European Expression - Issue 91

Ντ. ΣταΣιΝόπόυλόΣ

EU/ USTrade and investment agreement in a changing global environment

Χ. ΜυλωΝαΣ

The Politics of Nation-Building

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α 3

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ • τ. 91 • 4o ΤΡΙΜΗΝΟ 2013

EΥΡΩΠΑΪΚΗ EΚΦΡΑΣΗτ Ρ ι Μ Η Ν ι α ι α Ε Κ Δ ό Σ Η Ε υ Ρ ω π α Ϊ Κ ό υ π Ρ ό Β λ Η Μ α τ ι Σ Μ ό υ

ΕτΟς ΙδΡυςης : 1989 • ISSN: 1105-8137 • 6 ΕΥΡΩ • ΧΡΟΝΟΣ 22 • ΤΕΥΧΟΣ 91 • ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ:«ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-

ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΕΚΦΡΑΣΗ-ΘΕΣ-ΜΟΙ», Μη Κερδοσκοπικό

ΣωματείοΟμήρου 54 - Αθήνα - 106 72

τηλ.: +30 210 3643224Fax: +30 210 3646953

E-mail: [email protected]://www.ekfrasi.gr

ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ: 1413

ΕΚΔΟΤΗΣ-ΥΠΕΥΘΥΝΟΣΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ:

Παναγιώτα Μπαλοπούλου

ΑΡΧΙςυΝτΑΞΙΑ:Βικτώρια Λαμπροπούλου

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:Κατερίνα Ανδρωνά

Στο τεύχος αυτόσυνεργάσθηκαν:

Ανδρέας ΖαμπούκαςΣτέλιος Χριστόπουλος

Γεώργιος ΚωστάκοςΓεώργιος ΠαπανάγνοςΝικόλαος Μαυρίδης

Ευάγγελος ΚουμεντάκοςΓιώργος Παντελιάς

Xavier Vanden Bosch The Egmont Institute

Stijn VerhelstFabian Zuleeg

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ:Εκδόσεις: «ΗΛΙΑΙΑ»

δηΜ. ςΧΕςΕΙς:iForce Communications Α.Ε.

4 Εισαγωγικό σημείωμα εκδότη…...............................................................................................5ΑΠΟΨΕΙΣ

4The one-way of European conscience .....................................................................................7By Andreas Zamboukas

4 Ευρωπαϊκή προοπτική .......................................................................................................... 10Του Στέλιου Χριστόπουλου (European Perspective by Stelios Christopoulos)

4 From New York to Brussels: A Greek's adventure in Europe and the World Back to Europe ....................................................................................................................................... 12By George Kostakos

ΦΑκΕλΟΣ ΕυρωκΟΙνΟβΟυλΙΟ: ΑΠΑΙτήΣΕΙΣ κΑΙ ΠρΟΣδΟκΙΕΣ

4 From deficit to surplus? Democracy in the European Parliament and the way forward 15By Georgios Papanagnou

4 Η Δημιουργία, Ξανά! Στην Ευρωβουλή ............................................................................. 18Του Νικόλαου Μαυρίδη

4Μήνυμα προς τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές ............................................................ 24Του Ευάγγελου Κουμεντάκου

4A more effective structure for the Commission .............................................................. 27By Fabian Zuleeg

4The European Parliament: It has to do with you ............................................................... 29By The Egmont Institute

4 What future for the Eurozone? Combining discipline, solidarity and institutional reform ........................................................................................................................................ 32By Xavier Vanden Bosch & Stijn Verhelst

ΜΟνΙΜΕΣ ΣτήλΕΣ

4Τί τρέχει στην Ευρώπη ........................................................................................................... 39 4Τα Νέα της Έκφρασης ............................................................................................................ 44

βΙβλΙΟΠΑρΟυΣΙΑΣή

4 «Παράγων Ελλάς» του Γιώργου Χατζημαρκάκη .............................................................. 45Του Γεώργιου Παντελιά

Σας ενημερώνουμε ότι από το τεύχος 89 το περιοδικό «Ευρωπαϊκή Έκφραση» αποστέλλεται ταχυδρομικώς

μόνον σε όσους έχουν καταβάλλει την ετήσια συνδρομή τους.

4


C o N t E N t S

EvroPAIkI EkFrASSIq u A r t E r l Y E D I t I o N o N E u r o P E A N I S S u E S

F I r S t P u B l I S h E D : 1 9 8 9 • I S S N : 1 1 0 5 - 8 1 3 7 • E u r o 6 • Y E A r 2 2 • v o l . 9 1 • J Y l Y - A u G u S t - S E P t E M B E r 2 0 1 3

ProPrIEtor - EDItIoN:"European Society, Politics,

Expression, Institutions", non Profit Making Company

54 omirou St., Athens 106 72tel.: +30 210 3643224Fax: +30 210 3646953

E-mail: [email protected]://www.ekfrasi.gr

EDItor-PuBlIShEr BY lAW:Panagiota Balopoulou

PuBlIShING DIrECtor:victoria lampropoulou

DIrECtIoN:katerina Androna

CoNtrIButorS:Xavier vanden Bosch Stelios Christopoulosthe Egmont Institute

George kostakosEvangelos koumentakos

Nikolaos MavridisGeorge Pantelias

Georgios PapanagnouStijn verhelst

Andreas Zamboukas

Fabian Zuleeg

tEChNICAl ADvISor:hliea

PuBlIC rElAtIoNSiForce Communications SA

4 Εισαγωγικό σημείωμα εκδότη…...............................................................................................5OPINIONS

4The one-way of European conscience .....................................................................................7By Andreas Zamboukas

4 European Perspective ............................................................................................................. 10By Stelios Christopoulos

4 From New York to Brussels: A Greek's adventure in Europe and the World Back to

Europe ....................................................................................................................................... 12By George Kostakos

ΦΑκΕλΟΣ ΕυρωκΟΙνΟβΟυλΙΟ: ΑΠΑΙτήΣΕΙΣ κΑΙ ΠρΟΣδΟκΙΕΣ

4 From deficit to surplus? Democracy in the European Parliament and the way forward .

15

By Georgios Papanagnou

4Dimiourgia, xana! in the European Parliament ................................................................. 18By Nikolaos Mavridis

4A message to the European Election Candidates ............................................................. 24By Evangelos Koumentakos

4A more effective structure for the Commission .............................................................. 27By Fabian Zuleeg

4The European Parliament: It has to do with you ............................................................... 29By The Egmont Institute

4 What future for the Eurozone? Combining Discipline, Solidarity

and Institutional reform ....................................................................................................... 32By Xavier Vanden Bosch & Stijn Verhelst

PERMANENT COLUMNS

4What’s going on in Europe .................................................................................................... 39 4 European Expression News .................................................................................................. 44

BOOK REVIEW

4 «Paragon hellas» by George Xatzimarkaki ....................................................................... 45By George Pantelias

E D I t o r I A l 5


1. Γιατί έχει μια χαρακτηριστική επιτυχία εδώ και 65 χρόνια (2 γενιές), ως νέος και με ειρηνικό

τρόπο διαμορφωμένος θεσμός, που έχει εξα-σφαλίσει την περιπόθητη ειρήνη στη γηραιά ήπειρο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εθελοντικής εσαεί παραχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας ώστε ένας αριθμός κρατών να επιλέγουν αντί να κάνουν χωριστά ορισμένα πράγματα να τα κάνουν από κοινού ώστε να τα κάνουν καλύτερα.

2. Γιατί, αν και δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των αυστηρώς νομικών της αρμοδιότητων, έχει προσφέρει

διαρκή ασφάλεια, οικονομική και πολιτική στα-θερότητα, σε όλα τα κράτη-μέλη της, αλλά σε μεγάλο βαθμό και στην ευρύτερη περιοχή. Αυ-τός ήταν σημαντικός λόγος για τα 13 τελευταία κράτη-μέλη ώστε να επιδιώξουν την ένταξη, όπως και γι’ αρκετά άλλα που παραμένουν υποψήφια, από τη Βαλκανική και όχι μόνον.

3. Γιατί αν δεν υπήρχε η ΕΕ, η πρό-σφατη παγκόσμια χρηματοπιστω-τική κρίση θα είχε πολύ πιο επα-

χθείς συνέπειες, για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη κι ακόμη περισσότερο για τα πιο ευάλωτα όπως η Ελλάδα. Είναι γνωστό, ότι δεν έχει υπάρξει ανάλογο «κούρεμα» δημοσίου χρέους όπως έγινε με την Ελλάδα το 2012-’13 και πως στην «πόρτα» του Ευρώ αναμένουν κι άλλοι.

4. Γιατί, έχει φθάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, όπου η ζωή όλων των ανθρώπων εξαρτάται σε μεγάλο

βαθμό από την πορεία της οικονομίας σε όλες

τις χώρες της ΕΕ και όπου σήμερα ο μοναχικός επανεγκλεισμός εντός των εθνικών συνόρων δεν θα ήταν ούτε προοδευτικός, ούτε ρεαλι-στικός.

5. Γιατί προσφέρει την ελεύθερη ενιαία αγορά από την οποία επω-φελούνται οι πάντες, πολλαπλώς.

Προκειμένου να αντισταθμίσει τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και το βιομηχανικό «βά-θος» πολλών περιοχών της, δίνει γενναιόδωρα, εκτός από την οφειλόμενη αλληλεγγύη και την ευκαιρία μέσω της περιφερειακής πολιτικής στις υπόλοιπες περιοχές να προσαρμοσθούν και να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Έτσι η Ελλάδα π.χ. έλαβε πάνω από €200δις από το 1982 μέχρι σήμερα. Όμως, ενώ οι Κ.Καρα-μανλής και Κ.Σημίτης πραγματοποίησαν την τυπική ένταξη, στην ΕΟΚ και στο Ευρώ, μόλις 30 χρόνια μετά η Ελλάδα εισήλθε στη φάση της ουσιαστικής ένταξης.

6. Γιατί, αποτελεί τον πλέον προωθη-μένο παράγοντα σε μια στοιχειώδη πολιτική επίβλεψη της παγκοσμιο-

ποίησης, ως ο μόνος οργανισμός που λαμβάνει αποφάσεις με δημοκρατία και πλειοψηφίες, αντί της ομοφωνίας που είναι ο απαράβατος κανόνας στους διακυβερνητικούς, όπως ο ΟηΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Η ΕΕ αποτελεί πρότυπο για όλες σχεδόν τις περιοχές του πλανήτη και είναι το μέρος που οι περισσό-τεροι άνθρωποι στον κόσμο θα ήθελαν να ζουν.

7. Γιατί, ηγείται της παγκόσμιας προ-σπάθειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της προστα-

Γιατί λέμε “ΝΑΙ” στην ΕΕτου Νίκου Γιαννή

Ένα ισχυρό πολιτικά κοινοβούλιο

θα σημαίνει και μια ισχυρή επιχειρησιακά εκτελεστική εξουσία (Ευρ. Επιτροπή), υποκείμενα αμφότερα στις προδιαγραφές λογοδοσίας και ελέγχου μιας κανονικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας χωρίς εθνικά βέτο και χωρίς απειλές ως στρατήγημα εξουσίας.

E D I t o r I A l6


σίας του περιβάλλοντος και της βιο-ποικιλότητας.Αν οι υπόλοιπες ήπειροι διέθεταν, αυτήν την έστω ημιτελή, θεσμική ενότητα της Ευρώπης (δημο-κρατία, κράτος δικαίου, λογοδοσία, αποτελεσματικότητα),αναμφισβήτητα η πρόοδος στους τομείς αυτούς θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.

8. Γιατί είναι ο μεγαλύτερος δότης αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας

από τον αναπτυγμένο κόσμο προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, εκπληρώ-νοντας μια οικουμενική αποστολή κι ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά και αποτρέποντας μεγαλύτερα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη και προωθώντας ειρηνικά τα ευρωπαϊκά συμφέροντα στον κόσμο.

9. Γιατί σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου οι πολιτικοί είναι ιδιαίτερα ενδοτικοί

στις πελατειακές ολισθήσεις, αφού ο ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν επιτρέπει την πολυτέλεια της θέασης του κοινού συμφέροντος, όπως ακρι-βώς αντιμετωπίζουν την πολιτική οι πολλοί ψηφοφόροι, η ΕΕ είναι πλέον σε θέση να επιβάλλει ισοσκελισμένους

κρατικούς προϋπολογισμούς, όρια δανεισμού και χρέους και μια υγιή τρα-πεζική λειτουργία,καθώς και ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που οι πο-λιτικοί των κρατών αρνούνται δίκην προσωπικής επιβίωσης επικαλούμενοι ψευδεπίγραφους ή ξεπερασμένους εθνικούς μύθους.

10. Γιατί η Ευρώπη δεν καταργεί τα έθνη, παρά μόνον τις αρνητικές,

εγωϊστικές και αιμοβόρες πλευρές τους, τη φιλοσοφική αφετηρία του να νοιάζεται ο καθένας μόνον για τον εαυτό του. Αντιθέτως η ΕΕ αναδει-κνύει τον πολιτισμό, προστατεύει τις παραδόσεις, υποστηρίζει ενεργά την πολυγλωσσία, εγγυάται τα δικαιώματα και την ανοχή σε όλους αδιακρίτως φυλής, χρώματος, θρησκείας, προσω-πικών επιλογών, κ.λπ, εδράζεται στην «ενότητα δια της διαφορετικότητας».Αποθαρρύνει τους κλειστούς χώρους, τους δήθεν αυτάρκεις μικρόκοσμους, το αίσθημα μοναδικής ανωτερότητας, όσους αρνούνται τον διάλογο και τη σύνθεση, που τους επιτρέπουν να είναι απηνείς εξουσιαστές, ως κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας και ως αποκλειστι-κοί ερμηνευτές της πραγματικότητος.

* * *

η κρίση οδηγεί, σε εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποί-ησης. Κατ’ ανάγκην, ούτε ως προϊόν οράματος, ούτε ως ιδεολογική επιλογή. Αυτό σημαίνει περισσότερη ελευθερία, ισοτιμία, αλληλεγ-γύη, ευθύνη. Ο εθνικός αυτισμός, π.χ. «η Ελλάδα πάνω απ’ όλα, ή

η Γερμανία πάνω απ’ όλα», υπό τις σημερινές συνθήκες συνιστά πρόταση γεν-ναίας εθνικής αυτοκτονίας στο παγκόσμιο ανελέητο χωνευτήρι. Άρα χρειάζεται ενίσχυση της δημοκρατίας, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,δηλαδή των λαών της Ευρώπης και της κοινωνίας πολιτών, δηλαδή συνέχιση της πορείας δημιουργί-ας της ΕΕ, τώρα πλέον «από τα κάτω», όχι μέσω των εθνικών Κοινοβουλίων,των κυβερνητικο-πολιτικών ελίτ και των τεχνοκρατών. Ένα ισχυρό πολιτικά κοινο-βούλιο θα σημαίνει και μια ισχυρή επιχειρησιακά εκτελεστική εξουσία (Ευρ. Επι-τροπή), υποκείμενα αμφότερα στις προδιαγραφές λογοδοσίας και ελέγχου μιας κανονικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας χωρίς εθνικά βέτο και χωρίς απειλές ως στρατήγημα εξουσίας.

Η κρίση οδηγεί, σε εμβάθυνση

της οικονομικής και πολιτικής

ενοποίησης. Κατ’ ανάγκην, ούτε ως προϊόν οράματος,

ούτε ως ιδεολογική επιλογή. Αυτό

σημαίνει περισσότερη ελευθερία, ισοτιμία,

αλληλεγγύη, ευθύνη. Ο εθνικός αυτισμός,

π.χ. «η Ελλάδα πάνω απ’ όλα, ή η Γερμανία

πάνω απ’ όλα», υπό τις σημερινές

συνθήκες συνιστά πρόταση γενναίας

εθνικής αυτοκτονίας στο παγκόσμιο

ανελέητο χωνευτήρι.

Σ Χ Ε Σ Ε Ι Σ Κ Ρ Α Τ Ω Ν 7


The one-way of European conscience by Andreas Zamboukas*

η Ευρώπη ως τώρα, έχασε πολύτιμο χρόνο να δημιουργήσει τον Ευρωπαίο πολίτη. Μια αναδρομή στην κατασκευή του έθνους-κράτους αποδεικνύει πως οι λαοί δεν μπορούν να ενωθούν, αν δεν υπάρξει πρώτα πολιτιστική ενοποίηση. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να ομογενοποιηθούν οι

διάφορες ομάδες και να αποτελέσουν ομόρρυθμες κοινωνίες μέσα στις εθνικές τους οντότητες. Όλα αυτά έγιναν με την καλλιέργεια της εθνικής τους συνείδησης, στα πλαίσια μιας κοινής στοχευμένης εθνκής παιδείας. Αν λοιπόν, δεν αποφασιστεί η καλλιέργεια της ευρωπαϊκής συνείδησης, ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν αρκεί η οικονομία και η πολιτική να ενώσει τους ανθρώπους. Είναι απαραίτητο η κοινή παιδεία να τους δημιουργήσει την αίσθηση του «ανήκειν» και φυσικά την ευθύνη του «μετέχειν» σε μια μεγάλη υπερεθνική συνομοσπονδία ασφάλειας και πολιτισμού.

If one understood the mosaic of ethnic groups within the empires of the past centuries, they would

draw very useful conclusions as to the future of modern nation-states. But let’s ask ourselves what urged the creation of the nation-state in the name of which millions of people died to form modern national societies. The answer is rather simple: It’s the new economic conditions which prevail around the planet. What else? Isn’t that what happens all the time? Anyone who is unaware of the primal relationship between man and the economy is either naive or pretends to be indifferent.

It is indeed a fact that both indus-trial revolutions formed the character of the new urban-capitalistic system in the most dynamic way. The produc-tion and design of the Media for the transmission of consumption, the new way of communication between civil authority and the masses had to rely first on a “romantic” bond of cultures, even before the totalitarian ideology of consumerism was cynically created. First, there had to be a moral and intel-lectual basis of a wider audience ready

to accept the massive imposition of a political and economic power. In short, first it was necessary to convince the “subjects” of closed societies in vari-ous “autonomous” local districts that they belong to the same ethnic group as others, that they share a common history, that they are guided by God himself and, most importantly, that they are threatened by a common danger. That is how Napoleon aroused the French, Bismark the Germans, Emanuele II the Italians, and along with the “Great” came the “Small” as the Greeks.

the British were the ones who started the “job” in 1827 with the naval Battle of Navarino, the decisive move towards the liberation of Greece that was to be finalized by venizelos in 1973 at the Convention of lausanne. If any-one knew today how what we now call Greece was back in 1850, in 1881, in 1912 or even in 1949 (at the end of the war), we would not be so naive as to believe in this “wonderful”, “brotherless” nation nor in a bunch of other invigorating “oestrogens” of our artificial national consciousness. At the beginning of the revolution in 1821 there was no such

term as Greek. The name was given by the Bavarians who, skillfully, drew the dominant national ideology of the Greek-Christian culture. Some spoke Greek, others Arvanitic, others Slavic or turkish. The religion was different for many people and the expectations from the unification of the so-called nation were completely contradictory. however, one should not rush into feeling humiliated by the national deficiency. The same thing happened to the Spanish, the Germans, the Bel-gians, the turks and to all formations of nation-states throughout Europe. All of them were unified by someone’s huge beautiful lies or small truths that were inflated in a monstrous and many times shameless manner. let’s take a look into the fundamental national relation between a Bavarian from Munich and a Prussian from Berlin even today. What is the relation between a Scotsman and an Englishman, a Milanese and a Na-politano, a Pontian Greek from Thrace and a Cretan or a man from the Ionian Islands? The consciousness of the land, the tradition, the idiolect or the identity does not emanate from ethnicity after all but from the cultural background

* O Ανδρέας Ζαμπούκας είναι αρθρογράφος στις ιστοσελίδες www.protagon.gr, www.capital.gr.

Σ Χ Ε Σ Ε Ι Σ Κ Ρ Α Τ Ω Ν8


that sometimes results in an authentic political sta-tus and identity. A typical example is the dance of the Pontian Greeks, as well as a great part of their customs. It is exactly the same as the dance of the Pontian turks of trabzon but bears no re-lation to the kalamatiano or the tsamiko which are be-ing danced in Greece. There is more of a resemblance between the Mediterranean architecture of the Greek islands and the houses of the turkish coast, lebanon, Malta and Sicily than with the settlements of Macedonia or Pelion. let alone the “common hate” against the barbarity of the age-old, historic enemies i.e. the left and the right. We refer here to the horrific massacres of fratricidal civil wars and even to the most recent ones, which are much worse than the historical wars between nations. What finally unifies is not the “great big nation” but the lAND; the cultural, productive, political, physical space of people is their authentic com-munity, the true homeland.

In short, what is true is that the nation has never been the common denominator of free

conscience but rather a very powerful link to the homogenization of the masses that always paralyzed, prey to voracious rulers. Even today, take a look at what our politicians do. They insist on populism tactics to consolidate national consciousness while defending national property and the patriotic morality of those who fight against the interests of ruthless foreign capitalists. What interests them, of course, is to continue to exploit whatever is “national” and generates wealth for their pockets and

glory for their vanity for themselves, their affiliated businesspeople and their own union representatives. however, the same happens with the Germans. Politicians and information networks methodically serve the same dominant ideology even today: “We Germans have always been the strong and creative people of Europe and the others, mostly Southerners, are lazy, inferior and take advantage of our “tidiness”. As it happens, of course, with the unhistorical masses, they forget that such obsessions pushed them twice in devastating wars that bloodshed humanity and stuck the German people with the stigma of the bloodthirsty criminal.

If, therefore, we explore things more, perhaps we could conclude that national identity is something com-pletely artificial without cultural or political basis. It is difficult to support a modern and functional democracy on what, so far, seems to be failing. We need a new imperishable, authentic, powerful ideological foundation of the political development and prosper-ity of societies. We must identify our State with communities of common interests that are real and not imagi-

nary. I think we need to be far-sighted and now manifestly begin the dis-mantling of the nation state and the gradual limitation of sovereignty. No more lies. Either we start our Europeaniza-tion openly, freely and without hesitation or we will get into adventures with no turning back. The nation-state is worn out; we are just afraid to say it. And most afraid to do so, are the powers: the political, the religious and that of the Media.

For how long will they be able to resist the conditions flow that one after the other lead us towards the inevitable union of Europe. Making “cracks” in the time of great economic and po-litical changes leads to self humiliation and scorn. Can somebody tell me how we keep avoiding joint economic gov-ernance, a serious and stable decision-making on development, education, research and agriculture issues? These developments alone carry us away. I wish young, brave, strong leaders are found fast to anticipate the worst and start the unification quickly and me-thodically. let’s now start organizing and spreading the new ideology: the European one. let us break the chains of introversion and pseudo-national stiffness. There’s no more room for lies and ultimately naïve, outdated “national” propagandas.

It is clear that the change of perspective for Europe requires determination and acceleration

of the processes. very soon there must be a consultation of the European Constitution in order to create new parties across Europe, with simultaneous abolition of the

Πηγή: www.interact-eu.net



national ones, to appoint the first elected President of Europe, and, most importantly, to start the major, ambitious and tremendous effort to grow European consciousness. Just like those mechanisms worked in the past to build our national consciousness around the dominant national ideology, now great strings must be pulled to consolidate the “dominant European identity” quickly. only this time, this identity will not be based on lies but on the absolute truth of all those people and nations who were not compelled to create a union but they chose to do it through political and cultural maturity. For the first time in the history of mankind there is a huge international coalition evolving not by force but by the “bonds” of common economic and social interests. If this opportunity is lost, it will mean that humanity has never experienced nor understood humanism and its enormous benefits for the individual and the community.

We have to start from somewhere. Apparently, com mon Eu ropea n

education is a dire necessity in order to grow a European identity. Common European literature, history, Mythology and Art will constitute a complex unifying mechanism of civilization and culture. language learning, very frequent meetings of schools from one country to another and daily online communication on crucial issues of educational

tactics would give new meaning to European schools. The establishment or merger of European universities, joint scientific research, the funding of major film productions, the foundation of new inter-European multilingual information networks will utterly change the way we perceive the modern world and will give a whole new prospect to the young people of the European communities. So, at some point, sometime after decades, our children, our grandchildren may not be feeling so far apart. Young Johann from Stockholm will not see Manolis from Chania as a resident of Africa, nor Felicia from Alicante will think that Nora from helsinki is the niece of “exotic” Santa Claus. Yet, our time gives us tremendous opportunities to do this quickly and not after decades, as has happened with national consciousness. Considering how diff icult communication, transportation and education was back then, why the powers fought to

unite the fragmented communities of Europe into nations. Then we can see how difficult it was for the native of Madrid to feel compatriot of the Catalan and be able to fight by his side or to work with him for the common interest. Now, things are easier and more efficient. And as for the “guardians” and “protectors” of traditions, they should be aware of the fact that no community has lost its identity in multiethnic America, no cultural element did the Basques lose in Spain, the Cretans in Greece, the Flemish in Belgium

or the Sicilians in Italy. on the contrary, the qualitative element of differentiation fertilized and laid more in cosmopolitan societies rather in isolated ones. Whatever bad happened in the culture of Europe and especially Greece in the last few decades was due to the imported American culture of commercialization and not due to interaction with Europe. I wish the European communities could freely communicate without the “middleman” represented by the entertainment industry.

So let us hope that the next eco-nomic crisis will find Europe united as a state, as one nation, as one culture. The inescapable course of physical, cultural provision points to that di-rection. If this does not happen and determinism “breaks”, then, I fear that in some decades from now, there will be neither Europe, nor Democracy, nor culture, nor Johann from Stockholm, Felicia from Alicante, Nora from hel-sinki or Manolis from Chania.

Πηγή: www.interact-eu.net 2

Σ Χ Ε Σ Ε Ι Σ Κ Ρ Α Τ Ω Ν10


Ευρωπαϊκή προοπτική του Στέλιου Χριστόπουλου*

Even if it cannot replace reality, our perspective image of tomorrow sometimes matters more than our image of the actual situation.

While until 11th century AD, Byzantium was more or less aligned with evolution in the west, it lost track afterwards, especially when trade privileges and the economy were granted to Venetians in the context of defense agreements. This situation was accentuated from 15th century onwards after the Turks conquered Byzantium. At the same time, in the west the foundations of important revolutions such as Reform, the development of the city, craftsman-ship, trade and free Universities lead to the emergence of a middle class and industrialization. The perspective for an alignment of Greeks with evolution in the west was lost.

However, over the years, many Phanariotes Greeks started to take back trade both at sea and in the semi-autonomous regions on the Danube banks where they were often also appointed as rulers. This situation contributed to the Greek independence revolution. The new Greek state had a huge gap to cover to catch up with the west. If the objective was to have today a

modernized state, which would not need the assistance of the EU structural funds we could have done better…Nevertheless as in other landmarks in its modern history, Greece managed to take the right side and is today an EU member state and part of the Eurozone.

Several years spent on the wrong assumption of ever lasting opulence have brought about the present crisis. It has not been easy to stay within the Eurozone and sacrifices were painful. However, Greece once again made the right choice and introduced reforms, which create again the perspective of aligning with the EU. The challenge now is to preserve reforms and turn perspectives into reality.

Η προοπτική αντίληψη, δηλαδή η εικόνα που έχουμε για το αύριο, έχει ενίοτε μεγαλύτερη σημασία και επη-ρεάζει περισσότερο την ψυχολογία μας απ’ όσο η αντίληψή μας για τη σημε-ρινή μας κατάσταση. Ωστόσο, η προο-πτική ενώ συμβάλλει να προεξοφληθεί συχνά κάποιο γεγονός δεν αρκεί από μόνη της να το κάνει πραγματικότητα.

Πολύ πριν από τη γέννηση του Ελληνικού κράτους και στο χώρο που έχουμε σήμερα μάθει να αποκαλούμε Ελλάδα, τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Μέχρι και το τέλος της πρώτης Βυζαντινής περιόδου, οι βίοι ανάμεσα στο Βυζάντιο και στη Δυτική

Ευρώπη, ήταν βίοι σχεδόν παράλληλοι. Από την ύστερη όμως Βυζαντινή περί-οδο και μετά (1100 έως 1453) η ιστορία του ευρύτερου χώρου είναι γεμάτη από πολέμους για την υπεράσπιση, την αμφισβήτηση ή τη διεκδίκηση εδαφι-κών κτήσεων που απέφεραν κάποια εισοδήματα στην αυτοκρατορία με δυσανάλογα μεγάλο ανθρώπινο κόστος και τη διαιώνιση των ιερατικών ιδίως προνομίων μίας συντηρητικής εκκλησί-ας που δεν επέτρεψε να καλλιεργηθούν αρκετά η γνώση, οι ελευθερίες και το εμπόριο.

Όπως επισημαίνει ο Π. Γεννηματάς στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του, η

παρακμή του Βυζαντίου στην ουσία άρχισε όταν, με αντάλλαγμα αμυντικές συμφωνίες, οι Κομνηνοί παραχώρησαν από τον 11ο αιώνα εμπορικά προνόμια και ουσιαστικά και την οικονομία της αυτοκρατορίας στους Ενετούς. Έτσι όμως ακυρώθηκε η προοπτική οικονο-μικής ανάπτυξης και κοινωνικής μετε-ξέλιξης της αυτοκρατορίας. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Μωαμεθανούς και την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αρχίσαμε ήδη να χάνουμε ακόμη συστηματικό-τερα ευκαιρίες ευθυγράμμισης με την Ευρωπαϊκή Δύση.

Πράγματι, από τον 14ο αιώνα

* Ο κ. Στέλιος Χριστόπουλος είναι πρώην υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Υπηρεσίας Εξωτερικών Σχέσεων της ΕΕ, από την οποία αφυπηρέτησε το 2013.



παρατηρούμε ότι στη Δυτική Ευρώπη αρχίζουν να τίθενται βαθμιαία τα θεμέ-λια για την οικοδόμηση μίας κοινωνίας που δεν βασιζόταν αποκλειστικά στην αγροτική οικονομία και στη φεουδαρ-χία. Οι έμποροι και οι συντεχνίες βρή-καν προσφορότερο έδαφος στην πόλη απ’ όσο στην ύπαιθρο, η θρησκευτική επανάσταση της Μεταρρύθμισης απε-λευθέρωσε τη γνώση από τα μοναστή-ρια και την οδήγησε στα πανεπιστήμια και εισήγαγε νέα ήθη στην εργασία. Η ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκαν θεαματικά και με κύρια πηγή έμπνευσης την Ελληνορωμαϊκή κλασσική αρχαιότητα, η Ευρώπη λυτρώθηκε από τις θρησκευτικές και άλλες μισαλλοδοξίες του Μεσαίωνα και οδηγήθηκε στην Αναγέννηση. Μία μεσαία τάξη άρχισε να αναδύεται.

Την ίδια εποχή, στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι χριστιανοί, υπό το Πατριαρχείο που ήταν διατεθειμένο να θυσιάσει τα πάντα για τη διατή-ρηση των προνομίων του, συνέχισαν να ζουν σε κατάσταση μεσαίωνα. Η αγροτική παραγωγή που ήταν μικρή και ασταθής, η φτώχεια, η ανέχεια και οι διχόνοιες ανάμεσα στους Έλληνες προύχοντες φοροεισπράκτορες των Μωαμεθανών, τους κλέφτες και τους αρματολούς δεν άφηναν στην αρχή κανένα περιθώριο για την ανάδειξη μίας υγιούς μεσαίας τάξης.

Με την πάροδο του χρόνου ωστόσο, πολλοί νησιώτες άρχισαν να παίρνουν πάνω τους ένα τμήμα του θαλάσσιου εμπορίου από τους Τούρκους, που δεν αισθανόντουσαν στο στοιχείο τους στη θάλασσα, καθώς και από τους Ενετούς και τους Γενοβέζους. Στη συνέχεια έχουμε Φαναριώτες που κάνουν το ίδιο με το εμπόριο στις παραδουνάβιες περιοχές και που με αντάλλαγμα την εξασφάλιση παγίων προσόδων στους Οθωμανούς συχνά, πέρα από τα οικο-νομικά, αναλαμβάνουν και τα πολιτικά σκήπτρα αυτών των ημι-αυτόνομων περιοχών. Μ’ αυτόν τον τρόπο άρχισαν

να δημιουργούνται οι οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις που οδήγησαν στην επανάσταση του 1821 και στην ανεξαρτησία με την καταλυτική πάντα επέμβαση των Δυτικών.

Στη συνέχεια, το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος έχοντας χάσει τα τραίνα της Μεταρρύθμισης, της βιο-μηχανικής και αστικής επανάστασης και του κοινοβουλευτισμού, είχε να καλύψει μία τεράστια απόσταση προ-κειμένου να μετασχηματισθεί σε ένα κράτος με αποτελεσματική διοίκηση και σύγχρονες, για την εποχή εκείνη βεβαίως, υποδομές. Όπως όλοι γνω-ρίζουμε, και αν το ζητούμενο ήταν να είμαστε σήμερα ένα σύγχρονο κράτος που δεν θα είχε ανά-γκη τη στήριξη των Ευρωπαϊκών διαρ-θρωτικών ταμείων, δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά.

Ωστόσο, στα περισσότερα από τα κομβικά σημεία της Ευρωπαϊκής εξέλιξης και ιδίως στον πρώτο και τον δεύτερο παγκό-σμιο πόλεμο, και παρά τις χρεοκοπίες, τις δικτατορίες και τους εμφυλίους, η Ελλάδα συντάχθηκε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Αυτές της οι επιλογές, μαζί με την ιστορία της και τους θεσμούς που κληροδότησε στη Δύση, δημιούργησαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις που η χώρα μπόρεσε να αξιοποιήσει για να ενταχθεί στην ΕΕ και να επωφεληθεί από τους μη-χανισμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη της. Από την ένταξή της το 1981 έως σήμερα έχει ήδη εισπράξει περισσότερα από 250 δις. Ευρώ για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της. Άλλο θέμα τώρα, αν λόγω νοοτροπί-ας, κοντόφθαλμης πολιτικής ηγεσίας και έλλειψης σχεδιασμού, αντί να

απορροφήσουμε ακόμη περισσότερα ή έστω να τα επενδύσουμε όλα όσα απορροφήσαμε εκεί που έπρεπε, εμείς εφησυχάσαμε προεξοφλώντας ότι θα συνεχίζαμε να ζούμε επ’ άπειρον σ’ αυτή την επίπλαστη ευημερία. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.

Ωστόσο, και παρά τις δραματικές αντιξοότητες, η χώρα μας, η οποία από την αρχή της κρίσης είχε την επιλογή να απομακρυνθεί από τον πυρήνα της ΕΕ και να επιστρέψει στη δραχμή ζαχαρώνοντας έτσι το χάπι της χρεοκοπίας, επέλεξε τις θυσίες που απαιτούσε η παραμονή στο Ευρώ.

Με άλλα λόγια, στο νέο αυτό κομβι-κό σημείο της ιστορίας της, αντί της επιστροφής στο παρελθόν, έστω και οριακά αλλά πάντως καθαρά, επιλέγει και πάλι την Ευρωπαϊκή προοπτική. Το ερώτημα τώρα είναι, εμείς θα τα καταφέρουμε άραγε να διαφυλά-ξουμε τις μεταρρυθμίσεις που τελικά κατορθώσαμε να εισαγάγουμε παρα-μερίζοντας συντεχνιακά προνόμια και συμφέροντα κρατικοδίαιτων, ώστε να ευθυγραμμιστούμε με μία Ευρώπη, η οποία άρχισε ήδη να επιταχύνει την προσαρμογή της στις απαιτήσεις της διεθνούς ανταγωνιστικότητας;

Διότι οι προοπτικές, όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις, για να γίνουν πραγματικότητα χρειάζονται προσή-λωση και φροντίδα.

www.greenbookblog.org

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α12


From New York to Brussels: A Greek’s adventure in Europe and

the World Back to Europe by George Kostakos*

Μετά από δώδεκα χρόνια δουλειάς για τον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, πήρα τον δρόμο της επιστρο-φής στην Ευρωπαϊκή πατρίδα και εγκαταστάθηκα στις Βρυξέλλες τον Αύγουστο 2012. Εκτίμησα τις ευκαιρίες για εργασία και το καλό επίπεδο ζωής που προσφέρει η πόλη αυτή, και η πολιτική και γεωγραφική θέση της στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγχρόνως όμως συνειδητοποί-ησα ότι η Ευρωπαϊκή ενοποίηση περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο και η επιτυχής συνέχισή της δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Έτσι αποφάσισα να προσεγγίσω το νεοσύστατο Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κόμμα (ΕΦΕΚ), που προσπαθεί να γίνει ένα πραγματικό παν-Ευρωπαϊκό κόμμα και όχι μια χαλαρή συνομοσπονδία εθνικών κομμάτων που συνεταιρίζονται για λόγους άθροισης ψήφων στο Ευρωκοινοβούλιο. Ως ενεργό μέλος, Γενικός Γραμματέας αυτήν την περίοδο, του Βελγικού τμήματος του ΕΦΕΚ, και πιθανός υποψήφιος στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014, θέλω να συνεισφέρω στην υλοποίηση του οράματος μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης με κεντρικούς θεσμούς απ’ ευθείας υπόλογους στους άνω των 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίους πολίτες, με κοινό στρατό και κοινές πολιτικές σε τομείς όπως η οικονομία, η βιομηχανία, η απασχόληση και η κοινωνική μέριμνα, πάντα στη βάση της αρχής της επικουρικότητας. Ελπίζω όσοι διαβάσουν

αυτό το άρθρο να εμπνευστούν για να συνεισφέρουν κι αυτοί με τον δικό τους τρόπο σε μια ισχυρή και δημοκρατική Ευρώπη, ενωμένη στην πλούσια της διαφορετικότητα, και ικανή να συνεισφέρει σημαντικά στους πολίτες της και τον κόσμο.

After 12 years with the united Nations in New York, many of them in the office of the uN Secretary-

General (kofi Annan and Bank ki-moon), the time came in August 2012 for me to leave both the organization and the city for new adventures elsewhere. one has to take a break even from the greatest of things, especially when they have stopped being as inspiring or welcoming; and one can

return at a later stage, of course.At the time I had two options: to

apply for a Green Card in the uS, and try to stay there in a job outside the uN, or return to Europe. The decision was easy: Europe is my bigger country, where I have the right to live and work at any moment, so I would not beg to stay somewhere else, even if that were my heart’s hometown of New York. once Europe had won the contest, the deci-sion was between Brussels and london

– certainly not Athens or my actual hometown of Sparta that I had left in the good days of the Greek economy to explore the bigger world. Despite my greater ease with the English language, I moved to Brussels, the political centre of the European union, rather than the more trans-Atlantic, Commonwealth- and finance-focused london.

About a-year-and-a-half later, I feel quite happy here in Brussels, in terms of the comfortable life, the surprisingly

* Georgios Kostakos holds a PhD in International Relations and a Mechanical Engineering degree. He served on the secretariat of the UN Secretary-General’s High-level Panel on Global Sustainability (GSP) as Senior Adviser and Acting Deputy Executive Secretary, and on many other positions at UN Headquarters in New York, UN field missions, the Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP) and the University of Athens. He is currently the Executive Director of the Foundation for Global Governance and Sustainability (FOGGS), based in Brussels, and a senior adviser at The Hague Institute for Global Justice.

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α 13


multicultural environment, the good food and infrastructure, and the prox-imity to many other centres like Paris, london, the hague, Amsterdam, Cologne and Bonn, all within around two hours by train. opportunities for work have appeared in almost all of these places, so my professional life as a consultant on global governance and sustainability based in Brussels but flexible to move around is going well. So is my social life, with many interesting people to meet from all over Europe, and the opportunity to reconnect with a number of Greek friends who are now working for the EU, NAto, uN offices or NGos in Brus-sels.

Getting into European politics

I have to admit from the start that the uN and the world is the level I feel more comfortable with, because

it is the most comprehensive and inclusive. Among my many identities, all of which I cherish, like being my own self, being Spartan, Greek, South European/Mediterranean, (pan)European, and global, it is the two extremes that determine my thinking the most. I ultimately decide for my future, and I am part of the future of humanity as a whole.

So Europe was not the most in-spiring thing for me to start with, as I thought that the European project is well on course, pushed by war pre-vention and economic interests, so it was expected to continue, despite its occasional ups-and-downs. once back in Europe, though, and having already witnessed the crisis in Greece and the rest of the EU’s South, I realized that the European project was more fragile than I thought, lacking a real vision and sense of direction. Instead of functional integration leading to an ever-deeper political union, it was intergovernmentalism that again car-

ried the day. Each EU member state government fights to maintain its influence and to cushion against the impact of globalization and related shocks on its own people/voters, rather than thinking and acting for the com-mon European good. And of course those who are stronger and better organized prevail over the weaker and less organized. In fact, there seems to be no authoritative voice that defines and pursues the common European good, despite the many Presidents and other high officials that Europe has on its payroll.

I should not have been surprised by this. I had watched the European union at the uN, and it was pain-ful. There were (and I guess still are) endless consultations among EU member state diplomats in New York on everything, before any common position could be agreed upon. once an intra-EU compromise was reached the EU representatives would take it to the negotiations with others, to mainly announce a watered-down position that was inflexible since nobody really owned it or had the right to amend it. This cannot take you far with the likes of the uS, China, Brazil, India, russia, and even Cuba, venezuela, Bolivia speaking authoritatively, on their own or through the Group of 77 for the de-veloping countries, on the other side. And of course there is the tendency of the bigger European powers, but also of the Nordics and others with influence at the uN, to continue their individual positioning and resource allocation as they see fit for advanc-ing their own particular interests. Not to mention the uk and France’s clinging to their individual Security Council permanent seats that allow them to play in global high politics, with Germany pushing for another permanent seat of its own. Thus, the European pole in today’s multipolar

world remains weak at the uN and the global stage, unable to credibly stand next to continental powers, es-tablished or emerging, except perhaps for providing funds for humanitarian and development assistance.

Throwing in my lot with the European Federalist Party

All this came to a boil after I had spent about a year in Brussels and had experienced

first-hand the complacency of many working in the EU institutions or member state representations with the current state of affairs. In a few words, for them if they continue to do as they know, churning out regulations, decisions and directives on whatever, and continue to get their sizeable salaries of course, Europe is doing fine thank you, and you should not worry.

That is when I heard about the European Federalist Party (EFP), a first attempt at creating a unified political party throughout Europe and with the common European interest in mind, not an association of national parties that come together in the European Parliament to form a loose alliance for voting purposes. I read their online material (www.federalistparty.eu), contacted the leadership, and offered to help, especially in areas like inter-national affairs and sustainability that I know best.

The EFP response was surprisingly personal and welcoming, so I soon found myself speaking at a panel dur-ing the Party’s annual convention in Brussels in early November 2013. I will not use this piece for party propagan-da, but will say that thanks to my as-sociation with EFP I felt inspired again, almost like for the uN, only in this case for Europe. I do want this colossus of more than 500 million people, this ma-jor repository of history and culture,

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α14


to carry its weight internationally and improve the lives of its people inter-nally. I want the European model of free enterprise with social conscience and its core respect for the individual human being to snap out of its intro-spection, its defensive mentality that is bogged down by crisis-fighting and national shortsightedness, to blossom and realize its potential, for its sake and for the sake of the broader world.

A vision for Europe, and a way forward

For me, a politically united Europe, a European Federation, with directly elected central

institutions, joined armed forces and common policies in key areas like finance, industry, employment and social protection, would be a blessing

for its citizens and the world at large. It would not be a centralized mammoth, as it would still be governed on the basis of subsidiarity, the various functions carried out at the level closest to the citizen each time. But it would have pan-European policies determined by a pan-European interest, and pan-European debates to determine that interest. It would communicate in English as the common language but would continue to use its numerous national and local languages, a precious part of the rich cultural heritage that is a large part of what constitutes Europe.

It is for this vision that I am now working hard, as active member, cur-rent Secretary-General and possible candidate in the elections (no final decision on this yet)of the Belgian section of the European Federalist

Party (www.federalistparty.eu/Bel-gium), with my EFP colleagues and our partners of the movement “Stand up for the united States of Europe”. The goal is to have an electoral presence in at least the French-speaking part of Belgium and bring in this country too the pan-European angle to the often national debates for the upcom-ing European elections of May 2014. EFP colleagues are doing the same in other EU countries where EFP alone or in coalition with others is fielding candidates for the May elections, including Greece, France and Italy. I hope that all those who read this ar-ticle will participate in the debates, in the vote and in the broader effort that we all need to make, from whatever political angle or nationality we may come from, to make Europe a reality that works for all.

en.wikipedia.org / commons.wikipedia.org

Α Π Ο Ψ Ε Ι ς 15


From deficit to surplus? Democracy in the European Parliament

and the way forward by Georgios Papanagnou*

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι πλέον ένα αδύναμο όργανο. Ιδιαίτερα μετά και τη Συνθήκη της Λισαβόνας (2009) το Ε.Κ. έχει το δικαίωμα να συναποφασίζει – μαζί με το Συμβούλιο των Υπουργών – για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινοτικής νομοθεσίας. Σηματοδοτούν ωστόσο αυτές οι εξελίξεις τη μετάβαση σε ένα καθεστώς «δημοκρατικού πλεονάσματος»; Προκειμένου να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει να εξετάσει κανείς τη λειτουργία του Ε.Κ. ως νοθετικού οργάνου στους παρακάτω τομείες: αντιπροσώπευση των πολιτών, λογοδοσία των μελών του, νομοθετικές εξουσίες, έλεγχος του εκτελεστικού σώματος και διαφάνεια. Η ανάλυση των «επιδόσεων» του Ε.Κ. σε αυτούς τους τομείς καταδεικνύει ότι παρά τις σημαντικές επιτυχίες, υπάρχουν ακόμα αρκετά κενά και ελλείψεις. Το κείμενο παρουσιάζει μερικές προτάσεις για την περαιτέρω ενίσχυση του δημοκρατικού χαρακτήρα του Ε.Κ. και κατ’επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

A series of reforms roughly commencing in the late 1970s have transformed the European Parliament

(EP) from an ineffective institution to a fairly strong legislative assembly. The last changes introduced by the lisbon treaty (2009) brought this process one step further by giving the EP greater powers in terms of legislation, budgetary control and the signing of international agreements by the EU. Thus, currently via the ordinary legislative procedure (olP) and for the greater part of EU legislation, the EP enjoys an equal standing with the Council of Ministers (co-legislator).

hence, it is no accident that pres-ently there is a sense of satisfaction amongst EU officials about the influ-

ence of the Parliament. Despite the fact that many Europeans are not yet aware of this state of affairs, it is correct to say that the EP in some ways – most notably in its capacity to amend laws – outperforms its national counterparts. Nonetheless, as rightly noted by its Secretary General klaus Welle, the process of strengthening the EP is far from over1. A European assembly with higher political visibil-ity and relevance would help assuage many popular anxieties about the EU as a remote, elitist and overly ‘techno-cratic’ centre of control. In the present

1 http://www.europarl.europa.eu/the-secretary-general/en/secretary_general/strategic_thinking/strate-gic-2013/strategic-2013-june/strate-gic_thinking-2013-june-1.html

climate of rising Euro-skepticism this would be no mean feat.

highlighting actual weaknesses and potential solutions however, requires an examination of the basic features that guarantee the democratic character of a representative legislative assembly2. Namely, it requires exam-ining its performance in terms of: representativeness, accountability of its members, legislative powers, scru-tiny and control (including budgetary control) over the executive and trans-parency. The quality of representative democracy depends (at least in part) on an assembly excelling in all these dimensions.

2 Inter-Parliamentary union http://www.ipu.org/pdf/publications/self-e.pdf

* *Ο δρ Γ. Παπανάγνου είναι ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Ηνωμένων Εθνών-Ινστιτούτο Συγκριτικών Μελετών Περιφερειακής Ενοποίησης.

Α Π Ο Ψ Ε Ι ς16


The EP performs well in terms of representativeness (digressive propor-tionality notwithstanding), legislative powers, budgetary powers, and to some extent in the area of control and scrutiny3. Direct elections guarantee that the EP is a representative and in principle accountable institution. At the same time the EP does have the capacity to dismiss the whole Euro-pean Commission (EC) and to veto the appointment of the Commission President–designate and the whole team of Commissioners. Additionally, after the lisbon treaty the European Council has to take into account the outcome of the European elections

3 This discussion partly incorporates re-sults of a study concluded by uNu-CrIS entitled ‘Democracy build-ing in the regional context: learning from the EP’. The opinions are those of the author. http://www.cris.unu.edu/News-Archive.33.0.html?&tx_ttnews%5Btt_news%5D=1492&-chash=9977adb8e1c88c2631eea4f-2e3015f62

and consult with party leaders within the EP before it nominates a candidate for Commission President. Finally, to the chagrin of a few EC officials’ levels of Commission scrutiny is indeed strong.

however, multiple lacunas remain. Europeans can vote their MEPs out of office but still remain - to a significant extent – unaware of their actions inside the Parliament4. voting in European elections is dominated by national issues and European elec-tions are still perceived as ‘second order’ national ones – although to some extent this can change in 2014 as an outcome of the EU’s responses to the debt crisis. At the same time, elec-tions are organized by national parties and this despite the fact that MEPs sit according to political lines (not national) and largely follow the line

4 Platforms like vote Watch Europe aim to change this http://www.votewatch.eu/

of their respective political groups5. Candidates do not seek (re)election as members of the European groups but as members of their national parties. The situation has obvious demerits for pan-European politics and contributes little to increasing accountability.

Concerning transparency and the influence of lobbies it has become ap-parent that the recently formed (2011) EC and EP joint transparency register underperforms. The register remains voluntary and offers a less than full image of the actors involved and the scope of lobbying. According to a re-cent report over 100 major companies known to be lobbying EU officials were missing from the register. top banks were also missing, while information

5 hix, Noury and roland Democratic Politics in the European Parliament.Cambridge university Press.(2007).kreppel, A. The European Parliament and Supranational Party System: A Study in Institutional Development. Cambridge university Press. (2002).

Πηγή: fairroaming.org/ en.wikipedia.org



provided in the register often misrep-resents the actual amount of money spent by key actors6.

Finally, it needs to be noted that the EP’s powers of scrutiny and oversight over the Council of Ministers and the European Council are weak. Espe-cially, with regard to the latter they are almost inexistent; a fact made starkly evident during the debt crisis.

Strengthening political union and moving forward

Addressing these pitfalls implies the EP becoming a more explicit locus of

European politics and authority. This is even more pressing for another two major reasons: a) The fact that the EU institutions (especially the EC) are to become more visible partners in the annual debate about national budgets – European semester, two Pack, Fiscal Compact. b) The resurgence of inter-governmentalism (European Council) witnessed in the last few years. The fact is that leaders in the European Council possess extremely large margins in their interpretation of the ‘national interest’, with decisions often not supported by electoral majorities ‘back home’. these developments make an increase of Community level

6 http://euobserver.com/justice/120553. Also, http://euobserver.com/opin-ion/119528

democracy a vital necessity.hence, one could make the case for

the followings reforms:In terms of rep-resentativeness and accountability the best way forward would be to introduce transnational electoral lists organized directly by the European parties7. The MEPs thus elected would supplement those elected by national parties. Ad-ditionally, the voting system for these pan-European seats could be the same in all countries, hence countering the impression that European elections are just second order national ones. These changes would also help deepen the emerging European public sphere8.

In matters of control and oversight, the election of the EC’s President by the EP can become entirely direct – with-out the intervening role of the Euro-pean Council – and more pronounced, with the potential President capable of building a parliamentary majority on the basis of a political project. The already foreseen personalization of the campaign with European parties fielding their own candidates is a step in the right direction, but further politicization of the electoral process

7 This was already proposed by MEP An-drew Duff acting as rapporteur of the EP’s Constitutional Affairs committee in 2011. Theproposalwasrejectedbythe-Plenary.

8 risse, t. A Community of Europeans? transnational identities and public spheres. CornelluniversityPress. 2010.

is a necessity. For example the candi-dates could participate in presidential debates broadcasted simultaneously in all EU countries.

Also, the synthesis of the Commis-sion could reflect the political coalition supporting the new executive – with its members also coming from the ranks of MEPs. Such a direct relation between the EC and the EP would remove anxieties over the EP’s formal lack of the right to initiate legislation, which is expressed by many MEPs and commentators. What the EP would lose in independence it would gain in increased political relevance. Ad-ditionally, such a development would reduce the overly technocratic image of the European Commission and the counterproductive impression that its political decisions (regulations, direc-tives etc.) are value and debate free.

Similarly, if the EP were to have a more direct connection to the Com-mission, the decision making tandem thus formed would be able in many ways to act as a counter-balance to the powers of the European Council (and by extension to those of the Council of Ministers).

Finally, in order for the EP (and the EC) to convince European citizens that the EU institutions are not far-removed and complacent bureaucracies issues of transparency will have to be ad-dressed head on – e.g. by making the register compulsory.

In terms of representativeness and accountability the best way forward would be to introduce transnational electoral lists organized directly by the European parties. The MEPs thus elected would supplement those elected

by national parties. Additionally, the voting system for these pan-European seats could be the same in all countries, hence countering the impression that European elections are just second order national ones.



Η Δημιουργία, Ξανά! Στην Ευρωβουλή

του Νικόλαου Μαυρίδη*

Η Ευρώπη την οποία οραματίστηκαν οι Πατέρες της Ένωσης, ήταν πανέμορφη. Χτισμένη πάνω στην ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αγκαλιάζοντας την Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, και τη Βόρεια Θάλασσα. Ποιός άρπαξε όμως αυτό το όραμα των Πατέρων της Ευρώπης, και δεν είναι ορατό στον ορίζοντα πια, για ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων της; Και πως θα το επαναφέρουμε, κάνοντας το επίκαιρο και ουσιώδες; Πως θα το μεταφράσουμε ώστε να συνάδει μεν με το πνεύμα της Εποχής, αλλά να δίνει κάτι από το ιδιαίτερο ευρωπαϊκό στίγμα φωτός στην Ανθρωπότητα; Και κυρίως, όταν το καθορίσουμε, έστω και σε αδρές γραμμές, ως όραμα, πως θα αναδιατάξουμε τις ευρωπαϊκές αλλά και εθνικές δομές μας, ώστε η πραγματικότητα να οδηγηθεί προς το Νέο Ευρωπαϊκό Όραμα αυτό; Και τελικά, τι ρόλο θα μπορούσε να παίξει η Δημιουργία, Ξανά δια μέσου της Ευρωβουλής ως προς τον σημαντικότατο απώτερο σκοπό αυτό;

Ονομάζομαι Νίκος Μαυρί-δης και είμαι διδάκτορας του Τεχνολογικού Ινστι-τούτου της Μασαχου-

σέτης. Οι παππούδες μου είχαν χαρεί και την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια ενώ εγώ έχω ζήσει στην Ελλάδα, την Αμερική, και το Ντουμπάι. Αυτό το φθινόπωρο, ήμουνα προσκε-κλημένος ομιλητής στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο, δίπλα στον δήμαρχο της Λισαβόνας και τον Υπουργό Υγείας της Ισλανδίας.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε έναν αριθμό από συνδεδεμένα θέματα, επι-κεντρώνοντας τελικά την προσοχή μου σε συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις σε σχέση με την Δημιουργία και το ρόλο της στην Ευρώπη.

Η εξιστόρηση μου θα ξεκινήσει με μια αποτίμηση του είδους και των αιτί-ων της Ευρωπαϊκής Κρίσης και έπειτα θα επιχειρηθεί μία παρουσίαση του πα-

γκόσμιου σκηνικού μέσα στο οποίο η Ευρώπη βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Θα θίξω ακόμα το θεμελιώδες πρόβλημα της δημοκρατίας σήμερα και κυρίως θα προτείνω δύο βασικά σκέλη της λύσης αυτού του προβλήματος.

Θα αναφερθώ σε συγκεκριμένες προτάσεις πάνω στους εξής τέσσερις θεματικές ενότητες: Πολύπλευρη Ανάπτυξη – Πληθυσμός και Κοι-νωνία – Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Συνοχή – Βιόσφαιρα. Εν τέλει, μετά τα συγκεκριμένα σχέδια, θα κλείσω με ένα όνειρο – και μια ελπίδα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

Το Είδος και τα Αίτια της Ευρωπαϊκής Κρίσης

η κρίση που έχει καλύψει με μαύρα σύννεφα την ήπειρο μας είναι πολύπλευρη. Πολ-

λοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι εί-ναι απλά οικονομική – αλλά αυτή η μονοδιάστατη αντιμετώπιση όχι μόνο αδυνατεί να φέρει διατηρήσιμη ανα-στροφή της κρίσης, αλλά συγχρό-

νως απλοποιεί επικίνδυνα την ισχυρή αλληλεξάρτηση μεταξύ των βασικών συνιστωσών του προβλήματος. Η Ευ-ρώπη, όπως και η Ελλάδα, δεν περνά μόνο οικονομική κρίση. Περνά κρίση δημοκρατίας και διακυβέρνησης. Περ-νά κοινωνική και θεσμική κρίση. Και κυρίως, περνά πολιτισμική κρίση: κρί-ση ταυτότητας και οράματος.

Τι έφταιξε όμως; Τι ανέστρεψε την δυναμική που εδραίωσε το Μάαστριχτ; Και κυρίως, ποια θα μπορούσε να είναι η καρδιά του νέου ευρωπαϊκού οράματος;

Πολλά φαίνεται να έφταιξαν, και είναι ακόμα τα πράγματα νωπά για μια επιστημονικότερη των πραγματικών αναλογιών και κύκλων της αιτιότητας. Αρχικά, φαίνεται να έφταιξε η παγκό-σμια κρίση που έφερε το τσουνάμι και στις ευρωπαϊκές ακτές. Δεν θα έπρεπε όμως να είμαστε κάπως πιο έτοιμοι;

Άλλη αιτία είναι η εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης. Με την κατάλυ-ση των εμποδίων στην παγκόσμια διακίνηση ύλης και πληροφορίας, η Ευρώπη φαίνεται να μην είναι οδηγός, αλλά δυστυχώς ούτε καν συνοδηγός

* Ο κ. Νικόλαος Μαυρίδης είναι διδάκτορας του ΜΙΤ και υπηρετεί ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο NYU.



– μάλλον ακόλουθος είναι πλέον, αν και ευτυχώς όχι ακόμα ουραγός. Δεν θα έπρεπε όμως να έχουμε φροντίσει να συνηγηθούμε, με την βοήθεια και συνεργασία βέβαια των παγκοσμίων εταίρων μας, κάποιων τομέων;

Ένα τρίτο αίτιο που ανέστρεψε την πορεία προς το αρχικό Ευρωπαϊκό Όραμα, και το σημαντικότερο ίσως, αποτελεί ο διστακτικός διπρόσωπος χειρισμός του ευρωπαϊκού οράματος από τις εθνικές κυβερνήσεις. Η Ευρώ-πη γίνεται ο “εξωτερικός φταίχτης” και ο “μπαμπούλας” που μας επιβάλλει χί-λια μύρια δεινά, ενώ ποτέ δεν της ανα-γνωρίζονται όλα όσα έχει προσφέρει. Και το μελλοντικό όραμα, πλειστάκις αποσιωπάται, ενώ οι βασικοί μηχανι-σμοί και θεσμοί της Ευρώπης, παρα-μένουν κατά πολύ άγνωστοι στον μέσο πολίτη της. Και έτσι, στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου, η Ευρώπη φαντάζει σαν κάτι το ομιχλώδες, ασαφές, ένα συνονθύλευμα κτιρίων με αδιαφανές περίβλημα, και εν πολλοίς άγνωστη λειτουργία και σκοπό.

Και κυρίως, έτσι αδυνατεί να δημι-ουργηθεί μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Συνείδη-ση, και οποιαδήποτε παροδική βοήθεια από ένα μέλος του σώματος της Ευρώπης προς κάποιο αντιμετωπίζεται με δυσφο-ρία από τους ενίοτε δότες. Έτσι κάπως προέκυψε και ο πόλωση Βορρά-Νότου, στην οποία θα αναφερθώ αργότερα.

Μια μεγάλη όμως δυνατότητα του κάθε Ευρωβουλευτή είναι να βοηθήσει στο κλείσει αυτό το επικοινωνιακό χάσμα: Διοργανώνοντας και υποβο-ηθώντας επικοινωνιακές καμπάνιες και οργανισμούς που αποσκοπούν στην ενημέρωση των Ελλήνων για την Ευρώπη και εμπλέκοντας τους ενεργά, και επίσης με συντονισμένες πανευρω-παϊκές προσπάθειες, μπορεί να σπάσει αυτός ο τοίχος, και μέσα απο μια ξε-κάθαρη Ευρωπαϊκή Εικόνα να ριζώσει μια βαθύτερη Ευρωπαϊκή Συνείδηση στους πολίτες της Ηπείρου μας! Αυτό πρέπει να είναι και ένα πολύ σημαντικό

μέλημα του κάθε Ευρωβουλευτή.Όλα αυτά λοιπόν αποτελούνε κά-

ποιες από τις αιτίες της Ευρωπαϊκής Κρίσης: Μιας κρίσης όχι μόνο οικονο-μικής, αλλά και κρίσης Δημοκρατίας και Διακυβέρνησης, κρίσης Κοινωνίας και Θεσμών και κυρίως, κρίσης Πολιτι-σμού, Ταυτότητας και Οράματος.

Το Παγκόσμιο Σκηνικό σήμερα

ςε ποιο παγκόσμιο σκηνικό όμως λαμβάνει χώρο αυτή η εικόνα;

Πριν μου απονεμηθεί το διδακτορικό μου από το ΜΙτ, όταν ήμουν ακόμα υποψήφιος διδάκτορας, περνούσα πολλές ώρες καθημερινά στην βιβλιοθήκη επιστημών του ΜΙτ, πάνω στο ποτάμι Τσαρλς της Βοστόνης. Η βιβλιοθήκη κάθε τρίμηνο εξέθετε κάποιο ενδιαφέρον εύρημα από τα αρχεία της. Μια φορά λοιπόν, είχα δια-βάσει την αλληλογραφία του Νόρμπερτ Βίνερ, του πατέρα της Κυβερνητικής, με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν. Έλεγε λοιπόν ο Βίνερ, βρισκόμενος στα τέλη του 19ου αιώνα: Στο αιώνα που μόλις μπαίνει, το κέντρο βάρος του πλανήτη θα μετακι-νηθεί από την Ευρώπη προς την Αμε-ρική. Όπως και όντως έγινε! Και στον επόμενο, έλεγε ο Βίνερ, θα μετακινηθεί από την Αμερική στην Ασία. Όπως και ίσως όντως να συμβαίνει!

Καθώς όμως λαμβάνει ενδεχομέ-νως χώρα αυτή η μετακίνηση, πάρα πολλά έχουνε αλλάξει στον κόσμο από την εποχή του Βίνερ:

Πρώτα απ’ όλα, ενώ η κατάλυση του ψυχροπολεμικού διπολισμού φάνηκε να αφήνει μια και μόνη υπερδύναμη στον ορίζοντα, σύντομα το πεντάπτυχο του ΜΠΡΙΚΣ με τον κύριο αντίποδα Κίνα εμφανίστηκε. Δεύτερον, ο ισλαμικός φανατισμός, εν μέρει αρχικά κατασκευασμένος με την ανοχή της Δύσης ως αντίποδας του κουμμουνισμού, έχει επηρεάσει σημαντικά το παγκόσμιο σκηνικό, και έχει εν μέρη, αν και σε λανθά-νουσα ακόμα μορφή, φτάσει και στα

πρόθυρα της Ευρώπης, η ακόμα και μέσα της. Και τρίτον, το δικτύωμα των ισορροπιών δυνάμεων που υπήρχε στο παρελθόν, έχει εν μέρει μετασχηματι-στεί σε ένα διαφορετικό μόρφωμα: όχι πια δικτύωμα ισορροπιών, αλλά ένα κυκλικό σύστημα αλληλεξαρτήσεων όχι μόνο πλέον σε αμυντικό επίπεδο, αλλά κυρίως επίπεδο οικονομίας, τεχνογνωσίας, και πληροφορίας. Η παραγωγή της Κίνας λ.χ. χρειάζεται τις αγορές της Δύσης – οι υπηρεσίες πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτει-ών μπορούν να εποπτεύουν ακόμα και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης– η Ρωσία χρειάζεται αγοραστές για την Ενέργεια της, και ούτω καθεξής, δημιουργώντας πολλαπλές κυκλικές εξαρτήσεις.

Το Βασικό Πρόβλημα της Δημοκρατίας Σήμερα

Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο σκηνικό που περιέγραψα η Ευρώπη καλείται να φα-

νταστεί τον μελλοντικό της εαυτό, και να τον δημιουργήσει! Όμως ο εαυτός αυτός δεν μπορεί να θεαθεί μόνο στον καθρέφτη της οικονομίας. Η υπάρχου-σα μορφή των ευρωπαϊκών εθνικών κυ-βερνήσεων, των κεντρικών οργάνων, και κυρίως των δημοκρατικών διαδι-κασιών αιμορραγεί.

Δίπλα στα πολύ αυταρχικότερα πολιτεύματα χωρών όπως η Κίνα, η ευρωπαϊκή δημοκρατία εμφανίζε-ται σαν να έχει ένα σημαντικότατο μειονέκτημα: αδυνατεί να μπορεί να κρατήσει μακροπρόθεσμες πολιτικές όπου απαιτούνται, και συγχρόνως αδυνατεί να κάνει γρήγορους ελιγμούς όπου απαιτούνται και πάλι. Επίσης, αδυνατεί να μπορέσει να συντονίσει τις ενέργειες των κρατών-μελών ώστε να μεγιστοποιηθούν οι συνέργειες, και έτσι, με το κάθε μέλος να πιέζει προς διαφορετικές διευθύνσεις, είναι δύσκολο η συνιστώσα να είναι αποτε-λεσματική!



Οι δύο βασικότεροι άξονες της Λύσης

τι μπορούμε να κάνουμε όμως; Πως θα μπορέσουμε να δομή-σουμεξανά τα συστήματα δια-

κυβέρνησης μας, ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν μεν στις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης, αλλά συγ-χρόνως να μείνουνε πιστά στις βασι-κές αξίες πάνω στις οποίες εδράζεται η ιδεατή Ευρώπη: ελευθερία, δημοκρα-τία, ισότητα, κράτος δικαίου, και αξιο-πρέπεια;

Η απάντηση που προτείνω είναι ξε-κάθαρη, και αποτελείται από δύο μέρη:

Πρώτον, την ευρωπαϊκή ολοκλή-ρωση θεσμών και οργάνων και, δεύ-τερον, την καινοτομική συμμετοχική διακυβέρνηση.

Τι εννοώ όμως με αυτούς τους όρους; Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χρειαζόμαστε έναν καλοσχεδιασμένο φεντεραλισμό, έχοντας κάποια βασικά ευρωπαϊκά όργανα ενδυναμωμένα ώστε να υπερβαίνουν τις εθνικές κυβερνήσεις. Ένα κομβικό τέτοιο όργανο είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και οι σχέσεις της με τις Εθνικές. Οι εθνικές τράπεζες πρέπει να μπορούν να δρά-σουνε ευθυγραμμισμένα, πέρα από τις προτιμήσεις της εκάστοτε εθνικής κυβέρνησης, για να κρατήσουν Ενιαία Οικονομική Πολιτική. Ενιαίο νόμισμα χωρίς επαρκή ενοποίηση της οικο-νομικής πολιτικής δεν νοείται. Αυτό ακριβώς πληρώσαμε ακριβά στην προηγούμενη κρίση, και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί. Επίσης, ως προς την Ευρωπαϊκή Ολο-κλήρωση, κάποια άλλα βασικά σημεία, περιλαμβάνουν την δημιουργία οργά-νων κοινής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας, την ομογενοποίηση των διαδικασιών εισόδου σε ευρωπαϊκές αγορές, το σπάσιμο των καρτέλ και την καταγραφή των λόμπυ σε πανευρωπα-ϊκό επίπεδο, και την κοινή Άμυνα και Ασφάλεια – φυσική και ηλεκτρονική.

Πέραν όμως από την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση Θεσμών και Οργάνων ανέφερα ένα δεύτερο όρο, τον οποίο θα επεξηγήσω αμέσως, την Καινο-τομική Συμμετοχική Πολυεπίπεδη Υβριδική Διακυβέρνηση.

Απαιτείται μια βαθιά μεταρρύθμι-ση μηχανισμών διακυβέρνησης. Το νέο Ευρωπαικό σύστημα διακυβέρνησης θα πρέπει να αποτελείται από τέσσερα επίπεδα: Ευρώπη – ΜακροΠεριφέ-ρειες – Κράτη – Περιφέρειες. Ούτε οι Βρυξέλλες να εκμηδενίζουν την Αθήνα, ούτε η Αθήνα τις Βρυξέλλες. Με αρμονική κατανομή αρμοδιοτήτων και δυνάμεων, οραματιζόμαστε την επαλληλία Ευρώπη – Μακροπεριφέ-ρεια Βαλκάνιων/Αδριατικής –Ελλάδα – Περιφέρεια Αττικής.

Δεύτερον, το νέο ευρωπαϊκό σύστη-μα διακυβέρνησης πρέπει να επιτρέπει την Καινοτομική Συμμετοχική Υβριδι-κή Διακυβέρνηση. Δηλαδή, πρέπει να πάψει η δικτατορία της απαρχαιωμένης και προβληματικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε 300 υποτιθέμενους εκπροσώπους, οι οποίοι είναι απολύτως ανεξέλεγκτοι και μη ανακλήσιμοι, και να έχουμε λαϊκή συμμετοχή μόνο μια φορά στα 4 χρόνια με ελάχιστη προσέλευση. Ο πολίτης, στην ουσία, σχεδόν δεν υφίσταται.

Άρα, ναι μεν πρέπει να υπάρχει κοι-νοβούλιο, αλλά με πολύ διαφορετικούς θεσμούς, και κυρίως πλαισιωμένο από ένα ευρύ φάσμα καινοτόμων δημο-κρατικών θεσμών και οργάνων που να επιτρέπουν πραγματική και συχνή λαϊκή συμμετοχή. Ένα ευέλικτο αλλά καλά μελετημένο και συντονισμένο μίγμα από διαβουλεύσεις, δημοψη-φίσματα, συμμετοχικές διαδικασίες σχεδιασμού πολιτικών και προϋπολο-γισμών, τεχνικές ρευστής δημοκρατίας με ανακλήσιμους αντιπροσώπους και ομάδες πολιτών, και όλα αυτά με μια υβριδική υλοποίηση με ηλεκτρονικές αλλά και με φυσικές (πρόσωπο με

πρόσωπο) όψεις.Ο 21ος αιώνας είναι κομβικός για

την δημοκρατία: Από τη μια μεριά, η παγκοσμιοποίηση έχει τονίσει τα προβλήματα της που προαναφέραμε. Από την άλλη μεριά όμως, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ηλεκτρονικές αλλά και κοινωνικές τεχνολογίες, μας επιτρέπουν να επα-νασχεδιάσουμε τους μηχανισμούς και θεσμούς μας, ώστε να πετύχουμε έναν ισχυρά συμμετοχικό και ευέλικτο αλλά και βαθιά δημοκρατικό και κυρίως αποδοτικό σύστημα διακυβέρνησης.

Ένα σύστημα, που θα συνδυάζει την αμεσότητα και την συμμετοχικότητα της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, με την δυνατότητα κλιμάκωσης σε επί-πεδο ηπείρων των 500 εκατομμυρίων κατοίκων. Και κυρίως, ένα σύστημα, που θα συνδυάζει τηδυνατότητα ευε-λιξίας και αποδοτικότητας, που ακόμα και η πιο εξιδανικευμένη – και αδύνα-τη στην πράξη – ιδανική πλατωνική πολιτεία θα ζήλευε.

Και όλα αυτά στα οποία αναφέ-ρομαι δεν είναι φανταστικά αλλά αποτελούν ήδη σήμερα ερευνητική πραγματικότητα! Απλά, περιμένουν να εφαρμοστούν. Απαιτείται έντονος και ευρύς πρακτικός πειραματισμός για να δούμε πως θα μπορέσουν με-ρικώς να συμπληρώσουν και μερικώς να υποκαταστήσουν τα υπάρχοντα συστήματα Διακυβέρνησης.

Μάλιστα, ακόμα και κυβερνήσεις όπως του Ντουμπάι, που αποτελούν μοναρχίες και όχι δημοκρατίες, έχου-νε αρχίσει ήδη να πειραματίζονται εκτενώς με όλα αυτά τα εργαλεία, με πολύ υψηλή λαϊκή συμμετοχή και πολύ καλά αποτελέσματα. Η ελληνική δημοκρατία δυστυχώς υπολείπεται.

Πόσο παράξενα μπορεί να φαίνο-νται όλα αυτά που περιγράφω σε σχέση με την νεοελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε;

Όμως ακριβώς εδώ κρύβεται και μια ελπιδοφόρα δυνατότητα, που θα



είναι βασική μου προτεραιότητα να προωθηθεί μέσα από την Ευρωβουλή και τα ευρωπαϊκά όργανα. Αν οι και-νοτομίες διακυβέρνησης δεν αρχίσουν και δεν εξαπλωθούν με οργανωμένο τρόπο μέσα από τις ευρωπαϊκές οδη-γίες, τότε νομίζετε ότι μπορούμε να περιμένουμε αλλαγή στην Ελλάδα; Και αν η Ευρώπη δεν χρησιμοποιήσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία που της δίνεται για να αναμορφώσει και να εκσυγχρονίσει το σύστημα διακυ-βέρνησης της ώστε να το κάνει πιο αποτελεσματικό, πώς θα μπορέσει να αναστρέψει την καθοδική της πορεία και να σταθεί δίπλα στα πολύ πιο αυ-ταρχικά ανερχόμενα μεγαθήρια, όπως την Κίνα, και συγχρόνως να διασώσει τις βασικές της ευρωπαϊκές αξίες και αρχές; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα, και συνάμα η μεγάλη ευκαιρία!

Έχοντας λοιπόν μιλήσει για τους δύο βασικούς στόχους την επισπευ-σμένη αλλά προσεκτική Ολοκλήρωση και την Καινοτόμο Συμμετοχική Δια-κυβέρνηση, θα αναφερθώ συνοπτικά σε έναν αριθμό από συγκεκριμένα φλέγοντα θέματα που έχουν άμεσα ενδιαφέρον για την Ελλάδα και την Ευρώπη και για τα οποία έχουμε συ-γκεκριμένες θέσεις.

Πρώτο, και εξαιρετικά σημαντικό, το φλέγον ζήτημα της ανάπτυξης στην Ευρώπη, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ανεργία, την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία, αλλά και –εντός ενός πιο ανθρωπιστικού πλαισίου – με την ελευθερία και την δυνατότητα του κάθε πολίτη να δημιουργεί και να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, νοηματοδοτώντας την ζωή του, συνει-σφέροντας έτσι και στο κοινό καλό.

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε όμως; Για την οικονομική; Μπορεί να υπάρξει η οικονομική ανάπτυξη από μόνη της, χωρίς τον άνθρωπο, την κοινωνία, τον πολιτισμό, την αισθητική; Τι νόημα θα έχει μια τέτοια ανάπτυξη, που όχι μόνο διατηρήσιμη δεν είναι αλλά και

μη εφικτή, λόγω της άρρηκτης σχέσης όλων αυτών των εννοιών μεταξύ τους;

Προτείνω μια εναλλακτική θεώρηση που βασίζεται στην συν-θεώρηση πολ-λαπλών τύπων κεφαλαίων. Δίπλα στο οικονομικό κεφάλαιο συνυπάρχει το ανθρώπινο κεφάλαιο κάθε οργανισμού, αλλά και το κοινωνικό του κεφάλαιο, από το οποίο εξαρτάται το πώς λειτουρ-γεί η κοινωνία σαν οντότητα και πώς οι δυνατότητες του όλου παράγονται από τα μέλη της και κυρίως από την διάταξη και το είδος των σχέσεων των μελών της. Τέλος υπάρχει και το πολιτισμικό κεφάλαιο, που συμπεριλαμβάνει και την τεχνογνωσία του οργανισμού, όπως και το αισθητικό του κεφάλαιο. Τα πέντε αυτά δοχεία βεβαίως και σχετίζονται μεταξύ τους με κάθε άλλο παρά απλούς τρόπους και κυρίως, δεν είναι άμεσα μετατρέψιμα από το ένα στο άλλο! Μια κοινωνία που στοχεύει στο οικονομικό και μόνο αγνοώντας τα άλλα τέσσερα μπορεί εύκολα να βρεθεί σε αδιέξοδα. Βεβαίως, το οικονομικό κεφάλαιο έχει μια σημαντική ευκολία. Φαινομενικά ποσοτικοποιείται εύκολα, και λόγω της μονοδιάστατης αριθμητικής του φύσης είναι εύκολο να συγκρίνεται, με όλες βέβαια τις ασάφειες του σε σχέση με το τι αξία πραγματικά αντιπροσωπεύει. Γι’ αυτό και όλη η οικονομική επιστήμη περιστρέφεται πρωτευόντως γύρω από αυτό.

Μη ξεχνάμε όμως, ότι αυτό απο-τελεί, μια πολύ χρήσιμη μεν, αλλά μια και μόνο όψη των πραγμάτων, που στο τέλος και πάλι θα πρέπει να τοποθετεί-ται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αντί να υποτάσσει την ανθρωπότητα στον αυτοσκοπό της αύξησης του.

Πιο ολιστικές θεωρήσεις που αρ-χίζουν να λαμβάνουν το περιβάλλον, τον πλανήτη, την ελευθερία, και να μην απομονώνουν αυτές τις σημαντι-κότατες παραμέτρους από το χρήμα, καταδεικνύουν την ανεπάρκεια μιας αυστηρά μονοδιάστατης οικονομικής θεώρησης.

Όχι μόνο το χρήμα λοιπόν, αλλά και ο άνθρωπος, η κοινωνία, και ο πολιτισμός, στο επίκεντρο της Ευρώ-πης του μέλλοντος! Σε αυτό ακριβώς λοιπόν το πλαίσιο θα έπρεπε να τοπο-θετηθεί ο άξονας επιχειρηματικότητα – έρευνα – τεχνολογία – καινοτομία – απασχόληση και ανεργία, και όχι ως απλή δικαιολογία σε μια κοντόφθαλμη πολιτική εξισορρόπησης του δημοσιο-νομικού ελλείμματος με τα λάθος μέσα που διαλύει τα τέσσερα συνακόλουθα κεφάλαια της Ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή που οι εθνικοί κυβερνώντες μας υποτίθεται οτι έχουνε ακολουθή-σει, μην κάνοντας τελικά ούτε και αυτό, και θυσιάζοντας το μέλλον της Ελλάδας στο βωμό της ψηφοθηρίας. Πώς όμως θα μπορούσε να ενισχυθεί η ευρωπαϊκήεπιχειρηματικότητα και καινοτομία; Και πώς θα κέρδιζε και η Ελλάδα από αυτό;

Πέρα από τις εμπειρίες μου στο Think tank «Όρασης», όπου μαζί με μια επίλεκτη παγκόσμια ομάδα υπουρ-γών, κυβερνητικών και διευθυντικών στελεχών, και διανοουμένων συζητάμε μια-δυο φορές το χρόνο για θέματα παγκόσμιας ανάπτυξης, πρόσφατα κλήθηκα να μιλήσω για την επιχειρη-ματικότητα στην Ελλάδα στην τεχνητή νοημοσύνη στο MIt Enterprise Forum – το παγκόσμιο δίκτυο επιχειρημα-τικότητας του ΜΙτ. Αφού εξέτασα συγκεκριμένα παραδείγματα, έδωσα έξι ομάδες λόγων για την υπάρχουσα δυσμενή και άγονη κατάσταση.

Αυτοί ήταν:α) έλλειψη πραγματικού εναρκτή-

ριου κεφαλαίου πρωίμων σταδίωνβ) δυσμενές και απρόβλεπτο

φορολογικό και νομικό-διαδικαστικό πλαίσιο

γ) έλλειψη επαρκούς υπάρχοντος οικοσυστήματος –

δ) έλλειψη μηχανισμών προώθησης εξαγωγών

ε) έλλειψη μηχανισμών πιστοποίη-σης – και



στ) δυσκολία κάλυψης της eυρω-παϊκής αγοράς λόγω της θεσμικής ανομοιογένειας της, σε αντιδιαστολή με την είσοδο «ενός βήματος» μιας αμερικάνικης εταιρείας στην θεσμικά ενοποιημένη αμερικάνικη αγορά.

Προσέξτε το πιο σημαντικό στην παραπάνω λίστα των ουσιωδέστερων εμποδίων: τρία από αυτά εξαρτώνται άμεσα από την Ευρώπη, και τα άλλα τρία έμμεσα μεν, εξαρτώνται και πάλι όμως από την Ευρώπη! Ο ευκολότερος – και ίσως ο μόνος τελικά – τρόπος για να αναπτυχθεί πραγματικά η και-νοτομία και επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, περνάει τελικά μέσα από την Ευρώπη.

Γιατί, πως θα γίνει εύκολα προ-σβάσιμη σε start-ups η ευρωπική αγορά αν δεν ομογενοποιηθεί περαι-τέρω θεσμικά; Σε ποιο οικοσύστημα επαρκούς μεγέθους θα μπορούσαν να ανήκουν οι ελληνικές start-ups, αν όχι στο Ευρωπαϊκό; Και πως επιτέλους θα δημιουργηθεί ένα ομοιογενές και προ-στατευόμενο ειδικό φορολογικό και θεσμικο πλαίσιο για την καινοτομία στην Ευρώπη, που να αναγκάσει και την αγκυλωμένη Ελληνική κυβέρνη-ση να το δεχτεί, αν όχι μέσα από την Ευρώπη;

Ας δούμε το σημαντικότατο τρί-πτυχο Μετανάστευσης – Δημογρα-φικού και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ευρώπη.

Ως φυσική χώρα υποδοχής πα-ράνομων μεταναστών, όχι μόνο από την Αφρική αλλά και από την Μέση Ανατολή και Ασία, η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή πολύ περισσότερους από τους 500.000 λαθρομετανάστες, που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία του ΕΛΙΑΜΕΠ το 2011. Το βασικό όμως πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι, εν αγνοία των πολιτών τους, οι κυβερνήτες μας υπέγραψαν με την συνθήκη Δουβλίνο 2 και Δουβλίνο 3, διατάξεις που στην ουσία εγκλωβίζουν τους μετανάστες στην χώρα εισόδου

τους: και έτσι, αντίθετα με το όφελος και των κατοίκων και των μεταναστών, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πα-γιδευμένοι στην Ελλάδα, εν των μέσω της οικονομικής κρίσης.

Οι λύσεις που έχουμε προτείνει είναι απλές και δίκαιες: ισοκατανομή των μεταναστών σε χώρες της Ευ-ρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τον πληθυσμό τους και κυρίως σύμφωνα με την οικονομική και εργοδοτική τους ικανότητα! Και μάλιστα, μετά από δια-δικασίες υποδοχής και κατάρτισης των μεταναστών, και με τοποθέτηση τους στα μέρη στα οποία θα εξυπηρετούν το κοινό καλό.

Η επίτευξη αυτού του δίκαιου μέ-τρου απαιτεί όμως προσεκτική οργά-νωση συμμαχιών και διαπραγμάτευση. Και αυτό πρέπει να αποτελέσει την τέταρτη από τις βασικές μας μέριμνες στην Ευρωβουλή, για το καλό των δυ-στύχων εκτοπισμένων μεταναστών και την διασφάλιση των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων, αλλά και για το κοινό καλό της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Μαζί με το μεταναστευτικό, το οποίο μάλιστα θα πρέπει να περιλαμ-βάνει και ένα προσεκτικό σχεδιασμό της νόμιμης μετανάστευσης προς την Ευρώπη, έρχεται και το Δημογραφικό. Ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνά, και αυτό απαιτεί ιδιαίτερο σχεδιασμό κοινωνικών υπηρεσιών.

Αλλά κυρίως, το βασικό ανθρώ-πινο δικαίωμα της τεκνοποίησης, και της δυνατότητας να διάγεις έναν αρμονικό βιο, είτε ως single parent είτε ως οικογένεια, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο στην σημερινή Ευρώπη, λόγω της κοινινικο-οικονομικής πραγματι-κότητας, που όμως εξαρτάται άμεσα από θεσμικές και νομικές αιτίες. Δεν ζητάμε μια ανεξέλεγκτη και ραγδαία αύξηση του πληθυσμού– που θα ήταν και επικίνδυνη και αρκετά ανούσια σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Όραμα - αλλά τουλάχιστον όχι την υπογεννητικότη-τα που έχουμε, και κυρίως όχι την πολύ

οριακή σήμερα δυνατότητα δημιουργί-ας και διατήρησης οικογενειών με δυο η περισσότερα παιδιά στην Ευρώπη.

Τέλος, σημαντικότατο θέμα σε σχέση με τον πληθυσμό της Ευρώπης, αποτελεί η διαφύλαξη της Ελευθερίας των προσωπικών επιλογών ζωής του καθενός εφόσον αυτές δεν καταπα-τούν τις ελευθερίες του άλλου. Όπως, και, βασικότατα, η ίση μεταχείρηση και οι ίσες ευκαιρίες σε ολους τους αν-θρώπους, με ειδική έμφαση σε ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται σε μειονε-κτική θέση, λόγω ειδικών αναγκών. Και η πρόνοια και φροντίδα της Ευρώπης πρέπει να ξεπερνά τα σύνορα της, ώστε να προσφέρει όχι μόνο βοήθεια αλλά και ζωτική τεχνογνωσία – να μη δίνει ψάρια μόνο δηλαδή στους παγκόσμιους συν-ανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, αλλά να τους μαθαίνει και να ψαρεύουν, με την πλήρη μετα-φορική ανάπτυξη του «ψαρέματος». Κάτι τέτοιο όχι μόνο θα έκανε και πιο φιλικά προσκείμενους τους αποδέκτες της βοήθειας προς την Ευρώπη και τις αξίες της, αλλά θα επέτρεπε και στον πληθυσμό τους να μην τρέπονται σε άτακτη μετανάστευση αλλά να μπορεί να παραμείνει και να συνεισφέρει στην πατρίδα του.

Τέλος, μετά το θέμα της ανάπτυξης και της φροντιδας του πληθυσμού της Ευρώπης, έρχεται ενα άλλα, πιεστικά επίκαιρο, ζήτημα: Η Ευρωπαϊκή Συνεί-δηση και η αναστροφή της αποσύνθε-σης.

Στον Ευρωπαϊκό οργανισμό, όπως και σε κάθε άλλο οργανισμό, μαζί με τη δυνάμεις της ένωσης και σύνθεσης, πάντα συνυπάρχουνε και οι δυνάμεις της διάλυσης και αποσύνθεσης. Ένα όμως από τα στοιχεία που κρατά τα κύτταρα ενος οργανισμού μαζί, πέρα απο μια κοντόφθαλμη θεώρηση άμε-σου συμφέροντος, είναι η δημιουργία μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Συνείδησης, που να υπερβαίνει την κάθε περιφέ-ρεια, και το κάθε κράτος-μέλος, και



να αγγίζει την Ένωση, και διαμέσω αυτής τελικά, την ανθρωπότητα. Που βρισκόμαστε όμως, μετά την επιλέκτι-κη διφορούμενη χρήση του ονόματος της Ευρώπης από τις εθνικές κυβερ-νήσεις; Μετά την ενδεχόμενη έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας, την συχνά ηγεμονική στάση της Γερμανίας, και την επίπονη πόλωση Βορρά-Νότου στην Ένωση μας;

Ποιά είναι η εικόνα της Ένωσης στο νου του κάθε πολίτη μας, και κυρίως ποια η θέση της στην καρδιά του; Πως θα ζωγραφίσουμε μαζί την νέα Συνείδηση της Ενωμένης Ευρώπης που θα εδράζεται στο νου και στην καρδιά του κάθε Ευρωπαίου, και που θα εγκαθιδρύει την μελλοντική θέση της Ευρώπης στον κόσμο;

Η συνείδηση αυτή – σε αντιδιαστο-λή με το Αμερικάνικο μοντέλο – δεν επιζητά να αντικαταστήσει τις περιφε-ρειακες και εθνικές συνειδήσεις μας. Θα έρθει σε μια αρμονική σχέση μαζί τους, όπως τα φύλλα και τα κλαδιά ενός δέντρου με τον κορμό του, στον κήπο της ανθρωπότητας. Σίγουρα όμως, σήμερα, δεν έχει ούτε την ισχύ, ούτε τη σημασία, ούτε όμως και την ομορφιά και σαφήνεια που θα έπρεπε να έχει, και γιαυτό και τόσο εύκολα γίνεται κλωτοσκούφι των παροδικών πολιτικάντιδων των εθνικών κυβερ-νήσεων! Πώς όμως θα δημιουργηθεί αυτή η νέα Ευρωπαϊκή Συνείδηση, και πως θα εδραιωθεί μέσα μας; Αυτό είναι ένα μέγα εγχείρημα, αλλά και σημα-ντικότατο για το μέλλον μας, και για το μέλλον των ευρωπαικών αξιών, και του ρόλου τους στην ανθρωπότητα. Και η Ένωση με τους μηχανισμους της, τα όργανα της, και το Ευρωπαϊκό κοινο-βούλιο, παίζει ένα κομβικότατο ρόλο στο εγχείρημα αυτό: και εμείς πρέπει να κάνουμε συντονισμένες προσπάθει-ες προς την κατεύθυνση αυτή!

Είναι απαραίτητη λοιπόν η προ-σπάθεια μας για τη Δημιουργία μιας νέας ισχυρής Ευρωπαϊκής Συνείδησης,

που να δράσει ως καταλύτης στο γεφύρωμα του χάσματος μεταξύ των πολιτών του Βορρά και του Νότου, και να κατευνάσει τις δυνάμεις της αποσύνθεσης. Και πέρα από τις θε-μελιωδεις αξίες της Ευρώπης, αυτή η συνείδηση πρέπει να εμπεριέχει και νοητικές εικόνες των πολλαπλών της όψεων: των θαλασσών, των ηρώων, της καινοτιμικής και ανθρωποκεντρικής διανόησης και τεχνολογίας, προς την οποία έχει υπάρξει τόσο εύφορη η ήπειρός μας. Και τελικά, πρέπει να εμπεριέχει, και την θέση της Ευρώπης μέσα στον κόσμο, και την αρμονική συμμετοχή της στην Βιόσφαιρα. Έτσι, ο σεβασμός στο περιβάλλον και η αγάπη για την φύση και την ανθρω-πότητα θα λάβει κεντρική θέση της Νέα Ευρωπαϊκή Συνείδηση.

Εν κατακλείδι λοιπόν:

η Νέα Ευρώπη που οραματι-ζόμαστε, όπως και Ευρώπη του αρχαίου μύθου, θα είναι

πανέμορφη. Το όνειρο των Πατέρων της μπορεί όχι μονο να αποκαταστα-θεί, αλλά και να εκσυγχρονιστεί και να συμπληρωθεί. Απαιτείται:

Πρώτον, η επίσπευση μιας ουσι-ώδους Ολοκλήρωσης Θεσμών και Οργάνων, και δεύτερον, η εισαγωγή Καινοτομικών Πολυεπίπεδων μεθό-δων Συμμετοχικής Διακυβέρνησης. Για να ξαναγίνουν οι πολίτες μας πραγματικοί πολίτες! Επίσης, όπως είδαμε, ο δρόμος για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, μόνο μεσα από την Ευρώπη μπορεί να περάσει. Και το μοντέλο στο οποίο προσβλέπουμε δεν είναι μονοδιάστατα οικονομικό: Αλλά συμπεριλαμβάνει μια αρμονική συν-ανάπτυξη της οικονομίας, του ανθρώπου, της κοι-νωνίας, και του πολιτισμού! Επίσης, το μεταναστευτικό και το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, όπως και η πρόνοια προς τα άτομα με ειδικές ανά-γκες και η εξωτερική βοήθεια, πρέπει να αποτελέσουνε προτεραιότητες. Εξαιρετικά σημαντικό είναι δε, το να ξαναζωγραφίσουμε μια Νέα Ευρωπα-ϊκή Συνείδηση, που να ριζώσει στην καρδιά και στο νου των πολιτών μας, ώστε να αποφευχθούν οι διασπαστικές και μονοπλευρα εγωιστικές τάσεις! Και αυτή η νέα συνείδηση, πέρα από τις Αξίες, και τους επώνυμους η ανώνυ-μους Ήρωες μας, πρέπει να τοποθετεί στο προσκήνιο την Ανθρωπότητα και την Βιόσφαιρα.

Είμαστε μικρό κόμμα, με πολύ δια-φορετική όμως πάστα άνθρωπων και πνοή. Η Συμμετοχή της Δημιουργίας, Ξανά, στην Ευρωβουλή, πιστεύω ότι όχι μόνο πρέπει, αλλά μπορεί, με το παραπάνω ξεκάθαρο όραμα, και με προσεκτικές συμμαχίες και χειρισμό, να κάνει την πανέμορφη Νέα Ευρώπη πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω πιο όμορφο και σημαντικό σκοπό για να επιστρατεύσω τις εμπειρίες και δεξιότητες μου και να αφοσιώσω τα επόμενα χρόνια της ζωής μου από αυτόν: την προσπάθεια Δημιουργίας της Νέας Ευρώπης, και εντός της Νέας Ελλάδας, μέσα από την Δημιουργία, ξανα!

Ποιά είναι η εικόνα της Ένωσης στο νου του κάθε πολίτη μας, και

κυρίως ποια η θέση της στην καρδιά του; Πως θα ζωγραφίσουμε μαζί την νέα Συνείδηση της Ενωμένης Ευρώπης που θα εδράζεται στο νου και στην καρδιά του κάθε Ευρωπαίου, και που θα εγκαθιδρύει την μελλοντική θέση της Ευρώπης στον κόσμο;



Μήνυμα προς τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές

του Ευάγγελου Κουμεντάκου*

As the European elections approach the candidates should be ready for the renewal of their terms or to take on their responsibilities as newly elected Members of the European Parliament. In any case, time is a luxury they cannot afford, because shortly after their arrival in Brussels they will be called to decide upon important issues. They will have two months, or even less time, to react to the Commission’s proposals for delegated acts. Del-egated acts are a kind of ministerial acts/decrees whose initiation is at the Commission’s discretion. If the MEPs do not react within the deadline the Commission’s proposals will be adopted. Those delegated acts concern a variety of technical issues that are of essence and for that reason it would be useful that MEPs contact the Greek Permanent Representation, the Parliament’s Secretariat, as well as those MEPs who are not in their first term, in order to get informed about the questions at stake.

Όπως γνωρίζουμε τον Μάιο θα επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας που θα εργαστούν στην

ευρωβουλή για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Άλλοι θα είναι καινούργιοι σε αυτήν τους την εμπειρία και άλλοι θα συνεχίσουν από την προηγούμενη θητεία τους.

Με το παρόν σημείωμα θα ήθελα να συμβουλέψω και τους μεν και τους δε, ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από την πρώτη στιγμή που θα λάβουν μέρος στις διαδικασίες του Ευρωκοινοβουλίου.

Είναι χρήσιμο, πιστεύω, να επα-ναλάβουμε εν συντομία, τις βασικές δομές των ευρωπαϊκων οργάνων, ώστε να αναδείξουμε τη σημασία της συγκε-κριμένης περίστασης και την αξία των προτάσεων που εμπεριέχονται στο παρόν κείμενο.

η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει την αποκλειστική ευχέρεια να προτείνει νομοθετικές πράξεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης είναι και το εκτελεστικό όργανο της Ένωσης, αρμόδιο για την εξασφάλιση της εφαρ-μογής των κοινών πολιτικών και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Διαχειρίζεται τα διάφορα Ευρωπαϊκά προγράμματα και μέχρι προσφάτως είχε μαζί με το Συμβούλιο την αποκλειστική ευθύνη για την κατάρτιση και διάθεση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Μετά τη Συνθήκη της Λισσαβώνας όμως το Ευρωκοινοβούλιο συμμετέχει, επί ίσοις όροις με το Συμβούλιο και την Επιτροπή στις αποφάσεις σχετικά με τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.

Η Επιτροπή προτείνει νομοθετικές πράξεις και η Ευρωβουλή και το Συμ-βούλιο (κράτη μέλη) συνδιαμορφώ-νουν το τελικό κείμενο, είναι δηλαδή συν-νομοθέτες, στη συντριππτική πλειοψηφία των περιπτώσεων (καθό-σον προβλέπονται ακόμη ορισμένες περιπτώσεις στις οποίες αποφασίζει

μόνο του το Συμβούλιο). Αυτή η εργα-σία γίνεται στο πλαίσιο ενός διαλόγου μεταξύ των τριών θεσμών της Ευρω-παϊκής Ένωσης. Πρόκειται για τους λεγόμενους τριλόγους (trilogues).

Το Συμβούλιο είναι ο κατ’ εξοχήν θεσμός στον οποίο τον κύριο λόγο έχουν τα κράτη μέλη. Κάθε νομοθετική πρόταση, αφού περάσει τους τριλό-γους, εγκρίνεται από δυο νομοθετικά σώματα και έπειτα πρέπει να ενσωμα-τωθεί στα εθνικά νομικά πλαίσια. Το Συμβούλιο από τη μία μεριά δίνει τις πολιτικές κατευθύνσεις σε επίπεδο Υπουργών και από την άλλη ελέγχει με διάφορες επιτροπές τις προτάσεις της Επιτροπής για την περαιτέρω εφαρμογή και συμπλήρωση των βασι-κών νομοθετικών κειμένων (οδηγίες, κανονισμοί, πράξεις κτλ.).

Στο Συμβούλιο βρίσκουμε, εκτός από τις θεματικές ομάδες πολιτικών, όπως το Ecofin, στο οποίο συμμετέχουν οι Υπουργοί οικονομικών των κρατών μελών. Σε άλλους θεματικούς σχημα-τισμούς συμμετέχουν Υπουργοί που έχουν να κάνουν με την αγροτική πο-

*Ο κ.Ευάγγελος Κουμεντάκος είναι ειδικός σε θέματα Ευρωπαϊκών πολιτικών ενέργει-ας, περιβάλλοντος και ενεργός πολίτης.



λιτική, κ.ο.κ. Στο Συμβούλιο βρίσκουμε επίσης διάφορες άλλες θεματικές ομάδες, σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων, με την υποστήριξη των Μόνιμων Αντι-προσωπιών (των κρατών μελών) στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι όταν για πα-ράδειγμα συζητείται ένα θέμα σχετικό με την πρόταση της Επιτροπής για τις μέγιστες ποσότητες ενός συγκεκριμέ-νου βιοκτόνου στην γεωργία τότε οι ανάλογοι εμπειρογνώμονες αντιπρό-σωποι από κάθε μόνιμη αντιπροσωπεία, συναντώνται στο πλαίσιο του Συμβου-λίου και συμμετέχουν στη διαμόρφωση της τελικής απόφασης. Το Συμβούλιο ψηφίζει με ειδική πλειοψηφία, δηλαδή η ψήφος του κάθε κράτους μέλους αντικατοπτρίζει (σε ένα βαθμό) τον πληθυσμό του. Έτσι για παράδειγμα η ψήφος της Ελλάδας μετράει για12 ενώ εκείνη της Ιταλίας για 29.

Το Ευρωκοινοβούλιο είναι ο θεσμός ο οποίος φέρνει κοντά τους εκλεγμένους αντιπροσώπους από 28 κράτη μέλη, ώστε να υπάρχει δημο-κρατική νομιμοποίηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετά τη Συνθήκη της Λισσα-βώνας το Ευρωκοινοβούλιο απέκτησε διευρυμένες ευθύνες και μπορεί να συμμετέχει στον σχεδιασμό για τον προϋπολογισμό, στην επιλογή των Επιτρόπων, καθώς και του προσώπου που θα προεδρεύσει στην Επιτροπή για τα επόμενα πέντε χρόνια κτλ.

Όπως στο Συμβούλιο έτσι και στο Ευρωκοινοβούλιο υπάρχουν θεματικές επιτροπές οι οποίες συμμετέχουν στη νομοποιητική διεργασία μαζί με τους άλλους δύο θεσμούς, την Επιτροπή και το Συμβούλιο. Έτσι συναντούμε τις επι-τροπές για το Περιβάλλον, τη Δημόσια Υγεία και Ασφάλεια των Τροφίμων, εκείνη για τη Βιομηχανία, Έρευνα και Ενέργεια κτλ. Κάθε Ευρωβουλευτής μπορεί να είναι μέλος ή αναπληρωτής σε μία ή περισσότερες επιτροπές.

Ενώ η Επιτροπή έχει το αποκλει-στικό δικαίωμα να προτείνει νόμους και τα τρία θεσμικά όργανα είναι

συνυπεύθυνα για τη διαμόρφωση του τελικού κειμένου μέσα από τις τριλογί-ες. Όπως και σε εθνικό επίπεδο, όπου η Βουλή ψηφίζει τους νόμους και έπειτα ο εκάστοτε υπουργός έχει το δικαίωμα να κάνει προτάσεις για υπουργικά δια-τάγματα ώστε να εφαρμοστεί ο νόμος, έτσι και στην Ευρωβουλή το τελικό κείμενο κάθε βασικού νομοθετικού κείμενου (οδηγία κτλ.) περιλαμβάνει τις περιπτώσεις όπου ο νομοθέτης εξουσιοδοτεί την Επιτροπή να προ-τείνει μέτρα ώστε να δώσει ‘σάρκα και οστά’ στη βούληση του νομοθέτη.

Μετά τη Συνθήκη της λισσα-βώνας η Επιτροπή μπορεί να κάνει δύο ειδών προτάσεις κατόπιν της υιοθέτησης του βασικού νομικού κειμένου:α) κατ εξουσιοδότηση πράξη ή γιαβ) εφαρμοστική ή εκτελεστική πράξη.

Αν και υπάρχουν ακόμα ασάφειες στην ερμηνεία των δύο σχετικών άρθρων

της Συνθήκης από τα οποία πηγάζει η νομιμοποίηση των παραπάνω αρμοδιο-τήτων της Επιτροπής (Αρ. 290 και 291) για τον σκοπό του παρόντος μπορούμε να κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι οι κατ’ εξουσιοδότηση πράξεις αναφέρονται στο ‘τι’ μπορεί να αλλάξει σε ένα βασικό νομοθετικό κείμενο, ενώ οι εκτελεστικές στο ‘πως’ μπορεί να εφαρμοστεί.

Εκτός από την ασάφεια ως προς την επιλογή του νομοθετικού εργαλείου, δηλαδή κατ’ εξουσιοδότηση ή εκτε-λεστική πράξη, υπάρχει και μία άλλη ενδογενής τριβή μεταξύ των θεσμών ως προς την προτίμησή τους σε κάθε μία από τις δύο παραπάνω επιλογές.

ή Ευρωβουλή και η Επιτροπή προτιμούν τις κατ’ εξουσιοδότηση πράξεις, γιατί έτσι η μεν Ευρωβουλή έχει δικαίωμα αντίθεσης ή και ανά-κλησης της απόφασης για υιοθέτηση της πρότασης, η δε Επιτροπή έχει την ευχέρεια να προτείνει αυτά τα μέτρα και να τα υιοθετεί εάν δεν υπάρξει αντίδραση εντός ορισμένου χρονικού ορίου. Ενώ τόσο το Ευρωκοινοβούλιο όσο και το Συμβούλιο έχουν δικαίωμα αντίθεσης, είναι πολύ δύσκολο να είναι επιτυχής μία πιθανή τέτοια κίνηση λόγο του περιορισμένου χρονικού περιθωρίου (δύο + ενδεχομένως δύο ακόμα μηνών), λόγο της πλειοψηφίας που πρέπει να υπάρχει στο Συμβούλιο (ειδική) και στο Ευρωκοινοβούλιο (απόλυτη) καθώς επίσης και λόγω του ότι συνήθως οι προτάσεις της Επιτρο-πής αφορούν τεχνικά θέματα, δύσκολο να κατανοηθούν σε αυτά τα στενά χρο-νικά περιθώρια από την πλειοψηφία των μελών του Ευρωκοινοβουλίου.

το Συμβούλιο όμως προτιμά τις προτάσεις της Επιτροπής για εκτε-λεστικές πράξεις, γιατί αυτές πρέπει να περάσουν από το κόσκινο των επιτροπών του Συμβουλίου. Στις εκτε-λεστικές πράξεις το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει ουσιαστικό λόγο αφού πρέπει μονάχα να ενημερωθεί και δεν συμμε-τέχει στη διαμόρφωση της νομοθετικής

Το Ευρωκοινοβούλιο είναι ο θεσμός ο οποίος φέρνει κοντά

τους εκλεγμένους αντιπροσώπους από 28 κράτη μέλη, ώστε να υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετά τη Συνθήκη της Λισσαβώνας το Ευρωκοινοβούλιο απέκτησε διευρυμένες ευθύνες και μπορεί να συμμετέχει στον σχεδιασμό για τον προϋπολογισμό, στην επιλογή των Επιτρόπων, καθώς και του προσώπου που θα προεδρεύσει στην Επιτροπή για τα επόμενα πέντε χρόνια.



πράξης. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται επιτροπολογία (comitology) και είναι τόσο πολύπλοκη διαδικαστικά όσο και σημαντική αφού δίνει ουσία στις απο-φάσεις που εμπεριέχονται στα βασικά νομοθετικά κείμενα.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η νομοποιητική περίοδος στο Ευρωκοι-νοβούλιο θα διακοπεί λόγω Ευρωεκλο-γών στις 14 Μαρτίου 2014 και αυτό σε σχέση με τις κατ› εξουσιοδότηση πράξεις σημαίνει ότι ο χρόνος των δύο μηνών για να αντιδράσει το Ευρωκοι-νοβούλιο διακόπτεται και ξαναρχίζει στις 17 Ιουλίου 2014 όταν οι νεοεκλε-γέντες Ευρωβουλευτές θα αναλάβουν τα καθήκοντά τους. Όμως η διακοπή αυτή έχει να κάνει με το δικαίωμα αντί-δρασης του Ευρωκοινοβουλίου (πιθανό βέτο) και όχι με τη διαδικασία προώθη-σης των προτεινόμενων πράξεων από την Επιτροπή, η οποία επίσημα δεν σταματάει ποτέ να εργάζεται.

Όταν θα πάνε στην Ευρωβουλή, για πρώτη φορά ίσως, οι Ευρωβουλευτές και θα αρχίσει να μετράει πάλι η προθε-σμία των δύο μηνών για να αντιδράσουν στις προτάσεις της Επιτροπής για κατ’

εξουσιοδότηση πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο αριθμό προτάσεων οι οποίες συχνά αφορούν τεχνικά θέμα-τα, ωστόσο σημαντικά. Τι νομίζετε ότι θα κάνουν οι Ευρωβουλευτές που θα βιάζονται να συμμετάσχουν στη νομο-ποιητική διαδικασία για πρώτη φορά και που πολλές φορές δεν θα είναι σε θέση να έχουν μία ολοκληρωμένη ει-κόνα για τον χαρακτήρα των τεχνικών προτάσεων της Επιτροπής;

Είναι πολύ πιθανό να μην αντιδρά-σουν στο χρονικό περιθώριο των δύο μηνών και πολλές προτάσεις για κατ’ εξουσιοδότηση πράξεις απο την Επιτρο-πή να μην λάβουν την δέουσα προσοχή. Έτσι λοιπόν η Επιτροπή θα προχωρήσει στην υιοθέτηση των προτάσεών της.

Είναι λοιπόν συνετό πιστεύω για τους Ευρωβουλευτές μόλις εκλεγούν να αναζητήσουν αμέσως ενημέρωση από τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τα τρέχοντα θέματα. Η ίδια συμβουλή θα ήταν χρήσιμη και σε σχέση με τους βουλευτές που θα επανεκλεγούν, ώστε να ενημερωθούν και σε σχέση με τεχνι-

κές ερωτήσεις αλλά και σχετικά με τις πιθανές συμμαχίες στην Ευρωβουλή.

Εν τέλει, πρέπει να αναφέρουμε ότι η Ευρωβουλή έχει δικαίωμα να ζητήσει ακόμα δύο μήνες παράταση στην προθεσμία (των δύο μηνών) για να αντιδράσει σε μία πρόταση της Επιτροπής για μία κατ’ εξουσιοδότηση πράξη. Αυτή η πρακτική εφαρμόζεται σε θέματα ευαίσθητα και πολιτικά φορτισμένα και δεν θα πρέπει να αποκλειστεί, αλλά να υπάρξει σωστή και συνετή χρήση της. Έτσι οι Ευρω-βουλευτές θα είναι σε θέση να εκπλη-ρώσουν τα καθήκοντά τους απο τους δύο πρώτους μήνες που θα βρίσκονται στην Ευρωβουλή και να συμβάλλουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι σημαντικό δε το ότι η Ελλάδα έχει την Προεδρία στο Συμβούλιο αυτή την περίοδο, γιατί έτσι οι Ευρωβουλευτές θα μπορέσουν να έχουν μία καλύτερη συνεργασία και οργάνωση σε υπερ-κομματικό και εθνικό επίπεδο.

Καλή επιτυχία στους υποψήφιους και οι καλοί ας προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι όταν με το καλό εκλεγούν.

Πηγή: www.elections2014.eu



A more effective structure for the Commission

της Fabian Zuleeg*

the changeover in the European Commission in autumn of this year will be one of the key factors

that will determine the direction of the European union for the coming years. The question of who will get what job, how far the European Parliament elections can influence the appointment of the Commission President (and the impact this has on the relationship between EP and the Commission), and what the new focus of the Commission will be in terms of policy priorities will all have a strong influence on EU policy for some time to come.

this is also an opportunity to have another look at the way the Commission is structured. The current structure of the Commission has two fundamental flaws which could be addressed in view of the next political cycle (2014-2019):

A long standing issue, aggravated by the recent enlargements of the EU, is the number of Commissioners. this increasingly leads to a strong ‘silo’ mentality, with each member of the college virtually autonomous in their own portfolio’s competences, with inter-service consultations and infrequent top-down direction from

the Commission President insufficient to break the overall pattern. Eventually this leads to a lack of coherence and focus and in the worst cases can give rise to uncertainty over the overall direction and even create outright contradictions.

The second flaw is not new but is becoming increasingly difficult to handle: the conflict between the political function of the Commission, taking a role in the overall political direction of the EU, and its role as an independent monitoring/assessment agency, regulator and arbitrator in the application of EU law, for example in areas such as competition policy or in the assessment of member states’ budgetary policies. With an increasingly ‘political Commission’, potentially further reinforced by the link to EP elections made in the lisbon treaty, maintaining credibility as an independent actor might be severely challenged in future.

Addressing the first flaw has been discussed for a number of years and EU treaties

have provided for a reduction in the number of Commissioners to enable the union to cope with successive enlargements. however, it has proved to be impossible to get the political agreement for countries to give up the principle of one Commissioner, at least, per country. Equally, having ‘junior’ and ‘senior’ Commissioners

in line with similar arrangements in many national governments does not seem to be acceptable to many member states, with some of the smaller states worried that they would perpetually end up with junior posts.

There is however, a way of potentially overcoming these difficulties. This would be through building on the existing structure: creating clusters of Commissioners around vice-Presidents. This has been discussed for a number of years and was a serious consideration at the appointment of the current Commission.1 It has recently been raised again in the European Parliament, where MEPs suggested “the establishment of a system of vice-Presidents of the Commission with responsibilities over major thematic clusters and with competences to coordinate the work of the Commission in the corresponding areas” as a potential option.2

redistributing Commission portfolios into thematic clusters is challenging, given the overlaps between different policy areas. The structure of the Commission should also mirror

1 See for example A. Missiroli, ‘‘The next European Commission: tips for the President-elect’, EPC Policy Brief, May 2009, www.epc.eu/documents/uploads/747716379_The%20next%20European%20Commission.pdf

2 EPP Group, EP, Press Release, 11.2.2014, www.eppgroup.eu/press-release/EP-electing-EC-President-gives-EU-elections-more-appeal

*Fabian Zuleeg is Chief Executive of the European Policy Centre (EPC)** Αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.epc.eu/pub_details.php?cat_id=4&pub_id=4230



the overarching challenges of the EU, such as low growth, social divergence or the continuing need to reform and govern the Eurozone. Annex A proposes how existing portfolios could be grouped thematically, with five new vice-Presidents covering the following issues: Solidarity & Cohesion, Growth, Single Market, Citizenship & Mobility and Environment & Natural resources, resulting in a total number of 33 Commissioners.

of course, there are alternative ways of grouping Commissioners under broad themes; for example, it could be argued that energy and regional policy should be under Growth or that health and Consumer Policy belong together. It is also questionable whether vice-Presidents should have their own portfolio rather than simply an overarching theme. reflecting on their special roles, in the proposed structure there is a vice-President with the Economic & Financial Affairs portfolio (without other Commissioners to coordinate) and the high representative who leads a thematic cluster, but also retains their high representative role, while the five new vice-President posts do not have their own portfolio in order to ensure that there is no one particular focus on a specific policy agenda, so to take a cross-cutting approach.

Rather than creating a more streamlined structure, simply adding new posts would further

inflate the number of Commissioners. Annex B proposes how portfolios could be reviewed, redistributed and merged to bring the number down to 28 and to streamline responsibilities under each thematic area. Alternatives are there, for example consumer policy could be merged into one of the Single Market portfolios. there are also possible challenges however: Is it really feasible

to split up the energy portfolio? Is the Business Environment portfolio too large? Despite these challenges, it seems possible to create a structure under thematic clusters which is more focused and effective than the current one.

Within this structure, vice-Presidents would need to have a role which

goes beyond merely coordinating the activities in each thematic cluster. They would need to have an explicit role to decide, in conjunction with the Commission President, on the strategic direction of policy within their cluster, working with their portfolio Commissioners. This should also be reflected in the administration, for example having a joint strategy unit for each cluster rather than each portfolio.

Would this resolve all the current issues? Certainly not. Small countries might still feel that it is difficult to get a vice-President portfolio, although

this might be counterbalanced with individual portfolios becoming more substantive. this structure also stands and falls with the Commission President: if they ‘divide-and-rule’ by dealing directly with individual portfolios under the remit of a vice-President, it would undermine their coordination and direction. Given the truly cross-cutting nature of many challenges the EU faces, there would also need to be an effective coordination between the President and the vice-Presidents with a common purpose and vision.

Nevertheless, these issues can be addressed and at the very least, would allow for a more

functional and challenge-oriented structure than the current one. The more effective such a structure becomes however, the more it would turn the Commission into a political instrument, with clear-cut political priorities, and the ability to better deliver and implement them. this would aggravate the second f law highlighted above. one way to address this would be to outsource some of the more impartial functions, for example in Executive Agencies as tentatively sketched out in Annex B. undoubtedly, this would be a longer process but thinking about a fundamental reform of the Commission along these lines should start now.

In the end, no structure is perfect, but this should not stop us from thinking about how the status quo could be improved, especially at such a juncture as the one we are currently facing. A more effective and streamlined Commission, built around thematic clusters headed by vice-Presidents, could be a crucial factor to help the EU to address the many fundamental challenges it faces in the coming years.

In the end, no structure is perfect, but this should not

stop us from thinking about how the status quo could be improved, especially at such a juncture as the one we are currently facing. A more effective and streamlined Commission, built around thematic clusters headed by Vice-Presidents, could be a crucial factor to help the EU to address the many fundamental challenges it faces in the coming years.



The European Parliament: it has to do with you

The Egmont Institute*

«In the City, the citizen is king. At least theoretically. In the European City currently being built around twenty eight national democracies, the citizen will soon be called upon, in May, to democratically elect his or her representative in the European Parliament for the next five years. Since the very first election of Members of the European Parliament by direct universal suffrage in 1979, spectacular progress has been made by the “European Economic Community” that we now all know as the European Union. And the powers vested in citizen representatives are equally impressive. But there is a real possibility that European citizens will turn their backs on the upcoming European elections like never before. Why?»

“Things will be different this time!” This is but one of the slogans chosen by the European Parliament to persuade citizens to cast their ballot in the May 2014 elections. Is it anything but a slogan? It’s fair to say that the European Parliament elections matter more than those of national parliaments, because their outcome will affect the future of an entire continent. Indeed, more than ever the future of the Belgians and their children will be decided at the European level. Change will come from the union, because no single Member State – not even mighty Germany or nuclear powers like France or the united kingdom – can hope to go solo on the international scene or to really weigh in on big issues like the environment or energy, particularly in an increasingly interdependent world.

The European elections deserve the full attention of EU citizens. For two reasons.

Firstly, the lisbon treaty that came into force on the 1st December 2009 broadened the scope and increased

the prerogatives of Members of the European Parliament considerably. Through the representatives they will elect on the 25th of May, citizens of the EU will in fact have a say in things. It was Commissioner viviane reding who said: “voters can decide whether Europe should take a more social or a more market-oriented direction. voters can decide whether the future majority in the European Parliament will favour opening Europe’s borders to immigration or build a Fortress Europe; whether we are tough with the u.S. when it comes to data protection, or whether we will instead favour the economic benefits of free trade.”

Secondly, the truth is that the European Parliament makes generous use of the powers it was granted in the interest of the individuals to which it is accountable: the European voters!

� Consequently, the European Parliament argued for the Erasmus+ budget to be increased by 40% compared to last year : over 4 million students under the age of thirty will be able to go abroad to study or receive training between 2014 and 2020; the previous figure was 2.8 million people. Such an investment in

education and youth is common sense, but the programme would not have been as successful had the Council of the Eu been alone to call the shots.

� last November, the Parliament issued a directive to ensure that the boards of directors of publicly listed companies would aim to have 40% of women directors by 2020 (as opposed to 17% at present). Could any female citizens of the Eu disagree with this showing of parliamentary assertiveness?The European Parliament will also ensure a high degree of consumer protection as part of its overall strategy.

� Starting tomorrow, all your mobile phones, smartphones, tablets and GPS devices will only require you to have one charger, regardless of its make. Thanks to European representatives that proved more demanding than even the Commission, the maximum cost of a call abroad from a mobile phone was halved in two in as many years.

� the Parliament also took care of consumer rights in cases of

*Αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.egmontinstitute.be/publication_article/the-european-parliament-it-has-to-do-with-you/



commercial disputes: consumers will no longer have to go through endless and costly legal procedures, but will be able to expect arbitration within 90 days, without having to go to court, thereby reducing costs to a “symbolic amount.”

� In order to promote the spread of electronic cigarettes, the Parliament has authorized their sale from specialised stores and tobacco sellers, in contradiction with the proposal of the Commission and against the initial wishes of Member States, who wished to restrict their sale to pharmacies. The resulting health gains are undeniable.

Even more so than the pa r t ic u l a r ly pa mp ere d consumer, the European citizen

was at the very heart of all the work done by the European Parliament during its previous legislative term, in its capacity as an individual bearing a set of rights and fundamental rights. time and again, the Parliament has made it very clear that the current obsession with security would not infringe freely on citizens’ rights to benefit from the highest degree of protection for their personal data. It requested the close examination of agreements made with the united States for the exchange of data, such as that of airline passengers for instance, to make sure that they are still relevant and justified in this context. After an unambiguous vote in July 2012, it discarded the Anti-Counterfeiting trade Agreement (ACtA) that would have forced Internet access providers to share the personal data of individuals found guilty of illegally downloading intellectual property with the copyright holders outside of any legal framework.

In terms of equity, the restrictive inf luence of the European Parliament over the supervision

of bankers’ bonuses should also be mentioned. It succeeded at making these bonuses the result of long-term performance rather than their short-term benefits.

All of these elements underline the fact that European citizens can tip the parliamentary balance one way or another. Therefore, why are they once again at risk of not showing up in sufficient numbers for their next opportunity to cast a ballot? Why choose to express their disagreements with policies that have nothing to do with how the future of Europe is built? This question cannot be answered unequivocally, but there are clues we can follow to more or less identify the reasons behind the democratic malaise that the EU is going through, depending on particular sensitivities.

Firstly, the European project remains a work in progress, notably in terms of its financing.

The resources of the union originate exclusively from Member States, and in these conditions, the financial framework for EU action is set essentially by the Member States. The issue of the budget is currently dominated by attempts to figure out individual interests rather than the interests of the whole. Despite appearances, the role of the European Parliament is limited in that respect. It will not be able to establish itself before it gets to vote on the acquisition of resources, not only on how to spend them! It’s still a long way off!

Secondly, the search for a solution to the euro crisis was predominantly carried out by the European Council, which was able to adopt the tough decisions required to consolidate the single currency. the vacuum

of economic governance was filled hurriedly by heads of state and government. But the European Council is an institution in which the weight of larger Member States, particularly Germany, can be felt strongly. other Member States sometimes struggle to find the same essential balance that is provided by Community institutions with Member States of varying sizes. Public opinion struggled through the consequences of the austerity policy thought up by the strongest countries, and yet whose burden was borne by the weakest ones; it felt this as a sign of the superiority of the executive over democratic legislatures both national and European; it perceived something not unlike arrogance from some people, it was unsettled, it felt weakened. All of this was quite harmful.

Because of the ambiguous image broadcast by Europe, and with the upcoming elections, the European citizen should choose between one of two stances:

� he or she can stay clear from the ballot box, or cast a vote in favour of a sovereignist, eurosceptic or europhobic party; this would be a protest vote;

� he or she can choose to cast a vote in favour of a party trying to provide a more structured and more democratic decision process, for example by requesting that the European Council account for its decisions to the European Parliament; this would be a vote for change.

It is true that managing a common good like the euro becomes increasingly difficult each time

it needs to adapt around the latest restrictive principle proclaimed on behalf of national sovereignty and of concepts of democracy conceived and



developed exclusively at the national level. one can wonder whether our leaders are capable of taking into account the problems that pertain to the long-term public interests.

the more ambitious European voters, quite possibly dreamers and utopians in equal part, could also ask of the man or woman vying for their ballot whether he or she can agree to take action in favour of real European elections, freed of the shackles currently being kept in place by 28 national democracies, so that true European democracy can finally take flight.

Consequently, these European citizens could possibly ask of the men and women

vying for their vote whether they are ready to fight for this very ballot to become identical in all Member States, governed by the same electoral process. They could also ask these candidates if they are ready to fight

during the upcoming legislature for European electoral campaigns to no longer be conducted by national parties but by European parties having filled and outgrown their currently empty husks with real political programmes, conceived and approved in support of European public interests, shorn of the trappings and restrictions of national parties. Maybe the European citizen will ask of whomever can receive this ballot whether he or she will fight to make the European Council take the results of the May election into account when choosing the next President of the Commission. These are all demands that, if met, would prevent the 2019 European elections from being robbed of their momentum by political eddies, all twenty-eight of them…

Can all of these demands eventually produce real results? That remains to be

seen, but they will at the very least add

to the debate on democracy and birth life into a public European sphere that still remains largely absent today. In this fashion, it’s not impossible that the sovereign citizen will eventually shake things up, and create a new layer of genuine European democracy no longer held hostage by the national, regional, and local levels of democracy that it will nonetheless continue to cooperate with. This is the end for which it will have to fight, maybe for longer than a single legislature.

on the 25th of May, will you stick to the ranks of the half-hearted, the ones taking the risk of leaving a Europe haunted by its (not that) old demons to their children?

This Policy Brief is part of the publication series “The Citizen and the European Elections”. The project intends to bring the debate on the European elections closer to the citizens, by focusing on those EU issues that are of particular importance to them.



What Future for the Eurozone? Combining Discipline, Solidarity and

Institutional Reformsby Xavier Vanden Bosch & Stijn Verhelst

the introduction of the euro was one of the most important steps in the European integration

process. The eurozone crisis has shown, however, that the EU’s Economic and Monetary union (EMu) had several flaws in its design. over the past years, an important reform process has taken place, which is likely to continue in the future.

The question can be raised: “what does the future hold for the eurozone?” The answer to this question will de-pend to a large extent on the policy choices that will be made during the European Parliament’s 2014 -2019 term. In this respect, the 2014 Euro-pean elections will matter a great deal for the future shape and strength of the EMu.

A wide range of possible reforms of the eurozone has been advocated since the outbreak of the sovereign debt crisis. Some are pessimistic about the ability of certain countries to recover from the crisis and advo-cate a eurozone break-up, judging the common currency a failed experiment. More optimistic voices believe the eu-rozone should instead move forward, by mending its birth defects. Where most agree is that maintaining the architecture of the EMu in its present fragile state would leave it vulnerable to future crises.

Besides calls for reforms to make the Eurozone sustainable in the long-term, policymakers will also be faced with the need for short-term decisions to genuinely exit the ongoing crisis. Fiscal and macroeconomic imbalances will have to be addressed, and addi-tional solidarity might be needed to cope with the severe social toll in the countries most hit by the crisis. Insuf-ficient economic growth or renewed periods of crisis could complicate the situation even further.

Without doubt, any discussions on the reforms of the EMu are bound to be difficult for Member States and the European Parliament. In essence, European Council President herman van rompuy identified the four build-ing blocks around which the Eurozone reforms will evolve, involving (i) financial, (ii) budgetary, (iii) economic and (iv) legitimacy and accountability reforms. These four building blocks provide a sense of direction with regard to the areas where reforms are needed. however, this approach does not necessarily highlight the under-lying challenges that the reforms will face. In this respect, this paper iden-tifies three crucialchallenges for the upcoming reform of the EMu.

The first two challenges relate to the substantive rules and instruments of the EMu (“what” the EMu is about). A first challenge is ensuring sufficient

discipline in the conduct of policies that are of vital importance to the eurozone’s sustainability. This is to prevent the economic, fiscal and fi-nancial imbalances that occurred prior to the crisis. The discipline will likely have to be counterbalanced by solidar-ity across eurozone countries, which is the second challenge in the EMu reforms. often, specific policymakers put the emphasis either on discipline or on solidarity. In reality, these two elements tend to be balanced against each other: discussions will have to consider both.

Besides the “what” of the EMu, a properly functioning eurozone will also require addressing the “how” question. This boils down to defining how the EMu’s institutional function-ing should be organised. organising the EU’s legal and governance frame-works will be key in this respect, as well as defining the relation between the eurozone and the other Member States.

In what follows, we will discuss each of the three challenges in turn.

ENSURING DISCIPLINE

A sustainable monetary union needs more than a mere common monetary policy.

It notably requires sound fiscal and economic policymaking, as well as a stable financial sector. Prior to the



crisis, these three policies were largely decided at the level of the individual Member States, with the EU having little ability to discipline national policymaking. As the eurozone crisis revealed substantial deficiencies in each of these policy fields, the European level had to strengthen its grip on all of them. Yet, the degree of European control differs from one policy field to another, resulting in distinct challenges for each of them over the 2014-2019 parliamentary term.

Public Finances

the rules promoting discipline in public finances have traditionally been the most

developed part of the EMu’s economic arm. A Stability and Growth Pact was put in place to regulate public finances. Even so, the rules were not able to prevent lax fiscal policies in several Member States. to counter this weakness, the eurozone’s fiscal rules have been considerably strengthened, inter alia, via the so-called six-pack and two-pack legislation packages and an intergovernmental treaty known as the FiscalCompact.

The degree of strictness and flex-ibility in the application of the fiscal rules will be a key issue during the next parliamentary term. It remains to be seen to what extent Member States will be willing to respect the pace and scale of envisaged fiscal consolidation. The response of the EU to deviations from fiscal objectives by a Member State will be closely watched. In essence, European policymakers will have to find a balance between two distinct approaches. They could, on the one hand, opt for a strict, mechanical application of the rules. This would offer the advantage of clarity, but a too rigid application would under-mine the legitimacy of the EU’s rules

and actions. The alternative is a more flexible application of the EU fiscal rules.By considering the specific cir-cumstances such an approach would allow for more economic and political judgement. The risk is, however, that this discretion might lead to the same laxity as was seen prior to the crisis.

A similar balance will have to be found in terms of sanctions for the non-respect of the European rules. Applying a sanction would worsen a country’s fiscal problem, but the lack of sanctions as a possible stick would weaken the rules’ credibility. A poten-tial way to overcome this predicament is to foresee positive incentives for troubled Member States to carry out the necessary reforms, making the sanctions part of a wider package (see the section on solidarity).

As the EU’s framework of fiscal rules was put in place in the midst of a full scale sovereign debt crisis, Europe is likely to benefit from a re-view of its rules during calmer times. The envisaged assessment by 2018 of whether the Fiscal Compact should become an integral part of regular EU law offers a good opportunity for such an examination. the review can assess the fields in which a more

flexible approach is warranted. A pos-sible course of action in this sense is allowing for more attention for public investment when applying the EU fis-cal rules–in line with the traditional meaning of the golden rule for fiscal policy. Alternatively, a review might result in increased European powers to discipline fiscal policies. While even stricter fiscal rules do not seem desir-able, future reforms could give the EU more powers in the national budget making process. In this respect, the EU could potentially be given a veto right over draft national budgets.

Economic Policy

Before the crisis there was little willingness in the Member States to grant the EU a large

role in economic policymaking, which was thus limited to surveillance and non-binding recommendations. The Europe 2020 Strategy, which replaced the lisbon Strategy, is the cornerstone of this non-binding approach. The lack of more compulsory European control proved problematic, as large economic imbalances between eurozone countries emerged.

As a consequence, several reforms were introduced to increase the EU’s



role in economic policymaking. This notably led to the introduction of the Macroeconomic Imbalance Procedure. Despite this evolution, it still seems the EU lacks the instruments to compel a Member State to revise its economic policies at an early stage, i.e. before problems result in large economic weaknesses. During the next parlia-mentary term, a discussion is set to take place on a further strengthening of the EU’s rolein economic policy-making.

Some argue for endowing the EU level with its own economic policy-making powers. In ambitious views this would result in a “European economic government”. Inevitably, such increased European powers would limit to a large extent national sovereignty in economic policymaking and would have to be cou-pled with sufficient political legitimacy at the EU level.

A somewhat less ambitious–but more likely – step in the direction of more European control may come from the introduction of “contractual arrangements” between the EU and each individual eurozone country. In such contracts, the EU and the Mem-ber State would agree on the economic reforms that a country will undertake in subsequent years. The EU’s aim is that the contractual nature of the doc-ument will lead to higher compliance than is the case for the EU’s existing recommendations. Importantly, the contracts would be linked to a form of solidarity for countries that implement the agreed reforms.

Beyond the question of the degree of control the EU should have on economic policy, a crucial question is the type of economic policies that the European level should actually advocate. The EU’s approach is at times criticised for being overly oriented on structural reforms and for insufficient-ly enforcing a symmetric adjustment

involving not only the most vulner-able but also the most competitive eurozone countries. others insist that the EU should pay more attention to social policies (see Frank vandenbro-ucke, 2014). Economic policy is to a large extent determined by political choices. hence, the outcome of the European and national elections can have a determining influence on the EU’s position with regard to economic policymaking.

The Financial Sector

Over the years, financial regulation has become largely determined at the EU

level, even though national differences persist. The financial sector itself has increasingly transcended national borders. Supervision of the sector had not followed this trend, as it remained a national prerogative. The same holds true for the management of problems and crises in the financial sector.

As for fiscal and economic pol-icymaking, the eurozone crisis has demonstrated the weaknesses of this system. National supervisors paid in-sufficient attention to the inter-linkag-es in the European financial sector and cross –border supervisory cooperation was flawed. When problems occurred, the cost of bailing out banks proved very large for some Member States, leading to questions about their own solvency.

This approach to financial super-vision and crisis management will be radically altered with the launch of a European Banking union. The European control over the financial sector will actually be stronger than its control over fiscal and economic poli-cies. From November 2014 onwards, a Single Supervisory Mechanism (SSM) will be in place in which the eurozone and potentially other Member States will participate. Supervision of the

banks in the SSM will be jointly exer-cised by the national supervisors and the European Central Bank (ECB), with the latter having the final say on su-pervisory decisions. In terms of crisis management, a similar system will be put in place through the creation of a Single resolution Mechanism (SrM).

In normal times, exercising these competences is essentially the respon-sibility of independent supervisors. hence, it lies mostly outside of the hands of the European Parliament and national governments. The European co-legislators will nonetheless play an important role in the success of the Banking union, as they are to provide an environment in which the project can be effective.

the latter will require putting the necessary solidarity instruments in place (see infra). In addition, poli-cymakers will have to work towards strong, harmonised rules for the bank-ing sector. If the national rules differed considerably across Member States, the different legal frameworks would create tremendous complications for the work of the European level super-visory and crisis management authori-ties. As part of the regulatory response to the financial crisis, legislators will also have to deal with the structure of the banking sector and its too-big-to-fail problem. Finally, a timely review of the functioning of the Banking union is called for during the 2014-2019 peri-od. This will notably include assessing the interaction between the national supervisors and the ECB, the Banking union’s membership conditions for non-eurozone countries, as well as the envisaged crisis management procedures.

PROVIDING SOLIDARITY

the content and scope of sol idar it y instruments to consider for the EMu



represents a second challenge for policymakers. As a complement to fiscal, economic and financial discipline, several measures implying the sharing of sovereign risks between eurozone countries will continue to be debated. Some solidarity mechanisms could bring partial relief to the public debt deleveraging process of the eurozone. other instruments may facilitate the economic adjustment-process taking place in countries most badly hit by the crisis. More immediately, concrete steps involving solidarity are to be discussed in the setting-up of the Bankingunion.

Reducing Debt Levels beyond Austerity

Eu roz one p ol ic y m a ker s developed severa l new instruments and policies to

deal with the sovereign debt crisis. A European Stability Mechanism (ESM) was created, which can provide loans to eurozone countries that are no longer able to access financial markets at affordable rates. The real turning point in the eurozone crisis, though, was the declaration by ECB President Mario Draghi over the summer of 2012 that the ECB would do “whatever it takes” to save the euro, and the subsequent introduction of the outright Monetary transaction (oMt) programme. Since then, sovereign yield spreads have considerably narrowed which led many to claim the Eurozone debt crisis was effectively over.

however, as the 2014 judgement of the German Constitutional Court on the oMt illustrated, the ECB inter-vention is still vehemently opposed in Germany, the eurozone’s largest econ-omy. Critics of the ECB notably claim that the institution acts beyond its mandate by directly financing Mem-ber States, thereby providing illegal

financial assistance and undermining discipline. The debate on the degree of risk sharing and solidarity necessary in the case of eurozone countries facing the risk of losing access to financial markets is hence far from conclusive, and will likely remain so in the years to come. Yet, given the extreme challenge that public debt reduction entails for many eurozone countries, repeated calls from the most distressed Member States for new arrangements involving solidarity are bound to continue.

Discussions on what ought to be the role of the ECB in mitigating sov-ereign debt risks will remain central. Given the ECB’s independence and its mandate enshrined in the EU trea-ties, the scope for steering monetary policy will be limited. Common debt emissions by the eurozone countries, dubbed “Eurobonds” in the past, may also come back to the forefront. large scale projects for Eurobonds have been opposed by creditor countries, but per-haps smaller scale types of Eurobonds could be discussed. The conditionality and the type of support from the ESM will also be the focus of discussions if eurozone countries require help once again. In countries with high public debt, political and social forces push-ing for radical ways of reducing their debt burden–i.e. debt restructuring or partial defaults–may gain ground in years to come.

In a shorter time perspective, a more concrete issue will be the situa-tion of countries still under a European bailout programme. Eurozone leaders will notably have to decide whether debt relief and new financial assis-tance should be granted to Greece. In this case, a so-called “Public Sector Involvement” would imply that past official loans from other Eurozone countries are not entirely reimbursed, which de facto amounts to increased solidarity.

Economic Shock Absorption

Numerous economists have argued that the single currency lacks a European

– level mechanism to deal with “asymmetric economic shocks”, i.e. shocks that hit a specific part of the eurozone. A European shock absorption mechanism would allow to compensate for a part of the economic and social consequences in the countries that are hit the hardest by a crisis.

A modest instrument to compen-sate for economic shocks will be on the table of policymakers as soon as the 2014-2019 term gets going. If the contractual arrangements discussed above would be introduced, they are to be accompanied by a “solidarity mech-anism” that may involve grants or, less ambitiously, cheap loans to Member States. It is clear that this solidarity mechanism would be limited. It might compensate for some of the political and economic costs of carrying out reforms, but it would not be able to play a substantial role in dealing with large economic shocks. The solidarity attached to the contractual arrange-ments could, however, provide a step-up to a more sizable form of solidarity in the future.

A genuine and sizeable economic shock absorption mechanism would allow for transfers between countries of the monetary union, for example to address differentials in economic out-put or unemployment owing to such shocks. Such an instrument requires a specific budget at the eurozone level. This eurozone budget should in princi-ple be backed by a “fiscal capacity” (i.e. have its own revenues) and possibly be coupled with a borrowing capacity (i.e. the ability to issue common European debt). While a shock absorption mech-anism might be advocated by several economists, politically it remains a very



controversial issue. Behind the techni-calities of the possible instruments, what is essentially at stake is the desir-able scope of transfers within the EMu. Many fear that such transfers would become permanent despite claims of the contrary. others believe transfers may be conceivable in a European Social union (vandenbroucke, 2014).

hence, any shock absorption mechanism involving major reforms could only be considered as a long-term prospect. A substantial step in this direction will remain controver-sial– and will require political sacri-fices. Yet, without additional solidarity instruments in the EMu architecture, the emphasis will continue to lie on the fiscal and economic discipline of each individual Member State. As a result, all the burden of the adjustment is borne by the countries that are hit the hardest by a crisis. limiting the support coming from the rest of the eurozone to loans in case of major financial distress may prove insuffi-cient in the delicate balance to strike between discipline and solidarity in the EMu.

Joint Management of Financial Crises

After the 2014 elections, solidarity in the banking sector will be both a short-

term and a long-term issue. In the short-term, an

assessment by the ECB might detect weaknesses that cannot be addressed by a bank itself or the individual Mem-ber State in which the bank is based. In such a scenario, European solidar-ity would be required, most likely by making use of the European Stability Mechanism.

once the Banking union is fully operational, the need for a common approach during financial crises will become even bigger. The reason is that the pooling of supervisory responsibil-

ities implies that member countries of the Banking union will also have to deal jointly with problems in their banking sector. This inevitably calls for long-term European solidarity, in the form of risk-sharing instruments. Three types of instruments will be discussed during the 2014-2019 par-liamentary term.

In the first place, a European reso-lution fund is to be financed by levies on the banking sector. A genuinely common European resolution fund will only be put in place over the course of several years. This slow pace and the relatively small size of the eventual fund are expected to be put under scrutiny during the years to come.

While the new regulatory frame-work tries hard to prevent this, it might prove unavoidable that public money will be used to deal with a sys-temic bank crisis. That is why a second element in the debate on cross-border solidarity concerns the potential need for a European common public “back-stop”. Such a backstop is to provide public financial resources for crisis management when no other realistic alternatives are left. The conditionality of this backstop, its size and the date of entry into force will all be major food for discussions.

Finally, the question of an EU-level common deposit guarantee is likely to be raised in the future. The idea is that such a common guarantee would cover deposits in all Banking union countries, replacing the existing na-tional deposit guarantees schemes. It might contribute to financial stability by preventing massive bank runs in one specific country during a crisis. Despite its potential advantages, it is unsure whether the common deposit guarantee will be politically acceptable. While it would render the Banking union more stable, it might also result in sizable transfers across

national borders.

MANAGING THE INSTITUTIONAL SET-UP

After having discussed the balance between discipline and solidarity, we now turn

to the question of how the functioning of the EMu should be organised. In dealing with the institutional issues of the EMu, two interlinked goals will have to be considered, namely the quests for efficiency and legitimacy of the EMu.

In the past, policymakers would refer to the need for a “political union” to deal with these issues. As of 2014, there is more reluctance to call upon this concept. Instead people refer to the need for “accountability” in the EMu. The difference in semantics perhaps reflects a decreased willingness to take large steps in this field. The institution-al question remains nonetheless crucial as it forms the basis that will enable the elements of discipline and solidarity in the EMu discussed above.

A Eurozone Treaty?

A first institutional issue that will probably be high on the agenda during the next

legislative term revolves around the legal framework of the eurozone. An essential question is whether additional reforms should take place inside the EU’s legal framework or on an intergovernmental basis. Both forms have their own advantages and problems. using the EU’s legal framework might involve changing the existing treaties, implying a complex and hazardous decision-making procedure. In contrast, an intergovernmental approach that takes place outside the EU legal framework is easier to agree on. however, the latter procedure makes it more difficult to rely on the EU Institutions. In addition, intergovernmental treaties are not



allowed to override the EU’s own treaties and thus do not offer a way around the EU treaties’ limitations.

As Philippe de Schoutheete (2014) describes, the widespread reluctance to treaty changes seems to gradually make place for openness to reconsider the EU’s primary law. While still not certain to happen, this evolution makes treaty modifications that revise the functioning of the eurozone a gen-uine possibility. Nonetheless, ensuring the ratification of a treaty change in all Member States would be a most difficult endeavour.

When considering the scope of treaty change for the eurozone, Mem-ber States basically have the choice between an extensive and a narrow approach. An extensive approach to treaty reform would consist in recon-sidering all treaty articles relevant to the EMu. This allows for a structural modification of the eurozone’s func-tioning, but comes with high political risks as it would open Pandora’s box in terms of multiple and diverging national demands. In contrast, a treaty reform with a narrower scope would involve only a limited set of amendments to treaty articles. These amendments would concern specific treaty obstacles, so as to open up the possibility for reforms that are desired by some. This might concern the full separation of bank supervision and monetary policy, the introduction of some form of Eurobonds, and a revision of the EMu’s corrective procedures. Such a narrow scope approach might be somewhat easier to implement, but it would not allow for a radical overhaul of the eurozone’s functioning–which is perhaps needed.

Eurozone Specific Decision-making

In terms of the reform of the EU institutions, the most important consideration for the EMu will

likely be the extent to which a separate decision-making framework for the Eurozone should be put in place. linked to this question is the degree of involvement of the non-eurozone countries. Such differentiated decision-making, combined with closer economic integration of some Member States, would lead to a further increase in the EU’s multi-speed and multi-tier integration. Discussions on eurozone specific decision-making will have to take into account the specificities of each of the EU’s institutions.

In the Council of Ministers and the European Council, a eurozone/non-eurozone separation has already occurred to a certain degree. With regard to the heads of state and gov-ernments, Euro Summits take place in addition to the ordinary European Council meetings. The Eurogroup only gathers eurozone finance ministers and functions as a body that infor-mally prepares all Council decisions related to the eurozone. to increase the importance and efficiency of the Eurogroup, Germany and France are considering endowing it with a full-time president based in Brussels. As the Eurogroup’s informal role is embedded in the treaty, a formal de-cision-making role for the body would require changing the EU’s treaty framework.

In the European Parliament, there has been more resistance than in the Council to distinguish between euro-zone and non-eurozone members. The cohesion of the Parliament is deemed to be at stake. At the same time it might make little sense to give to MEPs from the uk or Poland the same say on the eurozone as MEPs from the eurozone itself, which is the case today. Differentiation between general parliamentary activities and activities specific to the eurozone would almost certainly involve setting-up a euro-

zone subcommittee in the European Parliament. The precise design of such a eurozone committee would raise difficult questions, both with regard to the participation and the voting rights of non-eurozone countries. In the short-term, some steps towards a eurozone subcommittee could already take place. A legislative role for such a committee would, once again, require a treaty change.

With regard to the Commission, making a distinction between Com-missioners that originate from a country from the eurozone and those from other Member States seems very unlikely. Alternative approaches may strengthen eurozone decision-making. one option is to merge the function of President of the Eurogroup with the position of Commissioner for EMu affairs. Another possibility is to have several “junior” Commissioners that are each responsible for a specific part of the EMu, with one “senior” Commissioner taking the lead on EMu affairs. This latter option would simul-taneously deal with the large number of Commissioners.

For the European Central Bank, the key institutional reform would be to endow non eurozone countries with an equal say on decision-making on bank supervision as the eurozone countries. This would require a treaty change. The same holds true for any modification to the institution’s mon-etary mandate.

transcending the EU level, the Eurozone countries could also mod-ify their role in decision making in international organisations, such as the Bank for International Settlements (BIS) and the International Monetary Fund (IMF). Some argue that the eu-rozone countries should replace their individual national representations with common representation. Several eurozone countries, however, do not



seem ready to give up their seat in these organisations. Closer collabora-tion between eurozone countries’ rep-resentations could be a compromise between these different views.

Governance Procedures

During the 2014 -2019 parliamentary term, the econom ic governa nce

procedures are expected to be scrutinised, including the procedures that have been put in place during the Eurozone crisis.

A key governance element that might face future parliamentary scrutiny is the procedure for eco-nomic and fiscal policy coordination, which is centred on the European Semester. The procedure is already seen by practitioners as highly demanding administratively. If the proposed contractual arrangements would simply be added to the exist-ing procedures, this would further increase this complexity–potentially damaging effectiveness. Policymakers will therefore have to consider how new instruments can be integrated in current policy coordination without unduly increasing the administrative workload. In addition, a reduction of the yearly workload could consist in lifting some reporting requirements out of the European Semester and replacing them with multi-annual programming (in line with the con-tractual arrangements). The annual governance procedures could then focus on the most important econom-ic adjustments.

Besides the annual “regular” governance procedure, the crisis gov-ernance in case of bailout programmes for countries, involving the“troika” (the ECB, the Commission and the IMF), might be revised. Some argue for a reduction of the role of the ECB in the bailout programmes, while

others plead for the replacement of the existing European Stability Mechanism with a proper European Monetary Fund. The latter is meant to fully substitute the “troika” with another governance structure to deal with bailout programmes.

In terms of legitimacy and national ownership of the economic governance procedures, the involvement of the European parliament and its national counterparts could also be reconsid-ered. The role of the parliaments has for the most part been limited to leg-islative work, with little involvement from parliaments in the governance procedures. Different ways to improve their role can be considered, such as voting on EU recommendations and national commitments in the relevant parliaments. the evolution of the Inter-parliamentary Conferenceon Economic and Financial Governance, which brings together members of the European parliaments and of national parliaments in application of the Fiscal Compact, will be of particular relevance. however, increased involve-ment of parliaments will have to be balanced with the need to ensure the procedures’ efficiency.

CONCLUSION

this Policy Brief discussed three challenges that await policymakers in their efforts

to reform the eurozone: ensuring enough discipline, counterbalancing it with solidarity and enhancing the institutional workings of the eurozone. the challenges of discipline and solidarity are typically distinctively championed by different sides around the negotiating table. Yet, both discipline and solidarity are necessary for the eurozone to be successful. Therefore, discussions on the future of the EMu should not result in minimalist compromises. Instead,

additional instruments ensuring discipline should necessarily be coupled with an increase in the scope of instruments for solidarity, and the other way around.

The third and final challenge of the EMu consists in the establishment of a proper institutional framework for the eurozone. This is needed to provide the foundation for addressing the first two challenges. Some of the more am-bitious reforms in terms of discipline and solidarity call for changes to the EU’s treaty framework. In particular, the institutional organisation will need to ensure the legitimacy and efficiency of the EMu, which requires a reflec-tion on the governance procedures and the degree of eurozone specific decision-making.

By 2019, when the next European elections will be held, the debate in Europe will be very different from the current election debate. By then, the eurozone crisis may be conceived as something of the past. unless a new similar crisis occurs, we cannot expect future politicians to have a particular sense of urgency in reforming the EMu. hence, any envisaged comprehensive reform decisions for the EMu will have to occur during the 2014-2019 parlia-mentary term. This should convince all political parties that will participate in the European elections of May 2014 to spell out their vision for the future of the eurozone. A crucial test awaits us in the next five years: turning ideas for the EMu into reality. If successful, the eurozone countries are likely to reap the benefits of the single currency. If not, they might once more face the consequences of its incomplete and fragile construction.

Xavier vanden Bosch is research Fellow and Stijn verhelst is Senior research Fellow at Egmont–royal Institute for International..

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η 39


ΠροϋΠολογισμοσ 2014:

το ΕΚ καταδικάζει τις περικοπές στην έρευνα και την απασχόληση που πρότεινε το Συμβούλιο 23-10-2013.

Το ΕΚ ακύρωσε τις προτεινόμενες από το Συμβούλιο περικοπές στις δαπάνες για την έρευνα και την απασχόληση για το 2014, κατά τη διάρκεια ψηφοφορίας στην ολομέλεια την Τετάρτη στο Στρασβούργο. Σε αντίθεση πάλι με τους υπουργούς του Συμβουλίου, οι ευρωβουλευτές τάχθηκαν υπέρ της παρο-χής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Μέση Ανατολή και τους Σύριους πρόσφυγες, και πρόσθεσαν κονδύλια για τον οργανισμό για τη διαχείριση των εξωτερικών συνόρων (Frontex).

Η θέση του ΕΚ υποστηρίχθηκε με 480 ψήφους υπέρ, 119 κατά και 86 αποχές.Οι ευρωβουλευτές καθόρισαν το συνολικό ποσό των πιστώσεων για το 2014

σε 142,6 εκατ. ευρώ και 136,1 εκατ.ευρώ σε πιστώσεις ανάληψης υποχρεώσεων και πιστώσεις πληρωμών, αντιστοίχως. Τα ποσά αυτά διαφέρουν κατά 8,1 δισ. ευρώ (αναλήψεις υποχρεώσεων) και 4,3 δισ. ευρώ (πληρωμές) από τον φετινό προϋπολογισμό.

Το Συμβούλιο είχε ταχθεί υπέρ της μείωσης των αναλήψεων υποχρεώσεων που είχε προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά 240 εκατ. ευρώ, καθώς και υπέρ της μείωσης των πληρωμών κατά 1,06 δισ. ευρώ (δηλαδή είχε προτείνει 141,8 δισ. ευρώ για τις αναλήψεις υποχρεώσεων και 134,8 εκατ. ευρώ για τις πληρωμές, αντιστοίχως).

μην αγγιζετε τομεισ ζωτικησ σημασιασ για την οικονομικη ανακαμψη, ζητούν οι εύρωβούλεύτεσ

Όσον αφορά τομείς που οι ευ-ρωβουλευτές θεωρούν ως ζωτικής σημασίας για την

τόνωση της οικονομίας, όπως είναι η ψηφιακή ατζέντα, η έρευνα, η επιχει-ρηματικότητα και τα μέτρα για την ενίσχυση της απασχόλησης στους νέους, το Κοινοβούλιο ακολούθησε τις συστάσεις της επιτροπής Προϋ-πολογισμών, η οποία τάχθηκε υπέρ της ακύρωσης των περικοπών στις πληρωμές ύψους 629 εκατ. ευρώ που είχε συστήσει το Συμβούλιο τον Ιού-λιο. Μάλιστα, πρόσθεσε ένα επιπλέον

ποσό 34 εκατ. ευρώ στον αντίστοιχο προϋπολογισμό.

Προσφύγεσ

Αναφορικά με τις ενισχύσεις προς τη Μέση Ανατολή και τους πρόσφυγες, τα μέλη

του ΕΚ ζήτησαν να αποκατασταθεί το ποσό των 250 εκατ. ευρώ, το οποίο είχε συμπεριλάβει η Επιτροπή στο αρχικό σχέδιο προϋπολογισμού και πρόσθε-σαν σ› αυτό επιπλέον ποσό ύψους 50 εκατ. ευρώ. Οι ευρωβουλευτές έκαναν επίσης έκκληση να προστεθούν κεφά-

λαια για ανθρωπιστική βοήθεια, ιδίως δεδομένης της κατάστασης στη Συρία.

Η εισηγήτρια για το θέμα Anne Jensen (Φιλελεύθεροι, Δανία) τόνι-σε ότι ο προϋπολογισμός για τους πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να αντικατοπτρίζει τις πραγ-ματικές ανάγκες. «Η ΕΕ οφείλει να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις και τις υποχρεώσεις της. Πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε κατανοεί τη σοβαρό-τητα της κατάστασης και την ανάγκη για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στην περιοχή», υπογράμμισε.

τεραστιο το Πακετο μετρων Προσ δια-Πραγματεύση

Ο πρόεδρος της κοινοβουλευ-τικής επιτροπής Προϋπολο-γισμών Alain lamassoure

(ΕΛΚ, Γαλλία) αναφέρθηκε σε πολ-λά εκκρεμή δημοσιονομικά θέματα: «Πρέπει να διαπραγματευθούμε ένα τεράστιο πακέτο μέτρων, συμπερι-λαμβανομένων του διορθωτικού προ-ϋπολογισμού για το 2013, του προϋπο-λογισμού για το 2014 και το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο 2014-2020».

«Το Κοινοβούλιο έλαβε τις ευ-θύνες του αυτή την εβδομάδα με τη γρήγορη δρομολόγηση του διορθω-τικού προϋπολογισμού αριθ. 6 που κρίθηκε απαραίτητος προκειμένου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μπορέσει να πληρώσει τους λογαριασμούς της από τον επόμενο μήνα και μετά. Όλοι μας - το Συμβούλιο, η Επιτροπή και το

ΤΙτΡΕΧΕιΣΤΗΝΕυΡωπΗ

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η40


Κοινοβούλιο- θα πρέπει τώρα να ανα-λάβουμε τις ευθύνες μας στις δύσκολες διαπραγματεύσεις που θα ακολουθή-σουν. Ένα πράγμα πάντως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: το Κοινοβούλιο δεν πρόκειται να επιτρέψει τα ελλείμματα να μεταφερθούν στο επόμενο έτος», είπε χαρακτηριστικά ο κ. lamassoure.

εΠομενα βηματα

Κατόπιν της ψηφοφορίας στην ολομέλεια, το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο θα προβούν σε

διαπραγματεύσεις για την επίτευξη συμφωνίας στα πλαίσια της διαδικα-σίας «συνδιαλλαγής» που θα διαρκέ-σει 21 μέρες. Η οιαδήποτε συμφωνία στην οποία ενδεχομένως θα καταλή-ξουν θα τεθεί σε τελική ψηφοφορία κατά τη διάρκεια της συνόδου ολομέ-λειας του Νοεμβρίου.

Στο μεταξύ οι ευρωβουλευτές περι-μένουν από το Συμβούλιο να εγκρίνει το διορθωτικό προϋπολογισμό αριθ. 8 ύψους 3,9 δισ. ευρώ - ποσό αναγκαίο για να καλυφθεί το φετινό δημοσιο-νομικό έλλειμμα. Η έγκριση του Συμ-βουλίου αποτελεί προϋπόθεση για να δώσει το Κοινοβούλιο την ευλογία του στο μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ για την περίοδο 2014-2020.

Μένει επίσης να συμφωνηθεί άλλος ένας διορθωτικός προϋπολο-γισμός (αριθ. 9), ο οποίος καλύπτει την οικονομική βοήθεια τόσο προς τη Γερμανία, την Αυστρία και την Τσεχία που υπέστησαν ζημίες από πλημμύρες όσο και τη Ρουμανία λόγω της ξηρασί-ας που γνώρισε. Οι ακριβείς θέσεις του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σε κάθε τομέα πολιτικής φαίνονται στον πίνακα στα δεξιά.

Buzek: η εε ειναι η αΠαντηση στην κριση, οχι η αιτια τησ 15-11-2013

Για τον πρώην πρόεδρο του ΕΚ, Jerzy Buzek, η ΕΕ αποτελεί σή-μερα σημαντική δύναμη επιρ-

ροής στον κόσμο. «Πριν μερικά χρό-νια έπρεπε να απευθυνθούμε στις ηΠΑ για την επίλυση των προβλημά-των στα Βαλκάνια. Σήμερα, με τις δι-κές μας δυνάμεις, φέραμε την ειρήνη

στην περιοχή. Το ίδιο συμβαίνει με τις ανατολικές γειτονικές χώρες». Ο πρό-εδρος του ΕΚ εισήγαγε την εκδήλωση reAct στη Βαρσοβία στις 14 Νοεμβρί-ου, η οποία ήταν αφιερωμένη στην ευ-ρωπαϊκή επιρροή εκτός των συνόρων της Ένωσης.

Μιλώντας στην εκδήλωση που ορ-γάνωσε το ΕΚ εν› όψει των ευρωεκλογών του 2014, ο κ. Buzek (ΕΛΚ, Πολωνία) σχο-λίασε επίσης τις οικονομικές ευκαιρίες που προσφέρει η ΕΕ: «η ΕΕ είναι η λύση στο πρόβλημα της κρίσης και όχι η αιτία της».

Από την πλευρά τους, οι ομιλητές της εκδήλωσης reAct στη Βαρσοβία ανα-φέρθηκαν στην επιρροή που έχει η Ευρώπη στις γειτονικές χώρες. Η αναλύ-τρια στο Ινστιτούτο Διεθνών

Σχέσεων της Πολωνίας, εξήγησε πως η Ανατολική Πολιτική Γειτονίας άλλαξε ριζικά τις σχέσεις με τις χώρες της περιοχής.

Η GrażynaPiotrowska-oliwa, πρό-εδρος της Polishoil & GasCompany (PGNiG), θύμισε ότι η Ευρώπη έχει λιγότερες ενεργειακές πηγές από τις ηΠΑ και τη Ρωσία και επεσήμανε πως αυτό έχει αρνητικές συνέπειες και για την ανταγωνιστικότητά της. Ενεργώντας εκ μέρους όλων των κρατών μελών, η ΕΕ θα μπορέσει να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους στις διεθνείς αγορές ενέργειας, βελ-τιώνοντας έτσι και την ενεργειακή ασφάλεια όλων μας.

Στην ίδια εκδήλωσ η, ο AdamBodnar, αντιπρόεδρος του helsinkiFoundationofhumanrights τόνισε το βασικό ρόλο του ΕΚ στη προστασία δεδομένων.

Το reAct στη Βαρσοβία είναι το δεύτερο συνέδριο από τα πέντε που διοργανώνονται, για τη συζήτηση θεμάτων που είναι σημαντικά για την ΕΕ, εν› όψει των ευρωεκλογών το Μάιο του 2014. Πραγματοποιούνται σε ευρωπαϊκές πόλεις με σκοπό να δώσουν την ευκαιρία σε σημαντικές προσωπικότητες να αναπτύξουν τις ιδέες τους για εκείνα που απασχολούν σήμερα στην Ευρώπη. Η επόμενη εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Φρανκφούρτη στις 5 Δεκεμβρίου.

Προγραμμα COSMe: το εκ εξασφαλιζει ύΠοστηριξη και χρη-ματοδοτηση στισ μικρεσ εΠιχειρησεισ

Οι ευρωβουλευτές ενέκρι-ναν το πρόγραμμα της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα

των επιχειρήσεων και τις μικρομε-σαίες επιχειρήσεις (COSME) για την



περίοδο 2014-2020, την ΠέμπτηΠέ-μπτη. το COSME διευκολύνει την πρόσβαση των μικρομεσαίων επι-χειρήσεων στη χρηματοδότηση και τις αγορές, υποστηρίζει τους επι-χειρηματίες και προσφέρει ένα κα-ταλληλότερο πλαίσιο για τη δημι-ουργία νέων επιχειρήσεων και την ανάπτυξη.

«Τόσο η μελλοντική μας αντα-γωνιστικότητα όσο και η δημιουργία θέσεων απασχόλησης εξαρτώνται από την επιτυχία των μικρομεσαίων επιχει-ρήσεων. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι αποθαρρύνονται από τους κινδύνους που εγκυμονεί είτε η δημιουργία μιας επιχείρησης είτε η επένδυση σε μικρές εταιρείες. Τα κύρια εμπόδια είναι η γραφειοκρατία, οι πολύπλοκοι κανόνες και η δύσκολη πρόσβαση στη χρηματοδότηση. Πολλές μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να αναπτυχθούν κατά πολύ, αν αξιοποιούσαν περισσότερο τις επιχει-ρηματικές ευκαιρίες στο εξωτερικό. Η συμβολή του CoSME στην υπέρβαση αυτών των εμποδίων είναι σημαντική και αναγκαία», σχολίασε ο εισηγητής JürgenCreutzmann (Φιλελεύθεροι, Γερμανία).

Προϋπολογισμός

Οι ευρωβουλευτές επέμειναν ότι θα πρέπει στο διάστημα 2014-2020 να επενδυθεί του-

λάχιστον το 60% του προϋπολογισμού του προγράμματος, που ανέρχεται σε 2,03 δισ. ευρώ (σε τιμές του 2011), στην παροχή χρηματοδότησης προς τις μι-κρομεσαίες επιχειρήσεις μέσω επιχει-ρηματικών κεφαλαίων ή εγγυήσεων για τη χορήγηση δανείων.

Άλλα μέρη του προγράμματος επι-κεντρώνονται στην παροχή βοήθειας προς τις εθνικές αρχές για τη μείωση της γραφειοκρατίας και προς τις μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις για τη διευκόλυν-ση της πρόσβασης στις αγορές.

Το CoSME, μαζί με το πρόγραμμα

«Ορίζοντας 2020» για την έρευνα θα αντικαταστήσουν το υφιστάμενο πρόγραμμα πλαίσιο για την αντα-γωνιστικότητα και την καινοτομία (ΠΑΚ). Θα υποστηρίξουν όλα τα είδη μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως ενώ το πρόγραμμα «Ορίζοντας 2020» εστιάζει στη δημιουργία επιχειρήσεων, το CoSME επικεντρώνεται στην ανά-πτυξή τους.

Επόμενα βήματα

το Συμβούλιο αναμένεται ότι θα εγκρίνει σύντομα την πρόταση κανονισμού, εφόσον

οι ευρωβουλευτές και τα κράτη μέλη έχουν ήδη συμφωνήσει ανεπίσημα από τον Ιούνιο του 2013.

ReACt στη φραν-κφούρτη: η εε δεν ειναι αΠλη οικονο-μικη κοινοτητα

τα χρήματά μας αξιοποι-ούνται σωστά από την ΕΕ; Επενδύονται με σωστό τρό-

πο; Στηρίζουν την ανάπτυξη; τα θέματα αυτά βρέθηκαν στο επίκε-ντρο της συζήτησης στην εκδήλωση ReACT για το «Χρήμα» που οργάνω-

σε το Εκ στη Φρανκφούρτη στις 5 δεκεμβρίου 2013 με συμμετοχή πο-λιτών και Γερμανών εμπειρογνωμό-νων. Στη συζήτηση υπήρξε ευρεία συμφωνία ότι η αλληλεγγύη είναι εξίσου σημαντική με την ανάπτυξη και ότι η ΕΕ είναι κάτι περισσότερο από απλή οικονομική κοινότητα.

Η αλληλεγγύη παραμένει μια από τις πιο βασικές αρχές της ΕΕ έχει όμως γίνει αγεφύρωτη η απόσταση που χωρίζει τις χώρες με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στον προϋπολογισμό από εκείνες που κυρίως εισπράττουν από τον ίδιο προϋπολογισμό;

Το ερώτημα αυτό ήταν μέρος της συζήτησης στην εκδήλωση της Φρανκφούρτης, όπου οι δαπάνες της Ένωσης και η συνεισφορά τους στην Ευρώπη και την ανάπτυξη, η απα-σχόληση και η ποιότητα ζωής στην ΕΕ σήμερα εξετάσθηκαν από ειδικούς και πολίτες.

Οι ομιλητές

η ΕΕ δεν είναι δυνατόν να περι-ορισθεί σε μια απλή οικονο-μική Κοινότητα… Αποτελεί

πραγματική κοινότητα αξιών και ειρή-νης, σημείωσε η Daniela Schwarzer του γερμανικού Ιδρύματος Επιστήμης και Πολιτικής, μια διαπίστωση που εξάλλου έγινε δεκτή ιδιαίτερα θερμά από το ακροατήριο.

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η42


Τα κονδύλια της ΕΕ έχουν θετικές επιπτώσεις στην απασχόληση και την ανάπτυξη, σημείωσε από την πλευ-ρά του ο Gerhard Untiedt από το Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικών και Περιφερειακών Αναλύσεων.

Τα κονδύλια προσέθεσε όμως πρέπει να αξιοποιούνται καλύτερα στο εθνικό και περιφερειακό επίπεδο για να είναι αποτελεσματικότερα.

Τέλος ο Henrik Müller από το Πανε-πιστήμιο του Dortmund επικεντρώθηκε στην έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγ-γύηςκαι τις συνέπειες της αλληλεγγύης αυτής για το μέλλον των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας στην ΕΕ.

Η εκδήλωση μεταδόθηκε απευ-θείας και σχολιάσθηκε εκτενώς και σε πραγματικό χρόνο στο Τwitter και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι εκδηλώσεις reAct πραγματο-ποιούνται σε ευρωπαϊκές πόλεις με σκοπό να δώσουν την ευκαιρία σε εμπειρογνώμονες και προσωπικότητες να αναπτύξουν τις ιδέες τους για ση-μαντικά θέματα που απασχολούν την Ευρώπη εν› όψει των ευρωεκλογών του 2014.

Η πρώτη εκδήλωση πραγματοποι-ήθηκε στο Παρίσι και ήταν αφιερωμέ-νη στην απασχόληση. Η δεύτερη έγινε στη Βαρσοβία με θέμα το ρόλο της ΕΕ στον κόσμο.

τωρα ερασμοσ+

ςτις 11 δεκεμβρίου ο πρόε-δροςτου Εκ, Μάρτιν Σουλτς, υπέγραψε τη νομοθεσία για

τη χρηματοδότηση του νέου προ-γράμματος Έρασμος της περιόδου 2014-2020. τοεξελιγμένοπρόγραμ-μαΈρασμος+ ξεκινάειτην 1η Ιανου-αρίου 2014 σε όλα τα κράτη μέλη, με προϋπολογισμό πάνω από 14 δι-σεκατομμύρια ευρώ για την περίοδο 2010-2020, το πρόγραμμα θα επι-τρέψει σε 4 εκατομμύρια νέους Ευ-ρωπαίους να σπουδάσουν ή να κά-νουν πρακτική στο εξωτερικό.

Το Έρασμος+ απευθύνεται σε φοι-τητές, μαθητευόμενους, εθελοντές ή εκπαιδευτές μεταξύ 13-30 ετών. Μία καινοτομία του νέου προγράμματος είναι ότι υποτροφία μπορούν να ζη-τήσουν και οι επικεφαλής νεανικών ομάδων ή συλλόγων και εθελοντικών οργανώσεων ΤοΈρασμος+ αποκτά επίσης μηχανισμόεγγύησηςδανείων για μεταπτυχιακέςσπουδές.

Το πρόγραμμα συνδυάζει τα ήδη υπάρχοντα προγράμματα Comenius, Έρασμος, Έρασμος Mundus, leonardo da vinci και Grundtvig. Τέλος πε-ριλαμβάνει το πρόγραμμα Νεολαία σε Δράση και για πρώτη φορά τον αθλητισμό.

τραΠεζικοι λογαριασμοι με βασικα χαρακτηριστικα για ολούσ

Όλοι όσοι διαμένουν νόμι-μα στην ΕΕ θα μπορούν να ανοίγουν λογαριασμούς πλη-

ρωμών με βασικά χαρακτηριστικά, να συγκρίνουν τα συναφή τέλη και να αλλάζουν εύκολα λογαριασμό προκει-μένου να επωφελούνται από καλύτε-ρους όρους, σύμφωνα με το ψήφισμα που ενέκρινε το ΕΚ, την Πέμπτη. Μά-λιστα, οι τράπεζες δεν θα μπορούν να στερούν από τους πελάτες το δικαίωμα

αυτό για λόγους εθνικότητας ή τόπου διαμονής. Τα τέλη που συνδέονται με το άνοιγμα των λογαριασμών θα πρέ-πει να είναι διαφανή και συγκρίσιμα.

«Οι καταναλωτές, καθώς και ο τομέας λιανικής, εξαρτώνται σήμερα από την πρόσβαση σε σύγχρονες υπηρεσίες πληρωμών. Η παροχή ηλε-κτρονικών υπηρεσιών πληρωμών δεν είναι δαπανηρή και μπορεί να κάνει τη ζωή των καταναλωτών πιο εύκολη,

να ενισχύσει την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων και να συμβάλει στον εκσυγχρονισμό των οικονομιών μας. Ως εκ τούτου, το Κοινοβούλιο θεωρεί ότι είναι επειγόντως αναγκαίο να παρέχουν οι τράπεζες τις υπηρεσίες αυτές και να μπορούν οι καταναλωτές να κάνουν συνειδητές επιλογές. Το Κοινοβούλιο έχει ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα αυτό και εναπόκειται τώρα στα κράτη μέλη της ΕΕ να πράξουν το ίδιο, έτσι ώστε να ολοκληρωθούν οι σχετικές εργασίες την άνοιξη του επόμενου έτους», δήλωσε ο ευρω-βουλευτής Jürgen klute (Ευρ. Εν. Αρ., Γερμανία) μετά από την ψηφοφορία στην Ολομέλεια.

Ανοιχτή πρόσβασηΤο Κοινοβούλιο επέμεινε ότι όλοι

οι πάροχοι υπηρεσιών πληρωμών θα πρέπει να προσφέρουν τη δυνατότητα ανοίγματος λογαριασμού πληρωμών με βασικά χαρακτηριστικά - με κάποιες εξαιρέσεις που θα αποφασι-σθούν από τα κράτη μέλη της ΕΕ με αντικειμενικά κριτήρια.

Όλοι όσοι διαμένουν νόμιμα στην ΕΕ θα μπορούν να ανοίξουν τέτοιο λογαριασμό, καθώς, εάν έχουν πραγ-ματική σχέση με το κράτος μέλος στο οποίο υποβάλουν αίτηση για άνοιγμα λογαριασμού, ο πάροχος υπηρεσιών πληρωμών δεν θα μπορεί να αρνηθεί το αίτημά τους.

Σαφής πληροφόρησηΌποιος ανοίγει λογαριασμό πλη-

ρωμών θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοεί τη δομή των τελών και να συγκρίνει τους διάφορους λογαρια-σμούς που υπάρχουν. Ως εκ τούτου, οι σχετικές πληροφορίες οφείλουν να είναι σαφείς και τυποποιημένες σε όλη την ΕΕ. Σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας ανεξάρτητος ιστότοπος που θα συγκρίνει τα τέλη και τους τόκους που χρεώνονται ανά τράπεζα, αλλά



και την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται. Οι ευρωβουλευτές δια-σφάλισαν ότι οι τράπεζες θα υποχρε-ούνται να ενημερώνουν τους πελάτες τους ότι προσφέρουν τη δυνατότητα ανοίγματος λογαριασμών με βασικά χαρακτηριστικά.

Χαρακτηριστικά ενός «βασικού» λογαριασμού Οι «βασικοί» λογαρια-σμοί πληρωμών θα επιτρέπουν στους πελάτες να καταθέτουν και να βγάζουν χρήματα, καθώς και να εκτελούν πληρωμές εντός της ΕΕ. Ωστόσο, οι εν λόγω λογαριασμοί δεν θα περιλαμ-βάνουν διευκολύνσεις υπερανάληψης. Οι ευρωβουλευτές τόνισαν επίσης ότι όλοι οι πάροχοι υπηρεσιών πληρωμών θα πρέπει να δίνουν τη δυνατότητα ανοίγματος λογαριασμών με βασικά χαρακτηριστικά ως μέρος των συνη-θισμένων υπηρεσιών που παρέχουν και να χρεώνουν χαμηλότερα τέλη για τους λογαριασμούς αυτούς από ό,τι για

οποιεσδήποτε άλλες υπηρεσίες που προσφέρουν.

Οι πελάτες θα μπορούν να αλλάζουν εύκολα τράπεζα και να ανοίγουν λογα-ριασμό με βασικά χαρακτηριστικά σε άλλη τράπεζα που βρίσκεται στην ΕΕ. Τα τέλη που συνδέονται με την αλλαγή τράπεζας εντός της ΕΕ θα πρέπει να είναι λογικά.Οι τράπεζες θα πρέπει να επικαιροποιούν όλα τα στοιχεία των λογαριασμών πληρωμών και να θεωρού-νται υπεύθυνες για κάθε καθυστέρηση ή απώλεια που οφείλεται στην αδυναμία τους να επικαιροποιούν τα στοιχεία.

Επόμενα βήματαΕγκρίνοντας το εν λόγω ψήφισμα,

η ολομέλεια έδωσε στους ευρωβου-λευτές που διαπραγματεύονται εκ μέρους της μια ισχυρή εντολή για να τελειοποιήσουν τη σχετική νομοθεσία σε συνεργασία με τα κράτη μέλη.

αφγανισταν: η Πορεια Προσ τη σταθεροτητα θα ειναι μακρα και δύσκολη

Αβέβαιο διαγράφεται το μέλ-λον του Αφγανιστάν μετά την αποχώρηση του ΝΑτΟ και της

διεθνούς δύναμης ISAF το 2014. Η ΕΕ και οι διεθνείς εταίροι της θα διαδρα-ματίσουν σημαντικό ρόλο στην με-τάβαση της χώρας στη σύγχρονη δη-μοκρατία και οικονομία. Η επιτροπή Εξωτερικών του ΕΚ διοργάνωσε συ-νέδριο, στις 18 Δεκεμβρίου, με θέμα τις προοπτικές και τις προκλήσεις στο Αφγανιστάν και στην κεντρική Ασία μετά την απόσυρση των στρατευμά-των.

Μιλώντας στην ημερίδα, ο πρόεδρος της αντιπροσωπίας του ΕΚ για το Αφ-γανιστάν, Thijs Berman (Σοσιαλιστές, Ολλανδία), τόνισε ότι η ΕΕ, που ήδη είναι η μεγαλύτερη πηγή διεθνούς βοήθειας και οι εταίροι της, πρέπει να εξακολουθήσουν να στηρίζουν το Αφ-γανιστάν. “Ένα πράγμα πρέπει να είναι

σαφές: ότι οφείλουμε στον αφγανικό λαό την πλήρη στήριξή μας. Θα πρέπει να είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε να βρει την ειρήνη και τη σταθερότητα, την οικονομική προκοπή και την ισότητα “.

Οι συμμετέχο-ντες τόνισαν ότι ήταν πολλές οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν στο Αφγανιστάν, από την ασφάλεια και τα δικαιώματα των γυναικών, μέχρι την οικο-νομική ανάπτυξη και ακόμα τα ναρκωτικά. Ο Stephen Evans, αναπληρωτής γε-νικός γραμματέας επιχειρήσεων του

ΝΑτΟ, δήλωσε “Ας είμαστε ειλικρινείς: το Αφγανιστάν είναι και θα παραμείνει για αρκετό καιρό ακόμα εξαρτημένο από την εξωτερική βοήθεια και ως εκ τούτου, ο δρόμος προς μεγαλύτερη σταθερότητα, ανάπτυξη και αυτάρκεια θα είναι μακρύς και δύσκολος”.

Στις εκλογές που θα γίνουν τον επόμενο χρόνο στο Αφγανιστάν, επικεντρώθηκε η τοποθέτηση του εκτελεστικού γενικού γραμματέα της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, Pierre vimont, ο οποίος δή-λωσε ότι “Η ΕΕ είναι έτοιμη να βοηθή-σει στην προετοιμασία της εκλογικής διαδικασίας και την ορθή διεξαγωγή της. Οι συνθήκες είναι δύσκολες αλλά οι εκλογές έχουν σημαντική συνεισφο-ρά σε κάθε ειρηνευτική διαδικασία”.

Ο Franz-Michael Skjold Melbin, επικεφαλής της ευρωπαϊκής αντιπρο-σωπίας για τις σχέσεις με το Αφγανι-στάν, τόνισε τη σημασία να συνεχισθεί η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη στην περιοχή. “Στο παρελθόν δεν κάναμε αρκετά για την οικονομία της χώρας” σημείωσε, για να προσθέσει ότι τα δικαιώματα των γυναικών παραμέ-νουν κι αυτά προτεραιότητα: “φέραμε την υγεία και την παιδεία στις γυναίκες του Αφγανιστάν κι αυτό δεν θα εξαφα-νισθεί”…

Ν Ε Α Τ Η Σ Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η Σ44


› ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

μέλη της Νεολαίας Ευρωπαϊκή Έκφραση συμμετείχαν στην εκδήλωση που διοργάνωσε την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013 η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Ιω-

άννης Καποδίστριας με θέμα «Εργασία Εκπαίδευση & Δια Βίου Μάθηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα». Η εκδή-λωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γραφείου ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην

Ελλάδα. Η εκδήλωση αυτή ήταν αφιερωμένη στο Έτος Ευ-ρωπαίου Πολίτη αλλά και στις δράσεις της Οργάνωσης ως μέλος του δικτύου Youth for Europe. Από τη Νεολαία Ευ-ρωπαϊκή Έκφραση συμμετείχαν τα μέλη: Μαρία Βουδούρη, Κώστας Αρφαράς, Θεώνη Δριμάλα και Δήμητρα Μισσιρά.

› ΦΕΣΤΙΒΑΛ

η Ευρωπαϊκή Έκφραση & το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Εθελο-ντισμού-Ελλάδος συνδιοργανώσαν το «6ο Φεστιβάλ Εθελοντισμού Χωρίς Σύνορα • Έλληνας Πολίτης -

Ευρωπαίος Πολίτης» το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013 ώρα 10.00–22.00 στο Ηilton, στο πλαίσιο του Money Show.Το Φεστιβάλ αποτελεί τον τρίτο πυλώνα του πολυΣυνεδρίου και αφορά τον τρίτο τομέα της κοινω-νίας των πολιτών. Όπως κάθε χρόνο για 23 χρόνια έτσι και φέτος, το πολυσυνεδριακό γεγονός Money Show συστέγα-σε την κορύφωση αυτής της πρωτοβουλίας δίνοντας έτσι τη δυνατότητα μέσω του Φεστιβάλ Εθελοντισμού να ανα-

ΝΕαΤΗΣΕΚΦΡαΣΗΣ

δειχθεί η κοινωνική ευθύνη όλων των οργανισμών, κερδο-σκοπικών και μη, αλλά και η μοναδική αξία και αποστολή του εθελοντισμού, της κοινωνίας πολιτών, της ευεργεσίας, της κοινωνικής επιχειρηματικότητας, του τρίτου τομέα της σύγχρονης ζωής. Το ΄6ο Φεστιβάλ Εθελοντισμού Χωρίς Σύ-νορα΄ περιελάμβανε:

-50 εκθεσιακά περίπτερα ΜκΟ που πρεσβεύουν όλο το φάσμα του εθελοντισμού,

-25 ημερίδες, στρογγυλά τραπέζια και σεμινάρια για θέματα κοινωνίας πολιτών.

› ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ Ε.Ε.

η Νεολαία Ευρωπαϊκή Έκφραση πραγματοποίησε το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 εκδήλωση με θέμα «Δι-αδραστικό Φόρουμ Ευρωσκεπτικισμός», στο πλαίσιο

Ν Ε Α Τ Η Σ Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η Σ 45


του 6ου Φεστιβάλ Εθελοντισμού 2013 Έλληνας Πολίτης-Ευ-ρωπαίος Πολίτης. Τα μέλη της Νεολαίας Ευρωπαϊκή Έκφρα-ση Ράνια Παπασταυροπούλου, Μαίρη Τσαούση, Δήμητρα Μισσιρά, Ιγνατία Κουνάδη, Εύα Κυριακού και Θεώνη Δρι-μάλα παρουσίασαν μια προβολή PowerPoint με τα βασικά σημεία του θέματος. Παρεμβάσεις έκαναν ο κ. Χαράλαμπος Παπασωτηρίου καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ο κ. Κωνσταντίνος Στεφάνου καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών και Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Τη συζήτηση συντόνισε ο κ. Δημήτρης Λεμονάκης.

› MONEY SHOW

ο Όμιλος Ευρωπαϊκή Έκφραση στο πλαίσιο του 6ου Φε-στιβάλ Εθελοντισμού χωρίς σύνορα Έλληνας Πολί-της Ευρωπαίος Πολίτης, κατά τη διάρκεια του Money

Show, την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013, πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα «Στρογγυλό τραπέζι αρχηγών κομμάτων φιλελεύθερου δημοκρατικού χώρου για συζήτηση περί της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης της χώρας και των επι-κείμενων ευρωεκλογών».Ομιλητές της εκδήλωσης ήταν οι Θάνος Τζήμερος, Πρόεδρος Δημιουργία Ξανά, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Πρόεδρος Φιλελεύθερη Συμμαχία, Θεόδω-ρος Πολυζωίδης, Πρόεδρος Δημοκρατικοί, ΓΔ Επιχειρήσεων & Βιομηχανίας, Ελένη Σκίκου, ΓΔ Εκπαίδευσης & Πολιτι-σμού. Την συζήτηση συντόνισε ο κ. Θεμιστοκλής Κοσσίδας.

γιωργοσ χατζημαρκακησ *«Παράγων ελλάς»

το βιβλίο «Παράγων Ελλάς» διαπραγμα-τεύεται την πολιτική

και κοινωνική επικαιρότητα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Με μια διαφορετική ματιά, προσεγγίζει και αναδεικνύει τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Επιδιώκει να δείξει ότι οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι υπαίτιοι για την ευρωπα-ϊκή κρίση, εξηγώντας σε όλους εκείνους που μένουν μόνο στον ρηχό χαρακτηρισμό “πτωχευμένοι Έλλη-νες”, ότι δεν γνωρίζουν ούτε την πλούσια ιστορία της χώρας, ούτε τις δυνατότητές της.

Μέσω της ιστορικής εναλλαγής, επιχειρείται να εξηγηθεί πώς ακριβώς έχει φτάσει η Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση. Μια εκ βαθέων ματιά χωρίς περιστροφές, μας διδάσκει ποια πάθη του παρελθό-ντος πρέπει να αποφευχθούν στο μέλλον.

Μέσα από την εξιστόρηση γεγονότων και πα-ραδειγμάτων, στοχεύει να αναδείξει τον ρόλο της Ελλάδας όχι ως θύμα, όπως θέλουν πολλοί να την παρουσιάζουν, αλλά ως πηγή έμπνευσης και ανα-γέννησης. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Μια απάντηση στο πώς μπορούν να αλ-λάξουν θετικά η κοινωνία και οι οικονομικές δομές.

Το ελληνικό πνεύμα υπήρξε ανέκαθεν η πολιτι-σμική μαγιά της Ευρώπης. Σήμερα αναζητείται ξανά η συμβολή των ελληνικών αξιών στη σύσταση του νέου ευρωπαϊκού οικοδομήματος και η σύγχρονη προσέγγισή τους.

Η Ελλάδα μπορεί να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην αναγέννηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Στο βιβλίο περιγράφεται μια νέα αρχή για την κοινωνία, ένα πρόγραμμα αναδόμησης σε επίπεδο αρχών αλλά και ουσίας. Δεν πρόκειται για τεχνο-κρατικό πολιτικό εγχειρίδιο, αλλά για πολιτική πρό-ταση που βασίζεται σε πέντε αρετές: “αυτάρκεια”, ”ευδαιμονία”, “ελευθερία”, ”δημοκρατία”, “σύμπνοια”, υπηρετώντας την αξία του Πολίτη.

βιβλιοΠαρούσιαση

* Ο κ. Χατζημαρκάκης είναι Ευρωβουλευτής και Πρόεδρος των «Ελλήνων Ευρωπαίων Πολιτών».

46


Ε Υ Ρ Ω Π Α Ϊ Κ Η Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η

σκοπός της έκδοσης είναι η παρουσίαση διαφορετικών από-ψεων –αρκεί να μην εκφέρονται αυθαίρετα– και η δημιουργία κατάλληλου πλαισίου διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών με επί-

κεντρο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ελληνική συμμε-τοχή σ’ αυτήν. οι απόψεις που εκφράζονται δεν δεσμεύουν αποκλειστικά την ιδιοκτησία, τον εκδότη ή τη σύνταξη.

τα άρθρα τα οποία δημοσιεύονται στην Ευρωπαϊκή Έκφραση, επιλέγονται από τη σύνταξη με κριτήρια την επιστημονική ε-γκυρότητα, την ποιότητα, τη θεματική κάθε τεύχους, την πρω-

τοτυπία και επικαιρότητα. μπορεί να δημοσιευθεί κείμενο και σε ξένη γλώσσα (κυρίως αγγλικά ή γαλλικά) κατόπιν συνεννόησης. η έκταση του κειμένου δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από 900 λέξεις.

Όσον αφορά τις επιστημονικές δημοσιεύσεις, υποβάλλονται οποτεδήποτε, σε τρία αντίτυπα, υπακούουν στις διεθνείς προ-διαγραφές επιστημονικής μεθοδολογίας, δεν έχουν δημοσιευ-

θεί ούτε με παραπλήσια μορφή ή περιεχόμενο σε άλλα έντυπα, κρίνονται από μέλη της επιστημονικής επιτροπής της Ευρωπαϊκής Έκφρασης, με πλήρη διασφάλιση της αντικειμενικής κρίσης (ανωνυμία του κρινομένου και

των κρινόντων, ο κρινόμενος πληροφορείται βέβαια ολόκληρη την κρίση) και η έκτασή τους κυμαίνεται μεταξύ 2000 - 3000 λέξεων. ο υποψήφιος αποστέλλει σύντομο βιογραφικό σημείωμα.

σε όλες τις περιπτώσεις μαζί με κάθε υποβολή κειμένου συ-μπεριλαμβάνεται και περίληψη στα γαλλικά ή στα αγγλικά (100-200 λέξεις). το κείμενο θα πρέπει να αποστέλλεται και σε

δισκέτα PC ώστε να αποφεύγονται οι αδυναμίες της δακτυλο-γράφησης και γενικά να επιτυγχάνεται η έκδοση. καλό είναι επίσης

να αποστέλλεται φωτογραφία του συγγραφέα. χειρόγραφα, δισκέτες και άλλα πρωτότυπα δεν επιστρέφονται.

απαγορεύεται αυστηρά η μερική ή ολική αναδημοσίευση ή αναδι-ανομή με οποιονδήποτε τρόπο, εκτός αν υπάρχει έγγραφη άδεια του εκδότη. οι συγγραφείς, μετά την ανακοίνωση σ’ αυτούς της

θετικής κρίσης για μελλοντική δημοσίευση του άρθρου στην Ευ-ρωπαϊκή Έκφραση, δεσμεύονται αυτό να μην δημοσιευθεί οπουδήποτε αλλού. οι συγγραφείς λαμβάνουν δωρεάν δύο αντίτυπα του οικείου τεύχους. η ιδιοκτησία διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα να διανέμει με οποιουσδήποτε όρους, άρθρα, περιλήψεις και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Έκφραση διαμέσου του δικτύου Ίντερνετ.

1

2

3

4

5

δηΜΟςΙΕυςΕΙς ςτηΝ ΕΥρΩΠΑϊΚΗ ΕΚΦρΑΣΗ

Αγαπάς την Ευρωπαϊκή Έκφραση;

Μην ξεχάσεις τη συνδρομή σου!!!

Επιθυμώ να γραφτώ συνδρομητήςστο περιοδικό Ευρωπαϊκή Έκφραση.Ετήσια Διετής

Τακτικός Συνδρομητής 20 ευρώ 35 ευρώΔημόσιοι Οργανισμοί,Τράπεζες, Βιβλιοθήκες,ΑΕΙ, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εταιρείες,Σύλλογοι 50 ευρώ 100 ευρώΕυρώπη 25 ευρώ 45 ευρώΥπόλοιπες ήπειροι 30 ευρώ 55 ευρώΦοιτητής, σπουδαστής,στρατιώτης 15 ευρώ 25 ευρώΣυνδρομή ενίσχυσης-υποστήριξης 50 ευρώ 90 ευρώ

Οι συνδρομές καταβάλλονται στα γραφεία της Έκφρασης, 9 π.μ. - 5 μ.μ.,με ταχυδρομική επιταγή ή τέλος στην Εθνική Τράπεζα (αρ. λογαριασμού 701/29600287).

ΔΕΛΤIΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΌνομα: ......................................................................................

Επώνυμο: ..................................................................................

Διεύθυνση: ................................................................................

Ταχ. Κώδικας: ..........................................................................

Πόλη: .........................................................................................

Τηλέφωνο: ................................................................................

E-mail: .......................................................................................

Επάγγελμα: ..............................................................................

Ημερομηνία ……………………………………… Υπογραφή

Έτος ίδρυσης: 1989, Ομήρου 54, 106 72, Αθήνα,τηλ: 210 3643224, fax: 210 3646953, e-mail: [email protected]

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΕΚΦΡΑΣΗ

✂ανανεώστε τη συνδρομή σας στην Ευρωπαϊκή Έκφραση

Date post:	26-Jul-2016
Category:	Documents
Upload:	european-expression
View:	234 times
Download:	6 times

European Expression - Issue 91

Documents