Η μικροφυσική τηςεξουσίας», «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» – με τημονότονη αφιέρωση: «Για να ξεστραβωθείς!»

Εγώ, εντωμεταξύ, περνούσα την περίοδο της επιστημονικήςφαντασίας κι όπως υποψιάζεστε προτιμούσα τους «θαυμαστούς,καινούριους κόσμους» μου από τους επιστήμονες στοχαστές.

Τελικά καταλήξαμε στη συμφωνία να παραμείνω εγώ στηλογοτεχνία μου κι εκείνος στη Φιλοσοφία. Έτσι μπορούσαμε ναενημερώνουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, ο καθένας στοντομέα του.

Αλλά μέχρι να φτάσουμε ως εκεί μεσολάβησαν πάρα πολλά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

1.

pdf by elifrac



12

Την πρώτη φορά που με είδε ο Μήτσος -όπως μου εξομολογήθηκε οίδιος αργότερα- φαντάστηκε πως κάτι δεν πάει καλά στα μυαλάμου. Το αφεντικό του τού είπε να παραδώσει τον υπολογιστή στηΣύζυγο του σεβαστού του φίλου Κων/νου Αποστολόπουλου κι εκείνος, φυσικά, φανταζόταν μια τριαντάρα αστή κυρία, επάγγελμαοικιακά αλλά με φιλανθρωπική δράση. Σινιέ ταγέρ, καρέ μαλλί, άντετο πολύ-πολύ ένα ζευγάρι ωραίες γάμπες.

Αντί αυτών, καθώς κοίταξε μέσα απ’ το μεγάλο παράθυρο τουσαλονιού, αντίκρισε ένα επεισόδιο του Fame, made in Filothei.

Αφού είχα ξυπνήσει νωρίς, κι αφού η κ. Στέπα μου είχε κάνει όλεςτις δουλειές, αποφάσισα να γυμνάσω λίγο το άχρηστο κορμί μου.

Ήταν κάτι που το έκανα συχνά. Έβαζα δυνατά τη μουσική,φορούσα τις παλιές μου φόρμες του χορού και παρηγοριόμουν γιατη χαμένη μου καριέρα.

Εκείνη τη ζεστή Πέμπτη είχα διαλέξει ένα μαύρο κολάν με μια

μεταμοντέρνα τρύπα από σκώρο στον δεξί γοφό κι ένα λαχανί μπουστάκι, το πάνω μέρος ενός παμπάλαιου μαγιό (το κάτω είχε χαθεί μυστηριωδώς).

Έτσι έγινε κι αντί για την αναμενόμενη Σύζυγο ο Μήτσος αντίκρισεμια έξαλλη, ημίγυμνη κι ημιάγρια, με μακριά, σγουρή αλογοουρά.

- Άλα τις ο Αποστολόπουλος, απεφάνθη και χτύπησε το τζάμι.

Εδώ πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως, εκείνη την εποχή, η μουσικήείχε γίνει το μοναδικό μου άλλοθι. Διανύοντας την τρίτη μουδεκαετία, το twenty-something των περιοδικών, άκουγα μουσική για εξεγερμένους έφηβους και τίναζα το κεφάλι μου στον ρυθμότης.

pdf by elifrac



13

Είχα γράψει τρεις κασέτες : μία με Ξύλινα σπαθιά, μία με ΥπόγειαΡεύματα και μία με Red Hot Chili Peppers και U2. Τις έπαιζα στηδιαπασών καθαρίζοντας φασολάκια και θεωρούσα πως δεν είμαι άλλη μία βολεμένη νοικοκυρά, αλλά μια πολύ χάι γκόμενα σαν αυτέςπου πρωταγωνιστούν στις διαφημίσεις.

Ο τρόπος της ζωής μου ήταν ροκ - τα φασολάκια παρεμπιπτόντως.

Ο Σύζυγος, φυσικά, δεν συμμεριζόταν τις μουσικές μου ανησυχίεςούτε στο ελάχιστο. Εκείνος άκουγε νερόβραστα ιταλικά και γαλλικάτραγούδια ή στο τσακίρ κέφι light λαϊκά. Δεν χόρευε, δεν τίναζε τοκεφάλι του στο ρυθμό -του έλειπε άλλωστε η απαιτούμενη πλούσιακόμη- δεν χτυπούσε καν ρυθμικά το χέρι του στο τραπέζι.

Τα κυριακάτικα πρωινά που ξυπνούσε αλαφιασμένος ακούγοντας«...αδρεναλίνη, κανένας δεν θα μείνει» μου χαμογελούσε μεσυγκρατημένη επιείκεια. Παράλληλα, φρόντιζε, διακριτικά αλλάμεθοδικά, να χαμηλώνει το στερεοφωνικό καθώς το προσπερνούσετυχαία αναγκάζοντάς με τελικά να το κλείσω. Αν μη τι άλλο, ο

σκοπός αυτής της μουσικής πραγματώνεται μόνο στο maximum τηςέντασής της.

Ο Μήτσος, απ’ την άλλη, με κορόιδευε για τις προτιμήσεις μου απότην απέναντι όχθη.

- Αυτά, μικρή μου δήθεν, είναι τα όπλα του καπιταλισμού, η ροκ είναι αυθεντική και δρα ανεξάρτητα απ’ τους κουλτουριάρηδες

φλώρους σου με τα ξυρισμένα κεφάλια. Σταμάτα να τα ακούς αυτά,θα κάνουν το ταξικό σου αισθητήριο νιανιά!

Η αλήθεια είναι πως μέσα απ’ αυτή τη μικρή μουσική μουεπανάσταση διαδήλωνα την πραγματική μου ανάγκη: μου έλειπε ηδουλειά μου.

pdf by elifrac



14

2.

Πρωτάρχισα τον χορό στα δεκατρία μου, πολύ αργά για καριέρα.Ήμουν, όμως, καλή, πραγματικά καλή, δεν χρειαζόμουν κανέναν νατο επιβεβαιώσει. Οι μελωδίες μιλούσαν κατευθείαν στο κορμί μου,οι μύες και τα νεύρα κινούσαν γλυκά κι αρμονικά τα μέλη μου, τομυαλό μου απόν, τα μάτια κλειστά κι η έκσταση απόλυτη.

Η δασκάλα μου με λάτρευε, διέσχιζα τις τάξεις σε χρόνο dt, γινόμουνκαλύτερη μέρα με την ημέρα, την έκανα να καμαρώνει μεπερηφάνια. Βέβαια, δούλευα σκληρά. Με το που τελείωνα τοσχολείο έτρεχα στη Σχολή. Γυμναζόμουν έξι κι εφτά ώρες την ημέρακι όταν κουραζόμουν πια, έμενα να παρακολουθώ τις μεγάλες.

Όταν έκλεισα τα δεκαεπτά η κ. Μαριέτα, η δασκάλα μου, έκρινε πως ήμουν έτοιμη να δώσω εξετάσεις στην Κρατική. Η τεχνική μου ήτανεξαιρετική, οι αυτοσχεδιασμοί μου εμπνευσμένοι και το πρόσωπόμου ιδιαίτερα εκφραστικό, θεατρικό, έλεγε χαμογελώντας.

Οι γονείς μου αντέδρασαν με συγκρατημένη αγανάκτηση. Δεν ήτανκαι μικρό πράγμα: η μονάκριβη θυγατέρα τους αντί γιαδιανοούμενη προτιμούσε να γίνει χορεύτρια. Μου είπαν, φυσικά, νακάνω ό,τι θέλω, αλλά η απογοήτευση ήταν τόσο εύγλωτταζωγραφισμένη στα μούτρα τους που μ’ έκανε να θέλω να κλάψω.

Αυτή ήταν κι η μοναδική επανάσταση της, κατά τα άλλα ήρεμης,εφηβείας μου. Δήλωσα συμμετοχή στις εξετάσεις, συνέχισα την

εντατική προετοιμασία και τρεις βδομάδες πριν ήρθε η μοίρα ναμου αλλάξει τα σχέδια και τελικά τη ζωή.

Τετάρτη πρωί, δεύτερη ώρα, Μαθηματικά. Σηκώνω δυναμικά το χέρι μου, κατευθύνομαι προς τον πίνακα να λύσω τη δύσκοληεξίσωση και στα καλά καθούμενα σωριάζομαι στην αίθουσαλιπόθυμη.

pdf by elifrac



15

Η ετυμηγορία των γιατρών αμείλικτη: υπερκόπωση. Φυσικά. Έκαναπέντε ώρες την ημέρα χορό, έξι σχολείο, όπου ήμουν υπεύθυνη τηςθεατρικής ομάδας, αγγλικά κι ισπανικά. Σαν να μην έφταναν όλααυτά τα ’χα φτιάξει με τον Βαγγέλη που απαιτούσε να με βλέπει καθημερινά κι έτρεχα ακολουθώντας τον έρωτά μου στα club μέχρι πρωίας.

Ο καημένος ο οργανισμός μου δεν άντεξε. Όπως έλεγε κι η κ.Μαριέτα «αν είσαι ταγμένη στο χορό, είσαι ταγμένη μόνο στο χορό».

Από μικρό παιδί πίστευα -κι ακόμα δεν το ‘χω ξεπεράσει απόλυτα-πως όλα τα πράγματα στη ζωή μου αποτελούν σημάδια, οιωνούς.Και γίνονται πάντα για το καλό μου. Μια μικρή ή μεγάλη αλλαγήστα πλάνα μου, ανοίγει μπροστά μου καινούριους ορίζοντες και μεοδηγεί σε νέες κατευθύνσεις.

Γι’ αυτό και σε κάθε μου αποτυχία σταματώ. Ποτέ δεν διεκδικώ, δενξαναπροσπαθώ κάτι που έχω ήδη επιχειρήσει. Θεωρώ ότι εφόσοναπέτυχα δεν το ήθελα αρκετά ή δεν είναι το κατάλληλο για μένα.

Εκ των υστέρων διαπιστώνω πως αυτός είναι ένας πολύ βολικόςτρόπος να δικαιολογώ κάθε μου ανεπάρκεια, για να μην πωτεμπελιά. Κι αυτός είναι ο λόγος που περιμένω πάντα να συμβεί κάτι σπουδαίο στη ζωή μου, ν’ ανοίξουν ξαφνικά οι ουρανοί και ναμου αποκαλυφθούν ταλέντα κι ευκαιρίες. Απ’ το πουθενά, χωρίςαγώνα από μέρους μου. Σαν να το αξίζω, τελικά.

Παρόλα αυτά, αν και δεν έγινα τελικά μπαλαρίνα, έμεινα στη Σχολήκαι συνέχισα να χορεύω. Παρακολούθησα και κάποια σεμινάριαflamenco που στάθηκαν πολύ αποκαλυπτικά για μένα - διαπίστωσαπως σ’ αυτό ναι, έχω ταλέντο.

Έτσι, βρέθηκα δίπλα στην κ. Μαριέτα να διδάσκω τα πρώτα βήματαστα μικρά και flamenco στις σικ κυρίες που φαντασιώνοντανμαγικές βραδιές στην αγκαλιά του Antonio Banderas.

pdf by elifrac



16

Όταν όμως παντρεύτηκα, ο Σύζυγος απαίτησε ένα και μόνο: νασταματήσω τη δουλειά. Κι απ’ τη στιγμή που αυτός ήταν ομοναδικός όρος που έθεσε (και για χίλιους άλλους λόγους που θακατανοήσετε στην πορεία), ζύγισα προσεκτικά αυτά που μουπρόσφερε και κρέμασα, τελικά, τα παπούτσια μου, ως ένδειξηαφοσίωσης και πίστης.

3.

Βέβαια, ποτέ δεν ξεχνούσαμε πως η δουλειά μου ήταν η αιτία που γνωριστήκαμε. Αντίθετα, πολύ συχνά αναπολούσαμε εκείνες τιςμέρες και γελούσαμε -εγώ περισσότερο- με τον θεατρικό τρόπο πουδιάλεξα να του ριχτώ.

Εκείνο το φθινόπωρο περνούσα μεγάλες μοναξιές. Το αγόρι μου,που όπως ψυχανεμίζεστε αγαπούσα με πάθος, υπηρετούσε τηθητεία του στην Κω. Περνούσα τις μέρες μου γράφοντάς του

ατέλειωτες σελίδες δακρύβρεχτων συναισθηματισμών,προσμένοντας με λαχτάρα τη στιγμή να ξαναντικρίσω το πολύτιμοπρόσωπό του.

Εντωμεταξύ, δούλευα στη Σχολή της κυρίας Μαριέτας με ταπιτσιρίκια και τις κυρίες που έχω αναφέρει νωρίτερα.

Η ενασχόλησή μου με το flamenco δεν είχε επηρεάσει μόνο το

χορευτικό μου στυλ αλλά όλη μου την εμφάνιση. Κυκλοφορούσασαν τσιγγάνα - γύφτισσα, έλεγε η μητέρα μου. Ξέρετε τώρα: μακριέςφούστες, ψηλά τακούνια, κρίκους στ’ αυτιά και δεν συμμαζεύεται.

Όπως το φέρνω στο μυαλό μου, έχοντας μεσολαβήσει τα χρόνια,πρέπει να ήμουν μάλλον εντυπωσιακή φιγούρα. Υποθέτω πως θατραβούσα πολλά βλέμματα πάνω μου -όχι απαραίτητα θαυμαστικά-

pdf by elifrac



17

με τις μαύρες, αχτένιστες μπούκλες, τα κατακόκκινα χείλη κι όλααυτά τα πολύχρωμα υφάσματα ν’ ανεμίζουν.

Φυσικά, τότε δεν πρόσεχα τίποτα. Ήμουν απόλυτα απορροφημένηαπ’ την προσωπική μου τραγωδία, την στέρηση της μιας και μοναδικής μου αγάπης απ’ τον ελληνικό στρατό.

Ένα μεσημέρι, λοιπόν, καθόμουν ήσυχη στην πλατεία στα Εξάρχειακι έπινα τον καφέ μου με μια εφημερίδα, κάτι που κάνω ακόμα και σήμερα, όπου βρω ενδιαφέρουσα πλατεία. Ηρεμώ, παρατηρώ τονκόσμο και γεμίζω τις μπαταρίες μου, όταν αισθάνομαι αφόρητη πιατην πίεση γύρω μου.

Ξαφνικά ένιωσα ένα σύννεφο αντρικής Cacharel και σχεδόνταυτόχρονα δυο δυνατά χέρια να μου κλείνουν τα μάτια

- Μάντεψε, είπε η παιχνιδιάρικη φωνή.

- Ερνέστο;, αναγνώρισα την αίσθηση του αγαπημένου μου φίλου.

Ήμασταν συμμαθητές απ’ το Γυμνάσιο, αρχίσαμε όμως να κάνουμεστενή παρέα στη Β’ Λυκείου. Ήταν ο κολλητός μου και η βασικήαιτία που είχα 48 αδικαιολόγητες απουσίες σε κάθε χρονιά. ΟΕρνέστος ήταν γενικά καλός μαθητής. Το μόνο που δεν ανεχόταν ήταν τα αγγλικά. Έτσι είχαμε συμφωνήσει να καθόμαστε μαζί: εγώτου έλυνα τις ασκήσεις κι εκείνος μου διηγιόταν σόκιν ανέκδοτα και μου σχεδίαζε στα τετράδια ήρωες από κόμικς.

Η αγγλικού μάς ανέχτηκε για ενάμιση τρίμηνο. Την υπόλοιπη χρονιά, καθώς και την επόμενη, φρόντιζε να μας πετάει έξω πρινκαν μπει στη τάξη.

Ήταν από τότε ψιλομουτράκι ο κολλητός μου. Όχι προφανώς, αλλάπάντα κατάφερνε να την κάνει την κομπίνα του. Το άγχος του ήτανπώς να την κοπανήσει απ’ το μάθημα: πότε έβαφε το γυμναστήριο,

pdf by elifrac



18

πότε τραγουδούσε στη χορωδία, πότε κανόνιζε τις εκδρομές – όλαμε το αζημίωτο.

Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής από παιδί και βάφτισε τομοναχογιό του προς τιμήν του αείμνηστου Τσε. (Σε αντιδιαστολή μετην κουνιάδα μου Άννα-Μαρία, ο Ερνέστος λάτρευε τον «νονό» τουκι έκανε ό,τι μπορούσε για να του μοιάσει σε αισθήματατυχοδιωκτισμού και αλληλεγγύης).

Οι αριστερές πεποιθήσεις δεν εμπόδιζαν τον εν λόγω μπαμπά ναδιατηρεί γνωστό και πολύ πετυχημένο σκυλάδικο στην Εθνική, πουφιλοδοξούσε μια μέρα να παραδώσει στα άξια χέρια του γιου του.

Εκείνος όμως είχε άλλα σχέδια. Καθώς πίναμε το καφεδάκι μαςστον ήλιο του μεσημεριού τον παρατηρούσα, θυμάμαι,διαπιστώνοντας πως τίποτα πάνω του δεν είχε αλλάξει. Είχα να τονδω τέσσερα χρόνια. Είχε ερωτευτεί, αμέσως μόλις τελειώσαμε τοΛύκειο, μια Ολλανδέζα αεροσυνοδό που γνώρισε στην Ίο. Τηνακολούθησε στην πατρίδα της, της έκανε μια κόρη κι όταν είδε κι

απόειδε εκεί στην ξενιτιά, τη φίλησε σταυρωτά και τηνεγκατέλειψε.

- Οι Ολλανδοί είναι πολιτισμένοι, αγάπη μου. Ούτε στο αεροδρόμιοδεν ήρθε να μ’ αποχαιρετήσει. Εγώ μάσαγα τα λόγια μου πως δήθεννιώθω άβολα μακριά απ’ τους δικούς μου και τα τοιαύτα, και κείνημου ‘λεγε «δεν πειράζει, Ερνέστο, μπορείς να γυρίσεις στην πατρίδασου. Κι όποτε θες να μας δεις μη διστάσεις, το σπίτι μου θα’ ναι

πάντα ανοιχτό για σένα».

- Ούτε φωνές, ούτε κλάματα; απόρησα.

- Ρε, τίποτα, σου λέω. Σαν να της έλεγα πως πάω στο περίπτερο ναπάρω εφημερίδα.

pdf by elifrac



19

Να μην τα πολυλογώ, τις λίγες μέρες που είχε εδώ, είχαν ήδησκεφτεί με τον πατέρα του να στήσουν μια καινούρια δουλειά. Έναδιαφορετικό μαγαζί, κυριλέ, με καλή κουζίνα, λίγο ισπανική, λίγολατινοαμερικάνικη, ζωντανή μουσική και χορευτές.

- Να’ ρχεται ο καλός ο κόσμος να ντερλικώνει για ν’ ανεβαίνει μετά χορτάτος στο σκυλάδικο.

Και μ’ άρχισε ο Ερνέστος στις γλύκες. Εγώ, που είμαι μεγάλη χορεύτρια, γεννημένη για flamenco (λες και μ’ είχε δει ποτέ !), πουδεν κάνει ν’ αφήσω το φιλαράκι μου αβοήθητο στη δύσκολη, πουθα μου δίνει τα διπλά απ’ όσα δίνουν στην πιάτσα - που, που, που ...με τούμπαρε.

Έτσι έγινε και βρέθηκα πέντε βράδια τη βδομάδα, με μαύροντεκολτέ και κόκκινο τριαντάφυλλο στον κότσο, στην πίστα του Elamor brujo.

Βέβαια, το μαγαζί ήταν πραγματικό αριστούργημα. Ο Ερνέστος είχε

ρίξει πολλά απ’ τα λεφτά του πατέρα του για να φτιάξει αυτό τοονειρεμένο σκηνικό. Πέτρινοι τοίχοι, ακριβά, ξύλινα τραπέζια και δερμάτινες καρέκλες, φοβερή ορχήστρα και ο καλύτερος σεφ τηςΑθήνας.

Και, φυσικά, η αυτού μεγαλειότης Carmen Maria de los Dolores,Ανδαλουσιάνα από το Κολωνάκι, που έκανε όλο το λεκανοπέδιο νακλείνει τραπέζι δυο βδομάδες πριν για να την απολαύσει.

Οι μόνοι κοσμικοί που δεν πάτησαν ποτέ ήταν οι γονείς μου.Φαντάζεστε την απογοήτευσή τους; Η χαϊδεμένη μοναχοκόρη τουςόχι μόνο έγινε χορεύτρια, αλλά δεν φρόντισε καν να χορέψει στοCovent Garden, άντε στη Λυρική. Όλη κι όλη η επιτυχία της ήταν ναεμφανίζεται σ’ αυτό το «άθλιο στέκι των νεόπλουτων».

pdf by elifrac



20

- Μα είσαι με τα καλά σου, παιδάκι μου; διαμαρτυρόταν η μαμά. Ημοναδική φιλοδοξία σου ήταν να γίνεις καμπαρετζού;

Ο δε μπαμπάς, διατηρούσε περήφανα τη σιωπή του και μουαπηύθυνε ψυχρά το λόγο μόνο σε μεγάλη ανάγκη.

Και να πεις πως δεν είχα επιτυχία; Πέταγα. Απ’ την πρώτη στιγμήπου ακούστηκε η κιθάρα κι ένιωσα το δυνατό προβολέα ναδιαγράφει τις κινήσεις μου, κατάλαβα πως είμαι γεννημένη γιαπίστα. Κάρφωσα με αναίδεια το βλέμμα μου στο κοινό και για έξι ολόκληρα λεπτά τους έκοψα την ανάσα.

Το χειροκρότημα αντηχούσε ακόμα όταν έφτασα ξέπνοη στοκαμαρίνι μου. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και για πρώτηφορά συνειδητοποίησα πως, άμα θέλω, μπορώ να γίνω μεγάληπουτάνα.

Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Όλοι μιλούσαν για το ταλέντο μου.

Ο Ερνέστος, απ’ την πλευρά του, φρόντιζε να διαδίδει αδιακρίτωςτου κόσμου τις ανακρίβειες: πως ζούσα χρόνια στην Ισπανία, πωςδιδάχτηκα flamenco απ’ τους τσιγγάνους της Σεβίλλης, πως δεν χορεύω ούτε το μισό απ’ όσο ξέρω γιατί με βαραίνει η κατάρα τηςμάγισσας του χορού κι όποιος με δει στα φόρτε μου θα χάσει τημιλιά του, κι ένα σωρό ακόμα ασύστολες ψευτιές.

Φυσικά ήταν τρισευτυχισμένος, αφού είχε πετύχει το στόχο του: το

μαγαζί ήταν φίσκα κάθε βράδυ κι ο λογαριασμός του στην τράπεζαφούσκωνε με ζεστά χιλιαρικάκια.

Εγώ, από την άλλη, ζούσα τις πιο λαμπερές στιγμές μου. Είχαανακαλύψει, σ’ αυτόν τον ανύποπτο χρόνο, μια πολύ διαφορετικήπλευρά του εαυτού μου, ενδιαφέρουσα και προκλητική. Έχονταςαποθρασυνθεί κάτω απ’ το καινούριο, σπανιόλικό μου όνομα,έχοντας ξεπεράσει το οικογενειακό στερεότυπο της διανοούμενης

pdf by elifrac



21

κόρης, διασκέδαζα στο έπακρο με τα πλεονεκτήματα του φύλουμου και τρέλαινα τους άντρες στα τραπέζια. Μαζί τρέλαινα και τονΕρνέστο που, ενθαρρυμένος πια απ’ την εξωτική μου αύρα, είχεστηρίξει όλη την ουσία του El amor brujo στο ταλέντο μου.

Το καμαρίνι μου ήταν γεμάτο λουλούδια, συνοδευμένα από ταανάλογα ραβασάκια. Οι αρσενικοί ματσωμένοι θαμώνες θεωρούσανυποχρέωση - για να μην πω δικαίωμά τους- να με ρίξουν στοκρεβάτι. Υπήρχε ένα είδος άτυπου ανταγωνισμού αναμεταξύ τους.Κάποτε άκουσα πως πέφτανε και στοιχήματα.(Τώρα που τοσκέφτομαι δεν είναι απίθανο- μάλλον τα οργάνωνε ο Ερνέστος).

Φανταστείτε, λοιπόν, μια νεαρή, προστατευμένη απ’ το σπίτι τηςδασκάλα μπαλέτου, χωρίς πολλές απαιτήσεις απ’ τη ζωή εκτός,ίσως, απ’ τη μετάθεση του αγαπημένου της φαντάρου κάπου πιοκοντά. Και ξαφνικά, οι προβολείς τη λούζουν εκτυφλωτικοί και τοκοινό εναποθέτει κάθε βράδυ τη λίμπιντό του στον έλεγχό της.

Ήταν η μοναδική γεύση εξουσίας που είχα ως τότε στη ζωή μου. Οι

μοναδικές στιγμές που μπορούσα να ξεντυθώ τον επιβεβλημένοκοινωνικό μου ρόλο και να παίξω τη θεά . Και, φυσικά, μαγεύτηκα.

4.

Μια απ’ τις πιο τακτικές μας πελάτισσες εκείνο τον καιρό ήταν η,

μετέπειτα κουνιάδα μου, Άννα-Μαρία. Έλεγε χαριτολογώντας πωςτο μοναδικό πράγμα που δεν μπορούσε ν’ αποποιηθεί απ’ το αστικόπαρελθόν της ήταν η ανάγκη του εκλεκτού φαγητού.

- Δυο απολαύσεις έχουμε, αγάπη μου, στη ζωή μας: το φαγητό και το σεξ. Τουλάχιστον, ας προσφέρουμε στο κορμάκι μας αυτή πουαντέχει η τσέπη μας, μου έλεγε ξεκαρδισμένη.

pdf by elifrac



22

Η Άννα-Μαρία ήταν ο μοναδικός άνθρωπος της νυχτερινής ζωήςμου με τον οποίο είχα ανοίξει παρτίδες. Είχε γνωριστεί με τονΕρνέστο απ’ τις πρώτες μέρες της λειτουργίας του μαγαζιού και είχαν αναπτύξει οι δυο τους μια ιδιαίτερη σχέση, για την οποία δενμιλούσαν ποτέ. Όλοι υποψιαζόμασταν πως «το κάνανε», κανείς μας,όμως, δεν μπορούσε να το αποδείξει.

Ο φίλος μου με απόπαιρνε κάθε φορά που τον ρωτούσα:

- Μικρούλα μου κουτσομπόλα, μόνο το σεξ χωράει στο μυαλουδάκι σου; Δεν μπορούν δυο άνθρωποι να είναι απλώς φίλοι;

Δεν μπορούν. Μου το ‘χει ξεκαθαρίσει η αθυρόστομη μαμά μου. Οι δυο απλώς φίλοι, κάποια στιγμή, θα τύχει να ‘χουν καύλες την ίδιαπερίοδο.

- Και τότε πάνε περίπατο οι φιλίες! Αυτά, κόρη μου, είναι αηδίες πουλένε οι άνθρωποι για να θολώσουν τα νερά. Ακόμα κι αν δεν συμβεί ποτέ, τουλάχιστον ο ένας απ’ τους δύο θα το θέλει πάντα.

Τέλος πάντων. Μάλλον δεν έχει σημασία αν «το κάνανε», τελικά.Σημασία έχει πως είναι κι οι δυο τέτοιοι άνθρωποι, πωςκαταφέρνουν να δημιουργούν τέτοιες σχέσεις, που θα ‘χουν δίπλατους αγαπημένους σ’ όλη τους τη ζωή.

5.

Γνώρισα, λοιπόν, την Άννα-Μαρία κι όπως όλοι εντυπωσιάστηκααπό τη χειμαρρώδη προσωπικότητά της. Έβλεπα σ’ αυτήν, τη γυναίκα που πάντα ήθελα να γίνω. Πνευματώδης, ανεξάρτητη,απελευθερωμένη απ’ τα κοινωνικά ταμπού, μ’ έναν προφορικό λόγοπου ξεπερνά κι αυτόν ακόμα τον γραπτό της.

pdf by elifrac



23

Εγώ μεγάλωσα ανάμεσα σε συγγραφείς, πραγματικούς και wannabe. Το σπίτι μας ήταν γεμάτο ανθρώπους μ’ ονόματα πουμόστραραν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Και δεν είναι λίγα τα χειρόγραφα που ‘χω διαβάσει πριν τον εκδότη.

Όμως, η Άννα-Μαρία είναι διαφορετική. Πρώτα-πρώταφανταστείτε μια πολύ γοητευτική γυναίκα. Χυμώδες, γεμάτο κορμί,στρογγυλοί ώμοι, μακριά αεικίνητα δάχτυλα, ένα ολοκάθαροπρόσωπο με ζεστά πράσινα μάτια κι ένα σύννεφο κοκκινόξανθαμαλλιά που αναδεύονται σαν ζωντανά. Προσθέστε το εφφέ πουπροκαλούν τα πολύ σκούρα, συνήθως μαύρα, ρούχα ότανστολίζονται με μακριές, πολύχρωμες εσάρπες. Κι ολοκληρώστε τηνεικόνα βάζοντάς την να μιλάει με μια βραχνή, γεμάτη υποσχέσειςφωνή και να γελάει μ’ ένα αβίαστο γέλιο, που ανατρέπει τα πάντα.

Η Άννα-Μαρία ζει σαν να ‘χει ξεπηδήσει απ’ τις σελίδες των βιβλίωντης. Δεν γράφει τίποτα αν δεν το ‘χει εξαντλήσει πρώτα. Οι έρωτέςτης δεν είναι φανταστικοί, τα αστεία της δεν είναι κατασκευασμένα,οι πολιτικές της τοποθετήσεις είναι πάντα απόλυτες κι οι κρυφές

της σκέψεις μοιάζουν με τις σελίδες της: ολόκληρες παράγραφοι που γράφτηκαν και διαβάζονται απνευστί, παράγραφοι που δενπεριλαμβάνουν ούτε μια τελεία.

Τα βράδια που τελείωνα το πρόγραμμά μου και την έβλεπα νακάθεται σ’ ένα απ’ τα πίσω τραπέζια, έπαιρνα απ’ το μπαρ έναμπουκάλι Κουμανταρία και στρωνόμουν δίπλα της.

- Τι βλέπω, Άννα-Μαρία; την πείραζα. Πάλι προφυλάσσουμε τανώτα μας ακουμπώντας την καρέκλα μας στον τοίχο;

- Δεν ξεχνιούνται, κουκλίτσα μου, τα παλιά χούγια. Εγώ χουντοβασιλική γεννήθηκα, αναρχική θα πεθάνω!

Κι ο Ερνέστος έστελνε τα παιδιά του μαγαζιού να ξεκουραστούνε κι έφερνε το ποτήρι του στο τραπέζι μας.

pdf by elifrac



24

- Στην υγειά της Αθάνατης Ελληνικής Οικογένειας, πρότεινε και γελούσαμε κουβεντιάζοντας ως το πρωί.

6.

Ένα βράδυ η Άννα-Μαρία ήρθε στο μαγαζί μ’ έναν διαφορετικό νέοάντρα. Οι φίλοι της, συνήθως, ήταν ηθοποιοί, μουσικοί ή ζωγράφοι.Αυτός δεν ήταν τίποτα απ’ τα παραπάνω, κι αυτό φαινότανολοκάθαρα στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά του.

Φορούσε ένα καλοραμμένο σκούρο κουστούμι, ακριβή γραβάτα και χρυσά μανικετόκουμπα. Χαμογελούσε συγκρατημένα, δεν χειρονομούσε κι η φωνή του ήταν τόσο σιγανή που κανείς μας δενμπορούσε να καταλάβει τι συζητούσαν.

Παρόλα αυτά έδειχναν να έχουν μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους, ηοποία παραδόξως δεν φαινόταν να ενοχλεί τον Ερνέστο. Οι εικασίες

έδιναν κι έπαιρναν. Γκόμενος; Φίλος; Συνεργάτης; Συγγενής;

Μα, φυσικά, πρέπει να ήταν ο αδελφός της! Μου ‘χε μιλήσει πολλέςφορές γι’ αυτόν. Τον μικρό της αδελφό, τον μόνο απ’ την οικογένειαπου αγαπούσε κι επιδίωκε να βλέπει. Τον αναπόφευκτο συνδετικότης κρίκο με το παρελθόν.

Όσο το σκεφτόμουν τόσο σιγουρευόμουν πως ήταν αυτός. Η

περιγραφή ταίριαζε άψογα και η αδιαφορία του Ερνέστουδικαιολογούνταν.

Φυσικά, ψόφαγα να τον γνωρίσω. Ήξερα πως ήταν γύρω στα είκοσι πέντε, είχε μόλις τελειώσει ένα ανώδυνο στρατιωτικό στα γραφείατης αεροπορίας και δούλευε στη οικογενειακή επιχείρηση. Είχεδεσμό με μια υπάλληλο του πατέρα του αλλά δεν σκεφτόταν να την

pdf by elifrac



25

παντρευτεί αφού σεβόταν την απαίτηση των γονιών του να πάρει κάποια του κύκλου τους.

Η επιτομή του καλού παιδιού, εν ολίγοις, που τύχαινε να είναι αδελφός μιας πολύ καλής μου φίλης. Κι αφού ο καλός μου ήτανφαντάρος, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να φλερτάρω ανώδυνα.

Κακό; Μάλλον. Όμως αισθανόμουν φοβερά μόνη, χωρίς άντρα, χωρίς καριέρα κλασσικής χορεύτριας και με τους γονείς μου να μ’αντιμετωπίζουν σαν αποτυχημένη. Στο κάτω-κάτω δεν είχα άτιμοσκοπό. Το μόνο που ζητούσα ήταν κάποιος να μου δώσει λίγησημασία, χωρίς πολλές απαιτήσεις.

7.

Έτσι οργάνωσα ένα πρόχειρο σχέδιο δράσης. Θα πήγαινα να τουςμιλήσω μετά το νούμερό μου. Πρώτα θα τον μάγευα με τα κάλλη και

τα ταλέντα μου. Μετά με τη γοητευτική μου προσωπικότητα. Σιγάτο δύσκολο για μια Carmen Maria κ.λ.π.

Μόνο που τα πράγματα ακολούθησαν διαφορετική πορεία. ΟΚων/νος παρακολούθησε λίγο αφηρημένα το χορό της φίλης τηςαδελφής του χωρίς να εντυπωσιάζεται απ’ το εξαιρετικό ταλέντοκαι τις φλογερές της ματιές. Τη χειροκρότησε χλιαρά και δενεξέφρασε καμιά φοβερή επιθυμία να τη γνωρίσει. Κι όταν αυτή, όλο

νάζια και κουνήματα, θρονιάστηκε δίπλα του της απηύθυνε όλο κι όλο ένα ευγενικό «χαίρω πολύ».

Μιλάμε για το απόλυτο φτύσιμο! Τις επόμενες δυο ώρες δενκαταδέχτηκε ούτε ν’ ανοίξει το στόμα του. Παρακολούθησε τησυζήτηση που φρόντισα να μονοπωλήσω μ’ ένα κάρο πνευματώδειςμαλακίες κι αφού κοίταξε το ρολόι του γύρω στις διακόσιες φορές,

pdf by elifrac



26

μας καληνύχτισε δια χειραψίας κι αποχώρησε, χωρίς καν ναπροθυμοποιηθεί να με πετάξει στο σπίτι.

Αυτό το βιολί συνεχίστηκε γι’ άλλους δυο μήνες. Ο Κων/νος είχεξαποστείλει την υπάλληλο κι έβγαινε συχνότερα με την αδελφή του.Τον έβλεπα τουλάχιστον τρεις φορές τη βδομάδα στο μαγαζί ή σεδιάφορα cool μπαράκια, πάντα με την Άννα-Μαρία και τον Ερνέστο.

Του την έπεφτα πια απροκάλυπτα. Φρόντιζα να κάθομαι δίπλα του,του μιλούσα διαρκώς, έπινα την τελευταία γουλιά απ’ το ποτό του.

Κι εκείνος; Εκείνος μ’ αντιμετώπιζε με συγκρατημένη αδιαφορία.Ευγενικός, περιποιητικός και τέρμα. Κι ενώ στην αρχήπροσδοκούσα ένα ανώδυνο φλερτάκι, είχα φτάσει στο σημείο ναλυσσάω απ’ το κακό μου.

Εγώ, η θεά της πίστας, που κάθε βράδυ στα πόδια μου σφάζοντανπαλικάρια, δεν μπορούσα να ρίξω έναν φλώρο των ΒορείωνΠροαστίων . Και δώσ’ του να λυσσάω.

Παλιό το κόλπο του, θα μου πείτε. Και χιλιοδοκιμασμένο, θα σαςαπαντήσω. Μα πάντα αποτελεσματικό.

Ειδικά στην περίπτωσή μου, σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Μετην ήδη ξεφτισμένη σχέση-εξ αποστάσεως, τη μιζέρια τηςοικογενειακής μου πραγματικότητας και τα ολοκαίνουρια,αστραφτερά φτερά της αναπάντεχης γοητείας μου.

Εξάλλου, ο Κων/νος είχε κι άλλο ένα χαρακτηριστικό που μετρέλαινε: δεν μιλούσε. Μαθημένη στο μοντέλο του φλύαρουδιανοούμενου, λαχταρούσα να ερωτευτώ έναν αμίλητο άντρα. Τόσοσοφό, τόσο συνειδητοποιημένο, τόσο σίγουρο για τον εαυτό του,που δεν θα χρειαζόταν τον λόγο για να επιβληθεί. Θα αρκούσε ησοβαρή παρουσία του.

pdf by elifrac



27

8.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχα καταντήσει να ζω για τον έρωτά μου. Ένακουρέλι ψυχολογικό, ξεφτιλισμένη σε φίλους και γνωστούς που μεπείραζαν κατάμουτρα, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω.

Ώσπου ένα βράδυ αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα:την Άννα-Μαρία. Η οποία, όπως καταλαβαίνετε, καλόβλεπε τηνπροοπτική του ζευγαρώματός μου με τον αγαπημένο της αδελφόκαι δέχτηκε ν’ αναλάβει δράση.

- Άσ’ το πάνω μου, κουκλί μου. Μόλις τελειώσεις το χορευτικό θατον στείλω στο καμαρίνι σου, δήθεν να σε φωνάξει. Από κει και πέρα αναλαμβάνεις εσύ. Κανένας άντρας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί για πολύ σε μια αποφασισμένη γυναίκα.

Έτσι κι έγινε. Τελειώνοντας το χορό, υποκλίθηκα βιαστικά κι έτρεξα

στο καμαρίνι μου. Έβγαλα την περιβολή της Σπανιόλας και φόρεσαένα καινούριο, μαύρο, χυτό φουστάνι, μακρύ ως το πάτωμα, μ’ έναανήθικο σκίσιμο μπροστά που δεν άφηνε κανένα περιθώριο στηφαντασία.

Παράλληλα, προσπαθούσα να θυμηθώ κανένα κλασσικό τρόποπροσέγγισης μεγάλης ντίβας.

Δεν μπορούσα να του ζητήσω να μου κουμπώσει το φουστάνι γιατί δεν είχε φερμουάρ, ούτε να μου ανάψει το τσιγάρο αφού δενκάπνιζα. Να τον βουτήξω αιφνιδιαστικά και να τον φιλήσω;

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα. «Εμπρός...», δήθεν άνετη, και οΚων/νος εμφανίστηκε, κομψός όπως πάντα.

- Έτοιμη;

pdf by elifrac



28

- Ένα λεπτάκι μόνο να ξεβαφτώ και να χτενίσω τα μαλλιά μου, ηψύχραιμη. Κλείσε την πόρτα και κάτσε.

Εγώ έκατσα στο σκαμπό της τουαλέτας μου και σταύρωσα ταπόδια, να μην πάει χαμένο και το σκίσιμο. Αμέσως αισθάνθηκα τοδεξί τακούνι να πιάνεται στην αριστερή κάλτσα κι έναν πόντο νακατρακυλάει αργά προς τον αστράγαλο.

- Αχ, πόντος! Πρέπει ν’ αλλάξω κάλτσες, είπα απέξω μου.

Ρε πούστη μου, τελικά υπάρχει θεός, είπα από μέσα μου και πήραένα καινούριο ζευγάρι.

Η αποθέωση της πουτανιάς, το απόλυτο show: ανεβάζετε το πόδι στο σκαμπό, κατεβάζετε αργά τη μαύρη κάλτσα και -κοιτώντας τον πάντα στα μάτια- με την ίδια ηδυπάθεια φοράτε την καινούρια.Επαναλαμβάνετε στο άλλο πόδι. Θρίαμβος!

Κάθε ίχνος αδιαφορίας είχε εξαφανιστεί τώρα απ’ το αθώο

προσωπάκι του Κων/νου. Τα όμορφα μάτια του είχαν χάσει τησοβαρή τους διάθεση και είχαν καρφωθεί απροκάλυπτα στα γυμνάμου πόδια.

- Αυτό ήταν, τον προσγείωσα γλυκά- γλυκά.

- Θα...θα...θα σε περιμένω έξω, ψέλλισε και βγήκε αφήνοντας τηναυτοκυριαρχία του σκορπισμένη στη μοκέτα.

Απλά μαθήματα γοητείας στηριγμένα σε φτηνά, κινηματογραφικάκλισέ. Μα καλά, τόσο εύκολα πέφτουν οι άντρες;

Έτσι φαίνεται, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με μια αποφασισμένη γυναίκα.

pdf by elifrac



29

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

1.

Την πρώτη φορά που είδα τον Μήτσο κόντεψα να πάθω συγκοπή.Χόρευα, όπως θα θυμάστε, στους ρυθμούς του Dirty Dancing και καθώς ολοκλήρωσα μια πιρουέτα γύρισα προς το μεγάλο παράθυροτου σαλονιού κι αντίκρισα ένα αντρικό πρόσωπο με ξυρισμένοκεφάλι κολλημένο στο τζάμι.

Το σοκ με άφησε ακίνητη και άφωνη. Τότε ο Μήτσος χαμογέλασε.Κι αμέσως έκανε κάτι ακόμα πιο έξυπνο: μου έδειξε το κουτί τουπληκτρολογίου που κρατούσε στα χέρια του με τη φίρμα τηςεταιρείας.

Όλα άστραψαν μες το μυαλό μου. Γαμώ το, το ’χα ξεχάσει. Περίμενατο καινούριο, προσωπικό μου computer!

Ο Κων/νος ένα πάθος είχε όλο κι όλο στη ζωή του: τουςυπολογιστές. Παρακολουθούσε μανιωδώς όλες τις τελευταίεςεξελίξεις στον τομέα της πληροφορικής, είχε καταλάβει έναολόκληρο ράφι της βιβλιοθήκης μου με βλαμμένα-εξειδικευμέναπεριοδικά και τα μηχανήματα που είχε στο γραφείο του κόστιζανεκατομμύρια.

Εγώ, απ’ την άλλη, δεν κατάφερνα να συμμεριστώ τον ενθουσιασμότου. Οι υπολογιστές, στον ελάχιστο βαθμό που τους κατανοούσα,μου ήταν αδιάφοροι.

Αφού, όμως, ο Σύζυγος επέμενε, δέχτηκα να μυηθώ στα μυστικάτους, με έμφαση στην ηλεκτρονική αλληλογραφία.

pdf by elifrac



30

- Σκέψου, μπουκίτσα μου, με πόσους ανθρώπους θα μπορείς ναεπικοινωνείς μέσω Internet.

- Με πόσους, Κων/νε; εξέφραζα τις αμφιβολίες μου. Με τις ανίδεεςφιλενάδες μου, τη μαμά μου ή τον Α-Β Βασιλόπουλο;

- Μάλιστα με τον Βασιλόπουλο, συνέχιζε την προσπάθεια ο καλόςμου. Σκέψου το λίγο: τσεκάρεις τι σου λείπει, φτιάχνεις μια λίστα,την περνάς στο e-mail του super market και τα ψώνια έρχονται σπίτι σου.

Εγώ βαριέμαι να ψωνίζω από το σπίτι. Και πολύ αμφέβαλλα για τοκατά πόσο ο κ. Βασιλόπουλος στέλνει ψώνια μέσω ηλεκτρονικούταχυδρομείου.

Αλλά σκέφτηκα πως έτσι κι αλλιώς δεν κάνω τίποτα όλη μέρα. Αςμάθαινα, λοιπόν, να σερφάρω στο Διαδίκτυο. Ή, στην τελική, ας γινόμουν πρωταθλήτρια στο Tetris.

2.

Αφού θυμήθηκα όλ’ αυτά και ξεπέρασα το αρχικό σοκ, έτρεξα ν’ανοίξω την πόρτα της κουζίνας στον άνθρωπο.

Ο οποίος άνθρωπος μπήκε στο σπίτι κι άφησε το πληκτρολόγιο στο

τραπέζι.

- Η κυρία Κων/νου Αποστολόπουλου; με ρώτησε βγάζοντας τατιμολόγια απ’ την τσέπη του.

Ωραίος νέος, σκέφτηκε η μικρά. Πανύψηλος κι εντυπωσιακός.Γυμνασμένο κορμί με φαρδιές πλάτες. Κολύμβηση, μάντεψα.(Οικοδομή και Τάι Τσι, έμαθα αργότερα). Μελαχρινός, σκούρα

pdf by elifrac



31

μάτια, σαρκώδη χείλη. Λεπτά, μακριά δάχτυλα. Αξύριστο πρόσωπο,ξυρισμένο κεφάλι. Ωραίος νέος!

- Ναι, εγώ είμαι. Συγνώμη για την τρομάρα μου, απολογήθηκα, αλλάτόσα γίνονται κάθε μέρα.

- Ε, όχι και τόσα πολλά, μου απάντησε. Απλώς τα παραφουσκώνουντο Χόλυγουντ και τα ΜΜΕ.

Έλα Παναγία μου, ένας σκεπτόμενος κομπιουτεράς! Αποφάσισα ναπω την τελευταία λέξη:

- Πάντως εγώ φυλάω τα ρούχα μου, για καλό και για κακό.

- Το καλό και το κακό είναι πολύ σχετικά, κυρία μου. Δείξτε μουτώρα που θα στήσουμε το μηχάνημα για να πάω στ’ αμάξι να φέρωκαι τα υπόλοιπα.

3.

Ο Μήτσος έστησε τον υπολογιστή στο γραφειάκι μου. Εντωμεταξύείχαμε συστηθεί κι αποφασίσει να κόψουμε τον πληθυντικό αφού ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι.

- Να σου κάνω έναν καφέ; τον ρώτησα αλλάζοντας τη μουσική

υπόκρουση με το σάουντρακ του Blues Brothers.

- Έναν νες, πολύ γλυκό, με πολύ γάλα. Κι, αν θες, δυνάμωσε λίγο τημουσική. Είναι απ’ τους πιο αγαπημένους μου δίσκους, μουαπάντησε.

Έφτιαξα τον καφέ και τον έφερα στο γραφείο. Τονπαρακολουθούσα ν’ ανοίγει κούτες και να στήνει υπερμοντέρνα

pdf by elifrac



32

μηχανήματα στο αρ-ντεκώ σεκρετέρ μου. Τα μάτια μου έπεσαν στοναυχένα του.

- Θα παρουσιαστείς; του είπα ξεκάρφωτα. Η μόδα των ξυρισμένωνκεφαλιών δεν είχε επικρατήσει ακόμα.

- Τι θα παρουσιαστώ; γύρισε και με κοίταξε. Α, εννοείς τα μαλλιά;Χτες τα ξύρισα, τα είχα μακριά απ’ όταν απολύθηκα. Είδα μια ταινία,το Μίσος, - κατέβασε λίγο αμήχανα τα μάτια - κι επηρεάστηκα.

- Το Μίσος; (Δεν την είχα ξανακούσει). Ποιανού;

- Των περιθωριακών νέων, των άνεργων, των μεταναστών, μουαπάντησε παθιασμένα. Ενάντια στο κοινωνικό σύστημα, στουςαστούς, τους μπάτσους. Σ’ ό,τι δεν τους επιτρέπει να ζουναξιοπρεπώς.

- Εννοώ ποιανού σκηνοθέτη, ψέλλισα.

- Α, αυτό. Του Ματιέ Κασσοβίτς.

Μάλιστα.

4.

Ο Μήτσος μου έκανε σαφές πως σκόπευε να φάει όλο του το πρωί σπίτι μου. Άπλωσε την κορμάρα του στην καρεκλίτσα μου, άναψεένα τσιγάρο κι άρχισε να πατάει κουμπιά μετά μανίας. Κάποιαστιγμή παρατήρησε πως είχα πάψει να τον κοιτώ αποβλακωμένη.Συγκεκριμένα ξέφτιζα το μανό απ’ τον αντίχειρά μου, δείχνοντας μ’αυτή την εκδήλωση ανίας την εκτίμηση μου για το αντικείμενοεργασίας του.

pdf by elifrac



33

- Πρέπει να φορτώσω τα Windows, με πληροφόρησε απολογητικά.

- Και δεν τα φορτώνεις; Εγώ πάω να φτιάξω μια μηλόπιτα, κι άλλαξα τη μουσική υπόκρουση σε Doors.

5.

Τελικά, φάγαμε τη μηλόπιτα και κατά τις δώδεκα ήπιαμε κι έναουζάκι. Ο Μήτσος δεν βιαζόταν να γυρίσει στο γραφείο, αφού τοαφεντικό τού είχε διαθέσει απεριόριστο χρόνο προκειμένου ναεξηγήσει στη Σύζυγο του φίλου του τα του καινούριου της gadget.

Διασκέδαζα πολύ να μιλάω μαζί του. Μου ‘χε λείψει η πνευματώδηςσυζήτηση μεταξύ καλλιεργημένων ανθρώπων. Με τους γονείς μουδεν βλεπόμουν συχνά, με τις φίλες μου συζητούσαμε γκομενικά και ρούχα. Όσο για τις αποστολοπουλέικες παρέες μας...άσε καλύτερα.

Έτσι του είπα τα πάντα για τη ζωή μου. Το χορό, τη χαμένη μουκαριέρα, τη γνωριμία μου με τον Σύζυγο.

- Ερωτευτήκαμε αστραπιαία. Γνωριστήκαμε, τα φτιάξαμε και μέσασ’ ένα χρόνο παντρευτήκαμε.

Του εκμυστηρεύτηκα ακόμα πόσο καμάρωνα που όλοι ζήλευαν το γάμο μου με τον Κων/νο.

- Ποτέ δεν μου χαλάει χατίρι. Ό,τι ζητήσω το έχω. Ρούχα, βιβλία,ταξίδια, ακόμα κι αυτοκίνητο μου πήρε -cabrio. Κι ούτε γκρινιάζει όταν βγαίνω. Πότε με την κουνιάδα μου, πότε με τις φίλες μου. Έχωδει όλα τα θέατρα φέτος. Ο Κων/νος δεν τα πολυγουστάρει, σπάνιαέρχεται μαζί. Αλλά δεν γκρινιάζει κιόλας. Μέχρι και στα clubπηγαίνω, με τον φίλο μου τον Ερνέστο!

pdf by elifrac



34

- Μάλιστα, απαντούσε ο Μήτσος.

Η αλήθεια είναι πως ωραιοποιούσα λίγο τη ζωή μου. Ναι, ο Σύζυγοςδεν μ’ έλεγχε, αλλά μου την έσπαγε χοντρά με την αδιαφορία του.Δεν μπορούσα να καταλάβω αν μου είχε τυφλή εμπιστοσύνη ή ανβαριόταν τόσο να κουνηθεί που θ’ ανεχόταν ακόμα και να τοναπατάω.

Κι επίσης, ο συνομιλητής μου δεν ήξερε τίποτα για τις ατέλειωτεςώρες που βολόδερνα στο άδειο σπίτι χαζεύοντας περιοδικά και αμερικάνικες σαπουνόπερες.

Η εξομολόγησή μου ήταν απόλυτα ελεγχόμενη. Η αστή, νεαρή κυρία,καλομαθημένη και τσαχπινούλα, που άνοιγε όμως, που και που,κανένα βιβλίο, έβλεπε και λίγο θέατρο. Όχι εντελώς ακούλτουρη, κι επαρκώς σοβαρή για να μην την παρεξηγήσουν.

Ναι, λες κι έτρωγε κουτόχορτο ο Μήτσος.

6.

Τελικά, το διαλύσαμε λίγο πριν τις τρεις, στην ώρα δηλαδή για ναπρολάβω να ετοιμάσω μια καρμπονάρα στον Σύζυγο.

- Σου χρωστάω ακόμα τον εκτυπωτή και το μόντεμ, με

πληροφόρησε ο Μήτσος. Λέω να στα φέρω αύριο το μεσημεράκι και από βδομάδα κανονίζουμε να ‘ρθω άλλες δυο-τρεις φορές για νασου εξηγήσω πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις εποικοδομητικά όλ’αυτά τα μαραφέτια.

Συμφώνησα, τον ξεπροβόδισα και γύρισα στην κουζίνα μου νακαρτερώ τον καλό μου.

pdf by elifrac



35

7.

Ο Κων/νος μάλλον διέθετε μια έκτη αίσθηση.

- Θέλεις να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία του Γούντυ Άλεν απόψε;μου πρότεινε μόλις σηκώθηκε απ’ τον απογευματινό του ύπνο.

- Αφού μας έχουν καλέσει οι γονείς σου, του υπενθύμισα με μισήκαρδιά.

- Δεν πειράζει, επέμεινε ο αγαπημένος μου. Τους τηλεφωνούμε πωςθα πάμε την Κυριακή, που θα είναι και η Άννα-Μαρία με τη Ρόζα.

Τι γλυκός που γινόταν ο Σύζυγος ώρες-ώρες! Εκεί που πίστευα πωςθα ‘χει αποβλακωθεί πια μετά από αλλεπάλληλα βράδιακαρφωμένος στον καναπέ με το βλέμμα εστιασμένο στην τεράστιαοθόνη του home cinema, μου πρότεινε ξαφνικά κάτι τόσο όμορφο

για μένα, που δεν ήξερα τι να κάνω παρά να τον γεμίσω φιλιά. Πότεκάποια ταινία, άλλοτε μια βόλτα απ’ το παλιό μου στέκι, το El amorbrujo, μέχρι και μια διήμερη κοντινή εκδρομή.

Εκείνο το βράδυ με τον Γούντυ Άλεν, τέλειωνα το ντύσιμό μουβουρκωμένη καθώς πλημμύριζα από αγάπη γι’ αυτόν. Πόσο καλά μεξέρει, σκεφτόμουν, και προπαντός πόσο με αποδέχεται!

Ο κακομοίρης ο Κων/νος παντρεύτηκε ένα χαριτωμένο κορίτσι γιανα φροντίζει την οικογένεια που σκόπευε να δημιουργήσει και νατον κάνει περήφανο στο κοινωνικό του περιβάλλον.

Κι εγώ το μόνο που ήξερα ήταν να του δυσκολεύω τη ζωή. Όλο γκρίνια και ιδιοτροπία, νάζια και καμώματα, τα τερτίπια της χορεύτριας και η αλαζονεία της καλοαναθρεμμένης κόρης.

pdf by elifrac



36

Αμφισβητούσα την προσωπικότητά του, κορόιδευα την έλλειψηκουλτούρας του, κριτίκαρα τους γονείς του, τους φίλους του, όλεςτις επιλογές και τις συμπτώσεις της ζωής του.

Βέβαια, τις νύχτες τον αγκάλιαζα και τριβόμουν πάνω του σαν χαδιάρα γάτα, κι έλεγε τρισευτυχισμένος πως το σεξ μαζί μουξεπερνά κάθε του προσδοκία.

Εγώ, όμως, πάντα αναρωτιόμουν αν μπορούν οι νύχτες ν’αντισταθμίσουν τις μέρες. Κι έπειτα, τι προσδοκίες μπορούσε να έχει, πια, κάποιος σαν τον Κων/νο;

8.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από τον ήχο της βροχής. Το φθινόπωροείχε φτάσει στην πόλη μας. Ανατρίχιασα ευχάριστα και κόλλησαστην πλάτη του άντρα μου, τη στιγμή ακριβώς που χτυπούσε το

ξυπνητήρι. Τότε θυμήθηκα πως τον αγαπούσα και σηκώθηκακεφάτη να του ετοιμάσω πρωινό.

Από κει και πέρα τα πάντα άρχισαν να γίνονται σε γρήγορη κίνηση.Έφτιαξα pancakes, φλυάρησα στα μούτρα του έκπληκτου συζύγουμου για είκοσι λεπτά, τον ξεπροβόδισα, υποδέχτηκα την κ. Στέπα,την βοήθησα στις δουλειές, την έδιωξα άρον-άρον κι έτρεξα ναετοιμαστώ για τον ερχομό του Μήτσου.

Άλλαξα ρούχα τέσσερις φορές. Δεν ήθελα να με δει απεριποίητηόπως την προηγούμενη μέρα. Ούτε πολύ κυριλέ ώστε να ενισχυθεί ηπροφανής του άποψη περί μεγαλοκυρίας. Ούτε, όμως, και σέξι ώστενα νομίσει πως τον φλερτάρω.

pdf by elifrac



37

Τελικά κατέληξα στην, αναμενόμενη για το γενικότερό μου look,λύση: τζιν παντελόνι και το αγαπημένο μου T-shirt, ένα πορτοκαλί μπατίκ που ‘χα πάρει από τη Μύκονο το προηγούμενο Πάσχα.

Πάνω στην ώρα ακούστηκε το κουδούνι. Ο Μήτσος αυτή τη φοράείχε προτιμήσει να μπει στο σπίτι ακολουθώντας την κλασσική οδότης κυρίας εισόδου.

Για να μην τα πολυλογώ, εκείνη τη μέρα έμαθα περιληπτικά τοβιογραφικό του. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα τρία χρόνια νωρίτερααπό μένα, από μικροαστούς γονείς, κι είχε μια μεγαλύτερη αδελφήπαντρεμένη στην Πάτρα. Τέλειωσε το Λύκειο με άριστες επιδόσειςκαι πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, στο τμήμα της Φυσικής.Έκανε να τελειώσει έξι χρόνια - λόγω οικονομικών,συνδικαλιστικών και αισθηματικών συγκυριών (μα το Θεό, έτσι μουείπε). Γύρισε στην Αθήνα, πήγε φαντάρος κι εκείνο τον καιρό έκανετο μεταπτυχιακό του, ως υπότροφος, στη Φιλοσοφία τηςΕπιστήμης, ενώ ταυτόχρονα απασχολιόταν part time στην εταιρείατου φίλου του άντρα μου.

Επίσης, συμμετείχε στην συντακτική ομάδα ενός πολιτικούπεριοδικού και ήταν μέλος μιας φωτογραφικής λέσχης, αφού ηφωτογραφία, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, αποτελούσε το μεγάλοτου πάθος.

Τι λες, ρε παιδί μου! Όλα αυτά ο κύριος Μήτσος! Γι αυτό δεν έδειξενα εντυπωσιάζεται -όπως συνήθως οι του κύκλου μου- απ’ τη ζωή

και τα έργα της νεαρής αστής κυρίας κι ας είχα διατελέσει για έναφεγγάρι κυριλέ καμπαρετζού.

Πού να τον γνώριζαν οι γονείς μου! Θα μ’ έβαζαν να χωρίσω τονΚων/νο και να πάρω αυτόν, ακόμα κι αν χρειαζόταν να μευποβάλλουν σε βασανιστήρια! Κι ας είχε τόσο λαϊκό όνομα, κι ακόμα λαϊκότερη καταγωγή.

pdf by elifrac



38

Φυσικά όλα αυτά τα σκέφτηκα από μέσα μου. Απ’ έξω μου δενέδειξα να μασάω ούτε τόσο δα. Εξάλλου, κι ο ίδιος μου τα ‘λεγε μεύφος «σιγά, μωρέ» και «δεν τρέχει τίποτα». Αρκέστηκα να τουευχηθώ «καλό πτυχίο» και γύρισα τη συζήτηση σε πιοενδιαφέροντα θέματα:

- Είσαι παντρεμένος; του πέταξα γλυκά- γλυκά.

- Γιατί, σου φαίνομαι για παντρεμένος; μου αντιγύρισε.

- Δεν κατάλαβα, παρεξηγήθηκα εγώ. Τι έχουν δηλαδή οι παντρεμένοι; Το σημάδι του Αντίχριστου στο μέτωπο;

- Ε, όσο να ‘ναι τους καταλαβαίνεις. Έχουν άλλο ύφος, άλλο ήθος,άλλη φάτσα, ρε παιδί μου, γενικά. Για σκέψου τον εαυτό σου. Δεννιώθεις να ‘χει αλλάξει κάτι πάνω σου από τότε που παντρεύτηκες;

Δεν είμαστε στα καλά μας, μεσημεριάτικα και Παρασκευιάτικα!Σιγά μη μπω εκουσίως σε διαδικασία ψυχανάλυσης.

Αρκέστηκα για άλλη μια φορά να χαμογελάσω ευγενικά -αν και κάπως διφορούμενα- και πήγα να κατουρήσω.

Την ώρα που έφευγε μου ζήτησε να υπογράψω το δελτίοπαραλαβής του υπολογιστή. Υπέγραψα με το πατρικό μου. Εκείνητην ώρα θεωρούσα πως έκανα μια δήλωση ανεξαρτησίας από τονΚων/νο Αποστολόπουλο. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα,

πιστεύω πως του μόστραρα το διάσημο επώνυμό μου για να τουδείξω πως, τελικά, δεν ήμουν αυτό που νόμιζε. Πως ανήκα, κατάκάποιο τρόπο, στον κύκλο των διανοούμενων έστω και δικαιωματικά, λόγω καταγωγής.

- Τάδε; με ρώτησε. Καμία σχέση με τον καθηγητή του Παντείου;

- Είναι πατέρας μου, τον αποστόμωσα θριαμβευτικά.

pdf by elifrac



39

- Κι έγινες νυν Σύζυγος και πρώην χορεύτρια; Πάλι καλά, είπε γιαάλλη μια φορά την τελευταία λέξη ο ωραίος και έξυπνος Μήτσος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

1.

Ο Μήτσος μπήκε στη ζωή μου μαζί με τις πρώτες βροχές τουΟκτώβρη. Εκείνο το Σάββατο έβρεχε τόσο πολύ που αποφασίσαμεμε τα κορίτσια να μην συναντηθούμε στην Αθήνα, όπως συνήθως, για να γλυτώσουμε την ταλαιπωρία της κίνησης και τουμουσκέματος.

Δώσαμε ραντεβού σε μια κομψή τσαγερία στο Ψυχικό, με χαριτωμένη διακόσμηση και σπιτικά γλυκά.

Η πρωινή Σαββατιάτικη έξοδος ήταν καθιερωμένη για τις τρεις μας.

Σπάνιες οι φορές που δεν βρισκόμασταν κι αυτό μόνο σε μεγάληανάγκη. Συνήθως κατεβαίναμε στο Κολωνάκι - η Στέλλα κι η Λίλιανέμεναν, επίσης, στα βόρεια προάστια. Χαζεύαμε τις βιτρίνες,ψωνίζαμε καμιά μπούρδα κι έπειτα καθόμασταν για καφέ ή φαγητόστα στέκια της μόδας. Βλέπαμε γνωστούς κι άγνωστους κοσμικούςτύπους, κουτσομπολεύαμε, σαχλαμαρίζαμε - μπουρζουάδικαπράγματα, που έλεγε κι ο Μήτσος.

Εγώ κατέβαινα πάντα νωρίτερα στο κέντρο, ώστε να προμηθευτώτα βιβλία της εβδομάδας, κι όταν χωρίζαμε με τα κορίτσιαπερνούσα τις περισσότερες φορές να δω τους γονείς μου, πουπαρέμεναν μόνιμοι κάτοικοι Κολωνακίου.

Γύριζα σπίτι το απογευματάκι, λίγο μελαγχολική και πολύκουρασμένη, για να βρω τον Κων/νο να κοιμάται μετά απ’ τηνεξίσου γεμάτη μέρα του.

pdf by elifrac



40

Τότε γέμιζα τη μπανιέρα και βούλιαζα στο αρωματισμένο νερόαφήνοντας, επιτέλους, τα δάκρυα να κυλήσουν. Περνούσα ώρεςμουλιάζοντας στο αφρόλουτρο, λυπούμενη τον εαυτό μου και μιμούμενη τις νευρωτικές, αγαπημένες μου ηρωίδες των ταινιών και βιβλίων.

Φανταζόμουν τη ζωή μου σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια και μουφαινόταν φριχτά ίδια και απελπιστικά μονότονη. Το πολύ-πολύ ναπροστιθόταν η ευθύνη κάνα δυο παιδιών ή ένα εξοχικό στην Ύδρα.

Κι ενώ δεν ήμουν δυστυχισμένη γιατί τίποτα, μα τίποτα δεν πήγαινεστραβά, δεν μπορούσα να είμαι κι ευτυχισμένη. Αφού, στην ουσία,τίποτα, μα τίποτα δεν πήγαινε καλά.

Έπειτα, αφού χόρταινα μούλιασμα κι αυτολύπηση, έβγαινα απ’ τομπάνιο να ετοιμαστώ για τη βραδινή μας έξοδο.

2.

Ο Σύζυγος ακολουθούσε δικό του πρόγραμμα τα Σάββατα. Φρόντιζενα κοιμάται μέχρι αργά και μετά έκανε μια βόλτα απ’ το γραφείο, ναδει μήπως υπήρχε τίποτα επείγον.

Στην πραγματικότητα, όπως υποψιαζόμουν κι όπως ομολόγησε κι οίδιος σ’ έναν καβγά μας, δεκάρα δεν έδινε για τα τυχόν επείγοντα.

Πήγαινε στο γραφείο για να μπορέσει, εκμεταλλευόμενος την ηρεμία της αργίας, να παίξει, με την ησυχία του, με τον αγαπημένοτου υπολογιστή.

Όταν χόρταινε παιχνίδια και Internet συναντούσε τους φίλους τουσ’ ένα υπεργυμναστήριο όπου κανείς δεν πήγαινε για να γυμναστεί.Φορούσαν όλοι τα φιρμάτα αθλητικά τους ρούχα κι έπιναν smart

pdf by elifrac



41

drinks στο μπαρ, βαθμολογώντας τις ξέκωλες γκόμενες πουτριγυρνούσαν ψάχνοντας τον ιδανικό μαλάκα με λεφτά.

Μη με παρεξηγείτε. Η χυδαία γλώσσα που χρησιμοποιώ δενκαταδεικνύει ότι ζήλευα τον Σύζυγό μου. Ίσα-ίσα που χαιρόμουνόταν ξεκολλούσε απ’ τη δουλειά και την τηλεόραση.

Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να χαίρεσαι πληρώνοντας 30.000 δρχ. το μήνα για λίγο φτηνιάρικο μπανιστήρι.Αν προσπαθούσαν, τουλάχιστον, και να γυμναστούν!

3.

Ας επιστρέψω σε κάτι πιο ευχάριστο. Ας μιλήσω για τις φίλες μου.Τη Λίλιαν και τη Στέλλα. Η πρώτη είναι Σύζυγος, κι αυτή, τουΛεωνίδα, καλού φίλου και συνεργάτη του Κων/νου.

Τριάντα τεσσάρων χρόνων, επάγγελμα οικιακά. Έχει τρία παιδιά, τηΔανάη που είναι δέκα και τα δίδυμα, αγόρια, που μόλις έκλεισαν ταοχτώ. Χρωστάει ακόμα 12 μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της στηΝομική και είναι η μοναδική μου φίλη από τον κύκλο τωννεόπλουτων.

Η δεύτερη είναι κολλητή μου απ’ το δημοτικό. Φίλες οι μαμάδες μας-ο μπαμπάς της πέθανε όταν ήταν τεσσάρων χρόνων- σαν αδελφές

εμείς. Κοιμόμαστε και τρώγαμε η μια στο σπίτι της άλλης. Χωρίσαμεμόνο τα δυο πρώτα χρόνια που ήμουν με τον Σύζυγο, ένααρραβωνιασμένη κι ένα παντρεμένη - όταν η Στέλλα έφυγε νασυνεχίσει τις σπουδές της στη Σορβόννη.

Οι δυο τους είχαν γνωριστεί σ’ ένα πάρτι του Κων/νου λίγο πριν το γάμο και ταίριαξαν πολύ εύκολα. Οι καλές μου φίλες γίναν καλές

pdf by elifrac



42

φίλες κι οι τρεις μαζί αποτελούσαμε τον φόβο και τον τρόμο τωνδυο Συζύγων και των εκάστοτε εραστών της Στέλλας.

Εκείνο το Σάββατο έφτασα στην τσαγερία ακριβώς στην ώρα μου.Η Λίλιαν ήταν ήδη εκεί, καθισμένη στο πιο κεντρικό τραπέζι. Δενμπόρεσα να μη χαμογελάσω στην εικόνα της ξανθιάς, πληθωρικήςφίλης μου με το δερμάτινο ταγέρ και τ’ ακριβά κοσμήματα,τριγυρισμένης από σακούλες επώνυμων καταστημάτων.

Ούτε η ίδια θα μπορούσε να το φανταστεί όταν ερχόταν ωςΒαγγελιώ-Βαγγελίτσα-Λίτσα, απ’ το χωριό της κοντά στη Λάρισα,να σπουδάσει Νομικά στην Αθήνα. Μια ψηλή νταρντανογυναίκα μεπλούσιο στήθος, από φτωχή αγροτική οικογένεια που είχε άλλατέσσερα παιδιά.

Βολεύτηκε στη Φοιτητική Εστία κι έγινε το πιο αγαπημένο πλάσμαανάμεσα στους συμφοιτητές της. Χώθηκε αμέσως στ’ ανεξάρτητααριστερά σχήματα κι έτρεχε από πορεία σε πορεία, οραματιζόμενημαζί με κάμποσους άλλους μια καινούρια, αταξική κοινωνία.

Στο τρίτο έτος η οικογένειά της τής ανακοίνωσε πως θ’αναγκάζονταν να της στέλνουν λιγότερα χρήματα, αφού ημικρότερη αδελφή της πέρασε πανηγυρικά στα ΤΕΙ Κοζάνης.

Η Βαγγελιώ δεν πτοήθηκε. Ελάττωσε λίγο την ενασχόλησή της μετο φοιτητικό κίνημα κι έπιασε μια απογευματινή δουλειά σ’ έναδικηγορικό γραφείο.

Εκεί γνώρισε τον Λεωνίδα. Το γραφείο τον εκπροσωπούσε στηδιαμάχη που είχε με τα ξαδέλφια του για την τεράστια ακίνητηπεριουσία του παππού τους, που είχε πεθάνει χωρίς ναολοκληρώσει τη διαθήκη του.

pdf by elifrac



43

Μπήκε στο δικηγορικό πέντε λεπτά πριν σχολάσει εκείνη, έναςκοντός, γεροδεμένος άντρας, δέκα χρόνια μεγαλύτερός της, μεπρόωρα γκρίζους κροτάφους και θεληματικό πηγούνι.

Πέρασε στο γραφείο του αφεντικού της χωρίς να της ρίξει ούτε μιαματιά και σχεδόν αμέσως ξαναβγήκε. Στάθηκε μπροστά της, έβγαλεένα πεντακοσάρικο απ’ το δερμάτινο πορτοφόλι του, κάρφωσε τοβλέμμα του στο στήθος της και της είπε:

- Δεσποινίς, πηγαίνετε στο περίπτερο και πάρτε μου ένα Marlboroμαλακό.

- Ναι, τι ώρα! του απάντησε η θρασύτατη Θεσσαλή.

- Τώρα! της διευκρίνισε αυτός χωρίς να ενοχληθεί. Κι ότανεπιστρέψετε φροντίστε να φρεσκάρετε λίγο το μακιγιάζ σας. Θαβγούμε για φαγητό.

Η ερωτική τους περιπέτεια άρχισε το ίδιο εκείνο βράδυ και

συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό για πέντε μήνες. Την περίμενε έξω απ’το γραφείο, την τάιζε στα καλύτερα εστιατόρια κι έπειτα τηνπήγαινε σε μια πολυτελώς επιπλωμένη γκαρσονιέρα όπου τηνπήδαγε μέχρι να πει «έλεος».

Η μικρή Βαγγελιώ τα ‘χε δει όλα! Τέσσερα γκαρσόνια πάνω απ’ τοκεφάλι της να τη ρωτάνε αν της άρεσε το θεσπέσιο φαγητό, να της γεμίζουν το ποτήρι μυρωδάτο κρασί και να τσακίζονται να

προλάβουν κάθε της επιθυμία. Και μετά ένα ζεστό, καθαρό σπίτι μεπαχιά χαλιά και μαλακό κρεβάτι, κι ένας αχαλίνωτος εραστής, πουπαρεμπιπτόντως ήταν ο πρώτος της.

Πόσο της άρεσε αυτή η ζωή! Δεν τολμούσε να τ’ ομολογήσει ούτεστον εαυτό της. Άρχισε να μην πολυπατάει στη Σχολή, παραμέλησετο κίνημα κι αντάλλαξε τα μαύρα, φθαρμένα ρούχα της με σινιέσυνολάκια, δώρα του εραστή της.

pdf by elifrac



44

Όταν ξέχασε την ημερομηνία των φοιτητικών εκλογών,συνειδητοποίησε πια πως ήταν ερωτευμένη. Την ίδια εποχήσυνειδητοποίησε, επίσης, πως ήταν και τριών μηνών έγκυος.

- Όταν βγήκε θετικό το τεστ κόντεψα να πάθω αποπληξία, μουεκμυστηρεύτηκε. Κλείστηκα στο δωματιάκι μου κι έκανα να βγωδυο εικοσιτετράωρα.

Το χειρότερο κατά τη γνώμη της ήταν ότι ο Λεωνίδας δενσυζητούσε καν την πιθανότητα έκτρωσης. Την είχε ζητήσει αμέσωςσε γάμο. Για την ακρίβεια, είχε φροντίσει να ‘ναι ελεύθερος τοΣαββατοκύριακο, ώστε να πάνε στο χωριό της και να λογοδοθούνεπισήμως.

- Ήταν μεγάλο το δίλημμα, μικρή μου ζαχαρογεννημένη. Απ’ τη μιατα σίγουρα μ’ έναν άντρα που ονειρεύεται κάθε φτωχή χωριατοπούλα...

- Και πρωτευουσιάνα, συμπλήρωνα εγώ.

- ...κι απ’ την άλλη το ισχυρό φεμινιστικό ιδεώδες.

- Και το κίνημα! εγώ, που ‘χα ακούσει το -αρχαίο, πλέον- δράμα τηςτριάντα φορές.

- Ειδικά το κίνημα, συνέχιζε απτόητη.

Φυσικά, εσείς ξέρετε το τέλος της ιστορίας. Η Βαγγελιώ έκλαψε,φώναξε, κοπάνησε το κεφάλι της στον τοίχο ώσπου τελικά τοαποφάσισε: «Καλύτερα πλούσια κι ευτυχισμένη παρά φτωχή και δυστυχής».

Είναι έντεκα χρόνια παντρεμένη με τον Λεωνίδα και την περνάει ζωή και κότα. Κάθε χρόνο το Πάσχα ανεβαίνει στο χωριό μεκαινούριο αυτοκίνητο και τέσσερις βαλίτσες ρούχα.

pdf by elifrac



45

Αυτοεπιβεβαιώνεται για την επιλογή της πουλώντας μούρη στιςκακοπαντρεμένες συμμαθήτριες και τους λιγούρηδες συμμαθητέςτης, που ονειρεύονταν κάποτε τα θέλγητρα της αγκαλιάς της.

Αυτό που δεν ξέρετε - γιατί κρατιέται απ’ τις τρεις μαςεφτασφράγιστο μυστικό- είναι πως τον καιρό που ήταν έγκυος σταδίδυμα γνώρισε κι αγάπησε τον Αλέκο, έναν ασήμαντο λογιστή στηνεταιρεία του άντρα της. Το άκρως αντίθετο του Λεωνίδα:ασχημούλης, αδύνατος, με αραιά ξανθά μαλλάκια, άχρωμος και άοσμος, ο τύπος που δεν του ρίχνεις δεύτερη ματιά.

Κι όμως η Λίλιαν -όπως ονομάζεται πλέον- έχει δεσμό μαζί του οχτώολόκληρα χρόνια. Βλέπονται κάθε Κυριακή απόγευμα και κάθεδεύτερη Τετάρτη, όταν δηλαδή εκείνος ξεφεύγει απ’ τη γυναίκα τουκαι τα παιδιά του προφασιζόμενος πως πάει στο γήπεδο.

Συναντιούνται σε μια γκαρσονιέρα στον Κολωνό, όπου η φίλη μουισχυρίζεται πως έχει περάσει μερικές απ’ τις πιο ευτυχισμένεςστιγμές στη ζωή της.

Ελπίζω να μη σας σόκαρε αυτό γιατί υπάρχουν και χειρότερα:σκοπεύουν να συνεχίσουν αυτό το βιολί για πάντα! Η Λίλιανομολογεί πως έχει βρει τη χρυσή τομή, την απόλυτη ισορροπία πουαναζητά κάθε άνθρωπος για να πορευτεί στη ζωή του. Δεν συζητάούτε γι αστείο να εγκαταλείψει τον έναν απ’ τους δυο άντρες τηςκαι με βρίζει «μικροαστή» όταν τη συμβουλεύω να πάρει μιααπόφαση επιτέλους.

Κι ο Αλέκος; Ο Αλέκος κάνει πάντα ό,τι του πει η λατρεία του.

pdf by elifrac



46

4.

Μόλις με είδε με μούντζωσε. Διακριτικά, αλλά με μούντζωσε. Μεπιάσαν τα γέλια.

- Πως κυκλοφορείς έτσι, παιδάκι μου; μ’ άρπαξε απ’ τα μούτρα. Σαντο γύφτο! Σ’ έχει βαρεθεί η ψυχή μου. Όλο τζιν και μια κοτσίδα, λεςκαι δεν έχετε λεφτά να πάρεις ένα φουστανάκι, να πας ένακομμωτήριο να περιποιηθείς αυτή τη μαλλούρα!

- Ναι, μαμά. Μάλιστα, μαμά. Δεν με χέζεις, μαμά;

Πραγματικά, έκανε σαν μαμά μου. Όχι μόνο αυτή, αλλά και ηΣτέλλα. Έμοιαζαν κι όλας. Ψηλές, δυνατές, πληθωρικές και φλύαρες.

Εγώ, όπως έχω παραλείψει να πω, είμαι πολύ μικροσκοπικήφιγούρα. Κοντή, αδύνατη, σοβαρή - γενικά πολύ συμμαζεμένη και διακριτική. Το μόνο που με σώζει και με κάνει να ξεχωρίζω στοδρόμο είναι το περπάτημά μου, η στητή στάση του κορμού και τ’

ανάλαφρα βήματα της χορεύτριας.

- Ε, όχι μόνο το περπάτημα, διαφωνούσε ο Μήτσος. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα για τα οποία ξεχωρίζεις.

- Όπως; πήγαινα γυρεύοντας για κομπλιμέντα.

- Όπως τα υπέροχα πόδια σου. Κι όπως ο ακόμα καλύτερος κώλος

σου, απαντούσε με τη χαρακτηριστική του ευφράδεια.

Anyway, ήμουν με τη Λίλιαν στην τσαγερία και περιμέναμε τηΣτέλλα, που κατά τη συνήθειά της μας είχε στήσει.

Η δεύτερη επίδοξη μαμά μου. Μ’ έβριζε και με καθοδηγούσε απ’όταν ήμασταν στο Δημοτικό. Πίστευε πάντα πως μπορούσα πολύ

pdf by elifrac



47

περισσότερα απ’ όσα κατά καιρούς προσπαθούσα κι αναθεμάτιζετην τεμπελιά μου που με κρατούσε άπρακτη.

Ενώ αυτή ήταν τελείως αλλιώς. Η Στέλλα έβαζε συνεχώςκαινούριους στόχους. Μόλις κατακτούσε κάποιον έβαζε αμέσωςπλώρη για τον επόμενο. Δεν τη θυμάμαι ποτέ χαλαρή, να ξοδεύει τον καιρό της, να σκοτώνει την ώρα της.

Τέλειωσε το Πειραματικό με άριστα, πέρασε τέταρτη στο τμήμαMarketing της ΑΣΟΕΕ, πήρε το πτυχίο της με οχτώ (!!!) κι έκανε δύοmaster στη Σορβόννη, στην Ιστορία της Τέχνης και την Επικοινωνία.Το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών της καλύφθηκε από κρατικέςυποτροφίες κι εκτός όλων των άλλων μιλάει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και λίγα ιταλικά.

Είναι κάπως ψηλή, με τετράγωνο αθλητικό σώμα -

ξημεροβραδιάζεται κι αυτή στα γυμναστήρια - πολύ κοντά,κατακόκκινα μαλλιά και πολύχρωμο εκκεντρικό ντύσιμο. Δουλεύει ως υψηλόβαθμο και υψηλόμισθο στέλεχος σε μια μεγάλη

διαφημιστική εταιρεία.

Από τα δεκατρία της, που ερωτεύτηκε πρώτη φορά έναν Δημήτρη,δεν τη θυμάμαι ποτέ χωρίς γκόμενο. Κάνει βραχυχρόνιους,επιπόλαιους δεσμούς που διαλύει πριν προλάβουν να σοβαρέψουν.Ερωτεύεται σφόδρα περίπου ανά τρίμηνο κι όπως της λέει κι ηΛίλιαν:

- Αυτή δεν είναι καρδιά, αγάπη μου, είναι περιβόλι.

- Μα τι θέλετε να κάνω; απολογείται η Στέλλα. Αφού μόνο ότανείμαι ερωτευμένη γίνομαι δημιουργική. Οι καλύτερες ιδέες μου‘ρχονται μετά το σεξ.

- Ε, τότε να ζητήσεις απ’ την εταιρεία να συμπεριλάβει στιςαποδοχές σου «γκομενικά» - πώς παίρνουν άλλοι οδοιπορικά;

pdf by elifrac



48

προτείνω την κρυάδα μου και τα κακαριστά γέλια μας αντηχούν σ’όλο το Κολωνάκι.

Αυτά όλα συνέβαιναν στη ζωή της φίλης μου π. Μ., προ Μιχάλη ή,όπως έχει καθιερωθεί απ’ τη Λίλιαν, προ Μαλάκα. Ο Μαλάκας είναι ο τελευταίος γκόμενος της Στέλλας κι ίσως ο μοναδικός που έχει διαρκέσει ως τώρα σχεδόν ένα εξάμηνο.

Είναι εξέχον στέλεχος της διαφημιστικής, σαρανταπεντάρης αλλάκομψευόμενος και νεανίζων- ωραίος άντρας, με κάτι απ’ τηνκινηματογραφική γοητεία των αδελφών Baldwin.

Πέρασε την εφηβεία του στο Παρίσι όπου συμμετείχε -κατά ταλεγόμενά του- στα γεγονότα του Μάη του ’68. (Για την ακρίβεια,δυο φορές τον έχω δει όλες κι όλες, και τις δυο μου τα ‘πρηξε μεκείνο τον Μάη, λες και ήταν ο Ντανιέλ Κον Μπεντίταυτοπροσώπως).

Οι ανατρεπτικές αντιλήψεις των νεανικών του χρόνων δεν του

επιτρέπουν να παραδέχεται θεσμούς όπως αυτόν του γάμου.Παρόλα αυτά συζεί εδώ και έξι χρόνια με μια σχεδόν συνομήλικήτου αρχιτεκτόνισσα -τη Μαλάκω- που, όπως ισχυρίζεται δεν αγαπάπια, αλλά και δεν μπορεί ν’ αφήσει γιατί είναι «πολύ ευάλωτησυναισθηματικά».

- Ρε, μπας κι είναι ανισόρροπη και πάθουμε καμιά πλάκα;αναρωτιέται η Λίλιαν.

Η Στέλλα δεν απαντά. Ο Μιχάλης είναι ο ήρωάς της. Ανέχεται όλεςτις παραξενιές και τις ηλιθιότητές του, ανέχεται να την έχει στηναναμονή, ανέχεται ακόμα και να παρουσιάζει τις ιδέες της στηδουλειά ως δικές του.

pdf by elifrac



49

Μεγάλη αλλαγή για την ανεξάρτητη, δυναμική φίλη μου που ωςτώρα είχε πάντα το πάνω χέρι στις σχέσεις της και τους εραστέςτης σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε.

5.

Η Στέλλα μπήκε στην τσαγερία μισή ώρα αργότερα με τα κοντάμαλλιά της βαμμένα μπλε ηλεκτρίκ. Έριξε το Armani σακάκι της στηδιπλανή καρέκλα και γύρισε στο γκαρσόνι που ‘χε απομείνει νακοιτάει μ’ ορθάνοιχτο στόμα, μια την ετικέτα του ακριβού ρούχουκαι μια την απίθανη κόμμωση.

- Τι με κοιτάς έτσι; Είναι η τελευταία λέξη της μόδας στο Λονδίνο!

- Μάλιστα, κυρία. Τι θα πάρετε;

- Ένα διπλό Jack Daniels, σκέτο.

- Μάλιστα, κυρία. Αμέσως.

Εγώ κι η Λίλιαν δεν είχαμε βγάλει άχνα. Η Στέλλα άνοιξε τοδερμάτινο σακουλάκι με τον καπνό της, έστριψε ένα τσιγάρο, τοάναψε και ξεφύσηξε στα μούτρα μας.

- Η Μαλάκω είναι έγκυος, μας ανακοίνωσε.

Τώρα μάλιστα. Έτσι εξηγείται η παράσταση. Το μπλε μαλλί, τοαυταρχικό ύφος, το τσιγάρο, που υποτίθεται πως είχε κόψει.

- Μα αφού μας έλεγες πως είχαν να κάνουν έρωτα από πέρσι, είπα η ηλίθια για να δω τη φίλη μου να βουρκώνει. Έλα, αγάπη μου, μη μουκλαις. Δεν έχουμε ορκιστεί πως δεν θα κλάψουμε ποτέ για άντρα;

pdf by elifrac



50

- Εσύ έχεις κρατήσει τον όρκο; με ρώτησε.

- Όχι, απάντησα με απόλυτη ειλικρίνεια.

- Ε, τότε γιατί να τον κρατήσω εγώ; κι έβαλε τα κλάματα.

- Για στάσου, βρε παιδάκι μου, επενέβη η ψυχραιμότερη Λίλιαν. Πούξέρουμε πως το παιδί είναι του Μιχάλη;

Η Στέλλα σταμάτησε να κλαίει. Σκούπισε τα μάτια της μ’ ένα χαρτομάντιλο. Το πρόσωπό της είχε σκληρύνει και είχε πάρει το γκρίζο χρώμα του χαρτιού.

- Μου το είπε ο ίδιος. Το κάνει, λέει, μαζί της πότε-πότε για να μηφαντάζεται διάφορα. Θυμάστε που ‘χαν πάει τον Σεπτέμβρη στηΣαντορίνη; Ε, είχαν πιει, λέει, κι ήταν απρόσεχτοι... Πολύ θέλει γιανα γίνει;

- Μα καλά, 40 χρόνων γυναίκα, δε φοβάται την εγκυμοσύνη;

απόρησα.

- Η τελευταία της ευκαιρία είναι, είπε αφηρημένα η Λίλιαν.

- Η πουτάνα, επίτηδες το κάνει, συνέχισε η Στέλλα. Για να τοντυλίξει να την παντρευτεί. Φαίνεται είχε ψυλλιαστεί πως κάτι τρέχει. Όλο τηλέφωνα, όλο πέρναγε απ’ το γραφείο στο άσχετο.Τώρα που βρήκε την ευκαιρία, σιγά μην την αφήσει.

- Καλά, κι ο Μιχάλης τι λέει; τη ρώτησα. Πώς το αντιμετωπίζει;

- Έχει χεστεί πάνω του, αγαπητή μου. Απ’ τη χαρά του. Τάχα μουδεν ξέρει πως αισθάνεται, αν αξίζει να φέρνεις παιδιά σ’ αυτόν τονκόσμο και κουραφέξαλα. Γουστάρει σαν τρελός, ο μαλάκας. Αλλά μ’αγαπάει, λέει, κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα. Δεν θ’αντέξει να με χάσει, λέει - και ξαναβούρκωσε.

pdf by elifrac



51

Αλίμονο! Σαρανταπεντάρησε, ωρίμασε, είναι πλέον έτοιμος να κάνει σπίτι κι οικογένεια. Αλλά τέτοιο αριστερό παρελθόν δεν χωράει σ’ένα διαμέρισμα, και δη πεντάρι. Ο κάθε μέσος πρώην επαναστάτηςμαλάκας διατηρεί και μια γκαρσονιέρα, για να σπιτώνει και ναπηδάει τις εφηβικές του διακηρύξεις και τη γκόμενα.

Αλλά πώς να τα πεις αυτά στην αγαπημένη σου παιδική φίλη, ότανμάλιστα είναι μέσα στο χορό; Γύρισα και κοίταξα τη Λίλιαν. Μουκούνησε καταφατικά το κεφάλι.

- Παράτα τον, της είπα.

- Δεν μπορώ, δεν το καταλαβαίνεις; Είναι ο μόνος άντρας που έχωαγαπήσει στη ζωή μου. Ο μόνος απ’ τους τόσους και τόσους που μ’έκανε να νιώσω κάτι, που μου προκάλεσε ένα συναίσθημα.

- Ναι, αλλά δεν μπορείς να ζεις έτσι, Στελλίτσα μου, την καλόπιασε ηΛίλιαν. Είναι πολύ κουραστικό, για φαντάσου. Θα πρέπει νακρατάτε τα προσχήματα, να προσποιείστε στη δουλειά, δεν θα

βγαίνετε μαζί, θα βλέπεστε μόνοι σας πάντα με το άγχος και, τοσημαντικότερο, όποτε τον χρειάζεσαι δεν θα μπορείς να τον έχεις.

- Εσύ πώς το κάνεις τόσα χρόνια; ρώτησε, χωρίς ίχνος κακίας, ηΣτέλλα.

- Εγώ είμαι αλλιώς, βρε βλάκα. Εμένα δε με χαλάει, μ’ έχεις δει ναστενοχωριέμαι και να κλαίω; Εγώ την έχω φτιαγμένη τη ζωούλα

μου, δεν περιμένω τίποτα απ’ τον Αλέκο. Το μόνο που θέλω είναι νατον συναντάω δυο φορές τη βδομάδα, να ‘ρχομαι στα ίσα μου μετάτον Λεωνίδα. Έχω φτιάξει εκείνη την κάμαρα σαν φοιτητικόδωμάτιο και νομίζω κάθε φορά πως το κάνω μ’ ένα συμφοιτητήμου, υπό τις ευλογίες του Τσε, που κρέμεται στον τοίχο. Εμένα αυτόείναι το βίτσιο μου και τίποτα άλλο. Εσύ, όμως, μια ζωή θαπεριμένεις τι θ’ αποφασίσει ο Μαλάκας!

pdf by elifrac



52

- Δεν την κάνουμε σιγά-σιγά, γιατί έχουμε γίνει ρόμπες; τουςπρότεινα ευγενικά.

- Πού να πάμε;

- Πάμε σπίτι μου, είπε η Στέλλα.

Πληρώσαμε και φύγαμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

1.

Ο Μήτσος μπήκε για τα καλά στη ζωή μου εκείνη την προτελευταίαβδομάδα του Οκτώβρη. Ερχόταν στο σπίτι καθημερινά, από την

Τρίτη ως την Παρασκευή, κατά τις 11.00 κι έφευγε στις 3.00.

Ανάμεσα στους καφέδες και τα ούζα, πρόλαβε να μου δείξει κουτσά-στραβά πώς ανοιγοκλείνουν αυτά τα μηχανήματα, πώς ναψιλοχειρίζομαι τα windows για να γράφω και να παίζω, και πώς ναεπισκέπτομαι τις ηλεκτρονικές σελίδες του Διαδικτύου. Τώρα πιαείχα δική μου διεύθυνση στον κυβερνοχώρο και, φυσικά, το πρώτομήνυμα το έστειλα στον Κων/νο που σκίρτησε από υπερηφάνεια.

Πιο πολύ όμως κουβεντιάζαμε (ο χρόνος μας ήταν αρκετός κι εγώτα παίρνω εύκολα). Κουβεντιάζαμε για όλα, τη ζωή μου, τη ζωή του,τους δικούς μας ανθρώπους, τα τρέχοντα. Μέσα σ’ αυτές τιςτέσσερις μέρες απέχτησα, για καλή μου τύχη, άλλον έναν καλό φίλο.

Ο Μήτσος είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Ανικανοποίητος κι αχόρταγος. Διαρκώς ακροβατεί σ’ ένα δίλημμα. Έντονο και

pdf by elifrac



53

καθοριστικό. Στο Λύκειο ακόμα δεν μπορούσε ν’ αποφασίσει ανθέλει να σπουδάσει Θετικές ή Ανθρωπιστικές Επιστήμες.

- Είχα τρέλα με τους αρχαίους συγγραφείς. Φιλόσοφους και δραματουργούς. Σ’ όλα τα γενέθλια, γιορτές και Χριστούγενναζητούσα βιβλία. Κι όταν δεν είχα τίποτα να διαβάσω έπιανα τηνεγκυκλοπαίδεια. Κανονικά, απ’ το Άλφα, λες κι ήταν μυθιστόρημα.Ξεκινούσα το μεσημέρι, νύχτωνε και δεν το καταλάβαινα ν’ ανάψωτο φως. Διάβαζα με τη λάμπα του δρόμου. Η μάνα μου τα ‘χε παίξει.Με κυνηγούσε από πίσω, να ‘χω φως να μη χαλάσω τα μάτια μου.

Στη Δευτέρα Λυκείου γράφτηκε φροντιστήριο για Γ’ Δέσμη.Ονειρευόταν να περάσει στη Φιλοσοφική. Ώσπου το καλοκαίρι πριντην 3η τάξη γνώρισε τον Άρη.

- Μέσα σ’ ένα απόγευμα έφερε τα πάνω κάτω. Ήταν καθηγητής στοφροντιστήριο, Φυσικός. Απίθανος τύπος, τεράστια μόρφωση.Δούλευε ερευνητής στο Δημόκριτο, αγανάκτησε με τα γραφειοκρατικά και τα παράτησε. Προτιμούσε να δουλεύει με τους

νέους. Εγώ είχα ένα φίλο στην πρώτη Δέσμη και πήγα μαζί τους στηΦωκίωνος για καφέ. Είχα μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα.

»Εκεί συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του θετικού λόγου. Και την απεραντοσύνη της επιστημονικής γνώσης.

- Και παράτησες τα σχέδια για τη Φιλοσοφική.

- Δεν τα παράτησα καθόλου. Απλώς, αποφάσισα να κατανοήσωπρώτα τον φυσικό κόσμο για ν’ αφιερωθώ στη συνέχεια στονκόσμο των Ιδεών, μου είπε με ύφος.

pdf by elifrac



54

2.

Τα ίδια και με τα πολιτικά. Έξι χρόνια στο ΚΚΕ - στους ΝέουςΠρωτοπόρους, την ΚΝΕ, τη Σπουδάζουσα. Είχε όλα τα φόντα να γίνει πρωτοκλασάτο στέλεχος στο κόμμα, όταν το ’89 τα πήρε στοκρανίο με την αποσιώπηση της σφαγής στην Τιεν αν μεν.

- Ούτε πορεία δεν μας άφησαν να κάνουμε. Είχα ανέβει στην Αθήνα για να δω τι γίνεται...

- Και η Σχολή σου;

- Ποια Σχολή; Κατά διαόλου πήγε εκείνη η χρονιά. Το φαντάζεσαι;Έξι χρόνια δήλωνα κομμουνιστής, για μια ελεύθερη αταξικήκοινωνία, και τι μου λένε; Ό,τι αφού το Κ. Κ. Κίνας δεν έχει ανακοινώσει σφαγή, για μας δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καμιάσφαγή. Πάρ’ τα, μαλάκα.

- Μα αφού το έδειξε η τηλεόραση, το θυμάμαι κι εγώ.

- Η τηλεόραση, αθώα μου, είναι προπαγανδιστικό και προβοκατόρικο όπλο των καπιταλιστών. Καταλαβαίνεις; Έξι ολόκληρα χρόνια κοκορευόμουν στον εαυτό μου πως συμμετέχωστην επανάσταση. Έξι χρόνια! Αμέτοχος, γρανάζι του συστήματος.Διαιώνιζα και προστάτευα ό,τι προσδοκούσα να καταργήσω. Όλη ηΚΝΕ έβραζε.

- Και τι έγινε;

- Μας κάλεσε η ηγεσία να μας νουθετήσει. Να κόψουμε, είπαν, τιςμαλακίες και να κοιτάξουμε τα μαθήματά μας γιατί οι καθηγητέςαπ’ τα Πανεπιστήμια τους κάνανε παράπονα. Πετάχτηκα πάνω και ούρλιαζα. Διέσχισα ολόκληρη την αίθουσα πατώντας σε καρέκλες,φωνάζοντας και τρέμοντας. Ούτε θυμάμαι τι έλεγα.

pdf by elifrac



55

»Όταν σταμάτησα να πάρω ανάσα σηκώθηκαν όλοι και με χειροκροτούσαν σαν τρελοί. Μ’ έβγαλαν έξω σηκωτό, μ’ αγκάλιαζανκαι με φιλούσαν, μου έσφιγγαν το χέρι...

- Και πώς ένιωσες;

- Εκείνη την ώρα Θεός. Όταν το ξανασκέφτηκα ακόμα πιο μαλάκας.

- Γιατί;

- Τρόμαξα, κυρία μου. Είχα γίνει αυτό που έβριζα. Ο χαρισματικός ηγέτης της σοφής πρωτοπορίας, που τάσσεται στον ιερό σκοπό τηςκαθοδήγησης του πλήθους. Ο κόσμος έχει μάθει στην εξουσία.Εύκολο είναι, νομίζεις, να δράσεις αυτεξούσια; Να πάρειςπρωτοβουλίες και τις ευθύνες τους; Ε, λοιπόν, εγώ δεν μπαίνω σ’αυτό το παιχνίδι. Αρκετά!

- Κι έτσι έφυγες απ’ το Κόμμα.

- Με διαγράψανε. Μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους πουέφτιαξαν άλλα σχήματα. Στην αρχή προσπάθησα να συμμετάσχω.Τα ίδια σκατά παντού. Εμείς, οι εκλεκτοί, θα σώσουμε τον κόσμο.Ίσα, ρε μεγάλε, ποιος είσαι, ο Σούπερμαν;

- Όμως τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα...

Δεν χωράω πουθενά, πουθενά, πουθενά!

3.

Την Πέμπτη το πρωί η φωνή του Μήτσου ήταν μια οκτάβα χαμηλότερη απ’ της μακαρίτισσας της Σωτηρίας Μπέλου.

pdf by elifrac



56

- Ήσουν στην πορεία συμπαράστασης για τους Zapatistas; τονρώτησα για να μου φύγει η περιέργεια, αλλά και για να δείξωενημερωμένη.

- Όχι, στο γήπεδο, μου απάντησε. Στη Φιλαδέλφεια. Παίζαμε με τονΟλυμπιακό για το κύπελλο.

Χαμογέλασε σαν πιτσιρίκι που μόλις πέτυχε η ζαβολιά του, χωρίς νατο ανακαλύψει κανείς:

- Νικήσαμε!

Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ο νεοαποκτηθέντας φίλος μου, ομορφωμένος, κουλτουριάρης Μήτσος, με την πολιτική και κοινωνική δράση, ήταν κατά βάθος ένας κοινός χούλιγκαν;

- Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είναι το βίτσιο μου. Το κρυφό μουπάθος. Στο πατρικό μου ζούσαμε στους ρυθμούς τουπρωταθλήματος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βλέπω

μπάλα και παίζω μπάλα.

- Μα καλά, βρε Μήτσο, ποδόσφαιρο; τον πείραξα. Το ποδόσφαιροδεν είναι το όπιο του λαού;

- Ξέρω κι εγώ, τι να σου πω; Δεν έχω καταλάβει πώς κολλάω έτσι.Ούτε με δέκα χρόνια ψυχανάλυση δεν πρόκειται να ξεπεράσω τοσύνδρομο του οπαδού. Γιατί δεν είμαι καν φίλαθλος. ΑΕΚ και ξερό

ψωμί. Φανατικός μέχρι τρέλας. Αφού, λέω, στη Φιλαδέλφεια θ’αφήσω τα κοκαλάκια μου. Θα χάσουμε κανένα πέναλτι, θα σφυρίξει ο διαιτητής κανένα οφ-σάιντ και θα πέσω ξερός. Έμφραγμα στηνκερκίδα.

- Ξεφτίλα, Μήτσο. Θα γίνεις θέμα συζήτησης στα τηλεοπτικάπαράθυρα. Και δεν μου λες, συνέχισα την καζούρα, είσαι απ’ αυτούς

pdf by elifrac



57

τους κακούς; Που σπάνε καθίσματα και πλακώνονται με τουςάλλους;

- Όχι ρε, δεν κάνω τέτοια πράγματα. Είχα πολύ πειθαρχημένηκοινωνικοποίηση. Το Κόμμα βλέπεις. Έχεις ακούσει κανένανκομμουνιστή να τρέχει στα γήπεδα; Το ‘κρυβα απ’ όλους σανπαραχαράκτης, που λέει και το τραγούδι.

- Εσύ, προφανώς, διοχέτευες την εφηβική σου επιθετικότητα στιςδιαδηλώσεις.

- Άντε το πολύ-πολύ, να πλακωνόμουνα με κανένα ΔΑΠίτη. Έχωόμως φίλους που στα δεκαπέντε τους σπάγανε καθίσματα στοΟΑΚΑ και τώρα βάζουνε γκαζάκια στ’ αυτοκίνητα.

Τα μάτια και το στόμα μου άνοιξαν διάπλατα:

- Έχεις φίλους που βάζουνε γκαζάκια στ’ αυτοκίνητα;

- Γιατί εσύ δεν έχεις; Λάθος ερώτηση. Πού να τους βρεις; Εσένα οι φίλοι σου είναι αυτοί που έχουν τα αυτοκίνητα. Η εφηβικήεπιθετικότητα, όπως πολύ σωστά το έθεσες. Που εκφράζεται μεσυνθήματα και κασκόλ. Που θεωρείται ψιλονορμάλ απ’ το κράτοςκαι ψιλοαπαραίτητη. Όσο εκφράζονται μέσα απ’ τα κασκόλ και τασυνθήματα είναι ακίνδυνοι και ελεγχόμενοι.

»Τι αντιπροσωπεύουν σήμερα οι ομάδες; Εταιρείες, μαγαζιά. Ούτε

τους πρόσφυγες, ούτε την εργατική τάξη του Πειραιά και τηςΘεσσαλονίκης.

»Κι όταν το καταλάβεις αυτό κι είσαι νέος, φτωχός, χαμηλόμισθος ήάνεργος, όταν στη ζωή σου δεν διαφαίνεται η παραμικρήπιθανότητα βελτίωσης, τι κάνεις; Γαμάς το ποδόσφαιρο και βγαίνεις στο δρόμο. Καις αυτοκίνητα και σπας βιτρίνες. Τότε, όμως,

pdf by elifrac



58

είσαι επικίνδυνος για το κράτος. Και φροντίζει, με τον τρόπο του, νασε συμμορφώσει.

- Εσύ, όμως, δεν είσαι έτσι. Ούτε βιτρίνες σπας, ούτε και καθίσματα- ελπίζω.

- Εγώ δεν έχω κανένα ιστορικό βίας στην ανατροφή μου. Εγώ είμαι βέρος μικροαστός κι οι μικροαστοί έχουν μάθει να προσαρμόζονται,κουτσά-στραβά να τα βολεύουν. Δεν μου είναι καθόλου οικείεςαυτές οι κινήσεις, να χτυπήσω κάποιον ή να πετάξω μια πέτρα.

»Όμως, κυρία μου αστή, καλοαναθρεμμένη, ο κόσμος δεν είναι μόνο σαν κι εσάς ή σαν κι εμάς. Υπάρχουν κι άλλα κοινωνικά στρώματα,έστω κι αν αγνοείς την ύπαρξή τους.

- Δεν την αγνοώ καθόλου, παρεξηγήθηκα χοντρά. Αλλά τι θες νακάνω; Ν’ αρχίσω τις φιλανθρωπίες και τις δηλώσειςσυμπαράστασης; Αυτά που κοροϊδεύω; Το πρωί να υπογράφω τσεκ για τους αναξιοπαθούντες και το βράδυ να ξοδεύω τρία τους

μηνιάτικα στα μπουζούκια.

- Μην κάνεις τίποτα, προς το παρόν. Αρκεί που ξέρεις, μου είπε μεσοβαρό ύφος ο Μήτσος. Κι έδειχνε πως το εννοούσε.

4.

Η Παρασκευή ήταν η τελευταία μας μέρα. Κι η πιο ουσιαστική.Φτύσαμε την υψηλή τεχνολογία κι ασχοληθήκαμε με τα προσωπικάμας. Είχε λιακάδα κι έτσι πήραμε τα ούζα και βγήκαμε στον κήπο.Είχα φτιάξει αποβραδίς μια πολύ ωραία τυρόπιτα με παστουρμά -

που σιχαινόταν ο Σύζυγος- έβγαλα και κάτι κεφτεδάκια με μπόλικοσκόρδο και μαϊντανό, που ‘χαν περισσέψει απ’ την προηγουμένη.

pdf by elifrac



59

Ο Μήτσος γέλασε όταν είδε τι κουβαλούσα:

- Γουστάρω χλιδή! Παστουρμάς κι ελιές δίπλα στην πισίνα.

- Το θέμα είναι ότι θα βρωμοκοπάμε μετά. Και καλά εγώ, είμαι παντρεμένη γυναίκα. Εσένα τι θα πει η κοπέλα σου που θα τηφιλήσεις και θα πέσει ξερή;

Ο Μήτσος δεν είχε κοπέλα. Ήταν μόνος εκείνο τον καιρό. Χάρηκα.Παρόλο που δεν τον διεκδικούσα ερωτικά - ή έτσι νόμιζα, τέλοςπάντων- για κάποιο λόγο δεν ήθελα να έχει άλλη. Μια οποιαδήποτε,μια τυχαία. Θα ‘θελα να βρει κάποια αντάξιά του. Σημαντική και μοναδική.

Θυμάμαι πως μου πέρασε απ’ το μυαλό η Στέλλα κι αποφάσισα ναβρω έναν τρόπο να οργανώσω το προξενιό.

- Είσαι απ’ αυτούς τους μάτσο τύπους που γυρνάνε με πολλές αλλάδεν αγαπάνε καμία; άρχισα να συλλέγω πληροφορίες.

- Εγώ; Ώστε δείχνω τέτοιος τύπος, κυρία Αποστολοπούλου;

- Δεν δείχνεις, συνέχισα απτόητη, αλλά ποιος δείχνει; Όπως λέει κι οσοφός λαός μας, τα σιγανά τα ποταμάκια να φοβάσαι.

- Σε πληροφορώ, λοιπόν, πως στη ζωή μου έκανα όλες κι όλες δύοσχέσεις. Μακροχρόνιες και σοβαρές. Η πρώτη ήταν στο Λύκειο με

μια συντρόφισσα δυο χρόνια μεγαλύτερή μου κι η άλλη στην Κρήτη,όταν πήγα να σπουδάσω. Η Αλίκη, συνομήλικη και Κρητικοπούλα.

- Κρητικοπούλα; Μπράβο γενναιότητα ο Μήτσος! Και δενφοβήθηκες μη σε τυλίξει; χαμογέλασα.

- Και ποιος σου είπε πως δεν με τύλιξε; Σε πληροφορώ, λοιπόν, -και μη γελάς ειρωνικά- πως δεν ήμουν πάντα ο λαμπρός,

pdf by elifrac



60

συνειδητοποιημένος επιστήμονας που βλέπεις. Για τρειςολόκληρους μήνες υπήρξα assistant manager σε ξενοδοχείο και σοβαρός αρραβωνιαστικός!

- Μη μου πεις! Πες μου, πες μου!!!

- Ήμουν στο δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο και στα κακά μου χάλια. Δεν μ’ άρεσε η Σχολή, μ’ είχε απογοητεύσει φριχτά, είχαβρεθεί εκτός κόμματος -εκτός, δηλαδή, ενός βασικού κομματιού τηςζωής μου- και τα καινούρια πολιτικά σχήματα δεν είχαν να μουπουν τίποτα καινούριο. Είχα χωρίσει και με τη συντρόφισσα -

χωρισμός λόγω κοινωνικών φρονημάτων, δεν είναι αστείο;

Η Αλίκη του μόλις είχε περάσει. Πρωτοετής, φρέσκια κι έξω απ’ όλααυτά. Τον ταλαιπώρησε λίγο μέχρι να τη ρίξει κι αυτό τον έκανε ναπιστεύει πως την αγαπούσε αφόρητα.

Ήταν όμορφη, γεματούλα και πολύ περιποιημένη. Είχε έναυπερεξοπλισμένο, ιδιόκτητο δυάρι με πλυντήριο και στερεοφωνικό,

και οδηγούσε ένα Renault Clio του κουτιού. Αμέριμνη, πάντα γελαστή και φοβερή νοικοκυρά.

- Με καλούσε στο σπίτι της και με τάιζε ζεστό, σπιτικό φαγάκι.Έστρωνε λινά τραπεζομάντιλα κι άναβε κεριά. Απίθανη γκόμενα.Δεν μ’ άφηνε να κάνω τίποτα. Φρόντιζε εκείνη για όλα. Μετά τοφαγητό περνάγαμε στο σαλόνι και μου ‘φερνε το γλυκό,σερβιρισμένο στο δίσκο με δαντελένιο πετσετάκι. Άσε τα ρούχα

μου. Τα ‘πλενε και τα σιδέρωνε με τα χεράκια της.

- Κι ακολουθούσαν μαγικές νύχτες γεμάτες πάθος; ρώτησα, με μιαυποψία ζήλιας στη φωνή.

Δεν ακολουθούσε τίποτα, με πληροφόρησε ο Μήτσος. Για ένατρίμηνο τον τάιζε, τον έπλενε και μετά κάθονταν στον καναπέ ναδουν τηλεόραση. Τον άφηνε να τη φιλάει, να τη χαϊδεύει κι όταν τον

pdf by elifrac



61

άναβε καλά-καλά γλιστρούσε απ’ την αγκαλιά του και χασμουριόταν επιδεικτικά.

- «Αχ, αγάπη μου»,κορόιδεψε τη φωνή της. «Νύσταξα. Είμαι πτώμα.Κι αύριο έχω να ξυπνήσω στις δέκα. Θα έρθεις να πάρουμε πρωινό;»

Επί τρεις μήνες του ‘κανε τα μούτρα κρέας. Ο Μήτσος έφευγε απ’ τοσπίτι της σε άθλια κατάσταση κι έψαχνε τους φίλους του στα μπαρ.

- Έπινα ώσπου να γίνω λιώμα. Ξέρεις, ζούσα την προσωπική μουτραγωδία. Το μελό μου. Και το καταφχαριστιόμουνα! Μάζευα τουςκολλητούς και καταστρώναμε σχέδια, πώς να τη ρίξω στο κρεβάτι.Δεν σκεφτόμουνα τίποτα άλλο όλη μέρα. Το τέλειο άλλοθι. Αντί ν’ασχοληθώ με τα υπαρξιακά μου -διαδικασία δύσκολη και ψυχοφθόρα- προσπαθούσα να χωθώ στο βρακί της Αλίκης.

- Και πώς έπεσε, τελικά, η μικρή παρθένα;

- Έπεσε από μόνη της, όπως το ‘χε προγραμματίσει. Και δεν ήταν

καθόλου παρθένα. Ίσα-ίσα που τη βρήκα πολύ ενημερωμένη γιατην ηλικία της.

Τη μέρα που έκλειναν τρεις μήνες η Αλίκη, τελικά, του κάθισε. ΟΜήτσος ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. Είχεανακαλύψει την τέλεια γυναίκα. Όμορφη, κοινωνική, ναζιάρα και καλή νοικοκυρά. Τον φρόντιζε, τον αγαπούσε, δεν έδινε δικαιώματακαι τον άφηνε να τη γαμάει.

Το καλοκαίρι τον βρήκε απροετοίμαστο. Πώς θα πήγαινε στηνΑθήνα αφήνοντας την καλή του μόνη στον μεγάλο, εχθρικό κόσμο;

Αλλά η Αλίκη το είχε φροντίσει κι αυτό. Ο πατέρας της είχεξενοδοχεία στα Χανιά. Πολλά ξενοδοχεία. Γιατί δεν πήγαινε ναδουλέψει εκεί, ζουζουνάκι της; Οι γονείς της δεν είχαν καμίααντίρρηση, ίσα-ίσα που ψόφαγαν να τον γνωρίσουν.

pdf by elifrac



62

- Και πήγες, τον πρόλαβα.

- Και πήγα. Τα υπόλοιπα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες. Έπιασαδουλειά στο ξενοδοχείο, στη ρεσεψιόν. Σε δυο βδομάδες πήραπροαγωγή: βοηθός διευθυντή, όπου διευθυντής φυσικά ήταν ομέλλοντας πεθερός μου.

»Η νέα μου οικογένεια εκτίμησε την εργατικότητα και το φιλότιμόμου και με καλοδέχτηκε για ταίρι της μοναχοκόρης. Λογοδοθήκαμεκαι κανονίσαμε ν’ αρραβωνιαστούμε στα τέλη του Σεπτέμβρη, πουκόβει κι η ζέστη, και να παντρευτούμε το επόμενο Πάσχα. Κάποιαστιγμή θα έκοβα την αναβολή μου - ο ξενοδόχος είχε όλα τα μέσα ναμε βάλει στο Ναυτικό, στη βάση της Σούδας, να είμαι και κοντά στοσπίτι μου.

Ο Μήτσος γλυκάθηκε απ’ όλες αυτές τις υποσχέσεις ευτυχίας. Μιακαλή δουλειά και μια όμορφη οικογένεια. Θα βούλιαζε απαλά στηναπάτη του μικροαστικού ονείρου, θα κολυμπούσε στα ζεστά νεράτου και δεν θα χρειαζόταν ν’ ανησυχεί για τίποτα.

- Θα περιόριζα τον κόσμο στα Χανιά. Ούτε επιστήμες, ούτεφιλοσοφίες, ούτε πολιτική. Μια κανονική ζωή για κανονικούςανθρώπους.

Μόνο που ο Μήτσος δεν ήταν ακόμα κανονικός άνθρωπος - και δενπαίρνω όρκο αν θα γίνει ποτέ. Δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα εικοσι ένα. Δεν είχε κάνει τίποτα απ’ αυτά που ονειρευόταν. Κι ένα μικρό

τμήμα του μυαλού του, κι ένα μεγαλύτερο της καρδιάς του, τονενοχλούσαν συστηματικά υπενθυμίζοντάς του αυτό ακριβώς, πωςείχε, δυστυχώς, και μυαλό και καρδιά.

Παρόλα αυτά, πήρε την Αλίκη και ανέβηκαν στην Αθήνα να τη γνωρίσει στους γονείς του. Οι δικοί της ετοίμαζαν τον αρραβώνα, με χίλιους καλεσμένους και δυο ορχήστρες, μια παραδοσιακή και μιαμοντέρνα.

pdf by elifrac



63

Όλα προχωρούσαν κανονικά. Μέχρι που η Αλίκη έβαλε τα χεράκιατης κι έβγαλε τα ματάκια της.

- Ήθελε να πάμε στο Κολωνάκι να δει νυφικά. Είχε λυσσάξει. Μα,καρδούλα μου, της έλεγα - ναι, μη γελάς, χρησιμοποιούσαμε όλα ταυποκοριστικά που περιλαμβάνει η ελληνική γλώσσα, και είναι αστείρευτη. Συνεχίζω. Δεν είναι γρουσουζιά, της έλεγα, να δει ο γαμπρός τη νύφη με το νυφικό; Αλλά η Αλίκη μου ήτανπροχωρημένη, δεν πίστευε στις επαρχιώτικες προλήψεις, ηπρωτευουσιάνα! Όπως φαντάζεσαι, καλύτερα να πίστευε.

Όταν την είδε τυλιγμένη στα τούλια και τους ταφτάδες, έναμπιμπελό με πέπλα κι άνθη λεμονιάς, έχασε το χρώμα του. «Τι πάωνα κάνω, ο καραγκιόζης» σκέφτηκε.

- Επειδή αυτή πιστεύει πως σκοπός του ανθρώπου είναι ο γάμοςπρέπει εγώ να κουνάω την ουρά μου και ν’ ακολουθώ; Εγώ, γαμώτην πίστη μου, δεν ξέρω ακόμα τον δικό μου σκοπό, θ’ αποφασίσω για ολόκληρη την ανθρωπότητα;

- Και τι έγινε;

- Της πουτάνας. Γυρίσαμε πίσω άρον-άρον. Η Αλίκη να κλαίει και ναουρλιάζει πως γκρέμισα όλα της τα όνειρα, οι γονείς της να μεβρίζουν αχάριστο και λιγούρη, που με μάζεψαν σπίτι τους και τοαποκορύφωμα; Μου ζήτησαν τα λεφτά που είχαν ξοδέψει ήδη γιατον αρραβώνα, κάπου 600.000 τότε.

- Τους τα ‘δωσες;; αν και ήξερα την απάντηση.

- Μέχρι δεκάρας. Γύρισα στο Ηράκλειο έξαλλος. Έπιασα δουλειά,οικοδομή. Δεν έτρωγα, δεν έβγαινα, αλλά τους τα πλήρωσα όλα.

»Και πες μου τώρα, κυρία Αποστολοπούλου, τι υποχρέωση έχω εγώ-κι ο καθένας- απέναντι σ’ αυτούς που στηρίζουν τα όνειρά τους

pdf by elifrac



64

στην πλάτη μου; Με ποιο δικαίωμα με φορτώνουν ευθύνες που δενμπορώ καν να ελέγξω; Εδώ αδυνατώ να οριοθετήσω τα δικά μουόνειρα, το παρόν μου, πρέπει βάσει του αρσενικού προτύπου νακάνω πέτρα την καρδιά μου στις δυσκολίες και να εκπληρώνω ταόνειρα που χτίζεις εσύ πάνω στην πλάτη μου; Και πίσω απ’ τηνπλάτη μου;

Δεν μίλησα. Τι να πω; Μήπως αυτό δεν κάνουμε όλοι; Βρίσκουμεκάποιον, κάποιους, κάτι και πάνω του δικαιολογούμε τη μιζέρια τηςζωής μας. Τη στολίζουμε με φω μπιζού και παριστάνουμε πως τηζούμε ως το μεδούλι της. Τι να πω στον καινούριο μου φίλο, πουτολμούσε να παραδεχτεί την αλήθεια;

Ο Μήτσος σηκώθηκε απ’ τη σεζ-λονγκ και προχώρησε ως την άκρητης πισίνας. Στάθηκε με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια στις τσέπεςτου τζιν του. Οι πλάτες του μου έκρυβαν τον ήλιο και θαύμασα τοδυνατό, αντρικό κορμί με τον καλοσχηματισμένο πισινό και ταμακριά πόδια να στηρίζουν την ακλόνητη ομορφιά του. Θεέ μου,σκέφτηκα, έχω αρχίσει ν’ ακούγομαι σαν Άρλεκιν.

Γύρισε προς το μέρος μου. Το μπλουζάκι του τσίτωνε στους ώμουςκαι την κοιλίτσα, που είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της.

Πρόσεξε πως τον κοιτούσα και μισογέλασε:

- Τελικά, δεν ήταν και τόσο κακή η οικοδομή. Βοήθησε το σώμα μουνα δέσει. Αλλιώς θα ήμουν ακόμα ένα ψηλό και άχαρο αγόρι.

- Δεν μπορώ να σε φανταστώ άχαρο, του είπα λίγο βραχνά αυτόπου σκεφτόμουν. Έχεις πολύ ωραίο, πολύ καλοσχηματισμένο κορμί.

- Κι εσύ, μου είπε ο Μήτσος σοβαρά και σηκώθηκε να φύγει.

pdf by elifrac



65

5.

Το Σαββατοκύριακο δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Μου ήταναδύνατον να χωνέψω τον τρόπο που σηκώθηκε κι έφυγε. Βέβαια, ησυζήτηση είχε εκτροχιαστεί. Δημιουργήθηκε πολύ επικίνδυνηκατάσταση: ούζα και προσωπική κουβέντα δίπλα στην πισίνα μια ηλιόλουστη μέρα. Ειδικά μεταξύ ενός όμορφου άντρα και μιας νέας γυναίκας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης από βαρεμάρα.

Ήθελα να τον ξαναδώ. Μόνο αυτό είχε σφηνωθεί στο μυαλό μου.Φλυάρησα με τα κορίτσια -δεν τους είχα πει λέξη ακόμα για τονΜήτσο- συνόδευσα τον Κων/νο σ’ ένα φιλικό σουαρέ, ήπια τσάι μετους γονείς μου, σαμπάνια με τα πεθερικά μου. Δεν μπορούσα νατον χάσω, όχι τώρα που τον χρειαζόμουν τόσο πολύ. Πώς θαεπικοινωνούσα μαζί του;

Τη λύση μου την έδωσε, άθελά της, η αγαπημένη μου πεθερούλα:

- Θα έρθετε τη Δευτέρα στους Τσακιρόπουλους; ρώτησε στα καλά

καθούμενα.

- Γιατί, τι έχουν; αναρωτήθηκε ο γιος της.

- Γιορτάζει ο γιατρός, καλέ. Αφού τον λένε Δημήτρη, μας διαφώτισε η Πεθερά.

Φυσικά, του αγίου Δημητρίου, η τέλεια δικαιολογία για να

τηλεφωνήσω στον Μήτσο. Θα του ευχόμουν για την ονομαστικήτου εορτή, θα εξομάλυνα την -ερωτικού περιεχομένου- ένταση και θα του πρότεινα να συναντιόμαστε που και που ώστε ναδιατηρήσουμε τη νεογέννητη φιλία μας.

- Οπωσδήποτε θα έρθουμε, είπα κι ένα ολόλαμπρο χαμόγελοάστραψε στο πρόσωπό μου. Είναι δυνατόν να χάσουμε τη γιορτή

pdf by elifrac



66

του γιατρού; κι άφησα όλη την οικογένεια Αποστολοπούλουκάγκελο με την ασυνήθιστη προθυμία μου.

6.

- Καλημέρα σας. Εδώ Αποστολοπούλου. Μήπως θα μπορούσα ναμιλήσω στον Μήτσο, τον νεαρό που μου έφερε τον υπολογιστή; είπαστην τηλεφωνήτρια με το πιο γλυκό μου ύφος, πρωί -πρωί τηςΔευτέρας.

- Λυπάμαι, κυρία Αποστολοπούλου. Ο Μήτσος δεν θα ‘ρθει σήμεραστο γραφείο, μου ‘δωσε η σκύλα τη χειρότερη απάντηση.

Σιγά μην το έβαζα κάτω:

- Μήπως ξέρετε που μπορώ να τον βρω; Είναι απόλυτη ανάγκη.

- Στο σπίτι του, ίσως. Θέλετε να σας δώσω το νούμερο;

Τώρα μιλάς σωστά, καλή μου τηλεφωνήτρια. Έγραψα τον αριθμό,βολεύτηκα στο κρεβάτι -το υπόλοιπο σπίτι καθαριζόταν απ’ τηνκυρία Στέπα- πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα.

Το σήκωσε με την τέταρτη.

- Εμπρός! άκουσα αυστηρή τη φωνή του.

- Μήτσο; είπα χαδιάρικα.

- Ποιος είναι; ρώτησε διστακτικά.

- Εγώ! απάντησε η πριγκίπισσα του σύμπαντος.

- Ω, η κυρία Αποστολοπούλου! Πώς ήταν αυτό το πρωινό;

pdf by elifrac



67

Του εξήγησα με φόρα. Χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμούσε και πάνταευτυχισμένος και καλό πτυχίο και καλή τύχη κι ένα σωρό ώσπου τοακατάσχετο γέλιο του κατάφερα να με προβληματίσει.

- Γιατί γελάς; ρώτησα με παράπονο.

- Την πάτησες, καλή μου κυρία Αποστολοπούλου. Άκουσες Μήτσοςκαι συμπέρανες πως βγαίνει προφανώς απ’ το Δημήτρης.

- Προφανώς, άρχισα να μουτρώνω.

- Γι’ αυτό την πάτησες, μου είπε γλυκά. Δεν βγαίνει απ’ το Δημήτρης.

- Αλλά;

- Απ’ το Θεόδωρος, κυρία μου. Απ’ το Θεόδωρος!

Υποθέτω πως από κείνη την απάντηση και μετά εγώ, η κυρίαΑποστολοπούλου, σοβαρή αστή από καταγωγής, ερωτεύτηκα τον

Μήτσο-Θεόδωρο, διανοούμενο κομπιουτερά.

Και μη χειρότερα!

pdf by elifrac



68

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ


1.

Τότε άρχισε ο χειμώνας που ονόμασα «εποχή των συζητήσεων».Όλοι μιλούσαν με όλους. Εγώ με τον Κων/νο και τα κορίτσια, τακορίτσια μεταξύ τους, ο Ερνέστος με την Άννα-Μαρία, η Άννα-Μαρία με τους γονείς της, οι γονείς μου με μένα, εγώ με τονΕρνέστο.

Όμως, ο κύριος όγκος των συζητήσεων γινόταν ανάμεσα σε μένακαι τον Μήτσο. Κρυφά και φανερά. Για μερικά και για όλα. ΟΜήτσος έγινε το alter ego μου, ο κρυφός εξομολογητής, ο δικηγόροςμου του διαβόλου. Ο όμορφος Μήτσος, με τα πρόθυμα αυτιά και τοανοιχτό μυαλό του, μου ‘δωσε πίσω τα χαμένα χρόνια και ταξεχασμένα όνειρα της εφηβείας μου, τον παραμερισμένο εαυτό μου.

Του τα ‘λεγα χύμα, χωρίς αναστολές, χωρίς άμυνες, και μου

απαντούσε αναλόγως. Σαν άτυπη ψυχανάλυση. Σαν να ζητούσα,ανώνυμα, τη γνώμη ειδικής συμβούλου σε γυναικείο περιοδικό.

Τον είχα συστήσει σε όλους ως καλό μου φίλο και όλοι τον είχαναποδεχτεί. Δεν ξέρω τι έλεγαν πίσω απ’ την πλάτη μου, μπροστάμου πάντως κανείς δεν είχε τολμήσει ν’ αμφισβητήσει το ποιόν τηςσχέσης μας.

pdf by elifrac



69

Εξάλλου, πάντα εμφανιζόμουν ως χρυσό παιδί, ποτέ δεν έδιναδικαίωμα για σχόλια με τη συμπεριφορά μου, κι ας ήμουν τιςπερισσότερες φορές λίγο στον κόσμο μου. Έτσι, όλοι εμφανίστηκανπρόθυμοι να παραβλέψουν την εκκεντρικότητα της «απλής φιλίας»μου μ’ έναν νέο, όμορφο άντρα αφού κατά τα άλλα ήμουν τύπος και υπογραμμός.

Όσο για τον Κων/νο, αυτός δεν θ’ αντιδρούσε ποτέ. Δεν ταίριαζεστον χαρακτήρα του.

2.

Ο Μήτσος συστηνόταν πάντα ως Μήτσος. Οι μόνοι που γνώριζαν τοπραγματικό του όνομα ήταν οι γονείς μου.

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα όταν αποφάσισα παρορμητικά να τουςτον αναφέρω. Άρχισα χαριτολογώντας απ’ τη μητέρα μου:

- Μαμά, ξέρεις, έχω ένα φίλο, της είπα σε ύφος τηλεοπτικού σποτ.

- Φίλο; Μα καλά, κι ο Κων/νος; μου απάντησε αναλόγως. Ακούς;φώναξε στον πατέρα μου, που διάβαζε το δικό του άρθρο στηνεφημερίδα. Η κόρη σου έχει φίλο!

Ο πατέρας μου αποφεύγει την τηλεόραση. Έτσι αρκέστηκε σε μια

διαφορετική αντίδραση:

- Φίλο; Τι φίλο, γκόμενο; Με την ευχή μου, αρκεί να παρατήσειςαυτόν τον ημιμαθή νεόπλουτο.

- Δυστυχώς για σένα, μπαμπά μου, είναι φίλος-φίλος κι όχι φίλος- γκόμενος, παρεξηγήθηκα - αλλά όχι για πολύ.

pdf by elifrac



70

- Πώς τον λένε; Πού τον γνώρισες; Τι δουλειά κάνει; Είναι ωραίος; ημαμά μου με μια ανάσα.

Τους εξήγησα με το πιο αδιάφορό μου ύφος. Χαμογέλασαν με τοντρόπο της γνωριμίας μας, ενθουσιάστηκαν με τις σπουδές του,αδιαφόρησαν -ο μπαμπάς- και με λοξοκοίταξαν - η μαμά- για τηνεμφάνισή του κι αποδοκίμασαν τ’ όνομά του.

- Μα τι μαλακίες είναι αυτές; πρόλαβε να πεταχτεί ο μπαμπάς. Τι ανόητη συνήθεια να καταστρέφουν τα ονόματά τους. Γιατί δεν τ’άφηνε Δημήτρης; Εύηχο κι ελληνικότατο. Άκου Μήτσος!

Παύση. Το γνωστό-σιχαμένο συγκαταβατικό μου χαμόγελο. Και μετά:

- Μα, αγαπητοί μου γονείς, το Μήτσος δεν προέρχεται απ’ τοΔημήτρης.

Νέα παύση, μικρότερη, και νέο χαμόγελο:

- Προέρχεται απ’ το Θεόδωρος! και κέρδισα την απόλυτη προσοχήτους.

3.

Μου είπε την ιστορία την ημέρα της υποτιθέμενης γιορτής του.Αφού με κούφανε στο τηλέφωνο, μου πρότεινε να συναντηθούμε για καφέ. Βρεθήκαμε στην τσαγερία του Ψυχικού. Το πρώτο μαςραντεβού (τι αηδίες!).

- Δεν πιστεύεις πως τ’ όνομά μας συμμετέχει, έστω ελάχιστα, στονπροσδιορισμό της ταυτότητάς μας; άρχισε ο Μήτσος. Πες πως σελένε Γιάννη. Αλλιώς σ’ αντιμετωπίζουν οι άλλοι ως Ιωάννη κι αλλιώς

pdf by elifrac



71

ως Γιαννάκη. Ίσως αντιμετωπίζεις κι εσύ ο ίδιος διαφορετικά τονεαυτό σου. Ή πες ότι σε λένε Ηρακλή. Δεν αισθάνεσαι, σαν πιτσιρίκι,μια συγγένεια με τον ήρωα; Λειτουργεί κάπως μεταφορικά για τον χαρακτήρα σου, είναι σαν μια σχέση αντικατάστασης. Εσύ ναπραγματοποιείς όλους τους άθλους ή να νομίζεις πως μπορείς νατους πραγματοποιήσεις. Δεν μπορώ να στο τεκμηριώσωεπιστημονικά. Δεν το 'χω ψάξει εμπεριστατωμένα, ούτε έχω τις γνώσεις, άλλωστε. Απλά, υποπτεύομαι πως είναι κάπως έτσι. Γιασκέψου, κουβαλάμε τ’ όνομά μας σ’ όλη μας τη ζωή και πιθανώςείναι το πρώτο μη σωματικό χαρακτηριστικό που μαθαίνουμε γιατον εαυτό μας.

Θυμήθηκα την Άννα-Μαρία, τον Ερνέστο, την επαρχιώτισσαΒαγγελιώ που μεταμορφώθηκε στην πρωτευουσιάνα Λίλιαν.

- Για συνέχισε.

- Λοιπόν, εγώ με τ’ όνομά μου έχω μια έντονη σχέση αντίθεσης. Απ’όταν κατάλαβα τι συμβαίνει στον κόσμο, συνειδητοποίησα - ή αν

προτιμάς αποφάσισα- πως δεν πιστεύω σε κανένα Θεό. Είμαι απόλυτα άθεος.

- Δεν μπορείς να ‘σαι απόλυτα άθεος, τον διέκοψα. Μπορείς ν’αποδείξεις πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας πως δεν υπάρχει Θεός;

- Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό, κυρία Αποστολοπούλου, μου χαμογέλασε αφοπλιστικά. Απόδειξέ μου εσύ, ο καθένας, πως

υπάρχει. Δεν πιστεύω στον Θεό όπως δεν πιστεύω στα φαντάσματακαι το τέρας του Λόχνες. Πού είμαστε, στη Ζώνη του Λυκόφωτος;Πώς να πιστέψω σε κάτι που δεν έχω την παραμικρή ένδειξη γιατην ύπαρξή του, που δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ στην πιάτσα και που, κυρίως, δεν χωράει στην ορθολογική, υλιστική μου θεώρηση για τον κόσμο;

- Κι αφού δεν υπάρχει Θεός, δεν μπορείς κι εσύ να ‘σαι το δώρο του.

pdf by elifrac



72

- Προφανώς. Όμως πάει πιο πέρα. Καλώς ή κακώς -μάλλον κακώς-ανατράφηκα με τη χριστιανική νοοτροπία. Στις δύσκολες φώναζα«Παναγία μου» και στις ανάποδες έβριζα τον Χριστό μου. Τοεννοούσα; Όχι, βέβαια, μια συνήθεια ήταν, η οποία όμως μεστεναχωρούσε, αφού μ’ εξομοίωνε μ’ αυτούς που διαφωνούσα.

- Και πήρες την οριστική απόφαση να ξεκόψεις απ’ τη χριστιανικήκαι γενικώς θεοκρατική ορολογία. Έκοψες τις Χριστοπαναγίες και ξαναβαφτίστηκες Μήτσος. Αλλά γιατί Μήτσος;

- Γιατί δεν σημαίνει τίποτα. Είναι μια προσφώνηση, τελικά, σαν το«ρε» ή το «Αζόρ». Είναι κενό, χωρίς νόημα, δεν μπορεί να μεπροσδιορίσει. Μπορώ να οριοθετήσω τον εαυτό μου ξανά και ξανά, χωρίς την εξάρτηση απ’ τ’ όνομά μου.

Ξαναχαμογέλασε.

- Εξάλλου, το Μήτσος έχει πλάκα, δεν έχει; Είναι σαν ένα ανέκδοτοπου μοιράζομαι με τον εαυτό μου. Κάθε φορά που συστήνομαι ως

Μήτσος υπονομεύω τη όποια μου σοβαροφάνεια. Αυτοσαρκάζομαι σε προσωπικό επίπεδο και οι άλλοι γύρω μου δεν παίρνουν χαμπάρι.

- Και το δικό μου όνομα; τον ρώτησα γιατί θα ‘σκαγα. Πώς μεπροσδιορίζει;

- Α, δεν ξέρω, ποιος είμαι ο Φρόιντ; με πείραξε. Για μένα πάντως,

όσο δεν προβάλλεις με τσαμπουκά την προσωπικότητά σου,θεωρείσαι άνευ προσωπικότητας και κατά συνέπεια άνευονόματος. Σκέψου το, κυρία Αποστολοπούλου.

4.

pdf by elifrac



73

Ο πατέρας μου ξεκαρδίστηκε κι εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει.

- Ανακάλυψες τον Θεόδωρο τον Άθεο τον Β!, με πληροφόρησεενθουσιασμένος.

- Γιατί υπάρχει και ο Α; απόρησα.

- Αγράμματη νεολαία! Θεόδωρος ο Άθεος, φιλόσοφος τηςΚυρηναϊκής Σχολής, τον 4ο αιώνα π.Χ. Αμφισβητούσε την ύπαρξηοποιουδήποτε θεού και κήρυττε ότι οι σοφοί βρίσκονται πάνω απ’τους νόμους. Οι δε νόμοι, κατά τη διδασκαλία του, έγιναν για τουςάμυαλους, με ενημέρωσε η Πάπυρος Λαρούς.

Η μητέρα μου, σαν πιο αυθόρμητη, τον κάλεσε σε γεύμα το επόμενοΣάββατο. Ο Μήτσος δέχτηκε, μάλλον από περιέργεια. Εγώ, για άλλημια φορά στη ζωή μου, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκατάπήγαινα να κάνω.

Το γεύμα κι ήταν απόλυτα επιτυχημένο, εκτός από κάποιοδεκάλεπτο όταν ο ανύποπτος φίλος μου ανέφερε το ποδόσφαιρο κι έφαγε στη μάπα ένα γενναίο κήρυγμα απ’ τον διάσημο για τουςαφορισμούς του μπαμπά μου.

Κατά τ’ άλλα, όλα ήταν τέλεια. Οι γονείς μου σχεδόν τον λάτρεψαν -

ακαριαία. Ο ένας γιατί πάντα χαίρεται την καλή παρέα -πουσπανίως έβρισκε στους κατά καιρούς φίλους μου- κι η άλλη γιατί

φανταζόταν πως μ’ αυτό το γεύμα συνέβαλλε πανηγυρικά στοκεράτωμα του Συζύγου.

Ο Κων/νος ήταν απροκάλυπτα ανεπιθύμητος στο διαμέρισμα τουΚολωνακίου και τη ζωή τους. Αντιπροσώπευε τον κύκλο τωνανθρώπων που οι δικοί μου σνόμπαραν συστηματικά: νεόπλουτος,με κακή ανατροφή, επιδεικτικός, δεξιός, ημιμαθής και άγουστος. Δενμας καλούσαν ποτέ στο σπίτι ή έξω, απέφευγαν έξυπνα τι δικές μας

pdf by elifrac



74

προσκλήσεις - σε γενικές γραμμές, κάθε φορά που συναντούσαν τοΑποστολοπουλέικο, ίσα που τους μιλούσαν.

Φυσικά, ήταν απίστευτα υπερβολικοί. Εντάξει για τα πεθερικά,αλλά ο Κων/νος μου ήταν πολύ συμπαθητικός, κομψός και μετρόπους, ευγενικός και διακριτικός. Δεν αγαπούσε την όπερα και τοθέατρο και προτιμούσε τον αμερικάνικο κινηματογράφο απ’ τονευρωπαϊκό, αλλά δεν ήταν δα και κανένας άξεστος!

Μ’ εκνεύριζε αυτή η έμμονη αντιπάθειά τους και μ’ έφερνε σεδύσκολη θέση. Ευτυχώς, ο Σύζυγος δεν έδειχνε να ενοχλείται ιδιαίτερα - αντίθετα με τα πεθερικά μου, που ψόφαγαν να γίνουναποδεκτοί στον κύκλο των γονιών μου.

Η μόνη που συμπαθούσαν κι έβλεπαν συχνά, συχνότερα κι απόμένα, ήταν η Άννα-Μαρία. Αλλά αυτή, στο φινάλε, δεν πιάνεται γι’Αποστολοπούλου.

5.

Την άλλη μέρα του γεύματος, Κυριακή, μας είχαν καλέσει ταΠεθερικά για τσάι. Όταν λέμε τσάι στην Εκάλη, εννοούμε τριάνταπιάτα πλήρους διατροφικής αξίας. Κέικ γλυκά και κέικ αλμυρά,σολομοί, πέστροφες και χαβιάρια, μπλίνις, μάφινς, ντόνατς, πίτεςκαι στρούντελ και ούτω καθεξής.

Από την πρώτη φορά που με κάλεσαν, με είχε προειδοποιήσει σχετικά η κουνιάδα μου κι έτσι δεν έπεσα ξερή απ’ τους ένστολουςσερβιτόρους και τα πορσελάνινα σερβίτσια. Ούτε απ’ τα άπαντα τηςChanel και του Gucci. Μόνο απ’ τη βαρεμάρα κινδύνεψα, αλλά μ’έσωσε η γερή μου κράση.

pdf by elifrac



75

Έτσι, την ημέρα του συγκεκριμένου τσαγιού, είχα όλη τηνπολυτέλεια να κοιμηθώ μέχρι αργά, αφού δεν χρειαζόταν ναμαγειρέψω. Θα τρώγαμε ένα σάντουιτς, που ήταν σπεσιαλιτέ -άρακαι αρμοδιότητα- του Κων/νου και θα κρατούσαμε την όρεξή μας για τ’ απόγευμα.

Εξάλλου, δεν είχα καμιά επιθυμία να σηκωθώ. Η μέρα ήταν μουντήκαι κρύα και η διάθεσή μου την ακολουθούσε πιστά. Ήθελα ν’αποφύγω τον άντρα μου, να μη με ρωτήσει πώς τα πέρασα στους γονείς μου, να μην αναγκαστώ να του πω ψέματα.

Δεν ήξερε τίποτα για το γεύμα με τον Μήτσο. Πώς να του το ‘λεγαάλλωστε; Εκείνον δεν τον είχαν προσκαλέσει ούτε μια φορά, ενώλάτρεψαν τον άλλον μόνο απ’ τις ενθουσιώδεις διηγήσεις μου. Θαπληγωνόταν, και με το δίκιο του. Τι ήταν για μένα ο Μήτσος ώστενα τον παρουσιάσω στους γονείς μου;

Αυτά σκεφτόμουν και κουκουλωνόμουν περισσότερο με τασκεπάσματα και τις ενοχές μου. Ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο:

- Η μητέρα σου, φώναξε ο Κων/νος. Θα το πάρεις;

Το πήρα. Η μητέρα μου, που ήθελε να μου υπενθυμίσει τα εγκαίνιατης Τετάρτης στη γκαλερί της (υποθέτω πως θα την έχετεακουστά). Δήθεν τάχα μου. Κι ένας ενθουσιασμός και μια χαρά! Γιατα εγκαίνια.

Ώρες-ώρες αισθάνομαι πως αυτή η γυναίκα με αντιμετωπίζει σαντρίχρονο(μάλλον τις περισσότερες ώρες). Θέλει να μου πει κάτι και το γυρίζει από δω, το φέρνει από κει, το γυροφέρνει, το γυροφέρνει και ξαφνικά μου το πετάει στα μούτρα:

- Λοιπόν, τι θα κάνεις από δω και μπρος; μπήκε στο ψητό.

- Συγνώμη; διατήρησα μια τελευταία ελπίδα.

pdf by elifrac



76

- Λέω, βρε παιδάκι μου, τώρα που θα χωρίσεις. Το συζητήσαμε μετον πατέρα σου και συμφωνήσαμε να σταθούμε στο πλευρό σου, ηθικά και οικονομικά, συνέχισε ακάθεκτη.

Αυτή τη φορά δεν κατάφερα ούτε ν’ απαντήσω. Της έκλεισα τοτηλέφωνο στα μούτρα και το ‘βγαλα απ’ την πρίζα.

- Κων/νε κοιμάμαι! Αν με ζητήσει κανείς, πες πως πήγαανθρακωρύχος στο Βέλγιο.

Φυσικά, δεν καταδέχτηκε να ξαναπάρει. Μα φαντάζεστε τι φρίκηέφαγα με κείνο το τηλεφώνημα; Πάνω που βρίσκεις έναν άνθρωπονα συνεννοηθείς, ξαφνικά τον εγκρίνουν οι γονείς σου! (Καλά οι δικοί μου έφτασαν παραπέρα, προθυμοποιήθηκαν να μου κάνουνπλάτες για να κερατώσω ή να χωρίσω τον άντρα μου).

Άρχιζα ν’ αμφιβάλλω για την αξία της καινούριας μου φιλίας. Τώρα γελάω μ’ εκείνη την εποχή, με την ολοφάνερη αναποδιά τηςυπαρκτής ακόμα εφηβείας μου. Όμως εκείνη τη μέρα ήμουν πολύ

δυστυχισμένη. Ο Μήτσος στο στόχαστρο της αυτοκριτικής μου και το απόγευμα τσάι στους Αποστολόπουλους!

6.

Όπως τις περισσότερες φορές, η πνευματική μου ακεραιότητα

διατηρήθηκε χάρη στην Άννα-Μαρία. Εμφανίστηκε στο τσάι πάνωπου ετοιμαζόμουν να κλειστώ σ’ ένα απ’ τα δεκατέσσερα μπάνιατης έπαυλης και να κόψω τις φλέβες μου με τα δόντια μου.

Σχεδόν τη βλέπω μπροστά μου, μαυροντυμένη και λαμπερή, με μιααπίθανη μεταξωτή εσάρπα να χαϊδεύει τους ολοστρόγγυλους, γυμνούς της ώμους. Χαμογέλασε αστραφτερά στο πλήθος κι ήρθενα με σώσει απ’ την κυρία Υπουργού Μεταφορών, που μ’ είχε πιάσει

pdf by elifrac



77

μονότερμα με το σκατόπαιδό της, πρωτοετή στο London School of Economics.

Από τότε που «συμφιλιώθηκε» με το οικογενειακό της περιβάλλονδεν έχανε εκδήλωση για εκδήλωση των Αποστολόπουλων.

- Συγγραφέας είμαι, αγάπη μου, συνήθιζε να λέει. Αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται και κοσμικεύουν είναι το υλικό μου, η μαγιά τωνβιβλίων μου. Αν δεν γράψω γι’ αυτούς για ποιους θα γράψω; Γιασένα και για μένα; Οι γονείς μου μπορεί να με ταλαιπώρησαν πολύστη ζωή μου, να με φόρτωσαν ενοχές και συμπλέγματα που ακόμαπαλεύω να ξεπεράσω, αλλά δεν μπορώ να μην τους αναγνωρίσωτην τεράστια συμβολή τους στη συγγραφική μου καριέρα. Χωρίςαυτήν την εξωφρενική οικογένεια θα ήμουν ένας ακόμαφυσιολογικός, υγιής άνθρωπος. Σου ακούγεται αυτό γιασυγγραφέας;

Τη λατρεύω την Άννα-Μαρία. Την καμάρωνα και την καμαρώνωακόμα, παρόλο που ‘χω μήνες να τη δω. Περιμένω μ’ αγωνία την

έκδοση κάθε καινούριου της βιβλίου, ρουφάω μ’ απόλαυση τιςλέξεις της και ξαναβρίσκω ανάμεσα στις γραμμές το ανατρεπτικό γέλιο και την πληθωρική, θηλυκή της φιγούρα.

Εκείνο το πικραμένο Κυριακάτικο απόγευμα την υποδέχτηκα σαναπό μηχανής θεά. Με βούτηξε απ’ το μπράτσο και με παρέσυρε στηνάλλη άκρη της σάλας. Κάτσαμε στο σκαμνάκι του πιάνου. Λίγο πριν γυρίσω -με χαρά- την πλάτη μου στους κοσμικούς, έψαξα με το

βλέμμα να βρω τον Κων/νο. Κουβέντιαζε -τα των υπολογιστών,υποθέτω- με το γενικό κουμάντο της IBM στην Ελλάδα. Μπορούσανα κουτσομπολέψω χωρίς ν’ ανησυχώ γι αυτόν.

- Μεγάλη ιστορία αυτό το πιάνο, άρχισε η κουνιάδα μου. Ποτέ δενθα ξεχάσω τα μαρτυρικά απογεύματα που προσπαθούσα ναμεταμορφωθώ σε σολίστ, υπό τις ένρινες οδηγίες της ανέραστης

pdf by elifrac



78

Γαλλίδας δασκάλας μου. Το σιχαινόμουν το πιάνο! Θεέ μου, τι μπορεί να τραβήξει ένα παιδί απ’ τις μονομανίες των γονιών του!

Εμένα μου λες! Η ταμένη στη διανόηση κόρη, που τόλμησε ναεπιδείξει ταλέντο στο χορό.

Σκέφτηκα την εικόνα μας, έτσι όπως καθόμασταν σ’ εκείνο τοσκαμνάκι. Δυο όμορφες, νέες γυναίκες, με τις πλάτες γυρισμένες στηδήθεν πραγματικότητα. Η μια προοριζόταν για άχρωμη και άοσμηκοσμική, διακοσμητική φιγούρα στο πλευρό ενός βιομηχάνου ήεφοπλιστή συζύγου. Έγινε μαχητική φεμινίστρια, αναρχική,συγγραφέας και παντρεύτηκε έναν μπρατσαρά οικοδόμο.

Η άλλη, προοριζόμουν για φεμινίστρια, μαχητική αριστερή,διανοούμενη, ίσως συγγραφέας. Έγινα παρολίγον χορεύτρια και διακοσμητική σύζυγος στο πλευρό ενός πλούσιου Συζύγου.

- Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε απ’ την επιρροή τωνοικογενειών μας, συνέχισα φωναχτά τη σκέψη μου. Αντιδρούμε στις

επιλογές και τις προσδοκίες τους πράττοντας τα εκ διαμέτρουαντίθετα. Και δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου πως οι δήθενσυνειδητές αποφάσεις μας παίρνονται μόνο και μόνο για τη χαράτης κόντρας.

- Μίλα για τον εαυτό σου, απάντησε η κουνιάδα μου. Εγώ πάντα ήθελα να γράφω. Ίσως αν είχα την υποστήριξή τους να ‘γραφα πιοεύκολα και πιο αντικειμενικά. Ίσως και όχι. Όσο για τον ανόητο

γάμο μου, δεν μετανιώνω, καλή μου. Μου ‘δωσε τη Ρόζα.

Δεν είχε κι άδικο. Εκείνη -μετά από σαράντα κύματα- κατάφερε ναφτιάξει τη ζωή της όπως την είχε φανταστεί. Πάλεψε και μάτωσε,αλλά δε λύγισε. Ίσως γιατί είχε να παλέψει και για τη Ρόζα.

pdf by elifrac



79

Ενώ εγώ; Βολόδερνα βολεμένη στην τεμπελιά μου, ξόδευα τον χρόνο μου ψάχνοντας να βρω ενόχους για την απραξία μου. Η μαμά,ο μπαμπάς, ο Κων/νος και η πουτάνα η κοινωνία.

Εκείνη τη στιγμή, στο σκαμπό του πιάνου των Αποστολόπουλωνκαι με την πλάτη μου γυρισμένη στο τσάι, ένιωσα πόσο πολύ μουέλειπε ο χορός.


1.

Την Τετάρτη συνάντησα τα κορίτσια σ’ ένα μπαράκι στην πλατείαΜαβίλη. Μικρό και διακριτικό, μαζεύει κυρίως παράνομαζευγαράκια και μοναχικούς, ημι -αλκοολικούς γιάπηδες. Ήταν για

μας το στέκι «εκτάκτου ανάγκης», εκεί μπορούσαμε να τα πούμε μετην ησυχία μας, χωρίς τον φόβο της ξαφνικής εμφάνισης κάποιου γνωστού.

Το πρωί μου είχε τηλεφωνήσει σ’ έξαλλη κατάσταση η Λίλιαν:

- Πρέπει να σας δω οπωσδήποτε, άρχισε χωρίς προκαταρτικά και τονίζοντας το «οπωσδήποτε». Έχω ειδοποιήσει και τη Στέλλα. Στις

9.00 στην πλατεία, εντάξει;

- Τι έπαθες, παιδάκι μου; Συμβαίνει τίποτα; απόρησα, περισσότεροαπ’ το αλάφιασμα που άκουγα στη φωνή της.

- Δεν μπορώ να σου πω απ’ το τηλέφωνο. Α, και μην κάνεις καμιάμαλακία, έχω πει στον Λεωνίδα πως θα πάμε θέατρο. ΣτονΤσακίρογλου. Γεια!

pdf by elifrac



80

Μου το ‘κλεισε. Άκου στον Τσακίρογλου! Φυσικά περίττευαν οι λεπτομέρειες. Χέστηκε ο Κων/νος -κι ο Λεωνίδας, επίσης- για τιςθεατρικές μας επιλογές.

Πήρα τη Στέλλα. Ζήτησα απ’ το κέντρο να με συνδέσουν κι άκουσατη γνώριμη, κοφτή φωνή:

- Νικολάου! απαντούσε πάντα μ’ αυτοπεποίθηση.

- Στ’ αρχίδια μας, της ανταπαντούσα.

Ήταν η μόνιμη αντίδρασή μου στη χαριτωμένη αλαζονεία της. Τηςτο ‘κανα απ’ όταν ήμασταν έφηβες και παρόλα αυτά την ξάφνιαζαακόμα.

- Δεν ντρέπεσαι, ρε τσόλι, παντρεμένη γυναίκα; Τέτοια σου ‘μαθα ναλες; Έτσι σε μεγάλωσα; Πού είναι η ανατροφή σου; Οι καλοί σουτρόποι;

- Δεν σου απαντάω γιατί θ’ απογοητευτείς περισσότερο, γέλασα.Δεν μου λες, τι έπαθε η άλλη πρωί -πρωί;

- Δεν ξέρω, ρε γαμώτο, κι εγώ ανησύχησα, σοβαρεύτηκε η Στέλλα.Λες να συμβαίνει τίποτα τραγικό;

- Υποψιάζομαι πως πρόκειται για προεόρτιο σύνδρομο, μίλησε ηλογική και η πείρα μου σχετικά με τη Λίλιαν. Ο αντρούλης της

σκοπεύει να δεξιωθεί για τα Χριστούγεννα όλο το προσωπικό του.Λίγο ο πανικός των προετοιμασιών, λίγο που θα ‘ρθει φάτσα-κάρταμε τον Αλέκο και τη γυναίκα του - πολύ θέλει η Λίλιαν για ναφλιπάρει;

Συμφωνήσαμε πως κάτι τέτοιο έτρεχε, φλυαρήσαμε λίγο ακόμα κι είπαμε au revoir για το βράδυ. Μόνο που φυσικά πέφταμε έξω. Ταπράγματα ήταν σοβαρότερα απ’ όσο φανταζόμασταν.

pdf by elifrac



81

2.

Στις 8.30 βρισκόμουν στην Κηφισίας μαζί με χιλιάδες άλλουςΈλληνες κι αλλοδαπούς, που επέλεξαν - για άγνωστους λόγους- νακατέβουν Τεταρτιάτικα στο κέντρο.

Θυμάμαι πως ήμουν σε έξαλλη κατάσταση, τα χέρια μου έσφιγγανδυνατά το τιμόνι και τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου,συμπαρασύροντας στην πορεία τους την καινούρια υποαλλεργικήμου μάσκαρα. (Μαύρο δάκρυ, στην κυριολεξία του.)

Είχα μόλις σκοτωθεί με τον Κων/νο μετά από πολύ καιρό συζυγικήςνηνεμίας. Εκεί που πίναμε τον απογευματινό μας καφέκαμαρώνοντας το φρεσκοστολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρομας, στα καλά καθούμενα δηλαδή, μου ‘ρθε ν’ ανασύρω απ’ τα βάθητου παρελθόντος τη μοναδική αιτία ενός τρικούβερτου καβγά:

- Κων/νε, έχω βαρεθεί να κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι. Θέλω ναξαναδουλέψω.

Έτσι, στην ψύχρα. Χωρίς καμιά πολιτική, ένα «ξέρεις, μωρό μου» ήένα «σ’ αγαπάω, αγάπη μου». Τίποτα. Απλά, με τον μόνο τρόπο πουξέρω να μιλάω, τον τρόπο που μου προσάπτει με τη χαρακτηριστική της ευφράδεια η μαμά μου:

- Είσαι ζώον, πουλάκι μου. Δείξε λίγη διπλωματία, λίγη τσαχπινιά.Χριστέ μου, σε ποιον έμοιασε αυτό το παιδί; Παίξε τις βλεφαρίδεςσου, χαμογέλασε λίγο, άκουσες ποτέ κανέναν να τον έβλαψε ένα χαμόγελο;

Η παραπάνω συμβουλή ακολουθεί τον δρόμο και των υπολοίπωνπου μου δίνει κατά καιρούς η μαμά: στα παλιά μου τα παπούτσια.Έτσι το σκεφτόμουν, έτσι το αισθανόμουν, έτσι έπρεπε να το πω.

pdf by elifrac



82

Ο Κων/νος έκανε πως δεν άκουσε. Μάλιστα, σηκώθηκε, μάζεψε τοσερβίτσιο του καφέ, το πήγε στο νεροχύτη κι άρχισε να το πλένει (τι κάνει ο άνθρωπος για ν’ αλλάξει συζήτηση)!

Εγώ τον ακολούθησα κι επανέλαβα και ξαναεπανέλαβα, ώσπουαυτός πήρε το σοβαρό του ύφος κι άρχισε να μου λέει πως δεν είναι σωστά αυτά τα πράγματα, πως το ‘χουμε ξεκαθαρίσει απ’ την αρχή,πως δεν ανέχεται να είναι η γυναίκα του χορεύτρια - ούτε αυτός,ούτε η οικογένειά του, ούτε ο κοινωνικός μας περίγυρος.

Ο κοινωνικός περίγυρος ήταν που μ’ έκανε, μάλλον, να τα πάρω στοκρανίο:

- Χέστηκα για τους άλλους, Κωνσταντίνε! Εδώ μιλάμε για μένα, γιατις ανάγκες μου. Νοιάστηκες ποτέ τι κάνω όλη μέρα κλεισμένη μέσαστο σπίτι; Κοντεύω να πάθω κατάθλιψη κι εσύ μου λες για τονκοινωνικό μας περίγυρο; Στο φινάλε, δεν σου ζήτησα να κάνωστριπ-τιζ οριεντάλ, σε μια σχολή θέλω να πάω να δείχνω πιρουέτεςστα πιτσιρίκια!

Κι άλλα πολλά. Η κουβέντα χόντρυνε, ο Κων/νος ήταν ανένδοτοςκαι του είπα ένα σωρό, που μπορεί στην πραγματικότητα να ταεννοούσα, αλλά όλα μαζί ακούστηκαν λάθος.

Εκείνος πληγώθηκε και κλείστηκε στο γραφείο με τον υπολογιστήκι εγώ απέμεινα να κλαίω στο σαλόνι, μόνη, προσβεβλημένη και ανίσχυρη.

3.

Αυτή τη φορά είχαμε εκπληκτικό timing. Μπήκα πρώτη στομισοσκότεινο μπαράκι, έκλεισα το μάτι στον Τάκη τον barman κι έκατσα σ’ ένα γωνιακό, απομονωμένο τραπέζι. Την ώρα που έβγαζα

pdf by elifrac



83

το παλτό μου μπήκε φουριόζα η Στέλλα, με το κράνος και τις μπότεςτης, χαιρέτησε μ’ αυτόν τον αμερικάνικο μπασκετικό τρόπο τονΤάκη και φίλησε εμένα σταυρωτά. Μέχρι να βολευτεί, έκανε τηνεμφάνισή της η Λίλιαν μ’ ένα εκπληκτικό καπέλο και λεοπάρ,συνθετική γούνα. Δεν χαιρέτησε κανέναν. Μας είδε κατευθείαν, ήρθε καρφωτή στο τραπέζι και σωριάστηκε στην καρέκλα μ’ ένανθεατρικό αναστεναγμό.

- Τι έγινε, παιδάκι μου, μας κατατρόμαξες, της είπαμε με μια φωνή.

Μας έκανε νόημα να περιμένουμε.

- Ένα μπουκάλι Glenfiddich, πάγο και τρία ποτήρια, διέταξε τησερβιτόρα. Περιμένετε, διέταξε εμάς.

- Ποιος θα πιει ένα μπουκάλι, ρε Λίλιαν, αντέδρασε η Στέλλα. Όλεςοδηγούμε. Εγώ έχω έρθει με το βεσπάκι...

- Αμάν, ρε Στέλλα, αυτό το βεσπάκι, εξέφρασα την ανησυχία μου.

Μες τον ψόφο! Μια ζωή το ‘χεις, έχω σιχαθεί να σε βλέπω...

- Αυτό ήθελα να σας πω, μου απάντησε. Λέω να πάρω καινούριαμηχανή, κανονική, εξακοσάρα. Αλλά μάλλον -δίστασε, ρίχνοντας μιαματιά στη Λίλιαν- μάλλον, μπορεί να περιμένει.

Όπως μπορούσε να περιμένει κι ο καβγάς με τον Σύζυγο πουπήγαινα αποφασισμένη να τους ανακοινώσω. Η Λίλιαν καθόταν

απέναντί μου, εμφανώς κατάχλομη ακόμα και στο ημίφως,αμακιγιάριστη και με τρεμάμενα χέρια που δυσκολεύονταν νακρατήσουν το ποτήρι με το ουίσκι, που ‘χε φτάσει στο μεταξύ.

Πήρε βαθιά ανάσα:

- Η γυναίκα του Αλέκου τα ξέρει όλα!

pdf by elifrac



84

Χλομιάσαμε κι εμείς. Ώστε αυτό ήταν, λοιπόν. Ούτε προεόρτιακρίση, ούτε κούραση, ούτε τίποτα. Σε ανύποπτο χρόνο, συνέβη αυτόπου έτρεμε οχτώ ολόκληρα χρόνια.

- Μα πώς..., έκανε μια απόπειρα η Στέλλα.

Πώς! Όπως γίνεται συνήθως. Η αδελφή της είχε μια δουλειά στοκέντρο και είχε χαθεί στα στενάκια. Ξαφνικά βλέπει απ’ τη γωνίατον γαμπρούλη της, που ήταν τάχα στο γήπεδο, να μπαίνει με δικότου κλειδί σε μια πολυκατοικία. Πέντε λεπτά αργότερα τονακολούθησε μια εντυπωσιακή ξανθιά, που κάτι της θύμιζε - αλλάδεν θυμόταν τι.

Τα πρόλαβε όλα στην αδελφή της κι αποφάσισαν να προσλάβουνντεντέκτιβ, ώστε ν’ ανακαλύψουν τι συμβαίνει. Σε δυο βδομάδεςείχαν στα χέρια τους όλες τις αποδείξεις: διευθύνσεις, τηλέφωνα, τιςακριβείς ώρες που συναντιόταν το παράνομο ζεύγος και τοκυριότερο; φωτογραφίες! Μεγάλου μεγέθους έγχρωμεςφωτογραφίες, που απεικόνιζαν σε τρυφερά ενσταντανέ τον ήσυχο

φίλαθλο Αλέκο και την κοσμική σύζυγο του αφεντικού του.

Άφρισε η καμηλοπάρδαλη! Τον περίμενε να γυρίσει το μεσημέρι απ’τη δουλειά, και του τα σερβίρισε αντί για τα γεμιστά που του είχετάξει.

- Κι ο Αλέκος πώς αντέδρασε; εξέφρασα την απορία μου σίγουρηπως εκπροσωπώ και τη Στέλλα, που ‘χε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Ο Αλέκος βρήκε την ώρα να θυμηθεί πως είναι άντρας. Ταπαραδέχτηκε όλα, με σοβαρότητα και ψυχραιμία. Δήλωσε στη γυναίκα του πως είναι ερωτευμένος τρελά με τη Λίλιαν, πωςβλέπονται συστηματικά εδώ και χρόνια και, τελικά, πωςευχαρίστως θ’ αναλάμβανε τις ευθύνες του δίνοντάς της διαζύγιοκαι διατροφή.

pdf by elifrac



85

Η κυρία του, φυσικά, τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές απειλώνταςτον πως δεν θα τον αφήσει ποτέ να ξαναδεί τα παιδιά του, πως θακάνει έναν αιώνα να πάρει διαζύγιο, πως θα το μετανιώνει σ’ όλητου τη ζωή, πως θα τα πει όλα στον Λεωνίδα.

- Ω, Θεέ μου, μίλησε η Στέλλα αυτή τη φορά. Πιστεύεις πως θα τοκάνει;

Ο Αλέκος τη διαβεβαίωνε πως όχι. Παρότι καμηλοπάρδαλη, ήτανκαλή και αξιοπρεπής γυναίκα. Μόλις ξεπερνούσε το πρώτο σοκ -πουδεν ήταν και μικρό- θα τους άφηνε στην ησυχία τους. Να χαρούν,επιτέλους, τον έρωτά τους.

- Κοντεύω να σκάσω, κορίτσια. Ο ηλίθιος, πλέει σε πελάγη ευτυχίας.Επιτέλους, μου λέει, θα μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί σαν κανονικόζευγάρι. Λες κι όλος μου ο καημός τόσα χρόνια ήταν πώς θα τ’αντιμετωπίσει η γυναίκα του! Πώς θα ζήσουμε μαζί; Στη γκαρσονιέρα; Ή σε κανένα αυθαίρετο στην Ελευσίνα; Που μόλις ταμάθει ο Λεωνίδας όχι μόνο θα τον απολύσει αλλά θα φροντίσει να

μην ξαναβρεί δουλειά στον αιώνα τον άπαντα. Και τα παιδιά; Τρίατα δικά μου, κι ένας ο μεγάλος του γιος - που θα τον πάρει -τέσσερα. Πώς θα ζήσουμε;

Είχα πιει τρία ποτήρια καλού ουίσκι. Άκουγα την τραγική αφήγησητης φιλενάδας μου με σφιγμένα χείλη. Όταν όμως έφτασε σ’ αυτό τοτελευταίο δραματικό «πώς θα ζήσουμε;» δεν άντεξα άλλο. Άρχισανα γελάω ασυγκράτητα, τόσο ασυγκράτητα που νίκησα τη δυνατή

μουσική κι έκανα όλο το μπαρ να γυρίσει να με κοιτάξει.

Φανταζόμουν τη Λίλιαν με συνθετικό φουστάνι συνοικιακήςμπουτίκ, σαγιονάρες και μαύρες ρίζες στην κάποτε κατάξανθη κόμητης να ποτίζει μια γλάστρα με γεράνια στο μικροσκοπικό μπαλκόνι τους. Μέσα στο δωμάτιο με τα σουηδικά έπιπλα τσακώνονται τατέσσερα σκατόπαιδα για το τηλεκοντρόλ. Κι απ’ τη γωνιά τουδρόμου εμφανίζεται ο Αλέκος, σαν άλλος Ξανθόπουλος, με τα

pdf by elifrac



86

βρώμικα ρούχα της δουλειάς κι ένα τεράστιο χαμόγελο για τηνοικογενειακή του ευτυχία.

Κατάφερα να τους διηγηθώ το όραμα μέσα απ’ τα γέλια μου και σελίγο όλο το μπαρ διασκέδαζε με τις τρεις κομψές κυρίες πουξεκαρδίζονταν σαν χαζές, κρατώντας τις κοιλιές τους.

Ώσπου διαπίστωσα πως η Στέλλα δεν γελούσε πια. Με το πρόσωποκρυμμένο στις παλάμες της έκλαιγε με τους ανεξέλεγκτους λυγμούςμιας νευρικής κρίσης.

Μείναμε να την κοιτάμε χωρίς να ξέρουμε πώς ν’ αντιδράσουμε σ’αυτό το ξέσπασμα, αφού δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε τι το είχε προκαλέσει.

Τότε η Στέλλα σήκωσε τα μάτια και μας κοίταξε μ’ ένα άσχημο,πικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της.

- Το φαντάζεσαι, Λίλιαν; Ο άχρωμος, βαρετός Αλέκος βουτάει στο

άγνωστο, παρατάει τα σίγουρα για να ζήσει τον έρωτά του. Σ’αγαπάει και στο αποδεικνύει κομματιάζοντας όλα του τα δεδομένα.

» Ενώ ο γοητευτικός, περιπετειώδης Μιχάλης μου, προτιμά να μεπηδάει κάθε Τρίτη και Πέμπτη, η τέλεια λύση για έναν εργαζόμενο.

» Είσαι κωλόφαρδη, Λίλιαν. Έχεις το δικαίωμα να διαλέξεις.

4.

Γύρισα στο σπίτι με ταξί, καλές τρεις τα ξημερώματα. Είχαμε πιει,τελικά, το μπουκάλι συν έξι σφηνάκια καμικάζι του Τάκη. Ήμαστανλιώμα κι οι τρεις όταν χωρίσαμε, αφού είχαμε γελάσει κι είχαμεκλάψει, ευτυχισμένες τουλάχιστον που είχαμε η μια τις άλλες.

pdf by elifrac



87

Μπήκα στο χολ παραπατώντας, προσέχοντας να μην κάνω φασαρίακαι ξυπνήσω το μπαμπούλα. Το βλέμμα μου έπεσε στον μεγάλοκαθρέφτη που αντανακλούσε όλη μου τη μεγαλοπρέπεια.

- Φαντάσου να σ’ έβλεπε σ’ αυτά τα χάλια, απευθύνθηκα επικριτικάστον εαυτό μου. Ή, ακόμα καλύτερα, φαντάσου να σ’ έβλεπαν οι αγαπημένοι σου γονείς, ανόητη μαλακισμένη!

Μου χαμογέλασα ναζιάρικα και μου θύμισα τη μαμά μου. Μεπαρατήρησα καλύτερα (ή «μας» τέλος πάντων, αφού μ’ έβλεπαδιπλή). Εκτός απ’ τα μαλλιά μου και τα ψηλοτάκουνα χορευτικάπαπούτσια με τη μπαρέτα, όλα τ’ άλλα πάνω μου ήταν «δανεικά». Ηφαρδιά μεταξωτή φούστα έμοιαζε βγαλμένη απ’ τη γκαρνταρόμπατης κουνιάδας μου, το στενό, μοντέρνο μπλουζάκι ταίριαζε σίγουραστη Στέλλα και το μακρύ, δερμάτινο παλτό -που στοίχιζε όσο έναμεταχειρισμένο αυτοκίνητο- θα μπορούσε άνετα να ‘χει αγοραστεί απ’ τη Λίλιαν.

Ακόμα και το ύφος μου, σοβαρό κι ειρωνικό, παρέπεμπε εμφανώς

στον πατέρα μου.

- Γι αυτό δεν έχεις όνομα, μικρή μου. Για τους άλλους είσαι αγάπητους, μωρό τους, κουκλίτσα τους και για κείνον κυρίαΑποστολοπούλου. Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό σου είναι ηέλλειψη προσωπικότητας. Σε συμπαθεί όλος ο κόσμος γιατί δενβρίσκουν λόγο να σ’ αντιπαθούν. Κι αν τους ρωτήσεις ποια είσαι στ’αλήθεια, δεν θα ξέρουν τι να σου πουν.

» Πόσο καλά μπορείς να κρύβεσαι! Ένα γλυκό, χαριτωμένο πλάσμα,μια κούκλα για παιδιά, που όταν την κουνάς ανοιγοκλείνει ταβλέφαρα και λέει σ’ αγαπώ.

Ήμουν μεθυσμένη. Μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, πέταξα από πάνωμου τα ρούχα-σημάδια των άλλων και καβάλησα τον Κων/νο.

pdf by elifrac



88

Τελείωσε με την κραυγή μου, πριν προλάβει καλά-καλά να ξυπνήσει,πριν καταλάβει τι σήμαινε αυτός ο έρωτας για μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

1.

Ο πρώτος στον οποίο το παραδέχτηκα ανοιχτά ήταν ο Ερνέστος.Μας είχε δει μαζί δυο φορές και, όπως αποδείχτηκε, του έφτανανκαι του περίσσευαν.

Είχαν τελειώσει -επιτέλους, έλεγα- οι γιορτές, κόντευε Φλεβάρης κι είχα περάσει ένα απόγευμα απ’ το μαγαζί να τον δω, γιατί τον είχα χάσει. Μετά θα ‘ρχόταν ο Κων/νος να με πάρει να βγούμε με τονΛεωνίδα και τη Λίλιαν.

- Λοιπόν, μου χαμογέλασε, πότε υπολογίζεις να ρίχνεις τον ωραίοσου φίλο;

- Δεν κατάλαβα, αν και είχα καταλάβει πολύ καλά.

- Τον Μήτσο, διευκρίνισε. Πότε υπολογίζεις να πέφτει;

Ήταν η δεύτερη φορά που μου το ‘κανε. Η πρώτη ήταν στο σχολείομε τον Βασίλη, ένα συμμαθητή μας στο Πειραματικό.

Ωραίος γκόμενος ο Βασίλης αλλά ανεκμετάλλευτος. Και ακατέργαστος. Δεν ήξερε να ντυθεί, δεν ήξερε να φερθεί. Μόνο με ταΜαθηματικά ασχολιόταν, το καμάρι κι η ελπίδα της ΕλληνικήςΜαθηματικής Εταιρείας.

pdf by elifrac



89

Εμένα όμως μου άρεσε. Κι όσο έδειχνε ν’ αγνοεί την ύπαρξή μου,τόσο κόλλαγα. Ο κακομοίρης, όπως αποδείχτηκε, κώλωνε και καλημέρα να μου πει. Αν δεν ήταν ο Ερνέστος, που κατάλαβε πωςτον γουστάρω και φρόντισε να μας αφήσει μόνους στο δωμάτιοστην πενταήμερη, ο Βασίλης πιθανότατα θα ήταν ακόμα παρθένος.(Μετά από μένα ξεψάρωσε και τελευταία έμαθα πως παντρεύτηκεμια μοντέλα δίμετρη, που δεν μπορεί να κάνει ούτε πρόσθεση).

Με τον Μήτσο, όμως, ήταν αλλιώς. Εγώ εκείνη την εποχή δεν το ‘χαπαραδεχτεί ούτε στον εαυτό μου. Ούτε εκείνος, άλλωστε, μου‘δειχνε κάτι.

Παίζαμε ακόμα τους φίλους. Και μάλιστα πολύ πειστικά.Συναντιόμασταν σε καφετέριες και κουτούκια, στριμώχναμεανάμεσά μας άδεια ποτήρια και γεμάτα τασάκια και κουβεντιάζαμε για τη ζωή και τον άνθρωπο.

Ποτέ δεν αφήναμε τις συνομιλίες μας να ξεστρατίσουν στο φλερτ κι αν τύχαινε καμιά φορά, κάναμε τα κορόιδα κι αλλάζαμε θέμα.

Ο Μήτσος είχε ενταχτεί στην παρέα μου, την εκτός- γάμου παρέαμου. Τον ήξεραν οι γονείς μου, τα κορίτσια, η Άννα-Μαρία και δυστυχώς - ή ευτυχώς;- ο Ερνέστος.

Γι αυτό έκανα πως αρπάχτηκα μ’ αυτό που μου είπε. Άρχισα τα «μα,όχι», τα «τι ‘ναι αυτά που λες» και «δεν μπορώ να έχω ένανκαινούριο φίλο; να, πώς είμαστε εμείς».

- Εγώ, λουλούδι μου, σε τρώω στη μάπα χρόνια τώρα. Εγώ σ’ έχω γεννήσει. Σ’ έχω δει να κλαις, να ξερνάς, να κατουράς στη μέση τουδρόμου. Όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ να σε δω σαν γυναίκα,με πληροφόρησε ο Ερνέστος.

- Α, γι αυτό δεν τα ‘χουμε φτιάξει τόσα χρόνια. Γιατί δεν θέλεις εσύ!παρεξηγήθηκα.

pdf by elifrac



90

- Άσε τις μαλακίες, μικρή! Εμείς είμαστε αδέλφια. Ξέρεις πολύ καλάτι σου λέω για τον Μήτσο. Μην μου κάνεις την παλαβή. Υπάρχει κάτι μεταξύ σας, χημεία, ξέρω ‘γω; Αιωρείται στην ατμόσφαιρα,όταν κοιτάζεστε στα μάτια δημιουργείται στο ενδιάμεσο ολόκληρο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.

» Μέσα σου το ξέρεις πολύ καλά. Τώρα δεν σου μένει άλλο από τονα το παραδεχτείς.

2.

Το βράδυ η Λίλιαν ήταν μες την τρελή χαρά. Πήγαμε για φαγητό σ’ένα από ‘κείνα τα νεοϋορκέζικου στιλ μαγαζιά, όπου άλλοι πίνουν κι άλλοι τρώνε - όλοι, πάντως, πληρώνουν τα κέρατά τους.

Δεν έβαλε γλώσσα μέσα. Έκανε αστειάκια στον Λεωνίδα, τον τάιζεστο στόμα, μέχρι που σηκώθηκε να χορέψει το I will survive.

Στην τουαλέτα -εκεί που οι γυναίκες πάνε δυο-δυο γιατί, όπως λέει ο θρύλος, η μια τουλάχιστον είναι μεθυσμένη- δεν μου ‘δωσε κανέναστοιχείο.

- Όλα πάνε καλά, αρκέστηκε να μου πει. Θα σας τα εξηγήσωλεπτομερώς αύριο.

«Αύριο», που ήταν η καθιερωμένη Σαββατιάτικη τσάρκα, μας ταείπε με το νι και με το σίγμα.

- Η καμηλοπάρδαλη πέρασε στην αντεπίθεση, αγάπες μου.Συναντήθηκε με τον Αλέκο και του βγήκε απ’ τ’ αριστερά.

- Πόσο αριστερά; ρώτησα ανήσυχη.

pdf by elifrac



91

- Άκρα αριστερά! Τον είδε έτσι ράκος και φαίνεται τον πόνεσε ηψυχή της.

Για να μην τα πολυλογεί η Λίλιαν, η Σύζυγος έδειξε πρόθυμη να ταξεχάσει όλα. Του είπε πως η ερωτική αποκλειστικότητα είναι μιαμικροαστική μπούρδα, πως είχε κι αυτή εραστή τα πρώτα χρόνιατου γάμου τους και πως δεν την ένοιαζε για τη γυναίκα τουαφεντικού - απλώς δεν ήθελε να χάσει τον Αλέκο που ήξερε κι αγαπούσε.

Είχα μείνει ξερή. Ήταν το τελευταίο που περίμενα ν’ ακούσω απ’ τα χείλη μιας -κατά τη γνώμη μου- συνοικιακής κυράτσας.

Η Στέλλα, αντίθετα, εμφανίστηκε πιο καχύποπτη:

- Δουλεύει η καμηλοπάρδαλη; ρώτησε.

- Όχι, απάντησε η Λίλιαν. Ούτε το Λύκειο δεν έχει τελειώσει.

- Ε, γι αυτό, αγάπη μου, την είδε Σιμόν ντε Μποβουάρ! Προκειμένουνα χάσει το μισθό, έστω και του λογιστάκου, προτίμησε να το παίξει σεξουαλικά απελευθερωμένη. Πώς θα τα ζήσει δυο παιδιά;

- Χέστηκα, Στέλλα. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι πως του πρότεινενα γυρίσουν πίσω στο Βόλο, στους δικούς της, και να κάνουν μιανέα αρχή.

Κι ο Αλέκος αποφάσισε να ενδώσει, αφού όπως είπε στη Λίλιαν μεπόνο καρδιάς ήταν κρίμα, στα καλά καθούμενα, να κλείσουν δυοσπίτια.

- Μα το Θεό, κορίτσια, μας έλεγε ξεκαρδισμένη η φίλη μας, έτσι μουείπε. Να κλείσουμε δυο σπίτια!

pdf by elifrac



92

Γελάσαμε πολύ εκείνη τη μέρα με την τροπή που ‘χε πάρει οπαράνομος έρωτας της Λίλιαν και του Αλέκου. Κι έπειτα ήρθε ησειρά της Στέλλας να μιλήσει:

- Έχω κι εγώ να σας πω ένα νέο, φιλενάδες. Θυμάστε εκείνον τοντύπο που σας έλεγα απ’ το γυμναστήριο; Απ’ την τάξη της aerobic;Ε, λοιπόν, χτες πιάσαμε την κουβέντα. Είναι έξι μήνες μικρότερόςμου, τον λένε Σωτήρη και κάνει διδακτορικό στην Ψυχολογία. Μουφάνηκε πολύ συμπαθητικός.

(Η Στέλλα τα ‘λεγε όλα αυτά με κατεβασμένα μάτια και μιατσαχπινιά στη φωνή, που είχα να την ακούσω προ Μιχάλη).

- Είπαμε να βγούμε αύριο. Για κανένα σινεμά, τίποτα σπουδαίο. Να γνωριστούμε λίγο καλύτερα.

- Έλα, Παναγία μου! αναφώνησε με γνήσια θεσσαλική προφορά ηΛίλιαν. Κι ο Μαλάκας;

- Ο Μαλάκας έχει αρχίσει και μου τη σπάει. Όσο φουσκώνει ηΜαλάκω, τόσο πιο μουρόχαβλος γίνεται. Έχω μάθει τα πάντα για τοσυναρπαστικό ζήτημα της εγκυμοσύνης στα σαράντα. Νομίζω πωςαρχίζω σταδιακά και τον βαριέμαι.

Να, λοιπόν, που κι οι δυο μου φιλενάδες, μέσα σ’ ένα πρωινό,διόρθωσαν τις ζωές τους, τις έφεραν -όμορφες και γελαστές- σταμέτρα τους. Για μια φευγαλέα στιγμή ένιωσα να τις ζηλεύω. Μα

αμέσως υπερίσχυσε η χαρά μου.

- Αυτά πρέπει να τα γιορτάσουμε, κορίτσια. Και μάλιστα άμεσα. Τηνάλλη βδομάδα που, όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, έχω τα γενέθλιά μου, θα κάνω ένα πάρτι προς τιμή σας.

- Μόνο που αυτή την τιμή θα την ξέρουμε αποκλειστικά οι τρεις μας,διευκρίνισε η Λίλιαν.

pdf by elifrac



93

Οι τέσσερίς μας, σκέφτηκα εγώ, αλλά δεν το είπα.

- Το άλλο Σάββατο, εντάξει; Θα γίνει της κακομοίρας! Θα καλέσουμεμόνο φίλους και θα το κάψουμε, συνέχισα ενθουσιασμένη.

Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν με νόημα:

- Θα καλέσεις και τον Μήτσο; με ρώτησαν χαδιάρικα.

Δουλειά σας! είπα αυστηρά, αλλά δεν το εννοούσα. Και κοντά τα χέρια, που το εννοούσα.

3.

Ο Μήτσος ήταν ο τέταρτος που ήξερε τις περιπέτειές μας. Χωρίςονόματα, φυσικά -φύλαγε τα ρούχα σου- αλλά με κάθε λεπτομέρεια.

Εκείνος μ’ άκουγε με προσήλωση: έσμιγε τα φρύδια όταν ταπράγματα γίνονταν σκούρα, τα σήκωνε ειρωνικά στις τραγικές μουεξάρσεις, χαμογελούσε στ’ αγαπησιάρικα και ξελιγωνόταν ότανάρχιζα τις κρυάδες - που ο φίλος μου θεωρούσε «αστεία».

- Ψοφάω να μου διηγείσαι, Αποστολοπούλου, μου έλεγε. Έχεις έναντρόπο! Βέβαια, υποψιάζομαι πως τα πλακώνεις στη σάλτσα...

- Οικογενειακό κουσούρι, αγαπητέ μου, του απαντούσα. Πώςνομίζεις πως έγινε διάσημος για τις παραδόσεις του ο πατέρας μου;Ή πώς πουλάει αυτές τις μπούρδες για «τέχνη» η μάνα μου; Αν δενέχεις τίποτα να διηγηθείς απ’ τη ζωή σου, Μήτσο, τότε δεν ζεις. Δενθυμάμαι που το διάβασα, αλλά μερικές φορές νιώθω σαν να το ‘χωπει εγώ...

- Αλήθεια, γιατί δεν γράφεις; μου πρότεινε μια μέρα.

pdf by elifrac



94

- Α, όχι, δεν είναι για μένα αυτά. Έχω μεγαλώσει ανάμεσα σεσυγγραφείς, ξέρω τι σου λέω. Δεν έχω την απαιτούμενη πειθαρχίακαι αυτοσυγκέντρωση. Άσε, που δεν μπορώ να με φανταστώακίνητη τόσες ώρες. Εμένα ο λόγος της ύπαρξής μου είναι η κίνηση.

- Γιατί σταμάτησες να χορεύεις; με ρώτησε εκείνο το μεσημέρι, πουσυναντηθήκαμε να του πω για το πάρτι.

- Αυτή είναι μια άλλη ιστορία, τον έκοψα.

- Όχι, αυτή είναι η σωστή ιστορία, επέμεινε σοβαρά. Έχεις τέσσεριςμήνες τώρα που με τραβολογάς σε καφετέριες και κρασάδικα. Μουμιλάς ασταμάτητα. Ξέρω τα πάντα για τις φίλες σου - δεν ξέρω,όμως, τίποτα, για σένα. Τίποτα ουσιαστικό. Μου τα παρουσιάζειςόλα ρόδινα - τη ζωή σου, το γάμο σου... Κι όμως, έχεις αυτό τοθλιμμένο βλέμμα κάθε φορά. Μίλα μου, Αποστολοπούλου, δεν είμαι φίλος σου;

- Ορίστε, ρώτα με. Τι θες να μάθεις;

- Γιατί δεν χορεύεις;

- Γιατί βαριέμαι τις φασαρίες, Μήτσο. Δεν μ’ αρέσει να τσακώνομαι.Ο Κων/νος δεν ανέχεται την ιδέα να δουλέψω. Δεν είναι τουεπιπέδου μας, κατάλαβες; Ήταν το μόνο πράγμα που μου ζήτησε, κι εγώ σαν ηλίθια...

- Ν’ απαρνηθείς αυτό που είσαι; Κι ισχυρίζεται πως σ’ αγαπάει;

Δεν απάντησα. Είχαν τελειώσει τα προσχήματα μεταξύ μας. Δενμπορούσα - δεν ήθελα να τον κοροϊδεύω άλλο. Ούτε τον εαυτό μου.

Για λίγη ώρα μείναμε σιωπηλοί. Και ξαφνικά:

- Τον έχεις απατήσει ποτέ;

pdf by elifrac



95

- Ποτέ. Δεν έχω απατήσει κανέναν. Είναι ζήτημα προσωπικής ηθικής. Πρόσεξε: δεν κατακρίνω αυτούς που το κάνουν. Οι άνθρωποι που ξέρω, τουλάχιστον, έχουν τους λόγους τους και γιαμένα είναι σεβαστοί. Απλώς δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Δενυπάρχει λόγος. Όταν πάψω να θέλω κάποιον, τον αφήνω.

Σταμάτησα λίγο και σκέφτηκα αυτά που έλεγα. Ο Μήτσος μεκοιτούσε στα μάτια μ’ ένα παράξενο βλέμμα. Χαμήλωσα το δικό μουστο φλιτζάνι μου.

- Κι έπειτα, δεν μπορώ την ταλαιπωρία, συνέχισα σε πιο ανάλαφροτόνο. Ψέματα, κρυφά τηλεφωνήματα, βιαστικές συναντήσεις. Γιατί να βασανίζω το κορμάκι μου;

- Μάλιστα, σχολίασε στο γνωστό του ύφος.

Άρχιζε να με μαθαίνει επικίνδυνα. Και για κάποιο, απροσδιόριστοακόμα, λόγο δεν προσπαθούσα να του κρυφτώ.

- Λοιπόν, θα ‘ρθεις στο πάρτι μου;

- Μπορώ ν’ αρνηθώ; μου χαμογέλασε.

- Όχι.

- Τότε θα ‘ρθω.

4.

Το πάρτι έγινε τελικά Κυριακή που ήταν κλειστό το μαγαζί, ώστε ναμπορέσει να έρθει κι ο Ερνέστος. Ήταν όλοι εκεί. Τα κορίτσια, οΛεωνίδας, ο Σωτήρης -που αποδείχτηκε όντως νόστιμος και πολύσυμπαθητικός- η Άννα-Μαρία, δυο απ’ τα Αποστολοπουλέικαζευγάρια που μ’ άρεσαν για παρέα, κάποια παιδιά απ’ το μαγαζί και ο Μήτσος.

pdf by elifrac



96

Είχα νοικιάσει κάτι φοβερά μηχανήματα: μείχτες, ηχεία χιλιάδωνwatt, πικ -απ και τα ρέστα. Ο Ερνέστος είχε αναλάβει τη μουσική,ροκάκια και, για πιο μετά, λαϊκά και ρεμπέτικα.

Είχαμε τρελαθεί στο χορό, ειδικά εγώ που, πριν περάσει πολλή ώρα,είχα κατεβάσει έναν τόνο βότκα και είχα γίνει φέσι. Είχα ξεκινήσει τη βραδιά μ’ ένα κατακόκκινο, έξαλλο φόρεμα με ντεκολτέ, ψηλάτακούνια και τα μαλλιά μου κότσο. Στην πορεία έμεινε μόνο τοφόρεμα. Τα παπούτσια πετάχτηκαν σε μια γωνιά, ο κότσοςκατέρρευσε κι εγώ δεν άφηνα χορό για χορό.

Ο Μήτσος χαμογελούσε ακουμπισμένος στο μπουφέ, μ’ ένα ποτήρι στο χέρι, συζητώντας πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον. Δεν χόρευε. Στριφογυρνούσε για λίγο όποια από μας του κουνιότανπολύ, αλλά δεν είχε πατήσει στην πίστα.

Ώσπου ακούστηκαν οι πρώτες νότες από ‘κείνο το θαυμάσιοτραγούδι του Πορτοκάλογλου: «Σαν μοναχός, χωρίς το ράσο...». Μεκοίταξε και γονάτισα να του χτυπήσω παλαμάκια. Πάτησε σταθερά

στο παρκέ και άνοιξε τα χέρια του.

«...κλείσε τα μάτια σου, να φύγω, να χαθώ,

γι αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ.

Γι αυτά τα μάτια σου πεθαίνω, ξεψυχώ,

κλείσε τα μάτια σου ν’ αναστηθώ.»

Το πιο όμορφο ζεϊμπέκικο που ‘χω δει να χορεύουν. Αυτός οθεόρατος άντρας κινούσε το κορμί του με μιαν απίστευτη χάρη,αργά, βαριά, χωρίς περιττές κινήσεις, χωρίς φιγούρες και καμώματα.

pdf by elifrac



97

Γονάτισε μπροστά μου, έγειρε προς τα πίσω και χτύπησε τηνπαλάμη του στο πάτωμα. Το ποτήρι που είχα στα χέρια μου έφυγεστον απέναντι τοίχο κι έγινε χίλια κομμάτια.

Οι άλλοι γύρω μας γελούσαν και χειροκροτούσαν. Ο Ερνέστος μου‘κλεισε το μάτι. Η Άννα-Μαρία με κοιτούσε εξεταστικά. Τον Κων/νοδεν τον πήρε το μάτι μου.

Λίγο καιρό αργότερα, όταν κόντευαν να τελειώσουν εκείνοι οι δύσκολοι μήνες και μπορούσαμε ακόμα να συζητάμε σαν φίλες, ηπρώην κουνιάδα μου μού είπε πως εκείνο το βράδυ το κατάλαβανακόμα κι οι τυφλοί.

- Αυτό λέγεται σεξ, μωρό μου. Την ώρα που γονάτισε και κοιταχτήκατε, το κάνατε κανονικά μπροστά σε όλους μας. Οέρωτας, μερικές σπάνιες φορές, γίνεται κι έτσι. Χωρίς σωματικήεπαφή, μόνο με τα μάτια.

Έχω να την δω από τότε.

5.

Την άλλη μέρα ξύπνησα άρρωστη. Το κεφάλι μου κόντευε νασπάσει, το στομάχι μου ανακατευόταν και τα μάτια μου δεν έλεγανν’ ανοίξουν.

Στο σαλόνι η κ. Στέπα μάζευε τα σπασμένα γυαλιά. Στο ψυγείοβρήκα στερεωμένο με μαγνητάκι ένα σημείωμα του Κων/νου πουέλεγε να μην τον περιμένω για φαγητό, θα συναντούσε κάτι πελάτες.

Έβαλα μια κούπα καφέ και τηλεφώνησα στον Ερνέστο:

pdf by elifrac



98

- Πρέπει να σου μιλήσω. Είχες δίκιο.

- Πάντα έχω δίκιο, απάντησε με μετριοφροσύνη. Δεν έρχεσαι ναφάμε μαζί; Έλα απ’ το μαγαζί, θα φτιάξω κοτόσουπα. Θέλω κι εγώνα σου μιλήσω.

Έξω είχε βρομόκρυο. Τυλίχτηκα με κασκόλ και γάντια, και φόρεσακάτι τεράστια μαύρα γυαλιά, να μη φαίνεται η κατάχλομη, ένοχηφάτσα μου. Πήρα ταξί για το Κολωνάκι, δεν ήμουν σε θέση ναοδηγήσω.

Ο Ερνέστος ξέρει να γίνεται πολύ τρυφερός, όταν το θέλει. Μ’αγκάλιασε, με χάιδεψε, με κανάκεψε, σκούπισε τα δάκρυα και τιςμύξες μου και με τάισε δυο πιάτα ζεστή, μυρωδάτη κοτόσουπα.

- Τον θέλω, έλεγα μέσα απ’ τους λυγμούς μου. Τον γουστάρω. Θέλωνα κοιμηθώ μαζί του, να ξυπνήσω δίπλα του. Γιατί; πες μου. Δενείσαι αδελφός μου; Γιατί τα «πάντα» μου δεν μπορούν ναδιαρκέσουν; Γιατί τα «ποτέ» μου τα κυνηγώ και τα λούζομαι;

Όσο του άνοιγα την καρδιά μου τόσο βαλάντωνα. Το γεγονός ότι παραδεχόμουν το πάθος μου μ’ έκανε να νιώθω ακόμα πιο ένοχη.Όχι για τον Κων/νο, αυτόν μάλλον τον είχα ξεγράψει απ’ το πρώτοεκείνο πρωινό που μπήκε ο Μήτσος στην κουζίνα μου.

Ένιωθα ένοχη για την ανεπάρκειά μου, για την αδυναμία μου ναφτιάξω μια ξεκάθαρη σχέση. Φίλοι -φίλοι ή εραστές-εραστές. Σαν

την Λίλιαν.

- Νιώθω μπερδεμένη σαν έφηβη, Ερνέστο.

- Μα είσαι έφηβη, βρε βλάκα, μ’ αποπήρε και μ’ έκανε να χαμογελάσω. Δικαιούσαι την επανάσταση που δεν έκανες ποτέ. Μιαζωή θα παριστάνεις τη βολική και το καλό κορίτσι; Αν δενδιεκδικήσεις δεν θα ωριμάσεις ποτέ.

pdf by elifrac



99

Άλλαξε ύφος. Πήρε αυτό που με διαόλιζε: του ξερόλα.

- Θες να σε σώσω; Να σε βγάλω απ’ τη δύσκολη για άλλη μια φορά;

Δεν περίμενε να του απαντήσω.

- Σε χρειάζομαι. Αν με βοηθήσεις θα ξεχαστείς για λίγο - άσε που θανιώσεις χρήσιμη στην κοινωνία, άχρηστη αστή κυράτσα.

- Τι να κάνω; τον ρώτησα, σίγουρη πως ήθελε να τον καλύψω γιακαμιά γυναικοδουλειά.

- Πρέπει να λείψω για δυο βδομάδες. Θα πάω στην Ολλανδία να δωτην κόρη μου. Μεγαλώνει και πρέπει να γνωρίσει τον πατέρα της.Θέλω να κρατήσεις το μαγαζί. Ξέρεις τα κατατόπια και σου ‘χωεμπιστοσύνη. Μπορείς να το κάνεις;

Φαντάστηκα τα μούτρα του Συζύγου. Ένιωθα να τον μισώαπεριόριστα για την απραξία και την αδιαφορία του. Προτιμούσα

να με πλάκωνε στο ξύλο, παρά να κάθεται να περιμένει να τοναφήσω μόνο και κερατά.

Τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα καταλαβαίνω πως οΕρνέστος με καθοδηγούσε, με ανάγκαζε να επισπεύσω τα γεγονότακαι να πάρω τις αποφάσεις μου. Σαν μεγάλος αδελφός.

Τότε απλώς υπερίσχυσε το πείσμα μου να πικάρω τον Σύζυγο - και

να εντυπωσιάσω τον Μήτσο.

- Θα μπορούσα να αρνηθώ; Πήγαινε να δεις την κόρη σου και δώσ’της δυο φιλιά από μένα.

pdf by elifrac





101

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πόσα λίγα ήξερα για τον Μήτσο,τον καθημερινό Μήτσο, που σπούδαζε, δούλευε, ζούσε σ’ έναδιαμέρισμα στην Καλλιδρομίου, είχε φίλους, φίλες, ενδεχομένως και μια άλλη σχέση. Απορροφημένη απ’ τον απαιτητικό εαυτό μου, δενείχα βρει τον ελάχιστο χρόνο να μάθω τα βασικά της ζωής τουυποτιθέμενου κολλητού μου.

Αντίθετα, γνώριζα τις ακριβείς απόψεις του επί παντός επιστητού,το παρελθόν του, το μυστικό του όνομα και πως τον γούσταρα σαντρελή. Και σαν τρελή ζήλεψα τη Μαριλένα.

Ο Ερνέστος, που την ψυλλιάστηκε, μου γέλασε κατάμουτρα ότανπήγαμε να φέρουμε τα ποτά.

- Φίλη του είναι, ρε χαζή. Τι στραβομουτσούνιασες;

- Στραβομουτσούνιασα που την κουβάλησε. Είπαμε πως είναι ηαποχαιρετιστήρια βραδιά σου, τι την ήθελε αυτή; είπα τάχα μου.

- Μα δεν θα κάτσει ούτε για ποτό, με πληροφόρησε εκείνος. Απέξωτη συνάντησε και την έφερε να της δείξει το μαγαζί.

- Αααα, έκανα αδιάφορα, ενώ το χαμόγελο μου ‘χε φτάσει στ’ αυτιά.

- Και ξερός! επαύξησε ο Ερνέστος και πρόσθεσε: Βλαμμένη! Πότε θαμάθεις πια να ζεις τα πάθη σου;

2.

Άρχισα να μαθαίνω το ίδιο κι όλας βράδυ. Το μαγαζί είχε σχεδόναδειάσει, η ορχήστρα ετοιμαζόταν να τα μαζέψει, είχαμε πιει μιαθάλασσα κρασί κι εκεί που γελούσαμε με μια κοτσάνα της Λίλιαν οΜήτσος στύλωσε το βλέμμα του στο δικό μου:

pdf by elifrac



102

- Χόρεψέ μας, Αποστολοπούλου.

Οι άλλοι δεν έβγαλαν άχνα κι εγώ δεν έκανα ούτε μια τσιριμόνια.Σήκωσα το μακρύ, ροδί φουστάνι μου, έπιασα τις μπούκλες μουκότσο μ’ ένα μολύβι απ’ το μπαρ και χτύπησα τα τακούνια μου στοπάτωμα.

- Οι καστανιέτες σου είναι στο ράφι, με προέτρεψε ο καλός μουΕρνέστος.

Ζήτησα απ’ τα παιδιά να μου παίξουν ένα αργό, λυπημένο flamencoπου αγαπούσα πολύ. Ένιωθα στις φλέβες μου να κυλάει το κρασί και το κορμί μου τόσο ανάλαφρο, έτοιμο ξανά να μαγέψει, κι ας είχενα το κάνει χρόνια.

Στάθηκα στη μέση της σκηνής με τον προβολέα να με λούζει και σήκωσα τα μάτια.

- Εσύ μου χόρεψες, σκέφτηκα. Σειρά μου τώρα για να πατσίσουμε,

κι ύψωσα τα χέρια.

Όταν σταμάτησε η μουσική είχα ξαναγίνει εκείνη η θεά, η σαρωτικήθεά που ήξερα πως μπορούσα. Υποκλίθηκα βαθιά στο κοινό μου,που χειροκροτούσε και ξεφώνιζε, κι όταν ξανασηκώθηκα έψαξα ναδω τον Μήτσο.

Όρθιος, στεκόταν δίπλα στο τραπέζι, κι αφού με κοίταξε στα μάτια

για δέκα αιωνιότητες, σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος κι υποκλίθηκε κι αυτός σε μένα. Ύστερα, πήρε το σακάκι του και γύρισε να φύγει.

Στάθηκα αναποφάσιστη για ένα δευτερόλεπτο κι έπειτα άλλαξα τηζωή μου: έτρεξα πίσω του.

pdf by elifrac



103

3.

Τον πρόλαβα στην πόρτα.

- Πού πας; του είπα με παράπονο.

- Φεύγω, απάντησε χωρίς να με κοιτάζει.

- Γιατί;

- Γιατί είναι αργά πια, Αποστολοπούλου, με κοίταξε.

- Περίμενε! Θα σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο, τον παρακάλεσα.

Γέλασε ανόρεχτα.

- Είσαι μεθυσμένη. Και ιδρωμένη. Θα ξεπαγιάσεις.

- Είμαι μια χαρά. Πάω να φέρω τα κλειδιά μου. Μην τολμήσεις και

φύγεις, τον απείλησα.

Ξαναγέλασε κι ακούμπησε στον τοίχο.

Κάναμε τη μικρή διαδρομή αμίλητοι, μ’ εξαίρεση τις ξερές οδηγίεςπου μου ‘δινε πού να στρίψω και τελικά πού να σταματήσω.

Πάρκαρα δίπλα σ’ ένα σταματημένο, στη μέση σχεδόν του έρημου

δρόμου. Έσβησα τη μηχανή κι έμεινα να κοιτάζω μπροστά μου.Εκείνος, με σκυφτό κεφάλι, έπαιζε με τα κλειδιά του.

Πέρασαν κάμποσες στιγμές απτής αμηχανίας ώσπου:

- Ξέρεις...

- Ήθελα να σου πω...

pdf by elifrac



104

μιλήσαμε κι οι δυο μαζί, όπως στις αμερικάνικες ταινίες πουκοροϊδεύαμε.

Για τόσο λίγο τα μάτια μας συναντήθηκαν κι αμέσως επιστρέψαμεστις προηγούμενες ασχολίες μας: εγώ ν’ ατενίζω το δρόμο κι εκείνοςνα παίζει με τα κλειδιά του.

Η αμήχανη, φορτισμένη σιωπή ξαναγύρισε. Οι ανάσες μας είχαναρχίσει να θαμπώνουν τα τζάμια. Ξαφνικά ο Μήτσος αναστέναξεαποφασιστικά, γύρισε απότομα προς το μέρος μου και, με μιααπίστευτα απαλή κίνηση, πήρε στα χέρια του το πρόσωπό μου και με φίλησε.

Ήταν, φυσικά, τ’ ομορφότερο φιλί της ζωής μου. Τα χείλη του,τρυφερά και κτητικά, προκαλούσαν ένα πρωτόγνωρο μούδιασμαστα δικά μου, ξυπνούσαν μιαν αβάστακτη, τυραννική ερωτικήεπιθυμία, μ’ έκαναν να νιώθω τη γη να φεύγει κάτω απ’ τα πόδιαμου.

Τη γη; Να φεύγει; Ανοίξαμε τα μάτια μας ταυτόχρονα.

- Μήτσο..., μουρμούρισα με δυσκολία.

- Τσουλάμε! συμπλήρωσε τη φράση μου κι αστραπιαία τράβηξε το χειρόφρενο.

Είχα σταματήσει το αυτοκίνητο μπροστά στον Μύλο, που είναι

σχετικά ίσιωμα. Όμως, φαίνεται, πως το παθιάρικο φιλί μαςενεργοποίησε -κύριος οίδε ποιες- ανεξέλεγκτες δυνάμεις της φύσηςπου μας τσούλησαν σ’ όλη την Καλλιδρομίου, περάσαμε τηΜαυρομιχάλη και σταματήσαμε έγκαιρα, χωρίς ευτυχώς ναθρηνήσουμε θύματα.

- Είδες που τελικά δεν υπάρχει Θεός; είπε με μια γκριμάτσα οΜήτσος, όταν ξαναβρήκε το χρώμα του.

pdf by elifrac



105

Αρχίσαμε να γελάμε σαν τρελοί. Η δύσκολη στιγμή είχε περάσει - ήμασταν πάλι φίλοι. Την άλλη μέρα θα δικαιολογούμασταν απόλυταστις συνειδήσεις μας: κάτι το κρασί, κάτι η ατμόσφαιρα, ίσως και τοφεγγάρι... Η ουσία ήταν πως είχαμε αποφύγει τα χειρότερα.

- Λοιπόν, ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση, μου είπε τσαχπίνικα.

- Πάντα στη διάθεσή σας, του απάντησα αναλόγως.

- Όνειρα γλυκά. Και να προσέχεις στο δρόμο.

-Ευχαριστώ. Καληνύχτα.

Τι ευγενικοί που μπορούσαμε να γίνουμε αν προσπαθούσαμε λίγο!Τι κοινωνικοί!

Έβαλα μπρος, έσπρωξα την κασέτα στο κασετόφωνο κι έφυγα με χίλια.

«Somebody put something, somebody put something in my drink...»,μ’ εξιλέωναν σ’ όλο τον δρόμο οι Ramones.

4.

Το άλλο πρωί μου τηλεφώνησε. Να δει αν είμαι καλά, αν συνήλθααπ’ την οινοποσία κι αν έφτασα ασφαλής.

Το σήκωσε ο Κων/νος. Φλυάρησαν λίγο, υποθέτω για τουςυπολογιστές, κι έπειτα ο Σύζυγος φώναξε απ’ το καθιστικό:

- Αγάπη μου, ο Μήτσος στο τηλέφωνο, είσαι ξύπνια;

Απόρησα με την άνεσή του. Θα μου πεις τι περίμενα; Να τον βρίσει;Να του ζητήσει εξηγήσεις; Να του πει «όχι, ρε, δεν στη δίνω, βρεςδικιά σου γυναίκα, αυτήν την πρόλαβα εγώ»;

pdf by elifrac



106

Μπα, δεν είναι το στιλ του Κων/νου Αποστολόπουλου αυτό. Οαγαπητός μου Σύζυγος μπορεί να είναι ευγενικός και ψύχραιμος,ακόμα κι αν υποψιάζεται πως συνομιλεί με τον γκόμενο της γυναίκας του.

Anyway, με τον Μήτσο δεν είπαμε τίποτα. Κάτι σάχλες, φιλικές και κομψές. Δεν με ρώτησε πως θα περάσω τη μέρα μου - ήταν Κυριακήκαι το μαγαζί είχε ρεπό- δεν μου πρότεινε να συναντηθούμε, ούτεκαν να ξανατηλεφωνηθούμε. Το κλείσαμε δυο λεπτά αργότερα μετο αόριστο και βολικό «τα λέμε».

Πέρασα το υπόλοιπο πρωινό στο κρεβάτι και στη μπανιέρα, έφαγατο μεσημέρι ξεροψημένα παϊδάκια στη χιονισμένη Πάρνηθα με τονΚων/νο κι ένα φιλικό ζευγάρι, έπαιξα κουλοχέρη στο καζίνο κι έχασα δεκαπέντε χιλιάρικα.

Το βράδυ κοιμήθηκα άσχημα κι ονειρεύτηκα τεράστια λευκάκύματα που έτρεχαν πάνω σε μια μαύρη θάλασσα σανστρουμπουλά ερπετά και καταβρόχθιζαν το ένα το άλλο, για να

σκάσουν τελικά σε μια τεράστια προβλήτα που είχε τ’ όνομά μου.

Το επόμενο πρωί σερνόμουν στο άδειο σπίτι - η κ. Στέπα ήταν γριπιασμένη και δεν μπορούσε να ‘ρθει - ρίχνοντας πασιέντζες και βλέποντας χαζοχαρούμενες εκπομπές στην τηλεόραση.

Πήρα την απόφασή μου στις 2.15 ακριβώς, όταν ο Κων/νοςτηλεφώνησε να μην τον περιμένω - έκαναν απογραφή κι είχε πολλή

δουλειά.

Το σκέφτηκα για δύο δευτερόλεπτα. Στις έξι έπρεπε να είμαι ντυμένη και στολισμένη στο μαγαζί.

Πρώτα, όμως, είχα να τακτοποιήσω μια εκκρεμότητα.

pdf by elifrac



107

5.

Μπήκα στο μπάνιο. Ξύρισα τα πόδια μου, άλειψα το κορμί μου μελάδια κι αρώματα, φόρεσα τα πιο καθημερινά μου ρούχα και τα πιοκαλά μου εσώρουχα, έβαλα το βραδινό φόρεμα και το μακιγιάζ μουσε μια τσάντα κι όρμησα στο αυτοκίνητο.

Βγήκα ανυπόμονα στην Κηφισίας. Μποτιλιαρισμένη. Ξαναμπήκαστο Ψυχικό. Έκανα χίλιες παραβάσεις κι άλλες τόσες παρακάμψεις,ώσπου κατάφερα να φτάσω στην Καλλιδρομίου στις 3.30 ακριβώς.

Άφησα τ’ αμάξι σ’ ένα γκαράζ κι έτρεξα στην πολυκατοικία του.Χτύπησα το κουδούνι προσπαθώντας ταυτόχρονα να πειθαρχήσωτην αναπνοή μου.

Ξαναχτύπησα. Κανείς. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πέρασα τηντελευταία ώρα τρέχοντας σαν τον Βέγγο, κι ο Μήτσος δεν ήταν κανσπίτι του!

- Λες να μην υπάρχει Θεός, τελικά; μονολόγησα. Ή μήπως υπάρχει και μου κάνει πλάκα;

Την ώρα που προσπαθούσα να καταλήξω σ’ ένα αξιόλογοσυμπέρασμα, καθισμένη στα σκαλοπάτια του, τον είδα φάτσα μου,να στρίβει απ’ τη γωνία, κρατώντας μια σακούλα από σούπερμάρκετ.

Έδειξε να ξαφνιάζεται ελάχιστα. Κοντοστάθηκε στιγμιαία κι αμέσως τάχυνε το βήμα του. Έφτασε στην είσοδο, έβγαλε τακλειδιά του, άνοιξε και, κρατώντας την πόρτα με το σώμα του, μουάπλωσε το χέρι να σηκωθώ.

Άπλωσα κι εγώ το δικό μου κι έτσι αμίλητοι, πιασμένοι απ’ τα χέρια,μπήκαμε στο σπίτι του - ν’ ανακαλύψουμε πού θα μας έβγαζε αυτή η ιστορία.

pdf by elifrac



108

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ

(εκείνης της Άνοιξης)

22/2

...Φοβάμαι. Ώρες-ώρες δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, να κοιμηθώ,στοιχειώνει τα όνειρά μου, δεν μπορώ να κάνω έρωτα, πρέπει να μεπάρει για να πάψουν όλ’ αυτά, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του, δεντον αγαπάω, απλά τον θέλω, τόσο έντονα που ξαφνιάζομαι κι η ίδια.Με πειράζει, με πονάει, διαισθάνομαι πως φταίει κάτι άλλο, εγώ, ηδιάθεσή μου, η κατάθλιψη που μου διέγνωσε η Στέλλα.

Δεν το ‘χω ξαναπάθει αυτό κι αν το ‘χω, το ‘χω ξεχάσει. Ό,τι μεπροβληματίζει είναι πως μάλλον έχω χάσει την ικανότητά μου να γοητεύω ή βαριέμαι, το ίδιο κάνει.

Πότε σκέφτομαι να ριχτώ με τα μούτρα στην προσπάθεια κι ανβρέξει ας κατεβάσει, πότε με πιάνουν τύψεις και σκέφτομαι πόσοι μπορεί να πληγωθούν απ’ αυτό.

Δεν ξέρω, θα δείξει. Αν και, στο κάτω-κάτω, αξίζω μια περιπέτεια.Δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άντρας που θα μου αντισταθεί. Και σίγουραδεν είναι αυτός. Πάμε!

2/3

...Κι ακόμα δεν υπάρχει ο άντρας που θα μου αντισταθεί. Βέβαια,εγώ του αντιστάθηκα τόσον καιρό, πολέμησα, μάτωσα, έκλαψα,πόνεσα απ’ την προσμονή κι ακόμα πονάω γιατί δεν τον χόρτασα.

Με κοιτάζει στα μάτια και ντρέπομαι, δεν μπορώ να είμαι μέτρια,οφείλω να είμαι τέλεια για κείνον. Και τώρα τι κάνουμε, μικρή; Πώς

pdf by elifrac





110

τυφλή στον έξω κόσμο, σαν να σταματά ο χρόνος - να που το ‘νιωσακι αυτό.

Κοιμάμαι και ξυπνάω με το illusion της παρουσίας του, τον μυρίζωστον χώρο, στα χέρια μου, ορφάνεψαν τα χέρια μου, παρ’ τα, πάρεμε, με ντύνω, με στολίζω, πάρε με, με χαρίζω.

Αχ, γιατί να μην είμαι πάντα high, κεφάτη, γελαστή, περνάν οι ώρεςκαι περνά η χαρά μου, αφού σου ανήκω, πάρε με, δεν την μπορώτην απουσία, η έλλειψη, η λαχτάρα - αυτή είναι η απουσία, και πλάι μου μου λείπεις, έτσι συμβατικά που σε βλέπω.

Τι όμορφος που είσαι, σαν παιδί αγουροξυπνημένο, σαν εραστής,μάχιμος, μη με κοιτάς, μη μου ψιθυρίζεις, μη μ’ αγγίζεις θα φωνάξω,όχι εγώ, έχεις ακούσει κορμί να ουρλιάζει, τον ήχο της καρδιάς πουσταματά τον έχεις ακούσει;

Φοβάμαι, δεν την μπορώ τέτοια ευθύνη, τόση σιωπή, θέλω να τοφωνάξω, πώς να χωρέσει τόση χαρά, τόσος πόνος σ’ ένα κορμί;...

9/3

Γιατί μου τα λες αυτά; Γιατί με ρωτάς αν είμαι έτοιμη να φύγω;Αμφιβάλλεις; Αφού με ξέρεις, μ’ έχεις, μ’ έχεις δέσει στα μάγια σου,τι μπορώ να σου αρνηθώ όταν με κοιτάς στα μάτια;

Πώς να δουλέψω, πώς να διασκεδάσω; Μου λείπεις. Το μυαλό μου

γεμίζει μ’ αυτή τη σκέψη, με την απουσία σου, πώς ν’ αντέξω τιςάδειες μέρες στο άδειο σπίτι;

Γιατί μου τα λες αυτά; Εσύ τα νομίζεις απειλές, εγώ τα λέω ελπίδες.Μια ζωή, ρε πούστη, αυτό κάνω. Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω. Τι άντεξε, τι θ’ αντέξει; Πάρε με τώρα που σε θέλω, πρώτη φορά μουσυμβαίνει αυτό, γιατί δεν τα ξεχνώ όλα, γιατί κολλάω, αφού αυτόπου ήθελα το κατάφερα, πού είναι ο θρίαμβός μου;...

pdf by elifrac



111

14/3

Δεν υπάρχουν οι «έρωτες της ζωής μας». Τα πάθη μας ζουν και τρέφονται απ’ τη φαντασία μας και προκύπτουν μεγάλα ή μικρά,ανάλογα με τις συνθήκες. Αν σε γνώριζα στο Πανεπιστήμιο ή στομαγαζί μπορεί να μη γύριζα να σου ρίξω ματιά. Τώρα που δενμπορώ να σ’ έχω ανάβω στο άκουσμα της φωνής σου κι υποδαυλίζω τη λογική μου κάθε φορά που σε βλέπω.

Η φαντασία μου οργιάζει. Θέλω να πάμε μαζί σινεμά, ναπερπατήσουμε στα Εξάρχεια, να δούμε συναυλίες, να σιωπούμε στο ηλιοβασίλεμα, να βλέπουμε μπάλα με λεμονάδα και ποπ-κορν.

Σ’ αγαπάω, πρώτη φορά το παραδέχομαι έτσι, θέλω να το ζήσουμεμαζί αυτό, να το κάνουμε καθημερινότητα. Κι όσο κρατήσει...

17/3

Πόσες φορές θα το δω αυτό στη ζωή μου; Το ίδιο σενάριο να

επαναλαμβάνεται, σχεδόν απαράλλαχτο: ερωτεύομαι τρελά,βολεύομαι σε μια κατάσταση, προσαρμόζομαι στον καινούριο μουρόλο και τελικά βρίσκομαι έρημη και δυστυχισμένη, μες τις στιγμέςτης πιο μεγάλης μου ευτυχίας. Πόσο κόπο, πόσο αγώνα θα χρειαστεί να κάνω για να βρω τον εαυτό μου; Τι σοφή που είμαι όταν είμαι ειλικρινής, πόσο απόλυτα έρχεται η παρακμή στο τέλος!

Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως πρέπει να παλέψω μόνη μου, να φύγω

κάποτε για το Περού solo, αν θέλει κανείς να μ’ ακολουθήσει καλώς,εγώ στις αποσκευές μου να μην κουβαλάω κανέναν.

Κι όμως λαχταράω το κορμί σου αφόρητα. Κι ας ηρέμησα αυτό τοΣαββατοκύριακο ανάμεσα στους φίλους, κι ας άκουσα τη φωνή τηςλογικής. Αν εξαιρέσεις κάτι φλας που ‘τρωγα ώρες-ώρες .... -

κατάλαβα πως τελικά πρέπει να κάνω υπομονή.

pdf by elifrac



112

Σκατά. Σήμερα κλαίω για μένα, για τα χρόνια που χάνω, για τονεαυτό μου που χάνω... Αδράνεια. Λίγο ακόμα και θα βουλιάξω στηναγκαλιά του ή στην πολυθρόνα και θα ζήσω happily ever after.

Θέλω να καταφέρω να μην εξαρτώμαι από κανέναν. Βαρέθηκα ναπαριστάνω την κουκλίτσα σας της βιτρίνας. Όμορφη, έξυπνη,πνευματώδης, περιζήτητη, με μια μικρή δόση ανεξαρτησίας και υστερίας για το σασπένς.

Τι μανία φυγής είναι αυτή! Πού είναι η Κούβα, πού το Περού;Μήπως πρέπει ν’ αρχίσω τα LSD; Τριπάκια με τη φαντασία; Πρέπει -το «γαμημένο πρέπει»- ΘΕΛΩ να πάρω την κατάσταση στα χέριαμου για μια φορά, γι αλλαγή, ν’ απλώσω τα φτερά μου και ναστηρίζομαι μόνο στον άνεμο, κι ας τσακιστώ.

Αισθάνομαι καμιά φορά πως ζω τα πράγματα ανάποδα. Θακαταντήσω μια τρελή γριά που θα γυρνά τον κόσμο. Πρέπει ναμάθω στους ανθρώπους που αγαπώ να μην πληγώνονται και στονεαυτό μου να μην λυπάται ν’ αφήσει πίσω του καταστάσεις.

Θέλω να μιλήσουμε. Εσύ τουλάχιστον -επειδή μ’ ακούς- έχεις τηνικανότητα να με κάνεις να τα λέω.

28/3

Τι όμορφο αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο!

«Όπου βρεθείς, όπου και να ‘μαι πάντα τις νύχτες θα περνάμε κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό Θα με σκεφτείς, θα σε θυμάμαι κι οι μέρες θα περνάνε δίχως γυρισμό».

Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Χτες, στο μαγαζί ήτανολοφάνερο νομίζω. (Καλά που δεν έχει γυρίσει ο Ερνέστος). Πρέπει ν’ αποφεύγουμε να κοιταζόμαστε, ν’ αγγιζόμαστε, όμως μ’ αρέσει να

pdf by elifrac



113

σε κομπλάρω και να χάνεις τα λόγια σου, ψοφάς να με φτιάχνεις και να κρατιέμαι να μη σου ριχτώ. (Πόσο ακόμα πιστεύεις πως θακρατιέμαι; Ας μην το στοιχηματίσω καλύτερα).

Εκτός κι αν το προγραμματίζεις ασυνείδητα να συμβεί, να τοκαταλάβουν όλοι. Δεν είναι όμως ο καλύτερος τρόπος αυτός, θα τονπληγώσουμε και δεν θέλω, ας μην τον κάνουμε μαλάκα. Καλύτερανα βρούμε το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα, να ταπαραδεχτούμε και να ζήσουμε με τις ευθύνες μας και το δικαίωματης επιλογής μας - όμως, πόσο πιο δύσκολο είναι αυτό...

Τι ωραία που ζούμε το δράμα μας - γελώντας! Τι αηδίες είναι αυτές!Γιατί να μπλέξω σ’ αυτή τη σκατοκατάσταση, κι έπειτα γιατί μαζί σου κι όχι με κάποιον ανώδυνο, όπως η Λίλιαν; Γιατί να ‘χω τέτοιακέφια σήμερα, γιατί μου φαίνονται αστεία όλ’ αυτά;

Είσαι παιδί, μάζεψε τα χέρια σου, τι μου λες μ’ αυτόν τον τρόπο;Αφού το ξέρω πως μ’ έχεις, αφού το ξέρεις κι εσύ. Είναι σκληρόαυτό που κάνουμε, για βάλε τον εαυτό σου στη θέση του... Είμαι

πολύ ίσια, θα ‘θελα να μπορώ να το πω, να του δώσω μια ευκαιρίανα δείξει αν έχει αρχίδια να με κρατήσει. Είναι σαχλό αυτό πουκάνω, ηλίθιο, ανέντιμο και άνανδρο. Δεν είναι τύψεις αυτά,προσωπική ηθική είναι. Πρέπει να τον βγάλω έξω να του μιλήσω, νατου το πω.

Όμως δεν μπορώ να σε βάλω σε τέτοιο δίλημμα, κι αν σε χάσω;Είναι πολύ αργά - ή πολύ νωρίς- για μένα το να σε χάσω, δεν θα τ’

αντέξω.

Το ίδιο κάνω και με σένα, τελικά. Δεν ρισκάρω, σου κρύβω τονεαυτό μου για να μην τρομάξεις, τι σκατά κρύβω μέσα μου και δενμπορώ να το δείξω σε κανέναν;

Άρχισα πάλι το μελόδραμα. Δεν την αντέχω, ρε γαμώ το, τηναναμονή, δεν έχει ξαναχρειαστεί να περιμένω τόσο για να πάρω στα

pdf by elifrac



114

χέρια μου μια κατάσταση. Και κάτι μου λέει πως θα περιμένω γιαπολύ ακόμα, θα καιροφυλακτώ να σε δω να μ’ αγαπάς, δεν θα μ’αγαπήσεις ποτέ.... Και μετά τι; Εύχομαι να βαρεθώ, να φθαρείς, νατελειώσεις, να μην κατοικείς πια ολόκληρος μέσα μου, να μην κινείςτις σκέψεις μου, να πάψεις να διαμορφώνεις τις ιδέες μου, καμιάφορά νομίζω πως θ’ ανοίξω το στόμα να μιλήσω και θ’ ακουστεί ηφωνή σου.

Κοντεύω να πάθω, πώς θα περάσουν αυτές οι ώρες της μοναξιάς;Χέστηκα αν περνάμε τις νύχτες μας κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό! Εγώθέλω να τις περνάμε κάτω απ’ το ίδιο σεντόνι, πάνω στο ίδιοκρεβάτι.

Δε γαμιέται, τόσα άντεξα, θα το περάσω κι αυτό....

29/3

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται... Κ. Καβάφης

31/3

Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δενθα το αφήσω να γίνει «δεσμός». Στο ‘χα πει άλλωστε: για μένα οι παράλληλες σχέσεις δεν έχουν νόημα. Γι αυτό και άργησα να

pdf by elifrac



115

ενδώσω (στην επιθυμία μου, εννοώ). Όμως δεν το πήρα και πολύτοις μετρητοίς. Ήσουν φίλος μου, σ’ αγαπούσα, θεώρησα φυσικήκατάληξη να πηδιόμαστε που και που. Υπήρχε εξάλλου τόσο έντονηέλξη μεταξύ μας. Είπα, λοιπόν, στον εαυτό μου πως μου αξίζει μιαπεριπέτεια. Θα τόνωνα την αυτοπεποίθησή μου, την ήδηυπάρχουσα σχέση μου και τη διάθεσή μου, χωρίς άλλα προβλήματα,αφού ήμουν σίγουρη πως κι εσύ κάπως έτσι λειτουργούσες.

Και να ‘μαι τώρα εδώ, πίσω απ’ το μπαρ του El amor brujo,πάνοπλη, να εύχομαι τη μεγαλύτερη καταστροφή προκειμένου να‘ρθεις. Έστω να τηλεφωνήσεις. Ποιος αλήτης θεός παίζει μαζί μου και γιατί με τιμωρεί - ή μ’ εκδικείται για παλιές αμαρτίες; Δενμπορώ να χαρώ τίποτα: εσένα δεν σ’ έχω κι ο άλλος μοιάζει θαμπόςδίπλα σου.

Θέλω να σου μιλήσω, να στραβώσω, να με δεις κι απ’ την ανάποδη,ενώ δεν περνάν καν απ’ το μυαλό μου οι συνέπειες αν κι εσύαποφασίσεις να τα παίξεις όλα για όλα. Δεν είμαι σίγουρη γιατίποτα πια. Δεν θέλω απλώς το κορμί σου, απλώς την παρέα σου σε

ξεχωριστές δόσεις. Θέλω συσκευασία «δύο σε ένα», πώς να γίνει;Θέλω ο φίλος μου κι ο εραστής μου να γίνουν γκόμενός μου, άντραςμου. Θέλω να σ’ ορίζω και προπαντός να μ’ ορίζεις....

...Παλιομικροαστέ! Κι ακόμα δεν ξέρω ποιος είσαι στ’ αλήθεια, ανμου παρουσιάζεις τον κρυφό σου εαυτό ή ένα σοφά δοκιμασμένοκαι μελετημένο image, εξαιρετικά πλασμένο στα μέτρα μου,προορισμένο να με ρίξει.

Δεν έχει νόημα αυτή η ιστορία, έλα κορίτσι μου, εμπρός, ξεκόλλα,ρίξ’ του τον εαυτό σου στα μούτρα, να δούμε τι θα κάνει, πώς θ’αντιδράσει, έχει αρχίδια να φανεί αληθινός; Εσύ πάντως θα ξέρειςπού πατάς, αν μη τι άλλο, μπορείς να κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου...

(αργότερα)

pdf by elifrac



116

Σ’ ευχαριστώ. Που τηλεφώνησες, που είσαι τρυφερός μαζί μου, πουμου ζητάς να μη στεναχωριέμαι, που με βάζεις να σου χαμογελώ... Κι ας μου φαίνονται όλα ξενέρωτα εκ των υστέρων. Σε θέλω, ψοφάωνα γίνω παιχνίδι στα χέρια σου, είμαι... Αχ, πώς την πάτησα έτσι,αυτή τη φορά για τα καλά!

6/4

Παίζεις μαζί μου, φίλε. Ο θρίαμβος είναι όλος δικός σου. Τακατάφερες και μπράβο σου. Μαγκιά σου. Τώρα που σέρνομαι πίσωσου, που έχω χάσει τον έλεγχο και την αυτοεκτίμησή μου, πουαισθάνομαι σαν ν’ απέτυχα σ’ όλες τις εξετάσεις που μ’ έβαλες νασυμμετάσχω... Τώρα που μ’ έλιωσες και μ’ εκμηδένισες.

Θα σου μιλήσω ανοιχτά. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Κι έπειτα θαφύγω. Γιατί εμένα δεν μ’ αρέσει να παίζω έτσι. Δεν θέλω άλλαπαιχνίδια μαζί σου. Τώρα που τα ‘χασα σχεδόν όλα, τώρα θα μ’αγκαλιάσω και θα με φιλήσω, θα με κανακέψω, έλα κορίτσι μου,εμείς περάσαμε τόσα, θα σε ξεχάσω και θα κρατήσω τα σημάδια για

να θυμάμαι από δω και μπρος να βάζω εγώ τους όρους, να μηνξαναφεθώ, να μην ξαναπονέσω τόσο. Ας διψώ!

7/4

Θέλω πολύ να σου μιλήσω. Στα ίσια. Αντρίκεια. Όχι να στο παίξωντίβα ούτε μελόδραμα, χωρίς να σου γκρινιάξω ούτε να σε πιέσω.Να σου πω ΟΛΑ αυτά που νιώθω, απλά, έτσι όπως τα αισθάνομαι,

χωρίς άμυνες και χωρίς λογικοποιήσεις. Δεν ξέρω τι με πιάνει, γιατί σου παριστάνω πότε την ηλίθια και πότε την αδιάφορη, γιατί κάθεφορά που μιλάμε ή βρισκόμαστε εγώ είμαι ΚΑΠΩΣ. Θα ‘ναι τελείως χαζό να χάσω αυτή τη σχέση -τόσο σημαντική για μένα, μα τόσο-επειδή δεν μπορώ να πάψω να κρύβομαι και να το παίζω. Ακόμα κι αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως ονειρεύομαι, ακόμα κι αν μείνουνέτσι, δεν θα ‘θελα να σε χάσω με τίποτα. Έτσι ή αλλιώς, μόνο μαζί σου γουστάρω να μιλάω.

pdf by elifrac



117

Θέλω όμως να μιλήσουμε για να πάψω να βασανίζομαι. Μ’ αγαπάς,είσαι ερωτευμένος μαζί μου ή απλώς ήθελες να με ρίξεις και τώραπου τα κατάφερες απομακρύνεσαι; Ακόμα κι έτσι να είναι μη μ’αποφεύγεις, θέλω να είσαι ο φίλος μου, όσο καιρό κι αν μου πάρει ν’αρκεστώ μόνο σ’ αυτό.

8/4

Έλα απ’ το μαγαζί, σε παρακαλώ. Κι ανάγκασέ με να είμαι ειλικρινής, αφού μπορείς, το ‘χεις ξανακάνει. Ορκίστηκα στον εαυτόμου υποταγή και διαφάνεια και τελικά χτες σου ‘παιξα πάλι τη γκομενάρα. Είσαι μελαγχολικός, σιωπηλός - πόσο μου στοιχίζει αυτό! Με κοιτάς όντως με προσμονή ή προβάλλω στα μάτια σου τιςανάγκες μου;

Ό,τι και να συμβαίνει πρέπει να μου μιλήσεις. Αν θες να διατηρήσειςτη ζωή σου ως έχει, ξηγήσου. Αλλιώς θα το καταλάβουν όλοι, ήδηξέρουν πως κάτι δεν πάει καλά με μένα, όλοι αναρωτιούνται τι φάση περνάω. Όλοι διαπιστώνουν πως είμαι τελείως στον κόσμο

μου.

Δεν θες να τον μάθεις αυτόν τον κόσμο;

Είμαι άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη. Ψυχωτική και μανιοκαταθλιπτική. Έλα. Θέλω να δω το πρόσωπό σου. Μου λείπειςαφόρητα. Σε θέλω.

16/4

Λες να έληξε έτσι άδοξα κι αυτή η ιστορία; Η συμπεριφορά τουπάντως δείχνει πως απ’ τη μεριά του μάλλον αυτό συμβαίνει.Έλειπε δέκα μέρες στην αδελφή του χωρίς ούτε ένα τηλέφωνο και ξαφνικά εμφανίζεται χτες τόσο άνετος! Τόσο προκλητικός!

pdf by elifrac



118

Δεν θα σκάσουμε, βέβαια, κιόλας, όμως μου τη σπάει αυτή η αργήδιαδικασία του χωρισμού. Πότε ήταν που έλεγες πως βαρέθηκες ταπαιχνίδια, πως μεταξύ μας θέλεις να μιλάμε ίσια και να λέμε ταπράγματα με τ’ όνομά τους; Κι έπειτα γιατί δεν με πονάει και τόσοαυτή η απόρριψη - μήπως γιατί δεν την έχω νιώσει στο πετσί μου;

Ουρανέ, τι με σπρώχνει να μαζοχίζομαι; Όλες οι νορμάλ καταστάσεις μου στραβώνουν και μου βρωμάνε. Το υλικό τηςσχέσης μας φτάνει για δέκα φιλμ μελό. Κι όσο ψάχνω να βρω τονμπαμπά μου σε άντρες που του μοιάζουν, τόσο τους απορρίπτωόλους γιατί δεν του μοιάζουν αρκετά. Πότε θα τον βρω, επιτέλους,να τον απομυθοποιήσω να τελειώνω; Αμάν πια, κουράστηκα!

Τίποτα δεν μου αρκεί. Κι αν έχω κολλήσει μαζί σου, μωρό μου, είναι γιατί μου φαίνεται πως ξεπερνάς το μέτριο κι έχω να πάρω κάτι παραπάνω. Όμως αυτό που παίρνω ως τώρα δεν μου φτάνει ούτε γι αστείο.

Εκτός κι αν τέλειωσε άλλος ένας μεγάλος, παράφορος, κρυφός

έρωτας και τώρα διασχίζουμε την καμένη γη, ψάχνοντας εξαρχής τ’ανθισμένα λιβάδια, τα δάση και τα βραχώδη βουνά της φιλίας μας(τι καλό!).

Κι όταν - ή άμα- τύχει να βρεθούμε οι δυο μας κόβω το κεφάλι μουπως θα σου χαμογελάω ευγενικά και λάγνα, και δεν θα ξεράσωτίποτα απ’ τα παραπάνω. Και θα διαιωνίζω αυτή την κατάστασητης βλακείας γιατί απλούστατα δεν ξέρω να κάνω αλλιώς...

20/4

Όλη μέρα κοιμάμαι. Ένδειξη όχι μόνο ξενυχτιού, αλλά και αφόρητηςβαρεμάρας. Ψάχνω να βρω τι εξυπηρετεί αυτός ο γάμος. Αφού δενπροσπαθεί καν κι εγώ κουράστηκα να προσπαθώ να τον στήσω σταμέτρα μου. Δεν έχει νόημα άλλωστε - είναι άλλος άνθρωπος, καμίασχέση μ’ αυτό που εγώ είχα πλάσει. Δεν φταις εσύ, καλέ μου, η

pdf by elifrac



119

φαντασία μου τα φταίει. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν άλλαξε στηδιαδικασία ούτε κι αυτή τη φορά: σε βρήκα, σε παντρεύτηκα και σ’έχρισα το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού. Και τώρα πουπαραδέχομαι πως ουσιαστικά εκμεταλλεύτηκα την αδυναμία σουνα λες «όχι», τώρα τρέμουν τα χέρια μου από φόβο.

Τρέμω, τι πλάνο θ’ ακολουθήσει, που να σ’ αφήσω, Κωνσταντίνεμου, ένα παιδί που δεν ξέρει να ζει μόνο, πώς να σε κάνω ναπαραδεχτείς την αποτυχία, αφού δεν μπορώ να σε κάνω ναπροσπαθήσεις να σώσουμε ό,τι σώζεται;

Ποια είμαι εγώ, πώς να με μάθεις, ποιος με ξέρει, ούτε εγώ,φορτωμένη πάθη κι ενοχές, από που έρχομαι, τόσο γεμάτη κι όμωςτόσο άδεια; Ψάχνω να βρω το τελευταίο κομμάτι του παζλ για να μεσυμπληρώσω, ποιος μου είπε πως είναι αντρική αγκαλιά, ποιος μεφώτισε, κι αν είναι κάτι άλλο; Πώς να χωρέσω σ’ αυτόν τον κόσμο,αφού από παντού με διώχνω, αχ, αυτή η αίσθηση του προσωρινούείναι το μόνο μόνιμο χαρακτηριστικό μου!

Νιώθω τόσο κουρασμένη, ανίκανη να κουνηθώ και να πάρωπρωτοβουλίες. Κι όσο κάθομαι στ’ αυγά μου, τόσο βαριέμαι. Τι θ’αλλάξει; Τι άλλαξε τις προηγούμενες φορές; Μόνο εγώ βαθιά μέσαμου, κάθε φορά και πιο σοφή κι όμως τόσο έτοιμη να ξανακάνω ταίδια λάθη...

Αχ, μικρή μου, εσένα δεν θα ‘ρθουν να σε σώσουν πόλεμοι, ούτεκαταστροφές, εσύ πρέπει να σηκωθείς μόνη σου και να μιλήσεις, να

σ’ ακούσουν ο ουρανός κι η θάλασσα και να σε νιώσουν, για τουςάλλους θα ‘σαι πάντα η παράταιρη, η τρελή, η αχάριστη. Ούτως ήάλλως, δικαιούμαι μια επανάσταση, όλες τις επαναστάσεις, εγώ -τ’ορκίζομαι - θ’ ανακαλύψω τον κόσμο απ’ την αρχή.

Φυλάξου όμορφέ μου, ακέραιε, κι ο κόσμος σου γκρεμίζεται όπου να‘ναι. Να δω μόνο πώς θα τη χειριστείς την Αποκάλυψη.

pdf by elifrac



120

24/4

Και να που αρχίζουν τα δύσκολα. Σιγά-σιγά, μαλακά, όσο περνά οκαιρός, τόσο πιο έντονη νιώθω την ανάγκη της παρουσίας του. Οι ώρες μακριά σου περνούν γλυκά, ανυπομονώ να σε δω, να σ’αγκαλιάσω (είναι αστείο: όσο κι αν προσπαθώ νααποστασιοποιηθώ, τελικά του απευθύνομαι άμεσα, όλα αυτά πουδεν του λέω ποτέ, λες και μπορεί να μ’ ακούσει).

Νιώθω την ευτυχία μου να με ξεπερνά, να γεμίζει τους άδειους χώρους, πληρότητα, όσο μουτρώνει το μουτράκι του, όσοαστράφτουν τα μάτια τα ολόγλυκα, όσο χαμογελούν τα χείλη ταποθητά, εγώ δεν θα μπορώ να φύγω.

Φοβάμαι τις σειρές βλακείες που θα κάνω, την επιφυλακτικότητάμου, τα μεγάλα λόγια, την κούραση της επανάληψης. Κι όμως έχουνπεράσει σχεδόν δυο μήνες κι ακόμα δεν μπορώ να πω πως σε χόρτασα έστω και λίγο για ν’ αρχίσω να ποθώ διακαώς κάτι άλλο -

να κάνω καριέρα π.χ. Αντίθετα νιώθω τη λαχτάρα να με τυλίγει σαν

θάλασσα ζεστή, τα πόδια μου βουλιάζουν στην άμμο κι ο ήλιοςεκτυφλωτικός δεν μ’ αφήνει να κοιτάξω αλλού.

Αυτή η Κυριακή που περάσαμε ανάμεσα στον κόσμο, τη βαριάμυρωδιά της κρεαταγοράς, η χούφτα μου τολμηρά και φυσικάταιριασμένη στη δικιά σου τη δυνατή, η παρουσία σου παντούαπόλυτη. Και γελούσαμε, μου πόζαρες και ντρεπόσουν κι έπαιζε τοβλέμμα σου σε κάθε τι ωραίο, σοβαρευόσουν ξαφνικά και: «σ’

αγαπώ».

Ονειρεύομαι, λαχτάρα μου, νύχτες στην αγκαλιά σου και ταξίδιαμακρινά, να χορεύω και να φωτογραφίζεις και να κυλάνε γόνιμα τα χρόνια, γεμάτα μαγικές στιγμές. Εγώ κι εσύ, ανέγγιχτοι απ’ τονκαιρό, εμείς που σεβόμαστε τη ζωή, τη χαρά και τα όμορφα, οι δυομας...

pdf by elifrac



121

30/4

Πέρασαν δυο μήνες κι ήδη νομίζω πως συμβαίνει από πάντα, πωςαυτή η κατάσταση είναι κάτι φυσιολογικό, κάτι που γεννήθηκε και θα πεθάνει μαζί μου. Μ’ αρέσει που έλεγα πως τελείωσε! Τελειώνει ποτέ κάτι που δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί; Δεν θα το ξεπεράσωποτέ αν μείνει έτσι, αν δεν γίνει σχέση κανονική, να το δω ναφθείρεται, να μιζεριάζει, να χάνει το φως και τα εκτυφλωτικά του χρώματα, αν δεν βαφτεί εν καιρώ στο γκρίζο της ρουτίνας και τηςσιγουριάς. Έτσι θα μείνει πάντα ωραίο σαν περιπέτεια, κι ότανξεπεράσουμε την τωρινή μας αμηχανία και αποδεχτούμε πωςαγαπιόμαστε κι αλληλοεξαρτώμαστε θα γίνει μέγα πάθος. Oh, boy,αυτό κι αν είναι μπέρδεμα. Θα διασκεδάσουμε πολύ φέτος, εύχομαι μόνο να μην «διασκεδάσουμε» και τους άλλους.

Αν και κάποιος είπε πως το καλοκαίρι είναι πολύ μικρό για να τοπαίρνουμε στα σοβαρά.

Anyway, όπως λέω πάντα ο καιρός θα δείξει.

4/5

Σ’ αγαπώ και το ξέρουν όλοι, το ξέρω, ποιος όμως μπορεί να ταβάλει με την καταιγίδα, κανείς δεν μιλά, δεν το παραδέχονται, δενρωτούν γιατί φοβούνται τις απαντήσεις. Αναξιοπρέπεια - πωςμπορεί να αρκείται σε τόσα λίγα, τι με θέλει αφού δεν μ’ έχει, δεν θαμ’ έχει ποτέ.

Θα ξαπλώνουμε στην παραλία τη νύχτα και θα τραγουδάμε στ’αστέρια που θα πέφτουν, χωρίς να κάνουμε ευχές γιατί θα ‘χουμεεκπληρώσει μόνοι μας όλα μας τα όνειρα και τις επιθυμίες. Και θ’αποχτήσουμε παιδιά όμορφα και γερά, παιδιά της αγάπης.

Κι ύστερα μου λες πως ο Τολστόι είναι μεγάλος. Απόδειξέ το, κάνετα λόγια του πράξη.

pdf by elifrac



122

«Αν θες να είσαι ευτυχισμένος, γίνε».

6/5

Για άλλη μια φορά στη ζωή μου μπροστά σ’ ένα δίλημμα, να πρέπει να πάρω τις αποφάσεις κι εγώ ν’ αφήνω τον καιρό να κυλάει.Γυρεύω τις απαντήσεις στα σήριαλ λαϊκής κατανάλωσης και τατραγούδια του συρμού, κι ερμηνεύω ως μοναδικό οιωνό κάθεμαλακία που ψιλοαλλάζει τα στάνταρ. Κι αντί ν’ αποφασίσω πώςθέλω τη ζωή μου για μένα, για σένα, για όλους κάθομαι κι ολιγωρώκαι περιμένω να διαβάσω το μέλλον στην τράπουλα...

Ποιος μας φόρτωσε μ’ όλες αυτές τις ενοχές, τι σκατά μαςμαθαίνουν τόσα χρόνια; Ό,τι κάνουμε για τον εαυτό μας είναι αμαρτία, πρέπει ν’ αφήσουμε το μυαλό μας να στερέψει και τοκορμί μας ν’ αφυδατωθεί απ’ τη στέρηση, να ξορκίζουμε αυτά πουλαχταράμε, να μη ζούμε μέρα τη μέρα μοναδικά μα κοπαδιαστά, σαντους άλλους.

Αισθάνομαι πως μεγάλωσα κι αυτό δεν μ’ αρέσει, όχι με τον τρόποπου γίνεται. Ώρες-ώρες μου φτάνει αυτό το σίγουρο μέτριο πουέχω, φοβάμαι ν’ αναμετρηθώ με το αύριο και τις πιθανότητες νααποτύχω. Κι αν θέλω να κρατήσω αυτό που έχουμε τόσοαπεγνωσμένα είναι γιατί είναι το μόνο αληθινό που νιώθω αυτόντον καιρό. Αν ήθελα να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου θα ‘λεγαφτάνει, πού ‘ναι το ένστικτό μου της αυτοσυντήρησης, γιατί ναταλαιπωρούμαι έτσι; Είμαι σκυλί σ’ αυτά, αν θελήσω σε σβήνω και

συνεχίζω την πορεία μου, αν όχι αλώβητη τουλάχιστον πιο ήρεμη.

Μα δεν θέλω, σε θέλω, ό,τι καλύτερο μπορώ να πάρω απ’ τη ζωή τοδικαιούμαι, ας είναι και για τόσο μόνο, ας είναι και μισό.

Περιμένω το μεθαύριο πώς και πώς. Δυο ώρες μαζί σου για ν’αρχίσω ν’ αναπνέω ξανά, ν’ αφοσιωθώ με καθαρό μυαλό στα σχέδιάμου γι’ αυτό το καλοκαίρι.

pdf by elifrac



123

10/5

Τι όμορφα που ήταν τις προάλλες! Να που τελικά κατάφερα ναείμαι άνετη μαζί σου. Εσύ ειλικρινής και χαλαρός να με πειράζεις και να κοκκινίζω, να μου ζητάς και να σου δίνω -πώς να σου αρνηθώ-

να μου λες πως μ’ αγαπάς γιατί είμαι έξυπνη και βρομιάρα, πως σ’αγαπώ γιατί έχεις γλυκά μάτια και μπορώ να σου μιλάω. Πώς γίνεται να με ξέρεις τόσο καλά; Ξέρω - μόνο μαζί σου δεν παίζω,αισθανόμουν τόσο γαλήνια, πόσα χρόνια που δεν ήμουν ο εαυτόςμου και φτάνουν δυο σου λέξεις και δεν θέλω πια να κρυφτώ, είμαι πρόθυμη να στα φανερώσω όλα. Κι ας μην το πιστεύεις. Ακόμα.

....Όλη η παρέα μαζεμένη στο σκυλάδικο κι εσύ στήνεσαι απέναντί μου και με κοιτάς στα μάτια και κατεβάζω τα δικά μου, με ξέρειςκαλά, ναι, πόσο με φτιάχνει αυτό. Κι εγώ συμβουλεύω τη φίλη σουτη Μαριλένα «ο γάμος είναι δρόμος, δεν είναι τέρμα» και γελάμε κι οι δυο κοροϊδευτικά. Και τα καψουροτράγουδα ακάθεκτα - τι έμπνευση κι αυτή της Λίλιαν, ξενυχτάδικο στην εθνική: όταν θαφύγεις, αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι, θέλει η μοίρα το φινάλε

της να παίξει, στα χέρια του κόσμου να βάλεις τη βέρα - τοαποκορύφωμα!

Και το φεγγάρι ολοστρόγγυλο μια μέρα πριν την πανσέληνο κι εγώ γελάω και γελάω και βγαίνω απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου κι ανοίγω τα χέρια μου στον αέρα κι εσύ μας προσπερνάς και χάνεσαι.

Πόσο θα ‘θελα να μπορώ να σου ανταποδώσω το βλέμμα το

προκλητικό στα ίσια, όμως δεν το κάνω, τελικά μάλλον είμαι μεγάληκότα, κι όσο το σκέφτομαι τόσο δεν κολλάει... Σου κάνω εγώάβουλη ηρωίδα να περιμένω να σωθώ; Θυμάσαι, μου λες «εμείςσκοντάψαμε ο ένας πάνω στον άλλον», δεν κανονίζουμε λοιπόν νααλληλοκλεφτούμε;

Μου λες κοινοτοπίες και σάχλες, τα σκέφτομαι και χαμογελώ. Τι όμορφες, τι καινούριες που γίνονται οι λέξεις σε κάθε νέο έρωτα,

pdf by elifrac



124

αστράφτουν κι ηχούν μοναδικές, τι αισθησιακό το σ’ αγαπώ, πες τοξανά και ξανά, και δεν μπορείς να τραβήξεις τα χέρια σου από πάνωμου, και δεν θέλω να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, τι παιδί που είσαι,πόσο καλά με κάνεις να νιώθω!

Και φοβάσαι ακόμα, αγάπη μου, τις δεσμεύσεις της αγάπης, τηνέχεις ανάγκη όμως, δεν αντέχεις μόνος, χωρίς αποδοχή, δεν μπορείςκαι να ρισκάρεις ξανά να σε μαντρώσουν. Δεν θέλω να σε δέσω, νασε δαμάσω, μ’ αρέσει αυτή η προσωπική αίσθηση ελευθερίας πουκουβαλάς... Και πάλι, ποιος ξέρει; Γι αυτό σου λέω μπορεί να‘μασταν καλά μαζί - μπορεί και όχι, γι αυτό με ρωτάς για πόσο θαμας αρέσει να ξυπνάμε μαζί το πρωί.

Δεν θα τ’ αντέξω, στο λόγο μου, να σε δω ν’ αλλάζεις, ναπροσαρμόζεσαι στα καθώς πρέπει και τα δήθεν, (μόλις μουτηλεφώνησες και παραδέχτηκες πως σου ‘λειψα και με σκεφτόσουνόλη μέρα ΚΑΙ το βράδυ, σ’ αγαπώ) να παντρεύεσαι, να κάνειςπαιδιά, σπίτια κι αυτοκίνητα, κι ό,τι αγαπώ σε σένα να γίνει γραφικό, να ξεθωριάσει και να σβήσει, να σε βλέπω μια φορά τη

βδομάδα στα κρυφά -άλλος ένας μαλάκας γκόμενος της σειράς- δενακούγεται πολύ κλισέ αυτό για μας, μωρό μου;

Τέλος πάντων. Θα δείξει. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα για σοβαρέςαποφάσεις. Άλλωστε ακόμα ελπίζω.

11/5

Μ’ αρέσει που ξεκινά η μέρα μου με τη φωνή σου, πουδιαμορφώνουμε ο ένας τα κέφια του άλλου. Μ’ αγαπάς-σ’ αγαπώ,αηδίες και ξεράσματα κι όμως ζω αυτόν τον έρωτα με το πάθος τηςνεοφώτιστης ενώ βαθιά μέσα μου ξέρω πως η πορεία του είναι προγραμμένη, τίποτα συνταρακτικό δεν πρόκειται να συμβεί και μετο πλήρωμα του χρόνου θα τραβήξουμε ο καθένας το δρόμο του:εσύ σ’ αυτόν που τραβάς ήδη κι εγώ; ελπίζω στον δρόμο, γενικά.Εκτός κι αν φυσήξει ένας αέρας δυνατός και μας παρασύρει και

pdf by elifrac



125

ζήσουμε μια ερωτική ιστορία που όμοιά της δεν θα ‘χουν δει οι άνθρωποι.

Δεν ξέρω ακόμα, εσένα δεν ξέρω, εγώ έχω έφεση στα εξωτικά και ταεξωπραγματικά, εγώ ζω τη ζωή μου σαν να ‘ναι ταινία με σταρ και κομπάρσους και γκρο-πλαν και μοντάζ, φυσικά, αυτό που εσύ λεςblack -out μνήμης.

Πατάω αεράτη στην κόψη του ξυραφιού κι όμως αισθάνομαι πωςπαίζω εκ του ασφαλούς, φοβάμαι μάλιστα μην εκτεθείς εσύ.Φαντάσου να μαθευτεί κάτι...Εγώ θα στεφτώ αυτόματα πουτάνα,αχάριστη και άκαρδη, που δεν κατάφερα να εκτιμήσω αυτό το άξιοπαιδί, ενώ εσύ -ως άντρας- μάλλον θα ‘χεις το ακαταλόγιστο: μικρόςκι επιπόλαιος και άβγαλτος, πώς να μου αντισταθείς; Φαντάζεσαι γέλια;

Αυτό, μόνο το γέλιο με σώζει, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωήςμου, αυτοσαρκασμός και κοροϊδία, πόσο μελό θα μπορούσα να γίνωαν δεν ήξερα να γελώ!

Ματαιότις, αγάπη μου, τα πάντα. Εγώ, εσύ, οι έρωτές μας, τα λάθημας και τ’ αντιμετωπίζουμε τόσο σοβαρά όλα, λες και πρόκειται νακλονιστεί η ισορροπία του σύμπαντος με κάθε στραβοπάτημά μας.

Κι αν κλαίω και ουρλιάζω είναι από λύσσα, θέλω να τη ρουφήξωτην ομορφιά της ζωής, να βάλω ομορφιά στη ζωή μου, πόσοεφήμερα και τα δυο και νιώθω να μου γλιστράν μέσα απ’ τα χέρια

γιατί κάποιοι είπαν πως έτσι πρέπει να γίνεται. Το γαμημένο πρέπει.Πόσες ευκαιρίες έχει θαρρείς καθένας μας στη ζωή του; Δυο, τρεις;Αν τις αφήσουμε να περάσουν ανεκμετάλλευτες, κάτι μου λέει πωςτέρμα τα δίφραγκα, μωρό μου, πλήξη, στασιμότητα και θάνατος τουπνεύματος και της ύλης.

pdf by elifrac



126

13/5

Τρεις μήνες σχεδόν και τα ζόρια έχουν αρχίσει να τραβάνε άγρια.Καλημέρα, σ’ αγαπώ - τι ατάκα!...

Γιατί ασχολούμαι τόσο πολύ; Ξέρω - προσπαθώ ξανά ν’ αποφύγωτην ευθύνη της απόφασης, ν’ αφεθώ σ’ έναν άντρα δυνατό και νακουρνιάσω στην αγκαλιά του, πόσο μου λείπει αυτή η αίσθηση της ηρεμίας, της ευτυχίας, όταν μέσα απ’ τη γαλήνη της στιγμήςαισθάνομαι τόσο δυνατή που αν μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι θασηκωθώ και θα τινάξω τις σκόνες ανέγγιχτη. Αυτό μ’ αρέσει πιοπολύ: η αγκαλιά του.

Όμως, δεν μ’ εμπιστεύεται. Θα μου πεις, τον εμπιστεύομαι εγώ;Αυτό που κάνουμε μεταξύ μας θα μπορούσαμε κάλλιστα να τοκάνουμε κι ο ένας στον άλλον. Μπερδεψοδουλειά. Και φοβάμαι τονπόνο: του χωρισμού, της απόρριψης, της αποτυχίας. Έτσι όπως τα‘κανα...

Θέλω να δω τις αποφάσεις που θα πάρω

αν θα με σέρνουνε ή αν θα με κουμαντάρω

αν θα σου πω πως θέλω να ‘μαι στη ζωή σου ή αν θ’ αφήνομαι να γκρεμιστώ μαζί σου. Θα ‘μαστε οι δυο μας στους παλιούς, μεγάλους δρόμους Ή θα σεβόμαστε τα ήθη και τους νόμους;

Κι όμως, η παντογνώστρια, ξέρω πως ουσιαστικά με κουμαντάρω,

πάντα εγώ είμαι στο τιμόνι, εγώ βγάζω τη ρότα του προσωπικούμου ταξιδιού, πού στο διάολο με πάω όμως - ή μήπως είναι το ίδιοτο ταξίδι που μ’ ερεθίζει;

Μπορούν ποτέ να συνυπάρξουν δυο κυνηγοί; Συμβιβάζονται τ’ασυμβίβαστα; Ή θα σώσουμε απλώς ο ένας τον άλλον και θαμείνουμε οι καλύτεροι φίλοι; Θα καμαρώνω τις κατακτήσεις σου και θα χειροκροτάς τους έρωτές μου;

pdf by elifrac



127

Ή θ’ αφεθούμε τελικά στα ίδια και θα βλεπόμαστε κρυφά μέχρι ναμας τελειώσει το πάθος;

17/5

Δεν θέλω να ψάξω να βρω ποιος φταίει, αλήθεια, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου. Θέλω απλώς να λυθεί, οικειοθελώς αν γίνεται. Παράνοιαείναι η διαδικασία του χωρισμού. Όταν ο ένας δεν θέλει νακαταλάβει τον άλλον, όταν θυμώνουν κι οι δυο με το παραμικρό,όταν με πιάνει το παράπονο και κάθομαι χαράματα και γράφω τονκαημό μου γιατί δεν είσαι δω να στον πω. Τι να κάνω; Αλλάζω,μεγαλώνω, σιχάθηκα τον εαυτό μου, τρία χρόνια αδράνειας, όχι,πολύ περισσότερα, ακίνητη σε μια καρέκλα, παριστάνω το καλόκορίτσι για τους άλλους και τη χορεύτρια για μένα (τόσον καιρό,τόσα βράδια στο μαγαζί δεν έχω τολμήσει να κοιτάξω την πίστα,λες και θα μου πάρει τη μιλιά, και πώς θα παριστάνω μετά τονδιευθυντή!).

Και δεν είμαι τίποτα, ούτε καλή, ούτε χρυσή, μόνη μου είμαι, τόσα

χρόνια μόνη, ψάχνω να βρω τη δύναμη που μου λείπει στις σχέσειςμου, αγκαλιάστε με, προστατέψτε με, στηρίξτε με κάποιος, δεναντέχω να αισθάνομαι διαρκώς πως διαψεύδω τις προσδοκίες σας,εσύ, εσύ θα μπορούσες να κάνεις κάτι;

Χάνεσαι, ούτε σε σένα μπορώ ν’ ακουμπήσω, δεν ακουμπάςπουθενά, θα σωριαστούμε, κι όμως στις παλάμες σου γεννήθηκε ονοτιάς (πού το διάβασα αυτό) κι η αγκαλιά σου τόσο σίγουρη, γιατί

νομίζω πως μπορώ ν’ αντλήσω δύναμη από σένα; Κουράστηκα ναζω για τους άλλους, να τα βροντάω στις πιο κρίσιμες στιγμές τηςζωής μου, να τ’ αφήνω όλα μισά και συστηματικά ν’αυτοκαταστρέφομαι. Βαρέθηκα να κοσκινίζω τις πράξεις μου και ναλογοδοτώ γι αυτές, θέλω ν’ αποφασίσω και να πράξω από καρδιάς,όμως σκατά, πώς θα σας αντιμετωπίσω όλους μετά και κυρίως πώςθ’ αντιμετωπίσω εμένα;

pdf by elifrac



128

18/5

...Θέλω ένα ανοιχτό παράθυρο που να βλέπει στη θάλασσα. Κι εσένα. Με τ’ όνομά μου στα χείλη σου. Με φτιάχνεις και μεμελαγχολείς ταυτόχρονα. Υφάκι προβληματισμού και χέριααχόρταγα, αυτό το άγγιγμά σου στο κορμί μου...

Τώρα συνειδητοποιώ στην πράξη πως τα συναισθήματα είναι παράγωγα των σωματικών επιθυμιών. Σε θέλω και σε χρίζωμοναδικό, μαγκιά μου, είσαι μοναδικός για μένα.

Σ’ αγαπάω, ωραίε μου, και μου λείπεις. Σε θέλω κοντά μου, μου είσαι πια απαραίτητος. Η ηλίθια περηφάνια μου όμως μ’ εμποδίζει να σταπω όλα αυτά, όπως κι ο φόβος ότι θα σε βιάσω, θα σε παρασύρω νακάνεις πράγματα που δεν έχεις σκεφτεί καλά, που δεν είσαι έτοιμοςνα επιχειρήσεις. Όμως, είσαι μεγάλο παιδί και δικαιούσαι να ξέρεις,καλέ μου...

24/5

Να που, τελικά, οι αποφάσεις προϋπάρχουν μέσα μου. Και ξαφνικάξυπνάω ένα πρωί και βλέπω πως έχω σχεδιάσει τα πάντα. Και τρομάζω. Πόσο καιρό το ήξερα; Απ’ την αρχή; Από πριν συμβεί κιόλας; Κι αλλάζουν τα πράγματα με αστραπιαία ταχύτητα κι εγώνομίζω πως κινούνται αργά και τρέχω και τα σπρώχνω και κουράζομαι. Βιάζομαι να ζήσω, να φτάσω πού;

Είμαι τόσο χαρούμενη σήμερα το πρωί, τόσο κεφάτη. Νιώθωελαφριά, απελευθερωμένη επιτέλους από ένα βάρος που λες και μεβασάνιζε αιώνες. Ίσως γιατί γυρίζω σιγά-σιγά στη φυσική μουκατάσταση. Φευγάτη, ελεύθερη και μόνη. Κι αν εξαιρέσεις τονΚων/νο που μοιάζει παραπονεμένο παιδί έτσι όπως στέκεται και μεκοιτάζει και μ’ αγκαλιάζει, με την απειλή της απόρριψης και τηςμοναξιάς και της ανατροπής να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του,

pdf by elifrac



129

όλα τα άλλα μου φαίνονται άψογα. Η ζωή μου αλλάζει, το μέλλοναπροσδιόριστο, εσύ αλλού...

Κι όμως χτες απλωνόταν τόσο φυσικά το χέρι μου να σε χαϊδέψει,παραξενευόμουν ξαφνικά που το κεφάλι σου δεν ξεκουραζόταν στα γόνατά μου. Εσένα θέλω. Όμως με τους όρους μου, δικό μου. Αν δενσ’ έχω ολόδικό μου δεν σε θέλω καθόλου. Και ξέρω καλά πως αυτόσου χρειάζεται, εγώ, και θα ‘σαι καλά, ήρεμος κι ευτυχισμένος. Κι ανξεπεράσεις τους ηλίθιους φόβους σου θα το δεις κι εσύ. Όμως, δενθα κάτσω να περιμένω, γι αυτό να ‘σαι σίγουρος.

Οι αποφάσεις ωριμάζουν μέσα μου και δεν μπορώ να το αγνοήσωαυτό, αν δεν προχωρήσω μπροστά δεν θα είμαι αυτή που θέλω ναείμαι, αυτή που έπρεπε να είμαι πάντα.

Όλα λύνονται, μικρή μου. Κι όλα περνούν. Οι άνθρωποι δενπεθαίνουν στις αναποδιές. Γκρινιάζουν απλώς, λιγότερο ήπερισσότερο, ανάλογα τη δύναμή τους. Κι ό,τι εμείςεγκαταλείψουμε δεν θα γίνει κάρβουνο, θα επιζήσουν όλοι, θα δεις,

κι ίσως να ‘ναι και καλύτερα - όχι ίσως, θα είναι.

Πρωινές ασυναρτησίες. Να κάνεις ό,τι σε φωτίσουν οι θεοί σου.Είσαι έξυπνη και δυνατή και μπορείς να σηκώσεις το βάρος τωνεπιλογών σου. Απλώς παραδέξου ποια είσαι και ζήσε με βάση αυτό.

27/5

Σκέφτομαι ότι μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Γιατί το κάνω αυτό; Βάζωδύσκολα στον εαυτό μου, τον μπουρδουκλώνω, χάνομαι μέσα σεσκέψεις και εικασίες, καθυστερώ. Το αναπόφευκτο πλησιάζει και στρουθοκαμηλίζω. Να μη μπορώ να πω μετά πως εγώ αποφάσισα,να επικαλεστώ το άλλοθι της ροής των γεγονότων. Κι αντί ν’ αφεθώσ’ αυτό που νιώθω, αγόρι μου σε θέλω, πόσο θέλω να σου αφεθώκαι τρέμω την απόρριψη, φοβάμαι μην πληγωθώ και πονέσω. Κι άμα; Δεν έχω πονέσει ποτέ έτσι, δεν έχω νιώσει στη ζωή μου αυτόν

pdf by elifrac



130

τον πόνο που τρυπά τα σπλάχνα και γκρεμίζει κι ισοπεδώνει και σ’αφήνει μετά καθαρό και καινούριο. Κοντά σου μαθαίνω ν’ αγαπώ,αγαπώ με το κορμί μου, μαζί μου θα πεθάνει αυτή η αγάπη, τηνιώθω να με ξυπνά το πρωί και να με κοιμίζει το βράδυ, τηνκουβαλώ μαζί μου παντού, τη βλέπουν όλοι, θαμπή, απροσδιόριστη,δεν ξέρουν τι συμβαίνει, ξέρουν μόνο πως μ’ αλλάζει και φοβούνται,θα σου αποδώσουν ευθύνες, όλοι ακόμα κι αν δεν φύγουμε μαζί,όλοι θα ξέρουν πως για σένα φεύγω.

Τι να την κάνεις τη ζωή, γιατί -με ρωτάς- ζούμε, μα γι αυτό, δεν τοβλέπεις; Για ν’ αγαπάμε και να μας αγαπούν, όλα για αυτόσυμβαίνουν, κι οι καριέρες κι οι σπουδές κι οι τέχνες, όλα, γινόμαστεκαλύτεροι για να μας αγαπούν όπως αγαπάμε εμάς τους ίδιους.Ατόφιους, ολόκληρους, χωρίς να θέλουν να μας αλλάξουν ούτε ναζητούν να τους αλλάξουμε. Γι αυτό μαθαίνω να σ’ αφήνω να βρειςτα κομμάτια μου, ποιος την αντέχει την ερημιά, γι αυτόπροετοιμάζομαι ν’ αναλάβω το ρίσκο: θα μ’ αγαπάς αν με μάθεις;

Δεν θέλω να μου προσάψεις κίνητρα, γι αυτό δεν σου μιλάω - μη

νομίσεις πως το κάνω για να σε παγιδεύσω. Και το κάνω κρυφά,συγκαλυμμένα, ύπουλα, χωρίς αναστολές, σου δείχνω πως σεαποδέχομαι και δείχνω ανώτερη και άξια της αγάπης σου.

Κι όμως γκρεμίζω τα τείχη μου κάθε μέρα, γι αυτό σου λέω πως δενθα σε σβήσω ποτέ, στέκεσαι εδώ πλάι μου κι επιβλέπεις το γκρέμισμα, με χειροκροτείς όταν τα καταφέρνω, με παρηγορείςόταν κουράζομαι.

Δεν με πιέζεις όμως, δεν μου ζητάς, τι ανακούφιση να ξέρω πως δενσου χρωστάω τίποτα, τι χαρά να μη σε λυπάμαι...Αγάπη μου.

pdf by elifrac



131

29/5

Ένα αθώο μπλε λαστιχάκι τραβάει σφιχτά τα μαλλιά μου στη βάσητου κρανίου. Αισθάνομαι τον πόνο, μ’ αρέσει, τραβάει νομίζω τομυαλό μου προς τα κάτω, να σταματήσω να σκέφτομαι.

Φοβάμαι τόσο πολύ πως θα μ’ απογοητεύσεις, θα σ’ απορρίψω, ανδεν είσαι αρκετά άντρας, αρκετά δυνατός, ξυπνά μέσα μου μια θεάαρχαία, αιώνια, θηλυκή που δεν καταλαβαίνει και δεν συγχωρεί.Έτοιμη να σε αμφισβητήσω, να σε σβήσω, άμυνα, μαγκιά, δεν γίνεται να με κατέχεις αν δεν είσαι εσύ ο γενναίος...

(Με πήρε η καλή μου Πεθερούλα, πόσο μ’ αποθύμησε! Δυο ποτήριαουίσκι κατέβασα, μονορούφι, κι ακόμα δεν λέει να φύγει αυτή ηξινίλα που μ’ αναγουλιάζει σε κάθε επαφή με τη φάρα τους)

Αφιονιστείτε, μαλάκες, χρυσώστε τις φυλακές σας, εγώ τηνελευθερία μου θα την ψάξω και θα την βρω γιατί την αξίζω.Περίεργη και φοβισμένη, όμως τολμώ, δεν είμαι εγώ αντίτιμο για

τίποτα, δεν με παζαρεύω, αυτή είμαι, μόνη μου στα σκοτάδια, ναι,μα αν δεν περάσεις τα σκοτάδια δεν αναγνωρίζεις το φως, το φωςπου εσείς ποτέ δεν θα δείτε, ποτέ!

Δεν είσαι έτοιμος, είσαι έτοιμος, ωραίε μου, να ζήσεις, να τινάξειςαπό πάνω σου βάρη αιώνων ψευτοηθικής και σκατοαξιοπρέπειαςκαι να φανείς ηθικός κι αξιοπρεπής, τίμιος απέναντι στις ανάγκεςτου κορμιού και της ψυχούλας σου;

Πόσο το εύχομαι, όμως αργείς, αργείς κι εγώ μακραίνω,φουσκώνουν τα πανιά μου και θέλω να μάθω να ταξιδεύω δίχωςάγκυρες, θέλω να μάθω ν’ αφήνω γιατί αλλιώς αφήνομαι, και δεν τοθέλω αυτό, θέλω να χαμογελάω στη μέρα που θα ‘ρθει, όχι να κλαίωαυτές που πέρασαν. Με καθορίζει το παρελθόν μου, οι μαλακίες και τα λάθη μου, μα το μέλλον μου θα το φτιάξω μόνη μου, κανέναςκερατάς δεν θα μου πει εμένα πώς θα ζήσω τη ζωή μου. Και τ’

pdf by elifrac



132

αγαπάω τα λάθη μου, απ’ αυτά έγινα αυτή που είμαι, δενμετανιώνω, ωραίε μου, εγώ - μα δεν κοιτάω και πίσω, ό,τι πέρασετέλειωσε για μένα, κρατάω αυτά που θέλω να θυμάμαι και πάλι μπροστά, στον σύντροφο το δρόμο.

Κουράγιο, μικρή μου, είναι ζόρικη η διαδρομή, θες την πας, θες τηναφήνεις, η ουσία είναι ν’ αποφασίσεις ποιοι θες να σ’ αγαπούν.Πέρασα τόσα, αγκαλιάστηκα με το θάνατο, βίωσα τον φόβο μουατέλειωτες νύχτες και φαντάσου δεν το ‘χω πάρει ακόμα απόφαση:δεν γίνεται να σ’ αγαπούν όλοι. Χίλια κομμάτια να γίνεις δεν θα τακαταφέρεις. Αγάπα, λοιπόν, τον εαυτό σου κι άσε το κορμί σου να σ’οδηγήσει σωστά, μην αφήνεσαι να βουλιάξεις, πάντα υπάρχει τρόπος ν’ αναδυθείς στην επιφάνεια, άσε τον ήλιο ν’ ασκήσει τηνέλξη του, μικρή μου, άσε τη χαρά των αισθήσεων να σε ζεστάνει...

pdf by elifrac



133

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ


1.

Έχουν περάσει οχτώ μήνες από κείνο το πρώτο απόγευμα στο σπίτι του Μήτσου. Τους τελευταίους πέντε, δεν ζω πια στο όμορφο σπίτι της Φιλοθέης.

Ένα πρωί, την τελευταία μέρα του Μάη, έβαλα μερικά ρούχα στονπαλιό τουριστικό μου σάκο και κατέβηκα στον Πειραιά. Είχα

αφήσει ένα σημείωμα: «Φεύγω». Το ίδιο απόγευμα μπήκα στοκαράβι για την Κρήτη.

Το πρώτο καλοκαιρινό ξημέρωμα με βρήκε στο Ρέθυμνο. Μπήκα σ’ένα ταξί και του ζήτησα να με πάει στο καλύτερο παραλιακόξενοδοχείο της πόλης. Έπιασα ένα όμορφο δωμάτιο με θέα στηθάλασσα και για μια βδομάδα έκανα μπουρζουάδικες διακοπές,παριστάνοντας τη θλιμμένη κόρη.

Τα πρωινά κολυμπούσα και λιαζόμουν στην πισίνα με illustrationπεριοδικά, πλατύγυρο καπέλο και ύφος έκπτωτης Ρωσίδαςπριγκίπισσας. Τα βράδια έπινα πολύχρωμα κοκτέιλ στο beach bar,αποφεύγοντας με τη σιωπή και το κακό μου βλέμμα τα επίδοξακαμάκια, εδώδιμα και αποικιακά.

Τις λίγες φορές που η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο και δυσκολευόμουν να τα βγάλω πέρα με τους μεθυσμένους

pdf by elifrac



134

επιβήτορες, έσπευδε να σώσει την αγνότητά μου ο Χάρης, ο barmanτου μαγαζιού.

Είναι ο πρώτος φίλος που έκανα στην πόλη και μάλλον ο καλύτερος.Αθηναίος, τριανταπεντάρης κι όμορφος, με μια ήρεμη, αγορίστικηομορφιά. Βρέθηκε στο Ρέθυμνο ένα καλοκαίρι πριν έξι χρόνια κι από τότε κόλλησε για τα καλά.

Στην αρχή φοβήθηκα πως με βοηθά στις δύσκολες για να μου τηνπέσει ο ίδιος. Έδειχνε πολύ τσαχπινούλης, άπλωνε εύκολα χέρι εκεί που θεωρούσε πως τον έπαιρνε κι έδινε γενικά την εντύπωση πωςδεν αφήνει καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη.

Εγώ, απ’ την άλλη, μετά την τελευταία συζήτηση και τοτελεσίγραφο του Μήτσου, δεν μπορούσα ν’ ανεχτώ την ιδέαδημιουργίας μιας σχέσης, έστω και για μια βραδιά. Εννοώ,κυριολεκτικά, πως δεν μπορούσα να το ανεχτώ ούτε οργανικά. Και μόνο η ιδέα του φλερτ μου προκαλούσε ναυτία, πονοκέφαλο και ταχυπαλμία. Έπεφτε το ζάχαρό μου και μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας.

Φαίνεται πως το μυαλό μου απαιτούσε τη θέση του στη ζωή μου και για να τα καταφέρει προσπαθούσε να ελέγξει το σώμα μου, τιςορμές μου, να τιθασεύσει την -υπεύθυνη για όλα τα δεινά μου-αχαλίνωτή μου σεξουαλικότητα.

Όμως, ευτυχώς, δεν κινδύνευα απ’ τον Χάρη. Φρόντισε ο ίδιος νακαθησυχάσει τους φόβους μου, απ’ την πρώτη στιγμή που τους

αντιλήφθηκε.

- Μην ανησυχείς, καλή μου, μου είπε λίγο ειρωνικά. Δεν πρόκειται ναστην πέσω.

Κοκκίνισα. Δεν ήθελα να μπω σε τέτοια συζήτηση. Έκανα ν’απαντήσω καμιά σάχλα αλλά δεν μ’ άφησε.

pdf by elifrac



135

- Όχι, άκουσέ με μια στιγμή. Είσαι όμορφη, κομψή και πολύφινετσάτη. Απλώς δεν είσαι ο τύπος μου.

Αυτό με ανακούφισε κάπως, αλλά μ’ έτρωγε η περιέργεια - ίσως και η ματαιοδοξία:

- Και ποιος, exactly, είναι ο τύπος σου;

Έσκυψε κοντά μου συνωμοτικά:

- Αυτός! και μου έδειξε με τρόπο έναν ψηλό Σκανδιναβό. Φρόντισεμόνο να μείνει μεταξύ μας. Έχω και μια φήμη να διατηρήσω!

2.

Για να εξηγήσω στους γονείς μου ξόδεψα μια ολόκληρη περιουσία.Μη φανταστείτε πως το πήραν κατάκαρδα. Στεναχωρήθηκαν,

βέβαια, λίγο, ξαφνιάστηκαν περισσότερο, αλλά αυτό που στ’αλήθεια τους σύγχυσε ήταν η παράκληση να μαζέψουν ταπράγματά μου απ’ το σπίτι της Φιλοθέης. Τους πρότεινα να τοαναθέσουν σε μια εταιρεία και να μου στείλουν τον λογαριασμό. Τομόνο που θα είχαν να κάνουν ήταν να επιβλέψουν τη διαδικασία και -δυστυχώς- να συνεννοηθούν με τον Κων/νο.

Η μαμά άρχισε τις τσιριμόνιες, επενέβη όμως ο πατέρας μου και μου

είπε να μην ανησυχώ:

- Θα τα φροντίσουμε όλα εμείς, παιδί μου. Εσύ κοίτα να προσέχεις.Κι αν χρειαστείς τίποτα μη διστάσεις, συνέχισε σε μια έκρηξηπατρικού ενδιαφέροντος. Από λεφτά πώς είσαι;

Ήμουν καλά. Τουλάχιστον από λεφτά. Είχαν έναν λογαριασμό στηντράπεζα που δεν πείραζα ποτέ - λογαριασμός εκτάκτου ανάγκης,

pdf by elifrac





137

Κι όσο το σκεφτόμουν, περπατώντας έξαλλη στην παραλία, τόσοπερισσότερο θύμωνα, γιατί καταλάβαινα πως έχει δίκιο: με ξέρει πολύ καλά και δυστυχώς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ. Αλλά όχι να χάνω.

3.

Όταν ήμουν μικρότερη -μέχρι πολύ πρόσφατα, για να είμαι ειλικρινής- θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα χαρισματικό άτομο.Πίστευα πως είμαι ξεχωριστή, ταγμένη να κάνω σπουδαίαπράγματα, ν’ αφήσω το στίγμα μου σ’ αυτόν τον κόσμο και να τοναλλάξω - προς το καλύτερο.

Έτσι, όταν μου προέκυψε αυτή η ιστορία με τον Μήτσο φρόντισανα τη ζήσω σ’ όλο το μεγαλείο της, μ’ όλες τις δραματικέςδιαστάσεις που είχα πλάσει με το μυαλό μου. Έκλαψα, ούρλιαξα,πόνεσα μέχρι οδύνης, μούλιασα στο ποτό τις τύψεις και τις ενοχέςμου - τράβηξα τη φυσική ροπή μου προς το μελό στα πιο απόλυτά

της άκρα.

Όμως εδώ, στην εξοχή, με το κεφάλι μου καθαρό και το κορμί γλυκάκουρασμένο απ’ τη δουλειά και το κολύμπι, μπορώ να δω ταπράγματα πιο ρεαλιστικά. Κι όλο τριγυρνούν στη σκέψη μου ταλόγια του Ερνέστου την τελευταία φορά που τον είδα.

Έκλαιγα με λυγμούς στην αγκαλιά του -εκείνον τον καιρό δεν έκανα

άλλο απ’ το να κλαίω σε διαθέσιμες αγκαλιές- κι ευχόμουν ναπεθάνω, όταν μου είπε κάτι που μου φάνηκε το σκληρότερο πράγμαπου είχε ειπωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας:

- Πώς κάνεις έτσι, βρε χαζό, δεν ήρθε κι η συντέλεια του κόσμου! Ναδεις που σε λίγο καιρό θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.

pdf by elifrac



138

Τότε τον μίσησα για την αναισθησία και την κακία του. Τώρα πιααπορώ με την αναίδειά του να ξεστομίσει μια τέτοια κοινοτοπία.

Ακόμα, θυμάμαι πάντα μια κουβέντα που κάναμε με την Άννα-Μαρία σε ανύποπτη στιγμή. Μόλις είχα δεχτεί την πρόταση γάμουτου αδελφού της -μ’ όλα της τα παρελκόμενα- κι έπλεα σε πελάγηευτυχίας.

Καθόμασταν εγώ, αυτή κι ο Ερνέστος στο μπαλκόνι της στοΛυκαβηττό και τους ανακοίνωνα τις αποφάσεις μου να παντρευτώκαι να σταματήσω το χορό. Υπεραμυνόμουν αυτών με μεγάλα λόγια για την αληθινή αγάπη, την ηρεμία που έφερε στη ζωή μου οΚων/νος, τις μέρες που περνούσαν ήσυχα, την καλοκαιρία στηνκαθημερινότητά μου που διαρκούσε.

Οι δυο τους με κοίταζαν πολύ επιφυλακτικά και ξαφνικά η -

μέλλουσα τότε, πρώην τώρα- κουνιάδα μου είπε, σαν να μηναπευθυνόταν σε κανέναν συγκεκριμένα:

- Το ζητούμενο στον έρωτα δεν είναι η διάρκεια μα η στιγμή.Στιγμές ψάχνουμε όλοι μας κι αφού δεν τις βρίσκουμεσυμβιβαζόμαστε αναγκαστικά με διάρκειες.

Έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε επεξηγηματικά:

- Το ιδανικό θα ήταν στιγμές που διαρκούν. Χαίρω πολύ!

Τότε δεν πήρα τα λόγια της ιδιαιτέρως επί πόνου. Για την ακρίβειαφαντάστηκα πως ήταν μια έμμεση διευκρίνιση για τον Ερνέστο - ηΆννα-Μαρία άφηνε πάντα να πλανιέται μια σκιά αμφιβολίας πάνωαπ’ τους έρωτές της ώστε να μη μπορεί να θεωρηθεί τίποταδεδομένο, ούτε καν απ’ την ίδια.

pdf by elifrac



139

Βρήκα, όμως, αυτά ακριβώς τα λόγια στο καινούριο της βιβλίο, πουαγόρασα από δω. Και πείστηκα πως τότε απευθυνόταν σε μένα -

ίσως σε μακροεπίπεδο και στον αδελφό της.

Ήταν η μοναδική κριτική που άσκησε στον γάμο μας, τον οποίο,σύμφωνα με τον Ερνέστο, έβρισκε αταίριαστο και προφήτευε τηβραχυβιότητά του. Ο φίλος μου επιμένει μάλιστα, πως το μόνο που γύρευε από μένα η Άννα-Μαρία ήταν να σαγηνεύσω ελαφρώς τοναδελφό της, να του προσφέρω δυο-τρία υγιή πηδήματα ώστε ναξεκαρφώσει λίγο, να βγει απ’ το τριπ της βαρετής ζωής του και ναμάθει να δρα.

Υποθέτω πως έχασε. Όπως κι εγώ, όπως κι ο Κων/νος. Όπως όλοι μας σ’ αυτό το παιχνίδι.

Ξέρω, λοιπόν - για να τελειώνω με την ψυχανάλυσή μου- πως γι αυτό τα μάζεψα και ταξίδεψα εδώ κάτω. Δεν άντεχα ν’ ανταλλάξωτις μαγικές στιγμές μας με τον Μήτσο με οποιαδήποτε διάρκεια -

είτε μαζί του, όπως επιθυμούσε ο ίδιος, είτε ξανά με τον Σύζυγο,

όπως απαιτούσε η κοινή ηθική.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα απολύτως όσο δεν αποφάσιζα ναπροσδιορίσω εξαρχής και σε ορατά πλαίσια τον εαυτό μου.

Ήθελα -και προσπαθώ- να κερδίσω με την αξία μου το άκουσμα τουονόματός μου απ’ τον άντρα που αγαπώ.

4.

Χρειάστηκα άλλες δύο περιουσίες για να εξηγήσω τη φυγή μου στακορίτσια. Η μισή ήταν για τη Στέλλα -αυτή ξέρει από τέτοια και είναι πάντα πρόθυμη να δικαιολογήσει και να επικροτήσει μια

pdf by elifrac





141

- Τι πλανήτη, βρε, θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; συνέχιζεαπτόητη την παράθεση των κλισέ, παρά τ’ απελπισμένα μαςπρόσωπα.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν έγινε ενεργό μέλος τηςGreenpeace. Αφού τους έδωσε πολλά απ’ τα λεφτά του Λεωνίδα και πέρασε άλλα τόσα πρωινά απ’ τα κεντρικά τους γραφεία, τηςεπέτρεψαν να συμμετάσχει στα προγράμματά τους (άνθρωποι είναι κι αυτοί, η Λίλιαν σκάει άνετα γάιδαρο όταν της σφηνωθεί κάτι στοκεφάλι).

Τέλος πάντων, παρόλο που με τη Στέλλα διακωμωδήσαμε αρκετάαυτή τη νέα εμμονή της, κατά βάθος χαρήκαμε με την καρδιά μαςτην ευκολία με την οποία ξεπέρασε έναν δεσμό και μάλισταοχτάχρονο και παράνομο. Κι ένας λόγος παραπάνω πουδραστηριοποιήθηκε σχεδόν πολιτικά, γιατί η Λίλιαν είναι αγνήαριστερή αλλά και ικανότατη συνδικαλίστρια. Το οικολογικό κίνημαέχει κερδίσει έναν άξιο υποστηρικτή.

- Δεν αφήνεις τις χελώνες να πας να δώσεις κανένα μάθημα; τηνπείραξα εκείνη την ημέρα στο υπεραστικό.

Είχε ξαναρχίσει και τη Νομική. Σκόπευε, μάλιστα, να περάσει τέσσερα μαθήματα στην εξεταστική του Ιουνίου μήπως και του χρόνου το καλοκαίρι κατάφερνε να πάρει πτυχίο -τελικά πέρασε έξι κι, αν ξεμπερδέψει με τη Σύνθεση Δημοσίου, τη βλέπω να ορκίζεται πριν το Πάσχα.

Κι έπειτα μπήκα στην επικίνδυνη περιοχή. Δεν αισθανόμουν έτοιμην’ αντιμετωπίσω την Άννα-Μαρία, έτσι η Λίλιαν ήταν ο μοναδικόςμου σύνδεσμος με τον Κων/νο. Τη ρώτησα πώς το πήρε.

- Δεν νομίζω πως το ‘χει καταλάβει, αγάπη μου. Ξέρεις τι στόκοςείναι ο άντρας σου. Χτες που του τηλεφώνησα μου είπε πως έχειςπάει να ξεκουραστείς λίγες μέρες. Κι απ’ ό,τι φαίνεται το πιστεύει.

pdf by elifrac



142

Αποδείχτηκε πως η φιλενάδα μου είχε δίκιο. Ο Κων/νος άργησεπολύ να εκτιμήσει την κατάσταση (από άμυνα; από βλακεία; απόαδιαφορία;). Παρόλους τους καβγάδες και τη διαρκή ένταση, τουςδυο μήνες που δεν είχαμε κάνει έρωτα, παρόλο που του ‘χα μιλήσει πολλές φορές για χωρισμό -στην αρχή δοκιμαστικά, όταν αγρίεψαντα πράγματα χωρίς δοκιμαστικά.

Το κατάλαβε πια όταν του τηλεφώνησε ο πατέρας μου να τονενημερώσει πως είχε ζητήσει απ’ την κ. Στέπα να μαζέψει ταπράγματά μου και ποια μέρα τον βόλευε να στείλει τον μεταφορέα.

Απ’ ό,τι μαθαίνω, δεν φάνηκε να τον πειράζει ιδιαίτερα. Εδώ και τρεις μήνες, μάλιστα, βγαίνει με την αδελφή ενός φίλου του κι ακούγεται σοβαρό. Άλλωστε, είναι γνωστό τοις πάσι πως ο Κων/νοςείναι γαμήλιος τύπος. Κι αν λάβουμε υπόψη μας πως το διαζύγιοπροχωράει ολοταχώς -θα έχει βγει το πολύ ως το επόμενο καλοκαίρι, κοινή συναινέση- προβλέπω πως συντομότατα θασυνεχίσει τη ζωή του σχεδόν σαν να μην υπήρξα ποτέ.

Είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος. Εξάλλου δεν ήταν εύκολο γι αυτόνμαζί μου. Κι όχι μόνο τον τελευταίο καιρό που η υστερία μουξεπέρασε τα όριά της. Ήταν δύσκολο απ’ την αρχή. Ποτέ δεν έγινααυτό που ονειρεύτηκε, μια Σύζυγος κι εγώ, να συμπληρώσω τηνύπαρξή του.

Στάθηκα λίγη γι αυτόν. Ή πολλή. Πάντως, σίγουρα έξω απ’ τα μέτρατου.

5.

Τους λίγους μήνες που είμαι εδώ έχω οργανώσει αξιοθαύμαστα τηζωή μου. Το λέω αυτό γιατί τώρα που κατακτώ -σιγά-σιγά είν’ ηαλήθεια, και περισσότερο μέσω του γραψίματος- την τέχνη της

pdf by elifrac



143

αποστασιοποίησης, τολμώ για πρώτη φορά να κρίνω τις πράξειςμου σε πρώτο χρόνο. Κι αυτό το αριστούργημα, πως πέτυχα μέσα σεπέντε μήνες πράγματα που δεν τολμούσα ούτε να διανοηθώ γιασχεδόν τριάντα χρόνια, ξέρω πως το οφείλω αποκλειστικά σε δύοπαράγοντες: το πλήρωμα του χρόνου και τον Μήτσο.

Στην αρχή, βέβαια, βοήθησε πολύ κι ο Χάρης. Εκείνος μου βρήκε τηνπρώτη μου δουλειά, που ουσιαστικά με συντηρεί ακόμα: ταμίας σ’ένα σούπερ μάρκετ. Εκείνος με πληροφόρησε για το επιπλωμένοδιαμέρισμα που νοικιαζόταν στη διπλανή του πολυκατοικία και συνέβαλλε στο ν’ αποκτήσω στέγη. Κι όχι μόνο αυτό. Κατάφερε ναμου μεταδώσει την αισιοδοξία του όταν απελπίστηκα με την πρώτηματιά που του έριξα κι, επιπλέον, έβαλε ένα χεράκι -μάλλον χερούκλα- στο καθάρισμα και το βάψιμο.

Έτσι έγινε και κατάφερα να εγκατασταθώ σ’ αυτήν την όμορφηπόλη, βασιζόμενη στην καλοσύνη των ξένων, που έλεγε κι η ΜπλανςΝτυμπουά. Τώρα η γκαρσονιερίτσα μου είναι κούκλα, με το μπλεκαρό πάπλωμα, τις ασορτί κουρτίνες και τα κίτρινα ντουλάπια. Η

πρωινή δουλειά μου μού παρέχει τ’ απαραίτητα της επιβίωσης ενώ η απογευματινή τα της ζωής.

Γιατί από τα μέσα Σεπτέμβρη άρχισα ξανά να χορεύω. Η συνοικιακήσχολή, βέβαια, δεν είναι El amor brujo, ούτε και τα λεφτά είναι σπουδαία, αλλά τη βρίσκω πραγματικά μ’ όλα αυτά τα πιτσιρίκιαπου με κοιτάζουν, με τις αλογοουρίτσες και τα φορμάκια τους, και προσπαθούν να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι ακολουθώντας τα

βήματα.

6.

Την πιο περίοπτη θέση στο σπίτι μου κατέχει ο υπολογιστής μου.Μου τον έστειλαν οι γονείς μου μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά

pdf by elifrac



144

μου είδη αφού, κατά την κ. Στέπα, ο Κων/νος επέμενε πως μουανήκει. Ή ήταν ξεπερασμένο μοντέλο, σύμφωνα με τις κακίες τουπατέρα μου.

Τελικά, ο πρώην Σύζυγος είχε δίκιο. Μέσω αυτού του θαυμαστούμηχανήματος μπορώ πραγματικά να επικοινωνώ με τις φίλες μου. ΗΣτέλλα παίρνει τα μηνύματά μου στη δουλειά της και η Λίλιαν στοpc του γιου της (ο οποίος μ’ ενημερώνει ανελλιπώς για όλες τιςεξελίξεις στις βρωμοκουβέντες και τα γηπεδικά συνθήματα πουκυκλοφορούν). Δεν συγκρίνεται, βέβαια, με τις Σαββατιάτικεςεξορμήσεις μας, αλλά έχει πλάκα ν’ ανταλλάσσουμε μπούρδες και κουτσομπολιά με λατινικούς χαρακτήρες.

Αντίθετα, η αλληλογραφία μου με τον Ερνέστο ακολουθεί πιοσυμβατικές οδούς: κάρτες και γράμματα. Ο καλύτερός μου φίλοςβρίσκεται για άλλη μια φορά στην Ολλανδία. Έφυγε για κει στατέλη του Φλεβάρη, υποτίθεται για δεκαπέντε μέρες, και γύρισε έναμήνα αργότερα για να μου ζητήσει ν’ αναλάβω το μαγαζί εξολοκλήρου.

- Πρέπει να τη δεις, μου καυχιότανε. Ένα πλάσμα! Το μεγαλύτεροθαύμα της φύσης. Κάτι ματάκια, κάτι χειλάκια, μια μυτούλα...

- Θα μοιάζει στη μάνα της, τον δούλευα εγώ.

Είχε ξετρελαθεί με την κόρη του. Βέβαια, η πρώην γυναίκα του είχεπαντρευτεί έναν συμπατριώτη της χρηματιστή, αλλά δέχτηκε με

χαρά την προοπτική να περνά η μικρή όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τον φυσικό της πατέρα.

- Ξέρεις πώς τη λένε; Ιώ! Το ‘πιασες; Σαν το νησί, ρε βλάκα, προςτιμήν του λίκνου που γέννησε και φιλοξένησε τον έρωτά μας,συνέχιζε ο όψιμος ποιητής.

pdf by elifrac



145

Εγώ τόσα χρόνια νόμιζα πως απ’ την Ιώ είχε βαφτιστεί το Ιόνιο,αλλά τολμούσα να τον διακόψω;

- Κι είναι τόσο έξυπνη! Απίστευτα έξυπνη! Αυτός ο τύπος, ο πατριόςτης, έχει ασχοληθεί πάρα πολύ μαζί της. Το παιδί, παιδί μου, ξέρει ναδιαβάζει, να γράφει, ξέρει την προπαίδεια κι αναγνωρίζει όλουςτους αστερισμούς! Μου είπε πώς έγινε η Μεγάλη Έκρηξη, πώςδημιουργήθηκε το Σύμπαν...

- Τώρα που θα την περιλάβεις εσύ θα μάθει και πόκερ, του τηνέλεγα για να τον τσιγκλήσω.

Να μην τα πολυλογώ, ο κολλητός μου την ψώνισε για τα καλά. Μεθερμοπαρακάλεσε να κρατήσω τη διαχείριση του El amor brujo,τουλάχιστον μέχρι ν’ αποφασίσει τι θα κάνει. Εξάλλου, όπως μεπληροφόρησε, είχε μια σπουδαία δουλειά στα σκαριά. Θ’ άνοιγεμαζί με την πρώην του -που βαρέθηκε να παριστάνει την ΙπτάμενηΟλλανδή- μια ελληνική καφετέρια στο Άμστερνταμ, όπου, άκουσον-άκουσον, δεν ήξεραν τον φραπέ!

Αυτό το διάστημα που έπαιξα την πολυάσχολη manager νυχτερινούκέντρου -με τους γονείς μου να ωρύονται και τον Κων/νο να μουκάνει τη ζωή δύσκολη και τούμπαλιν- αποτέλεσε, όπως φαίνεται,τον καταλύτη της φυγής μου. Το πλήρωμα του χρόνου, που έγραψαπιο πριν.

Αυτό κι ο Μήτσος, ο ωραίος Μήτσος, που επί τρεις μήνες μου έκανε

έρωτα, χωρίς ούτε μια φορά να με φωνάξει με τ’ όνομά μου.

pdf by elifrac



146


1.

Η μεγαλύτερη δυσκολία μου όταν κάθισα μπροστά στονυπολογιστή, συνδεδεμένη πια με το Διαδίκτυο, ήταν να βρω λόγιανα μιλήσω με τον Μήτσο. Δεν μπορούσα να του γράψω απλά s’agapo ke mou lipis, όσο αλήθεια κι αν ήταν αυτό.

Είχαμε πάνω από μήνα να επικοινωνήσουμε. Ξέρω πως μάθαινε νέαμου -τηλεφωνιόταν συχνά με τη Στέλλα. Απ’ αυτήν μάθαινα κι εγώτα δικά του. Είχε τελειώσει την πτυχιακή του, περίμενε να πάρει τοmaster του, είχε κάνει αίτηση για μια υποτροφία και φιλοδοξούσενα δουλέψει σ’ ένα ερευνητικό πρόγραμμα. Άρχιζε σιγά-σιγά τοδιδακτορικό του -όλα δηλαδή ακολουθούσαν την ομαλή πορεία πουείχαν πριν φύγω.

Κι αυτό ήταν το μοναδικό που μου την έσπαγε σ’ αυτόν. Δηλαδή, όχι ακριβώς σ’ αυτόν, αλλά να: ο Μήτσος είχε καταφέρει να στήσει μιαζωή, είχε βρει το δρόμο του και τον ακολουθούσε, μ’ όλες τιςαμφισβητήσεις, τα διλήμματα και τα πισωγυρίσματα ενόςανήσυχου, ορθάνοιχτου μυαλού. Και, κακά τα ψέματα, αυτός οδρόμος υπήρχε -υπάρχει - ανεξάρτητα απ’ τη δική μου παρουσία ήσυμμετοχή.

Ο Μήτσος δεν με χρειαζόταν. Μ’ αγαπούσε. Κι απαιτούσε ν’ αγαπώκι εγώ τον εαυτό μου. Γι αυτό διαφωνούσε έντονα με την απόφασήμου ν’ αναλάβω το El amor brujo, την οποία θεωρούσε πως πήρα ενβρασμώ ψυχής.

- Δεν δρας συνειδητά, Αποστολοπούλου. Πιάστηκες απ’ τα μαλλιάτου Ερνέστου και νομίζεις πως κάνεις την επανάστασή σου.

pdf by elifrac



147

- Κόφτο πια μ’ αυτό το Αποστολοπούλου! Λες και παίζω στην Τόλμηκαι Γοητεία...

- Πού...; τον αποδιοργάνωσα.

- Δεν έχεις δει Τόλμη και Γοητεία, παιδάκι μου, με τον Ριτζ και τηΜπρουκ, που δέκα χρόνια προσπαθούν να τα φτιάξουνε κι αυτός τηφωνάζει πάντα Λόγκαν...

- Μη μου αλλάζεις συζήτηση -φυσικά η αποδιοργάνωση ήτανπροσωρινή. Κάτσε και σκέψου μια φορά, δεν συζητάς ποτέ με τονεαυτό σου; Άκου τον λίγο, ψάξε να βρεις τι θέλεις και τότε κάν’ το,όχι για να πικάρεις ή να ευχαριστήσεις τους άλλους, αλλά για πάρτησου, βρε αδερφέ! Αφήνεις πάντα να σε παρασύρουν τα γεγονότα, οκαιρός. Για τη ζωή σου πρόκειται, δεν της αξίζει να τη φτύνεις έτσι.

Τότε του ‘λεγα πως με πιέζει, πως δεν με καταλαβαίνει, πως μουζητά πολλά. Μ’ έπιανε το παράπονο.

- Δεν σου ζητάω τίποτα. Κι όσο για την πίεση, μόνη σου τηδημιουργείς στον εαυτό σου. Τι με κοιτάς; Γύρνα και πες μου να μηνανακατεύομαι, πως ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις. Ξέρεις;

Θεέ μου, τον μισούσα όταν το έκανε αυτό! Έπαιρνε το πιο γοητευτικό πατρικό του ύφος και με ήρεμη, σταθερή φωνή μεξέσκιζε. Ήξερε τα πάντα, δεν ήταν χαζός. Του τα ‘χα πει εγώ τιςαμέτρητες φορές που έκλαιγα στην αγκαλιά του. Το «manager

νυχτερινού κέντρου» ήταν ο καλύτερος τρόπος για να μηνπρολαβαίνω να σκέφτομαι. Και για να τους στέλνω όλους. Τους γονείς μου, τον Κων/νο κι ολόκληρο το γαμημένο σύμπαν.

- Αφού με απορρίπτουν, καλά ξηγιέμαι! επέμενα με πείσμα. Δεν μ’αγαπούν, δεν μ’ αποδέχονται. Γιατί να παίζω με τους κανόνες τους;

pdf by elifrac



148

- Έλα, ρε Αποστολοπούλου τώρα, ψυχανάλυση του κώλου! μεειρωνευόταν. Περίμενα κάτι πιο πρωτότυπο από τη διάσημηφαντασιοπληξία σου. Το καημένο το κορίτσι, προκειμένου να σεαπορρίψουν οι άλλοι, απορρίπτεσαι μόνη σου. Οι γονείς μας,ανώριμη κακομαθημένη, φταίνε μέχρι τα δεκαοχτώ μας. Μετάενηλικιωνόμαστε και καλούμαστε ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας.Αλλά εσύ περνάς ακόμα την εφηβεία, είσαι πολύ απορροφημένη απ’τον εαυτό σου για ν’ αναλάβεις οτιδήποτε.

2.

Τελικά, έπειτα από τρεις μήνες επιτυχημένου management, είπατηλεφωνικώς στον Ερνέστο πως δεν μπορώ να συνεχίσω. Δενφάνηκε να χολοσκάει.

- Δεν πειράζει, κουκλίτσα μου, πιστεύω πως θ’ αναλάβει ευχαρίστωςο πατέρας μου. Αν και τον έχω ικανό να φέρει τίποτα

Ανατολικοευρωπαίες βιζιτούδες...

Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να χορεύω. Αλλά δεν μπορούσα έτσι απλά να ξαναρχίσω. Μετά από τόσα χρόνια απραξίας κι ανυπαρξίας,μου ήταν αδύνατο ν’ αρπάξω το φουστάνι και να μαγέψω το κοινό.Ντρεπόμουν. Ειλικρινά. Είχα πάψει να νιώθω χορεύτρια.

Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχω αρχίσει να στήνω τον

κόσμο μου στα μέτρα μου. Έχω αποδεχτεί την αλήθεια μου. Δεν θα γίνω ποτέ prima μπαλαρίνα, δεν θα κατακτήσω το Covent Garden,δεν θα με καλέσουν τα Μπολσόι για πρωταγωνίστρια.

Θα διδάσκω χαριτωμένα πιτσιρίκια και ρομαντικές κυράτσες. Θασυνεχίσω να παρακολουθώ σεμινάρια -όπου τα βρίσκω. Ίσως χωθώσε καμιά ομάδα χορού ή σε κάποιο θεατρικό σχήμα. Ίσως, όταν

pdf by elifrac



149

νιώσω πραγματικά δυνατή κι έτοιμη να βροντοφωνάξω τ’ όνομάμου, να γυρίσω στην Αθήνα. Μπορεί και σύντομα.

Ακόμα και το να σπουδάσω μου περνάει απ’ το μυαλό. Ν’ ανοίξωτους ορίζοντές μου. Η Στέλλα μου γράφει για κάτι ΑνοιχτάΠανεπιστήμια, προγράμματα που θα φτιαχτούν και θα μπορεί ναπαρακολουθεί ο καθένας. Ξέρω ‘γω; Με τη φόρα που ‘χω πάρει,μπορεί στο φινάλε να δώσω και Πανελλήνιες!

Δυο μόνο πράγματα είχα αφήσει μέχρι πρότινος να εκκρεμούν. Τοένα ήταν η Άννα-Μαρία. Για κακή μου τύχη δεν είχε υπολογιστή νατης στείλω κανένα χαζό-αστείο μηνυματάκι και να σπάσω τονπάγο. Έγραφε με μολύβι σε σχολικά μπλε τετράδια.

Μια Κυριακή κατέβηκα σ’ ένα καφέ στην παραλία κι, αφού πήραπολλές βαθιές ανάσες, της έγραψα ένα μεγάλο, μελό γράμμα με τηδική μου εκδοχή των γεγονότων. Της τα εξηγούσα όλα, ουσιαστικάτης πρόσφερα την απολογία μου.

Η Άννα-Μαρία μου απάντησε μια βδομάδα μετά, δηλαδή αμέσως.Μου έστειλε ένα σύντομο, ευγενικό σημείωμα που έλεγε πως χαιρόταν που ξανάφτιαχνα τη ζωή μου και μου ευχόταν τοκαλύτερο. Θα μ’ αγαπούσε πάντα, αλλά δεν ήθελε να μου μιλάει,τουλάχιστον όχι τώρα.

Αυτό ήταν το «αντίο» της καλής μου φίλης, της στοργικής και πάντα απόλυτης πρώην κουνιάδας μου. Έτσι είναι η Άννα-Μαρία.

Βλέπει τα πράγματα ξεκάθαρα και δεν διστάζει να παρουσιάζεται αυστηρή με τους ανθρώπους. Και την εκτιμώ γι αυτή της τηνειλικρίνεια. Ξέρω πως θα της λείψω. Λέει αλήθεια πως μ’ αγαπάει.Αλλά ο Κων/νος είναι ο μικρός της αδελφός και δεν θα τον πλήγωνε για κανέναν. Πόσο μάλλον για την πρώην γυναίκα του που τοναπάτησε και τον παράτησε, χωρίς καν να του εξηγήσει.

3.

pdf by elifrac



150

Η άλλη μου εκκρεμότητα ήταν ο Μήτσος. Είχαμε ανταλλάξει δυο-τρεις κάρτες μ’ εξυπνάδες κι ευφυολογήματα, αλλά δεν είχαμεεπιχειρήσει καμιά ουσιαστική επαφή. Δεν του ‘χα τηλεφωνήσει, δενείχε έρθει να με βρει. Ξαναρχίζαμε το παιχνίδι των φίλων.

Είχα να τον δω απ’ την παραμονή της φυγής μου. Είχα πάει σπίτι του αποφασισμένη να τον διεκδικήσω, να τον αναγκάσω να μουμιλήσει. Έπρεπε να μάθω, επιτέλους, τι σκέφτεται γι αυτή τηνιστορία που ξεκίνησε σαν παθιασμένο σεξ ανάμεσα σε φίλους και κατέληγε να γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μου.

Έπρεπε να ξεμπερδευτώ κι εγώ η ίδια. Τον αγαπούσα τόσο ή είχαπροσωποποιήσει στη μορφή του την ανάγκη μου ναεπαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, να του προσφέρω το καλύτεροαπ’ αυτά που πίστευα πως δικαιούμαι;

Δεν ήθελα να πέσω ξανά στην παγίδα του Σωτήρα, του άντρα πουθα με τραβήξει από μια ζωή μίζερη για να μου προσφέρει τονΠαράδεισο σε συσκευασία δώρου. Όσο κι αν με βόλευε, όσο κι αν θα

τον κολάκευε, δεν το ‘θελα αυτό για μας γιατί είχα αρχίσει νακαταλαβαίνω πως η εξάρτηση σκοτώνει τη ζωή και ζωή είναι να‘σαι ευτυχισμένος στις επιλογές σου.

Αυτό που με αποπροσανατόλιζε, όμως, ήταν πως κι ο ίδιος οΜήτσος δεν μου πρόσφερε τη σωτηρία του. Με μπέρδευε, μ’ έκανενα νιώθω λιγότερο γκόμενα απ’ όσο είχα συνηθίσει. Κι ενώ μέσαμου καταλάβαινα πως το κάνει για μένα, επειδή μ’ αγαπά και θέλει

να με δει ν’ ανθίζω μέσα απ’ τους αγώνες και τις κατακτήσεις μου,απέξω μου του ‘σπαγα τα νεύρα με τα τσαλίμια και τα κλισέ τηςμοιραίας.

Εκείνο το βράδυ είχα αρχίσει πάλι το παραμύθι. Πως δεναποφασίζει, δεν είναι δυνατός, πως δεν με παίρνει να φύγουμε. ΟΜήτσος μαγείρευε και μ’ άκουγε σιωπηλός. Θυμάμαι πως δεν γύριζε

pdf by elifrac



151

καν να με κοιτάξει όταν αποφάσισα να κινηθώ πιο δραστικά κι έπαιξα φουλ επίθεση:

- Ωραία, λοιπόν, αφού δεν μπορείς να πάρεις εσύ την πρωτοβουλίαθα την πάρω εγώ, του πέταξα με ύφος.

Συνέχισε να μου κρατά γυρισμένη την πλάτη αλλά πρόσεξα ένανστιγμιαίο δισταγμό στις κινήσεις του και πήρα περισσότεροθάρρος:

- Αφού σε βολεύει η υπάρχουσα κατάσταση και δεν αποφασίζεις ναδράσεις, κι εγώ θα μείνω με τον Κων/νο και θα βλεπόμαστε όπωςτώρα, μια φορά στο τόσο.

- Με απειλείς, Αποστολοπούλου; με κοίταξε σοβαρός.

Μου πέσανε τα μούτρα. Τι μπούρδα εντυπωσιασμού ήταν αυτή πουξεστόμισα;

- Δεν έχω να πάρω καμιά απόφαση και νομίζω πως το ‘χουμε λήξει αυτό το θέμα. Σου τόνισα ευθύς-εξαρχής πως δεν πρόκειται να σεκουβαλήσω στην πλάτη μου. Δεν θα παραστήσω εγώ τον άντρα γιανα λύσεις εσύ τα υπαρξιακά σου. Εμένα η ζωή μου είναι μια χαρά,δεν έχω ν’ αποφασίσω για τίποτα. Εσένα, υποτίθεται, πως περιμένωτόσον καιρό κι η υπομονή μου έχει αρχίσει κι εξαντλείται. Ανσκοπεύεις να μείνεις με τον άντρα σου, μείνε. Αλλά δεν μπορείς ναέχεις κι εμένα. Εγώ τις σχέσεις μου τις θέλω καθαρές. Και δεν ξέρω

για πόσο θ’ ανέχομαι...

- Τι;

- Για πόσο θ’ ανέχομαι να ξέρω πως κοιμάσαι τα βράδια μαζί του.Κουράστηκα πια. Καιρός να μεγαλώσεις και να κάνεις τις επιλογέςσου. Εσύ πρέπει ν’ αποφασίσεις. Δεν είμαι εγώ παντρεμένος,Αποστολοπούλου!

pdf by elifrac



152

Ήξερα πως μου άξιζε η σκληρότητά του, κι άλλη τόση. Όμως, δενμπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Και τίποτα δεν μ’ είχεπειράξει όσο αυτό:

- Πότε, επιτέλους, θα με πεις με τ’ όνομά μου;

Ήρθε κοντά μου και μ’ αγκάλιασε σφιχτά. Μου χάιδεψε τα μαλλιά,σκούπισε τα δάκρυά μου με τα ωραία του δάχτυλα και μουψιθύρισε πως μ’ αγαπάει, πως δεν μπορεί να με χάσει γιατί του‘δωσα πίσω την καρδιά του, την εμπιστοσύνη του στουςανθρώπους, τη δύναμη να βγει απ’ το σκοτάδι του και να ερωτευτεί απόλυτα, για πρώτη φορά στη ζωή του.

- Θα πω τ’ όνομά σου όταν μου πεις πως είσαι έτοιμη να τοακούσεις. Όταν θ’ απευθύνεσαι κι εσύ μ’ αυτό στον εαυτό σου. Όταννιώσεις πως στέκεσαι στα πόδια σου, πως στηρίζεσαι στα δικά σουφτερά, πως διεκδίκησες αυτά που οφείλεις στην ύπαρξή σου. Θαείναι το στοίχημά μας, ο μυστικός μας κώδικας. Όσο καιρό κι αν σουπάρει, εγώ θα περιμένω. Δίπλα σου ή μακριά σου, όπου επιλέξεις

εσύ.

Αυτό ήταν το τελεσίγραφό του. Θ’ άκουγα τ’ όνομά μου όταν θαπίστευα η ίδια πως το αξίζω. Δεν θα μου χαριζόταν ο Μήτσος μου.Προσφερόταν ως έπαθλο στον αγώνα μου, αλλά δεν άντεχε να μεμοιράζεται με τον Κων/νο. Προτιμούσε να μη μ’ έχει. Κι απαιτούσενα με δει ν’ αποφασίζω.

Κι έτσι έφυγα. Μάζεψα τα μπογαλάκια μου, άφησα τον κόσμο μουκαι βγήκα στον κόσμο. Να με βρω, να με προσδιορίσω. Να μάθω ναζω με τον εαυτό μου ώστε να μπορώ να ζήσω μ’ αυτόν που αγαπώ.

Κι είμαι περήφανη που τα κατάφερα. Παρόλες τις ευκολίες μου και τους τραπεζικούς λογαριασμούς μου, βρίσκω πως έκανα ένα μεγάλοβήμα προς την ελευθερία. Τουλάχιστον, αναγνώρισα τουςομφάλιους λώρους μου. Κι έχω αρχίσει σιγά-σιγά να τους κόβω.

pdf by elifrac



Δεν μπορώ ν’ αλλάξω την ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν μπορώκαν να συνειδητοποιήσω τα προβλήματα των πραγματικώνανθρώπων που ζουν χωρίς ελπίδα, χωρίς σπίτια και χωρίς δουλειές.Προσπαθώ, όμως. Μ’ όλη την εύνοια της καταγωγής μου και τηματαιοδοξία που κληρονόμησα, προσπαθώ να δω μακρύτερα απ’ τοπροφανές και σερβιρισμένο. Φορές-φορές νιώθω ανόητη και λίγη.Άλλες φορές, όμως, ξέρω πως δεν είναι και μικρό πράγμα ναπροσπαθείς να βελτιώσεις το τομάρι σου, έστω κι αν η αιτία είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Ή η κρυφή ελπίδα να τον εκπληρώσεις.

Με κρυφοκαμαρώνω γι αυτά που κατάφερα. Αλήθεια. Κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και χαμογελώ. Με γουστάρω πολύ. Και με φτύνω να μη με ματιάσω.

Αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και μπρος. Καλή ή κακή,τουλάχιστον ξέρω πως εγώ την επέλεξα, την έφτιαξα και τηνυποστήριξα. Και θα είμαι ευτυχισμένη με τα καινούρια δεδομένα μου. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως έχω χάσει τον Μήτσο γιαπάντα.

Date post:	08-Apr-2018
Category:	Documents
Upload:	sasha-djordjevic
View:	216 times
Download:	0 times

Eleni_Fournarou_-_To_pliroma_tou_xronou_kai_o_Mitsos

Documents