INDEX

Disputationum, Sectionum, Paragraphorum, quæ continentur in hoc Libro de Infalli-

bilitate Romani Pontificis.

DISPVTATIO I. In qua rationibus Theologicis ex certis princi-pijs Fidei aperte deductis, manifeste demon-stratur, Romanum Pontificem loquentem e Cathedra errare non posse, sed habere authori-tatem infallibilem ad determinandas Fidei & morum controuersias extra Concilium genera-le, & non expectato Ecclesię consensu. pag. 1.

SECTIO I. Exponitur; quid sit Papam loqui e Cathedra: ac status & sensus controuersiæ aperitur.ibid.

SECTIO II. Præmittuntur aliqua principia apud omnes Catholicos certa, ad conficiendam primam rationem. pag 3. §I. PRIMVM PRINCIPIVM: Non posse totam Ecclesiam errare in materia Fidei. ibid. §II. SECVNDVM PRINCIPIVM. Christum re-liquisse in Ecclesia sua tribunal aliquod visi-bile supremum, a quo resoluantur dubia circa Fidem, & Religionem; seu a quo determinen-tur controuersiæ fidei, & morum, quæ inter Catholicos occurrere possunt; & proponatur, quid ab omnibus tenendum sit. pag. 6. §III. Iudex iste supremus, vel supremum tri-bunal ad decidendas fidei & morum con-trouersias; in Ecclesia Catholica, debet esse authoritas infallibilis. pag. 10.

SECTIO III. Iam conficitur demonstratio: quia certum est, nec Christum reliquisse authoritatem infalli-bilem ad decidendas fidei & morum con-trouersias, in cumulo, collectione, seu aggre-gato omnium Christianorum, tanquam in sub-iecto; nec in cumulo seu collectione optima-tum, id est, in collectione omnium Episcopo-rum: Ergo certum est, reliquisse in vno aliquo Episcopo, nempe in Petro & successoribus eius. pag. 11.

§I. Ostenditur hanc authoritatem infallibilem non esse relictam immediate in collectione, seu vniuersitate Christianorum. pag. 12. §II. Infertur ex dictis, quam debili fundamento nitatur doctrina D. Dupini, & quorumdam Gallorum, nimirum, quod claues immediate Christus tradiderit communitati Ecclesiæ.

pag. 13. §III. Manifeste falsum est, quod Dupin assu-mit tanquam fundamentum omnino necessa-rium ad defendendam excellentiam Concilij supra Papam, & huius fallibilitatem; nempe quod Papa accipiat suam potestatem ab Ec-clesia. pag. 16. §IV. Dupin sibi ipsi contradicit, dum ex vna parte docet Romanum Pontificem accipere suam potestatem ab Ecclesia; & ex alia docet, eius primatum esse de iure diuino. pag. 18. §V. Amplius detegitur absurditas doctrinæ Dupini asserentis Romanum Pontificem acci-pere suam authoritatem ab Ecclesia. pag. 19. §VI. Iterum demonstratur contra Dupinum, Papam non accipere potestatem suam ab Ec-clesia, & ostenditur debilem esse rationem, qua probatur Concilium esse supra Papam, ex eo quod repræsentet vniuersam Ecclesiam.

pag. 21. §VII. Ostenditur contra Dupinum, Concilium vt contradistinctum a Papa non repræsentare vniuersam Ecclesiam; e contra vero Papam vt contradistinctum a Concilio eam repræsenta-re. pag. 24. §VIII. Quando de nouo creatur Papa, per-sonæ eligentes non communicant ipsi potesta-tem, sed designant personam, cui a Deo im-mediate communicatur ex vi primæuæ institu-tionis factæ a Christo in persona Petri. p. 26. §IX. Quam absurda sit Doctrina Dupini, qui cum docuisset, Romanum Pontificem non ac-cipere immediate a Christo potestatem Ponti-ficiam, sed mediante communitate Ecclesiæ; postea expresse docet, potestatem Regiam immediate esse a Deo, & ab illius solius po-

testate pendere: Vbi expenduntur duodecim eius absurdæ propositiones. pag. 27. §X. Non solum est absurda doctrina D. Dupin, quatenus negat potestatem Ecclesia-sticam Romani Pontificis esse immediate a Deo, sed etiam quatenus affirmat potestatem Politicam & temporalem Regum esse imme-diate ab ipso. pag. 32. §XI. Iam ostenditur Christum non reliquisse supremam authoritatem ad decidendas fidei & morum controuersias in Vniuersitate seu cumulo omnium Episcoporum. pag. 37. §XII. Demonstratur assertio a posteriori, & ab absurdo; quia si hæc suprema & infallibi-lis authoritas relicta esset immediate in Communitate Episcoporum; inde sequeretur, posse in Concilio per maiorem partem suffra-giorum sine consensu & suffragio Romani Pontificis controuersias fidei definiri, quod est manifeste absurdum. pag. 39.

SECTIO IV. Instauratur breuiter, & denuo confirmatur ra-tio probans infallibilitatem Romani Pontificis in definiendo, ex eo quod ille debeat esse su-premus controuersiarum fidei Iudex. p. 42. §I. Proponitur ratio. ibid. §II. Præcluditur effugium quorundam Pari-siensium asserentium, esse collatam a Christo Ecclesiæ authoritatem infallibilem vt exer-cendam per vnum, nempe per Romanum Pon-tificem, tanquam per Vicarium, & Ministrum Ecclesiæ, seu Concilij. pag. 45. §III. Impugnatur ab absurdo illa doctrina; quia si Papa gubernaret Ecclesiam tanquam Vicarius Concilij, sequeretur quod quando hoc esset congregatum, non indigeret consen-su & subscriptione Papæ, ad definiendas fidei & morum controuersias, nec ad obligandum totam Ecclesiam, ad recipienda decreta ab ip-so formata, quod tamen sine manifesto errore affirmari non potest. pag. 51. §IV. Quamuis definitio Concilij foret infalli-bilis, præscindendo ab approbatione Papæ, non posset tamen obligare Ecclesiam, nisi mediante approbatione Pontificis; nec inde posset probari Concilium esse supra Papam.

pag. 54.

SECTIO V. Concluditur ex dictis, ideo Christum reliquis-se in Ecclesia authoritatem infallibilem ad de-terminandas fidei & morum controuersias, quia illam reliquit in capite Ecclesiæ pro bo-no Ecclesiæ. pag. 59.

SECTIO VI. Permisso, & non concesso illo falsissimo principio, quod Christus tradiderit authorita-tem infallibilem Ecclesiæ, vt exercendam per vnum, nempe per Romanum Pontificem, tan-quam per Vicarium Concilij, & Ministrum Ecclesiæ: necessario concedendum est, defi-nitiones Papæ in materia fidei & morum esse infallibiles; nec posse per Concilium generale reformari. pag. 60. §I. ibid. §II. Quamuis ex eo, quod Papa sit supra Con-cilium, necessario inferatur, esse infallibilem in definiendo controuersias fidei: e contra ve-ro ex eo, quod Concilium in aliquo casu foret supra Papam, non sequitur, hunc non esse in-fallibilem in definiendo: vnde certius est Pa-pam esse infallibilem in definiendo, quam in nullo casu subijci Concilio vt Iudici? pag. 62.

SECTIO VII. Eadem infallibilitas demonstratur alia ratio-ne. pag. 65. §I. Certum omnino est, Christum in Petro & successoribus eius instituisse regimen Mo-narchicum. ibid. §II. Concluditur, authoritatem infallibilem ad determinandas fidei & morum controuersias relictam esse a Christo in Monarcha spiritua-li Ecclesiæ, & summo Pastore, vt vi illius po-test oues sibi creditas veritate pascere sine periculo erroris. pag. 69.

SECTIO VIII. Quam absurda sit doctrina Edmundi Richerij, qui animaduertens, ex sententia prædictorum Gallorum de Excellentia Concilij supra Pa-pam necessario inferri, regimen Ecclesiæ non esse Monarchicum; ne ab illa discederet, ausus est asserere, regimen a Christo institu-tum esse Aristocraticum. pag. 73. §I. Qua occasione scripserit Edmundus Ri-cherius librum suum de Ecclesiastica & Poli-tica potestate, in quo Monarchiam spiritualem

oppugnat: & quanto zelo Illustrissimi Galliæ Præsules in duabus Synodis illum librum damnauerint. pag. 74. §II. Quam acriter insurrexerint Authores Gal-li contra Edmundum Richerium & Simonem Vigorium Iurisconsultum, qui doctrinæ illius patrocinium sumpsit. pag. 76. §III. Doctrina Edmundi Richerij , Vigorij, & quorundam aliorum negantium regimen Mo-narchicum, & adstruentium Aristocraticum, est adeo absurda, vt Vniuersitas ipsa Pari-siensis illam tanquam hæreticam censurauerit in Marco Antonio de Dominis. pag. 79. §IV. Alijs rationibus firmatur eadem infallibi-litas. pag. 80.

SECTIO IX. In qua ex dictis contra quartam propositione Cleri Gallicani specialiter demonstratur, de-finitiones fidei factas a Romano Pontifice extra Concilium generale, esse infallibiles pro priori ad Ecclesiæ consensum: ac proinde in fidei quęstionibus summi Pontificis iudicium esse irreformabile, antequam accedat consen-sus Ecclesiæ. pag. 82. §I. Probationibus pręmittitur, quod prudens quisque censere debeat, potius standum esse iudicio Illustrissimę Ecclesię Gallicanę, quę anno 1653. quando sola causa Religionis premebat, communi consensu venerata est absolutam infallibilitatem Romani Pontificis in causis fidei, quam iudicio conuentus Cleri Gallicani, qui declarationem edidit anno 1682. quando ardebat dissidia causa Regaliæ inter Papam & Regem Christianissimum.p. 83 §II. Prima probatio nostrę Conclusionis: quia illius veritas & confessione ipsius Dupin, & prædictorum recentium Gallorum necessario infertur ex eo, quod Christus potestatem clauium non tradiderit immediate Vniuersitati Ecclesiæ, sed Petro & successoribus eius. Os-tendimus autem antecedens esse certum: ergo certum est consequens. pag. 89. §III. Secunda ratio: quia quarta propositio Cleri Gallicani contradictoria virtualiter con-tinet, dum ex vna parte affirmat, In Fidei quæstionibus præcipuas Summi Pontificis es-se partes, eiusque Decreta ad omnes & singu-las Ecclesias pertinere: ex alia vero asserit, non esse irreformabile eius iudicium, nisi Ec-clesiæ consensus accesserit. pag. 91.

§IV. Tertia ratio: quia si definitio Pontificis non est infallibilis, nisi accedat Ecclesiæ con-sensus, sequitur, non sufficere ad infallibilita-tem Pontificię definitionis, quod maior pars Ecclesię consentiat, sed requiri, quod consen-tiat tota communitas Ecclesię: quod tamen est euidenter falsum. pag. 94. §V. Quarta ratio. Quia propositio illa quarta Cleri Gallicani, affirmans non esse infallibi-lem definitionem Romani Pontificis, nisi ac-cedat Ecclesiæ consensus, vel non tribuit illi maiorem authoritatem, quam Doctori particu-lari: vel tribuit illi potestatem obligandi totam Ecclesiam ad credendum dogma falsum, tan-quam articulum fidei: & vtrumque est euiden-ter absurdum. pag. 97. §VI. Quinta ratio: Quia cum Christus reli-querit in Ecclesia sua Romanam Sedem tan-quam oraculum, ad quod pro solutione dubio-rum circa fidem & mores emergentium Eccle-się particulares recurrerent; absurdissimum est, quod firmitas responsorum eius depen-deat a fidelium & Ecclesiæ totius consensu.

pag. 99. §VII. Sexta ratio: quia cum potestas definien-di controuersias fidei, sit authoritas exponen-di legitimum sensum scripturæ, & proponendi fidelibus, an aliquid sit a Deo reuelatum; & euidens sit, hanc authoritatem non accipere Romanum Pontificem ab hominibus, sed im-mediate a Deo, manifestum est, infallibilita-tem Pontificiæ definitionis non pendere a consensu Ecclesiæ, sed vnice ab assistentia Spiritus Sancti, quam Christus sua oratione impetrauit Petro & successoribus eius. p. 102. §VIII. Septima ratio, cæteras breuiter confir-mans, & declarans: quia dum Clerus Gallica-nus affirmat, non esse infallibilem summi Pontificis definitionem, nisi accedat Ecclesiæ consensus; vel nomine Ecclesiæ intelligit Concilium generale, vel multitudinem fide-lium, qui Ecclesiam componunt: & in vtroque sensu eius propositio est manifeste absurda.

pag. 107. §IX. Octaua ratio: Quia si semel definitio Summi Pontificis non est infallibilis nisi acce-dat Ecclesiæ consensus, non poterunt nunc vt hæretici tractari Iansenistæ, id est, homines defendentes propositiones Iansenij in sensu proprio, in quo ab Innocentio X. & Alexandro VII. damnatæ sunt. pag. 110.

§X. Illustri testificatione Academiæ Duacen-sis ostenditur, non posse Iansenistas a Rege Christianissimo comprimi, nisi eliminauerit Declarationem Cleri Gallicani, quæ Papam in definiendo controuersias fidei fallibilem fa-cit. pag 116. §XI. Concluditur ex dictis in hac sectione: vt omnes teneantur credere vt omnino certam veritatem definitam a Romano Pontifice in materia fidei, satis est, quod Pontifex ediderit Constitutionem cum voluntate obligandi Ec-clesiam ad credendam eam partem tanquam veritatem certam, & reijciendam oppositam tanquam hæreticam vel erroneam, & quod hæc Constitutio publicetur Romæ, & eius no-titia certa perueniat ad Prouinciam, in qua quis commoratur. pag. 120. §XII. Soluitur obiectio contendens non esse absurdum, quod consensus Ecclesiæ requira-tur ad hoc, vt definitio Pontificis sit absolute infallibilis. pag. 123. §XIII. Breuis Epilogus totius Disputationis.

pag. 127.

DISPVTATIO II. In qua ex Euangelio probatur authoritas infal-libilis Romani Pontificis ad decidendas fidei & morum controuersias sine Concilio Genera-li. pag. 129.

SECTIO I: Primum caput probandi hanc infallibilitatem ex illis verbis Christi, Rogaui pro te Petre, ne deficiat fides tua. ibid.

SECTIO II. Secundum idem probandi caput ex illis verbis, Tu es Petrus & super hanc Petram, &c. p. 132. §I. Impugnantur hæretici negantes Ecclesiam fundatam fuisse a Christo supra Petrum.

pag. 134. §II. Ostenditur per illa verba super hanc pe-tram, non designari Christum, sed Petrum, atque adeo supra hunc, & successores eius fundasse Ecclesiam. pag. 134. §III. Ostenditur Christum per illa verba: Tibi dabo claues Regni cælorum: Petro, & succes-soribus eius promisisse principatum super to-tam Ecclesiam. pag. 137.

§IV. Ostenditur Christum non soli Petro, sed etiam successoribus eius dedisse primatum supra totam Ecclesiam. pag. 138. §V. Ostenditur per illa verba, & super hanc petram, nec fidem, nec fidei confessionem, sed personam Petri designari. pag. 140. §VI. Ex eo quod portae inferi præualere non possint aduersus Ecclesiam fundatam supra Petrum, recte concluditur, Romanum Pontifi-cem errare non posse in determinandis fidei & morum controuersijs. pag. 142.

SECTIO III. Tertium Caput probandi infallibilitatem Pon-tificis ex verbis Christi Pasce oues meas. Ioannis 21. pag. 144. §I. Exponitur litteraliter verba illa. ibidem. §II. Ex litterali textus præcedentis expositione manifeste concluditur, Petrum & eius succes-sorem esse supremum Pastorem totius Ouilis Christi, seu totius Ecclesiæ militantis. p. 145. §III. Confirmatur præcedens argumentum, & exponitur illud, Alias oues habeo, quæ non sunt ex hoc ouili. pag. 147. §IV. In hoc textu, Alias oues habeo &c. per oues non intelliguntur soli prædestinati.p. 148 §V. Conficitur ex dictis, iudicium Romani Pontificis definientis e Cathedra controuer-sias fidei, non posse reformari a Congrega-tione reliquorum Episcoporum etiam in Con-cilio generali. pag. 149. §VI. Demonstratur, Petrum non gessisse per-sonam omnium Apostolorum, cum illi a Chris-to dictum est, Pasce oues meas, sed verba illa directa fuisse ad personam Petri, vt contra-distinctam a cæteris Apostolis. pag. 150. §VII. Concluditur ex dictis infallibilitas Ro-mani Pontificis in determinandis fidei & mo-rum controuersijs. pag. 153.

SECTIO IV. Obiectio quædam contra dicta, cuius occa-sione exponitur, quomodo in honore, & potes-tate pares fuerint Apostoli: & multa dicuntur de potestate ordinis, & de potestate iurisdic-tionis. pag. 154. §I. Proponitur argumentum hęreticorum, con-tendentium Apostolos pares omnino fuisse in potestate; ac proinde Petrum non fuisse supe-riorem reliquis. pag. 154.

§II. Exponitur, in quo fuerint Apostoli æqua-les ex communi sententia Patrum & Docto-rum Catholicorum. Vbi multa de potestate or-dinis, & de potestate Iurisdictionis, & earum distinctione. pag. 155. §III. An per Sacerdotium conferatur potestas iurisdictionis ad remittenda peccata? p. 158. §IV. An sicut potestas consecrandi est imme-diate a Christo: ita sit potestas iurisdictionis? Vbi impugnatur singularis sententia Tostati.

pag. 159. §V. Ostenditur breuiter, Episcopos omnes immediate accipere a Papa potestatem iuris-dictionis externæ. Vbi an parochi possint pro-pria authoritate aliquando sibi subditos excommunicare. pag. 160. §VI. Ostenditur contra Tostatum & Armaca-num, Sacerdotem ex vi ordinis non habere po-testatem absoluendi quoslibet Christianos a quibuscunque peccatis. pag. 162. §VII. Quomodo inter se cohæreant, potesta-tem iurisdictionis esse distinctam a potesta-tem Ordinis; & tamen Sacerdotem, cum ordi-natur, accipere potestatem remittendi pecca-ta. pag. 163. §VIII. Exponitur iam, in quo fuerint æquales Apostoli. pag. 164. §IX. Al reliqui Apostoli ordinati sint Episcopi a Petro, an immediate ab ipso Christo. p. 165. §X. Quamuis communis sententia teneat, omnibus Apostolis concessam esse a Christo iurisdictionem Episcopalem in Vniuerso Or-be, nullus est scripturæ textus, quo id efficaci-ter probetur. pag. 167. §XI. Imo non est certum Apostolos omnes ac-cepisse immediate a Christo potestatem iuris-dictionis pro foro interno in vniuerso mundo, & fuisse veluti chartularios Iudices a Christo missos in vniuersum Mundum. pag. 170. §XII. Quomodo Authores componant superio-ritatem Petri cum eo, quod omnes Apostoli acceperint immediate a Christo plenissimam iurisdictionem in vtroque foro super omnes homines? pag. 171. §XIII. Vniuersalis potestas iurisdictionis pro vtroque foro in Petro fuit ordinaria, & per-mansura in eius successoribus: in cæteris Apostolis fuit extraordinaria, atque delegata, ac proinde finienda cum ipsorum vita. p. 172. §XIV. Illustrissimus Marca non bene impug-nat doctrinam communem. pag. 173.

§XV. Nostra sententia de ęqualitate Aposto-lorum, & superioritate Petri. pag. 174. §XVI. Breuiter ex Euangelio ostenditur, sin-gulariter Petro datam esse immediate a Christo potestatem, in vtroque foro, supra omnes & singulos fideles: & recensentur eius prærogativæ supra reliquos Apostolos. p. 176 §XVII. Dignitas Summi Pontificis fuit ordina-ria in Petro; & transitura ad Successores: in cæteris Apostolis vniuersalis potestas fuit extraordinaria, & cum eorum vita finienda. Vnde non in eodem sensu reliqui Episcopi sunt successores Apostolorum, in quo Episco-pus Romanus est successor Petri. pag. 177. §XVIII. Conditiones requisitæ, vt aliquis Episcopus dicatur ab Apostolis descendere. Vnde infertur nec Ecclesiam Lutheranam, nec Caluinisticam esse Ecclesiam Christi. p. 179. §XIX. Respondetur ad argumenta, quibus Hæretici primatum Petri, & Successorum eius impugnant: & infertur ex dictis, Apostolos so-lum fuisse pares in Apostolatu, & priuilegijs ipsi annexis. Petrum vero præter munus Apos-toli habuisse munus Summi Pastoris totius Ouilis Christi. pag. 180.

SECTIO V. Exponitur mens Augustini, & explicatur quo pacto Christus claues tradiderit Ecclesiæ, cum dixit, Petrum accepisse claues in persona Ecclesiæ, vel dum acciperet claues, Ecclesiæ personam repræsentasse. pag. 182. §I. Quid in sensu litterali, quid in morali in-telligatur per petram in illis verbis Christi su-per hanc petram ædificabo Ecclesiam meam.

ibid. §II. Quo sensu Christus, & quo sensu Petrus, & Apostoli dicantur fundamentum Ecclesiæ.

pag. 184. §III. Proponitur sententia affirmans Christum dedisse claues Ecclesię, idest Collegio Apos-tolorum, Collegium vero eligisse Petrum in caput: & rijcitur vt erronea. pag. 185. §IV. Refertur Gersonis sententia affirmans, Christum dedisse immediate claues Ecclesiæ, exercendas tamen per Petrum eiusque Suc-cessores: prout exponitur a D. Nauarro.

pag. 186. §V. Sententia Gersonis prout explicatur, & defenditur a Petro de Marca impugnatur.

pag. 187.

§VI. Impugnatur sententia Gersonis, prout exposita a Nauarro, quod scilicet Christus concesserit immediate toti Ecclesiæ supre-mam iurisdictionem, vt exercendam per vnum.

pag. 190. §VII. Sententia Gersonis alio modo explicata, scilicet quod Christus præuidens non posse Ecclesiam facile in Concilio generali congre-gari, designauerit Romanum Pontificem, vt Vicarium Ecclesiæ, seu Concilij, cui supre-mam authoritatem secundario communicaue-rit, vt nomine illius gregem fidelium pasceret.

pag. 191. §VIII. Reijcitur ut plane absurda sententia Gersonis sic explicata. pag. 192. §IX. Adhuc admissa illa doctrina Gersonis, non potest errare Pontifex in determinandis fidei & morum controuersijs. pag. 194. §X. Legitima expositio Augustini: & quo sen-su verum sit, quod Petrus quatenus repræsen-tans Ecclesiam claues acceperit. pag. 195. §XI. Ex dictis infertur, & concluditur, iudi-cium Romani Pontificis determinantis fidei & morum controuersias, esse infallibile, & irre-formabile. pag. 197.

DISPVTATIO III. In qua probatur excellentia Romani Pontificis supra omnia Concilia, eiusque in definiendo infallibilitas ex Concilijs Generalibus. p. 199.

SECTIO I. Quænam fuerint quatuor prima Concilia Ge-neralia, & ob quas causas fuerint congregata. Vbi assignatur radix hæresum, quæ in illis damnatæ sunt. ibid.

SECTIO II. Probatio prima ex authoritate Concilij Nicæni: Vbi late defenditur contra recentes Criticos, in eo Concilio declaratam fuisse Romani Pontificis superioritatem in omnes Synodos, & stabilitum ius appellandi ad Apo-stolicam Sedem. pag. 200. §I. Ostenditur Concilium Nicænum petijsse suorum Decretorum confirmationem a S. Sil-uestro Papa, ac proinde professum esse supe-rioritatem Romani Pontificis in omnia Conci-lia. pag. 201.

§II. Decreta Nicæna confirmata fuisse a S. Siluestro ad instantiam ipsius Concilij, recte probat Baronius. pag. 202. §III. Cum ex confessione ipsorum Græcorum, et ex subscriptionibus Concilij constet, Hosium Episcopum Cordubensem cum Victo-re, seu Vito, vel Vitone, et Vincentio pręsedis-se in Concilio Nicæno: hinc manifeste proba-tur, Patres Nicænos agnouisse Primatum Ro-mani Pontificis. pag. 204. §IV. Ostenditur in Concilio Nicæno agnitum, et declaratum esse ius appellandi a sententia Synodi ad Romanam Sedem, ac proinde stabi-litam esse eius supremam atque adeo infalli-bilem in dubijs fidei determinandis authorita-tem. pag. 208. §V. Reijcitur solutio Petri de Marca, & alio-rum asserentium, Zosimum Papam per igno-rantiam facti citasse Canonem Sardicensem pro Nicæno. pag. 211. §VI. Ostenditur Canones Nicænos, vel saltem Constitutiones Ecclesiasticas in Nicæno Con-cilio stabilitas, plures fuisse quam viginti, quæ extant: ac proinde non recte probari, non fuisse in illo Concilio stabilitum ius appellan-di a sententia Synodi ad Sedem Apostolicam, ex eo quod hoc non contineatur in Canonibus. Vbi quis fuerit Isidorus Mercator, & quam immerito traducatur vt impostor. pag. 213. §VII. Idipsum multis argumentis euincit Seue-rinus Binius. pag. 215. §VIII. Quamuis concederetur, capitula redac-ta in Canones a Patribus Nicænis fuisse dun-taxat illa viginti, certissimum tamen est, plu-res Sanctiones, siue Constitutiones Ecclesias-ticas fuisse ab illis stabilitas, quam quæ con-tinentur in viginti Canonibus vulgaribus. Vbi notantur aliqua circa epistolam prima Sancti Iulij ad Orientales. pag. 217. §IX. Ex versione Arabica Nicænorum Cano-nibus, quæ recepta est apud omnes Christia-norum Sectas, & Schismaticos Orientis, & etiam apud Catholicos, satis probabile confi-citur argumentum, quod in Concilio Nicæno declarata & agnita sit Romani Pontificis su-perioritas in omnia Concilia. pag. 220. §X. Reijcitur tanquam omnino incredibilis so-lutio, quam huic argumento adhibet Natalis Alexander. pag. 224.

§XI. Confirmatur nouo argumento, Concilium Nicænum declarasse authoritatem Romani Pontificis in omnes Patriarchas ex Canone Arabico, prout nunc conseruatur in Bibliothe-ca, quam Damasci habent Patriarchi schis-matici: & apud Christianos Thomæos in In-dia. pag. 226. §XII. Comprobatur authoritas versionis Ara-bicæ Nicæorum Canonum ex mira consonan-tia, & concordia inter doctrinam eorum Ca-nonum, & eam, quam sacra Concilia, Summi Pontifices, & sancti Patres citant tanquam traditam a Concilio Nicæno. pag. 228. §XIII. Ex eo quod Cæcilianus Episcopus Car-thaginensis non attulerit ex Concilio Nicæno in Africam, nisi viginti Canones vulgares, qui modo extant, non recte arguitur, Nicænum Concilium non declarasse authoritatem Ro-mani Pontificis in omnia Concilia. pag. 232. §XIV. Ex eo quod S. Cyrillus Alexandrinus, & Atticus Constantinopolitanus Episcopus in-terrogati de Canonibus Nicænis a Patribus Concilij Carthaginensis, solum remiserint vi-ginti Canones vulgares, male infertur, nihil actum esse in Nicæno Concilio de appellatio-ne ad Romanum Pontificem. pag. 234. §XV. Firmatur valde sententia nostra ex eo, quod postquam Patres Africani anno 419. res-cripserunt Bonifacio Primo, nec in Africa, nec in Oriente reperiri Canonem Nicænum de ap-pellationibus; & consequenter postquam scri-nia Romanę Ecclesię examinata, & discussa sunt, S. Leo, & totum Concilium Romanum tertium sub ipso celebratum anno 449. Cano-nem illum Nicænum citauit, quod facere post tam acrem controuersiam non potuit per ig-norantiam facti, allegando Canonem Sardi-censem pro Nicæno. pag. 236. §XVI. Cum certum sit in Concilio Nicæno stabilitam, & definitam fuisse controuersiam de die, in quo Pascha erat celebrandum, ad quam definiendam fuerat congregatum: & tamen de hac re nulla mentio fiat in Canoni-bus Nicænis vulgaribus: mirum non est, quod in illis nulla mentio fiat de Primatu Romanæ Sedis, quamuis ille agnitus sit, & declaratus in illo Concilio. pag. 240. §XVII. Decretum Nicænum de appellationi-bus ad Sedem Apostolicam, firmatur etiam alijs Ecclesiasticæ Historiæ testimonijs.p. 244

§XVIII. Soluuntur reliqua argumenta recen-tium Criticorum. pag. 247.

SECTIO III. Quamuis admitteremus, Canones, vel statuta citata a sancto Zosimo in suo Monitorio, & lecta in Concilio Carthaginensi sexto, non fuisse Concilij Nicæni, sed Sardicensis, ex il-lis efficaciter probaretur suprema authoritas, & consequenter infallibilitas Romani Pontifi-cis in determinandis fidei & morum con-trouersiis. pag. 250.

SECTIO IV. Denuo stabilitur authoritas suprema & infal-libilis Romani Pontificis ex Canone sexto Concilij Nicæni, in quo, iuxta editionem vera-cissimam, recitatam a Vicario Sedis Aposto-licæ coram Patribus Concilij Chalcedonensis, & ab ipsis approbatam, & a Dionysio Exiguo confirmatam, declaratum est, Ecclesiam Ro-manam semper habuisse Primatum. pag. 252. §I. Præsupponuntur aliqua ad conficiendam probationem. ibid. §II. Conficitur ratio persuadens authoritatem infallibilem Romani Pontificis ex eo, quod Concilium Nicænum declarauit: Ecclesiam Romanam semper habuisse Primatum. Et Chalcedonense: Omnem primatum, & hono-rem præcipuum Romano Pontifici conuenire. pag. 255. §III. Quomodo exponenda sint verba illa Ca-nonis sexti: Mos antiquus perduret in Ægypto, vel Lybia, & Pentapoli, vt Alexandrinus Epi-scopus horum omnium habeat potestatem, quoniam & Episcopo Romano parilis mos est.

pag. 256. §IV. Eiusdem canonis noua explicatio. p. 258. §V. Reijcitur vt erronea sententia eorum qui dicunt, Concilium Nicænum in eo Canone diuisisse gubernationem totius Ecclesiæ inter Patriarchas, sine subordinatione reliquorum ad Romanum. pag. 262. §VI. Cum in editionibus Conciliorum deside-rentur illa verba Canonis sexti: Ecclesia Ro-mana semper habuit Primatum. Vbi ostenditur illa non fuisse apposita vt titulum, sed vt par-tem Canonis: & inde euinci infallibilitatem Romani Pontificis. pag. 263.

SECTIO V. Romani Pontificis suprema, atque adeo in de-finiendo infallibilis authoritas, probatur tertio ex authoritate secundæ Synodi generalis, seu Constantinopolitanæ primæ. Vbi late contra Dupinum demonstratur, primatum Petri, & successorum eius non esse solum honoris aut dignitatis, sed & potestatis & iurisdictionis in Vniuersa Ecclesia, & in Vniuersam Eccle-siam. pag. 266. §I. Conficitur prima probatio ab authoritate huius Concilij: quia Patres illius Synodi fassi sunt, se authoritate Damasi Papæ fuisse con-gregatos; ab illoque petierunt suorum Decre-torum confirmationem: Vnde opere ipso pro-testati sunt excellentiam Romani Pontificis supra omnia Concilia, eiusque proinde in de-finiendo infallibilitatem. ibid. §II. Secunda probatio ex hoc Concilio: quia Patres Concilij Constantinopolitani tanquam quid certum supposuerunt, Romanum Pontifi-cem habere in Ecclesia Christi absolute pri-matum. pag. 269. §III. Ex eo quod in Concilijs Nicæno, Con-stantinopolitano, & Chalcedonensi declara-tum sit, Romanum Pontificem habere simpli-citer Primatum, recte probatur contra D. El-lies Dupin, Romanum Pontificem non solum habere potestatem in Vniuersa Ecclesia, sed in Vniuersam Ecclesiam. pag. 272. §IV. Illa propositio Dupini: Summus Pontifex non habet potestatem in Vniuersam Eccle-siam, opponitur manifeste definitioni Concilij Florentini, & articulo 23. stabilito ab Vniuer-sitate Parisiensi contra errores Lutheri.p. 276 §V. Detegitur amplius absurditas doctrinæ Dupini, quia affirmat Petrum non fuisse Pas-torem totius Mundi, nisi in eo sensu, in quo fuerunt cæteri Apostoli. pag. 277. §VI. Reijcitur ex dictis tanquam intolerabilis, & erronea doctrina Dupin, asserentis Chris-tum Dominum per illa verba, Pasce oues meas, non instituisse specialiter Petrum, Pa-storem, & Doctorem totius Ecclesiæ. pag. 278. §VII. Ex eo quod omnes Apostoli fuerint & nunc omnes Episcopi sint vere Pastores, sine vlla probabilitatis specie intulit Dupin, Chris-tum per illa verba Pasce oues meas non insti-tuisse specialiter Petrum Pastorem & Docto-rem totius Ecclesiæ. pag. 282.

§VIII. Antiqui Patres constanter docent, Pri-matum, & supremam authoritatem Romani Pontificis in vniuersam Ecclesiam, esse ne-cessariam ad vnitatem Ecclesiæ, & Fidei.

pag. 284. §IX. Infertur ex dictis, quam absurda sit sen-tentia Dupini circa Primatum Petri, & Suc-cessorum eius. pag. 289. §X. Dupin in deprimendo Primatu Romani Pontificis, imitatus est Græcos Schismaticos, & Latinos Hæreticos cum Edmondo Richerio, & Simone Vigorio. pag. 294. §XI. Ex dictis manifeste infertur infallibilitas Romani Pontificis in definiendo. pag. 300.

SECTIO VI. Quarta probatio ex tertia Synodo Generali, seu Concilio Ephesino, agnoscente infallibili-tatem in decreto fidei facto a Romano Pontifi-ce. ibid.

SECTIO VII. Quinta probato ex quarta Synodo generali, seu Concilio Chalcedonensi. pag. 302. §I. Patres Chalcedonenses iudicarunt Conci-lium Generale non habere authoritatem infal-libilem, nisi a Pontifice Romano indicatur & confirmetur. Vnde eius infallibilitas ab infal-libilitate Romani Pontificis dependet. ibid. §II. Prima confirmatio inde petita, quod Pa-tres Chalcedonenses ideo damnarunt Diosco-rum, quia ausus est contra Romanum Pontifi-cem sententiam proferre. pag. 303. §III. Secunda confirmatio inde petita, quod epistolæ omnes lectæ in Concilio, primario directæ erant ad Romanum Pontificem, secu-ndario ad Concilium. pag. 304. §IV. Tertia confirmatio inde petita, quod Se-des Constantinopolitana obtinere non potuit secundum locum inter Patriarchales, nisi ex concessione Romani Pontificis: vbi de distinc-tione, & ordine Patriarcharum. pag. 305. §V. Quarta confirmatio inde petita, quod Patres Chalcedonenses una voce clamarunt, subscribendum necessarium esse, tanquam infallibili fidei regulæ, epistolæ S. Leonis, in qua ante Concilium damnauerat Eutychem.

pag. 306.

SECTIO VIII. Sexta probatio ex Sexta Synodo Generali, seu Constantinopolitana tertia, vbi Patres appro-bant epistolam Agathonis, in qua supremam & infallibilem Sedis Romanæ authoritatem statuebat. pag. 307. §I. Confirmatio inde petita, quod Synodus ista Romanum Pontificem appellat Vniuersalis Ecclesiæ Antistitem, eiusque litteras damnan-tes doctrinam Monothelitarum appellat dog-maticas. pag. 309.

SECTIO IX. Septima probatio ex septima Synodo generali, alias Nicæna secunda, in qua Patres suum iu-dicium subiecerunt Romani Pontificis iudicio.

pag. 310.

SECTIO X. Octaua probatio ex octaua Synodo generali alias Constantinopolitana quarta, agnoscente Romanum Pontificem vt se superiorem, & ag-noscente obligationem sequendi eius iudicium in decreto fidei. pag 311. §I. Prima confirmatio inde petita, quod Syno-dus ista declarauerit, nullam fuisse Synodum a Photio coactam, eo quod fuerit congregata contra authoritatem Romani Pontificis. p. 312 §II. Confirmatio secunda petita ex veneratio-ne, quam exhibuerunt Patres libello Adriani Romani Pontificis, agnoscentes Sedem Roma-nam esse veræ fidei Magistram, & custodem.

ibid.

SECTIO XI. Nona probatio ex postremis Concilijs Oecu-menicis latinis, agnoscentibus infallibilem au-thoritatem in Romana Sede, ad decidendas fi-dei, & morum controuersias. pag. 313.

SECTIO XII. Decima probatio ex Concilio Florentino defi-niente, Romanum Pontificem in vniuerso Or-be habere primatum, esse Successorem Beati Petri Principis Apostolorum, totius Ecclesiæ Caput, & verum Christi Vicarium. pag. 314. §I. Confirmatio prima, quia hoc ipso, quod Romanus Pontifex sit Doctor omnium Chris-tianorum, Magister est omnium Episcoporum, etiam dum sunt congregati in Concilio, habet-

que proinde infallibilitatem ad declarandum illis dubia fidei, & morum. pag. 316. §II. Secunda confirmatio; quia Ecclesia con-gregata in Concilio Generali est proprie Ec-clesia Christi, cuius caput est Romanus Ponti-fex, proindeque est superior illa vt sic con-gregata. pag. 317. §III. Alia confirmatio, quia Romanus Pontifex non est Vicarius Ecclesiæ, sed immediate ipsius Christi, inde sequitur habere authorita-tem infallibilem. pag. 318. §IV. Quarta confirmatio inde petita, quod in Florentino definitum est illud ipsum, quod Cardinalis Lotharingus desiderabat definiri a Tridentino, nempe inesse Romano Pontifici potestatem regendi vniuersalem Ecclesiam: cui definitioni se opposuerunt alij Galli, ob-tendentes, hoc pacto virtualiter definitum iri Papam esse supra Concilium, ac proinde gaudere infallibilitate ad determinandas fidei, & morum controuersias. pag. 319. §V. Reijcitur vt improbabilis interpretatio, qua Maimburgus eludere conatus est defini-tionem Concilij Florentini in fauorem Romani Pontificatus editam. pag. 320.

SECTIO XIII. Refellitur ex dictis euasio Authoris Galli mo-derni, contendentis Romanum Pontificem non esse caput, & Principem vniuersalis Ecclesiæ.

pag. 321. §I. Ex vnitate Ecclesiæ demonstratur, Roma-num Pontificem non solum esse caput cuiusli-bet Ecclesiæ particularis, sed totius Ecclesiæ Vniuersalis. pag. 322. §II. Ex eo quod Vniuersalis Ecclesia sit spon-sa Christi, non sequitur, Romanum Pontificem non esse caput totius Ecclesię quatenus dis-tinctæ ab ipso. pag. 323. §III. Futile est argumentum, quo Author His-toriæ Pontificiæ probat, Romanum Pontificem esse inferiorem Concilio: vbi multiplex assig-natur ratio, cur Ecclesia sit vna. pag. 324. §IV. Ecclesia ab vnitate fidei dicitur vna, præcipue quia habet rationem accommodatis-simam ad conseruandam uniformitatem fidei, eo quod Summus Pontifex habeat authorita-tem infallibilem ad proponendum veritates credendas. pag. 325.

SECTIO XIV. Vndecima probatio ex Concilio Lateranensi vltimo, in quo declaratum est, Romanum Pon-tificem habere authoritatem supra omnia Concilia. pag. 326. §I. Proponitur definitio, seu declaratio facta ab hoc Concilio. ibid. §II. An certum sit hoc Concilium fuisse Gene-rale; vbi recensentur varia placita Doctorum super conditionibus requisitis ad hoc vt ali-quod Concilium sit generale. pag. 328. §III. Prudenter dubitari non potest hoc Conci-lium fuisse generale. pag. 330. §IV. Ad Concilium generale non requiritur, quod ad illum reipsa confluant Episcopi ex maiori Orbis parte. pag. 331. §V. Concilium istud aperte declarauit supe-rioritatem Romani Pontificis in Concilio.

pag. 333.

SECTIO XV. Quid respondeant contrarij Doctores ad au-thoritatem Lateranensis vltimi, & Florentini, vbi iterum ostenditur, ista Concilia fuisse Ge-neralia. pag. 334.

SECTIO XVI. Duodecima probatio. Ostenditur Tridentinos Patres cognouisse authoritatem infallibilem Romani Pontificis, eiusque supra Concilium generale excellentiam. pag. 337. §I. Quantum obstiterint Galli, ne a Tridentino approbaretur Canon formatus a Cardinali Lotharingo, quo dicebatur, Romanum Ponti-ficem habere potestatem regendi Ecclesiam Vniuersalem, & quam acerbe hoc tulerint Pius IV. & Sanctus Carolus Borromæus.

pag. 338. §II. Quæ causæ mouerint Pontificem ad præscribendum, ne determinaretur hæc con-trouersia. pag. 339. §III. Quamuis Tridentini Patres superiorita-tem Papæ in Concilium non definierint, illam tamen absque dubio agnouerunt: quod multi-plici argumento probatur ex Historia Triden-tini, & ex renitentia, quam ostenderunt contra Saxones, & Vvittembergenses infensos huic Pontificis excellentiæ. pag. 340. §IV. Hispani omnes, Itali & Germani pro Pontificia iurisdictione supra vniuersam Ec-clesiam in Tridentino exstitere, solis repug-

nantibus Gallis. Vbi ostenditur, non minus certum esse, quod Papa sit supra Concilium, quam certum est Concilium Florentinum fuis-se Generale: id quod Galli negant. pag. 341. §V. Quanto ardore locutus sit coram Legatis Pontificijs Ferrerius Orator Regis Galliæ contra authoritatem Romani Pontificis. p. 343 §VI. Patres Tridentini, dum finem imposue-runt Concilio satis declarant se Romanæ Se-dis superioritatem agnoscere illum appellan-do Pontificem, sanctæ, & vniuersalis Eccle-siæ, & declarando omnia sic decreta esse, & in his salua sit semper authoritas Sedis Apos-tolicæ. pag. 344. §VII. Patres Tridentini agnouerunt authorita-tem Pontificis esse supra Concilium, ac proinde supremam, & infallibilem, dum cen-suerunt, se non posse decretum obligans ad reformationem Curiæ Romanæ facere, nisi il-lud confirmaretur a Pontifice. pag. 347. §VIII. Concilij Patres agnouerunt infallibili-tatem Romani Pontificis, dum declararunt, ad ipsum pertinere, controuersias fidei determi-nare, cum necessitas postulauerit: & ab illo suorum Decretorum confirmationem humili-ter petiuerunt. Et alia ad eius authoritatem remiserunt. pag. 350.

SECTIO VLTIMA. In qua infertur ex dictis admittendam non esse tertiam propositionem Cleri Gallicani, affir-mantem, Apostolicæ potestatis vsum mode-randum esse per Canones Spiritu Dei condi-tos, & totius mundi reuerentia consecratos.

pag. 352. §I. Præmittitur ad dicenda, quinam sint Ca-nones, in quibus dispensare potest Romanus Pontifex, vel quos potest limitare, aut relaxa-re. pag. 353. §II. Ratio a priori, cur Papa possit dispensare in omni iure positiuo, illudque limitare & ec-splicare, prout bonum publicum postulauerit: quæ confirmatur ex D. Thoma. pag. 345. §III. Cum Romanus Pontifex sit supremus Princeps, & Monarcha spiritualis Ecclesiæ, non potest ligari legibus Ecclesiasticis quoad vim coactiuam illarum, sed solum quoad di-rectiuam. pag. 355. §IV. Vsum potestatis Apostolicæ non posse moderari per Canones, probatur ex ipsis sac-ris Canonibus spiritu Dei conditis, qui decla-

rant Romanum Pontificem esse supra omne ius positiuum inductum per Canones. p. 356. §V. Cum solus Romanus Pontifex habeat Primatum in Vniuersam Ecclesiam tanquam caput eius, & Vicarius Christi, ipse solus po-test ferre leges vniuersales obligantes totam Ecclesiam; ac proinde vsus potestatis Pontifi-ciæ a nulla potestate humana potest limitari.

pag. 359. §VI. Apostolicæ potestatis vsum non esse mo-derandum per Canones; sed e contra Cano-num vsum moderandum esse per Apostolicam potestatem; docent Doctores ipsi Galli Mo-derni. pag. 361. §VII. Ipse Illustrissimus Clerus Gallicanus in epistola ad Dominum Nostrum INNOCEN-TIUM XI. videtur supponere Papam esse su-pra Canones, ac proinde Apostolicæ potesta-tis vsum non esse moderandum per ipsos.

pag. 367. §VIII. Doctrina illius epistolæ videtur contra-ria tertię propositioni, in qua declarauit, Apostolicæ potestatis vsum moderandum esse per Canones. pag. 369. §IX. Infertur ex dictis, authoritatem Romani Pontificis esse supra consuetudines, statuta, & priuilegia quarumcumque Ecclesiarum particularium; posseque illa abrogare, vel li-mitare, quoties necessitas boni communis id postulauerit. pag. 371.

DISPVTATIO IV. In qua Synodis Prouincialibus probatur infal-libilitas Romani Pontificis, eiusque supra om-nia Concilia authoritas. pag. 374.

SECTIO I. Probatur ex Synodis Africanis. pag. 374.

SECTIO II. Probatur infallibilitas Romani Pontificis ex Concilijs Prouincialibus Galliæ, & ex iudicio multarum illustrium Ecclesiarum & sanctis-simorum Episcoporum illius Regni. pag. 378.

SECTIO III. Recentiora testimonia Ecclesiæ Gallicanæ pro infallibilitate Romani Pontificis. pag. 383. §I. Litteræ Ecclesiæ Gallicanæ recurrentes ad Sedem Petri tanquam ad infallibile Fidei ora-

culum pro condemnatione hæresis Ianse-nianæ. pag. 384. §II. Litteræ gratulatoriæ Ecclesiæ Gallicanę ad Innocentium Decimum, in quibus agnoscit esse infallibilem definitionem Pontificiam in materia fidei, prout oritur a Sede Petri pro priori ad Ecclesię consensum. pag. 385.

SECTIO IV. Illustri testimonio Illustrissimi Petri de Marca Archiepiscopi Parisiensis de sensu continuato Ecclesiæ Gallicanæ circa infallibilitatem Ro-mani Pontificis; & suffragio Regij Senatus concluditur probatio ex Synodis Prouinciali-bus Galliæ. pag. 387.

SECTIO V. Afferuntur etiam nonnulla Nationum aliarum Concilia ad probandam eandem infallibilita-tem. pag. 392.

DISPVTATIO V. Aliud caput probandi infallibilitatem Romani Pontificis, ex perpetua praxi Ecclesiæ, in qua pleræque hæreses extra Concilia generalia damnatæ sunt.

SECTIO I. Proponitur praxis ista Ecclesiæ, & insigni testimonio Augustini confirmatur. pag. 395.

SECTIO II. Recensentur multæ hæreses & praua dogma-ta, quæ a primis sæculis Ecclesiæ, vsque ad nostra tempora sine Concilio generali damna-ta sunt. pag. 398.

SECTIO III. Adeo constans est, ad Romanum Pontificem primario pertinere cum infallibilitate con-trouersias fidei decidere, vt nullum, vel fere nullam Concilia generalia hæresim damnaue-rint, quin prius eam damnauisset Sedes Ro-mana. pag. 410.

SECTIO IV. Roboratur eadem veritas ex eo, quod licet sæpe Romani Pontifices reformauerint defini-tiones fidei factas a Concilijs Prouincialibus, vel generalibus: nullum vnquam Concilium

generale reformauerit definitionem Romani Pontificis in materia fidei, declarando scilicet esse falsum id, quod ille e cathedra fidelibus proposuerat tanquam catholicum dogma.

pag. 403.

SECTIO V. Confirmatur praxis illa Ecclesiæ ex eo, quod ex traditione Apostolica mos olim fuit, vt Ro-manus Pontifex statim, atque fuerat creatus, ad confirmandos in fide fratres, fidem suam tanquam regulam, normamque certissimam eis mitteret, & vicissim Patriarchæ recenter electi mitterent ad ipsum. pag. 405.

DISPVTATIO VI. Nouum Caput probandi infallibilitatem Ro-mani Pontificis authoritate Sanctissimorum Pontificum, qui hanc infallibilitate acerrime asseruerunt, & propugnarunt, quin illis obijci possit, ambitiose causam suam egisse. p. 408. §I. Vnicus quam sit validum hoc argumentum.

pag. 408.

DISPVTATIO VII. In qua testimonio Sanctorum Patrum, qui a primis sæculis Ecclesiæ floruerunt, stabilitur eadem infallibilitas Romani Pontificis in defi-niendis Fidei, & morum controuersiis. p. 415.

SECTIO I. Recensentur authoritates Patrum, qui ante sextum sæculum Ecclesiæ Christi floruerunt.

ibid. §I. S. Irenæi. ibid. §II. Tertulliani, ss. Hippolyti Martyris, & Cy-priani. pag. 417. §III. ss. Athanasij, Basilij, Nazianzeni, Ephrem, Optati. pag. 419. §IV. ss. Leonis, Ambrosij, Maximi, & Chry-sostomi. pag. 422. §V. s. Hieronymi. pag. 425. §VI. Episcoporum Catholicorum tempore s. Damasi. pag. 427. §VII. s. Augustini. pag. 428. §VIII. ss. Cyrilli, Chrysologi, Flauiani, Ioan-nis Constantinopolitani, Ennodij, Fulgentij.

pag. 431.

SECTIO II. Recensentur authoritates Patrum, qui florue-runt post sæculum sextum Ecclesiæ Christi.

pag. 433. §I. SS. Gregorij Magni, & Auiti. ibid. §II. ss. Maximi, Bedæ, Damasceni, Studitæ, Ignatij Constantinopolitani. pag. 434. §III. B. Petri Damiani, s. Anselmi, Ruperti, s. Bernardi, Hugonis de s. Victore, s. Thomæ Cantuariensis, Petri Cellensis. pag. 436. §IV. D. Thomæ, S. Bernardini Senensis, Gen-nadij, B. Capistrani, s. Antonini. pag. 439. §V. Probatur etiam ex titulis & præconijs, quibus SS. Patres Summi Pontificis dignita-tem extollunt. pag. 441.

SECTIO III. Vindicatur a seuera crisi non solum hæretico-rum, sed quorundam Orthodoxorum, insignis locus s. Cyrillis Alexandrini, sępe citatus a D. Thoma pro suprema et infallibili Romani Pontificis authoritate, & ab illis reiectus tan-quam supposititius. pag. 443.

SECTIO IV. Infallibilitas Romani Pontificis, eiusque excel-lentia supra omnia Concilia, cognita fuit tem-pore Concilij Ephesini ab Eutherio Thyanensi Episcopo, & Helladio Tarsensi, qui appel-lauerunt ad Sixtum III. Pontificem Romanum a sententia lata a Cyrillo, & a Concilio contra ipsos, & alios Episcopos. pag. 448. §I. Appenduntur capita aliqua illius epistolæ.

ibid. §II. Scholia, & notæ Christiani Lupi in Epis-tolam Eutherij, & Helladij Episcoporum ad Sixtum Tertium P. M. qui præfuit Ecclesiæ immediate post S. Cælestinum I. sub quo ce-lebratum est Concilium Ephesinum. pag. 450. §III. Confirmatur eadem authoritas Romani Pontificis ex alia epistola ejusdem Eutherij Episcopi, ad Alexandrum, & Theodoretum.

pag. 454. §IV. Scholia Christiani Lupi ad eam Episto-lam. pag. 455. §V. Eadem authoritas Romani Pontificis il-lustratur ex eo, quod S. Sixtus reuocauerit Decretum Concilij Ephesini contra alioquos Episcopos, qui ad ipsum appellarunt. p. 456.

SECTIO V. Suprema, & infallibilis authoritas Romani Pontificis agnita fuit, & opere ipso propugna-ta a Theodoreto Episcopo Cypri, qui interfuit Concilio Ephesino atque etiam agnita a Ruf-fino. pag. 457.

SECTIO VI. Ipsi Baliseenses Patres, dum in suis Epistolis Synodalibus extollere conantur authoritatem Concilij supra Papam, ea principia admittunt, ex quibus necessario infertur oppositum.

pag. 459.

DISPVTATIO VIII. In qua ex Iure Pontificio, id est ex Sacris Ca-nonibus, & Pontificum Decretis stabilitur Romani Pontificis in determinandis fidei & morum controuersijs infallibilitas.

SECTIO I. Breuis notitia de iure Pontificio. pag. 461.

SECTIO II. Quanta sit authoritas Sacrorum Canonum & quam validum argumentum, quod ex illis con-ficitur. pag. 464.

SECTIO III. Afferuntur pro infallibilitate Romani Pontifi-cis textus ex Iure Canonico. pag. 466. §I. Expenduntur textus Decreti. ibid. §II. Hoc ipsum habetur ex Decretalibus.

pag. 469. §III. Atque etiam ex Extrauagantibus. p. 470. §IV. Confirmatur ex Extrauaganti Sixti IV. contra Petrum Oxomensem. pag. 471. §V. Præoccupatur obiectio contra prædicta.

pag. 472.

SECTIO IV. Supremam & infallibilem authoritatem Ro-mani Pontificis etiam Romani Imperatores agnouere, & fassi sunt. pag. 473.

DISPVTATIO IX. In qua eadem Romani Pontificis infallibilitas probatur authoritate Theologorum, & ex cen-

suris Theologicis quas doctrinæ oppositæ inu-runt.

SECTIO I. Ostenditur ante Concilium Constantiense fuisse inauditam inter Patres & Theologos sententiam, negantem Romano Pontifici infal-libilitatem, in determinandis fidei & morum controuersijs. pag. 477.

SECTIO II. Academia Parisiensis ante tempora Concilij Constantiensis, authoritatem infallibilem Ro-mani Pontificis constanter professa est. p. 479

SECTIO III. Catalogus Illustrium Doctorum Scholæ Pari-siensis, qui ante Concilium Constantiense, primatum, & infallibilitatem Romani Pontifi-cis, eiusque supra Concilia authoritatem pro-pugnarunt. pag. 481. §I. Alcuinus Vniuersitatis Parisiensis Funda-tor, Lanfrancus Archiepiscopus Cantuariensis in Academia Parisiensi Scholæ Rector, & Pe-trus Lombardus Magister sententiarum. ibid. §II. Alexander Alensis, Albertus Magnus.

pag. 483. §III. S. Bonauentura Doctor Seraphicus.

pag. 485. §IV. S. Thomas Doctor Angelicus. pag. 487. §V. Henricus de Gandauo Doctor solemnis, Augustinus de Ancona, & Ægidius Romanus.

pag. 489. §VI. Ioannes Parisiensis. pag. 492. §VII. Doctor subtilis Scotus. pag. 493. §VIII. Heruæus, Natalis, & Aureolus. p. 495. §IX. Guido Carmelita, & Ioannes de Belna.

pag. 497. §X. Petrus de Palude. pag. 498. §XI. Franciscus Mayronus Scoti Auditor, & Ioannes Bachonius Doctor resolutus. p. 502.

SECTIO VI. Catalogus Theologorum antiquorum, qui ante Concilium Constantiense, extra Vniuersitatem Parisiensem propugnarunt infallibilitatem Romani Pontificis, eiusque supra Concilia excellentiam. pag. 504. §I. Potho Prumiensis, & Guilielmus Antisio-dorensis, & Parisiensis. ibid. §II. Richardus de Mediauilla. pag. 505.

§III. Durandus. pag. 507. §IV. Aluarus Pelagius, Thomas Valdensis, & Gabriel Biel. pag. 509.

SECTIO V. CATALOGVS. Illustrium Doctorum Parisien-sium, qui post Concilium Constantiense pro-pugnarunt infallibilitatem Romani Pontificis, eiusque supra omnia Concilia excellentiam. Vbi de zelo Vniuersitatis Parisiensis in defen-denda authoritate Romani Pontificis. p. 512. §I. Elogium Academiæ Parisiensis, & quanto studio defenderit vsque ad hæc tempora au-thoritatem Romani Pontificis. ibid. §II. Doctores Sorbonici, qui post Concilium Constantiense defendunt infallibilitatem Ro-mani Pontificis, eiusque supra omnia Conci-lia excellentiam. pag. 514.

SECTIO VI. Catalogus aliorum authorum Gallorum, qui post Concilium Constantiense infallibilitatem Romani Pontificis, & eius supra omnia Conci-lia excellentiam propugnarunt. pag. 520.

SECTIO VII. Insigniores Doctores aliqui, qui extra Gal-liam, post Concilium Constantiense usque ad initium decimi sexti sæculi authoritatem infal-libilem Romani Pontificis propugnarunt.

pag. 525.

SECTIO VIII. Quam propria sit Societati doctrina de infal-libilitate Romani Pontificis. pag. 532.

SECTIO IX. Spiritum defendendi Sedis Apostolicæ autho-ritatem accepit Societas Iesu a S. Ignatio Fundatore; & a primis eius Socijs, qui in Concilio Tridentino pro hac causa strenue la-borauerunt; præsertim P. Didacus Laynez, vt constat ex Historia Concilij. pag. 535. §I. S. Ignatius Societatem fundauit ad defen-dendam authoritatem Romani Pontificis, ab hæreticis nouissimis impudenter impetitam.

ibid. §II. Quantopere S. Ignatius filijs suis com-mendauerit obedientiam Sedis Apostolicæ, & defensionem authoritatis eius. pag. 536.

§III. Ipse S. Ignatius in Epistola ad Claudium Imperatorem Abissinorum primatum Romanæ Sedis contra omnes Schismaticos & hæreti-cos, eiusque excellentiam & infallibilitatem validissime comprobauit. pag. 537. §IV. Quam valide propugnauerit in Concilio Tridentino P. Didacus Laynez secundus Ge-neralis Societatis Iesu authoritatem Romani Pontificis. pag. 542. §V. Quam neruose P. Laynez in Tridentino defenderit authoritatem Romani Pontificis, dum in eo actum est de Episcoporum iurisdic-tione, valide probans potestatem iurisdictionis externæ non accipere Episcopos immediate a Christo, sed mediante Romano Pontifice.

pag. 545. §VI. Ex doctrina stabilita a P. Laynez circa iurisdictionem Episcoporum manifeste sequi-tur, Papam esse supra omnia Concilia, ac proinde eius sententiam & definitionem in re-bus fidei esse irreformabilem. pag. 555. §VII. P. Alphonsus Salmeron. pag. 556. §VIII. Petrus Canisius. pag. 558. §IX. Venerabilis P. Ludouicus a Ponte. p. 559 §X. Franciscus Turrianus. pag. 562. §XI. Cardinalis Toletus. pag. 564. §XII. Alij Cardinales Societatis. pag. 567. §XIII. Quatuor prima lumina Societatis in Theologia Scholastica, Suarez, Vazquez, Mo-lina, Valentia. pag. 568. §XIV. P. Gregorius de Valentia. ibid. §XV. P. Vazquez. pag. 569. §XVI. Ludouicus de Molina. ibid. §XVII. P. Franciscus Suarez. pag. 572. §XVIII. Scriptores alij Societatis supra quin-quaginta, stantes pro infallibilitate Romani Pontificis. pag. 575.

DISPVTATIO X. In qua probatur infallibilitas Romani Pontifi-cis, eiusque supra omnia Concilia excellentia, ab authoritate celebriorum Orbis Christiani Vniuersitatum, quæ hanc infallibilitatem pro-fitentur.

SECTIO I. Academia Parisiensis. pag. 577.

SECTIO II. Academia Salmanticensis. pag. 579.

SECTIO III.

Academia Louaniensis. pag. 581.

SECTIO IV. Vniuersitas Duacena, & Coloniensis. p. 584.

DISPVTATIO XI. In qua probatur infallibilitas Romani Pontifi-cis in definiendo, ex censuris Theologicis, quibus doctrinam oppositam notarunt grauis-simi authores.

SECTIO I. Censura Carnotensis, Cani, Bañez. pag. 586.

SECTIO II. Thomæ Stapletonij, Cuneri Petri, Siluij, Duuallij, & Macedo. pag. 587.

SECTIO III. Censura Cardinalis Bellarmini, & Toleti.

pag. 588.

SECTIO IV. Censura Gregorij de Valentia, & Francisci Suarez. pag. 590.

SECTIO V. Quomodo cohæreant, quod secundum senten-tiam satis commune sit de fide Romanum Pon-tificem non posse errare in definiendis fidei & morum controuersiis; & tamen secundum eos-dem ipsos DD. opposita doctrina non sit ap-pellanda hæretica. pag. 592.

SECTIO VI. Censura Hungarica quatuor propositionum Cleri Gallicani. pag. 593.

DISPVTATIO XII. De numero, & qualitate Doctorum qui negant infallibilitatem Romani Pontificis, & de tem-pore turbolento, in quo scripserunt: vbi proba-tur D. Dupin falso allegare pro sua sententia aliquos Authores.

SECTIO I. Recensentur illi Doctores; & exponitur, quam exceptionem patiantur. pag. 595.

SECTIO II Non bene Dupin pro se allegat Tostatum.

pag. 599.

SECTIO III. Falso, & sine verisimilitudinis specie citat Claudium de Sainctes. pag. 601.

SECTIO IV. Falso quoque, & sine fundamento Dupin alle-gat pro se Ioannem Arboreum, confundens er-rorem personalem Papæ cum errorem iudi-cialem eiusdem docentis totam Ecclesiam.

pag. 602.

SECTIO V. Immerito allegat pro sua sententia Dionysium Carthusianum. pag. 604.

SECTIO VI. Alia etiam testimonia ab ipso adducta nihil probant. pag. 610.

SECTIO VII. Authores allegati a Dupin pro sua & Cleri Gallicani sententia, nullam ei possunt conci-liare probabilitatem. pag. 612.

SECTIO VIII. Quamuis doctrina de fallibilitate Pontificis, & de eius inferioritate ad Concilium generale, esset immunis ab omni censura Theologica, & gauderet aliqua solida probatione; non posset Illustrissimus Clerus Gallicanus hac doctrina vti, si procedere vellet consequenter ad prin-cipia, de vsu illicito opinionis minus tutæ, & in occursu probabilioris & tutioris. pag. 615. §I. Præmittuntur aliqua. ibid. §II. Ostenditur doctrinam traditam in sua Declaratione a Clero Gallicano, non cohære-re cum ea quam tradunt circa vsum probabi-lium. pag. 617. §III. Ostenditur, non satis esse ad secure sec-tandam doctrinam Declarationis Cleri Galli-cani, quod quis existimet illam esse longe probabiliorem opposita, imo quod arbitretur esse certam. pag. 622.

SECTIO IX.

Impugnatur ex dictis explicatio Declarationis de potestate Ecclesiastica Cleri Gallicani, exhibita ab Illustrissimo Episcopo Tornacen-si. pag. 624.

SECTIO X. Impugnatur ex dictis Doctrinam Gersonis & Almaini, asserentium, definitiones Pontificias non obligare ad credendum rem definitam, sed solum ad non dogmatizandum oppositum.

pag. 629.

SECTIO XI. Soluitur obiectio: cuius occasione exponitur, an & quomodo possit Ecclesia obligare ad actum internum. pag. 632. §I. Non minus potest Romanus Pontifex obli-gare omnes fideles ad non aliter sentiendum & credendum, quam ab ipso definitum est; ac potest Concilium generale approbatum.p. 633 §II. Exponitur, an & quomodo possit Ecclesia obligare ad actus internos. pag. 635. §III. Secernitur ab obligatione immediate orta ex præcepto Ecclesiastico in fidei definitione incluso alia obligatio, quæ oritur immediate ex iure naturali, & præcepto Diuino fidei.

pag. 638.

DISPVTATIO XIII. In qua exarmatur præcipuum fundamentum contrariæ sententiæ, desumptum ab authorita-te Concilij Constantiensis.

SECTIO I. Breuis Historica narratio de causis schisma-tis, ad quod extinguendum congregatum est Concilium Constantiense, & de initio, & progressu, & fine illius. pag. 640.

SECTIO II. Proponuntur verba Concilij Constantiensis in quibus Aduersarij fundant suam sententiam de superioritate Concilij in Papam. pag. 647.

SECTIO III. Quamuis permitteremus istam declarationem Constantiensis Concilij fuisse legitimam: inde

non recte impugnatur authoritas infallibilis Romani Pontificis. pag. 648. §I. Probatur exemplis Concilia generalia non habere authoritatem infallibilem seorsim a confirmatione Romani Pontificis. ibid. §II. In Concilijs generalibus maior pars suf-fragiorum non sufficit ad infallibilitatem, nisi accedat approbatio Papæ: nec sine hac suffi-cit vniformis consensus Patrum, ad obligan-dum fideles ad credendum, ea, quæ definita sunt. pag. 649. §III. Concluditur ex dictis, iudicium Romani Pontificis definientis esse infallibile & irre-formabile, & omnes fideles obligare ad suum iudicium illi conformandum. pag. 651. §IV. Si Papa posset errare in determinandis fidei controuersiis, posset errare tota Ecclesia in capite, & in membris, & periret fundamen-tum nostræ fidei. pag. 653. §V. Quamuis Papa posset incidere in manife-stam hæresim, & ad illam amplectendam vel-let obligare; nequit tamen errare in quæstio-ne, quæ inter Catholicos est controuersa.

pag. 656.

SECTIO IV. An Romanus Pontifex possit in hæresim mani-festam incidere, & illam Ecclesiæ proponere?

pag. 657. §I. Proponuntur variæ Doctorum sententiæ, præsertim sententia Bellarmini probabilissi-me opinantis, non posse Romanum Pontificem incidere in hæresim manifestam, & verissime affirmantis, omnino certum esse, quod illam non possit toti Ecclesiæ proponere. ibid. §II. In alijs Patriarchalibus Ecclesijs sederunt Præsules, qui fuerunt Hæresiarchæ; e Roma-na tamen Cathedra nullus vnquam hæresim docuit. pag. 658.

SECTIO V. Ostenditur neque ex Concilio Constantiensi recte probari, generale Concilium esse supra Papam certum & indubitatum. pag. 660. §I. Prima ratio, quia Concilium Constantien-se, quando sessione 4. & 5. declaravit Conci-lium esse supra Papam, non fuit Generale.

ibid. §II. Proponitur argumentum, quo Patres Concilij Basileensis contendebant, firmam &

validam fuisse definitionem Concilij Constan-tiensis de excellentia Concilij supra Papam.

pag. 661. §III. Soluitur argumentum illud cum suis in-stantijs; ostenditur Martinum V. non appro-basse omnia, quæ statuta fuerant in Concilio Constantiensi a sola obedientia Ioannis XXIII. sed solum ea, quæ decreta fuerunt ad-uersus hæreses Ioannis Vuicleffi & Ioannis Hus. pag. 662. §IV. Concilium Constantiense, quatenus ge-nerale sub Martino V. non iussit credi omnia, quæ olim approbauerat ante electionem Mar-tini, sed quæ olim approbauerat, & simul tunc approbauit post electionem. pag. 663. V. Soluitur aliud argumentum Basileensium, desumptum ex eo, quod Martinus Quintus ap-probauit notam erroris, quam Concilium Constantiense inusserat huic propositioni Vuicleffi: Non est de necessitate salutis crede-re, Romanam Ecclesiam esse supremam inter alias Ecclesias: ostenditurque non sumi ibi Ecclesiam seorsim a capite. pag. 664. §VI. Etsi vi illius censuræ vt approbatæ a Martino V. solum sit de fide, Romanum Ponti-ficem habere primatum supra singulas Eccle-sias particulares; hinc non infertur, non ha-bere primatum supra Ecclesiam vniuersalem vt congregatam in Concilio. pag. 665. §VII. Infertur euidenter ex dictis, in Concilio Constantiensi quatenus Generali, & approba-to a Martino V. non fuisse definitam superio-ritatem Concilij in Papam. pag. 667. §VIII. Concilium Constantiense, postquam fuit generale & legitimum, reuocauit decre-tum factum sessione 4. & 5. ab obedientia Ioannis XXIII. contra authoritatem Romani Pontificis. pag. 668. §IX. Soluitur alia obiectio: & ostenditur Mar-tinum V. non confirmasse omnia, quæ a Syno-do Constantiensi fuerant vtcumque determi-nata, sed ea duntaxat, quæ in materia fidei fuerant conciliariter conclusa, & decretata.

pag. 669. §X. Concluditur ex dictis Martinum V. non approbasse decretum factum sess. 4 & 5. de excellentia Concilij supra Papam. pag 670. §XI. Alia eiusdem argumenti solutio, quod scilicet Martinus V. solum rata habuerit ea, quæ contra hæreses conciliariter decreta fue-runt; hoc est pleni Concilij consensu. p. 672.

SECTIO VI.

An sufficienter soluatur authoritas Constan-tiensis, dicendo ipsum loqui solum pro tempo-re Schismatis. pag. 673. §I. Proponitur sententia affirmans. pag. 673. §II. Confirmatur sententia illa, & in medium producuntur selectæ notitiæ, quibus Dom. D. Emanuel Schelestrate iuremerito deprimit Decreta sess. 4. & 5. Concilij Constantiensis.

pag. 675. §III. Reijcitur ea solutio, quia definitio illa etiam intellecta solum pro tempore Schisma-tis, multa difficilia continet. Et in primis falso asserit Synodum illam, facere Concilium ge-nerale. pag. 678. §IV. Non subsistere responsionem Richerij.

pag. 679. §V. Secundo; quia illa sessio 4. declarauit Concilium immediate a Christo potestatem habere, cui etiam ipse Papa obedire tenetur non solum in ijs, quæ pertinent ad extirpatio-nem schismatis. pag. 681. §VI. Concilium conuocatum tempore schis-matis, solum habet potestatem ad statuenda ea, quæ necessaria sunt ad eius extinctionem schismatis, non autem ad condendas leges vniuersales, & decidendas fidei controuer-sias. pag. 683.

SECTIO VLTIMA. Infertur ex dictis, falsam & sine fundamento esse secundam propositionem Cleri Gallicani.

pag. 685.

DISPVTATIO XIV. In qua ostenditur, non posse ex Concilio Basi-leensi impugnari infallibilitatem Romani Pon-tificis. pag. 689.

SECTIO I. Proponitur argumentum de authoritate huius Concilij. ibid.

SECTIO II. Ostenditur hoc argumentum nullius esse pon-deris. pag. 690.

SECTIO III. Soluitur ratio, qua videtur Concilio Basileensi authoritatem conciliari. pag. 694. §I. Quid senserit Cardinalis Turrecremata de facto Eugenij, dum Concilium Basileense se prosequi velle, & charitate amplecti professus est. pag. 690.

SECTIO IV. Quid sentiant ipsi Doctores Galli de Concilio Basileensi. pag. 697. §I. Quid senserit Lodouicus XI. Galliæ Rex, & Episcopus Meldensis eius Legatus. ibid. §II. Quid Duuallius, & Coffeteau. pag. 698. §III. Quid Nauclerus, & Spondanus. pag. 699. §IV. Quid senserit Illustrissimus Petrus de Marca, M. Bail, & Cabasutius. pag. 701. §V. Quam pauci Doctores Galli nitantur authoritate Concilij Basileensis. pag. 704.

DISPVTATIO XV. In qua ostenditur, nec ex Scriptura, nec ex Historia Ecclesiastica vllum argumentum de-promi, quo probetur, Romanum Pontificem carere de priuilegio Infallibilitatis, dum e Ca-thedra Petri vniuersam docet Ecclesiam, de-terminando fidei & morum controuersias, quæ inter Catholicos emergunt.

SECTIO I. Falso D. Dupin affirmat, Defensores Infallibi-litatis Romani Pontificis non conuenire in explicando, quid sit Papam loqui e Cathedra Petri. pag. 707.

SECTIO II. Ex eo quod Petrus fuerit a Paulo reprehensus, perperam arguit D. Dupin, posse Pontificem Romanum in determinandis fidei, & morum controuersijs errare. pag. 712.

SECTIO III. Responsio generalis ad argumenta conten-dentia aliquos Papas errasse in fide, ac prop-terea non esse in definiendo infallibiles.p. 714

SECTIO IV. Nullus vnquam Papa dogma falsum Ecclesiæ credendum proposuit. pag. 715.

SECTIO V. Quidquid sit, an Honorius Primus inciderit in errorem Monothelitharum; certum est, illum errorem non definijsse, nec Ecclesiæ creden-dum proposuisse; vt sine vlla probabilitatis specie D. Dupin asseruit. pag. 717.

SECTIO VI. Ostenditur contra D. Maimburgum, & D. Dupin, Honorium Primum Pontificem non te-nuisse errorem Monothelitarum, qui postea damnatus est in sexta Synodo generali. p. 719 §I. Nihil haberi contra rectam fidem Honorij in eius Epistolis ad Sergium. pag. 721. §II. Diluitur præiudicium contra Honorium ex sexta Synodo. pag. 723. §III. Eadem ex Epistola Agathonis recta fides Honorij rursus validissime confirmatur.p. 726 §IV. Soluitur Argumentum desumptum ex Edicto Imperiali, seu Epistola Constantini Pogonati. pag 729. §V. Iudicium Illustrissimi Petri de Marca de recta Honorij fide. pag. 730.

SECTIO VII. Ex opinione falsa, quam aliquando secutus dicitur Ioannes XXII. circa animas Sanctorum non beandas ante diem vniuersalis iudicij, male infert D. Dupin, Pontificem Romanum, etiam quando Ecclesiam docere intendit, er-rorem posse tanquam fidei dogma proponere.

pag. 731.

SECTIO VIII. Vindicatur Sixtus quintus ab errore in iudicio fidei, quem illi imponit Maimburgus. p. 737.

SECTIO IX. Soluitur argumentum desumptum ex lapsu Li-berij, & subrogatione Felicis II. Vbi quam singulari prouidentia Deus manifestauerit S. Felicis merita tempore Gregorij XIII. p. 744.

SECTIO X. Respondetur ad reliqua argumenta petita ab erroribus Pontificum. pag. 749. §I. Ostenditur non errasse Eleutherium. seu Zephyrinum. pag. 750. §II. Idipsum ostenditur de Victore I. pag. 751. §III. Falso quoque asseritur errasse Stepha-num. pag. 753.

§IV. Neque errasse Zosimum in causa Cæ-lestij. pag. 757. §V. Redarguitur Maimburgus suamet explica-tione definitionis ex Cathedra. pag. 759.

DISPVTATIO XVI. Demonstratur nil probari contra infallibilita-tem Romani Pontificis epistola, & Constituto Vigilij, neque ex facto Cypriani cum Stepha-no Papa.

SECTIO I. Ex ijs, quæ gesta sunt a Vigilio Papa in nego-tio Trium Capitulorum, probari non potest, Papam in iudicio fidei errare posse, obligan-do sua constitutione totam Ecclesiam ad cre-dendum aliquod dogma falsum. pag. 767. §I. Quænam fuerint hæc tria Capitula; & quæ origo dissensionis & schismatis. ibid. §II. Proponitur, & soluitur argumentum de-sumptum ex Epistola Vigilij ad Theodoram.

pag. 770. §III. Dissoluitur argumentum desupmtum ex Constituto, seu Constitutione Vigilij. pag. 772. §IV. Ex eo ipso loco Constituti, quem pro se citat, idem conficitur contra Maimburgum.

pag. 777. §V. Quamuis Vigilium mutauerit sententiam, quam in Constituto suo stabilierat, inde non probatur, illum in fide errasse. pag. 781. §VI. Ex ijs, quæ gesta sunt in causa trium Capitulorum, valide firmatur excellentia Summi Pontificis supra omnia Concilia, ejus-que infallibilitas in definiendo e Cathedra.

pag. 784.

SECTIO II. Quod Sanctus Cyprianus in multis Synodis Prouincialibus Africæ contra sententiam Sancti Stephani Primi Papæ statuerit, omnes baptizatos ab Hæreticis esse in Ecclesia Ca-tholica iterum baptizandos, nihil officit infal-libilitati Romani Pontificis; imo hinc pro illa validum conficitur argumentum. pag. 790. §I. Exponitur sententia S. Cypriani. ibid. §II. Proponitur, & soluitur ratio dubitandi, ostendendo S. Cypriani sententiam non fuisse eo tempore hæreticam. pag. 791.

§III. An S. Cyprianus tandem suum errorem de rebaptizandis omnibus baptizatis ab hære-ticis agnouerit, & adhæserit sententiæ S. Ste-phani Papæ. pag. 793. §IV. An & quomodo tenacitas illa, qua Cy-prianus existimauit, errasse Stephanum Pa-pam præcipiendo, ne rebaptizarentur illi qui fuerant rebaptizati ab Hæreticis, cohæreat cum eo, quod prius docuerat, scilicet non pos-se Sedem Romanam errare in iudicio Fidei. pag. 796. §V. Quod Cyprianus cum Synodis Africanis manifeste deprehendatur errasse, dum impug-nauit Stephanum Papam, qui vnice consuetu-dine innixus prohibuit seuere, vt non baptiza-rentur in Ecclesia Catholica, qui fuerant bap-tizati ab Hæreticis, est validissimum argu-mentum pro infallibilitate Pontificis in iudicio fidei & morum. pag. 799. §VI. Infertur ex dictis, hæreticos huius tem-poris contrarium spiritum habere ei, quem habuit vetus, & vera Christi Ecclesia circa consuetudinem, & traditionem. pag. 802. §VII. Aperitur causa erroris Cypriani, & fal-lacia argumentorum, quibus ductus est. ibid.

DISPVTATIO XVII. Soluuntur argumenta contra Infallibilitatem Romani Pontificis desumpta ex vtilitate Con-ciliorum, nouitate, & incertitudine falso tribu-ta nostræ sententiæ, & ex Diui Augustini te-stimonio.

SECTIO I. Ex eo quod Papa sit in definiendo infallibilis, perperam arguit Dupin, fore vt Concilia ge-neralia frustra cogerentur ad terminandas fi-dei & morum controuersias. pag. 805.

SECTIO II. Soluitur obiectio Illustriss. Episcopi Torna-censis contendentis, sententiam nostram de infallibilitate Romani Pontificis manere intra limites opinionis mere probabilis, & nouiter certe a paucis sæculis exortam in Ecclesia.

pag. 809. §I. Proponitur obiectio. ibid. §II. Ostenditur infallibilitatem Romani Ponti-ficis non mansisse dubiam per septendecim sæcula. pag. 801.

§III. Ostenditur sententiam de infallibilitate Papæ non cœpisse innotescere exeunte vnde-cimo sæculo. pag. 812. §IV. Falsum est sententiam asserentem Pa-pam esse infallibilem, non esse omnino cer-tam, sed manere intra limiter opinionis.p. 815

SECTIO III. Soluitur argumentum, quo Aduersarij authori-tatibus Augustini probare contendunt, requiri Concilium generale vt definitio fidei sit omni-no infallibilis, & rem reddat de fide certam.

pag. 821. §I. Expenditur authoritas ex Epist. 162. ibid. §II. Infertur ex dictis, an & quomodo senten-tia vnius Concilij possit reformari & emenda-ri ab alio. pag. 827. §III. Expenduntur reliqua Augustini testimo-nia, quibus aduersarij contendunt, ad defini-tionem fidei necessarium esse Concilium ge-nerale. pag. 828.

DISPVTATIO XVIII. An Papa sit infallibilis in Canonizatione Sanc-torum.

SECTIO I. PRÆAMBVLA AD DISPVTATIONEM

Quid sit Canonitazio, & in quo a Beatificatio-ne differat; & ad quem spectet Sanctos Cano-nizare.

SECTIO II. Doctorum sententiæ. pag. 835.

SECTIO III. Certum est certitudine saltem Theologica, Papam non posse errare in Canonizatione Sanctorum. pag. 840. §I. Primum caput id probandi; quia alioqui tota Ecclesia teneretur errare in re grauissi-ma. pag. 841. §II. Confirmatur assertio ex multiplici argu-mento ad hominem contra Mag. Cano. p. 842.

SECTIO IV. Secundum caput probandi eandem veritatem ad hominem contra Caietanum & Cano, ex eo, quod Romanus Pontifex non possit errare in decretis fidei. pag. 844.

SECTIO V.

Tertium caput probadi eandem veritatem: ex eo, quod non possit Papa errare in præceptis morum, quæ toti imponit Ecclesiæ. pag. 848.

SECTIO VI. De Fide est homines canonizatos esse vere Sanctos, ac proinde non posse Papam errare in Sanctorum Canonizatione. pag. 850.

SECTIO VII. Soluuntur ex dictis fundamenta Caietani, & Cani. pag. 856. §I. Ostenditur Caietanum falso tribuisse D. Thomæ sententiam asserentem Papam posse absolute errare in Canonizatione Sanctorum.

pag. 857.

SECTIO VIII. Soluitur argumentum ostendens non esse de fide Sanctos Canonizatos esse in Cęlo. p. 859.

SECTIO VLTIMA. An Papa possit errare in Sanctorum Beatifi-catione? pag. 861.

DISPVTATIO XIX. An sit de fide Innocentium XI. qui modo Ec-clesiæ præest, esse verum Christi Vicarium, & legitimum Petri Successorem.

SECTIO I. PRÆAMBVLA AD DISPVTATIONEM.

§I. Quid sit, propositionem esse de fide, quid esse hæreticam, quid esse erroneam. p. 865. §II. Ostenditur Ecclesiam sua definitione pos-se efficere, vt sit iam de fide veritas, quæ prius non erat de fide stricte. pag. 866. §III. Illatio ex dictis: vbi exponitur, quid sit propositio hæretica, quid hæresis: & quid re-quiratur, vt quis censeatur hæreticus? p. 863.

SECTIO II. Proponitur sententia negans de fide esse hunc numero hominem v.g. Innocentium XI. qui modo Ecclesiæ præest; esse verum Christi Vi-carium, & legitimum Petri Successorem.

pag. 878.

SECTIO III. §I. Eligitur sententia. pag. 879. §II. Prima ratio nostræ sententiæ; quia vt propositio particularis sit de fide, satis est, quod sufficienter constet, illam contineri sub vniuersali formaliter reuelata, & id hic inue-nitur. pag. 880.

SECTIO IV. Confirmatur præcedens ratio in nostris prin-cipijs, iuxta quæ vt quis credat fide diuina mysterium, propter reuelationem, non requiri-tur, quod fide diuina credat pro priori exis-tentiam reuelationis. pag. 884.

SECTIO V. Confirmatur eadem ratio, etiam stando prin-cipijs magis communibus, quod nemo possit credere mysterium fide diuina propter reuela-tionem, quin fide Diuina credat existentiam reuelationis. pag. 888.

SECTIO VI. Noua nostræ rationis confirmatio. pag. 891.

SECTIO VII. Alijs rationibus probatur nostra sententia.

pag. 892.

SECTIO VIII. Tertia ratio nostræ sententiæ. pag. 894.

SECTIO IX. Insinuatur breuiter vltima ratio pro nostra sententia. pag. 896.

SECTIO X. Respondetur ad fundamenta sententiæ negan-tis, proposita Sectione secunda. ibid.

SECTIO VLTIMA. Responsio ad vltimum argumentum, cuius oc-casione ostenditur Conclusionem Theologi-cam non esse de fide, & hanc non esse discur-siuam, & exponitur; cur actus fidei sit certior quam actus omnis euidens; & cur habitus Theologiæ distinguatur ab habitu fidei. p. 900

EPILOGVS TOTIVS OPERIS. Doctinæ in eo stabilitæ certitudinem manifes-tans. pag. 905.