FIONA - Harry Bingham

HARRY BINGHAM

FIONAFiona verschijnt medio april 2013Paperback, 400 pagina’s, € 18,95

isbn 9789026100994isbn e-book 9789026133459

Oorspronkelijke titel: Talking to the DeadOorspronkelijke uitgever: Orion Books

Copyright © 2012 Harry BinghamCopyright © 2012 voor deze uitgave:

Uitgeverij De Fontein, UtrechtVertaling: Ineke van den ElskampOmslagontwerp: Marry van BaarOmslagbeeld: visualphotos.com

Opmaak binnenwerk: ZetSpiegel, Bestnur 305

Alle rechten voorbehoudenwww.uitgeverijdefontein.nlfacebook.com/IkbenFiona

@IkbenFiona

Vooruitleesboekje - Fiona 1-16:Vooruitleesboekje - Fiona 1-16 26-11-2012 10:18 Pagina 1

1

Sollicitatiegesprek, oktober 2006

Door het raam zie ik drie vliegers boven Bute Park hangen. Eenblauwe, een gele en een roze. Ze zijn strak van vorm, alsof ze ge-stencild zijn. Van deze afstand kan ik het touw waaraan ze zittenniet zien en als de vliegers bewegen lijkt het alsof ze dat uit zichzelfdoen. Alle diepte en schaduw zijn opgeslokt door een alomvattendzonlicht.

Ik neem het allemaal in me op terwijl ik wacht tot hoofdinspec-teur Matthews de stukken op zijn bureau heeft herschikt. Hij zwiepthet laatste dossier van de stapel voor zijn neus op een stoel onderhet raam. Het is nog steeds een rommel in zijn kamer, maar nu kun-nen we elkaar tenminste zien.

‘Zo,’ zegt hij.Ik glimlach.Hij houdt een vel papier omhoog. De bedrukte kant is naar hem

gericht, maar tegen het licht van het raam zie ik bovenaan het sil-houet van mijn naam. Ik glimlach nogmaals, niet omdat ik de be-hoefte voel, maar omdat ik niets zinnigs weet te zeggen. Dit is eensollicitatiegesprek. De man met wie ik het voer, heeft mijn cv. Watverwacht hij van me? Applaus?

2


Hij legt het cv op het enige lege stukje bureau en begint het regelvoor regel door te nemen. Tijdens het lezen wijst hij elk onderdeelaan met zijn vinger. Opleiding. Vakkenpakket. Universiteit. Hobby’s.Referenties.

Zijn vinger glijdt terug naar het midden van het blad. Universiteit.‘Filosofie.’Ik knik.‘Waarom zijn we hier? Wat is het doel van het bestaan? Dat soort

dingen?’‘Niet helemaal. Meer: Wat bestaat? Wat bestaat niet? Hoe weten

we of iets wel of niet bestaat? Die dingen.’‘Nuttig voor het werk van een politieman.’‘Nee, niet echt. Ik geloof niet dat het ergens nuttig voor is, behal-

ve misschien om ons te leren denken.’Matthews is een stevige man. Niet stevig als een bodybuilder,

maar Welsh stevig, met een natuurlijke gespierdheid die duidt opeen verleden met boerenarbeid, rugby en bier. Hij heeft opvallendlichte ogen en dik donker haar. Zelfs over zijn vingers loopt eenspoor van donkere haartjes helemaal tot aan de laatste knokkel. Hijis het tegenovergestelde van mij.

‘Denk je dat je een realistisch beeld hebt van het werk van de politie?’

Ik haal mijn schouders op. Dat weet ik niet. Hoe moet je dat we -ten als je het nog nooit hebt gedaan? Ik zeg wat ik naar mijn ideehoor te zeggen. Ik ben geïnteresseerd in wetshandhaving. Ik be-grijp hoe waardevol een systematische, methodische aanpak is. Bla-blabla. Keurig meisje in donkergrijs sollicitatiepakje zegt precieswat ze hoort te zeggen.

‘Denk je niet dat je je gaat vervelen?’‘Vervelen?’ Van opluchting schiet ik in de lach. Dat probeerde hij

dus te peilen. ‘Misschien. Ik hoop het. Ik hou wel van een beetje ver-veling.’ Uit angst dat hij me arrogant vindt – met lof afgestudeerdefilosofe van Cambridge hoont domme politieman – neem ik gasterug. ‘Ik hou ervan als alles op orde is, bedoel ik. De puntjes netjes

3


op de i zetten. Als daar routinewerk bij komt kijken, prima. Geenprobleem.’

Zijn vinger rust nog op het cv, maar is een paar centimeter om-hoog geschoven. Vakkenpakket. Hij laat zijn vinger daar liggen,vestigt die lichte ogen op mij en zegt: ‘Heb je nog vragen?’

Ik weet dat hij dat op een bepaald moment hoort te zeggen, maarer is voor dit sollicitatiegesprek drie kwartier uitgetrokken en we zijnnet tien minuten bezig, hoogstens. Bovendien heb ik die tien minu-ten vrijwel uitsluitend zitten kijken hoe hij stapels papier door zijnkamer verplaatste. Omdat ik er niet op bedacht ben – en omdat ik indit soort dingen nog vrij slecht ben – zeg ik precies het verkeerde.

‘Vragen? Nee.’ Er volgt een korte stilte waarin hij blijk geeft vanverbazing en ik mezelf een idioot vind. ‘Ik bedoel, ik wil de baangraag hebben. Daar heb ik geen vragen over.’

Zijn beurt om te glimlachen. Oprecht, niet geforceerd zoals ik.‘O ja. Werkelijk.’ Hij maakt er een constatering van, geen vraag.

Voor een hoofdinspecteur is hij niet zo goed in het stellen van vra-gen. Ik knik toch maar.

‘En je zou het waarschijnlijk heel prettig vinden als ik niet vroegnaar de periode van ongeveer twee jaar die in je cv ontbreekt rond detijd van je eindexamen.’

Ik knik nogmaals, langzamer. Ja, ik zou het heel prettig vindenals u daar niet naar vroeg.

‘Personeelszaken weet wat er aan de hand was?’‘Ja. Ik heb het al met ze besproken. Ik was ziek. En toen werd ik

weer beter.’‘Met wie bij personeelszaken?’‘Katie. Katie Andrews.’‘En die ziekte?’Ik haal mijn schouders op. ‘Ik ben nu weer in orde.’Een nietszeggend antwoord. Ik hoop dat hij er niet op doorgaat,

en dat doet hij niet. Hij informeert met wie ik tot nu toe heb gespro -ken. Het antwoord is: met vrijwel iedereen. Dit gesprek is de laatstehorde.

4


‘Goed. Weet je vader dat je op deze baan hebt gesolliciteerd?’‘Ja.’‘Hij zal wel blij zijn.’Opnieuw een constatering in plaats van een vraag. Ik reageer niet.Matthews neemt me aandachtig op. Misschien is dat zijn verhoor -

techniek. Misschien stelt hij zijn verdachten geen vragen; hij maaktalleen opmerkingen en bestudeert hun gezicht in het wijde licht vande grote hemel boven Cardiff.

‘We gaan je een baan aanbieden, besef je dat wel?’‘O ja?’‘Ja, natuurlijk. Politiemensen zijn niet dom, maar jij hebt meer

hersens dan wie ook in dit gebouw. Je bent gezond. Je hebt geenstrafblad. Je bent in je tienertijd een tijdje ziek geweest, maar nu benje fit. Je wilt voor ons werken. Waarom zouden we je niet aannemen?’

Ik zou op die vraag wel een paar antwoorden kunnen bedenken,maar ik zeg niets. Ik merk opeens dat ik enorm opgelucht ben endaar schrik ik een beetje van. Ik had niet gemerkt dat ik gespannenwas. Ik sta op. Matthews is ook opgestaan en komt naar me toe,schudt me de hand en zegt iets. Zijn brede schouders benemen mehet zicht op Bute Park en ik verlies de vliegers uit het oog. Matthewspraat over formaliteiten en ik wauwel iets terug, maar ik ben er metmijn gedachten niet bij. Ik word politievrouw. En vijf jaar geledenwas ik nog dood.

5


2

Mei 2010

Het is waar, ik houd van routinewerk, maar soms krijgt een mens teveel van het goede.

Een politieman van de Metropolitan Police in Londen – tweeën-twintig smetteloze jaren bij het korps – moest ontslag nemen nadathij tijdens de uitoefening van zijn functie gewond was geraakt. Hijging als financieel administrateur werken op een rooms-katholiekejongensschool in Monmouthshire. Hij begon kleine sommen geldte stelen. Werd niet betrapt. Drukte nog meer achterover. Werd nietbetrapt. Raakte door het dolle: trakteerde zichzelf op een piano, eenlidmaatschap van een golfclub, twee vakanties, een serre, een aan-deel in een renpaard.

De schoolleiding was dom, maar niet volslagen achterlijk. Zekwamen bij ons met bewijzen van een misdrijf. We stelden een on-derzoek in en vonden nog veel meer bewijzen, arresteerden de ver-dachte, Brian Penry, en namen hem mee voor verhoor. Penry ont-kende alles, klemde daarna zijn kaken stijf op elkaar en zat de sessieuit met een grauw gezicht en zijn blik strak op de muur gericht. Opde band kun je net zijn licht astmatische ademhaling horen, eenzwak nasaal gepiep dat als een klaaglijk geluid tussen onze vragen

6


door klinkt. We hebben hem elf gevallen van diefstal ten laste ge-legd, maar het juiste aantal ligt waarschijnlijk dichter bij de vijftig.

Hij ontkent nog altijd, zodat we nu de zaak moeten voorbereidenvoor de rechtbank. Vijf minuten voor het proces zal Penry alsnogverklaren dat hij schuldig is, omdat hij weet dat hij de lul is en hetvoor het vonnis niet veel verschil zal maken of hij nu schuld bekentof op de dag zelf. Ondertussen moet ik alle mutaties op zijn bank-rekening van de laatste zes jaar doornemen, alle bedragen die hijheeft gepind, alle kasopnamen van de rekening van de school endaar alle misdadige transacties tussenuit halen. Bovendien moet ikdat allemaal zeer nauwgezet documenteren zodat de advocaat vande verdediging geen triviale gaatjes in onze zaak kan schieten wan-neer hij voorkomt. Wat nooit zal gebeuren, als je het mij vraagt,omdat Penry weet dat hij de lul is.

Mijn bureau ligt bezaaid met papier. Ik walg van alle banken encreditcardbedrijven. Ik haat elk cijfer tussen nul en negen. Ik verfoeialle slecht geleide katholieke jongensscholen in Zuid-Wales. AlsBrian Penry nu voor me stond, zou ik proberen hem mijn reken -machine op te laten eten, die net zo groot en kauwbaar is als een bakelieten telefoon.

‘Naar je zin?’Ik kijk op. Dave Brydon, brigadier, zandkleurig haar, tweeënder-

tig, een licht geval van sproeten en zo’n vriendelijke en open aarddat ik soms zomaar iets hatelijks zeg omdat te veel goedheid eenmens in verlegenheid kan brengen.

‘Rot op.’Dat tel ik niet mee. Dat is gewoon mijn versie van vriendelijk.‘Nog steeds met Penry bezig?’Ik kijk nu echt op. ‘Zijn correcte titel is die Vuile Jatmoos Penry

die van mij in de plomp mag springen.’Dave knikt wijs, alsof ik iets verstandigs heb gezegd. ‘Ik dacht dat

jij er verfijnde ideeën over morele verantwoordelijkheid op na hield.’Hij houdt twee bekers omhoog. Zwarte thee voor hem, munttheevoor mij. Suiker in de zijne, geen suiker in de mijne.

7


Ik sta op. ‘Die heb ik ook, alleen niet als ik dit moet doen.’ Ik ge-baar naar het bureau, dat ik nu al iets minder haat. We begeven onsnaar een klein zitgedeelte bij het raam. Er staan twee stoelen en eenbank van het soort dat je in kantoren en wachtruimten op lucht -havens aantreft, met chromen buispoten en vuilafstotende grijzebekleding. Maar je hebt hier veel licht en uitzicht op het park. Bo-vendien vind ik Dave echt aardig. Mijn slechte humeur is in toene-mende mate alleen voor de show.

‘Hij zal schuld bekennen.’‘Dat weet ik.’‘Maar het moet toch gebeuren.’‘O, ja, ik was vergeten dat vandaag de dag is om open deuren in te

trappen. Sorry.’‘Ik dacht dat dit je wel zou interesseren.’Hij overhandigt me een doorzichtig plastic bewijszakje met een

Visa-betaalpas. Lloyds Bank. Platinum-rekening. Geldig tot oktobervorig jaar. Op naam van de heer Brendan T. Rattigan. De kaart isniet gloednieuw noch zwaar beschadigd. Het is een verlopen kaart,meer niet.

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee. Ik denk het niet. Helemaal niet ge-interesseerd.’

‘Rattigan. Brendan Rattigan.’De naam komt me niet bekend voor. Dat zegt mijn blik, of ik zeg

het zelf. Ik nip van mijn thee – nog te heet – wrijf in mijn ogen englimlach verontschuldigend naar Dave omdat ik vervelend doe.

Hij trekt een gezicht. ‘Brendan Rattigan. Bedrijf in Newport. Gro -te meneer. Schroothandelaar, gaat in het staal. Iets met vlamboog-ovens, al weet ik niet wat dat zijn. Daarna in de scheepvaart. Bela-che lijk veel waard. Honderd miljoen pond of zo.’

Ik knik. Ik weet het weer. Ik herinner me niet zijn rijkdom, wantdaar maal ik niet om. Dave praat door. Er zit iets in zijn stem wat iknog niet kan thuisbrengen.

‘Negen maanden geleden is hij overleden. Ongeluk met een lichtvliegtuig in het estuarium.’ Hij gebaart met zijn duim in de richting

8


van Roath Dock voor het geval ik niet weet waar het estuarium vande Severn is. ‘Oorzaak niet vastgesteld. Lichaam van de copiloot ge-vonden. Rattigans lichaam niet.’

‘Maar hier hebben we zijn betaalpas.’ Ik trek het doorzichtigeplastic om de kaart strak, alsof die zijn geheimen zal onthullen alsik hem beter kan zien.

‘Ja, dat is zijn betaalpas.’‘Die geen negen maanden in zout water heeft gelegen.’‘Nee.’‘Waar heb je hem dan gevonden?’Daves gezicht betrekt een ogenblik. Hij zit klem tussen twee op-

ties. Aan de ene kant wil hij genieten van zijn kleine overwinning opmij. Aan de andere kant is hij somber, een vijftig jaar oud hoofd opjongere schouders, met een naar binnen gekeerde, op het donkergerichte blik.

De somberheid wint.‘Ik niet, goddank. Het politiebureau in Neath krijgt een telefoon-

tje. Anonieme beller. Vrouw. Niet zo oud waarschijnlijk, maar ookgeen kind. Ze noemt een adres hier in Cardiff, in Butetown, zegt datwe erheen moeten. Er gaan een paar agenten naartoe. Woning opslot. Gordijnen dicht. Buren niet thuis of niet behulpzaam. Agentengaan achterom. Achtertuin is’ – Dave spreidt zijn handen en ik be-grijp meteen wat hij bedoelt – ‘een zootje. Vuilniszakken, aangevre-ten door de honden. Overal troep. Onkruid. En poep. Mensen-poep… De afvoer binnen is verstopt, dan weet je het wel. De agentenwisten eerst niet of ze naar binnen moesten gaan, maar nu brekenze de deur open. Het huis is erger dan de tuin.’

Opnieuw een korte aarzeling. Geen theater deze keer. Puur hetnare gevoel dat fatsoenlijke mensen hebben als ze met iets afschu-welijks worden geconfronteerd. Ik knik om aan te geven dat ik weetwat hij voelt. Dat is niet zo, maar hij heeft het nodig.

‘Twee lijken. Een vrouw, ergens in de twintig. Rood haar, dood.Aanwijzingen voor harddrugsgebruik, maar doodsoorzaak nietvastgesteld. Nog niet. En een klein meisje. Een schatje kennelijk.

9


Vijf, misschien zes. Graatmager. En… jezus, Fi, iemand had eengootsteen op haar hoofd laten vallen. Zo’n groot keramisch geval.Die gootsteen was niet gebroken, hij heeft haar gewoon geplet. Zehadden niet eens de moeite genomen om hem er naderhand af tehalen.’

Dave is aangedaan, zijn stem gebroken, vermorzeld onder diezware keramische gootsteen in een huis dat, zelfs hier, naar dedood stinkt.

Ik ben niet zo goed met gevoelens. Nog niet. Niet met de normalegevoelens die als water uit een bron op een heuvel, onstuitbaar enhelder en even natuurlijk als zingen opborrelen uit de menselijkeaard. Ik kan me een voorstelling maken van dat huis van de doodomdat ik de afgelopen jaren op een paar behoorlijk nare plaatsenben geweest. Ik weet hoe ze eruitzien, maar ik reageer niet zoalsDave. Ik ben jaloers op zijn gevoelens, maar ik kan ze niet delen.Maar Dave is mijn vriend, hij zit tegenover me en hij verwacht ietsvan me. Ik leg mijn hand op zijn onderarm. Hij heeft geen jasje aanen er is een rechtstreekse uitwisseling van warmte tussen zijn enmijn huid. Hij ademt uit door zijn mond. Geluidloos. Laat iets los.Ik laat het hem doen, wat het ook is.

Een ogenblik later werpt hij me een dankbare blik toe, gaat ach-teruit zitten en drinkt zijn thee. Zijn gezicht staat nog somber, maarhij is een van die veerkrachtige types met wie het wel goed komt.Het zou anders zijn als hij een van de mensen was geweest die de lijken hebben gevonden.

Dave wijst naar de betaalpas van de Platinum-rekening. ‘Diehebben ze tussen de rotzooi gevonden.’

Ik zie het voor me. Vuile borden. Meubels die te groot zijn voor de kamer. Bruin velours en oude vlekken. Kleren. Kapot speelgoed.Een tv. Drugsspullen: tabak, naalden, aanstekers. Plastic tasjes volnutteloze dingen: automatten, kleerhangers, cd-doosjes, luiers. Ikben in dat soort woningen geweest. Hoe armoediger het huis, deste meer spullen. En ergens daartussen, op een ladekast onder eenstapel aanmaningen van nutsbedrijven, een betaalpas van een

10


Platinum-rekening. Eén Platinum-kaart en een klein meisje, eenschatje, met een hoofd waarvan niets meer over is op de grond.

‘Ik zie het voor me.’‘Ja.’ Dave knikt en roept zichzelf tot de orde. Hij is brigadier bij de

recherche. Dit is gewoon een baan. We zijn niet in dat huis, we zit-ten in een kantoor met zuinige plafondverlichting en ergonomischebureaustoelen, zware kopieermachines en uitzicht op Cathays Park.‘Veel ophef.’

‘Ja.’‘Jackson leidt het onderzoek, maar het is alle hens aan dek.’‘En hij wil mijn hens ook aan dek.’‘Inderdaad.’‘Die kaart. Waarom die daar lag.’‘Ja. Het zal er wel op neerkomen dat die kaart door een verslaafde

is gestolen, maar we moeten het toch uitzoeken. Mogelijke samen -hang. Het is een schot in het duister, ik weet het.’

Hij begint me van alles over het onderzoek te vertellen. Ze hebbenhet Operatie Lohan genoemd. Dagelijkse briefing om halfnegenstipt. Stipt betekent stipt. Iedereen wordt geacht te komen, ook derechercheurs die niet tot het eigenlijke team behoren, zoals ik. Depers heeft een zeer korte verklaring gekregen; verder mag er voor-lopig geen informatie naar buiten. Dave vertelt me dit allemaal en ikluister maar half. Het onderzoek is vernoemd naar Lindsay Lohan,een actrice met rood haar, die een drank- en drugsprobleem heeftgehad. Dat weet ik omdat Dave het me vertelt. En hij vertelt het meomdat hij weet dat ik anders geen idee zou hebben. Beroemd ommijn onwetendheid, ik.

‘Is het je allemaal duidelijk?’Ik knik. ‘Gaat het?’Hij knikt. Probeert te glimlachen. Geen briljante poging, maar

zeker niet slecht.Ik loop met de betaalpas terug naar mijn bureau, terwijl ik het

plastic zakje strak om mijn vinger trek en met de duim en wijsvingervan mijn vrije hand langs de rand van de kaart ga.

11


Iemand heeft een jonge vrouw gedood. Iemand heeft een zwaregootsteen op het hoofd van een klein meisje gegooid. En deze be-taalpas – die toebehoort aan een overleden miljonair – was daartoen het gebeurde.

Routinewerk is best. Geheimen zijn beter.

12


3

De briefingruimte de volgende ochtend.Aan één muur van het crisiscentrum hangen vaalgele mededelin-

genborden, waarop het al begint te krioelen van de namen, taken,opdrachten, vragen en lijsten. De bureaucratie van een moord. Dester van de show is een aantal foto’s. Opnamen van de plaats delict,waarbij nauwgezet documenteren boven zorgvuldige belichting gaat.Juist door hun rauwheid zijn ze haast schokkend levensecht.

De vrouw ligt op een matras op de grond. Het lijkt of ze slaapt, ofdoor drugs in coma is geraakt. Ze ziet er gelukkig noch ongelukkig,rustig noch onrustig uit. Ze ziet eruit zoals de doden eruitzien, ofzoals we er allemaal uitzien als we slapen.

Het kind is een ander verhaal. Je kunt de bovenste helft van haarhoofd niet zien, omdat die er niet is. De gootsteen vult het helebeeld van links naar rechts. De bovenrand is wazig omdat de foto-graaf heeft scherp gesteld op het gezicht. De neus, mond en kin vanhet kind steken eronderuit. Door het gewicht van de gootsteen ishet bloed door haar neus omlaag geperst en naar buiten gespoten,alsof een truc uit een feestartikelenwinkel is misgegaan. Haar mondstaat strak. Ik vermoed dat de huid en de spieren door het gewicht

13


van de gootsteen naar achteren zijn getrokken. Wat ik zie, is puurmechanisch, geen gevoelsuitdrukking. Maar mensen blijven men-sen en iets wat lijkt op een glimlach wordt geïnterpreteerd als eenglimlach, zelfs als het dat niet is. Het meisje dat de bovenste helftvan haar hoofd mist, glimlacht naar me. Glimlacht vanuit de dood,naar mij.

‘Arme ziel.’De spreker met de koffieadem achter me is Jim Davis, een ervaren

politieman, lange tijd bij de uniformdienst en nu een bijzonder be-trouwbare rechercheur.

‘Ja, arm kind.’Het is inmiddels druk in de zaal. Veertien mensen in totaal, onder

wie slechts drie vrouwen. In dit stadium van een onderzoek heerster op deze bijeenkomsten een merkwaardig energieke, opgewon-den sfeer. Boosheid en flinkheid aan de ene kant, een soort niet testuiten mannelijke jovialiteit aan de andere kant. En overal mensendie iets willen doen.

Twee minuten voor halfnegen. Hoofdinspecteur Jackson komtzijn kamer uit gestormd, jasje uit, mouwen opgerold. Een zekereHughes, inspecteur Ken Hughes, die ik niet zo goed ken, loopt ach-ter hem gewichtig te wezen.

Jackson loopt naar voren. Het wordt stil. Ik sta bij de muur metfoto’s en voel de aanwezigheid van dat kleine meisje naast mijn ge-zicht even intens als wanneer ze echt zou zijn. Intenser misschiennog wel.

De zaak is nog geen vierentwintig uur oud, maar er zijn in hetkader van het onderzoek al een heleboel feiten en veronderstellin-gen verzameld. Jackson neemt ze allemaal door, zonder aanteke-ningen te gebruiken. Van hem gaat eenzelfde opgewonden energieuit als in de zaal heerst. Hij spreekt snel en bestookt ons met zijnzinnen. IJzeren hagelkorrels informatie.

Niemand ingeschreven op dat adres.De vrouw en het kind schijnen wel bekend te zijn bij de sociale

dienst. Definitieve identificatie volgt hopelijk later op de dag, maar

14


de vrouw zal vrijwel zeker Janet Mancini blijken te zijn. Haar doch-ter heet April.

Ervan uitgaande dat deze identificatie wordt bevestigd, luidt devoorgeschiedenis als volgt: Janet Mancini was ten tijde van haaroverlijden zesentwintig. Het kind net zes. Janet had een slechtejeugd. Afgestaan ter adoptie. In een tehuis geplaatst. Een paarpleeggezinnen, bij het ene liep het beter dan bij het andere. Begon-nen aan het volwassenenonderwijs. Niet intelligent, maar ze deedhaar best.

Drugs. Zwangerschap. Het kind ging tehuis in en uit, al naarge-lang Janet of haar demonen het voor het zeggen hadden. ‘De socialedienst is er vrij zeker van dat Janet Mancini chaotisch was, maar nietgek.’ Een grijns die veel weg heeft van een grimas. ‘In elk geval nietiemand die met gootstenen gooit.’

Het laatste contact met de sociale dienst dateerde van zes wekengeleden. Janet gebruikte op dat moment kennelijk niet. Haar flat – niet de woning waar ze is gevonden, maar een in de betere stratenvan Llanrumney – was redelijk schoon en opgeruimd. Het meisjewas goed gekleed en gevoed, en ging naar school. ‘Kortom, laatstecontact, geen problemen.’

Als de sociale dienst daarna weer op huisbezoek komt, is Mancininiet thuis. Misschien bij haar moeder. Misschien ergens anders. Desociale dienst maakt zich zorgen, maar slaat geen alarm.

‘Het huis waar ze gevonden zijn, is uiteraard een kraakpand.Geen aanwijzingen dat Janet er eerder heeft gewoond. We hebbeneen verklaring van een buurman. Leverde geen nieuwe feiten op.’Jackson gebaart naar de mededelingenborden. ‘Het staat allemaalhier en op Groove. Als jullie het nog niet doorgenomen hebben,wordt dat hoog tijd.’ Groove is ons projectmanagement- en infor-matiesysteem. Het werkt goed, maar het zou geen crisiscentrumzijn als er geen mededelingenborden vol fladderende papiertjeshingen.

Jackson geeft het woord aan Hughes, die de overige bekende fei-ten opratelt. De gegevens uit rekeningen van nutsbedrijven, politie-

15


bestanden, telefoongebruik. De dingen die een modern korps vrij-wel ogenblikkelijk ter beschikking kan hebben. Hij vermeldt de be-taalpas van Rattigan, maar besteedt er niet veel aandacht aan. Dan ishij klaar en neemt Jackson het weer over.

‘Voorlopige resultaten van de lijkschouwing later vandaag mis-schien, maar het zal wel even duren voor we iets definitiefs hebben.Ik stel voor dat we uitgaan van de veronderstelling dat het meisje isgedood door een gootsteen.’ Zijn eerste poging tot een grapje, als jehet zo kunt noemen. ‘De moeder, mogelijk een overdosis. Verstik-king? Hartinfarct? Nog onduidelijk.

Belangrijkste aandachtspunt op dit moment: nadere informatieverzamelen over de slachtoffers. Verleden. Achtergrond. Met wie zeomgingen. Drugshandel vraagteken. Prostitutie vraagteken. Buurt-onderzoek. Ik wil weten wie er allemaal in dat huis zijn geweest. Ikwil weten wie Janet Mancini in die zes weken na het laatste contactmet de sociale dienst heeft ontmoet, gezien, gesproken. Belangrijk-ste vraag: waarom is Janet Mancini in dat kraakpand getrokken? Zegebruikte niet, zorgde voor haar kind, deed het goed. Waarom heeftze dat allemaal op het spel gezet? Wat bracht haar ertoe te verhuizen?

Specifieke taken hier’ – doelend op de mededelingenborden – ‘enop Groove. Eventuele vragen, aan mij. Als je me niet te pakken kuntkrijgen, aan Ken. Als je iets belangrijks op het spoor komt, of ietswat belangrijk zou kunnen zijn, laat je me dat direct weten, en geensmoesjes.’

Lees verder in Fiona

dat medio april 2013 verschijnt bij Uitgeverij De Fontein.


Date post:	08-Mar-2016
Category:	Documents
Upload:	uitgeverij-de-fontein
View:	226 times
Download:	0 times

FIONA - Harry Bingham

Documents