James Redfield

De Celestijnse belofte

Een spiritueel avontuur

en

HET TIENDE INZICHT

VERDERE VERKENNINGEN VAN DE CELESTIJNSE BELOFTE

James Redfield

De Celestijnse belofte

Een spiritueel avontuur

Diep in de regenwouden van Peru wordt een oud manuscript ontdekt.

Het ontsluit negen unieke en belangrijke inzichten in de geheimen van het leven

zelf.

1995 - De Boekerij - Amsterdam

Oorspronkelijke titel: 'The Celestine Prophecy Vertaling: Jaap van SpanjeOmslagontwerp; Pieter van Delft/ADM International Foto auteur Salle Merrill-Redfield

CIP GEGEVENS KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK, DEN HAAGRedfield, JamesDe Celestijnse belofte / James Redfield ; [vert. uit het Engels: Jaap van Spanje. Amsterdam : De BoekerijVert. van: The Celestine prophecy. - Hoover : Satori Publishing, 1993. ISBN 90-225-1810-8NUGl 301'Trefw.: romans; vertaald.

1994 by James Redfield1994 voor de Nederlandse taal: De Boekerij bv, Amsterdam

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Voor Sarah Virginia RedfieldEn de verstandigen zullen stralen als de glans

van het uitspansel, en die velen tot gerechtigheidhebben gebracht als de sterren, voor eeuwig en

altoos. Maar gij, Daniel, houd de woordenverborgen, en verzegel het boek tot de eindtijd;velen zullen onderzoek doen, en de kennis zal

vermeerderen.

DANIEL, 12: 3-4

Dankbetuiging

Zoveel mensen hebben hun stempel op dit boek gedrukt dat ik hen onmogelijk allemaal kan noemen. Maar ik ben bijzondere dank verschuldigd aan Alan Shields,

Jim Gamble, Mark Lafountain, Marc en I Debra McEIhaney, Dan Questenberry, BJ Jones, Bobby Hudson, Joy en Bob Kwapien, Michael Ryce, maker van een reeks videobanden onder dc titel Why is this happening to me again, en vooral mijn vrouw

Inhoud

Kritische massa

Het langere nu

Een kwestie van energie

De strijd om de macht

De boodschap van de mystici

Opheldering van het verleden

De stroom inzetten

De interpersonele ethiek

De ontluikende cultuur

Opmerking van de auteur

Al sinds een halve eeuw begint een nieuw bewustzijn in de mensenwereld door te dringen, een nieuw besef dat alleen maar transcendent, spiritueel kan worden genoemd. Als u dit boek aan het lezen bent, bent u misschien al iemand die vanbinnen aanvoelt wat er gaande is. Het begint met een verhoogde waarneming van de manier waarop ons leven zich ontplooit. Het valt ons op dat zich op precies het juiste moment allerlei toevallige gebeurtenissen voordoen en precies de juiste mensen opduiken die ons leven plotseling een nieuwe en belangrijke wending geven. Misschien sterker dan anderen in andere tijden voelen we in deze geheimzinnige gebeurtenissen intuitief een hogere betekenis. We weten wat het

leven eigenlijk is: een spirituele ontplooiing die persoonlijk en betoverend is-een ontplooiing die geen wetenschap of wijsbegeerte of godsdienst volledig heeft kunnen verklaren. En we weten ook nog iets anders: als we eenmaal begrijpen wat er gaande is, als we begrijpen hoe we dit ondergrondse proces kunnen aanwenden en zorgen dat het zoveel mogelijk in ons leven plaatsvindt, zal de menselijke samenleving een quantumsprong naar een heel nieuwe manier van leven maken-waarin het beste van onze traditie tot uiting komt-en een cultuur scheppen die de hele geschiedenis lang het doel van de mens is geweest. Het nu volgende verhaal is als bijdrage tot dit nieuwe besef bedoeld. Als het u raakt, als het iets uitkristalliseert dat u zelf in het leven waarneemt, geef dan wat u ziet aan anderen door-want ik denk dat ons nieuwe besef van het spirituele zich op precies deze manier verbreidt, niet in rages of met opgeklopte kretologie, maar door een soort positieve, psychische besmetting van mensen. Niemand van ons hoeft iets anders te doen dan net lang genoeg zijn twijfels en afleidingen uit te schakelen... dan kan deze werkelijkheid op wonderbaarlijke wijze ons eigendom worden.

Kritische massa

Ik reed naar het restaurant, parkeerde en bleef even achterovergeleund zitten nadenken. Ik wist dat Charlene binnen zat te wachten om met me te praten. Maar waarom? Ik had al zes jaar niets van haar gehoord. Waarom dook ze uitgerekend nu op, net nu ik me een week lang in het bos had teruggetrokken? Ik stapte de bestelwagen uit en liep naar het restaurant. Achter me in het westen ging de zon gloeiend onder en wierp opvallende, goudamberen vlekken op het natte parkeerterrein. Een uur eerder was alles in een korte donderbui doornat geraakt, en nu was de zomeravond koel en fris en deed in het steeds vagere licht bijna surreëel aan. Aan de hemel hing een halvemaan.Onder het lopen kwamen allerlei oude beelden van Charlene op. Was ze nog steeds mooi, intens? Hoe zou de tijd haar veranderd hebben? En wat moest ik denken van dat oude manuscript waarover ze het had-dat oude handschrift dat in Zuid-Amerika gevonden was en waarover ze me dolgraag iets wilde vertellen? `Ik heb een tussenstop van twee uur op het vliegveld,' had ze door de telefoon gezegd. `Zullen we samen gaan eten? Wat er in dit manuscript staat, vind je vast prachtig. Dat weet ik. Het is precies jouw soort geheimzinnigheid.' Mijn soort geheimzinnigheid? Wat bedoelde ze daarmee?Het restaurant binnen was stampvol. Diverse paren stonden te wachten op een tafel. Toen ik de gastvrouw vond, vertelde ze dat Charlene al een tafel had en wees me

naar een terras boven de grote eetzaal. Ik liep de trap op en zag een mensenmassa zich rond een van de tafels verdringen. Twee van hen waren politieagenten, die zich plotseling omdraaiden en langs me heen de trap afliepen. Toen de rest zich verspreidde, zag ik tussen hen door wie het middelpunt van hun aandacht was geweest-een vrouw die nog steeds aan tafel zat... Charlene!Ik liep snel naar haar toe. 'Charlene! Wat is er aan de hand? Is er iets mis?'Met gespeelde irritatie gooide ze het hoofd in haar nek, stond op en produceerde haar beroemde glimlach. Haar kapsel was misschien anders dan vroeger, maar haar gezicht was precies zoals ik me dat herinnerde: fijne, tere trekken, een grote mond en enorme blauwe ogen. 'Het is niet te geloven; zei ze, terwijl ze me vriendschappelijk omhelsde. 'Ik ging een paar minuten geleden naar het toilet, en terwijl ik weg was, heeft iemand mijn koffertje gestolen.' 'Wat zat erin'?''Niets belangrijks. Gewoon een paar boeken en tijdschriften die ik bij me had voor op reis. Het is waanzinnig. De mensen aan de andere tafels vertelden dat iemand gewoon binnenkwam, het koffertje pakte en wegliep. Ze hebben de politie een beschrijving gegeven en de agenten zeiden dat ze de buurt gaan doorzoeken.' 'Moet ik ze niet helpen?''Nee, nee. Laten we het maar vergeten. Ik heb niet veel tijd en ik wil niet je praten.'Ik knikte, en Charlene stelde voor te gaan zitten. Een kelner verscheen, we keken dus naar het menu en gaven onze bestelling op. Daarna praatten we een kwartiertje over koetjes en kalfjes. Ik deed nogal nonchalant over mijn zelfgekozen isolement, maar mijn vaagheid ontging Charlene allerminst. Ze boog zich voorover en schonk me weer die glimlach.'En wat is er écht met je aan de hand?' vroeg ze.Ik keek haar recht in de ogen en zag de intense blik waarmee ze me aankeek. 'Jij wilt altijd meteen het hele verhaal, hè?' 'Altijd,' zei ze.'Eigenlijk heb ik op dit moment wat tijd gemaakt voor mezelf en woon hij het meer. Ik heb hard gewerkt en denk over een andere richting in mijn leven.''ik weet nog datje over dat meer vertelde. Ik dacht dat jij en je zuster het moesten verkopen.''Nog niet, maar de onroerend-goedbelasting is een probleem. Omdat dat stuk grond zo dicht bij de stad ligt, gaat de belasting elk jaar omhoog.'Ze knikte. 'Wat ga je daarna doen?''Ik weet het nog niet. Iets anders.'Ze gaf me een betekenisvolle blik. 'Klinkt alsof je net zo rusteloos bent als ieder ander.''Dat zal wel,' zei ik. 'Waarom zeg je dat?' 'Dat staat in het manuscript.'

Ik beantwoordde haar blik en we zwegen allebei.'Vertel 's wat over dat manuscript,' zei ik. Ze leunde achterover in haar stoel alsof ze haar gedachten ordende en keek me toen weer aan. 'Ik heb je door de telefoon al verteld, geloof ik, dat ik een paar jaar geleden ben weggegaan bij de krant en ging werken voor een onderzoeksbureau dat voor de VN culturele en demografische veranderingen onderzoekt. Mijn laatste standplaats was Peru. Toen ik daar op de universiteit van Lima wat onderzoek zat af te ronden, hoorde ik almaar geruchten over een oud manuscript dat ontdekt was, maar niemand wist er het fijne van, zelfs niet op de archeologie- of antropologiefaculteiten. En toen ik contact opnam met de regering, ontkenden ze dat ze iets wisten, maar iemand anders vertelde dat de regering bezig was dat manuscript om een of andere reden in de doofpot te stoppen. Maar ook hij had dat niet uit de eerste hand. Je kent me,' vervolgde ze. 'Ik ben een nieuwsgierig type. Toen ik mijn werk af had, besloot ik nog een paar dagen te blijven om te kijken of ik iets kon ontdekken. Aanvankelijk bleek elk spoor een doodlopende weg, maar op een gegeven moment zat ik in een café buiten Lima te lunchen, toen ik zag dat een priester me gadesloeg. Na een paar minuten kwam hij naar me toe en gaf toe dat hij me eerder die dag naar het manuscript had horen vragen. Hij wilde niet zeggen hoe hij heette, maar was wel bereid al mijn vragen te beantwoorden.'Ze aarzelde even en keek me nog steeds intens aan. 'Hij zei dat het manuscript dateert van rond 600 voor Christus. Het voorspelt een grootscheepse verandering van de menselijke samenleving.' 'En wanneer moet die beginnen?' vroeg ik. 'In de laatste decennia van de twintigste eeuw.' 'Nu?''Ja, nu.''En wat voor soort verandering is dat dan wel?' vroeg ik.Ze keek heel even verlegen en zei toen nadrukkelijk: 'Volgens de priester een soort wedergeboorte van het bewustzijn, die heel langzaam verloopt. Niet in godsdienstige maar in spirituele zin. We ontdekken iets nieuws over het leven op deze planeet, over wat ons bestaan betekent, en volgens die priester zal die kennis de menselijke cultuur diepgaand veranderen.'Opnieuw zweeg ze even en vervolgde toen: 'De priester vertelde dat het manuscript in afdelingen of hoofdstukken is verdeeld, die allemaal aan een bepaald levensinzicht zijn gewijd. Het manuscript voorspelt dat de huidige mensheid die inzichten achtereenvolgens gaat begrijpen, eerst het ene inzicht en dan het andere, en dat we vanaf het punt waar we nu zijn, een volledig spirituele cultuur op aarde gaan ontwikkelen.'Ik schudde mijn hoofd en trok cynisch een wenkbrauw op. 'Geloof je dat echt

allemaal?''Nou ja; zei ze, 'ik denk...''Kijk rond,' onderbrak ik haar, en wees naar de menigte in de zaal beneden ons. 'Dat is de echte wereld. Zie je daar soms iets veranderen'?'Net toen ik dat zei, maakte iemand aan een tafel tegen de verste wand een boze opmerking die ik niet kon verstaan, maar die luid genoeg was om tic hele zaal tot zwijgen te brengen. Eerst dacht ik dat er weer iemand beroofd werd, maar besefte toen dat het een gewone ruzie was. Een vrouw van in de dertig stond op en staarde verontwaardigd naar de man tegenover haar. 'Nee,' gilde ze. 'Het probleem is dat onze verhouding niet gaat zoals ik wilde! Snap je dat? Het gaat niet zoals ik wilde!' Ze beheerste zich, gooide haar servet op tafel en liep weg. Charlene en ik staarden elkaar geschokt aan: die uitbarsting had precies plaatsgevonden op het moment dat we het over de mensen beneden ons hadden gehad. Eindelijk knikte Charlene in de richting van de tafel waar de man alleen was achtergebleven, en zei: 'De echte wereld is aan het veranderen.''Hoe dan'?' vroeg ik, nog steeds van mijn stuk gebracht.'De verandering begint met het Eerste Inzicht, en volgens de priester komt dat aanvankelijk altijd onbewust naar boven als een fundamenteel gevoel van rusteloosheid.''Rusteloosheid?''Ja.''Maar wat zoeken we dan?''Dat is tiet nou net! Aanvankelijk weten we dat niet. Volgens het Manuscript beginnen we een alternatief soort ervaring te vermoeden... momenten in ons leven die op een of andere manier anders aanvoelen... intenser, inspirerender. Maar we weten niet wat die ervaring is of hoe we die langer moeten laten duren, en als die eindigt, voelen we ons rusteloos en ontevreden over een leven dat opnieuw doodgewoon lijkt.''Denk jij dat de woede van die vrouw uit zo'n rusteloosheid voortkwam?''Ja. Ze is net zoals wij allemaal. We zoeken allemaal naar een betere vervulling van ons leven en we willen niet opgescheept zitten met allerlei beperkingen. Dat rusteloze zoeken is de achtergrond van de "ik eerst" - houding die de laatste decennia iedereen besmet heeft, van Wall Street tot straatbendes.'Ze keek me recht aan. 'En wat relaties betreft zijn we zo veeleisend dat we ze bijna onmogelijk maken.' Bij die opmerking moest ik aan mijn twee laatste relaties denken. Allebei waren die heel intens begonnen maar binnen een jaar geëindigd. Toen ik mijn blik weer op Charlene richtte, zat ze geduldig te wachten. 'Wat doen we dan precies met onze romantische relaties?' vroeg ik. 'Daar heb ik met die priester een hele tijd over gepraat,' antwoordde ze. 'Als beide

partners in een relatie te veel eisen, als ze allebei verwachten dat de ander in zijn of haar wereld leeft en altijd beschikbaar is om mee te doen aan de activiteiten die hij of zij kiest, dan komt het volgens de priester onvermijdelijk tot een gevecht tussen de ego's.' Wat ze zei, sloeg de spijker op de kop. Mijn twee laatste relaties waren inderdaad afgezakt tot machtsgevechten. In beide situaties bleken we in een agendaconflict te verzeilen. Het tempo was te hoog. We hadden te weinig tijd voor coordinatie van onze afwijkende ideeën over wat we doen moesten, waar we heen moesten en welke belangen we moesten najagen. Uiteindelijk werd de kwestie van wie de leiding kreeg, wie de richting van die dag bepaalde, een onoplosbaar probleem. Charlene vervolgde: 'Volgens het Manuscript merken we dat het juist vanwege die machtsstrijd heel moeilijk is om het een tijdje bij een en dezelfde persoon uit te houden.''Dat klinkt niet erg spiritueel,' zei ik.'Dat is precies wat de priester zei,' antwoordde ze. 'Hij zei dat je niet moet vergeten dat dit probleem tijdelijk is en zal worden opgelost omdat het grootste deel van onze huidige maatschappelijke kwalen aan dat rusteloze zoeken te wijten is. Ten slotte gaan we beseffen wat we eigenlijk zoeken en wat die andere, vollediger ervaring eigenlijk is.Als we die volledig begrijpen, hebben we het Eerste Inzicht bereikt.' De maaltijd kwam, en we zwegen dus verscheidene minuten terwijl de kelner meer wijn inschonk en wij elkaars gerechten proefden. Toen Charlene haar hand over de tafel uitstrekte om een stukje zalm van mijn bord te pakken, trok ze haar neus op en giechelde. Ik merkte hoe vanzelfsprekend het was om hij haar te zijn. 'Oké; zei ik. 'Wat is die ervaring dan die we zoeken? Wat is dat Eerste Inzicht'?'Ze aarzelde alsof ze niet wist waar ze beginnen moest. 'Dat is moeilijk uit te leggen; zei ze. 'Maar de priester drukte het als volgt uit. Volgens hem treedt liet Eerste Inzicht op als we ons bewust worden van het toewil in ons leven.'Ze hoog zich voorover. 'Heb je weleens een voorgevoel of een intuïtie gehad over wat je wilde doen? Een weg die je wilde inslaan wat je leven betreft? En je afgevraagd hoe dat zou kunnen? En dat je dan, als je dat al weer halfvergeten was en met andere dingen bezig was, plotseling iemand ontmoette of iets las of ergens naar toe ging waardoor je precies de kans kreeg die je voor ogen had? Volgens de priester,' vervolgde re, 'komt liet toeval steeds vaker voor, en als dat gebeurt, hebben we de indruk dat ze eigenlijk niet alleen door het toeval verklaard kunnen worden. Ze lijken een soort lotsbestemming - alsof ons leven door een soort onverklaarde macht wordt geleid. Die ervaring brengt een gevoel van mysterie en opwinding teweeg, en als gevolg daarvan leven we intenser. De priester zei dat we een glimp van die ervaring opvangen en die proberen te bestendigen. Elke dag weten meer mensen zeker dat die geheimzinnige beweging echt bestaat en iets

betekent, en dat er buiten ons dagelijkse leven iets anders gaande is. Dat besef' is het Eerste Inzicht.'Ze keek me vol verwachting aan, maar ik zei niets.'Begrijp je het niet?' vroeg ze. 'Het Eerste Inzicht is een herwaardering van het mysterie dat onze individuele levens op deze planeet omringt. Die geheimzinnige toevalligheden ervaren we, en hoewel we ze nog niet begrijpen, weten we dat ze echt zijn. Net als in onze kinderjaren voelen we weer dat ons leven een andere kant heeft die we nog moeten ontdekken, een of ander proces achter de schermen.' Charlene hoog zich steeds verder naar me voorover en gebaarde al pratend niet haar handen.'Je hebtt je hier echt ingestort, hè?' vroeg ik.'Ik kan me de tijd herinneren,' zei ze streng, `dat jij het ook over dit soort ervaringen had.'Haar opmerking gaf me een schok. Ze had gelijk. Er was een periode in mijn leven geweest dat ik inderdaad dit soort toeval had meegemaakt en zelfs geprobeerd had psychologisch te verklaren. In de jaren daarna was mijn opvatting veranderd. Ik was dat soort waarnemingen om een of andere reden kinderlijk en irreëel gaan vinden, en ik had er zelfs niet meer op gelet.Ik keek Charlene recht aan en zei verdedigend: 'In die tijd studeerde ik waarschijnlijk oosterse filosofie of christelijke mystiek. Dat weet je natuurlijk nog. Hoe dan ook, over wat jij het Eerste Inzicht noemt, is al eindeloos geschreven, Charlene. Waar ligt het verschil? Hoe kan de waarneming van geheimzinnige gebeurtenissen tot een culturele verandering leiden?'Charlene keek even naar de tafel en richtte haar blik toen weer op mij. `Begrijp me niet verkeerd,' zei ze. 'Natuurlijk is het toeval al eerder ervaren en beschreven. De priester zei dan ook nadrukkelijk dat het Eerste Inzicht niets nieuws was. Hij zei dat er altijd al mensen zijn geweest die die onverklaarbare toevallen meemaakten, en dat uit die waarneming veel grootse pogingen tot wijsgerige en godsdienstige systemen zijn voortgekomen. Maar het verschil van tegenwoordig is een kwestie van aantal. Volgens de priester is die verandering nu aan de gang vanwege het aantal mensen dat dat besef deelt.' 'Wat bedoelde hij daar precies mee?' vroeg ik. 'Volgens hem staat in het Manuscript dat het aantal mensen dat zich van dit soort toeval bewust is, in het zesde decennium van de twintigste eeuw dramatisch zou stijgen. Hij zei dat die groei zou doorgaan tot ongeveer het begin van de volgende eeuw, als een percentage van die mensen een bepaald niveau bereikt-een niveau dat ik als een kritische massa beschouw. Het Manuscript voorspelt,' vervolgde ze, 'dat onze hele cultuur bij het bereiken van deze kritische massa die toevallige ervaringen serieus begint te nemen. We zullen

ons massaal gaan afvragen welk proces aan het menselijke leven op deze planeet ten grondslag ligt. En als die vraag door genoeg mensen tegelijk wordt gesteld, kunnen we ook de andere inzichten gaan verwerven-want als genoeg mensen zich in ernst afvragen wat er in dit leven gaande is, zullen we dat ook ontdekken, zegt het Manuscript. Die andere inzichten zullen achtereenvolgens worden onthuld.' Ze zweeg om een hap in haar mond te steken.'En als wij die andere inzichten onder de knie hebben,' vroeg ik, `gaat dan de cultuur verschuiven'?''Dat is wat de priester zei,' zei ze.Ik keek haar even aan, overwoog het idee van een kritische massa en zei: 'Dat klinkt allemaal heel ingewikkeld voor een Manuscript uit 600 voor Christus, hè?''Dat weet ik; antwoordde ze. 'Dat heb ik mezelf ook afgevraagd. Maar de priester verzekerde me dat de geleerden die het Manuscript vertaalden, absoluut overtuigd waren van zijn echtheid. Vooral omdat het geschreven is in het Aramees, de taal waarin een groot deel van de bijbel is geschreven.''Aramees in Zuid-Amerika? Hoe is dat daar in 600 voor Christus terechtgekomen?''Dat wist hij niet.''Steunt zijn Kerk het Manuscript?' vroeg ik.'Nee,' zei ze. ' Hij zei dat het grootste deel van de clerus het Manuscript met man en macht probeert te onderdrukken. Daarom wilde hij niet zeggen hoe hij heet. Kennelijk was alleen erover praten al gevaarlijk.' 'Zei hij waarom de meeste hogere geestelijken ertegen gekant zijn?' 'Ja, omdat het de volledigheid van hun godsdienst in twijfel trekt.' 'Hoe dan'?''Dat weet ik niet precies. Hij heeft daar niet veel over gezegd, maar kennelijk breiden die andere inzichten de traditionele ideeën van de Kerk zodanig uit dat de hiërarchie ervan schrikt, want die is heel tevreden niet de huidige gang van zaken.' 'Ik begrijp het.''De priester zei ook,' vervolgde Charlene, 'dat het Manuscript volgens hem geen enkel kerkelijk principe ondermijnt, maar eerder nauwkeurig verklaart wat met die spirituele waarheden wordt bedoeld. Hij was ervan overtuigd dat ook de leiding van de Kerk dat zou inzien als ze een nieuwe poging deden om het leven weer als een mysterie te beschouwen en daarna de weg via de andere inzichten zouden gaan.' 'Heeft hij je verteld hoeveel inzichten er zijn'?''Nee, eiaar hij had het wel over het Tweede Inzicht. Hij vertelde dat dat een juistere interpretatie van de moderne geschiedenis en een verdere verklaring van die transformatie bevat.' 'Heeft hij daarover uitgeweid?''Nee, daar had hij geen tijd voor. Hij zei dat hij weg moest om iets te regelen. We spraken af dat we elkaar die middag weer in zijn huis zouden ontmoeten, maar toen

ik daar kwam, was hij er niet. Ik heb drie uur gewacht, maar hij kwam niet opdagen. Uiteindelijk ben ik weggegaan om mijn vlucht naar huis niet te missen.' 'Je bedoelt dat je niet meer met hem hebt kunnen praten?' 'Klopt. Ik heb hem niet teruggezien.' 'En de regering heeft het bestaan van dat Manuscript ook nooit de bevestigd?''Nee.''En hoe lang geleden is dat gebeurd?' 'Ongeveer anderhalve maand.'Minutenlang aten we zwijgend. Eindelijk keek Charlene op en vroeg: `Wat vind je ervan?''Ik weet het niet,' zei ik. Ik bleef deels sceptisch bij de gedachte dat mensen echt konden veranderen. Maar voor een ander deel was ik geïntrigeerd door het idee dat een manuscript met een dergelijke inhoud echt kon bestaan.`Heeft hij je een kopie of zoiets laten zien?' vroeg ik.`Nee. Ik heb alleen mijn aantekeningen.' Opnieuw zwegen we.'Weet je,' zei ze, 'ik had gedacht dat je echt enthousiast zou zijn over die ideeën.'Ik keek haar aan. 'Misschien wil ik wel eerst een soort bewijs zien dat het echt waar is wat dat Manuscript zegt.' Opnieuw glimlachte ze breed.`Wat?' vroeg ik.'Dat is ook precies wat ik zei.' 'Tegen wie? Tegen die priester?' 'Ja.''En wat zei hij?''Hij zei dat de ervaring het bewijs was.' 'Wat bedoelde hij daarmee'?''Hij bedoelde dat onze ervaring bevestigt wat in het Manuscript staat. Als we echt nadenken over hoe we ons vanbinnen voelen, hoe ons leven zich op dit moment ontplooit, dan zien we dat de ideeën van dat Manuscript voor de hand liggen en de waarheid bevatten.' Ze aarzelde. 'Vind jij ze niet logisch?'Ik dacht even na. Klonken ze logisch? Was iedereen zo rusteloos als ik, en zo ja, kwam dat dan voort uit het eenvoudige inzicht - een simpel besef dat in de loop van dertigjaar is opgebouwd - dat het leven meer omvat dan we weten, meer dan we ervaren kunnen? 'Ik weet het niet,' zei ik eindelijk. 'ik moet er maar eens over nadenken.'Ik liep de tuin naast het restaurant in en ging achter een cederhouten hank tegenover de fontein staan. Rechts van me zag ik de knipperlichten van het

vliegveld en hoorde ik de brullende motoren van een straalvliegtuig dat klaar was voor de start. 'Wat een prachtige bloemen; zei Charlene achter me. Ik draaide me om en zag haar over het pad op me afkomen. Ze bewonderde de rijen petunia's en begonia's in de borders. Ze kwam naast me staan en ik legde een arm om haar heen. Ik werd door herinneringen overspoeld. Toen we jaren geleden nog allebei in Charlottesville, Virginia, woonden hadden we vaak hele avonden gepraat. De meeste discussies gingen over wetenschappelijke theorieën en psychische groei. Allebei waren we gefascineerd door die gesprekken en door elkaar. Toch viel nu op hoe platonisch onze verhouding altijd was geweest. 'Goh,' zei ze, 'wat leuk om je weer te zien.'*Dat weet ik,' antwoordde ik. `Als ik jou zie, komen een hele hoop herinneringen terug.''Ik vraag me af waarom we geen contact hebben gehouden,' zei ze aarzelend.Die opmerking bracht me weer naar het verleden. Ik herinnerde me tic laatste keer dat ik Charlene had gezien. Ze zei me toen bij mijn auto gedag. In die tijd zat ik vol nieuwe ideeën en vertrok uit mijn geboorteplaats om met ernstig mishandelde kinderen te gaan werken. Ik meende te weten hoe ik die kinderen hun intense reacties en geobsedeerde gedrag kon laten overwinnen, die verhinderden dat ze een normaal leven leidden. Maar in de loop van de tijd was mijn benadering onjuist gebleken. Ik moest mijn onkunde toegeven. Het was me nog steeds een raadsel hoe mensen zich van hun verleden kunnen bevrijden.Terugkijkend op de laatste zes jaar wist ik dat die ervaring de moeite waard was geweest. Toch voelde ik ook de drang om iets anders te gaan doen. Maar wat? Waar? Sinds Charlene me had geholpen mijn ideeën over jeugdtrauma's vorm te geven, had ik maar een paar keer aan haar gedacht, en nu was ze weer in mijn leven terug en was ons gesprek weer even opwindend als vroeger.'Ik zal wel verdronken zijn geweest in mijn werk,' zei ik.'Ik ook,' antwoordde ze. 'Bij de krant moest ik het ene verhaal na het andere schrijven. Ik vergat al het andere.' Ik kneep in haar schouder. `Weet je, Charlene, ik was helemaal vergeten hoe goed we met elkaar kunnen praten; onze gesprekken zijn altijd zo makkelijk en spontaan.'Haar blik en glimlach bevestigden mijn opmerking. `Dat weet ik; zei ze. `Gesprekken met jou gevers me altijd zoveel energie.' Ik wilde nog iets anders zeggen, toen Charlene langs me heen naar de ingang van het restaurant begon te staren. Haar gezicht werd bleek en bezorgd.`Wat is er?' vroeg ik. Ik keek om. Allerlei mensen liepen achteloos pratend naar het parkeerterrein en ik zag niets ongewoons. Ik keek Charlene weer aan. Nog steeds keek ze geschrokken en verward. `Wat was er?' drong ik aan.

`Daar, bij die eerste rij auto's - zag je daar die man in dat grijze pak?' Ik keek opnieuw naar het parkeerterrein. Een nieuwe groep mensen liep de deur uit. `Welke man?'`Hij is misschien al weg,' zei ze, uit alle macht turend. Ze keek me diep in de ogen. `Toen de mensen aan de andere tafels de man beschreven die mijn koffertje had gestolen, zeiden ze dat hij dun haar en een baard had, en een grijs overhemd aan had. Volgens mij zag ik hem daar bij die auto staan... en hij keek naar ons.'Ik voelde mijn maag samentrekken van bezorgdheid. Ik zei tegen Charlene dat ik zo terug was en liep naar het parkeerterrein om rond te kijken, maar zorgde dat ik niet te ver uit de buurt raakte. Ik zag niemand die aan die beschrijving voldeed. Toen ik weer bij de bank kwam, deed Charlene een stap naar me toe en vroeg zacht: `Denk jij dat die man denkt dat ik een kopie van het manuscript heb? En dat hij daarom mijn koffertje heeft gestolen? Dat hij het terug probeert te krijgen?'`Ik weet het niet,' zei ik. 'Maar we bellen de politie en vertellen wat je gezien hebt. Volgens mij zouden ze ook de passagiers voor jouw vlucht moeten controleren.'We liepen naar binnen en belden de politie, en toen die kwam, vertelden we wat er gebeurd was. Ze namen twintig minuten de tijd om in elke auto te kijken en legden toen uit dat ze verder geen tijd hadden. Ze beloofden alle passagiers op Charlenes vliegtuig te laten nagaan.'Waar hadden we het trouwens over voordat we die man zagen?' vroeg ze.'Over onszelf,' antwoordde ik. 'Charlene, hoe kwam je op het idee om mij hierover te bellen?'Ze keek me verbluft aan. `Toen ik in Peru was en die priester me over het Manuscript vertelde, moest ik almaar aan jou denken.' 'O ja?''Op dat moment zei me dat niet zoveel,' vervolgde ze, 'maar toen ik later in Virginia terug was, moest ik elke keer dat ik aan het Manuscript dacht. ook aan jou denken. Daarna kreeg ik die opdracht in Miami waar ik nu naar toe ga, en pas in het vliegtuig ontdekte ik dat we hier een tussenlanding maakten. Toen ik landde, heb ik je nummer opgezocht. Volgens je antwoordapparaat mocht ik je bij het meer alleen in noodgevallen bellen, maar ik dacht dat je dat wel goed vond.' Ik keek haar even aan en wist niet wat ik zeggen moest. 'Natuurlijk,' zei ik eindelijk. 'ik was blij datje belde.'Charlene keek op haar horloge. 'Het is al laat. Ik ga maar naar het vliegveld.''Stap maar in mijn auto,' zei ik.We reden naar de hoofdterminal en liepen naar de vertrekhal. Ik lette zorgvuldig op alles wat ongewoon was. Toen we aankwamen, gingen tic mensen al aan boord, en een van de politieagenten die we ontmoet hadden, bekeek elke passagier. Toen we bij hem kwamen, zei hij dat hij iedereen met een ticket bekeken had maar dat

niemand aan de beschrijving voldeed.We bedankten hem, en toen hij weg was, draaide Charlene zich om. Ze glimlachte naar me. 'Ik moet gaan,' zei ze, en stak haar armen uit om me te omhelzen. 'Hier heb je mijn nummers. Laten we ditmaal contact blijven houden.''Luister,' zei ik, 'wees alsjeblieft voorzichtig en bel de politie als je iets raars ziet.''Maak je over mij geen zorgen,' zei ze. 'Ik red me wel.'Even keken we elkaar diep in de ogen.'Wat ga je aan dat Manuscript doen?' vroeg ik.'Dat weet ik niet. Kijken of er nieuwsberichten over komen, denk ik.' 'En als het in de doofpot wordt gestopt?'Opnieuw die volle glimlach. 'Ik wist het wel,' zei ze. 'Je bent om. Ik zei je toch dat je het prachtig zou vinden? Wat ga jij eraan doen?'Ik haalde mijn schouders op. 'Waarschijnlijk kijken of ik er iets over ontdekken kan.''Goed. Bel me als je iets vindt.'We namen opnieuw afscheid en ze liep weg. Ze draaide zich eenmaal om en zwaaide, en toen verdween ze de slurf in. Ik stapte in mijn bestelwagen en reed naar het meer. Onderweg stopte ik alleen om te tanken.Eenmaal thuis liep ik naar de afgeschermde veranda en ging in een van de schommelstoelen zitten. De avondlucht was vol krekels en boomkikkers, en in de verte hoorde ik een nachtzwaluw. In het westen, aan de overkant van het meer, zakte de maan steeds lager en zond zijn gerimpelde weerschijn over het wateroppervlak naar me toe. Het was een interessante avond geweest, maar ik was nog steeds sceptisch over het idee van een culturele ommezwaai. Net als veel andere mensen was ik verstrikt geraakt in het maatschappelijke idealisme van de jaren zestig en zeventig, en bovendien in de spirituele belangen van de jaren tachtig. Maar het was moeilijk te zeggen wat er eigenlijk gaande was. Wat voor soort nieuwe informatie zou de hele mensenwereld kunnen veranderen? Het klonk allemaal te idealistisch en te vergezocht. De mensen woonden immers al heel lang op deze planeet. Waarom zouden we nu pas plotseling inzicht in ons bestaan verwerven? Ik staarde nog een paar minuten over het water, deed het licht uit en ging naar de slaapkamer om te lezen.

De volgende ochtend werd ik plotseling wakker met een droom die nog fris in mijn geheugen lag. Een minuut of twee bleef ik naar het plafond staren en wist alles nog. Ik had me een weg door een bos gebaand, want ik zocht iets. Het was een groot en ongewoon mooi bos. Tijdens mijn zoektocht kwam ik in een aantal situaties terecht waarin ik me totaal verloren en verbijsterd voelde en niet kon besluiten hoe ik verder moest. Ongelooflijk genoeg verscheen op al die momenten uit het niets een

persoon, alsof die me speciaal kwam uitleggen waar ik heen moest. Ik wist nooit helemaal precies wat ik zocht, maar die droom had me heel optimistisch en zelfbewust gestemd. Ik ging zitten en zag een straal zonlicht vol vonkende stofjes via het raam door de kamer vallen. Ik liep naar het raam en trok de gordijnen open. Het was een schitterende dag met een wolkeloze hemel en helder zonlicht. Een stevige bries schudde zachtjes aan de bomen. Op deze tijd van de dag zou het meer wel volop rimpelen en glinsteren en blies een frisse wind over je heen als je zwom.Ik liep naar buiten en dook erin, kwam boven water, zwom naar het midden en draaide me op mijn rug om naar de vertrouwde bergen te kijken. Het meer lag in een diep dal waar drie bergruggen samenkwamen: een volmaakt uitzicht dat mijn grootvader in zijn jeugd had ontdekt.Het was nu al honderd jaar geleden dat hij voor het eerst als kleine ontdekkingsreiziger over die bergen had gelopen, een wonderkind opgroeiend in een wereld stampvol poema's en beren en Creek-Indianen, die in primitieve hutten op de noordelijke bergrug huisden. Hij had in die tijd gezworen dat hij ooit in dit volmaakte dal met die dikke oude bomen en zeven bronnen zou gaan wonen, en uiteindelijk lukte dat. Later legde hij het meer aan, bouwde een huisje en maakte met een jonge kleinzoon talloze wandelingen. Ik had mijn grootvaders hartstocht voor dit dal nooit helemaal begrepen; toch had ik dit stuk grond altijd in stand proberen te houden, ook toen de beschaving oprukte en het uiteindelijk omringde.Vanaf het midden van het meer zag ik bij de top van de noordelijke rug een speciale rotspunt uitsteken. Een dag eerder was ik in de traditie van mijn grootvader naar dat overhangende stuk rots geklommen en had geprobeerd wat vrede te vinden in het uitzicht en de geuren en de manier waarop de wind in de boomtoppen wervelde. En toen ik daar zat en uitkeek over het meer en het dichte bladerdak in het dal beneden, was ik me langzaam beter gaan voelen, alsof de energie en het perspectief een soort blokkade in mijn geest ophieven. Een paar uur later zat ik met Charlene te praten en hoorde ik voor het eerst over het Manuscript.Ik zwom terug en trok me aan de houten steiger voor het huisje uit het water. Ik wist dat dit allemaal een beetje te veel van het goede was. Hier zat ik me in deze heuvels te verbergen omdat ik schoon genoeg had van het leven dat ik leidde, toen plotseling Charlene opdook en me de oorzaak van mijn onrust uitlegde-daarbij een oud manuscript citerend dat het geheim van het menselijke bestaan beloofde te onthullen.Maar ik wist ook dat Charlenes komst precies het soort toeval was waar het Manuscript het over had, iets dat te onwaarschijnlijk leek om alleen maar toeval te kunnen zijn. Kon dat oude document gelijk hebben? Hadden we misschien ondanks al onze ontkenningen en cynisme langzaam een kritische massa mensen opgebouwd die zich van dat toeval bewust was? Waren de mensen nu rijp om dat verschijnsel te begrijpen en dus eindelijk het doel te begrijpen achter het leven zelf?

Maar wat was dat nieuwe begrip dan? vroeg ik me af. Zou de rest van de inzichten in het Manuscript ons dat duidelijk maken, zoals de priester had gezegd?Ik moest een beslissing nemen. Ik voelde een nieuwe richting in mijn leven, een nieuw punt om me op te richten. De vraag was alleen wat ik nu doen moest. Ik kon hier blijven, of een manier zoeken om de zaak verder te onderzoeken. De gedachte aan het mogelijke gevaar kwam bij me op. Wie had Charlenes koffertje gestolen? Was die iemand soms bezig het Manuscript in de doofpot te stoppen? Hoe kwam ik daarachter?Ik dacht lang over de mogelijke risico's na, maar uiteindelijk kreeg mijn optimisme de overhand. Ik besloot me geen zorgen te maken. Ik wilde voorzichtig, stapje voor stapje verder gaan. Ik liep naar binnen en belde het reisbureau met de grootste advertentie in de Gouden Gids. De man met wie ik praatte, zei dat hij inderdaad een reis naar Peru kon regelen. Toevallig was er zelfs een afzegging waarvan ik gebruik kon maken-een vlucht met al bevestigde hotelreservering in Lima. Ik kon het hele arrangement met korting krijgen, zei hij... als ik over drie uur vertrok.Drie uur?

Het langere nu

Ik pakte als een razende mijn spullen, scheurde over de autoweg en was net op tijd op het vliegveld om het ticket op te halen voor mijn vlucht naar Peru. Ten ik naar het staartgedeelte van het vliegtuig liep en op mijn raamplaats ging zitten, werd ik door vermoeidheid overmand.Ik wilde even een dutje doen, maar toen ik lui in mijn stoel ging hangen en mijn ogen dichtdeed, kon ik me niet ontspannen. Ik voelde me plotseling nerveus en tweeslachtig over deze tocht. Het was toch waanzinnig om zonder enige voorbereiding te vertrekken? Waar moest ik in Peru heen? Met wie kon ik praten? Het zelfvertrouwen dat ik aan het meer had gevoeld, veranderde snel in scepsis. Zowel het Eerste Inzicht als het idee van een culturele verandering leek vergezocht en irreëel. En toen ik daarover nadacht, leek het Tweede Inzicht net zo onwaarschijnlijk. Hoe kon een nieuw historisch perspectief onze waarneming van die toevallen op gang brengen en zorgen dat de mensen er zich bewust van bleven? Ik rekte me verder uit en haalde diep adem. Misschien werd het wel een nutteloze reis, besloot ik. Een snelle vlucht naar Peru en terug, misschien zonde van het geld, maar geen halszaak.Het vliegtuig schoot met een ruk naar voren en taxiede naar de startbaan. Ik deed mijn ogen dicht en voelde een lichte duizeligheid toen liet grote straalvliegtuig de kritische snelheid bereikte en in een dik wolkendek opsteeg. Toen we op kruishoogte waren, ontspande ik me eindelijk en viel langzaam in slaap. Dertig of

veertig minuten later werd ik wakker van wat turbulentie en stond op om naar het toilet te gaan.Door de cabine lopend viel me een lange man met een ronde bril op, die naast het raam met iemand van de bemanning stond te praten. Hij keek me even aan, maar praatte toen door. Hij had donkerbruin haar en leek een jaar of vijfenveertig. Even dacht ik dat ik hem herkende, maar toen ik hem nauwkeurig bekeek, bleek ik me te vergissen. Toen ik hem passeerde, hoorde ik een deel van het gesprek.`In ieder geval bedankt,' zei de man. `U reist heel vaak naar Peru en dus dacht ik dat u misschien iets over het Manuscript had gehoord.' Hij draaide zich om en liep naar de voorkant van het vliegtuig.Ik was verbijsterd. Had hij het over datzelfde Manuscript? Ik liep naar het toilet en probeerde te besluiten wat ik doen moest. Ik dacht erover om de hele zaak te vergeten. Waarschijnlijk had hij het over iets anders, een heel ander boek.Ik liep naar mijn stoel terug en deed mijn ogen weer dicht-tevreden dat het incident niets te betekenen had, en blij dat ik de man niet hoefde te vragen wat hij bedoelde. Maar intussen dacht ik ook aan de opwinding die ik bij het meer had gevoeld. Stel dat deze man inderdaad informatie over het Manuscript had. Wat zou er dan kunnen gebeuren? Als ik er niet naar vroeg, kwam ik het nooit te weten. Ik aarzelde nog even, maar eindelijk stond ik op en liep naar het voorste deel van het vliegtuig. Hij bleek ongeveer halverwege het gangpad te zitten. Recht achter hem was een lege stoel. Ik liep terug, zei tegen een purser dat ik wilde verhuizen, pakte mijn spullen en nam de stoel in beslag. Een paar minuten later tikte ik hem op de schouder. `Pardon,' zei ik, `maar ik hoorde u net een manuscript noemen. Bedoelde u soms het Manuscript dat in Peru is gevonden?' Hij keek me eerst verbaasd en toen behoedzaam aan. `Ja, inderdaad,' zei hij aarzelend.Ik stelde mezelf voor en vertelde dat een vriendin van mij kort geleden in Peru was geweest en me over het bestaan van dat Manuscript had verteld. Hij ontspande zichtbaar en stelde zich voor als Wayne Dobson, wetenschappelijk medewerker aan de geschiedenisfaculteit van de universiteit van New York.Al pratende merkte ik een geërgerde blik op bij de man die naast me zat. Hij lag achterover in zijn stoel en probeerde te slapen. `Hebt u het Manuscript gezien?' vroeg ik de historicus. `Stukken ervan,' zei hij. `U?'`Nee, maar die vriendin heeft me over het Eerste Inzicht verteld.' De man naast me ging verliggen. Dobson keek zijn kant op. `Neem me niet kwalijk, meneer. Ik weet dat we storen. Zou het erg lastig voor u zijn om van plaats te ruilen?''Nee,' zei de man. 'Dat zou zelfs heel wat beter zijn.'Allemaal liepen we het gangpad op. Toen liet ik me weer op de raamplaats glijden

en ging Dobson naast me zitten. 'Vertel eens wat u over het Eerste Inzicht hebt gehoord,' zei hij. Ik zweeg even en probeerde in gedachten samen te vatten wat ik begrepen had. 'Het Eerste Inzicht is, geloof ik, een besef van de geheimzinnige gebeurtenissen die iemands leven veranderen, het gevoel dat er een of ander proces gaande is.' Wat ik zei, klonk belachelijk. Dobson haakte op mijn onbehagen in. 'Wat vindt u van dat inzicht?' vroeg hij.'ik weet het niet,' zei ik.'Het past niet helemaal hij ons moderne gezonde verstand, vindt u niet? Zou u zich niet prettiger voelen als u het hele idee uit uw hoofd zette en u met praktischer kwesties bezighield?' Ik lachte en knikte bevestigend.'Nou, die neiging heeft iedereen. Hoewel we af en toe duidelijk zien dat er in ons leven ook nog iets anders gaande is, zijn we eraan gewend dat soort ideeën als onkenbaar te beschouwen en zetten vervolgens het hele besef van ons af. Daarom is het Tweede Inzicht noodzakelijk. Als we eenmaal de historische achtergrondvan ons besef zien, lijkt het solider.'Ik knikte. 'U als historicus denkt dus dat de voorspelling van het Manuscript over een wereldwijde verandering juist is?' 'Ja.''Als historicus?''Ja! Maar je moet op de juiste manier naar de geschiedenis kijken.' Hij haalde diep adem. 'Geloof me, en ik zeg dat als iemand die vele jaren lang de geschiedenis verkeerd heeft bestudeerd en onderwezen! Ik richtte me altijd alleen op de technologische prestaties van de beschaving en de grote mannen die die vooruitgang tot stand brachten.' 'Wat is daar verkeerd aan?''Op zichzelf niets. Maar het echt belangrijke is een globale kijk op elke historische periode, op wat de mensen voelen en denken. Het heeft lang geduurd voordat ik dat begreep. De geschiedenis moet ons kennis verschaffen over de langere context waarbinnen ons leven plaatsvindt. Geschiedenis is niet alleen de ontwikkeling van technologie, maar ook de ontwikkeling van het denken. Door de werkelijkheid te begrijpen van de mensen die ons zijn voorgegaan, begrijpen we waarom we op onze manier naar de wereld kijken en wat onze bijdrage tot de vooruitgang van de toekomst is. Dan kunnen we vaststellen wat onze rol in de ontwikkeling van de beschaving is, en dat geeft ons een idee van waar we naar toe gaan.'Hij zweeg even en vervolgde toen: 'Het Tweede Inzicht geeft ons precies dat historische perspectief, in ieder geval vanuit het gezichtspunt van het Westerse denken. Het plaatst de voorspellingen van het Manuscript in een langere context, en daardoor lijken ze niet alleen plausibel, maar zelfs onvermijdelijk.'Ik vroeg Dobson hoeveel inzichten hij gezien had, en dat bleken alleen de twee

eerste te zijn. Hij had ze, vertelde hij, gevonden nadat een gerucht over het Manuscript hem drie weken geleden had aangezet tot een korte reis naar Peru.'Eenmaal in Peru,' vervolgde hij, 'ontmoette ik een paar mensen die het bestaan van het Manuscript bevestigden maar doodsbang leken om erover te praten. Volgens hen was de regering een beetje loco geworden en iedereen naar het leven gaan staan die kopieën had of informatie verspreidde.'Zijn blik werd ernstig. 'Dat maakte me zenuwachtig. Maar later vertelde een kelner in mijn hotel over een priester die hij kende die het vaak over het Manuscript had. Volgens die kelner probeerde de priester zich te verzetten tegen de regeringspoging om het document te onderdrukken. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging naar een huis waar die priester naar men zei meestal was.' Ik keek kennelijk verbaasd, want Dobson vroeg: 'Wat is er?' 'Mijn vriendin,' antwoordde ik, 'die me over het Manuscript vertelde, had alles wat ze wist van een priester gehoord. Hij wilde niet zeggen hoe hij heette, maar één keer heeft ze met hem over het Eerste Inzicht gepraat. Ze zou hem later opnieuw ontmoeten, maar hij kwam niet opdagen.''Dat zou dezelfde man kunnen zijn,' zei Dobson. 'Want ik heb hem evenmin kunnen vinden. Het huis was op slot en zo te zien verlaten.' 'U hebt hem nooit gezien?''Nee, maar ik besloot een beetje rond te kijken. Aan de achterkant van het huis stond een oude opslagplaats open, en om een of andere reden besloot ik binnen een kijkje te nemen. Achter wat afval, onder een losse plaat tegen de muur, vond ik het Eerste en Tweede Inzicht.' Hij keek me veelbetekenend aan.'U kwam ze gewoon toevallig tegen?' vroeg ik. 'Ja.''Hebt u de Inzichten nu hij u?'Hij schudde zijn hoofd. 'Nee. Ik besloot ze grondig te bestuderen en bij een paar collega's achter te laten.''Kunt u het Tweede Inzicht voor me samenvatten?' vroeg ik. Dobson zweeg een tijd, glimlachte toen en knikte. 'Daarom zullen we wel in dit vliegtuig zitten. Het Tweede Inzicht,' zei hij, 'plaatst ons huidige bewustzijn in een ruimer historisch perspectief. Als de jaren negentig voorbij zijn, hebben we immers niet alleen de twintigste eeuw achter de rug, maar ook een duizendjarige geschiedenisperiode. Dan voltooien we het hele tweede millennium. Voordat wij in het Westen kunnen begrijpen waar we zijn en wat er nu gaat gebeuren, moeten we begrijpen wat er in die duizendjarige periode echt is gebeurd.' 'Wat zegt het Manuscript daar precies over?' vroeg ik.'Dat wij aan het einde van het tweede millennium - nu dus - die hele periode als één geheel kunnen zien, ook de speciale preoccupatie die zich in de tweede helft van

dat millennium ontwikkeld heeft, namelijk in wat de Moderne Tijd wordt genoemd. Ons huidige besef van het toeval vertegenwoordigt een soort ontwaken daaruit.' 'En wat is die preoccupatie dan?' vroeg ik. Hij keek me met een ondeugend glimlachje aan. 'Bent u bereid het verhaal van dat millennium te horen?' 'Natuurlijk, vertel maar.''Het is niet genoeg dat ik het u vertel. Vergeet niet wat ik daarnet tegen u zei: om de geschiedenis te begrijpen, moet je begrijpen hoe je dagelijkse kijk op de wereld ontwikkeld is, hoe die is geschapen door de werkelijkheid van de mensen van vroeger. Het kostte duizend jaar om de moderne kijk op de dingen tot stand te brengen, en om echt te begrijpen op welk punt we zijn aangeland, moet u zich laten terugvoeren tot het jaar 1000 en vandaaruit empirisch dat hele millennium doorleven alsof u die hele periode in één enkel leven meemaakte.' 'Hoe doe ik dat?''Ik zal u leiden.'Ik aarzelde even, keek uit het raampje en zag het land beneden. Nu al begon de tijd anders aan te voelen. 'Ik probeer het,' zei ik ten slotte. 'Goed,' antwoordde hij. 'Stel u voor dat u leeft in het jaar 1000, in wat we de middeleeuwen hebben genoemd. Allereerst moet u begrijpe dat de werkelijkheid van die tijd gedefinieerd wordt door de machtige vertegenwoordigers van de christelijke Kerk. Vanwege hun positie hebben deze mensen een enorme invloed op het denken van de bevolking. En de wereld die deze priesters als werkelijkheid beschrijven, is bovenal spiritueel. Zij scheppen een werkelijkheid waarin hun idee over Gods plan met de mensheid het middelpunt van het leven is. Stel u dat concreet voor. U bent lid van de klasse van uw vader - bijna altijd edelman of boer - en u weet dat u nooit aan die klasse kunt ontsnappen. Maar ondanks uw klasse of het werk dat u doet, beseft u algauw dat uw maatschappelijke positie minder belangrijk is dan de spirituele werkelijkheid van het leven, zoals de Kerk die definieert. U ontdekt dat het leven eigenlijk het afleggen van een spirituele proef is. De Kerk legt uit dat God de mensheid in het middelpunt van het universum heeft gezet en door de hele kosmos heeft omringd, en wel met maar één doel: de verlossing verwerven of verliezen. En bij deze proef moet u de juiste keuze maken tussen twee tegengestelde krachten: de kracht van God en de loerende verleidingen van de hel. Maar begrijp goed dat u deze wedstrijd niet in uw eentje onder ogen ziet,' vervolgde hij. 'Als gewoon individu bent u niet bevoegd in dit opzicht uw status te bepalen. Dat is het terrein van de Kerk; zij bestaat om de Schrift te interpreteren en u bij elke stap op uw weg te vertellen of u in overeenstemming met God handelt dan wel bedrogen wordt door Satan. Als u haar voorschriften volgt, bent u verzekerd van een bevredigend leven na de dood. Maar als u niet de koers volgt die

zij voorschrijft, dan... wel, dan volgt excommunicatie en onvermijdelijke verdoemenis.'Dobson keek me gespannen aan. 'Volgens het Manuscript is het belangrijk om te begrijpen dat elk aspect van het middeleeuwse leven met bovenaardse termen wordt omschreven. Alles wat er in het leven gebeurt - van een toevallige donderbui of aardbeving tot het succes van de oogst of de dood van een geliefde - wordt hetzij als de wil van God, hetzij als boosaardigheid van de duivel beschouwd. Er bestaat geen begrip voor dingen als het weer, geologische krachten, tuinbouw of ziekte. Dat komt allemaal pas later. Voorlopig hecht u volledig geloof aan de Kerk; de wereld die voor u een gegeven is, functioneert alleen met geestelijke middelen.'Hij hield op met praten en keek me aan. 'Bent u in die werkelijkheid?' 'Ja, ik zie het voor me.''Stel u dan nu voor dat die werkelijkheid begint af te brokkelen.' 'Hoe bedoelt u dat?''De middeleeuwse wereldopvatting, uw wereldopvatting, begint in de veertiende en vijftiende eeuw uiteen te vallen. Allereerst merkt u bepaalde ongepastheden bij de leden van de Kerk zelf. Ze schenden bijvoorbeeld heimelijk hun kuisheidsgelofte of laten zich betalen om de andere kant op te kijken als overheidsdienaren de wetten van de Schrift schenden. U schrikt daarvan, want de leden van die Kerk beweren de enige verbinding tussen u en God te zijn. Vergeet niet dat zij de enige uitleggers van de Schrift zijn, de enige scheidsrechters van uw verlossing. Plotseling bevindt u zich midden in een regelrechte opstand. Een groep onder leiding van Maarten Luther roept op tot een volledige breuk met het christendom van de paus. De vertegenwoordigers van de Kerk zijn corrupt, zeggen ze, en ze eisen een einde aan hun heerschappij over de geest van de mens. Nieuwe Kerken worden gesticht op grond van het idee dat iedereen persoonlijk toegang moet kunnen hebben tot de Schrift en die persoonlijk en zonder tussenpersonen moet kunnen verklaren. U kijkt ongelovig toe hoe die opstand slaagt. De Kerk begint te verliezen. Eeuwenlang heeft zij de werkelijkheid bepaald, en nu verliezen ze hun geloofwaardigheid waar u bij staat. Als gevolg daarvan wordt de hele wereld ter discussie gesteld. De heersende opvatting over de aard van het universum en het doel van de mensheid daarin was gebaseerd op de beschrijving van de Kerk. Die begint in te storten, en u en alle anderen in de westerse cultuur komen in een heel hachelijke positie. U bent er immers aan gewend geraakt dat het gezag in uw leven de werkelijkheid voorschreef, en zonder die externe leiding voelt u zich verward en verdwaald. Als de Kerk ongelijk had met haar beschrijving van de werkelijkheid en de reden van het menselijke bestaan, dan gaat u zich afvragen hoe het dan wél in elkaar zit.'Hij zweeg even. 'Ziet u hoe hard die klap bij de mensen van die tijd aankwam?'

'Dat moet nogal onthutsend zijn geweest,' zei ik.'Dat is zacht uitgedrukt,' antwoordde hij. 'Er vond een verschrikkelijke omwenteling plaats. Overal werd de oude wereldopvatting ter discussie gesteld. Al vóór de zeventiende eeuw hadden astronomen onomstotelijk vastgesteld dat de zon en de sterren zich niet rond de aarde bewogen, zoals de Kerk beweerde. De aarde was kennelijk maar een kleine planeet rond een kleine zon in een melkweg die miljarden van dat soort sterren bevatte.'Hij boog zich naar me toe. 'Dat is belangrijk. De mens was zijn plaats in het middelpunt van Gods universum kwijt. Begrijpt u de gevolgen daarvan? Als u nu naar het weer of naar groeiende planten kijkt of iemand plotseling ziet sterven, dan voelt u zich bezorgd en verbijsterd. Vroeger had u kunnen zeggen dat God of de duivel dat gedaan hadden. Maar nu de middeleeuwse wereldopvatting te gronde gaat, gaat ook dat te gronde. Alles wat u ooit vanzelfsprekend vond, moet opnieuw gedefinieerd worden, vooral de aard van God en uw verhouding tot God. Met dat besef begint de Moderne Tijd. Er is een groeiende democratische geest en een massaal wantrouwen jegens het pauselijke en koninklijke gezag. Definities van het universum op basis van speculatie of geloof in de Schrift worden niet langer automatisch aanvaard. Ondanks het verlies van onze zekerheid wilden we niet het risico lopen dat een andere groep onze werkelijkheid ging bepalen, net zoals de Kerk had gedaan. Als u toen geleefd had, zou u hebben meegewerkt aan de schepping van een nieuw mandaat voor de wetenschap.' `Een wat?'Hij lachte. 'U zou over dat enorme, ongedefinieerde universum hebben uitgekeken en u zou, net als de denkers uit die tijd, gedacht hebben dat een methode nodig was om overeenstemming te bereiken, een manier om die nieuwe wereld van ons systematisch te doorzoeken. En die nieuwe manier van denken zou u de wetenschappelijke methode hebben genoemd, en die betekent alleen maar dat je een idee over het functioneren van het universum beproeft, daaruit een conclusie trekt en die aan anderen voorlegt om te zien of ze liet ermee eens zijn. Vervolgens zou u ontdekkingsreizigers hebben opgeleid om gewapend met de wetenschappelijke methode dat nieuwe universum in te trekken en u zou ze hun historische opdracht hebben gegeven: onderzoek hoe het hier is, ontdek hoe liet werkt en wat het betekent dat we hier blijken te leven. U wist dat u uw zekerheid van een door God beheerst universum kwijt was en daarmee ook uw zekerheid over de aard van God zelf. Maar u wist ook dat u een methode had, een proces om overeenstemming te bereiken en de aard van alles om u heen te ontdekken, inclusief de aard van God en het ware doel van het menselijke bestaan op de planeet. Dus stuurde u die ontdekkingsreizigers uit om de ware aard van uw situatie te ontdekken en daarover te rapporteren.'

Hij zweeg en keek me aan. `Volgens het Manuscript,' zei hij, `begon op dit punt de preoccupatie waaruit we nu ontwaken. We stuurden die ontdekkingsreizigers uit om een volledige verklaring van ons bestaan mee terug te nemen, maar vanwege de complexiteit van het universum kwamen ze niet meteen terug.'`Wat was die preoccupatie dan?'`Verplaats uzelf weer in die periode,' zei hij. `Toen de wetenschappelijke methode niet terugkwam met een nieuw beeld van God en het doel van de mensheid op de planeet, werd de westerse cultuur diep aangevreten door het gebrek aan zekerheid en betekenis. Tot onze vragen beantwoord waren, moesten we iets anders gaan doen. Uiteindelijk vonden we een oplossing die heel logisch leek. We keken elkaar aan en zeiden: Oké, onze ontdekkingreizigers zijn nog niet terug niet onze ware spirituele situatie; waarom maken we het ons al wachtend niet gemakkelijk in deze nieuwe wereld? In ieder geval leren we genoeg om deze wereld in ons eigen voordeel te manipuleren. Waarom gaan we in de tussentijd niet aan de slag om onze levensstandaard en ons gevoel van veiligheid in de wereld te vergroten?' Hij grijnsde. `En dat deden we dus. Vier eeuwen geleden! We schudden het gevoel van verdwaald zijn van ons af door de zaak in eigen hand te nemen, door ons op de verovering van de aarde te richten, en haar rijkdommen te gebruiken om onze situatie te verbeteren. Pas nu we het einde van het millennium bereiken, kunnen we zien wat er gebeurd is. Onze preoccupatie werd langzamerhand een obsessie. We verdwaalden volledig bij de opbouw van een wereldlijke veiligheid, een economische veiligheid, als vervanging van de spirituele veiligheid die we kwijt waren. De vraag waarom we leefden en wat er spiritueel feitelijk gaande was, werd langzamerhand terzijde geschoven en in de doofpot gestopt.'Hij peilde mijn reactie en zei: `Het streven naar een comfortabeler manier van leven heeft als levensdoel langzamerhand al het andere verdrongen. Langzaam maar zeker zijn we onze oorspronkelijke vraag vergeten... We zijn vergeten dat we nog steeds niet weten waarvoor we eigenlijk leven.'Buiten, heel diep onder me, zag ik een grote stad. Afgaande op onze vluchtroute nam ik aan dat het Orlando in Florida was. Ik werd getroffen door de wiskundige aanleg van straten en lanen, het geplande en ordelijke samenstel van wat de mensen gebouwd hadden. Ik keek in Dobsons richting. Hij had zijn ogen dicht en leek te slapen. Een uur lang was hij over het Tweede Inzicht blijven praten. Toen kwam onze lunch. We aten en ik vertelde hem over Charlene en waarom ik besloten had naar Peru te gaan. Daarna wilde ik alleen nog maar naar de wolkformaties kijken en nadenken over wat hij gezegd had. `En, wat vindt u?' vroeg hij plotseling. Hij keek me slaperig aan. `Hebt u het Tweede Inzicht begrepen?'`Dat weet ik nog niet.'

Hij knikte in de richting van de andere passagiers. `Hebt u het gevoel van een duidelijker zicht op de mensenwereld? Ziet u hoe geobsedeerd iedereen is geweest? Dat zicht verklaart heel veel. Hoeveel mensen kent u niet die geobsedeerd zijn door hun werk en stressachtige ziektes hebben zonder het kalmer aan te kunnen doen? Ze kunnen het niet kalmer aan doen omdat ze zich alleen routinematig ontspannen en hun leven uithollen tot alleen de praktische kanten ervan. En dat doen ze om er niet aan herinnerd te worden hoe onzeker ze zijn over waarom ze leven. Het Tweede Inzicht breidt ons bewustzijn van de historische tijd uit,' voegde hij eraan toe. `Het laat zien dat we de cultuur niet alleen vanuit het perspectief van onze eigen generatie moeten gadeslaan, maar ook vanuit het perspectief van een heel millennium. Dat onthult onze vooroordelen maar tilt ons er ook boven uit. U hebt daarnet deze langere geschiedenis ervaren. Daarmee leeft u nu in een langer nu. Als u nu naar de mensenwereld kijkt, zou u die obsessie, die intense gerichtheid op de economische vooruitgang, heel duidelijk moeten kunnen zien.'`Maar wat is daar verkeerd aan?' protesteerde ik. `Dat heeft de westerse beschaving groot gemaakt!'Hij lachte hardop. `Natuurlijk, u hebt gelijk. Niemand zegt dat dat verkeerd was. Volgens het Manuscript was die obsessie zelfs een noodzakelijke ontwikkeling, een fase in de evolutie van de mensheid. Maar inmiddels hebben we genoeg tijd besteed aan het ons makkelijk maken in de wereld. Nu is het moment gekomen om uit onze obsessie te ontwaken en weer over de oorspronkelijke vraag na te denken. Wat schuilt er achter het leven op deze planeet? Waarom zijn we hier eigenlijk?'Ik keek hem een hele tijd aan en vroeg. `Denkt u dat de andere inzichten dat doel uitleggen?'Dobson rekte zijn hals. `Ik denk dat het de moeite van een kijkje waard is. Ik hoop alleen dat niemand de rest van het Manuscript vernietigt voordat wij de kans hebben om dat te ontdekken.'`Maar hoe kan de Peruaanse overheid denken dat ze straffeloos een belangrijk document kunnen vernietigen?' vroeg ik. `Dat doen ze dan wel in het geheim,' antwoordde hij. `Het officiële standpunt is dat het hele Manuscript niet bestaat.' `Maar volgens mij komt dan de hele wetenschappelijke wereld in opstand.'Hij keek me vastbesloten aan. `Dat komen we ook. Daarom ga ik naar Peru terug. Ik vertegenwoordig tien vooraanstaande wetenschappers, die allemaal eisen dat het oorspronkelijke manuscript gepubliceerd wordt. Ik heb een brief naar de betrokken diensthoofden van de Peruaanse overheid gestuurd met de mededeling dat ik kom en medewerking verwacht.'Ik begrijp het. Ik vraag me af hoe ze reageren.'Waarschijnlijk met ontkenningen. Maar in ieder geval is het een officieel begin.'

Hij draaide zich diep in gedachten om en ik keek weer uit het raampje. Omlaagkijkend drong tot me door dat de technologie van het vliegtuig waarin we zaten vier eeuwen vooruitgang vertegenwoordigde. We hadden veel geleerd over de manipulatie van de rijkdommen die we op aarde hadden aangetroffen. Hoeveel mensen, peinsde ik, hoeveel generaties waren nodig om de produkten en het begrip tot stand te brengen waardoor dit vliegtuig kon ontstaan? En hoeveel mensen richtten hun hele leven op maar één minuscuul aspect, op één klein stapje, zonder ooit hun hoofd boven die obsessie uit te steken? Op datzelfde moment leek het stuk geschiedenis dat Dobson en ik besproken hadden plotseling één geheel te worden. Ik zag het millennium duidelijk voor me alsof het een deel van mijn eigen levensgeschiedenis was. Duizend jaar geleden leefden we in een wereld waarin God en de menselijke spiritualiteit duidelijk omschreven waren. En toen waren we dat kwijtgeraakt, of liever gezegd: we hadden vastgesteld dat aan dat verhaal nog meer vastzat. Dus hadden we ontdekkingsreizigers uitgestuurd om de echte waarheid te vinden en daarover te rapporteren, en toen hun terugkeer te lang op zich liet wachten, raakten we geobsedeerd door een nieuw, wereldlijk doel; namelijk ons in de wereld vestigen en het er ons gemakkelijker maken.En we hadden ons inderdaad gevestigd. We ontdekten dat metaalertsen konden worden omgesmolten en in allerlei handige dingetjes te veranderen waren. We ontdekten energiebronnen. Eerst stoom, toen gas, elektriciteit en kernsplitsing. We systematiseerden het boerenbedrijf en de massaproduktie en bezaten nu enorme voorraden materiële goederen en reusachtige distributienetwerken. Dat alles werd aangedreven door de roep om vooruitgang, het verlangen van het individu om zijn eigen veiligheid en eigen doelen te scheppen - in afwachting van de waarheid. We hadden besloten voor onszelf en onze kinderen een gerieflijker en aangenamer leven te scheppen, en in het verloop van meer dan vierhonderd jaar had onze obsessie een wereld geschapen waar al het denkbare comfort produceerbaar was. Het probleem was dat onze obsessieve drang om de natuur te bedwingen en het ons makkelijker te maken, de natuurlijke systemen van de planeet had vervuild en op de rand van instorting had gebracht. Op deze weg konden we niet doorgaan.Dobson had gelijk. Het Tweede Inzicht zorgde dat ons nieuwe besef onvermijdelijk leek. In onze culturele doelstellingen naderden we een climax. We vervulden een gezamenlijke opdracht, en in die vervulling werd onze obsessie gebroken en ontwaakten we in een nieuw besef. Ik kon de vaart van de Moderne Tijd bijna zien vertragen terwijl we het einde van het millennium bereikten. Een vierhonderd jaar oude obsessie was in vervulling gegaan. We hadden de middelen voor de materiële veiligheid geschapen en leken nu klaar - of zelfs in de startblokken - te staan om te ontdekken waarom we dat gedaan hadden. Op de gezichten van de passagiers om me heen zag ik het bewijs van hun obsessie, maar meende ook hier en daar een

korte glimp van besef op te vangen. Hoeveel mensen, vroeg ik me af, hadden die toevalligheden al opgemerkt?Het vliegtuig ging schuin omlaaghangen en begon aan zijn afdaling. De steward meldde dat we straks in Lima zouden landen. Ik gaf Dobson de naam van mijn hotel en vroeg waar hij logeerde. Hij vertelde hoe zijn hotel heette en zei dat het maar een paar kilometer van het mijne lag.`Wat bent u van plan?' vroeg ik.`Daar heb ik over nagedacht,' zei hij. `Allereerst ga ik, denk ik, naar de Amerikaanse ambassade om te vertellen waarom ik hier ben. Je weet maar nooit.'`Goed idee.'`Daarna ga ik met zoveel mogelijk Peruaanse wetenschappers praten. Die van de universiteit van Lima hebben al tegen me gezegd dat ze niets van het Manuscript weten, maar er zijn ook andere wetenschappers, die aan allerlei ruïnes werken en misschien willen praten. En u? Hebt u plannen?'`Geen enkel,' antwoordde ik. `Vindt u het erg als ik met u meega?' `Volstrekt niet. Dat wilde ik juist voorstellen.'Toen het vliegtuig geland was, haalden we onze bagage op en maakten een afspraak voor later op de dag in Dobsons hotel. Ik liep in het afnemende schemerlicht naar buiten en wenkte een taxi. De lucht was droog en er stond een pittige wind.Toen de taxi wegreed, zag ik achter ons een andere taxi snel optrekken en zich toen een stukje laten terugzakken in het verkeer. De auto bleef ook na diverse bochten achter ons en op de achterbank kon ik één gestalte onderscheiden. Ik vroeg de chauffeur, die Engels sprak, niet rechtstreeks naar het hotel te gaan, maar een tijdje rond te rijden. Ik zei dat ik iets van de stad wilde zien. Aan dat verzoek voldeed hij zonder commentaar. De taxi bleef ons volgen. Wat had dit allemaal te betekenen?Toen we bij mijn hotel kwamen, zei ik tegen de chauffeur dat hij in de auto moest blijven. Ik deed het portier open en deed net of ik betaalde. De taxi die ons achtervolgde, parkeerde een eind achter ons. De man stapte uit en liep langzaam naar de ingang van het hotel.Ik sprong de auto weer in, sloeg het portier dicht en vroeg de chauffeur weg te rijden. Terwijl we wegscheurden, liep de man de straat op en keek ons na tot we uit het gezicht verdwenen waren. Ik zag het gezicht van de chauffeur in de achteruitkijkspiegel. Hij keek me aandachtig en verontrust aan. `Het spijt me,' zei ik. `Ik heb besloten een ander hotel te nemen.' Ik glimlachte moeizaam en gaf hem de naam van Dobsons hotel hoewel ik overwoog meteen weer naar het vliegveld terug te gaan om de eerste vlucht naar huis te nemen. Een half blok vóór onze bestemming vroeg ik de chauffeur te stoppen. `Wacht hier,' zei ik. `Ik ben zo terug.'De straten waren vol mensen, vooral Peruanen. Maar af en toe passeerde ik een

paar Amerikanen en Europeanen. De aanblik van toeristen gaf me op een of andere manier een veiliger gevoel. Toen ik vijftig meter van het hotel was, bleef ik staan. Er klopte iets niets. Plotseling klonken schoten en werd overal geschreeuwd. De menigte voor me liet zich op de grond vallen, waardoor ik het hele trottoir kon overzien. Dobson kwam met een wilde blik in paniek op me af rennen. Hij werd achtervolgd. Een van zijn achtervolgers schoot in de lucht en beval hem te blijven staan.Toen Dobson vlak bij me was, sloeg zijn blik om in herkenning. 'Rennen!' schreeuwde hij. `In godsnaam, rennen!' Ik draaide me om en liep doodsbang een steeg in. Aan de andere kant versperde een houten schutting me de weg. Toen ik die bereikte, sprong ik zo hoog mogelijk, pakte met mijn handen de bovenkant van de planken en zwaaide mijn rechterbeen eroverheen. Terwijl ik er ook mijn linkerbeen overheen trok en me aan de andere kant liet vallen, keek ik weer de steeg in. Dobson rende wanhopig. Opnieuw werd er geschoten. Hij struikelde en viel.Ik rende blindelings verder en sprong over hopen vuilnis en stapels kartonnen dozen. Even dacht ik achter me voetstappen te horen, maar ik durfde niet om te kijken. De steeg kwam uit op de volgende straat. Ook daar waren veel mensen, maar niemand leek in paniek. Toen ik de straat op liep, waagde ik met bonzend hart een blik achterom. Er was niemand. Haastig liep ik over het rechtertrottoir en pro-beerde in de menigte te verdwijnen. Waarom had Dobson zo gerend? Was hij vermoord?`Wacht even,' zei iemand hard fluisterend achter mijn linkerschouder. Ik begon te rennen, maar hij stak zijn hand uit en pakte mijn arm. `Wacht alstublieft even,' zei hij opnieuw. `Ik heb gezien wat er gebeurd is. Ik probeer u te helpen.'`Wie bent u?' vroeg ik bevend.`Wilson James,' zei hij. `Ik leg het straks wel uit. Eerst moeten we deze straten uit zien te komen.'Zijn stem en gedrag brachten mijn paniek tot bedaren en ik besloot hem te volgen. Een eind verderop in de straat liepen we een leerwinkel in. Hij knikte naar een man achter de toonbank en bracht me naar een muffe, ongebruikte kamer achterin. Hij deed de deur en de gordijnen dicht.Hij was al boven de zestig, hoewel hij veel jonger leek. Dat kwam misschien door een sprankeling in zijn ogen. Zijn huid was donkerbruin en zijn haar zwart. Hij leek van Peruaanse afstamming, maar zijn Engels klonk bijna Amerikaans. Hij had een lichtblauw T-shirt en een spijkerbroek aan. `Hier bent u wel even veilig,' zei hij. `Waarom zitten ze u achterna?'Ik antwoordde niet.`U bent hier vanwege het Manuscript, hè?' vroeg hij. `Hoe wist u dat'?

'Dat geldt ook voor de man die bij u was, neem ik aan.'`Ja. Hij heet Dobson. Hoe wist u dat we met z'n tweeën waren?'`Ik heb een kamer die uitkijkt op de steeg. Ik keek uit het raam toen ze u achternazaten.'`Hebben ze Dobson neergeschoten?' vroeg ik vol angst over het mogelijke antwoord.`Dat weet ik niet,' zei hij. `Dat kon ik niet zien. Maar toen ik zag dat u ontsnapt was, ben ik de achtertrap af gerend om u te onderscheppen. Ik dacht dat ik u misschien kon helpen.' `Waarom?'Even keek hij me aan alsof hij niet wist hoe hij mijn vraag moest beantwoorden. Toen werd zijn blik een en al warmte. `U begrijpt het vast niet, maar ik stond daar bij het raam en moest plotseling aan een oude vriend denken. Hij is nu dood, omdat hij vond dat de mensen iets over het Manuscript moesten weten. Toen ik zag wat er in de steeg gebeurde, had ik het gevoel dat ik u moest helpen.' Hij had gelijk: ik begreep het niet. Maar ik had het gevoel dat hij volstrekt eerlijk tegen me was. Ik wilde hem iets vragen, maar hij nam weer het woord.`Daar moeten we het later over hebben,' zei hij. `Eerst moeten we een veiliger plek vinden.'`Wacht even, Wilson,' zei ik. `Ik wil alleen maar terug naar huis. Hoe doe ik dat?'`Noem me maar Wil,' antwoordde hij. `Volgens mij moet je voorlopig uit de buurt van het vliegveld blijven. Als ze je nog steeds zoeken, controleren ze ook daar. Maar ik heb een paar vrienden buiten de stad. Daar kun je onderduiken. Er zijn diverse andere manieren om het land uit te komen. Als je klaar bent, zeggen ze wel waar je heen moet.'Hij deed de deur van de kamer. open en keek de winkel in. Toen liep hij de straat op en keek speurend rond. Toen hij terugkwam, gebaarde hij dat ik hem moest volgen. We liepen over straat en Wil wees naar een blauwe jeep. Toen we instapten, zag ik dat de achterbank met zorg was volgestouwd met voedsel en tenten en rugzakken, alsof we een lange tocht gingen maken.We reden zwijgend. Ik zat achterovergeleund op de passagiersplaats en probeerde na te denken. Mijn maag was verkrampt van angst. Dit had ik nooit verwacht. Stel dat ik gearresteerd werd en in een Peruaanse gevangenis werd gegooid. Of zonder omhaal vermoord werd? Ik moest alle mogelijkheden onder ogen zien. Ik had geen kleren, maar wel geld en één creditcard, en om een of andere reden had ik alle vertrouwen in Wil.`Wat hadden jij en - hoe heette hij ook weer? Dobson? - gedaan dat die mensen achter jullie aan zaten?' vroeg Wil plotseling.

`Helemaal niks, volgens mij,' antwoordde ik. `Ik heb Dobson in het vliegtuig leren kennen. Hij is historicus en kwam hierheen om het Manuscript officieel te onderzoeken. Hij vertegenwoordigt een groep wetenschappers.'Wil keek verrast. `Wist de regering van zijn komst?'`Ja. Hij had een paar ambtenaren geschreven dat hij hun medewerking wilde. Ik kan niet geloven dat ze hem wilden arresteren; hij had niet eens zijn kopieën bij zich.'`Heeft hij kopieën van het Manuscript?' `Alleen van de twee eerste inzichten.'`Ik had geen idee dat er in de Verenigde Staten kopieën waren. Hoe is hij daaraan gekomen?'`Bij een eerdere reis kreeg hij te horen dat een bepaalde priester dingen over het Manuscript wist. Hij kon hem niet vinden, maar vond wel de kopieën verstopt achter zijn huis.' Wil keek bedroefd. `José.'`Wie?' vroeg ik.`Dat is de vriend over wie ik je vertelde, de man die vermoord is. Hij wilde met alle geweld zoveel mogelijk mensen over het Manuscript vertellen.'`Wat is er met hem gebeurd?'`Hij is vermoord. Ik weet niet door wie. Ze vonden zijn lijk op kilometers afstand van zijn huis. Maar ik moet aannemen dat het zijn vijanden zijn geweest.'`De regering?'`Sommige mensen in de regering of in de Kerk.' `Durft de Kerk zover te gaan?'`Misschien. De Kerk verzet zich heimelijk tegen het Manuscript. Een paar priesters begrijpen het document en verdedigen het in het geheim, maar ze moeten heel voorzichtig zijn. José praatte er openlijk over tegen iedereen die het horen wilde. Al maanden voor zijn dood waarschuwde ik hem dat hij subtieler moest zijn en geen kopieën moest geven aan iedereen die langskwam. Hij zei dat hij deed wat hij naar zijn overtuiging doen moest.'Hoe is het Manuscript eigenlijk ontdekt?' vroeg ik.Het is drie jaar geleden voor het eerst vertaald. Niemand weet wanneer het ontdekt is. We denken dat het origineel jarenlang rondzwierf onder de Indianen, tot José het vond. Alleen hij wist het vertaald te krijgen. Maar zodra de Kerk ontdekte wat het Manuscript inhield, probeerden ze het natuurlijk totaal in de doofpot te stoppen. Nu hebben we alleen nog maar kopieën. Ik denk dat ze het origineel vernietigd hebben.'Wil was oostwaarts de stad uitgegaan, en nu reden we over een smalle tweebaansweg door een overvloedig geïrrigeerd gebied. We passeerden allerlei hutjes van planken en toen een groot stuk weidegrond met een dure omheining.

`Heeft Dobson je iets over de eerste twee inzichten verteld?' vroeg Wil.`Alleen over het tweede,' antwoordde ik. `Een vriendin van me vertelde me over het Eerste Inzicht. Zij heeft bij een andere gelegenheid met een priester gepraat. Met José, denk ik.' `Begrijp je die twee inzichten?'`Ik denk van wel.'`Begrijp je dat toevallige ontmoetingen vaak een diepere betekenis hebben?'`Zo te zien,' zei ik, `bestaat deze hele reis uit het ene toeval na het andere.'`Dat begint zodra je waakzaam wordt en bent aangesloten op de energie.'`Aangesloten?'Wil glimlachte. `Dat wordt verderop in het Manuscript genoemd.' `Daar wil ik graag iets over horen,' zei ik.`Daarover praten we straks,' zei hij, en duidde met een knikje aan dat hij de auto een grindpad op liet rijden. Dertig meter verderop stond een bescheiden houten huis. Wil reed naar een grote boom rechts van het huis en parkeerde eronder.`Mijn vriend werkt voor de eigenaar van het grote landbouwbedrijf dat de meeste grond hier in de buurt bezit,' zei hij, `en dat stelt ook dit huis ter beschikking. Die man is heel machtig en een geheime aanhanger van het Manuscript. Hier ben je veilig.'Op de veranda ging een licht aan. Een korte, gedrongen man-zo te zien een Peruaan-rende met een brede glimlach naar buiten en zei heel geestdriftig iets in het Spaans. Toen hij de jeep bereikte, sloeg hij Wil door het open raampje op zijn schouder en wierp een opgewekte blik op mij. Wil vroeg hem Engels te praten en stelde ons toen aan elkaar voor.`Hij heeft een beetje hulp nodig,' zei Wil tegen de man. `Hij wil naar de Verenigde Staten terug maar zal heel voorzichtig moeten zijn. Ik denk dat ik hem maar bij jou achterlaat.'De man keek Wil aandachtig aan. `Jij gaat zeker weer achter het Negende Inzicht aan, hè?' vroeg hij.`Ja,' zei Wil, die uit de jeep stapte.Ik deed mijn portier open en liep rond de auto. Wil en zijn vriend wandelden al pratend naar het huis, maar ik kon hen niet verstaan. Toen ik bij hen in de buurt kwam, zei de man: `Ik begin aan de voorbereidingen,' en liep weg. Wil draaide zich naar me om. `Wat bedoelde hij,' vroeg ik, `toen hij over het Negende Inzicht begon?'`Een deel van het Manuscript is nooit gevonden. In de oorspronkelijke tekst stonden acht inzichten, maar het laatste, het Negende, werd erin genoemd. Al veel mensen hebben ernaar gezocht.' `Weet jij waar het is?'`Nee, niet echt.'Hoe kun je het dan vinden?'

Wil glimlachte. `Net zoals José de eerste acht vond. Net zoals jij de eerste twee vond en toen mij tegen het lijf liep. Als iemand genoeg energie kan opbouwen en zich daarop aansluit, gaat het ene toeval zich aan het andere rijgen.'`Zeg hoe ik dat moet doen,' zei ik. `Welk inzicht is dat?'Wil keek me aan alsof hij mijn begripsniveau taxeerde. `Hoe je je moet aansluiten is niet één inzicht, maar omvat ze allemaal. Weetje nog dat het Tweede Inzicht beschrijft dat ontdekkingsreizigers zouden worden uitgestuurd om met behulp van de wetenschappelijke methode de betekenis van het menselijk leven op deze planeet te ontdekken?Maar dat die misschien niet direct zouden terugkomen?' `Ja.'`Nou, de rest van de inzichten bevat de antwoorden die uiteindelijk wél terugkomen. Maar die komen niet van de officiële wetenschap. De antwoorden waar ik het over heb, komen uit vele verschillende terreinen van onderzoek. De resultaten van de natuurkunde, de psychologie, de mystiek en de godsdienst komen allemaal samen in een nieuwe synthese, gebaseerd op de waarneming van het toeval. We leren gedetailleerd wat die toevalligheden betekenen en hoe ze werken, en al doende bouwen we met het ene inzicht na het andere een hele nieuwe wereldvisie op.'`Dan wil ik alle acht inzichten weten,' zei ik. `Kun je ze me uitleggen voordat je vertrekt?'`Ik heb ontdekt dat dat zo niet werkt. Je moet ze allemaal op een verschillende manier ontdekken.'`Hoe?'`Dat gebeurt gewoon. Het werkt niet als ik je ze gewoon vertel. Dan heb je over alle acht misschien wel de informatie, maar nog niet het inzicht. Je moet ze in de loop van je eigen leven ontdekken.' We staarden elkaar zwijgend aan. Wil glimlachte. Als ik met hem praatte, voelde ik me ongelooflijk levend. `Waarom ga je nu achter het Negende Inzicht aan?' vroeg ik. `Dit is het juiste moment. Ik ben hier gids geweest, ik ken het gebied en ik begrijp alle acht inzichten. Toen ik bij mijn raam boven de steeg stond en aan José dacht, had ik al besloten om nog één keer naar het noorden te gaan. Daar ergens is het Negende Inzicht. Dat weet ik. En ik word er niet jonger op. Bovendien heb ik voor mijn geestesoog gezien dat ik het vond en bereikte wat erin staat. Ik weet dat het Negende Inzicht belangrijker is dan de andere. Het plaatst alle andere in perspectief en vertelt het ware doel van het leven.' Plotseling zweeg hij en begon ernstig te kijken. `Ik had al een halfuur geleden willen vertrekken, maar ik had het knagende gevoel dat ik iets vergeten was.' Hij zweeg opnieuw. `Precies toen jij opdook.' We keken elkaar een hele tijd aan.

`Denk jij dat ik eigenlijk met je mee moet?' vroeg ik. `Wat denk jij?'`Ik weet het niet,' zei ik onzeker. Ik voelde me verward. Het verloop van mijn reis naar Peru schoot in een flits door me heen: Charlene, Dobson, en nu Wil. Ik was vanuit een lichte nieuwsgierigheid naar Peru gekomen, maar moest nu plotseling onderduiken: een vluchteling tegen wil en dank die niet eens wist wie zijn achtervolgers waren. En het vreemdste van alles was nog dat ik me op dit moment helemaal niet doodsbang of in een toestand van totale paniek voelde. Ik was opgewonden. Eigenlijk moest ik al mijn slimheid en instincten bijeenrapen om weer thuis te komen, maar wat ik echt wilde, was meegaan met Wil-naar iets dat onbewistbaar gevaarlijker was. Al mijn mogelijkheden overwegend besefte ik dat ik eigenlijk geen keus had. Het Tweede Inzicht had de terugweg naar mijn oude obsessies afgesneden. Als ik geestelijk wakker wilde blijven, moest ik voorwaarts.`Ik ben van plan hier vannacht te blijven,' zei Wil. `Je hebt dus tot morgenochtend om te beslissen.'`Ik heb al besloten,' zei ik. `Ik ga mee.'

Een kwestie van energie

We stonden bij zonsopgang op en reden de hele morgen vrijwel in stilte naar het oosten. Al aan het begin had Wil gezegd dat we dwars over de Andes zouden rijden naar wat hij het Hoge Oerwoud noemde, een gebied dat uit beboste heuvels en plateaus bestond, maar veel meer had hij niet gezegd. Ik had hem van alles gevraagd over zijn achtergrond en waar we heengingen, maar hij had me beleefd afgescheept en liet doorschemeren dat hij zich op het rijden wilde concentreren. Ten slotte hield ik op met praten en keek in plaats daarvan aandachtig naar het landschap. Het uitzicht vanaf de bergtoppen was verbijsterend.Toen we rond het middaguur de laatste torenhoge bergrug bereikten, stopten we bij een uitkijkpunt om in de jeep een paar boterhammen te eten en naar het brede, kale dal voor ons uit te kijken. Aan de andere kant van het dal waren lagere, weelderig begroeide heuvels. Onder het eten zei Wil dat we de nacht gingen doorbrengen in Casa Viciente, een oud, negentiende-eeuws landhuis dat vroeger eigendom van de Spaanse katholieke Kerk was geweest. Viciente was nu van een vriend van hem, legde hij uit, en functioneerde als centrum voor zakelijke en wetenschappelijke conferenties.Met alleen die korte uitleg reden we weer zwijgend verder. Een uur later kwamen we op Viciente aan. We reden door een poort van steen en ijzer het landgoed op en vervolgden onze weg over een smal grindpad naar het noordoosten. Opnieuw stelde ik een paar voorzichtige vragen over Viciente en waarom we hier waren, maar

opnieuw weerde Wil mijn gevraag af, en zei ditmaal met zoveel woorden dat ik om me heen moest kijken.De schoonheid van Viciente trof me onmiddellijk. We waren door kleurige weiden en boomgaarden omringd en het gras leek ongewoon groen en gezond. Het groeide zelfs heel dicht onder de enorme eiken die met een meter of dertig tussenruimte over de weilanden verspreid stonden. Iets aan die bomen trok me enorm aan, maar ik kon niet goed benoemen wat dat was.Na een kilometer of anderhalf boog de weg naar het oosten af en begon te stijgen. Boven op de heuvel stond het huis: een groot gebouw van balken en grijze steen in Spaanse stijl. Zo te zien waren er minstens vijftig kamers; een lange, beschutte veranda besloeg de hele zuidelijke muur. Op het terrein rond het huis stonden nog meer enorme eiken en er waren bloembedden met exotische planten. De paden waren afgezet met oogverblindende bloemen en varens. Groepen mensen praatten ontspannen op de veranda en tussen de bomen. Toen we uit de auto stapten, bleef Wil even staan en nam de omgeving in zich op. Voorbij het huis daalde de grond geleidelijk naar het oosten en veranderde in een vlakte met weilanden en bossen. In de verte was een andere, blauwig-paarse heuvelrug te zien. `Ik denk dat ik maar 's naar binnen ga en voor kamers zorg,' zei Wil. `Waarom blijf je hier niet even rondkijken. Ik weet zeker dat je het hier mooi zult vinden.'`Daar kun je donder op zeggen,' zei ik.Bij het weglopen draaide hij zich om en keek me aan. `Vergeet niet de proeftuinen te bekijken. We zien elkaar weer bij het avondeten.'Wil liet me kennelijk, met een bepaalde bedoeling alleen, maar dat kon me niet schelen. Ik voelde me fantastisch en niet in het minst ongerust. Wil had me al verteld dat Viciente heel wat toeristendollars het land in bracht en dat de overheid zich daarom altijd op afstand hield, ook al werd hier veel over het Manuscript gepraat. Allerlei grote bomen en een kronkelpad naar het zuiden lokten me aan en dus liep ik die kant op. Toen ik de bomen bereikte, zag ik dat het pad onder een ijzeren poortje doorging en via verscheidene stenen treden omlaag op een weiland vol wilde bloemen uitkwam. In de verte zag ik een of andere boomgaard, een beekje en nog meer bos. Ik bleef bij de poort staan, haalde meermaals diep adem en bewonderde de schoonheid beneden me.`Prachtig, hè?' zei een stem achter me.Ik draaide me snel om. Een vrouw van ver in de dertig met een rugzak om stond achter me.`Dat is het zeker,' zei ik. `Zoiets als dit heb ik nooit eerder gezien.' Even keken we uit over de open velden en de waterval van tropische planten in de terrasbedden links en rechts van ons, en toen vroeg ik: `Weet u toevallig waar de proeftuinen zijn?'Natuurlijk,' zei ze. `Daar ga ik zelf ook naar toe. Ik wijs de weg wel.'

We stelden ons aan elkaar voor, liepen de treden af en kwamen op het uitgesleten pad naar het zuiden terecht. Ze heette Sarah Lorner, had zandkleurig haar en blauwe ogen, en als ze zich niet zo ernstig gedroeg, zou je haar meisjesachtig hebben genoemd. We liepen minutenlang zwijgend verder.`Ben je hier voor het eerst?' vroeg ze.`Inderdaad,' antwoordde ik. `Ik weet nauwelijks iets over deze plek.' `Nou, ik ben hier met enige onderbrekingen al bijna eenjaar en kan je dus wel iets vertellen. Een jaar of twintig geleden werd dit landgoed populair als een soort internationaal wetenschappelijk trefpunt. Allerlei wetenschappelijke organisaties hadden hier vergaderingen, vooral biologen en natuurkundigen. Maar een paar jaar geleden...' Ze aarzelde even en keek me aan. `Heb je weleens gehoord over het Manuscript dat hier in Peru is ontdekt?' `Ja, inderdaad,' zei ik. `Ze hebben me de twee eerste inzichten verteld.' Ik wilde haar vertellen hoezeer het document me fascineerde, maar beheerste me en vroeg me af of ik haar volledig kon vertrouwen. `Dat vermoedde ik al,' zei ze. `Je leek je te goed te doen aan de energie hier.'We staken een houten brug over de beek over. `Wat voor energie?' vroeg ik.Ze bleef staan en leunde met haar rug tegen de brugleuning. `Weet je iets over het Derde Inzicht?'`Niets.'`Dat beschrijft een nieuw begrip van de materiële wereld. Het vertelt dat de mensen een voorheen onzichtbaar soort energie zullen leren waarnemen. Het huis is een verzamelpunt geworden van wetenschappers die dat verschijnsel graag bestuderen en bediscussiëren.' `Wetenschappers vinden die energie dus echt?' vroeg ik.Ze draaide zich om en wilde verder de brug over lopen. `Maar een paar,' zei ze, `en we hebben het nogal zwaar te verduren.' `Jij bent wetenschapper?'`Ik geef natuurkunde op een klein college in Maine.''Waarom zijn de meeste wetenschappers het dan niet met je eens?' Ze zweeg even alsof ze nadacht. `Daarvoor moet je de geschiedenis van de wetenschap begrijpen,' zei ze, en keek me aan alsof ze zich afvroeg of ik dieper op het onderwerp wilde ingaan. Ik knikte bevestigend.`Denk maar even aan het Tweede Inzicht. Na de ondergang van de middeleeuwse wereldopvatting beseften wij in het Westen plotseling dat we in een volstrekt onbekend universum leefden. Als we de aard van dit universum wilden leren begrijpen, moesten we op een of andere manier de feiten scheiden van het bijgeloof. In dit opzicht namen wij, wetenschappers, een houding aan die bekendstaat als "wetenschappelijke scepsis", die kort gezegd betrouwbare bewijzen

vraagt voor elke nieuwe bewering over hoe de wereld werkt. Vroeger geloofden we alles; nu wilden we zichtbare, tastbare bewijzen. Elke gedachte die niet op een materiële manier te bewijzen viel, werd systematisch verworpen. En God weet dat die houding ons bij voor de hand liggen-de natuurverschijnselen van dienst is geweest: bij stenen en lichamen en bomen, dingen die iedereen kan waarnemen, hoe sceptisch hij ook is. We gingen snel op pad, benoemden elk deel van de materiële wereld en probeerden te ontdekken waarom het universum op juist deze manier werkt. Ten slotte concludeerden we dat alles wat in de natuur gebeurt, aan een of andere natuurwet gehoorzaamt en dat elke gebeurtenis een directe materiële en begrijpelijke reden heeft.' Ze glimlachte veelbetekenend naar me. `De wetenschappers zijn in veel opzichten niet veel anders geweest dan de anderen in deze periode, snap je. Samen met ieder ander besloten we de plek waar we nu eenmaal waren, aan ons te onderwerpen. We wilden een begrip van het universum tot stand brengen waarin de wereld veilig en beheersbaar leek, en de sceptische houding hield ons gericht op concrete problemen opdat ons bestaan wat minder moeilijk zou lijken.' Vanaf de brug hadden we het kronkelpad gevolgd door een kleine wei, en hier stonden de bomen weer dichter opeen. `Met die houding,' vervolgde ze, `haalde de wetenschap stelselmatig het onzekere en esoterische uit de wereld weg. We concludeerden zoals Isaac Newton dat het universum altijd net als een enorme machine op een voorspelbare manier werkt, want lange tijd was dat het enige dat we bewijzen konden. Gebeurtenissen die gelijktijdig met andere plaatsvonden maar geen oorzakelijk verband hielden, werden toeval genoemd. Toen vonden twee onderzoeken plaats die onze ogen weer openden voor het mysterie in het universum. De laatste decennia is veel geschreven over de revolutie in de natuurkunde, maar de veranderingen komen eigenlijk voort uit twee ontdekkingen: die van de quantummechanica en die van Albert Einstein. Einsteins levenswerk was aantonen dat wat wij als harde materie waarnemen, grotendeels lege ruimte is met een energiepatroon erdoorheen. Dat geldt ook voor onszelf. En de quantummechanica heeft aangetoond op welke verbijsterende resultaten we stuiten als we die energiepatronen op steeds diepere niveaus bekijken. Uit experimenten is bijvoorbeeld het volgende gebleken: als je die energie in kleine stukjes uiteen laat vallen, in de zogenoemde elementaire deeltjes, en dan gaat kijken hoe ze zich gedragen, dan blijkt de observatie zelf de resultaten te veranderen - alsof die elementaire deeltjes beïnvloed worden door wat de toekijker verwacht. Dat geldt zelfs als die deeltjes daarvoor moeten opduiken op plaatsen waar ze niet kunnen zijn op grond van de wetten van het universum zoals wij die kennen: op twee plaatsen tegelijk, voor- en achteruit in de tijd, dat soort dingen.'

Ze bleef staan en keek me opnieuw aan. `Met andere woorden: de basismaterie van het universum lijkt in de grond van de zaak een soort pure energie waaraan de menselijke bedoeling vorm kan geven op een manier die ons oude, mechanistische model van het universum tart-alsof onze verwachting zelf zorgt dat onze energie de wereld instroomt en andere energiesystemen beïnvloedt. Wat natuurlijk precies de opvatting is waartoe het Derde Inzicht leidt.'Ze schudde haar hoofd. `Helaas nemen de meeste geleerden die gedachte niet serieus. Ze blijven liever sceptisch en wachten of we het bewijzen kunnen.'`Hé, Sarah, we zijn hier,' riep een zwakke stem uit de verte. Een meter of vijftig rechts van ons zagen we door de bomen iemand zwaaien. Sarah keek me aan. `Ik moet even met die mensen praten. Ik heb een vertaling van het Derde Inzicht bij me. Als je wilt, zoek een plekje en ga er wat in lezen tot ik terugkom.'`Heel graag,' zei ik.Ze haalde een map uit haar rugzak, gaf die aan mij en liep weg. Ik pakte de map aan en zocht een plekje om te gaan zitten. De bosgrond stond hier vol struiken en was een beetje vochtig, maar naar het oosten werd het hoger. Daar leek een heuveltje te zijn. Ik besloot die kant op te lopen en een stuk droge grond te zoeken. Boven aan de helling bleef ik vol ontzag staan. Ook hier was het uitzicht ongelooflijk mooi. De knoestige eiken stonden een meter of vijftien uit elkaar en hun brede ledematen leken bovenin helemaal te vergroeien, zodat een soort gewelf ontstond. Op de grond groeiden tropische planten tot zo'n anderhalve meter hoogte en hun bladeren waren soms wel vijftien centimeter breed. Tussen die planten stonden grote varens en met witte bloemen beladen struiken. Ik vond een droog plekje en ging zitten. Ik rook muffe bladeren en de verrukkelijk geurende bloemen.Ik maakte de map open en vond het begin van de vertaling. Een korte inleiding legde uit dat het Derde Inzicht een herzien begrip van het materiële universum biedt. De bewoordingen ervan leken sterk op Sarahs samenvatting. Ergens tegen het einde van het tweede millennium, luidde de voorspelling, zouden de mensen een nieuwe energie ontdekken die uitstraalde van en de grondslag vormde voor alle dingen, ook onszelf.Ik bepeinsde die gedachte even en las toen iets dat me fascineerde: volgens het Manuscript begint de menselijke waarneming van die energie met een intenser gevoel voor schoonheid. Terwijl ik daarover nadacht, trok het geluid van iemand die beneden op het pad liep, mijn aandacht. Ik zag Sarah op hetzelfde moment dat zij naar het heuveltje keek en mij zag.`Het is hier zo fantastisch,' zei ze, toen ze me bereikte. `Heb je dat stuk over de waarneming van schoonheid al gelezen?' `Ja,' zei ik, `maar ik weet niet goed wat het betekent.'`Verderop in het Manuscript,' zei ze, `wordt dat gedetailleerder uitgelegd, maar ik zal het kort samenvatten. De waarneming van schoonheid is een soort barometer

die aan iedereen verraadt hoe dicht we de waarneming van die energie genaderd zijn. Dat is duidelijk, want als je die energie eenmaal ziet, besef je dat die in hetzelfde continuum zit als schoonheid.'`Dat klinkt alsof je die gezien hebt,' zei ik.Ze keek me zonder enige verlegenheid aan. `Ja, dat klopt, maar allereerst heb ik een dieper gevoel voor schoonheid ontwikkeld.' `Maar hoe kan dat dan? Is schoonheid dan niet betrekkelijk?'Ze schudde haar hoofd. `Misschien ervaart iedereen iets anders als "mooi", maar de kenmerken die we aan mooie dingen toekennen, zijn vergelijkbaar. Ga maar na. Als wij iets opvallend mooi vinden, vertoont het een duidelijker aanwezigheid, een scherpere vorm en een levendiger kleur, hè? Het treedt naar voren. Het glanst. Het lijkt bijna iriserend vergeleken met de saaiheid van minder aantrekkelijke dingen.'Ik knikte.`Kijk maar om je heen,' vervolgde ze. `Ik weet dat je betoverd bent door deze plek, want dat zijn we allemaal. Alles springt gewoon op je af. De kleuren en vormen lijken vergroot. Welnu, het volgende waarnemingsniveau is dat je rond alles een energieveld ziet hangen.'Ik had kennelijk verbijsterd gekeken, want ze begon te lachen maar zei toen doodernstig: `Misschien moeten we maar eens naar de tuinen gaan. Die liggen ruim een halve kilometer verder naar het zuiden. Volgens mij vind je ze interessant.'Ik bedankte haar voor het feit dat ze de tijd nam om een volmaakt vreemde het Manuscript uit te leggen en me op Viciente rond te leiden.Ze haalde haar schouders op. `Volgens mij sta je sympathiek tegenover wat we hier doen,' zei ze. `En we weten allemaal dat we hier een PR-campagne voeren. Als we verder willen met dit onderzoek, moeten we het in de Verenigde Staten en elders aan de grote klok hangen. De plaatselijke autoriteiten lijken niet al te dol op ons.'Plotseling riep iemand achter ons: `Een ogenblikje alstublieft!' We draaiden ons om en zagen drie mannen snel over het pad naar ons toe lopen. Allemaal waren ze eind veertig en stijlvol gekleed. `Kan iemand van u me vertellen waar de proeftuinen zijn?' vroeg de langste van de drie.`Kunt u mij vertellen wat u hier komt doen?' vroeg Sarah op haar beurt.`Mijn collega's en ik hebben toestemming van de eigenaar om de tuinen te bekijken en met iemand te praten over het zogenaamde onderzoek dat hier wordt gedaan. Wij zijn van de universiteit van Peru.' `Zo te horen bent u het niet met onze bevindingen eens,' zei Sarah glimlachend. Ze probeerde kennelijk een lichte toets aan te slaan. `Allerminst,' zei een van de andere mannen. `Volgens ons is het belachelijk om te stellen dat je tegenwoordig een soort geheimzinnige energie kunt zien die nooit eerder is waargenomen.'

`Hebt u die weleens probéren te zien?' vroeg Sarah. De man negeerde dat en vroeg opnieuw: `Kunt u de weg wijzen naar de tuinen?'`Natuurlijk,' zei Sarah. `Een meter of honderd verderop ziet u een pad naar het oosten. Als u dat opgaat, vindt u ze een halve kilometer verderop vanzelf.'`Dank u,' zei de lange man, en ze liepen haastig weg. `Je hebt ze de verkeerde kant op gestuurd,' zei ik.`Niet echt,' antwoordde ze. `Daar in de buurt zijn andere tuinen. En de mensen daar zijn meer bereid om met dit soort sceptici te praten. Af en toe krijgen we dit soort mensen over de vloer, niet alleen geleerden maar ook nieuwsgierigen, mensen die niet het minste begrip hebben voor wat we hier doen... en dat onderstreept het probleem dat aan het wetenschappelijk begrijpen inherent is.' `Wat bedoel je?' vroeg ik.`Zoals ik daarnet al zei, werkte die oude, sceptische houding uitstekend bij het onderzoek van de meer zichtbare en tastbare natuurverschijnselen, zoals bomen of zonneschijn of onweer. Maar er is een andere, subtielere groep waarneembare verschijnselen die je pas kunt bestuderen - en waarvan je zelfs pas weet dat ze bestaan-als je je scepsis even opzij zet of opheft en ze op alle mogelijke manieren probeert waar te nemen. Zodra je dat kunt, keer je weer naar je strenge studie terug.'`Interessant,' zei ik.Voor ons uit eindigde het bos, en ik zag tientallen lapjes bebouwde grond waarop allemaal verschillende soorten planten groeiden. De meeste leken voor consumptie bestemd: alles van bananen tot spinazie. Langs de oostrand van elk stuk grond liep een breed grindpad noordwaarts naar wat eruitzag als een openbare weg. Langs het pad stonden op regelmatige afstanden drie metalen bijgebouwen, en bij allemaal waren vier of vijf mensen aan het werk. `Ik zie een paar vrienden van me,' zei Sarah, en wees naar het dichtstbijzijnde gebouw. `Laten we er even naar toe gaan. Ik wil je graag aan hen voorstellen.'Sarah liet me kennismaken met drie mannen en één vrouw, die allemaal aan onderzoek bezig waren. De mannen praatten even met me, verontschuldigden zich en gingen weer aan het werk, maar de vrouw-een biologe die Marjorie heette-leek tijd te hebben om te praten.Ik richtte me tot haar. `Wat onderzoeken jullie hier precies?' Die vraag leek haar te overvallen, maar ze glimlachte en antwoordde toen:`Ik weet niet precies waar ik beginnen moet,' zei ze. `Zegt het Manuscript je iets?'`De eerste paar stukken,' zei ik. `Ik ben net aan het Derde Inzicht begonnen.'`Dat is precies waar het hier om gaat. Ga mee, ik laat het je wel zien.' Ze gebaarde me haar te volgen en we liepen rond het metalen gebouw naar een veld met bonen. Ze zagen er ongewoon gezond uit, zonder dode bladeren of zichtbare schade door insekten. De planten groeiden in wat een humusrijke, bijna luchtige grond leek, en

elke plant stond op een zorgvuldig berekende afstand van de ander. De stengel en bladeren van de ene plant groeiden tot dicht in de buurt van de volgende, maar ze raakten elkaar nooit. Ze wees naar de dichtstbijzijnde plant. `We proberen deze planten als energiesystemen te beschouwen en denken aan alles wat ze nodig hebben om te gedijen: bodem, voedingsstoffen, vocht, licht. We hebben ontdekt dat het totale ecosysteem rond elke plant inderdaad een levend systeem, een organisme is. En de gezondheid van alle delen draagt bij tot de gezondheid van het geheel.'Ze aarzelde even en zei toen: `Waar het om gaat is het volgende: toen we eenmaal over de energierelaties rond de plant dachten, begonnen we verbazingwekkende resultaten te zien. De planten bij ons onderzoek waren niet duidelijk groter, maar naar de maatstaven van de voedingsleer wel voedzamer.'`Hoe hebben jullie dat gemeten?'`Ze bevatten meer eiwitten, koolhydraten, vitamines en mineralen.' Ze keek me vol verwachting aan. `Maar dat was niet het verbazendste! We ontdekten dat de planten die de meest gerichte menselijke aandacht hadden gehad, nog rijker aan voedingsmiddelen waren.' `Wat voor soort aandacht?' vroeg ik.`Je weet wel,' zei ze, `van alles doen met de aarde eromheen, elke dag komen kijken; dat soort dingen. We hebben een experiment met een controlegroep gedaan: sommige kregen bijzondere aandacht, andere niet, en onze uitkomst werd bevestigd. Bovendien,' vervolgde ze, 'verbreedden we het uitgangspunt en lieten we een onderzoeker de planten niet alleen aandacht geven maar lieten hem ze ook in feite vragen om sterker te worden. Die ging echt bij ze zitten en richtte al zijn aandacht en zorg op hun groei.'`En werden ze sterker?'`Significant, en ze groeiden ook sneller.'`Dat is ongelooflijk.'`Ja, dat is het...' Haar stem stierf weg toen ze een oudere man, zo te zien in de zestig, op ons af zag komen. `De man die daar aankomt, is microvoedingsdeskundige,' zei ze zachtjes. `Hij kwam hier een jaar geleden voor het eerst en nam meteen eenjaar verlof van de universiteit van de staat Washington. Hij heet professor Hains. Hij heeft een paar fantastische onderzoeken gedaan.' Bij zijn aankomst werd ik voorgesteld. Hij was een sterk uitziende man en had zwart haar met strepen grijs bij de slapen. Na enige aandrang van Marjorie begon hij zijn onderzoek samen te vatten. Hij stelde vooral belang, vertelde hij, in de werking van de organen, met name in hoeverre die beïnvloed werden door de kwaliteit van het voedsel. Dat werd met uiterst verfijnde bloedproeven gemeten. Bijzonder interessant vond hij de uitkomsten van een speciaal onderzoek waaruit bleek dat de voedzame planten van het soort dat op

Viciente groeide, de doeltreffende werking van het lichaam sterk vergrootten-zelfs veel sterker dan redelijkerwijs mocht worden verwacht van de voedingsstoffen zelf, uitgaande van wat we weten over hun werking in het menselijk lichaam. Iets dat aan de structuur van deze planten inherent was, had een nog steeds niet verklaard effect. Ik keek naar Marjorie en vroeg: `Maar heeft die gerichte aandacht deze planten dan iets gegeven dat op zijn beurt de menselijke kracht bevordert als ze worden opgegeten? Is dat de energie die in het Manuscript wordt genoemd?'Marjorie keek de professor aan. Hij glimlachte vaag. `Dat weet ik nog niet,' zei hij.Ik vroeg hem naar het onderzoek dat hij nog van plan was. Hij legde uit dat hij een replica van deze tuin in de staat Washington wilde aanleggen en lange-termijnonderzoek beginnen om te kijken of mensen die deze planten aten, meer energie vertoonden of langer gezond bleven. Terwijl hij stond te praten, wierp ik onwillekeurig af en toe een blik op Marjorie. Ik vond haar ineens buitengewoon mooi. Zelfs in haar wijde broek en T-shirt leek haar lichaam lang en slank. Haar ogen en haar waren donkerbruin en haar haar viel in geleidelijk dunnere krullen rond haar gezicht.Ik voelde een sterke lichamelijke aantrekkingskracht, maar op het moment dat ik me daarvan bewust werd, draaide ze zich om, keek me recht aan en deed een stap achteruit.'Ik heb een afspraak met iemand,' zei ze. `Misschien zie ik je straks nog.' Ze nam afscheid van Hains, keek me verlegen aan en liep langs het metalen gebouw het pad af. Na nog een paar minuten praten wenste ik de professor het beste en liep terug naar de plek waar Sarah stond. Ze stond aandachtig met een van de andere onderzoekers te praten, maar volgde me bij mijn nadering met haar ogen. `Iets ont-dekt?' vroeg ze.'Ja,' zei ik afwezig. 'Zo te horen doen ze hier interessante dingen.' Ik keek naar de grond toen ze vroeg: `Waar is Marjorie heen?' Toen ik opkeek, zag ik haar vermaakt kijken. 'Ze zei dat ze een afspraak had.'`Heb je haar verjaagd?' vroeg ze glimlachend.Ik lachte. `Dat zal wel. Maar ik heb geen woord gezegd.'`Dat hoefde ook niet,' zei ze. `Marjorie nam een verandering in je veld waar. Die was nogal opvallend. Ik kon het van hier af zien.' `Een verandering in mijn wat?''In het energieveld rond je lichaam. De meesten van ons hebben dat leren zien, in ieder geval in een bepaald licht. Als iemand seksuele gedachten heeft, gaat zijn energieveld op een bepaalde manier tollen en reikt letterlijk naar degene die het doelwit is.' Dit leek me totale waanzin, maar voordat ik iets kon zeggen, werden we afgeleid doordat diverse mensen het gebouw uit kwamen.

'Tijd voor de energieprojecties,' zei Sarah. 'Die wil je vast graag zien. We liepen achter vier jongemannen, kennelijk studenten, naar een maïsveld. Toen we dichterbij kwamen, zag ik dat het veld eigenlijk uit twee kleinere velden bestond, allebei van een meter of drie in het vierkant. Op het ene stond de maïs ongeveer zestig centimeter hoog, op het andere minder dan vijfenveertig. De vier mannen liepen naar de hoge maïs en gingen elk op een hoek van het veldje zitten met hun gezicht naar het midden. Als op bevel leken ze allemaal hun blik op de planten te richten. Het was laat in de middag, de zon scheen van achter me en baadde het veldje in een zacht, amberkleurig licht, maar de bossen in de verte bleven donker. Het maïsveldje en de studenten waren afgetekend tegen een bijna zwarte achtergrond. Sarah stond naast me. 'Dit is perfect!' zei ze. `Kijk! Kun je dat zien?' 'Wat?''Ze projecteren hun energie op de planten.'Ik keek aandachtig naar het tafereel, maar zag niets bijzonders. 'Ik zie niets,' zei ik.'Ga dan wat lager op je hurken zitten,' zei Sarah, 'en richt je aandacht op de ruimte tussen de mensen en de planten.' Even dacht ik dat ik licht zag flikkeren, maar concludeerde dat dat gewoon een nabeeld of gezichtsbedrog was. Ik probeerde nog een paar maal iets te zien, maar gaf het toen op. "t Lukt niet,' zei ik, terwijl ik opstond.Sarah klopte me op mijn schouder. `Maak je maar geen zorgen. De eerste keer is altijd de moeilijkste. Meestal moet je eerst wat experimenteren met de manier waarop je je blik richt.' Een van de mensen die aan het mediteren waren, wierp een blik op ons en legde zijn vinger op zijn lippen, en we liepen dus weer naar het gebouw.`Blijf je nog lang op Viciente?' vroeg Sarah.`Waarschijnlijk niet,' zei ik. 'Ik ben hier samen met iemand die het laatste deel van het Manuscript zoekt.' Ze keek verrast. 'Ik dacht dat we alles al hadden. Maar goed, dat soort dingen weet ik nooit. Ik ga zo op in het deel dat met mijn werk te maken heeft, dat ik van de rest niet veel gelezen heb.' Onwillekeurig reikte ik naar mijn broekzak, want plotseling wist ik niet meer waar Sarahs vertaling was. De papieren zaten opgerold in mijn achterzak.'Weet je,' zei Sarah. 'We hebben ontdekt dat twee momenten van de dag in het bijzonder ervoor zorgen dat je de energievelden ziet. De ene is de zonsondergang. De andere zonsopgang. Als je wilt, maken we een afspraak voor morgenochtend vroeg. Dan proberen we het opnieuw.' Ze pakte de map aan. `Die kant op,' vervolgde ze. 'Ik kan de vertaling kopiëren, en dan kun je hem meenemen.' Ik overwoog haar voorstel even en stelde vast dat dat geen kwaad kon. 'Waarom niet?' zei ik. 'Maar dat moet ik even overleggen met

mijn vriend, want ik weet niet of we genoeg tijd hebben.' Ik glimlachte naar haar. 'Waarom denk je eigenlijk dat ik dat spul kan leren zien?' 'Noem het maar intuïtie.'We maakten een afspraak voor zes uur 's morgens op de heuvel en ik begon in mijn eentje aan de anderhalve kilometer van de terugweg naar het huis. De zon was al weg, maar zijn licht baadde de grijze wolken langs de horizon nog in oranje tinten. Het was een beetje kil, maar er stond geen wind. In het huis stond een rij mensen bij de serveerbalie in de enorme eetzaal. Ik had honger en liep naar de kop van de rij om te zien wat er die avond te eten was. Wil en professor Hains stonden bijna voorin over ditjes en datjes te praten.`Dag,' zei Wil. `Hoe ging het vanmiddag?' `Fantastisch,' zei ik.`Dit is William Hains,' vervolgde Wil.`Ja,' zei ik. `We hebben elkaar al ontmoet.' De professor knikte.Ik vertelde dat ik de volgende ochtend vroeg een afspraak had. Wil zag geen probleem, want hij wilde nog een paar mensen zien te vinden die hij nog niet gesproken had en verwachtte niet vóór negenen te kunnen vertrekken.Op dat moment bewoog de rij zich naar voren en de mensen achter ons nodigden me uit om me bij mijn vrienden te voegen. Ik ging naast de professor in de rij staan.`Wat vindt u van wat we hier doen?' vroeg Hains.`Ik weet het niet,' zei ik. `Ik probeer het een beetje tot me te laten doordringen. Dat idee van energievelden is voor mij nieuw.' `De werkelijkheid ervan is voor iedereen nieuw,' zei hij, `maar het interessante is dat die energie precies datgene is waarnaar de wetenschap altijd heeft gezocht: de gemeenschappelijke basis van alle materie. Vooral sinds Einstein heeft de natuurkunde een verenigde veldtheorie gezocht. Ik weet niet of die energie die theorie levert, maar het Manuscript heeft op z'n allerminst tot interessant onderzoek geleid.' `Wat zou de wetenschap eisen om dat idee te aanvaarden?' vroeg ik. `Een manier om de energie te meten,' zei hij. `Het bestaan van deze energie is eigenlijk niet eens vreselijk nieuw. Karateka's hebben altijd gepraat over de fundamentele tsji-energie van waaruit ze schijnbaar onmogelijke stunts uithalen, zoals het breken van bakstenen met hun handen of onbeweeglijk op één plek blijven zitten terwijl vier mannen hen omver proberen te duwen. En allemaal hebben we atleten spectaculaire bewegingen zien maken; ze wentelen en draaien en hangen in de lucht, daarbij de zwaartekracht tartend. Dat is allemaal het gevolg van die verborgen energie waaruit we kunnen putten. Maar natuurlijk wordt het idee pas gemakkelijker aanvaard als meer mensen haar kunnen waarnemen.'`Hebt u die energie zelf weleens gezien?' vroeg ik.`Ik heb iets gezien,' zei hij, `maar dat hangt echt af van wat ik gegeten heb.'

`Hoezo?'`De mensen hier die de energievelden makkelijk kunnen zien, eten vooral groente. En meestal eten ze alleen die uiterst krachtige planten die ze zelf gekweekt hebben.'Hij wees naar de voedselbalie. `Een deel daarvan komt hier vandaan, maar goddank serveren ze ook wat vis en gevogelte voor ouwe knakkers zoals ik die verslaafd zijn aan vlees. Maar als ik mezelf dwing om anders te eten, kan ik inderdaad iets zien.' Ik vroeg waarom hij zijn manier van eten dan niet langduriger veranderd had.`Ik weet het niet,' zei hij. `Oude gewoonten zijn taai.'De rij schoof naar voren en ik bestelde alleen groente. We gingen met z'n drieën aan een grotere tafel met gasten zitten en praatten een uurtje over van alles en nog wat. Toen liepen Wil en ik naar de jeep om onze spullen te halen. `Heb jij die energievelden gezien?' vroeg ik. Hij glimlachte en. knikte. `Mijn kamer is op de eerste verdieping,' zei hij. `De jouwe op de derde. Kamer 306. Je kunt bij de receptie je sleutel ophalen.'De kamer had geen telefoon, maar een personeelslid dat ik in de gang tegenkwam, verzekerde me dat iemand stipt om vijf uur de volgende ochtend op mijn deur zou kloppen. Ik ging liggen en dacht een paar minuten na. Het was een lange en overvolle middag geweest, en ik begreep Wils zwijgen. Hij wilde me het Derde Inzicht op mijn eigen manier laten ervaren.Ik werd wakker doordat iemand op de deur bonsde. Ik keek op mijn horloge: vijf uur. Toen de man opnieuw klopte, riep ik: `Dank u,' hard genoeg om hoorbaar te zijn. Ik stond op en keek door het kleine raamkozijn. Het enige voorteken van de ochtend was een bleke lichtgloed in het oosten.Ik liep de gang door, douchte me, kleedde me snel aan en liep naar beneden. De eetzaal was open en verrassend veel mensen waren al op. Ik at alleen wat fruit en liep snel naar buiten. Mistvlagen zweefden over het terrein en bleven boven de verre weilanden hangen. Zangvogels riepen elkaar vanuit de bomen toe. Toen ik bij het huis vandaan liep, kwam het bovenste randje van de zon net boven de horizon uit. De kleuren waren spectaculair en de hemel was diepblauw boven een heldere, perzikkleurige horizon.Ik was een kwartier te vroeg bij het heuveltje. Ik ging dus zitten en leunde, gefascineerd door het web van knoestige takken boven mijn hoofd, tegen de stam van een grote boom. Een paar minuten later hoorde ik iemand over het pad mijn kant op komen. Ik keek en verwachtte Sarah te zien, maar het was een man van midden veertig die ik niet kende. Hij verliet het pad en kwam mijn richting uit zonder me op te merken. Pas toen hij drie meter bij me vandaan was zag hij me plotseling, en bij zijn schrik deinsde ook ik terug. `O, hallo,' zei hij met een zwaar Brooklyns accent. Hij had een spijkerbroek en trekkerslaarzen aan en zag er ongewoon fit en atletisch uit. Zijn haar krulde en week een beetje.

Ik knikte.`Sorry dat ik je overviel,' zei hij.`Geeft niet.'Hij vertelde dat hij Phil Stone heette, en ik zei wie ik was en dat ik op een kennis wachtte. `Je doet hier zeker onderzoek,' voegde ik eraan toe.`Eigenlijk niet,' antwoordde hij. `Ik werk voor de universiteit van Zuid-Californië. We doen in een andere provincie onderzoek naar de uitputting van het regenwoud, maar altijd als ik in de gelegenheid ben, rij ik hierheen om even bij te komen. Ik ben graag in heel verschillende bossen.' Hij keek rond. `Besef je dat sommige bomen hier bijna vijfhonderd jaar oud zijn? Dit is echt maagdelijk bos, en dat zie je niet vaak. Alles is volmaakt in evenwicht: de grotere bomen filteren het zonlicht, waardoor beneden een overvloedige tropische plantengroei kan gedijen. Het planteleven in een regenwoud is ook oud, maar kent een andere groei. Dat is vooral oerwoud. Dit lijkt meer op een oud bos in een gematigde streek zoals de vs.'`Zo'n omgeving als hier heb ik nooit eerder gezien,' zei ik.`Dat klopt,' zei hij. `Er zijn er nog maar een paar. De meeste die ik ken, worden door de overheid aan houtbelangen verkocht, alsof ze in een bos als dit alleen maar zo - en zoveel kuub hout zien. Het zou een schande zijn als iemand met een plek als deze ging knoeien. Kijk maar naar de energie.'`Kun jij de energie hier zien?' vroeg ik.Hij keek me aandachtig aan, alsof hij overwoog of hij daarop moest ingaan. `Ja, inderdaad,' zei hij toen.`Nou, ik kan 't niet,' zei ik. `Ik heb het gisteren geprobeerd toen ze met de planten in de tuin aan het mediteren waren. `In het begin kon ik zulke grote velden ook niet zien,' zei hij. `Ik moest eerst naar mijn vingers kijken.'`Wat bedoel je?'`Laten we even daarheen gaan,' zei hij, en wees naar een stuk bos waar de bomen iets verder uit elkaar stonden en de blauwe lucht te zien was. `Ik zal het je voordoen.'Toen we er waren, zei hij: `Leun achterover en leg de toppen van je wijsvingers tegen elkaar. Houd de blauwe lucht op de achtergrond. Haal je vingers nu een paar centimeter van elkaar en kijk naar het stukje ertussen. Wat zie je?'`Stof op mijn ooglens.'`Negeer dat,' zei hij. `Ga een beetje wazig kijken, breng je vingers dichter naar elkaar en daarna verder van elkaar af.'Terwijl hij zat te praten, bewoog ik mijn vingers een beetje, maar ik wist niet precies wat hij bedoelde met `een beetje wazig kijken'.

Eindelijk richtte ik mijn blik min of meer op het gebied tussen mijn vingers. Beide vingertoppen vervaagden een beetje, en toen dat gebeurde, zag ik tussen mijn vingertoppen iets dat op rooksliertjes leek. `Goeie hemel,' zei ik, en legde uit wat ik zag. `Dat is 't! Dat is 't!' zei hij. `Nu moet je er een beetje mee spelen.' Ik legde mijn vier vingers tegen elkaar en toen ook mijn handpalmen en onderarmen. Steeds bleef ik flitsen energie tussen mijn lichaamsdelen zien. Ik liet mijn armen vallen en keek Phil aan. `Wil je de mijne zien?' vroeg hij. Hij stond op, liep een halve meter naar achteren en hield zijn hoofd en romp zodanig dat de hemel recht achter hem was. Ik probeerde het een paar minuten, maar een geluid achter ons verbrak mijn concentratie. Ik draaide me om en zag Sarah. Phil deed een stap naar voren en grijnsde breed. `Dit is die kennis op wie je wachtte?'Toen Sarah in de buurt kwam, glimlachte ook zij. `Hé, ik ken jou,' zei ze op Phil wijzend.Ze omhelsden elkaar warm, en toen keek Sarah me aan en zei: `Sorry dat ik zo laat ben. Om een of andere reden liep mijn mentale wekker niet af. Maar ik denk dat ik wel weet waarom. Op die manier hadden jullie de kans om te praten. Wat hebben jullie gedaan?'`Hij heeft net geleerd om de velden tussen zijn vingers te zien,' zei Phil. Sarah keek me aan. `Vorig jaar waren Phil en ik hier op deze zelfde plek en leerden we hetzelfde.' Ze wierp een blik op Phil. `Laten we met onze ruggen naar elkaar gaan staan. Misschien ziet hij de energie tussen ons.'Ze gingen met hun ruggen naar elkaar toe staan. Ik stelde voor om wat dichter in mijn buurt te komen, en ze liepen naar me toe tot ze op ruim een meter afstand waren. Ze stonden afgetekend tegen een hemel die in die richting nog steeds donkerblauw was. Tot mijn verrassing leek de ruimte tussen hun ruggen lichter: geel of geelachtig roze. `Hij ziet het,' zei Phil, die mijn gelaatsuitdrukking zag. Sarah draaide zich om en greep Phil bij de arm. Samen liepen ze langzaam bij me uit de buurt tot hun lichamen op een meter of drie afstand waren. Rond het bovenste deel van hun romp hing een bleekroze energieveld.`Oké,' zei Sarah ernstig. Ze was naar me toe gelopen en ging op haar hurken naast me zitten. `Kijk nu naar de omgeving, hoe mooi het is.' Ik keek meteen vol ontzag naar de vormen om me heen. Ik leek me op elke zware eik als geheel te kunnen concentreren-niet alleen maar op een onderdeel maar op de hele vorm tegelijk. Ik werd direct getroffen door het uniek gevormde samenstel van ledematen dat elke boom vertoonde. Ik keek van de ene naar de andere, overal om me heen. Door dat te doen werd de

gevoelde aanwezigheid versterkt die elke eik naar me uitstraalde alsof ik ze voor het eerst zag, of ze in ieder geval voor het eerst echt tot me liet doordringen. Plotseling trokken de tropische planten onder de enorme bomen mijn aandacht. Opnieuw keek ik naar de unieke vorm van elke plant. Ook viel me op hoe de exemplaren van elke soort dicht bij elkaar groeiden in wat wel kleine gemeenschappen leken. Grote bananeboomachtige planten waren vaak omringd door kleine filodendrons die op hun beurt weer tussen nog kleinere varenachtige planten stonden. Naar die minibiotopen kijkend werd ik opnieuw getroffen door hoe uniek hun aanwezigheid en contouren waren.Een bijzondere bladplant op minder dan drie meter afstand trok mijn aandacht. Ik had precies deze plantesoort, een speciale variëteit van de filodendron, thuis vaak als potplant gehad. Zijn donkergroene bladeren vertakten zich tot ruim één meter doorsnee. De plant zag er volmaakt gezond en vitaal uit.`Ja, concentreer je op die, maar losjes,' zei Sarah.Al doende speelde ik met het brandpunt van mijn ogen. Op zeker moment probeerde ik me te concentreren op een gebied van vijftien centimeter naast elk deel van de plant. Langzamerhand begon ik flikkerend licht te zien en toen zag ik zelfs met één enkele aanpassing van mijn blik een bel wit licht rond de hele plant. `Nu zie ik iets,' zei ik.`Kijk maar eens rond,' zei Sarah.Geschokt deed ik een stap naar achteren. Rond elke plant die ik zien kon, hing een veld van wit licht, zichtbaar maar volledig doorschijnend, zodat niets van de vorm of kleur van de plant aan het oog werd onttrokken. Ik besefte wat ik zag: een uitbreiding van de unieke schoonheid van elke plant. Het was net alsof ik eerst de planten had gezien en daarna hun unieke aanwezigheid, en of de zuivere schoon-heid van hun materiële uiting ten slotte door iets was versterkt, zodat ik op dat moment de energievelden kon zien. "s Kijken of je dit ziet,' zei Sarah. Met haar gezicht naar de filodendron ging ze voor me op de grond zitten. Een pluim wit licht rond haar lichaam reikte naar buiten en omvatte de plant. De doorsnee van het energieveld van de filodendron werd op zijn beurt minstens een meter breder.`Verrek!' riep ik uit, wat aan de twee vrienden gelach ontlokte. Algauw lachte ik ook zelf. Ik wist natuurlijk hoe vreemd deze gebeurtenissen waren, maar voelde geen enkel onbehagen nu ik heel gemakkelijk verschijnselen zag die ik een paar minuten eerder nog volmaakt had betwijfeld. Ik besefte dat de waarneming van de velden geen surrealistisch gevoel bij me opriep, maar zorgde dat de dingen om me heen steviger en echter leken dan eerst. Maar tegelijkertijd leek alles om me heen anders. Mijn enige aanknopingspunt voor deze ervaring was misschien een film waarin de kleuren van een bos versterkt waren om een mystiek en betoverd effect te bereiken. De planten, de bladeren, de

hemel vertoonden zich nu met een aanwezigheid en een lichte flikkering die daar een leven-misschien wel bewustzijn-deed vermoeden dat je normale uitgangspun-ten oversteeg. Nu ik dit gezien had, zou geen bos me ooit nog onverschillig laten.Ik keek naar Phil. `Ga zitten en richt je energie op de filodendron,' zei ik. `Ik wil vergelijken.'Phil leek onthutst. 'Dat kan ik niet,' zei hij. 'Ik weet niet waarom.'Ik keek Sarah aan. 'Sommige mensen kunnen het, anderen niet,' zei ze. 'Daar zijn we nog niet achter. Marjorie moet haar ouderejaarsstudenten testen om te zien wie het kan. Een paar psychologen proberen dit vermogen in verband te brengen met persoonlijkheidskenmerken, maar tot dusver weet niemand iets.' 'Laat mij het proberen,' zei ik.'Ga je gang,' zei Sarah.Ik ging weer zitten en keek naar de plant. Sarah en Phil stonden links en rechts van me. 'Oké, hoe moet ik beginnen?' 'Richt gewoon je aandacht op de plant alsof je hem met je energie wilt opblazen als een ballon,' zei Sarah.Ik keek naar de plant en stelde me er zwellende energie in voor. Na een paar minuten keek ik de anderen aan. 'Het spijt me,' zei Sarah droog. 'Je bent kennelijk niet uitverkoren.' Spottend fronste ik mijn wenkbrauwen in Phils richting. Boze stemmen vanaf het pad beneden onderbraken ons gesprek. Door de bomen zagen we een groep mannen voorbijlopen die luid met elkaar praatten.'Wie zijn dat?' vroeg Phil met een blik op Sarah.'Dat weet ik niet,' zei ze. 'Alweer een paar lieden die niet kunnen velen wat we doen, denk ik.'Ik keek om naar het bos om ons heen. Alles leek weer normaal. 'Hé, ik zie de energievelden niet meer!' 'Sommige dingen zijn echte dompers,' merkte Sarah op.Phil glimlachte en klopte op mijn schouder. 'Van nu af aan kun je het altijd. Het is net zoiets als fietsen. Je hoeft alleen maar de schoonheid te zien en vandaaruit uit te breiden.'Plotseling schoot me te binnen dat ik de tijd niet mocht vergeten. De zon stond al veel hoger aan de hemel en de bomen zwaaiden in een lichte ochtendbries heen en weer. Het bleek tien voor acht. 'Ik kan maar beter teruggaan,' zei ik.Sarah en Phil liepen met me mee, en onder het lopen keek ik om naar de beboste helling. 'Wat is het hier mooi,' zei ik, 'en wat jammer dat er in de Verenigde Staten niet meer van dit soort plekken zijn.'

'Als je de energievelden in andere streken ziet,' zei Phil, 'besef je pas hoe dynamisch dit bos is. Kijk maar naar die eiken. Die zijn in Peru heel zeldzaam, maar op Viciente groeien ze. Vooral bossen waar het hardhout is weggehaald om er op commerciële basis dennen te kweken, hebben een heel laag energieveld. En een stad heeft weer een heel ander soort energieveld, behalve de mensen.'Ik probeerde me op de planten langs het pad te concentreren, maar door het lopen lukte dat niet. 'Weet je zeker dat ik die velden nog steeds kan zien?' vroeg ik.'Honderd procent,' zei Sarah. 'Ik heb nog nooit gehoord van iemand die ze maar één keer zag en het daarna niet meer kon. We hebben hier een tijdje een oogdeskundige gehad. Die werd helemaal opgewonden toen hij de velden had leren zien. Hij bleek met bepaalde gezichtsafwijkingen te werken, onder andere vormen van kleurenblindheid, en concludeerde dat sommige mensen iets in hun ogen hebben wat hij luie receptoren noemt. Hij had mensen kleuren leren zien die ze nooit eerder ervaren hadden. Volgens hem is het zien van die energievelden een kwestie van hetzelfde doen, namelijk andere slapende receptoren wekken, en theoretisch kan iedereen dat.' 'Ik wou dat ik hier in de buurt woonde.' 'Wie niet?' vroeg Phil, die langs me heen naar Sarah keek. 'Is professor Hains er nog?''Ja,' zei Sarah. 'Hij kan niet weg.'Phil keek me aan. 'Die vent doet heel interessant onderzoek naar wat die energie voor iemand kan doen.' 'Ja,' zei ik. 'Ik heb gisteren met hem gepraat.' 'De laatste keer dat ik hier was,' vervolgde Phil, 'vertelde hij me dat hij onderzoek wil doen naar de lichamelijke effecten bij mensen die in de buurt van energierijke omgevingen verkeren, zoals dat bos daar. Hij wou steeds op dezelfde manier de werking van de organen en hun produktie meten om het effect te zien.' 'Nou, dat effect kennen we al,' zei Sarah. 'Steeds als ik naar dit landgoed rijd, begin ik me beter te voelen. Alles is versterkt. Ik lijk sterker. Ik denk helderder en sneller. En de inzichten die ik in dit alles krijg en hoe dat met mijn werk te maken heeft, zijn verbazingwekkend.' 'Waar werk je aan?' vroeg ik.'Weet je nog dat ik je vertelde over die verbijsterende experimenten in de deeltjesfysica, waarin die kleine atoombrokjes opduiken waar de onderzoekers ze verwachtten?''Ja.''Nou, dat idee heb ik een beetje proberen uit te breiden met wat eigen experimenten. Niet om de problemen van de subatomaire deeltjes op te lossen waar die mensen mee bezig zijn, maar om kwesties te onderzoeken waar ik het al eerder over heb gehad. In welke mate reageert het materiële universum als geheel dat

immers uit dezelfde basisenergie bestaat - op onze verwachtingen? In hoeverre scheppen onze verwachtingen alles wat er om ons heen gebeurt?' `Je bedoelt het toeval?''Ja, denk maar aan wat er in je leven gebeurt. Het oude idee van Newton was dat alles toevallig gebeurt. Je kunt goede beslissingen nemen en op alles voorbereid zijn, maar alle gebeurtenissen hebben hun eigen oorzaak en gevolg, en die hangen niet van onze houding af. Na de jongste ontdekkingen van de moderne natuurkunde hebben we het recht ons af te vragen of het universum niet dynamischer is dan dat. Misschien is de basisoperatie van het universum mechanisch, maar reageert het ook subtiel op de mentale energie die we ernaar uitstralen. Ik bedoel: waarom niet? Als we planten sneller kunnen laten groeien, kunnen we misschien ook zorgen dat bepaalde dingen sneller gebeuren-of langzamer, al naar gelang.' 'Zegt het Manuscript daar wat over?'Sarah glimlachte naar me. `Natuurlijk, daar halen we al die ideeën vandaan.' Ze begon al lopend in haar rugzak te graven en haalde er eindelijk een map uit.'Hier is je kopie,' zei ze.Ik wierp er even een blik op en stak hem in mijn zak. We staken de brug over, en ik bleef even naar de kleuren en vormen van de planten om me heen staan kijken. Ik stelde de focus van mijn ogen bij en zag direct de energievelden rond alles wat zichtbaar was. Sarah en Phil hadden allebei grote velden met een soort geelgroene tint, hoewel door Sarahs veld af en toe iets rozigs flitste. Plotseling bleven ze allebei staan en keken aandachtig het pad af. Een meter of vijftien voor ons uit kwam een man snel op ons af. Bezorgdheid welde in me op, maar ik wilde met alle geweld naar de energievelden blijven kijken. Toen hij vlak bij ons was, herkende ik hem; hij was de langste van de drie wetenschappers van de universiteit van Peru, die gisteren de weg hadden gevraagd. Om hem heen ontdekte ik een laag rood.Toen hij bij ons stond, wendde hij zich tot Sarah en zei neerbuigend: 'U bent onderzoekster, hè?'`Dat klopt,' antwoordde Sarah.`Maar hoe kunt u dan dit soort wetenschap toestaan? Ik heb de tuinen gezien, en de onzorgvuldigheid is ongelooflijk. Die mensen controleren niets. Dat bepaalde planten langer worden, kan wel honderd verklaringen hebben.'`Alles controleren is onmogelijk, meneer. We kijken naar algemene tendensen.' Ik hoorde iets scherps in Sarahs stem komen.`Maar het postuleren van een nieuwe, zichtbare energie die aan de chemie van levende dingen ten grondslag ligt... dat is absurd. U hebt geen enkel bewijs.'`Die bewijzen zoeken we juist.'`Maar hoe kunt u het bestaan van iets postuleren voordat u bewijzen hebt?'

De stemmen van beiden klonken nu boos, maar ik luisterde maar half. Al mijn aandacht werd opgeëist door de dynamica van hun energievelden. Bij het begin van de discussie waren Phil en ik een paar stappen naar achteren gegaan, en Sarah en de langere man stonden in de gevechtshouding tegenover elkaar met ruim een meter tussenruimte.Hun energievelden leken onmiddellijk dichter te worden en in opwinding te raken, alsof er innerlijke trillingen aan het werk waren. Naarmate het gesprek vorderde, begonnen hun velden zich te mengen. Als een van beiden iets naar voren bracht, maakte zijn veld een beweging alsof het met een soort vacuümmanoeuvre aan het veld van de ander zoog. Maar als de ander dan riposteerde, trok het veld zich weer terug. De dynamica van de energievelden leek zodanig te werken dat iemand die scoorde, een deel van het veld van zijn tegenstander in beslag nam en naar zich toe trok. `Bovendien,' zei Sarah tegen de man, 'hebben we de verschijnselen die we proberen te begrijpen, waargenomen.' De man keek Sarah vanuit de hoogte aan. 'Dan bent u niet alleen incompetent maar ook krankzinnig,' zei hij, en liep weg. 'Je bent een dinosaurus!' riep Sarah, en Phil en ik moesten lachen. Maar Sarah was nog steeds gespannen. 'Die mensen maken me woedend,' zei ze, toen we onze wandeling over het pad hervatten. 'Trek je er niks van aan,' zei Phil 'Af en toe komt dit soort mensen hier langs.''Maar waarom zoveel?' vroeg Sarah. 'En waarom uitgerekend nu?' Toen we naar het huis liepen, zag ik Wil hij de jeep. De deuren van de auto stonden open en op de motorkap lag gereedschap. Hij zag me direct en wenkte dat ik moest komen.`Nou, zo te zien moet ik zo dadelijk weg,' zei ik.Die opmerking verbrak een tien minuten durende stilte, die begonnen was toen ik had proberen uit te leggen wat ik tijdens de discussie met Sarahs energie had zien gebeuren. Ik had me kennelijk niet goed uitgedrukt, want mijn opmerkingen hadden hun alleen een lege staarblik ontlokt, en de rest van de tijd hadden we ons in onszelf verdiept. `Het was leuk je te leren kennen,' zei Sarah, en stak haar hand uit. Phil keek naar de jeep. `Is dat niet Wil James?' vroeg hij. `Reis je met hem?'`Ja,' zei ik. `Waarom?'`Dat vroeg ik me alleen maar af. Ik heb hem hier al eerder gezien. Hij kent de eigenaar van het huis en hoorde tot de eerste groep die het onderzoek naar de energievelden hier stimuleerde.' `Ga maar mee; dan stel ik je voor,' zei ik. `Nee, ik moet weg,' zei hij. `Ik zie je hier later nog wel eens. Ik weet dat je hier niet weg kunt blijven.'

`Geen twijfel mogelijk,' zei ik.Sarah onderbrak ons met de mededeling dat ook zij weg moest en dat ik via het huis contact met haar kon opnemen. Ik hield hen nog een paar minuten staande om hen voor hun lessen te bedanken.Sarah begon ernstig te kijken. `Als iemand de energie leert zien en deze nieuwe manier van de materiële wereld waarnemen onder de knie krijgt, verloopt dat via een soort besmetting. We begrijpen het nog niet, maar als iemand in de buurt is van mensen die de energie zien, dan begint hij die meestal ook zelf te zien. Vergeet dus niet om het aan anderen te laten zien.'Ik knikte en liep haastig naar de jeep. Wil begroette me met een glimlach. `Zo ongeveer klaar?' vroeg ik.`Bijna,' zei hij. `Hoe was het vanochtend?'`Heel interessant,' zei ik. `Ik heb een boel met je te bepraten.'`Dat moet je maar even opzouten,' zei hij. `We moeten hier weg. Het begint er wat onaangenaam uit te zien.' Ik ging dichter bij hem staan. `Wat is er aan de hand?' vroeg ik. `Niets echt ernstigs,' zei hij. `Ik leg het straks wel uit. Haal je spullen.' Ik liep naar het huis en haalde de paar dingen die nog in mijn kamer lagen. Wil had me al eerder verteld dat mijn verblijf me werd aangeboden door de eigenaar en dat ik niets hoefde te betalen. Ik liep dus naar de receptie, overhandigde mijn sleutel en liep weer naar de jeep buiten.Wil controleerde iets onder de motorkap, die hij dichtsloeg toen ik aan kwam lopen. `Oké,' zei hij. `We gaan.'We reden het parkeerterrein af en toen over het pad naar de hoofdweg. Diverse auto's reden gelijk met ons weg. `Wat is er dus aan de hand?' vroeg ik.`Een stel plaatselijke ambtenaren,' antwoordde hij, `en een paar wetenschappelijke types hebben geklaagd over de mensen die met dit conferentieoord te maken hebben. Ze beschuldigen ons niet van iets onwettigs. Ze zeggen alleen maar dat een paar mensen die hier rondhangen, misschien "ongewenst" zijn, zoals zij het noemen, en geen echte geleerden. Die ambtenaren kunnen een hoop problemen veroorzaken en daarmee het conferentieoord het werken echt onmogelijk maken.'Ik keek hem uitdrukkingsloos aan, en hij vervolgde: `Weet je, normaal gesproken heeft het huis diverse groepen tegelijk onder zijn dak. Een klein aantal van hen heeft iets te maken met onderzoek op grond van het Manuscript. De andere groepen zijn met hun eigen vakgebied bezig en komen hier vanwege de mooie omgeving. Als die ambtenaren te vervelend gaan doen en een negatief klimaat scheppen, komen die groepen hier niet meer.'`Maar je zei toch dat de plaatselijke autoriteiten zich niet bemoeien met het toeristengeld dat via Viciente binnenkomt'?'

`Dat dacht ik ook. Iemand heeft ze zenuwachtig gemaakt over het Manuscript. Begreep iemand in de tuinen wat er gaande was?' `Nee, niet echt; zei ik. `Ze vroegen zich alleen af waarom er plotseling zoveel boze mensen rondliepen.'Wil zweeg. We reden door de poort en draaiden naar het zuidoosten. Een paar kilometer later namen we een andere weg recht naar het oosten, in de richting van de bergketen in de verte. `We komen vlak langs de tuinen,' zei Wil na een tijdje. Voor me uit zag ik de veldjes en het eerste metalen gebouw. Toen we er langsreden, ging de deur open en zat ik oog in oog met degene die naar buiten kwam. Het was Marjorie. Ze draaide zich om toen we voorbijreden en onze blikken hielden elkaar even vast. `Wie was dat?' vroeg Wil.`Een vrouw die ik gisteren ontmoet heb.' antwoordde ik.Hij knikte en ging toen op iets anders over. `Heb je een blik op het Derde Inzicht kunnen werpen?''Ik heb een kopie gekregen.'Wil antwoordde niet en leek in gedachten verzonken. Ik haalde dus de vertaling te voorschijn en vond de plek waar ik gebleven was. Vanaf dat punt weidde het Derde Inzicht uit over de aard van de schoonheid en beschreef die waarneming als het middel waarmee de mensen uiteindelijk energievelden leerden zien. Als dat eenmaal gebeurde, stond er, zou ons begrip van het materiële universum snel veranderen. We zouden bijvoorbeeld meer voedsel gaan eten dat nog vol met deze energie zat, en beseffen dat bepaalde plaatsen meer energie uitstralen dan andere en dat de hoogste straling afkomstig is van oude natuurlijke omgevingen, vooral bossen. Ik wilde net aan de laatste bladzijden beginnen, toen Wil plotseling begon te praten. `Vertel eens wat je daar in die tuinen ervaren hebt,' zei hij.Zo goed en gedetailleerd mogelijk vertelde ik over de gebeurtenissen van deze twee dagen, zonder de mensen te vergeten die ik ontmoet had. Toen ik over mijn ontmoeting met Marjorie vertelde, keek hij me glimlachend aan.'Heb je met die mensen over de andere inzichten gepraat en hoe die samenhangen met wat ze in de tuinen aan het doen zijn?' vroeg hij. `Daar heb ik het helemaal niet over gehad,' antwoordde ik. `Eerst vertrouwde ik ze niet en later ging ik er gewoon van uit dat ze meer wisten dan ik.''Als je volmaakt eerlijk was geweest, had je hun belangrijke informatie kunnen geven, denk ik.''Wat voor informatie?'Hij keek me warm aan. `Dat weet alleen jij.'Ik wist niet wat ik zeggen moest en keek dus naar het landschap. Het werd steeds heuvelachtiger en rotsiger. Grote granieten uitsteeksels hingen over de weg.`Wat maak jij op uit het feit datje Marjorie weer zag toen we langs de tuinen

reden?' vroeg Wil.Ik wilde 'gewoon toeval' zeggen, maar zei in plaats daarvan: 'Ik weet het niet. Wat denk jij?'Ik geloof niet dat ooit iets bij toeval gebeurt. Voor mij betekent dat dat er tussen jullie iets niet af is en dat jullie iets tegen elkaar moesten zeggen wat jullie verzwegen hebben.'Dat idee intrigeerde me, maar verontrustte me evenzeer. Mijn hele leven lang had iedereen altijd gezegd dat ik te afstandelijk bleef en vragen stelde maar geen meningen uitte of me ergens op vastlegde. Waarom, vroeg ik me af, stak dat de kop weer op? Ik merkte ook dat ik me anders begon te voelen. Op Viciente had ik me avontuurlijk en bekwaam gevoeld, maar nu begon ik iets te krijgen dat ik alleen maar een groeiende depressie gemengd met bezorgdheid kon noemen. `Je maakt me depressief,' zei ik.Hij lachte hardop en zei: 'Dat doe ik niet; dat doet het vertrek van Viciente. Door de energie daar kikker je ongelooflijk op. Waarom denk je dat al die geleerden hier jaren geleden naar toe begonnen te komen? Ze hebben geen idee waarom ze het hier zo prettig vinden.' Hij draaide zich om en keek me recht aan. `Maar wij wel, hè?' Hij keek even op de weg, maar richtte toen weer een heel aandachtige blik op mij. `Als je zo'n plek achter je laat, moet je je eigen energie weer opkrikken.'Ik keek hem alleen maar verbaasd aan, maar hij glimlachte geruststellend. Eén of twee kilometer lang zwegen we. Toen zei hij: `Vertel nog eens wat meer over wat er in de tuinen gebeurde.' Ik vervolgde mijn verhaal. Toen ik beschreef dat ik echte energievelden had gezien, keek hij me verbaasd aan, maar zei niets. `Kun jij die velden zien?' vroeg ik. Hij wierp een blik op me. `Ja,' zei hij. 'Vertel verder.' Ik vertelde het verhaal zonder onderbreking, tot ik bij Sarahs ruzie met de Peruaanse wetenschapper kwam en de dynamiek van hun energievelden tijdens hun confrontatie. `Wat zeiden Sarah en Phil daarover?' vroeg hij. `Niets,' zei ik. 'Daar leken ze geen referentiekader voor te hebben.' `Dat dacht ik al,' zei Wil. `Ze zijn zo gefascineerd door het Derde Inzicht dat ze nog niet verder zijn gekomen. Hoe de mensen concurreren om energie is het Vierde Inzicht.'`Concurreren om energie?' vroeg ik.Hij glimlachte alleen en knikte naar de vertaling die ik in mijn hand had.Ik vatte de draad weer op. De tekst verwees duidelijk naar het Vierde Inzicht en zei dat de mensen uiteindelijk zouden inzien dat het universum uit één dynamische energie bestond, een energie die ons in stand kan houden en aan onze verwachtingen voldoen. Maar tevens zouden we inzien dat we ons hebben

losgekoppeld van die grote energiebron, dat we ons hebben afgesneden en ons daarom zwak en onveilig en tekortschietend hebben gevoeld. Vanwege dat tekort hebben wij mensen altijd onze persoonlijke energie proberen te vergroten op de enige manier die we kennen: door haar psychisch te stelen van anderen - een onbewuste concurrentie die aan alle menselijke conflicten ter wereld ten grondslag ligt.

De strijd om de macht

Door een gat in het wegdek begon de jeep te bonken, en daarvan werd ik wakker. Ik keek op mijn horloge - drie uur 's middags. Toen ik me uitrekte en helemaal wakker probeerde te worden, voelde ik een scherpe pijn onder in mijn rug.Het was een uitputtende rit geweest. Na ons vertrek uit Viciente hadden we de hele dag in allerlei richtingen gereden, alsof Wil iets zocht wat hij niet kon vinden. We hadden in een kleine herberg overnacht, waar de bedden hard en bobbelig waren, en ik had weinig geslapen. Nu, met een zware reis van twee dagen achter de rug, stond ik op het punt te gaan klagen.Ik wierp een blik op Wil. Hij concentreerde zich zo aandachtig en intens op de weg dat ik besloot hem niet te storen. Sinds hij diverse uren geleden de jeep had stilgezet en gezegd dat we moesten praten, leek hij nog steeds in dezelfde ernstige stemming. `Weet je nog dat ik tegen je zei dat de inzichten één voor één ontdekt moeten worden?' had hij gevraagd. `Ja.'`Geloof je dat ze zich inderdaad allemaal zullen voordoen?' `Tot dusver is dat zo,' zei ik, half in scherts.Wil keek me ernstig aan. `Het Derde Inzicht vinden was makkelijk. We hoefden alleen maar Viciente te bezoeken. Maar van nu af aan kan het veel lastiger worden.' Hij zweeg even en zei toen: `Ik denk dat we naar het zuiden moeten, naar Cula, een dorpje in de buurt van Quilabamba. Daar ligt een ander maagdelijk bos dat je volgens mij moet zien. Maar het is van levensbelang datje waakzaam blijft. Regelmatig duiken toevalligheden op, maar die moet je opmerken. Begrijp je dat?' Ik zei dat ik het begreep en dat ik zijn woorden in gedachten zou houden. Daarna stokte het gesprek en was ik in slaap gevallen - wat ik nu betreurde vanwege wat er met mijn rug was gebeurd. Ik rekte me opnieuw uit en Wil wierp een blik op me. `Waar zijn we?' vroeg ik.`Weer in de Andes,' zei hij.De heuvels waren hoge bergruggen en verre dalen geworden. De begroeiing was nu grover en de bomen kleiner en door wind geteisterd. Diep ademhalend voelde ik dat de lucht koel en dunner was. `Trek dit jasje maar aan,' zei Wil, die een bruin katoenen windjack uit een tas

haalde. `Het wordt hier vanmiddag koud.' Voor ons uit maakte de weg een bocht en zag ik een smalle kruising. Aan de ene kant stond een witgekalkte winkel annex benzinepomp, en daar stond een auto met open motorkap. Op een doek over het spatbord lag gereedschap. Toen we voorbijreden, kwam een blonde man de winkel uit en wierp een korte blik op ons. Hij had een rond gezicht en een bril met een donker montuur op. Ik keek hem aandachtig aan, en mijn herinnering ging vijf jaar terug. `Dat kan hem niet geweest zijn,' zei ik tegen Wil, `maar die man lijkt op een vriend met wie ik vroeger heb gewerkt. Ik heb hem al in geen jaren meer gezien.'Ik zag dat Wil me aandachtig aankeek. `Ik heb tegen je gezegd dat je goed op alles moest letten,' zei hij. `Laten we teruggaan en kijken of hij hulp nodig heeft. Hij zag er niet uit als iemand van hier.'We vonden een plek waar de weg breed genoeg was en keerden. Toen we bij de winkel terugkwamen, was de man aan de motor bezig. Wil parkeerde bij de pomp en boog zich uit het raampje. `Zo te zien hebt u problemen,' zei hij.De man duwde zijn bril over zijn neus omhoog - een gewoonte die ook mijn vriend had gehad. `Ja,' antwoordde hij. `De waterpomp is kapot.' De man leek begin veertig en was licht gebouwd. Zijn Engels was stijfjes en had een Frans accent.Wil sprong uit de jeep en stelde ons aan elkaar voor. De man stak een hand uit met een glimlach die me eveneens bekend voorkwam. Hij heette Chris Reneau.`Dat klinkt Frans,' zei ik.`Ik ben Fransman,' zei hij. `Maar ik doceer psychologie in Brazilië. Hier in Peru zoek ik naar informatie over een archeologisch voorwerp dat gevonden is, een manuscript.'Ik aarzelde even en wist niet in hoeverre ik hem vertrouwen kon. `Wij zijn hier om dezelfde reden,' zei ik ten slotte.Hij keek me belangstellend aan. `Wat kunt u me daarover vertellen?' vroeg hij. `Hebt u kopieën gezien?'Voordat ik kon antwoorden, kwam Wil het gebouw uit. De hordeur sloeg achter hem dicht. `We hebben mazzel,' zei hij tegen me. `De eigenaar heeft een plek om onze tenten op te slaan en er is warm eten. We kunnen hier vannacht net zo goed blijven.' Hij draaide zich om en keek Reneau vol verwachting aan. `Als u het niet erg vindt om uw reservering te delen.'`Nee hoor,' zei hij. `Ik ben blij met gezelschap. Ze kunnen pas morgenochtend een nieuwe pomp komen brengen.'Terwijl hij en Wil een gesprek begonnen over de techniek en betrouwbaarheid van Reneaus landcruiser, leunde ik tegen de jeep, baadde me in de zonnewarmte en liet me wegdrijven in een aangename dagdroom over de oude vriend aan wie Reneau me deed denken. Net als kennelijk Reneau was mijn vriend uiterst nieuwsgierig, keek altijd om zich heen en las voortdurend boeken. Ik kon me zijn geliefde theo-

rieën bijna herinneren, maar de tijd had mijn geheugen een beetje vertroebeld.`Laten we onze spullen naar het kampeerterrein brengen,' zei Wil, en klopte me op mijn rug.`Oké,' zei ik afwezig.Hij deed het achterportier open, haalde de tent en de slaapzakken uit de auto, laadde die in mijn armen en pakte toen een plunjezak vol extra kleren. Reneau sloot zijn auto af. We liepen alle drie langs de winkel een trap af. Achter het huis was een steile helling, en we liepen over een smal pad naar links. Na een meter of twintig, dertig hoorden we water stromen, en verderop zagen we een bergheek die zich als een waterval van de rotsen stortte. Het was hier koeler en het rook er sterk naar munt.Recht voor ons uit werd de grond vlakker en vormde de beek een meertje van ongeveer acht meter doorsnee. Iemand had hier ruimte gemaakt voor een kampeerplaats en van stenen een vuurkuil gemaakt. Tegen een boom in de buurt was hout gestapeld. `Dit is prachtig,' zei Wil, en hij begon zijn grote vierpersoonstent uit te pakken. Reneau spreidde zijn kleinere tent rechts van die van Wil uit. `Zijn jij en Wil onderzoekers?' vroeg Reneau op zeker moment. Wil was klaar met de tent en was naar boven gelopen om te kijken of het eten al klaar was.'Wilson is gids,' zei ik. 'Ikzelf doe tegenwoordig niet veel.' Reneau keek me verbaasd aan.Ik glimlachte en vroeg: 'Heb jij delen van het Manuscript onder ogen gehad?''Ik heb het Eerste en Tweede Inzicht gezien,' zei hij, en kwam dichter bij me staan. 'En ik zal je iets vertellen. Volgens mij gebeurt alles precies zoals in het Manuscript staat. Onze wereldopvatting verandert. Dat zie ik in de psychologie.''Wat bedoel je?'Hij haalde diep adem. 'Mijn terrein is de conflictologie. Ik onderzoek waarom mensen elkaar met zoveel geweld bejegenen. We hebben altijd geweten dat dat geweld voortkomt uit de drang van mensen om elkaar te beheersen, maar pas sinds kort bestuderen we het verschijnsel van binnenuit, vanuit het gezichtspunt van het individuele bewustzijn. We hebben ons afgevraagd wat zich binnen een menselijk wezen afspeelt dat hem dwingt om iemand anders te willen beheersen. We hebben het volgende ontdekt. Als iemand naar iemand anders loopt en een gesprek begint, wat elke dag miljarden malen ter wereld plaatsvindt, dan kunnen er twee dingen gebeuren. Dat individu voelt zich na afloop sterk of zwak, afhankelijk van wat er tijdens die interactie gebeurt.'Ik keek hem verbaasd aan en hij leek het een beetje onprettig te vinden dat hij zo plompverloren aan een college over dat onderwerp was begonnen. Ik vroeg hem verder te gaan.

'Om die reden,' vervolgde hij, 'nemen mensen altijd een manipulerende houding aan. De bijzondere situatie of het onderwerp doen er niet toe. We bereiden ons voor om zodanige dingen te zeggen dat we tijdens het gesprek de overhand hebben. Iedereen probeert een middel tot beheersing te vinden en dus de ontmoeting te domineren. Als we succes hebben en ons gezichtspunt wint, krijgen we een psychische opkikker in plaats van ons zwak te voelen. Met andere woorden: wij mensen proberen elkaar te overtroeven en te beheersen, niet vanwege een tastbaar doel buiten ons dat we proberen te bereiken, maar omdat we er psychisch van opkikkeren. Inmiddels beseffen we hoezeer we elkaar manipuleren en herzien dus onze motivatie. We zoeken een andere manier van interactie. Volgens mij is die herziening onderdeel van de nieuwe wereldopvatting waarover het Manuscript het heeft.'De komst van Wil onderbrak ons gesprek. 'Het eten is klaar,' zei hij. We liepen snel het pad op naar de kelder van het gebouw, dat de woonruimte van het gezin was. We liepen door de salon naar de eetkamer. Er stond een maaltijd van gestoofd vlees, groente en een salade op tafel.'Ga zitten, ga zitten,' zei de eigenaar in het Engels. Hij haalde stoelen te voorschijn en liep druk heen en weer. Achter hem stonden een oudere vrouw - kennelijk zijn echtgenote - en een meisje van een jaar of vijftien.Toen Wil ging zitten, stootte hij toevallig met zijn arm tegen een vork, die luidruchtig op de grond viel. De man keek woedend naar de vrouw, die op haar beurt uitviel naar het meisje-dat nog niets had gedaan om een andere te halen. Haastig ging ze naar de andere kamer en kwam terug met een nieuwe vork, die ze voorzichtig aan Wil gaf. Haar rug was gebogen en haar hand trilde licht. Mijn blik kruiste die van Reneau aan de andere kant van de tafel. 'Smakelijk eten,' zei de man, en gaf me een van de borden. Het grootste deel van de maaltijd praatten Reneau en Wil oppervlakkig over de universiteit en de uitdagingen van het doceren en publiceren. De eigenaar was de kamer uit, maar de vrouw was net binnen de deur blijven staan.Toen de vrouw en haar dochter borden met pastei begonnen op te dienen, raakte de elleboog van het meisje mijn waterglas, waardoor al het water voor me op de tafel terechtkwam.De oude vrouw kwam woedend aanhollen. Ze schreeuwde naar het meisje in het Spaans en duwde haar opzij. 'Het spijt me heel erg,' zei ze, terwijl ze het water opveegde. 'Het meisje is zó onhandig.' Het meisje ontplofte en smeet de rest van de pastei naar de vrouw, maar miste, en het midden van de tafel werd bezaaid met brokken pastei en scherven serviesgoed. Net op dat moment kwam de eigenaar terug. De oude man schreeuwde en het meisje rende de kamer uit.

'Het spijt me,' zei hij, terwijl hij haastig naar de tafel liep. 'Het geeft niet,' antwoordde ik. 'En pak het meisje niet te hard aan.' Wil was opgestaan en controleerde de rekening. We gingen snel weg. Reneau had niets gezegd, maar toen we de deur uit en de trap af liepen, begon hij te praten. 'Heb je dat meisje gezien?' vroeg hij met een blik op mij. 'Dat is een klassiek voorbeeld van psychische agressie. Daartoe leidt in extreme gevallen de menselijke behoefte aan beheersing over anderen. De oude man en de vrouw overheersen het meisje volledig. Zag je hoe zenuwachtig ze was en hoe krom ze liep?' 'Ja,' zei ik. `Maar zo te zien heeft ze er behoorlijk genoeg van.' `Precies! Haar ouders hebben haar nooit een beetje mild behandeld. En vanuit haar gezichtspunt heeft ze geen andere keuze dan agressief terugslaan. Alleen op die manier krijgt ze zelf weer wat touwtjes in handen. Maar als ze volwassen wordt, zal ze vanwege dit jeugdtrauma helaas gaan denken dat ze anderen net zo fel moet beheersen en onderdrukken. Die eigenschap heeft tegen die tijd diepe wortels en maakt haar even dominant als haar ouders nu, vooral in de buurt van kwetsbare personen zoals kinderen. En ongetwijfeld is datzelfde trauma vroeger ook haar ouders overkomen. Nu moeten ze domineren vanwege de manier waarop hun ouders hen gedomineerd hebben. Op die manier wordt psychische agressie van de ene generatie op de andere overgedragen.'Reneau zweeg plotseling. 'Ik moet mijn slaapzak uit de auto halen,' zei hij. 'Ik ben zó terug.'Ik knikte en liep samen met Wil naar de kampeerplaats. 'Jij en Reneau hebben heel wat afgepraat,' merkte Wil op. `Dat klopt,' zei ik.Hij glimlachte. 'Eigenlijk heeft vooral Reneau gepraat. Jij luistert en beantwoordt rechtstreekse vragen, maar draagt weinig bij.' `Het interesseert me wat hij te zeggen heeft,' zei ik verdedigend.Wil negeerde mijn toon. 'Heb je de energie tussen de leden van dat gezin zien stromen? De man en de vrouw zogen de energie van dat kind op tot ze bijna dood was.''Ik ben vergeten op de energiestromen te letten,' zei ik.`Denk je niet dat Reneau ze graag zou willen zien? Wat vind je trouwens van het feit dat je hem hier tegen het lijf bent gelopen?' `Dat weet ik niet.'`Denk je niet dat dat iets betekent? Wij rijden over de weg, jij ziet iemand die je aan een oude vriend doet denken, en als we kennismaken, blijkt hij het Manuscript te zoeken. Vind je dat niet wat al te toevallig?''Ja.'

'Misschien hebben jullie elkaar ontmoet zodat jij informatie kunt krijgen die je reis hier nieuwe perspectieven geeft. En volgt daar niet uit dat jij misschien ook informatie voor hem hebt?''Ja, dat denk ik wel. Wat moet ik hem volgens jou vertellen?'Wil keek me opnieuw met die kenmerkende warmte van hem aan. 'De waarheid,' zei hij.Voordat ik nog iets kon zeggen, kwam Reneau springend het pad af. 'Ik heb een zaklantaarn meegenomen. Misschien hebben we die nog nodig,' zei hij.Nu pas merkte ik dat het schemerde en keek naar het westen. De zon was al onder, maar de hemel was nog steeds feloranje. Een paar wolken in die richting waren donkerder rood. Heel even dacht ik een witachtig lichtveld rond de planten langs het pad te zien, maar dat beeld vervaagde. `Prachtige zonsondergang,' zei ik, en zag toen dat Wil in zijn tent was verdwenen en Reneau de slaapzak uit de hoes haalde. 'Ja, beslist,' zei Reneau afwezig en zonder op te kijken. Ik liep naar de plek waar hij bezig was.Hij keek op en zei: 'Wat ik je nog vergeten was te vragen: welke inzichten heb je gezien?''De eerste twee zijn me alleen beschreven,' antwoordde ik. `Maar we hebben net twee dagen op Casa Viciente hij Satipo gezeten. Toen we daar waren, gaf een van de onderzoekers daar me een kopie van het Derde Inzicht. Dat is erg indrukwekkend.' Zijn ogen lichtten op. `Heb je het hij je?' 'Ja. Wil je het zien?'Hij greep die kans met beide handen aan en nam de map mee naar de tent om te lezen. Ik vond een paar lucifers en een oude krant en stak het vuur aan. Toen dat opgewekt brandde, kroop Wil zijn tent uit. 'Waar is Reneau?' vroeg hij.`Die leest de vertaling die Sarah me gegeven heeft; zei ik.Wil liep naar de vuurkuil en ging op een glad houtblok zitten dat iemand daar had neergelegd. Ik ging hij hem zitten. Het was inmiddels donker geworden en er was niets te zien behalve de contouren van de bomen links van ons, het vage licht van het benzinestation achter ons en de gedempte gloed uit Reneaus tent. Het bos was vol nachtgeluiden, en sommige daarvan had ik nog nooit gehoord. Een halfuurtje later kwam Reneau met de zaklantaarn in zijn hand de tent uit. Hij liep naar ons toe en ging links van me zitten. Wil gaapte. 'Dat inzicht is verbijsterend,' zei Reneau. 'Kon iemand daar die energievelden echt zien?'Beginnend met onze aankomst vertelde ik hem in het kort mijn ervaringen en vergat niet te vermelden dat ik die velden met eigen ogen gezien had.

Hij zweeg even en vroeg toen: `Voerden ze echt experimenten uit waarbij ze hun eigen energie op planten richtten en daarmee de groei beïnvloedden?'`Ook de voedingswaarde,' zei ik.`Maar het inzicht zelf gaat verder dan dat,' merkte hij - bijna in zichzelf - op. `Het Derde Inzicht luidt dat het hele universum uit deze energie bestaat, en dat we misschien niet alleen planten kunnen beïnvloeden, maar ook andere dingen, alleen maar door de manier waarop we omgaan met onze eigen energie, met het deel dat we beheersen kunnen.' Hij zweeg langdurig. `Ik vraag me af hoe we andere mensen met onze energie beïnvloeden.'Wil keek me aan en glimlachte.`Ik zal je vertellen wat ik gezien heb,' zei ik. `Ik was getuige van een ruzie tussen twee mensen, en hun energieën deden echt hele rare dingen.'Reneau duwde zijn bril weer omhoog. `Vertel 's.'Op dat moment stond Wil op. `Ik moet hoognodig pitten,' zei hij. `Het is een lange dag geweest.'We wensten hem allebei welterusten en Wil kroop zijn tent in. Vervolgens beschreef ik zo goed als ik kon wat Sarah en die andere wetenschapper tegen elkaar gezegd hadden en legde de nadruk op het gedrag van hun energievelden.`Wacht 's even,' zei Reneau. `Jij zag tijdens hun ruzie hun energieën aan elkaar trekken en als het ware proberen elkaar te vangen?' `Dat klopt,' zei ik.Hij dacht een paar tellen na. `Dat moeten we diepgaand analyseren. Er stonden twee mensen ruzie te maken over wie de juiste kijk op de situatie had, over wie er gelijk had. Allebei probeerden ze elkaar mee te krijgen en ze gingen zelfs zover dat ze elkaars zelfvertrouwen ondermijnden en gingen schelden.' Plotseling keek hij op. `Ja, dat past allemaal in het plaatje!'`Wat bedoel je?' vroeg ik.`Als we de beweging van die energie systematisch kunnen observeren, hebben we een middel om te begrijpen wat mensen ontvangen als ze concurreren en ruzie maken en elkaar beschadigen. Als we iemand anders beheersen, ontvangen we zijn energie. Wij zuigen ons vol ten koste van iemand anders, en dat motiveert ons. Luister, ik wil die energievelden leren zien. Waar is die Casa Viciente? Hoe kom ik daar?'Ik vertelde hem ongeveer waar het was, maar zei dat hij het precieze adres aan Wil moest vragen.`Ja, dat zal ik morgen doen,' zei hij vastbesloten. `Maar nu ga ik maar eens slapen. Ik wil morgen zo vroeg mogelijk weg.'Hij wenste me welterusten, kroop in zijn tent en liet mij alleen met het knetterende vuur en de nachtgeluiden.

Toen ik wakker werd, was Wil de tent al uit. Ik rook de geur van warme havermout. Ik liet me uit mijn slaapzak glijden en keek door de tentflap naar buiten. Wil hield een pan boven het vuur. Reneau was nergens te zien en zijn tent was weg.`Waar is Reneau?' vroeg ik, terwijl ik naar buiten kroop en naar het vuur liep.`Hij heeft zijn boeltje al gepakt,' zei Wil. `Hij is boven met zijn auto bezig. Hij wil klaarstaan om weg te kunnen zodra zijn waterpomp komt.' Wil gaf me een kom havermout en we gingen op een van de houtblokken zitten eten. `Hebben jullie nog lang gepraat?' vroeg hij. `Niet echt,' zei ik. `Ik heb hem alles verteld wat ik weet.' Net op dat moment hoorden we geluiden op het pad. Reneau liep haastig op ons af. `Ik ben helemaal klaar,' zei hij. '1k kom afscheid nemen.'We praatten nog even, maar toen liep Reneau weer naar de trap en was weg. Wil en ik wasten en schoren ons na elkaar in de badkamer van de eigenaar van het benzinestation. Daarna pakten we onze spullen, vulden de benzinetank bij en vertrokken in noordelijke richting. `Hoe ver is het naar Cula?' vroeg ik. `Als we geluk hebben, zijn we er vóór zonsondergang; zei hij, en voegde eraan toe: `Wat ben je van Reneau te weten gekomen?' Ik keek hem aandachtig aan. Hij leek een bepaald antwoord te verwachten. `Dat weet ik niet,' zei ik. `Welk idee heeft Reneau bij je overgebracht?' `Dat wij mensen de neiging hebben andere mensen te beheersen en te domineren, hoewel we ons daar niet van bewust zijn. We willen de energie die tussen mensen hangt, in beslag nemen. Op een of andere manier maakt ons dat sterker en geeft het een opkikker.'Wil keek strak naar de weg. Zo te zien moest hij plotseling aan iets anders denken.`Waarom vraag je dat?' vroeg ik. `Is dat het Vierde Inzicht?'Hij keek me aan. `Niet helemaal. Je hebt de energiestromen tussen mensen gezien. Maar ik weet niet zeker of je weet hoe het voelt als dat met jou gebeurt.'`Vertel dan maar hoe dat voelt!' Ik begon een beetje geïrriteerd te raken. `Je zegt dat ik niet praat! Maar informatie uit jou loskrijgen is net als kiezen trekken! Ik probeer al dagenlang meer te weten te komen over jouw vroegere ervaringen met het Manuscript, maar jij houdt altijd de boot af.'Hij lachte. `We hadden een afspraak, weet je nog? Ik heb een reden voor mijn zwijgzaamheid. Een van de inzichten gaat over hoe je gebeurtenissen in iemands vroegere leven moet interpreteren. Dat is een proces van helderheid krijgen over wie je bent, over wat jouw taak op deze planeet is. Ik wil wachten tot we aan dat inzicht toekomen voordat ik over mijn achtergrond praat, oké?'

Ik glimlachte bij zijn avontuurlijke toon. `Ik zal wel moeten.' De rest van de ochtend reden we zwijgend verder. De hemel was zonnig en blauw. Naarmate we hoger de bergen inkwamen, dreven af en toe dikke wolken over ons pad en bedekten de voorruit met condensvocht. Rond het middaguur parkeerden we op een uitkijkplaats met een spectaculair uitzicht over de bergen en dalen in het oosten. `Heb je honger?' vroeg Wil.Ik knikte, en hij pakte twee zorgvuldig ingepakte broodjes uit een tas op de achterbank. Een ervan gaf hij aan mij en vroeg: `Hoe vind je het uitzicht?'`Prachtig.'Hij glimlachte even en staarde me aan. Ik had de indruk dat hij mijn energieveld gadesloeg.`Wat ben je aan het doen?' vroeg ik.`Ik kijk alleen maar,' zei hij. `Bergtoppen zijn bijzondere plekken die energie kunnen stuwen naar iedereen die er zich bevindt. Zo te zien heb jij een voorliefde voor uitzichten op bergen.' Ik vertelde Wil over het dal van mijn grootvader, over de bergrug boven het meer en hoe alert en energiek ik me daardoor had gevoeld op de dag dat Charlene kwam.`Het feit dat je daar bent opgegroeid,' zei hij, `heeft je misschien voorbereid op iets hier en nu.'Ik wilde doorvragen over de energie die bergen verschaffen, maar hij voegde eraan toe: `Een maagdelijk bos op een bergtop versterkt de energie zelfs nog.'`Staat het maagdelijke bos waar we heen gaan, op een bergtop?' vroeg ik.`Kijk zelf maar,' zei hij. `Je kunt het zien.' Hij wees naar het oosten. In de verte zag ik twee bergruggen die kilometerslang parallel leken te lopen, maar vervolgens naar elkaar toe bogen en een V vormden. Tussen die bergruggen lag kennelijk een dorp, en op het punt waar de twee bergruggen samenkwamen, rezen ze steil op, bekroond met een rotsige top. Die top leek iets hoger dan de bergrug waarop we stonden, en het gebied rond de voet ervan leek veel groener, alsof het met welig gebladerte bedekt was.`Dat stuk groen?' vroeg ik.`Ja,' zei Wil. `Het is daar net als op Viciente, alleen krachtiger en bijzonderder.'`In hoeverre bijzonder?'`Het verschaft een van de andere inzichten.' `Hoe dan?' vroeg ik.Hij startte de jeep en reed weer naar de weg. ' Ik wed,' zei hij, `dat je dat zelf ook wel ontdekt.'Ongeveer een uur lang zei geen van ons beiden erg veel, en daarna viel ik langzaam in slaap. Een tijdje later schudde Wil aan mijn arm. `Word wakker,' zei hij. `We zijn bijna in Cula.' Ik ging rechtop zitten. Voor ons uit in het dal, waar twee wegen samenkwamen, lag

een dorp. Links en rechts lagen de twee bergruggen die we gezien hadden. De bomen op de bergen leken net zo groot als op Viciente en spetterend groen.`Voordat we erheen rijden, moet ik iets tegen je zeggen,' zei hij. 'Ondanks de energie van dit bos is dit dorp een stuk minder beschaafd dan andere delen van Peru. Het staat bekend als een plaats waar informatie over het Manuscript te vinden is, maar de laatste keer dat ik hier was, stikte het van de inhalige types die de energie niet voelden en de inzichten niet begrepen. Ze wilden alleen maar het geld of de erkenning die het vinden van het Negende Inzicht kan opleveren.' Ik keek naar het dorp, dat uit vier of vijf straten en lanen bestond. Langs de twee hoofdstraten, die elkaar midden in het dorp kruisten, stonden grotere, houten gebouwen, maar de andere straten waren weinig meer dan stegen met kleine onderkomens erlangs. Bij de kruising stonden een stuk of tien terreinwagens en trucks geparkeerd. `Wat doen al die mensen daar?' vroeg ik.Hij glimlachte uitdagend. `Dat is een van de laatste plekken waar ze benzine en spullen kunnen kopen voordat ze dieper de bergen ingaan.'Hij startte de jeep, reed langzaam het dorp in en stopte toen voor een van de grotere gebouwen. Ik kon de Spaanse borden niet lezen, maar gezien de artikelen in de etalage nam ik aan dat er kruideniers- en ijzerwaren te koop waren.`Wacht hier even,' zei hij. 'Ik ga even een paar dingen kopen.'Ik knikte, en Wil verdween naar binnen. Ik keek rond en zag aan de overkant van de straat een truck parkeren. Diverse mensen stapten uit. Een van hen was een donkerharige vrouw in werkkleding. Verbaasd zag ik dat het Marjorie was. Zij en een jongeman van begin twintig staken de straat over en liepen recht voor de jeep langs. Ik deed het portier open en stapte uit. `Marjorie!' gilde ik. Ze bleef staan, keek rond, zag me toen en glimlachte. `Hallo,' zei ze. Toen ze naar me toe wilde lopen, pakte de jongeman haar arm. 'Robert zei dat je met niemand mag praten,' zei hij heel zachtjes, in de hoop dat ik het niet hoorde.`Maak je geen zorgen,' zei ze. 'Ik ken die man. Ga maar naar binnen.' Hij keek me sceptisch aan maar liep toen naar binnen. Ik probeerde haar vervolgens stotterend uit te leggen wat er in de tuin tussen ons gebeurd was. Ze lachte en zei dat Sarah haar alles had verteld. Ze wilde er nog iets aan toevoegen, maar toen kwam Wil met wat etenswaren naar buiten.Ik stelde hen aan elkaar voor en we praatten nog een paar minuten verder, terwijl Wil de spullen achter in de auto legde. 'Ik heb een idee,' zei hij. 'Laten we aan de overkant iets gaan eten.' Ik keek en zag een klein café. 'Lijkt me een prima idee,' zei ik.'Ik weet niet,' zei Marjorie. 'Ik moet gauw weer weg. Ik moet rijden.' 'Waar ga je naar toe?' vroeg ik.'Weer een paar kilometer naar het westen. Ik ben hier gekomen om een groep te

bezoeken die het Manuscript bestudeert.' 'We kunnen je er na het eten naar toe brengen,' merkte Wil op. 'Nou, dat zal wel goed zijn.'Wil keek me aan. 'Ik moet nog één ding ophalen. Gaan jullie vast en bestel maar. Ik bestel wel iets als ik kom. Over een paar minuten ben ik bij jullie.'Dat was wat ons betreft goed. Marjorie en ik lieten diverse vrachtwagens passeren. Wil liep naar het zuiden de straat af. Plotseling liep de jongeman met wie Marjorie hierheen was gekomen, de winkel uit en kwam weer voor ons staan. `Waar ga je heen?' vroeg hij, terwijl hij haar arm pakte.`Dit is een vriend van mij,' antwoordde ze. 'We gaan even eten, en daarna brengt hij me terug.'`Luister, hier is niemand te vertrouwen. Je weet dat Robert dat niet goed zou vinden.'`Maak je geen zorgen,' zei ze.'Ik wil dat je nu meteen met me meegaat.'Ik pakte zijn arm en trok die los van Marjorie. 'Je hebt gehoord wat ze tegen je gezegd heeft,' zei ik.Hij deed een stap naar achteren, keek me aan en leek plotseling heel verlegen. Hij draaide zich om en liep weer de winkel in. 'Ga mee,' zei ik.We staken de straat over en liepen het kleine eethuis in. Er was één ruimte met acht tafels waar we konden eten en overal hing de geur van vet en rook. Links zag ik een tafel vrij. Toen we erheen liepen, keken diverse mensen even naar ons op maar wijdden zich toen weer aan wat ze aan het doen waren.De serveerster sprak alleen Spaans, maar Marjorie sprak die taal goed en bestelde voor ons beiden. Ze keek me vervolgens warm aan. Ik grijnsde naar haar. `Wie is die knul die je hij je hebt?' 'Kenny,' zei ze. 'Ik weet niet wat hem mankeert. Bedankt voor je hulp.' Ze keek me recht aan en ik voelde me hij haar opmerking zwellen. 'Hoe ben je met die groep in contact gekomen'?' vroeg ik. 'Robert Jensen is archeoloog. Hij heeft een groep opgericht om het Manuscript te bestuderen en het Negende Inzicht te vinden. Een paar weken geleden verscheen hij op Viciente en toen een paar dagen geleden opnieuw... Ik...''Wat?''Nou ja, op Viciente had ik een relatie waar ik vanaf wilde. Toen ontmoette ik Robert, en die was zo charmant en alles wat hij deed leek zo interessant. Hij wist me ervan te overtuigen dat ons onderzoek in de tuinen gestimuleerd zou worden door het Negende Inzicht en dat hij druk bezig was om dat te vinden. Volgens hem ging het zoeken naar dat inzicht het alleropwindendste worden dat hij ooit gedaan

had, en toen hij me voor een paar maanden een plaats in zijn team aanbood, besloot ik daarop in te gaan...' Ze zweeg opnieuw en keek naar de tafel. Ze leek zich onbehaaglijk te voelen en dus veranderde ik van onderwerp.`Hoeveel inzichten heb je gelezen?'`Alleen het inzicht dat ik op Viciente heb gezien. Robert heeft er een paar meer, maar hij gelooft dat de mensen zich eerst van hun traditionele opvattingen moeten bevrijden voordat ze die kunnen begrijpen. Hij heeft liever dat ze de sleutelbegrippen van hem leren: ik fronste kennelijk, want ze voegde eraan toe: `Dat bevalt je niet erg, hè?'`Het klinkt verdacht,' zei ik.Ze keek me opnieuw aandachtig aan. `Dat heb ik me ook bedacht. Als je me terugbrengt, kun je misschien met hem praten en me vertellen wat je denkt.'De serveerster bracht de maaltijd, en toen ze wegliep, zag ik Wil binnenkomen. Hij liep snel naar onze tafel.`Ik moet zo'n twee kilometer ten noorden van hier een paar mensen spreken,' zei hij. `Ik blijf een uurtje of twee weg. Neem de jeep en breng Marjorie terug. Ik rijd met iemand anders mee.' Hij schonk me een glimlach. `We zien elkaar hier weer.' Even overwoog ik hem over Robert Jensen te vertellen, maar bedacht me. `Oké,' zei ik.Hij keek naar Marjorie. `Leuk dat ik je ontmoet heb. Ik had best nog even met je willen praten.'Ze keek hem met haar verlegen blik aan. `Misschien een andere keer.' Hij knikte, gaf me de sleutels en liep weg.Marjorie at een paar minuten door en zei toen: `Hij lijkt me een man met een doel in zijn leven. Hoe heb je hem ontmoet?' Ik vertelde haar uitvoerig wat ik bij mijn aankomst in Peru had beleefd. Ze luisterde aandachtig. Zelfs zo aandachtig dat ik merkte met hoeveel gemak, flair en dramatische wendingen ik mijn verhaal vertelde. Ze leek gefascineerd aan mijn lippen te hangen. `Jeetje,' zei ze op zeker moment, `denk je dat je gevaar loopt?' `Ik denk van niet,' zei ik. `We zijn hier ver van Lima.'Ze keek me nog steeds vol verwachting aan, en terwijl we ons eten opaten, vatte ik kort de gebeurtenissen samen tot het moment dat Sarah en ik de tuinen bereikten.`Daar kwam ik jou tegen,' zei ik, 'en jij smeerde 'm.'`Zo was het helemaal niet,' zei ze. `Ik kende je niet, en toen ik je gevoelens zag, vond ik het maar het beste om te verdwijnen.' `Nou, ik bied je in elk geval mijn verontschuldigingen aan,' zei ik grinnikend, `dat ik mijn energie uit de hand liet lopen.'Ze keek op haar horloge. `Ik geloof dat ik terug moet. Ze zullen zich wel afvragen waar ik blijf.'

Ik legde genoeg geld voor de rekening op tafel en we liepen naar Wils jeep. Het was een kille avond en we konden onze ademwolkjes zien. Toen we instapten, zei ze: `Rijd over deze weg terug naar het noorden. Ik zeg wel wanneer je af moet slaan.' Ik knikte, beschreef een snelle u-bocht en reed de weg af. `Vertel eens iets over de boerderij waar we heen gaan,' zei ik.`Robert huurt hem volgens mij. Ik heb gehoord dat zijn groep er al een hele tijd zit, terwijl hij de inzichten heeft zitten bestuderen. Sinds ik er ben, heeft iedereen voorraden verzameld en de auto's klaargemaakt en dat soort dingen. Een paar van zijn mannen zien er heel onbehouwen uit.'`Waarom heeft hij je eigenlijk uitgenodigd?' vroeg ik.`Hij zei dat hij iemand wilde hebben die het laatste inzicht kon helpen vertalen zodra we dat eenmaal gevonden hadden. Dat zei hij tenminste op Viciente. Hier heeft hij het alleen maar over voorraden en de voorbereidingen voor de tocht gehad.' `Wanneer wil hij vertrekken?'`Dat weet ik niet,' antwoordde ze. `Hij geeft nooit antwoord als ik dat vraag.'Na een kilometer of twee wees ze naar een afslag naar links: een smalle weg vol stenen. Hij kronkelde een helling op en toen weer omlaag naar een vlak dal. Voor ons uit lag een boerderij van ruwe planken met diverse schuren en bijgebouwen daarachter. Drie lama's staarden ons vanuit een omheinde wei aan.We kwamen langzaam tot stilstand. Een aantal mensen liep rond een auto en staarde ons zonder glimlachen aan. Ik zag een gasgenerator zoemen naast het huis. Toen ging de deur open en liep een lange, donkerharige man met een krachtig, mager gezicht op ons af. `Dat is Robert,' zei Marjorie.`Goed,' zei ik. Ik voelde me nog steeds sterk en vol zelfvertrouwen. We stapten uit en Jensen kwam naar ons toe. Hij keek Marjorie aan. `Ik maakte me zorgen over je,' zei hij. `Ik hoorde dat je een vriend tegen het lijf was gelopen.'Ik stelde me voor en hij gaf me een stevige hand.`Ik ben Robert Jensen,' zei hij. `Blij dat jullie heelhuids hier zijn. Kom binnen.'In het huis waren allerlei mensen met voorraden bezig. Iemand bracht een tent en kampeergerei naar het achterhuis. Door de eetkamer heen zag ik twee Peruaanse vrouwen in de keuken bezig om voedsel in te pakken. Jensen ging in een van de stoelen in de woonkamer zitten en gebaarde ons naar twee andere.`Waarom zei je dat je blij was dat we heelhuids hier zijn?' vroeg ik. Hij boog zich naar me toe en vroeg met een oprechte klank in zijn stem: `Hoe lang ben je al in dit gebied?' `Pas sinds vanmiddag.'`Dan kun je nog niet weten hoe gevaarlijk het hier is. Er verdwijnen mensen. Heb je weleens van het Manuscript gehoord en van het verdwenen Negende Inzicht?'`Ja. Zelfs...'

`Dan moet ik je vertellen wat er gaande is,' onderbrak hij me. `De speurtocht naar het laatste inzicht begint onaangenaam te worden. Er zijn hier gevaarlijke mensen bij betrokken.' `Wie?' vroeg ik.`Mensen die de archeologische waarde van deze ontdekking volstrekt koud laat. Mensen die het inzicht alleen maar ten eigen bate willen benutten.'Een reusachtige man met een baard en een bierbuik onderbrak het gesprek en liet Jensen een lijst zien. Even bespraken ze iets in het Spaans.Jensen keek me weer aan. `Ben jij ook hier om het ontbrekende inzicht te zoeken?' vroeg hij. `Heb je enig idee in welk wespennest je je begeeft?'Ik voelde me niet op mijn gemak en had moeite om me uit te drukken. `Nou ja... ik wil vooral meer te weten komen over het hele Manuscript. Ik heb er nog niet veel van gezien.'Hij rechtte zijn rug in zijn stoel en zei: `Besef je dat het Manuscript eigendom is van de staat en dat het verboden is zonder vergunning kopieën te maken?'`Ja, maar sommige wetenschappers zijn het daar niet mee eens. Zij vinden dat de overheid nieuw bewijsmateriaal...'`Vind je niet dat de Peruaanse natie het recht heeft op het beheer van haar eigen archeologische schatten? Weet de overheid dat je in het land bent?'Ik wist niet wat ik zeggen moest - in mijn maag welde die oude angst weer op.`Luister, begrijp me niet verkeerd,' zei hij glimlachend. `Ik sta aan jouw kant. Als je op een of andere manier wetenschappelijke steun in het buitenland hebt, moet je me dat zeggen. Maar ik heb het gevoel dat je gewoon een beetje ronddrijft.' `Zoiets,' zei ik.Ik merkte dat Marjories aandacht niet meer op mij maar op Jensen gericht was. `Wat vind je dat hij doen moet?' vroeg ze. Jensen stond glimlachend op. `Misschien kan ik hier wel een plaatsje voor je inruimen. We hebben meer mensen nodig. Waar wij naar toe gaan, is het betrekkelijk veilig, denk ik. En daar vind je wel wegen om weer thuis te komen als we bot vangen.' Hij keek me aandachtig aan. `Maar dan moet je bereid zijn exact te doen wat ik zeg, altijd en overal.'Ik wierp een blik op Marjorie. Ze keek nog steeds naar Jensen. Ik voelde me verward. Misschien moest ik Jensens aanbod overwegen, dacht ik. Als hij op goede voet met de overheid stond, was dat misschien mijn enige kans op een legale terugkeer naar de States. Misschien had ik mezelf voor de gek gehouden. Misschien had Jensen gelijk en greep ik veel te hoog.`ik vind dat je moet nadenken over wat Robert zegt,' merkte Marjorie op. `Het is hier in je eentje veel te griezelig.'

Hoewel ik wist dat ze misschien gelijk had, had ik nog steeds vertrouwen in Wil en in wat we aan het doen waren. Ik wilde die gedachte uiten, maar toen ik iets probeerde te zeggen, kon ik geen woord uitbrengen. Ik kon niet meer helder denken. Plotseling liep de lange man de kamer weer in en keek uit het raam. Jensen stond snel op en keek. Toen wendde hij zich tot Marjorie en zei achteloos: `Er komt iemand aan. Vraag alsjeblieft of Kenny hier komt.'Ze knikte en liep weg. Door het raam zag ik lampen van een truck naderen. De auto parkeerde een meter of vijftien verderop vlak buiten het hek.Jensen deed de deur open, en toen hij dat deed, hoorde ik iemand buiten mijn naam noemen.`Wie is dat?' vroeg ik.Jensen keek me scherp aan. `Wees heel stil,' zei hij. Hij en de lange man liepen naar buiten en trokken de deur achter zich dicht. Door het raam zag ik achter de lampen van de truck het silhouet van een eenzame gedaante. Mijn eerste opwelling was om binnen te blijven. Door Jensens inschatting van de situatie had ik allerlei bange voorgevoelens gekregen. Maar de persoon bij die truck had iets vertrouwds. Ik deed de deur open en liep naar buiten.Zodra Jensen me zag, draaide hij zich snel om en kwam op me af. `Wat doe je? Naar binnen!'Boven het geluid van de generator uit hoorde ik opnieuw mijn naam. `Ga weer naar binnen! Nu!' zei Jensen. `Het kan een val zijn.' Hij stond recht voor me en blokkeerde mijn uitzicht op de truck. `Ga meteen weer naar binnen.'Ik voelde me totaal verward en in paniek en kon geen besluit nemen. Toen kwam de gestalte achter de lampen dichterbij en zag ik zijn contouren rond Jensens lichaam. Heel duidelijk hoorde ik:'... kom hier, ik moet met je praten.' Toen de gedaante vlakbij was, werd mijn hoofd weer helder en besefte ik dat het Wil was. Ik rende langs Jensen. `Wat is er met je aan de hand?' vroeg Wil snel. `We moeten hier vandaan.'Maar Marjorie dan?' vroeg ik.Op dit moment kunnen we niets voor haar doen,' zei Wil. `Laten we maar gaan.'We wilden net weglopen, toen Jensen riep: `Je kunt beter hier blijven. Jullie redden het niet.'Ik wierp een blik achterom.Wil bleef staan, keek me aan en gaf me de keus om te blijven of mee te gaan. `Ga mee,' zei ik.We liepen de truck voorbij waarin Wil was aangekomen, en ik zag dat twee andere mannen op de voorbank hadden zitten wachten. Toen we in Wils jeep stapten,

vroeg hij me de sleutels en reden we weg. De truck met Wils vrienden reed achter ons aan. Wil draaide zijn hoofd om en keek me aan. `Jensen vertelde dat je besloten had bij zijn groep te blijven. Wat was er aan de hand?' `Hoe wist je hoe hij heette?' stamelde ik.`Ik heb net alles over die kerel gehoord,' antwoordde Wil. `Hij werkt voor de Peruaanse regering. Hij is een echte archeoloog, maar heeft zich verplicht alles geheim te houden in ruil voor het exclusieve recht om het Manuscript te bestuderen. Alleen werd hij niet geacht het ontbrekende inzicht te gaan zoeken. Hij heeft kennelijk besloten de overeenkomst te schenden. Naar verluidt vertrekt hij binnenkort om het Negende Inzicht te zoeken. Toen ik hoorde dat hij de leider van Marjories groep was, dacht ik dat ik beter maar even kon gaan kijken. Wat heeft hij tegen je gezegd?'`Hij zei dat ik in gevaar was en dat ik me bij hem moest aansluiten en dat hij me zou helpen het land uit te komen als ik dat wilde.' Wil schudde zijn hoofd. `Hij had je echt aan de haak.' `Wat bedoel je?'`Je had je energieveld moeten zien. Dat stroomde bijna helemaal het zijne in.'`Dat begrijp ik niet.'`Denk nog maar eens aan Sarahs ruzie met die wetenschapper op Viciente... Als je zag dat een van hen won en de ander van zijn gelijk overtuigde, zag je ook hoe de energie van de verliezer in die van de winnaar stroomde, waarna de verliezer leeg en zwak en een beetje verward achterbleef - net zoals dat meisje in dat Peruaanse gezin eruitzag' - hij glimlachte - 'en net zoals jij er nu uitziet.' `Heb je dat met mij zien gebeuren?' vroeg ik.`Ja,' antwoordde hij. `En je vond het verschrikkelijk moeilijk om je aan zijn greep te onttrekken en je los te rukken. Ik dacht heel even dat je het niet redde.'`Jezus,' zei ik. `Die vent moet echt kwaadaardig zijn.'`Niet echt,' zei hij. `Hij beseft waarschijnlijk maar half wat hij doet. Hij denkt dat hij het recht heeft de situatie te beheersen en hij heeft ongetwijfeld al een hele tijd geleden geleerd hoe hij met een bepaalde strategie kan domineren. Eerst doet hij net of hij je vriend is en daarna ontdekt hij iets wat hem niet uitkomt - in jouw geval dat je in gevaar verkeerde. Hij weet je vertrouwen in je eigen weg subtiel te ondermijnen, net zolang tot je je met hem begint te identificeren. Zodra dat gebeurt, heeft ie je.'Wil keek me strak aan. `Dat is maar een van de vele strategieën waarmee mensen anderen hun energie ontfutselen. Later, bij het Zesde Inzicht, kom je ook de andere manieren te weten.'Ik luisterde niet; mijn gedachten waren bij Marjorie. Ik vond het niet prettig dat we haar achterlieten.

`Moeten we niet proberen om Marjorie daar vandaan te halen?' vroeg ik.`Niet nu,' zei hij. `Volgens mij loopt ze geen gevaar. Morgen bij ons vertrek kunnen we hierheen rijden en proberen met haar te praten.' We zwegen een paar minuten, en toen vroeg Wil: `Begreep je mijn opmerking over het feit dat Jensen niet beseft wat hij doet? Hij is niet anders dan de meeste andere mensen. Hij doet gewoon datgene waarbij hij zich het sterkste voelt.'`Nee, ik geloof niet dat ik dat begrijp.'Wil keek nadenkend. `Bij de meeste mensen gaat dat nog steeds onbewust. We weten alleen maar dat we ons zwak voelen, en we voelen ons beter als we anderen beheersen. Wat we niet beseffen, is dat onze opkikker ten koste van de ander gaat. Dat is hun energie die wij gestolen hebben. De meeste mensen jagen hun hele leven alleen maar op de energie van iemand anders.'Hij keek me met een schittering in zijn ogen aan. `Maar af en toe pakt het anders uit. Dan ontmoeten we iemand die ons in ieder geval een tijdje vrijwillig zijn energie stuurt.'`Hoe bedoel je dat?'`Denk maar aan het moment toen jij en Marjorie samen zaten te eten in het restaurant en ik binnenkwam.'`Oké:`Ik weet niet waar jullie tweeën het over hadden, maar haar energie stroomde duidelijk naar jou. Toen ik binnenkwam, zag ik dat duidelijk. Vertel 's: hoe voelde je je op dat moment?'`Prima,' zei ik. `Alle ervaringen en ideeën waarover ik het had, leken glashelder. Ik drukte mezelf heel makkelijk uit. Maar wat betekent dat?'Hij glimlachte. `Af en toe wil iemand anders uit vrije wil dat wij de situatie voor hem bepalen. Dan geeft die persoon ons zonder voorbehoud zijn energie, net zoals Marjorie bij jou deed.. Dat geeft ons een gevoel van extra kracht, maar je zult merken dat die gave meestal niet lang duurt. De meeste mensen - ook Marjorie -zijn niet sterk genoeg om energie te blijven geven. Daarom veranderen de meeste relaties uiteindelijk in een machtsstrijd. De mensen sluiten hun energie op die van de ander aan en raken dan slaags over wie die zal beheersen.En de verliezer betaalt altijd het gelag.'Hij zweeg abrupt en keek me aan. `Heb je het Vierde Inzicht begrepen? Denk na over wat er met je gebeurd is. Je hebt de energiestromen tussen mensen waargenomen en je afgevraagd wat dat betekende. Toen kwamen we Reneau tegen, die je vertelde dat psychologen al aan het zoeken zijn naar de reden waarom mensen elkaar proberen te overheersen. En dat werd allemaal in dat Peruaanse gezin gedemonstreerd. Je zag heel duidelijk dat overheersing zorgt dat de overheerser zich sterk en deskundig voelt, maar het zuigt de levensenergie weg uit degenen die overheerst

worden. We kunnen onszelf wijsmaken dat we dat doen voor hun eigen bestwil of omdat het kinderen zijn, en dat we daarom altijd de touwtjes in handen moeten hebben. Maar dat maakt geen enkel verschil. Altijd wordt schade toegebracht. Daarna kwam je Jensen tegen en kreeg je een idee van hoe dat echt voelt. Je zag dat iemand die jou overheerst, werkelijk je geest weghaalt. Het ging er niet om datje een of andere intellectuele discussie met Jensen verloor. Je had niet eens de energie of mentale helderheid voor een discussie. Al je mentale vermogens verdwenen naar Jensen. Helaas komt dit soort psychisch geweld in de hele menselijke natuur heel vaak voor, vaak bij mensen die het overigens goed bedoelen.' Ik knikte alleen maar. Wil had mijn ervaring nauwkeurig samengevat. `Probeer het Vierde Inzicht volledig in je op te nemen,' vervolgde Wil. `Kijk hoe het aansluit bij wat je al weet. Het Derde Inzicht liet zien dat de materiële wereld in feite een enorm energiesysteem is. En nu onderstreept het Vierde dat de mensen lange tijd onbewust hebben gewedijverd om het enige deel van die energie waartoe we toegang hebben: het deel namelijk dat tussen de mensen stroomt. Daar zijn alle menselijke conflicten op elk niveau altijd over gegaan: van alle kleine conflicten thuis en op het werk tot de oorlogen tussen landen aan toe. Die vloeien voort uit het feit dat we ons zwak en onzeker voelen en de energie van iemand anders moeten stelen om ons lekker te voelen.' `Wacht even,' protesteerde ik. `Sommige oorlogen waren hard nodig. Die waren rechtvaardig.'`Natuurlijk,' antwoordde Wil. `Maar de enige reden waarom een conflict niet meteen kan worden opgelost, is dat een van de partijen zich om energieredenen vastklampt aan een irrationeel standpunt.' Wil leek zich iets te herinneren. Hij greep in een tas en haalde er een stapel papieren uit die met een klem werden vastgehouden. `Dat was ik bijna vergeten!' zei hij. `Ik heb een kopie van het Vierde Inzicht gevonden.' Hij gaf me de kopie en zei toen niets meer, maar concentreerde zich onder het rijden op de weg. Ik pakte de kleine zaklantaarn die Wil op de vloer bewaarde en las de volgende twintig minuten het korte document. Om het Vierde Inzicht te begrijpen, stond er, moest je de mensenwereld beschouwen als een enorme concurrentie om energie en dus om macht. Maar, vervolgde het inzicht, als de mensen hun strijd begrijpen, beginnen we dit conflict direct te overstijgen. Dan beginnen we ons los te maken uit de concurrentie om niet meer dan menselijke energie... en wel omdat we dan eindelijk in staat zijn energie uit een andere bron te betrekken. Ik keek Wil aan. `Wat is die andere bron?' Hij glimlachte, maar zei niets.

De boodschap van de mystici

De volgende ochtend werd ik wakker zodra ik Wil in actie hoorde komen. We hadden de nacht doorgebracht in een huis van een paar vrienden van Wil, en Wil zat zich op een veldbed aan de andere kant van de kamer snel aan te kleden. Buiten was het nog donker. `Laten we inpakken,' fluisterde hij.We pakten al onze kleren en liepen een paar maal naar de jeep heen en weer met wat extra voorraden die Wil had gekocht. Op een paar honderd meter afstand was het centrum van het dorp, maar de duisternis werd maar door weinig lichten doorboord. De dageraad was nog niet meer dan een veeg lichter gekleurde hemel in het oosten. Op een paar vogels na, die de naderende ochtend aankondigden, was alles doodstil.Toen we klaar waren, bleef ik bij de jeep staan terwijl Wil even met zijn vriend praatte, die slaperig op de veranda stond terwijl wij alles inpakten. Plotseling hoorden we op de kruising lawaai. We zagen de lampen van drie trucks het centrum van het dorp inrijden en stoppen. `Dat zou Jensen kunnen zijn,' zei Wil. `Laten we erheen lopen en kijken wat ze doen, maar wees voorzichtig.' We staken een aantal straten over en kwamen in een steeg terecht die op een meter of honderd van de trucks op de hoofdstraat uitkwam. Twee van de auto's werden bijgetankt en de derde stond voor de winkel geparkeerd. Vier of vijf mensen stonden in de buurt. Ik zag Marjorie de winkel uitlopen en iets in de truck leggen. Daarna slenterde ze onze kant op en staarde intussen naar de winkels ernaast. `Loop naar haar toe en kijk of je haar kunt bepraten om met ons mee te gaan,' fluisterde Wil. `Ik wacht hier op je.' Ik glipte de hoek om, maar toen ik naar haar toe liep, kreeg ik de schrik van mijn leven. Nu pas zag ik achter haar, voor de winkel, allerlei mannen van Jensen met automatisch wapens. Een paar seconden later werd ik nog banger. Aan de overkant van de straat maakten gewapende soldaten zich klein. Ze naderden Jensens groep langzaam. Precies op het moment dat Marjorie me zag, zagen Jensens mannen de anderen en verspreidden zich. Een salvo van machinegeweervuur knalde. Marjorie keek me met doodsangst in haar ogen aan. Ik rende naar voren en greep haar vast. We doken de dichtstbijzijnde steeg in. Tussen boos geschreeuw in het Spaans door werd nog meer geschoten. We struikelden over een stapel lege dozen en vielen. Onze gezichten raakten elkaar bijna.`Ga mee!' riep ik, en sprong overeind. Moeizaam stond ze op maar trok me weer omlaag en maakte een hoofdbeweging naar het einde van de steeg. Twee gewapende mannen verstopten zich met hun rug naar ons toe en keken de volgende straat af. We bleven doodstil zitten. Eindelijk

renden de mannen de straat over naar het stuk bos aan de overkant.Ik wist dat we terug moesten naar het huis van Wilsons vriend, naar de jeep. Ik wist zeker dat Wil daar was. Voorzichtig kropen we naar de volgende straat. Aan onze rechterkant klonk woedend geschreeuw en geweervuur, maar we zagen niemand. Ik keek naar links; ook daar was niets te zien - zelfs geen teken van Wil. Ik nam aan dat hij voor ons uit was gevlucht.`Laten we naar het bos aan de overkant rennen,' zei ik tegen Marjorie, die inmiddels over haar schrik heen was en waakzaam en vastberaden keek. `Daarna,' vervolgde ik, `gaan we langs de rand van het bos naar links. De jeep staat die kant op.'`Oké,' zei ze.We staken snel de straat over en kwamen op een meter of honderd van het huis terecht. De jeep stond er nog steeds, maar nergens zagen we iets bewegen. Toen we ons voorbereidden op een spurt over de laatste straat naar het huis, kwam een militair voertuig links van ons de hoek om en reed langzaam naar de woning. Tegelijkertijd rende Wil het erf over, startte de jeep en reed op topsnelheid de andere kant op. De soldaten reden hem achterna.`Verdomme!' zei ik.`Wat doen we nu?' vroeg Marjorie. Op haar gezicht kwam de paniek terug.In de straten achter ons werd opnieuw geschoten, maar ditmaal dichterbij. Het bos voor ons uit werd dichter en liep de helling op die naar het noorden en zuiden boven het dorp uitrees. Dat was dezelfde bergrug die ik al eerder vanaf het uitkijkpunt had gezien. `Laten we naar de top klimmen,' zei ik. `Schiet op!'We klommen een paar honderd meter de helling op. Op een uitkijkpunt bleven we even staan en keken achterom naar het dorp. Militaire voertuigen leken de kruising op te stromen en zo te zien voerden tal van soldaten een systematische huiszoeking uit. Aan de voet van de helling onder ons hoorde ik gedempte stemmen.We haastten ons verder de helling op. We konden alleen nog maar vluchten.

De hele ochtend volgden we de bergrug naar het noorden en stopten alleen om ons klein te maken als een auto over de bergrug reed die aan onze linkerhand parallel aan de onze liep. Meestal was dat een van die staalgrijze militaire jeeps die we al eerder hadden gezien, maar af en toe passeerde een burgerauto. Ironisch genoeg bood de weg in de wildernis om ons heen het enige herkenningspunt en de enige vorm van veiligheid.Voor ons uit kwamen de twee bergruggen steeds dichter bij elkaar. Ze werden ook steeds steiler. Gekartelde rotspunten beschermden het dal beneden. Plotseling zagen we vanuit het noorden net zo'n jeep als die van Wil aan komen-rijden en snel een zijweg indraaien die naar het dal beneden kronkelde.

`Dat lijkt Wil wel,' zei ik ingespannen turend. `Laten we daar omlaag gaan,' zei Marjorie`Wacht even. Het kan best een val zijn. Stel dat ze hem gevangengenomen hebben en de jeep gebruiken om ons uit onze schuilplaats te lokken?'Haar blik werd weer somber.`Jij blijft hier,' zei ik. `Ik klim omlaag en jij houdt me in het oog. Als alles in orde is, zwaai ik en kom je achter me aan.' Daarmee ging ze onwillig akkoord en ik begon de steile helling af te lopen naar de plek waar de jeep geparkeerd stond. Door het gebladerte heen zag ik iemand uitstappen, maar ik kon niet zien wie het was. Van de ene struik en boom naar de andere springend baande ik me een weg tussen de rotspunten door, maar gleed af en toe op de dikke laag humus uit.Eindelijk stond de auto recht tegenover me op de helling aan de over-kant, misschien honderd meter bij me vandaan. De chauffeur stond tegen een achterspatbord geleund en was nog steeds onherkenbaar. Ik liep naar rechts om een beter uitzicht te hebben. Het was Wil. Ik rende nog iets verder naar rechts en voelde me wegglijden. Op het laatste moment wist ik een boomstam te grijpen en me weer omhoog te trekken. Mijn maag verkrampte van angst: onder me ging het minstens een meter of tien steil omlaag. Ik was maar net aan de dood ontsnapt.Nog steeds de boom vasthoudend stond ik op en probeerde Wils aandacht te trekken. Hij bestudeerde de bergrug boven me, maar toen daalde zijn blik en keek hij me recht aan. Hij ging met een ruk rechter staan en liep in mijn richting de struiken in. Ik wees naar de steile afgrond beneden.Hij speurde het dal af en riep: `Ik zie geen weg naar de overkant. Je moet het dal oversteken!'Ik knikte en wilde net Marjorie waarschuwen, toen ik in de verte een auto hoorde naderen. Wil sprong de jeep in en reed weer haastig naar de hoofdweg. Ik rende de helling op en zag Marjorie door het gebladerte naar me toe komen lopen.Plotseling klonk achter haar geschreeuw in het Spaans en het geluid van rennende mensen. Marjorie verstopte zich achter een vooruitspringende rots. Ik liep een andere kant op en rende zo geruisloos als ik kon naar links. Intussen probeerde ik tussen de bomen door een glimp van Marjorie op te vangen. Net toen ik haar in het oog kreeg, begon ze hard te schreeuwen, want twee soldaten grepen haar armen en dwongen haar te gaan staan.Ik bleef gebukt de helling op lopen, maar hield haar paniekerige blik op mijn netvlies. Eenmaal op de top van de bergrug liep ik weer met een hart dat bonsde van angst en paniek naar het noorden. Toen ik een kleine twee kilometer gerend had, bleef ik staan luisteren. Ik hoorde geen beweging of gepraat achter me. Ik ging plat op mijn rug liggen en probeerde me te ontspannen en helder na te denken, maar dat afschuwelijke spookbeeld van Marjories gevangenneming was

overweldigend. Waarom had ik haar gevraagd alleen op de helling achter te blijven? Wat moest ik nu beginnen? Ik ging zitten, haalde diep adem en staarde naar de weg op de andere bergrug. Onder het rennen had ik daar geen verkeer gezien. Opnieuw luisterde ik aandachtig. Niets; alleen de normale bosgeluiden. Langzaam begon ik te kalmeren. Marjorie was tenslotte alleen maar gevangengenomen. Ze had niets verkeerds gedaan behalve vluchten voor geweervuur. Waarschijnlijk werd ze vrijgelaten zodra haar identiteit als legitieme wetenschapper was vastgesteld.Ik trok verder naar het noorden. Mijn rug deed een beetje pijn, ik voelde me smerig en moe en mijn maag rammelde af en toe van de honger. Twee uur liep ik zonder na te denken en zonder iemand te zien verder.Toen hoorde ik op de helling rechts van mij het geluid van rennende voeten. Ik bleef doodstil staan en luisterde opnieuw, maar de geluiden waren opgehouden. Hier waren de bomen hoger. Ze beschermden de grond tegen de zon en maakten het kreupelhout dunner. Ik had een zicht van vijftig of zestig meter. Niets bewoog. Ik passeerde aan mijn rechterhand een rotsblok en diverse bomen en liep zo stil als ik kon. Drie andere zware rotsformaties lagen op mijn weg, en twee ervan liep ik voorbij. Nog steeds geen beweging. Ik liep rond het derde rotsblok. Achter me kraakten takjes. Ik draaide me langzaam om. Naast het rotsblok stond de bebaarde man die ik op Jensens boerderij had gezien. Hij richtte een automatisch geweer op mijn maag maar keek wild en paniekerig uit zijn ogen; zijn armen trilden. Hij leek moeite te doen om zich te herinneren wie ik was. `Wacht even,' stotterde ik. `Ik ken Jensen.' Hij keek me wat aandachtiger aan en liet zijn wapen zakken. Toen hoorden we in het bos achter ons iemand lopen. De man rende me met het geweer in zijn ene hand voorbij naar het noorden. Intuïtief liep ik hem achterna. Allebei renden we zo hard als we konden, ontweken takken en rotsblokken en keken af en toe om. Na een paar honderd meter struikelde hij en rende ik hem voorbij. Tussen twee rotsblokken liet ik me vallen om even te rusten en vast te stellen of ik achter me beweging zag. Vijftig meter verderop zag ik één enkele soldaat zijn geweer heffen naar de reusachtige man, die moeizaam overeind kwam. Voordat ik een waarschuwing kon roepen, schoot de soldaat. De borst van de man ontplofte toen de kogels uit zijn rug vlogen, en ik raakte met bloed bespat. Overal hingen de echo's van het geweervuur.Even bleef hij met glazige blik onbeweeglijk staan. Toen boog zijn lichaam voorover en viel. Ik reageerde blindelings, rende uit de buurt van de soldaat opnieuw naar het noorden en hield de bomen tussen mij en de plek vanwaar de kogels waren gekomen. De helling werd voortdurend ruiger en rotsachtiger en begon sterk te stijgen.Mijn hele lichaam trilde van uitputting en doodsangst terwijl ik tussen rotsformaties omhoog klauterde. Op zeker moment gleed ik uit en waagde een blik achterom. De

soldaat liep op het lijk af. Ik gleed achter een rotsblok net toen de soldaat opkeek-zo te zien recht in mijn ogen. Ik bleef laag bij de grond en kroop andere rotsblokken voorbij. Toen bereikte ik een vlak stuk op de helling zodat het uitzicht van de soldaat geblokkeerd werd. Ik sprong weer overeind en rende zo snel als ik kon tussen de stenen en bomen weg. Mijn geest was verdoofd. Ik kon alleen maar aan ontsnappen denken. Hoewel ik niet durfde omkijken, wist ik zeker dat ik de soldaat achter me aan hoorde rennen. De helling boven me werd weer steiler en ik worstelde me omhoog, maar mijn krachten raakten uitgeput. Aan de top van de helling werd de grond weer vlak en het stond er vol hoge bomen en welige begroeiing. Daarachter rees een steile rotswand op die ik heel voorzichtig moest beklimmen door onderweg voortdurend naar houvast voor mijn handen en voeten te zoeken. Moeizaam klom ik naar de top, en daar zakte alle moed me in de schoenen. Een steile afgrond van minstens honderd meter diep versperde me de weg; ik kon niet verder. Ik was gedoemd; het was met me gedaan. De stenen die over de rots-formatie achter me vielen, wezen erop dat de soldaat snel dichterbij kwam. Ik liet me op mijn knieën zakken. Ik was uitgeput, gevloerd, en met één laatste zucht liet ik mijn vechtlust varen en aanvaardde mijn lot. Straks, wist ik, kwamen de kogels. En vreemd genoeg leek de dood bijna een welkome bevrijding uit mijn doodsangst. Al wachtende flitste mijn geest terug naar de zondagen uit mijn kinderjaren en de schuldeloze aanschouwing van God. Hoe was het om dood te zijn? Ik probeerde me open te stellen voor de ervaring. Na een hele tijd wachten waarin ik geen enkel tijdsbegrip meer had, besefte ik plotseling dat er niets gebeurd was! Ik keek rond en zag nu pas dat ik me op het hoogste punt van de berg bevond. Van hieruit vielen andere hellingen en kliffen omlaag, waardoor ik in alle richtingen een panoramisch uitzicht had.Een beweging trok mijn aandacht. Daar, ver beneden me op de zuidhelling, slenterde de soldaat bij me weg. Hij had het geweer van Jensens man aan zijn ene arm hangen. Die aanblik verwarmde mijn lichaam en er rimpelde stil gelach door me heen. Ik had het overleefd!Ik draaide me om, ging in de kleermakerszit zitten en genoot van mijn uitgelatenheid. Hier wilde ik voor altijd blijven. Het was een schitterende dag; de zon scheen en de hemel was blauw. Toen ik daar zo zat, werd ik getroffen door de nabijheid van de paarse heuvels in de verte, of liever gezegd: door het gevoel dat ze dichtbij leken. Datzelfde gold voor de paar dunne wolkpluimen die boven mijn hoofd voorbijdreven. Ik had het gevoel dat ik ze kon aanraken als ik mijn hand uitstak.En toen ik inderdaad mijn arm omhoogstak, merkte ik dat ook mijn lichaam anders aanvoelde. Mijn arm was met ongelooflijk gemak omhooggegleden en ik hield mijn rug, nek en hoofd zonder enige inspanning volmaakt recht. Vanuit mijn

houding-de kleermakerszitstond ik zonder mijn armen te gebruiken op en rekte me uit. Ik voelde een volmaakte lichtheid.Naar de bergen in de verte kijkend zag ik dat overdag de maan had geschenen maar dat die nu bijna onderging. Hij leek ongeveer in zijn eerste kwartier en hing als een omgekeerde kom boven de horizon. Duidelijk zag ik waarom hij die vorm had. De zon-miljoenen kilometers boven me-bescheen alleen de top van de neerdalende maan. Ik zag heel nauwkeurig de lijn tussen de zon en het maanoppervlak, en dat-inzicht breidde mijn bewustzijn op een of andere manier nog verder uit.Ik stelde me voor dat de maan al achter de horizon verdwenen was en welke weerkaatste vorm hij precies had voor de mensen die verder naar het westen woonden en hem nog steeds konden zien. Toen stelde ik me voor hoe hij eruitzag als hij recht onder me aan de andere kant van de planeet voorbijgleed. Voor de mensen daar zou hij vol lijken omdat het zonlicht boven mijn hoofd langs de aarde gleed en de maan frontaal raakte.Dat beeld veroorzaakte een rilling langs mijn ruggegraat, en mijn rug leek zich nog meer te rechten nu ik me voorstelde, nee: ervoer, dat dezelfde hoeveelheid ruimte als ik normaal hoven mijn hoofd voelde, ook onder mijn voeten aan de andere kant van de planeet lag. Voor het eerst in mijn leven kende ik de rondheid van de aarde niet als een intellectueel begrip maar als een echt gevoel. Enerzijds wond dat besef me op, maar anderzijds leek het volmaakt vanzelfsprekend en natuurlijk. Ik wilde me alleen nog maar overgeven aan het gevoel in een ruimte te drijven die zich in alle richtingen voortzette. Staan betekende niet langer dat ik me met mijn benen moest afzetten van de aarde: een innerlijk drijfvermogen leek me omhoog te houden, alsof ik net als een ballon gevuld was met precies genoeg helium om vlak boven de grond te blijven hangen en die nauwelijks met mijn voeten aan te raken. Het was net zoiets als na eenjaar intense sporttraining volmaakt in vorm zijn, alleen veel gecoördineer-der en lichter.Ik ging weer op het rotsblok zitten, en opnieuw leek alles heel dichtbij: de ruige rotsformatie waarop ik zat, de bomen verder de helling af en de andere bergen aan de horizon. En terwijl ik de takken van de bomen zachtjes in de bries heen en weer zag zwaaien, ervoer ik daarvan niet alleen een visuele waarneming, maar ook een lichamelijke sensatie, alsof die bewegende takken haren op mijn lichaam waren. Ik nam alles op een of andere manier als onderdelen van mezelf waar. Op die bergtop zittend en uitkijkend over het landschap dat naar alle richtingen omlaag viel, had ik het gevoel alsof datgene wat ik altijd als mijn lichaam beschouwd had, alleen maar het hoofd was van een veel groter lichaam, bestaande uit al het andere wat ik kon zien. Ik had het gevoel dat het hele universum door mijn ogen naar zichzelf keek. Bij die waarneming kwam plotseling een herinnering boven. Mijn geest snelde terug in de tijd, voorbij het begin van mijn reis naar Peru, voorbij mijn jeugd en mijn geboorte. Ik besefte levendig dat mijn leven eigenlijk niet

begon bij mijn verwekking en geboorte op deze planeet. Dat begon al veel eerder met de vorming van de rest van mij, van mijn eigenlijke lichaam, van het universum zelf. De evolutieleer had ik altijd saai gevonden, maar nu, terwijl mijn geest steeds verder het verleden in schoot, kwam alles wat ik over dat onderwerp gelezen had, weer terug, ook de gesprekken met mijn vriend die op Reneau leek. Ik wist nog dat dat het terrein was waarin hij belang stelde: de evolutie.Alle kennis leek met mijn herinneringen te versmelten. Op een of andere manier herinnerde ik me wat er gebeurd was, en dat gunde me een nieuwe kijk op de evolutie. Ik zag de eerste materie in het universum exploderen en besefte dat daaraan, zoals het Derde Inzicht beschreven had, alle vastheid vreemd was. Materie was alleen maar energie die op een zeker niveau vibreerde, en aanvankelijk bestond de materie alleen in haar simpelste trillende vorm: het element dat wij waterstof noemen. In het universum bestond alleen waterstof.Ik zag hoe de waterstofatomen naar elkaar toe werden getrokken alsof deze energie een leidend beginsel had: de aandrang om een complexer geheel te vormen. En als wolken waterstof compact genoeg werden, begonnen ze te verhitten en te branden, datgene te worden wat we een ster noemen, en tijdens die verbranding fuseerde de waterstof en sprong naar een hoger trillingsniveau: het element dat we helium noemen.Ik bleef toekijken, zag de eerste sterren ouder worden en zichzelf uiteindelijk opblazen. Ze spuwden de rest van de waterstof en het nieuw gevormde helium het universum in. En dan begon het hele proces opnieuw. Waterstof en helium werden naar elkaar toe getrokken tot de temperatuur hoog genoeg was om nieuwe sterren te vormen, die op hun beurt het helium fuseerden en het element lithium schiepen, dat trilde op het volgende niveau.Enzovoorts... Elke volgende generatie sterren schiep materie die voordien niet had bestaan, totdat een breed spectrum van materie-de chemische elementen-was gevormd en overal verspreid. De materie had zich uit het element waterstof, de eenvoudigste energietrilling, ontwikkeld tot koolstof, dat in een buitengewoon hoog tempo trilde. Het toneel stond klaar voor de volgende evolutiefase. Toen onze zon tot stand kwam, kwamen brokken materie in een baan daar omheen terecht, en een ervan, de aarde, bevatte alle elementen, ook koolstof. Toen de aarde afkoelde, verhuisden gassen die ooit in de gesmolten massa opgesloten hadden gezeten, naar het oppervlak, vermengden zich en vormden waterdamp. Toen kwamen de grote regens en ontstonden de oceanen op de voorheen kale korst. Toen het water eenmaal een groot deel van het aardoppervlak bedekte, klaarde de hemel op en baadde de helder brandende zon de nieuwe wereld in licht en warmte en straling.En in de ondiepe poelen en plassen maakte de materie te midden van de enorme onweersbuien die de planeet af en toe teisterden, de sprong van het trillingsniveau

van koolstof naar een nog complexere toestand: het trillingsniveau van aminozuren. Maar dit niveau was het eerste dat niet uit zichzelf stabiel was. Materie moest voortdurend andere materie in zich opnemen om haar trilling in stand te houden. De materie moest eten. Het leven, de nieuwe speerpunt van de evolutie, was ontstaan.Dit leven kon alleen nog maar in water voortbestaan, maar ik zag het in twee vormen uiteenvallen. De ene vorm-die we planten noemen-leefde van anorganische materie en veranderde die elementen in voedingsstoffen, met gebruikmaking van kooldioxide uit de vroege atmosfeer. Als bijprodukt scheidden de planten de eerste vrije zuurstof af. Het plantaardige leven verspreidde zich snel door de oceanen, maar ten slotte ook over het land. De andere vorm - die we dieren noemen - absorbeerde alleen organische materie om zijn trilling in stand te houden. Ik zag de dieren in het grote tijdperk van de vissen de oceanen vullen, en toen de planten genoeg zuurstof aan de atmosfeer hadden afgestaan, begon hun eigen trek naar het land. Ik zag de amfibieën-half vissen, half iets anders-voor het eerst uit het water komen en longen gebruiken om de nieuwe lucht in te ademen. Toen maakte de materie een nieuwe sprong naar de reptielen, die de aarde in het grote tijdperk van de dinosaurussen bevolkten. Daarna kwamen de warmbloedige zoogdieren die eveneens de aarde bevolkten, en ik besefte dat elke nieuwe soort betekende dat het leven-de materie-een sprong naar de volgende trilling maakte. Ten slotte eindigde de ontwikkeling. Aan het einde daarvan stond de mens. De mens. Het visioen eindigde. Ik had in één flits het hele verhaal van de evolutie gezien, het verhaal van de materie die ontstond en zich als door een plan geleid tot steeds hogere trillingsniveaus ontwikkelde, zodat uiteindelijk de nauwkeurige omstandigheden voor de opkomst van de mens ontstonden... voor de opkomst van ons allemaal afzonderlijk.Terwijl ik op die bergtop zat, kon ik bijna zien hoe die evolutie in de levens van de mensen doorging. Voortgaande evolutie hield op een of andere manier verband met de ervaring van het toeval in het leven. Die gebeurtenissen zorgden ervoor dat ons leven zich ontwikkelde, en schiepen een hoger trillingsniveau dat ook de evolutie stimuleerde. Maar hoezeer ik me ook inspande, helemaal begrijpen deed ik het niet.Heel lang bleef ik in vrede en volmaaktheid gedompeld op die rotspunt zitten. Toen besefte ik plotseling dat de zon in het westen begon onder te gaan. Ik had ook gezien dat zo'n anderhalve kilometer naar het noordwesten een dorp of stadje lag. Ik kon de vorm van de daken zien. De weg over de westelijke berghelling leek er rechtstreeks naar toe te kronkelen. Ik stond op en begon de berg af te klimmen. Ik lachte hardop. Ik had nog steeds verbinding met het landschap en had dus het gevoel dat ik naast mijn lichaam liep, en sterker nog: dat ik gebieden van mijn

eigen lichaam exploreerde. Dat was een stimulerend gevoel.Ik werkte me de steile hellingen af en kwam tussen de bomen terecht. De namiddagzon wierp lange schaduwen over de bosgrond. Halverwege kwam ik in een bijzonder dicht begroeid gebied van hoge bomen terecht, en toen ik dat betrad, voelde ik mijn lichaam duidelijk merkbaar veranderen. Ik voelde me nu nog lichter en gecoördineerder. Ik bleef staan, keek aandachtig naar de bomen en het struikgewas en concentreerde me op hun vorm en schoonheid. Ik zag wit licht flikkeren en rond elke plant een soort rossige gloed. Ik liep door en kwam bij een beek terecht waar een bleekblauwe gloed van afkwam die me met nog meer vredigheid en zelfs doezeligheid vervulde. Uiteindelijk stak ik de bodem van het dal over en beklom de volgende helling, tot ik de weg bereikte. Ik trok mezelf op naar het wegdek van grind en liep ontspannen langs de helling naar het noorden.Mijn blik viel op een man in priesterkleding, die om de volgende bocht van de weg voor me uit kwam. Zijn verschijning wond me op. Zonder enige angst holde ik verder om met hem te praten. Ik wist dat ik precies zou weten wat ik moest zeggen en doen. Ik had een gevoel van volmaakt welzijn. Maar tot mijn verrassing was hij weg. Naar rechts liep een zijweg weer het dal in, maar in die richting zag ik niemand. Ik rende verder de weg af, maar ook daar was niemand te zien. Ik dacht erover om terug te gaan en de zijweg te nemen, maar wist dat het stadje voor me uit lag en bleef dus die kant op lopen. Niettemin dacht ik nog meermaals aan die zijweg.Toen ik honderd meter verderop een nieuwe bocht omging, hoorde ik motoren brullen. Door de bomen zag ik een kolonne militaire voertuigen met grote snelheid naderen. Even bleef ik staan en dacht dat ik het misschien wel zou redden, maar toen moest ik aan dat afschuwelijke schieten op de berg denken.Ik had nog net de tijd om me de weg af te gooien en doodstil te blijven liggen. Tien jeeps passeerden me. Ik was op een plek zonder enige beschutting beland en kon alleen maar hopen dat niemand mijn kant op keek. Elke auto reed op minder dan zeven meter voorbij. Ik rook de uitlaatgassen en kon de uitdrukking op elk gezicht lezen. Gelukkig had niemand me in de gaten. Toen ze ruimschoots voorbijwaren, kroop ik achter een grote boom. Mijn handen trilden en mijn gevoel van vrede en samenhang was in rook opgegaan. Een inmiddels vertrouwde scheut angst verkrampte mijn maag. Eindelijk liep ik weer voetje voor voetje naar de weg, maar bij het geluid van nog meer auto's vloog ik weer de helling af. Nog twee jeeps schoten voorbij. Ik voelde me misselijk.Ditmaal bleef ik ruim uit de buurt van de weg en liep heel voorzichtig terug in de richting waaruit ik gekomen was. Ik bereikte de zijweg die ik al eerder gepasseerd was, luisterde zorgvuldig of ik geluiden en bewegingen hoorde en besloot toen door het bos naast de weg te blijven lopen en af te slaan naar het dal. Mijn lichaam

voelde weer zwaar. Wat had ik gedaan? vroeg ik me af. Waarom was ik over die weg gelopen? Ik was kennelijk niet goed bij mijn hoofd geweest-aangeslagen door de schok van het schieten en bevangen door euforie. Wees nuchter, zei ik tegen mezelf. Je moet voorzichtig zijn. Hier zijn mensen die je bij je minste fout doden!Ik bleef stokstijf staan. Misschien honderd meter voor me uit zat de priester onder een grote boom, die met talrijke rotsformaties was omgeven. Terwijl ik hem aanstaarde, deed hij zijn ogen open en keek me recht aan. Ik deinsde terug, maar hij glimlachte alleen en wenkte me te komen.Voorzichtig liep ik naar hem toe. Hij bleef onbeweeglijk zitten. Hij was lang en mager, was een jaar of vijftig en had kortgeknipt donkerbruin haar dat bij zijn ogen paste. `Zo te zien heb je hulp nodig,' zei hij in volmaakt Engels.`Wie bent u?' vroeg ik`Pater Sánchez. En jij?'Ik legde uit wie ik was en waar ik vandaan kwam, en liet me toen duizelig eerst op een knie en toen op mijn billen zakken. `Je was betrokken bij wat er in Cula gebeurd is, hè?' vroeg hij. `Wat weet u daarvan?' vroeg ik behoedzaam. Ik wist niet of ik hem vertrouwen kon.`Ik weet dat iemand in de regering heel kwaad is,' zei hij. `Die willen niet dat het Manuscript gepubliceerd wordt.' `Waarom niet?' vroeg ik.Hij stond op en keek op me neer. `Waarom ga je niet met me mee? Onze missiepost is nog geen kilometer verderop. Bij ons ben je veilig.' Ik kwam moeizaam overeind, besefte dat ik geen keus had en knikte bevestigend. Hij ging me langzaam voor over de weg en gedroeg zich respectvol en weloverwogen. Hij woog elk woord op een goudschaaltje. `Zoeken de soldaten je nog steeds?' vroeg hij op zeker moment.`Dat weet ik niet,' antwoordde ik.Hij zweeg een paar minuten en vroeg toen: `Zoek je nog steeds naar het Manuscript?'`Nu niet meer,' zei ik. `Op dit moment wil ik alleen maar overleven en naar huis.'Hij knikte me bemoedigend toe, en ik merkte dat ik hem begon te vertrouwen. Zijn warmte en consideratie troffen me. Hij deed me aan Wil denken. Algauw waren we bij de missie, die bestond uit een groep huisjes tegenover een binnenplein en een klein kerkje. Het complex lag in een prachtige omgeving. Terwijl we erheen liepen, zei hij iets in het Spaans tegen de andere mannen in habijt, die zich vervolgens weghaastten. Ik probeerde te zien waar ze heen gingen, maar de vermoeidheid overmande me. De priester bracht me naar een van de hui-zen.

Binnen waren twee slaapkamers en een klein woongedeelte. In de haard brandde een vuur. Al snel na onze aankomst kwam een andere priester binnen met een dienblad met brood en soep. Sánchez ging hoffelijk op een stoel naast me zitten en ik at vermoeid. Op zijn aandrang ging ik vervolgens op een van de bedden liggen en viel in een diepe slaap.

Ik liep het binnenplein op en zag direct dat het terrein smetteloos was onderhouden. De grindpaden waren met nauwkeurig gerangschikte struiken en heggen afgezet. Allemaal leken ze zodanig geplaatst dat hun volledige, natuurlijke vorm geaccentueerd werd. Geen enkele was geknipt.Ik rekte me uit en voelde het gesteven overhemd dat ik aan had. Het was van grof katoen en schrijnde een beetje in mijn nek, maar het was schoon en net gestreken. Even eerder was ik wakker geworden toen twee priesters heet water in een tobbe goten en schone kleren voor me neerlegden. Na het bad kleedde ik me aan en liep de andere kamer in, waar warme muffins en gedroogd fruit op tafel lagen. Onder de ogen van de priesters had ik hongerig gegeten. Toen ik klaar was, waren ze weggegaan en was ik naar buiten gelopen, waar ik nu stond.Ik liep naar een van de stenen banken die uitkeken op het binnenplein en ging zitten. De zon kwam net boven de boomtoppen uit en verwarmde mijn gezicht.`Hoe heb je geslapen?' vroeg een stem achter me. Ik draaide me om en zag pater Sánchez naar me glimlachen. Hij stond heel rechtop. `Uitstekend,' zei ik.`Mag ik even bij je komen zitten?'`Natuurlijk.'Allebei zwegen we een hele tijd, zelfs zo lang dat ik me een beetje gegeneerd begon te voelen. Meermaals keek ik hem aan en wilde iets zeggen, maar hij keek met zijn gezicht iets schuin omhoog en met half dichtgeknepen ogen naar de zon.Eindelijk zei hij: `Je hebt hier een lekker plekje gevonden.' Hij doelde kennelijk op de bank rond deze tijd van de dag. `Luister, ik heb uw advies nodig,' zei ik. `Wat is voor mij de veiligste weg terug naar de Verenigde Staten?'Hij keek me ernstig aan. `Dat weet ik niet. Dat hangt ervan af hoe gevaarlijk de regering je vindt. Vertel eens hoe je in Cula verzeild bent geraakt.'Ik vertelde hem alles vanaf het moment dat ik voor het eerst over het Manuscript hoorde. Mijn euforische gevoel op de berg leek inmiddels hersenschimmig en opgeblazen, en daarop maakte ik alleen een korte toespeling. Maar Sánchez stelde me er onmiddellijk vragen over. `Wat deed je toen de soldaat je over het hoofd had gezien en wegliep?' vroeg hij.`Ik bleef daar gewoon een paar uur zitten,' antwoordde ik. `Ik zal me wel opgelucht hebben gevoeld.'

`Wat voelde je nog meer?' vroeg hij.Ik voelde me niet op mijn gemak bij die vraag, maar besloot me aan een beschrijving te wagen. `Het is moeilijk te zeggen,' zei ik. `Ik voelde een euforische samenhang met alles, een soort totale veiligheid en zelfvertrouwen. Ik was ook niet meer moe.' Hij glimlachte. `Je hebt een mystieke ervaring gehad. Veel mensen krijgen zoiets in het bos bij die top.'Ik knikte aarzelend.Hij draaide zich om op de bank en keek me recht aan. `Dit is de ervaring die mystici van alle godsdiensten hebben beschreven. Heb je weleens iets over zulke ervaringen gelezen?' `Een paar jaar geleden,' zei ik.`Maar tot gisteren was dat niet meer dan een intellectueel begrip?' `Dat denk ik wel.'Een jonge priester kwam op ons af, knikte naar me en fluisterde iets tegen Sánchez. Sánchez knikte. De jonge priester draaide zich om en liep weg. De oudere priester sloeg elke stap van de jongeman gade. Hij stak het binnenplein over en liep een parkachtig terrein op dat een meter of dertig verderop lag. Nu pas zag ik dat ook dat gebied buitengewoon netjes was en vol met allerlei planten stond. De jonge priester liep naar diverse punten, aarzelde steeds alsof hij iets zocht en ging toen op één bepaalde plek zitten. Hij leek in een soort geestelijke oefening verdiept.Sánchez glimlachte en leek verheugd. Toen richtte hij zijn aandacht weer op mij. `Een poging om terug te gaan is waarschijnlijk onveilig,' zei hij. `Maar ik zal proberen te achterhalen hoe de situatie is en of er iets bekend is over je vrienden.' Hij stond op en keek me aan. `Ik moet een paar dingen doen. Vergeet alsjeblieft niet dat we je op alle mogelijke manieren zullen helpen. Voorlopig hoop ik dat je het hier naar je zin hebt. Ontspan je en kom weer op krachten.' Ik knikte.Hij reikte in zijn zak, trok er een paar vellen papier uit en gaf ze aan mij. `Dit is het Vijfde Inzicht. Dat gaat over het soort ervaring dat jij gehad hebt. Je zult het vast interessant vinden.'Ik pakte ze onwillig aan, en hij vervolgde: `Wat heb je begrepen van het laatste inzicht dat je gelezen hebt?' vroeg hij. Ik aarzelde. Ik wilde helemaal niet nadenken over manuscripten en inzichten. Eindelijk zei ik: `De mensen zitten gevangen in een soort concurrentie om elkaars energie. Als we kunnen zorgen dat iemand zich bij onze opvatting neerlegt, identificeert die persoon zich met ons. Dat trekt zijn energie naar de onze en dan voelen we ons sterker.'

Hij glimlachte. `Het probleem is dus dat iedereen elkaar probeert te beheersen en manipuleren vanwege andermans energie omdat wij het gevoel hebben dat die ons ontbreekt?' `Dat klopt.'`Maar is daar een oplossing voor? Een andere energiebron?' `Dat bedoelde het laatste inzicht te zeggen.' Hij knikte en liep heel weloverwogen de kerk in.Ik boog me een paar tellen voorover en liet mijn ellebogen op mijn knieën rusten zonder naar de vertaling te kijken. Ik voelde nog steeds een zekere afkeer. De gebeurtenissen van de laatste twee dagen hadden mijn enthousiasme gedoofd en ik wilde liever nadenken over een manier om weer thuis te komen. Toen zag ik op het beboste terrein aan de overkant de jonge priester opstaan en langzaam naar een andere plek lopen, een meter of zeven verderop. Hij draaide zich weer naar me om en ging zitten. Zijn bezigheden intrigeerden me. Ik bedacht plotseling dat hij misschien iets aan het doen was wat in het Manuscript beschreven stond. Ik keek naar de eerste bladzijde en begon te lezen.Het beschreef een nieuwe opvatting van wat al sinds heel lang 'mystiek bewustzijn' werd genoemd. In de laatste decennia van de twintigste eeuw, stond er, zou dat bewustzijn verbreid raken als een haalbare bestaanswijze die door de esoterische praktijken van veel godsdiensten gedemonstreerd was. Voor de meesten zou dat bewustzijn een intellectueel concept blijven waarover ze alleen praatten en discussieerden. Maar een groeiend aantal mensen zou dat bewustzijn aan den lijve ervaren--want die individuen gingen in de loop van hun leven flitsen of glimpen van die geestesgesteldheid opvangen. Volgens het Manuscript was die ervaring de sleutel tot de beëindiging van alle menselijke conflicten ter wereld, want tijdens die ervaring ontvangen we energie uit een andere bron - een bron die we uiteindelijk naar willekeur leren aanboren.Ik hield op met lezen en keek weer naar de jonge priester. Zijn ogen waren open en hij leek me recht aan te kijken. Ik knikte, hoewel ik de details van zijn gezicht niet kon onderscheiden. Tot mijn verrassing knikte hij terug en glimlachte zwak. Toen stond hij op en liep naar links weg in de richting van het huis. Ik zag hem het binnenplein oversteken en het huis ingaan, maar hij vermeed mijn blik. Achter me hoorde ik voetstappen, en toen ik me omdraaide zag ik Sánchez de kerk uit komen. Hij glimlachte bij zijn nadering. `Dat duurde gelukkig niet lang,' zei hij. `Zal ik je nog iets van het terrein laten zien?'`Ja, graag,' antwoordde ik. `Vertel eens iets over die tuin daar.' Ik wees naar de plek waar de jonge priester was geweest. `We lopen er even naar toe,' zei hij.Terwijl we over het binnenplein wandelden, vertelde Sánchez dat de missie al vierhonderd jaar oud was, gesticht door een heel bijzondere missionaris uit Spanje,

die vond dat hij de plaatselijke Indianen moest bekeren via hun hart en niet via dwang met het zwaard. Zijn aanpak had gewerkt, vervolgde Sánchez. Deels vanwege zijn succes en deels omdat het hier zo afgelegen was, hadden ze de priester rustig zijn gang laten gaan. `Wij zetten zijn traditie voort en zoeken de waarheid in onszelf,' zei Sánchez.De tuin was smetteloos aangelegd. Zo'n zesduizend vierkante meter dicht bos was gekapt en de struiken en bloeiende planten werden doorsneden met paden van gladde riviersteen. Net als op het binnenplein waren de planten zodanig volmaakt geplaatst dat hun unieke vorm benadrukt werd.`Waar wil je zitten?' vroeg Sánchez.Ik bekeek de mogelijkheden. Voor ons uit lagen diverse afzonderlijke stukken, die allemaal een afgerond geheel leken. Allemaal bevatten ze open plekken, omgeven door mooie planten, rotsblokken en bomen met allerlei vormen. Eén ervan, de plek waar de jonge priester het laatst had gezeten, bevatte meer rotsformaties. `Daar?' vroeg ik.Hij knikte. We liepen erheen en gingen zitten. Sánchez ademde een paar minuten diep en keek me toen aan. `Vertel nog eens iets over je ervaring op de berg,' zei hij.Ik voelde nog steeds tegenzin. `Ik weet niet wat ik daar nog meer over zeggen moet. Het duurde niet lang.' De priester keek me streng aan. `Het feit dat het eindigde toen je weer bang werd, maakt het niet onbelangrijker, vind je wel? Misschien zou je het terug moeten zien te halen.' `Misschien,' zei ik. `Maar met mensen om me heen die me proberen te doden, concentreer ik me niet makkelijk op kosmische gevoelens.' Hij lachte en keek me vriendelijk aan. `Bestudeert u het Manuscript hier in de missie?' vroeg ik. `Ja,' zei hij. `Wij leren anderen hoe ze het soort ervaring kunnen bereiken dat jij op de berg had. Je zou het niet erg vinden als je iets van dat gevoel terugkreeg, hè?'Een stem vanaf het binnenplein onderbrak ons: een priester riep Sánchez. De oudere man verontschuldigde zich, liep naar het binnenplein en praatte met de priester die hem geroepen had. Ik leunde achterover, keek naar de planten en stenen in de buurt en zorgde dat ik ze nog net kon zien. Rond de dichtstbijzijnde struik kon ik een vaag aura van licht onderscheiden, maar toen ik het op de rotsblokken probeerde, zag ik niets.Ik zag Sánchez terugkomen. `Ik moet weg,' zei hij, toen hij weer bij me stond. `Ik heb een vergadering in de stad. Misschien hoor ik iets over je vrienden, of in ieder geval over hoe je veilig kunt reizen.' `Goed,' zei ik. `Komt u vandaag nog terug?' `Dat denk ik niet,' antwoordde hij. `Morgen lijkt me waarschijnlijker.'

Ik had kennelijk onzeker gekeken, want hij kwam dichter bij me staan en legde een hand op mijn schouder. `Maak je geen zorgen. Hier ben je veilig. Doe maar of je thuis bent. Kijk rond. Het is prima om met de priesters te praten, maar bedenk dat sommigen ontwikkelder zijn dan anderen en meer openstaan.'Ik knikte.Hij glimlachte, liep naar de achterkant van de kerk en stapte in een oude bestelwagen die ik nog niet eerder had gezien. Na diverse pogingen startte de auto, en hij reed achter de kerk langs naar de weg die weer de berg op leidde.Urenlang bleef ik in de tuin. Ik probeerde alles op een rijtje te krijgen en vroeg me af hoe het met Marjorie ging en of Wil ontsnapt was. Het beeld van Jensens man die gedood werd, schoot meermaals door me heen, maar ik bedwong die herinnering en probeerde kalm te blijven. Rond het middaguur zag ik diverse priesters een lange tafel midden op het binnenplein dekken en allerlei schalen voedsel neerzetten. Toen ze klaar waren, sloot minstens een tiental priesters zich bij hen aan. Ze begonnen hun eigen bord vol te scheppen en informeel op hun banken te eten. De meesten glimlachten vriendelijk naar elkaar, maar ik hoorde niet veel gepraat. Een van hen keek mijn kant op en wees naar het voedsel.Ik knikte, liep naar het binnenplein en schepte maïs en bonen op een bord. Alle priesters leken zich sterk van mijn aanwezigheid bewust, maar niemand zei iets tegen me. Ik maakte diverse opmerkingen over het voedsel, maar kreeg alleen glimlachend en met beleefde gebaren antwoord. Als ik oogcontact probeerde te krijgen, sloegen ze hun blik neer.Ik ging alleen op een van de banken zitten en at. De groenten en bonen bevatten geen zout maar waren met kruiden op smaak gebracht. Toen het middageten voorbij was en de priesters hun borden op de tafel opstapelden, kwam een andere priester haastig de kerk uit en schepte snel op. Toen hij klaar was, zocht hij een zitplaats, en toen kruisten onze blikken elkaar. Hij glimlachte, en ik herkende hem als de priester die me eerder die ochtend vanuit de tuin had aangekeken. Ik beantwoordde zijn glimlach. Hij kwam naar me toe en begon in gebroken Engels tegen me te praten. `Mag ik bij u komen zitten?' vroeg hij.`Graag,' antwoordde ik.Hij ging zitten en begon heel langzaam te eten. Hij kauwde zijn voedsel uitvoerig en glimlachte af en toe naar me. Hij was klein en mager, maar pezig, en had gitzwart haar. Zijn ogen waren lichter bruin. `Vindt u het lekker?' vroeg hij.Ik had mijn bord op mijn schoot. Er lagen nog een paar stukken maïs. `Jazeker,' zei ik, en nam nog een hap. Opnieuw zag ik hoe langzaam en weloverwogen hij kauwde en probeerde hetzelfde te doen. Ineens drong tot me

door dat alle priesters op die manier gegeten hadden. `Worden die groenten hier op de missie gekweekt?' vroeg ik. Hij aarzelde voordat hij antwoordde, en slikte langzaam. `Ja, voedsel is heel belangrijk.'`Mediteert u bij de planten?' vroeg ik.Hij keek me kennelijk verrast aan. `Hebt u het Manuscript gelezen?' vroeg hij.`Ja, de eerste vier inzichten.'`Hebt u voedsel gekweekt?' vroeg hij. `Nee, hoor. Ik ben alles nog aan het leren.' `Ziet u energievelden?' `Ja, soms.'We zwegen een paar minuten, terwijl hij nog een paar zorgvuldige happen nam. `Voedsel is de belangrijkste manier om energie te krijgen,' zei hij.Ik knikte.`Maar om de energie in het voedsel volledig op te nemen, moet het gewaardeerd, eh...' Hij leek het juiste woord te zoeken. '... genoten worden,' zei hij ten slotte. `Smaak is de sleutel. Je moet de smaak genieten. Daarom bidden we voor het eten. Dat is niet alleen een kwestie van dankbaarheid, maar ook om van het eten een heilige ervaring te maken, zodat de energie uit het voedsel je lichaam kan betreden.' Hij keek me aandachtig aan, alsof hij wilde zien of ik het begreep. Ik knikte zonder commentaar. Hij keek nadenkend. Ik overwoog wat hij bedoelde: dit soort bewuste waardering van het voedsel was de echte reden voor het gewone godsdienstige dankgebed en leidde tot een grotere energieopname uit het voedsel.'Maar voedsel opnemen is maar de eerste stap,' zei hij. `Als je hoeveelheid persoonlijke energie op die manier is vergroot, word je gevoeliger voor de energie in alle dingen... en dan leer je die energie op te nemen zonder te eten.'Ik knikte instemmend.'Alles om ons heen,' vervolgde hij, `bevat energie. Maar alles heeft zijn eigen soort. Daarom versterken sommige plekken de energie meer dan andere. Dat hangt af van hoe je vorm bij de energie daar past.' `Was u dat daarnet aan het doen?' vroeg ik. `Uw energie vergroten?' Mijn vraag leek hem genoegen te doen. `Ja: `Hoe doet u dat?' vroeg ik.`Je moet je openstellen, contact met je omgeving zoeken, je zin voor schoonheid gebruiken, net als wanneer je energievelden ziet. Maar dit gaat één stap verder en geeft je het gevoel dat je wordt bijgevuld.' `Ik weet niet of ik u helemaal begrijp.' Hij fronste zijn wenkbrauwen. `Wilt u met me meelopen naar de tuin? Dan laat ik het u zien.'

`Prima,' zei ik. `Waarom niet?'Ik liep over het binnenplein achter hem aan naar de tuin. Toen we daar kwamen, bleef hij staan en keek rond alsof hij op het terrein iets zocht. `Daar,' zei hij. Hij wees naar een plek aan de rand van het dichte bos. We volgden het pad dat tussen de bomen en struiken kronkelde. Hij koos een plek voor een grote boom, die zodanig uit een stapel rotsblokken groeide dat de stam op de stenen leek te rusten. De wortels kronkelden rond en tussen de stenen voordat ze eindelijk de grond bereikten. Mij onbekende bloeiende struiken groeiden in halve cirkels voor de boom, en uit de gele bloesems van die struiken ving ik een vreemde, zoete geur op. Het dichte bos vormde een solide, groene achtergrond.De priester zei dat ik op een open plek tussen de struiken en tegenover de knoestige boom moest gaan zitten. Hij ging naast me zitten. `Vindt u die boom mooi?' vroeg hij.`Ja:`Probeer hem dan... te... eh... voelen.' Opnieuw leek hij moeizaam het juiste woord te zoeken. Hij dacht even na en vroeg: `Pater Sánchez vertelde dat u op de berg een ervaring hebt gehad. Weet u nog hoe zich toen voelde?'`Ik voelde me licht en veilig en één met de omgeving.'`Hoezo één?'`Dat is moeilijk te beschrijven,' zei ik. 'Net of het hele landschap onderdeel van mezelf was.'`Maar hoe was dat gevoel?'Ik dacht even na. Hoe was dat gevoel? Toen wist ik het plotseling. `Liefde,' zei ik. `Volgens mij voelde ik liefde voor alles.' `Ja,' zei hij. `Precies. Voel dat voor de boom.''Maar wacht even,' protesteerde ik. `Liefde is iets dat er gewoon zijn moet. Ik kan mezelf niet dwingen om iets lief te hebben.' 'U dwingt uzelf niet tot liefde,' zei hij. `U staat alleen toe dat liefde binnentreedt. Maar daarvoor moet u uw geest voorbereiden met de herinnering aan hoe dat gevoel was, en proberen datzelfde opnieuw te voelen.'Ik keek naar de boom en probeerde me mijn emoties op de berg te herinneren. Langzamerhand begon ik zijn vorm en aanwezigheid te bewonderen, en dat groeide tot ik werkelijk een gevoel van liefde kreeg. Dat was precies wat ik als kind voor mijn moeder had gevoeld of als jongen voor een bijzonder meisje dat het voorwerp van mijn `kalverliefde' was. Maar hoewel ik naar de boom had zitten kijken, bestond deze speciale liefde als algemeen achtergrondgevoel. Mijn liefde gold alles.De priester liep zachtjes bij me vandaan en bekeek me aandachtig. `Goed,' zei hij. 'U aanvaardt de energie.' Ik zag dat zijn blik niet helemaal scherp was.

`Hoe weet u dat?' vroeg ik.`Omdat ik uw energieveld zie groeien.'Ik deed mijn ogen dicht en probeerde dezelfde gevoelsintensiteit te bereiken als op de bergtop, maar die ervaring kon ik niet herhalen. Ik voelde hetzelfde continuum, maar minder sterk dan eerst. Die mislukking frustreerde me.`Wat is er?' vroeg hij. `Uw energie is kleiner geworden.'`Ik weet het niet,' zei ik. `Ik voelde het gewoon niet zo sterk als eerst.' Hij keek me alleen maar aan - aanvankelijk vermaakt, maar toen ongeduldig.`Wat u op de bergtop ervoer, was een geschenk, een doorbraak, een nieuwe manier van kijken. Wat u nu stapje voor stapje moet leren is hoe u die ervaring zelf kunt opwekken.' Hij liep nog iets verder bij me vandaan en keek me weer aan. `Probeer het nog eens.'Ik deed mijn ogen dicht en probeerde diep te voelen. Ten slotte overspoelde die emotie me opnieuw. Ik hield dat gevoel vast en probeerde het met kleine beetjes tegelijk te versterken.`Dat is heel goed,' zei hij plotseling. `U ontvangt energie en geeft die aan de boom terug.'Ik keek hem recht aan. `Geef ik energie aan de boom terug?'`Als u de schoonheid en eenmaligheid van dingen kunt zien,' legde hij uit, `ontvangt u energie. Als u het niveau bereikt waarop u liefde voelt, stuurt u die energie terug, gewoon door dat te willen.'Een hele tijd bleef ik voor de boom zitten. Hoe meer ik mijn aandacht op de boom richtte en zijn vorm en kleur bewonderde, des te meer liefde ik leek te verwerven-een ongewone ervaring. Ik stelde me voor hoe mijn energie wegvloeide en de boom vulde, maar kon het niet zien. Zonder mijn blik af te wenden zag ik de priester opstaan en aanstalten maken om weg te lopen. `Hoe ziet het eruit als ik de boom energie geef?' vroeg ik.Hij beschreef die gewaarwording gedetailleerd, en dat was duidelijk hetzelfde als ik gezien had toen Sarah op Viciente energie op de filodendron projecteerde. Hoewel Sarah dat proces beheerste, wist ze kennelijk niet dat een staat van liefde nodig was om die projectie te laten plaatsvinden. Kennelijk verwierf ze die liefde vanzelfsprekend en zonder dat te beseffen.De priester liep weg naar het binnenplein en ik zag hem niet meer. Ik bleef tot zonsondergang in de tuin zitten.

Toen ik het huis inkwam, knikten de twee priesters beleefd. Een laaiend vuur hield de avondkilte buiten en diverse olielampen verlichtten de voorste kamer. Overal rook het naar groente- of misschien aardappelsoep. Op de tafel stonden een aardewerken schaal, allerlei lepels en een bord met vier sneden brood.

Een van de priesters draaide zich om en liep zonder me aan te kijken weg. De ander hield zijn blik neergeslagen en knikte naar een grote gietijzeren pan op de haard bij het vuur. Van onder het deksel stak de steel van een lepel uit. Zodra ik de pan zag, vroeg de tweede priester:Hebt u nog iets anders nodig?'Ik geloof van niet,' zei ik. `Dank u.'Hij knikte en verliet het huis eveneens, zodat ik alleen was. Ik haalde het deksel van de pan - aardappelsoep. Hij rook verrukkelijk. Ik deed er een paar scheppen van in een kom, ging aan tafel zitten, haalde het deel van het Manuscript dat Sánchez me gegeven had uit mijn zak en legde het naast mijn bord met de bedoeling om erin te lezen. Maar de soep was zó lekker dat ik me alleen op het eten concentreerde. Toen ik klaar was, legde ik de borden in een grote pan en staarde gehypnotiseerd naar het vuur tot de vlammen lager begonnen te branden. Toen draaide ik de lampen uit en ging naar bed. De volgende ochtend werd ik bij dageraad wakker en voelde me volledig vernieuwd. Op het binnenplein buiten kolkte een ochtendmist. Ik wakkerde het vuur weer aan, legde brandhoutjes op de gloeiende as en waaierde tot ze vlam vatten. Ik wilde net in de keuken iets te eten zoeken, toen ik Sánchez' bestelwagen hoorde aankomen. Ik liep naar buiten, en op dat moment kwam hij van achter de kerk te voorschijn met een rugzak aan zijn ene arm en allerlei pakjes aan de andere. `Ik heb nieuws,' zei hij, en gebaarde dat ik hem weer naar binnen moest volgen.Verscheidene andere priesters verschenen met hete maïskoeken en pap en gedroogd fruit. Sánchez begroette hen en ging toen bij me aan tafel zitten. De anderen haastten zich weg. `Ik had een vergadering met een paar priesters van de Zuidelijke Raad,' zei hij. `Die was bedoeld om over het Manuscript te praten. Discussiepunt was het agressieve optreden van de regering. Dit was voor het eerst dat een groep priesters openlijk bijeenkwam ten gunste van het document, en we wilden net aan onze discussie beginnen, toen een regeringsvertegenwoordiger aanklopte en toestemming vroeg om binnen te komen.' Hij zweeg even, terwijl hij zijn bord vol schepte en grondig kauwend een paar happen nam. `Die man,' vervolgde hij, `stelde met nadruk dat de regering alleen maar probeert te verhinderen dat het Manuscript door buitenstaanders wordt uitgebuit. Hij deelde mee dat Peruaanse onderdanen alleen een officieel gewaar-merkte kopie mogen bezitten. Hij zei dat hij onze zorg begreep, maar vroeg ons de wet te eerbiedigen en onze kopieën in te leveren. Hij beloofde dat we daarvoor in ruil ogenblikkelijk regeringskopieën kregen.'`Hebt u ze ingeleverd?' vroeg ik.

`Natuurlijk niet.'We aten allebei een paar minuten. Ik probeerde heel lang te kauwen en van de smaak te genieten.`We vroegen naar de gewelddadige gebeurtenissen in Cula,' vervolgde hij, `en hij zei dat dat een noodzakelijke actie was geweest tegen een man die Jensen heette en dat diverse mannen van hem gewapende buitenlandse agenten waren. Volgens hem waren ze van plan het onontdekte deel van het Manuscript te vinden en te stelen en naar het buitenland te brengen; de regering moest hen dus wel arresteren. Jij en je vrienden zijn niet genoemd.'`Geloofde u die man?'`Nee, dat deden we niet. Toen hij weg was, zetten we onze vergadering voort. We kwamen een beleid van rustig verzet overeen. We zullen kopieën blijven maken en die zorgvuldig verspreiden.' `Staat de kerkelijke leiding dat toe?' vroeg ik. `Dat weten we niet,' zei Sánchez. `De kerkelijke hiërarchie heeft het Manuscript afgewezen maar tot dusver niet serieus gekeken wie ermee bezig is. We maken ons vooral zorgen over een kardinaal die zijn zetel een eind naar het noorden heeft. Dat is kardinaal Sebastian. Hij is de meest uitgesproken tegenstander van het Manuscript en heeft veel invloed. Als hij de hiërarchie tot een duidelijke uitspraak kan verleiden, moeten we een heel interessante beslissing nemen.' `Waarom verzet hij zich tegen het Manuscript?' `Hij is bang.'`Waarom?'`Ik heb hem allang niet meer gesproken en we hebben het onderwerp van het Manuscript altijd gemeden. Maar ik denk dat hij vindt dat de rol van de mens zijn deelname aan de kosmos zonder spirituele kennis is - alleen vanuit zijn geloof. Hij denkt dat het Manuscript de statusquo en de machtsstructuur in de wereld ondermijnt.' `Hoe kan dat dan?'Hij glimlachte en hield zijn hoofd een beetje schuin. `De waarheid werkt bevrijdend.'Ik keek hem aan en probeerde te begrijpen wat hij bedoelde. Intussen at ik het laatste brood en fruit van mijn bord. Hij at nog een paar kleine hapjes en schoof toen zijn stoel naar achteren. `Je lijkt veel sterker,' zei hij. `Heb je soms met iemand hier gepraat?'`Ja,' antwoordde ik. `Van een van de priesters heb ik een manier geleerd om met de energie in contact te komen. Ik... kan me zijn naam niet herinneren. Toen wij gisterochtend op het binnenplein aan het praten waren, zat hij in de tuin. Weet u nog? Toen ik later met hem praatte, liet hij me zien hoe ik energie kan opzuigen en weer teruggeven.'

`Hij heet John,' zei Sánchez, en knikte ten teken dat ik moest doorgaan met vertellen.`Het was een verbazende ervaring,' zei ik. `Door me de liefde te herinneren die ik gevoeld had, kon ik me openstellen. Ik heb daar de hele ochtend in ondergedompeld gezeten. Ik heb de toestand die ik op de bergrug voelde, niet bereikt, maar het scheelde niet veel.'Sánchez keek me wat ernstiger aan. `De rol van de liefde is heel lang verkeerd begrepen. De liefde is er niet om een goed mens van je te maken of om vanuit een abstracte morele verantwoordelijkheid een betere wereld tot stand te brengen of omdat we ons hedonisme moeten opgeven. Als we genoeg energie vinden om die staat van liefde in stand te houden, komt dat de wereld zeker ten goede, maar op de eerste plaats helpt het onszelf. Het is het meest hedonistische dat we doen kunnen.'Ik beaamde dat en zag dat hij zijn stoel ruim een meter verder naar achteren had gezet en me aandachtig maar vaag aankeek. `Hoe ziet mijn veld eruit?' vroeg ik. `Het is veel groter,' zei hij. `Volgens mij voel je je uitstekend.' `Dat klopt.'`Goed. Dat is onze taak hier.' `Vertelt u daar eens iets over,' zei ik.`We leiden priesters op om dieper de bergen in met de Indianen te werken. Dat is een eenzame taak en de priesters moeten heel sterk zijn. Alle mannen hier zijn grondig doorgelicht en hebben één ding gemeen: allemaal hebben ze een ervaring gehad die ze mystiek noemen. Ik bestudeer dit soort ervaringen al vele jaren,' vervolgde hij. `Dat deed ik al voordat het Manuscript werd gevonden, en ik geloof dat de terugkeer naar die toestand en de vergroting van je persoonlijke energieniveau na je eerste mystieke ervaring veel makkelijker worden. Ook anderen kunnen die verbinding leggen, maar dat duurt langer. Een sterke herinnering aan die ervaring vergemakkelijkt, zoals je volgens mij gemerkt hebt, de herhaling ervan. Daarna bouw je het langzaam op.'`Hoe ziet iemands energieveld eruit als dat gebeurt?' `Het breidt zich uit en verandert iets van kleur.' `Welke kleur?'Normaal van dofwit naar blauw en groen. Maar het belangrijkste is dat het zich uitbreidt. Tijdens jouw mystieke ontmoeting op de bergtop flitste je energie bijvoorbeeld naar heel het universum. Eigenlijk kreeg je verbinding met de hele kosmos en onttrok je daaruit energie; op haar beurt zwol jouw energie op tot zij alles overal omvatte. Weet je nog hoe dat voelde?'`Ja,' zei ik. `Alsof het hele universum mijn lichaam was en ik alleen maar het hoofd, of liever gezegd: de ogen.'

`Ja,' zei hij, `en op dat moment waren jouw energieveld en dat van de kosmos identiek. Het universum was je lichaam.' `Ik had op dat moment een vreemde herinnering,' zei ik. `Ik leek me te herinneren hoe dit grotere lichaam, dit universum van mij evolueerde. Ik was erbij. Ik zag hoe uit eenvoudige waterstof de eerste sterren ontstonden en zag toen in achtereenvolgende zonnegeneraties complexere materie ontstaan. Alleen zag ik geen materie. Ik zag de materie als simpele energietrillingen, die systematisch tot steeds hogere, complexere toestanden evolueerden. Toen... begon het leven en evolueerde het tot het punt waarop de mens verscheen...' Plotseling zweeg ik, en hij merkte de omslag van mijn stemming. `Wat is er?' vroeg hij.`Op dat moment stopte de herinnering aan de evolutie,' legde ik uit. `Bij de mens. Het verhaal leek door te gaan, maar ik kon het niet meer volgen.'`Het verhaal gaat ook door,' zei hij. `De mensen zetten de evolutie van het universum voort en bereiken een steeds hogere trillingscomplexiteit.'`Hoe?' vroeg ik.Hij glimlachte maar antwoordde niet. `Daar hebben we het later nog weleens over. Ik moet echt even een paar dingen nagaan. Ik zie je over een uurtje weer.'Ik knikte. Hij pakte een appel en liep weg. Ik wandelde doelloos achter hem aan naar buiten, maar moest toen aan de kopie van het Vijfde Inzicht in de slaapkamer denken en ging hem halen. Al eerder had ik aan het bos zitten denken waar Sánchez had gezeten toen ik hem voor het eerst ontmoette. Ondanks mijn vermoeidheid en paniek had ik gezien dat het daar buitengewoon mooi was. Dus liep ik de weg af naar het westen tot ik diezelfde plek bereikte. Daar ging ik zitten. Met mijn rug tegen een boom liet ik alle muizenissen van me afglijden en keek een paar minuten rond. Het was een heldere en winderige ochtend, en ik zag de wind tegen de takken boven mijn hoofd zwiepen. Ik haalde meermaals diep adem, en dat was heel verfrissend. Toen de wind even ging liggen, haalde ik het Manuscript te voorschijn en zocht de bladzij waar ik was opgehouden met lezen. Voordat ik die gevonden had, hoorde ik het geluid van een motor. Ik ging plat naast de boom liggen en probeerde vast te stellen uit welke richting het kwam. Het kwam uit de missie. Toen het dichterbij kwam, zag ik dat het de bestelwagen van Sánchez was met hemzelf achter het stuur.`Ik dacht wel dat je hier was,' zei hij, terwijl hij stopte bij de plek waar ik opstond. `Stap in. We moeten weg.' `Wat is er aan de hand?' vroeg ik, terwijl ik op de bijrijdersstoel ging zitten.Hij reed naar de hoofdweg. `Een van mijn priesters vertelde dat hij in het dorp een gesprek heeft afgeluisterd. Daar waren een paar ambtenaren die vragen stelden over mij en de missiepost.'

`Wat willen ze van u, denkt u?'Hij keek me welwillend aan. `Dat weet ik niet. Maar ik weet niet meer zo zeker als eerst dat ze ons met rust zullen laten. Ik dacht dat we als voorzorg maar de bergen in moesten rijden. Een van mijn priesters woont in de buurt van Machu Picchu. Dat is pater Carl. In zijn huis zijn we veilig tot we meer inzicht in de situatie hebben.' Hij glimlachte. `Ik wil sowieso graag dat je Machu Picchu ziet.'Plotseling kwam een vlaag van wantrouwen bij me op. Had hij soms handjeklap gespeeld en bracht hij me ergens naar toe om me uit te leveren? Ik besloot voorzichtig en waakzaam te blijven tot ik het zeker wist.`Heb je de vertaling gelezen?' vroeg hij. `Grotendeels,' zei ik.`Je vroeg naar de menselijke evolutie. Heb je dat deel uit?' `Nee.'Hij haalde zijn blik van de weg en keek me heel aandachtig aan. Ik deed net of ik het niet zag. `Is er iets?' vroeg hij.`Nee hoor,' zei ik. `Hoe lang duurt het voordat we in Machu Picchu zijn?'`En uur of vier.'Ik wilde mijn mond houden en Sánchez laten praten, in de hoop dat hij zich zou verraden, maar kon mijn nieuwsgierigheid naar de evolutie niet bedwingen. `Op welke manier zetten de mensen de evolutie voort?' vroeg ik.Hij wierp een blik op me. `Wat denk jij?'`Ik weet het niet,' zei ik. `Maar toen ik op de berg zat, dacht ik dat het misschien iets te maken had met de zinvolle toevalligheden waar het Eerste Inzicht het over had.'`Dat klopt,' zei hij. `Dat sluit ook aan bij de andere inzichten, vind je niet?'Ik was in verwarring. Ik begreep het bijna maar kon er nog steeds de vinger niet op leggen. Ik bleef zwijgen.`Denk maar aan de volgorde van de inzichten,' zei hij. `Het Eerste treedt op als we die toevalligheden serieus nemen. Die toevalligheden geven ons het gevoel dat achter alles wat we doen, iets anders, iets spiritueels werkzaam is. Het Tweede Inzicht bevestigt ons besef als iets werkelijks. We zien dat we ons alleen met onze materiële overleving hebben beziggehouden. Het enige waarnaar we streefden, was de veiligheid van onze situatie in het universum, en we weten dat onze nieuwe openheid een soort ontwaken betekent naar wat er werkelijk gaande is. Het Derde Inzicht brengt een nieuwe levensopvatting. Het definieert het universum als iets dat alleen uit zuivere energie bestaat, die op een of andere manier reageert op hoe we denken. En het Vierde legt de menselijke neiging bloot om energie van anderen te stelen door hen te beheersen en hun geest te bedwingen, een misdaad die we begaan omdat we ons zo vaak uitgeput en afgesneden van energie voelen. Dat tekort kan

natuurlijk worden opgeheven als we in verbinding treden met de hogere bron. Het universum geeft ons alles wat we nodig hebben, mits we ons ervoor kunnen openstellen. Dat is de openbaring van het Vijfde Inzicht. In jouw geval,' vervolgde hij, `had je een mystieke ervaring waarbij je even een blik wierp op de enorme hoeveelheid energie die iemand kan verwerven. Maar die toestand lijkt een beetje op een sprint voor iedereen uit. Je werpt een blik op de toekomst, maar dat hou je niet lang vol. Als we erover proberen te praten met iemand die op een normaal bewustzijnsniveau opereert of als we in een wereld proberen te leven waarin nog steeds conflicten voorkomen, worden we uit die vooruitgeschoven toestand teruggeslagen en vallen we op ons oude niveau terug. En dan gaat het erom,'„ vervolgde hij, `dat we beetje bij beetje terugwinnen waarop we een blik hebben geworpen en langzaam weer toewerken naar dat uiteindelijke bewustzijn. Maar om dat te kunnen, moeten we leren hoe we onszelf bewust met energie kunnen vullen, want die energie zorgt voor de toevalligheden, en die toevalligheden helpen ons dat nieuwe niveau een permanente basis te geven.'Ik had kennelijk onzeker gekeken, want hij zei: `Denk er maar over na: als er iets gebeurt dat geen toeval kan zijn maar ons verder brengt in ons leven, worden we een ander mens. We hebben het gevoel dat we iets bereiken dat het lot voor ons in petto had. Als dat gebeurt, wordt het energieniveau dat voor dat toeval heeft gezorgd, in ons vastgelegd. Als we bang zijn, kunnen we daaruit weer worden teruggestoten en energie verliezen, maar dat niveau dient als nieuwe bovengrens die vrij makkelijk weer bereikt kan worden. We zijn een nieuw iemand geworden. We bestaan op een niveau van hogere energie, op een niveau-luister goed-van een hogere trilling. Zie je het proces nu voor je? We vullen onze energie aan, groeien, vullen onze energie aan, en groeien opnieuw. Op die manier zetten wij mensen de evolutie van het universum voort tot steeds hogere trillingsniveaus.' Hij zweeg even en leek toen aan iets te denken dat hij nog wilde toevoegen. `Deze evolutie is in de hele menselijke geschiedenis onbewust verlopen. Dat verklaart waarom de beschaving zich ontwikkeld heeft, waarom de mensen langer zijn geworden, langer leven enzovoorts. Maar nu maken we het hele proces bewust. Dat is de boodschap van het Manuscript. Daarover gaat die beweging die naar een wereldwijd spiritueel bewustzijn streeft.'Ik luisterde aandachtig. Wat Sánchez me vertelde, had me volledig in de ban. `We hoeven ons dus alleen maar te laten vollopen met energie, zoals ik van John heb geleerd, en dan beginnen de toevalligheden regelmatiger op te treden?'`Ja, inderdaad, maar dat is niet zo makkelijk als je denkt. Voordat we met enige regelmaat in contact met die energie kunnen komen, moeten we eerst een andere horde nemen. Daarover gaat het volgende inzicht, het Zesde.'`Wat is dat?'

Hij keek me recht aan. `We moeten de manier onder ogen zien waarop we anderen beheersen. Vergeet de onthulling van het Vierde Inzicht niet: de mensen hebben altijd een tekort aan energie gevoeld en elkaar proberen te beheersen. Het Vijfde laat zien dat er een alternatieve bron bestaat, maar daarmee kunnen we pas in verbinding blijven als we de bijzondere manier herkennen waarop we anderen beheersen, en daarmee ophouden. Want steeds als we in onze oude gewoonte vervallen, raakt onze verbinding met de bron afgesneden. We raken die gewoonte niet makkelijk kwijt, want aanvankelijk verloopt die altijd onbewust. De sleutel tot onze bevrijding ervan is de volledige bewustwording, en daarvoor moeten we inzien dat onze eigen stijl van heerschappij over anderen iets is dat we in onze jeugd hebben leren gebruiken om de aandacht van anderen te krijgen, om te zorgen dat energie onze kant op stroomde. Daarin zijn we blijven steken. We herhalen die manier keer op keer. Dat noem ik ons onbewust beheersingsdrama. Ik noem het een drama omdat het één vertrouwde scène is, een scène voor een film waarvoor wij in onze jeugd het scenario schrijven. Die scène herhalen we in ons dagelijks leven steeds opnieuw zonder dat te beseffen. We weten alleen maar dat hetzelfde soort dingen ons herhaaldelijk overkomt. Het probleem is dit: als we één speciale scène keer op keer herhalen, kunnen de andere scènes van onze echte levensfilm, het grote avontuur dat door toevalligheden gemarkeerd wordt, geen doorgang vinden. Al we dit ene drama herhalen om de energiestroom te manipuleren, zetten we de film stop.' Sánchez nam snelheid terug en reed voorzichtig langs een rij diepe gaten in de weg. Ik ergerde me. Ik begreep nog steeds niet helemaal hoe zo'n beheersingsdrama werkte. Bijna vertelde ik Sánchez wat er in me omging, maar ik kon het niet. Ik voelde nog steeds een afstand en gaf mezelf niet graag bloot.`Heb je het begrepen?' vroeg hij.`Weet ik niet,' zei ik kortaf. `Ik weet niet of ik een beheersingsdrama heb.'Hij keek me diep en warm aan en grinnikte hardop. `Werkelijk?' vroeg hij. `Waarom ben je dan altijd zo afstandelijk?'

Opheldering van het verleden

Voor ons uit werd de weg smaller en beschreef een bocht rond de steile rotswand. De auto stuiterde over een paar grote stenen en reed langzaam door de bocht. Onder me rees de Andes in zware, grijze bergruggen boven sneeuwwitte wolkenbanken uit.Ik keek Sánchez aan. Hij zat gespannen over het stuur geleund. Het grootste deel van de dag hadden we steile hellingen beklommen en ons over paden gewerkt die door neergevallen stenen nog smaller waren geworden. Ik had het onderwerp van de beheersingsdrama's weer willen aansnijden, maar dit leek niet het juiste moment.

Sánchez leek elke druppel energie voor het rijden nodig te hebben, en bovendien wist ik niet goed wat ik vragen wilde. Ik had de rest van het Vijfde Inzicht gelezen, en dat was een nauwkeurige herhaling van de dingen die Sánchez verteld had. De gedachte mijn beheersingsstijl kwijt te raken, leek aantrekkelijk, vooral omdat ik mijn eigen evolutie daarmee versnelde, maar ik begreep nog steeds niet hoe zo'n beheersingsdrama werkte.`Waar zit je aan te denken?' vroeg Sánchez.`Ik heb net het Vijfde Inzicht uit,' zei ik. `En ik zat aan die drama's te denken. Afgaande op wat u net over mij zei, neem ik aan dat mijn drama volgens u iets met afstandelijkheid te maken heeft.' Hij antwoordde niet en staarde naar de weg. Dertig meter voor ons uit stond een grote auto met vierwielaandrijving dwars op de weg. Een man en een vrouw stonden een meter of twintig van de auto op een rotspunt. Ze beantwoordden onze blik. Sánchez bracht de auto tot stilstand, keek even en glimlachte toen. `Die vrouw ken ik,' zei hij. `Dat is Julia. Het is in orde. Laten we met ze praten.'Zowel de man als de vrouw hadden een donkere huid en waren blijkbaar Peruanen. De vrouw was ouder dan de man en leek een jaar of vijftig, terwijl hij ongeveer dertig was. Toen we de auto uit stapten, liep de vrouw naar ons toe. `Pater Sánchez!' zei ze bij haar nadering. `Hoe gaat het, Julia?' antwoordde Sánchez. De twee omhelsden elkaar, en toen stelde Sánchez me aan haar voor. Julia stelde me op haar beurt aan haar reisgenoot Rolando voor. Julia en Sánchez zeiden verder niets meer, draaiden ons de rug toe en liepen naar de rotspunt waar daarnet Julia en Rolando hadden gestaan. Rolando bekeek me aandachtig. Intuïtief draaide ik me om en liep in de richting van de twee anderen. Rolando liep mee en bleef me aankijken alsof hij iets wilde. Hoewel zijn haar en gezicht een jonge indruk maakten, was zijn huid rood en gerimpeld. Ik voelde me niet echt op mijn gemak.Terwijl we naar de rand van de afgrond liepen, leek hij meermaals iets te willen zeggen, maar elke keer wendde ik mijn blik af en versnelde mijn pas. Hij zei niets. Toen we de afgrond bereikten, ging ik op een richel zitten om te voorkomen dat hij naast me plaatsnam. Julia en Sánchez zaten een meter of acht boven me op een groot rotsblok. Rolando ging zo dicht mogelijk in mijn buurt zitten. Ik vond zijn voortdurende blik hinderlijk, maar tegelijk was ik nieuwsgierig. Hij ving mijn blik op en vroeg: `Ben je hier vanwege het Manuscript?' Het duurde een tijdje voordat ik antwoordde. `Ik heb ervan gehoord.' Hij leek onthutst. `Heb je het gezien?'`Een deel,' zei ik. `Heb jij er iets mee te maken?'`Ik ben geïnteresseerd,' zei hij, `maar ik heb nog geen kopieën gezien.' Een periode van stilzwijgen volgde.`Kom je uit de Verenigde Staten?' vroeg hij.

Die vraag verontrustte me en ik besloot hem niet te beantwoorden. In plaats daarvan vroeg ik: `Heeft het Manuscript iets met de ruïnes van Machu Picchu te maken?'`Dat denk ik niet,' antwoordde hij. `Maar het is wel ongeveer net zo oud.'Ik bleef zwijgend naar het ongelooflijke uitzicht over de Andes kijken. Als ik niets zei, zou hij vroeg of laat wel vertellen wat hij en Julia hier deden en hoe dat verband hield met het Manuscript. We zaten twintig minuten zonder iets te zeggen. Eindelijk stond Rolando op en klom naar de plek waar de anderen zaten te praten. Ik had geen idee wat ik doen moest. Ik was met opzet niet bij Sánchez en Julia gaan zitten, want ik had duidelijk de indruk dat ze onder vier ogen wilden praten. Ik bleef daar nog een minuut of dertig naar de bergtoppen zitten staren en probeerde iets op te vangen van het gesprek boven me. Niemand besteedde ook maar enige aandacht aan me. Eindelijk besloot ik bij hen te gaan zitten, maar voordat ik aanstalten kon maken, stonden de drie anderen op en begonnen naar Julia's auto te lopen. Ik klom over de rotsblokken naar hen toe. `Ze moeten weg,' merkte Sánchez bij mijn nadering op.`Jammer dat we geen tijd hebben om te praten,' zei Julia. `Ik hoop u gauw terug te zien.' Ze keek me aan met dezelfde warmte als Sánchez vaak vertoonde. Toen ik knikte, hield ze haar hoofd een beetje scheef en voegde eraan toe: `Eigenlijk heb ik het gevoel dat dat niet lang zal duren.'We wandelden het bergpad af en ik voelde de behoefte om iets terug te zeggen, maar ik kon niets bedenken. Toen we bij Julia's auto kwamen, knikte ze alleen maar en zei ons snel gedag. Zij en Rolando stapten in en Julia reed weg naar het noorden, in de richting waaruit Sánchez en ik gekomen waren. Ik wist niet wat ik van deze gebeurtenis moest denken.Toen we eenmaal in onze auto zaten, vroeg Sánchez: `Heeft Rolando je over Wil verteld?'`Nee!' zei ik. `Hebben ze hem gezien?'Sánchez keek verward. `Ja, in een dorp zestig kilometer van hier.' `Heeft Wil iets over mij gezegd?'`Volgens Julia zei hij dat jullie elkaar waren kwijtgeraakt. Ze zei dat Wil vooral met Rolando praatte. Heb je Rolando niet verteld wie je bent?'`Nee, ik wist niet of ik hem kon vertrouwen.'Sánchez keek me totaal verbijsterd aan. `Ik zei je dat het prima was om met hem te praten! Ik ken Julia al jaren. Ze heeft een bedrijf in Lima, maar sinds de ontdekking van het Manuscript zoekt ze het Negende Inzicht. Julia reist beslist niet met iemand die niet te vertrouwen is. Er was geen enkel gevaar. Nu heb je misschien belangrijke informatie gemist.'

Sánchez keek me ernstig aan. `Dit is een volmaakt voorbeeld van hoe storend een beheersingsdrama werkt,' zei hij. `Je was zo afstandelijk dat je een belangrijk toeval verhinderde plaats te vinden.'`Het geeft niet,' reageerde hij op mijn defensieve blik. `Iedereen speelt zijn eigen drama. In ieder geval weet je nu hoe het werkt.'`Ik begrijp het helemaal niet!' zei ik. `Wat doe ik dan precies?' `Jouw manier om mensen en situaties te beheersen,' legde hij uit, `en te zorgen dat energie jouw kant op komt, is een drama laten afspelen in je geest waarin je je terugtrekt en mysterieus en geheimzinnig lijkt. Je maakt jezelf wijs dat je voorzichtig bent, maar eigenlijk hoop je iemand bij je drama te kunnen betrekken, en die iemand moet proberen te ontdekken wat er met je aan de hand is. Als iemand dat doet, blijf je vaag en dwing je hem zijn uiterste best te doen om net zo lang te graven tot hij je ware gevoelens ziet. Intussen geven ze je hun volle aandacht en dat stuurt energie jouw kant op. Hoe langer jij ze belangstellend kan houden, hoe langer ze zich voor een raadsel voelen staan, des te meer energie ontvang je. Maar helaas: als jij het afstandelijke type uithangt, ontwikkelt je leven zich meestal heel langzaam omdat je diezelfde scène steeds opnieuw herhaalt. Als je je voor Rolando had opengesteld, had je levensfilm een nieuwe en zinvolle richting gekregen.'Ik voelde me neerslachtig worden. Dit alles was het zoveelste bewijs dat Wil gelijk had toen hij mijn onwil zag om Reneau in te lichten. Het was waar. Ik had inderdaad de neiging om niet te zeggen wat ik dacht. Ik keek uit het raampje terwijl we steeds hoger de bergen inkwamen. Sánchez probeerde opnieuw met volle concentratie te voorkomen dat . we een doodsmak maakten. Toen de weg rechter werd, keek hij me aan en zei: `De eerste stap in het bevrijdingsproces is voor ons allemaal een volledige bewustwording van ons eigen beheersingsdrama. Niets kan doorgang vinden zolang we niet echt naar onszelf kijken en ontdekken wat we allemaal doen om aan energie te komen. Dat gebeurde net ook met jou.'`Wat is de volgende stap?' vroeg ik.`Iedereen moet terug naar zijn verleden, terug naar het gezin van vroeger om te kijken hoe die gewoonte is ontstaan. Als we weten hoe onze beheersingsmethode ontstaan is, blijven we ons ervan bewust. Vergeet niet dat de meeste leden van ons gezin ook zelf een drama opvoerden en ons toen we kinderen waren, onze energie wilden ontnemen. Daarom hadden we ook zelf een beheersingsdrama nodig. We moesten een strategie hebben om energie terug te krijgen. Onze eigen drama's ontwikkelen we altijd in onze verhouding tot het gezin. Maar als we de energiedynamica in ons gezin eenmaal zien, kunnen we de beheersingsstrategieën achter ons laten en zien wat er eigenlijk plaatsvindt.'`Wat bedoelt u met wat er eigenlijk plaatsvindt?'`Iedereen moet vanuit een evolutionair, spiritueel standpunt zijn gezinservaring

herinterpreteren en ontdekken wie hij echt is. Zodra we dat doen, valt ons beheersingsdrama van ons af en begint ons echte leven.'`Hoe begin ik daarmee?'`Door allereerst te begrijpen hoe jouw drama tot stand kwam. Vertel me eens iets over je vader.'`Een goede man, dol op grappen en bekwaam, maar...' Ik aarzelde want ik wilde niet ondankbaar lijken. `Maar wat?' vroeg Sánchez.`Nou,' zei ik, `hij was altijd heel kritisch. Ik kon nooit iets goed doen.' `Hoe uitte hij die kritiek op je?'Het beeld van mijn vader, jong en sterk, verscheen voor mijn geestesoog. `Hij stelde vragen en altijd was er wel iets mis met de antwoorden.'`En wat gebeurde er dan met je energie?'`Ik zal me wel uitgeput hebben gevoeld, zodat ik ging vermijden om wat dan ook tegen hem te zeggen.'`Je bedoelt dat je vaag en afstandelijk werd, de dingen op zo'n manier probeerde te zeggen dat je zijn aandacht trok maar niet genoeg onthulde om hem reden tot kritiek te geven. Hij was de ondervrager en jij ontweek hem met je afstandelijkheid?' `Ik neem aan van wel. Maar wat is een ondervrager?' `Een ondervrager is een ander soort drama. Mensen die dit middel tot energieverwerving gebruiken, organiseren een drama waarbij ze vragen stellen en de wereld van iemand anders afspeuren op iets negatiefs. Vinden ze dat, dan kritiseren ze dat levensaspect van die ander. Als dat lukt, worden de gekritiseerde personen bij het drama betrokken. Plotseling merken ze dat ze in de buurt van de ondervrager verlegen worden en aandacht schenken aan wat hij doet en denkt, en proberen dus niets verkeerds te doen dat de ondervrager kan opmerken. Die psychische onderdanigheid geeft de ondervrager de energie die hij wil. Denk maar aan alle keren dat je in de buurt van zo iemand bent geweest. Als j e in het drama verstrikt raakt, probeer je je dan niet zodanig te gedragen dat die persoon geen kritiek op je heeft? Hij leidt je weg van je pad en put je energie uit, omdat je jezelf beoordeelt aan de hand van wat hij zou kunnen denken.'Dat gevoel herinnerde ik me heel precies, en degene aan wie ik denken moest, was Jensen. `Mijn vader was dus een ondervrager?' vroeg ik.`Zo te horen wel.'Even was ik in gedachten verdiept over het drama van mijn moeder. Als mijn vader een ondervrager was, wat was mijn moeder dan? Sánchez vroeg me waaraan ik dacht.`Aan het beheersingsdrama van mijn moeder,' zei ik. `Hoeveel verschillende soorten zijn er?'

`Ik zal je de indeling uitleggen die het Manuscript noemt,' zei Sánchez. `Iedereen probeert energie los te krijgen, hetzij agressief door de mensen tot aandacht te dwingen, hetzij passief door in te spelen op de sympathie en nieuwsgierigheid van mensen en op die manier hun aandacht te trekken. Als iemand jou bijvoorbeeld lichamelijk of met woorden bedreigt, dan word jij tot aandacht gedwongen uit angst dat er iets ergs met je gebeurt, en geef je hem energie. De persoon die je bedreigt, betrekt je in het alleragressiefste soort drama, dat het Zesde Inzicht de "bullebak" noemt. Maar als anderzijds iemand je al het vreselijks vertelt dat hem overkomt en laat doorschemeren dat dat jouw schuld is en dat die vreselijke dingen zullen doorgaan als jij je hulp weigert, dan probeert diegene je te beheersen op het allerpassiefste niveau. Het Manuscript noemt dat het "arme ik"- drama. Denk daar maar eens over na. Ben je nooit bij mensen geweest die je je in hun aanwezigheid schuldig laten voelen, terwijl je best weet dat daarvoor geen enkele reden is?'`Ja.'`Nou, dat komt omdat je de dramawereld van de "arme ik" hebt betreden. Alles wat ze zeggen en doen, brengt je in de positie dat je je moet verdedigen tegen het idee dat je voor diegenen niet genoeg doet. Daarom voel je je al schuldig zodra je in de buurt komt.' Ik knikte.`Ieders drama kan onderzocht worden,' vervolgde hij, `op de plaats die het inneemt in het spectrum tussen agressief en passief. Als die persoon een subtiele agressie vertoont, altijd fouten ontdekt en langzaam je wereld ondermijnt om je energie te pakken te krijgen, dan is dat een ondervrager. Minder passief dan de "arme ik" is jouw afstandelijkheidsdrama. De volgorde van de drama's is dus: bullebak, ondervrager, afstandelijkheid en arme ik. Klinkt dat logisch?'`Ik geloof van wel. Denkt u dat iedereen in een van die stijlen past?' `Ja. Sommige mensen hebben in verschillende situaties een verschillende stijl, maar de meesten van ons hebben één dominant overheersingsdrama dat we vaak herhalen, en dat hangt af van hoe goed dat drama functioneerde bij de andere gezinsleden.'Plotseling drong het tot me door. Mijn moeder deed precies hetzelfde met mij als mijn vader. Ik keek Sánchez aan. `Mijn moeder. Ik weet wat ze was. Ook zij was ondervrager.' `Dan heb je een dubbele dosis gehad,' zei Sánchez. `Geen wonder dat je zo afstandelijk bent. Maar in ieder geval hebben ze je niet bedreigd. Je bent in ieder geval nooit bang geweest voor je veiligheid.' `Wat zou er in dat geval zijn gebeurd?'`Dan zou je zijn vastgeraakt in het "arme ik"-drama. Begrijp je hoe dat werkt? Als je een kind bent en iemand tapt je energie af door je met lichamelijke schade te bedreigen, werkt afstandelijkheid niet. Je kunt hem zijn energie niet laten afstaan door gereserveerd te doen. Het kan hem geen moer schelen wat er in je omgaat.

Daarvoor voelt hij zich te sterk. Dus word je tot meer passiviteit gedwongen, tot de "arme ik"-aanpak, en doe je een beroep op zijn medelijden. Je probeert hem te laten struikelen over schuldgevoel omtrent de schade die hij bij je aanricht. Als dat niet werkt, verdraag je het als kind tot je groot genoeg bent om tegen dat geweld te exploderen en de agressie met agressie te bestrijden.' Hij zweeg even. `Net als dat kind over wie je het had, dat kind in dat Peruaanse gezin dat de maaltijd opdiende. Mensen gaan tot het uiterste om in hun gezin aandachtsenergie te krijgen. En die strategie wordt vervolgens hun dominante beheersingsmanier om energie van anderen te krijgen, het drama dat ze almaar herhalen.'`Ik begrijp de bullebak,' zei ik, `maar hoe wordt iemand ondervrager?' `Wat zou jij doen als je een kind was en jouw gezinsleden waren er niet of negeerden je omdat ze het zo druk met hun carrière hadden of zoiets?'`Dat weet ik niet.'`Met afstandelijkheid trek je hun aandacht niet; die merken ze niet eens. Dan heb je nog maar één middel: net zolang peuteren tot je in die afstandelijke mensen iets verkeerds vindt, zodat je hen tot aandacht en energie kunt dwingen. Dat doet een ondervrager.' Het begon me te dagen. `Afstandelijke mensen scheppen ondervragers!'`Dat klopt.'`En ondervragers maken mensen afstandelijk! En bullebakken scheppen de "arme ik"-benadering, en als dat mislukt, een volgende bullebak!'`Precies. Op die manier houden de beheersingsdrama's zichzelf in stand. Maar vergeet niet dat mensen de neiging hebben om die drama's wel in anderen te zien, maar denken dat zijzelf er geen last van hebben. Ieder van ons moet die illusie overwinnen voordat we verder kunnen. Bijna allemaal zitten we minstens een deel van de tijd in zo'n drama verstrikt. We moeten een stap terug doen en lang genoeg naar onszelf kijken om te ontdekken wat dat is.' Ik zweeg even. Eindelijk keek ik Sánchez weer aan en vroeg: `Als we eenmaal ons drama zien, wat gebeurt er dan?' Sánchez ging langzamer rijden om me recht aan te kunnen kijken. `Dan hebben we de echte vrijheid om meer te worden dan het onbewuste toneel dat we spelen. Zoals ik al zei: dan kunnen we de hogere betekenis van ons leven vinden, de spirituele reden waarom we in dat speciale gezin geboren zijn. Dan beginnen we inzicht te krijgen in wie we werkelijk zijn.'`We zijn er bijna,' zei Sánchez. De weg voerde over een pas tussen twee bergtoppen. Toen we de enorme formatie aan onze rechterhand passeerden, zag ik voor me uit een klein huisje dat met zijn achterkant tegen een andere majesteitelijke rotspunt stond. `Zijn bestelwagen staat er niet,' zei Sánchez. We parkeerden en liepen naar het huis. Sánchez deed de deur open en liep naar binnen. Ik wachtte buiten en haalde een

paar maal diep adem. De lucht was koel en heel dun. De hemel boven mijn hoofd hing vol donkergrijze, dikke wolken. Zo te zien kon het best gaan regenen. Sánchez kwam weer naar de deur. `Er is niemand. Hij is kennelijk bij de ruïnes.'`Hoe komen we daar?'Hij leek plotseling uitgeput. `Die zijn een meter of zevenhonderd verderop,' zei hij, en gaf me de sleutels van de auto. `Volg de weg tot voorbij de volgende top en dan zie je ze beneden je. Neem de auto maar. Ik wil hier blijven mediteren.'`Oké,' zei ik, en liep rond de auto om in te stappen.Ik reed een klein dal in en toen weer een helling op, en verheugde me op wat ik te zien zou krijgen. De aanblik stelde me niet teleur. Toen ik de volgende top passeerde, zag ik alle luister van de ruïnes van Machu Picchu: een tempelcomplex van tonnen zware, zorgvuldig uitgehouwen en op elkaar gelegde rotsblokken op de berg. Zelfs in het vage wolkenlicht was die plek overweldigend mooi.Ik stopte en zoog tien of vijftien minuten energie op. Diverse groepen mensen liepen door de ruïnes. Ik zag een man met een priesterboord uit de resten van een gebouw komen en teruglopen naar een auto in de buurt. Vanwege de afstand en omdat de man een leren jasje droeg in plaats van priesterkleding, wist ik niet zeker of dat pater Carl was. Ik startte de auto en reed erheen. Zodra hij dat geluid hoorde, keek hij op en glimlachte. Kennelijk herkende hij de auto van pater Sánchez. Toen hij mij achter het stuur zag zitten, keek hij belangstellend en liep naar me toe. Hij was kort en breed gebouwd en had dofbruin haar, een rond gezicht en diepblauwe ogen. Zo te zien was hij een jaar of dertig. `Ik ben met pater Sánchez meegekomen,' zei ik terwijl ik uitstapte en me voorstelde. `Hij is in uw huis.'Hij stak me een hand toe. `Ik ben pater Carl.'Ik keek langs hem heen naar de ruïnes. Van dichtbij waren de uitgehakte rotsblokken nog indrukwekkender. `Is dit de eerste keer dat je hier bent?' vroeg hij.`Ja,' antwoordde ik. `Ik heb hier al jaren over gehoord, maar ik had nooit gedacht dat het zo indrukwekkend zou zijn.' `Het is een van de krachtigste energiecentra ter wereld,' zei hij. Ik keek hem aandachtig aan. Kennelijk gebruikte hij het woordenergie' in dezelfde betekenis als het Manuscript. Ik knikte instemmend en zei: `Ik ben op het punt waarop ik bewust probeer energie op te bouwen en mijn beheersingsdrama af te breken.' Ik voelde me bij die woorden een beetje pretentieus, maar voldoende op mijn gemak om eerlijk te zijn.`Jij lijkt me niet al te afstandelijk,' zei hij.Ik was verbluft. `Hoe wist u dat dat mijn drama was?' vroeg ik. `Daar heb ik een intuïtie voor ontwikkeld. Daarom ben ik hier.' `U leert mensen zien op welke manier ze anderen beheersen?'

`Ja, en hun echte zelf.' Zijn ogen blonken van oprechtheid. Hij was totaal recht-door-zee en voelde kennelijk geen zweem van verlegenheid als hij zich aan een vreemde blootgaf. Ik bleef zwijgen, en hij zei: `Begrijp je de eerste vijf inzichten?'`Ik heb de meeste gelezen,' zei ik, `en met allerlei mensen gepraat.' Nog terwijl ik dat zei, besefte ik dat ik te vaag was. `Ik denk dat ik de eerste vijf begrijp,' vervolgde ik, `maar nummer zes is me nog duister.' Hij knikte en zei: `De meeste mensen met wie ik praat, hebben zelfs nog nooit van het Manuscript gehoord. Ze komen hier de bergen in en worden gefascineerd door de energie. Dat is al genoeg om te zorgen dat ze hun leven heroverwegen.'`Hoe komt u die mensen tegen?'Hij keek me met een veelbetekenende blik aan. `Ze schijnen mij te vinden.'`U zei dat u hen helpt hun echte zelf te vinden. Hoe?'Hij haalde diep adem en zei: `Dat kan maar op één manier. Ieder van ons moet terug naar de gezinservaring, naar die plaats en tijd van onze kinderjaren, en nog eens bekijken wat daar gebeurd is. Als we eenmaal ons beheersingsdrama beseffen, kunnen we ons op de hogere waarheid van dat gezin concentreren, op de zon achter de wolken van dat energieconflict zogezegd. Als we die waarheid vinden, kan dat ons leven vitaliseren, want die waarheid vertelt wie we zijn, welke weg we gaan en wat we doen.'`Dat zei Sánchez ook al,' zei ik. `Ik wil meer weten over hoe ik die waarheid moet vinden.'Hij ritste zijn jasje dicht, want de namiddag begon kil te worden. `Ik hoop dat, we daar nog over kunnen praten,' zei hij. `Maar eerst wil ik pater Sánchez gedag zeggen.' Ik keek uit over de ruïnes, en hij vervolgde: `Kijk hier maar rond zolang je wilt. Ik zie je straks wel in mijn huis.' Het volgende anderhalf uur wandelde ik door dit oeroude oord. Op bepaalde plekken voelde ik de neiging wat langer te blijven en daar voelde ik me lichter dan elders. Ik vroeg me gefascineerd af wat voor beschaving deze tempels had gebouwd. Hoe kregen ze die stenen hier naar boven, hoe hadden ze die op deze manier op elkaar gekregen? Het leek onmogelijk.Toen mijn intense belangstelling voor de ruïnes begon te verflauwen, wendde ik me in gedachten tot mijn persoonlijke situatie. Hoewel mijn omstandigheden niet veranderd waren, voelde ik me nu minder bang. Sánchez' zelfvertrouwen had me een hart onder de riem gestoken. Het was dom geweest om aan hem te twijfelen. En nu al vond ik pater Carl aardig.In groeiende duisternis liep ik naar de auto en reed naar pater Carl huis terug. Toen ik kwam aanrijden, zag ik de twee mannen in het huis dicht bij elkaar staan, en toen ik naar binnen ging, hoorde ik gelach. Allebei waren ze in de keuken aan het avondeten bezig. Pater Carl begroette me en wees me een stoel. Ik ging lui voor een

groot haardvuur zitten en keek rond. De kamer was groot en met licht gebeitste planken betimmerd. Ik zag twee andere kamers, kennelijk slaapkamers, onderling verbonden door een smalle gang. Het huis werd door zwakke lampen verlicht en ik meende het zachte gezoem van een generator te horen.Toen het eten klaar was, werd ik naar een tafel van ruwe houten planken geroepen. Sánchez zei een kort gebed, en onder het eten bleven beide mannen praten. Daarna gingen we bij de haard zitten. `Pater Carl heeft Wil gesproken,' zei Sánchez. `Wanneer?' vroeg ik, direct opgewonden. `Wil kwam hier een paar dagen geleden langs,' zei pater Carl. `Ik ken hem van een jaar geleden en hij kwam langs met informatie. Hij meende te weten wie achter het regeringsoptreden tegen het Manuscript zit.'`Wie dan?' vroeg ik.`Kardinaal Sebastian,' onderbrak Sánchez. `Wat doet hij dan?' vroeg ik.`Kennelijk,' zei Sánchez, `gebruikt hij zijn invloed bij de regering om de militaire druk tegen het Manuscript op te voeren. Hij heeft altijd liever in stilte via de regering gewerkt dan binnen de Kerk een splitsing te forceren. Nu vergroot hij zijn inspanningen. Helaas kan hij best succes hebben.'`Wat bedoelt u?'`Op een paar priesters van de Noordelijke Raad en een paar anderen zoals Julia en Wil na, schijnt niemand meer kopieën te hebben.' `En de wetenschappers op Viciente?' vroeg ik. Beide mannen zwegen even. Toen zei pater Carl: `Wil vertelde dat de regering het huis gesloten heeft. Alle onderzoekers zijn gearresteerd en hun gegevens in beslag genomen.' `Slikt de wetenschappelijke wereld dat?' vroeg ik. `Ze zullen wel moeten,' zei Sánchez. `Bovendien werd dat onderzoek door de meeste geleerden toch al niet aanvaard. De regering verkoopt blijkbaar het idee dat deze mensen de wet overtreden.' `Ik kan niet geloven dat de regering daarmee wegkomt.'`Kennelijk wel,' zei pater Carl. `Ik heb een paar mensen gebeld om het verhaal bevestigd te krijgen en kreeg hetzelfde te horen. De regering houdt alles goed onder tafel maar slaat steeds harder toe.' `Wat gaat er nu gebeuren, volgens u?' vroeg ik aan beiden. Pater Carl haalde zijn schouders op, maar pater Sánchez zei: `Dat weet ik niet. Het kan afhangen van wat Wil ontdekt.' `Waarom?' vroeg ik.`Hij lijkt het ontbrekende deel van het Manuscript, het Negende Inzicht, bijna gevonden te hebben. Als dat lukt, wordt de wereld misschien wakker en grijpt in.'`Waar zei hij dat hij naar toe ging?' vroeg ik pater Carl.

`Dat wist hij niet precies, maar hij zei dat zijn intuïtie hem naar het noorden leidde, in de buurt van Iquitos.' `Hij laat zich door zijn intuïtie leiden?'`Ja. Dat leer je begrijpen als je helderheid hebt over wie je bent en verder gaat naar het Zevende Inzicht.' Ik keek hen beiden aan en verbaasde me over hun ongelooflijke rust. `Hoe kunt u zo kalm blijven?' vroeg ik. `Stel dat ze hier binnenvallen en ons arresteren?'Ze keken me geduldig aan. Toen zei pater Sánchez: `Verwar kalmte niet met zorgeloosheid. Onze vredige houding geeft aan hoe goed we in verbinding met de energie staan. We handhaven die verbinding want dat is, ongeacht de omstandigheden, het beste wat we kunnen doen. Dat begrijp je, hè?'`Ja,' zei ik. `Natuurlijk. Ik geloof dat ik zelf moeite heb om die verbinding in stand te houden.'Beide mannen glimlachten. 'In verbinding blijven,' zei pater Carl, `wordt makkelijker als je helderheid hebt over wie je bent.' Pater Sánchez stond op en liep weg met de mededeling dat hij ging afwassen.Ik keek pater Carl aan. 'Oké,' zei ik. `Hoe begin ik helderheid over mezelf te krijgen?'`Pater Sánchez zegt,' antwoordde hij, `dat je het beheersingsdrama van je ouders al begrijpt.'`Dat klopt. Ze waren allebei ondervragers, en daardoor werd ik afstandelijk.'`Goed. Nu moet je verder kijken dan het energiegevecht in je gezin en zoeken naar de echte reden waarom je daar was.' Ik keek hem niet-begrijpend aan.`De ontdekking van je ware spirituele identiteit omvat onder andere dat je je hele leven als één verhaal beschouwt waarvan je de hogere betekenis moet zien te begrijpen. Begin met jezelf de volgende vraag te stellen: waarom ben ik in dat ene gezin geboren? Wat kan daarvan het doel zijn geweest?'`Dat weet ik niet,' zei ik.`Je vader was een ondervrager. Wat was hij nog meer?' `U bedoelt zijn levensovertuiging?' `Ja.'Ik dacht even na en zei: `Mijn vader gelooft in het levensgenot. Hij wil integer leven, maar er alles uithalen wat erin zit. U weet wel: iedere dag leven alsof het de laatste is.'`Is hem dat gelukt?'`Tot op zekere hoogte, maar altijd als hij denkt dat hij er nu het meeste van geniet, lijkt hij pech te krijgen.'Pater Carl kneep zijn ogen nadenkend tot spleetjes. `Hij gelooft dat het leven genoten moet worden, maar dat is hem altijd een beetje ontglipt?'

`Ja.''Heb je je afgevraagd waarom?'`Eigenlijk niet. Ik dacht altijd dat hij pech had.'`Heeft hij misschien nog niet de goede manier gevonden?' `Misschien.'`En je moeder?' `Die leeft niet meer.'`Kun je zien wat zij met haar leven wilde?'`Ja. Haar leven was haar Kerk. Ze verdedigde christelijke beginselen.' `Op welke manier?'`Ze geloofde in dienstbaarheid aan de gemeenschap en gehoorzaamheid aan Gods wetten.'`Gehoorzaamde ze Gods wetten?'`Tot de letter, tenminste voor zover haar Kerk die uitdroeg.' `Kreeg ze ook je vader zover?'Ik lachte. `Niet echt. Mijn moeder wilde dat hij elke week naar de kerk ging en maatschappelijk werk deed. Maar ik vertelde u al dat hij daarvoor te vrijgevochten was.'`En wat was jouw positie in het geheel?'Ik keek hem aan. `Daar heb ik nooit over nagedacht.'`Wilden ze niet allebei jouw bondgenootschap? Was dat niet de reden waarom ze je ondervroegen? Om te zorgen dat je niet de waarden van de ander aanhing? Wilden ze niet allebei jou laten denken dat hun manier de beste was?''Ja, dat klopt.''Hoe reageerde je daarop?''Door geen standpunt in te nemen, denk ik.''Ze controleerden je allebei om te zien of je wel aan hun maatstaven voldeed, en omdat je ze niet allebei tevreden kon stellen, werd je afstandelijk.''Zoiets, ja,' zei ik.'Wat is er met je moeder gebeurd?' vroeg hij.'Ze kreeg de ziekte van Parkinson en stierf na een lang ziekbed.' 'Bleef ze haar geloof trouw?''Volledig,' zei ik. 'Al die tijd.''Welke betekenis heeft ze dus voor je achtergelaten?' 'Wat?''Je zoekt de betekenis die haar leven voor jou heeft gehad, de reden waarom ze je gebaard heeft, watje bij haar moest leren. Elk menselijk wezen illustreert met zijn leven bewust of onbewust hoe hij of zij denkt dat een mens moet leven. Je moet proberen te ontdekken wat ze je geleerd heeft en tegelijk welk element in haar leven beter had kunnen zijn. Wat jij in je moeder had willen veranderen, is een deel van datgene waarmee je zelf bezig bent.'

'Waarom alleen een deel?''Hoe je je vaders leven zou verbeteren, is het andere deel.' Ik begreep er nog steeds weinig van.Hij legde zijn hand op mijn schouder. 'We zijn niet alleen lichamelijk de schepping van onze ouders maar ook spiritueel. Jij bent de vrucht van deze twee mensen en hun levens hebben een onherroepelijk effect gehad op wie je bent. Om je ware zelf te ontdekken, moet je erkennen dat je echte zelf begon in een positie tussen hun waarheden. Daarom ben je daar geboren: om een hoger perspectief te krijgen op wat hun overtuiging was. Jouw weg is de ontdekking van een waarheid die een hogere synthese is van wat deze twee mensen geloofden.' Ik knikte.'Hoe zou jij omschrijven wat je ouders je geleerd hebben?' 'Dat weet ik niet zo goed,' zei ik.`Maar wat denk je?'`Mijn vader vond het belangrijkste van het leven de intensiteit ervan. Hij wilde genieten van wie hij was en dat doel probeerde hij te bereiken. Mijn moeder geloofde meer in opoffering en tijd wijden aan anderen met verloochening van zichzelf. Ze dacht dat de Schrift dat voorschreef.''En wat vind jij daar zelf van?' 'Dat weet ik eigenlijk niet.''Welk standpunt zou jijzelf kiezen: dat van je moeder of dat van je vader?''Geen van beide. Ik bedoel: zo simpel is het leven niet.' Hij lachte. 'Je bent erg onduidelijk.' 'Ik denk dat ik het gewoon niet weet.' 'Maar als je een van beide moest kiezen?'Ik aarzelde, probeerde eerlijk na te denken en toen kwam het antwoord vanzelf. 'Ze hebben allebei gelijk,' zei ik, 'en ongelijk.' Hij straalde. `Hoe?''Dat weet ik niet precies. Maar volgens mij moet een juist leven beide opvattingen omvatten.''Voor jou,' zei pater Carl, 'is de vraag: hoe? Hoe kun je een leven leiden dat beide omvat? Van je moeder weet je dat spiritualiteit het belangrijkste is. Van je vader heb je geleerd dat zelfversterking, pret en avontuur de belangrijkste dingen in het leven zijn.' 'In mijn leven,' onderbrak ik hem, 'moet ik dus die twee benaderingen op een of andere manier zien te combineren?' 'Ja. Voor jou gaat het om de spiritualiteit. Je hele leven zul je zoeken naar een spiritualiteit die zelfversterkend is. Dat probleem hebben je ouders niet kunnen oplossen; dat moet jij doen. Dat is jouw evolutievraag, jouw speurtocht in dit leven.'

Bij dat idee verzonk ik diep in gedachten. Pater Carl zei nog iets, maar daar kon ik me niet op concentreren. Het lager brandende vuur begon een rustgevende werking te krijgen. Ik voelde me moe. Pater Carl ging rechtop zitten en zei: 'Volgens mij heb je vanavond je energie uitgeput. Maar ik wil één gedachte bij je achterlaten. Je kunt gaan slapen en nooit meer nadenken over wat we vanavond besproken hebben. Je kunt terugkeren naar je oude drama, of je kunt morgenochtend wakker worden en dat nieuwe idee over wie je bent, vasthouden. In dat laatste geval kun je de volgende stap in het proces zetten, namelijk aandachtig naar al het andere kijken dat er sinds je geboorte met je is gebeurd. Als je je leven als één verhaal beschouwt, van je geboorte tot aan dit moment, dan zul je kunnen zien hoe je altijd met deze vraag bezig bent geweest. Dan zul je kunnen zien hoe je hier in Peru terecht bent gekomen en wat je vervolgens te doen staat.'Ik knikte en keek hem aandachtig aan. Zijn blik was warm en meelevend, net zoals ik al vaak bij Wil en pater Sánchez had gezien. `Welterusten,' zei pater Carl. Hij liep de slaapkamer in en deed de deur achter zich dicht. Ik rolde op de grond mijn slaapzak uit en viel algauw in slaap.

Toen ik wakker werd, moest ik aan Wil denken. Ik wilde pater Carl vragen of hij meer wist over Wils plannen. Terwijl ik nog steeds in mijn slaapzak geritst lag na te denken, kwam pater Carl zachtjes de kamer in en begon een vuur te bouwen. Ik ritste de slaapzak open, en door het geluid gewaarschuwd keek hij me aan. `Goeiemorgen,' zei hij. `Lekker geslapen?' `Prima,' zei ik, terwijl ik opstond.Hij legde nieuw aanmaakhout op de as en daarna dikker brandhout. `Wat zei Wil dat hij ging doen?' vroeg ik.Pater Carl stond op en keek me aan. `Hij zei dat hij naar het huis van een vriend ging, want hij wilde op informatie wachten, kennelijk informatie over het Negende Inzicht:`Wat zei hij nog meer?' vroeg ik.`Wil zei dat kardinaal Sebastian volgens hem het laatste inzicht zelf wil vinden, en hij schijnt al heel warm te zijn. Wil denkt dat degene die het laatste inzicht beheerst, zal bepalen of het Manuscript ooit in brede kring wordt verspreid en begrepen.'`Waarom?'`Dat weet ik eigenlijk niet. Wil was een van de eersten die de inzichten is gaan verzamelen en lezen. Volgens mij denkt hij dat het laatste inzicht alle andere verheldert en aanvaardbaarder maakt.' `Denkt u dat hij gelijk heeft?' vroeg ik.`Dat weet ik niet,' antwoordde hij. `Ik begrijp niet zoveel als hij.

Het enige dat ik begrijp, is wat ik geacht word te doen.' `Wat dan?'Hij zweeg even en antwoordde toen: `Zoals ik al eerder zei, is mijn waarheid de hulp aan anderen om te ontdekken wie ze zijn. Toen ik het Manuscript las, werd die opdracht voor mij duidelijk. Het Zesde Inzicht is mijn bijzondere inzicht. Mijn waarheid helpt anderen dat inzicht onder de knie te krijgen. En ik kan doeltreffend werken omdat ik het proces zelf heb doorgemaakt.' `Wat was uw beheersingsdrama?' vroeg ik. Hij keek me vermaakt aan. 'Ik was ondervrager.'`U beheerste mensen door kritiek te leveren op hoe anderen hun leven leefden?'`Dat klopt. Mijn vader was een "arme ik" en mijn moeder afstandelijk. Ze negeerden me volledig. De enige manier waarop ik aandachtsenergie kon krijgen, was me met hun doen en laten bemoeien en dan wijzen op iets dat niet deugde.'`En wanneer hebt u dat drama verwerkt?'`Een maand of achttien geleden, toen ik pater Sánchez ontmoette en het Manuscript begon te bestuderen. Toen ik echt goed naar mijn ouders keek, besefte ik waarop mijn ervaring met hen me had voorbereid. Mijn vader geloofde namelijk in prestaties. Hij was heel doelgericht. Hij deelde zijn tijd tot op de minuut nauwkeurig in en beoordeelde zichzelf aan de hand van wat hij had klaargekregen. Mijn moeder was heel intuïtief en mystiek. Ze geloofde dat ieder van ons spirituele leiding krijgt en dat het belangrijkste in het leven het volgen van die leiding is.'`Wat vond uw vader daarvan?' `Die vond dat klets.' Ik glimlachte maar zei niets.`Begrijp je hoe mijn positie daardoor bepaald werd?' vroeg pater Carl. Ik schudde mijn hoofd. Ik begreep het niet helemaal.`Vanwege mijn vader,' zei hij, `was ik gevoelig voor het idee dat het in het leven om prestaties gaat; je hebt iets belangrijks te doen en moet dat bereiken. Maar tegelijkertijd vertelde mijn moeder me dat het in het leven om een soort innerlijke leiding gaat. Ik besefte dat mijn leven een samenvatting van beide standpunten was. Ik probeerde te ontdekken hoe wij van binnenuit worden geleid naar de opdracht die alleen wij kunnen uitvoeren, wetend dat het voor ons gevoel van geluk en voldoening van het grootste belang is dat we aan die opdracht werken.'Ik knikte.`En dus,' vervolgde hij, `begrijp je waarom ik zo opgewonden was over het Zesde Inzicht. Zodra ik het las, wist ik dat het mijn werk was om mensen tot helderheid te brengen zodat ze een gevoel van doelgerichtheid kunnen ontwikkelen.'`Weet u hoe Wil de weg heeft bereikt die hij nu gaat?'`Ja, hij heeft me een paar dingen verteld. Wils drama was dat hij net zo afstandelijk was als jij. Net als bij jou waren allebei zijn ouders ondervragers en beiden hadden

ze een sterke filosofie die ze hun zoon wilden opdringen. Wils vader was een Duitse romanschrijver die uitdroeg dat het uiteindelijke doel van de mensheid zelfvervolmaking is. Zijn vader bepleitte nooit iets anders dan de zuiverste humanitaire principes, maar de nazi's misbruikten zijn basisgedachte over zelfvervolmaking om hun bloeddorstige uitroeiing van mindere rassen te helpen wettigen. Dat misbruik van zijn denken brak de oude man en daarom emigreerde hij met zijn vrouw en Wil naar Zuid-Amerika. Zijn vrouw was een Peruaanse die in de Verenigde Staten opgroeide en naar school ging. Ook zij was schrijfster, maar haar denken was vooral op de oosterse wijsbegeerte gebaseerd. Het doel van het leven was volgens haar een innerlijke verlichting, een hoger bewustzijn gekenmerkt door zielerust en onthechting van de dingen des levens. Volgens haar was het belangrijkste in het leven niet de volmaaktheid, maar afstand doen van de behoefte aan volmaaktheid of aan wat dan ook... Begrijp je in welke positie Wil daarmee terechtkwam?' Ik schudde mijn hoofd.`In een heel moeilijke,' vervolgde pater Carl. `Zijn vader verkondigde het westerse idee van werken aan vooruitgang en volmaaktheid en zijn moeder hing de oosterse opvatting aan dat het in het leven alleen om innerlijke vrede gaat en om niets anders. Zij tweeën hebben Wil voorbereid op de taak om de belangrijke wijsgerige verschillen tussen de oosterse en westerse culturen te integreren, hoewel hij dat aanvankelijk niet wist. Hij werd eerst ingenieur en werkte aan de vooruitgang, maar later was hij een simpele gids die vrede zocht door mensen naar de mooie, ontroerende plaatsen in dit land te brengen. Maar bij zijn ontdekking van het Manuscript werd alles in hem wakker. De inzichten hadden rechtstreeks met zijn eigen hoofdprobleem te maken: ze onthulden dat het denken van het Westen en het Oosten inderdaad tot een hogere waarheid geïntegreerd kunnen worden. Ze laten zien dat het Westen gelijk heeft met de stelling dat het in het leven om de voouitgang gaat, om de evolutie naar iets hogers. Maar het Oosten heeft gelijk met de stelling dat we het ego niet de leiding moeten geven. We komen niet vooruit met logica alleen. We moeten een vollediger bewustzijn bereiken, een innerlijke samenhang met God, want alleen dan kan onze evolutie iets beters bereiken, geleid door een hoger deel van onszelf. Toen Wil de inzichten begon te ontdekken, kwam zijn hele leven in een stroomversnelling. Hij ontmoette José, die priester die als eerste het Manuscript vond en liet vertalen. Snel daarna ontmoette hij de eigenaar van Viciente en hielp het onderzoek daar op gang brengen. En ongeveer op datzelfde moment leerde hij

Julia kennen, die in het zakenleven zat maar ook mensen naar de regenwouden gidste. Met Julia voelde Wil de meeste affiniteit. Ze konden onmiddellijk uitstekend met elkaar overweg omdat de vragen die hen bezighielden vergelijkbaar waren. Julia groeide op met een vader die over spirituele ideeën praatte, maar op een grillige en excentrieke manier. Haar moeder daarentegen gaf retoricales op een middelbare school. Ze was iemand die tijdens een discussie helder denken eiste. Natuurlijk ontdekte Julia dat ze informatie over spiritualiteit wilde, maar hield vol dat die begrijpelijk en nauwkeurig moest zijn. Wil zocht een synthese tussen Oost en West die de menselijke spiritualiteit uitlegde; Julia wilde dat die uitleg glashelder was. Het Manuscript was hun allebei van dienst.'`Het ontbijt is klaar,' riep pater Sánchez uit de keuken.Ik draaide me verrast om. Ik had niet beseft dat pater Sánchez al op was. Zonder ons gesprek voort te zetten stonden pater Carl en ik op en aten samen met Sánchez een maaltijd van vruchten en graan. Daarna stelde pater Carl voor dat ik met hem meeging naar de ruïnes, en ik zei dat ik die graag nog eens wilde zien. Allebei keken we pater Sánchez aan, maar die weigerde beleefd en zei dat hij naar beneden moest om een paar mensen te bellen.Buiten was de hemel kristalhelder en de zon scheen opgewekt over de bergtoppen. We liepen stevig, door.`Denkt u dat er een manier is om met Wil in contact te komen?' vroeg ik.`Nee,' zei hij. `Hij heeft me niet verteld wie die vrienden waren. De enige manier zou zijn om naar Iquitos te rijden. Dat is een stad bij de noordgrens en volgens mij kan het daar best onveilig zijn.' `Waarom daar?' vroeg ik.`Hij dacht dat zijn speurtocht hem daarheen zou voeren. Er zijn daar veel ruïnes in de buurt. En kardinaal Sebastian heeft daar vlakbij een missiepost.'`Denkt u dat Wil het laatste inzicht zal vinden?' `Dat weet ik niet.'We liepen een paar minuten zwijgend verder, en toen vroeg pater Carl: `Heb je een beslissing over je eigen koers genomen?' `Wat bedoelt u?'`Pater Sánchez zei dat je aanvankelijk meteen naar huis terug wilde, maar dat je de laatste tijd meer geïnteresseerd leek in het onderzoek naar de inzichten. Wat is je gevoel op dit moment?' `Ik twijfel nog steeds,' zei ik. `Maar om een of andere reden wil ik ook doorgaan.'`Ik heb begrepen dat vlak naast je een man is gedood.' `Dat klopt.'`En je wilt nog steeds blijven?'`Nee,' zei ik. `Ik wil weg. Ik wil mijn leven redden... en toch ben ik nog steeds hier.'

`Waarom is dat?'Ik keek hem onderzoekend aan. `Dat weet ik niet. U wel?'`Weet je nog waar we ons gesprek gisteravond afbraken?'Dat wist ik nog precies. `We hadden de taak ontdekt die mijn ouders voor me hadden achtergelaten: een spiritualiteit vinden die zelfversterkend is en een gevoel van avontuur en voldoening geeft. En u zei dat ik aandachtig moest kijken naar hoe mijn leven zich ontwikkeld had. Dat zou een perspectief aan mijn leven geven en verklaren wat er op dit moment met me gebeurt.'Hij glimlachte geheimzinnig. `Ja, volgens het Manuscript wel.' `Hoe gebeurt dat dan?'`leder van ons moet naar de belangrijke wendingen in ons leven kijken en die in het licht van onze evolutievraag herinterpreteren.' Ik schudde nog steeds niet-begrijpend mijn hoofd.`Probeer de reeks belangstellingssferen, belangrijke vrienden en toevallen te zien waarmee je in je leven te maken hebt gehad. Hebben die je niet ergens heen geleid?'Ik dacht over mijn leven sinds mijn kinderjaren, maar kon geen patroon ontdekken.`Hoe bracht je je tijd door toen je opgroeide?' vroeg hij.`Weet ik niet meer. Ik was volgens mij een gewoon kind. Las veel.' `Wat las je?'`Vooral detectiveboekjes, science-fiction, griezelverhalen, dat soort dingen.'`Wat gebeurde er vervolgens in je leven?'Ik dacht na over de invloed die mijn grootvader op me had gehad en vertelde pater Carl over het meer en de bergen.Hij knikte veelbetekenend. `En toen je groter was, wat gebeurde er toen?'`Toen ging ik het huis uit. Naar de universiteit. Terwijl ik weg was, stierf mijn opa.'`Wat heb je gestudeerd?' `Sociologie.'`Waarom?'`Ik ontmoette een professor die ik aardig vond. Zijn kennis van de menselijke natuur interesseerde me. Ik besloot bij hem te gaan studeren.'`Wat gebeurde er toen?'`Ik studeerde af en ging werken.' `Vond je dat prettig?' `Een hele tijd wel.' `Maar toen veranderde er iets?'`Ik had het gevoel dat wat ik deed, niet compleet was. Ik werkte met tieners met gevoelsstoornissen en meende te weten hoe ze hun verleden achter zich konden laten en ophouden met een aanstellerij die zo zelfdestructief was. Ik dacht dat ik

hen kon helpen een min of meer normaal leven te leiden. Uiteindelijk besefte ik dat er iets in mijn benadering ontbrak.'`En toen?'`Ik zei mijn baan op.' `En?'`En toen belde een vriendin van vroeger en vertelde over het Manuscript.'`Besloot je daarom naar Peru te komen?' 'Ja.'`Wat vind je van je ervaringen hier?'`Volgens mij ben ik niet goed wijs,' zei ik. `Straks schieten ze me nog dood.'`Maar wat vind je van de manier waarop je ervaring hier zich ontwikkeld heeft?'`Dat begrijp ik niet.'`Pater Sánchez vertelde wat er met je is gebeurd sinds je in Peru bent,' zei hij. `Ik verbaasde me over de reeks toevalligheden die je in aanraking bracht met de verschillende inzichten van het Manuscript, precies op het moment dat je ze nodig had.' `Wat betekent dat volgens u?'Hij bleef staan en keek me aan. `Dat betekent dat je er klaar voor was. Je bent net zoals de rest van ons hier. Je hebt het punt bereikt waarop je het Manuscript nodig hebt om je levensevolutie voort te zetten. Denk maar na over hoe de gebeurtenissen van je leven in elkaar grijpen. Van begin af aan stelde je belang in geheimzinnige verhalen en dat leidde ertoe dat je de menselijke natuur begon te bestuderen. Waarom denk je dat je toevallig die ene leraar ontmoette? Hij concretiseerde je belangstelling en zorgde dat je naar het grootste geheim van allemaal ging kijken: de toestand van de mens op deze planeet, de kwestie van de zin van het leven. Op een bepaald niveau wist je ook dat de zin van het leven samenhing met het probleem hoe we onze conditionering uit het verleden achter ons moeten laten en doorgaan met leven. Daarom ging je met die kinderen werken. Maar zoals je inmiddels begrijpt, had je de inzichten nodig om te weten wat er in je techniek met die jongeren ontbrak. Als emotioneel gestoorde kinderen zich willen ontwikkelen, moeten ze doen wat we allemaal moeten doen: een verbinding leggen met genoeg energie om door hun hevige beheersingsdrama heen te kijken dat jij "aanstellerij" noemt, en iets te gaan doorlopen dat een spiritueel proces blijkt, een proces dat jij al die tijd hebt proberen te begrijpen. Bekijk die gebeurtenissen vanuit een hoger perspectief. Die serie belangstellingssferen die je gehad hebt, al die groeistadia, bereidden je alleen maar voor op het feit datje hier en nu de inzichten onderzoekt. Je hele leven lang ben je aan je evolutionaire speurtocht naar een zelfversterkende spiritualiteit bezig

geweest, en de energie die je onttrok aan de natuurlijk omgeving waar je opgroeide, een energie die je grootvader je probeerde te laten zien, gaf je eindelijk de moed om naar Peru te komen. Je bent hier omdat je ergens anders je evolutie niet kunt voortzetten. Je hele leven is één lange weg geweest die rechtstreeks naar dit moment leidde.' Hij glimlachte. `Als je dit zicht op je leven in je opneemt, heb je bereikt wat het Manuscript een helder besef van je spirituele pad noemt. Volgens het Manuscript moeten we aan dit proces van opheldering van je verleden allemaal net zoveel tijd besteden als nodig is. De meesten van ons hebben een beheersingsdrama te overwinnen, maar als het eenmaal zover is, begrijpen we waarom uitgerekend die twee ouders ons hebben voortgebracht, en waarop alle nukken en grillen van het leven ons hebben voorbereid. Allemaal hebben we een spiritueel doel, een opdracht, en die hebben we proberen uit te voeren zonder dat goed te beseffen. Pas als we ons daarvan volledig bewust zijn, kan ons leven beginnen. Wat jou betreft: jij hebt dat doel nu ontdekt. Het wordt nu tijd datje doorgaat en je door het toeval laat leiden naar een steeds helderder besef van hoe je je opdracht van nu af aan moet uitvoeren en wat je verder nog moet doen. Sinds je in Peru bent, heb je meegelift op de energie van Wil en die van pater Sánchez. Maar nu is het tijd om jezelf te leren ontwikkelen... bewust.' Hij wilde nog iets anders zeggen, maar allebei werden we afgeleid door de aanblik van de auto van pater Sánchez, die ons met volle vaart achternakwam. Hij kwam naast ons tot stilstand en draaide het raampje omlaag.`Wat is er?' vroeg pater Carl.`Ik moet naar de missie zodra ik mijn spullen gepakt heb,' zei Sánchez. `Er zijn daar soldaten... en kardinaal Sebastian is er ook.'Allebei sprongen we in de bestelwagen. Pater Sánchez reed naar pater Carls huis terug en vertelde onderweg dat de soldaten op de missiepost waren om alle kopieën van het Manuscript in beslag te nemen en de post waarschijnlijk te sluiten.We reden naar het huis van pater Carl en liepen haastig naar binnen. Pater Sánchez begon meteen zijn spullen in te pakken. Ik bleef even staan nadenken over wat ik moest doen. Ik zag pater Carl naar de andere priester lopen en zeggen: `Volgens mij moet ik met je mee.' Sánchez draaide zich om. `Weet je dat zeker?' `Ja, ik geloof dat dat moet.'`Waarom?'`Dat weet ik nog niet.'Sánchez staarde hem even aan en ging toen door met inpakken. `Als je denkt dat dat het beste is.'Ik leunde tegen het portier. `Wat moet ik doen'?' vroeg ik.Beide mannen keken me aan. `Dat is jouw beslissing,' zei pater Carl.

Ik staarde alleen maar.`Die beslissing moet je zelf nemen,' vulde Sánchez aan.Hun achteloosheid over mijn keuze vond ik ongelooflijk. Als ik met hen meeging, werd ik zeker door de Peruaanse soldaten gevangen genomen. Maar hoe kon ik hier alleen blijven?`Luister,' zei ik. `Ik weet niet wat ik doen moet. Jullie moeten me helpen. Kan ik me niet bij iemand anders verstoppen?' Beide mannen keken elkaar aan. `Ik denk het niet,' zei pater Carl. Ik keek hen aan en voelde een kramp van bezorgdheid in mijn maag. Pater Carl glimlachte naar me en zei: `Sla niet van je anker. Denk aan wie je bent.'Sánchez liep naar een zak en haalde er een map uit. `Dit is het Zesde Inzicht,' zei hij. `Misschien helpt dat je beslissen wat je doen moet.' Terwijl ik de kopie aanpakte, keek Sánchez naar pater Carl en vroeg: `Wanneer kun je weg?'Ik moet nog met een paar mensen praten,' zei pater Carl. `Over een uurtje.'Sánchez keek me aan. `Lees en denk een tijdje na. Daarna praten we.' Beide mannen wijdden zich weer aan de voorbereidingen voor hun reis. Ik liep naar buiten, ging op een groot rotsblok zitten en maakte het Zesde Inzicht open. Dat vertelde precies wat pater Sánchez en pater Carl ook al gezegd hadden. Opheldering van het verleden was een nauwkeurig bewustwordingsproces van de individuele beheersingswijzen die we in onze jeugd geleerd hebben. Hebben we die gewoonte eenmaal overwonnen, zei het inzicht, dan vinden we ons hogere zelf, onze evolutionaire identiteit.Ik had de hele tekst in minder dan een halfuur uit, en toen begreep ik eindelijk het basisinzicht: voordat we volledig de gemoedstoestand kunnen betreden waarvan veel mensen alleen maar een glimp opvangen - de ervaring dat wij in ons leven door geheimzinnige toevalligheden worden geleid - moeten we eerst leren beseffen wie we echt zijn.Op dat moment kwam pater Carl het huis rond gelopen. Hij zag me en liep naar me toe. `Heb je het uit?' vroeg hij. Hij gedroeg zich even warm en vriendelijk als altijd.'Ja.`Vind je het vervelend als ik even bij je kom zitten?' `Nee, integendeel.'Hij zocht een plaatsje rechts naast me en vroeg na een korte stilte: 'Begrijp je dat je hier op een ontdekkingsreis bent?'`Ja, maar wat moet ik daarmee?'`Je moet het eerst echt geloven.' `Hoe kan dat, als ik zo bang ben?'

`Je moet begrijpen wat er op het spel staat. De waarheid die je najaagt is even belangrijk als de evolutie van het universum zelf, want alleen daarmee kan de evolutie doorgaan. Begrijp je dat niet? Pater Sánchez vertelde me over je evolutievisioen op de bergtop. Je zag de materie evolueren. Van de simpele trilling van waterstof tot aan de mensheid. Je vroeg je af hoe de mensen die evolutie voortzetten. Je hebt nu het antwoord ontdekt: de mensen worden in hun historische situatie geboren en vinden daar iets om te verdedigen. Ze gaan een band aan met iemand anders die eveneens een doel heeft ontdekt. De kinderen die uit die band geboren worden, verzoenen die twee posities. Geleid door het toeval zoeken ze een hogere synthese. Je hebt dat ongetwijfeld al bij het Vijfde Inzicht geleerd, maar elke keer dat we energie opzuigen en een toeval plaatsvindt dat ons leven een stap verder brengt, verankeren we dit energieniveau in onszelf en we bestaan dan met een hoger trillingsgetal. Onze kinderen nemen ons trillingsniveau over en zorgen dat het verder stijgt. Op die manier zetten wij mensen de evolutie voort. Deze generatie is echter in één opzicht anders: we zijn klaar om het proces bewust te doorlopen en te versnellen. Hoe bang je ook wordt, je hebt nu geen keus meer. Als je eenmaal leert wat het belangrijkste in het leven is, kun je die kennis niet meer uitwissen. Als je iets anders met je leven probeert te doen, zul je altijd het gevoel houden dat je iets mist.'`Maar wat moet ik doen?'`Dat weet ik niet. Dat weet alleen jij. Maar ik stel voor dat je eerst probeert wat energie te laden.'Pater Sánchez kwam de hoek van het huis om en ging bij ons zitten. Hij wilde ons niet storen en vermeed zorgvuldig ieder oogcontact en geluid. Ik probeerde me op de bergtoppen rond het huis te concentreren, haalde diep adem en besefte dat ik, sinds ik buiten was, volledig verdiept was geweest in mezelf, alsof ik oogkleppen op had gehad. Ik had mezelf afgesneden van de schoonheid en de majesteit van de bergen. Ik staarde naar de omgeving, probeerde bewust mooi te vinden wat ik zag en begon dat inmiddels vertrouwde gevoel van nabijheid te ervaren. Plotseling leek alles meer aanwezigheid uit te stralen en een beetje te gloeien. Ik begon me lichter te voelen, alsof mijn lichaam ging drijven.Ik keek eerst naar pater Sánchez en toen naar pater Carl. Ze keken me intens aan en ik zag dat ze mijn energieveld gadesloegen. `Hoe zie ik eruit?' vroeg ik.`Alsof je je beter voelt,' zei Sánchez. `Blijf hier en laad zoveel mogelijk energie. We hebben nog een minuut of twintig nodig om in te pakken.' Hij glimlachte droog. `Daarna ben je klaar voor de start.'

De stroom inzetten

De twee priesters liepen weer naar het huis en ik verdiepte me nog een paar minuten in de schoonheid van de bergen en probeerde meer energie op te slaan. Toen verloor ik mijn concentratie en liet mijn gedachten afdwalen naar een dagdroom over Wil. Waar was hij? Had hij het Negende Inzicht al bijna gevonden? Ik stelde me voor dat hij met het Negende Inzicht in zijn hand door het oerwoud liep, overal door soldaten achtervolgd. Ik dacht aan Sebastián, die de jacht orkestreerde. Toch was ook in mijn dagdroom duidelijk dat Sebastian ondanks al zijn gezag ongelijk had en dat hij de invloed van de inzichten op de mensen op een of andere manier verkeerd begreep. Ik voelde dat iemand hem van gedachten kon doen veranderen, als we maar konden ontdekken welk deel van het Manuscript hij zo bedreigend vond.Al nadenkend zag ik plotseling Marjorie voor me. Waar was ze? Ik stelde me voor dat ik haar terugzag. Hoe zou dat kunnen gebeuren? Het geluid van de dichtslaande voordeur bracht me bij de werkelijkheid terug. Ik voelde me weer zwak en zenuwachtig. Sánchez kwam op me af. Hij liep snel en doelgericht. Hij kwam naast me zitten en vroeg: `Heb je al besloten watje doet?' Ik schudde mijn hoofd.`Je ziet er niet erg sterk uit,' zei hij. `Ik vóél me ook niet erg sterk.'`Misschien heb je je energie niet systematisch genoeg geladen.' `Wat bedoelt u?'`Ik zal je vertellen hoe ik persoonlijk energie laad. Misschien helpt dat je bij de ontwikkeling van je eigen manier.' Ik knikte instemmend.`Het eerste dat ik doe,' zei hij, `is me op mijn omgeving concentreren. Dat doe jij volgens mij ook. Dan probeer ik me te herinneren hoe alles eruitziet als ik vol energie zit. Dat doe ik door me te herinneren welke aanwezigheid alles vertoont, de unieke vorm en schoonheid van alles, vooral van planten, en het feit dat alle kleuren helderder lijken te gloeien. Snap je me tot dusver?'`Ja. Ik probeer hetzelfde te doen.'`Daarna,' vervolgde hij, `probeer ik dat gevoel van nabijheid te ervaren, het gevoel dat iets heel erg ver weg kan zijn maar dat ik het toch kan aanraken en ermee in verbinding treed. En dan adem ik het in.' `Inademen?'`Heeft pater John je dat niet uitgelegd?' `Nee:Sánchez keek verward. `Misschien wilde hij je dat later nog uitleggen. Hij is vaak erg dramatisch. Hij loopt weg, laat zijn leerling in z'n eentje nadenken over wat hij hem geleerd heeft, en komt dan later op precies het goede moment terug om iets aan zijn les toe te voegen. Ik neem aan dat hij opnieuw met je wilde praten, maar dat we te snel zijn weggegaan.'

`Ik wil er graag iets over horen,' zei ik.`Weet je nog dat je op de bergtop het gevoel had dat je zweefde?' vroeg hij.`Ja,' zei ik.`Om dat zwevende gevoel terug te krijgen, probeer ik de energie in te ademen waarmee ik in contact ben getreden.'Ik had uitstekend begrepen wat Sánchez zei. Alleen al door ernaar te luisteren werd mijn binding sterker. Alles om me heen was duidelijker en mooier geworden. Zelfs de rotsen leken een witte gloed uit te stralen, en Sánchez' energieveld was blauw en wit. Hij haalde nu diep en geconcentreerd adem en hield die een tel of vijf vast voordat hij weer uitademde. Ik volgde zijn voorbeeld.`Als we ons voorstellen,' zei hij, `dat we met elke ademhaling energie inladen die ons als een ballon vult, dan worden we inderdaad energieker en voelen we ons lichter en zwevender.' Na diverse ademhalingen kreeg ik precies datzelfde gevoel. `Als ik de energie heb ingeademd,' vervolgde Sánchez, `controleer ik of ik de juiste emotie heb. Zoals ik je al eerder heb gezegd, is dat voor mij de enige juiste maatstaf voor de verbinding die ik gelegd heb.' `U bedoelt de liefde?'Inderdaad. We hebben het daar in de missiepost al over gehad. Liefde is geen intellectueel begrip of moreel voorschrift of zoiets. Het is een achtergrondemotie die bestaat als iemand verbonden is met de energie die in het universum voorhanden is, en die komt natuurlijk van God.'Pater Sánchez staarde me een tikje vaag aan. `Juist,' zei hij. `Je hebt het bereikt. Dat is het energieniveau dat je nodig hebt. Ik help je een beetje, maar je bent klaar om het zelf in stand te houden.' `Wat bedoelt u met: me een beetje helpen?' Pater Sánchez schudde zijn hoofd. `Maak je daar geen zorgen over. Dat komt wel bij het Achtste Inzicht.' Pater Carl kwam rond het huis gelopen en keek ons allebei met duidelijk verheugde blik aan. Toen hij bij ons kwam, wierp hij een blik op me. `Heb je al een besluit genomen?' Die vraag irriteerde me en ik vocht tegen het energieverlies dat daaruit voortvloeide.`Verval niet in je oude afstandelijkheidsdrama,' zei pater Carl. `Hoe dan ook moet je een standpunt innemen. Wat denk je dat je doen moet?'`Ik denk helemaal niks,' zei ik. `Dat is het probleem.'`Weet je dat zeker? Als je eenmaal in contact bent met de energie, krijgen gedachten een ander gevoel.' Ik keek hem vragend aan.`De woorden die je normaal gesproken door je hoofd dwingt als je de gebeurtenissen logisch in de hand probeert te houden,' legde hij uit, `verdwijnen als je je beheersingsdrama opgeeft. Als je je oplaadt met energie, komen vanuit een

hoger deel van jezelf andere gedachten je geest binnen. Dat zijn je intuïties. Die voelen anders aan. Die verschijnen gewoon achter in je geest, soms in de vorm van een dagdroom of minivisioen, en ze komen rechtstreeks naar je toe om je te leiden.' Ik begreep het nog steeds niet.`Vertel eens waar je aan dacht toen we je daarnet alleen lieten,' zei pater Carl.`Ik weet niet of ik me alles nog herinner,' zei ik. `Probeer maar.'Ik probeerde me te concentreren. `Ik dacht aan Wil, volgens mij, en of hij het Negende Inzicht al bijna gevonden had. En aan Sebastians kruistocht tegen het Manuscript.'`Wat nog meer?''Ik vroeg me af wat er met Marjorie gebeurd is. Maar ik begrijp niet wat ik daaraan heb als ik moet beslissen wat ik doen moet.' 'Dat zal ik je uitleggen,' zei pater Sánchez. 'Als je genoeg energie verzameld hebt, ben je klaar om de evolutie bewust in stelling te brengen. Je kunt zorgen dat die op gang komt en het toeval schept dat je verder helpt. Dat doe je op een heel specifieke manier. Op de eerste plaats bouw je, zoals ik al zei, genoeg energie op. Daarna denk je aan het basisvraagstuk van je leven-namelijk datgene dat je ouders je hebben nagelaten-want die kwestie vormt het kader van je evolutie. Vervolgens concentreer je je op je pad door de directe, kleinere vraagstukken onder ogen te zien waar je op dit punt van je leven mee te maken hebt. Deze vraagstukken houden altijd verband met je grotere vraagstuk en bepalen het punt waar je levenslange speurtocht is aangeland. Als je je eenmaal bewust bent van de actieve vraagstukken van het moment, krijg je altijd intuïtief een richting aangedragen van watje moet doen en waar je heen moet. Je krijgt een voorgevoel over je volgende stap. Altijd. Dat gebeurt alleen niet als je de verkeerde vraag in je hoofd hebt. Het grote probleem van het leven is namelijk niet antwoorden krijgen, snap je. Het probleem is vaststellen wat je huidige vraagstukken zijn. Als je de vragen eenmaal juist stelt, komen de antwoorden altijd vanzelf. Als je een voorgevoel hebt van wat er kan gebeuren,' vervolgde hij, 'is je volgende stap heel attent en waakzaam zijn. Vroeg of laat gaat het toeval je in de richting sturen die je intuïtie je heeft gewezen. Begrijp je me tot zover?' 'Ik geloof van wel.''Denk je dus niet,' vervolgde hij, 'dat die gedachten aan Wil en Marjorie en Sebastián van belang zijn? Probeer in het licht van je levensverhaal te achterhalen waarom je uitgerekend nu aan hen moest denken. Je weet wat je hebt meegekregen van je gezin: de wens om te ontdekken hoe jouw spirituele leven een innerlijk verrijkend avontuur kan zijn, nietwaar?''Ja.''Toen je opgroeide, kreeg je belangstelling voor geheimzinnige avonturen. Je

studeerde sociologie en werkte met mensen, hoewel je niet wist waarom je dat allemaal deed. Daarna begon je te ontwaken. Je hoorde over het Manuscript, kwam naar Peru en ontdekte één voor één de inzichten. Allemaal hebben die je iets geleerd over het soort spiritualiteit datje zoekt. Nu je eenmaal die helderheid hebt, kun je je superbewust worden van deze evolutie door je huidige vraagstukken vast te stellen en dan toe te kijken hoe de antwoorden komen.' Ik keek hem alleen aan.'Wat zijn je huidige vraagstukken?''Ik denk dat ik meer over de andere inzichten wil weten,' zei ik. 'Ik wil vooral weten of Wil het Negende Inzicht gaat vinden. Ik wil weten wat er met Marjorie is gebeurd. En ik wil iets weten over Sebastián: 'En wat zegt je intuïtie over die vraagstukken?'`Dat weet ik niet. Ik stelde me voor dat ik Marjorie weer zag, en dat Wil liep te rennen met soldaten achter zich aan. Wat betekent dat?' 'Waar rende Wil?''In het oerwoud.''Misschien is dat een aanwijzing voor waar je heen moet. Iquitos ligt in het oerwoud. En Marjorie?''Ik zag dat ik haar weer tegenkwam.' 'En Sebastián?''Ik fantaseerde dat hij tegen het Manuscript is omdat hij het verkeerd begrijpt, en dat iemand hem tot andere gedachten kan brengen als die persoon kan ontdekken wat hij denkt en eigenlijk in het Manuscript vreest.'De twee mannen keken elkaar verbijsterd aan. 'Wat betekent dat?' vroeg ik.Pater Carl antwoordde met een wedervraag. 'Wat denk je zelf?' Voor het eerst sinds de bergtop begon ik me weer volledig opgeladen en vol zelfvertrouwen te voelen. 'Het zal wel betekenen dat ik in het oerwoud moet zien te ontdekken welke aspecten van het Manuscript niet naar de smaak van de Kerk zijn.' Pater Carl glimlachte. 'Precies! Neem mijn auto maar.' Ik knikte en we liepen naar de voorkant van het huis, waar de bestelwagens geparkeerd stonden. Mijn spullen en een voorraad voedsel en water lagen al in die van pater Carl. Ook die van pater Sánchez was ingepakt.'Ik wil nog iets tegen je zeggen,' zei Sánchez. 'Vergeet niet om zo vaak als nodig is te stoppen en weer in contact met de energie te komen. Blijf opgeladen, blijf in een staat van liefde. Als je die staat van liefde eenmaal bereikt hebt, kan niets of niemand méér energie aan je onttrekken dan je kunt aanvullen. Vergeet dat niet. De energie die uit je stroomt, schept zelfs een stroom die in hetzelfde tempo energie toevoert. Maar je moetje van dat proces bewust blijven, anders werkt het niet. Dat is vooral van belang als je met mensen te maken hebt.'

Hij zweeg. Alsof ze dat zo hadden afgesproken, deed op dat moment pater Carl een stap naar voren en zei: 'Je kent alle inzichten op twee na: het Zevende en het Achtste. Nummer Zeven gaat over het proces van een bewust gestuurde evolutie, en zegt dat je attent moet blijven voor elk toeval, elk antwoord dat het universum je ter beschikking stelt.'Hij overhandigde me een map. 'Dit is het Zevende. Het is heel kort en algemeen,' vervolgde hij, 'maar vertelt over de manier waarop de dingen spontaan tot ons komen, over de manier waarop bepaalde gedachten ons leiden. Het Achtste ontdek je zelf wel als de tijd rijp is. Dat verklaart hoe we anderen kunnen helpen die ons de gezochte antwoorden brengen. Voorts beschrijft het een hele nieuwe ethiek inzake de manier waarop mensen elkaar moeten behandelen opdat we ieders evolutie bevorderen.''Waarom geeft u me het Achtste Inzicht niet nu meteen?' vroeg ik. Pater Carl glimlachte en legde zijn hand op mijn schouder. 'Omdat we denken dat dat niet juist is. Ook wij moeten onze intuïtie volgen. Je krijgt het Achtste Inzicht zodra je de juiste vraag stelt.' Ik zei dat ik het begreep. Beide priesters omhelsden me en wensten me het allerbeste. Pater Carl zei nadrukkelijk dat we elkaar snel zouden weerzien en dat ik inderdaad de antwoorden zou vinden die ik hier zocht.We stonden op het punt in onze respectieve auto's te stappen, toen pater Sánchez zich plotseling omdraaide en me aankeek. `Intuïtief weet ik dat ik nog iets tegen je moet zeggen. Daarover kom je later nog wel meer te weten. Laat je leiden door je waarneming van schoonheid en glans. Plaatsen en mensen die antwoorden voor je hebben, zullen mooier en aantrekkelijker lijken:Ik knikte, klom de auto van pater Carl in en volgde hen een paar kilometer over het stenige pad, tot we een afslag bereikten. Sánchez zwaaide door het achterraampje, en hij en pater Carl reden naar het oosten. Ik keek hen even na en keerde de oude bestelwagen toen noordwaarts naar het Amazonebekken.

Een golf van ongeduld steeg in me op. In drie uur tijds had ik een flink stuk afgelegd, maar nu stond ik op een kruising en kon niet beslissen welke weg ik moest nemen. Aan mijn linkerhand lag de ene mogelijkheid. Afgaande op de kaart liep deze weg honderdvijftig kilometer noordwaarts langs de bergen en boog dan scherp naar het oosten in de richting van Iquitos. De andere weg liep naar rechts en bleef oostwaarts door het oerwoud lopen tot hij dezelfde bestemming bereikte. Ik haalde diep adem, probeerde me te ontspannen en keek toen snel in de achteruitkijkspiegel. Niemand te zien. In feite had ik al meer dan een uur lang niemand gezien-geen verkeer, geen voetgangers. Ik probeerde die bezorgde opwelling van me af te schudden. Ik wist dat ik me moest ontspannen en aangesloten moest blijven; anders mocht ik geen juiste beslissing verwachten. Ik

concentreerde me op de omgeving. De weg door het oerwoud aan mijn rechterhand liep tussen een groep hoge bomen. Een paar enorme rotsformaties staken uit de grond eromheen. De meeste waren door hoge tropische struiken omringd. De andere weg door de bergen leek betrekkelijk kaal. In die richting groeide één boom, maar de rest van het landschap was rotsachtig met heel weinig plantengroei. Ik keek opnieuw naar rechts en probeerde een staat van liefde op te wekken. De bomen en struiken waren weelderig groen. Ik keek naar links en probeerde hetzelfde. Mijn blik viel direct op een plek met bloeiend gras langs de weg. De grassprieten waren bleek en vlekkerig, maar het samenstel van bloemen schiep in de verte een uniek patroon. Ik vroeg me af waarom ik die bloemen niet eerder had gezien. Ze leken nu bijna te gloeien. Ik verbreedde mijn blikveld zodat ik daar alles kon zien. De kleine rotsen en bruine plekken grind leken buitengewoon kleurrijk en bijzonder. Het hele landschap lag vol amberen en violette en zelfs donkerrode tinten. Ik keek weer naar de bomen en struiken rechts. Ze waren mooi, maar verbleekten bij het uitzicht op de andere route. Maar hoe kan dat eigenlijk? dacht ik. Aanvankelijk had de weg naar rechts aantrekkelijker geleken. Toen ik weer een blik naar links wierp, werd mijn intuïtie nog sterker. De rijkdom aan vormen en kleuren verbaasde me. Ik was overtuigd. Ik startte de bestelwagen, reed naar links en wist zeker dat ik de juiste beslissing had genomen. De weg was hobbelig van de stenen en scheuren. Hotsend reed ik verder en voelde mijn lichaam lichter worden. Mijn gewicht rustte op mijn billen; mijn rug en nek waren recht. Mijn armen hielden het stuur vast, maar rustten er niet op.Twee uur lang reed ik verder zonder dat er iets gebeurde. Af en toe at ik iets uit de mand die pater Carl had ingepakt en zag nog steeds niemand. De weg kronkelde de ene heuvel na de andere op. Boven op een van die heuvels zag ik rechts van mij twee oudere auto's geparkeerd staan. Ze waren een flink stuk van de weg tussen een paar bomen gereden. Ik zag geen inzittenden en nam aan dat die auto's daar waren achtergelaten. Voor me uit draaide de weg scherp naar links en beschreef een neerwaartse boog naar een breed dal. Vanaf die top had ik vele kilometers uitzicht.Abrupt bracht ik de auto tot stilstand. Halverwege liet dal stonden links en rechts van de weg drie of vier militaire voertuigen. Daartussen stond een groepje soldaten. Ik voelde een kilte in me opkomen. Een wegversperring. Ik reed achteruit de top weer over, parkeerde mijn auto achter twee grote rotsblokken, stapte uit en liep toen weer naar het uitkijkpunt om naar de activiteit in het dal te kijken. Een van de auto's reed in de tegenovergestelde richting weg.Plotseling hoorde ik iets achter me. Ik draaide me snel om. Het was Phil, de ecoloog die ik op Viciente had ontmoet. Hij was even geschokt als ik. `Wat doe jij hier?' vroeg hij, terwijl hij naar me toe rende.`Ik probeer Iquitos te bereiken,' zei ik.

Zijn blik was een en al bezorgdheid. `Wij ook, maar de regering is door het lint gegaan over dat Manuscript. We proberen te beslissen of we het er bij die wegversperring op moeten wagen. We zijn met z'n vieren.' Hij knikte naar links. Ik zag een paar mannen tussen de bomen staan. `Waarom ga je naar Iquitos?' vroeg hij. `Ik probeer Wil te vinden. In Cula zijn we elkaar kwijtgeraakt. Ik hoorde dat hij misschien naar Iquitos gaat om de rest van het Manuscript te zoeken.'Hij keek geschokt. 'Dat moet hij niet doen! Het leger heeft ieder bezit van kopieën verboden. Heb je niet gehoord wat er op Viciente is gebeurd?''Ja, wel iets, maar wat heb jij gehoord?'`Ik was er niet, maar ik heb begrepen dat de autoriteiten de boel bestormden en iedereen arresteerden die kopieën had. Alle gasten zijn vastgehouden voor ondervraging. Dale en de andere onderzoekers zijn meegenomen. Niemand weet wat er van hen geworden is.' `Weet jij waarom de regering zich zoveel zorgen over dat Manuscript maakt?' vroeg ik.'Nee, maar toen ik hoorde hoe onveilig het hier werd, besloot ik weer naar Iquitos te gaan om mijn onderzoeksgegevens te halen en het land uit te gaan.'Ik vertelde hem de details van wat er met Wil en mijzelf na ons vertrek van Viciente gebeurd was, met name de schietpartij op de bergtop. 'Verdomme,' zei hij. `En jij wilt nog steeds je vingers aan dat gedoe branden?'Die vraag schokte mijn zelfvertrouwen, maar ik zei: `Luister, als we niets doen, stopt de regering het hele Manuscript in de doofpot. Dan wordt de wereld die kennis ontzegd, en volgens mij zijn die inzichten belangrijk!''Belangrijk genoeg om voor te sterven?' vroeg hij.Het geluid van motoren trok onze aandacht. De trucks reden door het dal onze kant op.'Verrek!' zei hij. `Daar komen ze.'Voor we in actie konden komen, hoorden we ook van de andere kant auto's aan komen rijden.'Ze hebben ons omsingeld!' schreeuwde Phil. Hij leek in paniek.Ik rende naar de bestelwagen en gooide de mand voedsel in een kleine zak. Ik pakte de mappen met het Manuscript en stak ook die in de zak, maar kreeg toen een ander idee en legde ze onder de stoel. De geluiden kwamen dichterbij. Ik rende rechtsaf over de weg in de richting waarin Phil was weggelopen. Beneden langs de helling zag ik hem en de andere mannen dicht bij elkaar achter een paar rotsblokken zitten. Ik verstopte me bij hen, hopend dat de militaire trucks gewoon doorreden. Mijn bestelwagen stond niet in het zicht. Hopelijk dachten ze net als ik dat die andere auto's waren achtergelaten. De trucks uit het zuiden waren er het eerst en stopten tot onze afschuw vlak bij de auto's.

`Niet bewegen! Politie!' schreeuwde een stem. We verstijfden toen diverse soldaten van achteren op ons af kwamen. Allemaal waren ze zwaar bewapend en bijzonder op hun hoede. De soldaten fouilleerden ons grondig, namen alles in beslag en dwongen ons terug te lopen naar de weg. Daar doorzochten tientallen soldaten de auto's. Phil en zijn metgezellen werden meegenomen en in een van de militaire trucks gezet, die snel wegreed. Toen hij me voorbijreed, ving ik een glimp van hem op. Hij zag zo bleek als een doek. Ik werd te voet de andere kant op gebracht en moest bij de heuveltop gaan zitten. Diverse soldaten stonden in mijn buurt en allemaal hadden ze een automatisch geweer aan hun schouder. Eindelijk kwam een officier aanlopen en hij gooide de mappen met mijn kopieën van de inzichten bij mijn voeten op de grond. Daarbovenop gooide hij de sleutels van pater Carls bestelauto. `Zijn die kopieën van u?' vroeg hij. Ik keek hem zonder antwoorden aan.`Die sleutels zaten in uw zak,' zei hij. `In de auto vonden we deze kopieën. Ik vraag opnieuw: zijn die van u?'Ik denk niet dat ik iets wil zeggen voordat ik met een advocaat heb gepraat,' stotterde ik. Bij die opmerking begon de officier sarcastisch te glimlachen. Hij zei iets tegen de andere soldaten en liep weg. De soldaten brachten me naar een van de jeeps en lieten me op de stoel naast de chauffeur zitten. Twee andere soldaten zaten op de achterbank met hun geweer in de aanslag. Achter ons klommen nog een paar soldaten een tweede truck in. Na even wachten reden de twee auto's noordwaarts het dal in.Ongerustheid overviel me. Waar brachten ze me heen? Hoe had ik mezelf in deze positie gebracht? De priesters hadden me voorbereid, maar dat had me nog geen dag geholpen. Op die kruising had ik zo zeker geweten dat ik de juiste weg nam. Deze route was het aantrekkelijkst; dat wist ik zeker. Waar was ik dan in de fout gegaan? Ik haalde diep adem en probeerde me te ontspannen. Ik vroeg me af wat er nu ging gebeuren. Ik zou mijn onschuld volhouden, bedacht ik, en mezelf voorstellen als een misleide toerist die niets kwaads in de zin had. Ik was alleen met de verkeerde mensen in contact gekomen, zou ik zeggen. Laat me gaan.Mijn handen lagen in mijn schoot; ze trilden een beetje. Een van de soldaten achter me bood me een veldfles water aan. Ik pakte hem aan maar kon geen slok door mijn keel krijgen. De soldaat was nog jong, en toen ik hem de veldfles teruggaf, glimlachte hij zonder een spoor van boosaardigheid. Het beeld van Phils paniek schoot door mijn hoofd. Wat gingen ze met hem doen?Het drong tot me door dat mijn ontmoeting met Phil op die heuveltop geen toeval was geweest. Wat betekende dat? Waarover zouden we gepraat hebben als niemand ons gestoord had? Nu had ik alleen het belang van het Manuscript onderstreept, en hij deed niets anders dan waarschuwen voor het gevaar en adviseren weg te gaan voordat ik gevangen werd genomen. Helaas was zijn raad te laat gekomen.

Urenlang reden we door zonder dat iemand iets zei. Het landschap werd steeds vlakker. Het werd ook warmer. Op zeker moment gaf de jonge soldaat me een open rantsoenblikje. Het was een soort hachee, maar opnieuw kreeg ik geen hap naar binnen. Na zonsondergang vervaagde het licht snel.Ik reed zonder nadenken mee, staarde langs de koplampen van de jeep voor me uit en gleed toen weg in een onrustige slaap waarin ik droomde dat ik op de vlucht was. Te midden van honderden enorme vuren vluchtte ik wanhopig voor een onbekende vijand en wist zeker dat ergens een geheime sleutel lag om de deur naar kennis en veiligheid te openen. Midden in een van die reusachtige vuren zag ik de sleutel. Ik sprong erin om hem te pakken! Overvloedig zwetend werd ik met een schok wakker. De soldaten keken me zenuwachtig aan. Ik schudde mijn hoofd en leunde weer tegen de deur van de jeep. Lange tijd keek ik door het zijraampje naar de donkere vormen van het landschap en probeerde mijn paniek te bedwingen. Ik was alleen, werd door soldaten bewaakt, reed door het donker, en mijn nachtmerries kon niemand iets schelen.Rond middernacht parkeerden we bij een groot, twee verdiepingen hoog, vaag verlicht gebouw van natuursteen. We liepen over een pad langs de hoofdingang en gingen door een zijdeur naar binnen. Een trap leidde naar een smalle gang. Ook de wanden waren van steen en het plafond bestond uit zware balken en ruw gezaagde planken. We zagen waar we liepen dankzij kale peertjes aan het plafond. We pas-seerden een volgende deur en kwamen toen in een cellenblok terecht. Een van de soldaten, die was weggelopen, haalde ons in, deed een van de celdeuren open en gebaarde dat ik naar binnen moest.Het meubilair bestond uit drie britsen, een houten tafel en een vaas bloemen. Tot mijn verrassing was de cel heel schoon. Toen ik naar binnen liep, keek een jonge Peruaan van hoogstens achttien of negentien jaar oud me van achter de deur zachtmoedig aan. De soldaat sloot de deur achter me en liep weg. Ik ging op een van de britsen zitten, terwijl de jongeman zijn hand uitstak en de olielamp hoger zette. Toen het licht op zijn gezicht viel, zag ik dat hij een Indiaan was. `Spreek je Engels?' vroeg ik.`Ja, een beetje,' zei hij. `Waar zijn we?' `Bij Pullcupa.'`Is dit een gevangenis?'`Nee, iedereen is hier voor ondervraging over het Manuscript.' `Hoe lang ben je hier al?'Hij keek me met verlegen, bruine ogen aan. `Twee maanden.' `Wat hebben ze met je gedaan?'`Ze willen dat ik niet meer in het Manuscript geloof en de namen geef van andere mensen met kopieën.'`Hoe doen ze dat?'`Door tegen me te praten.'

`Alleen praten? Niet dreigen?'`Alleen praten,' herhaalde hij.`Hebben ze gezegd wanneer ze je vrijlaten?' `Nee:Ik zweeg even en hij keek me onderzoekend aan. `Ben je gepakt met kopieën van het Manuscript?' vroeg hij. `Ja. Jij ook?'`Ja. Ik woon hier in de buurt in een weeshuis. Mijn onderwijzer gaf les uit het Manuscript. Ik mocht van hem de kinderen lesgeven. Hij wist te ontsnappen, maar ik ben gepakt.'`Hoeveel inzichten heb je gezien?' vroeg ik. `Die gevonden zijn; zei hij. `Jij?'`Eh, allemaal behalve het Zevende en Achtste. Ik had het Zevende, maar voordat ik dat kon lezen, doken de soldaten op.' De jongeman gaapte en vroeg: `Zullen we nu gaan slapen?' `Ja,' zei ik afwezig. `Natuurlijk.'Ik ging op mijn brits liggen en deed mijn ogen dicht, maar mijn hoofd tolde. Wat moest ik nu doen? Hoe kwam het dat ik me gevangen had laten nemen? Kon ik ontsnappen? Ik verzon allerlei strategieën en scenario's, en viel ten slotte in slaap.Opnieuw droomde ik heel levendig. Ik zocht dezelfde sleutel, maar ditmaal was ik in een diep bos. Lange tijd had ik doelloos rondgelopen en wou dat iemand me aanwijzingen gaf. Na een tijdje stak een donderbui op waarbij het bos overstroomde. Tijdens die stortbui spoelde ik een diep ravijn in en kwam in een rivier terecht, die de verkeerde kant op stroomde. Ik dreigde te verdrinken. Het leek wel of ik dagenlang tegen de stroom vocht. Eindelijk kon ik me uit de woeste stroom bevrijden door me aan de rotsige oever vast te klampen. Ik klom langs de rotsen en steile kliffen langs de oever omhoog en kwam steeds hoger en hoger op steeds verraderlijker terrein terecht. Hoewel ik al mijn wilskracht en kunde had bijeengeraapt om de kliffen te beklimmen, hing ik op zeker moment gevaarlijk tegen de rotswand zonder verder omhoog te kunnen. Ik keek omlaag naar het terrein onder me. Met een schok besefte ik dat de rivier, waartegen ik zo gevochten had, het bos verliet en vriendelijk naar een mooi strand en grasveld stroomde. Op dat grasveld lag de sleutel, omringd door bloemen. Toen gleed ik uit en viel schreeuwend de diepte in tot ik het water raakte en zonk.Hijgend ging ik met een ruk rechtop zitten. De jonge Indiaan was kennelijk al wakker en liep naar me toe. `Wat is er?' vroeg hij.Ik hield mijn adem in, keek rond en besefte waar ik was. Ik zag ook dat het vertrek een raam had en dat het buiten al licht was. `Gewoon een nachtmerrie,' zei ik.Hij glimlachte naar me alsof hij blij was met wat ik zei. `Nachtmerries bevatten de

belangrijkste boodschappen,' merkte hij op. `Boodschappen?' vroeg ik, terwijl ik opstond en mijn overhemd aantrok.Hij leek in verlegenheid omdat hij het moest uitleggen. `Het Zevende Inzicht gaat over dromen,' zei hij.`Wat staat er dan over dromen?' `Hoe je ze moet...' `Interpreteren?' `Ja.''Wat zegt het daarover?'`Dat je het verhaal van de droom moet vergelijken met het verhaal van je leven.'Ik dacht even na, maar wist niet goed wat die aanwijzing betekende. `Wat bedoel je met: verhalen vergelijken?' De jonge Indiaan durfde me nauwelijks aan te kijken. `Wil je dat ik je droom interpreteer?'Ik knikte en vertelde wat ik ervaren had.Hij luisterde aandachtig en zei toen: `Vergelijk de onderdelen van het verhaal met je leven.'Ik keek hem aan. `Waar moet ik beginnen?'`Bij het begin. Wat deed je aan het begin van je droom?' `Ik zocht in een bos een sleutel.' `Hoe voelde je je?'`Hulpeloos.'`Vergelijk die situatie met je echte situatie.'`Misschien is er inderdaad verband,' zei ik. 'Ik zoek een paar antwoorden over dit Manuscript en voel me verdomde hulpeloos.' 'Wat gebeurt er in je echte leven nog meer?''Ik ben gevangengenomen,' zei ik. 'Ondanks alles wat ik geprobeerd heb, zit ik achter slot en grendel. Voorlopig kan ik alleen maar hopen dat ik iemand kan overhalen om me naar huis te laten gaan.' 'Verzet je je tegen je gevangenschap?''Natuurlijk.''Wat gebeurde er toen in je droom?''Ik vocht tegen de stroom.''Waarom?' vroeg hij.Het begon me te dagen waar hij naar toe wilde. 'Omdat ik op dat moment dacht dat ik zou verdrinken.''En als je je niet tegen het water had verzet?''Dan had het me bij de sleutel gebracht. Waar wil je eigenlijk heen? Dat ik misschien nog steeds de antwoorden kan krijgen die ik zoek als ik me niet tegen deze situatie verzet?'Opnieuw keek hij verlegen. 'Ik zeg helemaal niets. De droom zegt iets.'

Ik dacht even na. Was deze interpretatie juist?De jonge Indiaan keek naar me op en vroeg: 'Als je die droom opnieuw kreeg, wat zou je dan anders doen?''Ik zou me niet tegen het water verzetten, ook al had ik het idee dat ik verdronk. Ik zou beter weten.''Wat bedreigt je op dit moment?''De soldaten, neem ik aan. Dat ik word vastgehouden.' 'Wat houdt de boodschap dus in?''Denk je dat de boodschap van de droom is dat ik positief naar mijn gevangenschap moet kijken?'Hij antwoordde niet, maar glimlachte alleen.Ik zat op mijn brits met mijn rug tegen de muur. Die interpretatie wond me op. Als die juist was, had ik op die kruising dus toch geen fout gemaakt en hoorde dit allemaal bij wat er gebeuren moest. 'Hoe heet je?' vroeg ik.'Pablo,' zei hij.Ik glimlachte en stelde me voor, en vertelde in het kort waarom ik in Peru was en wat er gebeurd was. Pablo zat op zijn brits met zijn ellebogen op zijn knieën. Hij had kort, zwart haar en was heel mager. 'Waarom ben je hier?' vroeg hij.'Om dingen over het Manuscript te ontdekken,' antwoordde ik. 'Wat precies?' vroeg hij opnieuw.'Iets over het Zevende Inzicht en waar mijn vrienden Wil en Marjorie zijn... en ook, denk ik, waarom de Kerk zo tegen het Manuscript is.' 'Er zijn hier veel priesters met wie je kunt praten,' zei Pablo.Over die uitspraak dacht ik even na en vroeg: `Wat zegt het Zevende Inzicht nog meer over dromen?''Dromen kunnen ons iets over ons leven vertellen dat we over het hoofd zien,' zei Pablo, en hij zei nog iets anders, maar in plaats van te luisteren begon ik aan Marjorie te denken. Ik zag haar gezicht helder voor me en vroeg me af waar ze was. Toen zag ik haar glimlachend naar me toe rennen. Plotseling drong tot me door dat Pablo niets meer zei. Ik keek hem aan. 'Sorry, ik was met mijn gedachten even ergens anders. Wat zei je?''Geeft niet,' antwoordde hij. 'Waar dacht je aan?' 'Gewoon aan een vriendin van me. Niks bijzonders.'Hij keek alsof hij er dieper op in wilde gaan, maar iemand kwam naar de celdeur toe. Door de tralies zagen we een soldaat de bout van het slot wegschuiven.'Tijd voor het ontbijt,' zei Pablo.De soldaat maakte de deur open en verduidelijkte met een hoofdgebaar dat we de gang in moesten. Pablo liep voorop de stenen gang door. We kwamen bij een

trappenhuis en bereikten na één trap een kleine eetzaal. Vier of vijf soldaten stonden in een hoek van de kamer, en een paar burgers-twee mannen en een vrouw-wachtten in een rij tot ze eten kregen.Ik bleef staan en kon mijn ogen niet geloven. De vrouw was Marjorie. Tegelijkertijd kreeg ze ook mij in het oog. Ze legde haar hand op haar mond en sperde verrast haar ogen open. Ik wierp een blik op de soldaat achter me. Hij liep naar de andere soldaten in de hoek, glimlachte nonchalant en zei iets in het Spaans. Ik liep achter Pablo aan door de kamer naar de achterkant van de rij. Marjorie kreeg haar eten. De twee andere mannen namen al pratend hun dienbladen mee naar een tafel. Marjorie staarde me meermaals aan. Onze blikken kruisten elkaar en ze moest moeite doen om niets te zeggen. De tweede keer dat dat gebeurde, raadde Pablo dat we elkaar kenden en keek me vragend aan. Marjorie bracht haar eten naar een tafel, en toen ook wij onze portie gekregen hadden, gingen we bij haar zitten. De soldaten praatten nog steeds met elkaar en hadden zo te zien onze bewegingen niet in de gaten. `God, wat ben ik blij dat ik je zie,' zei ze. `Hoe ben je hier terechtgekomen?' `Ik heb me een tijdje bij een paar priesters verstopt,' antwoordde ik. `Toen ging ik weg om Wil te zoeken, maar gisteren ben ik gevangengenomen. Hoe lang zit jij hier al?'`Sinds ze me op de bergrug vonden,' zei ze.Ik zag dat Pablo ons aandachtig aankeek en stelde hem aan haar voor. `Dit zal dan wel Marjorie zijn,' zei hij.Ze praatten even, en toen vroeg ik aan Marjorie: `Wat is er nog meer gebeurd?'`Niet veel,' zei ze. `Ik weet niet eens waarom ze me vasthouden. Elke dag brengen ze me voor ondervraging naar een van de priesters of officieren. Ze willen weten met wie ik op Viciente contact heb gehad en of ik weet waar andere kopieën zijn. Telkens weer.' Marjorie glimlachte kwetsbaar, en toen ze dat deed, voelde ik me opnieuw sterk tot haar aangetrokken. Ze keek me vanuit haar ooghoeken scherp aan. Allebei lachten we zachtjes. Daarna zwegen we en aten ons bord leeg. Vervolgens ging de deur open en samen met iemand die kennelijk een hoge officier was, kwam een formeel geklede priester binnen.`Dat is de hoofdpriester,' zei Pablo.De officier zei iets tegen de soldaten, die in de houding waren gesprongen, en de priester liep door de kamer naar de keuken. Hij keek me recht aan en onze blikken kruisten elkaar minstens een seconde. Ik wendde mijn blik af en nam nog een hap, want ik wilde geen aandacht trekken. De twee mannen liepen de keuken door en gingen door een deur naar buiten.`Was dat een van de priesters met wie je gepraat hebt?' vroeg ik Marjorie.`Nee,' zei Marjorie. `Die heb ik nog nooit gezien.'`Ik ken die priester,' zei Pablo. `Hij is gisteren aangekomen. Hij heet kardinaal

Sebastián.'Ik ging rechtop zitten. `Dat was Sebastián?'`Je schijnt van hem gehoord te hebben,' zei Marjorie.`Dat klopt,' antwoordde ik. `Hij is de drijvende kracht achter het verzet van de Kerk tegen het Manuscript. Ik dacht dat hij op de missiepost van pater Sánchez was.'`Wie is pater Sánchez?'Dat wilde ik net vertellen, toen de soldaat die ons hierheen had gebracht naar de tafel kwam en Pablo en mij wenkte om hem te volgen. `Tijd voor het luchten,' zei Pablo.Marjorie en ik keken elkaar aan. Haar ogen verrieden bezorgdheid. `Maak je geen zorgen,' zei ik. `Bij de volgende maaltijd praten we weer. Alles komt goed.'Toen ik wegliep, vroeg ik me af of mijn optimisme realistisch was. Deze mensen konden ons op elk moment spoorloos laten verdwijnen. De soldaat leidde ons naar een korte gang en door een deur die naar een buitentrap leidde. We liepen omlaag naar een zijterrein dat door een hoge stenen muur was omgeven. De soldaat ging bij de ingang staan. Pablo beduidde me met een hoofdknik dat ik met hem mee moest lopen langs de omtrek van het terrein. Onder het lopen bukte hij zich meermaals om een van de bloemen te plukken die in bedden langs de muur groeiden.`Wat zegt het Zevende Inzicht nog meer?' vroeg ik.Hij bukte zich en plukte een nieuwe bloem. `Het zegt dat niet alleen dromen ons leiden, maar ook gedachten of dagdromen.' `Ja, dat zei pater Carl ook. Vertel eens hoe dagdromen ons leiden.' `Die laten een tafereel, een gebeurtenis zien, en dat kan een aanwijzing zijn dat het werkelijkheid kan worden. Als we er aandacht aan besteden, kunnen we voor deze nieuwe wending in ons leven klaar zijn.'Ik keek hem aan. `Weet je, Pablo, ik kreeg het beeld dat ik Marjorie tegenkwam. En toen gebeurde dat.' Hij glimlachte.Een kil gevoel kroop langs mijn ruggegraat omhoog. Ik was kennelijk op de juiste plek. Ik had intuïtief iets aangevoeld dat ook gebeurd was. Ik had me meermaals voorgesteld dat ik Marjorie zou weerzien, en nu was dat gebeurd. De toevalligheden vonden plaats. Ik voelde me lichter. `Het gebeurt bij mij niet vaak dat dat soort gedachten uitkomt,' zei ik.Pablo wendde zijn blik af en zei toen: `Volgens het Zevende Inzicht hebben wij allemaal veel meer van dat soort gedachten dan we beseffen. Om ze te herkennen, moeten we de positie van waarnemer innemen. Als een gedachte komt, moeten we ons afvragen: waarom? Waarom kwam die ene gedachte uitgerekend nu? Hoe staat die in verband met mijn levensvragen? De waarnemerspositie helpt ons ontsnappen aan de behoefte om alles te beheersen en plaatst ons in de evolutiestroom.''Maar negatieve gedachten dan?' vroeg ik. `Die angstbeelden dat er iets slechts

gebeurt, bijvoorbeeld dat iemand van wie we houden iets overkomt of dat we iets niet bereiken wat we heel graag willen?' 'Heel simpel,' zei Pablo. 'Volgens het Zevende Inzicht moeten angstbeelden zo snel mogelijk worden onderdrukt. Dan moeten we zorgen dat een andere gedachte met een goede uitkomst bij ons opkomt. Algauw komen negatieve beelden bijna nooit meer voor en betreft je intuïtie alleen nog positieve dingen. Als desondanks negatieve beelden opduiken, moetje die volgens het Manuscript heel ernstig nemen en niet volgen. Als je bijvoorbeeld het beeld ziet dat je vrachtwagen panne krijgt en dat iemand je een lift aanbiedt, moet je die uitnodiging afslaan.'We hadden inmiddels het hele rondje langs de binnenplaats gemaakt en kwamen weer in de buurt van de wachtpost. Geen van beiden zeiden we iets toen we hem passeerden. Pablo plukte een bloem en ik haalde diep adem. De lucht was warm en vochtig en de begroeiing buiten de muur dicht en tropisch. Ik had diverse muskieten gezien. `Komen!' riep de soldaat plotseling.Hij duwde ons naar binnen en naar onze cel. Pablo liep het eerst door de deur, maar de soldaat stak zijn arm op en hield me staande. 'Jij niet,' zei hij, en beduidde met een hoofdknik dat ik de gang door moest lopen. Via een nieuwe trap kwamen we buiten door dezelfde deur als we gisteravond waren binnengekomen. Op het parkeerplein stapte kardinaal Sebastián op de achterbank van een grote auto. Een chauffeur sloeg de deur achter hem dicht. Sebastián keek me weer heel even aan, maar draaide zich toen om en zei iets tegen de chauffeur. De auto reed met een vaart weg.De soldaat duwde me naar de hoofdingang van het gebouw. We liepen naar binnen en kwamen in een kantoor terecht. Ik moest op een houten stoel tegenover een wit metalen bureau gaan zitten. Een paar minuten later kwam een priester van een jaar of dertig binnen. Hij was klein, had peper-en-zoutkleurig haar en ging zitten zonder op mijn aanwezigheid te reageren. Hij bladerde minstens een minuut in een dossier en keek me toen aan. Met zijn ronde bril met gouden montuur zag hij eruit als een intellectueel. 'U bent gearresteerd met illegale staatspapieren in uw bezit,' zei hij zakelijk. `Ik ben hier om te helpen vaststellen of vervolging geboden is. Ik zou uw medewerking op prijs stellen.'Ik knikte.'Waar hebt u die vertalingen vandaan?''ik begrijp het niet,' zei ik. 'Waarom zijn kopieën van een oud manuscript illegaal?''Daar heeft de Peruaanse regering haar redenen voor,' zei hij. 'Beantwoord alstublieft mijn vraag.''Waarom bemoeit de Kerk zich ermee?' vroeg ik.'Omdat dit Manuscript de tradities van onze godsdienst weerspreekt,' zei hij. 'Het

stelt de waarheid van onze spirituele aard verkeerd voor. Waar...''Luister,' onderbrak ik hem. 'Ik wil het alleen maar begrijpen. Ik ben een gewone toerist die belangstelling voor het Manuscript heeft gekregen. Ik ben voor niemand een bedreiging. Ik wil alleen maar weten waarom het zo verontrustend is.'Hij keek me peinzend aan alsof hij overwoog wat zijn beste strategie zou zijn. Ik bleef bewust naar details vragen.'De Kerk vindt dat het Manuscript onze mensen in verwarring brengt,' zei hij zorgvuldig. 'Het geeft de indruk dat de mensen zelfstandig kunnen besluiten hoe ze moeten leven, ongeacht wat de Heilige Schrift zegt.''Welk deel van de Heilige Schrift?''Het gebod om je vader en moeder te eren bijvoorbeeld.' 'Wat bedoelt u?''Het Manuscript geeft de ouders de schuld van problemen en ondermijnt daarmee de eenheid van het gezin.''Ik dacht dat het juist sprak over beëindiging van oude wrokgevoelens,' zei ik. 'En het ontdekken van een positieve kijk op je jeugd.' 'Nee,' zei hij. 'Het is misleidend. Om te beginnen had er al nooit een negatief gevoel mogen bestaan.''Kunnen ouders geen ongelijk hebben?''Ouders doen zoveel mogelijk hun best. Kinderen moeten hen vergeven.''Maar daarover is het Manuscript toch juist heel duidelijk? Als we het positieve in onze kinderjaren zien, komt de vergevingsgezindheid toch vanzelf?'Hij begon van woede harder te praten. 'Maar op grond van welk gezag doet het Manuscript uitspraken? Het is niet te vertrouwen!' Hij liep zijn bureau rond en keek nog steeds woedend op me neer. 'U weet niet waarover u spreekt,' zei hij. 'Bent u theoloog? Ik denk van niet. U bent het levende bewijs van het soort verwarring dat het Manuscript zaait. Begrijpt u niet dat er alleen orde in de wereld is dankzij de wet en het gezag? Hoe kunt u in deze kwestie de autoriteiten in twijfel trekken?'Ik zei niets, en dat leek hem nog bozer te maken. 'Ik zal u iets zeggen,' zei hij. 'De misdaad die u begaan hebt, kan u op jaren celstraf komen te staan. Bent u weleens in een Peruaanse gevangenis geweest? Snakt uw Yankee-nieuwsgierigheid naar een kennismaking? Dat kan ik regelen. Begrijpt u dat? Dat kan ik regelen!' Hij legde zijn hand op zijn ogen en zweeg hijgend. Kennelijk probeerde hij te kalmeren. 'Ik zit hier om te ontdekken wie kopieën heeft en waar die vandaan komen. Ik vraag het u nog één keer. Waar hebt u die vertalingen vandaan?'Zijn uitbarsting had me nogal zorgelijk gestemd. Met al mijn vragen verergerde ik de situatie alleen maar. Wat ging hij doen als ik medewerking weigerde? Aan de andere kant mocht ik pater Sánchez en pater Carl niet verraden. 'Ik heb wat bedenktijd nodig voordat ik u kan antwoorden,' zei ik.

Heel even leek hij een nieuwe woedeaanval te krijgen. Toen ontspande hij zich en keek heel moe. 'U krijgt tot morgenochtend de tijd,' zei hij, en wenkte de soldaat in de deur om me mee te nemen. Ik volgde de soldaat weer de gang door, rechtstreeks naar mijn cel. Zonder iets te zeggen liep ik naar mijn brits en ging liggen. Ik was zelf ook uitgeput. Pablo keek door het tralievenster naar buiten. 'Heb je met pater Sebastián gepraat?' vroeg hij.'Nee, het was een andere priester. Hij wilde weten van wie ik mijn kopieën heb.''Wat heb je gezegd?''Niets. Ik heb bedenktijd gevraagd, en die kreeg ik tot morgenochtend.''Heeft hij iets over het Manuscript gezegd?' vroeg Pablo.Ik keek hem recht aan en ditmaal liet hij niet zijn hoofd zakken. 'Hij had het er even over dat het Manuscript het traditionele gezag ondermijnt,' zei ik. 'Toen kreeg hij het op zijn heupen en bedreigde me.' Pablo leek oprecht verrast. 'Had hij grijsbruin haar en een ronde bril?' 'Ja.''Dat is pater Costous,' zei Pablo. 'Wat heb je nog meer gezegd?''ik was het niet met hem eens dat het Manuscript de traditie ondermijnt,' antwoordde ik. 'Hij dreigde met de gevangenis. Denk je dat hij dat meent?''Dat weet ik niet,' zei Pablo. Hij liep naar zijn brits tegenover de mijne en ging zitten. Ik zag dat hij nog iets anders in gedachten had, maar ik was zo moe en bang dat ik mijn ogen sloot. Toen ik wakker werd, stond Pablo aan me te schudden. 'Lunchtijd,' zei hijWe volgden een wachtpost naar boven en kregen een bord aardappelen met rundvlees vol kraakbeen. De twee mannen die we al eerder hadden gezien, kwamen na ons binnen. Marjorie was er niet bij. 'Waar is Marjorie?' vroeg ik in een fluisterpoging.De twee mannen leken doodsbang omdat ik iets tegen hen zei, en de soldaten keken me aandachtig aan. 'Volgens mij spreekt hij geen Engels,' zei Pablo. 'Ik vraag me af waar ze is,' zei ik.Pablo antwoordde iets, maar ik luisterde niet. Plotseling had ik het gevoel dat ik wegrende en zag me door een soort straat vluchten, toen een deur induiken en de vrijheid bereiken. 'Waar zat je aan te denken?''Ik fantaseerde over een ontsnapping,' zei ik. 'Wat zei je?''Wacht,' zei Pablo. 'Zet die gedachte niet van je af, want het kan belangrijk zijn. Wat voor soort ontsnapping?' 'Ik rende door een steeg of straat en toen een deur door. Ik kreeg de indruk dat mijn ontsnapping succes had.' 'Wat vind je van dat beeld?''ik weet het niet,' zei ik. 'Het leek niet logisch voort te vloeien uit waar we het over hadden.''Weet je nog waarover we praatten?" Ja. Ik vroeg iets over Marjorie.''Denk je niet dat er verband is tussen Marjorie en jouw gedachte?'

'Niet dat ik weet.''Een verborgen samenhang dan.'Ik zie helemaal geen samenhang. Hoe kan mijn ontsnapping verband houden met Marjorie? Denk je dat zij ontsnapt is?'Hij keek nadenkend. 'Je gedachte was dat jij ontsnapte.''Ja, dat klopt,' zei ik. 'Misschien ontsnap ik wel zonder haar.' Ik keek hem aan. 'Misschien ontsnap ik wel met haar.' 'Dat lijkt me heel goed mogelijk,' zei hij. `Maar waar is ze?''Dat weet ik niet.'We aten zwijgend ons bord leeg. Ik had honger, maar het eten leek te zwaar. Om een of andere reden voelde ik me moe en traag. Al gauw had ik geen honger meer.Ik zag dat Pablo evenmin at. 'Ik denk dat we weer naar onze cel moeten,' zei hij.Ik knikte, en hij gebaarde naar de soldaat om ons terug te brengen. Eenmaal weer in onze cel ging ik languit op mijn brits liggen. Pablo ging zitten en keek me aan. 'Je energie lijkt op een laag pitje te staan,' zei hij.'Dat klopt,' antwoordde ik. `Ik weet niet wat er met me aan de hand is.' 'Probeer je je energie op te laden?' vroeg hij.'Ik denk dat ik niks meer heb,' antwoordde ik. 'En aan dat eten heb ik ook niks.''Maar als je alles oplaadt, heb je niet veel voedsel nodig.' Hij zwaaide met zijn armen voor zijn borst om al zijn woorden te onderstrepen. 'Dat weet ik. Maar ik vind het moeilijk om in een situatie als deze de liefde aan het stromen te krijgen.'Hij keek me vragend aan. 'Maar als je dat niet doet, schaad je jezelf.' 'Wat bedoel je?''Je lichaam trilt op een bepaald niveau. Als je je energieniveau te veel laat zakken, lijdt je lichaam. Dat is de samenhang tussen stress en ziekte. Liefde is onze manier om het trillingsniveau in stand te houden. Dat houdt ons gezond. Dat is belangrijk.' 'Geef me een paar minuten de tijd,' zei ik.Ik paste de methoden toe die pater Sánchez me geleerd had. Onmiddellijk voelde ik me beter. De dingen om me heen hadden plotseling een individuele aanwezigheid. Ik deed mijn ogen dicht en concentreerde me op dat gevoel.'Prima,' zei hij.Ik deed mijn ogen open en zag hem breed naar me glimlachen. Zijn gezicht en lichaam waren nog steeds jongensachtig en onvolwassen,maar zijn ogen leken nu vol wijsheid. `Ik zie de energie bij je binnenstromen,' zei hij.1k nam een vaag groen veld rond Pablo waar. De verse bloemen die hij in de vaas op tafel had gezet, leken te stralen.'Om het Zevende Inzicht te begrijpen en echt aan de evolutie deel te nemen,' zei hij, `moet je alle inzichten samenvatten tot één bestaansvorm.'

Ik zei niets.'Kun je benoemen hoe de wereld als gevolg van de inzichten is veranderd?'Ik dacht even na. 'Volgens mij ben ik ontwaakt en zie ik de wereld als een geheimzinnig oord dat alles verschaft wat we nodig hebben, mits we helderheid hebben en het pad bereiken.' 'Wat gebeurt er dan?' vroeg hij.'Dan zijn we klaar voor de evolutiestroom.' 'En hoe hanteren we dat proces?'1k dacht even na. `Door goed aan onze huidige levensvragen te blijven denken,' zei ik, 'en dan uit te kijken naar leiding, hetzij in een droom, hetzij in een intuïtief beeld, hetzij in de manier waarop de omgeving straalt en in het oog springt.' Ik zweeg weer, probeerde het hele inzicht samen te vatten en voegde eraan toe: `We bouwen onze energie op, plaatsen onszelf in het middelpunt van onze situatie en ontvangen dan een soort intuïtieve leiding, een idee van waar we heen moeten of wat we moeten doen, en dan treden toevalligheden op die ons de kans geven om die richting in te slaan.''Ja! Ja!' zei Pablo. `Dat is de manier. En steeds als die toevalligheden ons naar iets nieuws leiden, groeien we, worden we vollediger mens en bestaan we op een hoger trillingsniveau.' Hij boog zich voorover en ik zag de ongelooflijke hoeveelheid energie om hem heen. Hij straalde en leek niet langer verlegen, niet eens jong. Hij leek vol macht.'Pablo, wat is er met je gebeurd?' vroeg ik. 'Vergeleken met toen ik je voor het eerst zag, lijk je op een of andere manier veel zelfverzekerder en bekwamer en vollediger.'Hij lachte. 'Toen je hier binnenkwam, had ik mijn energie laten wegstromen. Eerst dacht ik dat je me misschien kon helpen met mijn energiestroom, maar toen besefte ik dat je dat nog niet geleerd hebt. Dat leer je bij het Achtste Inzicht.'Ik stond voor een raadsel. `Wat heb ik nagelaten?'`Je moet leren dat alle antwoorden die we op geheimzinnige manieren krijgen, eigenlijk van andere mensen komen. Denk maar aan wat je geleerd hebt sinds je in Peru bent. Heb je niet alle antwoorden gekregen dankzij de mensen die je op een geheimzinnige manier tegenkwam?'Ik dacht erover na. Hij had gelijk. Ik had steeds op het juiste moment de juiste mensen ontmoet: Charlene, Dobson, Wil, Dale, Marjorie, Phil, Reneau, pater Sánchez, pater Carl en nu Pablo. `Zelfs het Manuscript is door iemand geschreven,' vulde Pablo aan. `Maar niet alle mensen die je tegenkomt, zijn helder of energierijk genoeg om de boodschap te onthullen die ze voor je hebben. Je moet hen helpen door energie te sturen.' Hij zweeg even. `Je vertelde over het vermogen om je energie op een plant te projecteren door je op zijn schoonheid te richten, nietwaar?'`Ja.'

`Tegenover een mens doe je precies hetzelfde. Als jouw energie in hem stroomt, helpt dat diegene de waarheid zien. Dan kunnen zij die waarheid aan jou geven. Pater Costous is een voorbeeld,' vervolgde hij. 'Hij had een belangrijke boodschap voor je, maar je hebt hem niet geholpen om die te onthullen. Je probeerde antwoorden van hem te eisen, en dat schiep een concurrentie om energie tussen jullie. Toen hij dat merkte, kreeg zijn jeugddrama de overhand in het gesprek, namelijk de intimidator.'`Wat had ik dan moeten zeggen?' vroeg ik.Pablo antwoordde niet. Opnieuw hoorden we iemand bij de deur van de cel.Pater Costous kwam binnen. Hij knikte met een lichte glimlach naar Pablo. Pablo glimlachte breed terug alsof hij de priester aardig vond. Diens blik verschoof naar mij en hij begon streng te kijken. Mijn maag verkrampte van angst. 'Kardinaal Sebastián wil je spreken,' zei hij. `Vanmiddag word je naar Iquitos gebracht. Ik raad je aan al zijn vragen te beantwoorden.'`Waarom wil hij me spreken?' vroeg ik.`Omdat de bestelwagen waarin je gesnapt bent, van een van onze priesters is. We nemen aan dat je je kopieën van hem hebt gekregen. Dat een van onze eigen priesters de wet negeert, is hoogst ernstig.' Hij keek me vastbesloten aan.Ik wierp een blik op Pablo, die me met een hoofdknik aanmoedigde om door te gaan. `U denkt dat het Manuscript uw godsdienst ondermijnt?' vroeg ik Costous vriendelijk. Hij keek me neerbuigend aan. `Niet alleen onze godsdienst, alle godsdienst. Denk je soms dat er geen plan voor deze wereld bestaat? God beheerst alles. Hij stelt onze lotsbestemming vast. Onze taak is gehoorzaamheid aan de wetten die God heeft uitgevaardigd. De evolutie is een mythe. God schept de toekomst op de manier zoals Hij dat wil. Wie zegt dat de mens kan evolueren, haalt Gods wil uit het geheel. Daardoor worden mensen zelfzuchtig en komen ze buiten de samenhang te staan. Ze denken dat niet Gods plan maar hun eigen evolutie het allerbelangrijkste is. Dan gaan ze elkaar nog erger behandelen dan nu.'1k kon geen andere vraag bedenken. De priester keek me even aan en zei toen bijna vriendelijk: `Ik hoop dat kardinaal Sebastián op je medewerking mag rekenen.'Hij draaide zich om en keek Pablo aan, kennelijk trots op de manier waarop hij mijn vragen had aangepakt. Pablo glimlachte alleen en knikte opnieuw. De priester liep naar buiten en een soldaat deed de deur achter hem dicht. Pablo boog zich op zijn brits voorover en keek me stralend aan. Zijn gedrag was nog steeds heel anders dan eerst en hij keek vol zelfvertrouwen.Ik keek hem even aan en glimlachte.'Wat is er volgens jou net gebeurd?' vroeg hij.

Ik probeerde iets grappigs te bedenken. `Heb ik ontdekt dat ik zwaarder in de problemen zit dan ik dacht?' Hij lachte. `Wat nog meer?''Ik weet niet precies watje bedoelt.''Wat waren je vragen toen je hier kwam?' 'Ik wilde Marjorie en Wil vinden.''En een van hen heb je gevonden. Wat was je andere vraag'?''Ik had het gevoel dat die priesters niet uit boosaardigheid tegen het Manuscript waren maar omdat ze het verkeerd begrepen. Ik wilde weten wat ze dachten. Om een of andere reden had ik het idee dat ik ze tot andere gedachten kon brengen.' Toen ik dat gezegd had, begreep ik plotseling wat Pablo bedoelde. Hier en nu had ik Costous ontmoet, zodat ik kon ontdekken wat hem in het Manuscript zorgen baarde. 'En welke boodschap heb je gekregen?' vroeg hij. 'De boodschap?''Ja, de boodschap.'Ik keek hem aan. 'Hij heeft moeite met het idee dat iemand deel heeft aan de evolutie, hè?''Ja,' zei hij.`Dat zou kunnen kloppen. De gedachte van een materiële evolutie is al erg genoeg. Maar dat idee uitbreiden tot het leven van alledag, tot de individuele beslissingen die we nemen, tot de geschiedenis zelf, is onaanvaardbaar. Zij denken dat de mensen amok gaan maken met die evolutie en dat de verhouding tussen de mensen verslechtert. Geen wonder dat ze het Manuscript in de doofpot willen zien.' `Zou jij ze kunnen overhalen tot iets anders?' vroeg Pablo. 'Nee... ik bedoel: daarvoor weet ik niet genoeg.' 'Wat zou iemand moeten kunnen om ze te kunnen overtuigen?' `Die zou de waarheid moeten weten. Die zou moeten weten hoe de mensen elkaar behandelen als iedereen de inzichten volgt en evolueert.'Pablo keek tevreden.'Wat?' vroeg ik, zijn glimlach onzeker beantwoordend.'Hoe de mensen zich tegenover elkaar gedragen is het onderwerp van het volgende inzicht, het Achtste. Je vraag waarom de priesters tegen het Manuscript zijn, is beantwoord, en dat antwoord heeft op zijn beurt tot een nieuwe vraag geleid.''Ja,' zei ik diep in gedachten. 'Ik moet het Achtste vinden. Ik moet hier weg.''Niet te snel,' waarschuwde Pablo. 'Je moet zeker weten dat je het Zevende volledig begrijpt, anders kun je niet verder.' 'Denk jij dat ik het begrijp?' vroeg ik, 'en dat ik in de evolutiestroom blijf?''Wel als je altijd je vragen voor ogen houdt. Zelfs mensen die nog steeds onbewust leven, struikelen soms over antwoorden en zien achteraf de toevallen. Het Zevende Inzicht is werkzaam als we de antwoorden zien zodra ze komen. Dat versterkt onze

dagelijkse ervaring. We moeten aannemen dat elke gebeurtenis betekenis heeft en een boodschap bevat die op een of andere manier met onze vragen verband houdt. Dat geldt met name voor wat we als negatieve dingen beschouwen. Het Zevende Inzicht zegt: de uitdaging is om bij elke gebeurtenis, hoe negatief ook, de zon achter de wolken te vinden. Je dacht eerst dat alles mislukt was omdat ze je gevangennamen. Inmiddels begrijp je dat je hier móést zijn. Want hier lagen je antwoorden.'Hij had gelijk, maar als ik hier antwoorden kreeg en naar een hoger niveau evolueerde, dan moest dat ook voor Pablo gelden.Plotseling hoorden we iemand door de gang lopen. Pablo keek me ernstig aan.'Luister,' zei hij. `Vergeet niet wat ik tegen je gezegd heb. Hierna is het Achtste Inzicht aan de beurt. Dat gaat over een intermenselijke ethiek, een manier om zodanig met andere mensen om te gaan dat meer boodschappen overkomen. Maar denk eraan: ga niet te snel. Blijf je op je situatie concentreren. Wat zijn je vragen?' 'Ik wil ontdekken waar Wil is,' zei ik. 'En ik wil het Achtste Inzicht vinden. En ik wil Marjorie vinden.' 'En wat was je sturende intuïtie over Marjorie?'Ik dacht even na. 'Dat ik zou ontsnappen... dat we zouden ontsnappen.'We hoorden iemand vlak buiten de deur. 'Heb ik je een boodschap gebracht?' vroeg ik Pablo haastig. 'Natuurlijk,' zei hij. 'Toen ik hier kwam, wist ik niet waarom ik hier was. Ik wist dat het iets te maken had met de overdracht van het Zevende Inzicht, maar ik twijfelde aan mijn bekwaamheid. Ik dacht dat ik niet genoeg wist,' vervolgde hij. 'Nu weet ik dat ik het kan. Dat was een van de boodschappen die ik van je gekregen heb.' `Waren er dan nog meer?''Ja, ook je intuïtie dat de priesters overtuigd kunnen worden om het Manuscript te aanvaarden, is voor mij een boodschap. Ik begin te denken dat ik hier ben om pater Costous te overtuigen.' Net toen hij dat gezegd had, deed een soldaat de deur open. Hij wenkte me.Ik keek Pablo aan.'Ik moetje een van de ideeën vertellen waar het volgende inzicht het over heeft,' zei hij.De soldaat keek hem woedend aan, greep mijn arm, duwde me de deur uit en deed die op slot. Terwijl ik werd weggeleid, staarde Pablo door de tralies. 'Het Achtste Inzicht waarschuwt voor iets,' riep hij. 'Namelijk datje je groei niet moet laten stoppen... Dat gebeurt als je verslaafd raakt aan iemand anders:

De interpersonele ethiek

Ik volgde de soldaat de trap op en het heldere zonlicht in. Pablo's waarschuwing klonk nog in mijn hoofd. Verslaving aan iemand anders? Wat bedoelde hij daarmee? Wat voor verslaving? De soldaat leidde me over een pad naar een parkeerterrein, waar twee andere soldaten naast een militaire jeep stonden. Toen we naderbij kwamen, keken ze ons aandachtig aan. Eenmaal dicht genoeg in de buurt om in de jeep te kunnen kijken, zag ik dat er op de achterbank al een passagier zat. Marjorie! Ze was bleek en keek angstig. Voordat onze blikken elkaar konden kruisen, greep de soldaat achter me mijn arm en leidde me naar de plaats naast haar. De andere soldaten klommen op de voorste stoelen. De man op de chauffeursstoel wierp een korte blik achterom, startte de auto en reed in noordelijke richting weg.'Spreekt u Engels?' vroeg ik de soldaten.De soldaat op de bijrijdersstoel-een vlezige man-keek me uitdrukkingsloos aan, zei iets in het Spaans dat ik niet kon verstaan en draaide zich terug.Ik wijdde mijn aandacht aan Marjorie. 'Gaat het een beetje met je?' vroeg ik fluisterend.`Ik... eh...' Haar stem stierf weg en ik zag tranen over haar wangen biggelen.'Alles komt goed,' zei ik, en legde mijn arm om haar heen. Ze keek naar me op, dwong zich tot een glimlach en legde haar hoofd tegen mijn schouder. Ik voelde weer hartstocht opwellen. Een uur lang reden we bonkend over de onverharde weg. Maar na een bocht maakte de dichte begroeiing plaats voor wat een klein stadje bleek. Links en rechts van de weg stonden rijen huizen met een houtskelet.Honderd meter verderop was de weg door een grote vrachtwagen versperd. Een aantal soldaten gebaarde dat we moesten stoppen. Verderop stonden nog meer auto's, sommige met gele zwaailichten. Ik keek nu oplettend rond. Toen we tot stilstand kwamen, liep een van de soldaten buiten naar ons toe en zei iets dat ik niet begreep. Het enige woord dat ik herkende, was 'benzine'. Ons geleide stapte de jeep uit en ging buiten met de andere soldaten staan praten. Met hun wapens langs hun zij wierpen ze af en toe een blik op ons. Mijn oog viel op een smalle zijstraat naar links. Toen ik naar de deuren en winkels keek, veranderde er iets in mijn waarneming. De vormen en kleuren van de gebouwen werden plotseling geaccentueerd en kwamen naar voren.Ik fluisterde Marjories naam en voelde dat ze opkeek, maar voordat ze iets kon zeggen, deed een enorme ontploffing de jeep schudden. Een wolk van vuur en licht laaide voor ons op, en de soldaten sloegen tegen de grond. Meteen werd ons uitzicht door rook en vallende as verduisterd.'Kom mee!' gilde ik, en ik trok Marjorie de jeep uit. We liepen door de chaos heen de straat af in de richting waarin ik gekeken had. In de verte achter ons hoorde ik schreeuwen en kreunen. Nog steeds omgeven door rook renden we een meter of vijftig verder. Plotseling zag ik links een deur.

'Hierin!' riep ik. De deur stond open, en allebei renden we naar binnen. Ik liet me tegen de deur vallen en sloot hermetisch. Toen ik me omdraaide, zag ik een vrouw van middelbare leeftijd ons aanstaren. We waren iemands huis ingestormd. Toen ik haar aankeek en probeerde te glimlachen, merkte ik dat de vrouw niet doodsbang of kwaad was over het feit dat na een ontploffing twee vreemden haar huis ingerend kwamen. In plaats daarvan vertoonde ze een geamuseerd, berustend glimlachje alsof ze ons min of meer had verwacht en nu iets moest doen. Op een stoel in de buurt zat een kindje van een jaar of vier.'Schiet op!' zei ze in het Engels. 'Ze komen je vast zoeken!' Haastig bracht ze ons naar de andere kant van de spaarzaam gemeubileerde woonkamer en via een gang en een houten trap naar een lange kelder. Het kind liep naast haar. We liepen snel de kelder door en kwamen via een nieuwe trap bij een buitendeur terecht die uitkwam op een steeg. Ine vrouw opende het portier van een autootje dat daar geparkeerd stond en duwde ons snel naar binnen. Ze zei dat we op de achterbank moesten gaan liggen, gooide een deken over ons heen en reed weg, voor mijn gevoel naar het noorden. Intussen liet ik me sprakeloos door het initiatief van de vrouw meesleuren. Een stortvloed van energie stroomde door mijn lichaam, en ik begreep ten volle wat er gebeurd was. Mijn ontsnappingsintuïtie was uitgekomen. Marjorie lag naast me en had haar ogen stijf dicht. 'Alles goed?' fluisterde ik.Ze keek me met tranen in haar ogen aan en knikte.Een kwartiertje later zei de vrouw: 'Jullie kunnen nu wel gaan zitten, denk ik.'Ik duwde de deken weg en keek om me heen. We waren op dezelfde weg als voor de ontploffing, alleen verder naar het noorden. `Wie bent u?' vroeg ik.Ze draaide zich om en keek me met haar kleine glimlachje aan. Ze was een elegante vrouw van een jaar of veertig en had donker haar dat op haar schouder viel.'Ik ben Karla Deez,' zei ze. 'Dit is mijn dochter Mareta.'Het kind glimlachte en keek ons vanaf de bijrijdersstoel met grote, onderzoekende ogen aan. Ze had lang en gitzwart haar.Ik vertelde wie we waren en vroeg: `Hoe wist je dat je ons moest helpen?'Karla's glimlach werd breder. `Jullie vluchten voor de soldaten vanwege het Manuscript, hè?''Ja, maar hoe wist je dat?'`Ik ken het Manuscript ook.'`Waar breng je ons heen?' vroeg ik.`Dat weet ik niet; zei ze. 'Jullie zullen me moeten helpen.'Ik wierp een blik op Marjorie, die me aandachtig aankeek.

`Op dit moment weet ik niet waar ik heen moet,' zei ik. 'Toen ik gevangengenomen werd, probeerde ik Iquitos te bereiken.' `Waarom wou je daarheen?''Ik probeerde een vriend te vinden. Hij zoekt het Negende Inzicht.' `Dat is gevaarlijk.'`Dat weet ik.''Daar brengen we jullie heen, hè, Mareta?'Het kleine meisje giechelde en zei wijsneuzig: `Uiteraard.' 'Wat voor een ontploffing was dat?' vroeg ik.'Een tankauto met benzine, denk ik,' antwoordde ze. `Die was bij een ongeluk lek geraakt.'Ik was nog steeds verbaasd over de snelheid waarmee Karla besloten had ons te helpen en besloot dus door te vragen. 'Hoe wist je dat we vluchtten voor de soldaten?'Ze haalde diep adem. 'Gisteren reden een heleboel militaire vrachtwagens door het dorp naar het noorden. Dat is ongewoon en deed me aan twee maanden geleden denken, toen mijn vrienden werden weggehaald. Mijn vrienden en ik bestudeerden samen het Manuscript. We waren de enigen in het dorp die alle acht inzichten hadden. Toen kwamen de soldaten en namen mijn vrienden mee. Sindsdien heb ik niets van ze gehoord. Toen ik gisteren die vrachtwagens zag rijden,' vervolgde ze, `wist ik dat de soldaten nog steeds bezig waren om kopieën van het Manuscript op te sporen, en dat anderen hulp nodig hadden, net als mijn vrienden. Ik zag me die mensen helpen waar ik kon. Ik vermoedde natuurlijk de betekenis van het feit dat ik net op dat moment die gedachte had. Toen jullie dus mijn huis inrenden, was ik niet verbaasd.' Ze zweeg even en vroeg: 'Heb je dit weleens eerder meegemaakt?''Ja,' zei ik.Karla ging langzamer rijden. Voor ons uit lag een kruising.'Volgens mij moeten we hier naar rechts,' zei ze. 'Dat duurt langer maar is veiliger.'Toen Karla rechtsaf sloeg, gleed Mareta naar links en moest zich aan haar stoel vasthouden om niet om te vallen. Ze giechelde.Marjorie staarde het meisje bewonderend aan. 'Hoe oud is Mareta?' vroeg ze aan Karla.Karla keek verstoord, maar zei toen vriendelijk: 'Praat alsjeblieft niet over haar alsof ze er niet bij is. Als ze volwassen was geweest, had je dat rechtstreeks aan haar gevraagd.' 'IHet spijt me heel erg,' zei Marjorie. 'ik ben vijf,' zei Mareta trots.'Hebben jullie het Achtste Inzicht bestudeerd?' vroeg Karla. 'Nee,' zei Marjorie, `ik heb alleen het Derde gezien.' 'Ik ben aan het Achtste toe,' zei ik. 'Heb jij kopieën?'

'Nee,' zei Karla. `De soldaten hebben alle kopieën meegenomen.' 'Zegt het Achtste iets over hoe je met kinderen moet omgaan?''Ja. Het gaat over hoe de mensen uiteindelijk zullen leren met elkaar om te gaan en beschrijft verschillende dingen, onder andere hoe je energie op anderen kunt projecteren en verslaving aan mensen kunt vermijden.'Alweer die waarschuwing. Ik wilde Karla net vragen wat dat betekende, toen Marjorie vroeg: 'Wil je ons iets over het Achtste Inzicht vertellen?''Het Achtste Inzicht,' legde Karla uit, 'gaat over een nieuw soort energiegebruik in de omgang met mensen in het algemeen, maar begint bij het begin, namelijk bij de kinderen.''Hoe moeten we kinderen beschouwen?' vroeg ik.'Als wat ze echt zijn, namelijk als eindpunten in een evolutie die ons voortwaarts leiden. Maar om te leren evolueren hebben ze onze constante en onvoorwaardelijke energie nodig. Het ergste datje een kind kunt aandoen, is hun energie aftappen door hun een standje te geven. Daardoor schep je beheersingsdrama's in hen, zoals je al weet. Maar die aangeleerde manipulaties van de kant van het kind kunnen vermeden worden als de volwassenen hun alle energie geven die ze nodig hebben, ongeacht de situatie. Daarom moeten ze altijd bij gesprekken betrokken worden, vooral als die over hen gaan. En neem nooit de verantwoordelijkheid voor meer kinderen dan je aandacht kunt geven.''Dat zegt het Manuscript allemaal?' vroeg ik.'Ja,' zei ze, 'en het legt veel nadruk op het punt van het kindertal.'Ik begreep er niets van. 'Waarom is het aantal kinderen dat je hebt zo belangrijk?'Ze keek me onder het rijden even aan. 'Omdat een volwassene zijn aandacht maar op één kind tegelijk kan richten. Als er te veel kinderen zijn voor het aantal volwassenen, worden de volwassenen overweldigd en kunnen ze niet genoeg energie geven. De kinderen beginnen te wedijveren om de tijd van de volwassene.' 'Rivaliteit tussen verwanten,' zei ik.'Ja, maar volgens het Manuscript is dat probleem belangrijker dan de mensen denken. Volwassenen hebben vaak een prachtig beeld in hun hoofd over grote gezinnen en kinderen die samen opgroeien. Maar kinderen moeten van de volwassenen leren, niet van andere kinderen. In te veel culturen leidt dat alleen maar tot jeugdbendes. Volgens het Manuscript zullen de mensen langzaam begrijpen dat ze geen kinderen ter wereld moeten brengen tenzij minstens één volwassene de taak heeft om voortdurend alle aandacht aan elk kind te geven.' 'Maar wacht even,' zei ik. 'In veel gevallen moeten beide ouders werken om in leven te blijven. Die hebben dan geen recht op kinderen.''Niet noodzakelijk,' antwoordde ze. 'Volgens het Manuscript leren de mensen hun gezin uitbreiden tot voorbij de grenzen van de bloedverwantschap. Zodat iemand anders één-op-één-aandacht kan geven. Niet alle energie hoeft alleen maar van de

ouders te komen. Het is zelfs beter van niet. Maar wie ook voor de kinderen zorgt: die één-opéén-aandacht is noodzakelijk.''Nou,' zei ik, 'jij hebt in ieder geval goed werk gedaan. Mareta is heel rijp voor haar leeftijd.'Karla fronste en zei: 'Zeg dat niet tegen mij, maar tegen haar.''Ja, natuurlijk.' Ik keek naar het kind. 'Jij bent echt een heel groot meisje, Mareta.'Even keek ze verlegen de andere kant op en zei toen: 'Dank u.' Karla knuffelde haar warm en keek me trots aan. 'De laatste twee jaar heb ik Mareta proberen te behandelen volgens de aanwijzingen van het Manuscript, hè, Mareta?'Het kind glimlachte en knikte.'ik heb haar energie proberen te geven en haar in elke situatie de waarheid verteld in een taal die ze begrijpt. Toen ze de vragen van kleine kinderen ging stellen, ben ik daar heel serieus op ingegaan en weerstond ik de verleiding om een onzin antwoord te geven dat alleen maar dient voor het vermaak van de volwassenen.' Ik glimlachte. 'Je bedoelt onwaarheden als dat baby's door ooievaars worden gebracht?' - 'Ja, maar dat soort traditionele uitspraken is niet zo vreselijk. Kinderen hebben dat gauw genoeg in de gaten. Erger zijn verkeerde voorstellingen die volwassenen ter plekke bedenken voor hun eigen vermaak en omdat ze denken dat de waarheid voor een kind te ingewikkeld is. Maar dat is niet waar. De waarheid kan altijd op het begripsniveau van het kind worden uitgedrukt. Je moet er alleen even over nadenken.''Wat zegt het Manuscript over dat onderwerp'?''Dat we altijd een manier moeten zien te vinden om een kind de waarheid te vertellen.'Ik was het daar niet zonder meer mee eens: ik maakte altijd graag pret met kinderen. 'Begrijpen kinderen meestal niet heel goed dat de volwassenen een spelletje spelen?' vroeg ik. 'Volgens mij worden ze hier veel te gauw volwassen door en missen ze een deel van de pret van hun jeugd.'Ze keek me streng aan. `Mareta heeft pret genoeg. We zitten elkaar achterna en stoeien en doen alle fantasiespelletjes van kinderen. Het verschil is dat zij precies weet wanneer we fantaseren.' Ik knikte. Ze had natuurlijk gelijk.'Mareta heeft veel zelfvertrouwen,' vervolgde Karla, 'omdat ik er altijd voor haar geweest ben. Ik heb haar één-op-één-aandacht gegeven als ze die nodig had. En als ik er niet was, was mijn zus er, die naast ons woont. Ze had altijd een volwassene die haar vragen beantwoordde, en omdat ze oprechte aandacht kreeg, heeft ze nooit het gevoel gehad dat ze zich moest aanstellen of raar doen. Ze heeft altijd genoeg energie gehad, en dus neemt ze aan dat dat in de toekomst zo zal blijven. Daardoor wordt de overgang van energie ontlenen aan volwassenen naar ontlening aan het

universum-waar we nu al over praten-voor haar veel makkelijker te begrijpen.'Ik keek naar het landschap buiten. We reden inmiddels door een dicht oerwoud, en hoewel ik de zon niet kon zien, wist ik dat die al laag aan de hemel moest hangen. 'Halen we vanavond Iquitos?' vroeg ik. 'Nee,' zei Karla. 'Maar we kunnen overnachten in een huis dat ik ken.' 'Hier in de buurt?' vroeg ik.'Ja, daar woont een vriend van me. Hij werkt voor de milieudienst.' 'Van de overheid?''Een deel van het Amazonegebied is beschermd. Hij is de plaatselijke vertegenwoordiger, maar heeft veel invloed. Hij heet Juan Hinton. Maak je geen zorgen. Hij gelooft in het Manuscript en ze hebben hem nog nooit lastig gevallen.'Toen we daar aankwamen, was het al stikdonker. Het oerwoud om ons heen was vol nachtgeluiden, en het was klam. Aan het einde van een open plek in het dichte gebladerte stond een houten huis. Overal was het licht aan. Twee grote gebouwen en diverse jeeps stonden in de buurt. Een andere auto stond op houten blokken, en daaronder waren twee mannen met lampen aan het werk.Een magere, duur geklede Peruaan deed de deur open toen Karla aanklopte. Hij glimlachte tot hij Mareta, Marjorie en mijzelf op de trap zag staan wachten. Hij begon zenuwachtig en verstoord te kijken en praatte tegen haar in het Spaans. Ze antwoordde met iets smekends in haar stem, maar zijn toon en houding maakten duidelijk dat hij niet wilde dat we bleven.Toen zag ik door de kier van de deur een eenzame vrouwelijke gestalte in de hal staan. Ik deed een stapje opzij om haar gezicht te kunnen zien. Het was Julia. Toen ik keek, draaide zij haar hoofd om, zag me en kwam met een verbaasde blik snel naar de deur. Ze raakte de schouder van de man aan en zei snel iets in zijn oor. De man knikte en deed toen de deur met een berustende blik open. Hinton leidde ons naar de studeerkamer. Julia keek me aan en zei: 'Zo komen we elkaar dus weer tegen: Ze droeg een kaki broek met zakken en een lichtrood t-shirt.'Inderdaad,' zei ik.Een Peruaanse bediende hield Hinton staande, en na even gepraat te hebben liepen de twee mannen naar een ander deel van het huis. Julia ging op een stoel bij een salontafel zitten en gebaarde de rest om plaats te nemen op een sofa tegenover haar.Marjorie leek in paniek en keek me gespannen aan. Ook Karla leek zich van Marjories stemming bewust. Ze liep naar haar toe en pakte haar bij de hand. 'Laten we thee gaan zetten,' stelde ze voor. Toen ze wegliepen, wierp Marjorie een blik achterom op mij. Ik glimlachte en keek hen na tot ze de hoek naar de keuken omliepen. Toen wendde ik me tot Julia.'Wat betekent dit volgens jou?' vroeg ze. 'Wat betekent wat?' antwoordde ik afwezig. 'Dat we elkaar weer tegen het lijf lopen.' 'O... dat weet ik niet.'

'Hoe ben je bij Karla terechtgekomen, en waar ga je heen?''Ze heeft ons gered. Marjorie en ik waren door de Peruaanse soldaten gearresteerd.'Julia vroeg geïnteresseerd: 'Wat is er gebeurd?'Ik leunde achterover en vertelde het hele verhaal: het moment dat ik pater Carls bestelwagen had genomen, mijn arrestatie en onze uiteindelijke ontsnapping.'En Karla was bereid jullie naar Iquitos te brengen?' vroeg Julia. 'Ja.''Waarom wil je daarheen?''Pater Carl zei dat Wil daarnaar toe ging. Wil is kennelijk het Negende Inzicht op het spoor. Bovendien is Sebastián daar om een of andere reden.'Julia knikte. 'Ja, Sebastián heeft daar in de buurt een missiepost. Hij heeft er naam gemaakt met de bekering van Indianen.'`En jij?' vroeg ik. `Wat doe jij hier?'Julia vertelde dat ook zij het Negende Inzicht zocht maar geen aanknopingspunten had. Ze was hiernaar toe gekomen nadat ze herhaaldelijk aan haar oude vriend Hinton had moeten denken.Ik luisterde nauwelijks. Marjorie en Karla kwamen uit de keuken terug en stonden met kopjes thee in hun hand in de gang te praten. Marjorie ving mijn blik op maar zei niets.`Heeft zij veel van het Manuscript gelezen?' vroeg Julia met een hoofdknik naar Marjorie.`Alleen het Derde Inzicht,' zei ik.`Waarschijnlijk krijgen we haar Peru wel uit, als ze dat wil.'Ik draaide me om en keek haar aan. `Hoe?'`Rolando vertrekt morgen naar Brazilië. We hebben daar op de Amerikaanse ambassade een paar vrienden. Die krijgen haar wel naar de Verenigde Staten. Op die manier hebben we ook andere Amerikanen geholpen.'Ik keek haar aan en knikte aarzelend. Ik merkte dat ik haar mededeling met gemengde gevoelens ontving. Enerzijds wist ik dat weggaan voor Marjorie het beste was. Anderzijds wilde ik dat ze bij me bleef. Met haar in de buurt voelde ik me anders, energieker. `Ik moet maar even met haar praten,' zei ik ten slotte. `Natuurlijk,' zei Julia. `Wij praten later nog wel.' Ik stond op en liep de kamer uit. Karla ging weer naar de keuken. Marjorie verdween net om een hoek in de gang. Toen ik haar vond, stond ze met haar rug tegen de muur.Ik nam haar in mijn armen. Ik trilde over mijn hele lichaam.`Voel je die energie?' vroeg ik fluisterend in haar oor. `Het is ongelooflijk,' zei ze. `Wat betekent dat?'`Dat weet ik niet. We hebben een soort verbinding met elkaar.'

Ik keek rond. Niemand zag ons. We kusten elkaar hartstochtelijk. Toen ik mijn hoofd achteroverhield om haar te kunnen aankijken, leek ze op een of andere manier anders, sterker. Ik moest aan de dag denken dat we elkaar op Viciente ontmoetten en aan het gesprek in het restaurant in Cula. Het energieniveau dat ik voelde als zij in de buurt was en me aanraakte, was onvoorstelbaar. Ze hield me stijf vast. 'Sinds die dag op Viciente,' zei ze, `heb ik bij je willen zijn. Toen wist ik nog niet wat ik daarvan denken moest, maar die energie is heerlijk. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld.'Vanuit mijn ooghoek zag ik Karla glimlachend in onze richting komen. Ze zei dat het eten klaar was, en dus liepen we naar de eetkamer, waar een enorm buffet van vers fruit en groente en brood wachtte. Iedereen schepte zelf op en ging rond een grote tafel zitten. Mareta zong een danklied, en daarna zaten we anderhalf uur te eten en over van alles en nog wat te praten. Hinton was zijn zenuwen de baas geworden en hij zorgde voor wat vrolijke noten die hielpen om de spanning van onze ontsnapping te verminderen. Marjorie praatte vrijuit en lachte. Ik zat naast haar en vloeide over van warme liefde.Na het eten bracht Hinton ons weer naar de studeerkamer, waar een nagerecht van custard met een zoete likeur werd opgediend. Marjorie en ik zaten op de sofa en kwamen in een lang gesprek over ons verleden en belangrijke levenservaringen terecht. We leken steeds dichter bij elkaar te komen en ontdekten maar één probleem: zij woonde aan de westkust en ik in het zuiden. Later wuifde Marjorie dat probleem weg en lachte hartelijk.'ik kan niet wachten tot we weer thuis zijn,' zei zij. `Dat heen-en-weergereis is vast hartstikke leuk.'Ik leunde achterover en keek haar ernstig aan. `Volgens Julia kan ze op dit moment een terugreis voor je regelen.' 'Je bedoelt zeker voor ons, hè?' vroeg ze. 'Nee. Ik... ik kan niet weg.''Waarom niet?' vroeg ze. `Ik ga niet zonder jou. Maar ik wil hier ook geen minuut langer blijven. Ik word hier gek.' 'Je zult vast vooruit moeten. Binnenkort kan ik ook zelf weg.' 'Nee!' zei ze hardop. 'Dat verdraag ik niet!'Karla had Mareta in bed gelegd en kwam net weer in de studeerkamer terug. Ze wierp een snelle blik op ons en keek toen de andere kant op. Hinton en Julia zaten nog steeds te praten en hadden Marjories uitbarsting kennelijk niet gehoord.'Alsjeblieft,' zei Marjorie, `laten we gewoon naar huis gaan.' Ik wendde mijn blik af.'Oké, prima!' zei ze. `Blijf dan maar!' Ze stond op en liep kordaat naar het slaapkamergedeelte.

Mijn maag draaide zich om toen ik Marjorie zag weglopen. De energie die ik bij haar had opgedaan plofte ineen, en ik voelde me zwak en verward. Ik probeerde dat gevoel van me af te schudden. Ik had haar, hield ik me voor, helemaal niet zo vreselijk lang kende. Aan de andere kant, dacht ik, had ze misschien gelijk. Misschien moest ik wel gewoon naar huis. Wat kon ik hier immers uitrichten? Eenmaal thuis kon ik misschien steun voor het Manuscript organiseren en bovendien in leven blijven. Ik stond op en wilde haar door de gang achternalopen, maar om een of andere reden ging ik weer zitten. Ik kon niet besluiten wat ik doen moest.`Mag ik even bij je komen zitten?' vroeg Karla plotseling. Ik had niet eens gemerkt dat ze naast de sofa stond. `Natuurlijk,' zei ik.Ze ging zitten en keek me vol medeleven aan. `Ongewild heb ik gehoord waar jullie het over hadden,' zei ze. `En ik dacht: voordat je een beslissing neemt, wil je misschien weten wat het Achtste Inzicht over verslaving aan anderen zegt.'`Ja, alsjeblieft. Ik wil weten wat dat betekent.'`Als iemand voor het eerst helderheid krijgt en zijn evolutie weer op gang komt, kan dat plotseling worden afgebroken door verslaafd te raken aan iemand anders.'`Je hebt het over Marjorie en mij, hè?'`Ik zal je het proces uitleggen,' zei ze. `Daarna oordeel je zelf.' 'Oké.'`Ik moet op de eerste plaats bekennen dat ik het met dit deel van het inzicht heel moeilijk heb gehad. Ik zou het ook nooit begrepen hebben als ik professor Reneau niet had ontmoet.' `Reneau!' riep ik uit. 'Die ken ik. Ik kwam hem tegen toen ik het Vierde Inzicht leerde.''Nou,' zei ze, `ik ontmoette hem toen we allebei het Achtste Inzicht bereikt hadden. Hij is dagenlang bij mij thuis geweest.' Ik knikte verbaasd.`Volgens hem verklaart het idee van een verslaving, zoals het Manuscript dat verwoordt, waarom in liefdesrelaties machtsgevechten ontstaan. We hebben ons altijd afgevraagd waarom de zaligheid en de euforie van de liefde eindigt en plotseling omslaat in een conflict. Nu weten we dat. Dat komt door de energiestroom tussen de betrokkenen. Als twee mensen verliefd worden, geven ze elkaar onbewust energie, en allebei voelen ze zich licht en opgetogen. Dat is dat ongelooflijk uitgelaten gevoel dat we "verliefdheid" noemen. Maar als ze eenmaal verwachten dat die energie van die andere persoon komt, snijden ze zich helaas af van de energie in het universum en beginnen ze nog zwaarder op elkaars energie te leunen, alleen lijkt er nu plotseling niet meer genoeg. Ze houden dus op met elkaar energie geven en vallen weer op hun drama's terug in een poging elkaar te beheersen en de energie van de ander hun kant op te dwingen. Op dat moment vervalt de relatie in de gebruikelijke machtsstrijd.'

Ze zweeg even om dit tot me te laten doordringen, en vervolgde: 'Reneau vertelde dat onze vatbaarheid voor dit soort verslaving in psychologische termen beschreven kan worden, als je het daarmee makkelijker begrijpt.'Ik maakte met een hoofdknik duidelijk dat ze moest doorgaan. 'Volgens Reneau begint het probleem vroeg in onze jeugd. Vanwege de energieconcurrentie in het gezin heeft niemand van ons een belangrijk psychisch proces kunnen afronden, namelijk de integratie van onze tegengestelde seksuele kant.''Onze wat?''in mijn geval,' vervolgde ze, `was ik niet in staat mijn mannelijke kant te integreren. Jullie waren niet in staat jullie vrouwelijke kant te integreren. We raken aan iemand van het andere geslacht verslaafd omdat we de energie van de andere sekse in onszelf niet hebben aangeboord. De mystieke energie die we als innerlijke bron kunnen aanboren, is namelijk zowel mannelijk als vrouwelijk. We kunnen ons er uiteindelijk voor openstellen, maar als we gaan evolueren, moeten we heel voorzichtig zijn. Dat integratieproces kost tijd. Als we ons op zoek naar mannelijke of vrouwelijke energie voortijdig aansluiten op een menselijke bron, blokkeren we de toevloed uit het universum.' Ik zei dat ik het niet begreep.'Denk maar aan hoe die integratie in een ideaal gezin zou moeten werken,' legde ze uit. 'Dan zie je misschien wat ik bedoel. In elk gezin moet het kind zijn eerste energie van de volwassenen in zijn leven ontvangen. Meestal komen de identificatie en energie-integratie met de ouder van hetzelfde geslacht makkelijk tot stand, maar energie ontvangen van de andere ouder kan vanwege het geslachtsverschil moeilijker zijn. Laten we een vrouwelijk kind als voorbeeld nemen. Als een klein meisje haar eerste pogingen doet om haar mannelijke kant te integreren, weet ze alleen maar dat ze zich buitengewoon voelt aangetrokken tot haar vader. Ze wil hem altijd dicht bij haar in de huurt. Het Manuscript legt uit dat ze eigenlijk mannelijke energie wil - want die mannelijke energie vult haar vrouwelijke kant aan. Uit die mannelijke energie put ze een gevoel van heelheid en euforie. Maar ze denkt ten onrechte dat ze die energie maar op één manier kan krijgen: door haar vader seksueel te bezitten en hem fysiek in de buurt te hebben. Dat is interessant. Omdat ze voelt dat die energie voor haar eigenlijk naar willekeur beheersbaar zou moeten zijn, wil ze haar vader leiden alsof hij een deel van haarzelf is. Ze vindt hem fantastisch, volmaakt en volgens haar is hij in staat om aan al haar grillen te voldoen. In een niet zo volmaakt gezin leidt dat tot een machtsconflict tussen het meisje en haar vader. Haar drama's komen tot stand als ze zich zo leert gedragen dat ze hem manipuleert om haar de energie te geven die ze verlangt. Maar in een ideaal gezin zou de vader elke concurrentie blijven weigeren. Hij zou een eerlijke relatie handhaven en genoeg energie houden om haar daarmee onvoorwaardelijk te voorzien, ook al kan hij niet alles doen wat ze vraagt. Wat dit

ideaalvoorbeeld betreft is het belangrijk om te weten dat de vader open en mededeelzaam blijft. Zij vindt hem volmaakt en fantastisch, maar als hij eerlijk uitlegt wie hij is en wat hij doet en waarom, dan kan het meisje zijn speciale stijl en vermogens integreren en haar onrealistische kijk op hem overwinnen. Uiteindelijk zal ze hem zien als gewoon een menselijk wezen met talenten en gebreken. Als ze eenmaal dat juiste inzicht heeft, maakt het kind een makkelijke overgang door: ze ontvangt die andere-geslachtsenergie niet meer van haar vader, maar als onderdeel van de globale energie van het universum als geheel. Het probleem is,' vervolgde ze, 'dat de meeste ouders tot dusver met hun eigen kinderen hebben geconcurreerd om energie, en daaronder hebben we allemaal geleden. Juist vanwege die concurrentie heeft niemand van ons de kwestie van het andere geslacht goed onder de knie gekregen. We zitten nog steeds vast in het stadium dat we buiten onszelf andere-geslachtsenergie zoeken in de persoon van een man of vrouw die we ideaal en fantastisch vinden en seksueel kunnen bezitten. Zie je het probleem?''Ja,' zei ik. 'Ik geloof van wel.''Wat ons vermogen tot bewuste evolutie betreft,' vervolgde ze, `staan we voor een kritieke situatie. Zoals ik al zei: als we beginnen te evolueren, beginnen we volgens het Achtste Inzicht ook automatisch onze andere-geslachtsenergie te ontvangen. Maar we moeten oppassen, want als iemand anders langskomt die deze energie rechtstreeks aanbiedt, kunnen we onszelf afsnijden van de echte bron... en terugvallen.' Ze grinnikte.‘waarom lach je?’ vroeg ik.'Reneau maakte een keer de volgende vergelijking,' zei ze. `Hij zei: totdat we die situatie leren vermijden, lopen we rond als een half-voltooide cirkel, als de letter C. We zijn heel vatbaar voor de mogelijkheid dat iemand van liet andere geslacht, een andere letter C, zich bij ons aansluit, op die manier de cirkel sluit en ons een euforie- en energiestoot geeft die net op de heelheid van een volledige verbinding met het universum lijkt. In werkelijkheid hebben we alleen maar een verbinding met iemand anders, die net als wij buiten hem of haar op zoek is naar een andere helft. Volgens Reneau is dat de klassieke verhouding van wederzijdse afhankelijkheid, en de inherente problemen daarvan steken direct de kop op.' Ze aarzelde, alsof ze verwachtte dat ik iets zou zeggen. Maar ik knikte alleen.'Het probleem met die geheelde persoon, die letter O die beiden bereikt denken te hebben, is dat er twee mensen nodig zijn om die ene hele persoon te vormen. De ene verschaft vrouwelijke energie, de andere mannelijke. Die ene hele persoon heeft dus twee hoofden of ego's. Beiden willen ze die ene hele persoon - die ze samen geschapen hebben - beheersen, en net als in hun jeugd willen beiden de ander leiden alsof die ander henzelf was. Dit soort illusie van heelheid slaat altijd

om in een machtsstrijd. Uiteindelijk moet ieder individu de ander accepteren en zelfs onderdrukken; anders kunnen ze zichzelf niet in de richting leiden die ze willen. Maar dat werkt natuurlijk niet, in ieder geval niet meer. Misschien was vroeger een van de partners nog bereid zich aan de ander te onderwerpen-meestal de vrouw, soms de man-maar tegenwoordig worden we wakker. Niemand wil meer onderdanig zijn aan iemand anders.' Ik dacht aan wat het Eerste Inzicht me geleerd had over machtsgevechten binnen intieme relaties, en over de uitbarsting van die vrouw in het restaurant met Charlene. 'Daar gaan m'n romances,' zei ik. 'O, er is niets tegen een romance,' antwoordde Karla. 'Maar eerst moeten we onze eigen cirkel sluiten. We moeten onze pijpleiding naar het universum stabiel maken. Dat kost tijd, maar daarna zijn we nooit meer vatbaar voor dit probleem en kunnen we aangaan wat het Manuscript een hogere relatie noemt. Gaan we daarna met een andere hele persoon een liefdesrelatie aan, dan scheppen we een superindividu... maar dat haalt je nooit van het pad van je individuele evolutie.' 'En jij denkt dat Marjorie en ik dat op dit moment met elkaar aan het doen zijn? Elkaar van ons pad halen?'`Ja.'`Maar hoe voorkom je dat soort ontmoetingen?' vroeg ik.`Door die "liefde op het eerste gezicht" - gevoelens een tijdje te onderdrukken, door te leren om met leden van het andere geslacht platonische relaties aan te gaan. Maar denk altijd aan het proces. Die relaties kun je alleen hebben met mensen die volledig open zijn en je vertellen wat ze doen en hoe ze dat doen - net zoals in een ideale jeugd gebeurd zou zijn met de ouder van het andere geslacht. Als je begrijpt wie die vrienden van het andere geslacht vanbinnen echt zijn, doorbreek je je eigen fantasieprojectie over dat andere geslacht, en dan word je vrij genoeg om weer contact te vinden met het universum. Vergeet ook niet,' vervolgde ze, `dat dat niet makkelijk is, vooral niet als je je eerst moet losmaken van een bestaande, wederzijds afhankelijke relatie. Dan wordt echt energie losgescheurd. Dat doet pijn. Maar dat kan niet anders. Wederzijdse afhankelijkheid is geen nieuwe ziekte die sommigen van ons hebben. Allemaal zijn we wederzijds afhankelijk, en allemaal beginnen we daaroverheen te groeien. Waar het om gaat is dat je dat gevoel van welzijn en euforie van het eerste ogenblik van een wederzijds afhankelijke relatie ook moet leren ervaren als je alleen bent. Je moet hem of haar binnen in jezelf zien te krijgen. Daarna evolueer je en ben je klaar om de romantische relatie te vinden die echt bij je past.'Ze zweeg even. `En wie weet. Als jij en Marjorie verder evolueren, ontdekken jullie misschien dat jullie echt bij elkaar horen. Maar begrijp me goed: jouw relatie met haar kan op dit moment nooit functioneren.'

Ons gesprek werd onderbroken toen Hinton naar ons toe kwam en zei dat hij zich terugtrok voor de nacht. We betuigden beiden onze dank voor zijn gastvrijheid, en toen hij wegliep, zei Karla: 'Ik denk dat ik ook maar naar bed ga. We spreken elkaar nog wel.' Ik knikte en keek haar na toen ze wegliep. Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Het was Julia. `Ik ga naar mijn kamer,' zei ze. `Weet je waar de jouwe is? Ik kan je er even naar toe brengen.' 'Graag,' zei ik, en vroeg toen: `Waar is Marjories kamer?'Ze glimlachte terwijl we door de gang liepen en bij een deur stopten. `Niet in de buurt van de jouwe,' zei ze. `Meneer Hinton is heel conservatief.'Ik glimlachte terug en wenste haar welterusten. Toen liep ik naar binnen en bedwong mijn emoties tot ik in slaap viel.Ik werd wakker van de heerlijke geur van koffie, die door het hele huis hing. Ik kleedde me aan en ging naar de studeerkamer. Een oudere huisbediende bood me een glas vers druivesap aan, dat ik met graagte aannam.'Goeiemorgen,' zei Julia van achter me. Ik draaide me om. `Goeiemorgen.'Ze keek me aandachtig aan en vroeg: `Heb je al ontdekt waarom we elkaar weer tegen het lijf zijn gelopen?' 'Nee,' zei ik. `Heb er nog niet over kunnen nadenken. Ik heb die verslavingen proberen te begrijpen.''Ja,' zei ze. `Dat zag ik.' 'Wat bedoel je?''ik zag aan je energieveld wat er gebeurde.' 'Hoe zag het eruit?' vroeg ik.'Je energie was aangesloten op die van Marjorie. Toen jij hier zat en zij in de andere kamer was, rekte je veld zich helemaal tot daar uit en haakte zich aan het hare.'Ik schudde mijn hoofd.Ze glimlachte en legde een hand op mijn schouder. 'Je was je aansluiting op het universum kwijt. Als surrogaat was je verslaafd geworden aan Marjories energie. Zo gaat het met alle verslavingen-je probeert je via iets of iemand anders met het universum te verbinden. Daar kun je maar op één manier mee omgaan: laad je zelf op met energie en concentreer je weer op wat je hier aan het doen bent.' Ik knikte en liep naar buiten. Zij wachtte in de studeerkamer. Tien minuten lang bouwde ik energie op zoals Sánchez me geleerd had. Langzamerhand keerde de schoonheid terug en voelde ik me veel lichter. Ik liep het huis weer in.'Je ziet er beter uit,' zei Julia.'Ik voel me ook beter,' antwoordde ik. 'En wat zijn op dit moment je vragen?'Ik dacht even na. Ik had Marjorie gevonden. Die vraag was beantwoord. Maar nog steeds wilde ik ontdekken waar Wil was. En nog steeds wilde ik leren begrijpen hoe mensen zich opstellen als ze het Manuscript volgen. Als het Manuscript

positieve effecten had, waarover zouden Sebastián en de andere priesters zich dan zorgen maken? Ik keek Julia aan. 'Ik wil de rest van het Achtste Inzicht begrijpen en ik wil nog steeds Wil zien te vinden. Misschien heeft hij het Negende.' 'Morgen ga ik naar Iquitos,' zei ze. 'Wil je mee?' Ik aarzelde.'Ik denk dat Wil daar is.''Hoe weet je dat?'`Vanwege de beelden die ik vannacht van hem gehad heb.' Ik zei niets.'Ik heb ook beelden over jou gezien,' vervolgde Julia. 'Namelijk dat we samen naar Iquitos gingen. Jij hebt hier op een of andere manier mee te maken.'`Waarmee?' vroeg ik.Ze grijnsde. `Met het vinden van het laatste inzicht voordat Sebastián dat doet.'Terwijl ze praatte, kwam een beeld bij me op: Julia en ik kwamen in Iquitos, maar besloten toen om een of andere reden verschillende kanten op te gaan. Ik wist dat ik een doel had, maar dat bleef onduidelijk.Ik richtte mijn blik weer op Julia. Ze glimlachte. `Waar was je?' vroeg ze.'Sorry,' zei ik. 'Ik moest aan iets denken.' 'Iets belangrijks?''Dat weet ik niet. Ik dacht dat als we in Iquitos zijn... dat we dan verschillende kanten op gaan.' Rolando kwam de kamer in.'Ik heb de spullen waar je om vroeg,' zei hij tegen Julia. Hij herkende me en knikte beleefd.'Prima. Bedankt,' antwoordde Julia. 'Heb je veel soldaten gezien?' 'Nee, niet één,' zei hij.Op dat moment kwam Marjorie binnen en leidde me af, maar ik hoorde Julia aan Rolando uitleggen dat Marjorie wel met hem mee zou willen naar Brazilië, waar ze een vlucht terug naar de Verenigde Staten zou regelen.Ik liep naar Marjorie. 'Lekker geslapen?' vroeg ik.Ze keek me aan alsof ze zich afvroeg of ze nog boos moest blijven. 'Niet zo erg,' zei ze.Ik maakte een hoofdgebaar naar Rolando. 'Dat is een vriend van Julia. Vanochtend vertrekt hij naar Brazilië. Vandaaruit helpt hij je thuiskomen.'Ze keek bang.'Luister,' zei ik, `alles komt goed. Ze hebben ook andere Amerikanen geholpen. Ze kennen mensen van de Amerikaanse ambassade in Brazilië. Voor je het weet, ben je weer thuis.' Ze knikte. `Ik maak me zorgen over jou.' 'Dat is nergens voor nodig. Maak je geen zorgen. Zodra ik weer thuis hen, bel ik je op.'

Achter me kondigde Hinton aan dat het ontbijt klaarstond. We liepen naar de eetkamer. Na het ontbijt leken Julia en Rolando haast te hebben. Julia legde uit dat Rolando en Marjorie beslist vóór het donker de grens over moesten zijn en dat die tocht de hele dag zou duren. Marjorie pakte wat kleren in die ze van Hinton had gekregen, en later, toen Julia en Rolando bij de deur stonden te praten, nam ik haar even apart.'Maak je nergens zorgen over,' zei ik. 'Hou gewoon je ogen open. Misschien zie je dan de andere inzichten wel.'Ze glimlachte, maar zei niets. Samen met Julia keek ik toe hoe Rolando haar spullen in zijn kleine auto hielp laden. Toen ze wegreden, kruisten onze blikken elkaar even. 'Denk je dat ze hier heelhuids doorheen komt?' vroeg ik Julia.Ze keek me met een knipoog aan. `Natuurlijk. En laten we zelf ook maar gaan. Ik heb wat kleren voor je.' Ze gaf me een rugzak met kleren, en die laadden we samen met diverse dozen voedsel in het kleine vrachtwagentje. We namen afscheid van Hinton, Karla en Mareta en reden in noordoostelijke richting naar Iquitos.Onderweg werd het landschap steeds oerwoudachtiger en zagen we maar weinig sporen van mensen. Ik begon na te denken over het Achtste Inzicht. Dat bevatte duidelijk een nieuw begrip van hoe de mensen met elkaar moesten omgaan, maar ik begreep het nog niet helemaal. Karla had me verteld hoe je met kinderen moest omgaan en hoe gevaarlijk verslaving aan één iemand was. Maar zowel Pablo als Karla had toespelingen gemaakt op een manier om bewust energie op anderen te projecteren. Hoe zat dat? Ik ving Julia's blik op en zei: 'Ik heb het Achtste Inzicht nog niet helemaal begrepen.''Onze benadering van anderen hangt af van hoe snel we evolueren en hoe snel onze levensvragen worden beantwoord,' zei ze. 'Hoe werkt dat?'`Denk maar aan je eigen situatie,' zei ze. `Hoe zijn je vragen beantwoord?'`Door mensen die ik tegenkwam, denk ik.'`Stond je helemaal open voor hun boodschap?' `Niet echt. Ik bleef vaak op een afstand.'`Gold dat ook voor de mensen die je die boodschappen brachten?' `Nee, die waren heel open en behulpzaam. Ze...' Ik aarzelde en kon geen goede manier bedenken om mijn gedachten te formuleren. `Hebben ze je geholpen door zich open te stellen?' vroeg ze. `Hebben ze je niet op een of andere manier opgeladen met warmte en energie?' Bij die opmerking kwam een stortvloed van herinneringen boven. Ik moest denken aan Wils kalmerende optreden toen ik in Lima bijna in paniek raakte; aan Sánchez'

vaderlijke gastvrijheid; aan de welgemeende goede raad van pater Carl en Pablo en Karla. En nu ook van Julia. Allemaal hadden ze dezelfde blik. `Ja,' zei ik. `Dat hebben jullie allemaal gedaan.' `Dat klopt,' zei ze. `Dat hebben we, en dat deden we bewust volgens de richtlijnen van het Achtste Inzicht. Door je een handje toe te steken en je te helpen helder na te denken, konden wij de waarheid, de boodschap zoeken die jij voor ons had. Begrijp je dat? Energie aan jou geven was het beste dat we voor onszelf konden doen.' `Wat zegt het Manuscript daar precies over?''Dat er altijd een boodschap voor ons is als mensen ons pad kruisen. Toevallige ontmoetingen bestaan niet. Maar hoe we op die ontmoetingen reageren, bepaalt of we die boodschap kunnen ontvangen. Als we praten met iemand die ons pad kruist en geen boodschap zien die te maken heeft met onze huidige vragen, dan betekent dat nog niet dat er geen boodschap is. Het betekent alleen maar dat we die om een of andere reden over het hoofd hebben gezien.' Ze dacht even na en vervolgde toen: `Ben je weleens een oude vriend of kennis tegengekomen met wie je even praatte en die je toen vervolgens diezelfde dag of week opnieuw tegen het lijf liep?''Jazeker,' zei ik.`En wat zeg je dan meestal? Zoiets als: "Hé, wat leuk, daar ben je alweer", en dan lach je en ga je weg?'`Zoiets.'`Het Manuscript zegt wat we in zo'n situatie moeten doen, namelijk ophouden met waaraan we bezig zijn - wat dat ook is - en ontdekken welke boodschap we voor diegene hebben, en die persoon voor ons. Het Manuscript voorspelt dat onze interactie trager en doelgerichter en weloverwogener wordt zodra de mensen die werkelijkheid begrijpen.''Maar is dat niet heel moeilijk, vooral bij mensen die niet weten waarover je het hebt?''Ja, maar het Manuscript geeft de procedures aan.''Je bedoelt de precieze manier waarop we met elkaar moeten omgaan?''Inderdaad.''Wat zegt het dan?''Weet je nog, het Derde Inzicht, dat zegt dat de mensen in een wereld van energie de enigen zijn die die energie bewust kunnen richten?' 'Ja.''Weet je nog hoe dat moet?'1k herinnerde me Johns lessen. 'Ja, door aandachtig naar de schoonheid van iets te kijken tot er genoeg energie tot ons komt om liefde te voelen. Op dat moment kunnen we energie terugsturen.''Precies. Hetzelfde principe geldt tegenover mensen. Als we de vorm en het gedrag van iemand bekijken en ons echt op die persoon concentreren tot zijn vorm en

gelaatstrekken helderder en aanweziger zijn, kunnen we hem energie sturen en een opkikker geven. De eerste stap is natuurlijk om zelf vol energie te blijven. Dan kunnen we zorgen dat de energiestroom door ons gaat en via ons bij die ander terechtkomt. Hoe meer we hun heelheid en innerlijke schoonheid schouwen, des te meer energie vloeit naar hen toe en natuurlijk ook naar ons.' Ze lachte. 'Het is eigenlijk iets heel hedonistisch,' zei ze. 'Hoe meer we anderen kunnen liefhebben en bewonderen, des te meer energie er op ons afkomt. Daarom is het beminnen en opkikkeren van anderen het beste wat we voor onszelf kunnen doen.' 'Dat heb ik al eens eerder gehoord,' zei ik. 'Pater Sánchez zegt dat vaak.' Ik keek Julia aandachtig aan. Ik had het gevoel dat ik voor het eerst haar diepste persoonlijkheid zag. Ze beantwoordde mijn blik even en concentreerde zich toen weer op de weg. `De projectie van energie heeft een immens effect op iemand,' zei ze. 'Op dit moment vul jij me bijvoorbeeld met energie. Dat voel ik. Terwijl ik mijn gedachten formuleer, voel ik me lichter en helderder. Jij geeft me meer energie dan ik anders gehad zou hebben, en daarom kan ik mijn waarheid zien en makkelijker aan jou geven. Als ik dat doe, krijg jij een gevoel van openbaring bij wat ik zeg. Dat zorgt dat jij mijn hogere zelf nog vollediger ziet en je er op een nog dieper niveau op richt, wat mij nog meer energie geeft en het inzicht in mijn waarheid verdiept. Daarna begint de cyclus opnieuw. Als twee of meer mensen dat samen doen, kunnen ze ongelooflijke hoogtes bereiken en ze worden onmiddellijk beloond. Maar je moet begrijpen dat die samenhang heel iets anders is dan een wederzijds afhankelijke relatie. Een wederzijds afhankelijke relatie begint net zo, maar wordt algauw overheersend omdat de verslaving de partners afsnijdt van hun bron, zodat energiegebrek optreedt. Een echte energieprojectie heeft geen binding of doel.'Terwijl zij praatte, dacht ik over iets na. Pablo had gezegd dat ik pater Costous' boodschap aanvankelijk niet begrepen had omdat ik zijn jeugddrama had geprovoceerd. 'Wat doen we,' vroeg ik Julia, 'als degene met wie we praten een beheersingsdrama opvoert en ons erbij probeert te betrekken? Hoe breek je daardoorheen?'Julia antwoordde prompt: 'Volgens het Manuscript moeten we ons niet tot het bijbehorende drama laten verleiden. Dan strandt het drama van die ander vanzelf.''Ik weet niet zeker of ik dat begrijp,' zei ik.Julia keek naar de weg voor ons uit. Ik zag dat ze diep in gedachten was. 'Ergens rechtsaf is een huis waar we benzine kunnen kopen.' Ik keek naar de benzinemeter. Die gaf aan dat de tank nog half vol was. 'We hebben nog benzine zat,' zei ik. 'Dat weet ik,' antwoordde ze. 'Maar ik kreeg het beeld dat ik stopte en tankte. Dat moeten we dus maar doen.' 'Oké.''Daar is de weg,' zei ze, naar rechts wijzend.

We sloegen af en reden ruim een kilometer het oerwoud in, tot we een bevoorradingswinkel voor vissers en jagers bereikten. Het gebouwtje stond aan de oever van een rivier en er lagen diverse vissersboten afgemeerd. We parkeerden bij een roestige benzinepomp, en Julia ging naar binnen om de eigenaar te zoeken.Ik klom uit de auto, rekte me uit en liep rond het gebouw naar de waterkant. Het was hier buitengewoon vochtig. Een dik bladerdek hield de zon tegen, maar ik voelde dat hij bijna recht boven ons hoofd hing. Algauw zou het bloedheet worden.Plotseling zei een man achter me op boze toon iets in het Spaans. Ik draaide me om en zag een korte, gedrongen Peruaan. Hij keek me dreigend aan en herhaalde zijn uitspraak. 'Ik begrijp niet wat u tegen me zegt.' Hij ging op Engels over. `Wie ben je? Wat moet je hier?' Ik probeerde hem te negeren. 'We willen alleen maar benzine. We zijn over een paar minuten weg.' Ik draaide me om, keek weer naar het water en hoopte dat hij zou weggaan. Hij kwam naast me staan. 'Je kunt maar beter vertellen wie je bent, Yankee.'Ik keek hem weer aan. Hij leek het te menen. 'Ik ben Amerikaan,' zei ik. 'Ik weet niet precies waar ik naar toe ga. Ik rijd met een vriendin mee.''Een verdwaalde Amerikaan,' zei hij vijandig. 'Dat klopt,' zei ik.'Waar ben je op uit, Amerikaan?''ik ben nergens op uit,' zei ik, en wilde teruglopen naar de auto. 'En ik heb u niets gedaan. Laat me met rust.' Plotseling zag ik Julia naast de auto staan. Toen ik opkeek, draaide de Peruaan zich om en keek eveneens. 'Laten we maar doorrijden,' zei Julia. 'De winkel is niet meer in bedrijf.' 'Wie ben je?' vroeg de Peruaan vijandig. 'Waarom bent u zo boos?' vroeg Julia op haar beurt. Het gedrag van de man veranderde. 'Omdat het mijn werk is om de boel hier te bewaken.''Dat doet u ongetwijfeld heel goed. Maar de mensen praten niet makkelijk als u hen bang maakt.'De man staarde Julia aan en probeerde zijn gedachten te ordenen. 'We zijn op weg naar Iquitos,' zei Julia. 'We werken samen met pater Sánchez en pater Carl. Kent u die?' Hij schudde zijn hoofd, maar toen hij de namen van die twee priesters hoorde, kalmeerde hij nog meer. Eindelijk knikte hij en liep weg. 'We gaan,' zei Julia.We stapten in de auto en reden weg. Pas nu merkte ik hoe bang en zenuwachtig ik geweest was. Ik probeerde dat van me af te schudden. 'is er binnen iets gebeurd?' vroeg ik. Julia keek me aan. 'Wat bedoel je?' 'Ik bedoel: is er binnen iets gebeurd dat verklaart waarom je de gedachte kreeg om hier te stoppen?'Ze lachte en zei: `Nee, alleen buiten.'Ik keek haar aan.

`Snap je het nog niet?' vroeg ze.`Nee,' antwoordde ik.`Waaraan dacht je vlak voordat we hier aankwamen?' `Dat ik mijn benen wilde strekken.'`Nee, daarvoor. Waar vroeg je naar toen we praatten?'Ik dacht na. We hadden het over jeugddrama's gehad. Toen wist ik het weer. `Je had iets gezegd wat ik verwarrend vond,' zei ik. `Jij had gezegd dat iemand geen beheersingsdrama met ons kan spelen tenzij wij het bijbehorende drama opvoeren. Dat begreep ik niet.' `Nu wel?'`Eigenlijk niet. Waar wil je heen?'`Die scène buiten demonstreerde heel goed wat er gebeurt als je dat aanvullende drama wél speelt.'`Hoe dan?'Ze keek me even aan. `Welk drama speelde die man met jou'?' `Duidelijk de intimidator.'`Precies. En welk drama speelde jij?'`Ik probeerde hem alleen maar kwijt te raken.'`Dat weet ik, maar welk drama speelde jij?'`Eh... ik begon met mijn afstandelijkheidsdrama, maar hij bleef me bestoken.'`En toen?'Het gesprek begon me te irriteren, maar ik probeerde me te concentreren en me niet te laten afleiden. Ik keek Julia aan en zei: `De arme ik, denk ik.'`Heel goed.' Ze glimlachte.`Maar ik zag dat jij hem probleemloos aankon,' zei ik.`Alleen maar omdat ik niet het drama speelde dat hij verwachtte. Vergeet niet dat elk beheersingsdrama uit de kindertijd tot stand komt in relatie met een ander drama. Daarom heeft elk drama een aanvullend drama nodig om zich te kunnen ontplooien. Om energie te krijgen heeft een intimidator hetzij een arme ik, hetzij een andere intimidator nodig.'`Hoe heb je dat dan aangepakt?' vroeg ik nog steeds verward.`Mijn drama-antwoord zou een andere intimidator zijn geweest, een poging om hem te intimideren. Dat was waarschijnlijk op vechten uitgelopen. Maar in plaats daarvan deed ik wat het Manuscript voorschrijft. Ik benoemde het drama dat hij speelde. Alle drama's zijn heimelijke strategieën om aandacht te krijgen. Hij probeerde je zo te intimideren dat je energie afstond. Toen hij dat bij mij probeerde, noemde ik zijn strategie bij de naam.'`Daarom vroeg je waarom hij zo boos was?'`Ja. Volgens het Manuscript kunnen heimelijke energiemanipulaties niet bestaan als je ze bewust maakt door ze aan te wijzen. Dan zijn ze namelijk niet heimelijk

meer. Dat is een heel eenvoudige methode. De echte waarheid over wat er in een gesprek gebeurt, krijgt dan altijd de overhand. Daarna moet de ander realistischer en eerlijker worden.' `Dat klinkt logisch,' zei ik. `Volgens mij heb ik vroeger ook zelf weleens drama's benoemd, ook al wist ik niet wat ik deed.' `Ongetwijfeld. Dat doet iedereen weleens. Alleen leren we nu meer over wat er op het spel staat. En de sleutel tot je succes ligt in het feit dat je tegelijkertijd door het drama heen naar de echte persoon kijkt die voor je staat en dat je hem zoveel mogelijk energie stuurt. Als ze voelen dat sowieso energie hun kant op komt, houden ze makkelijker op met manipuleren.'`Wat zag je in die vent?' vroeg ik.`Een ietwat onzeker jongetje met een wanhopige energiebehoefte. Bovendien had hij prachtig op tijd een boodschap voor je, hè?' Ik keek haar aan. Ze leek op het punt om in lachen uit te barsten. `Jij denkt dat we gestopt zijn zodat ik leerde begrijpen hoe je moet omgaan met iemand die een drama speelt?' `Dat was de vraag die je stelde, nietwaar?' Ik glimlachte en voelde mijn goede humeur terugkeren. `Ja, dat moet wel.'

Ik werd wakker van een zoemende muskiet rond mijn gezicht. Ik keek naar Julia. Ze glimlachte alsof ze aan iets grappigs moest denken. Nadat we ons kamp aan de rivier hadden opgebroken, hadden we urenlang zwijgend doorgereden, kauwend op het eten dat Julia voor de tocht had klaargemaakt.'Je bent wakker,' zei Julia.`Ja,' antwoordde ik. `Hoe ver is het nog naar Iquitos?''Vijftig kilometer, maar over een paar minuten zijn we bij de Stewart Inn. Dat is een kleine herberg voorjagers. De eigenaar is een Engelsman en hij steunt het Manuscript.' Ze glimlachte weer. `We hebben het daar vaak heel gezellig gehad. Hij zal er wel zijn, tenzij er iets gebeurd is. Ik hoop dat we daar een spoor van Wil vinden.' Ze parkeerde de auto langs de kant van de weg en keek me aan. `Laten we ons even concentreren op waar we zijn,' zei ze. `Voordat ik jou weer tegenkwam, liep ik van hot naar her op zoek naar hulp om het Negende Inzicht te vinden, maar ik wist niet waar ik heen moest. Op een gegeven moment besefte ik dat ik bij herhaling aan Hinton had gedacht. Ik ga naar zijn huis, en wie zie ik daar? Jou. En jij vertelt dat je op zoek bent naar Wil, die naar verluidt in Iquitos is. Mijn intuïtie zegt dat jij en ik allebei betrokken zijn bij het vinden van het Negende Inzicht, en vervolgens zegt jouw intuïtie dat we op zeker moment verschillende kanten op gaan. Dat is het wel zo'n beetje, hè?' `Ja,' zei ik.

`Nou, en ik moet je nog vertellen dat ik daarna aan Willie Stewart en de herberg begon te denken. Daar gaat iets gebeuren.' Ik knikte.Ze reed de auto weer de weg op en nam een bocht. `Daar is de herberg,' zei Julia.Een meter of tweehonderd voor ons uit, waar de weg opnieuw een scherpe bocht naar rechts maakte, stond een huis met twee verdiepingen in Victoriaanse stijl. We reden een parkeerterrein van grind op en stopten. Een paar mannen zaten op de veranda te praten.Ik deed het portier open en wilde net uitstappen, toen Julia mijn schouder aanraakte. `Vergeet niet,' zei ze, `dat niemand hier bij toeval is. Blijf open voor boodschappen.'Ik liep achter haar aan naar de veranda. De mannen waren goed geklede Peruanen en knikten afwezig toen we hen passeerden en het huis inliepen. Eenmaal in de grote hal wees Julia naar een eetzaal en vroeg me een tafel te kiezen en daar even te wachten terwijl zij de eigenaar zocht.Ik bekeek de ruimte. Er stond een tiental tafels in twee rijen. Achter mij kwamen nog drie Peruanen binnen en gingen aan de andere kant van de zaal zitten. Direct daarna kwam opnieuw iemand binnen, die een meter of zeven rechts van mij een tafel koos. Hij zat met zijn rug iets schuin naar me toe. Ik zag dat hij een vreemdeling was, misschien uit Europa.Julia kwam binnen, zag me en kwam tegenover me zitten. `De eigenaar is er niet,' zei ze, `en de receptionist weet niets over Wil.'`Wat nu?' vroeg ik.Ze keek me aan en haalde haar schouders op. `Dat weet ik niet. Laten we maar aannemen dat iemand hier een boodschap voor ons heeft.' `Wie denk je?'`Dat weet ik niet.'`Hoe weet je dan dat dat gebeurt?' vroeg ik met een plotselinge scepsis. Zelfs na alle geheimzinnige toevalligheden die me waren overkomen sinds ik in Peru was, vond ik het nog steeds moeilijk te geloven dat er een zou plaatsvinden alleen maar omdat wij dat wilden. `Vergeet het Derde Inzicht niet,' antwoordde Julia. `Het universum is energie, energie die reageert op onze verwachtingen. Ook de mensen zijn een deel van dat energie-universum. Als we dus een vraag hebben, duiken vanzelf de mensen met het antwoord op.'Ze wierp een scherpe blik op de andere mensen in de zaal. `Ik weet niet wie die anderen zijn, maar als we lang genoeg met hen zouden praten, zouden we de waarheid ontdekken die iedereen voor ons heeft, in sommige gevallen een deel van het antwoord op onze vragen.'Ik keek haar zijdelings aan. Ze boog zich over de tafel naar voren. `Laat het tot je doordringen. Iedereen die ons pad kruist, heeft een boodschap voor ons. Anders

zouden ze een ander pad hebben genomen of eerder of later zijn afgeslagen. Het feit dat deze mensen hier zijn, betekent dat ze hier om een bepaalde reden zijn.' Ik keek haar aan. Ik wist nog steeds niet zeker of het wel zo simpel was.`Het probleem is,' zei ze, `dat je moet vaststellen met wie je tijd moet uittrekken voor een gesprek, want praten met allemaal is onmogelijk.' `Hoe bepaal je dat?' vroeg ik.`Volgens het Manuscript zijn er tekenen.'Ik luisterde aandachtig naar Julia, maar om een of andere reden keek ik tegelijk rond. Mijn blik viel op de man rechts van mij. Op precies datzelfde moment draaide ook hij zich om en keek me aan. Toen ik zijn blik opving, wendde hij de zijne weer af naar zijn bord. Ik deed hetzelfde.`Wat voor tekenen?'`Een teken zoals dat,' zei ze. `Zoals wat?'`Zoals wat je net deed.' Ze maakte een hoofdgebaar naar de man rechts van me.`Wat bedoel je?'Julia boog zich weer naar me toe. `Volgens het Manuscript zullen we leren dat een plotseling, spontaan oogcontact een teken is dat twee mensen moeten praten.'`Maar gebeurt dat dan niet altijd?' vroeg ik.`Inderdaad,' zei ze. `Maar als dat gebeurd is, vergeten de meeste mensen het weer en gaan door met wat ze aan het doen waren.' Ik knikte. `Welke tekenen noemt het Manuscript nog meer?' vroeg ik. `Een gevoel van herkenning,' antwoordde ze. `Iemand zien die bekend lijkt, hoewel je weet datje die persoon nooit eerder hebt gezien.' Toen ze dat zei, moest ik aan Dobson en Reneau denken, die zo bekend hadden geleken toen ik hen voor het eerst zag. `Vertelt het Manuscript ook waarom mensen zo vertrouwd lijken?' vroeg ik.`Nauwelijks. Er staat alleen in dat we samen met bepaalde andere mensen lid zijn van een gedachtengroep. Gedachtengroepen ontwikkelen zich meestal in dezelfde belangstellingsrichting. Hun denken is hetzelfde, en dat schept dezelfde blik en uiterlijke indruk. We herkennen leden van onze eigen gedachtengroep intuïtief, en heel vaak hebben die boodschappen voor ons.'Ik keek nog een keer naar de man rechts van me. Hij kwam me vagelijk bekend voor. Terwijl ik naar hem keek, draaide hij ongelooflijk genoeg opnieuw zijn hoofd om en keek me aan. Snel keek ik weer naar Julia.`Je moet met die man praten,' zei Julia.Ik antwoordde niet. Ik vond het een onprettig idee om gewoon op hem af te stappen. Ik wilde weg, naar Iquitos. Ik wilde dat net voorstellen, toen Julia zei: `Hier moeten we zijn, niet in Iquitos. We moeten hiervan profiteren. Het probleem

met jou is dat je je verzet tegen het idee om naar hem toe te gaan en een gesprek te beginnen.' `Hoe heb je 'm dat gelapt?' vroeg ik.`Wat gelapt?'`Dat je wist wat ik dacht.'`Daar is niks geheimzinnigs aan. Gewoon een kwestie van aandachtig naar je gezichtsuitdrukking kijken.'`Wat bedoel je?'`Als je mensen op een dieper niveau schouwt, zie je hun diepste gedachten achter elk masker dat ze opzetten. Als je je echt op dat niveau richt, zie je aan subtiele gezichtsuitdrukkingen wat iemand denkt. Dat is heel normaal.'`Voor mij is dat telepathie,' zei ik.Ze grijnsde. `Telepathie is doodnormaal.'Ik wierp weer een blik op de man. Hij keek niet om.`Zorg maar dat jullie energieën samenkomen en praat met hem,' zei Julia, `voordat je kans vervliegt.'Ik concentreerde me op vergroting van mijn energieveld tot ik me sterker voelde en vroeg toen: `Wat moet ik tegen die vent zeggen?' `De waarheid,' zei ze. `Kleed de waarheid zodanig in dat hij die herkent.'`Oké.' Ik schoof mijn stoel naar achteren en liep naar de man toe. Hij keek verlegen en zenuwachtig - net zoals Pablo op de nacht dat ik hem ontmoette. Ik probeerde het diepere niveau achter 's mans zenuwachtigheid te zien, en toen ik dat deed, meende ik een nieuwe, energiekere uitdrukking op zijn gezicht te zien. `Hallo,' zei ik. `Volgens mij komt u niet uit Peru. Ik hoop dat u me kunt helpen. Ik zoek een vriend van mij, Wil James.' `Ga alstublieft zitten,' zei hij met een zwaar Scandinavisch accent. `Ik ben professor Edmond Connor.' Hij stak een hand uit en zei: `Het spijt me, maar ik ken uw vriend Wil niet.'Ik stelde me voor en legde uit - alleen gebaseerd op het voorgevoel dat hij wist waarover ik het had - dat Wil het Negende Inzicht zocht. `Ik ben bekend met het Manuscript,' zei hij. `Ik ben hier om de authenticiteit ervan te onderzoeken.' `Alleen?'`Ik zou hier een zekere professor Dobson treffen. Maar die is niet komen opdagen. Ik begrijp niet waarom. Hij verzekerde me dat hij hier zou zijn als ik aankwam.'`Kent u Dobson?'Ja. Hij is de man die een inspectie van het Manuscript organiseert.' `En is alles goed met hem? Komt hij hier?'De professor keek me onderzoekend aan. `Dat waren we van plan. Is er iets misgegaan?'

Mijn energie zakte in. Ik begreep dat Dobsons ontmoeting met Connor was afgesproken voordat Dobson gearresteerd was. `Ik heb hem in het vliegtuig op weg naar Peru ontmoet,' legde ik uit. `Hij is in Lima gearresteerd. Ik heb geen idee wat er met hem gebeurd is.' `Gearresteerd? Mijn God!'`Wanneer hebt u hem voor het laatst gesproken?' vroeg ik hem.`Al weken geleden, maar onze afspraak hier stond vast. Hij zei dat hij zou bellen als er iets tussenkwam.'`Weet u nog waarom hij u hier wilde ontmoeten, en niet in Lima?' vroeg ik.`Hij zei dat er hier in de buurt een paar ruïnes waren en dat hij in deze streek zou zijn om met een andere onderzoeker te praten.' `Vertelde hij ook waar hij met die andere man ging praten?' `Ja. Hij zei dat hij naar eh... San Luis moest, geloof ik. Waarom?' `Dat weet ik niet... Ik vroeg het me gewoon af.' Terwijl ik dat zei, gebeurden twee dingen tegelijkertijd. Ten eerste kreeg ik het beeld dat ik Dobson weer zag. We kwamen elkaar langs een weg vol hoge bomen tegen. Op datzelfde moment keek ik naar buiten en zag tot mijn verbazing pater Sánchez het trapje van de veranda opkomen. Hij zag er moe uit en zijn kleren waren vuil. Op de parkeerplaats wachtte een andere priester in een oude auto.`Wie is dat?' vroeg professor Connor.`Pater Sánchez!' riep ik uit, en kon mijn opwinding nauwelijks bedwingen. Ik draaide me om en zocht Julia, maar ze zat niet meer aan onze tafel. Ik stond op toen Sánchez de zaal inkwam. Toen hij me zag, bleef hij met een blik van stomme verbazing abrupt staan, liep naar me toe en omhelsde me. `Hoe is het?' vroeg hij. `Prima,' zei ik. `Wat doet u hier?'Ondanks zijn vermoeidheid grinnikte hij een beetje. `Ik wist niet waar ik anders heen moest. En ik heb het bijna niet gered. Honderden soldaten komen deze kant op.'`Waarom komen er soldaten?' vroeg Connor achter me. Hij kwam naar ons toe.`Het spijt me,' antwoordde Sánchez. `Ik weet niet wat ze van plan zijn. Maar het zijn er veel.'Ik stelde de twee mannen aan elkaar voor en vertelde pater Sánchez over Connors situatie. De man leek bijna in paniek. `Ik moet weg,' zei hij. 'Maar ik heb geen chauffeur.' `Pater Paul wacht buiten,' zei Sánchez. `Hij gaat zo dadelijk naar Lima terug. U mag meerijden als u wilt.''Dat stel ik bijzonder op prijs,' zei Connor.`Wacht even. Stel dat ze die soldaten tegen het lijf lopen?' vroeg ik. `Ik denk niet dat ze pater Paul aanhouden,' zei Sánchez. `Hij is niet erg bekend.'

Op dat moment kwam Julia de zaal weer in en zag Sánchez. De twee omhelsden elkaar warm en opnieuw stelde ik Connor voor. Connor leek intussen steeds banger te worden, en na een paar minuten zei Sánchez tegen hem dat pater Paul maar eens terug moest. Connor ging weg om zijn bagage uit zijn kamer te halen en was algauw weer terug. Sánchez en Julia brachten hem naar buiten, maar ik nam binnen afscheid van hem en wachtte aan mijn tafel. Ik wist dat mijn ontmoeting met Connor op een of andere manier van belang was, en het feit dat Sánchez ons hier trof eveneens, maar ik begreep het niet goed. Niet lang daarna kwam Julia de zaal weer in en ging naast me zitten. 'Ik zei je toch al dat er iets ging gebeuren?' zei ze. `Als we hier niet waren gestopt, hadden we Sánchez niet gezien, en Connor evenmin. Wat ben je overigens van Connor te weten gekomen?' `Dat weet ik nog niet,' zei hij. `Waar is pater Sánchez?' `Hij heeft een kamer genomen om wat te rusten. Hij heeft in geen twee dagen geslapen.'Ik keek de andere kant op. Ik wist dat Sánchez moe was, maar het stelde me teleur dat ik hem niet kon spreken. Ik wilde dolgraag met hem praten en kijken of hij duidelijkheid kon scheppen in wat er gaande was, vooral wat die soldaten betrof. Ik voelde me niet prettig en overwoog samen met Connor weg te vluchten. Julia merkte mijn ongeduld. `Wind je niet op,' zei ze. `Kalmeer en vertel me wat je tot dusver van het Achtste Inzicht vindt.' Ik keek haar aan en probeerde me te concentreren. `Ik weet niet goed waar ik beginnen moet.'`Wat zegt het Achtste Inzicht volgens jou?'Ik probeerde me alles te herinneren. `Het gaat over de manier om met mensen in contact te treden, met kinderen en volwassenen. Het gaat over het benoemen en doorbreken van beheersingsdrama's en je op zo'n manier op anderen richten dat je hun energie stuurt.' `En wat nog meer?' vroeg ze.Ik keek haar aandachtig aan en zag direct wat ze bedoelde. `En als we goed letten op met wie we praten, krijgen we als gevolg daarvan de antwoorden die we zoeken.'Julia glimlachte breed.'Heb ik het Inzicht begrepen?' vroeg ik.'Bijna,' zei ze. 'Maar er is nog iets anders. Je begrijpt hoe je iemand anders kunt opbeuren. Nu ben je klaar om te zien wat er gebeurt in een groep, als alle deelnemers weten hoe ze op die manier op elkaar moeten reageren.'Ik liep de veranda op en ging in een van de smeedijzeren stoelen zitten. Na een paar minuten kwam Julia naar buiten en kwam bij me zitten. We hadden op ons gemak en zonder veel te zeggen gedineerd en besloten vervolgens buiten van de avond te

genieten. Sánchez was al drie uur geleden naar zijn kamer gegaan, en ik begon weer ongeduldig te worden.Toen Sánchez plotseling buiten kwam en bij ons kwam zitten, was ik opgelucht. 'Hebt u iets over Wil gehoord?' vroeg ik.Toen ik dat zei, verschoof hij zijn stoel zodat hij recht tegenover ons kwam te zitten. Ik zag dat hij zijn stoel met zorg zodanig neerzette dat hij op gelijke afstand van ons beiden zat. 'Ja,' zei hij. 'Inderdaad.' Hij zweeg weer en leek in gedachten verzonken. Ik vroeg: 'Wat hebt u gehoord?''Ik zal je alles vertellen wat er gebeurd is,' zei hij. 'Toen pater Carl en ik teruggingen naar mijn missiepost, verwachtte ik daar niet alleen soldaten, maar ook kardinaal Sebastián aan te treffen. We verwachtten een onderzoek. Toen we aankwamen, bleken Sebastián en de soldaten een boodschap te hebben gekregen. Ze waren al uren weg. Een hele dag lang wisten we niet wat er gaande was, maar gisteren kregen we bezoek van een zekere pater Costous, en ik heb begrepen datje die kent. Wil herinnerde zich kennelijk de naam van mijn missiepost, omdat hij al eens eerder met pater Carl gepraat had en intuïtief wist dat we de informatie nodig hadden die pater Costous voor ons had. Pater Costous heeft besloten het Manuscript te steunen.' 'Waarom ging Sebastián zo overhaast weg?' vroeg ik. 'Omdat hij de uitvoering van zijn plannen wilde versnellen. De boodschap die hij kreeg, luidde dat pater Costous op het punt stond te onthullen dat Sebastián het Negende Inzicht wil vernietigen.' 'Heeft Sebastián het gevonden?''Nog niet, maar hij verwacht van wel. Ze hebben een ander document gevonden dat aangeeft waar het Negende is.''Waar dan wel?' vroeg Julia.'In de Celestijnse ruïnes.' 'Waar zijn die?' wilde ik weten.Julia keek me aan. 'Een kleine honderd kilometer hiervandaan. Die zijn door uitsluitend Peruaanse wetenschappers en met nogal wat geheimhouding uitgegraven. De ruïnes bestaan uit diverse lagen oude tempels, eerst van de Maya's, daarna van de Inka's. Beide culturen geloofden kennelijk dat die plaats iets bijzonders had.' Ik merkte dat Sánchez zich met ongewone intensiteit op het gesprek concentreerde. Als ik praatte, richtte hij zich volledig op mij en wendde zijn blik geen moment af. Als Julia iets zei, veranderde Sánchez zijn zit en richtte zich helemaal op haar. Dat leek een heel bewust gedrag. Ik vroeg me af wat hij deed, en op datzelfde moment viel er een stilte. Ze keken me allebei vol verwachting aan. 'Wat?' vroeg ik.Sánchez glimlachte. 'Jouw beurt om iets te zeggen.'

'Praten we om beurten?' vroeg ik.'Nee,' zei Julia, 'we voeren een bewust gesprek. Iedereen zegt iets als de energie zijn kant op komt. We zagen dat die nu bij jou was.' Ik wist niet wat ik zeggen moest.Sánchez keek me warm aan. 'Een deel van het Achtste Inzicht betreft het leren hoe je in een groep een bewuste wisselwerking aangaat. Maar je moet niet verlegen worden. Probeer gewoon het proces te begrijpen. Als de groepsleden praten, heeft op elk gegeven moment maar één van hen de krachtigste gedachte. Als iedereen openstaat, voelen de anderen in de groep wie op het punt staat iets te zeggen. Dan kunnen ze hun energie bewust op diegene richten en zorgen dat die gedachte zo helder mogelijk geuit wordt. Als het gesprek doorgaat, krijgt iemand anders de krachtigste gedachte, daarna weer iemand anders, enzovoorts. Als je je concentreert op wat er gezegd wordt, kun je voelen wanneer het jouw beurt is. Die gedachte komt vanzelf in je op.' Sánchez richtte zijn blik op Julia, die vroeg: 'Welke gedachte had je, die je niet uitdrukte?'Ik dacht na. 'Ik vroeg me af,' zei ik eindelijk, 'waarom pater Sánchez zo intens naar iedereen keek die aan het woord was. Ik vroeg me af wat dat betekende.''De sleutel tot het proces is,' zei Sánchez, 'dat je praat als jouw moment gekomen is, en je je energie op iemand anders richt als het diens beurt is.'`Er kan veel misgaan,' onderbrak Julia hem. `Sommige mensen raken opgeblazen als ze in een groep zijn. Ze voelen de kracht van een gedachte en uiten die, maar omdat die toestroom van energie zo lekker aanvoelt, blijven ze praten, ook nadat de energie allang naar iemand anders had moeten gaan. Ze proberen de groep te monopoliseren. Anderen blijven op de achtergrond, en zelfs als ze de kracht van een gedachte voelen, durven ze die niet uit te spreken. Als dat gebeurt, valt de groep uiteen en profiteren de leden niet van alle boodschappen. Hetzelfde gebeurt als sommige groepsleden niet door iedereen aanvaard worden. Dan wordt verhinderd dat de afgewezen individuen energie ontvangen en mist de groep dus het profijt van hun gedachten.'Julia zweeg, en allebei keken we naar Sánchez, die ademhaalde om iets te zeggen. `Hoe mensen worden uitgesloten, is belangrijk,' zei hij. `Als we iemand onaardig vinden of ons door iemand bedreigd voelen, is onze natuurlijke neiging ons op datgene te richten wat we in die persoon niet prettig vinden, wat ons irriteert. Maar als we dat doen - als we niet de diepere schoonheid van die persoon zien en hem geen energie geven - halen we energie bij hem weg en doen hem schade. Hij weet alleen maar dat hij zich plotseling minder mooi en zelfverzekerd voelt, en dat komt omdat we zijn energie aftappen.' `Daarom is dat proces zo belangrijk,' zei Julia. `Met hun agressieve concurrentie maken de mensen elkaar in een enorm tempo ouder.'

`Maar vergeet het volgende niet,' voegde Sánchez daaraan toe. `In een echt functionerende groep gebeurt precies het omgekeerde. Daar moeten de energie en het trillingsniveau van alle leden stijgen vanwege de energie die alle anderen uitzenden. Als dat gebeurt, versmelt het energieveld van ieder individu met dat van alle anderen en vormt het één energievoorraad. Net alsof de groep één lichaam is, maar dan met vele hoofden. Soms praat het ene hoofd namens het lichaam, soms het andere. In een groep die op die manier functioneert, weet ieder individu wanneer hij iets moet zeggen en wat hij dan moet zeggen, omdat hij het leven echt helderder ziet. Dat is het Hogere Zelf waarover het Achtste het heeft in verband met een liefdesrelatie tussen man en vrouw. Maar ook andere groepen kunnen één geheel worden.'Bij pater Sánchez' woorden moest ik plotseling aan pater Costous en Pablo denken. Had de jonge Indiaan pater Costous eindelijk van mening doen veranderen, zodat hij het Manuscript nu in stand wilde houden? Was Pablo daartoe in staat dankzij de macht van het Achtste Inzicht? `Waar is pater Costous nu?' vroeg ik. De twee anderen leken licht verrast door mijn vraag, maar pater Sánchez antwoordde snel: `Hij en pater Carl besloten naar Lima te gaan en met de kerkelijke leiding te praten over wat kardinaal Sebastián van plan is.'`Ik denk dat hij daarom met alle geweld met u naar uw missiepost wilde. Hij wist dat hij nog iets anders doen moest.' `Precies,' zei Sánchez.Het gesprek stokte en we keken elkaar aan. Allemaal wachtten we op de volgende gedachte.`Maar de vraag is,' zei pater Sánchez eindelijk, `wat wij moeten doen.' Julia was de eerste die de stilte verbrak. `Ik zie al heel lang beelden dat ik met het Negende Inzicht te maken heb en dat ik het lang genoeg in mijn bezit heb om iets te doen... maar echt duidelijk zie ik het niet.' Sánchez en ik keken haar vragend aan.`Ik zie het op een speciale plek gebeuren...' vervolgde ze. `Wacht even. De plek die ik voor me zie, ligt in de ruïnes, de Celestijnse ruïnes. Tussen de tempels ligt een bijzondere plek. Dat was ik bijna vergeten.' Ze beantwoordde onze blik. `Daar moet ik naar toe. Ik moet naar de Celestijnse ruïnes.'Toen Julia zweeg, wendden zij en Sánchez hun blikken tot mij. `Ik weet het niet,' zei ik. `Het heeft mij altijd geïnteresseerd waarom Sebastián en zijn mensen zo fel tegen het Manuscript zijn. Ik heb ontdekt dat er maar één reden is: ze vrezen onze innerlijke evolutie... maar ik weet niet waar ik heen moet... die soldaten komen... het ziet ernaar uit dat Sebastián als eerste het Negende Inzicht vindt... ik weet het niet. Ik heb gezien dat ik hem op een of andere manier help overtuigen dat hij het niet moet vernietigen.'

Ik zweeg. Ik moest opnieuw aan Dobson denken, en toen plotseling aan het Negende Inzicht. Plotseling begreep ik dat het Negende Inzicht ging onthullen wat de bestemming van de menselijke evolutie was. Ik had me afgevraagd hoe de mensen op basis van het Manuscript met elkaar zouden omgaan. Die vraag was met het Achtste Inzicht beantwoord. De volgende vraag was natuurlijk: waartoe leidt dat alles? Hoe gaat de menselijke samenleving veranderen? Dat moest de inhoud van het Negende zijn.Ik voelde dat die kennis ook bruikbaar was om Sebastiáns angst voor bewuste evolutie weg te nemen... als hij tenminste wilde luisteren. `Ik denk nog steeds dat kardinaal Sebastián overtuigd kan worden van het feit dat hij het Manuscript moet steunen,' zei ik vol overtuiging. `Zie je jezelf hem overtuigen?' vroeg Sánchez. `Nee... nee, eigenlijk niet. Ik ben met iemand anders die hem kan bereiken, iemand die hem kent en op zijn eigen niveau met hem kan praten.'Toen ik dat zei, keken Julia en ik allebei spontaan naar pater Sánchez. Hij produceerde een moeizame glimlach en zei berustend: `Kardinaal Sebastián en ik vermijden al heel lang een confrontatie over het Manuscript. Hij is altijd mijn meerdere geweest. Hij beschouwde me als zijn beschermeling en ik moet toegeven dat ik naar hem opkeek. Maar ik moet ook altijd geweten hebben dat het hierop zou uitdraaien. Toen je het daar voor het eerst over had, wist ik dat het mijn taak was om hem te overtuigen. Daar heeft mijn hele leven me op voorbereid.' Hij keek Julia en mij betekenisvol aan en vervolgde: `Mijn moeder was een progressieve katholiek. Bij de verkondiging van het evangelie had ze een afkeer van het gebruik van schuld en dwang. Ze vond dat de mensen een godsdienst niet uit angst maar uit liefde moeten omhelzen. Maar mijn vader was iemand van de oude school, die later in zijn leven priester is geworden en net als Sebastián rotsvast in traditie en gezag geloofde. Zijn erfenis is dat ik binnen de gezagsstructuur van de Kerk wil werken, maar altijd manieren zoek om die zodanig te hervormen dat een hogere godsdienstige ervaring benadrukt wordt. De confrontatie met Sebastián is mijn volgende stap. Ik heb me ertegen-verzet, maar ik weet dat ik naar Sebastiáns missiepost in Iquitos moet.' `Ik rijd met u mee,' zei ik.

De ontluikende cultuur

De weg naar het noorden kronkelde door een dicht oerwoud en over een aantal rivieren-zijrivieren van de Amazone, vertelde pater Sánchez. We waren vroeg opgestaan, hadden snel afscheid van Julia genomen, en vertrokken toen in een auto die pater Sánchez had geleend: een vrachtwagentje met bovenmaatse handen en vierwielaandrijving. Toen we verder kwamen, steeg de weg een beetje en werden de bomen hoger en minder dicht.

`Dit lijkt wel het gebied rond Viciente,' zei ik tegen Sánchez.Hij glimlachte naar me en zei: `We zijn net een gebied ingereden van zo'n vijfenzeventig kilometer lang en dertig kilometer breed. Het is hier anders, energierijker, en het gebied loopt helemaal tot de Celestijnse ruïnes door. Overal eromheen ligt puur oerwoud.' Ver naar rechts, aan de rand van het woud, zag ik een stuk ontboste grond. `Wat is dat?' vroeg ik wijzend. `Dat noemt de regering landbouwontwikkeling.' Een brede strook bomen was platgewalst. Ze waren op stapels gelegd en deels verbrand. Een kudde vee graasde doelloos tussen de wilde grassen op de geërodeerde toplaag. Toen we passeerden keken diverse koeien, afgeleid door het geluid, onze kant op. Ik zag nog een andere strook recentelijk gebulldozerde grond en begreep dat het project oprukte naar de hogere bomen waar we doorheen reden. `Wat afschuwelijk,' zei ik.`Ja,' zei Sánchez. `Zelfs kardinaal Sebastián is er tegen.'Ik moest aan Phil denken. Misschien was dit het gebied dat hij probeerde te beschermen. Hoe was het hem vergaan? Plotseling dacht ik weer aan Dobson. Volgens Connor was Dobson van plan geweest naar de herberg te komen. Waarom was Connor daar geweest om me dat te vertellen? Waar was Dobson nu? Uitgewezen? In de gevangenis? Ik kon niet over het hoofd zien dat ik spontaan een beeld van Dobson kreeg in verband met Phil. `Hoe ver is het nog naar Sebastiáns missiepost?' vroeg ik.`Een uurtje,' antwoorde Sánchez. `Hoe voel je je?' `Wat bedoelt u?'Ik bedoel: hoe gaat het met je energieniveau?'`Prima, denk ik,' zei ik. `Al die schoonheid hier.'`Wat vond je van ons gesprek van gisteravond?' vroeg hij. `Ik vond het verbazingwekkend.'`Heb je begrepen wat er gebeurde?'`U bedoelt de manier waarop bij ons drieën op verschillende momenten ideeën opborrelden?'`Ja, maar ook de hogere betekenis daarvan.' `Nee, dat weet ik niet.'`Ik heb erover zitten nadenken. Deze attitude waarbij mensen bewust met elkaar in verbinding treden, waarbij iedereen probeert het beste in de ander naar boven te halen in plaats van macht over elkaar uit te oefenen, is een houding die uiteindelijk het hele menselijke ras zal overnemen. Stel je voor hoe op dat moment ieders energieniveau en evolutietempo gaat stijgen!'`Klopt,' zei ik. `Ik heb me afgevraagd hoe de menselijke cultuur gaat veranderen als het algemene energieniveau stijgt.

' Hij keek me aan alsof ik met mijn opmerking de spijker op de kop had geslagen. `Dat wil ik ook heel graag weten,' zei hij. We keken elkaar even aan en ik wist dat we allebei wachtten om te zien wie de volgende gedachte kreeg. Uiteindelijk zei hij: `Het antwoord op die vraag moet in het Negende Inzicht liggen. Dat moet verklaren wat er gebeurt als de cultuur evolueert.' `Dat denk ik ook,' zei ik.Sánchez ging langzamer rijden. We naderden een kruising, en hij leek niet goed te weten welke weg hij moest nemen. `Komen we in de buurt van San Luis?' vroeg ik. Hij keek me recht aan. `Alleen als we hier linksaf gaan. Waarom? 'Connor vertelde dat Dobson van plan was om op weg naar de herberg via San Luis te rijden. Volgens mij was dat een boodschap.' We bleven elkaar aankijken. `U vertraagde al vóór deze kruising,' zei ik. `Waarom?'Hij haalde zijn schouders op. `Dat weet ik niet. De kortste weg naar Iquitos is rechtdoor. Ik voelde alleen ineens een aarzeling.'Een koude rilling trok door me heen.Sánchez trok een wenkbrauw op en grijnsde. `Dan gaan we maar via San Luis, hè?'Ik knikte en voelde een energiestoot. Dat we bij de herberg waren uitgestapt en in contact kwamen met Connor, kreeg er een nieuwe betekenis bij. Toen Sánchez links afsloeg en naar San Luis begon te rijden, keek ik vol verwachting langs de berm. Dertig of veertig minuten gingen voorbij. Er gebeurde niets. We reden San Luis door, en nog steeds gebeurde er niets opvallends. Toen werd plotseling getoeterd. We draaiden ons om en zagen een zilverkleurige jeep met brullende motor achter ons rijden. De chauffeur zwaaide verwoed. Hij kwam me bekend voor. `Dat is Phil!' zei ik.We parkeerden langs de kant van de weg, Phil sprong uit zijn auto, rende naar mijn kant van de bestelwagen, greep mijn hand en knikte naar Sánchez. `Ik weet niet wat je hier doet,' zei hij, `maar verderop stikt het van de soldaten. Je kunt beter even terugrijden en samen met ons wachten.'`Hoe wist je dat we hierlangs kwamen?' vroeg ik.`Dat wist ik niet,' zei hij. `Ik keek even op en toen zag ik jullie passeren. We zitten een kleine kilometer verderop.' Hij keek even rond en zei: `We kunnen maar beter van die weg af gaan.' `We rijden achter je aan,' zei pater Sánchez.Phil draaide zijn jeep en reed in de richting waaruit we gekomen waren. Wij reden achter hem aan. Bij een afslag reed hij naar het oosten en parkeerde snel. Van achter een groepje bomen kwam een andere man naar de auto. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was Dobson! Ik stapte de bestelwagen uit en liep naar hem toe.

Hij was even verrast als ik en omhelsde me warm. `Wat fantastisch om je te zien!' zei hij. `En jou,' antwoordde ik. `Ik dacht dat je was doodgeschoten!' Dobson klopte me op de rug en zei: `Nee. Ik denk dat ik alleen maar in paniek raakte; ze hebben me gevangengezet. Later hebben een paar ambtenaren die positief tegenover het Manuscript staan, me vrijgelaten. Sindsdien ben ik op de vlucht.' Hij zweeg en glimlachte naar me. `Ik ben blij dat je niks mankeert. Toen Phil vertelde dat hij je op Viciente had ontmoet en later met jou gearresteerd was, wist ik niet wat ik denken moest. Maar ik had moeten weten dat we elkaar weer tegen het lijf zouden lopen. Waar gaan jullie heen?'`Naar kardinaal Sebastián. We denken dat hij van plan is het Negende Inzicht te vernietigen.'Dobson knikte en wilde iets zeggen, maar pater Sánchez kwam naar ons toe. Ik stelde hen snel aan elkaar voor. `Ik heb uw naam geloof ik in Lima horen noemen,' zei Dobson tegen Sánchez, `in verband met een paar priesters die werden vastgehouden.' `Pater Carl en pater Costous?' vroeg ik.`Ik geloof van wel.'Sánchez schudde alleen zachtjes zijn hoofd. Ik keek eerst hem en toen Dobson even aan en besteedde een paar minuten aan een beschrijving van wat er gebeurd was sinds we elkaar waren kwijtgeraakt. Hij vertelde dat hij alle acht inzichten bestudeerd had en leek dolgraag nog iets te willen zeggen, maar ik onderbrak hem en vertelde dat we Connor ontmoet hadden en dat hij terug was naar Lima. `Daar wordt hij waarschijnlijk gearresteerd,' zei Dobson. `Het spijt me dat ik niet op tijd in de herberg kon zijn, maar ik wilde eerst naar San Luis om een andere wetenschapper te spreken. Uiteindelijk bleek ik die man niet te kunnen vinden, maar ik ontmoette er Phil en...' `Wat is er?' vroeg Sánchez.`Misschien moeten we even gaan zitten,' zei Dobson. `We hebben ongelooflijk nieuws. Phil heeft een kopie van een deel van het Negende Inzicht gevonden.'Niemand bewoog zich. `Een vertaalde kopie?' vroeg pater Sánchez. `Ja.'Phil was in zijn auto bezig geweest en kwam nu naar ons toe.`Heb jij een deel van het Negende gevonden?' vroeg ik.`Eigenlijk niet gevonden,' zei hij, `maar gekregen. Toen jij en ik gevangen waren genomen, ben ik naar een andere stad gebracht. Ik weet niet waar dat was. Na een tijdje dook kardinaal Sebastián op. Hij bleef maar doorvragen over mijn werk op Viciente en mijn pogingen om de wouden te redden. Ik wist niet waarom, totdat een wachtpost me een stukje van het Negende Inzicht gaf. Dat had die man van een paar mensen van Sebastián gestolen, die het kennelijk net hadden vertaald. Het gaat over de energie van oude wouden.'

`Hoe luidt het dan?' vroeg ik Phil.Hij zweeg en dacht na. Dobson herhaalde dat we moesten gaan zitten. Hij bracht ons naar een open plek waar een stuk zeildoek was uitgespreid. Het was er prachtig. Een tiental hoge bomen vormde een cirkel van een meter of tien in doorsnee. Binnen die cirkel stonden bijzonder geurige tropische struiken en langstelige varens - de groenste die ik ooit had gezien. We gingen tegenover elkaar zitten. Phil keek naar Dobson. Toen keek Dobson Sánchez en mij aan en zei: `Het Negende Inzicht legt uit hoe de menselijke cultuur in de loop van het volgende millennium als gevolg van onze bewuste evolutie verandert. Het beschrijft een aanmerkelijk andere levenswijze. Het Manuscript voorspelt bijvoorbeeld dat de mensen bewust hun aantal zullen beperken om allemaal op de machtigste en mooiste plekken ter wereld te kunnen wonen. Maar opmerkelijk is dat er in de toekomst veel meer van die plekken zullen zijn, omdat we de bossen doelbewust ongekapt zullen laten zodat ze volwassen kunnen worden en energie opbouwen. Volgens het Negende Inzicht; vervolgde hij, `zullen de meeste mensen tussen vijfhonderd jaar oude bomen en zorgvuldig verzorgde tuinen wonen, maar op korte reisafstand van een stedelijk gebied dat uit ongelooflijke technologische hoogstandjes bestaat. Tegen die tijd zijn onze basisbehoeften-voedsel, kleding, transport-volledig geautomatiseerd en voor iedereen beschikbaar. Aan al onze behoeften wordt volledig voldaan zonder ruil van geldmiddelen, maar ook zonder overdreven zelfverwenning of luiheid. Door intuïtie geleid weet iedereen precies wat hij doen moet en wanneer, en dat past harmonisch bij de handelingen van de anderen. Niemand consumeert overdreven omdat geen bezit en beheersing meer nodig zijn om ons veilig te voelen. In het volgende millennium heeft het leven een andere betekenis gekregen. Volgens het Manuscript,' vervolgde hij, `wordt onze behoefte aan doelgerichtheid bevredigd door de opwinding van onze eigen evolutie-door de verrukking bij het ontvangen van intuïtie en ons aandachtig toekijken hoe onze lotsbestemming zich ontplooit. Het Negende schildert een mensenwereld waar iedereen tot rust is gekomen en open staat, altijd uitkijkend naar een nieuwe, betekenisvolle ontmoeting. We weten dan dat die altijd kan plaatsvinden: op een pad dat door een bos kronkelt bijvoorbeeld, of op een brug over een ravijn. Kunnen jullie je menselijke ontmoetingen met zoveel betekenis voorstellen? Stel je voor hoe het is als twee mensen elkaar voor het eerst ontmoeten! Elk van beiden slaat het energieveld van de ander gade om manipulaties vast te stellen. Zijn die er niet, dan delen ze bewust elkaars levensverhalen. Opgewonden worden boodschappen ontdekt. Daarna vervolgt iedereen weer zijn eigen pad, maar aanmerkelijk veranderd. Ze trillen op een nieuw niveau en raken daarna anderen op een manier die vóór hun ontmoeting onmogelijk was geweest.'

Naarmate we Dobson meer energie gaven, werd hij steeds welsprekender in zijn geïnspireerde beschrijving van de nieuwe menselijke cultuur. En wat hij zei, klonk waarachtig. Ik persoonlijk twijfelde er niet aan dat hij een bereikbare toekomst beschreef. Maar ik wist ook dat in de loop van de geschiedenis al vele visionairen een glimp van die wereld hadden opgevangen. Dat gold bijvoorbeeld voor Marx, maar die had geen manier gevonden om zo'n utopie te verwezenlijken. Het communisme was een tragedie geworden. Zelfs met de kennis die ik bij de eerste acht inzichten had opgedaan, kon ik me niet voorstellen hoe het menselijk ras het punt kon bereiken dat het Negende beschreef, gelet op het menselijk gedrag in het algemeen. Toen Dobson zweeg, zei ik dat. `Volgens het Manuscript bereiken we dat omdat we van nature geneigd zijn de waarheid te zoeken,' legde Dobson uit, die me aankeek en glimlachte. `Maar om te begrijpen hoe zo'n ontwikkeling plaatsvindt, moeten we het volgende millennium misschien op dezelfde manier visualiseren als jij in het vliegtuig het huidige bestudeerd hebt. Weet je nog? Alsof je dat allemaal tijdens één leven meemaakte?' Dobson legde dat proces in het kort aan de anderen uit en vervolgde: `Denk maar aan wat er in dit millennium al gebeurd is. Tijdens de middeleeuwen leefden we in een overzichtelijke wereld van goed en kwaad, gedefinieerd door de Kerk. Maar tijdens de renaissance bevrijdden we ons daarvan. We wisten dat de situatie van de mens in het universum meer omvatte dan de Kerk wist, en wilden het hele verhaal. Toen zonden we wetenschappers uit om onze echte situatie te ontdekken, maar toen hun inspanningen niet direct de benodigde antwoorden opleverden, besloten we het ons makkelijk te maken en veranderden onze moderne arbeidsethiek in een preoccupatie waarbij de werkelijkheid verwereldlijkt werd en ieder mysterie uit de wereld werd verbannen. Inmiddels begrijpen we de echte reden voor het feit dat we eeuwenlang hebben gewerkt aan de materiële onderbouwing van het menselijk leven: dat was een voorbereiding voor iets anders, voor een levenswijze die het mysterie weer een plaats in ons bestaan geeft. Daarop wijst de informatie die we tegenwoordig van de wetenschappelijke methode krijgen. De mensheid op deze planeet gaat bewust evolueren. En het Negende Inzicht zegt dat de algehele cultuur op een heel voorspelbare manier gaat veranderen naarmate we teren evolueren en ons eigen pad van de ene waarheid naar de andere volgen.'Hij zweeg, maar niemand zei iets. Ze wilden kennelijk nog meer horen. `Als we de kritische massa bereiken,' vervolgde hij, `en de inzichten op wereldschaal beginnen door te dringen, maakt het menselijk ras allereerst een periode van sterke introspectie door. Dan gaan we begrijpen hoe mooi en spiritueel de wereld van de natuur eigenlijk is. We gaan bomen en rivieren en bergen als tempels van grote macht beschouwen waar we met eerbied en ontzag naar kijken. We eisen dat economische activiteiten die die schat bedreigen, gestaakt worden. En de mensen

die het dichtst bij die situatie staan, zullen alternatieve oplossingen voor het vervuilingsprobleem ontdekken, want als zij hun eigen evolutie gaan zoeken, zal iemand die alternatieven vinden. Dat is een onderdeel van de eerste grote verschuiving die plaatsvindt,' vervolgde hij, `en dat betekent een dramatische verhuizing van mensen van het ene beroep naar het andere. Want als mensen helder aanvoelen wie ze werkelijk zijn en wat ze zouden moeten doen, zullen ze vaak ontdekken dat ze het verkeerde beroep hebben en op een ander soort werk moeten overstappen om te kunnen blijven groeien. Volgens het Manuscript zullen sommige mensen in die periode meermaals in hun leven van carrière veranderen.De volgende culturele verschuiving is de geautomatiseerde produktie van goederen. De technici, de mensen die dat tot stand brengen, voelen dat als een behoefte om de economie soepeler te laten draaien. Maar naarmate hun intuïties helderder worden, zullen ze inzien wat de automatisering eigenlijk betekent: mensen bevrijden van arbeid zodat ze andere dingen kunnen nastreven. De rest van ons volgt intussen zijn eigen intuïtie binnen het beroep van zijn keuze en wenst alleen nog maar meer vrije tijd. We gaan beseffen dat de waarheid die we moeten uitdragen en de dingen die we moeten doen uniek zijn en niet binnen een normale arbeidsomgeving passen. Twee of drie mensen hebben nog steeds de ouderwetse fulltime-baan. Die tendens maakt het voor mensen die door de automatisering overbodig zijn geraakt, makkelijker om in ieder geval part-time te gaan werken.' `Maar het geld dan?' vroeg ik. `Ik geloof nooit dat mensen genoegen nemen met lagere inkomens.'`O, maar dat hoeft ook niet,' zei Dobson. `Volgens het Manuscript blijft ons inkomen stabiel dankzij de mensen die ons geld geven voor de inzichten die we verschaffen.'Ik lachte bijna. `Wat?'Hij glimlachte en keek me recht in de ogen. `Het Manuscript zegt het volgende. Als we meer ontdekken over de energiedynamica van het universum, gaan we zien wat er echt gebeurt als we iemand iets geven. Tot dusver omvat ons enige spirituele idee over het geven niet meer dan het enge begrip van de kerkelijke tienden: Zijn blik verschoof naar pater Sánchez. `Zoals u weet wordt het bijbelse begrip van de tienden meestal opgevat als het voorschrift om tien procent van je inkomen aan de Kerk te geven. Daarachter schuilt het idee dat we alles wat we geven, meervoudig terug ontvangen. Maar het Negende Inzicht legt uit dat iets geven een universeel steunprincipe is, niet alleen voor Kerken maar voor iedereen. Als we geven, ontvangen we iets terug vanwege de manier waarop de energie in het universum reageert. Als wij energie op iemand richten, ontstaat een leegte in onszelf die, als we contact hebben, weer wordt aangevuld. Geld werkt op precies dezelfde manier. Als we eenmaal voortdurend beginnen te

geven, krijgen we volgens het Manuscript altijd meer inkomsten dan we mogelijkerwijs zouden kunnen weggeven. En onze giften,' vervolgde hij, `horen naar de mensen te gaan die ons spirituele waarheden hebben gegeven. Als mensen op precies het juiste moment in ons leven komen om de antwoorden te geven die we nodig hebben, moeten we hun geld geven. Op die manier beginnen we onze inkomens aan te vullen en kunnen we langzamerhand onze beperkende bezigheden vaarwel zeggen. Naarmate meer mensen bij die spirituele economie betrokken raken, begint een echte verschuiving naar de cultuur van het volgende millennium. Dan hebben we de fase waarin we naar de juiste bezigheid verhuizen achter ons en betreden we de fase waarin we betaald krijgen voor het feit dat we vrijuit evolueren en onze unieke waarheid aan anderen aanbieden.' Ik keek Sánchez aan; hij luisterde aandachtig en leek te stralen. `Ja,' zei hij tegen Dobson. `Dat zie ik duidelijk voor me. Als iedereen meedoet, geven en ontvangen we voortdurend en die interactie met anderen, die uitwisseling van informatie, wordt ieders nieuwe baan, onze nieuwe economische oriëntatie. We worden betaald door mensen die zich door ons geraakt weten. In die situatie kunnen alle materiële levensbehoeften geautomatiseerd worden, want we zouden het te druk hebben om die systemen te bezitten of te bedienen. We willen dan dat de materiële produktie een geautomatiseerde openbare dienst wordt. Daarin hebben we misschien aandelen, maar die situatie geeft ons de vrijheid voor een uitbreiding van wat nu al het informatietijdperk is. Maar het allerbelangrijkste op dit moment is dat we nu begrijpen waar we heen gaan. Vroeger konden we nooit het milieu redden en de hele wereld democratiseren en de armen voeden, omdat we ons niet van onze vrees voor schaarste en behoefte aan beheersing konden bevrijden en dingen aan anderen konden geven. We konden ons niet bevrijden, omdat geen levensopvatting een alternatief bood. Maar nu wel!'Hij keek Phil aan. `Maar hebben we dan geen goedkope energiebron nodig?'`Kernfusie, supergeleiding, kunstmatige intelligentie,' zei Phil. `De automatiseringstechnologie ligt waarschijnlijk binnen handbereik nu we eenmaal weten waarom we het doen.' `Dat klopt,' zei Dobson. `Het allerbelangrijkste is dat we de waarheid van deze manier van leven zien. We zijn hier niet op deze planeet om persoonlijke machtsdomeinen op te bouwen maar om te evolueren. Als we anderen voor hun inzichten gaan betalen, begint de transformatie, en naarmate grotere delen van de economie geautomatiseerd worden, verdwijnt het geld volledig. We hebben het dan niet meer nodig. Als we ons op de juiste manier door onze intuïtie laten leiden, nemen we alleen wat we nodig hebben.' `En dan begrijpen we,' kwam Phil ertussen, `dat de natuurgebieden van de aarde gekoesterd en beschermd moeten worden omdat het bronnen van zulke

ongelooflijke macht zijn.' Toen Phil dat zei, richtte iedereen zijn volledige aandacht op hem. De opkikker die hij daarvan kreeg, leek hem te verrassen. `Ik heb niet alle inzichten bestudeerd,' zei hij met een blik op mij. `Toen die bewaker me hielp ontsnappen, had ik dat deel van het Negende misschien wel weggegooid als ik niet eerst jullie tegen het lijf was gelopen. Ik wist nog dat je zei dat dat Manuscript belangrijk was. Want ik heb dan misschien niet de andere inzichten gelezen, maar ik begrijp wel hoe belangrijk het is dat de automatisering in harmonie blijft met de energiedynamica van de aarde. Ik heb altijd belang gesteld in bossen en in de milieurol die ze spelen,' vervolgde hij. `Ik weet nu dat dat al sinds mijn vroegste jeugd zo is. Het Negende Inzicht zegt: naarmate het menselijk ras spiritueel evolueert, zullen we de bevolking vrijwillig beperken tot een niveau dat de aarde kan onderhouden. We zullen allemaal vastbesloten zijn om te leven binnen de natuurlijke energiesystemen van de planeet. De landbouw wordt geautomatiseerd, behalve de teelt van planten die we persoonlijk extra energie willen geven om ze daarna op te eten. De bomen die nodig zijn voor de bouw worden in speciaal afgebakende gebieden gekweekt. Dan kan de rest van de bomen op aarde vrijuit groeien en ouder worden en eindelijk tot machtige wouden rijpen. Die wouden zullen uiteindelijk eerder regel dan uitzondering zijn, en alle menselijke wezens zullen dicht bij dit soort energiebronnen wonen. Stel je voor in wat voor energierijke wereld we dan wonen!' 'Daar moet ieders energieniveau van gaan stijgen,' zei ik. `Ja, dat klopt,' zei Sánchez afwezig, alsof hij zich al voorstelde wat die energievergroting ging betekenen.Iedereen wachtte. `Daarmee gaat het tempo van onze evolutie versnellen,' zei hij eindelijk. `Hoe makkelijker de energie door ons heen stroomt, des te geheimzinniger zal het universum reageren door mensen in ons leven te brengen die onze vragen beantwoorden: Opnieuw keek hij nadenkend. `En steeds als we onze intuïtie volgen en een geheimzinnige ontmoeting ons een stap verder brengt, stijgt ons persoonlijke trillingsniveau. Steeds hoger en hoger,' vervolgde hij half in zichzelf. `Als de geschiedenis doorgaat...' `Blijven we steeds hogere energie- en trillingsniveaus bereiken,' maakte Dobson zijn zin voor hem af.`Ja,' zei Sánchez. `Dat is het. Excuseer me even.' Hij stond op, liep een paar meter het bos in en ging in z'n eentje zitten. `Wat zegt het Negende Inzicht nog meer?' vroeg ik aan Dobson. `Dat weten we niet,' zei hij. `Daarmee eindigt het deel dat we hebben. Wil je het zien?'Ik zei dat ik dat graag wilde. Hij liep naar zijn auto en kwam met een map van manillapapier terug. Daar zaten twintig getypte bladzijden in. Ik las het manuscript

en was onder de indruk van hoe grondig Dobson en Phil de belangrijkste punten begrepen hadden. Toen ik bij de laatste bladzij kwam, begreep ik waarom ze gezegd hadden dat dit maar een deel van het inzicht was. Het eindigde abrupt midden in een redenering. In de tekst was juist de gedachte naar voren gebracht dat de transformatie van de planeet een volledig spirituele cultuur schept en de menselijke wezens tot steeds hogere trillingsniveaus brengt; voorts werd gesteld dat die stijging nog tot iets anders leidde, maar er stond niet bij tot wat.Een uur later stond Sánchez op en kwam naar me toe. Ik had tevreden naar de planten zitten kijken en sloeg hun ongelooflijke energievelden gade. Dobson en Phil stonden achter hun jeep te praten. `Volgens mij moeten we maar eens naar Iquitos,' zei hij. `En de soldaten dan?' vroeg ik.`Dat moeten we maar riskeren. Ik zag heel helder voor me dat we het redden als we nu meteen vertrekken: Ik was bereid zijn intuïtie te volgen. We gingen naar Dobson en Phil en vertelden van onze plannen. Allebei steunden ze ons idee. Dobson zei: `Wij hebben ook gepraat over wat we doen moeten. Ik denk dat we maar rechtstreeks naar de Celestijnse ruïnes gaan. Misschien kunnen we de rest van het Negende Inzicht helpen redden.' We namen afscheid en reden verder naar het noorden.`Waar denkt u aan?' vroeg ik na een tijd zwijgen.Pater Sánchez ging langzamer rijden en keek me aan. `Aan kardinaal Sebastián en aan wat jij gezegd hebt: dat hij het Manuscript niet langer bestrijden zal als iemand het hem kan helpen begrijpen.'Toen pater Sánchez dat zei, dwarrelde een dagdroom mijn geest binnen over een feitelijke confrontatie met Sebastián. Hij stond in een elegante kamer op ons neer te kijken. Op dat moment had hij de macht om het Negende Inzicht te vernietigen en we deden ons uiterste best om hem tot inzicht te brengen voordat het te laat was. Toen het beeld voorbij was, merkte ik dat Sánchez me glimlachend aankeek. `Wat zag je?' vroeg hij.`Sebastián.'`Wat gebeurde er?'`Het beeld van onze confrontatie met Sebastián was duidelijker. Hij stond op het punt het laatste inzicht te vernietigen. Wij probeerden hem dat uit het hoofd te praten.'Sánchez haalde diep adem. `Het ziet ernaar uit dat van ons afhangt wat er van de rest van het Negende Inzicht wordt.'Bij die gedachte verkrampte mijn maag. `Wat moeten we tegen hem zeggen?'`Dat weet ik niet. Maar we moeten hem overhalen om het positieve te zien. Hij moet begrijpen dat het Manuscript als geheel de waarheid van de Kerk niet ontkent

maar juist verheldert. Ik weet zeker dat de rest van het Negende Inzicht precies daarover gaat.'We reden nog een uur verder en kwamen geen verkeer tegen. In gedachten ging ik snel alle gebeurtenissen na die zich sinds mijn komst naar Peru hadden voorgedaan. Ik wist dat de inzichten van het Manuscript zich in mijn geest eindelijk tot één bewustzijn hadden versmolten. Ik stond open voor de geheimzinnige manier waarop mijn leven evolueerde, zoals onthuld door het Eerste Inzicht. Ik wist dat ook de rest van de cultuur opnieuw dat mysterie voelde, en dat we bezig waren een nieuwe kijk op de wereld te ontwikkelen, zoals gesteld door het Tweede. Het Derde en Vierde hadden me laten zien dat het universum eigenlijk een enorm energiesysteem was en dat menselijke conflicten altijd een tekort aan en een manipulatie van die energie betekenden.Het Vijfde Inzicht onthulde dat we die conflicten kunnen beëindigen door vanuit een hogere bron een energiestroom toe te laten. Dat vermogen was voor mij al bijna een gewoonte geworden. Het Zesde stelde dat we onze al heel lang herhaalde drama's kunnen verhelderen, en ook dat stond in mijn denken gegrift. Het Zevende had de evolutie van ons echte zelf in werking gesteld: door vragen te stellen, intuïtief aan te voelen wat we doen moeten, en op antwoorden te wachten. In deze magische stroom blijven was het ware geheim van het geluk. En het Achtste bood de kennis van een nieuwe verhouding tot andere mensen, waarbij je het beste in hen naar boven haalt, en dat was de sleutel om te zorgen dat het mysterie werkzaam bleef en dat de antwoorden bleven komen.Als je alle inzichten in je bewustzijn integreerde, kreeg je een versterkt gevoel van openheid en verwachting. Ik wist dat het Negende nog ontbrak, en dat onthulde de richting van onze evolutie. We hadden een deel ervan ontdekt. Maar de rest? Pater Sánchez stopte langs de weg. `Over zes kilometer zijn we bij de missiepost van kardinaal Sebastián,' zei hij. `We moeten maar eens praten.'`Prima.'`Ik weet niet wat ik mag verwachten, maar ik neem aan dat we maar één ding kunnen doen: gewoon naar binnen rijden.' `Hoe groot is het daar?'`Heel groot. Hij is al twintig jaar aan die missiepost bezig. Hij heeft deze plaats uitgekozen om de Indianen van het platteland te dienen. Hij vond dat die verwaarloosd werden. Maar tegenwoordig komen er studenten uit heel Peru. In Lima heeft hij taken binnen de organisatie van de Kerk, maar dit is zijn lievelingsproject. Hij is volledig toegewijd aan zijn missiepost.' Hij keek me recht aan. `Blijf alsjeblieft openstaan. Er kan een moment komen dat we elkaar nodig hebben.' Toen hij dat gezegd had, reed hij weer verder. Kilometers lang zagen we niets, maar toen passeerden we twee militaire jeeps die rechts van de

weg geparkeerd stonden. De inzittende soldaten keken ons bij het langsrijden aandachtig aan.`Nou,' zei pater Sánchez, `ze weten dat we er zijn.'Anderhalve kilometer verderop bereikten we de ingang van de missiepost. Een grote ijzeren poort beschermde het bestrate pad. De poort stond open, maar een jeep en vier soldaten versperden ons de weg. De soldaten gebaarden dat we moesten stoppen, en een van hen zei iets in een kortegolfradio.Sánchez glimlachte toen een soldaat op ons af kwam. `Ik ben pater Sánchez. Ik wil graag kardinaal Sebastián spreken.' De man keek eerst Sánchez en toen mij onderzoekend aan. Hij draaide zich om en liep terug naar de soldaat met de radio. Ze praatten met elkaar zonder ons uit het oog te verliezen. Na een paar minuten kwam de soldaat terug en zei dat we hem moesten volgen.De jeep bracht ons een paar honderd meter over een met bomen afgezet pad tot we het terrein van de missiepost bereikten. Er stond daar een indrukwekkende kerk van natuursteen, volgens mij groot genoeg voor wel duizend mensen. Links en rechts van de kerk stonden twee andere gebouwen, die eruitzagen als scholen. Ze waren allebei vier verdiepingen hoog.`Indrukwekkend,' zei ik.`Ja, maar waar zijn de mensen?' vroeg Sánchez. Ik zag dat de paden leeg waren.`Sebastián leidt hier een beroemde school,' zei hij. `Waarom zijn er geen leerlingen?'De soldaten brachten ons naar de ingang van de kerk en vroegen ons beleefd maar dringend uit te stappen en met hen mee naar binnen te gaan. Toen we de cementen trap opliepen, zag ik achter een aangrenzend gebouw allerlei trucks geparkeerd staan. Dertig of veertig soldaten stonden in de buurt in de houding. Eenmaal binnen werden we door het sanctuarium geleid en moesten we een kamertje in. Daar werden we grondig gefouilleerd en kregen te horen dat we moesten wachten. De soldaten gingen weg en deden de deur op slot. `Waar is Sebastiáns kantoor?' vroeg ik. `Helemaal achter in de kerk,' zei Sánchez. Plotseling ging de deur open. Daar stond Sebastian, lang en kaarsrecht. Een aantal soldaten stond links en rechts van hem. `Wat doe jij hier?' vroeg Sebastián aan Sánchez. `Ik wil met u praten,' zei Sánchez.Waarover?'Over het Negende Inzicht van het Manuscript.'`Er valt niets te praten. Dat wordt nooit gevonden.' `We weten dat u het al gevonden hebt.'Sebastiáns ogen gingen wijd open. `Ik zal niet toestaan dat dit inzicht wordt verspreid,' zei hij. `Het bevat geen waarheid.'

`Hoe weet u dat het geen waarheid bevat?' vroeg Sánchez. `U hebt misschien ongelijk. Laat mij het lezen.' Sebastiáns gelaatsuitdrukking verzachtte terwijl hij Sánchez aankeek. `Vroeger dacht je altijd dat ik in dit soort kwesties de juiste beslissing zou nemen.'`Dat weet ik,' zei Sánchez. `U was mijn mentor. Mijn inspiratie. Mijn missiepost is opgezet naar het voorbeeld van de uwe.' `Je respecteerde me totdat dit Manuscript opdook,' zei Sebastián. `Snap je niet hoeveel verdeeldheid het zaait? Ik heb geprobeerd je je eigen weg te laten vinden. Ik heb je zelfs met rust gelaten toen ik al wist dat je de inzichten onderwees. Maar ik zal niet toestaan dat dit document alles vernietigt wat de Kerk heeft opgebouwd.'Een nieuwe soldaat dook achter Sebastián op en vroeg hem te spreken. Sebastián wierp een blik op Sánchez en liep toen weer de gang in. We konden hen zien, maar niet verstaan wat ze zeiden. Sebastián schrok kennelijk van de boodschap. Toen hij zich omdraaide om weg te lopen, gebaarde hij alle soldaten om mee te gaan, op één na, die kennelijk het consigne had om bij ons te blijven. De soldaat liep de kamer in en leunde met een verontruste blik tegen de muur. Hij was een jaar of twintig.`Wat is er aan de hand?' vroeg Sánchez aan hem. De soldaat schudde alleen zijn hoofd.`Gaat het over het Manuscript? Het Negende Inzicht?'Het gezicht van de soldaat verried verbazing. `Wat weet u over het Negende Inzicht?' vroeg hij verlegen. `We zijn hier om het te redden,' zei Sánchez. `Ik wil ook dat het gered wordt,' antwoordde de soldaat. `Heb je het gelezen?' vroeg ik.`Nee,' zei hij, `maar ik heb erover gehoord. Het brengt onze godsdienst tot nieuw leven.'Plotseling klonken van buiten de kerk schoten. `Wat is er aan de hand?' vroeg Sánchez. De soldaat bleef stokstijf staan.Sánchez raakte voorzichtig zijn arm aan. `Help ons.'De jonge soldaat liep naar de deur, controleerde de gang en zei: 'Iemand heeft ingebroken in de kerk en een kopie van het Negende Inzicht gestolen. Ze moeten nog steeds ergens op het terrein zijn.' Nieuwe schoten weerklonken.`We moeten hen proberen te helpen,' zei Sánchez tegen de jongeman. Hij keek doodsbang.`We moeten doen wat onze plicht is,' zei Sánchez met nadruk. `Dit gaat om het welzijn van de hele wereld.'De soldaat knikte en zei dat we naar een ander deel van de kerk moesten, waar minder activiteit was; dan kon hij misschien een manier vinden om te helpen. Hij leidde ons de gang door en via twee trappen naar boven, tot we een bredere gang bereikten die over de hele breedte van de kerk liep. `Sebastiáns kantoor ligt recht onder ons. Twee verdiepingen lager,' zei de jongeman.

Plotseling hoorden we een stel mensen door een aangrenzende gang onze kant op rennen. Sánchez en de soldaat liepen voor me uit en doken rechts een kamer in. Ik wist dat ik die kamer niet kon bereiken, rende dus de kamer ernaast in en deed de deur dicht. Ik was in een klaslokaal. Schoolbanken, podium, kast. Ik rende naar de kast, die niet op slot bleek, en propte me tussen dozen en allerlei stoffig ruikende jasjes. Ik probeerde me zo goed mogelijk te verbergen, maar wist dat ik ontdekt zou worden als iemand in de kast keek. Ik probeerde me niet te bewegen, niet eens adem te halen. De deur naar het lokaal ging piepend open. Ik hoorde diverse mensen binnenkomen en door het lokaal lopen. Iemand leek naar de kast te komen, maar bleef toen staan en liep een andere kant op. Ze praatten hardop in het Spaans. Toen stilte. Geen beweging.Ik wachtte tien minuten voordat ik de kastdeur op een kier zette en naar buiten keek. Het lokaal was leeg. Ik liep naar de deur. Buiten was geen teken van leven. Snel liep ik naar de kamer waar Sánchez en de soldaat zich verstopt hadden. Tot mijn verrassing bleek het helemaal geen kamer maar een gang. Ik luisterde maar hoorde niets. Met een maag die zwaar was van angst leunde ik tegen een muur. Zachtjes riep ik Sánchez. Geen antwoord. Ik was alleen. Ik voelde me een beetje duizelig van angst.Ik haalde diep adem en probeerde me moed in te praten; ik moest helder blijven denken en mijn energie versterken. Minutenlang deed ik mijn uiterste best, en toen kregen de kleuren en vormen in de gang meer aanwezigheid. Ik probeerde liefde te projecteren. Eindelijk voelde ik me beter en moest toen weer aan Sebastián denken. Als die in zijn kantoor was, was Sánchez ook daarheen.De gang voor me eindigde bij een andere trap. Ik liep twee trappen af naar de begane grond. Door het raam van het trappenhuis keek ik de gang door. Niemand te zien. Ik deed de deur open en liep door, maar wist niet goed waar ik heen wilde.Toen hoorde ik uit een kamer verderop Sánchez' stem. De deur stond op een kier. Sebastiáns dreunende stem gaf antwoord. Toen ik naar de deur liep, deed een soldaat binnen die plotseling open en richtte een geweer op mijn hart. Hij dwong me om binnen tegen de muur te gaan staan. Sánchez reageerde nauwelijks op mijn aanwezigheid en legde zijn hand op zijn plexus solaris. Sebastián schudde walgend zijn hoofd. De jonge soldaat die ons geholpen had, was nergens te zien.Ik wist dat Sánchez' gebaar naar zijn maag iets betekende. Het enige dat ik kon bedenken, was dat hij energie nodig had. Terwijl hij praatte, concentreerde ik me op zijn gezicht en probeerde zijn hogere zelf te zien. Zijn energieveld werd breder.'U kunt de waarheid niet tegenhouden,' zei Sánchez. 'De mensen hebben daar recht op.'Sebastián keek Sánchez neerbuigend aan. `Deze inzichten spreken de Heilige Schrift tegen. Ze kunnen niet waar zijn.'

`Maar spreken ze de Heilige Schrift écht tegen, of laten ze juist zien wat de Heilige Schrift bedoelt?'`We wéten wat de bijbel bedoelt,' zei Sebastián. 'Dat weten we al eeuwen. Ben je je opleiding, al die jaren van studie vergeten?'`Nee,' zei Sánchez. 'Maar ik weet ook dat deze inzichten onze spiritualiteit verbreden. Ze...'`Volgens wie?' riep Sebastián. `En wie heeft dat Manuscript dan wel geschreven? Een of andere heidense Maya die op een of andere manier Aramees heeft geleerd? Wat wisten die mensen eigenlijk? Ze geloofden in magische plaatsen en geheimzinnige energie. Ze waren primitief. De ruïnes waar het Negende Inzicht is gevonden, heten de Celestijnse Tempels. De Hemelse Tempels. Wat kan die cultuur over de hemel geweten hebben? Heeft hun cultuur standgehouden?' vervolgde hij. 'Nee. Niemand weet wat er met de Maya's is gebeurd. Ze zijn gewoon spoorloos verdwenen. En jij wil dat we dat Manuscript geloven? Dat document doet het voorkomen alsof de mensen aan de touwtjes trekken, alsof wij de veranderingen in de wereld dirigeren. Dat is niet zo. God heeft de leiding. De enige vraag die de mensen zich moeten stellen is of ze de leerstellingen van de Heilige Schrift aanvaarden en daarmee hun verlossing bereiken.' `Maar denk dan eens na over het volgende,' antwoordde Sánchez. `Wat betekenen de aanvaarding van de leerstellingen en die verlossing eigenlijk? Via welk proces vinden die plaats? Laat het Manuscript soms niet precies zien hoe we spiritueler kunnen worden, nauwer verbonden met de wereld, gered - hoe dat aanvoelt? En laten het Achtste en Negende niet zien wat er gaat gebeuren als iedereen zich op deze manier gedraagt?'Sebastián schudde zijn hoofd, liep weg, draaide zich om en keek Sánchez doordringend aan. `Jij hebt het Negende Inzicht niet eens gezien.''Jawel. Een deel ervan.' `Hoe dan?'`Een deel ervan is me voor onze aankomst hier beschreven. Len ander deel heb ik een paar minuten geleden gelezen.' `Wat?! Hoe?!'Sánchez ging dichter bij de oudere priester staan. 'Kardinaal Sebastián, overal zijn mensen die willen dat het Negende Inzicht onthuld wordt. Dat geeft perspectief aan de andere inzichten. Het beschrijft onze lotsbestemming. En wat spiritueel bewustzijn precies is!' `Wij wéten al wat spiritualiteit is, pater Sánchez.' `Echt waar? Volgens mij niet. We praten er al eeuwen over, stellen het ons voor, zeggen dat we erin geloven. Maar die samenhang hebben we altijd als iets abstracts beschreven, iets waarin we intellectueel geloven. En altijd hebben we die samenhang voorgesteld als iets dat iemand moet doen om te voorkomen dat er iets slechts gebeurt in plaats van iets goeds en fantastisch te verwerven. Het Manuscript

beschrijft de inspiratie die we krijgen als we echt van anderen houden en ons leven laten evolueren.''Evolueren! Evolueren! Hoor eens wat je daar zegt! Jij hebt je altijd tegen de invloed van de evolutie verzet. Wat is er met je gebeurd?' Sánchez bedwong zich. `Ja, ik heb gevochten tegen het evolutie-idee als vervanging van God, als een manier om zonder verwijzing naar God het universum te verklaren. Maar ik ben gaan inzien dat de waarheid een samenvatting is van de wetenschappelijke en de godsdienstige wereldopvatting. De waarheid is dat de evolutie de manier is waarop God geschapen heeft en nog steeds schept.'`Maar er bestaat geen evolutie,' protesteerde Sebastián. `God heeft deze wereld geschapen, en daarmee basta.'Sánchez keek me aan, maar ik kon hem geen ideeën bieden. 'Kardinaal Sebastián,' vervolgde hij, 'het Manuscript beschrijft het verloop van achtereenvolgende generaties als de evolutie van het begrip, de evolutie naar een hogere spiritualiteit en een hoger trillingsniveau. Elke generatie neemt meer energie in zich op en verzamelt meer waarheid en geeft die toestand dan aan de volgende generatie door, die het opnieuw uitbreidt.'`Kletskoek,' zei Sebastián. `Er is maar één manier om spiritueler te worden, namelijk door de voorbeelden uit de Heilige Schrift te volgen.''Precies!' zei Sánchez. `Maar wat zijn die voorbeelden eigenlijk? Is het verhaal van de Heilige Schrift niet een verhaal van mensen die Gods energie en wil in zich leren opnemen? Is dat niet waartoe de vroege profeten in het Oude Testament de mensen aanspoorden? En heeft die ontvankelijkheid voor Gods energie niet zijn hoogtepunt gevonden in het leven van een timmermanszoon, en wel zodanig dat we zeggen dat God zelf op aarde is neergedaald? Is het verhaal van het Nieuwe Testament,' vervolgde hij, `niet het verhaal van een groep mensen die zodanig overliepen van energie dat ze veranderden? Heeft niet Jezus zelf gezegd dat ook wij kunnen wat hij deed, en zelfs meer? We hebben die gedachte tot dusver nooit echt serieus genomen. Pas nu gaan we begrijpen waar Jezus het over had, waarheen hij ons leidde.Het Manuscript legt uit wat hij bedoelde! Hoe dat moet!'Rood van woede wendde Sebastián zijn blik af. Het gesprek stokte, en toen rende een hoge officier de kamer in, die tegen Sebastián zei dat de indringers gezien waren.`Kijk,' zei de officier, en wees uit het raam. 'Daar zijn ze!'Drie- of vierhonderd meter verderop zagen we twee mensen over een veld naar het bos rennen. Een stel soldaten aan de rand van het open stuk leken op het punt te staan om te schieten. De officier draaide zijn rug naar het raam, stak zijn radio omhoog en keek Sebastián aan. `Als ze het bos bereiken,' zei hij, 'zijn ze moeilijk te vinden. Heb ik toestemming om het vuur te openen?' Toen ik die twee zag rennen,

herkende ik ze plotseling. `Het zijn Wil en Julia!' riep ik.Sánchez kwam nog dichter bij Sebastián staan. 'In Godsnaam, u mag hierom geen mensen vermoorden!' De officier hield aan. `Kardinaal Sebastián, als u het Manuscript niet verspreid wilt hebben, moet ik nu het bevel geven: Ik bleef doodstil staan.`Kardinaal, vertrouw me,' zei Sánchez. 'Het Manuscript ondermijnt niet wat u hebt opgebouwd, waarvoor u gevochten hebt. U mag deze mensen niet doden.'Sebastián schudde zijn hoofd. `Jou vertrouwen...?' Hij ging aan zijn bureau zitten en keek de officier aan. 'We schieten niemand dood. Zeg de soldaten dat ze hen levend gevangen moeten nemen.' De officier knikte en liep de kamer uit. Sánchez zei: 'Dank u. U hebt de juiste beslissing genomen.'`Om ze niet te doden, inderdaad,' zei Sebastián,' maar ik verander niet van mening. Dit Manuscript is een vloek. Het ondermijnt de basis van ons spirituele gezag. Het verleidt mensen tot de gedachte dat ze hun eigen spirituele lotsbestemming beheersen. Het ondermijnt de discipline die nodig is om iedereen op deze aarde de Kerk in te leiden, en als de vervoering toeslaat, gaan mensen gebrek lijden.' Hij keek Sánchez met een harde blik aan. 'Op dit moment arriveren duizenden soldaten. Het maakt niet uit wat jij of iemand anders doet. Het Negende Inzicht zal Peru nooit verlaten. En nou m'n missiepost uit.'

Toen we in volle vaart wegreden, hoorden we in de verte tientallen trucks aan komen rijden.`Waarom liet hij ons gaan?' vroeg ik.`Hij zal wel denken dat het niets uitmaakt,' antwoordde Sánchez, omdat we toch niets kunnen uitrichten. Ik weet echt niet wat ik denken moet.' Zijn blik kruiste de mijne. `Want we hebben hem niet overtuigd.' Ook ik was in verwarring. Wat betekende dit allemaal? Misschien waren we hier wel helemaal niet om Sebastián te overtuigen, misschien alleen maar om tijd te winnen.Ik wierp weer een blik op Sánchez. Hij concentreerde zich op de weg en speurde de berm af op zoek naar tekenen van Julia en Wil. We hadden besloten af te slaan in de richting waarin ze waren weggerend, maar tot dusver hadden we niets gezien. Onder het rijden dwaalden mijn gedachten af naar de Celestijnse ruïnes. Ik stelde me voor hoe die vindplaats eruitzag: de gelaagde opgravingen, de tenten' van de archeologen, de hoog oprijzende piramidebouwsels op de achtergrond. `Het lijkt wel of ze niet meer in het bos zijn,' zei Sánchez. `Ze hadden vast een auto. We moeten beslissen wat we gaan doen.' `Volgens mij moeten we naar de ruïnes,' zei ik. Hij keek me aan. `Waarom ook niet. We kunnen nergens anders heen.' Sánchez sloeg af naar het westen.

`Wat weet u van die ruïnes?'`Zoals Julia al zei, zijn ze door twee culturen gebouwd. De eerste, die van de Maya's, bezat hier een bloeiende beschaving, hoewel hun meeste tempels verder naar het noorden, in Yucatan, liggen. Geheimzinnig genoeg zijn alle tekenen van hun beschaving rond 600 voor Christus zonder duidelijke reden verdwenen. Daarna ontwikkelden de Inka's op dezelfde plek een nieuwe beschaving.' `Wat denkt u dat er met de Maya's is gebeurd?' Sánchez keek me aan. `Dat weet ik niet.' We reden een paar minuten zwijgend verder, maar toen herinnerde ik me plotseling dat pater Sánchez tegen Sebastián zei dat hij nog een stuk van het Negende Inzicht had gelezen.`Hoe komt het dat u nog een deel van het Negende hebt gezien?' vroeg ik.`De jonge soldaat die ons hielp, wist waar nog een ander stuk verstopt was. Toen jij en ik elkaar kwijtraakten, nam hij me mee naar een andere kamer en liet het me zien. Het voegt maar een paar ideeën toe aan wat Phil en Dobson ons verteld hebben, maar het reikte me de thema's aan die ik in het gesprek met Sebastián heb gebruikt.'`Wat staat er precies?'`Dat het Manuscript vele godsdiensten verklaart. En hun belofte helpt vervullen. Iedere godsdienst, staat er, betreft de manier waarop de mensheid een verhouding leert aangaan met een hogere bron. En alle godsdiensten hebben het over de waarneming van een God in ons, een waarneming die ons vervult en groter maakt dan we waren. Godsdiensten verloederen als leiders worden aangesteld met de taak om Gods wil uit te leggen aan de mensen, in plaats van hun te leren hoe ze die leiding in zichzelf kunnen vinden. Volgens het Manuscript zou op zeker moment in de geschiedenis één iemand nauwkeurig begrijpen hoe hij zich met Gods energiebron en leiding in verbinding kon stellen, en dus een blijvend voorbeeld worden van het feit dat die verbinding mogelijk is.' Sánchez keek me aan. `En is dat niet precies wat Jezus deed? Verhoogde hij niet zijn energie- en trillingsniveau tot hij licht genoeg was om...' Sánchez maakte zijn zin niet af en leek diep in gedachten verzonken.`Waar denkt u aan?' vroeg ik.Sánchez keek verbijsterd. `Ik weet het niet. Daar eindigde de kopie van de soldaat. Er stond dat die persoon een pad zou banen en dat de hele mensheid dat pad uiteindelijk zal volgen. Er stond niet waarheen dat pad leidt.'Een kwartier reden we zwijgend verder. Ik probeerde een aanwijzing te krijgen voor wat er ging gebeuren, maar kreeg geen enkel beeld. Kennelijk probeerde ik het te verwoed. `Daar zijn de ruïnes,' zei Sánchez.Tussen de bomen aan de linkerkant van de weg voor ons uit onderscheidde ik drie grote, piramidevormige constructies. Toen we parkeerden en erheen liepen, zag ik dat de piramides van natuursteen waren en allemaal op ongeveer honderd meter

van elkaar stonden. Het terrein ertussen was met gladdere stenen geplaveid. Aan de voet van de piramides waren verschillende opgravingen gedaan. `Kijk daar!' zei Sánchez, naar de verste piramide wijzend.Voor het bouwwerk zat een eenzame gestalte. Toen we die kant op liepen, voelde ik mijn energieniveau stijgen. Toen we het midden van het geplaveide gedeelte bereikten, voelde ik me onwaarschijnlijk energiek. Ik keek naar Sánchez, die een wenkbrauw optrok. Toen we in de buurt kwamen, herkende ik de vrouw die bij de piramide zat. Het was Julia. Ze zat in kleermakerszit met allerlei papieren op schoot. 'Julia!' riep Sánchez.Julia draaide zich om en stond op. Haar gezicht leek licht uit te stralen. 'Waar is Wil'?' vroeg ik.Julia wees naar rechts. Zo'n honderd meter verderop zat Wil. In de steeds zwakkere schemering leek hij te gloeien. 'Wat is hij aan het doen?' vroeg ik.'Het Negende,' antwoordde Julia, die ons de papieren toestak. Sánchez vertelde haar dat we een deel van het inzicht gezien hadden, namelijk de voorspelling van een door bewuste evolutie veranderde mensenwereld. 'Maar waar leidt die evolutie heen?' vroeg hij.Julia antwoordde niet. Ze hield alleen de papieren in haar hand, alsof ze verwachtte dat wij haar gedachten konden lezen. 'Nou?' vroeg ik.Sánchez stak zijn hand uit en raakte mijn onderarm aan. Zijn blik hielp me herinneren dat ik open moest blijven staan en wachten. 'Het Negende onthult onze uiteindelijke lotsbestemming,' zei Julia, 'en maakt die glashelder. Het herhaalt dat de mens het hoogtepunt van de hele evolutie is. Het vertelt dat de materie in een zwakke vorm begonnen is en toen steeds complexer werd en eerst element na element, toen soort na soort naar steeds hogere vibratieniveaus evolueerde. Toen de eerste mensen verschenen, zetten ze die evolutie onbewust voort door anderen te veroveren, energie te winnen en een klein stapje voorwaarts te doen, om dan zelf door iemand anders veroverd te worden en weer energie te verliezen. Die lichamelijke strijd duurde tot we de democratie uitvonden. Dat systeem maakte geen einde aan die strijd, maar verplaatste die van het lichamelijke naar het geestelijke niveau. Dat hele proces,' vervolgde Julia, 'maken we ons nu bewust. We beseffen dat de hele menselijke geschiedenis ons op deze bewuste evolutie heeft voorbereid. Nu kunnen we onze energie bewust vergroten en het toeval bewust ervaren. Daarmee zet de evolutie zich versneld voort en wordt ons energieniveau nog hoger.'Ze aarzelde even, keek elk van ons aan en herhaalde toen wat ze had gezegd. 'Onze lotsbestemming is dat we ons energieniveau blijven verhogen. En naarmate ons energieniveau stijgt, stijgt ook het trillingsniveau van de atomen in ons lichaam.' Ze aarzelde opnieuw. 'Wat betekent dat?' vroeg ik.

'Dat betekent,' zei Julia, 'dat we lichter, zuiverder spiritueel worden.'Ik keek Sánchez aan. Hij concentreerde zich op Julia.'Het Negende Inzicht,' vervolgde Julia, 'zegt dat er bij die voortdurende stijging van het trillingsniveau iets verbazingwekkends gaat gebeuren. Hele groepen mensen die een bepaald niveau bereiken, worden plotseling onzichtbaar voor de mensen die nog steeds op een lager niveau trillen. Voor de mensen op dat lagere niveau lijken de anderen gewoon verdwenen, maar de groep zelf heeft het gevoel dat ze er nog steeds is-alleen voelen ze zich lichter.' Terwijl Julia praatte, zag ik haar gezicht en lichaam een beetje veranderen. Haar lichaam kreeg de eigenschappen van haar energieveld. Haar gelaatstrekken waren nog steeds duidelijk te onderscheiden, maar ik keek niet langer naar spieren en huid. Ze leek uit zuiver licht te bestaan en van binnenuit te gloeien. Ik keek Sánchez aan. Hij zag er precies zo uit. Tot mijn verbazing gold dat ook voor al het andere: de piramiden, de stenen waarop we stonden, het omringende woud, mijn handen. De schoonheid die ik aanschouwde, overtrof alles wat ik ooit gezien had, zelfs die keer op de bergtop.'Als de mensen hun trillingsniveau zodanig laten stijgen dat anderen hen niet meer kunnen zien,' vervolgde Julia, 'is dat het teken dat we de barrière overschrijden tussen dit leven en de andere wereld waaruit we afkomstig zijn en waar we na de dood heen gaan. Die bewuste oversteek is het pad dat Christus ons getoond heeft. Hij stelde zich voor de energie open tot hij zo licht was dat hij over water kon lopen. Hij oversteeg de dood al hier op aarde en was de eerste die de oversteek maakte en de materiële wereld uitbreidde tot in de spirituele. Hij bewees met zijn leven hoe dat moet, en als we ons in verbinding stellen met diezelfde bron, kunnen we stap voor stap dezelfde weg gaan. Op zeker moment is ieders trillingsniveau zo hoog dat we in onze eigen vorm de hemel in kunnen lopen.'Ik merkte dat Wil langzaam naar ons toe kwam. Zijn bewegingen leken ongewoon gracieus, alsof hij gleed. 'Het Inzicht zegt,' vervolgde Julia, 'dat de meeste mensen dit trillingsniveau tijdens het derde millennium bereiken, en wel in groepen die bestaan uit mensen met wie zij het sterkst verbonden zijn. Maar sommige historische culturen hebben die trilling al eerder bereikt. Volgens het Negende Inzicht hebben de Maya's samen de oversteek gemaakt.'Julia zweeg plotseling. Achter ons hoorden we gedempte stemmen in het Spaans. Tientallen soldaten liepen de ruïnes in en kwamen op ons af. Tot mijn verbazing was ik niet bang. De soldaten bleven ongeveer in onze richting lopen, maar kwamen vreemd genoeg niet recht op ons af.`Ze kunnen ons niet zien!' zei Sánchez. `Ons trillingsniveau is te hoog!' Ik keek weer naar de soldaten. Hij had gelijk. Ze liepen nu zo'n negen à tien meter links van

ons, maar negeerden ons volledig.Plotseling hoorden we bij de piramide aan onze linkerhand hard geschreeuw in het Spaans. De soldaten die het dichtst bij ons in de buurt waren, bleven staan en renden die kant op.Ik rekte mijn hals om te zien wat er gaande was. Een tweede groep soldaten kwam het bos uit. Ze hielden de armen van twee andere mannen vast. Dobson en Phil. Bij de aanblik van hun gevangenschap kreeg ik een schok en voelde mijn energieniveau razendsnel dalen. Ik keek naar Sánchez en Julia. Allebei staarden ze aandachtig naar de soldaten en leken even bezorgd als ik.`Wacht!' leek Wil vanaf de andere kant te roepen. `Verlies je energie niet!' Ik hoorde die woorden niet alleen, maar voelde ze ook. Ze klonken een beetje vervormd.We draaiden ons om en zagen Wil snel op ons af komen. Hij leek nog iets anders te zeggen, maar ditmaal konden we er geen touw aan vastknopen. Ik merkte dat ik moeite kreeg met kijken. Zijn beeld werd wazig, vervormd. En onder mijn verbaasde blikken verdween hij langzamerhand helemaal.Julia draaide zich om en keek Sánchez en mij aan. Haar energieniveau leek lager, maar ze was allerminst uit het veld geslagen. De gebeurtenissen van daarnet leken iets duidelijk te hebben gemaakt. `We hebben ons trillingsniveau niet kunnen vasthouden,' zei ze. `Als je bang bent, schiet dat omlaag.' Ze keek naar de plek waar Wil uit het zicht was verdwenen. `Volgens het Negende Inzicht kunnen sommige mensen soms de oversteek maken, maar de algemene extase vindt pas plaats als we de vrees hebben uitgebannen en in elke situatie voldoende trillingsniveau kunnen handhaven.'Julia werd steeds opgewondener. `Snap je wat ik bedoel? Op dit moment kunnen we dat nog niet, maar het Negende Inzicht is bedoeld om dat zelfvertrouwen tot stand te helpen brengen. Het Negende Inzicht is het inzicht van waar we heen gaan. Alle andere inzichten geven een beeld van de wereld als een plaats van een ongelooflijke schoonheid en energie, en van onszelf als mensen die hun band met die schoonheid versterken en haar op die manier kunnen zien. Hoe meer schoon-heid we zien, des te meer we evolueren. Hoe meer we evolueren, des te hoger wordt ons trillingsniveau. Het Negende Inzicht laat zien dat onze versterkte waarneming en ons verhoogde trillingsniveau uiteindelijk een hemel openen die nu al voor ons ligt maar die we nog niet kunnen zien. Elke keer dat we aan ons pad twijfelen of het zicht op het proces verliezen, moeten we eraan denken waarheen we evolueren en waar het levensproces over gaat. We zijn hier om de hemel op aarde te bereiken. En nu weten we hoe dat mogelijk is... hoe dat werkelijkheid zal worden.'Even zweeg ze. `Volgens het Negende Inzicht bestaat er ook een Tiende. Dat onthult volgens mij...'

Voordat ze haar zin kon afmaken, vernielde een salvo uit een machinegeweer de stenen aan onze voeten. Allemaal lieten we ons met opgestoken handen op de grond vallen. Niemand zei iets toen de soldaten bij ons kwamen, de papieren in beslag namen en elk van ons een andere kant op leidden.

De eerste weken van mijn gevangenschap was ik aan één stuk door doodsbang. De ene officier na de andere ondervroeg me dreigend over het Manuscript, en mijn energieniveau daalde drastisch. Ik speelde de domme toerist en bepleitte mijn onschuld. Het was immers waar dat ik geen idee had wie van de andere priesters kopieën bezat of in welke mate het document algemeen aanvaarding vond. Na verloop van tijd leken de soldaten genoeg van me te krijgen en stelden me onder de hoede van een groep burgerambtenaren, die een andere aanpak hadden.Ze probeerden me ervan te overtuigen dat mijn reis naar Peru van begin af aan waanzin was geweest, omdat het Manuscript volgens hen nooit echt bestaan had. Ze redeneerden dat de inzichten in feite waren bedacht door een kliek priesters die opstandigheid wilden aanwakkeren. Daarvan was ik de dupe geworden, zeiden die ambtenaren, en ik liet ze maar praten.Na een tijdje werden de gesprekken bijna hartelijk. Iedereen begon me te behandelen als een onschuldig slachtoffer van een complot, als een onnozele Yankee die te veel avonturenverhalen had gelezen en verdwaald was in een vreemd land.En omdat mijn energieniveau zo laag was, had die hersenspoeling misschien zelfs wel gewerkt als er niet iets anders was gebeurd. Van de militaire basis waar ik werd vastgehouden, werd ik plotseling naar een regeringskampement bij het vliegveld van Lima gebracht - en daar zat ook pater Carl. Dat toeval gaf me weer wat verloren zelfvertrouwen terug.Ik liep op het open binnenplein toen ik hem voor het eerst zag. Hij zat op een bank te lezen. Ik bedwong mijn jubelende vreugde en liep achteloos naar hem toe in de hoop geen aandacht te trekken van de ambtenaren binnen. Toen ik ging zitten, keek hij op en grijnsde. `Ik had je al verwacht,' zei hij.`Echt waar?'Hij legde zijn boek neer, en ik zag de vreugde in zijn blik.`Toen pater Costous en ik in Lima kwamen,' legde hij uit, `werden we direct gescheiden vastgezet, en ze hebben me hier al die tijd bewaakt. Ik begreep niet waarom, want er is niets gebeurd. Toen begon ik herhaaldelijk beelden van jou te krijgen.' Hij keek me veelbetekenend aan. `Ik nam dus aan dat ik je wel zou zien verschijnen.' `Ik ben blij dat u hier bent,' zei ik. `Heeft iemand u verteld wat er bij de Celestijnse ruïnes gebeurd is?'

`Ja,' antwoordde pater Carl. 'Ik heb eventjes met pater Sánchez gepraat. Hij is hier een dag vastgehouden en toen weggebracht.' `Hoe gaat het met hem? Wist hij hoe het de anderen is vergaan? En hemzelf? Naar welke gevangenis is hij gebracht?'`Hij had geen informatie over de anderen, en ik weet niet waar pater Sánchez zit. De strategie van de regering is een methodische speurtocht naar en vernietiging van alle kopieën van het Manuscript. Daarna zullen ze de kwestie als één grote mystificatie voorstellen. We worden allemaal grondig in diskrediet gebracht, neem ik aan, maar wie weet wat ze uiteindelijk met ons gaan doen.' `En de kopieën van Dobson?' vroeg ik. `Het Eerste en Tweede Inzicht, die hij had thuisgelaten?'`Die hebben ze al,' antwoordde pater Carl. `Pater Sánchez vertelde dat agenten van de overheid ontdekten waar ze verstopt waren. Ze zijn gestolen. Kennelijk stikte het overal van de Peruaanse agenten. Van begin af aan wisten ze wat Dobson kwam doen en wat je vriendin Charlene ontdekt had.'`En denkt u dat er geen kopieën meer zijn als de regering klaar is?' `Volgens mij is het een wonder als er eentje overleeft.'Ik wendde mijn blik af en voelde mijn herwonnen energie inzakken. `Je weet wat dat betekent, hè?' vroeg pater Carl. Ik keek hem aan maar zei niets.`Dat betekent,' vervolgde hij, `dat we allemaal precies moeten onthouden wat er in het Manuscript stond. Jij en Sánchez hebben kardinaal Sebastián niet kunnen overreden om het Manuscript vrij te geven, maar jullie hebben wel genoeg tijd gewonnen om het Negende Inzicht te begrijpen. Dat moet nu worden verspreid. Je zult je met die verspreiding moeten bezighouden.' Bij die uitspraak voelde ik me onder druk gezet en in mijn binnenste kwam mijn afstandelijkheidsdrama op gang. Ik ging tegen de rugleuning van de bank zitten en keek de andere kant op - wat pater Carl aan het lachen maakte. Op datzelfde moment merkten we allebei dat een paar ambassadefunctionarissen ons door een kantoorraam gadesloegen.`Luister,' zei pater Carl snel. `Van nu af aan moeten de mensen hun inzichten met anderen gaan delen. Iedereen die de boodschap hoort en beseft dat de inzichten echt zijn, moet de boodschap doorgeven aan mensen die er klaar voor zijn. De mensen moeten zich gaan openstellen voor aansluiting op de energie. Ze moeten erover praten en ze moeten het verwachten; anders kan het hele menselijk ras gewoon weer net gaan doen alsof het belangrijkste in het leven de macht over anderen en de uitbuiting van de planeet is. Als dat gebeurt, overleven we het niet. Ieder van ons moet doen wat hij kan om de boodschap te verspreiden.'Ik zag de twee functionarissen het gebouw uit lopen en op ons af komen.`Nog één ding,' zei pater Carl zachtjes. `Wat?' vroeg ik.`Pater Sánchez vertelde dat Julia het over een Tiende Inzicht heeft gehad. Dat is

nog niet gevonden, en niemand weet waar het kan zijn.' De functionarissen waren al bijna bij ons. `Ik kreeg het beeld,' vervolgde pater Carl, `dat ze je gingen vrijlaten. Waarschijnlijk ben jij de enige die ze zoeken.'De mannen onderbraken plotseling ons gesprek en leidden me naar het gebouw. Pater Carl glimlachte en zwaaide en zei nog iets waaraan ik maar half aandacht besteedde. Zodra pater Carl het Tiende Inzicht had genoemd, werd ik overweldigd door een beeld van Charlene. Waarom moest ik aan haar denken? Hoe hield ze verband met het Tiende Inzicht?De twee mannen stonden erop dat ik de paar dingen die ik nog had, inpakte. Ze brachten me naar de ingang van de ambassade en zetten me in een officiële auto. Van daaruit werd ik rechtstreeks naar het vliegveld en de vertrekhal gebracht, waar een van hen me met een licht glimlachje van achter dikke brilleglazen aankeek.Zijn glimlach vervaagde toen hij me een paspoort en een ticket voor een vlucht naar de Verenigde Staten gaf... en me toen met een zwaar Peruaans accent aanraadde om nooit, nooit meer terug te komen.

JAMES REDFIELD

HET TIENDE INZICHT

DE VISIE VASTHOUDEN;

VERDERE VERKENNINGEN VAN DE

CELESTIJNSE BELOFTE

1996 - De Boekerij - Amsterdamoorspronkelijke titel: The Tenth Insight

Vertaling: Kaja Van Griekenomslagontwerp: ADM International/Pieter van Delft omslagfoto: Kinuko Y. CraftISBN 90-225-2080-3

1996 by James Redfield1996 voor de Nederlandse vertaling: De Boekerij bv, Amsterdam

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Voor mijn vrouw, mijn inspiratiebronSalle Merrill Redfield

... Ik keek en zie, er stond een deur open in de hemel en heteerste wat ik hoorde, was een geluid dat klonk als een trompet

die zei: `Kom hier, naar boven, dan zal ik je dingen laten zien diehierna gebeuren moeten.' En onmiddellijk werd de geest over mijvaardig en zie, in de hemel was een troon klaargezet... eromheen

een regenboog met het voorkomen van een smaragd. Om detroon heen stonden vierentwintig zetels, waarop ik vierentwintig

wijzen zag zitten, gekleed in witte gewaden... En ik zag eennieuwe Hemel en een nieuwe Aarde, want de oude Hemel en de

oude Aarde waren verdwenen.

OPENBARINGEN

Dankbetuigingen

Mijn welgemeende dank gaat uit naar iedereen die aan dit boek heeft meegewerkt, met name naar Joann Davis van Warner Books voor haar niet aflatende aanwijzingen en naar Albert Gaulden voor zijn wijze raad. En zeker ook naar mijn

vrienden in de Blue Ridge Mountains, die het vuur van een veilig thuis brandende houden.

Opmerking van de auteur

Evenals De Celestijnse Belofte is dit vervolg een avonturenroman, een poging om de doorlopende transformatie die zich in onze tijd afspeelt te illustreren. Met beide boeken hoop ik iets over te brengen wat ik een gemeenschappelijk beeld zou willen noemen, een doorleefde weergave van de nieuwe opvattingen, gevoelens en verschijnselen die het leven beginnen te bepalen nu we het derde millennium naderen. Het is, naar mijn mening, een grote vergissing om te denken dat de menselijke spiritualiteit op een of andere manier al vaststaat of begrepen is. De geschiedenis heeft wel duidelijk gemaakt dat de menselijke kennis en beschaving voortdurend in ontwikkeling zijn. Alleen persoonlijke opvattingen staan vast en zijn dogmatisch. De waarheid is veel dynamischer en de grootste vreugde in het leven ligt in het loslaten, ligt in het ontdekken van onze eigen specifieke waarheid, de waarheid die we zelf te melden hebben. Daarna vinden we vreugde in de synchrone wijze waarop die waarheid zich ontwikkelt en steeds duidelijker vorm aanneemt, precies op een moment dat ze het leven van iemand anders kan beïnvloeden.We zijn samen op weg; elke generatie bouwt voort op wat de voorgaande generatie bereikt heeft. We hebben een eindbestemming die we ons maar vaag kunnen herinneren. We zijn allemaal bezig met ontwaken, we stellen ons open voor wie we werkelijk zijn, voor wat we hier kwamen doen. Dat is niet zelden een zware opgave. Toch ben ik er sterk van overtuigd dat we, wanneer we weten dat we een bestemming hebben en dat er wonderen mogelijk zijn, elke uitdaging en elke intermenselijke irritatie te boven kunnen komen. Het gaat erom dat we altijd het beste integreren van de tradities die we op ons pad vinden, en ons ervan bewust blijvenn dat het ven ontwikkelingsproces is.Ik wil de formidabele problemen waar de mensheid zich nog steeds voor geplaatst ziet niet kleiner maken dan ze zijn. Ik wil alleen aangeven dat ieder van ons op zijn of haar eigen wijze bij de oplossing ervan betrokken is. Wanneer we ons daarvan bewust blijven en erkennen dat het leven een mysterie is, zullen we ontdekken dat onze plaats in het leven perfect is, dat we ons precies in de juiste positie bevinden om iets te doen wat werkelijk zoden aan de dijk zet.

JR

Voorjaar 1996

Inhoud

Je een beeld vormen van het pad

De levensweg overzien

De angst overwinnen

Herinnering

Je voor de kennis openstellen

De geschiedenis van een ontwaken

Een innerlijke Hel

Vergeving

Je de toekomst herinneren

De Visie vasthouden

Je een beeld vormen van het pad

Ik liep naar de rand van de granietachtige rotspunt en keek in noordelijke richting uit over het landschap daarbeneden. Voor mijn ogen strekte zich een grote en adembenemend mooie vallei van het Appalachengebergte uit, misschien tien of twaalf kilometer lang en acht kilometer breed. Door de vallei liep een kronkelende rivier die zich door grote open grasvlaktes en dichte kleurrijke bossen slingerde eeuwenoude bossen, met bomen die tientallen meters de lucht in staken, Ik wierp een blik op de ruw geschetste kaart die ik in mijn hand had. De vallei kwam helemaal overeen met de tekening: de steile bergkam waarop ik stond, de weg die naar beneden leidde, de weergave van het landschap en de rivier, de golvende heuvels daarachter.

Dit moest de plek zijn die Charlene getekend had op het briefje dat in haar kantoor gevonden was. Waarom deed ze dat? En waarom was ze plotseling verdwenen? Er was nu een maand voorbij sinds Charlene voor het laatst contact had gehad met haar partners van het onderzoeksbureau waar ze werkte. Tegen de tijd dat Frank Sims, haar collega, bedacht had dat hij mij wel eens kon bellen, was hij al duidelijk ongerust. `Ze gaat er wel vaker op eigen houtje op uit,' had hij gezegd, `maar ze is nog nooit zo lang weggebleven, zeker niet als ze al vergaderingen had gepland met trouwe klanten. Er klopt iets niet.' `Hoe kwam je op de gedachte mij te bellen?' vroeg ik. Hij beschreef daarop een deel van een brief die hij in Charlenes kantoor had gevonden. Het was een brief die ik haar maanden tevoren had geschreven, waarin ik verslag deed van mijn ervarin-gen in Peru. Er zat, zei hij, een krabbeltje bij met daarop mijn naam en telefoonnummer. `Ik bel iedereen die iets met haar te maken heeft,' voegde hij er-aan toe. `Tot nu toe schijnt niemand iets te weten. Naar die brief te oordelen hen je een vriend van haar. Ik hoopte dat je iets van haar gehoord had.'`Het spijt me,' zei ik, `ik heb haar al vier maanden niet gesproken.' Terwijl ik dat zei, kon ik me nauwelijks voorstellen dat het al zo lang geleden was. Vlak nadat ze mijn brief had ontvangen, had Charlene me opgebeld en een lang bericht op mijn antwoordapparaat achtergelaten. Ze gaf uiting aan haar enthousiasme over de Inzichten en commentaar op de snelheid waarmee de kennis erover zich leek te verspreiden. Ik had haar boodschap verscheidene malen afgeluisterd, wist ik nog, maar haar terugbellen had ik uitgesteld - ik hield mezelf voor dat ik haar later wel zou bellen, morgen wellicht, of overmorgen, als ik eraan toe was. Ik wist op dat moment dat, als ik met haar zou praten, ik gedwongen zou zijn me de details van het Manuscript te herinneren en ze uit te leggen, en ik hield mezelf voor dat ik meer tijd nodig had om na te denken, om te verwerken wat er gebeurd was.De waarheid was, natuurlijk, dat delen van de Belofte me nog steeds ontgingen. Zeker, het vermogen om me te verbinden met een spirituele kracht in mijn binnenste had ik vast kunnen houden, en dat was een grote steun voor me, nu het met Marjorie was stukgelopen. Momenteel bracht ik veel tijd alleen door. Meer dan ooit was ik me bewust van intuïtieve gedachten, dromen en de lichtende gloed van een ruimte of een landschap. Maar tegelijkertijd was het feit dat er maar sporadisch toevalligheden optraden een probleem geworden.Ik kon me bijvoorbeeld volkomen opladen met energie, me bewust worden van de meest brandende vraag die op dat moment in mijn leven speelde, en kreeg dan meestal een heldere ingeving over wat ik kon doen of waar ik heen moest om het antwoord te vinden - maar als ik daar dan naar handelde, gebeurde er maar al te vaak niets van enig belang. Er kwam geen boodschap, er gebeurde niets toevalligs.Dat gold vooral wanneer mijn intuïtie me ingaf iemand op te zoeken die ik al enigszins kende, een oude bekende of zo, of iemand met wie ik gewoonlijk

samenwerkte. Af en toe vonden zo iemand en ik dan iets nieuws waar we allebei belangstelling voor hadden. Maar even zo vaak kon het gebeuren dat mijn initiatief, hoe ik ook mijn best deed er energie in te steken, volkomen van de hand werd gewezen, of, en dat was nog erger, enthousiast werd ontvangen om daarna alleen maar mis te lopen en ten slotte te eindigen in een stortvloed van onvoorziene irritaties en emoties. Dergelijke mislukkingen hadden me niet verbitterd gemaakt, maar ik had me gerealiseerd dat ik iets miste als het erom ging op de lange termijn volgens de Inzichten te leven. In Peru zat er een enorme vaart achter mijn ontwikkeling. Ik handelde vaak spontaan en met een vertrouwen, een geloof dat uit wanhoop werd geboren. Toen ik weer thuiskwam echter, en weer te maken had met mijn gewone omgeving - vaak omringd door regelrechte sceptici - leek het of ik die intense verwachting, die vaste overtuiging dat mijn ingevingen werkelijk ergens toe zouden leiden, kwijtraakte. Het was duidelijk dat ik een vitaal onderdeel van de kennis vergeten was... of misschien nog niet ontdekt had. `Ik weet gewoon niet wat ik verder nog kan doen,' had Charlenes collega benadrukt. `Ze heeft een zus ergens in New York, geloof ik. Jij weet waarschijnlijk ook niet hoe je haar te pakken kunt krijgen, hè? Of ken je iemand anders die zou kunnen weten waar ze zit?'`Nee,' zei ik, `het spijt me. Charlene en ik zijn eigenlijk bezig een oude vriendschap nieuw leven in te blazen. Van haar familieleden herinner ik me niets en ik weet niet met wie ze momenteel bevriend is.'`Nou, ik denk dat ik dan maar aangifte ga doen, tenzij jij een beter idee hebt.'`Nee, ik denk datje daar goed aan doet. Zijn er nog andere aanwijzingen?'`Alleen een of andere tekening; het kan zijn dat daar een bepaalde plaats op aangegeven wordt. Het is moeilijk te zeggen.' Later had hij me een fax gestuurd van het briefje dat hij in Charlenes kantoor had gevonden, compleet met de ruwe schets van elkaar kruisende lijnen en nummers met vage aanwijzingen in de kantlijn. En terwijl ik in mijn studeerkamer zat en de tekening vergeleek met de wegnummers in een atlas van de zuidelijke staten, vond ik iets waarvan ik vermoedde dat het de werkelijke locatie was.Naderhand had ik in gedachten een levendig beeld van Charlene gekregen, hetzelfde beeld dat ik in Peru had gezien toen me werd verteld over het bestaan van een Tiende Inzicht. Had haar verdwijning op een of andere manier te maken met het Manuscript? Er streek een vleugje wind langs mijn gezicht en ik bekeek op-nieuw nauwkeurig het uitzicht beneden me. Ver naar links, aan de westzijde van de vallei, kon ik een rij daken onderscheiden. Dat moest het stadje zijn dat Charlene op de kaart had aangegeven. Terwijl ik het papier in mijn zak stopte, klom ik terug naar de weg en stapte in de terreinwagen.

Het stadje zelf was klein- tweeduizend mensen, volgens het bord naast het eerste en enige stoplicht. De meeste bedrijven en winkels lagen naast elkaar aan een straat

langs de oever van de rivier. Ik reed het stoplicht voorbij, kreeg een motel in het oog bij de ingang van het Nationaal Park en draaide een parkeerplaats op tegenover een café-restaurant dat ernaast lag. Er liepen een paar mensen naar binnen, onder wie een lange man met een donkere teint en gitzwart haar die een grote rugzak droeg. Hij wierp ook een vluchtige blik op mij en heel even hadden we oogcontact.Ik stapte uit, deed mijn auto op slot en besloot toen, door een ingeving, om door het restaurant te lopen alvorens me in te schrijven in het motel. Binnen waren de tafels bijna allemaal leeg - er zaten alleen een paar trekkers aan de bar, plus een paar van de mensen die vóór mij waren binnengekomen. De meesten waren zich niet van mijn blikken bewust, maar terwijl ik de cafézaal verder rondkeek, kruiste mijn blik opnieuw die van de lange man die ik zojuist had gezien; hij liep net naar het achterste deel van de zaal. Hij glimlachte zwakjes, hield mijn blik nog een moment vast en liep toen door de achteruitgang naar buiten. ik volgde hem. Hij stond vijftien meter verderop, gebogen over zijn rugzak. Hij droeg een spijkerbroek met een geruit overhemd en laarzen, en leek me ongeveer vijftig jaar oud. Achter hem wierp de late namiddagzon lange schaduwen tussen de grote bomen en op het gras. Veertig meter verderop stroomde de rivier voorbij, aan het begin van haar loop door de vallei.Hij glimlachte, niet helemaal van harte, en keek me aan. `Alweer een pelgrim?' vroeg hij.`Ik zoek een vriendin,' zei ik, `en ik had het gevoel dat je me misschien kon helpen.' Hij knikte terwijl hij me uiterst zorgvuldig van top tot teen opnam. Dichterbij komend stelde hij zich voor als David Lone Eagle en legde uit dat hij een directe afstammeling was van de Indianen die oorspronkelijk deze vallei bevolkten, alsof dat iets was wat ik beslist moest weten. Nu pas merkte ik een smal litteken op zijn gezicht op, dat van de zijkant van zijn linkerwenkbrauw helemaal naar zijn kin liep, net niet door zijn oog. `Heb je zin in een kop koffie?' vroeg hij. `Ze schenken in dat café uitstekend bronwater, maar koffie zetten kunnen ze niet.' Hij knikte naar een plek bij de rivier, waar tussen drie populieren een kleine tent stond. Er liepen tientallen mensen rond, waarvan enkelen over een pad dat via een brug naar het Nationaal Park leidde. Alles leek veilig.`Graag,' antwoordde ik, `dat lijkt me heerlijk.'Bij de tent aangekomen stak hij een kleine butagasbrander aan, vulde een ketel met water en zette die op de brander. `Hoe heet die vriendin van je?' vroeg hij ten slotte. `Charlene Billings.'Hij zweeg en keek me aan. Terwijl we elkaar aanstaarden, zag ik voor mijn geestesoog een helder beeld van hem ineen andere tijd. Hij was jonger, in leer gekleed en zat bij een groot vuur. Zijn gezicht was getooid met strepen oorlogsverf. Er zat een kring van mensen om hem heen. De meesten waren Indianen, maar er zaten ook twee blanken bij, een vrouw en een uitzonderlijk lange man. Er was een

verhitte discussie gaande. Sommigen in de groep waren vóór een oorlog; anderen wilden de zaak het liefst bijleggen. Hij interrumpeerde, maakte degenen die vrede overwogen belachelijk. Hoe konden ze zo naïef zijn, zei hij, na zoveel verraad?De blanke vrouw leek hem wel te begrijpen, maar smeekte hem haar te laten uitspreken. Een oorlog kon worden voorkomen, hield ze vol, en de vallei zou op eerlijke wijze behouden kunnen blijven, als het spirituele medicijn maar sterk genoeg was. Hij wees haar betoog volkomen van de hand en besteeg vervolgens, terwijl hij wild tegen de groep tekeerging, zijn paard en reed weg. De meeste anderen volgden hem.'Je hebt een goed instinct,' zei David, waarmee hij me met een schok terugriep uit mijn visioen. Hij bood me een plaats aan op een handgemaakte deken die hij tussen ons uitspreidde. `Ik heb van haar gehoord.'Hij keek me onderzoekend aan.'Ik maak me zorgen,' zei ik. `Niemand heeft meer iets van haar gehoord en ik wil alleen maar weten of alles goed met haar is. En ik moet met haar praten.''Over het Tiende Inzicht?' vroeg hij glimlachend. 'Hoe wist je dat?''ik gokte maar wat. Een hoop mensen dienaar deze vallei komen, doen dat niet alleen vanwege de schoonheid van het Nationaal Park. Ze zijn hier om over de Inzichten te praten. Ze denken dat het Tiende hier ergens zijn moet. Er zijn er zelfs een paar die zeggen te weten wat erin staat.'Hij draaide zich om en deed een thee-ei met koffie in het kokende water. Er was iets in zijn stem waardoor ik dacht dat hij me aan het uittesten was, dat hij probeerde erachter te komen of ik werkelijk degene was voor wie ik me uitgaf. 'Waar is Charlene?' vroeg ik.Hij wees met een vinger naar het oosten. `In het Park. Ik heb je vriendin nog nooit ontmoet, maar ik hoorde op een avond toevallig dat ze aan iemand werd voorgesteld en sindsdien heb ik haar een paar keer gezien. Een paar dagen geleden zag ik haar opnieuw; ze trok alleen de vallei in en te oordelen naar haar bepakking zou ik zeggen dat ze daar waarschijnlijk nog ergens moet zijn.'Ik keek die richting uit. Vanaf hier leek de vallei gigantisch, ze strekte zich eindeloos in de verte uit. 'Waar denk je dat ze heen ging?' vroeg ik. blij staarde me een poosje aan. `Waarschijnlijk naar het Sipseyravijn. Daar is een van de openingen te vinden.' Hij peilde mijn reactie.'De openingen?'Hij glimlachte raadselachtig. `Dat klopt, de openingen naar andere dimensies.'Ik boog me naar hem toe, terwijl mijn ervaring bij de Celestijnse ruïnes me weer in gedachten kwam. `Wie weet hier allemaal van?' `Heel weinig mensen maar. Voorlopig zijn het nog allemaal geruchten, stukjes en beetjes informatie, ingevingen. Er is nog geen mens die een manuscript heeft

gezien. De meeste mensen die hier komen omdat ze op zoek zijn naar het Tiende hebben het gevoel dat ze er op synchrone wijze toe gebracht werden. Ze proberen oprecht naar de Negen Inzichten te leven, hoewel ze zich erover beklagen dat de toevalligheden hen een stukje op weg helpen en dan gewoon ophouden.' Hij gniffelde een beetje. `Maar dat kennen we allemaal, nietwaar? Het Tiende Inzicht heeft te maken met het begrijpen van deze hele toestand - het waarnemen van geheimzinnige toevalligheden, het groeiende spirituele bewustzijn op Aarde, het verdwijnen van het Negende Inzicht - en dat alles vanuit het hogere perspectief van de andere dimensie. Zo kunnen we gaan begrijpen waarom deze transformatie plaatsvindt en er beter aan meewerken.' `Hoe weet je dat?' vroeg ik.Hij keek me met doordringende ogen aan, plotseling kwaad. `Ik weet het gewoon!'Zijn gezicht bleef nog even streng, toen kreeg hij weer een wat warmere uitdrukking. Hij reikte voorover, schonk de koffie in twee kopjes en gaf er een aan mij. `Mijn voorouders hebben duizenden jaren vlak bij deze vallei gewoond,' vervolgde hij. `Ze geloofden dat dit bos gewijd gebied was, halverwege de hogere wereld en de middenwereld hier op Aarde. De mensen van mijn volk onthielden zich een poos van eten en drinken en betraden dan pas de vallei als ze op Visionquest gingen, als ze op zoek gingen naar een visioen van hun specifieke talenten, hun medicijn, hun magische kracht, het pad dat ze in het leven moesten bewandelen. Mijn grootvader vertelde me over een medicijnman, een sjamaan, die van een verafgelegen stam kwam en ons volk leerde hoe men naar loutering moest streven, naar een staat van zuiverheid, zoals hij het noemde. De medicijnman leerde hun dat ze precies hiervandaan moesten vertrekken, alleen een mes mochten meenemen en door moesten lopen tot de dieren hun een teken gaven. Daarna moesten ze dat teken volgen, totdat ze een plek bereikten die hij de heilige opening naar de hogere wereld noemde. Als ze het verdiend hadden, als ze zich van de lagere emoties ontdaan hadden, vertelde hij, zouden ze zelfs de opening mogen binnengaan en hun voorouders rechtstreeks kunnen ontmoeten. En kwamen dan ergens waar ze zich niet alleen hun eigen visioen zouden kunnen herinneren, maar het visioen van de hele wereld. Iaen visioen kan worden opgevat als een beeld van het ideaal dat je voor ogen staat, een visie die je hebt voor jezelf en voor de wereld. Natuurlijk kwam dat door de komst van de blanken allemaal ten einde. Mijn grootvader wist zich niet te herinneren hoe je zoiets aanpakte en ik kan het evenmin. We moeten er zelf achter zien te komen, net als iedereen.' 'Je bent hier op zoek naar het Tiende, is het niet?' vroeg ik. 'Natuurlijk... natuurlijk! Maar ik houd me alleen maar met vergeving bezig, lijkt het wel; een ware bezoeking is dat voor me.'Zijn stem werd weer scherp en plotseling leek het of hij meer in zichzelf praatte dan tegen mij. `Elke keer dat ik een stap vooruit wil zetten, kan een deel van mij

maar niet over de wrok, de woede over wat er met mijn volk is gebeurd, heen komen. En het wordt er niet beter op. Hoe is het mogelijk dat ons land ons werd af-genomen, dat onze manier van leven werd platgewalst, verwoest? Hoe kon het dat dat allemaal werd toegestaan?' 'Ik wou dat het nooit gebeurd was,' zei ik. Hij keek naar de grond en gniffelde weer zachtjes. `Dat wil ik best geloven. Maar toch, ik word zo woedend als ik bedenk hoe deze vallei misbruikt werd.''Zie je dit litteken?' voegde hij er, naar zijn gezicht wijzend, aan toe. `Ik had het gevecht waarbij dit gebeurde kunnen vermijden; een stelletje Texaanse cowboys met te veel drank in hun lijf. Ik had weg kunnen lopen, ware het niet dat er zoveel woede in me brandt.''Wordt het grootste deel van deze vallei nu dan niet beschermd als Nationaal Park?' vroeg ik.Dat is maar de helft, ten noorden van de rivier. Maar de politici dreigen voortdurend het te zullen verkopen of er projectontwikkeling toe te staan.'En hoe zit het dan met de andere helft? Van wie is die?'`Dit gebied was lange tijd in handen van particulieren, maar nu probeert een bedrijf dat in het buitenland gevestigd is het op te kopen. We weten niet wie erachter zit, maar sommige eigenaren hebben enorme sommen geld aangeboden gekregen als ze willen verkopen.'Hij keek even een andere kant op en zei toen: `Mijn probleem is dat ik zou willen dat de afgelopen drie eeuwen anders waren verlopen. Het maakt me kwaad dat de Europeanen zich in dit land gevestigd hebben zonder respect voor het volk dat hier al was. Dat was misdadig. Ik wil nog steeds dat het anders was gegaan, alsof ik op een of andere manier het verleden zou kunnen veranderen. Onze levenswijze was belangrijk. We waren de waarde van herinnering aan het ontdekken. Die geweldige boodschap hadden de Europeanen van mijn volk kunnen ontvangen, als ze maar de tijd hadden genomen om te luisteren.' Terwijl hij aan het woord was, dreven mijn gedachten weer weg in een dagdroom. Twee mensen - opnieuw een Indiaan en dezelfde blanke vrouw - zaten te praten aan de oever van een riviertje. Achter hen was een dicht bos. Na een poosje stroomden er andere Indianen toe om hun gesprek te kunnen horen. `We kunnen dit goedmaken!' zei de vrouw.`Ik ben bang dat we nog niet genoeg weten,' antwoordde de Indiaan, waarbij zijn gezicht groot respect voor de vrouw uitdrukte. `De meeste andere opperhoofden zijn al vertrokken.' `Waarom niet? Denk eens aan alle gesprekken die we hebben gevoerd. Je zei zelf dat we dit goed konden maken, als we er maar voldoende in geloofden.'`Ja,' antwoordde hij. `Maar geloof, vertrouwen, is het gevoel van zekerheid dat voortkomt uit de wetenschap hoe de dingen zouden moeten zijn. De voorouders

weten dat, maar onder ons zijn er niet voldoende die die kennis bereikt hebben.' `Maar misschien kunnen we die kennis nu bereiken,' pleitte de vrouw. `We moeten het proberen!' Mijn gedachten werden onderbroken doordat ik een aantal jonge beambten van bosbeheer in het oog kreeg, die op de brug een oudere man tegemoet liepen. Hij had keurig geknipt grijs haar en droeg een net vrijetijdspak met een gesteven overhemd. Hij trok een beetje met zijn been als hij liep, leek het.`Zie je die man met die beambten?' vroeg David.`Ja,' antwoordde ik. `Wat is er met hem?'`Ik heb hem hier de afgelopen twee weken rond zien lopen. Zijn voornaam is Feyman, geloof ik. Zijn achternaam weet ik niet.' David hoog zich naar me over, hij klonk voor het eerst alsof hij me volkomen vertrouwde. `Hoor eens, er is iets heel vreemds gaande. Het ziet ernaar uit dat bosbeheer al een paar weken de mensen die het bos ingaan aan het tellen is. Dat hebben ze nooit eerder gedaan. Gisteren hoorde ik van iemand dat ze het oostelijkste deel van dit natuurgebied helemaal hebben afgesloten. Je hebt daar plaatsen die op vijftien kilometer afstand van de dichtstbij-zijnde hoofdweg liggen. Weet je wel hoe weinig mensen zich ooit zo ver weg wagen? Sommigen begonnen uit die richting ook vreemde geluiden te horen.'`Wat voor soort geluiden?'`Een of andere dissonant. De meeste mensen kunnen het niet horen.'Plotseling stond hij op en begon vlug zijn tent af te breken. `Wat doe je?' vroeg ik.`Ik kan hier niet blijven,' antwoordde hij. `Ik moet de vallei in.' Na een poosje onderbrak hij zijn werk en keek me weer aan. `Moet je horen,' zei hij. `Er is iets wat je moet weten. Die man die ik je aanwees, die Feyman, daar heb ik je vriendin een paar keer mee samen gezien.'`Wat deden ze?'`Ze praatten gewoon, maar volgens mij is er iets mis.' Hij begon weer te pakken.Ik bekeek hem een poosje in stilte. Ik had geen idee wat ik van de situatie moest denken, maar naar mijn gevoel had hij gelijk dat Charlene ergens in de vallei moest zijn. `Ik pak m'n spullen even,' zei ik. `Ik wil met je mee.'`Nee,' zei hij vlug. `Ieder mens moet de vallei helemaal alleen ondergaan. Ik kan je momenteel niet helpen. Ik moet op zoek naar mijn eigen visioen, mijn eigen idealen.' Zijn gezicht zag er gepijnigd uit.`Kun je me vertellen waar dat ravijn precies is?'`Volg de rivier maar gewoon, zo ongeveer drie kilometer. Dan kom je bij een beekje dat vanuit het noorden de rivier in stroomt. Je volgt die beek nog eens anderhalve kilometer. Dat brengt je rechtstreeks naar de ingang van het Sipseyravijn.' Ik knikte en draaide me om om weg te lopen, maar hij greep mijn arm.`Kijk,' zei hij. `Je kunt je vriendin vinden als je je energie omhoog brengt naar een

ander niveau. Er zijn in de vallei bepaalde locaties die je daarbij kunnen helpen.' `Bedoel je de openingen tussen de dimensies?' vroeg ik. `Ja, daar is het mogelijk uitzicht te krijgen op het Tiende Inzicht, maar om die plaatsen te kunnen vinden, dien je de ware aard van je ingevingen te begrijpen, en moet je ook weten hoe je die beelden kunt vasthouden. Let ook op de dieren. Dan zal je je gaan herinneren waarom je hier in de vallei bent... waarom wij allemaal hier zijn. Maar wees heel voorzichtig. Zorg dat ze niet zien dat je het bos ingaat.' Hij dacht even na. 'Er zit daar nog iemand, een vriend van me, Curtis Webber. Als je hem tegenkomt, zeg hem dan datje mij gesproken hebt en dat ik hem wel zal vinden.' Hij glimlachte flauwtjes en ging verder nut het opvouwen van zijn tent.Ik wilde hem nog vragen wat hij bedoelde niet wat hij zei over ingevingen en het observeren van de dieren, maar hij vermeed oogcontact en bleef op zijn werk geconcentreerd. `Bedankt,' zei ik.Hij wuifde licht met een hand.

Zachtjes deed ik de moteldeur dicht en sloop naar buiten, het maanlicht in. De koele lucht en de spanning bezorgden me een rilling door mijn hele lichaam. Waarom, dacht ik, doe ik dit? Er was geen bewijs dat Charlene nog steeds in deze vallei was, of dat Davids vermoedens juist waren. Toch had ik een intuïtief gevoel dat er inderdaad iets mis was. Een paar uur lang had ik overwogen de plaatselijke politie te bellen. Maar wat had ik moeten zeggen? Dat mijn vriendin verdwenen was en dat men gezien had dat ze het bos inging, geheel uit vrije wil, maar dat ze misschien wel in. moeilijkheden verkeerde; en dat alles gebaseerd op een vaag briefje dat honderden kilometers hiervandaan gevonden was?Het doorzoeken van het natuurgebied zou honderden mensen vergen en ik wist dat ze zoiets nooit op stapel zouden zetten zonder iets substantiëlers dan de aanwijzingen die ik had.Ik wachtte even en keek naar de voor driekwart volle maan, die boven de bomen uitkwam. Het was mijn bedoeling de rivier ruim ten oosten van de boswachterspost over te steken en dan via het hoofdpad verder de vallei in te gaan. Ik had erop gerekend dat de maan mijn pad zou verlichten, maar niet dat ze zo helder zou zijn. Het zicht was minstens honderd meter.Ik baande me een weg langs het café naar de plek waar David gekampeerd had. Het veldje was volkomen schoon. Hij had zelfs wat dennenaalden en bladeren verspreid om elk blijk van zijn aanwezigheid te verwijderen. Om over te kunnen steken waar ik gepland had, moest ik ongeveer veertig meter volop in het zicht van de boswachterspost lopen, die ik nu duidelijk kon zien. Door het zijraam van het gebouw zag ik twee beambten die druk met elkaar in gesprek waren. Een van de twee stond op van zijn stoel en pakte een telefoon.Voorovergebogen trok ik mijn rugzak over mijn schouders en liep naar het

zanderige slib dat de rivier omzoomde. Ten slotte ging ik het water in, waarbij ik door hopen gladgeslepen rivierstenen plaste en over rottende stukken hout moest stappen. Om me heen barstte een koor van boomkikkers en krekels los. Ik wierp weer een blik op de boswachters; die waren nog steeds in gesprek, zich niet bewust van mijn onopvallende gedrag. Op het diepste punt kwam het rustig stromende water tot mijn dijen, maar in een paar seconden was ik door de negen meter brede stroom heen en stond ik tussen een stel denneboompjes. Behoedzaam ging ik verder tot ik het voetpad ontdekte dat de vallei in liep. Het pad verdween in oostelijke richting in het duister en terwijl ik die kant op keek kwamen er nog meer twijfels in me op. Wat was dat voor geheimzinnig geluid dat David zoveel zorgen baarde? Wat zou ik hier in het donker allemaal niet tegen het lijf kunnen lopen?Ik schudde de angst van me af. Ik wist dat ik verder moest, maar bij wijze van compromis liep ik maar een kleine kilometer het bos in. Daarna ging ik een flink eind van het pad een dichtbebost stuk in om de tent op te zetten en de nacht door te brengen. Ik was blij dat ik mijn natte laarzen uit kon doen en ze kon laten drogen. Het was wijzer om bij daglicht verder te gaan.

De volgende morgen werd ik bij zonsopgang wakker en dacht na over Davids raadselachtige opmerking over het vasthouden van mijn ingevingen. Terwijl ik in mijn slaapzak lag, keek ik terug op wat ik zelf van het Zevende Inzicht begrepen had, vooral als het ging om het besef dat het beleven van synchroniciteit een bepaalde structuur volgt. Volgens dit inzicht kan ieder van ons, zodra we aan de slag gaan om wat zich in het verleden heeft afgespeeld op te helderen, bepaalde vragen onderkennen die iets zeggen over onze specifieke levenssituatie. I-let zijn vragen die te maken hebben met onze carrière, onze relaties, waar we het beste kunnen wonen, hoe we ons pad kunnen vervolgen. En dan, als we ons daarvan bewust blijven, kan ons instinct, kunnen intuïtieve gevoelens, ingevingen ons voorzien van indrukken over hoe het verder moet, wat ons te doen staat, met wie we zouden moeten praten teneinde een antwoord te vinden. Daarna zou er, uiteraard, een samenloop van omstandigheden moeten plaatsvinden die zou moeten onthullen waarom we ons ertoe aangezet voelden een dergelijke koers te varen. Dat zou ons nieuwe informatie verschaffen die op een of ander manier met onze vraag in verband stond. Door dat alles zouden we weer een stuk verder komen in het leven. Hoe kon het vasthouden van de ingeving ons daarbij helpen?Behoedzaam gleed ik uit mijn slaapzak, deed de tentflap opzij en keek naar buiten. Er viel me niets ongewoons op, dus kroop ik de frisse herfstlucht in en liep terug naar de rivier, waar ik in het koele water mijn gezicht waste. Daarna pakte ik alles in en ging weer op pad naar het oosten. Onderweg knabbelde ik op een muesli-reep en hield ik me zoveel mogelijk schuil tussen de hoge bomen langs de rivier. Na een kilometer of vier, vijf, sloeg er een duidelijk voelbare golf van angst en nervositeit

door mijn lichaam. Ineens was ik moe, dus ging ik zitten en leunde tegen een boom, in een poging me op mijn omgeving te concentreren en aan innerlijke kracht te winnen. De lucht was wolkeloos en de stralen van de ochtendzon dansten tussen de bomen en over het gras om me heen. Drie meter verderop zag ik een klein groen plantje met gele bloemetjes. Ik concentreerde me op haar schoonheid. Het werd al beschenen door het volle zonlicht maar plotseling leek het nog meer te stralen, de blaadjes kregen een nog rijkere kleur groen. Er drong een vlaag van zoete geuren tot me door, tezamen met de muffe lucht van bladeren en zwarte grond. Tegelijkertijd hoorde ik, vanuit de bomen ver naar het noorden, de roep van een aantal kraaien. Ik verbaasde me over de volheid van het geluid, maar vreemd genoeg kon ik niet precies uitmaken waar ze zaten. Terwijl ik geconcentreerd luisterde, werd ik me bewust van tientallen afzonderlijke geluiden die samen het ochtendkoor vormden: zangvogels in de bomen boven me, een hommel tussen de madeliefjes aan de oever van de rivier, water dat om stenen en gevallen takken heen gorgelde... en nog iets, nauwelijks waarneembaar, een laag, dissonerend gezoem. Wat was dat voor een geluid?Ik pakte mijn rugzak op en liep verder naar het oosten. Vanwege het gekraak van mijn voetstappen op de afgevallen bladeren moest ik stilstaan en heel ingespannen luisteren om het gezoem te kunnen horen. Maar het was er nog. Verderop eindigde het bos en kwam ik bij een grote wei, die zich bijna een kilometer voor me uitstrekte en vol stond met kleurige wilde bloemen en dichte bosjes salie van een halve meter hoog. Het briesje bewoog de toppen van de salie in golven heen en weer. Toen ik aan de rand van de wei kwam, zag ik naast een omgevallen boom een plekje waar braamstruiken groeiden. De struiken kwamen me buitengewoon schitterend voor en ik liep ernaartoe om ze van dichtbij te bekijken, terwijl ik me voorstelde dat ze vol bramen zaten. Ondertussen kreeg ik een sterk déjà vu-gevoel. De omgeving kwam me plotseling heel bekend voor, alsof ik al eens eerder in deze vallei was geweest, al eerder bramen gegeten had. Hoe kon dat? Ik ging op de stam van een omgevallen boom zitten en at langzaam de bramen op. Op dat moment kwam er in mijn achterhoofd een beeld op van een meertje met kristalhelder water en een reeks watervallen op de achtergrond. Het was een plek die me, zoals ik het voor me zag, al even bekend voorkwam. Opnieuw voelde ik me ongerust.Zonder enige waarschuwing werd ik opgeschrikt doordat er een of ander dier lawaaiig uit de braamstruik wegrende. Het rende een meter of drie in noordelijke richting en kwam toen plotseling tot stilstand. Het schepsel ging schuil tussen de hoge salie. Ik had geen idee wat het was, maar ik kon zijn spoor door de begroeiing volgen. Na een paar minuten stoof het een stukje in zuidelijke richting, bleef toen weer een poosje bewegingloos zitten en schoot een aantal meters naar het noorden, om opnieuw tot stilstand te komen. Ik gokte dat het een konijn was, hoewel zijn be-wegingen wel iets heel speciaals hadden.

Een minuut of vijf, zes hield ik de plek waar het dier voor het laatst had bewogen in de gaten, daarna liep ik langzaam die kant op. Toen ik het beestje tot op ongeveer anderhalve meter was genaderd, spoedde het zich weer weg in noordelijke richting. Op een gegeven ogenblik ving ik een glimp op van de witte staart en de achterpoten van een konijn, voordat het in de verte verdween. Ik glimlachte en volgde mijn pad verder naar het oosten, totdat ik ten slotte aan het einde van de wei in een dichtbebost stuk terechtkwam. Daar kreeg ik een beekje in het oog, misschien een meter breed, dat van links af de rivier in stroomde. Ik wist dat dit het herkenningspunt was waar David het over had gehad. Hier moest ik naar het noorden afbuigen. Helaas liep er geen paadje in die richting, en wat nog erger was: de begroeiing langs de beek bestond uit een wirwar van jonge aanwas en stekelige doornstruiken. Daar kwam ik niet doorheen. Ik zou terug moeten naar de wei die achter me lag, zodat ik eromheen kon.Ik baande me een weg terug naar het weiland en liep langs de bosrand, op zoek naar een opening tussen de dichte begroeiing. Tot mijn verrassing stuitte ik op het spoor dat het konijn in de salie had gemaakt. Ik volgde zijn pad tot ik het beekje weer in het oog kreeg. Hier week de dichte begroeiing gedeeltelijk terug, waardoor ik kans zag me naar een stuk met hogere, oudere bomen toe te werken, van waaruit ik de beek in noordelijke richting kon volgen.Voor mijn gevoel was ik ongeveer anderhalve kilometer verder toen ik in de verte aan beide zijden van het beekje een heuvelrij zag oprijzen. Terwijl ik verder liep, kreeg ik in de gaten dat die heuvels een steile ravijnwand vormden en dat verderop iets was wat eruitzag als de enige toegang.Daar aangekomen ging ik naast een grote noteboom zitten en overzag het landschap. Aan beide zijden van de beek liepen de heuvels over een lengte van dertig meter uit in steile, kalkstenen wanden van vijftien meter hoog die daarna naar buiten afbogen, de verte in. Ze vormden een geweldig komvormig ravijn dat misschien drie kilometer breed en minstens zes kilometer lang was. De eerste paar honderd meter waren licht bebost en nog steeds met salie overdekt. Ik dacht aan het gezoem en luisterde een minuut of vijf, tien aandachtig, maar het leek erop dat het opgehouden was.Ten slotte stak ik een hand in mijn rugzak, haalde er een kleine butagasbrander uit en stak die aan. Daarna vulde ik een pannetje met water uit mijn veldfles, strooide er de inhoud van een pakje gevriesdroogde groentestamppot in uit en zette de pan op het vuur. Ik keek een poosje hoe slierten stoom omhoog kringelden en in de wind verdwenen. In mijn waakdroom zag ik opnieuw het meertje en de waterval voor mijn geestesoog verschijnen, alleen leek het deze keer of ik daar was, ergens op afliep alsof ik iemand ging begroeten. Ik schudde het beeld weg. Wat was er aan de hand? Die beelden werden levendiger. Eerst David in een andere periode, nu weer die watervallen.

Een beweging in het ravijn trok mijn aandacht. Ik keek vluchtig naar de beek en toen daar voorbij, naar een alleenstaande boom honderdvijftig meter verderop die al de meeste van zijn bladeren kwijt was. Op dat moment was hij overdekt met wat wel grote kraaien leken; er vlogen er een paar omlaag naar de grond. Naar mijn gevoel waren dit dezelfde kraaien die ik al eerder gehoord had. Terwijl ik toekeek, begonnen ze plotsklaps allemaal te vliegen en cirkelden ze veelbetekenend boven de boom. Tegelijkertijd hoorde ik hun gekras weer, hoewel, net als de vorige keer, de geluidssterkte van hun gekrijs niet met de afstand overeenkwam; ze klonken veel dichterbij.Spetterend water en sissende stoom haalden mijn aandacht weer terug bij de kampeerbrander. De pan kookte over en er liep kokende stamppot in de vlam. Ik greep de pan met een handdoek vast en draaide met de andere hand het gas uit. Toen het gepruttel wat minder werd, zette ik de pan terug op de brander en keek weer naar de boom in de verte. De kraaien waren verdwenen. Haastig at ik de stamppot, ruimde op en pakte de spullen in, waarna ik het ravijn inging. Zodra ik voorbij de steile wanden was, viel het me onmiddellijk op dat de kleuren sterker waren geworden. De salie zag er verbazingwekkend goudachtig uit en ik merkte nu pas dat het gebied was bezaaid met honderden wilde bloemen - wit, geel, oranje. Vanaf de steile rotsen aan de oostkant droeg de wind de geur van wilde azalea's niet zich mee. Hoewel ik de beek, die naar het noorden liep, bleef volgen, hield ik mijn blik gericht op de hoge boom aan mijn linkerkant, waar de kraaien hadden rondgecirkeld. Toen die boom precies ten westen van me was, zag ik dat de beek plotseling breder werd. Ik baande me een weg tussen een paar wilgestruiken en kattestaarten door en realiseerde me dat ik bij een meertje was gekomen. Het voorzag niet alleen de beek die ik volgde van water, maar ook een tweede beekje dat verderop afboog naar het zuidoosten. Eerst dacht ik dat dit het meertje was dat ik in gedachten had gezien, maar er waren geen watervallen. Verderop wachtte me nog een verrassing: aan de noordkant van het meertje was de beek volkomen verdwenen, Waar kwam het water vandaan? Toen begon het me te dagen dat het meertje en de beek die ik had gevolgd, allebei gevoed werden door een enorme ondergrondse bron die op deze plek aan de oppervlakte kwam.Aan mijn linkerkant, op vijftien meter afstand, zag ik een kleine verhoging waarop drie platanen groeiden, elk niet een doorsnede van meer dan een halve meter - een perfecte plaats om een poosje na te denken. Ik liep erheen, ging op de grond zitten met mijn rug tegen de stam van een van de bomen en maakte het me gemakkelijk. Van hieruit gezien stonden de twee andere bomen ongeveer twee meter voor me. Ik kon zowel naar links kijken en de kraaienboom zien, als naar rechts om de bron in het oog te houden. De vraag was nu hoe het verder moest. Ik kon dagen ronddwalen zonder enig teken van Charlene te zien. En wat moest ik aan met die beelden?

Ik deed mijn ogen dicht en probeerde het eerdere beeld van het meertje en de watervallen weer op te roepen, maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon me de precieze details niet herinneren. Uiteindelijk gaf ik het op en keek weer naar het gras en de wilde bloemen en daarna naar de twee platanen recht voor me. Hun stammen vertoonden een geschakeerde mengeling van donkergrijze en witte bast, doortrokken met strepen bruin en vele tinten amber. Terwijl ik me op de schoonheid van het landschap concentreerde, leken die kleuren intenser en stralender te worden. Ik haalde nog eens diep adem en keek weer naar de wei en de bloemen. Vooral de kraaienboom kwam me bijzonder stralend voor. Ik pakte mijn rugzak op en liep op de boom af. Onmiddellijk schoot me het beeld van het meer en de watervallen te binnen. Deze keer probeerde ik me het hele tafereel te herinneren. Het meer dat ik zag was groot, bijna een halve hectare, en het water stroomde er aan de achterzijde binnen. Het viel vanaf een reeks steile terrassen naar beneden. Er waren twee kleinere watervallen, elk maar ongeveer vijf meter hoog, maar de laatste klaterde over een lange, tien meter hoge steile wand in het meer eronder. Weer leek het, in het beeld dat in me opkwam, alsof ik erop afliep en iemand ontmoette. Door het geluid van een auto aan mijn linkerkant moest ik mijn gedachtenstroom wel onderbreken. Ik ging op mijn knieën achter een paar bosjes zitten. Vanuit het bos aan mijn linkerkant reed een grijze jeep in zuidoostelijke richting over de wei. Ik wist dat het volgens het beleid van bosbeheer verboden was voor particuliere voertuigen, zo ver de wildernis in te gaan, dus ik verwachtte een beeldmerk van bosbeheer op de deur te zullen zien. Tot mijn verrassing was de auto ongemerkt. Toen hij recht voor me was, op vijftig meter afstand, kwam de auto tot stilstand. Door het gebladerte heen kon ik één enkele figuur onderscheiden; hij overzag het gebied met een veldkijker, dus ging ik plat op de grond liggen en verstopte me helemaal. Wie was die man'?De auto begon weer te rijden en verdween snel uit het gezicht tussen de bomen. Ik draaide me om en ging zitten, opnieuw luisterend of ik het gezoem kon horen. Nog steeds niets. Ik overwoog om terug te gaan naar de stad, een andere manier te zoeken om Charlene op te sporen. Maar diep vanbinnen wist ik dat er geen alternatief was. Ik deed mijn ogen dicht en dacht weer aan Davids aanwijzing dat ik mijn ingevingen vast moest houden. Eindelijk kon ik me het beeld van het meer en de watervallen helemaal voor de geest halen. Terwijl ik opstond en weer op de kraaienboom afliep, probeerde ik de details van het tafereel in mijn hoofd te houden.Plotseling hoorde ik alweer de schrille kreet van een vogel, deze keer van een havik. Aan mijn linkerkant, ver voorbij de boom, kon ik zijn omtrek maar nauwelijks onderscheiden; hij vloog razendsnel naar het noorden. Ik versnelde mijn pas en probeerde de vogel zo lang mogelijk in het oog te houden. Door het verschijnen van de vogel leek mijn energie toe te nemen en zelfs nadat hij aan de

horizon was verdwenen bleef ik doorlopen in de richting waarin hij was weggevlogen. Zo liep ik nog een kilometer of drie verder over een rotsachtige heuvelrij. Boven op de derde heuvel stond ik opnieuw doodstil, omdat ik weer een geluid hoorde in de verte, een geluid dat me deed denken aan stromend water. Nee, het was vallend water. Voorzichtig liep ik de helling af en door een diepe k loof, die ook al een déjà vu-gevoel opriep. Ik beklom de volgende heuvel en daar, iets voorbij de top, was het meer met de watervallen, precies zoals ik me het had voorgesteld - behalve dan dat de omgeving veel weidser en schitterender was dan ik me had voorgesteld. Het meer zelf was bijna een hectare groot en lag ingebed in een kom van enorme rotsen en kale steenbrokken; het kristalheldere water lag sprankelend blauw in het namiddaglicht. Links en rechts van het meer stond een aantal grote eikebomen, die werden omringd door een veelkleurige verzameling kleinere esdoorns, gombomen en wilgen.De kant van het meer die het verst van me aflag, was een uitbarsting van witte nevel en mist. Het schuim werd nog geaccentueerd door de broederlijke activiteit van de twee kleinere watervallen, iets hoger op de bergkam. Ik realiseerde me dat het water uit het meer nergens wegstroomde. Van hieruit ging het ondergronds en liep het geruisloos verder om weer tevoorschijn te komen als de oorsprong van de grote bron bij de kraaienboom.Terwijl ik de schoonheid van het landschap aanschouwde, nam het déjà vu-gevoel toe. De geluiden, de kleuren, het uitzicht vanaf de heuvel - het zag er allemaal buitengewoon vertrouwd uit. Op deze plek was ik ook al eens eerder geweest. Maar wanneer? Ik klom omlaag naar het meer en liep toen het hele gebied door. Ik ging naar de oever om het water te proeven, klom langs het vallende water omhoog om de nevel van elke waterval te kunnen voelen, klauterde boven op de grote rotsblokken, vanwaar ik de bomen kon aanraken. Ik wilde me volkomen in die plaats onderdompelen. Ten slotte strekte ik me uit op een van de wat vlakkere rotsen, zes meter boven het meer, en keek met gesloten ogen naar de middagzon. Ik voelde haar stralen op mijn gezicht. Op dat moment schoot er weer een vertrouwd gevoel door mijn lichaam - een zekere warmte, een respect dat ik in maanden niet gevoeld had. In feite was ik, tot op dat moment, het precieze karakter van dat gevoel vergeten. Desondanks was het heel herkenbaar. Ik deed mijn ogen open en draaide me snel om. Ik wist zeker wie ik zou ontmoeten.

De levensweg overzien

Op een rots bovenmijn hoofd, half overschaduwd door een overhangende richel, stond Wil, zijn handen op de heupen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij leek een beetje onscherp, dus knipperde ik flink met mijn ogen en concentreerde me, waarop zijn gezicht wat helderder werd. `Ik wist dat je hier zou zijn,' zei hij,

terwijl hij behendig van de rotsrand klom en naast me op de grond sprong. `Ik heb op je gewacht.'Ik keek hem met ontzag aan en hij trok me naar zich toe en omhelsde me; zijn gezicht en handen zagen er een beetje lichtgevend maar verder normaal uit.`Ik kan haast niet geloven dat je hier bent,' stamelde ik. `Wat is er gebeurd nadat je in Peru bent verdwenen? Waar hen je geweest?' Hij gebaarde dat ik tegenover hem moest gaan zitten op een richel vlakbij.`Ik zal je alles vertellen,' zei hij, `maar eerst wil ik weten hoe het met jou is. Hoe kom je hier in deze vallei terecht?' Ik vertelde hem uitgebreid over de verdwijning van Charlene, de kaart van de vallei en de ontmoeting met David. Wil wilde meer weten over wat David had gezegd, dus vertelde ik hem alles wat ik me van het gesprek kon herinneren. Hij leunde voorover. `Dus hij vertelde je dat het Tiende gaat over het begrijpen van de spirituele opleving op aarde, gezien in het licht van de andere dimensie? En dat je de ware aard van je ingevingen moet leren kennen?'`Ja,' zei ik. `Klopt dat?'Hij leek even in gedachten verzonken, en vroeg toen: `Wat heb je allemaal meegemaakt sinds je in de vallei kwam?'`Ik begon onmiddellijk beelden te zien,' zei ik. `Sommige speelden zich af in andere tijden, maar daarna kreeg ik herhaaldelijk beelden van dit meer. Ik zag alles: de rotsen, de watervallen, zelfs dat daar iemand stond te wachten, hoewel ik niet wist dat jij dat was.'En waar was jij in die scène?'Het leek alsof ik erop afging en het zag.'`Dus dan was het voor jou een scène van een mogelijke toekomst.' Ik keek hem zijdelings aan. `Ik geloof niet dat ik je kan volgen.' `Het eerste deel van liet Tiende gaat inderdaad, zoals David beweert, over het vollediger begrijpen van onze ingevingen. In de eerste negen Inzichten ervaart men ingevingen als vluchtige intuïtieve gevoelens of vage voorgevoelens. Maar naarmate we vertrouwder raken met dat verschijnsel, kunnen we de aard van die ingevingen beter gaan begrijpen. Denk maar eens terug aan Peru. Kwamen je ingevingen niet in de vorm van beelden van wat er zou gaan gebeuren, beelden van jezelf en anderen op een specifieke locatie, bezig met bepaalde dingen, en bracht datje er dan niet toe daarheen te gaan? Zo wist je toch dat het tijd was om naar de Celestijnse ruïnes te gaan, nietwaar? Hier in de vallei is hetzelfde aan de hand. Je kreeg een mentaal beeld van een mogelijke gebeurtenis - dat je de watervallen zou vinden en iemand zou ontmoeten - en je was in staat ernaar te leven, waardoor je het toeval teweegbracht dat je de locatie werkelijk zou ontdekken en mij zou tegenkomen. Als je het beeld van je afgeschud zou hebben, of het vertrouwen had verloren dat je de watervallen zou vinden, zou je de synchroniciteit zijn misgelopen

en was er nog steeds niets interessants gebeurd. Maar je nam het beeld serieus; je hield het vast in je gedachten.'`David zei iets over dat je moet leren de ingeving "vast te houden",' zei ik.Wil knikte.`En hoe zit het dan met die eerdere beelden,' vroeg ik, `die scènes uit vroeger tijden? En met die dieren? Heeft het Tiende Inzicht het daar ook allemaal over? Heb je het Manuscript gezien?' Met een handgebaar wuifde Wil mijn vragen weg. `Laat me je eerst vertellen van mijn belevenissen in de andere dimensie, die ik het Hiernamaals noem. Toen ik in Peru in staat was mijn energieniveau vast te houden,' begon hij, `zelfs toen jullie allemaal bang werden en je hoge trillingsniveau verloren, bevond ik me in een ongelooflijke wereld vol schoonheid en zuiverheid. Ik was precies waar jullie ook waren, maar alles was anders. De wereld was zo lichtgevend en ontzagwekkend, dat ik het nog steeds niet kan omschrijven. Ik liep een hele tijd in die ongelooflijke wereld rond, terwijl mijn trillingsniveau nog meer omhoogging, en toen ontdekte ik iets wat me behoorlijk verbaasde. Ik kon mezelf overal naartoe wensen, naar waar dan ook ter wereld, gewoon door me de bestemming in gedachten voor te stellen. Ik ging overal heen, naar elke plek die ik kon bedenken, op zoek naar jou en Julia en de anderen, maar ik kon jullie geen van allen vinden. Ten slotte begon ik een andere vaardigheid te bespeuren. Door me in gedachten een leeg energieveld voor te stellen, kon ik de aarde verlaten en in een sfeer van louter ideeën komen. Daar kon ik alles maken wat ik wilde, alleen maar door het me voor te stellen. Ik schiep zeeën en bergen en lieflijke vergezichten, beelden van mensen die zich precies gedroegen zoals ik dat wilde, van allerlei. En alles was stuk voor stuk net zo echt als wat dan ook op Aarde. Maar uiteindelijk besefte ik dat zo'n zelfgemaakte wereld geen vervulling bood. Zomaar wat los uit de pols dingen scheppen gaf me innerlijk geen voldoening. Na een tijd ging ik naar huis en dacht na over wat ik wilde. Op dat moment kon ik nog steeds stoffelijk genoeg worden, waardoor ik kon praten met de meeste mensen die een hogere staat van bewustzijn hadden. Ik kon slapen en eten, hoewel dat niet echt nodig was. Ten slotte besefte ik dat ik de kick die het gaf me te ontwikkelen en toevalligheden mee te maken, vergeten was. Omdat ik al zo lichtvoetig was, dacht ik ten onrechte dat ik mijn innerlijke verbondenheid nog steeds in stand hield, maar in feite wilde ik de boel te veel in de hand houden en was ik de weg kwijt. Op dit trillingsniveau raak je makkelijk de weg kwijt, omdat het zo'n koud kunstje is om met je verlangen razendsnel te creëren wat je wilt.' `En toen?' vroeg ik.`Ik richtte me naar binnen, zocht naar een hogere verbinding met de goddelijke energie, precies zoals we dat altijd gewend waren.

Meer was er niet nodig; mijn trillingsniveau steeg nog meer en ik begon weer ingevingen te krijgen. Ik zag een beeld van jou.' `Waar was ik mee bezig?'`Ik zou het niet kunnen zeggen; het beeld was vaag. Maar toen ik over de ingeving nadacht en het beeld in gedachten vasthield, bewoog ik me naar een ander gebied van het Hiernamaals, waar ik werkelijk andere zielen kon zien, eigenlijk groepen zielen, en hoewel ik niet echt met ze kon praten, kon ik vaag hun gedachten en kennis oppikken.'`Konden ze je het Tiende Inzicht laten zien?' vroeg ik.Hij slikte moeizaam en keek me aan alsof hij op het punt stond een sensationele mededeling te doen. `Nee, het Tiende Inzicht is nooit opgeschreven.'`Wat? Behoort het niet tot het oorspronkelijke Manuscript?' `Nee.'`Bestaat het dan wel?'`O, jazeker, het bestaat. Maar niet in de Aardse dimensie. Dit Inzicht is nog niet op het fysieke vlak aangekomen. Deze kennis bestaat alleen in het Hiernamaals. Alleen wanneer genoeg mensen op aarde deze informatie aanvoelen, intuïtief, kan ze in ieders bewustzijn echt genoeg worden, zodat iemand het op kan schrijven. Zo ging het met de eerste negen Inzichten. In feite is het met alle spirituele teksten zo gegaan, zelfs met onze heiligste geschriften. Het gaat altijd om kennis die eerst in het Hiernamaals bestaat en uiteindelijk duidelijk genoeg in de fysieke dimensie wordt opgepikt, zodat ze zich kan manifesteren via iemand die geacht wordt het op te schrijven. Dat is de reden dat dergelijke geschriften goddelijk geïnspireerd genoemd worden.' `En waarom heeft het dan zo lang geduurd eer iemand het Tiende ging begrijpen?'Wil keek peinzend. `Ik weet het niet. De groep zielen waarmee ik communiceerde leek dat te weten, maar ik begreep het niet helemaal. Mijn energieniveau was niet hoog genoeg. Het heeft iets te maken met de Angst, die opkomt in een samenleving wanneer die zich van een materiële werkelijkheid naar een veranderd, spiritueel wereldbeeld begeeft.'`Dus je denkt dat het Tiende nu onderhand door kan dringen?'`Ja, de zielengroepen geloven dat momenteel het Tiende in opkomst is, beetje bij beetje, over de hele wereld, naarmate we een verhevener perspectief verwerven, dat voortkomt uit kennis van het Hiernamaals. Maar het moet wel door voldoende mensen begrepen worden, net als met de eerste negen, om de Angst de baas te kunnen.'`Weet je waar de rest van het Tiende over gaat?'`Ja. Klaarblijkelijk is het kennen van slechts de eerste negen niet voldoende. We moeten begrijpen hoe we onze bestemming kunnen verwezenlijken. Die kennis komt voort uit begrip van de bijzondere relatie die er bestaat tussen de fysieke

dimensie en het Hiernamaals. We moeten het geboorteproces gaan begrijpen, onze achtergrond, een ruimer beeld krijgen van wat de mensheid tot stand probeert te brengen.'Plotseling schoot me een gedachte te binnen. `Wacht eens. Jij was toch in de gelegenheid een kopie van het Negende Inzicht te bekijken? Wat stond daarin over het Tiende?'Wil boog zich naar me over. `Er stond dat de eerste negen Inzichten beschreven dat er werkelijk zoiets als een spirituele evolutie bestaat, zowel individueel als collectief, maar het daadwerkelijk toepassen van die inzichten, ernaar leven, vraagt een vollediger begrip van dat proces, een Tiende Inzicht. Dat Inzicht kan ons de realiteit van de Aardse spirituele transformatie laten zien, niet alleen vanuit een Aards perspectief, maar tevens vanuit het perspectief van het Hiernamaals. Het beschreef dat we vollediger zouden gaan begrijpen waarom we de dimensies aan het verenigen zijn, waarom mensen dit historische doel moeten vervullen. Als men dat ging begrijpen, als dat inzicht eenmaal in de samenleving geïntegreerd was, zou dat eindresultaat verzekerd zijn. Het Tiende ging ook over de Angst. Het stelde dat, op hetzelfde moment dat een nieuw spiritueel bewustzijn aan het ontluiken was, er als reactie daarop ook een polarisatie zou opkomen, een van angst vervulde tegenbeweging, van mensen die opzettelijk de toekomst zouden willen beheersen met diverse nieuwe technologieën - technologieën die zelfs nog gevaarlijker zouden zijn dan de nucleaire dreiging - en dat die tegenwoordig al ontdekt worden. Het Tiende Inzicht heft die polarisatie op.'Hij stopte abrupt en knikte naar het oosten. `Hoor je dat?' Ik luisterde, maar hoorde niets anders dan de watervallen. Wat?' vroeg ik.Dat gezoem.'`Dat heb ik eerder wel gehoord. Wat is het?'`Ik weet het niet precies. Maar in de andere dimensie is het ook te horen. De zielen die ik heb gezien schenen er erg verontrust over te zijn.'Terwijl Wil aan het woord was, had ik duidelijk Charlenes gezicht ergens in mijn achterhoofd.`Denk je dat het gezoem iets te maken heeft met die nieuwe technologie?' vroeg ik, gedeeltelijk afgeleid.Wil gaf geen antwoord. Het viel me op dat er een afwezige uitdrukking op zijn gezicht lag.`Die vriendin die je zoekt,' vroeg hij, `heeft ze blond haar? En grote ogen, een heel onderzoekende blik?' `Ja.'`Ik zag net een beeld van haar gezicht.' Ik staarde hem aan. `Ik ook.'

Hij draaide zich om en keek een poosje naar de watervallen. Ik volgde zijn blik. Het witte schuim en de nevel vormden een majestueuze achtergrond voor ons gesprek. Ik voelde hoe de energie in mijn lichaam toenam.`Je hebt nog niet genoeg energie,' zei hij. `Maar omdat dit zo'n krachtige plek is denk ik dat we ons, als ik je help en we ons allebei op het gezicht van je vriendin concentreren, volledig in de spirituele dimensie kunnen begeven, en wellicht kunnen we dan ontdekken waar ze is en wat er in deze vallei aan de hand is.' `Weet je zeker dat ik dat kan?' zei ik. `Misschien kun jij beter gaan en kan ik hier op je wachten.' Zijn gezicht werd onscherp. Wil raakte het onderste gedeelte van mijn rug aan, waarmee hij me energie gaf, en glimlachte weer. `Snap je niet dat er een bedoeling achter steekt dat we hier zijn? De mensheid begint het Hiernamaals te begrijpen en vat te krijgen op het Tiende. Ik denk dat we de kans hebben om samen die andere dimensie te verkennen. Weet je, ik heb het gevoel dat dit voorbestemd is.' Op dat ogenblik hoorde ik het geluid van het gezoem op de achtergrond, zelfs boven het lawaai van de watervallen uit. Ik kon het zelfs in mijn maagstreek voelen.`Het gezoem wordt sterker,' zei Wil. `We moeten gaan. Misschien is Charlene wel in moeilijkheden!' `Hoe pakken we dat aan?' vroeg ik.Wil kwam een beetje dichterbij, terwijl hij nog steeds mijn rug aanraakte. `We moeten het beeld dat we van je vriendin kregen opnieuw creëren.'`En vasthouden?'`Ja. Zoals ik al zei, zijn we bezig te leren onze ingevingen op een hoger niveau te herkennen en erin te geloven. We willen allemaal dat de toevalligheden consequenter gaan optreden, maar voor de meesten van ons is deze manier van waarnemen nieuw en we worden omringd door een samenleving die nog steeds te veel met de oude scepsis te werk gaat, dus verliezen we de hoop, het vertrouwen. We beginnen echter te beseffen dat we er volledig aandacht aan moeten geven, dat we de details van de mogelijke toekomst die ons werd getoond moeten onderzoeken, en dat toekomstbeeld doelbewust in ons achterhoofd moeten houden. Wanneer we ons dan voornemen erin te geloven - en al die stappen hebben gezet-, dan is hetgeen we ons voorstellen makkelijker geneigd te gebeuren.`Dus we willen dat het gebeurt?'`Nee, dat niet. Denk maar aan mijn ervaring in het Hiernamaals. Daar kun je alles laten gebeuren door te willen dat het gebeurt, maar zo'n schepping schenkt geen vervulling. Hetzelfde geldt voor deze dimensie, alleen gaat alles hier in een lager tempo. We kunnen op Aarde bijna alles creëren wat we ons wensen, maar echte vervulling treedt pas op wanneer we ons afstemmen op onze innerlijke beweegredenen en op de goddelijke leiding. Alleen dan gebruiken we onze wil om

ons naar de mogelijke toekomst, die we als beeld ontvangen hebben, te begeven. In die zin worden we medescheppers, samen met de goddelijke bron. Snap je hoe deze kennis het begin vormt van het Tiende Inzicht? We zijn aan het ontdekken hoe we visualisatie op dezelfde manier kunnen gebruiken als in het Hiernamaals, en wanneer we het zó doen komen we op één lijn te staan met de andere dimensie, waardoor Hemel en Aarde dichter bij elkaar komen.'Ik knikte; ik begreep het volkomen. Na een paar diepe ademhalingen oefende Wil meer druk op mijn rug uit; hij gaf me de aanwijzing dat ik me de details van Charlenes gezicht weer voor de geest moest halen. Even gebeurde er niets, toen voelde ik plotseling een heftige energiebeweging, waardoor ik naar voren tolde en steeds sneller en heftiger vooruit gestuwd werd. Met een ongelooflijke snelheid vloog ik door een of andere veelkleurige tunnel. Volledig bij bewustzijn vroeg ik me af waarom ik niet bang was, want eigenlijk voelde ik herkenning, een gevoel van voldoening en vrede, alsof ik dit al eens eerder had meegemaakt. Toen de beweging ophield, bevond ik me in een omgeving met een warm, wit licht. Ik keek waar Wil was en besefte dat hij aan mijn linkerkant stond, enigszins achter me.`Zie je wel?' zei hij glimlachend. Zijn lippen bewogen niet maar ik kon zijn stem duidelijk horen. Toen viel me iets aan zijn uiterlijk op. Hij zag er precies hetzelfde uit, behalve dan dat hij vanbinnen uit helemaal verlicht leek te worden.Ik boog me naar hem toe om zijn hand aan te raken en merkte dat mijn lichaam er hetzelfde uitzag. Toen ik hem aanraakte, voelde ik een energieveld op een paar centimeter afstand van zijn zichtbare arm. Terwijl ik harder duwde, besefte ik dat ik die energie niet kon binnendringen; het maakte alleen maar dat zijn lichaam zich van me af bewoog.Wil barstte bijna van plezier. Eigenlijk had hij zo'n grappige uitdrukking op zijn gezicht dat ik er ook om moest lachen. `Ongelooflijk, vind je niet?' vroeg hij.`Dit is een hogere trilling dan die bij de Celestijnse ruïnes,' antwoordde ik. `Weet jij waar we zijn?'Wil zweeg, terwijl hij zijn blik om zich heen liet gaan. We leken ons in een ruimtelijke omgeving te bevinden; we hadden een gevoel van wat boven en onder was, maar we hingen roerloos in de lucht en er was nergens een horizon. In alle richtingen was er die doorlopende glans van wit licht.Ten slotte zei Wil: `Dit is een observatiepunt; ik ben hier al even geweest toen ik me jouw gezicht voor de geest had gehaald. Er waren toen ook andere zielen.'`Wat deden ze?'`Ze observeerden de mensen die aankwamen nadat ze waren gestorven.'`Wat zeg je? Bedoel je dat dit de plek is waar mensen terechtkomen vlak nadat ze zijn gestorven?' 'Ja.'`Waarom zijn wij hier? Is er iets gebeurd met Charlene?'

Hij draaide zich meer naar me toe. `Nee, dat denk ik niet. Denk maar aan wat mij overkwam toen ik me jou voor de geest haalde. Ik ben naar vele plaatsen geweest voordat we elkaar eindelijk bij de watervallen ontmoetten. Waarschijnlijk is er hier iets wat we eerst moeten zien voordat we Charlene kunnen vinden. Laten we maar afwachten en zien wat er met die zielen gebeurt.' Hij knikte naar links, waar verscheidene mensachtige entiteiten verschenen, op een afstand van een meter of tien. In eerste instantie was ik achterdochtig. `Wil, hoe weten we dat ze ons welgezind zijn? Stel nu dat ze proberen bezit van ons te nemen, wat dan?'Hij wierp me een ernstige blik toe. `Hoe weet je op Aarde of iemand probeert je de baas te zijn?' `Dat zou ik aanvoelen. Ik zou zo weten of iemand me probeert te manipuleren.'`En wat nog meer?'`Ik neem aan dat ze energie aan me zouden onttrekken. Ik zou minder goed kunnen nadenken, het gevoel m'n eigen koers te kunnen bepalen zou afnemen.'`Precies. Die mensen zouden niet volgens de Inzichten te werk gaan. In beide dimensies werken die principes hetzelfde.' Terwijl de entiteiten zich vollediger vormden bleef ik op mijn hoede. Maar gaandeweg voelde ik hoe er van hun lichamen een liefdevolle en ondersteunende energie uitging, die leek te bestaan uit een witachtig, amberkleurig licht dat heen en weer danste, en nu eens helder, dan weer minder scherp voor mijn ogen glinsterde. Hun gezichten hadden menselijke trekken, maar je kon er niet rechtstreeks naar kijken. Ik kon zelfs niet uitmaken hoeveel wezens er waren. Het ene moment leek het of er twee, drie tegenover ons stonden, en als ik dan met mijn ogen knipperde, waren het er zes, dan weer drie; ze dansten mijn blikveld in en uit. Alles bij elkaar leken ze op een trillende, levende wolk van amber tegen een wit gekleurde achtergrond.Na een paar minuten begon naast de anderen nog een vorm te materialiseren, alleen was deze figuur scherper te zien en verscheen hij in een lichtgevend lichaam, net als Wil en ik. We zagen dat het een man van middelbare leeftijd was; hij keek onrustig om zich heen, zag toen de groep zielen en begon te kalmeren.Toen ik me nauwgezet op hem concentreerde, ving ik tot mijn verrassing op wat hij dacht en voelde. Ik wierp een blik op Wil, die knikte dat ook hij de reacties van de man aanvoelde. ,Ik concentreerde me opnieuw op hem en merkte dat hij, ondanks een zekere afstandelijkheid en een gevoel van liefde en steun, in een shocktoestand verkeerde door de ontdekking dat hij dood was. Nog maar een paar minuten geleden was hij gewoontegetrouw aan het joggen geweest en terwijl hij een lange heuvelrug op wilde rennen, werd hij getroffen door een hartaanval. De pijn had maar een paar minuten geduurd, toen zweefde hij ineens buiten zijn lichaam en zag hij hoe er een stroom omstanders toesnelde om hem te helpen. Kort daarna arriveerden er een stel ziekenbroeders die koortsachtig hun best deden hem bij

bewustzijn te brengen.Ten slotte had hij, terwijl hij in de ambulance naast zijn lichaam zat, met afschuw gehoord hoe een van de ziekenbroeders verklaarde dat hij overleden was. Hij had verwoede pogingen gedaan iets te zeggen, maar niemand kon hem horen. In het ziekenhuis bevestigde een arts tegenover de bemanning van de ambulance dat zijn hart letterlijk ontploft was; zijn leven had door niets en niemand gered kunnen worden.Een deel van hem probeerde dat feit te accepteren; een ander deel verzette zich. Hoe was het mogelijk dat hij dood was? Hij had om hulp geroepen en zich ogenblikkelijk in een tunnel vol kleuren bevonden, waardoor hij terecht was gekomen waar hij nu stond. Terwijl we toekeken, leek hij zich meer bewust te worden van de zielen en ging op hen af, waarbij hij voor ons minder scherp zichtbaar werd, meer op hen ging lijken. Toen trok hij zich plotseling terug, onze richting uit, en kort daarna was hij omringd door een soort kantoor, met computers, wandkaarten en mensen die aan het werk waren. Alles zag er volkomen echt uit, behalve dat de wanden halfdoorzichtig waren, zodat we konden zien wat er binnen gebeurde; de lucht boven het kantoor was bovendien niet blauw, maar had een vreemde olijfkleur. `Hij is bezig zichzelf te misleiden,' zei Wil. Hij herschept het kantoor waarin hij op aarde werkte, in een poging net te doen alsof hij niet gestorven is.'De zielen kwamen dichterbij en er verschenen er nog meer, tot er tientallen waren, die in het amberkleurige licht allemaal ons blikveld in- en uitflitsten. Het was alsof ze de man liefde toestuurden, en ook een soort informatie die ik niet begreep. Langzamerhand begon het kantoor dat hij in elkaar had gezet te vervagen en uit-eindelijk verdween het helemaal. De man bleef achter met een berustende uitdrukking op zijn gezicht en hij kwam weer scherper in beeld, samen met de zielen. `Laten we met ze meegaan,' hoorde ik Wil zeggen. Tegelijkertijd voelde ik zijn arm, of liever gezegd: de energie van zijn arm, tegen mijn rug duwen.Zodra ik er vanbinnen mee instemde, ontstond er een licht gevoel van beweging en kwamen de zielen en de man allemaal duidelijker in beeld. Er lag een lichtende gloed over hun gezicht, net zoals bij Wil en mij, maar hun handen en voeten waren, in plaats van duidelijk gevormd, slechts een uitstraling van licht. Ik kon me nu een seconde of vier, vijf op de zielen concentreren zonder het beeld kwijt te raken of met mijn ogen te moeten knipperen om hen weer terug te vinden.Ik werd me ervan bewust dat de zielen, evenals de overledene, naar een fel, helder lichtpunt keken dat op ons afkwam. Uiteindelijk zwol de stip op tot een enorme lichtstraal die alles overdekte. Niet in staat om recht in het licht te kijken draaide ik me om, zodat ik nog net het silhouet kon zien van de man, die schijnbaar moeiteloos voluit naar de lichtstraal keek.Opnieuw kon ik zijn gedachten en emoties oppikken. Het licht vervulde hem met

een onvoorstelbaar gevoel van liefde en kalme verwachting. Terwijl dat gevoel over hem heen spoelde, breidden zijn gezichtspunt en zijn kennis zich uit, totdat hij duidelijk het leven dat hij tot voor kort geleefd had vanuit een breed en ver-bazingwekkend gedetailleerd perspectief kon zien.Onmiddellijk zag hij de omstandigheden waaronder hij geboren was, en zijn vroege jeugd in het gezin. Hij, John Donald Williams, was geboren bij een vader die intellectueel nogal traag was, en een buitengewoon afstandelijke moeder die dikwijls afwezig was, vanwege allerlei sociale verplichtingen. Hij was opgegroeid tot een verbolgen en opstandig mens, een ondervrager, die erop gebrand was de wereld te bewijzen dat hij tot briljante prestaties in staat was, iemand die zowel uitblonk in natuurwetenschappen als wiskunde. Op drieëntwintigjarige leeftijd verwierf hij een doctoraat in de natuurkunde aan de Technische Hogeschool. Hij gaf les aan vier vooraanstaande universiteiten, alvorens hogerop te klimmen bij liet ministerie van Defensie en later bij een particulier energiebedrijf.Het was duidelijk dat hij zich vol overgave op laatstgenoemde functie had geworpen en zijn gezondheid volkomen had genegeerd. Na jaren junkfood en geen enkele lichaamsbeweging werd er een chronische hartafwijking bij hem geconstateerd. Hij had zich verbeten op een fitnessprogramma gestort en dat bleek fataal te zijn. Hij was op achtenvijftigjarige leeftijd in de bloei van zijn leven overleden.Op dit punt aangekomen veranderde Williams bewustzijn, en begon hij diep berouw en hevig verdriet te voelen over de manier waarop hij zijn leven geleid had. Hij besefte dat zijn kindertijd en zijn vroegste jeugd een perfecte voedingsbodem hadden gevormd om een wezenlijke neiging in hem aan het licht te brengen, namelijk het gebruik van opstandigheid en arrogantie teneinde zichzelf belangrijker te kunnen voelen. Zijn voornaamste gereedschap had bestaan uit het belachelijk maken van anderen, hen te kleineren door hun vaardigheden, beroepsethiek en karakter te bekritiseren. Nu kon hij echter zien dat er overal leermeesters waren geweest die hem hadden kunnen helpen die onzekerheid te overwinnen. Ze waren allemaal op het juiste moment op de juiste plaats geweest om hem een andere manier van leven te laten zien, maar hij had hen volkomen genegeeerd.Hij had daarentegen tot het einde toe met oogkleppen op zijn beperkte idealen nagestreefd. Alle tekenen hadden erop gewezen dat hij zijn werkzaamheden zorgvuldiger had moeten selecteren, het wat langzamer aan had moeten doen doen. Aan zijn onderzoek naar nieuwe technologische ontwikkelingen waren on-losmakelijk grote consequenties en gevaren verbonden, die hij verzuimd had mee te laten wegen. Hij had zich door zijn werkgevers nieuwe theorieën laten aansmeren, zelfs natuurkundige uitgangspunten die hij niet kende, zonder ook maar een vraagteken te zetten bij waar ze vandaan kwamen. Die methoden werkten en dat was het enige wat telde, want dat leidde tot succes, dankbaarheid, erkenning. Hij

was gezwicht voor zijn behoefte aan erkenning... alweer. Mijn god, dacht hij, ik heb het verbruid, en niet voor het eerst.Williams' gedachten verschoven snel naar een andere scène, in een vroeger bestaan. Hij bevond zich in het zuiden van het Appalachengebergte, vroeg in de negentiende eeuw, op een buitenpost van het leger. In een grote tent stonden verscheidene mannen over een kaart gebogen. Lantaarns wierpen hun flikkerende licht tegen de wanden. Tussen alle aanwezige militairen was overeenstemming bereikt; er was momenteel geen hoop op vrede. Een oorlog was onvermijdelijk, en een gedegen militair uitgangspunt schreef in zo'n geval de aanval voor, een snelle aanval. Als een van de twee raadslieden van de bevelhebber was Williams gedwongen zich daarbij neer te leggen. Hij was tot de slotsom gekomen dat er geen andere keuze mogelijk was; het er niet mee eens zijn, zou een einde aan zijn militaire loopbaan hebben gemaakt. Bovendien zou hij de anderen toch niet hebben kunnen overhalen, zelfs al had hij dat gewild. Het offensief moest ten uitvoer worden gebracht en zou waarschijnlijk de laatste grote veldslag worden in de oorlog van de oostelijke staten tegen de Indianen.Een schildwacht onderbrak hen met een boodschap voor de generaal. Er was een bemiddelaar die ogenblikkelijk de bevelhebber wilde spreken. Terwijl hij door de tentopening keek had Williams de fragiele blanke vrouw gezien, dertig jaar oud misschien, met wanhoop in haar ogen. Later kwam hij erachter dat ze de dochter van een zendeling was, met een bericht over een mogelijk nieuw vredesvoorstel van de Indianen, een oproep tot vrede waarover zij persoonlijk en met groot risico had onderhandeld.Maar de generaal had geweigerd haar te ontvangen. Hij was in de tent gebleven terwijl zij tegen hem aan schreeuwde, en ten slotte had hij haar met het geweer in de rug zijn kamp uit laten zetten, zonder de inhoud van haar boodschap te kennen, zonder die te willen kennen. Opnieuw hield Williams zich stil. Hij wist dat zijn generaal onder zware druk stond, omdat hij zich al had verplicht het gebied te veroveren om uitbreiding van het handelsgebied van de blanken te waarborgen. Om de toekomstvisie van degenen die de macht in handen hadden - en van hun politieke bondgenoten - te kunnen verwerkelijken, was een oorlog noodzakelijk. Het was niet mogelijk om de kolonisten en de Indianen in het grensgebied van beide culturen hun eigen samenleving te laten creëren. Nee, zij vonden dat de toekomst zó vormgegeven, gemanipuleerd en beheerst moest worden, dat ze profijtelijk zou zijn voor diegenen die de wereld in hun ogen tot een veilige en weelderige plek maakten. Het zou veel te gevaarlijk en volslagen onverantwoordelijk zijn om het aan het volk over te laten. Williams wist dat een oorlog de spoorweg- en steenkoolmagnaten en de sinds kort bestaande oliebelangen goed van pas zou komen en, uiteraard, ook zijn eigen toekomst veilig zou stellen. Het enige wat hij hoefde te doen, was zijn mond houden en het spel meespelen. En

dat zou hij doen ook, onder stil protest - heel anders dan de andere raadsman van de commandant. Hij herinnerde zich dat hij naar zijn collega aan de andere kant van de tent keek, een kleine man die licht met zijn been trok. Niemand wist waarom hij mank liep. Er was niets mis met zijn been. Dit was nu echt een jaknikker in optima forma. Hij wist wat de geheime kartels van plan waren en genoot ervan, bewonderde het, wilde er een rol in spelen. En er was nog iets. Deze man vreesde de Indianen, net als de generaal en de andere gezaghebbers. Ze wilden dat ze verdreven werden, niet alleen vanwege het feit dat de Indianen niets te maken wilden hebben met de zich uitbreidende industriële economie, die op het punt stond hun land te overspoelen. Ze vreesden dit volk vanwege iets diepers, een uiterst beangstigend en transformerend gedachtengoed, dat in haar geheel slechts aan enkele Wijzen bekend was, maar dat in hun hele cultuur opborrelde en de heersers tot verandering opriep, hen opriep zich een ander toekomstbeeld te herinneren.Williams had ontdekt dat de zendelinge ervoor had gezorgd dat de belangrijke medicijnmannen bij elkaar waren gekomen, in een laatste poging het met elkaar over deze kennis eens te worden. Het was een poging woorden te vinden om die kennis te delen - een allerlaatste aanbod waarin ze uitleg gaven aan datgene waar ze voor stonden, waarin ze hun normen vastlegden in een wereld die zich in zo'n hoog tempo tegen hen keerde. Diep vanbinnen had Williams geweten dat men naar de vrouw had moeten luisteren, maar uiteindelijk had hij zijn mond gehouden, en met één snelle hoofdbeweging had de generaal de mogelijkheid tot verzoening terzijde geschoven en bevolen dat de strijd moest beginnen.Terwijl we toekeken verschoof Williams' herinnering naar een kloof diep in het woud, het decor van de komende strijd. In een verrassend offensief stroomde de cavalerie over een bergkam. De Indianen gingen in de tegenaanval, bestookten de cavalerie vanaf hun schuilplaatsen op de steile rotswanden aan weerszijden. Op korte afstand zaten een lange man en een vrouw gehurkt tussen rotsen. De man was een jonge academicus, een regeringsmedewerker; hij was er louter als waarnemer, en hij was doodsbenauwd nu hij zo dicht bij de strijd was. Het was verkeerd, helemaal verkeerd. Voor hem was de economische ontwikkeling van belang; van geweld had hij geen verstand. Hij was hier gekomen in de overtuiging dat de blanken en de Indianen niet tegen elkaar hoefden te strijden, dat de toenemende golf van economische ontwikkeling in de regio aangepast zou kunnen worden, zou evolueren, zou kunnen integreren en beide culturen in zich op zou kunnen nemen.De vrouw naast hem tussen de rotsen was de jonge zendelinge die eerder bij de legertent was geweest. Ze voelde zich op dat moment in de steek gelaten, verraden. Haar poging had resultaat kunnen hebben, dat wist ze, als de machthebbers maar hadden geluisterd naar wat de mogelijkheden waren. Maar ze zou liet er niet bij laten zitten, had ze zichzelf voorgenomen, niet voordat het geweld voorbij was. Ze bleef het maar zeggen: `Het kan nog goed komen! Het kan nog goed komen!'

Plotseling reden er op de lagere helling achter hen twee cavaleristen snel in de richting van een Indaan. Ik spande me in om te kunnen zien wie het was, en herkende de man ten slotte als het verbolgen opperhoofd dat ik in gedachten had gezien toen ik met David praatte, het opperhoofd dat zo uitgesproken tegen de ideeën van de blanke vrouw was geweest. Terwijl ik toekeek, draaide hij zich snel om en schoot een pijl in de borst van een van zijn belagers. De andere soldaat sprong van zijn paard en viel boven op de Indiaan. Ze vochten verwoed, waarbij uiteindelijk het mes van de soldaat diep in de keel van de donkere man verdween. Er gulpte bloed over de omgewoelde aarde.Bij het zien van deze gebeurtenissen smeekte de in paniek geraakte econoom de vrouw om samen met hem te vluchten, maar ze wenkte dat hij moest blijven zitten, zich rustig moest houden. Voor het eerst kon Williams een oude medicijnman zien die bij een boom naast hen stond; in flitsen was zijn vorm nu eens scherp, dan weer onscherp. Op dat ogenblik bereikte een ander peloton cavaleristen de heuveltop en torende boven hen uit, in het wilde weg schietend. Kogels reten zowel de man als de vrouw aan flarden. De Indiaan stond uitdagend rechtop, met een glimlach op zijn gezicht, en werd op dezelfde manier omgebracht.Op dat punt aangekomen zweefde Williams' aandacht naar een heuvel die over de hele scène uitkeek. Er keek nog een andere persoon op de veldslag neer. Hij droeg leren kleding en had een pakpaard aan een touw, het was iemand die thuis was in de bergen. Hij draaide de strijd de rug toe en liep in tegengestelde richting de heuvel af, voorbij het meer en de watervallen en verdween toen uit ons gezichtsveld. Ik was verbijsterd; de strijd vond plaats in déze vallei, iets ten zuiden van de watervallen.Toen mijn aandacht weer bij Williams was, beleefde hij opnieuw de gruwel van het bloedvergieten en de haat. Hij wist dat zijn verzuim om op te treden tijdens de Indiaanse oorlogen de voorwaarden en verwachtingen hadden geschapen voor zijn meest recente leven, maar net als daarvoor had hij verzuimd zijn ogen te openen. Hij was opnieuw in contact geweest met de regeringsmedewerker die samen met de zendelinge was omgekomen, en desondanks had hij verzuimd zich hun gezamenlijke opdracht te herinneren. Hij zag zichzelf samen met de jongere man op een heuveltop staan, temidden van een kring hoge bomen. Het was de bedoeling dat zijn vriend de ogen zou openen, en verder zou gaan om in de vallei nog vijf anderen te vinden, waardoor er een groep van zeven mensen gevormd zou worden. Met elkaar moest de groep ertoe bijdragen dat de Angst werd opgeheven. Bij die gedachte leek hij door te dringen tot een diepere herinnering. Door heel haar lange en kronkelige geschiedenis heen was Angst de grote vijand van de mensheid geweest, en hij leek te weten dat de huidige menselijke samenleving aan het polariseren was en dat de heerszuchtigen in dit historische tijdperk daardoor een

laatste kans kregen om macht te verwerven, door de nieuwe technologieën aan te wenden voor hun eigen doelstellingen. Hij leek ineen te krimpen van kwellende spijt en verdriet. Hij wist dat het verschrikkelijk belangrijk was dat deze groep van zeven bij elkaar zou komen. De tijd was rijp voor dat soort groepen, en alleen wanneer er zich genoeg van zouden vormen, alleen wanneer er genoeg waren die de Angst konden doorzien, zou de polarisatie worden opgeheven en zouden de experimenten in de vallei ten einde komen.

Heel langzaam werd ik me ervan bewust dat ik me weer in het zachte, witte licht bevond. Williams' visioenen waren ten einde, en zowel hij als de andere entiteiten waren algauw verdwenen. Naderhand voelde ik een snelle achteruitgaande beweging, waardoor ik duizelig werd en gedesoriënteerd achterbleef. Ik merkte dat Wil aan mijn rechterzijde was. `Wat is er gebeurd?' vroeg ik. `Waar is hij naartoe?' `Dat weet ik niet zeker,' antwoordde hij. `Wat gebeurde er met hem?'`Hij had een Levensoverzicht.' Ik knikte.`Weet je wat dat is?' vroeg hij.`Min of meer,' zei ik. `Ik weet dat mensen met bijna-doodervaringen er vaak verslag van doen dat ze in een flits hun hele leven aan zich zagen voorbijgaan. Bedoel je dat?' Wil keek bedachtzaam. `Ja, maar dat door zo'n overzicht je bewustzijn toeneemt, heeft grote invloed op de menselijke samenleving. Het maakt ook weer deel uit van het hogere perspectief dat geboden wordt door kennis omtrent het Hiernamaals. Er zijn duizenden mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad en naarmate hun verhalen verspreid raken en besproken worden, gaat de realiteit van een Levensoverzicht deel uitmaken van onze maatschappelijke werkelijkheid. We weten dat we na de dood ons leven opnieuw moeten bekijken; we zullen vreselijk in onze maag zitten met elke gemiste kans, elk geval waarin we verzuimden handelend op te treden. Die kennis draagt bij tot onze vastberadenheid om gevolg te geven aan elk intuïtief beeld dat ons voor de geest komt, en dat stevig in ons bewustzijn vast te houden. We leven ons leven bewuster. We willen geen enkele belangrijke gebeurtenis mislopen. We willen niet de kwelling ondergaan later terug te kijken en te beseffen dat we het verknald hebben, dat we verzuimden de juiste beslissingen te nemen, de juiste acties te ondernemen.Plotseling zweeg Wil en hij hield zijn hoofd scheef, alsof hij iets hoorde.Ik voelde onmiddellijk weer een stoot in mijn maagstreek en hoorde het dissonante gezoem weer. Even later stierf het geluid weg.Wil keek om zich heen. Met tussenpozen flakkerden dofgrijze strepen door de aaneengesloten witte omgeving. `Wat er ook aan de hand is, het heeft ook invloed

op deze dimensie,' zei hij. `Ik weet niet of we ons trillingsniveau kunnen vasthouden.'Terwijl we wachtten, werden de doffe strepen geleidelijk minder en kwam de aaneengesloten witte achtergrond terug.`Denk aan de waarschuwing over de nieuwe technologie in het Negende Inzicht,' voegde Wil eraan toe, `en aan de opmerking van Williams over degenen die, gedreven door Angst, proberen die technologie te beheersen.'`En hoe zit het met die groep van zeven die terugkomt?' vroeg ik. 'En die visioenen die Williams had van deze vallei in de negentiende eeuw? Wil, ik heb die beelden ook gezien. Wat denk jij dat die visioenen te betekenen hebben?'Wils gezichtsuitdrukking werd ernstiger. `Ik denk dat het de bedoeling was dat we dit allemaal zagen. En ik denk dat. jij deel uitmaakt van die groep.'Plotseling begon het gezoem weer toe te nemen.`Williams zei dat we eerst die Angst moesten begrijpen,' benadrukte Wil, `teneinde te kunnen helpen hem op te heffen. Dat is wat ons nu te doen staat; we moeten een manier zien te vinden om die Angst te begrijpen.'Wil had zijn gedachte nog maar nauwelijks geformuleerd, toen een oorverdovend lawaai door mijn lichaam raasde en me naar achteren duwde. Wil strekte zijn armen naar me uit, zijn gezicht verwrongen en onscherp. Ik probeerde zijn arm te grijpen, maar plotseling was hij verdwenen en viel ik naar beneden, machteloos, temidden van een scala aan kleuren.

De angst overwinnen

Ik schudde de duizeligheid van me af en en werd me ervan bewust dat ik weer bij de watervallen was. Aan de overkant lag mijn rugzak, onder een overhangende rots, precies op de plek waar ik hem daarvoor had neergelegd. Ik keek om me heen: geen spoor van Wil. Wat was er gebeurd? Waar was hij heen? Volgens mijn horloge was er minder dan een uur voorbij sinds Wil en ik de andere dimensie waren binnengegaan. Toen ik erover nadacht, trof het me hoeveel liefde en rust ik gevoeld had. En hoe weinig ongerustheid - tot nu toe althans. Alles om me heen leek op dit moment grauw en dof.Lusteloos liep ik naar de overkant en pakte mijn rugzak terwijl de onrust in mijn maag omhoogkwam. Omdat ik me tussen de openheid van de rotsen te onbeschut voelde, besloot ik terug te lopen naar de heuvels in het zuiden, totdat ik kon besluiten wat me te doen stond. Toen ik de top van de eerste heuvel bereikt had en de helling begon af te dalen, kreeg ik een man van een jaar of vijftig in het oog, die aan mijn linkerkant de heuvel op kwam. Hij had rood haar, een klein sikje en droeg wandelkleding. Voordat ik me kon verstoppen, kreeg hij me in de gaten en kwam regelrecht op me af.

Toen hij bij me was, glimlachte hij behoedzaam en zei: `Ik ben de weg kwijt, vrees ik. Kunt u me vertellen hoe ik terug naar de stad kom?'Ik gaf hem wat globale aanwijzingen: in zuidelijke richting naar de bron, dan door naar de hoofdrivier, die hij naar het westen zou kunnen volgen tot aan de boswachterspost. Hij leek opgelucht. `Ik kwam, een stukje naar het oosten, al eerder iemand tegen die me vertelde hoe ik terug moest, maar ik ben vast ergens verkeerd afgeslagen. Bent u ook op weg naar de stad?'Terwijl ik nauwkeurig zijn gezichtsuitdrukking opnam, voelde ik iets van verdriet en boosheid in hem. `Nee, niet echt,' zei ik. `Ik ben op zoek naar een vriendin die hier ergens moet zijn. Hoe zag degene die u ontmoette eruit?' `Het was een vrouw met blond haar en stralende ogen,' antwoordde hij. `Ze praatte heel snel. Ik heb haar naam niet verstaan. Wie zoekt u?'`Charlene Billings. Wat herinnert u zich verder nog van die vrouw?'`Ze zei iets over het Nationaal Park waardoor ik de indruk kreeg dat ze wel eens een van die zoekers zou kunnen zijn die hier rondlopen. Maar verder zou ik het niet kunnen zeggen. Ze waarschuwde me en zei dat ik de vallei moest verlaten. Ze ging haar spullen pakken en zou dan ook vertrekken, zei ze. Het leek of ze dacht dat er hier iets mis was, dat iedereen in gevaar was. Eigenlijk was ze heel gesloten. Eerlijk gezegd wist ik niet waar ze het over had.' Zijn toon wekte de indruk dat hij gewend was openhartig te praten.Zo vriendelijk als ik kon zei ik: `Het ziet ernaar uit dat degene die u ontmoette mijn vriendin zou kunnen zijn. Waar zag u haar precies?'Hij wees naar het zuiden en vertelde dat hij haar ongeveer een kilometer terug was tegengekomen. Ze liep alleen en was van daaruit in zuidoostelijke richting vertrokken. `Ik loop wel met u mee tot de bron,' zei ik. Ik pakte mijn rugzak en terwijl we de heuvel afliepen, vroeg hij: `Als dat uw vriendin was, waar gaat ze dan naartoe, denkt u?' `Ik weet het niet.'`Een of ander mystiek gebied in, wellicht? Op zoek naar utopia?' Hij lachte cynisch.Ik besefte dat hij me uit mijn tent wilde lokken. `Misschien,' zei ik. `Gelooft u niet in de mogelijkheid van een utopia?'`Nee, natuurlijk niet. Dat is een voorwereldlijke manier van denken. Naïef'Ik keek hem vluchtig aan; de vermoeidheid begon me te overweldigen, dus ik probeerde een einde aan de conversatie te maken. `Gewoon een verschil in opvatting, neem ik aan.'Hij lachte. `Nee, dat is een feit. Er is geen utopia in aantocht. Alles wordt er hier slechter op, niet beter. Economisch lopen de zaken uit de hand en uiteindelijk zal het allemaal uit elkaar knallen.' `Waarom vindt u dat?'

`Het is gewoon een kwestie van bevolkingsleer. Het grootste deel van deze eeuw bestond er in de westerse landen een grote middenklasse, een klasse die voorstander was van orde en redelijkheid. Men had er algemeen vertrouwen in dat het economische systeem voor iedereen goed uit zou pakken. Maar dat vertrouwen begint tegenwoordig in te zakken. Je ziet het overal. Er zijn momenteel iedere dag minder mensen die in het systeem geloven of zich aan de regels houden. En dat allemaal omdat de middenklasse kleiner aan het worden is. De technologische ontwikkeling maakt arbeid tot iets wat geen waarde meer heeft en splitst de samenleving in twee groepen: de rijken en de armen. Het is de splitsing tussen degenen met investeringen en eigendommen in de wereldeconomie en degenen die zich moeten beperken tot ongeschoolde, ondergeschikte baantjes. Koppel dat alles aan de mislukking van het schoolsysteem en je ziet de omvang van het probleem.'`Dat klinkt verschrikkelijk cynisch,' zei ik.`Het is realistisch. Het is de waarheid. Het kost de meeste mensen steeds meer moeite om zich in die wereld nog staande te houden. Heeft u de statistieken over stress gezien? De spanning rijst de pan uit. Niemand voelt zich veilig en het ergste moet nog komen. Het bevolkingsaantal neemt explosief toe en naarmate de technologie zich nog meer uitbreidt, zal de afstand tussen degenen mét en degenen zonder opleiding nog groter worden. De rijken zullen een steeds groter deel van de wereldeconomie in handen krijgen, terwijl het drugsgebruik en de misdaad onder de armen een steeds hogere vlucht zullen nemen. En wat denkt u,' vervolgde hij, `wat denkt u dat er in de ontwikkelingslanden zal gebeuren? Een groot deel van het Midden-Oosten en Afrika is al in handen van religieuze fundamentalisten die eropuit zijn de geciviliseerde wereld, die zij zien als het rijk van de duivel, te vernietigen. Die willen ze vervangen door een of andere ontaarde theocratie, waarin religieuze leiders alle touwtjes in handen hebben. Ze hebben nu al de gesanctioneerde macht om degenen die ze als ketter beschouwen ter dood te veroordelen, waar ook ter wereld. Wat zijn dat voor mensen die zich met een dergelijke afslachting in naam der spiritualiteit kunnen verenigen? Toch neemt hun aantal iedere dag toe. In China worden nog steeds meisjesbaby's doodgemaakt, bijvoorbeeld. Dat is toch onvoorstelbaar. Let op mijn woorden: orde en regelmaat en respect voor het menselijk leven zijn op hun retour. De wereld vervalt tot een straatvechtersmentaliteit. Ze wordt geregeerd door afgunst en wraakzucht en geleid door gehaaide charlatans, en waarschijnlijk is het te laat om dat proces tot staan te brengen. Maar er komt nog iets bij: er is geen mens die er iets om geeft! Geen mens! De politici steken er geen poot naar uit. Het enige waar ze zich druk om maken, is hun eigen machtsgebiedje en hoe ze dat kunnen behouden. De wereld verandert te snel. Niemand kan het bijhouden en daarom willen we overal vooraan staan en zo snel mogelijk pakken wat we pakken kunnen, voor het te laat is. Dat gevoel doordringt de hele samenleving en elke beroepsgroep.'

Hij haalde adem en keek me aan. Ik was op de top van een van de heuvels stil blijven staan om naar de ophanden zijnde zonsondergang te kijk-en en onze blikken kruisten elkaar. Hij leek te beseffen dat hij zich door zijn tirade had laten meeslepen en op dat moment begon hij me zeer vertrouwd voor te komen. Ik noemde mijn naam en hij antwoordde met de zijne, Joel Lipscombe. We keken elkaar nog een poosje aan, maar hij gaf er op geen enkele wijze blijk van dat hij me kende. Waarom hadden we elkaar in deze vallei ontmoet?Zodra ik die laatste vraag in gedachten had geformuleerd, wist ik het antwoord. Hij bracht het toekomstbeeld van de Angst onder woorden waar Williams het over had gehad. Er liep een koude rilling door me heen. Dit was voorbestemd.Ik keek hem met een nieuw soort ernst aan. `Denkt u werkelijk dat de zaken er zo slecht voor staan?'`Ja, beslist,' antwoordde hij. `Ik ben journalist, en je ziet hoe die houding al een rol speelt in ons beroep. In het verleden deden we tenminste nog een poging ons werk met een zekere integriteit te doen. Maar dat is niet langer het geval. Het is een en al opgeblazenheid en sensatiezucht. Er is niemand meer die de waarheid probeert te achterhalen, of die zo accuraat mogelijk probeert weer te geven. Journalisten zijn op zoek naar een primeur, iets exclusiefs, de buitensporigste standpunten - elk stukje vuiligheid dat ze kunnen oplepelen. Zelfs indien bepaalde aantijgingen een logische verklaring hebben, wordt er toch verslag van gedaan vanwege de gunstige invloed die dat heeft op de oplagecijfers en de verspreiding. In een wereld waarin de mensen verdoofd en in de war zijn, is het onvoorspelbare het enige wat nog verkoopt. En het jammere is dat dit soort journalistiek zichzelf in stand houdt. Een jonge journalist ziet die situatie aan en denkt dat hij, om in het vak overeind te blijven, het spel mee moet spelen. Als hij dat niet doet denkt hij dat hij achterop zal raken, geruïneerd zal worden, hetgeen leidt tot die zogenaamde dieptejournalistiek die welbewust uit de lucht gegrepen is. Het is aan de orde van de dag.' We waren verder gelopen naar het zuiden en baanden ons door het rotsachtige terrein een weg naar beneden. `Andere beroepsgroepen lijden aan dezelfde kwaal,' ging Joel verder. `Mijn god, kijk eens naar de advocatuur. Misschien was er ooit een tijd waarin het iets voorstelde een gerechtsdienaar te zijn. Er was een tijd waarin de deelnemers aan een proces een zeker respect voor de waarheid, voor rechtvaardigheid met elkaar gemeen hadden. Maar dat is niet langer het geval. Denk maar aan de recente rechtszaken met beroemdheden, zaken die door de televisie werden uitgezonden. Advocaten doen alles wat ze kunnen om het recht te ondergraven, opzettelijk, waarbij ze de jury van een hypothese proberen te overtuigen als er geen bewijs is - een hypothese waarvan de advocaten weten dat het een leugen is - alleen maar om iemand vrij te krijgen. En andere advocaten becommentariëren dat alsof dat soort tactieken algemeen gebruikelijk en volkomen gerechtvaardigd zijn in ons rechtssysteem, hetgeen helemaal niet waar is. In ons

systeem heeft iedereen recht op een eerlijk proces. Maar het is aan de advocaten om voor die eerlijkheid en juistheid te waken, in plaats van de waarheid te verdraaien en het recht te ondermijnen enkel om hun cliënt tegen elke prijs vrij te krijgen. Vanwege de televisie zijn we in ieder geval in staat geweest die verdorven praktijken te zien voor wat ze zijn: eenvoudigweg middelen die de strafpleiters ge-bruiken om hun reputatie te vergroten teneinde hogere honoraria te kunnen eisen. De reden dat ze zo hondsbrutaal zijn, is dat ze denken dat het niemand iets kan schelen, en kennelijk kan het ook niemand iets schelen. Ieder ander doet precies hetzelfde. We zitten op een sluiproute; we zorgen voor zo hoog mogelijke op-brengsten op de korte termijn, in plaats van plannen te maken voor de langere termijn, omdat we vanbinnen, bewust of onbewust, niet geloven dat ons succes kan voortduren. En dat doen we zelfs indien we de vertrouwensband die we met anderen hebben ervoor moeten verbreken en onze eigen belangen naar voren moeten schuiven ten koste van iemand anders. Het zal niet lang meer duren eer al de ongeschreven wetten en regels die de samenleving bij elkaar houden volkomen ondermijnd zijn. Denk je eens in wat er gaat gebeuren zodra de werkeloosheid in de binnensteden boven een bepaald niveau uitkomt. De criminaliteit is nu al niet meer in de hand te houden. Politiemensen zullen hun leven niet blijven wagen voor een publiek dat al niet eens weet dat ze dat doen. Waarom zou je, als het niemand iets kan schelen, twee keer per week in de getuigenbank plaatsnemen om je te la-ten afbranden door een of andere advocaat die sowieso al niet in de waarheid geïnteresseerd is? Of, en dat is nog erger, ergens in een steegje krimpend van de pijn op de grond komen te liggen terwijl het leven uitje wegstroomt, als het niemand een zorg is? Je kunt beter de andere kant uitkijken en je twintig dienstjaren zo rustig mogelijk volmaken, misschien zelfs door zo hier en daar een beetje smeergeld mee te pikken. En het gaat maar door. Hoe moet daar ooit een einde aan komen?'Hij zweeg, en onder het lopen wierp ik over mijn schouder een blik op hem.`Ik neem aan dat u denkt dat een of andere spirituele renaissance dat allemaal gaat veranderen?' vroeg hij.`Dat hoop ik beslist.'Hij klauterde moeizaam over een omgevallen boom om me bij te houden. `Luister,' vervolgde hij, `ik heb ook een tijd in dat spirituele gedoe geloofd, dat idee van een doel en een bestemming en Inzichten. Ik maakte in mijn eigen leven zelfs een aantal intrigerende toevalligheden mee. Maar ik heb besloten dat het allemaal onzin was. Een mens kan zich allerlei gekkigheden in het hoofd halen; we realiseren ons niet eens dat we dat doen. Als het erop aankomt is al dat gepraat over spiritualiteit alleen maar een griezelige holle frase.'

Ik begon zijn bewering tegen te spreken maar veranderde van gedachten. Mijn intuïtie gaf me in hem eerst uit te laten praten. `Ach ja,' zei ik, `ik neem aan dat het soms wel zo klinkt.' `Neem nu bijvoorbeeld wat er over deze vallei werd gezegd,' ging hij verder. `Dat is het soort onzin waar ik naar placht te luisteren. Maar dit is gewoon een vallei vol bomen en struiken, zoals duizenden andere.' In het voorbijgaan legde hij zijn hand op een dikke boom. `Denk je dat dit Nationaal Park het zal redden? Vergeet het maar. Door de manier waarop de mensheid de zeeën vervuilt en het ecosysteem doordrenkt met kankerverwekkers van menselijke makelij, door het verbruik van papier en andere houtprodukten, wordt het hier een vuilnisbelt, net als overal. In feite zijn de bomen momenteel niemand een zorg. Hoe denk je anders dat de regering het kan maken hier wegen aan te leggen op kosten van de belastingbetaler, om vervolgens het hout een stuk onder de marktprijs te verkopen? Of de beste, mooiste gebieden verruilt voor verwoest land elders, alleen maar om de projectontwikkelaars tevreden te stellen? Je denkt waarschijnlijk dat er hier in de vallei iets mystieks gaande is. En waarom ook niet? Iedereen zou het toejuichen als er iets mystieks gaande was in het leven, vooral gezien de verminderde kwaliteit van het bestaan. Maar de waarheid is dat er niks esoterisch aan de hand is. We zijn niets meer dan dieren, schepselen die de pech hebben slim genoeg te zijn om te ontdekken dat ze leven en we zullen doodgaan zonder ooit te weten waar het allemaal toe dient. We kunnen ons van alles in het hoofd halen en we kunnen ons van alles wensen, maar dat fundamentele existentiële feit blijft staan - we komen er niet achter.'Onder het lopen keek ik nog eens naar hem achterom. `Gelooft u niet in een of andere vorm van spiritualiteit?'Hij lachte. `Als God bestaat moet Hij wel een buitengewoon wreed monster van een god zijn. Het is onmogelijk dat hier een spirituele realiteit werkzaam is! Hoe zou dat kunnen? Kijk toch eens hoe de wereld ervoor staat! Wat is dat voor een god die zo'n verschrikkelijke plek bedenkt, waar kinderen op gruwelijke wijze sterven door aardbevingen, zinloze misdaden en hongersnood, terwijl restaurants dagelijks tonnen voedsel wegdonderen? Hoewel,' voegde hij eraan toe, `misschien moet het wel zo zijn. Misschien is dat Gods bedoeling. Wellicht hebben de geleerden gelijk met hun "einde der tijden". Ze denken dat het leven en wat zich daarin afspeelt allemaal een proeve van vertrouwen is, om uit te maken wie de verlossing verwerft en wie niet; een goddelijk plan om de beschaving te vernietigen teneinde de gelovigen te scheiden van de goddelozen.' Hij deed een poging tot een glimlach maar die verdween snel naarmate hij wegdreef in zijn eigen gedachten.Ten slotte versnelde hij zijn pas om gelijk met me op te kunnen lopen. We kwamen in de wei met salie en ik kon de kraaienboom op een paar honderd meter afstand zien staan.

`Weet u wat die "einde der tijden"-aanhangers werkelijk denken dat er aan de hand is?' vroeg hij. `Ik heb een aantal jaren geleden een onderzoek naar hen gedaan; het zijn fascinerende mensen.' `Niet echt,' zei ik, terwijl ik hem toeknikte verder te gaan.`Ze bestuderen de profetieën die in de Bijbel verborgen zitten, vooral in het boek der Openbaringen. Ze geloven dat we leven in wat zij de laatste dagen noemen, de periode waarin alle profetieën zullen uitkomen. In wezen denken ze het volgende: de geschiedenis heeft zich momenteel opgemaakt voor de wederkomst van de Christus en het stichten van het hemelse koninkrijk op Aarde. Maar voordat dat kan plaatsvinden moet de Aarde een reeks oorlogen, natuurrampen en andere apocalyptische gebeurtenissen ondergaan die in de Schrift voorspeld werden. En zij kennen die voorspellingen stuk voor stuk, dus zijn ze bezig alles wat er in de wereld gebeurt heel nauwgezet te volgen, in afwachting van de volgende gebeurtenis in het tijdschema.' `En wat is de volgende gebeurtenis?' vroeg ik.`Een vredesverdrag in het Midden-Oosten, waardoor de tempel in Jeruzalem herbouwd kan worden. Een tijd daarna zal, volgens hen, onder de ware gelovigen een massale "hemelvaart" gaan plaatsvinden, waar ze ook zijn. Ze zullen plotseling van de aardbodem verdwijnen en in de hemel worden opgenomen.' Ik bleef staan en keek hem aan. `Dus ze denken dat die mensen zullen gaan verdwijnen?'`Zoiets, dat staat in de Bijbel. Daarna komt de beproeving, dat wil zeggen: een zevenjarige periode waarin de hel losbreekt voor iedereen die op Aarde is achtergebleven. Naar het schijnt verwacht men dat alles uiteen zal vallen: gigantische aardbevingen ruïneren de economie; het stijgend zeeniveau verwoest vele steden, er is een hoop oproer, criminaliteit en ga zo maar door. En dan staat er een politicus op, waarschijnlijk in Europa, die een aanpak biedt om de boel weer op poten te zetten, natuurlijk alleen indien hij aanspraak kan maken op oppermacht. Dat houdt in dat er een gecentraliseerde elektronische economie komt die de handel in het grootste deel van de wereld coordineert. Om aan die economie deel te kunnen nemen echter, en voordeel te kunnen hebben van de automatisering, moet men die leider trouw zweren en een chip in zijn hand laten implanteren, waardoor alle economische interacties worden vastgelegd. Deze Antichrist neemt Israël eerst in bescherming en maakt het vredesverdrag mogelijk, maar later valt hij aan en begint daarmee een wereldoorlog waarbij uiteindelijk de islamitische landen betrokken zijn, evenals Rusland en ten slotte China. Volgens de profetieën zullen, net op het moment dat Israël dreigt ten onder te gaan, de engelen Gods neerdalen, de oorlog winnen en daarmee een spiritueel utopia vestigen dat duizend jaar zal bestaan.'Hij schraapte zijn keel en keek me aan. `Neem maar eens een kijkje in een winkel met religieuze boeken; overal vind je commentaren en romans over die profetieën en er komen steeds meer van dat soort boeken uit.'

`Denkt u dat die "einde der tijden"-geleerden het bij het rechte eind hebben?'Hij schudde zijn hoofd. `Ik denk het niet. De enige voorspelling die in deze wereld is uitgekomen, is de hebzucht en de verdorvenheid van de mens. Het zou kunnen dat er een of andere dictator opkomt en de macht grijpt, maar dat komt dan omdat hij kans ziet zijn voordeel te doen met de chaos.' `Denkt u dat er zoiets zal gebeuren?'`Ik weet het niet, maar ik zal u één ding vertellen. Als de aftakeling van de middenklasse zich voortzet, de armen armer worden en de binnensteden nog meer door misdaad geteisterd worden en dat zou zich verspreiden naar de buitenwijken, en als we dan daarbovenop nog eens, laten we zeggen, een reeks natuurrampen meemaken en de hele economie stort een tijd in elkaar, dan lopen er wel bendes hongerige plunderaars rond die het op de massa gemunt hebben en heerst er overal totale paniek. Met dit soort geweld in het vooruitzicht twijfel ik er niet aan dat, als er zich iemand aandient die een voorstel heeft om ons te redden, de zaken recht te trekken, en ons in ruil daarvoor alleen vraagt een paar burgerlijke vrijheden op te geven, we dat ook zullen doen.' We pauzeerden en dronken wat water uit mijn veldfles. Vijftig meter verderop stond de kraaienboom. Ik sprong met een ruk overeind; ver op de achtergrond onderscheidde ik de flauwe dissonant van het gezoem. Joels ogen knepen zich samen van concentratie terwijl hij me oplettend aankeek. `Wat hoort u?'Ik draaide me om en keek hem aan. `Er is een vreemd geluid hoorbaar, een gezoem. Ik denk dat er misschien een of ander experiment aan de gang is in de vallei.' `Wat voor experiment? Wie leidt dat? Waarom hoor ik dat geluid niet?'Ik stond op het punt hem meer te vertellen, toen we werden onderbroken door een ander geluid. We luisterden aandachtig.`Dat is een auto,' zei ik.Vanuit het westen naderden nog twee grijze jeeps die onze kant op kwamen. We holden naar een plekje met grote doornstruiken en kropen erachter. Ze passeerden ons op honderd meter afstand zonder te stoppen, in oostelijke richting langs hetzelfde pad dat de vorige jeep had gevolgd.`Dit bevalt me niks,' zei Joel. `Wie was dat?'`Nou, bosbeheer is het niet, en verder wordt er niemand geacht hier te rijden. Volgens mij moeten het mensen zijn die iets met het experiment te maken hebben.'Hij keek doodsbenauwd.`Als u wilt kunt u wel een meer rechtstreekse route naar de stad nemen. Loop maar gewoon in zuidoostelijke richting naar die bergkam in de verte. Na ongeveer een kilometer loopt u tegen de rivier aan en van daaruit kunt u die naar het westen volgen tot de stad. Volgens mij kunt u daar aankomen nog vóór het al te donker wordt.'

`Gaat u niet mee?'`Nu niet. Ik ga recht naar het zuiden naar de rivier en wacht dan een poosje op mijn vriendin.'Hij fronste zijn voorhoofd. `Die mensen kunnen toch niet zomaar een experiment uitvoeren zonder dat iemand van bosbeheer daarvan afweet?'`Dat weet ik.'`En u gelooft niet dat u er iets aan doen kunt, hè? Dit is toch geen kleinigheid.'Ik gaf geen antwoord; er ging een steek van angst door me heen. Hij luisterde een poosje en liep toen met snelle pas langs me heen de vallei in. Nog één keer keek hij om en schudde zijn hoofd. Ik keek hem na tot hij de wei was overgestoken en aan de andere kant in het bos verdween. Daarna liep ik haastig naar het zuiden en dacht weer aan Charlene. Wat deed ze daar? Wat was ze van plan? Ik had er geen antwoord op.Met veel inspanning bereikte ik na ongeveer een halfuur de rivier. De zon ging nu volledig schuil achter de wolken aan de westelijke horizon en de schemering wierp onheilspellende grijstinten over het bos. Ik was moe en vuil en wist dat het aanhoren van Joel en het zien van de twee jeeps mijn stemming ernstig hadden beïnvloed. Misschien had ik nu voldoende bewijs om naar de autoriteiten te kunnen gaan; misschien was dat de beste manier om Charlene te helpen. Er dwarrelden diverse keuzemogelijkheden door mijn hoofd, die allemaal mijn terugkeer naar de stad aannemelijk moesten maken.Omdat het bos aan weerszijden van de rivier nogal dun begroeid was, besloot ik naar de overkant te waden en me een weg te banen naar het dichtere bos, hoewel ik wist dat dat gebied particulier eigendom was.Toen ik eenmaal aan de overkant was, stond ik plotseling stil omdat ik weer een jeep hoorde. Ik zette het op een lopen. Vijftien meter verderop liep de bodem snel op in een bult van stenen en kale rotsen van zeven meter hoog. Vlug klauterde ik erop, bereikte de top en versnelde mijn pas. Ik sprong op een stapel grote stenen met de bedoeling er aan de andere kant snel weer af te springen. Toen mijn voet de bovenste steen raakte, rolde het enorme blok naar voren, waarbij mijn voet onder me vandaan sloeg. De hele stapel kwam in beweging. Ik kwam op mijn heup terecht en belandde in een greppeltje, terwijl de stapel nog steeds mijn kant op rolde. Denderend kwamen er een paar stenen, elk zo'n vijftig tot vijfenzeventig centimeter in doorsnee, naar beneden, recht op mijn borst af. Ik kon me nog net op mijn linkerzij draaien en mijn armen over mijn hoofd doen, maar ik wist dat ik niet op tijd uit de weg zou kunnen komen.Toen zag ik uit een ooghoek een kringelende witte beweging, vlak voor mijn lichaam. Tegelijkertijd kwam er een ongebruikelijk besef over me dat de gigantische rotsblokken me op een of andere manier niet zouden raken. Ik deed mijn ogen dicht en hoorde ze aan weerszijden neerstorten. Langzaam opende ik

mijn ogen en tuurde door het stof, terwijl ik het vuil en het gruis van mijn gezicht veegde. De rotsblokken lagen keurig naast me. Hoe was dat mogelijk? Wat was dat voor witte vorm?Ik keek een poosje om me heen en zag toen achter een van de rotsen een lichte beweging. Langzaam sloop er een kleine jonge lynx achter vandaan die me recht in de ogen keek. Ik wist dat het dier groot genoeg was om te vluchten, maar hij treuzelde en bleef naar me kijken.Het aanzwellende geluid van een naderende auto deed de lynx uiteindelijk hollend in het bos verdwijnen. Ik sprong op en rende nog een paar stappen verder, totdat ik onhandig op een ander rotsblok terechtkwam.Er flitste een snijdende pijn door mijn hele been terwijl mijn linkervoet het begaf. Ik viel op de grond en kroop de laatste twee meter tot ik tussen de bomen was. Ik rolde me om achter een enorme eik, terwijl de auto optrok naar de rivier, een paar minuten langzaam reed en toen wegscheurde, alweer in zuidoostelijke richting.Met kloppend hart ging ik rechtop zitten. Ik trok mijn laars uit om mijn enkel te bekijken. Hij begon al op te zwellen. Waarom? dacht ik. Terwijl ik wat heen en weer schoof om mijn been te kunnen strekken, zag ik dat op een afstand van ongeveer negen meter een vrouw naar me stond te kijken. Ik verstijfde toen ze op me afkwam.`Gaat het?' vroeg ze. Haar stem klonk bezorgd maar behoedzaam. Het was een grote zwarte vrouw van een jaar of veertig en ze ging gekleed in een ruimvallend joggingpak en tennisschoenen. Bij haar slapen zaten plukjes zwart haar die uit haar paardestaart waren losgeraakt en in het briesje heen en weer wapperden. Ze had een groen rugzakje in haar hand.`Ik zat daar en zag je vallen,' zei ze. `Ik ben arts. Wil je dat ik er even naar kijk?'`Heel graag,' zei ik, een beetje duizelig en stomverbaasd over zoveel toeval.Ze knielde naast me en bewoog de voet voorzichtig. Ondertussen nam ze het gebied in de richting van de beek in zich op. `Ben je hier in je eentje?'Ik vertelde haar in het kort over het zoeken naar Charlene, maar hield mijn mond over de rest. Ze zei dat ze niemand had gezien die aan die beschrijving voldeed. Terwijl ze aan het woord was en zich uiteindelijk voorstelde als Maya Ponder, raakte ik ervan overtuigd dat ze volkomen te vertrouwen was. Ik noemde mijn naam en vertelde waar ik vandaan kwam. Toen ik daarmee klaar was zei ze: `Ik kom uit Asheville, maar ik heb samen met iemand anders een gezondheidscentrum hier in de buurt, een paar kilometer naar het zuiden. Het is pas opgericht. We zijn ook eigenaar van twintig hectare van de vallei, hier, tegen het Nationaal Park aan.' Ze wees naar het stuk waar we zaten. `En nog eens twintig hectare tot aan de bergkam in het zuiden.'Ik ritste een zijzak van mijn rugzak open en trok er mijn veldfles uit.`Heb je zin in een slok water?' vroeg ik.

`Nee, bedankt, ik heb zelf wat bij me.' Ze greep in haar eigen rugzak, haalde er een veldfles uit en deed hem open. Maar in plaats van er iets uit te drinken, maakte ze een handdoekje nat en wikkelde dat om mijn voet, waarbij mijn gezicht vertrok van de pijn. Terwijl ze zich omdraaide en me in de ogen keek zei ze: `Je hebt die enkel absoluut verstuikt.'`Hoe erg is het?' vroeg ik.Ze aarzelde. `Wat denk je zelf?'`Ik weet het niet. Ik zal eens proberen erop te lopen.'Ik probeerde te gaan staan maar ze hield me tegen. `Wacht even,' zei ze. `Analyseer eerst eens je innerlijke houding voordat je probeert te gaan lopen. Hoe erg ben je gewond, denk je?' `Wat bedoel je?'`Ik bedoel dat je herstelperiode heel vaak afhangt van wat jij denkt, niet van wat ik denk.'Ik keek omlaag naar de enkel. `Ik geloof dat het wel eens ernstig zou kunnen zijn. Als dat zo is, moet ik op een of andere manier terug naar de stad zien te komen.' `En wat dan?'`Dat weet ik niet. Als ik niet kan lopen, moet ik misschien iemand anders vinden die Charlene kan gaan zoeken.'`Heb je enig idee waarom dit ongeluk op dit moment plaatsvond?'`Niet echt. Waarom is dat van belang?'`Omdat, alweer, heel vaak je innerlijke houding ten opzichte van de vraag waarom een ongeluk of een ziekte zich voordeed, invloed heeft op je herstel.'Ik keek haar nauwlettend aan, me welbewust dat ik me verzette. Voor een deel had ik het gevoel dat ik nu geen tijd had voor deze discussie. Het was alsof ik me, gegeven de situatie, te veel in mezelf zou verdiepen. Hoewel het gezoem was verdwenen moest ik wel aannemen dat het experiment doorging. Het voelde allemaal veel te gevaarlijk, het was bijna donker... en voorzover ik wist kon Charlene verschrikkelijk in moeilijkheden zijn.Ik was me ook bewust van een diep schuldgevoel ten opzichte van Maya. Waarom zou ik me schuldig voelen? Ik probeerde het gevoel van me af te schudden.`Wat voor soort dokter ben je?' vroeg ik, terwijl ik wat van het water nipte.Ze glimlachte, en voor het eerst zag ik haar energieniveau stijgen. Ze had besloten ook mij te vertrouwen,`Ik zal je iets vertellen over de soort geneeskunde die ik beoefen,' zei ze.`De geneeskunde is aan het veranderen, snel aan het veranderen. We zien het lichaam niet langer als een machine, met onderdelen die op den duur slijten en gerepareerd of vervangen moeten worden. We beginnen in te zien dat de gezondheid van het lichaam voor een groot deel wordt bepaald door onze mentale processen: wat we over het leven en vooral over onszelf denken, zowel op bewust

als op onbewust niveau. Dat betekent een fundamentele verandering. Volgens de oude werkwijze was de dokter een deskundige, een genezer, en was de patiënt de passieve ontvanger die hoopte dat de dokter voor alles een oplossing zou hebben. Tegenwoordig weten we echter dat de innerlijk houding van de patiënt van cruciaal belang is. Angst, spanning en de manier waarop we daarmee omgaan, zijn daarbij sleutelfactoren. Soms is de angst bewust, maar heel vaak onderdrukken we hem volkomen. Dat is de stoere macho-houding: ontken het probleem, stop het maar weg, haal je draaiboek met heldendaden maar tevoorschijn. Als we die houding aannemen, blijft de angst onbewust aan ons knagen. Een positieve kijk op de dingen aannemen is heel belangrijk om gezond te blijven, maar we moeten er wel volkomen bewust mee bezig zijn. We moeten onze gezondheid met liefde benaderen, niet met flinkdoenerij, als we willen dat onze houding volledig effectief is. Ik ben ervan overtuigd dat onze onuitgesproken angsten blokkades of verkrampingen in de energiestroom van het lichaam veroorzaken, en het zijn die blokkades die uiteindelijk resulteren in problemen. De angsten blijven zich in steeds hogere mate manifesteren, totdat we ze onder ogen zien en ermee afrekenen. Fysieke problemen zijn de laatste fase. In het ideale geval worden die blokkades in een vroeg stadium aangepakt zodat je preventief te werk gaat, voordat zich een ziekte kan ontwikkelen.'`Dus je denkt dat elke ziekte uiteindelijk kan worden voorkomen of verholpen?'`Ja, ik ben er zeker van dat de één langer leeft dan de ander; dat is aan de Schepper, neem ik aan, maar we hoeven niet ziek te zijn en we hoeven niet het slachtoffer te zijn van zoveel ongelukken.' `Dus jij denkt dat dit zowel geldt voor een ongeluk, zoals mijn verstuikte enkel, als voor een ziekte?' Ze glimlachte. `Ja, in veel gevallen wel.'Ik was in de war. `Moet je horen, hier heb ik op dit moment geen tijd voor. Ik maak me echt zorgen om mijn vriendin. Ik moet iets doen!'`Dat weet ik, maar naar mijn gevoel hoeft dit gesprek niet lang te duren. Als je het langs je heen laat gaan en negeert wat ik beweer, mis je wellicht de betekenis van wat toch duidelijk een behoorlijke samenloop van omstandigheden is.' Ze keek me aan om te zien of ik haar verwijzing naar het Manuscript had begrepen. `Ken je de Inzichten?' vroeg ik.Ze knikte.`Wat vind jij eigenlijk dat ik moet doen?'`Nou, de techniek waar ik veel succes mee heb gehad, gaat als volgt: ten eerste probeer je je de aard van je gedachten vlak voordat het lichamelijke probleem - in jouw geval de verstuiking - optrad, te herinneren. Wat dacht je? Welke angst onthult dit probleem voor jou?'Ik dacht even na en zei toen: `Ik was bang, ambivalent. De situatie hier in de vallei kwam me veel onheilspellender voor dan ik gedacht had. Ik had het gevoel dat ik

het niet aankon. Aan de andere kant wist ik dat Charlene waarschijnlijk hulp nodig had. Ik was in de war en in tweestrijd over wat me te doen stond.' `Dus je verstuikte je enkel?'Ik boog me naar haar toe. `Beweer je nu dat ik mezelf saboteerde zodat ik geen actie hoefde te ondernemen? Is dat niet een beetje al te simpel?'`Dat maak je zelf uit, ik niet. Maar heel vaak is het zo simpel. Bovendien is het 't belangrijkste dat je geen tijd verdoet met je tegenover jezelf of anderen te verdedigen of te bewijzen. Speel gewoon met de gedachte. Probeer je alles te herinneren dat te maken kan hebben met de oorsprong van het fysieke probleem. Onderzoek het voor jezelf.'`Hoe pak ik dat aan?'`Je moetje geest tot rust brengen en je voor die informatie openstellen.'`Intuïtief?'`Intuïtief, biddend, hoe je dat proces ook maar ziet.'Ik verzette me opnieuw, want ik wist niet zeker of ik me wel kon ontspannen en mijn geest leeg kon maken. Ten slotte deed ik mijn ogen dicht en even kwamen mijn gedachten tot stilstand, maar daarna drong zich een opeenvolging van herinneringen aan Wil en de gebeurtenissen van die dag op. Ik liet ze voorbijgaan en maakte mijn geest weer leeg. Onmiddellijk zag ik een scène van mezelf op tienjarige leeftijd, waarin ik wegstrompelde bij een voetbalwedstrijd, me welbewust dat ik de blessure simuleerde. Dat klopt! dacht ik. Ik simuleerde vroeger dat ik mijn enkel verstuikte om te vermijden dat ik onder druk moest presteren. Dat was ik helemaal vergeten! Ik besefte dat ik daarna regelmatig werkelijk mijn enkel bezeerde, in allerlei situaties. Terwijl ik dieper op de herinnering inging, schoot me iets anders te binnen. Het was een vaag beeld van mezelf in een andere tijd, met een verwaand gevoel, vol zelfvertrouwen, impulsief. Daarna zag ik hoe ik zat te werken in een donkere, door kaarsen verlichte kamer waarvan de deur werd ingeramd, en werd ik in doodsangst weggesleurd.Ik deed mijn ogen open en keek naar Maya. `Misschien heb ik wat gevonden.'Ik vertelde over de herinnering uit mijn jeugd, maar de andere beelden waren voor mijn gevoel te vaag om te beschrijven, dus die hield ik voor me.Toen ik uitgepraat was vroeg Maya: `Wat denk je ervan?'`Ik weet het niet; die verstuiking leek een gevolg van louter toeval. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het ongeluk voortkwam uit de behoefte de situatie te ontlopen. Bovendien heb ik vaak in ernstiger situaties dan deze verkeerd en mijn enkel niet verstuikt. Waarom gebeurde het nu?'Ze keek bedachtzaam. `Wie zal het zeggen? Misschien is nu het moment gekomen om de gewoonte te doorzien. Ongelukken, ziektes, genezing, het is allemaal veel mysterieuzer dan we ons ooit konden voorstellen. Ik geloof dat we een nog onontdekt vermogen hebben om wat ons in de toekomst overkomt te beïnvloeden,

inclusief de vraag of we al dan niet gezond zijn - maar, ik zeg het opnieuw, de macht daartoe moet bij de individuele patiënt blijven. Er zat een reden achter dat ik geen mening uitsprak over de ernst van je blessure. In het medisch establishment hebben we geleerd heel voorzichtig te zijn met het geven van een medische opinie. In de loop der jaren heeft het publiek bijna een soort eerbied voor artsen ontwikkeld, en als een medicus iets zegt, zijn patiënten geneigd zich zijn mening zeer aan te trekken. De plattelandsdokters van honderd jaar geleden wisten dat, en gebruikten dat principe om in feite een overdreven optimistisch beeld van de lichamelijke toestand te schetsen. Als de dokter zei dat de patiënt beter zou worden, maakte de patiënt zich in veel gevallen dat idee in zijn of haar gedachtenwereld eigen en werd men tegen alle verwachtingen in beter. In later jaren echter werd uit ethische overwegingen een dergelijke verkeerde voorstelling van zaken voorkomen. Het establishment was van mening dat de patiënt recht had op een koele, wetenschappelijke beoordeling van zijn situatie. Helaas kwam het wel eens voor dat patiënten, als ze die informatie kregen, dood voor onze ogen neervielen, juist omdat ze te horen kregen dat ze zich in een terminale toestand bevonden. Momenteel weten we dat we met een dergelijke beoordeling heel voorzichtig moeten zijn, vanwege de kracht van de menselijke gedachten. We willen die kracht op iets positiefs richten. Het lichaam is tot wonderbaarlijk herstel in staat. De delen van het lichaam, die in het verleden als vaste vorm werden gezien, zijn in werkelijkheid energiesystemen die van de ene dag op de andere kunnen transformeren. Heb je de recente onderzoeksverslagen over bidden gelezen? Het simpele fit dat wetenschappelijk bewezen is dat die vorm van spirituele visualisatie echt werkt, ondermijnt onze ouderwetse lichamelijke geneeswijze. We zullen een nieuwe methode moeten uitwerken.'Ze pauzeerde, goot nog wat water over de handdoek om mijn enkel en vervolgde toen: `Ik geloof dat de eerste stap in dat proces is, datje vaststelt met welke angst het lichamelijke probleem verbonden zou kunnen zijn; dat stelt de energieblokkade in je lichaam open voor bewuste genezing. De volgende stap is het in je opnemen van zoveel mogelijk energie en die precies op de plaats van de blokkade richten.'Ik stond op het punt haar te vragen hoe je dat deed, maar ze hield me tegen.`Ga je gang en verhoog je energieniveau zoveel je kunt.'Ik nam haar raad aan en begon om me heen te kijken. Ik concentreerde me op de spirituele verbinding in mijn binnenste, waardoor ik een groter gevoel van liefde opwekte. Geleidelijk aan werden de kleuren levendiger en werd ik me sterker bewust van alles om me heen. Ik wist dat ook zij op dat moment haar energieniveau aan het verhogen was.Toen ik voelde dat mijn trillingsniveau zoveel mogelijk was toegenomen, keek ik haar aan.Ze glimlachte naar me terug. `Oké, nu kun je je energie op de blokkade richten.'

`Hoe doe ik dat?' vroeg ik.`Je gebruikt de pijn. Daarom heb je die pijn, om je te helpen concentreren.'`Wat zeg je? Gaat heter niet juist om datje van die pijn afkomt?' `Helaas is dat wat we altijd dachten, maar in werkelijkheid is pijn een baken.'`Een baken?'`Ja,' zei ze, terwijl ze op diverse plaatsen op mijn voet drukte. `Hoeveel pijn doet het op dit moment?' `Het is een kloppende pijn, maar het gaat wel.' Ze wikkelde de handdoek eraf. `Richt je aandacht op de pijn en probeer die zo goed mogelijk te voelen. Bepaal precies waar die zit.,'Ik weet wel waar ze zit. In m'n enkel.'`Ja, maar je enkel is een groot gebied. Waar precies?'Ik richtte mijn aandacht op het kloppende gevoel. Ze had gelijk. Ik had de pijn veralgemeniseerd tot pijn in mijn hele enkel. Maar als ik mijn been gestrekt hield met mijn tenen omhoog, zat de kern van de pijn precies in het linkerbovendeel van het gewricht, zo'n twee centimeter naar binnen.`Oké,' zei ik. `Ik snap het.'`Breng nu al je aandacht naar dat bepaalde gebied. Ga er met je hele wezen naartoe.'Een paar minuten zei ik niets. Volledig geconcentreerd voelde ik de plek in mijn enkel helemaal. Ik merkte dat alles wat ik verder van mijn lichaam waarnam - de ademhaling, de plaatsing van mijn handen en armen, het kleverige zweet achter in mijn nek - vervaagde en ver op de achtergrond raakte. `Voel de pijn helemaal,' hielp ze me herinneren. `Oké,' zei ik. `Ik heb het.'`Wat gebeurt er met de pijn?' vroeg ze.`Ik voel haar nog steeds, maar ze is van karakter veranderd of zoiets. Hij wordt warmer, minder irritant, meer een tinteling.' Terwijl ik praatte, begon de pijn weer normaal aan te voelen. `Hoe gaat dat in zijn werk?' vroeg ik. `Ik denk dat de pijn nog een andere functie vervult, een functie die méér inhoudt dan dat zij ons laat weten dat er iets mis is. Misschien geeft ze ook precies aan waar de moeilijkheid zit, zodat we haar in ons lichaam kunnen volgen als een baken, en onze aandacht en energie naar precies de juiste plek kunnen brengen. Het is bijna alsof de pijn én onze geconcentreerde aandacht niet beide tegelijkertijd dezelfde plek in beslag kunnen nemen. Natuurlijk kunnen we in gevallen van heel erge pijn, waarbij concentratie onmogelijk is, verdoving gebruiken om de scherpe kantjes er wat af te halen, hoewel ik denk dat het 't beste is om iets van pijn te laten bestaan zodat het baken-effect kan worden benut.' Ze zweeg en keek me aan.`Wat nu?' vroeg ik.

`Nu,' zei ze, `gaat het erom bewust hogere, goddelijke energie precies naar de plaats die door de pijn wordt aangegeven te sturen. Het is de bedoeling dat die liefde de cellen ter plaatse zal omzetten naar een toestand van volmaakt functioneren.' Ik staarde haar alleen maar aan. `Ga je gang,' zei ze. `Zorg datje weer volledig verbonden bent. Ik leid je er wel doorheen.'Ik knikte toen ik er klaar voor was.`Voel de pijn met je hele wezen,' begon ze, `en stel je nu voor hoe de kracht van je liefde recht naar de kern van de pijn gaat, en precies die plek in je lichaam, de atomen zelf, verheft naar een hoger trillingsniveau. Zie hoe de deeltjes een quantumsprong maken tot in het zuivere energiepatroon dat hun optimale toestand is. Voel letterlijk een tinteling op die plek terwijl de trillingssnelheid toeneemt.'Na een volle minuut zwijgen vervolgde ze: `Ga nu, zonder iets te veranderen aan je concentratie op de plaats van de pijn, voelen hoe je energie, de tinteling, door je beide benen omhoog begint te gaan... door je heupen... naar je buik en je borst... en ten slotte naar je nek en je hoofd. Voel hoe je hele lichaam tintelt van de hogere trillingen. Zie hoe elk orgaan optimaal functioneert.' Ik volgde haar aanwijzingen precies op en na een paar minuten voelde mijn hele lichaam lichter, energieker aan. Die toestand hield ik ongeveer tien minuten vast, toen opende ik mijn ogen en keek naar Maya.Met behulp van een zaklamp was Maya in het donker mijn tent aan het opzetten op een vlak stukje tussen twee dennen. Terwijl ze een vluchtige blik op me wierp, zei ze: `En? Beter?' Ik knikte.`Begrijp je tot nu toe hoe het werkt?'`Ik geloof het wel. Ik geef de pijn energie.'`Ja, maar wat we daarvóór deden was minstens èven belangrijk. Je begint met te kijken naar de betekenis van de kwetsuur of de ziekte. Je achterhaalt wat het optreden ervan te zeggen heeft over een of andere angst in je leven die je afremt en zich in je lichaam manifesteert. Dat opent de angstblokkade, zodat de visualisatie erin kan doordringen. Nadat de blokkade is geopend, kun je de pijn als een baken gebruiken. Je gaat de trillingssnelheid in dat gebied, en daarna in je hele lichaam, opvoeren. Maar het opzoeken van de oorsprong van je angst is van vitaal belang. Als de oorsprong van de ziekte of het ongeluk heel diep zit, is daar vaak hypnose voor nodig, of intensieve therapie.'Ik vertelde haar over het beeld uit de middeleeuwen dat ik had gezien, de deur die werd ingetrapt en dat ik werd weggesleept. Ze keek nadenkend. `Soms gaat de oorzaak van de blokkade een heel eind terug. Maar wanneer je dat verder onderzoekt en de angst die je afremt gaat verwerken, ontdek je meestal dat je beter gaat begrijpen wie je bent of waar het in je huidige leven op Aarde om gaat. En dat schept de voorwaarden voor de laatste - en naar mijn vaste overtuiging de belangrijkste - stap van het genezingsproces. Het allerbelangrijkste is dat je diep

genoeg zoekt om je te kunnen herinneren wat je met je leven van plan bent. Ware genezing vindt pas plaats wanneer we ons een beeld kunnen vormen van een andere soort toekomst, een toekomst die ons stimuleert. Het is de bezieling die ons gezond houdt. Een mens wordt niet beter om meer televisie te kunnen kijken.' Ik keek haar even aan en zei toen: `Je had het erover dat bidden helpt. Hoe kun je het beste bidden voor iemand die niet in orde is?'`Daar proberen we nog achter te komen. Het heeft iets te maken met het Achtste Inzicht, dat gaat over het sturen van energie en liefde, die vanuit de goddelijke bron door ons heen naar die persoon toestromen. Tegelijkertijd kun je daarbij vóór je zien dat die persoon zich zal herinneren wat hij of zij werkelijk wil in het leven. Natuurlijk, het kan voorkomen dat diegene zich herinnert dat het tijd is de overgang naar de andere dimensie te maken. Wanneer dat het geval is moeten we dat accepteren.' Maya was bijna klaar met de tent en voegde eraan toe: `Hou ook in gedachten dat de procedures die ik je aanraadde, moeten worden toegepast in combinatie met het allerbeste van wat de traditionele geneeskunde te bieden heeft. Als we in de buurt van mijn kliniek zouden zijn, zou ik je opnemen voor een volledig onderzoek, maar in dit geval stel ik voor dat je, tenzij je het er niet mee eens bent, vannacht hier blijft. Je kunt maar beter niet teveel bewegen.'Terwijl ik toekeek zette ze mijn brander klaar, stak hem aan en zette een pan met, gevriesdroogde soep op het vuur. `Ik ga terug naar de stad. Ik moet een spalk halen voor je enkel en nog wat andere benodigdheden, alleen voor het geval we ze nodig hebben. Daarna trek ik er weer op uit en kom ik kijken hoe het met je is. Ik neem ook een radio mee, voor het geval we om hulp moeten vragen.'Ik knikte.Ze goot het water uit haar veldfles in de mijne en bekeek me met een snelle, controlerende blik.`Zei je nu dat je kliniek hier vlakbij was?' vroeg ik.`In feite is hij maar een paar kilometer naar het zuiden, aan de andere kant van de bergkam, maar je kunt van daaruit de vallei niet inkomen. De enige toegang loopt via de hoofdweg die aan de zuidkant de stad binnenkomt.'`Hoe kwam het dat je hier toevallig was?'Ze glimlachte en zag eruit alsof ze er een beetje verlegen mee was. `Het is gek. Ik had vannacht een droom dat ik de vallei weer introk en vanmorgen besloot ik dat ik dat maar gewoon ging doen. Ik heb hard gewerkt en ik neem aan dat ik wat tijd nodig had om na te denken over waar ik in de kliniek mee bezig ben. Mijn partner en ik hebben veel ervaring met alternatieve benaderingen, Chinese geneeskunde, kruiden. Maar we hebben tegelijkertijd de hulpmiddelen van 's werelds beste traditionele geneeskunde onder handbereik via de computer. Ik heb jaren van een kliniek als deze gedroomd.'

Ze zweeg even en zei toen: `Voordat jij kwam opdagen, zat ik daar aan de overkant en ik ging gewoon uit mijn dak, zo hoog was mijn energieniveau. Het leek alsof ik mijn hele levensverhaal voor me zag; ik kreeg alles wat ik heb meegemaakt, vanaf mijn vroegste jeugd helemaal tot nu toe, volkomen helder en onverbloemd te zien. Het was de duidelijkste beleving van het Zesde Inzicht die ik ooit heb gehad. Al die gebeurtenissen waren een voorbereiding,' vervolgde ze. `Ik groeide op in een gezin waarin mijn moeder haar hele leven worstelde met een chronische ziekte, maar nooit mee wilde werken aan haar eigen genezing. Indertijd wisten de artsen niet beter, maar mijn hele jeugd heeft haar weigering om haar eigen angsten te onderzoeken me dwarsgezeten. Ik ving elk beetje informatie op over diëten, vitamines, stressniveaus, meditatie en de rol die ze bij de gezondheid spelen, probeerde haar ervan te overtuigen dat zij zich er ook mee bezig moest houden. In mijn puberteit werd ik verscheurd door het verlangen iets in de zielzorg te doen óf arts te worden. Ik weet het niet; het was alsof ik ertoe werd aangezet uit te zoeken hoe we inzicht, geloof, gebruiken om de toekomst te veranderen, om te genezen. En dan mijn vader,' ging ze verder. `Dat is een heel ander verhaal. Hij werkte in de biologisch-wetenschappelijke sector, maar hij liet niets los over zijn resultaten behalve in zijn wetenschappelijke publikaties. "Louter onderzoek", noemde hij het. Zijn collega's behandelden hem als een god. Hij was onbenaderbaar, een autoriteit in optima forma. Ik was al volwassen, en hij was al gestorven aan kanker, eer ik begreep waar zijn werkelijke belangstelling naar uitging-het afweersysteem, in het bijzonder de vraag hoe toewijding en enthousiasme voor het leven het afweersysteem versterken. Hij was de eerste die die relatie onderkende en het is precies wat de huidige onderzoeken laten zien. Toch heb ik er nooit met hem over kunnen praten. In eerste instantie vroeg ik me af waarom ik een vader had die zich zo gedroeg. Maar ten slotte accepteerde ik het feit dat mijn ouders precies die combinatie van karaktereigenschappen en belangstellingssferen hadden die mijn eigen ontwikkeling in gang zetten. Dat is de reden dat ik mijn vroege jeugd bij hen wilde doorbrengen. Als ik mijn moeder bekeek, wist ik dat elk van ons verantwoordelijkheid dient te nemen voor zijn of haar eigen genezing. We kunnen die niet zomaar aan anderen overdragen. Genezing gaat in wezen om het doorbreken van de angst die met het leven gepaard gaat - angst die we niet onder ogen willen zien - én om het vinden van onze eigen inspiratie, een beeld van de toekomst, waarvan we weten dat we dat moeten helpen waarmaken. Door mijn vader zag ik duidelijk dat de geneeskunde meer op dingen in moet spelen; artsen moeten de intuïtie en de visie van de mensen die ze behandelen erkennen. We moeten afdalen uit onze ivoren toren. De combinatie van die twee schiep de voorwaarden om op zoek te gaan naar een nieuw paradigma in de geneeskunde, een paradigma dat is gebaseerd op het vermogen van de patiënt om zijn eigen leven in de hand te nemen en terug te keren op het juiste pad. Dat is mijn boodschap, neem

ik aan: het idee dat we diep vanbinnen weten hoe we aan onze eigen genezing kunnen bijdragen, fysiek en emotioneel. We kunnen ertoe worden gestimuleerd een betere, idealere toekomst gestalte te geven en als we dat doen, gebeuren er wonderen.' Terwijl ze opstond, keek ze vluchtig naar mijn enkel en daarna naar mij. `Ik vertrek nu,' zei ze. `Probeer je enkel niet te belasten. Je hebt volledige rust nodig. Morgenochtend ben ik terug.' Ik denk dat ik er nogal ongerust moet hebben uitgezien, want ze knielde weer neer en legde beide handen om de enkel. `Maak je geen zorgen,' zei ze. `Er is niets dat niet kan worden genezen als je er voldoende energie in stopt - haat, oorlog. Het is gewoon een kwestie van het juiste toekomstideaal.' Ze klopte zachtjes op mijn voet. `Het kan goed komen! Het kan goed komen!' Ze glimlachte een keer, draaide zich om en liep weg. Plotseling wilde ik haar roepen en alles vertellen over wat ik had meegemaakt in de andere dimensie en wat ik van de Angst wist en over de groep die zou terugkomen, maar in plaats daarvan hield ik mijn mond. De vermoeidheid overmande me en tevreden zag ik hoe ze verdween tussen de bomen. Morgen was vroeg genoeg, hield ik mezelf voor.. want ik wist precies wie ze was.

Herinnering

De volgende morgen schrok ik plotseling wakker, gewekt door de schrille kreet van een havik, hoog boven me. Ik luisterde een poosje aandachtig en stelde me zijn imposante buitelingen voor. Hij krijste nog een keer en was toen stil. Ik kwam snel overeind en keek door de tentopening; het was een bewolkte maar warme dag. De boomtoppen bewogen heen en weer in een lichte bries. Ik haalde een rekverband uit mijn rugzak en wikkelde het zorgvuldig om mijn hele enkelgewricht, waarbij ik erg voorzichtig te werk ging en maar weinig pijn had. Daarna kroop ik de tent uit en ging staan. Na een paar seconden liet ik mijn gewicht op de voet rusten en deed een aarzelende stap. De enkel voelde zwak aan, maar als ik een beetje mank liep kon ik er toch enigszins op staan. Had Maya's aanpak geholpen, vroeg ik me af, of was de enkel niet zo erg geblesseerd geweest? Het was niet meer te zeggen. Ik deed nog een greep in mijn rugzak, haalde schone kleren tevoorschijn en pakte de vuile borden van de vorige avond. Behoedzaam, bedacht op vreemde geluiden en bewegingen, baande ik me een weg terug naar de rivier. Toen ik een plek in het oog kreeg waar ik uit het zicht was, gleed ik uit mijn kleren en ging het water in. Het was koud en verfrissend. Ik lag daar zonder na te denken, terwijl ik probeerde de ongerustheid die in mijn buik opkwam van me af te zetten en naar de kleuren van de bladeren boven mijn hoofd staarde.Plotseling herinnerde ik me iets van de droom van de afgelopen nacht. Ik zat op een rotsblok... er was iets aan de hand... Wil was erbij... en anderen. Ik herinnerde me

vaag een blauw en amberkleurig energieveld. Ik deed nog een poosje mijn best maar kon me verder niets herinneren.Terwijl ik een zeepflacon opende, merkte ik dat de uitstraling van de bomen en struiken om me heen sterker was geworden. Op een of andere manier had het feit dat ik me mijn droom herinnerde mijn energie doen toenemen. Ik voelde me lichter, baadde me vlug en waste de borden af. Toen ik er bijna mee klaar was, viel me op dat een rotsblok aan mijn rechterkant heel veel leek op de rots waarop ik in mijn droom gezeten had. Ik hield op en onderwierp het rotsblok aan een nauwkeuriger onderzoek. Het was plat, ongeveer drie meter in doorsnee en kwam naar vorm en kleur precies overeen met de rots in mijn droom.Binnen een paar minuten had ik de tent afgebroken, gepakt, en mijn uitrusting onder een paar grote afgevallen takken verstopt. Teruggekomen bij de rots ging ik erop zitten en probeerde me het blauwe energieveld en de exacte positie die Wil in de droom had ingenomen weer voor de geest te halen. Hij had aan mijn linkerkant en enigszins achter me gestaan. Op dat ogenblik kwam er een helder beeld van zijn gezicht in me op, als een close-up. Ik deed mijn best om de precieze details vast te houden, creëerde zijn beeld opnieuw en omgaf het met het blauwe energieveld. Seconden later voelde ik iets trekken in mijn maagstreek en vervolgens vloog ik weer tussen de kleuren door. Toen ik tot stilstand kwam, was de omgeving bleekblauw en lichtgevend en stond Wil naast me.`Goddank, je bent er weer!' zei hij, terwijl hij dichterbij kwam. `Je werd zo stoffelijk dat ik je niet kon vinden.'`Wat gebeurde er de vorige keer?' vroeg ik. `Waarom werd het gezoem zo sterk?'`Ik weet het niet.'`Waar zijn we nu?'`Dit is een bepaald niveau, waar naar het schijnt de dromen zich afspelen.'Ik keek om me heen het blauw in. Geen enkele beweging. `Ben je hier al eens geweest?'Ja, ik was hier voordat ik jou vond bij de watervallen, hoewel ik indertijd niet wist waarom.'We keken allebei weer een poosje om ons heen, toen vroeg Wil: `Wat is er met je gebeurd nadat je terugging?'Enthousiast begon ik alles te beschrijven wat er was voorgevallen. Eerst concentreerde ik me op Joels voorspelling over het uiteenvallen van het milieu en de maatschappij. Wil luisterde gespannen; hij nam elk aspect van Joels gezichtspunt in zich op. `Hij verwoordde de Angst,' was zijn commentaar. Ik knikte. `Dat denk ik ook. Verwacht jij dat alles wat hij zei ook werkelijk aan de gang is?' vroeg ik.`Ik denk dat het gevaar is dat een hoop mensen gaan denken dat het gebeurt. Onthoud wat het Negende Inzicht beweerde: naarmate de spirituele renaissance

voortgaat, moet ze eerst een polarisatie die voortkomt uit Angst overwinnen.' Ik ving Wils blik op. `Ik heb nog iemand ontmoet, een vrouw.' Wil luisterde terwijl ik mijn ervaringen met Maya beschreef, met name. de blessure aan mijn enkel en haar geneeswijze. Toen ik klaar was staarde hij in gedachten de verte in. `Ik denk dat Maya de vrouw uit Williams' visioen is,' voegde ik eraantoe. `De vrouw die probeerde een einde te maken aan de oorlog met de Indianen.'`Misschien bevat haar opvatting over genezing wel de sleutel tot het omgaan met Angst,' antwoordde Wil. Ik knikte dat hij door moest gaan. `Het klopt allemaal,' zei hij. `Kijk maar naar wat er al is voorgevallen. Je kwam hier, op zoek naar Charlene, en ontmoette David, die beweerde dat het Tiende een bredere interpretatie geeft van de spirituele renaissance die in de wereld plaatsvindt. Die interpretatie, dat inzicht, wordt bereikt door het begrijpen van onze relatie tot het Hiernamaals. Hij beweerde dat het Tiende Inzicht iets te maken heeft met het ophelderen van de aard van een ingeving, met het vasthouden van die ingeving in onze gedachtenwereld en met het krijgen van een vollediger beeld van ons synchrone pad. Later ontdekte je hoe je op die manier je ingevingen kon vasthouden en vond je mij bij de watervallen. Ik kon bevestigen dat het vasthouden van de ingeving - het mentale beeld dat we van onszelf hebben - ook de in het Hiernamaals gebruikte methode was en dat de mensheid zich met die andere dimensie op één lijn aan het stellen is. Kort daarna waren we Williams' Levensoverzicht aan het bekijken. We zagen dat hij er vreselijk onder leed dat hij zich iets wat hij had willen doen niet herinnerd had, namelijk dat hij zou samenkomen met een groep mensen die zou moeten helpen de Angst, die ons spirituele ontwaken bedreigt, aan te pakken. Hij beweert dat we die angst moeten doorzien en er iets aan moeten doen. Vervolgens raken we van elkaar gescheiden en loop jij tegen een journalist aan, Joel, die er een hele tijd voor uittrekt om je iets te verkondigen. En wat verkondigt hij dan wel? Een beangstigend beeld van de toekomst. In feite: de angst voor een volledige vernietiging van de beschaving. Vervolgens loop je, uiteraard, een vrouw tegen het lijf wier hele leven aan genezing gewijd is. Ze maakt genezing mogelijk door mensen te helpen zich door hun angstblokkades heen te werken. Ze spoort hen aan zich dingen te herinneren, waardoor ze hen helpt uit te maken waarom ze op de wereld zijn. Die herinnering moet de sleutel zijn.'Een plotselinge beweging in de omgeving trok onze aandacht. Ongeveer dertig meter verderop leek zich weer een groep zielen te vormen.`Die zijn hier waarschijnlijk om iemand te helpen bij het dromen,' zei Wil.Ik keek hem gespannen aan. `Helpen ze ons met dromen?'`Ja, in zekere zin. Er waren hier een paar andere zielen toen jij vannacht aan het dromen was.'`Hoe wist jij van mijn droom?'

`Toen jij teruggeworpen werd naar het fysieke vlak probeerde ik je te vinden, maar dat lukte niet. Toen ik vervolgens even wachtte, begon ik je gezicht te zien en kwam hier terecht. De vorige keer dat ik hier was, kon ik niet helemaal vatten wat er aan, de hand was, maar nu denk ik dat ik begrijp wat er gebeurt als we dromen.' Ik schudde niet-begrijpend mijn hoofd. Hij maakte een gebaar naar de zielen. `Kennelijk vindt alles synchroon plaats. De zielen die je ziet bevinden zich hier waarschijnlijk bij toeval, net als ik zojuist, en nu wachten ze waarschijnlijk om te kunnen zien wie ze tegen het lijf zullen lopen in hun droomlichaam.'Het achtergrondgezoem werd harder en ik kon geen antwoord geven. Ik voelde me verward, duizelig. Wil kwam wat dichterbij en raakte opnieuw mijn rug aan. `Hier blijven hoor!' zei hij. `Er is vast een reden dat we dit moeten zien.'Ik deed mijn best om mijn hoofd leeg te maken en merkte toen dat zich nog een vorm manifesteerde in de ruimte naast de zielen. Eerst dacht ik dat er andere zielen verschenen, maar toen besefte ik dat wat zich vormde veel groter was dan alles wat ik eerder gezien had. Voor ons werd, als een hologram, een hele scène geprojecteerd, compleet met personages, aankleding en dialoog. Eén enkele persoon leek zich in het middelpunt van de handeling te bevinden, een man die me vaag bekend voorkwam. Na een moment van concentratie realiseerde ik me dat de man die we voor ons hadden Joel was.Terwijl we toekeken begon de scène zich te ontvouwen, als de plot van een speelfilm. Ik deed mijn best om het allemaal te volgen, maar mijn hoofd was nog steeds wazig; ik snapte niet helemaal wat er zich afspeelde. Naarmate het verhaal zich ontspon en de dialoog indringender werd, kwamen de zielen en de journalist dichter bij elkaar. Na een paar minuten leek het drama ten einde te komen en verdween iedereen. `Wat was er aan de hand?' vroeg ik.`De persoon in het midden van de scène was aan het dromen,' zei Wil.`Dat was Joel, die man waar ik je van vertelde,' antwoordde ik. Wil draaide zich stomverwonderd naar me om. `Weet je dat zeker?'`Ja.'`Kon je de droom volgen die hij zojuist had?'`Nee, ik snapte het niet helemaal. Wat gebeurde er?'`De droom ging over een oorlog of zoiets. Hij vluchtte weg uit een door bommen verwoeste stad, terwijl er overal om hem heen granaten ontploften. Hij rende voor zijn leven en had niets anders in gedachten dan hoe hij zich in veiligheid kon brengen en kon overleven. Nadat hij met succes aan de gruwelijkheden ontkomen was, beklom hij een berg om op de stad terug te kijken. Toen pas herinnerde hij zich dat hij de opdracht had gehad een groep soldaten te ontmoeten en hun had moeten voorzien van een geheim onderdeel van een nieuw apparaat dat de wapens van de vijand kon uitschakelen. Tot zijn afschuw besefte hij dat de soldaten en de

stad voor zijn ogen systematisch vernietigd werden omdat hij niet was komen opdagen.'`Een nachtmerrie,' vond ik.`Ja, maar hij geeft iets aan. Als we dromen gaan we zonder het te weten naar een bepaald slaapniveau en komen andere zielen ons te hulp. Vergeet niet wat de functie van dromen is: ze geven opheldering over hoe we de situaties die in ons leven spelen kunnen aanpakken. Het Zevende Inzicht beweert dat we dromen moeten interpreteren door de plot van de droom over de werkelijke situatie waar we in het leven voor staan heen te leggen.'Ik draaide me om en keek Wil aan. `Maar welke rol spelen die zielen?'Zodra ik die vraag had gesteld begonnen we weer te bewegen. Wil hield zijn hand tegen mijn rug. Toen we tot stilstand kwamen veranderde het licht naar een volle groene kleur, maar ik zag ook dat er prachtige golven amber om ons heen wervelden. Toen ik me er goed op concentreerde, zag ik dat de strepen amber afzonderlijke zielen werden.Ik wierp een blik op Wil, die breeduit lachte. Op deze plek was de stemming een stuk beter, leek het. Er hing een sfeer van feestelijkheid en vreugde. Terwijl ik naar de zielen keek, kwamen er een paar recht voor ons en voegden zich samen tot een groep. Ze hadden een open, lachend gezicht, hoewel het nog steeds moeilijk was ze langere tijd scherp te zien.`Ze zijn zo liefdevol,' zei ik.`Kijk eens of je hun kennis kunt opvangen,' adviseerde Wil. Toen ik me met die intentie op hen richtte, realiseerde ik me dat deze zielen verbonden waren met Maya. In feite waren ze verrukt over de dingen die ze kortgeleden over zichzelf ontdekt had, vooral over haar inzicht in de voorbereiding op haar leven die haar vader en moeder haar geboden hadden. Ze schenen te weten dat Maya een volledig overzicht vanuit het Zesde Inzicht had beleefd en op het punt stond zich te herinneren waarom ze geboren was.Ik draaide me om zodat ik Wil aan kon kijken, die bevestigde dat ook hij de beelden zag.Op dat moment hoorde ik het gezoem weer; mijn maag kromp ineen. Wil hield mijn schouders en rug stevig vast. Toen het geluid was opgehouden, zakte mijn trillingsniveau drastisch en richtte ik mijn blik op de groep zielen, in een poging me open te stellen en me met hun energie te verbinden, zodat ik mijn eigen energie op peil kon brengen. Tot mijn verwondering werden ze plotseling minder scherp en kwamen ze twee keer zo ver van me af te staan. `Wat was dat?' vroeg ik.`Je probeerde je met hen te verbinden om je energieniveau te verhogen,' antwoordde Wil, `in plaats van naar binnen te gaan en je rechtstreeks te verbinden met Gods energie in je binnenste. Zelf heb ik dat ook een keer gedaan. Deze

wezens zullen je niet de kans geven hen te verwarren met de goddelijke bron. Ze weten dat het je groei niet ten goede zou komen als je je met hen vereenzelvigt.'Ik richtte me naar binnen en mijn energie kwam terug. `Hoe krijgen we ze nu weer terug?'Zodra ik het zei keerden ze terug naar hun oorspronkelijke positie.Wil en ik keken elkaar aan, toen begon hij, met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, gespannen naar de groep te turen. `Wat zie je?' vroeg ik.Hij maakte een hoofdbeweging zonder zijn blik ervan af te halen en ik concentreerde me ook op de groep zielen, waarbij ik weer probeerde hun kennis op te vangen. Na een paar seconden kreeg ik Maya in het oog. Ze was volkomen in de groene omgeving opgenomen. Haar gezicht zag er ietsjes anders uit en glansde helder, maar ik wist absoluut zeker dat zij het was. Terwijl ik me op haar gezicht concentreerde, verscheen er voor ons een holografisch beeld - opnieuw een beeld van Maya tijdens de negentiendeeeuwse oorlog. Ze stond met diverse andere mensen in een houten hut en was enthousiast over de mogelijkheid de strijd te kunnen beëindigen.Het leek of ze voelde dat zoiets slechts een kwestie was van je herinneren hoe je de kracht daartoe moest verwerven. Volgens haar was het mogelijk, tenminste als de juiste mensen bij elkaar zouden komen met een gemeenschappelijke intentie, dacht ze. Er was een jongeman bij die rijk gekleed ging en heel aandachtig luisterde. Ik herkende hem als de lange man die later samen met haar vermoord werd. Het beeld snelde vooruit en ging naar haar mislukte poging om met de legerleiders te spreken en daarna naar de wildernis, waar zij en de jongeman vermoord werden. Terwijl we toekeken, werd ze na haar dood wakker in het Hiernamaals en overzag ze haar leven. Ze was geschokt toen ze zag hoe blindelings, naïef zelfs, ze haar doel, de strijd te beëindigen, had nagestreefd. Ze wist dat veel van de anderen gelijk hadden gehad: de tijd was er niet rijp voor. We hadden ons nog niet voldoende van de kennis uit het Hiernamaals herinnerd om een dergelijk kunststuk te volbrengen. Nog niet. Na het overzicht zagen we haar naar de groene omgeving gaan, omringd door dezelfde groep zielen die op dat moment voor ons stond. Merkwaardigerwijs leek het of de gezichten van de groep in wezen dezelfde uitdrukking hadden. Op een bepaald niveau leken al die zielen, onder hun uiterlijke verschijning, op Maya. Ik wierp een vragende blik op Wil.`Dit is Maya's zielengroep,' zei hij.`Wat bedoel je?' vroeg ik.`Het is een groep zielen die nauw met haar meevibreren,' zei hij enthousiast. `Dat klopt helemaal. Op een van mijn tochten, voordat ik jou vond, zag ik een andere groep die, op een bepaalde manier, op jou leek. Ik denk dat dat jouw zielengroep was. Voordat ik iets kon zeggen ontstond er beweging in de zielengroep voor ons. Opnieuw verscheen er een beeld van Maya. Ze was nog steeds omringd door haar

groep in de groene omgeving en stond, zo te zien, kalm in een intens wit licht, hetzelfde licht dat we gezien hadden bij Williams' Levensoverzicht. Ze was zich ervan bewust dat wat er gebeurde verregaande consequenties had en heel moeilijk te doorgronden was. Haar vermogen om zich door het Hiernamaals te bewegen, was afgenomen en haar aandacht verlegde zich weer naar de Aarde. Ze kon haar toekomstige moeder zien, pas getrouwd, zittend op een veranda en zich afvragend of haar gezondheid goed genoeg zou blijven om een kind te krijgen.Maya begon te beseffen welke grote vooruitgang ze kon boeken als ze bij deze moeder geboren zou worden. De vrouw koesterde een diepe angst voor haar eigen gezondheid en zou dus in de gedachtenwereld van een kind heel snel aandacht voor gezondheidskwesties opwekken. Het zou een perfecte plek zijn om belangstelling voor de geneeskunde en genezingsprocessen te ontwikkelen. De opgedane kennis zou niet slechts verstandelijk overwogen zijn-waarbij het ego een of andere schitterende theorie opduikt en die nooit toetst aan de uitdagingen van het werkelijke leven -, niet indien ze zou opgroeien onder invloed van de psychologische instelling van deze vrouw. Maya wist dat ze de neiging had onrealistisch en impulsief te zijn. Die onbezonnenheid had ze al een keer duur moeten bekopen. Dat zou haar niet nog eens gebeuren, niet nu de onbewuste herinnering aan wat er in de negentiende eeuw was voorgevallen haar hielp onthouden dat ze erg op haar hoede moest zijn. Nee, ze zou het voorzichtig aanpakken, zich terughoudender opstellen, en de omgeving die deze vrouw haar bood zou perfect zijn. Wil ving mijn blik op. `We zien nu wat er gebeurde toen ze zich op haar huidige leven begon te bezinnen,' zei hij.Maya stelde zich op dat moment voor hoe haar relatie tot haar moeder zich zou ontwikkelen. In haar jeugd zou ze geconfronteerd worden met haar moeders negativiteit, met haar angsten, haar neiging de dokters de schuld te geven, en dat zou haar belangstelling opwekken voor het verband tussen lichaam en geest, voor de verantwoordelijkheid van de patiënt bij het genezingsproces. Die informatie kon ze weer aan haar moeder doorgeven, die dan betrokken zou kunnen raken bij haar eigen herstel. Haar moeder zou haar eerste patiënt worden en daarna een belangrijke steun, een voorbeeld van de voordelen van de nieuwe geneeskunde.Maya's aandacht richtte zich op de toekomstige vader, die naast de vrouw op de schommelbank zat. Zo af en toe stelde de vrouw een vraag en mompelde hij een kort antwoord. Eigenlijk wilde hij alleen maar rustig zitten en dingen overdenken, niet praten. Zijn hoofd barstte werkelijk van de onderzoeksmogelijkheden en buitenissige biologische vraagstukken. Hij had vragen waarvan hij wist dat ze nog nooit gesteld waren - met name over de relatie tussen inspiratie en het afweersysteem. Maya zag de voordelen van zijn afstandelijkheid. Met hem als vader zou ze haar neiging zichzelf te misleiden te boven kunnen komen; ze zou haar eigen plan moeten trekken en realistisch moeten worden, van het begin af aan.

Uiteindelijk zouden zij en haar vader in staat zijn op wetenschappelijke basis met elkaar te communiceren. Hij zou mededeelzamer worden en haar voorzien van een grote hoeveelheid technische achtergrondinformatie waarop ze haar nieuwe methoden zou kunnen baseren.Ze zag duidelijk in dat haar geboorte bij deze ouders voor hen even gunstig zou kunnen uitwerken. Terwijl haar ouders haar vroege belangstelling voor de geneeskunde stimuleerden, zou zij hen tegelijkertijd in een voorbestemde richting doen groeien: de moeder in de richting van het aanvaarden van haar rol bij het vermijden van ziekte, de vader in het overwinnen van zijn neiging zich voor anderen af te sluiten en louter intellectueel te functioneren.Terwijl we toekeken ging het visioen verder, voorbij haar toekomstige geboorte naar wat er zou kunnen gebeuren in haar jeugd. Ze zag een veelheid van specifieke personen die precies op het goede moment in haar leven kwamen om haar leerproces en ervaringen te stimuleren. Tijdens haar medische opleiding kruisten precies de juiste patiënten en dokters haar pad om in haar praktijkuitoefening een alternatieve gerichtheid op te wekken. Haar visioen bewoog zich naar de ontmoeting met haar partner van de kliniek en het opzetten van een nieuwe geneeswijze. En toen onthulde haar visioen nog iets anders: ze zou betrokken raken bij een meer algemeen en wereldwijd ontwaken. We zagen voor ons hoe ze de Inzichten ontdekte. Vervolgens zagen we haar hereniging met een bepaalde groep, een groep die bestond uit vele onafhankelijke groepen die zich overal ter wereld tot elkaar aangetrokken voelden. Die groepen zouden zich op een hoger niveau herinneren wie ze waren en behulpzaam zijn bij het overwinnen van de polarisatie die voortkwam uit de Angst. Plotseling zag ze hoe ze was verwikkeld in een belangrijk gesprek met een bepaalde man. Hij was lang, atletisch gebouwd, heel bekwaam en droeg legerkleding. Tot mijn verbazing besefte ik dat ze wist dat het de man was met wie ze in de negentiende eeuw vermoord was. Ik concentreerde me doelbewust op hem en kreeg weer een schok. Dit was dezelfde man die ik in Williams' Levensoverzicht gezien had. Het was de collega die hij verzuimd had te helpen ontwaken.Hiermee leek haar visioen zich te versterken tot een niveau dat mijn begripsvermogen te boven ging. Haar lichaam verenigde zich met het verblindende licht erachter. Het enige wat ik opving, was dat haar persoonlijke ideaalbeeld van wat ze met deze geboorte zou kunnen bereiken, omgeven werd door een groter ideaalbeeld dat de hele geschiedenis én de toekomst van de mensheid omvatte. Het leek alsof ze haar mogelijke leven in een heel fundamenteel perspectief zag. Haar leven kreeg een duidelijke plaats binnen de volledige reikwijdte vanwaar de mensheid vandaan kwam en waarheen ze op weg was. Ik voelde dat aan, maar de beelden zelf zag ik niet echt.

Ten slotte zag het ernaar uit dat Maya's visioen voorbij was en zagen we haar weer in de groene omgeving, nog steeds omringd door haar groep. Nu bekeken ze een scène op Aarde. Kennelijk hadden haar ouders inderdaad besloten een kind te krijgen en ze kwamen samen in de liefdesdaad die haar conceptie veilig zou stellen.De energie van Maya's zielengroep was intenser geworden en verscheen nu als een grote witachtige werveling van trillend amber, die haar krachtige intensiteit betrok van het stralende licht op de achtergrond. Zelf beleefde ik die energie als een diep, bijna orgastisch niveau van liefde en vibratie. Beneden omhelsde het paar elkaar en op het hoogtepunt leek er een wit-groene energie vanuit het licht door Maya en haar zielengroep heen te gaan en bij het paar naar binnen te stromen. Met een heerlijk orgastisch gevoel stroomde de energie door hun lichamen naar elkaar toe en bracht de zaadcel en de eicel tot hun voorbeschikte eenwording. Terwijl we toekeken, zagen we het moment van conceptie en de wonderbaarlijke samensmelting van de twee cellen die één werden. Eerst langzaam, toen sneller, begonnen de cellen zich te delen en te differentiëren om uiteindelijk de vorm van een menselijk wezen aan te nemen. Terwijl ik naar Maya keek, besefte ik dat ze met elke celdeling vager en onscherper werd. Ten slotte verdween ze, naarmate de foetus groter werd, volkomen uit het zicht. Haar zielengroep bleef achter. Er leek meer kennis beschikbaar te zijn over datgene waarvan we zojuist getuige waren geweest, maar ik liep die mis omdat ik mijn concentratie verloor. Plotseling was ook de zielengroep verdwenen. Wil en ik bleven achter en staarden elkaar aan. Hij leek vreselijk enthousiast.`Wat zagen we allemaal?' vroeg ik.`We zagen de gang van zaken rond Maya's geboorte in haar huidige leven,' antwoordde Wil, `zoals die in het geheugen van haar zielengroep bewaard wordt. We kregen het van het begin tot het einde te zien: hoe ze zich haar toekomstige ouders bewust werd, wat ze dacht te kunnen bereiken en daarna de eigenlijke manier waarop ze bij de conceptie naar het fysieke vlak getrokken werd. Ik knikte Wil toe dat hij door moest gaan.`De liefdesdaad opent een portaal vanuit het Hiernamaals naar de Aardse dimensie. De zielengroep leek in een staat van opperste liefde te verkeren, een liefde die uitstijgt boven wat jij en ik kunnen ervaren en zo diep gaat dat ze orgastisch aanvoelt. Een seksueel hoogtepunt schept een opening naar het Hiernamaals en wat wij als een orgasme ervaren, is slechts een glimp van het niveau van liefde en trilling in het Hiernamaals. Bij een orgasme gaat het portaal open. De energie stroomt krachtig door je heen en brengt in potentie een nieuw wezen met zich mee. Dat is wat we zagen gebeuren. Seksuele eenwording is een gewijd moment waarin een stukje Hemel naar de Aarde stroomt.'

Ik knikte terwijl ik nadacht over wat er allemaal voortvloeide uit wat we hadden gezien en zei: `Het leek of Maya wist hoe haar leven zou kunnen verlopen wanneer ze bij deze bepaalde ouders geboren werd.'`Ja, kennelijk heeft, voor de geboorte, elk van ons een visie, een ideaalbeeld van hoe ons leven eruit kan zien, compleet met een bezinning op onze ouders en onze neiging om verwikkeld te raken in een bepaald machtsspel, een manier om greep te krijgen op onze omgeving, men noemde dat ook wel beheersingsdrama's. We hebben er zelfs een beeld van hoe we die neiging tot dat machtsspel met déze ouders kunnen verwerken en te boven kunnen komen, en hoe we verder moeten om voorbereid te zijn op wat we tot stand willen brengen.'`Het meeste daarvan heb ik begrepen,' zei ik, `maar ik vond het vreemd. Gebaseerd op wat ze me over haar eigenlijke leven vertelde, was de visie die aan haar leven voorafging idealer dan wat er werkelijk gebeurde - zoals haar relatie met haar vader en moeder bijvoorbeeld. Het liep niet helemaal zoals ze gewild had. Haar moeder heeft Maya nooit begrepen, noch heeft zij haar eigen ziekte onder ogen gezien, en haar vader was zo afstandelijk dat ze tot aan zijn dood nooit heeft geweten waar hij onderzoek naar deed.'`Maar dat klopt wel,' zei Wil. `De visie is kennelijk een idealistische leidraad voor wat ons hoogste zelf zich voorneemt dat er in het leven moet gebeuren. Het is een scenario, om het zo maar te zeggen, voor het ideale geval dat je volmaakt gevolg zou geven aan je ingevingen. Wat er in werkelijkheid gebeurt is een benadering van dat ideaalbeeld, het is het beste waartoe men in de gegeven omstandigheden in staat is. Maar dit is allemaal kennis vanuit het Tiende Inzicht over het Hiernamaals, kennis die onze spirituele ervaringen op Aarde verheldert, met name het waarnemen van toevalligheden en de werking van synchroniciteit. Wanneer we een ingeving of een droom hebben die zegt dat we in ons leven een bepaalde koers moeten varen, en we volgen die richtlijn, doen zich bepaalde gebeurtenissen voor die we ervaren als een magische samenloop van omstandigheden. We voelen ons levendiger en enthousiast. Die gebeurtenissen lijken voorbestemd, alsof ze moesten gebeuren. Wat we zojuist zagen, zet dat alles in een groter perspectief. Als we een ingeving hebben, een mentaal beeld van een mogelijke toekomst, krijgen we in werkelijkheid een flits van herinnering aan onze Geboortevisie, ons ideaal, datgene wat we met ons leven aan wilden op dat bepaalde moment van onze ontwikkelingsweg. Misschien komt het niet helemaal overeen, want mensen hebben een vrije wil, maar als er iets gebeurt wat dicht bij ons oorspronkelijke ideaal ligt, voelen we ons geïnspireerd omdat we herkennen dat we ons op een pad bevinden dat al die tijd al in de bedoeling lag.'`Maar wat is dan de rol van onze zielengroep?'`Met hen zijn we verbonden. Ze kennen ons. Ze delen onze idealen, onze Geboortevisie en volgen ons door ons leven heen. Na afloop blijven ze bij ons

terwijl we terugkijken op wat er is gebeurd. Ze dienen als reservoir voor onze herinneringen. Terwijl wij ons ontwikkelen houden zij het besef vast omtrent wie we zijn.'Hij zweeg even en keek me recht in de ogen. `En kennelijk spelen wij, wanneer we in het Hiernamaals zijn, voor hen dezelfde rol wanneer een van hen op het fysieke vlak geboren wordt. We gaan deel uitmaken van de zielengroep die hen ondersteunt.' `Dus terwijl we op Aarde zijn,' merkte ik op, `krijgen we ingevingen en leiding van onze zielengroep?' `Nee, helemaal niet. Te oordelen naar wat ik opmaakte uit de zielengroepen die ik heb ontmoet zijn de ingevingen en de dromen van onszelf. Ze komen voort uit een hogere verbinding met het goddelijke. De zielengroepen sturen ons alleen extra energie en brengen ons op een bepaalde manier op een hoger plan - een manier waar ik nog niet de vinger op heb kunnen leggen. Door ons zo op een hoger plan te brengen, kunnen we ons makkelijker herinneren wat we al wisten.'Ik was gefascineerd. `Dus dat verklaart wat er met mijn droom en die van Joel gebeurde.'`Ja. Als we dromen herenigen we ons met onze zielengroep. Daardoor wordt onze herinnering aan wat we in onze huidige levenssituatie werkelijk van plan waren, opgefrist. We zien een glimp van ons oorspronkelijke voornemen. En als we dan terugkomen op het fysieke vlak houden we die herinnering vast, hoewel ze soms in archetypische symbolen wordt weergegeven. In jouw geval kon je, omdat je opener staat voor de spirituele betekenis van dingen die gebeuren, je de informatie uit je droom heel precies herinneren. Je wist weer dat het oorspronkelijk je bedoeling was dat wij elkaar terug zouden vinden als je je mijn gezicht voor de geest haalde, en dus was dat bijna exact wat je droomde. Joel, daarentegen, was minder open; zijn droom nam een warriger en symbolischer vorm aan. Zijn herinnering was vaag en zijn gedachtenwereld gaf de boodschap vorm via het symbool van een oorlog. Daardoor werd hem alleen de algemene boodschap overgebracht dat hij zich bij zijn Geboortevisie voorgenomen heeft hier te blijven en te helpen met het huidige probleem in de vallei. Het werd duidelijk dat hij het zou betreuren als hij op de vlucht zou slaan.'`Dus de zielengroepen sturen ons voortdurend energie,' zei ik, `en hopen dat we ons onze Geboortevisie, ons ideaal zullen herinneren?'`Dat klopt.'`En dat is de reden dat Maya's groep zo gelukkig was?'Wils gezicht kreeg een ernstiger uitdrukking. `Ze waren blij omdat ze zich herinnerde waarom ze geboren was bij die bepaalde ouders, en ook om de manier waarop de ervaringen in haar leven haar hadden voorbereid op een loopbaan in de geneeskunde. Maar... dit was nog maar het eerste stuk van haar Geboortevisie. Ze

moet zich nog meer herinneren.' `Ik zag het stuk waarin ze in dit leven opnieuw de man ontmoette met wie ze in de negentiende eeuw werd omgebracht. Maar andere stukken begreep ik niet. Hoeveel heb jij daarvan opgevangen?'`Niet alles. Er was nog het een en ander over de toenemende Angst. Het bevestigde dat ze deel uitmaakt van de groep van zeven die Williams terug zag komen. En ze zag dat de groep in staat was zich een of ander hoger ideaal te herinneren, een ideaal dat achter onze persoonlijke voornemens steekt. Het is een herinnering die noodzakelijk is indien we de Angst willen verdrijven.' Wil en ik keken elkaar een hele poos aan. Toen voelde ik weer een trilling in mijn lichaam die van het experiment afkomstig was. Op dat moment kwam er een beeld in me op van de lange man met wie Maya zichzelf herenigd had gezien. Wie was dat? Ik stond op het punt om het er met Wil over te hebben, toen me plotseling de adem ontnomen werd door een krimpende pijn die bezit nam van mijn maag. Tegelijkertijd werd ik weer achterover geslingerd door een snerpend gepiep. Als tevoren strekte ik mijn armen uit naar Wil en zag ik hoe zijn gezicht langzaam onscherper werd. Ik deed mijn best om nog één keer te kijken, maar verloor toen volkomen mijn evenwicht en gleed weer in een vrije val.

Je voor de kennis openstellen

Verdomme, dacht ik, terwijl ik plat op mijn rug op de rots lag; het ruwe steenoppervlak sneed in mijn rug. Ik was weer terug bij de rivier. Een hele tijd tuurde ik naar de grijze lucht, die nu vol dreigende regen zat, en luisterde naar het langs stromende water. Ik richtte me op één elleboog op en keek om me heen, waarbij ik direct merkte dat mijn lichaam zwaar en vermoeid aanvoelde, net als de vorige keer dat ik de andere dimensie verlaten had. Onhandig stond ik op; er bonkte een lichte pijn in mijn enkel en ik hinkte het bos weer in. Ik haalde mijn rugzak tevoorschijn en maakte wat eten klaar, waarbij ik me heel langzaam en zonder na te denken bewoog. Zelfs terwijl ik at bleef mijn gedachtenwereld verrassend leeg, als na een lange meditatie. Toen begon ik langzaam mijn energie op te voeren door een paar keer diep in te ademen en mijn adem vast te houden. Plotseling kon ik het gezoem weer horen. Terwijl ik luisterde kwam me een ander beeld voor de geest, waarin ik naar het oosten liep in de richting van het geluid, om de oorzaak op te sporen. De gedachte joeg me vreselijke angst aan en ik voelde weer de oude drang om te vluchten. Onmiddellijk verdween het gezoem en hoorde ik het geruis van bladeren achter me. Met een ruk draaide ik me om en zag Maya.`Kom jij altijd precies op het juiste moment opdagen?' stamelde ik.`Komen opdagen? Ben jij bedonderd! Ik heb overal naar je gezocht! Waar kom je vandaan?'`Ik was beneden bij de rivier.'

`Nee, daar was je niet, daar heb ik gekeken.' Ze keek me even aan en wierp toen een blik op mijn voet. `Hoe gaat het met je enkel?'Ik glimlachte met moeite. `Goed. Moet je horen, ik moet ergens met je over praten.'`Ik moet ook met jou praten. Er is iets heel vreemds gaande. Een van de ambtenaren van bosbeheer zag me gisteravond de stad binnenkomen en ik vertelde hem over jouw situatie. Het leek of hij het stil wilde houden en hij stond erop dat hij vanmorgen een vrachtauto zou sturen om je op te halen. Ik heb hem verteld waar je ongeveer zat en ik moest hem beloven dat ik vanmorgen met hem naar hier zou rijden. Maar er was iets vreemds aan zijn manier van praten, dus ik besloot hem voor te zijn en te gaan lopen, maar hij kan hier waarschijnlijk elk ogenblik zijn.' `Dan moeten we weg,' zei ik, opkrabbelend om te gaan pakken. `Wacht even! Vertel eerst eens wat er aan de hand is.' Ze zag er paniekerig uit.Ik hield op en keek haar aan. `Er is iemand - ik weet niet wie - hier in de vallei met een of ander experiment bezig of zoiets. Ik denk dat mijn vriendin Charlene er op een of andere wijze bij betrokken is, of in gevaar verkeert. Iemand bij bosbeheer moet er in het geheim zijn goedkeuring aan hebben gegeven.' Ze keek voor zich uit en probeerde alles in zich op te nemen. Ik pakte mijn rugzak en nam haar hand. `Loop een stukje met me mee. Toe. Ik moet je nog meer vertellen.' Ze knikte, greep haar rugzak en terwijl we langs de rivier naar het oosten liepen, vertelde ik haar het hele verhaal, vanaf de ontmoeting met David en Wil tot en met het bekijken van Williams' Levensoverzicht en het aanhoren van Joel. Toen ik bij het stuk over haar Geboortevisie kwam, liep ik naar een paar rotsblokken en ging zitten. Zij leunde tegen een boom aan mijn rechterkant. `Jij bent hier ook bij betrokken,' zei ik. `Het is duidelijk dat je al weet dat je leven moet draaien om het introduceren van alternatieve geneeswijzen, maar je was nog meer van plan. Je wordt geacht deel uit te maken van die groep die Williams bij elkaar zag komen.''Hoe weet je dat allemaal?'`Wil en ik hebben je Geboortevisie gezien.'Ze schudde haar hoofd en deed haar ogen dicht.`Maya, ieder van ons komt met een visie, een ideaal over hoe ons leven eruit kan zien, iets wat we willen doen. De ingevingen die we hebben, de dromen en de toevalligheden, ze zijn allemaal bedoeld om ons op het rechte pad te houden, om de herinnering terug te brengen aan hoe we wilden dat ons leven zich zou ontplooien.'`En wat was ik dan nog meer van plan?'`Ik weet het niet precies, ik snapte het niet helemaal. Maar het had iets te maken met die collectieve Angst, die steeds groter wordt in het bewustzijn van de mensheid. Het experiment is een gevolg van die Angst... Maya, je was van plan om wat je over fysieke genezing geleerd hebt te gebruiken om te helpen oplossen wat er hier in de vallei aan de hand is. Je moet het je herinneren!'

Ze ging staan en keek een andere kant op. `O nee, die verantwoordelijkheid kun je me niet op de schouders leggen! Ik herinner me daar helemaal niets van. Ik doe als arts precies wat ik doen moet. Ik heb de pest aan dit soort intriges. Hoor je me? Ik heb er de pest aan! Eindelijk heb ik de kliniek precies zoals ik hem hebben wil. Je kunt niet van me verwachten dat ik me hiermee inlaat. Je bent aan het verkeerde adres!' Ik keek haar aan en probeerde iets anders te bedenken wat ik te berde zou kunnen brengen. In die stilte hoorde ik het gezoem weer.`Hoor je dat geluid, Maya, een dissonerend geluid dat in de lucht hangt, een gezoem? Dat komt van het experiment. Het is nu aan de gang. Probeer het te horen!'Ze luisterde even en zei toen: `Ik hoor niets.'Ik pakte haar arm. `Probeer je energieniveau te verhogen!' Ze draaide zich weg. `Ik hoor geen gezoem!'Ik zuchtte. `Oké, het spijt me. Ik weet het niet, misschien heb ik het mis. Misschien moet het niet op deze manier gebeuren.' Ze keek me even aan. `Ik ken iemand op het bureau van de districtspolitie. Ik zal proberen contact met hem te leggen voor je. Meer kan ik niet doen.'`Ik weet niet of dat zal helpen,' zei ik. `Kennelijk kan niet iedereen dat geluid horen.'`Wil je dat ik hem bel?'`Ja, maar zeg hem dat hij het op zijn eentje onderzoekt. Ik weet niet zeker of hij iedereen bij bosbeheer kan vertrouwen.' Ik pakte mijn rugzak weer op.`Ik hoop dat je het begrijpt,' zei ze. `Ik kan me hier gewoon niet mee inlaten. Ik heb het gevoel dat er dan iets verschrikkelijks zou gebeuren.'`Maar dat komt alleen door wat er gebeurde toen je dat vroeger probeerde, in de negentiende eeuw, hier in deze vallei. Kun je je daar iets van herinneren?'Weer deed ze haar ogen dicht, ze wilde het niet horen. Plotseling had ik een helder beeld van mezelf, waarin ik in leren kleding een heuvel oprende met een pakpaard aan de teugel. Het was hetzelfde beeld dat ik eerder gezien had. Die bergbewoner was ik zelf! Terwijl het visioen voortduurde, klom ik naar de top van de heuvel en hield toen stil om een blik achterom te werpen. Van daaruit kon ik de watervallen en de kloof aan de andere kant zien. Daar zaten Maya en de Indiaan en de jonge regeringsmedewerker. Als tevoren was de strijd net aan het beginnen. Er sloeg een golf van angst door me heen, en ik trok het paard mee en liep verder, niet in staat hen te helpen aan hun lot te ontkomen.Ik schudde het beeld van me af. `Laat maar,' zei ik, terwijl ik het opgaf. `Ik weet hoe je je voelt.'Maya kwam naar me toegelopen. `Hier heb je wat extra water en eten dat ik heb meegenomen. Wat ben je van plan?'

`Ik ga in oostelijke richting... een stuk, tenminste. Ik weet dat Charlene die kant uitging.'Ze keek naar mijn voet. `Weet je zeker dat je enkel het zal houden?'Ik kwam dichterbij en zei: `Ik heb je nog niet echt bedankt voor wat je gedaan hebt. Mijn enkel is in orde, geloof ik, alleen nog een beetje pijnlijk. Ik neem aan dat we nooit zullen weten hoe ernstig het misschien wel was.'`Als de dingen zo lopen, weet niemand dat ooit.'Ik knikte, pakte mijn rugzak en zette koers naar het oosten, waarbij ik nog één keer omkeek en een blik op Maya wierp. Even zag ze er schuldbewust uit, daarna trok er een opgeluchte uitdrukking over haar gezicht.

Ik liep in de richting waar het gezoem vandaan kwam, hield de rivier, die aan mijn linkerkant liep, in het oog en pauzeerde slechts om mijn voet rust te gunnen. Rond het middaguur hield het geluid op, dus stopte ik om te lunchen en me op de toestand te bezinnen. Mijn enkel was een beetje aan het opzwellen en ik rust anderhalf uur voor ik mijn tocht hervatte. Na nog geen anderhalve kilometer werd ik door vermoeidheid overmand en rustte opnieuw. Halverwege de middag keek ik uit naar een kampeerplek.Ik had door dichte bossen gelopen, die helemaal tot aan de oever van de rivier stonden, maar voor me uit opende het landschap zich in een reeks zachtglooiende heuvels die waren overdekt met eeuwenoude bossen - bomen van drie-, vierhonderd jaar oud. Door een opening tussen de takken zag ik een hoge bergkam die zich in het zuidoosten verhief, misschien op nog eens anderhalve kilometer afstand.Ik kreeg een klein, met gras begroeid heuveltje vlak bij de top van de eerste heuvel in het oog, dat eruitzag als een perfecte plek om de nacht door te brengen. Terwijl ik ernaartoe liep, werd mijn blik getroffen door een beweging tussen de bomen. Ik gleed tussen een paar kale rotsen en keek. Wat was dat? Een hert? Een mens? Ik wachtte een paar minuten en sloop toen voorzichtig weg in noordelijke richting. Terwijl ik voetje voor voetje verderging zag ik honderd meter ten zuiden van het heuveltje dat ik zojuist had gezien een lange man die kennelijk zelf bezig was een tent op te slaan. Hij bleef laag bij de grond en zette met behendige bewegingen een tentje op, dat hij met takken camoufleerde. Even dacht ik dat het David was, maar zijn bewegingen waren anders, en hij was te groot. Toen verloor ik hem uit het oog. Na een paar minuten wachten besloot ik verder noordelijk te gaan, totdat ik volkomen uit het zicht was. Ik was nog geen vijf minuten onderweg toen de man plotseling tevoorschijn kwam en recht voor me stond.`Wie bent u?' vroeg hij. Ik noemde mijn naam en besloot openhartig te zijn. `Ik ben op zoek naar een vriendin.' `Het is hier gevaarlijk,' zei hij. `Ik zou je aanraden terug te gaan. Dit is allemaal

particulier bezit.'`Waarom bent u hier?' vroeg ik.Hij zweeg, voor zich uit kijkend.Toen herinnerde ik me wat David me had verteld. `Bent u Curtis Webber?' informeerde ik.Hij keek me nog een poosje aan en glimlachte toen plotseling. `Je kent David Lone Eagle!'`Ik heb hem maar heel kort gesproken, maar hij vertelde dat je hier ergens zat en dat ik je moest zeggen dat hij de vallei in zou komen en je wel zou vinden.'Curtis knikte en keek naar zijn tent. `Het wordt al laat, en we moeten zorgen dat we uit het zicht zijn. Laten we naar mijn tent lopen. Je kunt hierboven de nacht doorbrengen.' Ik liep achter hem aan een helling af en weer naar boven, tot in de diepe beschutting van de hogere bomen. Terwijl ik mijn tent opzette, stak hij zijn kampeerbrander aan voor een kop koffie en opende een blik tonijn. Mijn bijdrage bestond uit een pak brood dat Maya me had gegeven.`Je had het erover dat je iemand zocht,' zei Curtis. `Wie is dat?' Ik vertelde hem kort over Charlenes verdwijning en dat David had gezien dat ze de vallei introk; ook dat men haar deze kant op had zien lopen. Ik hield mijn mond over wat er in de andere dimensie gebeurd was, maar noemde wel het gezoem en de voertuigen.`Het gezoem,' antwoordde hij, is afkomstig van een apparaat dat energie opwekt; om een of andere reden is daar iemand mee aan het experimenteren. Zoveel kan ik in ieder geval bevestigen. Maar ik weet niet of het experiment wordt uitgevoerd door een of ander geheim regeringsbureau of door een groep particulieren. De meeste ambtenaren van bosbeheer zijn er zich niet van bewust dat het plaatsvindt, naar het schijnt, maar hoe het met de bestuurders zit weet ik niet.'`Heb je de media er al over ingelicht,' vroeg ik, `of de plaatselijke autoriteiten?'`Nog niet. Het feit dat niet iedereen het gezoem hoort, is een echt probleem.' Hij keek uit over de vallei. `Als ik nu maar wist waar ze zaten. Als je de hoeveelheid privé-grond en de oppervlakte van het Nationaal Park bij elkaar optelt, zijn er tienduizenden hectaren waar ze kunnen zitten. Ik denk dat ze het experiment willen uitvoeren en weer weg willen zijn voordat iemand het in de gaten heeft. Tenminste, als ze een ramp weten te vermijden.' `Wat bedoel je?'`Ze zouden dit hele gebied volkomen kunnen vernielen, het tot een schemergebied kunnen maken, een tweede Bermuda-driehoek waar natuurkundige wetten op onvoorspelbare wijze in beweging zijn. Hij keek me recht aan. `Ze zijn tot onvoorstelbare dingen in staat. De meeste mensen hebben geen idee van de com-plexiteit van elektromagnetische verschijnselen. Volgens de recente theorieën op

het gebied van superstrings, bijvoorbeeld, neemt men aan dat er een kracht bestaat die door negen dimensies heendringt, anders zouden de berekeningen niet kloppen. Dit apparaat bezit het potentieel om die dimensies te verstoren. Het zou gigantische aardbevingen teweeg kunnen brengen of zelfs een complete desintegratie van bepaalde gebieden kunnen veroorzaken.'`Hoe weet je dat allemaal?' vroeg ik.Zijn gezicht betrok. `Omdat ik in de jaren tachtig meehielp met het ontwikkelen van een deel van die technologie. Ik werkte bij een multinational waarvan ik dacht dat hij Deltech heette, hoewel ik er later, nadat ik was ontslagen, achter kwam dat Deltech een gefingeerde naam was. Heb je wel eens van Nicola Tesla gehoord? Nou, veel van zijn theorieën hebben wij uitgebreid en we hebben een paar van zijn ontdekkingen gekoppeld aan andere technologieën waar het bedrijf mee op de proppen kwam. Het gekke is dat deze technologie is opgebouwd uit verschillende, niet bij elkaar passende delen, maar het komt erop neer dat het als volgt werkt. Stel je voor dat het elektromagnetische veld van de Aarde een gigantische batterij is die meer dan voldoende elektriciteit kan leveren, als je er maar op de juiste manier op kunt aansluiten. Daartoe verbind je op kamertemperatuur een supergeleidend generator-systeem met een uiterst complexe elektrische weerstand, die heel exact bepaalde statische uitgaande trillingen versterkt. Dan koppel je een aantal van die dingen in serie aan elkaar, waarmee je de stroom opwekt en versterkt en als je ijking klopt, voilà, dan heb je praktisch gratis energie, regelrecht uit de ruimte. Om te kunnen starten heb je maar een kleine hoeveelheid energie nodig, misschien een enkele fotocel of batterij, maar daarna houdt het proces zichzelf in werking. Een apparaat met de afmetingen van een warmtepomp zou verschillende huizen, zelfs een kleine fabriek, van energie kunnen voorzien. Er zijn echter twee problemen. Ten eerste: het ijken van die minigeneratoren is onvoorstelbaar ingewikkeld. Wij hadden de beschikking over enkele van de grootste computers die er bestonden en kregen het niet voor elkaar. Ten tweede ontdekten we dat het gebied om de generator heen heel onstabiel werd en afwijkingen begon te vertonen, als we door de cilinderinhoud te vergroten de totale output probeerden te verhogen tot een niveau dat iets boven de vrij kleine hoeveelheid uitgaande energie lag. We wisten het destijds niet, maar we boorden krachten uit een andere dimensie aan en er begonnen vreemde dingen te gebeuren. Op een keer hebben we de hele generator laten verdwijnen, precies zoals bij het experiment van Philadelphia.'`Denk je echt dat ze een boot hebben laten verdwijnen en ergens anders weer lieten opduiken, in 1943?'`Natuurlijk! Er bestaat een hoop geheime technologie en ze zijn slim. In ons geval waren ze in staat het hele team in minder dan een maand tijd op te doeken en ons allemaal te ontslaan, zonder dat dat inbreuk maakte op de voortgang van het project, omdat elk team aan een geïsoleerd stuk technologie werkte. Niet dat ik er

toen erg bij stilstond. Ik nam gewoon aan dat het waar was dat de obstakels te groot waren om verder te kunnen komen, dus dacht ik dat het een doodlopend onderzoek was - hoewel me ter ore kwam dat een paar oude werknemers opnieuw in dienst werden genomen door een ander bedrijf.' Hij keek even bedachtzaam en vervolgde: `Ik wist dat ik sowieso al iets anders wilde doen. Momenteel ben ik adviseur. Ik werk voor kleine technologische bedrijven en geef ze advies voor het verbeteren van hun onderzoeksrendement en over het gebruik van hulpbronnen en afvalverwerking, dat soort dingen. En hoe meer ik daarin werkzaam ben, des te meer raak ik ervan overtuigd dat de Inzichten een effect hebben op de economie. Onze manier van zakendoen is aan het veranderen. Maar ik nam aan dat we nog een hele poos met traditionele energiebronnen zouden moeten werken. Ik had in geen jaren meer aan de energieexperimenten gedacht, totdat ik dit gebied introk. Je kunt je voorstellen hoe geschokt ik was toen ik deze vallei inliep en hetzelfde geluid hoorde - dat typerende gezoem - dat ik jarenlang dagelijks hoorde toen we met het project bezig waren. Iemand heeft het onderzoek voortgezet en naar de resonantie te oordelen zijn ze veel verder gevorderd dan wij destijds. Naderhand probeerde ik contact te leggen met twee mensen die het geluid zouden kunnen verifiëren, en misschien met me mee wilden naar Milieudefensie of een regeringscommissie, maar ik ontdekte dat de ene al tien jaar dood was en de andere, mijn beste vriend toen ik bij dat bedrijf werkte, is ook dood. Hij kreeg net gisteren een hartaanval.' Zijn stem stierf weg.`Sindsdien,' vervolgde hij, `ben ik hier aan het luisteren geweest, in een poging erachter te komen waarom ze in de vallei zitten. Normaal gesproken zou je verwachten dat zo'n experiment ergens in een laboratorium wordt uitgevoerd. Ik bedoel: waarom doen ze dat niet? De energiebron is de ruimte zelf, en die is overal. Maar toen begon het me te dagen. Ze denken waarschijnlijk dat ze heel dicht bij de vervolmaking van het ijkingssysteem zijn, en. dat betekent dat ze werken aan de versterking. Ik denk dat ze proberen zich aan te sluiten op de draaikolken van energie, in een poging het proces te stabiliseren.'Er ging een golf van woede over zijn gezicht. `En dat is geschift en volkomen onnodig. Wanneer ze werkelijk de ijkwaarden kunnen vinden, dan is er geen reden de technologie niet in kleine eenheden aan te wenden. In feite is dat de ideale manier om haar te benutten. Wat ze momenteel proberen-is idioot. Ik weet er genoeg van om de gevaren te onderkennen. Ze zouden de hele vallei, of meer, totaal in de vernieling kunnen helpen, reken maar. Wie weet wat er zal gebeuren als ze dat ding gaan richten op de doorgangen tussen de dimensies.'Hij hield ineens op. `Weet je waar ik het over heb? Heb je al van de Inzichten gehoord?'

Ik keek hem even aan en zei toen: `Curtis, ik moetje iets vertellen over wat ik in deze vallei heb meegemaakt. Je zult het niet geloven.'Hij knikte en luisterde vervolgens geduldig, terwijl ik beschreef hoe ik Wil ontmoette en stukken van de andere dimensie met hem verkende. Toen ik bij het Levensoverzicht kwam vroeg ik: `Die vriend van jou, die kortgeleden overleed, heette die Williams?'`Dat klopt, dr. Williams. Hoe wist je dat?'`We zagen hoe hij na zijn dood in de andere dimensie aankwam. We keken toe terwijl hij zijn Levensoverzicht had.' Hij leek van de wijs gebracht. `Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Ik ken de Inzichten, tenminste verstandelijk, en ik geloof in het mogelijke bestaan van andere dimensies, maar het is voor mij als wetenschapper heel wat moeilijker het Negende Inzicht letterlijk op te vatten, dat idee dat men in staat zou zijn om na de dood met mensen te communiceren... Wil je beweren dat dr. Williams nog in leven is in de zin dat hij als individu nog bestaat?' `Ja, en hij dacht na over jou.'Hij keek me gespannen aan terwijl ik verderging met te vertellen over Williams' besef dat Curtis en hij geacht werden betrokken te zijn bij het opheffen van de Angst... en het stopzetten van dit experiment.`Ik begrijp het niet,' zei hij. `Wat bedoelde hij toen hij het had over een groeiende Angst?'`Dat weet ik niet precies. Het heeft te maken met het gegeven dat een bepaald percentage van de bevolking weigert te geloven dat er een nieuw spiritueel bewustzijn aan het opkomen is. Zij denken daarentegen dat de menselijke beschaving aan het degenereren is. Dat veroorzaakt een polarisatie van opvattingen en overtuigingen. De menselijke beschaving kan zich niet verder ontwikkelen totdat die polarisatie ten einde is gekomen. Ik hoopte dat jij je er iets van zou kunnen herinneren.'Hij keek me uitdrukkingsloos aan. `Van een polarisatie weet ik niks, maar ik ga wel een einde maken aan dit experiment.' Zijn gezicht stond weer kwaad en hij keek een andere kant op. `Het zag ernaar uit dat Williams begreep hoe je er een einde aan kon maken,' zei ik.`Tja, daar zullen we wel nooit meer achter komen, is het niet?' Terwijl hij dat zei, zag ik vluchtig een beeld van Curtis en Williams die op de grassige heuveltop met elkaar praatten, omgeven door een paar hoge bomen.Curtis schepte ons eten op; hij leek nog steeds van streek en we aten in stilte. Daarna vlijde ik me neer, leunde achterover tegen een noteboompje en liet mijn blik langs de heuvel omhoog gaan naar het grassige heuveltje boven ons. Vier of

vijf enorme eiken vormden op de top een bijna volmaakte halve cirkel. `Waarom sloeg je je tent niet op de heuvel op,' vroeg ik aan Curtis, terwijl ik ernaar wees.`Ik weet het niet,' zei hij. `Het kwam wel in me op maar ik neem aan dat ik vond dat het er te onbeschut was, of misschien wel te geladen. Het heet de Bedrogheuvel. Heb je zin om erheen te lopen?'Ik knikte en kwam overeind. Er daalde een grijze schemering over het bos. Terwijl hij onderweg af en toe een opmerking maakte over de schoonheid van de bomen en struiken, liep Curtis voorop over de helling naar boven. Op de top konden we, ondanks het afnemende licht, bijna een halve kilometer naar het noorden en oosten kijken. In laatstgenoemde richting rees een bijna volle maan boven de bomen uit.`We kunnen beter gaan zitten,' adviseerde Curtis. `Ik heb liever niet dat ze ons zien.'We zaten zo een hele poos in stilte, bewonderden het uitzicht en voelden de energie. Curtis haalde een zaklamp uit zijn zak en legde hem naast zich op de grond. Ik was gefascineerd door de kleuren van de herfstbladeren.Ineens keek Curtis me aan en vroeg: `Ruik jij iets, rook of zo?' Ik keek onmiddellijk naar de bossen omdat ik een bosbrand vermoedde, en snoof in de lucht. `Nee, ik geloof het niet.' Er was iets aan Curtis' manier van doen waardoor de stemming veranderde, iets wat een gevoel van verdriet en nostalgie met zich meebracht. `Wat voor soort rook bedoel je?'Sigarerook.'In het toenemende maanlicht zag ik hoe hij mijmerend glimlachte terwijl hij ergens aan dacht. Toen begon ik ineens de rooklucht te ruiken.`Wat is dat?' vroeg ik, terwijl ik weer om me heen keek.Hij ving mijn blik op. `Dr. Williams rookte sigaren die net zo roken. Ik kan me niet voorstellen dat hij er niet meer is.'Terwijl we zaten te praten, werd de rooklucht minder en zette ik het hele geval uit mijn hoofd, tevreden turend naar de salie en de grote eiken naast ons. Op dat moment besefte ik dat dit precies de plek was waar Williams had gezien dat hij Curtis ontmoette. Hier zou het plaatsvinden, hier!Een paar seconden later merkte ik hoe zich net achter de bomen een gestalte vormde.`Zie jij daar iets?' vroeg ik kalm aan Curtis, terwijl ik in die richting wees.Zodra ik mijn mond opendeed was de gestalte verdwenen. Curtis deed zijn best iets te zien. `Wat dan? Ik zie niks.'Ik gaf geen antwoord. Op een of andere manier begon ik intuïtief informatie te ontvangen, precies zoals bij de zielengroepen, behalve dat de verbinding zwakker en warriger was. Ik pikte iets op over het energie-experiment, een bevestiging van Curtis' vermoedens; de uitvoerders van het experiment waren inderdaad aan het proberen zich te richten op de draaikolken tussen de dimensies.

`Het schiet me net te binnen,' zei Curtis ineens. `Een van de apparaten waar Williams jaren geleden aan werkte, was een objectief dat je op afstand kon bedienen, een systeem voor schotelprojectie. Ik wed dat ze zo'n ding gebruiken om zich op de openingen te richten. Maar hoe weten ze waar de openingen zijn?' Ik kreeg onmiddellijk antwoord. Iemand met een hoger ontwikkeld bewustzijn gaf hun aanwijzingen totdat ze de ruimtelijke afwijkingen zoals ze op de computer van het afstandsobjectief verschenen, konden duiden. Ik had geen idee wat dat betekende. `Daar is maar één manier voor,' zei Curtis. Ze zouden iemand moeten vinden die ze kan aanwijzen - iemand die in staat is die plaatsen met een hogere lading te voelen. Dan kunnen ze het energieprofiel van dit gebied in kaart brengen en zich er precies op richten door het te scannen met een richtstraal. Waarschijnlijk heeft degene die ze ervoor nemen geen enkel idee van waar ze mee bezig zijn.' Hij schudde zijn hoofd. `Die lui zijn immoreel. Er is geen twijfel mogelijk. Hoe kunnen ze?'Alsof het een antwoord was voelde ik nog meer informatie aan die te vaag was om helemaal te begrijpen, maar leek in te houden dat er inderdaad een reden achter stak. Maar eerst zouden we meer inzicht moeten hebben in de Angst en hoe we die konden overwinnen.Toen ik naar Curtis keek leek hij diep in gedachten verzonken. Ten slotte keek hij me aan en zei: `Ik wou dat ik wist waarom momenteel die Angst aan het opkomen is.' `Tijdens een overgangsperiode in de beschaving,' zei ik, 'beginnen oude zekerheden en gezichtspunten af te brokkelen en te evolueren naar nieuwe gewoontes, wat op de korte termijn onrust veroorzaakt. Terwijl aan de ene kant een aantal mensen de ogen opent en een liefdevolle innerlijke verbinding onderhoudt die hen in staat stelt zich sneller te ontwikkelen, zijn er tegelijkertijd anderen die het gevoel hebben dat alles veel te vlug verandert en dat we het spoor bijster raken. Zij worden nog banger en nog heerszuchtiger, in een poging hun energieniveau op te vijzelen. Die toespitsing van de angst kan heel gevaarlijk zijn, omdat bange mensen extreme maatregelen weten goed te praten.' Terwijl ik dat allemaal zei had ik het gevoel dat ik voortborduurde op wat ik Wil, en Williams, eerder had horen zeggen, maar ik had ook duidelijk de gewaarwording dat het iets was wat ik al die tijd al had geweten, maar me tot op heden nog niet gerealiseerd had.`Dat begrijp ik,' zei Curtis vastberaden. `Daarom zijn die mensen er zo duidelijk toe bereid deze vallei te verpesten. Ze redeneren dat de beschaving in de toekomst uiteen zal vallen en dat ze niet veilig zullen zijn tenzij ze meer macht verwerven. Nou, dat gebeurt niet, als het aan mij ligt. Ik blaas de hele toestand huizenhoog de lucht in.'Ik keek hem fel aan. `Wat bedoel je?'

`Precies wat ik zeg. Ik was vroeger een explosievenexpert. Ik weet hoe je zoiets aan moet pakken.'Ik zal wel geschokt hebben gekeken, want hij zei: `Maak je geen zorgen. Ik vind wel een manier om het zo te doen dat er niemand gewond raakt. Dat zou ik niet op mijn geweten willen hebben.' Ik werd overstroomd door een golf van kennis. `Elke vorm van geweld,' zei ik, `maakt het alleen maar erger, snap je dat niet?'`Wat kan ik anders doen?'Uit mijn ooghoek zag ik opnieuw heel even een glimp van die gestalte; toen was hij weer weg. `Ik weet het niet precies,' zei ik, `maar als we hen met woede, met haat bestrijden, zien ze ons alleen maar als vijand. Daardoor zullen ze zich nog meer verschansen. Ze worden banger. Die groep waar Williams het over had wordt geacht iets anders te doen, lijkt me. We worden geacht ons onze Geboortevisie helemaal te herinneren... en daarna kunnen we ons nog iets anders herinneren, een Wereldvisie.' Op een of andere manier kende ik die term, maar ik kon me niet herinneren waar ik hem eerder had gehoord. `Een Wereldvisie...' peinsde Curtis, opnieuw diep in gedachten verzonken. `Ik geloof dat David Lone Eagle het daarover had.' `Ja,' zei ik, `dat klopt.'`Wat denk jij dat een Wereldvisie inhoudt?'Ik stond op het punt te zeggen dat ik dat niet wist, toen me een gedachte te binnen schoot. `Het is inzicht in, nee, een herinnering van hoe we het doel van de mensheid zullen vervullen. Het brengt een ander niveau van liefde met zich mee, een kracht die de polarisatie kan overbruggen en een einde kan maken aan dit experiment.'`Ik zie niet in hoe dat kan,' zei Curtis.`Het gaat om het energieniveau rondom de mensen die in Angst leven,' wist ik op een of andere manier. `Ze zouden door die kracht worden geraakt, het zou ze wakker schudden uit hun obsessie. Ze zouden dan kunnen besluiten ermee op te houden.' We zwegen even, toen zei Curtis: `Misschien wel, maar hoe verwerven we die kracht?'Er kwam me verder niets voor de geest.`Ik wou dat ik wist hoe ver ze durven te gaan met dat experiment,' voegde hij eraan toe.`Waardoor wordt dat gezoem veroorzaakt?' vroeg ik.`Het gezoem komt van een niet goed afgestelde schakeling tussen de kleinere generatoren. Dat betekent dat ze nog steeds aan het proberen zijn het apparaat te ijken. Hoe irritanter en onharmonieuzer het geluid is, hoe minder goed het apparaat is afgestemd.' Hij dacht nog even na. `Ik vraag me alleen af op welke draaikolk van energie ze zich zullen gaan richten.'

Ik voelde plotseling een zekere spanning, niet in mezelf maar om me heen, alsof ik bij iemand in de buurt was die zich zorgen maakte. Ik keek naar Curtis, die relatief kalm leek. Achter de bomen zag ik opnieuw de vage omtrekken van een gestalte. Hij bewoog alsof hij opgewonden of bang was.`Ik stel me zo voor,' zei Curtis afwezig, `dat je, als je dicht bij het doelgebied bent, het gezoem zou kunnen horen en dan een soort statische elektriciteit in de lucht zou voelen.' We keken elkaar aan, en in de stilte hoorde ik een zwak geluid, niet meer dan een vibratie.`Hoor je dat?' vroeg Curtis. plotseling gealarmeerd.Terwijl ik naar hem keek, voelde ik dat de haren in mijn nek en op mijn armen recht overeind gingen staan. `Wat is dat?'Een moment lang bekeek Curtis zijn eigen armen, vervolgens keek hij me vol afschuw aan.`We moeten maken dat we wegkomen!' schreeuwde hij terwijl hij zijn zaklamp greep, opsprong en me zo ongeveer van de heuvel afsleurde.Plotseling daalde opnieuw het oorverdovende geraas dat ik met Wil had gehoord over ons neer. Het bracht een schokgolf met zich mee die ons beiden tegen de grond sloeg. Tegelijkertijd begon de aarde heftig te beven en opende zich op zes meter afstand een geweldige scheur die een uitbarsting van stof en puin veroorzaakte.Achter ons hing een van de torenhoge eiken scheef, onderuitgehaald door de verschuivende aarde, en ging vervolgens met donderend geraas tegen de vlakte, wat nog meer lawaai maakte. Seconden later opende zich vlak naast ons een veel grotere scheur en de grond begon te hellen. Curtis, die zich niet langer vast kon houden, gleed in de richting van de steeds wijder wordende afgrond. Ik klemde me vast aan een struikje en strekte mijn arm uit naar Curtis' hand. We hielden elkaar een poosje stevig vast, toen verslapte onze greep en keek ik machteloos toe hoe hij over de rand gleed. De spleet bewoog en werd wijder, braakte een nieuwe wolk van stof en kiezels uit, schokte nog een keer en bewoog toen niet meer. Onder de omgevallen boom kraakte luid een grote tak, daarna werd de nacht weer stil.Toen het stof was opgetrokken, liet ik de struik los en kroop naar de rand van het gigantische gat. Zodra ik iets kon zien, besefte ik dat Curtis languit voorover op de rand lag, hoewel ik zeker wist dat ik hem erin had zien vallen. Hij rolde naar me toe en sprong op.`Kom mee!' riep hij. `Straks begint het nog opnieuw!'Zonder een woord te zeggen holden we de heuvel af naar de kampeerplek, Curtis voorop. Ik hinkte erachteraan. Daar aangekomen greep Curtis beide tenten vast, rukte ze uit de grond -- de haringen bungelden er nog aan - en stopte ze in de rugzakken. Ik propte de rest van de spullen erin en we holden verder in zuid-westelijke richting, tot de bodem vlakker werd en we tussen dicht kreupelhout

kwamen. Na nog eens bijna een kilometer moest ik, door uitputting en vanwege mijn verzwakte enkel, wel stilstaan. Curtis overzag het terrein. `Misschien zijn we hier veilig,' zei hij, `maar laten we wat dieper het struikgewas ingaan.' Ik liep achter hem aan terwijl hij ons nog eens vijftien meter verder het dichte bos in loodste.`Dit hier kan er wel mee door,' was zijn commentaar. `Laten we de tenten opzetten.'Binnen een paar minuten stonden beide tenten, overdekt met takken, en keken we elkaar ademloos aan terwijl we op de ruime flap van de ingang van zijn tent zaten. `Wat denk jij dat er gebeurd is?' vroeg ik. Curtis' gezicht stond grimmig terwijl hij in zijn rugzak graaide om water te pakken.`Ze doen precies wat we dachten,' zei hij. Ze proberen de generator op een afgelegen plek te richten.' Hij nam een lange teug uit zijn veldfles. `Ze zullen de vallei ruïneren. Die lui moeten worden tegengehouden.'`En hoe zit het met de rooklucht die we roken?'`Ik weet niet wat ik daarvan moet denken,' zei Curtis. `Het leek wel of dr. Williams daar was. Ik kon zijn intonatie, zijn stem, wat hij in die situatie gezegd zou hebben, bijna horen. Ik ving Curtis' blik op. `Ik geloof dat hij daar echt was.' Curtis overhandigde me de veldfles. `Hoe kan dat dan?' `Ik weet het niet,' zei ik. `Maar ik denk dat hij een boodschap had, een boodschap voor jou. Toen wij hens bij zijn Levensoverzicht zagen, zat hij er vreselijk mee dat hij verzuimd had zijn ogen te openen, verzuimd had zich te herinneren waarom hij geboren was. Hij was ervan overtuigd dat jij en hij geacht werden deel uit te maken van die groep waar hij het overhad. Kun je je daar niets van herinneren? Ik geloof dat hij je wilde laten weten dat geweld deze mensen niet zal tegenhouden. We moeten het anders aanpakken, met die Wereldvisie waar David het over had.' Hij wierp me een neutrale blik toe.`En hoe zit het met wat er gebeurde toen die aardbeving begon,' vroeg ik, `en die spleet zich opende? Ik weet zeker dat ik je erin zag rollen en toch lag je aan de rand toen ik daar aankwam.'Hij zag er totaal verbijsterd uit. `Ik heb absoluut geen idee. Ik hield het niet langer en gleed het gat in. Terwijl ik omlaag viel kwam er een ongelooflijk vredig gevoel over me. Ik werd opgevangen, alsof ik op een zachte matras viel. Het enige wat ik zag was een witte werveling om me heen. Vóór ik goed en wel wist wat me overkwam, lag ik weer aan de rand van de scheur en stond jij er. Denk je dat dr. Williams daar de hand in heeft gehad?' `Dat denk ik niet,' zei ik. Ik had gisteren dezelfde ervaring. Ik werd bijna door rotsblokken verpletterd en zag net zo'n witte sliert. Er is iets anders gaande.'Curtis keek me even aan en zei toen nog iets, maar ik antwoordde niet. Ik viel bijna in slaap.`We moesten maar eens gaan slapen,' zei hij.

Curtis was al op toen ik uit mijn tent kroop. Het was een heldere ochtend, maar er hing een lage nevel in het bos. Ik zag meteen dat hij kwaad was.`Ik moet steeds maar denken aan waar ze mee bezig zijn,' zei hij. `En ze zullen het niet opgeven.' Hij zuchtte. `Onderhand zullen ze er wel achter zijn wat een rotzooi ze ervan gemaakt hebben op die heuvel. Dan zijn ze een tijdje bezig met herijken, maar niet lang, en dan proberen ze het opnieuw. Ik kan ze tegenhouden, maar we moeten uitzoeken waar ze zitten.'`Curtis, geweld maakt het alleen maar erger. Heb je de informatie die dr. Williams doorgaf niet begrepen? We moeten erachter zien te komen hoe we de Visie kunnen benutten.'`Nee!' riep hij, hevig geëmotioneerd. `Dat heb ik al een keer geprobeerd!'Ik keek hem aan. `Wanneer?'Zijn uitdrukking maakte plaats voor verwarring. `Dat weet ik niet.'`Nou,' zei ik met klem, `ik geloof dat ik het weet.'Hij gebaarde dat ik op moest houden. `Ik wil dit niet horen. Het is te gek voor woorden. Alles wat hier gebeurt is mijn fout. Als ik niet aan die technologie had meegewerkt, waren ze er hier waarschijnlijk niet mee bezig. Ik ga het op mijn manier aanpakken.' Hij liep weg en begon in te pakken. Ik aarzelde en begon vervolgens mijn eigen tent af te breken, terwijl ik probeerde na te denken. Even later zei ik: `Ik heb al om hulp gevraagd. Een vrouw die ik ontmoette, Maya, denkt dat ze de districtspolitie zover kan krijgen dat ze een onderzoek gaan instellen. Ik wil dat je belooft me wat tijd te geven.' Hij zat op zijn knieën naast zijn rugzak en inspecteerde een uitpuilend zijvak. `Dat kan ik niet beloven. Het kan gebeuren dat ik handelend op moet treden zodra dat kan.' `Heb je explosieven in je rugzak?'Hij kwam naar me toe. `Ik heb toch al gezegd dat ik niemand kwaad zal doen.'`Ik wil dat je me een poosje de tijd geeft,' herhaalde ik. `Als ik Wil opnieuw kan bereiken, denk ik dat ik wel iets over de Wereldvisie kan ontdekken.'`Oké,' zei hij, `ik geef je zoveel mogelijk de tijd, maar wanneer ze weer beginnen te experimenteren, moet ik wel iets doen als ik denk dat het anders te laat is.'Terwijl hij aan het woord was zag ik in gedachten opnieuw Wils gezicht verschijnen, omringd door een rijk, smaragdkleurig groen. `Is hier nog een andere locatie met een hoge energetische lading in de buurt?' vroeg ik.Hij wees naar het zuiden. `Daar ergens op die hoge bergkam is een overhangende rots, heb ik horen vertellen. Maar dat is particulier terrein dat kortgeleden verkocht werd. Ik weet niet wie tegenwoordig de eigenaar is.'`Ik ga die plek zoeken. Wanneer ik de juiste plaats vind, kan ik Wil misschien weer opsporen.'

Curtis was klaar met pakken en hielp me met het bij elkaar binden van mijn spullen en het verspreiden van bladeren en takken over de plek waar de tenten gestaan hadden. Vanuit het noordoosten hoorden we het zwakke geluid van voertuigen. `Ik ga naar het oosten,' zei hij.Ik knikte terwijl hij wegliep, trok daarna de rugzak over mijn schouders en begon aan de beklimming van de rotsachtige helling naar het zuiden. Ik liep verscheidene lage heuvels over en beklom vervolgens de steile helling van de hoofdgraat. Ongeveer halverwege begon ik, tussen de dicht op elkaar staande bomen door, uit te kijken naar een overhangende rots, maar ik vond niets dat erop wees dat hier ergens een opening was. Na nog een paar honderd meter klimmen stond ik weer stil. Nog steeds geen uitsteeksel, en op de graat boven me zag ik ook niets dat daarop leek. Ik wist niet zeker welke kant ik op moest en besloot te gaan zitten en te proberen mijn energieniveau te verhogen. Na een paar minuten voelde ik me beter en zat ik te luisteren naar het geluid van vogels en boomkikkers in de dikke takken boven mijn hoofd. Een grote steenarend fladderde uit zijn nest en vloog in oostelijke richting langs de graat. Ik wist dat de aanwezigheid van de vogel iets te betekenen had, dus besloot ik, net als eerder met de havik, hem te volgen. Langzaamaan werd de helling rotsachtiger. Ik stak een beekje over dat uit de rotsen ontsprong, vulde mijn veldfles en waste mijn gezicht. Ten slotte wrong ik me, bijna een kilometer verderop, door een groepje kleine sparren en daar, recht voor me, lag de majestueuze rotspartij die uit de wand naar voren stak. Bijna een kwart hectare van de helling bestond uit gigantische terrassen van stevige kalksteen, en op het verst gelegen punt sprong er een zes meter brede richel naar voren, die vanaf de graat gezien minstens twaalf meter uitstak en een spectaculair uitzicht bood over de vallei eronder. Heel even ontwaarde ik een donkergroene glinstering rondom het onderste terras.Ik deed mijn rugzak af en verstopte hem onder een bladerhoop, vervolgens liep ik naar de richel en ging zitten. Terwijl ik me concentreerde, kwam het beeld van Wil me makkelijk voor de geest. Ik haalde nog een keer diep adem en kwam in beweging.

De geschiedenis van een ontwaken

Toen ik mijn ogen opendeed, bevond ik me in een gebied met een rijk, blauw licht, en had het onderhand bekende gevoel van welbehagen en vrede. Ik ontwaarde Wils aanwezigheid aan mijn linkerkant.Net als tevoren leek hij geweldig opgelucht en blij dat ik weer terug was. Hij kwam dichterbij en fluisterde: `Je zult het hier heerlijk vinden.'`Waar zijn we?' vroeg ik. `Kijk maar eens goed.'

Ik schudde mijn hoofd. `Eerst moet ik met je praten. We moeten beslist dat experiment vinden en hen tegenhouden. Ze hebben een heuveltop verwoest. God mag weten wat ze verder nog van plan zijn.'`Maar wat doen we als we ze gevonden hebben?' informeerde Wil.`Dat weet ik niet.'`Nou, ik ook niet. Vertel eens wat er gebeurd is.'Ik sloot mijn ogen en probeerde me te concentreren. Vervolgens beschreef ik hoe ik Maya opnieuw had ontmoet, en vooral dat ze zo'n weerstand had tegen mijn suggestie dat ze deel uitmaakte van de groep.Wil knikte zonder commentaar.Ik beschreef de ontmoeting met Curtis, het communiceren met Williams en hoe we de gevolgen van het experiment overleefden. `Heeft Williams met jullie gesproken?' vroeg Wil. `Niet echt. Het was geen mentale communicatie, zoals tussen jou en mij. Het was alsof hij op een of ander manier invloed had op de ideeën die in ons opkwamen. Het voelde als informatie die ik op een bepaald niveau al kende; toch zeiden we allebei dingen die hij probeerde over te brengen. Het was gek, maar ik weet dat hij daar was.'`Wat had hij voor boodschap?"`Hij bevestigde wat jij en ik bij Maya hadden gezien; hij zei ook dat we ons dingen konden herinneren die verder gaan dan onze eigen intenties bij de geboorte, een bredere kennis omtrent het doel van de mensheid en hoe we dat doel kunnen vervullen. Naar het schijnt brengt die kennis een verruimde energie met zich mee die een einde kan maken aan de Angst... en aan dit experiment. Hij noemde het een Wereldvisie.'Wil zweeg.`Wat vind je ervan?'Ik geloof dat het gewoon om meer kennis van het Tiende Inzicht gaat. Begrijp me goed: ik ben het met je eens dat er haast bij is. Maar de enige manier waarop we kunnen helpen, is verder te gaan met het verkennen van het Hiernamaals, totdat we iets ontdekken over die bredere Visie die Williams probeerde over te brengen. Er moet een duidelijk omschreven proces zijn om je te herinneren wat dat is.'Mijn blik werd getroffen door een beweging in de verte. Acht of negen duidelijk waarneembare figuren naderden ons tot op vijftien meter. Achter hen waren er nog eens tientallen, samengesmolten in het gebruikelijke amberkleurige waas. Ze straalden allemaal een bepaalde emotie uit, een heimwee dat me duidelijk vertrouwd was.`Weet je wie die zielen zijn'?' vroeg Wil met een brede glimlach. Ik sloeg de groep met een gevoel van verwantschap gade. Ik wist het, en toch weer niet. Terwijl ik mijn blik over de zielengroep liet gaan, werd de emotionele binding steeds groter,

heviger dan ik ooit had meegemaakt. Toch was tegelijkertijd de hechtheid herkenbaar; hier was ik eerder geweest.De groep bewoog zich nu tot op een afstand van zes meter en voerde het gevoel van acceptatie en euforie nog verder op. Vol blijdschap liet ik alles los en gaf me eraan over; ik wilde me erin onderdompelen - diep tevreden - wellicht voor het eerst in mijn leven. Er gingen golven van erkenning en waardering door me heen.`Ben je er al achter?' vroeg Wil opnieuw.Ik draaide me om en keek hem aan. `Dit is mijn zielengroep, nietwaar?'Bij die gedachte kwam er een stroom herinneringen op gang. Frankrijk in de dertiende eeuw, een klooster, een binnenplaats. Om me heen een groep monniken, gelach, hechte verbondenheid, daarna was ik ergens alleen op een bosweg. 'Twee haveloze mannen, asceten, die om hulp vroegen, iets met het veilig stellen van geheime kennis.Ik schudde de beelden van me af en keek naar Wil, plotseling in de greep van een niet te onderdrukken angst. Wat zou ik te zien krijgen? Ik probeerde me te concentreren en mijn zielengroep kwam langzaam een meter dichterbij. `Wat is er aan de hand?' vroeg Wil. `Ik begrijp het niet helemaal.' Ik beschreef wat ik had waargenomen. `Onderzoek het verder,' suggereerde Wil. Onmiddellijk zag ik de asceten weer en wist ik op een of andere manier dat ze lid waren van een geheime orde van franciscaner `Spirituelen', die kort daarvoor geëxcommuniceerd waren, nadat paus Celestinus was afgetreden. Paus Celestinus? Ik wierp een blik op Wil. `Weet jij waar het over gaat? Ik heb nooit geweten dat er een paus met die naam was.' 'Celestinus de Vijfde, eind dertiende eeuw,' bevestigde Wil.`De ruïnes in Peru waar het Negende Inzicht uiteindelijk werd gevonden, werden naar hem vernoemd toen ze in de zeventiende eeuw ontdekt werden.'`Wie waren die Spirituelen?'`Dat was een groep monniken die geloofden dat men een hoger bewustzijn kon bereiken door zich los te maken van de menselijke samenleving en terug te gaan naar een contemplatief leven temidden van de natuur. Paus Celestinus stond achter die ideeën en heeft zélf een poosje in een grot geleefd. Natuurlijk werd hij aan de kant geschoven en naderhand werden de meeste sektes van de Spirituelen veroordeeld als zijnde gnostisch, en geëxcommuniceerd.'Er kwamen nog meer herinneringen boven. De twee asceten hadden me benaderd met de vraag hen te helpen en ik had hen, niet helemaal van harte, diep in het bos ontmoet. Ik had geen andere keus, zo meeslepend was de blik in hun ogen en de onbevreesdheid van hun optreden. Er waren oude documenten, vertelden ze me, die groot gevaar liepen voor altijd verloren te gaan. Naderhand had ik die documenten meegesmokkeld naar het klooster en ze in mijn vertrekken bij kaarslicht gelezen, de deuren veilig op slot.

Die documenten waren oude kopieën in het Latijn van de Negen Inzichten, en ik had erin toegestemd ze te kopiëren voor het te laat was. Elke seconde van mijn vrije tijd werkte ik aan het nauwgezet reproduceren van tientallen manuscripten. Op een gegeven moment was ik zo gegrepen door de Inzichten, dat ik probeerde de asceten over te halen ze openbaar te maken. Ze weigerden hardnekkig, waarbij ze uitlegden dat ze de documenten eeuwenlang bewaard hadden, in afwachting van het moment dat de juiste opvattingen erover binnen de Kerk naar boven zouden komen. Toen ik hun vroeg wat ze met dat laatste precies bedoelden, legden ze uit dat de Inzichten niet zouden worden geaccepteerd, totdat de Kerk zich had verzoend met wat zij aanduidden als het gnostisch dilemma.De gnostici, herinnerde ik me op een of andere manier, waren vroege christenen die geloofden dat de volgelingen van de ene God niet alleen Christus zouden moeten eerbiedigen, maar Hem ook, in de geest van Pinksteren, moesten navolgen. Ze probeerden die navolging in levensbeschouwelijke termen te omschrijven, als een methode met praktische oefeningen. Toen de vroege Kerk haar leerstellingen formuleerde, werden de gnostici uiteindelijk als eigengereide ketters beschouwd, ketters die erop tegen waren hun leven als blijk van vertrouwen aan God over te dragen. De leiders van de vroege Kerk kwamen tot de conclusie dat men, om een ware gelovige te kunnen worden, voorbij moest gaan aan inzicht en analyse en zich tevreden moest stellen met een leven dat via goddelijke openbaringen gestuurd werd. Men moest zich voortdurend aan Gods wil onderwerpen, maar er genoegen mee nemen dat men onwetend bleef van zijn gehele plan. De gnostici beschuldigden de kerkelijke hiërarchie van tirannie, en brachten tegen dit standpunt in dat hun inzichten en methoden bedoeld waren om in feite die `overgave aan Gods wil', die de Kerk vereiste, te vergemakkelijken, in plaats van er alleen maar lippendienst aan te bewijzen, zoals de clerus deed. Ten slotte verloren de gnostici, en werden ze verbannen uit alle kerkelijke functies; de gnostische teksten werden uit de heilige boeken geschrapt. De overtuigingen verdwenen ondergronds en werden verspreid onder verscheidene geheime sektes en ordes. Desondanks was het dilemma duidelijk. Zolang de Kerk er een visie op na hield over een transformerende, spirituele verbinding met het goddelijke, maar iedereen vervolgde die openlijk sprak over de details van zo'n ervaring - hoe men werkelijk een dergelijke gewaarwording kon bereiken, hoe dat voelde - zou het 'innerlijk koninkrijk' slechts een intellectueel idee blijven binnen de kerkelijke leerstellingen, en zouden de Inzichten elke keer dat ze bovenkwamen de kop ingedrukt worden. Indertijd luisterde ik bezorgd naar de asceten en hield mijn mond, maar vanbinnen was ik het er niet mee eens. Ik was er zeker van dat de benedictijnenorde, waartoe ik behoorde, geïnteresseerd zou zijn in deze geschriften, in ieder geval als het ging om individuele monniken. Later liet ik, zonder de Spirituelen erin te kennen, een

kopie zien aan een vriend die in mijn diocees de naaste adviseur was van kardinaal Nicolaas.Een reactie bleef niet uit. Ik kreeg te horen dat de kardinaal niet in het land was, maar ik werd verzocht elke discussie over het onderwerp te staken en direct naar Napels te vertrekken om over mijn bevindingen verslag uit te brengen aan de oversten van de kardinaal. Ik raakte in paniek en begon onmiddellijk de manuscripten zo wijd mogelijk te verspreiden binnen de orde, in de hoop van belangstellende broeders steun te vergaren. Teneinde het moment dat ik moest voorkomen uit te stellen, deed ik alsof mijn enkel ernstig geblesseerd was, en schreef een reeks brieven waarin ik uitlegde dat ik niet kon komen, waarmee ik de reis maanden wist uit te stellen terwijl ik in afzondering zoveel mogelijk manuscripten kopieerde. Ten slotte werd, in een nacht met nieuwe maan, mijn deur door soldaten ingetrapt en werd ik flink geslagen en geblinddoekt meegenomen naar het kasteel van de plaatselijk edelman, waar ik moederziel alleen wegkwijnde, totdat ik onthoofd werd.De schok van de herinnering aan mijn dood maakte me weer doodsbang en veroorzaakte een krachtige tinteling in mijn gewonde enkel. De zielengroep kwam weer een stukje dichterbij en ik slaagde erin mijn middelpunt te hervinden. Toch bleef ik enigszins verward. Een knikje van Wil liet me weten dat hij het hele verhaal gezien had.`Dit was het begin van mijn enkelprobleem, nietwaar?' vroeg ik. `Ja,' antwoordde Wil.Ik ving zijn blik op. `Hoe zit het met die andere herinneringen? Snap jij wat het gnostisch dilemma is?' Hij knikte en ging rechtop zitten om me aan te kunnen kijken. `Waarom zou de Kerk zo'n dilemma in het leven roepen?' vroeg ik.`Omdat de vroege Kerk bang was om openlijk te verklaren dat Christus model stond voor een manier van leven die voor iedereen binnen bereik lag, hoewel dat duidelijk in de Schrift beweerd wordt. Ze vreesden dat die houding het individu te veel macht zou geven, dus kwamen ze op de proppen met een tegenstrijdigheid. Aan de ene kant spoorde de clerus de gelovigen ertoe aan het mystieke koninkrijk Gods in hun binnenste te zoeken, en zich te laten vervullen van de Heilige Geest. Aan de andere kant veroordeelden ze elke discussie over hoe je een dergelijke staat kon bereiken als godslasterlijk, waarbij ze, om hun macht veilig te stellen, vaak hun toevlucht namen tot regelrechte moord.' `Dus het was stom van me om te proberen de Inzichten te verspreiden.'`Stom zou ik het niet noemen,' zei Wil peinzend, `eerder onhandig. Je werd gedood omdat je probeerde de beschaving een idee op te dringen vóór de tijd rijp was.'Ik keek Wil nog een poosje in de ogen, dwaalde vervolgens terug naar de kennis waarover de groep beschikte en bevond me weer daar waar de oorlog zich afspeelde in de negentiende eeuw. Weer was ik op de bijeenkomst van de

opperhoofden van de vallei, met hetzelfde pakpaard aan een touw, kennelijk net voordat ik zou vertrekken. Als bergbewoner en pelsjager was ik zowel met de Indianen als met de kolonisten bevriend. Bijna alle Indianen wilden oorlog, maar Maya had met haar streven naar vrede sommigen weten te overtuigen. Ik hield mijn mond, hoorde beide kanten aan, en keek vervolgens toe terwijl de meeste opperhoofden vertrokken.Op een gegeven moment kwam Maya naar me toegelopen. `Ik neem aan dat jij ook weggaat?'Ik knikte bevestigend en gaf als reden dat, als die Indiaanse opperhoofden al niet snapten waar ze mee bezig was, dat zeker voor mij gold.Ze keek me aan alsof ik haar voor de gek hield en richtte, terwijl ze zich omdraaide, haar aandacht op iemand anders. Charlene! Plotseling wist ik weer dat ze daar ook was; ze was een uiterst sterke Indiaanse, maar werd door de jaloerse opperhoofden vaak genegeerd omdat ze een vrouw was. Ze scheen iets belangrijks te weten over de rol van de voorouders, maar haar opmerkingen waren tot dovemansoren gericht. Ik zag dat ik wilde blijven, Maya wilde steunen, mijn gevoelens voor Charlene wilde uitspreken, maar ten slotte liep ik toch weg; de onbewuste herinnering aan mijn fout in de dertiende eeuw lag te dicht onder het oppervlak. Ik wilde vluchten, mijn verantwoordelijkheid ontlopen. Mijn leven liep volgens een vast patroon: ik zette strikken om aan huiden te komen, ik redde me wel, en ik stak voor niemand mijn nek uit. Misschien zou het me de volgende keer lukken.De volgende keer? Mijn gedachten snelden vooruit, en ik zag mezelf uitkijken naar de Aarde, me bezinnend op mijn huidige incarnatie. Ik aanschouwde mijn eigen Geboortevisie, zag hoe ik volledig de kans zou krijgen een oplossing te vinden voor mijn aarzeling om handelend op te treden of een standpunt in te nemen. Ik stelde me voor hoe ik mijn vroegste jeugd maximaal zou kunnen benutten, door via mijn moeder gevoelig te worden voor spiritualiteit, en van mijn vader te leren wat integriteit en plezier waren. Een grootvader verschafte me verbondenheid met de vrije natuur, een oom en een tante brachten me discipline bij en wezen me op mijn plichten jegens de maatschappij. Doordat ik onder zulke sterke persoonlijkheden verkeerde zou ik me mijn neiging om me terug te trekken, afstand te houden, snel bewust worden. Door hun ego en hoge verwachtingen zou ik me in eerste instantie onttrekken aan de boodschap die ze voor me hadden, me proberen te verbergen, maar vervolgens zou ik die angst te boven komen en oog krijgen voor de positieve voorbereiding die ze me gaven. Daarmee zou ik die neiging uit de weg ruimen, zodat ik mijn levenspad voluit zou kunnen volgen. Het zou een perfecte voorbereiding zijn en ik zou uit die opvoeding tevoorschijn komen als iemand die op zoek was naar de details van de spiritualiteit die ik eeuwen daarvoor in de Inzichten had gevonden. Ik zou de psychologische verhandelingen van de Human

Potential Movement onderzoeken, de wijsheid van de oosterse godsdienstbeleving, de westerse mystici, en dan zou ik uiteindelijk de eigenlijke Inzichten weer op mijn pad vinden, precies op het moment dat ze boven water kwamen om eindelijk op grote schaal tot het menselijk bewustzijn door te dringen. Al die voorbereiding, het schoon schip maken, zou me vervolgens in staat stellen om verder te onderzoeken hoe die Inzichten de menselijke beschaving veranderden en ik zou deel kunnen uitmaken van Williams' groep.Ik deinsde terug en keek naar Wil.`Wat is er mis?' vroeg hij.`Voor mij is het ook niet bepaald ideaal verlopen. Ik heb het gevoel dat ik de voorbereiding verprutst heb. Ik heb mezelf nog niet eens bevrijd van mijn afstandelijkheid. Er zijn zo veel boeken die ik niet gelezen heb, zo veel mensen die me een boodschap hadden kunnen brengen, die ik genegeerd heb. Als ik er nu op terugkijk, lijkt het alsof ik in alles gefaald heb.' Wil moest bijna lachen. `Niemand kan precies zijn Geboortevisie naleven.' Hij zweeg even en staarde voor zich uit. `Besef je waar je op dit moment mee bezig bent? Je herinnerde je zojuist de ideale manier waarop je wilde datje leven zou verlopen, de manier die je de meeste voldoening zou hebben gegeven, en als je dan bekijkt hoe je werkelijk hebt geleefd, vervult dat je met spijt en verdriet, precies zoals Williams zich voelde nadat hij was overleden en alle kansen die hij had gemist onder ogen zag. In plaats van te moeten wachten tot na je dood, krijg je nu een Levensoverzicht.' Dat begreep ik niet helemaal.`Snap je het niet? Dit moet een belangrijke factor van het Tiende Inzicht zijn. We ontdekken niet alleen dat onze ingevingen en ons gevoel dat alles in het leven een doel heeft, herinneringen zijn aan onze Geboortevisie. Naarmate we het Zesde Inzicht beter begrijpen, gaan we analyseren waar we van het pad afweken, of hoe we verzuimden ons voordeel te doen met geboden kansen, zodat we direct terug kunnen keren naar een pad dat meer op één lijn ligt met de reden dat we geboren zijn. Met andere woorden: we maken ons, van dag tot dag, grotere delen van dat proces bewust. In het verleden moesten we eerst doodgaan om een overzicht van ons leven te krijgen, maar nu kunnen we de ogen eerder openen en uiteindelijk de dood overbodig maken, zoals het Negende Inzicht voorspelt.'Eindelijk begreep ik het. `Dus dat is wat de mensheid op Aarde kwam doen, zich systematisch alles herinneren, langzaam de ogen openen?'`Dat klopt. We worden ons eindelijk bewust van een proces dat onbewust is geweest sinds het begin van de mensheid. Vanaf het begin hebben mensen een Geboortevisie gehad, maar na de geboorte bleven ze zich daar niet van bewust, ze hadden alleen maar uiterst vage ingevingen. Aanvankelijk, in de vroegste periode van de menselijke geschiedenis, was de afstand tussen wat we van plan waren en

wat we in feite bereikten, ontzettend groot; in de loop van de tijd is die afstand steeds kleiner geworden. Momenteel staan we op het punt ons alles te herinneren.'Op dat moment werd ik teruggebracht naar de kennis van de zielengroep. Ogenblikkelijk leek mijn waarnemingsvermogen nog een niveau hoger te worden en alles wat Wil had beweerd, werd bevestigd. Nu, eindelijk, konden we de geschiedenis anders bekijken, niet als de bloedige strijd van de mens als dier, een dier dat zich egoïstisch manieren had eigen gemaakt om de natuur te domineren en er zelf beter van te worden, zich ontworstelend aan het oerwoud teneinde een uitgebreide en complexe beschaving te scheppen. We konden daarentegen de geschiedenis gaan zien als een spiritueel proces, als de verdergaande, systematische pogingen van de mensheid, generatie na generatie, leven na leven, om zich door de eeuwen heen naar één enkel doel te worstelen: zich te herinneren wat we in het Hiernamaals al wisten en zich die kennis op Aarde bewust te worden.Vanaf grote hoogte, leek het, ontvouwde zich om me heen een enorm holografisch beeld en kon ik, op een of andere manier, in één oogopslag de lange kroniek van de menselijke geschiedenis zien. Zonder waarschuwing werd ik het beeld ingezogen en voelde ik hoe ik me razendsnel door het verhaal voortbewoog, het als het ware herbelevend als een snel vooruitspoelende film, alsof ik er werkelijk bij geweest was, het van moment tot moment meemaakte.Plotseling was ik getuige van de opkomst van het bewustzijn. Voor me lag een grote, winderige vlakte, ergens in Afrika. Mijn blik werd getroffen door een beweging; een groepje mensen, naakt, was voedsel aan het verzamelen op een veld met bessestruiken. Terwijl ik toekeek, leek ik het bewustzijn van die periode op te vangen. Nauw verbonden met de ritmes en de signalen van de natuurlijke omgeving, leefden en handelden wij mensen instinctief. De dagelijkse gewoonten waren gericht op de zware taak voedsel te moeten zoeken en op het lidmaatschap van onze eigen clan. De mate van invloed die we hadden liep van boven, van de fysiek sterkere, beter afgestemde persoon, naar beneden, en binnen die hiërarchie accepteerden we onze plaats, net zoals we de voortdurende tragiek en moeilijkheden van het bestaan accepteerden: zonder erbij stil te staan. Terwijl ik toekeek, gingen er duizenden jaren voorbij en talloze generaties leefden en gingen ten onder. Toen, langzaamaan, begonnen bepaalde individuen zich ongemakkelijk te voelen bij de gang van zaken waar ze zich voor geplaatst zagen. Wanneer er een kind in hun armen overleed, verruimde hun bewustzijn zich, en begonnen ze te vragen naar het waarom. Ze begonnen zich ook af te vragen hoe zoiets in de toekomst zou kunnen worden voorkomen. Die personen werden zich van zichzelf bewust, ze begonnen te beseffen dat ze bestonden, hier, nu; ze begonnen te beseffen dat ze leefden. Ze waren in staat afstand te nemen van hun automatische reacties en vingen een glimp op van de volle omvang van het bestaan. Het leven, wisten ze, bleef intact door de cycli van de zon, de maan en de seizoenen, maar de

dood om hen heen getuigde ervan dat er ook een einde aan kwam. Waartoe diende het eigenlijk?Toen ik de personen die zich op hun leven bezonnen nauwkeurig bekeek, besefte ik dat ik hun Geboortevisie kon zien. Ze waren naar de Aardse dimensie gekomen met de specifieke bedoeling de aanzet te geven tot het eerste existentiële ontwaken van de mensheid. En, hoewel ik er de totale reikwijdte niet van kon zien, wist ik dat ze de nog verdergaande inspiratie van de Wereldvisie in hun achterhoofd hadden. Voor hun geboorte waren ze zich ervan bewust dat de mensheid de eerste schreden zette van een lange tocht, een ontwikkeling waar zij al zicht op hadden. Maar ze wisten ook dat de voortgang langs dat pad een prijs had, verdiend moest worden, generatie na generatie - want als we ontwaakten om een hogere bestemming na te streven, zouden we ook de vredige rust verliezen ons nergens van bewust te zijn. Met de opwinding en de vrijheid die het gaf te weten dat we leefden, kwamen de angst en de onzekerheid te leven zonder te weten waarom.Ik zag dat de lange geschiedenis van de mensheid zich zou ontwikkelen volgens die twee tegenstrijdige neigingen. Aan de ene kant zouden we onze angsten te boven kunnen komen door de kracht van onze ingevingen, door onze mentale beelden dat het leven ging om het bereiken van een bepaald doel. Het ging erom de beschaving een positieve richting te laten inslaan, waar alleen wij, als individuen, optredend met moed en wijsheid, de aanzet toe konden geven. Door de kracht van die gevoelens zouden we eraan herinnerd worden dat we, hoe onzeker het leven ook leek, er in feite niet alleen voorstonden, dat er een doel en een betekenis aan het mysterie van het bestaan ten grondslag lagen.Toch zouden we, aan de andere kant, vaak ten prooi vallen aan de andere neiging, de neiging onszelf in te dekken tegen de Angst. We zouden bij tijd en wijle het doel uit het oog verliezen, terugvallen naar de levensangst van het afgesneden zijn, de verlatenheid. Die Angst zou leiden tot een angstige projectie van onszelf, strijdend om het behoud van onze machtspositie. We zouden energie aan elkaar onttrekken en ons immer verzetten tegen verandering en evolutie, ongeacht welke nieuwe, betere kennis er beschikbaar zou zijn.Terwijl het ontwaken voortduurde, gingen er eeuwen voorbij en zag ik hoe de mensheid zich geleidelijk ging verenigen in steeds grotere groepen, gevolg gevend aan een natuurlijke behoefte zich met verschillende mensen te vereenzelvigen, zich in complexere sociale structuren te begeven. Ik kon zien dat die behoefte voortkwam uit het vage gevoel - een gevoel waarvan men zich in het Hiernamaals volkomen bewust was - dat het de bestemming van de mensheid op Aarde was zich naar eenwording te ontwikkelen. Gevolg gevend aan dat gevoel, beseften we dat we ons verder konden ontwikkelen dan het nomadisch bestaan van voedsel verzamelen en jagen, dat we daaraan voorbij konden gaan en de gewassen der Aarde konden verbouwen en regelmatig konden oogsten. Op dezelfde manier

zouden we veel van de dieren die ons omringden, kunnen temmen en fokken en ons daardoor verzekeren van de voortdurende beschikbaarheid van proteïnen en aanverwante voedingsmiddelen. Met de beelden van de Wereldvisie diep in ons onbewuste, beelden die ons langs archetypische weg leidden, begonnen we ons een verandering voor te stellen die een van de ingrijpendste transformaties in de menselijke geschiedenis zou blijken te zijn: de sprong van het nomadenbestaan naar het vestigen van grote gemeenschappen waarin landbouw en veeteelt werden bedreven.Naarmate deze boerengemeenschappen complexer werden, maakten voedseloverschotten het noodzakelijk dat er handel gedreven werd, hetgeen de mensheid in staat stelde zich op te splitsen in de eerste beroepsgroepen - herders, bouwers en wevers, gevolgd door kooplieden, metaalbewerkers en soldaten. Algauw volgden de uitvinding van het schrift en het rekenen. Maar het bewustzijn van de vroege mensheid was nog steeds doordrongen van de grilligheid van de natuur en steeds weer doemde de onuitgesproken vraag op: waarom leven we? Zoals al eerder zag ik de Geboortevisies van die personen die ernaar streefden de spirituele werkelijkheid op een hoger niveau te doorzien. Ze kwamen naar de Aardse dimensie om heel specifiek het menselijk bewustzijn zo te verruimen, dat de goddelijke oorsprong er een plaats in kon krijgen. Maar hun eerste intuïtieve gevoelens over de goddelijkheid bleven vaag en incompleet en namen de vorm van een veelgodendom aan. De mensheid begon te erkennen dat er iets bestond waarvan we aannamen dat het een veelheid van wrede en veeleisende godheden was, goden die buiten ons bestonden, en regeerden over het weer, de seizoenen en de groei van de gewassen. In onze onzekerheid dachten we dat we die goden gunstig moesten stemmen, door middel van bepaalde gebruiken, rituelen en offeranden.In de loop van duizenden jaren voegden de talloze boerengemeenschappen zich verder samen tot grote beschavingen in Mesopotamië, Egypte, de Indusvallei, op Kreta en in Noord-China, waarbij elke beschaving zijn eigen versie van de natuurgoden en dierlijke goden uitvond. Maar dergelijke goden konden de ongerustheid niet erg lang vóór zijn. Ik zag hoe generaties zielen naar de Aardse dimensie kwamen met de bedoeling de boodschap af te geven dat de mensheid was voorbestemd voortgang te boeken door elkaar deelgenoot te maken van de kennis waarover men beschikte en die kennis met elkaar te vergelijken. Toch, als ze hier eenmaal waren, bezweken ze voor de Angst en werd dat intuïtieve gevoel verwrongen tot een onbewuste behoefte tot liet onderwerpen en domineren van anderen, een behoefte anderen met geweld hun manier van leven op te leggen. Zo begon het grote tijdperk der keizerrijken en tirannen, waarin de ene na de andere machtige leider opstond, de krachten van zijn volk verenigde en zoveel mogelijk land veroverde, in de overtuiging dat de standpunten van zijn beschaving door

iedereen moesten worden aanvaard. Toch werden, in de loop van dat tijdperk, al die tirannen altijd op hun beurt zelf weer overwonnen, en moesten ze het juk dragen van een breder, krachtiger cultureel standpunt. Duizenden jaren lang borrelden steeds verschillende heerschappijen op naar het hoogste punt van het menselijk bewustzijn en verspreidden hun gedachtengoed; ze waren een tijd in opkomst door een effectiever werkelijkheidsbesef, economische planning en oorlogsstrategie., alleen maar om later weer onttroond te worden door een sterkere en meer gestructureerde visie. Beetje bij beetje werden door dit proces oude ideeën die hun tijd hadden gehad, vervangen.Ik zag, hoe langzaam en bloederig dit proces ook was, dat fundamentele waarheden zich langzaam een weg baanden van het Hiernamaals naar de fysieke dimensie. Een van de belangrijkste waarheden - een nieuwe ethiek om met elkaar om te gaan - begon op verscheidene plaatsen over de hele aardbol de kop op te steken, maar vond uiteindelijk een heldere uitdrukkingsvorm in de filosofie van de oude Grieken. Ogenblikkelijk zag ik Geboortevisies van duizenden individuen die in de Griekse beschaving geboren werden, allemaal met de hoop dat ze zich dit inzicht, dat zo goed van pas kwam, zouden herinneren. Generaties lang hadden ze de verspilling en het onrecht van de niet-aflatende gewelddadigheid van de mensheid jegens zichzelf aangezien. Ze wisten dat de mens boven de gewoonte anderen te bevechten en te onderwerpen uit kon stijgen, en een nieuw systeem in kon voeren voor de uitwisseling van ideeën, een systeem dat borg stond voor het soevereine recht van elk individu er zijn eigen unieke standpunt op na te houden, ongeacht zijn fysieke kracht - een systeem dat in het Hiernamaals al bekend was en gevolgd werd. Terwijl ik toekeek, begon deze nieuwe manier van met elkaar omgaan te ontluiken en vorm te krijgen op Aarde, om ten slotte bekend te worden als het begrip democratie. Bij deze methode om ideeën uit te wisselen, verviel de communicatie tussen mensen nog vaak tot een onzekere strijd om de macht, maar in ieder geval was het nu, voor het eerst, zover dat er een proces bestond waarmee de menselijke evolutie zich meer op het verbale, in plaats van op het fysieke vlak voortzette. In diezelfde periode kwam er een ander idee aan de oppervlakte - in de geschreven verhalen van een kleine stam in het MiddenOosten -, een idee dat een keerpunt zou blijken te zijn, een idee dat was voorbestemd een volkomen verandering teweeg te brengen in het menselijk inzicht in de spirituele werkelijkheid. Op dezelfde manier zag ik de Geboortevisies van velen van de aanhangers van dit idee. Deze individuen, geboren binnen de joodse cultuur, wisten voor hun geboorte dat, hoewel we juist aanvoelden dat er een goddelijke oorsprong was, onze omschrijving van die oorsprong gebreken vertoonde en een verkeerde voorstelling van zaken was. Ons idee dat er vele goden bestonden, was slechts een versplinterd beeld van een veel groter geheel. In werkelijkheid, beseften zij, was er maar één God, een God die, in hun ogen, nog steeds veeleisend, bedreigend en

patriarchaal was - en nog steeds buiten ons leven stond - maar toch, voor het eerst, een persoonlijke God, de enige schepper van alle mensen. Terwijl ik verder toekeek, zag ik dat intuïtieve gevoel over de ene goddelijke oorsprong in culturen over de hele wereld ontluiken en verhelderd worden. In China en India ontstonden - met als richtinggevers de technologie, de handel en de sociale ontwikkeling - het hindoeïsme en boeddhisme, samen met andere oosterse godsdiensten, waardoor het Oosten zich in een meer contemplatieve richting begaf.Degenen die deze godsdiensten in het leven riepen, voelden intuïtief aan dat God meer was dan een persoon. God was een kracht, een vorm van bewustzijn, die alleen volledig kon worden gevonden door iets te bereiken wat zij `verlichting' noemden. Meer dan God te moeten behagen door bepaalde wetten te gehoorzamen of rituelen uit te voeren, streefden de oosterse godsdiensten naar een innerlijke verbinding met God, een verandering in het bewustzijn, een zich openstellen voor een harmonie en een gevoel van zekerheid dat voortdurend ter beschikking stond. Mijn beeld verplaatste zich snel naar het meer van Galilea en ik zag dat het idee van de ene God, het idee dat de westerse beschaving uiteindelijk zou transformeren, zich ontwikkelde. Van de veronderstelling dat er een God was die zich buiten ons bevond - patriarchaal, oordelend - verschoof de gedachte naar het standpunt dat men in het Oosten innam, het idee van een innerlijke God, een Gods wiens koninkrijk in ons binnenste lag. Ik keek toe hoe er één persoon de Aardse dimensie betrad die zich bijna zijn hele Geboortevisie herinnerde. Hij wist dat hij hier was om een nieuwe kracht in het leven te roepen, een nieuwe cultuur die was gebaseerd op liefde. Zijn boodschap luidde als volgt: de ene God is een heilige geestkracht, een goddelijke energie die men kon voelen en die ervaringsgewijs bewezen kon worden. Tot spiritueel bewustzijn komen betekende méér dan rituelen, offers en openlijk gebed. Er kwam een vorm van inkeer bij kijken die dieper ging; een inkeer die bestond uit een innerlijke psychologische verandering, gebaseerd op het opschorten van de verslaafdheden van het ego, en een alles overstijgend `loslaten', hetgeen de mens zou verzekeren van de ware vruchten van het spirituele leven.Terwijl deze boodschap zich begon te verspreiden, keek ik toe hoe het invloedrijkste keizerrijk van allemaal, het Romeinse keizerrijk, de nieuwe godsdienst omhelsde en het idee van de ene, innerlijke God over het grootste deel van Europa verbreidde. Later, toen de barbaren vanuit het noorden aanvielen, waardoor het keizerrijk in stukken uiteenviel, overleefde het idee binnen de feodale structuur van het christendom dat daarop volgde. Op dat punt aangekomen zag ik opnieuw de oproep van de gnostici, die de Kerk aanspoorden zich meer op de innerlijke, transformerende ervaring te richten, en daarbij het leven van Christus gebruikten als voorbeeld van wat ieder van ons kon bereiken. Ik zag hoe de Kerk in Angst verviel; haar leiders voorvoelden een verlies van macht, bouwden

leerstellingen op rond de machtige hiërarchie van de geestelijkheid, die zichzelf uitriep tot bemiddelaars, degenen die het gewone volk de Geest Gods konden toedienen. Uiteindelijk werden alle teksten die met de gnostiek in verband werden gebracht, als godslastering beschouwd en uit de Bijbel geschrapt.Hoewel vele individuen uit het Hiernamaals kwamen met de bedoeling de nieuwe godsdienst te verbreden en te democratiseren, was het een periode van grote Angst, en verwerden de pogingen om andere culturen de hand te reiken opnieuw tot de behoefte anderen te domineren en te overheersen.Op dit punt aangekomen zag ik de sektes van de franciscanen terug, die ernaar streefden eerbied voor de natuur en de terugkeer naar een innerlijke beleving van het goddelijke in de leer op te nemen. Deze individuen waren naar de Aardse dimensie gekomen met het intuïtieve gevoel dat de tegenspraak van de gnostiek uiteindelijk zou worden opgelost, en waren vastbesloten de oude teksten en manuscripten te bewaren tot het zover was. Ik zag opnieuw mijn tot mislukken gedoemde poging die kennis op een te vroeg tijdstip openbaar te maken, en mijn voortijdig overlijden. Toch kon ik duidelijk zien dat zich in het Westen een nieuw tijdperk aan het ontvouwen was. De macht van de Kerk werd op de proef gesteld door een nieuwe maatschappelijke eenheid: de nationale staat. Naarmate meer volkeren op Aarde zich van elkaar bewust werden, kwam het tijdperk van de grote keizerrijken ten einde. Er kwamen nieuwe generaties, die in staat waren onze bestemming om ons te verenigen aan te voelen, die werkten aan het bevorderen van het bewustzijn van onze nationale afkomst, gebaseerd op een gemeenschappelijke taal, hechter verbonden aan één soeverein gebied. Deze staten werden nog steeds gedomineerd door autocratische leiders, van wie men vaak dacht dat ze regeerden op grond van goddelijke aanspraken, maar er ontvouwde zich een nieuwe menselijke beschaving, een beschaving met erkende grenzen en vastgestelde betaalmiddelen en handelswegen.Ten slotte begon in Europa, naarmate de rijkdom en het vermogen tot lezen en schrijven zich verspreidde, een veelomvattende renaissance. Terwijl ik toekeek, kwamen de Geboortevisies van velen die daaraan deelnamen me voor ogen. Zij wisten dat het de bestemming van de mensheid was een sterke democratie te ontwikkelen en zij kwamen met de hoopvolle verwachting dat ze die tot stand konden brengen. De geschriften van de Grieken en Romeinen werden ontdekt en vormden een stimulans voor hun herinneringen. De eerste democratisch gekozen parlementen werden gevormd en er werden oproepen uitgevaardigd dat er een einde moest komen aan de goddelijke aanspraken van de koning en de bloedige heerschappij van de Kerk, als hadden zij een recht dat ze over de spirituele en maatschappelijke werkelijkheid konden laten gelden. Algauw ontstond de protestantse Reformatie, die de belofte in zich droeg dat individuen rechtstreeks toegang hadden tot belangwekkende geschriften, en een directe verbinding met het

goddelijke tot stand konden brengen. Tegelijkertijd waren er mensen, op zoek naar grotere mogelijkheden en meer vrijheid, die het Amerikaanse vasteland verkenden, een zeer uitgestrekt gebied dat heel symbolisch gelegen was tussen de beschavingen van het Oosten en het Westen. Kijkend naar de Geboortevisies van diegenen onder de Europeanen die zich er het meest toe aangezet voelden deze nieuwe wereld te betreden, zag ik dat ze aankwamen met het besef dat dit gebied al bewoond was, zich bewust waren dat communicatie en immigratie alleen op uitnodiging mochten worden ondernomen. Diep vanbinnen wisten ze dat de Amerikanen de grondslag zouden gaan vormen, de weg terug, voor een Europa dat in hoog tempo zijn gevoel van heilige verbondenheid met de natuurlijke omgeving verloor, en zich in de richting van een gevaarlijke vrijdenkerij bewoog. De Indiaanse beschavingen voorzagen, hoewel ze niet volmaakt waren, in een model vanwaaruit de Europese mentaliteit haar wortels kon terugwinnen. Deze individuen waren echter, ook nu weer, slechts in staat de aandrang om naar dit land te verhuizen te voelen; ze ontwaarden een nieuw soort vrijheid en openheid van geest, maar brachten de behoefte tot overheersen en onderwerpen met zich mee, het verlangen hun eigen gevoel van zekerheid na te streven. De belangrijke waarheden van de Indianenculturen gingen verloren in de haast om de onmetelijke natuurlijke hulpbronnen van het gebied te ontginnen.In Europa duurde tegelijkertijd de renaissance voort en begon ik de volle omvang van het Tweede Inzicht te zien. De macht van de Kerk tot het bepalen van de werkelijkheid was aan het afnemen en de Europeanen hadden het gevoel dat ze wakker werden teneinde het leven helemaal opnieuw te aanschouwen. Dankzij de moed van ontelbare mensen, allen geïnspireerd door hun intuïtieve herinneringen, werd de wetenschappelijke aanpak aanvaard als een democratische methode om de wereld waarin de mens zich bevond te onderzoeken en te begrijpen. Deze aanpak - het onderzoeken van enkele aspecten van de natuurlijke omgeving, het trekken van conclusies, vervolgens het aanbieden van dat gezichtspunt aan anderen - zag men als een proces waarmee men eensgezindheid opbouwde, waardoor we in staat zouden zijn om, eindelijk, de werkelijke situatie van de mensheid in deze wereld te doorzien, inclusief onze spirituele aard. Maar binnen de Kerk, in Angst verschanst, streefde men ernaar deze nieuwe wetenschap de mond te snoeren. Terwijl zich aan beide zijden politieke krachten opstelden, werd er een compromis bereikt. De wetenschap was vrij om de uiterlijke, materiële wereld te onderzoeken, maar moest spirituele verschijnselen overlaten aan de voorschriften van de nog steeds invloedrijke clerus. De hele innerlijke ervaringswereld - ons hogere vermogen tot het waarnemen van schoonheid en liefde, ingevingen, toevalligheden, intermenselijke verschijnselen en zelfs dromen -, dat alles was, aanvankelijk, verboden terrein voor de pas ontstane wetenschap.

Ondanks deze beperkingen begon de wetenschap de werking van de fysieke wereld in kaart te brengen en te beschrijven, waardoor ze voorzag in informatie die een weelde aan technieken opleverde om de handel te vergroten en natuurlijke hulpbronnen te benutten. De economische zekerheid van de mensheid nam toe, en langzaam begonnen we ons gevoel voor mysterie, en de diep uit ons binnenste opwellende vragen naar de zin van het leven, kwijt te raken. We besloten dat het al zinvol genoeg was om alleen maar te overleven en voor onszelf en onze kinderen een betere, veiliger wereld op te bouwen. Geleidelijk traden we de eensgezinde trancetoestand binnen die de realiteit van de dood ontkende, en de illusie wekte dat het bestaan verklaard was, gewoon was, en van elk mysterie verstoken.Ondanks onze hoogdravendheid werd ons eens zo sterke gevoel omtrent een spirituele oorsprong nog verder naar de achtergrond gedrukt. In dit groeiend materialisme kon God alleen worden beschouwd als een verre God van de Rede, een God die het universum alleen geschapen had en er vervolgens zijn handen van afgetrokken had, om het op mechanische wijze zijn loop te laten nemen, waarbij elk gevolg een oorzaak had, en gebeurtenissen die niet met elkaar in verband stonden alleen willekeurig plaatsvonden, door louter toeval.Toch zag ik de geboorte-intentie van veel mensen uit deze periode. Zij kwamen met het besef dat het ontwikkelen van de technologie en het produktieproces belangrijk was, omdat die zich op de lange duur zo zouden kunnen ontwikkelen dat ze niet-vervuilend en aanvaardbaar waren, en de mensheid zouden kunnen bevrijden in een mate die alle fantasie te boven ging. Maar aanvankelijk was alles wat zij, geboren in het milieu van die tijd, zich konden herinneren, het algemene gevoel dat ze iets moesten opbouwen, moesten produceren en werken en zich stevig aan het democratisch ideaal moesten vasthouden.Het visioen verplaatste zich en ik zag dat dit gevoel nergens sterker was dan bij het ontstaan van de Verenigde Staten, met hun democratische grondwet en hun middelen om het evenwicht tussen de drie machten - Kerk, staat en burgerij - te bewaren. Bij wijze van groots experiment was Amerika helemaal klaar voor de razendsnelle uitwisseling van ideeën die de toekomst zou kenmerken. Maar onder de oppervlakte was er de boodschap van de Indianen, de zwarte bevolking en andere volkeren over wier rug het Amerikaanse experiment in gang was gezet. Zij allen verhieven hun stem teneinde hun boodschap te laten horen: de boodschap dat die volkeren moesten worden geïntegreerd in de Europese levenswijze.Tegen het begin van de negentiende eeuw stonden we aan de rand van een tweede grote transformatie van de menselijke beschaving, een transformatie die zou worden gegrondvest op de nieuwe energievoorziening door middel van olie en stoom, en uiteindelijk elektriciteit. De economie had zich ontwikkeld tot een uitgestrekt en gecompliceerd veld van ondernemingen die, door een explosie van nieuwe technieken, voorzagen in méér produkten dan ooit. In groten getale trok

men van de plattelandsgemeenschappen naar grote stedelijke produktiecentra. Men begaf zich van een leven op de boerderij naar betrokkenheid bij de nieuwe, gespecialiseerde industriële revolutie. In die tijd geloofden de meesten dat een democratisch gevestigd kapitalisme, niet gebonden door regels vanuit de overheid, de meest geëigende methode van handeldrijven was. Toch kon ik ook nu weer uit individuele Geboortevisies opmaken dat de meeste mensen die in deze periode geboren werden, waren gekomen met de hoop het kapitalisme te laten evolueren naar een volmaaktere vorm. Helaas was het niveau van Angst zo hoog dat ze niet veel méér voelden dan een verlangen tot het opbouwen van persoonlijke zekerheid, een verlangen andere arbeiders uit te buiten en de winsten te maximaliseren zodra de kans zich voordeed. Vaak sloten ze daartoe een heimelijk pact met hun concurrenten en de overheid. Dit was het grote tijdperk van de industriebaronnen, geheime geldtransacties en industriële kartels. Vroeg in de twintigste eeuw echter werden er, vanwege de misstanden in dit ongeremde kapitalisme, twee nieuwe economische systemen voorbereid om bij wijze van alternatief te worden aangeboden. In Engeland hadden twee mannen een alternatief 'manifest' opgesteld dat opriep tot een nieuw systeem, onder leiding van de arbeiders, dat uiteindelijk een economisch utopia zou scheppen. De middelen van de hele mensheid zouden aan iedereen naar behoefte ter beschikking moeten staan, zonder hebzucht of naijver.In de gruwelijke arbeidsomstandigheden van die tijd trok dit idee veel aanhangers. Maar ik zag al snel dat het materialistische arbeidersmanifest een verdraaiing van de oorspronkelijke bedoeling was. Toen de Geboortevisie van die twee mannen zichtbaar werd, besefte ik dat ze aanvoelden dat het de bestemming van de mensheid was uiteindelijk een dergelijk utopia te bereiken. Helaas verzuimden ze zich te herinneren dat dit utopia alleen tot stand gebracht kon worden via democratische weg; het moest een utopia zijn dat was geboren uit vrije wil en dat zich langzaam ontwikkeld had.De consequentie van dat verzuim was dat de initiatiefnemers van het communistische systeem, al vanaf de eerste revolutie in Rusland, ten onrechte dachten dat dit kon worden gevestigd middels geweld en dictatoriaal gezag, een benadering die jammerlijk mislukte en miljoenen levens kostte. In hun ongeduld hadden deze mensen zich een utopia voorgesteld, maar het resultaat was het communisme en daarmee vele tientallen jaren van tragiek.De scène verplaatste zich naar het andere alternatief dat tot een democratisch kapitalisme moest leiden: het kwaad van het fascisme. Dit systeem was ontworpen om de winsten én het gezag van een heersende elite te verhogen, een elite die zichzelf beschouwde als de bevoorrechte leiders van de menselijke samenleving. Zij geloofden dat een natie haar hoogste potentieel en de sterkste positie in de

wereld alleen kon bereiken door de democratie volkomen los te laten, en door het samengaan van de regering met een nieuw industrieel leiderschap.Ik zag duidelijk dat degenen die meewerkten aan het tot stand brengen van dit systeem zich totaal niet bewust waren van hun Geboortevisie. Ze waren hier slechts gekomen om het idee te bevorderen dat de beschaving zich ontwikkelde naar vervolmaking. Een volk dat zich volkomen verenigde in dezelfde doelstelling en met een gemeenschappelijk verlangen, en ernaar streefde zijn hoogste potentieel te bereiken, kon tot grote hoogten komen als het ging om kracht en effectiviteit. Maar wat ervan kwam, was een angstige visie die het eigenbelang vooropstelde, waardoor men zich ten onrechte de superioriteit van bepaalde rassen en volkeren aanmatigde, evenals de mogelijkheid dat men een supervolk zou kunnen ontwikkelen dat was voorbestemd de wereld te regeren. Opnieuw werd het intuïtieve gevoel dat alle mensen zich naar volmaaktheid ontwikkelden verwrongen door zwakke, angstige mensen. Het werd het moordlustige regime van het Derde Rijk.Ik keek toe hoe anderen - die zich op dezelfde wijze hadden voorgesteld dat de mensheid volmaakt kon worden, maar meer contact hadden met het belang van een versterkte democratie - intuïtief aanvoelden dat ze zich tegen beide alternatieven moesten verzetten en dat er een economie moest komen die vrijelijk zijn gang kon gaan. Het eerste verzet resulteerde in een bloedige wereldoorlog tegen de storende invloed van het fascisme, die uiteindelijk tegen een extreem hoge prijs gewonnen werd. De tweede vorm van verzet resulteerde in een langdurige en bittere koude oorlog tegen het communistische blok. Plotseling merkte ik dat ik me richtte op de Verenigde Staten tijdens de eerste jaren van die koude oorlog, de jaren vijftig. In die periode had Amerika een succesvol hoogtepunt bereikt van een intense betrokkenheid bij het wereldlijk materialisme, een betrokkenheid die vierhonderd jaar geduurd had. De welvaart en de financiële zekerheid hadden zich verbreid onder een grote en groeiende middenklasse en binnen dit materiële succes ontstond een omvangrijke nieuwe generatie, een generatie waarvan de ingevingen ertoe konden bijdragen de mensheid naar een derde grote transformatie te leiden.Deze generatie werd er terwijl ze opgroeide voortdurend aan herinnerd dat ze woonde in het beste land ter wereld, the land of the free, zoals in het volkslied stond, met vrijheid en gerechtigheid voor al zijn inwoners. Toch, naarmate ze volwassener werden, ontdekten leden van deze generatie een storende discrepantie tussen dit gangbare Amerikaanse zelfbeeld en de feitelijke werkelijkheid. Ze ontdekten dat veel mensen in het land - vrouwen en bepaalde raciale minderheden - op grond van de wet en uit de macht der gewoonte, absoluut niet vrij waren. Tegen de jaren zestig onderwierp deze generatie dit Amerikaanse zelfbeeld aan een heel nauwkeurig onderzoek en velen ontdekten er andere, verontrustende aspecten aan - waaronder blind patriottisme, dat van jonge mensen verwachtte dat ze naar een ver

en vreemd land gingen om daar te vechten in een oorlog die geen duidelijk uitgesproken doel had, zonder enig uitzicht op een overwinning.Even verontrustend waren de godsdienstige gewoonten van die samenleving. Het materialisme van de voorafgaande vierhonderd jaar had het mysterie van leven en dood ver naar de achtergrond gedrongen. Velen ontdekten dat de kerken en synagogen bol stonden van de pompeuze en nietszeggende rituelen. Een dienst bijwonen leek meer een sociale dan een spirituele bezigheid, en de leden van de kerk schenen zeer beperkt te worden door het gevoel dat ze door het spiedend oog van hun medekerkgangers bekeken en beoordeeld werden. Naarmate het visioen vorderde, wist ik dat die neiging van de nieuwe generatie om te analyseren en te oordelen, voortkwam uit een diepgeworteld intuïtief gevoel dat het leven meer inhield dan de oude, materiële werkelijkheid waar men van uitging. De nieuwe generatie voorvoelde een andere spirituele zingeving, vlak achter de horizon, en ze begonnen vreemde, minder bekende godsdiensten en gezichtspunten te verkennen. Voor het eerst in de geschiedenis kreeg men in groten getale inzicht in de oosterse godsdiensten, hetgeen diende als bevestiging van het massale gevoel dat het waarnemen van een spirituele werkelijkheid een innerlijke ervaring was, een verschuiving in het bewustzijn die voor altijd iemands identiteitsgevoel en doelstelling veranderde. Op dezelfde wijze voorzagen de geschriften uit de joodse kabbalistiek en van de westerse christelijke mystici, zoals Meester Eckhart en Teilhard de Chardin, in nog meer intrigerende beschrijvingen van een diepergaande spiritualiteit.Tegelijkertijd kwam er kennis naar buiten vanuit de menswetenschappen - de sociologie, psychiatrie, psychologie en antropologie - evenals uit de moderne natuurkunde, die een nieuw licht wierp op de aard van het menselijk bewustzijn en de creativiteit. De combinatie van dit gedachtengoed, tezamen met het perspectief dat door het Oosten werd geboden, begon uit te kristalliseren in wat later de Human Potential Movement werd genoemd, de ontluikende overtuiging dat de mens op dat moment slechts een klein deel van zijn grote lichamelijke, psychologische en spirituele potentieel verwerkelijkte.Ik keek toe hoe, in de loop van verscheidene decennia, deze kennis en de spirituele ervaringen die ze voortbracht, uitgroeide tot een kritische massa van gewaarwordingen, een sprong in het bewustzijn van waaruit we een nieuwe visie gingen formuleren over waar het in het leven om ging, waaronder, uiteindelijk, de feitelijke herinnering aan de Negen Inzichten. Toch, terwijl dit nieuwe gezichtspunt uitkristalliseerde en als een opkomend virus van bewustzijn door de wereld ging, begonnen vele anderen van die nieuwe generatie zich terug te trekken, plotseling verontrust door de toenemende instabiliteit in de samenleving, die leek samen te vallen met de komst van het nieuwe paradigma. Honderden jaren lang hadden solide afspraken, behorend bij het oude wereldbeeld, een duidelijk omschreven,

zelfs star reglement voor het menselijk bestaan in stand gehouden. Alle rollen waren duidelijk beschreven en iedereen kende zijn plaats: mannen aan het werk, vrouwen en kinderen thuis, om maar eens iets te noemen; gezinnen en familieverbanden intact, een alomtegenwoordig arbeidsethos. De burgerij werd geacht een plaats binnen de economie te zoeken, zingeving te vinden in het gezin en de kinderen, en te weten dat het doel van het bestaan bestond uit keurig leven en een materieel nog zekerder wereld scheppen voor de volgende generatie. Toen kwamen de jaren zestig, met een overvloed aan twijfels, analyses en kritiek, en de onwrikbare regels begonnen af te brokkelen. Menselijk gedrag werd niet langer effectief gereguleerd door krachtige afspraken.Iedereen leek op dat moment tot alles in staat, ongebonden, vrij zijn eigen koers in het leven uit te zetten, een gooi te doen naar dit mistige idee over het menselijk potentieel. In dit klimaat was datgene wat anderen ervan vonden niet langer de bepalende factor voor ons handelen en ons gedrag; in toenemende mate werd ons gedrag bepaald door hoe we ons vanbinnen voelden, door onze innerlijke ethiek.Voor degenen die zich daadwerkelijk een doorleefder, spiritueler gezichtspunt hadden eigengemaakt, was ethisch gedrag, dat werd gekenmerkt door oprechtheid en liefde jegens anderen, geen probleem. Maar zorgwekkend waren degenen die de van buitenaf komende richtlijnen voor het leven kwijt waren, zonder zelf eerst een sterke innerlijke gedragscode gevormd te hebben. Zij leken terecht te komen in een maatschappelijk niemandsland, waar op dat moment alles toelaatbaar leek: criminaliteit, drugs en allerlei verslavende neigingen, om nog maar te zwijgen over het arbeidsethos. Om de zaak nog erger te maken, leken velen de nieuwe ontdekkingen van de Human Potential Movement te gebruiken om de suggestie te wekken dat criminelen, en zij die van het rechte pad afweken, helemaal niet verantwoordelijk waren voor hun daden, maar daarentegen slachtoffers waren van een onderdrukkende samenleving die schaamteloos de sociale condities tolereerde die tot dit gedrag hadden geleid. Terwijl ik bleef kijken, ging ik begrijpen wat ik zag: over de hele wereld vond alras een polarisatie van standpunten plaats, naar-mate degenen die zich nog geen mening hadden gevormd, ageerden tegen een maatschappelijk standpunt dat in hun ogen zou leiden tot een uit de hand lopende chaos en onzekerheid, misschien zelfs wel tot de totale afbraak van hun manier van leven. Vooral in de Verenigde Staten raakte een groeiend aantal mensen ervan overtuigd dat ze nu oog in oog stonden met iets wat zich ophoopte tot een strijd op leven en dood. Een strijd tegen de toegeeflijkheid en de progressiviteit van de afgelopen vijfentwintig jaar - een maatschappelijke oorlog, zoals zij het noemden - waarin niets minder dan het overleven van de westerse beschaving op het spel stond. Ik zag hoe velen van hen het zelfs al als een verloren zaak beschouwden, en als gevolg daarvan pleitten voor zeer harde actie.

Oog in oog met deze terugslag zag ik hoe de pleitbezorgers van de Human Potential Movement zelf in angst vervielen en in de verdediging gingen, vanuit het gevoel dat vele zuurverdiende zeges op het gebied van persoonlijke vrijheden en sociaal mededogen nu gevaar liepen weggevaagd te worden door een golf van behoudendheid. Velen beschouwden deze reactie op het progressieve denken als een aanval van de samengetroepte strijdkrachten van hebzucht en uitbuiting die probeerden dóór te drukken, in een laatste poging de zwakkere leden van de samenleving te overheersen.Hier zag ik duidelijk waardoor de polarisatie werd verergerd: elke partij vond dat de andere kant een pact met de duivel had gesloten.De pleitbezorgers van het oude wereldbeeld beschouwden degenen die geloofden in het menselijk potentieel niet langer als misleid, of naïef, maar gingen er in feite vanuit dat ze deel uitmaakten van een grote samenzwering van invloedrijke socialisten, die een eenheidsregering voorstonden. Ze zagen hen als stijfkoppige aanhangers van de communistische aanpak, die ernaar streefden precies datgene te bereiken wat er nu gaande was: de geleidelijke afkalving van het maatschappelijke leven, tot het zover zou komen dat een almachtige regering haar plaats kon innemen en alles op orde zou brengen. In hun ogen gebruikte deze samenzwering de angst voor de toenemende criminaliteit als excuus voor wapenregistratie en het systematisch onschadelijk maken van het publiek, waarbij ze steeds meer gezag toekenden aan een gecentraliseerde bureaucratie. Uiteindelijk zou die bureaucratie toezicht houden op de geldstroom, zowel de stroom in contanten als die via creditcards, door aansluitingen op Internet. Die groeiende controle op de elektronische economie zou men rechtvaardigen als misdaadpreventie, of als iets wat noodzakelijk was voor het innen van belastingen of om terrorisme te voorkomen. Ten slotte zou, wellicht onder het listige mom van een ophanden zijnde natuurramp, Big Brother zijn entree maken, rijkdommen confisqueren en de staat van beleg uitroepen. Voor de pleitbezorgers van progressieve gedachten en verandering leek juist het tegenovergestelde waarschijnlijker. Geconfronteerd met wat de politiek van de conservatieven had opgeleverd, zag het ernaar uit dat alles waar zij zich voor hadden ingespannen, voor hun ogen de grond ingeboord werd.Ook zij zagen de toename van de gewelddadige criminaliteit en het verval van de gezinsstructuur, alleen lag voor hen de oorzaak niet in te véél ingrijpen door de regering, maar in te weinig, te laat ingrijpen.In ieder land had het kapitalisme een hele groep mensen in de kou laten staan, en de reden was duidelijk: er was voor arme mensen geen kans om deel te nemen aan het systeem. Er was geen effectieve scholing. Er waren geen banen. En in plaats van hulp te bieden, zag het ernaar uit dat de overheid zich terugtrok, de projecten die de armoede moesten bestrijden, en al die andere met moeite bevochten sociale verworvenheden van de laatste vijfentwintig jaar, de deur uit deed.

Ik zag duidelijk dat, in hun groeiende ontgoocheling, de hervormers overtuigd begonnen te raken van het ergste: dat de zwaai naar rechts in de samenleving alleen maar het gevolg kon zijn van de toegenomen manipulaties en overheersing door de vermogende georganiseerde belangengroepen in de wereld. Deze belangengroepen leken regeringen en media op te kopen, en uiteindelijk zouden ze, net als in nazi-Duitsland, de wereld langzaam verdelen in rijk en arm, waarbij de grootste, kapitaalkrachtigste bedrijven de kleinere ondernemers uit de markt zouden prijzen en meer en meer van de rijkdom (het totaal van gebruiks- en kapitaalgoederen) zouden gaan beheersen. Natuurlijk zou er oproer komen, maar dat zou de elite juist in de kaart spelen bij het versterken van de macht van de gezagsdragers. Plotseling sprong mijn waarneming naar een hoger niveau en begreep ik eindelijk helemaal waarom de Angst zich zo toespitste: veel mensen neigden naar het ene óf het andere perspectief, waarbij beide partijen steeds meer op het spel zetten als betrof het een oorlog, een oorlog van goed tegen kwaad, en beide stelden zich de ander voor als degene die zich schuldig maakte aan een grootse samenzwering.Met die achtergrond begreep ik nu de groeiende invloed van degenen die claimden dat ze in staat waren dit ontluikende kwaad te verklaren. Dat waren degenen die het einde der tijden aan een onderzoek onderwierpen, het soort mensen waaraan Joel al had gerefereerd. In de groeiende verwarring van de overgangsperiode begonnen de vertolkers van deze zienswijze hun invloed te vergroten. In hun ogen moesten de profetieën in de bijbel letterlijk worden opgevat en in de onzekerheden van onze tijd zagen zij de langverwachte apocalyps die op het punt stond over ons neer te dalen. Weldra zou er een regelrechte heilige oorlog uitbreken, waarbij de mensheid verdeeld zou worden in de krachten der duisternis en de legers van het licht. Ze stelden zich die oorlog voor als een echte fysieke strijd, snel en bloederig, en voor degenen die wisten dat hij voor de deur stond, was er maar één beslissing van belang: aan de juiste kant staan wanneer de strijd begon.Toch kon ik tegelijkertijd, net als bij de andere omwentelingen die een mijlpaal in de menselijke geschiedenis waren, voorbij de Angst en de verschansing zien en kon ik de eigenlijke Geboortevisies van de betrokkenen ontwaren. Iedereen, aan beide kanten, was duidelijk naar het fysieke vlak gekomen met de bedoeling dat deze polarisatie niet zo hevig diende te zijn. We wilden een gladde, gemakkelijke overgang van het oude, materialistische wereldbeeld naar het nieuwe, spirituele wereldbeeld. We wilden tevens een transformatie waarin het beste van de voorgaande tradities erkenning zou vinden en zou worden geïntegreerd in de nieuwe wereld die aan het ontluiken was.Ik kon duidelijk zien dat die groeiende strijdlust een misstap was, die niet voortkwam uit hun intenties, maar uit Angst. Ons oorspronkelijke ideaal was geweest dat de ethiek van de menselijke samenleving stand zou houden, terwijl tegelijkertijd ieder mens volkomen vrij kon zijn, en de omgeving, het milieu,

beschermd en veilig was; dat de economische scheppingskracht in één klap behouden én veranderd zou worden door de introductie van een doorslaggevende spirituele doelstelling. En bovendien, dat deze spirituele doelstelling alleen compleet in de wereld kon neerdalen en de aanzet kon geven tot een utopia als dat zou gebeuren op een wijze die symbolisch de geschriften over het einde der tijden in vervulling deed gaan.Mijn bewustzijn vergrootte zich en net als bij het aanschouwen van Maya's Geboortevisie, ving ik bijna een glimp op van dit hogere spirituele inzicht, het totale beeld van waar het met de mensheid vanaf heden naartoe moest, hoe we die verzoening van standpunten konden bereiken en verder konden gaan teneinde onze menselijke bestemming te vervullen. Toen, net als de vorige keer, begon mijn hoofd te tollen en verloor ik mijn concentratie; ik kon het energieniveau dat nodig was om dit te begrijpen niet bereiken.Het visioen begon te verdwijnen en ik deed mijn uiterste best om het vast te houden, waarbij ik de huidige situatie nog één keer zag. Het was duidelijk dat, zonder de bemiddelende invloed van de Wereldvisie, de toespitsing van de Angst steeds sneller zou verlopen. Ik zag beide partijen verharden, ik zag hoe hun gevoelens zich versterkten, waarbij beide begonnen te denken dat de ander het niet alleen bij het verkeerde eind had, maar afzichtelijk was, verdorven, een pact gesloten had met de duivel zelve.Na een moment van duizeligheid en een gevoel alsof ik razendsnel in beweging was, keek ik om me heen en zag Wil naast me. Hij wierp een vluchtige blik in mijn richting, daarna keek hij met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht uit over de donkergrijze omgeving. We waren naar een andere plek gegaan. `Heb je mijn visioen van de geschiedenis kunnen zien?' vroeg ik. Hij keek me opnieuw aan en knikte. `Wat we zojuist gezien hebben, was een nieuwe spirituele interpretatie van de geschiedenis, enigszins kenmerkend voor jouw maatschappelijke visie, maar verbazingwekkend onthullend. Zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dit moet deel uitmaken van het Tiende Inzicht een helder beeld van de zoektocht der mensheid zoals die in het Hiernamaals wordt gezien. We kunnen daaruit opmaken dat iedereen geboren wordt met een positieve intentie. Iedereen probeert meer kennis die in het Hiernamaals vervat ligt naar het fysieke vlak te brengen. Wij allemaal! De geschiedenis is een langdurig ontwaken geweest. Uiteraard worden we, wanneer we op het fysieke vlak geboren worden, geconfronteerd met het probleem dat veel van de kennis onbewust wordt. We moeten geschikt gemaakt en getraind worden voor aanpassing aan de maatschappelijke werkelijkheid die op dat moment in zwang is. Daarna is het enige wat we ons nog herinneren dat instinctieve gevoel, die ingevingen, het idee dat we iets bepaalds moeten doen. Maar voortdurend moeten we de Angst bestrijden. Vaak is de Angst zó groot dat we er niet in slagen uit te voeren wat we van plan waren,

of we verdraaien het op een of andere manier. Maar iedereen, en ik bedoel echt iedereen, komt hier met de beste bedoelingen.' `Dus jij denkt dat een seriemoordenaar, bijvoorbeeld, hier echt kwam met de bedoeling iets goeds te doen?' `Ja, oorspronkelijk wel. Elke vorm van doodslag is razernij, een uitval die een manier is om een innerlijk gevoel van Angst en machteloosheid te overwinnen.'`Ik weet het niet,' zei ik. `Zijn sommige mensen niet gewoon door en door slecht?'`Nee, ze worden gewoon gek van Angst en maken gruwelijke fouten. En, als het erop aankomt, moeten ze de verantwoordelijkheid voor die fouten dragen. Maar men moet wel begrijpen dat gruweldaden deels veroorzaakt worden juist door onze neiging aan te nemen dat sommige mensen van nature slecht zijn. Dat is de verkeerde opvatting die de brandstof levert voor de polarisatie. Beide partijen kunnen zich niet voorstellen dat mensen kunnen optreden zoals ze doen, zonder dat ze wezenlijk niet deugen, en zo gaan ze elkaar steeds meer ontmenselijken, van elkaar vervreemden, waardoor de Angst toeneemt en het slechtste in de mens naar boven brengt.' Hij leek opnieuw afgeleid, en keek van me weg.`Elke partij denkt dat de andere partij betrokken is bij een grootscheepse samenzwering,' voegde hij eraan toe. `Ze denken dat de anderen de belichaming zijn van alles wat slecht is.'Ik merkte dat hij weer in de verte keek en toen ik zijn blik volgde en me ook op de omgeving concentreerde, begon ik een dreigende sfeer van duisternis en akelige voorgevoelens te ontwaren. `Ik denk,' vervolgde hij, `dat we de Wereldvisie niet in ons leven kunnen opnemen, noch de polarisatie kunnen opheffen, totdat we de ware aard van het kwaad en het eigenlijke bestaan van de Hel doorzien.'`Waarom zeg je dat?' vroeg ik.Hij wierp nog één keer een blik op me, en staarde toen weer uit over het doffe grijs. `Omdat de Hel precies daar is waar we ons bevinden.'

Een innerlijke Hel

Er liep een koude rilling over mijn rug terwijl ik uitkeek over de grijze omgeving. De dreiging veranderde in een duidelijk gevoel van vervreemding en wanhoop.`Ben jij hier al eens eerder geweest?' vroeg ik aan Wil.`Alleen nog maar aan de buitenkant,' antwoordde hij. `Nog nooit hier, er middenin. Voel je hoe koud het hier is?'Ik knikte. Toen werd mijn blik getroffen door een beweging. `Wat is dat?'Wil schudde zijn hoofd. `Ik weet het niet precies.'Er kwam een dwarrelende massa energie onze richting uit, leek het.`Dat is vast weer een zielengroep,' zei ik.

Terwijl ze dichterbij kwamen, probeerde ik me te concentreren op hun gedachten, waardoor ik nog meer vervreemding, zelfs kwaadheid voelde. Ik probeerde het van me af te schudden door me nog meer open te stellen.`Wacht,' hoorde ik vaag de stem van Wil. `Je bent niet sterk genoeg.'Maar het was al te laat. Plotseling werd ik een intense donkerte ingetrokken, en verder, tot in een of andere grote stad. Doodsbang keek ik om me heen. Ik moest erg mijn best doen om mijn verstand bij elkaar te houden en besefte dat het, aan de architectuur te zien, de negentiende eeuw moest zijn. Ik stond op de hoek van een straat die vol was met passerende mensen; in de verte stak de koepel van een parlementsgebouw de lucht in. Eerst dacht ik dat ik werkelijk in de negentiende eeuw was, maar een aantal aspecten van de omgeving klopten niet: de horizon vervaagde tot een vreemde grijstint en de lucht was olijfgroen, net als de lucht boven het zelfgemaakte kantoor dat Williams had opgezet toen hij zich niet wilde realiseren dat hij overleden was. Toen werd ik me ervan bewust dat vier mannen me vanaf de hoek aan de overkant stonden op te nemen. Er stroomde een ijskoud gevoel door mijn lichaam. Ze waren allemaal goed gekleed, en één van hen hield zijn hoofd verwaand omhoog en nam een trekje van een dikke sigaar. Een andere keek op zijn horloge en deed dat weer terug in zijn vestzakje. Ze hadden een beschaafd maar dreigend uiterlijk.`Iedereen die des duivels is van woede reken ik tot mijn vrienden,' sprak een diepe stem achter me.Ik draaide me om en zag een grote, tonronde man op me afkomen, ook al goed gekleed, met een breedgerande hoed op. Zijn gezicht kwam me bekend voor; ik had hem eerder gezien, maar waar?`Let maar niet op hen,' voegde hij eraan toe. `Het is een koud kunstje hen te slim af te zijn.'Ik staarde naar zijn grote, ronde gestalte en zijn rollende ogen. Toen wist ik weer wie hij was. Hij was de commandant van het federale leger, de man die ik gezien had in de visioenen van de negentiende-eeuwse oorlog; hij was degene die geweigerd had Maya te ontvangen en had bevolen dat de strijd tegen de Indianen moest beginnen. Deze stad was een bouwsel, dacht ik. Hij had waarschijnlijk zijn latere levenssituatie, die van na de oorlog, herschapen om te voorkomen dat hij zich moest realiseren dat hij dood was.`Dit is niet echt,' bracht ik uit. `U bent... eh... overleden.'Hij leek mijn uitspraak te negeren. `Vertel eens, hoe heeft u het klaargespeeld dat stelletje schurken te laten opdonderen?' `Ik heb helemaal niks gedaan.'`O, zeker wel, u heeft iets gedaan. Ik ken die blik waarmee ze naar u kijken. Ze denken dat ze hier de baas zijn, weet u, dat de stad van hen is. In feite denken ze dat de hele wereld van hen is.' Hij schudde zijn hoofd. `Die lui hebben geen enkel

vertrouwen in het lot. Ze denken dat het hun verantwoordelijkheid is te zorgen dat de toekomst precies wordt zoals zij deze hebben gepland. Alles. De economische ontwikkeling, de machthebbers, de geldstroom, zelfs de mondiale geldkoers. En in feite is dat nog niet eens zo'n gekke gedachte. De wereld zit vol met loopjongens en stomkoppen, zoveel is wel duidelijk; ze zouden de hele boel ruïneren als ze hun gang konden gaan. De kudde moet zoveel mogelijk geleid en in de gaten gehouden worden, en waarom zou je het laten als je zo hier en daar dan ook nog een graantje mee kon pikken? Maar die idioten probeerden mij de wet voor te schrijven. Natuurlijk ben ik veel slimmer dan zij. Ik ben ze altijd te slim af geweest. Dus, hoe heeft u het aangepakt?'`Luister eens,' zei ik. `U moet proberen dit te begrijpen. Dit is allemaal niet echt.'`Moet u horen,' reageerde hij, `ik zou me maar in vertrouwen nemen als ik u was. Als ze het op u gemunt hebben, ben ik de enige vriend die u heeft.'Ik keek een andere kant op, maar ik wist dat hij me nog steeds wantrouwend opnam.`Het zijn verraderlijke types,' vervolgde hij. `Ze vergeven het je nooit. Neem nu bijvoorbeeld mijn situatie. Het enige waar ze op uit waren, was mijn militaire ervaring te benutten om korte metten te maken met de Indianen, zodat hun grondgebied opengesteld kon worden. Maar ik had ze door. Ik wist dat ze niet te vertrouwen waren, dat ik mijn eigen huid moest zien te redden.' Hij wierp me een wrange blik toe. `Ze kunnen je minder makkelijk voor hun karretje spannen en naderhand lozen als je een oorlogsheld bent, nietwaar? Na de oorlog zorgde ik dat ik bekend werd bij het publiek. Op die manier moesten die figuren tegen mij in het strijdperk treden. Maar geloof me, je moet die lui nooit onderschatten. Ze zijn tot alles in staat!' Hij deed even een stap naar achteren, alsof hij over mijn verschijning nadacht.`In feite,' voegde hij eraan toe, `is het zelfs mogelijk dat ze u hebben gestuurd, als spion.'Niet wetend wat ik ermee aan moest begon ik weg te lopen.`Jij schoft!' riep hij. `Zie je wel dat ik gelijk had!'Ik zag hem in een zak grijpen en een kort mes tevoorschijn halen. Ontzet dwong ik mijn lichaam in beweging te komen. Ik rende de straat uit en een steegje in, zijn zware voetstappen achter me aan.Aan de rechterkant stond een deur op een kier. Ik rende erdoor en schoof de grendel in het slot. Toen ik weer inademde, kreeg ik de sterke geur van opium naar binnen. Om me heen zaten tientallen mensen die met afwezige gezichten naar me opkeken. Waren ze echt, vroeg ik me af, of maakten ze deel uit van de zelfgemaak-te illusie? De meesten richtten zich weer snel op hun gedempte gesprekken en hun waterpijp, dus begon ik tussen de vuile matrassen en sofa's door naar een andere deur te lopen.

`Jou ken ik,' mompelde een vrouw. Ze leunde tegen een muur bij de deur; haar hoofd hing voorover alsof het te zwaar was voor haar hals. `Ik zat bij je op school.' In verwarring gebracht keek ik haar een poosje aan. Toen herinnerde ik me dat er op mijn middelbare school een meisje zat dat herhaaldelijk last had van periodes waarin ze depressief was en drugs gebruikte. Ze had zich tegen elk hulpaanbod verzet en was uiteindelijk aan een overdosis overleden. `Ben jij dat, Sharon?'Ze bracht met moeite een glimlach tevoorschijn. Ik wierp een blik achterom, bang dat de commandant met het mes een ingang had weten te vinden.`Maak je geen zorgen,' zei ze. `Je kunt hier bij ons blijven. Je bent hier veilig. Er is niets dat je kan deren.'Ik deed een stap naar haar toe en zei zo vriendelijk mogelijk: `Ik wil hier niet blijven. Dit is allemaal een illusie.'Ondertussen draaiden drie of vier mensen zich om en keken me kwaad aan.'Sharon, toe,' fluisterde ik. `Kom toch mee.'Twee mensen die het dichtstbij zaten, stonden op en gingen naast Sharon staan. `Wegwezen,' zei de een. `Laat haar met rust.' `Laat hem toch praten,' zei de ander tegen Sharon. `Hij is gek. We hebben elkaar nodig.'Ik bukte me een beetje, zodat ik Sharon recht in de ogen kon kijken. 'Sharon, dit is allemaal niet echt. Je bent dood. We moeten hiervandaan zien te komen.'`Houd je kop!' riep een ander. Er kwamen nog vier, vijf mensen op me af, met haat in hun ogen. `Laat ons met rust!' Ik begon achteruit naar de deur te lopen; de menigte kwam op me af. Door de lichamen heen zag ik dat Sharon zich omdraaide naar haar waterpijp. Ik keerde me om en rende de deur uit, alleen maar om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet buiten was. Ik bevond me in een soort kantoor en werd omringd door computers, archiefkasten, een vergadertafel en moderne, twintigsteeeuwse meubelen en apparatuur.`Hé daar, u hoort hier niet!' zei iemand. Ik draaide me om en zag een man van middelbare leeftijd die me over zijn leesbril aankeek. `Waar is m'n secretaresse? Hier heb ik geen tijd voor! Wat wilt u?'`Er zit iemand achter me aan. Ik probeerde me te verstoppen.' `Grote goden, kerel! Dan moetje niet hier wezen. Ik zei toch dat ik geen tijd heb voor dit soort dingen. Je hebt geen idee wat ik vandaag allemaal moet doen. Moet je deze dossiers zien. Wie denk je dat die allemaal doorneemt als ik het niet doe?' Ik meende een doodsbenauwde uitdrukking op zijn gezicht te zien. Ik schudde mijn hoofd en keek of er nog een deur was. `Beseft u niet dat u dood bent?' vroeg ik. `Dit is allemaal verbeelding.' Hij zat even stil; de benauwde uitdrukking maakte plaats voor woede, toen vroeg hij: `Hoe kom je hier binnen? Ben je een misdadiger of zo?'Ik ontdekte een deur naar buiten en rende weg. De straten waren nu volkomen verlaten, op een enkel rijtuig na. Het reed in de richting van het hotel aan de

overkant en er stapte een prachtige vrouw in avondkleding uit. Ze wierp me een blik toe en glimlachte. Haar gedrag had iets warms en hartelijks. Ik stoof de straat over, naar haar toe. Ze bleef met een kokette en uitnodigende glimlach staan om me te zien naderen. `Je bent alleen,' zei ze. `Waarom ga je niet met me mee?' `Waar ga je heen?' vroeg ik aarzelend. `Naar een feestje.'`Wie komen daar allemaal?'`Ik heb geen idee.'Ze deed de deur van het hotel open en wenkte me met haar mee te komen. Doelloos volgde ik haar, terwijl ik probeerde te bedenken wat ik moest doen. We stapten de lift in en ze drukte op het knopje voor de vierde verdieping. Bij iedere verdieping die we hoger kwamen, steeg het gevoel van warmte en hartelijkheid. Uit mijn ooghoek zag ik dat ze naar mijn handen keek. Toen ik haar aankeek, glimlachte ze weer en deed alsof ze zich betrapt voelde. De liftdeur ging open en ze leidde me door een gang naar een bepaalde deur, waarop ze twee keer klopte. Na een poosje ging de deur van het slot en werd opengedaan door een man. Zijn gezicht lichtte op toen hij de vrouw in het oog kreeg. `Kom binnen!' zei hij. `Kom binnen!' Ze nodigde me uit haar voor te gaan. Zodra ik naar binnen liep, strekte een jonge vrouw haar armen naar me uit en pakte me bij m'n arm. Ze had een strapless jurk aan en was op blote voeten. `Och, je bent verdwaald,' zei ze. `Arme schat. Hier bij ons ben je veilig.'Verderop zag ik een man die geen overhemd aan had. `Moet je die dijen zien,' was zijn commentaar, terwijl hij me aangaapte. `Hij heeft volmaakte handen,' zei een ander.Volkomen geschokt besefte ik dat de kamer stampvol was met mensen in diverse stadia van ontkleding en gevrij. `Nee, wacht eens even,' zei ik. `Ik kan niet blijven.' De vrouw aan mijn arm zei: `Wil je soms weer naar buiten? Het duurt eeuwen eer je een groep als deze gevonden hebt! Voel eens wat een sfeer hier hangt. Dat is wel eens wat anders dan de angst alleen te zijn, toch?' Ze liet haar hand over mijn borst glijden. Plotseling hoorde ik lawaai van een knokpartij aan de andere kant van de kamer.'Nee! Laat me met rust!' schreeuwde iemand. `Ik wil hier weg!' Een jonge man, niet ouder dan- achttien, duwde verscheidene mensen van zich af en rende de deur uit. Ik maakte van de verwarring gebruik om achter hem aan te rennen. Hij wachtte niet op de lift maar sprong de ernaast gelegen trap af. Ik volgde hem. Toen ik op straat kwam, was hij al aan de overkant.Ik stond op het punt te roepen dat hij moest stoppen, toen ik zag dat hij verstijfd van angst bleef staan. Voor hem op de stoep stond de commandant, nog steeds met het mes in zijn hand, maar deze keer oog in oog met de groep mannen die me tevoren in de gaten hadden gehouden. Iedereen praatte door elkaar, met woedende gebaren. Plotsklaps trok iemand een pistool en de commandant schoot met zijn mes

op hem af Er klonken schoten, het mes en hoofd van de commandant vlogen naar achteren toen de kogel zijn voorhoofd doorboorde. Hij viel met een plof op de grond. Op hetzelfde moment stonden de andere mannen midden in hun beweging stil en begonnen te vervagen, totdat ze volkomen verdwenen waren. Even zo snel verdween ook de man op de grond. Aan de overkant ging de jongeman lusteloos op de stoeprand zitten en legde zijn hoofd in zijn handen. Met knikkende knieën haastte ik me naar hem toe.`Het komt wel goed,' zei ik. `Ze zijn weg.'`Nee, ze zijn helemaal niet weg,' zei hij gefrustreerd. `Kijk daar maar eens.'Ik draaide me om en zag de vier mannen die verdwenen waren weer aan de overkant voor het hotel staan. Het was ongelooflijk maar waar: ze stonden in precies dezelfde opstelling als toen ik hen voor het eerst gezien had. De een nam een trekje van zijn sigaar, de ander keek op zijn horloge. Mijn hart sloeg over toen ik ook de commandant zag, weer tegenover hen, met een dreigende blik.`Dit gebeurt steeds opnieuw,' zei de jongeman. `Ik kan er niet meer tegen. Iemand moet me helpen.' Voordat ik iets kon zeggen, verschenen er twee gestalten aan zijn rechterkant, maar ze bleven omfloerst, onscherp. De jongeman staarde een hele poos naar de gestalten en zei toen, met een enthousiaste uitdrukking op zijn gezicht: `Ben jij dat, Roy?'Ik keek toe en zag hoe de twee gestalten op hem afgingen, totdat hij volkomen schuilging achter hun door elkaar lopende vormen. Na een paar minuten was hij volkomen verdwenen, tezamen met de twee zielen.Ik staarde naar de verlaten stoeprand waar hij had gezeten en voelde de restanten van een hogere trilling. Voor mijn geestesoog zag ik opnieuw mijn zielengroep en ik voelde hun diepe warmte en liefde. Toen ik me daarop concentreerde, was ik in staat de smorende onrust van me af te schudden en kon ik stapsgewijs mijn energieniveau opvoeren, totdat ik me eindelijk vanbinnen open kon stellen. Onmiddellijk veranderde de omgeving naar lichtere grïjstinten en verdween de stad. Naarmate mijn energieniveau toenam, was ik in staat me Wils gezicht voor de geest te halen en ogenblikkelijk stond hij naast me. `Gaat het?' vroeg hij, terwijl hij zich naar me toedraaide om me te omhelzen. Van zijn gezichtsuitdrukking viel een enorme opluchting af te lezen. `Die illusies waren heel sterk, en je hebt jezelf ermiddenin gewenst.'`Ik weet het. Ik kon niet meer nadenken en ik wist niet meer hoe ik het aan moest pakken.'`Je was een hele poos weg; het enige wat we konden doen, was je energie sturen.'`Wie bedoel je met we?'`Al deze zielen.' Wil gebaarde om ons heen.Toen ik goed keek zag ik dat er, zo ver als ik kijken kon, honderden zielen stonden. Sommigen keken ons rechtstreeks aan, maar de meesten schenen zich ergens

anders op geconcentreerd te hebben. Ik keek of ik kon zien waar ze naar staarden en volgde hun blik in de richting van een aantal grote draaikolken van energie, heel in de verte. Toen ik mijn concentratie verscherpte, besefte ik dat een van de draaikolken in feite de stad was waaruit ik zojuist was ontsnapt.`Wat zijn dat voor plaatsen?' vroeg ik aan Wil.`Mentale bouwsels, hersenspinsels,' antwoordde hij, 'samengesteld door zielen die in hun leven een wel heel beperkend machtsspel hebben gespeeld en daaruit na hun dood niet konden ontwaken. Daar bestaan er hier vele duizenden van.' `Heb je kunnen zien wat er gebeurde toen ik in dat bouwsel was?' `Het meeste, ja. Toen ik me richtte op de zielen vlakbij, ving ik hun beeld op van wat er met je aan de hand was. Deze kring van zielen straalt voortdurend energie uit naar de denkbeeldige bouwsels, in de hoop dat iemand erop zal reageren. `Heb je die jongen, die tiener gezien? Hij was in staat zijn ogen te openen. Maar die anderen letten nergens op, leek het.' Wil draaide zich zodat hij me aan kon kijken. `Weet je nog wat we zagen bij Williams' Levensoverzicht? Aanvankelijk kon hij niet accepteren wat er aan de hand was en begon hij zijn dood weg te stoppen, waarbij hij zelfs zo ver ging dat hij een mentaal bouwsel maakte dat zijn kantoor was.'`Ja, daar heb ik wel aan gedacht toen ik daar zat.'`Nou, zo werkt het voor iedereen. Het kan gebeuren dat we zó zijn opgegaan in ons machtsspel, in het spel dat we spelen om greep op ons leven te krijgen en te houden - ons beheersingsdrama, werd het ook wel genoemd - dat we er zelfs na onze dood niet van los kunnen komen en onze ogen niet kunnen openen. Dat machtsspel wordt een gewoonte, een manier om het mysterie en de onzekerheden van het leven op afstand te houden en te onderdrukken. Vervolgens creëren we, als we zijn overleden, deze illusie of trancetoestand, zodat we ons op dezelfde manier veilig kunnen blijven voelen, zelfs nadat we in het Hiernamaals zijn gekomen. Als Williams' zielengroep hem niet had kunnen bereiken, zou hij een van die helse plaatsen zijn binnengegaan waar jij geweest bent. Het is allemaal een reactie op de Angst. Die mensen daar zouden verlamd raken van Angst als ze niet een manier hadden gevonden om hem af te weren, hem te onderdrukken zodat ze zich er niet meer van bewust zijn. Ze blijven maar hetzelfde toneelstuk opvoeren; ze gebruiken dezelfde middelen om ermee om te gaan als de trucs waarin ze zich in hun leven bekwaamd hebben, en ze kunnen er niet mee ophouden.'`Dus die denkbeeldige werkelijkheid is gewoon een ernstige vorm van hun machtsspel?'`Ja. Ze vallen allemaal binnen het algemene kader van machtsspelletjes, behalve dan dat ze heviger zijn en geen spiegelend karakter hebben; men kan zich er hier niet zo makkelijk op bezinnen. Die man met dat mes bijvoorbeeld, die commandant, was ongetwijfeld een bullebak, met zijn manier om energie aan

anderen te onttrekken. En hij praatte zijn gedrag goed door ervan uit te gaan dat de hele wereld het op hem gemunt had. En natuurlijk: tijdens zijn leven op aarde haalden die verwachtingen precies dat soort mensen naar hem toe, zodat aan zijn mentale beeld voldaan werd. Hier schiep hij gewoon denkbeeldige mensen die het op hem gemunt hadden, zodat hij dezelfde situatie kon reproduceren. Als hij niet voldoende mensen meer zou hebben om te intimideren en zijn energieniveau zou dalen, zou de onrust langzaam zijn bewustzijn binnensijpelen. Dus moet hij voortdurend de rol van bullebak blijven spelen. Hij moet die bepaalde manier vandoen in stand houden, de manier van doen die hij zich lang geleden heeft eigengemaakt, de enige manier van doen waarvan hij weet dat die zijn gedachten zodanig in beslag zal nemen, dat hij er de Angst mee kleinkrijgt. Het is de manier van doen op zich - het dwangmatige, indringende karakter ervan, het hoge adrenalinegehalte dat erbij hoort - die de Angst zo ver op de achtergrond weet te dringen dat hij zich er niet meer mee bezig hoeft te houden, hem kan onderdrukken en zich min of meer in zijn bestaan kan schikken, tenminste voor een poosje. `Hoe zit het met die drugsgebruikers?' vroeg ik. `In dit geval gingen ze in hun passiviteit, hun "arme ik"-benadering zo ver dat ze niets dan wanhoop en wreedheid op hun omgeving projecteerden en daarmee hun behoefte te ontsnappen goedpraatten. Obsessief drugsgebruik heeft namelijk als functie dat je er in gedachten druk mee in de weer bent en daardoor de onrust onderdrukt, zelfs in het Hiernamaals. Op het fysieke vlak veroorzaken drugs vaak een gevoel van euforie, dat veel weg heeft van het geluksgevoel dat voortkomt uit liefde. Het probleem met die valse gelukzaligheid is echter dat het lichaam zich verzet tegen de chemicaliën en ze tegenwerkt. Dat betekent dat men, als het middel herhaaldelijk gebruikt wordt, een steeds hogere dosis nodig heeft om hetzelfde effect te bereiken en dat verwoest uiteindelijk het lichaam.'Ik dacht weer aan de commandant. `Er gebeurde daar echt iets heel raars. Die man die me achterna zat werd gedood en vervolgens leek hij weer tot leven te komen en begon het hele toneelstuk weer van voren af aan.'`Zo werkt dat nu eenmaal in die Hel die je over jezelf uitroept. Al die illusies worden zolang mogelijk volgehouden en spatten uiteindelijk als een zeepbel uit elkaar. Als je in gezelschap was geweest van iemand die het mysterie van het leven had onderdrukt door enorme hoeveelheden vet te consumeren, was er wellicht een einde aan gekomen door een hartaanval. De drugsgebruikers ruïneren op den duur hun eigen lichaam, de commandant sterft steeds opnieuw, enzovoort. En op het fysieke vlak werkt het precies hetzelfde: een dwangmatig machtsspel loopt vroeg of laat op een mislukking uit, altijd. Gewoonlijk gebeurt dat door de uitdagingen en de beproevingen van het leven; gewoonten worden doorbroken en de onrust stroomt razendsnel naar binnen. Je hebt de bodem van de put bereikt, heet het dan. Dat is het moment om de ogen te openen en de Angst op een andere manier aan te

pakken. Maar als iemand daar niet toe in staat is, schiet hij of zij weer regelrecht in de trancetoestand. En wanneer men in de fysieke dimensie de ogen niet opent, kon het in de andere dimensie ook wel eens heel moeilijk zijn. Deze dwangmatige trancetoestanden zijn debet aan elke vorm van gruwelijk gedrag in de fysieke wereld. Dit is de psychologische verklaring achter alle waarlijk slechte daden, het is de drijfveer achter het onvoorstelbare gedrag van kinderverkrachters, sadisten, allerlei vormen van steeds terugkerend beestachtig gedrag. Ze herhalen eenvoudigweg het enige gedrag waarvan ze weten dat het hun geest verdooft en de onrust op een afstand houdt, de onrust die ontstaat omdat ze zich zo verloren voelen.'`Dus je beweert,' interrumpeerde ik, `dat er geen georganiseerd, samenzweerderig kwaad bestaat, dat er geen duivels pact is waaraan we ten prooi kunnen vallen?'`Geen enkel. Het enige wat bestaat, is de menselijke angst en de bizarre wijze waarop mensen zich daartegen proberen te verweren.'`En hoe zit het dan met de vele verwijzingen naar satan, in de heilige teksten en geschriften?'`Dat idee is een metafoor, een symbolische manier om mensen te waarschuwen dat ze zich voor het verwerven van zekerheid tot het goddelijke moeten wenden, niet tot de soms trieste neigingen en gewoonten van hun ego. Wellicht was het in een bepaald stadium van de menselijke ontwikkeling wel van belang om alles wat verkeerd was een kracht buiten jezelf aan te wrijven. Maar momenteel verhult dat de waarheid. Ons gedrag wijten aan krachten buiten onszelf is een manier om verantwoordelijkheid te ontlopen. We zijn geneigd de gedachte aan een satan zo op de buitenwereld te projecteren dat sommige mensen door en door slecht zijn, zodat wij degenen waar we het niet mee eens zijn, kunnen ontmenselijken en geen rekening meer met hen hoeven te houden. Het wordt tijd dat we het kwaad in de mens op een wat subtielere manier gaan bekijken en het vervolgens aanpakken.'`Als er geen duivels pact is,' zei ik, `dan bestaat "bezetenheid" ook niet.'`Dat is niet waar,' zei Wil meevoelend. `Psychische "bezetenheid" bestaat wel degelijk. Maar het is geen gevolg van een samenzwering van het kwaad; het is gewoon een kwestie van energetische dynamiek. Bange mensen willen anderen overheersen. Daarom willen bepaalde groepen je erbij halen en je ervan overtuigen. dat je hen moet volgen. Ze willen dat je je onderwerpt aan hun gezag of ze houden je tegen als je hen probeert te verlaten.' `Toen ik net die denkbeeldige stad was ingezogen, dacht ik dat ik bezeten was door een of andere demonische kracht.'`Nee. Je werd ernaartoe gezogen omdat je dezelfde fout maakte die je al eerder maakte. Je stelde je niet alleen open en luisterde naar die zielen. Nee, je gaf je aan hen over, alsof ze automatisch voor alles een oplossing hadden, zonder te controleren of ze wel verbonden waren en gemotiveerd werden door liefde. En in

tegenstelling tot de zielen die een goddelijke verbinding hebben, trokken ze zich niet terug. Ze haalden je gewoon binnen in hun wereld, net zoals een of andere idiote groep of cultbeweging op het fysieke vlak zou kunnen doen, als je geen onderscheid weet te maken.'Wil zweeg even, alsof hij in gedachten was en ging toen verder. `Dit is allemaal weer een deel van het Tiende Inzicht; daarom krijgen we dit te zien. Naarmate de communicatie tussen de twee dimensies toeneemt, zullen we vaker ontmoetingen hebben met zielen uit het Hiernamaals. Dit deel van het Inzicht wil zeggen dat we onderscheid moeten maken tussen die zielen die ontwaakt zijn en verbonden zijn met de geest van liefde, en diegenen die bang zijn en vastzitten in een of andere obsessieve trancetoestand. Maar dat moeten we doen zonder degenen die vastzitten in zo'n spel van de angst minderwaardig te maken of te ontmenselijken door te denken dat ze demonen of duivels zijn. Het zijn zielen die met een groeiproces bezig zijn, net als wij. In feite is het zelfs zo dat degenen die tegenwoordig op Aarde het meest vastzitten in dat spel waaraan ze niet kunnen ontsnappen, bij hun Geboortevisie het meest optimistisch waren.' Ik schudde mijn hoofd. Ik kon niet volgen wat hij bedoelde.`Daarom,' ging hij verder, `kozen ze ervoor geboren te worden in zo'n ingrijpende, beangstigende situatie, een situatie die zulke sterke, idiote middelen vereiste om ermee om te gaan.'`Heb je het over terechtkomen in gezinnen waar mishandeling plaatsvindt, waar wanverhoudingen heersen, dat soort situaties?' `Ja. Of het nu gaat om geweld of perversies of andere vreemde verslaafdheden, alle vormen van intensief machtsspel ontstaan allemaal in een omgeving waar het leven zo vol misbruik, zo dysfunctioneel en beperkend is, dat dezelfde woede en razernij, dezelfde verdorvenheden steeds opnieuw de kop opsteken, generatie na generatie. Mensen die in zo'n situatie geboren worden, doen dat met opzet, met een duidelijke bedoeling.'Het idee kwam me nogal absurd en belachelijk voor. `Waarom zou iemand op zo'n plek geboren willen worden?' `Omdat ze er zeker van waren dat ze sterk genoeg zouden zijn om het patroon te doorbreken, de cyclus ten einde te brengen. Ze waren er zeker van dat ze de gezinsstructuur waarin ze geboren werden, zouden kunnen genezen. Ze vertrouwden erop dat ze zouden ontwaken, dat ze de spijt en de woede dat ze in die misdeelde omstandigheden verkeerden, zouden kunnen verwerken en te boven konden komen. Ze dachten dat ze het zouden kunnen zien als de voorbereiding op een opdracht - meestal de opdracht anderen te helpen zich aan een vergelijkbare situatie te ontworstelen. Zelfs als ze gewelddadig zijn, moeten we hen zien als mensen met de potentie het spel te doorbreken en zich ervan te bevrijden.'

`Dus de progressieve visie op criminaliteit en geweld, het idee dat iedereen kan veranderen en zijn leven kan beteren, is de meest geëigende benadering? Valt er helemaal niets te zeggen voor de conservatieve benadering?'Wil glimlachte. `Dat klopt niet helemaal. De progressieven hebben gelijk met te erkennen dat mensen die in onterende en onderdrukkende omstandigheden zijn opgegroeid het produkt zijn van hun omgeving, en de conservatieven zitten ernaast voorzover ze geloven dat een einde maken aan een leven vol misdaad, of aan een levenlang in de bijstand, een kwestie is van een weloverwogen keuze maken. Maar de progressieve benadering is evengoed oppervlakkig, voorzover ze ervan overtuigd zijn dat mensen kunnen veranderen wanneer hun maar andere omstandigheden geboden worden: meer financiële steun, betere scholing, bijvoorbeeld. Gewoonlijk richten hulpprogramma's zich er alleen op anderen te helpen met het verbeteren van de wijze waarop ze beslissingen nemen en het vergroten van hun economische keuzemogelijkheden. Als het gaat om geweldplegers hebben rehabilitatieprogramma's altijd, op z'n best, niet meer dan oppervlakkige begeleiding geboden en werd er, op z'n slechtst, wel een excuus gevonden en schappelijk opgetreden, en dat is nu precies wat je in zo'n geval niet moet doen. Iedere keer dat iemand met een uit de hand gelopen machtsspel niet meer dan een tik op de vingers krijgt en zonder verdere consequenties in vrijheid wordt gesteld, zorgt dat ervoor dat het gedrag wordt voortgezet. Het versterkt het idee dat het allemaal niet zo erg is en dat schept alleen een situatie waarin het gedrag gegarandeerd weer op zal treden.'`Wat valt eraan te doen?' vroeg ik.Wil leek te trillen van enthousiasme. `We kunnen spiritueel te hulp komen en bemiddelen! Dat wil zeggen dat we hen helpen zich het proces bewust te worden, zoals die zielen hier doen voor degenen die verstrikt zijn in illusies.'Wil staarde naar de zielen in de kring, keek toen naar mij en schudde zijn hoofd. `Ik kan alle kennis die ik je zojuist doorgaf via deze zielen opvangen, maar ik zie nog steeds de Wereldvisie niet helder. We hebben nog niet geleerd hoe we daar genoeg energie voor kunnen opbouwen.'Ik concentreerde me op de zielen in de kring, maar kreeg niet meer informatie dan wat Wil al had onthuld. Het was duidelijk dat de zielengroepen meer wisten en die kennis op de bouwsels van angst projecteerden, maar net als Wil kon ik er nog steeds niet meer uit opmaken.`We hebben in ieder geval weer een stukje van het Tiende Inzicht,' zei Wil. `We weten dat, hoe onacceptabel het gedrag van anderen ook is, we moeten inzien dat ze gewoon zielen zijn die proberen de ogen te openen, net als wij.'Plotseling werd ik achterover gegooid door een overdonderend dissonerend lawaai en werden mijn gedachten in beslag genomen door beelden van door elkaar dwarrelende kleuren. Wil boog naar voren en greep me op het laatste moment vast.

Hij trok me in zijn energieveld en hield opnieuw stevig mijn rug vast. Eventjes stond ik hevig te schudden, leek het, toen was de wanklank voorbij.`Ze zijn weer begonnen met het experiment,' zei Wil.Ik schudde de duizeligheid van me af en keek hem aan. `Dat betekent dat Curtis hen waarschijnlijk met geweld zal proberen tegen te houden. Hij is ervan overtuigd dat dat de enige manier is.' Zodra ik de woorden sprak, zag ik in gedachten een helder beeld van Feyman, de man van wie David Lone Eagle dacht dat hij iets te maken had met het experiment. Hij stond ergens en overzag de vallei. Toen ik een blik op Wil wierp, besefte ik dat hij hetzelfde beeld had gezien. Hij knikte instemmend en we kwamen ogenblikkelijk in beweging.Toen we tot stilstand kwamen stonden Wil en ik tegenover elkaar. Om ons heen nog meer grijs. Weer werd de stilte verscheurd door een hard, onharmonieus geluid en Wils gezicht werd minder scherp. Hij bleef me vasthouden en na een paar seconden hield het geluid op.`Die geluidsuitbarstingen komen nu steeds frequenter,' zei Wil.We hebben waarschijnlijk niet veel tijd meer.'Ik knikte, vechtend tegen de duizeligheid. `Laten we eens een kijkje nemen,' zei Wil.Zodra we ons op onze omgeving concentreerden, zagen we op een paar honderd meter afstand iets wat eruitzag als een enorme energiemassa. Onmiddellijk kwam die dichterbij, tot op veertig, vijftig meter.`Voorzichtig,' waarschuwde Wil. `Vereenzelvig je niet helemaal met hen. Luister maar gewoon en zie erachter te komen wie ze zijn.'Ik concentreerde me behoedzaam en zag direct bewegende zielen en een beeld van de stad waaruit ik ontsnapt was.Angstig deinsde ik terug, maar daardoor kwamen ze juist meer naar ons toe.`Houd de liefde als je middelpunt,' instrueerde Wil. `Ze kunnen ons niet in hun sfeer trekken, tenzij we ons gedragen alsof we willen dat ze ons redden. Probeer hun liefde en energie te sturen. Dat zal hen óf helpen, óf het zorgt dat ze op de vlucht slaan.'Ik besefte dat de zielen banger waren dan ik, vond mijn middelpunt en liet liefdevolle energie naar hen uitgaan. Meteen bewogen ze zich snel van ons af naar hun oorspronkelijke positie. `Waarom kunnen ze de liefde niet accepteren en worden ze niet gewoon wakker?' vroeg ik aan Wil.`Als ze die energie voelen en hun bewustzijn op een iets hoger niveau komt, worden ze minder in beslag genomen door wat hun voornaamste zorg lijkt, waardoor ze de onrust van hun eenzaamheid niet langer op een afstand kunnen houden. Je dingen bewust worden, je losmaken van je machtsspel, is in het begin altijd beangstigend, omdat eerst de dwangmatigheid moet worden opgeheven voordat er innerlijk een oplossing voor het gevoel van verlorenheid kan worden

gevonden. Daarom is een donkere nacht van de ziel soms een opmaat voor een toename in bewustzijn en spirituele euforie.'Onze aandacht werd getrokken door een beweging aan onze rechterkant. Toen ik me concentreerde, besefte ik dat er nog andere zielen in de buurt waren; ze kwamen dichterbij en de anderen gingen weg. Ik deed mijn best om op te vangen waar ze mee bezig waren.`Waarom denk je dat deze groep hier is?' vroeg ik aan Wil.Hij haalde zijn schouders op. `Ze hebben iets te maken met die Feyman.'Om de groep heen begon ik een bewegend beeld te zien, een soort scène. Toen ik me er scherper op concentreerde, besefte ik dat het een beeld was van een uitgebreid fabrieksterrein, ergens op aarde, met grote metalen gebouwen, lange rijen van wat eruitzag als transformatoren, pijpleidingen en kilometers verbindende bedrading. In het midden van het complex, boven op een van de hoogste gebouwen, was een commandocentrum, helemaal van glas. Daarbinnen zag ik rijen computers en allerlei soorten meetapparatuur. Ik wierp een blik op Wil. `Ik zie het,' zei hij.We bekeken het complex verder en ons perspectief breidde zich uit, zodat we het terrein van bovenaf konden zien. Van hieruit zagen we hoe vanuit het terrein in alle richtingen kilometers bedrading naar hoge torens liep, die daarmee van energie voorzien werden. De torens hadden een soort laserstraal die energie uitstraalde naar andere plaatselijke stations. `Weet jij wat dit allemaal voorstelt?' vroeg ik aan Wil.Hij knikte. `Het is een krachtcentrale voor het opwekken van energie.'Onze aandacht werd getrokken door een beweging aan de rand van het complex. Er arriveerden ambulances en brandweerauto's bij een van de grotere gebouwen. Uit een van de ramen op de derde verdieping straalde een onheilspellende gloed. Op een gegeven moment werd de gloed feller en leek de grond onder het hele gebouw open te scheuren. In een uitbarsting van stof en brokstukken schudde het gebouw op zijn grondvesten en stortte langzaam in elkaar. Aan de rechterkant vloog nog een gebouw in brand.De scène verplaatste zich naar het commandocentrum, waar technici druk in de weer waren. Aan de rechterkant ging een deur open en er stapte een man binnen met een arm vol kaarten en ontwerpschetsen. Hij spreidde ze uit op een tafel en ging ogenschijnlijk vastberaden en vol zelfvertrouwen aan het werk. Hij liep naar één kant van de kamer, waarbij hij met zijn been trok, en begon daar schakelaars en regelpanelen af te stellen. Geleidelijkaan hield de grond op met schudden en kreeg men de branden onder controle. Hij bleef haastig doorwerken en de andere technici instructies geven.Ik bekeek degene die de leiding had genomen iets nauwkeuriger en draaide me vervolgens om naar Wil. `Dat is Feyman!' Voordat Wil kon antwoorden schoot het beeld razendsnel vooruit, als een snel vooruitspoelende film. De fabriek werd voor

onze ogen gered. Snel begonnen arbeiders hem af te breken, gebouw na gebouw. Tegelijkertijd werd er, op een plek vlakbij, een kleinere voorziening gebouwd die compactere generatoren zou fabriceren. Uiteindelijk was het grootste deel van het complex teruggebracht tot zijn natuurlijke, beboste staat. De nieuwe voorziening was uitgegroeid tot kleine eenheden die we zagen staan achter elk huis en elk bedrijf op het hele platteland.Plotseling bewoog ons perspectief zich naar achteren, totdat we één enkele persoon zagen die op de voorgrond stond en naar dezelfde scène keek als wij. Toen we zijn profiel zagen, besefte ik dat het Feyman was, voor zijn geboorte in zijn huidige leven, die zich bezon op wat hij in het leven tot stand zou kunnen brengen. Wil en ik keken elkaar aan. `Dit is een deel van zijn Geboortevisie, nietwaar?' vroeg ik.Wil knikte. `Dit is zijn zielengroep, neem ik aan. Laten we eens kijken of we het een en ander over hem kunnen ontdekken.' We richtten ons allebei op de groep en vóór ons vormde zich een nieuw beeld. Het was een beeld van het legerkamp in de negentiende eeuw; opnieuw de tent waar het hoofdkwartier was gevestigd. We zagen Feyman samen met de commandant, de man die ik in de denkbeeldige stad had teruggezien. Feyman was de andere raadsman die daar samen met Williams was. Hij was degene die met zijn been trok.Terwijl we zagen wat zich tussen hen afspeelde, begonnen we zicht te krijgen op de achtergronden van hun binding met elkaar. Als briljant tacticus had Feyman de leiding over de strategische en technische ontwikkelingen. Voorafgaand aan de aanval had de commandant bevolen dat er in het geheim dekens die met het pokkenvirus besmet waren aan de Indianen verhandeld moesten worden. Het was een tactiek waar Feyman fel op tegen was geweest, nog niet eens zozeer vanwege de gevolgen die het zou hebben voor het volk, alswel omdat het politiek niet te verdedigen viel.Naderhand, toen de succesvolle afloop van de strijd in Washington werd toegejuicht, kwam de pers erachter dat men gebruik had gemaakt van het pokkenvirus en werd er een onderzoek ingesteld. De commandant en zijn maatjes in Washington schoven Feyman als het zwarte schaap naar voren, en zijn carrière was geruïneerd. Later stortte de commandant zich in een glorieuze politieke carrière van nationale allure, totdat ook hij verraderlijk pootje werd gelicht door dezelfde insiders in Washington. Wat Feyman betreft: hij kwam er nooit overheen. Zijn politieke ambities waren volkomen de grond ingeboord. In de loop der jaren werd hij steeds verbitterder en haatdragender. Hij probeerde wanhopig de publieke opinie op zijn hand te krijgen, zodat men vraagtekens zou gaan zetten bij de voorstelling van zaken die de commandant van de strijd had gegeven. Een tijd lang werd het verhaal door diverse journalisten onderzocht, maar al snel verdween de publieke belangstelling volkomen en Feyman bleef eerloos achter. Later, tegen het einde van zijn leven, kwam hij tot het smartelijke besef dat zijn politieke

doelstellingen nooit bereikt zouden worden. Hij verweet zijn vroegere commandant de vernedering die hem ten deel was gevallen en deed tijdens een staatsbanket een poging de ex-politicus te vermoorden, waarbij hijzelf door lijfwachten werd doodgeschoten. Omdat Feyman zichzelf had afgesneden van zijn innerlijke gevoel van geborgenheid en liefde, kon hij na zijn dood niet helemaal ontwaken. Jarenlang verkeerde hij in de veronderstelling dat hij ontsnapt was aan zijn tot mislukken gedoemde poging de commandant te vermoorden. Hij leefde, zich vastklampend aan zijn haat, in denkbeeldige bouwsels en was veroordeeld tot de zich herhalende gruwel van een steeds opnieuw geplande en uitgevoerde poging tot moord, enkel en alleen om, keer op keer, doodgeschoten te worden.Terwijl ik toekeek besefte ik dat Feyman nog veel langer in de illusies verstrikt had kunnen blijven, ware het niet dat een andere man zich vastberaden voor hem had ingespannen, een man die samen met Feyman in het legerkamp had gezeten. Ik zag een beeld van zijn gezicht en herkende zijn trekken. `Daar heb je Joel weer, die journalist die ik ontmoet heb.' Wil knikte bij wijze van antwoord.Na zijn dood werd Joel lid van de kring van zielen om Feyman heen. Hij had zich er volledig op toegelegd hem te helpen ontwaken. Tijdens het leven waarin hij met Feyman samen was geweest, was het zijn bedoeling alle wreedheden die het leger tegenover de Indianen had begaan, elk verraad dat ze hadden gepleegd, aan het licht te brengen. Maar hij was, hoewel hij had geweten van de besmetting met het pokkenvirus, met een combinatie van smeergeld en bedreigingen ertoe overgehaald zijn mond te houden. Na zijn dood was hij bij zijn Levensoverzicht volkomen in de put geraakt, maar hij had zijn verstand erbij kunnen houden en gezworen Feyman te helpen. Hij vond dat zijn verzuim om hem te hulp te komen er debet aan was dat Feyman te gronde was gegaan.Na een hele poos begon Feyman eindelijk te reageren en beleefde hij zelf een lang en pijnlijk Levensoverzicht. Oorspronkelijk was hij, in zijn leven in de negentiende eeuw, van plan geweest civiel-ingenieur te worden, iemand die betrokken zou zijn bij de vreedzame ontwikkeling van de technologie. Maar hij had zich in de luren laten leggen door het verleidelijke vooruitzicht een oorlogsheld te kunnen worden, net als de commandant, en nieuwe oorlogsstrategieën en wapens te kunnen ontwikkelen. In de jaren tussen zijn levens in was hij bezig anderen op Aarde te helpen met het juiste gebruik van de technologie, toen hij langzaam een beeld begon te krijgen van een volgend leven dat er aankwam. Aanvankelijk aarzelend, daarna met grote overtuiging, besefte hij dat er weldra apparatuur zou worden ontdekt die op grote schaal energie kon opwekken, apparatuur die de potentie had de mensheid te bevrijden, maar ook buitengewoon gevaarlijk was.Toen hij merkte dat hij geboren werd, wist hij dat hij met die technologie zou gaan werken. Hij was er zich wel van bewust dat hij, om zijn plannen te laten slagen, opnieuw zijn neiging om macht, erkenning en status te willen verwerven onder

ogen zou moeten zien. Maar hij zag ook dat hij daarbij geholpen zou worden; er zouden nog zes anderen zijn. Hij stelde zich de vallei voor; mensen die in het donker met elkaar samenwerkten, de watervallen op de achtergrond. Ze gebruikten een bepaalde techniek om de Wereldvisie naar voren te brengen. Toen hij uit het zicht begon te verdwijnen, kon ik bepaalde aspecten ontwaren van het proces dat hem voor ogen stond. Om te beginnen zou de groep zich vroegere ervaringen die ze met elkaar hadden gaan herinneren en de gevoelens die ze daaraan hadden overgehouden verwerken en te boven komen. Daarna zou de groep bewust haar energieniveau verhogen met behulp van de technieken uit het Achtste Inzicht: elk groepslid zou vertellen over zijn of haar Geboortevisie, hun persoonlijke ideaalbeeld. Ten slotte zou de trilling zo hoog worden opgevoerd, dat daardoor de zielengroepen van de zeven individuen zich zouden verenigen. Vanuit de kennis die daardoor werd verworven, zou de volledige herinnering voortkomen aan hoe onze toekomst bedoeld was, de Wereldvisie, het ideaalbeeld dat duidelijk maakte waar het naartoe moest en wat ons te doen staat om die bestemming te bereiken.Plotseling was de hele scène verdwenen en Feymans groep eveneens. Wil en ik bleven alleen achter. De ogen van Wil zagen er levendig uit. `Zie je wat er gebeurde?' vroeg hij. `Dit betekent dat het oorspronkelijk Feymans bedoeling was de technologie waar hij mee bezig is te vervolmaken en te decentraliseren. Als hij dat beseft zal hij het experiment stopzetten.'`We moeten hem zien te vinden,' zei ik.`Nee,' zei Wil, terwijl hij zweeg om na te denken. `Dat levert niets op, nog niet. We moeten de rest van die groep van zeven zien te vinden. Om de herinnering aan de Wereldvisie naar voren te kunnen brengen, is de verzamelde energie van een groep vereist, een groep die zich door dat herinneringsproces heen kan werken en waarvan de leden zelf hun energieniveau kunnen opvoeren.' `Dat stuk over het uit de weg ruimen van resterende gevoelens snap ik niet.'Wil kwam dichterbij. `Weet je nog van die andere mentale beelden die je had? Herinneringen aan andere plaatsen, andere tijden?'`Ja.'`De groep die samen dit experiment moet aanpakken, is al eens eerder bij elkaar geweest. Er zitten nog resterende gevoelens die ze eerst te boven moeten komen, eer ze echt een groep kunnen vormen. Iedereen zal met dat soort gevoelens moeten afrekenen.' Wil keek even de andere kant op, toen zei hij: `Dit is allemaal weer een deel van het Tiende Inzicht. Het gaat niet slechts om één groep; er zijn er veel meer. We moeten allemaal leren de wrok die we tegenover elkaar koesteren uit de weg te ruimen.' Terwijl hij aan het woord was, dacht ik na over de vele keren dat ik me in een groep had bevonden waarvan sommige leden elkaar onmiddellijk mochten, terwijl andere, ogenschijnlijk zonder enige reden, direct iets tegen elkaar leken te

hebben. Ik vroeg me af of de menselijke samenleving er momenteel aan toe was om de verre oorsprong van deze onbewuste reacties te kunnen zien. Toen trilde er, volkomen onverwacht, opnieuw een schril geluid door mijn lichaam. Wil greep me vast en trok me naar zich toe, onze gezichten raakten elkaar bijna aan. `Ik weet niet of je terug kunt komen als je weer valt, zolang het experiment op dit niveau werkzaam is,' schreeuwde hij. `Je zult die anderen moeten vinden!'Door een tweede uitbarsting werden we van elkaar losgerukt en voelde ik hoe ik was overgeleverd aan de bekende dwarrelende kleuren, in de wetenschap dat ik, als tevoren, op weg was naar de Aardse dimensie. Deze keer echter leek ik, in plaats van snel naar het fysieke vlak te tuimelen, een moment te blijven hangen. Er trok iets aan mijn maagstreek waardoor ik opzij bewoog. Terwijl ik mijn best deed om me te concentreren, kwam de deinende omgeving tot rust en begon ik de nabijheid van iemand anders te voelen, zonder de gestalte van die persoon werkelijk te kunnen zien. Ik kon me de aard van dat gevoel bijna herinneren. Bij wie voelde ik me zo?Eindelijk begon ik, op een meter of tien, twaalf afstand, een wazige figuur te onderscheiden die langzaam dichterbij kwam, tot ik herkende wie het was. Charlene! Naarmate ze naderde tot op drie meter merkte ik dat er iets in mijn lichaam veranderde, alsof ik me plotseling vollediger kon ontspannen. Tegelijkertijd viel me een rozerood energieveld op dat Charlene omringde. Een paar seconden later zag ik tot mijn verbazing net zo'n energieveld om mezelf heen. Toen we op ongeveer anderhalve meter afstand van elkaar waren, groeide het ontspannen gevoel in mijn lichaam uit tot een enorm gevoel van sensualiteit en uiteindelijk tot een orgastische golf van liefde. Ik kon plotseling helemaal niet meer nadenken. Wat was hier aan de hand? Net toen onze energievelden op het punt stonden elkaar te raken, was er weer die schrille dissonant. Ik werd opnieuw achterover gegooid en tolde machteloos in het rond.

Vergeving

Mijn hoofd werd wat helderder en ik werd me geleidelijk bewust van iets kouds en nats tegen mijn rechterwang. Langzaam deed ik mijn ogen open, waarop de rest van mijn lichaam ter plekke verstijfde. Even keek de halfvolwassen wolf me aan; hij besnuffelde me luidruchtig, met kwispelende staart en rende vervolgens het bos in, terwijl ik bevend achteruitdeinsde en rechtop ging zitten. Verdoofd van vermoeidheid haalde ik in het afnemende licht mijn rugzak op, liep het dichte bos in en zette mijn tent op, waarna ik letterlijk neerzeeg in mijn slaapzak. Ik deed mijn best om wakker te blijven, geïntrigeerd als ik was door mijn vreemde ontmoeting met Charlene. Wat deed zij in de andere dimensie? Wat had ons samengebracht?De volgende morgen werd ik vroeg wakker en maakte wat havermoutpap, die ik

naar binnen schrokte. Vervolgens baande ik me voorzichtig een weg naar het beekje waar ik op de heenweg langs was gekomen, om mijn gezicht te wassen en mijn veldfles te vullen. Ik was nog steeds moe, maar was er ook op gebrand Curtis te vinden.Plotseling werd ik opgeschrikt door het geluid van een explosie, ergens in het oosten. Dat moest Curtis zijn, dacht ik, terwijl ik naar de tent holde. Er sloeg een golf van angst door me heen terwijl ik snel inpakte en op weg ging in de richting van de ontploffing.Na bijna een kilometer hield het bos plotseling op bij iets wat eruitzag als een verlaten weiland. Er hingen wat roestige stukken prikkeldraad losjes tussen de bomen op mijn pad. Ik keek uit over het open veld en de rij bomen en dichte bosjes zo'n honderd meter verderop. Op dat moment weken de bosjes uiteen en kwam Curtis in volle vaart recht op me af. Ik zwaaide. Hij herkende me onmiddellijk en vertraagde zijn tempo naar een snelle looppas. 'toen hij er was klom hij voorzichtig tussen het prikkeldraad door en plofte, snel ademend, neer tegen een boom. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik. `Wat heb je opgeblazen?' Hij schudde zijn hoofd. `Ik kon niet veel doen. Ze voeren het experiment ondergronds uit. Ik had niet genoeg explosieven bij me en ik... ik wilde de mensen daarbinnen geen kwaad doen. Het enige wat ik kon doen, was een schotelantenne opblazen die buiten stond. Hopelijk bezorgt dat hun enige vertraging.' 'Hoe kwam je dan dichtbij genoeg?' 'Ik heb de bom gisteravond laat geplaatst, toen het al donker was. Ze verwachten hier kennelijk niemand, want ze hebben buiten maar erg weinig bewakers rondlopen.' Eiij zweeg even terwijl we in de verte het geluid van trucks hoorden. `We moeten weg uit deze vallei,' vervolgde hij, `en wat hulp zien te krijgen. We hebben geen keus meer. Er is vast al meer bewaking onderweg.''Wacht eens even,' zei ik. `Ik geloof dat we een kans hebben hen tegen te houden, maar dan moeten we eerst Maya en Charlene zien te vinden.'Zijn ogen gingen wijd open van verbazing. `Heb je het over Charlene Billings?''Dat klopt.''Die ken ik. Ze deed vroeger op contractbasis onderzoek voor het bedrijf waar ik werkte. Ik had haar in geen jaren gezien, maar gisteravond zag ik haar de ondergrondse bunker ingaan. Ze liep daar met een aantal zwaarbewapende mannen.' 'Hielden ze haar tegen haar wil vast?' 'Dat zou ik niet niet precies kunnen zeggen,' zei Curtis afwezig. Hij had zijn oren gespitst op het geluid van de trucks, die nu onze richting uit leken te komen. `We moeten hier weg. Ik weet een plek waar we ons kunnen verstoppen tot het donker is, maar we moeten wel opschieten.' Hij keek achterom naar het oosten. `Ik maak wel een vals spoor, maar dat zal hen niet echt lang afleiding bezorgen.'

'Ik moet je nog vertellen wat er gebeurd is,' zei ik. `Ik heb Wil teruggevonden.'`Prima, vertel het me onderweg maar,' zei hij. Hij liep snel. 'We moeten wegwezen.'

Door de opening van de grot keek ik over de diepe kloof naar de berghelling aan de overkant. Geen enkele beweging. Ik luisterde aandachtig maar hoorde niets. We waren ongeveer anderhalve kilometer in noordoostelijke richting gelopen en zo snel ik kon, had ik Curtis verteld wat ik in de andere dimensie had meegemaakt, waarbij ik benadrukte dat ik ervan overtuigd was dat Williams het bij het rechte eind had. We konden dit experiment tegenhouden als we de rest van de groep zouden vinden en ons de bredere Visie konden herinneren.Ik voelde dat Curtis zich verzette. Hij had me een poosje aangehoord, maar begon toen onsamenhangend te vertellen over zijn vroegere contacten met Charlene. Het frustreerde me dat hij niets wist waaruit verklaard kon worden wat zij met dat experiment te maken had. Hij vertelde ook hoe hij David had leren kennen. Ze waren bevriend geraakt, legde hij uit, na een toevallige ontmoeting waarbij was gebleken dat ze in het leger veel dezelfde dingen hadden meegemaakt.Ik zei dat het wel veelzeggend was dat zowel hij als ik een binding met David had en we allebei Charlene kenden. 'Ik weet niet wat dat zeggen wil,' zei hij afwezig. Ik had het onderwerp maar laten rusten, maar voor mij was het een extra bewijs dat we allemaal met een bepaalde reden naar deze vallei waren gekomen. Naderhand waren we zwijgend verder gelopen, terwijl Curtis op zoek was naar de grot. Toen we die hadden gevonden, liep hij de route terug en wiste onze sporen uit met behulp van dennetakken. Daarna bleef hij nog een poosje buiten rondhangen, totdat hij ervan overtuigd was dat we niet waren gezien. 'Die soep is klaar,' zei Curtis, die achter me zat. Ik had mijn kampeerbrander gebruikt om met water mijn laatste gevriesdroogde voedsel op te warmen. Ik liep ernaartoe, schepte voor ons beiden iets op en ging weer bij de grotopening zitten om naar buiten te kijken.`Vertel eens, hoe denk jij dat deze groep voldoende energie kan opbouwen om invloed te kunnen hebben op die lui?' vroeg hij.'Dat weet ik niet precies,' antwoordde ik. `Daar moeten we achter zien te komen.'Hij schudde zijn hoofd. 'Ik geloof niet dat zoiets kan. Waarschijnlijk is het enige wat ik met mijn kleine beetje explosieven heb uitgericht, dat ze geïrriteerd zijn geraakt en nu meer op hun hoede zijn. Ze halen er meer mensen bij, maar ik denk niet dat ze ermee ophouden. Ze hebben vast wel ergens een vervangende antenne bij de hand. Misschien had ik de deur er wel uit moeten blazen. Dat had makkelijk gekund. Maar ik kon er mezelf gewoon niet toe brengen. Charlene was daarbinnen, en god weet hoeveel anderen. En dan had ik ook de ontstekingstijd korter moeten afstellen, maar dan hadden ze me gepakt... dat was het misschien nog wel waard geweest.' 'Nee, dat denk ik niet,' zei ik. 'We zullen die andere manier moeten ontdekken.'

'Hoe dan?''Dat komt vanzelf.'Opnieuw hoorden we het zwakke geluid van de auto's en tegelijkertijd merkte ik dat er onder aan de helling iets bewoog. 'Er is daar iemand,' zei ik.We doken omlaag en speurden de omgeving af. De figuur bewoog weer, gedeeltelijk aan het zicht onttrokken door de dichte begroeiing.'Dat is Maya,' zei ik ongelovig.Curtis en ik keken elkaar een hele tijd aan, daarna maakte ik aanstalten om op te staan. 'Ik ga haar halen,' zei ik. Hij greep mijn arm. `Zorg dat je laag bij de grond blijft en als de auto's dichterbij komen, laat je haar daar zitten en kom je terug. Neem niet het risico dat ze je zien.'Ik knikte en holde voorzichtig de heuvel af. Toen ik haar voldoende genaderd was, stond ik stil en luisterde. De trucks kwamen nog steeds dichterbij. Zachtjes riep ik haar naam. Ze verstijfde even, toen herkende ze me en klauterde over de rotsachtige helling naar me toe.'Ik kan haast niet geloven dat ik je gevonden heb,' zei ze, terwijl ze me om de hals vloog.Ik ging haar voor naar de grot en hielp haar naar binnen door de opening tussen de rotsen. Ze zag er uitgeput uit, haar armen zaten onder de schrammen, waarvan sommige nog bloedden. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze. `Ik hoorde een ontploffing en daarna zaten die trucks overal.'`Heeft iemand je deze kant uit zien komen?' vroeg Curtis geïrriteerd. Hij was opgestaan en keek naar buiten. `Dat geloof ik niet,' zei ze. `Ik kon me verstoppen.'Ik stelde hen snel aan elkaar voor. Curtis knikte en zei: `Ik denk dat ik nog een kijkje ga nemen.' Hij glipte door de opening naar buiten en verdween.Ik deed mijn rugzak open en haalde er een eerstehulpdoos uit. `Heb je je vriend bij de districtspolitie kunnen vinden?' `Nee. Ik kon niet eens de stad binnenkomen. Overal langs de paden op de terugweg wemelde het van de beambten van bosbeheer. Ik kwam een vrouw tegen die ik kende en gaf haar een briefje voor hem mee. Meer kon ik niet doen.' Ik deed wat antiseptica op een fikse snee in Maya's knie. `Vertel eens, waarom ben je niet weggegaan met die vrouw die je tegenkwam? Waarom ben je van gedachten veranderd en kwam je terug?'Zwijgend pakte ze het ontsmettingsmiddel en begon het zelf op te brengen. Eindelijk deed ze haar mond open: `Ik weet niet waarom ik terug ben gekomen. Misschien wel omdat ik steeds die herinneringen had.' Ze keek op om me aan te kijken. `Ik wil begrijpen wat er hier aan de hand is.'Ik ging tegenover haar zitten en gaf haar een grove samenvatting van alles wat er gebeurd was sinds we uit elkaar waren gegaan, vooral van de kennis die Wil en ik hadden opgedaan over het groepsproces waarbij men de wrok te boven komt om de

Wereldvisie te kunnen vinden.Ze leek erdoor te worden overdonderd, maar haar rol te aanvaarden. `Ik zie dat je geen last meer hebt van je enkel.'`Klopt. Ik neem aan dat het beter werd toen ik wist waar het probleem zat.'Ze staarde me even aan en zei toen: `We zijn maar met z'n drieën. Je vertelde dat zowel Williams als Feyman zeven mensen hadden gezien.'`Ik weet het niet,' antwoordde ik, `ik ben in ieder geval blij dat je hier bent. Jij bent degene die iets weet van geloof en visualisatie.' Er trok een doodsbenauwde uitdrukking over haar gezicht.Een paar seconden later kwam Curtis weer door de opening en liet ons weten dat hij niets bijzonders had gezien; vervolgens ging hij een eindje van ons vandaan zitten om verder te eten. Ik reikte naar voren, schepte nog wat op en gaf het aan Maya.Curtis leunde achterover en gaf haar een veldfles. `Je hebt een geweldig groot risico genomen door zo duidelijk zichtbaar rond te lopen,' zei hij. `Weet je dat? Je had hen regelrecht naar ons toe kunnen brengen.'Maya wierp een vluchtige blik op mij en zei verdedigend: `Ik probeerde juist weg te komen! Ik wist niet dat jullie hier zaten. Ik was zelfs niet van plan deze kant op te gaan, als de vogels niet...' `Nou, als je maar weet dat we diep in de problemen zitten!' onderbrak Curtis haar. `We hebben nog steeds geen einde gemaakt aan dat experiment.' Hij stond op, stapte weer naar buiten en ging vlak bij de opening achter een groot rotsblok zitten. `Waarom is hij zo kwaad op me?' vroeg Maya. `Je zei dat je herinneringen had, Maya. Wat voor soort herinneringen?'`Ik weet het niet... uit een andere tijd, neem ik aan, toen ik ook probeerde een einde te maken aan een vorm van geweld of zoiets. Daarom vind ik dit allemaal ook zo angstaanjagend.' `Komt Curtis je bekend voor?'Ze deed haar best om na te denken. `Misschien, ik weet het niet. Waarom vraag je dat?'`Herinner je je dat ik je vertelde dat ik een visioen had van ons allen in het verleden, ten tijde van de oorlogen tegen de Indianen? Nou, jij werd toen gedood en er was iemand bij je die jouw aanwijzingen opvolgde en hij werd ook gedood. Ik geloof dat dat Curtis was.'`En dat verwijt hij me nu? O, mijn god, geen wonder dat hij zo kwaad is.'`Maya, kun je je iets herinneren van waar jullie tweeën mee bezig waren?'Ze deed haar ogen dicht en probeerde na te denken.Plotseling keek ze me aan. `Was er ook een Indiaan bij? Een sjamaan?'`Ja,' zei ik. `Ook hij werd gedood.'`We dachten ergens aan...' Ze keek me in de ogen. `Nee, we visualiseerden iets. We dachten dat we een einde konden maken aan de oorlog... Meer krijg ik niet te

pakken.' `Je moet met Curtis gaan praten en hem helpen zijn woede te verwerken. Dat maakt deel uit van het herinneringsproces.'Maak het een beetje! Terwijl hij zo kwaad is?'Ik zal eerst wel met hem praten,' zei ik, terwijl ik opstond.Ze knikte zwakjes en keek een andere kant op. Ik ging naar de opening van de grot, kroop naar buiten en ging naast Curtis zitten.`Waar denk je aan?' vroeg ik.Hij keek me enigszins gegeneerd aan. `Ik denk dat die vriendin van je iets heeft waar ik kwaad om word.' Wat voel je precies?'Ik weet het niet. Zodra ik haar zag daarbuiten werd ik kwaad. Ik kreeg het gevoel dat ze weleens een enorme bok zou kunnen schieten waardoor we ons aan gevaren zouden blootstellen, of gevangengenomen konden worden.' `Misschien wel gedood?'`Ja! Misschien wel gedood!' De kracht van zijn stem was voor ons beiden een verrassing. Hij ademde diep en huiverde.`Weet je nog dat ik je vertelde van de beelden die ik zag, van een periode tijdens de negentiende-eeuwse oorlogen tegen de Indianen?'`Vaag, ja,' mompelde hij.`Nou, bij die gelegenheid heb ik het je niet verteld, maar ik geloof dat ik jou en Maya toen samen gezien heb. Jullie werden allebei door soldaten vermoord.'Hij keek naar de bovenkant van de grot. `En jij denkt dat ik daarom kwaad op haar ben?'Ik glimlachte.Op dat moment klonk er een lichte dissonant en hoorden we allebei het gezoem.`Verdomme,' zei hij. `Ze zijn het weer aan het opstarten.'1k greep zijn arm. `Curtis, we moeten erachter zien te komen wat Maya en jij indertijd van plan waren, waarom het jullie niet gelukt is en wat jullie dachten dat er deze keer anders zou gaan.'Hij schudde zijn hoofd. `Ik weet niet eens hoeveel ik hier eigenlijk van kan geloven; ik zou niet weten waar ik moest beginnen.' 'Ik geloof dat je wel iets te binnen schiet als je met haar praat.' Hij keek me alleen maar aan.`Zul je het proberen?'Eindelijk knikte hij en kropen we de grot weer in. Maya glimlachte onbeholpen.'Het spijt me dat ik zo kwaad deed,' probeerde Curtis. `Het schijnt dat ik kwaad ben om iets wat lang geleden gebeurd is.' `Geeft niks,' zei ze. `Ik wou dat we wisten wat we van plan waren.' Curtis keek Maya gespannen aan. `Er staat me bij dat je iets met geneeskunde of zo te maken hebt.' Hij wierp me een blik toe. `Heb jij me dat verteld?'

`Niet dat ik weet,' antwoordde ik, `maar het klopt wel.''Ik ben arts,' zei Maya. `In mijn werk maak ik gebruik van geloof en positieve imaginatie.'`Geloof? Bedoel je dat je mensen behandelt vanuit een religieus perspectief?'`Nou ja, alleen in algemene zin. Met "geloof" bedoelde ik de kracht die voortkomt uit het verwachtingspatroon van een mens. Ik werk in een kliniek waar we proberen geloof, vertrouwen, te zien als een mentaal proces, de manier waarop we een bijdrage leveren aan het creëren van de toekomst.' 'En hoe lang houd je je al met dit soort dingen bezig?'`Mijn hele leven heeft me erop voorbereid de geneeskunde aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen.' Vervolgens vertelde ze Curtis hetzelfde levensverhaal dat ze mij al had verteld, in-clusief haar moeders neiging zich zorgen te maken dat ze kanker zou krijgen. Terwijl Maya alles ter sprake bracht wat haar was overkomen, stelden zowel Curtis als ik vragen. Naarmate we luisterden en haar energie gaven, trok de vermoeidheid die van haar gezicht af te lezen was geweest weg, haar ogen lichtten op en ze ging rechtop zitten.Curtis vroeg: `Denk je datje moeders bezorgdheid en haar negatieve beeld van de toekomst haar gezondheid beïnvloed hebben?'`Ja. Naar het schijnt trekken mensen in hun leven twee soorten gebeurtenissen aan: datgene waar ze in geloven, waar ze vertrouwen in hebben, en datgene waar ze bang voor zijn. We doen dat echter onbewust. Als arts ben ik van mening dat er veel gewonnen zou zijn wanneer we ons dat proces volledig bewust zouden worden.'Curtis knikte. `Maar hoe pak je dat aan?'Maya gaf geen antwoord. Ze stond op en staarde recht voor zich uit met een paniekerige uitdrukking op haar gezicht. `Wat is er?' vroeg ik.`Ik zag net... eh... ik begrijp wat er tijdens die oorlog gebeurde.' Wat dan?' vroeg Curtis.Ze keek hem aan. `Ik herinner me dat we in het bos waren. Ik zie het voor me: de soldaten, de kruitdamp.'Curtis leek diep in gedachten te verzinken; het was duidelijk dat hij de herinneringen oppikte. `Ik was daar ook,' mompelde hij. `Wat deed ik daar?' Hij keek Maya aan. `Jij had me daarheen gebracht! Ik wist nergens van; ik was gewoon een waarnemer voor de regering. En jij hield me voor dat we een einde konden maken aan de strijd!'Ze keerde zich van ons af en spande zich duidelijk in om het te doorzien. `Ik dacht dat we... Er is toch een manier om... Wacht eens even, we waren niet de enigen daar.' Ze draaide zich om en staarde me aan terwijl er een boze uitdrukking op haar gezicht verscheen. `Jij was daar ook, maar je liet ons in de steek. Waarom liet je

ons aan ons lot over?'Die uitspraak maakte de herinnering los die al eerder was bovengekomen en ik vertelde hun wat ik had gezien, beschreef de anderen die erbij waren: de oudsten van verscheidene stammen, ikzelf, Charlene. Ik legde uit dat een van de oudsten zich krachtig had uitgesproken vóór het steunen van Maya's vredespogingen, maar van mening was dat de tijd er nog niet rijp voor was, met als argument dat de stammen het juiste ideaalbeeld nog niet hadden. Ik vertelde dat een ander opperhoofd in woede was uitgebarsten vanwege de gruweldaden die door de blanke soldaten werden gepleegd.`Ik kon niet blijven,' legde ik uit, en beschreef mijn herinnering aan de belevenissen met de franciscanen. `Ik kon de behoefte op tic vlucht te slaan niet van me afschudden. Ik moest m'n eigen huid redden. Het spijt me.'Maya leek zich te verliezen in haar gedachten, dus ik raakte haar arm aan en zei: `De oudsten wisten dat het niet zou lukken; en Charlene bevestigde dat we ons de wijze kennis van de voorouders nog niet herinnerd hadden.' 'Maar waarom bleef een van de opperhoofden dan bij ons?' vroeg ze.'Omdat hij niet wilde dat jullie alléén dood zouden gaan.''Ik wilde helemaal niet dood!' zei Curtis bijtend, terwijl hij Maya aankeek. `Je hebt me voor de gek gehouden.' 'Het spijt me,' zei ze. `Ik weet niet meer wat er mis is gegaan.' 'Ik weet wat er misging,' zei hij. `Je dacht dat je een einde aan een oorlog kon maken alleen maar omdat je dat wilde.' Ze staarde hem een hele poos aan en keek daarna naar mij. `Hij heeft gelijk. We stelden ons voor dat de soldaten hun aanval zouden staken, maar we hadden geen helder beeld van hoe dat zou moeten. Het mislukte omdat we niet over alle informatie beschikten. Iedereen visualiseerde vanuit angst, niet vanuit vertrouwen. Het werkt net als bij het genezen van ons lichaam. Wanneer we ons herinneren wat we werkelijk moeten doen in het leven, kan dat onze gezondheid terugbrengen. Wanneer we in staat zijn ons te herinneren wat de mensheid als geheel moet doen, en daar nu aan beginnen, op dit moment, kunnen we de wereld genezen.''Kennelijk,' zei ik, `omvat onze Geboortevisie niet alleen datgene wat we individueel van plan waren in de fysieke dimensie, maar is het ook een bredere visie van wat de mensheid door de eeuwen heen beoogde, en bevat het details omtrent waar het van nu af naartoe moet en hoe we dat aan kunnen pakken. We moeten ons energieniveau verhogen en elkaar vertellen wat we bij onze geboorte van plan waren, dan zullen we het ons kunnen herinneren.'Voordat ze kon antwoorden, sprong Curtis overeind en liep naar de grotopening. `Ik hoorde iets,' zei hij. `Er is daar iemand.' Maya en ik kropen naast hem en spanden ons in om iets te zien.

Geen enkele beweging. Toen meende ik het ritselende geluid van voetstappen te horen.`Dit ga ik uitzoeken,' zei Curtis, terwijl hij door de opening ging. Ik wierp een blik op Maya. `Het lijkt me het beste dat ik meega.' `Ik kom ook,' zei ze.We volgden Curtis de helling af naar een rotspartij waarvandaan we recht omlaag naar de kloof tussen de twee heuvels konden kijken. Gedeeltelijk overschaduwd door het struikgewas passeerden een man en een vrouw in westelijke richting de rotsen onder ons.`Die vrouw is in moeilijkheden!' zei Maya. `Hoe weet je dat ?' vroeg ik.`Gewoon, ik weet het. Ze komt me bekend voor.'De vrouw draaide zich één keer om en de man duwde haar dreigend vooruit, waarbij in zijn rechterhand een pistool zichtbaar werd.Maya leunde voorover en keek ons allebei aan. `Zagen jullie dat? We moeten iets doen!'Ik keek nog eens goed. De vrouw had blond haar en was gekleed in een sweatshirt en een groene legerbroek met zakken op de pijpen. Ik zag dat ze zich omdraaide en iets tegen haar bewaker zei, daarna wierp ze een blik in onze richting waardoor ik haar gezicht duidelijk kon zien.`Dat is Charlene!' zei ik. `Waar zou hij haar heen brengen, denken jullie?'`Wie zal het zeggen?' antwoordde Curtis. `Luister, ik geloof dat ik haar kan helpen, maar dat moet ik wel op m'n eentje doen. Jullie moeten allebei hier blijven.'Ik protesteerde maar Curtis bleef op zijn stuk staan. We keken hem na terwijl hij terug naar links liep en door een stuk bos de helling afging. Van daaruit kroop hij zachtjes naar een andere rotspartij, drie meter boven de kloof. `Ze zullen vlak langs hem moeten,' zei ik tegen Maya. Bezorgd zagen we hoe ze dichter bij de klip kwamen. Precies op het moment dat ze voorbij waren, stortte Curtis zich van de heuvel en sprong boven op de man, sloeg hem tegen de grond en hield hem op een bepaalde manier bij de keel tot hij niet meer bewoog. Charlene sprong geschrokken achteruit en maakte aanstalten om weg te rennen.'Wacht! Charlene!' riep Curtis. Ze stond stil en deed behoedzaam een stap naar voren. `Ik ben Curtis Webber. We werkten allebei hij Deltech, weet je nog? Ik kom je helpen.' Klaarblijkelijk herkende ze hem en ze kwam dichterbij. Maya en ik baanden ons voorzichtig een weg naar beneden. Toen Charlene me zag verstijfde ze, daarna rende ze op me af en vloog me in de armen. Curtis schoot naar ons toe en duwde ons op de grond. 'Laag blijven,' zei hij. `Ze zouden ons hier kunnen zien.' Ik hielp Curtis met het binden van Charlenes bewaker met behulp van een rol plakband die we in zijn zak vonden, en we trokken hem de helling op, het bos in.

'Wat heb je met hem gedaan?' vroeg Charlene. Curtis was bezig zijn zakken te doorzoeken. `Ik heb hem alleen maar buiten westen geslagen. Hij knapt wel weer op.' Maya boog zich voorover om zijn pols te voelen. Charlene verlegde haar aandacht naar mij en pakte mijn hand. 'Hoe kom jij hier terecht?' vroeg ze. In één adem vertelde ik haar van het telefoontje vanuit haar kantoor waardoor ik te weten kwam dat ze verdwenen was, over het ontdekken van de schets en hoe ik naar de vallei was gekomen om haar te zoeken.Ze glimlachte. `Die schets maakte ik met de bedoeling je te bellen, maar ik vertrok zo plotseling dat ik er geen tijd voor had...' Haar stem stierf weg, terwijl ze me diep in de ogen keek. `Ik geloof dat ik je gisteren gezien heb, in de andere dimensie.'Ik trok haar opzij, weg van de anderen. `Ik heb jou ook gezien, maar kon niet met je communiceren.'Terwijl we elkaar aanstaarden, voelde ik mijn lichaam lichter worden; er sloeg een golf van orgastische liefde door me heen, die echter niet geconcentreerd was in mijn onderbuik, maar op een of andere manier om de buitenkant van mijn huid heen zat. Tegelijkertijd leek ik in Charlenes ogen te verdwijnen. Haar glimlach verbreedde zich en ik besefte dat ze zich voor een groot deel hetzelfde voelde als ik.De betovering werd verbroken door een beweging van Curtis. Ik realiseerde me dat zowel hij als Maya ons aan stond te staren. Ik keek weer naar Charlene. `Ik moet je vertellen wat er gebeurd is,' zei ik. Daarna beschreef ik het weerzien met Wil, hoe we dingen ontdekten over de toespitsing van de Angst, de groep die zou terugkomen en de Wereldvisie. `Charlene, hoe ben jij in het Hiernamaals terechtgekomen?'Haar gezicht betrok. `Het is allemaal mijn schuld. Tot gisteren was ik me van geen gevaar bewust. Ik ben degene die Feyman over de Inzichten vertelde. Kort nadat ik je brief had ontvangen, ontdekte ik nog een groep die weet had van de Inzichten; samen met hen heb ik ze intensief bestudeerd. Ik beleefde veel van de dingen waar jij het in je brief over had. Later ging ik met een vriendin naar deze vallei omdat we gehoord hadden dat de gewijde locaties hier op een of andere manier te maken hebben met het Tiende Inzicht. Mijn vriendin beleefde er niet veel aan, maar ik wel, dus bleef ik hier om het verder te onderzoeken. Toen kwam ik Feyman tegen, die me in dienst nam om hem door te geven wat ik wist. Vanaf dat moment was hij dag en nacht in mijn buurt. Hij was er pertinent op tegen dat ik mijn kantoor belde, om veiligheidsredenen, dus schreef ik brieven waarin ik al mijn afspraken verzette. Ik neem echter aan dat hij mijn brieven onderschepte. Daarom dacht iedereen dat ik verdwenen was. Samen met Feyman onderzocht ik de meeste draaikolken, vooral die bij de Bedrogheuvel en de watervallen. Hij kon zelf de energie niet voelen, maar later kwam ik erachter dat hij ons elektronisch liet volgen en een of ander energieprofiel van me maakte wanneer we ons op de locaties afstemden.

Naderhand kon hij daardoor feilloos op het gebied afstemmen en langs elektronische weg de exacte locatie van de draaikolk vinden.'Ik wierp een blik op Curtis en hij knikte begrijpend.Charlenes ogen vulden zich met tranen. `Hij heeft me er volkomen ingeluisd. Hij zei dat hij werkte aan een heel goedkope energiebron die voor iedereen een bevrijding zou betekenen. Tijdens het grootste deel van het experiment stuurde hij me naar afgelegen delen van het bos. Pas later, toen ik hem kritische vragen ging stellen, gaf hij toe dat hij met iets gevaarlijks bezig was.'Curtis draaide zich om zodat hij Charlene aan kon kijken. 'Feyman Carter was hoofdingenieur bij Deltech. Kun je je dat nog herinneren?'Nee,' zei ze, `maar over dit project heeft hij volledig de leiding. Er is nu een andere maatschappij bij betrokken. Die hebben die bewapende mannen rondlopen. Feyman noemt ze de klusjesmannen, de mannen die het vuile werk opknappen. Uiteindelijk heb ik hem gezegd dat ik vertrok, waarop hij me onder bewaking heeft gesteld. Toen ik hem liet weten dat hij hier nooit zonder kleerscheuren vanaf zou komen, lachte hij maar wat. Hij schepte erover op dat hij iemand bij bosbeheer had zitten die met hem samenwerkte.'`Waar heeft hij je naartoe gestuurd?' vroeg Curtis. Charlene schudde haar hoofd. `Ik heb geen idee.'`Ik denk niet dat hij van plan was je in leven te laten,' zei Curtis. `Niet na alles wat hij je verteld had.' Er viel een ongemakkelijke stilte in de groep.`Wat ik niet begrijp,' zei Charlene, `is waarom hij hier überhaupt in deze bossen zit. Wat wil hij toch met die energielocaties?' Curtis en ik keken elkaar weer even aan, toen hij zei: `Hij is aan het experimenteren met een manier om de energiebron die hij heeft ontdekt te centraliseren door zich op de doorgangen tussen de dimensies te richten. Daarom is het ook zo gevaarlijk.' Ik merkte dat Charlene Maya glimlachend aan stond te staren. Maya beantwoordde de blik met een warme uitdrukking. `Toen ik bij de watervallen was,' zei Charlene, `ging ik door de draaikolk naar de andere dimensie, waarna al die herinneringen binnenstroomden.' Ze keek naar mij. `Daarna kon ik nog een paar keer terug, zelfs gisteren terwijl ik bewaakt werd.' Ze keek naar mij. `Toen kwam ik jou tegen...' Charlene zweeg en keek weer naar de groep. `Ik zag dat we hier allemaal zijn om het experiment stop te zetten, wanneer we ons alles kunnen herinneren.'Maya bekeek haar eens goed. `Jij begreep wat we wilden tijdens de strijd tegen het leger; je steunde ons,' zei ze, `hoewel je wist dat het niet zou lukken.'Uit Charlenes glimlach maakte ik op dat ze het zich had herinnerd.`Het meeste van wat er gebeurd is, weten we weer,' zei ik. `Maar tot nu toe waren we nog niet in staat terug te halen hoe we van plan waren het deze keer beter aan te pakken. Kun jij je dat herinneren?'

Charlene schudde haar hoofd. `Gedeeltelijk. Ik weet dat we de aard van onze onbewuste gevoelens ten opzichte van elkaar moeten vaststellen voordat we verder kunnen.' Ze keek me in de ogen en zweeg. `Dit maakt allemaal deel uit van het Tiende Inzicht... alleen is dat nog nergens opgeschreven. Het komt langs intuïtieve weg tot ons.'Ik knikte. `Dat weten we, ja.''Voor een deel is het Tiende een uitbreiding van het Achtste. Alleen een groep mensen die volledig volgens het Achtste te werk gaat, kan zover komen dat ze zich op een hoger niveau zuiveren en de weg vrijmaken.'`Ik kan je niet volgen,' zei Curtis.`Het Achtste gaat erover hoe je anderen op een hoger plan kunt zien,' vervolgde ze, `hoe je hun energie kunt sturen door je te concentreren op hun schoonheid en de wijsheid van hun hogere zelf. Daardoor kan het energieniveau en de creativiteit van de groep drastisch toenemen, afhankelijk van het aantal deelnemers. Helaas ondervinden veel groepen problemen als ze elkaar op die manier op een hoger plan proberen te brengen, hoewel de betrokkenen er op andere momenten wel toe in staat zijn. Dat geldt vooral wanneer een groep arbeidsgericht is, een groep werknemers, bijvoorbeeld, of mensen die bij elkaar komen om een speciaal project op te zetten of zoiets. Dat komt doordat die mensen vaak al eerder bij elkaar zijn geweest, in een andere tijd, waardoor oude emoties uit vorige levens de kop opsteken en hun in de weg zitten. We komen ergens terecht waar we met iemand moeten samenwerken en automatisch hebben we een hekel aan hem of haar, zonder werkelijk te weten waarom. Of misschien ervaren we het omgekeerde: iemand heeft een hekel aan ons, alweer om redenen die we niet kunnen verklaren. We ervaren gevoelens van jaloezie, ergernis, afgunst, wrok, verbittering, verwijt, wat dan ook. Ik kreeg heel duidelijk het gevoel dat geen enkele groep haar hoogste potentieel kan bereiken, tenzij de deelnemers ernaar streven deze emoties te doorzien en ermee af te rekenen.'Maya leunde naar voren. `Dat is precies wat we gedaan hebben: we hebben de emoties die bovenkwamen doorgewerkt, de wrok die we nog koesterden uit de tijd dat we eerder bij elkaar waren.' 'Heb jij je Geboortevisie te zien gekregen?' vroeg ik.'Ja,' zei Charlene. `Maar verder kwam ik niet. Het ontbrak me aan energie. Het enige wat ik zag, was dat zich groepen vormden en dat ik in deze vallei moest zijn, bij een groep van zeven mensen.' Op dat moment werd onze aandacht weer getrokken door het geluid van een voertuig, ver naar het noorden. 'Hier kunnen we niet blijven,' zei Curtis. `We lopen te veel in de gaten. Laten we teruggaan naar de grot.'

Charlene at het laatste eten op en gaf me het bord. Omdat er geen water over was, stopte ik het ongewassen in mijn rugzak en ging weer zitten. Curtis glipte door de opening van de grot en ging tegenover me zitten naast Maya, die zwakjes naar hem glimlachte. Charlene zat aan mijn linkerkant. We hadden de klusjesman buiten voor de grot laten liggen, nog steeds gebonden en met een prop in zijn mond.'Is alles in orde daarbuiten?' vroeg Charlene aan Curtis.Curtis zag er nerveus uit. `Ik geloof van wel, maar ik hoorde nog meer geluiden vanuit het noorden. Ik denk dat we hier zullen moeten blijven tot het donker is.' Een poosje keken we elkaar alleen maar aan; we probeerden allemaal duidelijk ons energieniveau te verhogen. 1k keek de anderen aan en vertelde hun wat ik bij Feymans zielengroep had gezien over hoe je de Wereldvisie kon bereiken. Toen ik daarmee klaar was, keek ik Charlene aan en vroeg: `Wat heb jij verder opgevangen over dat zuiveringsproces?''Het enige wat ik begreep,' antwoordde Charlene, `was dat we daarmee niet kunnen beginnen voordat we volkomen zijn teruggekeerd naar de liefde.''Dat kun je makkelijk zeggen,' zei Curtis, `maar je moet het ook nog doen, daar zit het probleem.' Weer keken we elkaar allemaal aan. Toen ging onze aandacht gelijktijdig naar Maya.' De beste strategie is datje de emotie erkent, dat je je volledig van het gevoel bewust wordt en daar dan oprecht uiting aan geeft, hoe onbeholpen je poging daartoe ook mag zijn. Daardoor word je je de emotie volkomen bewust in het hier en nu, wat er uiteindelijk toe leidt dat ze kan worden terugverwezen naar het verleden, waar ze thuishoort. Daarom is dat soms langdurige proces, waarbij je zegt wat je dwars zit, het bespreekt, de boel boven tafel brengt, zo zuiverend en bevrijdend, want het stelt ons in staat terug te keren tot een staat van liefde, en liefde is het hoogste gevoel dat we kennen.'`Wacht eens even,' zei ik. `Hoe zit dat met Charlene? Misschien bestaan er nog resterende gevoelens ten opzichte van haar.' Ik keek naar Maya. `Ik weet dat jij iets voelde.' `Ja,' antwoordde Maya. `Maar alleen positieve dingen, een gevoel van dankbaarheid. Zij bleef en probeerde te helpen...' Maya zweeg en bestudeerde Charlenes gezicht. `Je probeerde ons iets te laten weten, iets met betrekking tot de voorouders. Maar we luisterden niet.'Ik boog me naar Charlene. `Werd jij ook om het leven gebracht?' Maya antwoordde voor haar. `Nee, ze werd niet gedood. Ze was weg om nog één keer een vredesoproep te doen bij het leger.' `Dat klopt,' zei Charlene. `Maar ze waren al weg.' Maya vroeg: `Wie heeft er nog meer gevoelens ten opzichte van Charlene?'`Ik voel niks,' zei Curtis.`En hoe zit het met jou, Charlene?' vroeg ik. `Wat voel jij ten opzichte van ons?'

Haar blik ging langs elk lid van de groep. `Ik geloof niet dat ik resterende gevoelens heb ten opzichte van Curtis,' zei ze. `En ten opzichte van Maya is alles in orde.' Haar ogen vestigden zich op mij. `Ten opzichte van jou koester ik wat wrok, geloof ik.' `Waarom?' vroeg ik.`Omdat je zo pragmatisch was en zo weinig betrokken. Echt zo'n onafhankelijke man die niet van plan was zich ermee te bemoeien, tenzij de timing perfect zou zijn.' `Charlene,' zei ik, `ik had me al eens voor die Inzichten opgeofferd, als monnik. Ik vond dat het geen zin had.' Mijn protest ergerde haar, leek het, en ze keek de andere kant op.Maya boog zich naar voren en raakte me aan. `Jouw opmerking was een verdediging. Als je zo reageert voelt de ander zich niet gehoord. Dan blijft de emotie waar ze mee zit door haar gedachten spelen, omdat ze zint op een manier om het je duidelijk te maken, zodat je overtuigd bent. Of de emotie wordt weer onbewust en dan bestaan er kwalijke gevoelens waardoor de energie tussen jullie afzwakt. De emotie blijft hoe dan ook een probleem, staat in de weg. Ik stel voor dat je in ieder geval erkent dat je begrijpt hoe ze zich voelde.'1k keek naar Charlene. `O, maar dat begrijp ik ook. Ik wou dat ik geholpen had. Misschien had ik iets kunnen doen, als ik er de moed toe had gehad.'Charlene knikte en glimlachte.Hoe zit het met jou?' vroeg Maya, terwijl ze naar mij keek. `Hoe voel jij je ten opzichte van Charlene?''Ik neem aan dat ik me enigszins schuldig voel,' zei ik. `Niet zozeer schuld vanwege de oorlog, maar om nu, om deze situatie. Ik heb me een paar maanden afzijdig gehouden. Ik geloof dat, als ik direct nadat ik uit Peru was teruggekomen met je zou hebben gepraat, we het experiment wellicht eerder hadden kunnen tegenhouden en dan zou er niets aan de hand zijn.' Niemand reageerde.'Zijn er nog andere gevoelens?' vroeg Maya. We keken elkaar alleen maar aan.Op dat punt aangekomen richtte ieder van ons zich, onder Maya's leiding, op zijn innerlijke verbinding, waarbij we zoveel mogelijk energie opbouwden. Toen ik me concentreerde op de schoonheid om me heen, sloeg er een golf van liefde door mijn lichaam. De doffe kleuren van de wanden en de vloer van de grot begonnen op te lichten en te glanzen. Ieders gezicht begon er levendiger uit te zien. Er liep een rilling over mijn rug.'Nu,' zei Maya, `zijn we zover dat we erachter kunnen komen wat we deze keer van plan waren.' Opnieuw leek ze diep in gedachten verzonken. `Ik... ik wist dat dit zou gebeuren,' zei ze uiteindelijk. Dit maakte deel uit van mijn Geboortevisie. Het was de bedoeling dat ik het proces zou leiden waarbij we de energie opvoeren. Toen we

probeerden de oorlog tegen de Indianen te beëindigen, wisten we niet hoe we dat moesten aanpakken.'Terwijl ze aan het woord was viel me een beweging op, achter haar, tegen de wand van de grot. Eerst dacht ik dat het een weerkaatsing van het licht was, maar toen ontwaarde ik een diepe donkergroene tint, precies de kleur die ik eerder had gezien toen ik Maya's zielengroep had aanschouwd. Terwijl ik me inspande om me op de lichtvlek, die ongeveer tien vierkante centimeter groot was, te concentreren, zwol ze op tot een volledig holografisch beeld, vol met vage, mensachtige gestalten, een beeld dat langzaam terugweek in de wand. Ik wierp een blik op de anderen; niemand scheen het gezien te hebben, behalve ik. Dit, wist ik, was Maya's zielengroep, en zodra ik me dat realiseerde begon ik een stroom intuïtieve kennis te ontvangen. Ik zag opnieuw haar Geboortevisie, de hogere bedoeling die ze had met geboren te worden in dat bepaalde gezin, de ziekte van haar moeder en de daaruit voortvloeiende belangstelling voor de geneeskunde, met name de verbinding tussen lichaam en geest, en dan nu deze bijeenkomst. Ik hoorde duidelijk dat `geen enkele groep haar volledige creatieve vermogen kan bereiken totdat ze bewust haar energie gezuiverd heeft en vervolgens versterkt'. `Wanneer men eenmaal bevrijd is van de emoties,' zei Maya op dat moment, `komt een groep makkelijker heen over de machtsstrijd en de spelletjes die men in het verleden speelde en kan ze haar volledige scheppingskracht ontdekken. Maar dat moeten we bewust aanpakken door in ieder gezicht de uitdrukkingskracht van het hogere zelf te zien.'De niet-begrijpende blik van Curtis vroeg om meer uitleg. `Zoals het Achtste Inzicht laat zien,' vervolgde Maya, `kunnen we, wanneer we aandachtig naar iemands gezicht kijken, door alle maskers of verdedigingen van het ego die wellicht aanwezig zijn, heen breken. Zo ontdekken we de authentieke uitdrukking van die persoon, zijn of haar ware zelf. Gewoonlijk weten de meeste mensen niet waar ze zich op moeten richten als ze met iemand praten. Op de ogen? Het is moeilijk om naar twee ogen tegelijk te kijken. Dus op welke van de twee? Of misschien op de vorm die het meest in het oog springt, zoals de neus of de mond? In werkelijkheid moeten we ons op het gezicht als geheel richten, dat met haar eigenheid van licht en donker, haar lijnenspel, veel op een inktvlek lijkt. Maar binnen die verzameling van vormen kan men een authentieke uitdrukking vinden: de ziel schijnt erdoorheen. Wanneer we ons liefdevol concentreren, sturen we liefde naar dit hogere aspect van die persoon, naar zijn of haar hogere zelf, en lijkt iemand voor onze ogen te veranderen naarmate zijn of haar hogere, ruimere vermogens op hun plaats vallen. Alle grote leermeesters hebben hun leerlingen altijd dat soort energie gegeven. Dat maakte hen tot grote leermeesters. Maar het effect is zelfs nog groter bij groepen die op deze wijze omgaan met ieder groepslid, want naarmate iedereen de anderen energie geeft, stijgen alle groepsleden naar een ander niveau van wijsheid, waar men meer energie tot zijn beschikking heeft. Deze hogere vorm

van energie wordt dan weer teruggezonden naar iedereen, waardoor een versterkend effect ontstaat.' Ik keek naar Maya en probeerde haar hogere gezichtsuitdrukking te zien. Ze zag er helemaal niet meer moe of onwillig uit. Haar trekken vertoonden daarentegen een zekerheid en een aard die ze nog niet eerder tot uitdrukking had gebracht. Ik wierp een blik op de anderen en zag dat zij zich op dezelfde manier op Maya geconcentreerd hadden. Toen ik weer naar Maya keek, merkte ik dat ze het groene waas van haar zielengroep leek aan te nemen. Ze ving niet alleen hun kennis op; ze leek met hen in harmonie te komen.Maya was opgehouden met praten en haalde diep adem. Ik voelde hoe de aandacht van haar wegschoof.'ik heb altijd al geweten dat groepen een hoger niveau van functioneren konden verwerven,' zei Curtis, `vooral binnen een werksituatie. Maar ik heb het nog niet kunnen ervaren... tot nu toe. Ik weet dat ik naar deze dimensie gekomen ben om betrokken te zijn bij het transformeren van het bedrijfsleven, het veranderen van onze kijk op de creativiteit van het zakendoen, zodat we uiteindelijk de nieuwe energiebronnen op de juiste wijze kunnen benutten en de automatisering van de produktieprocessen kunnen verwezenlijken, zoals het Negende Inzicht zegt.'Hij zweeg nadenkend en zei toen: `Ik bedoel, het bedrijfsleven wordt maar al te vaak afgeschilderd als de ongrijpbare, hebzuchtige schurk zonder enig geweten. En ik neem aan dat het dat in het verleden ook werkelijk geweest is. Maar naar mijn gevoel is ook de zakenwereld tot spiritueel bewustzijn aan het komen en begint men te beseffen dat we een nieuwe zakenethiek nodig hebben.' Op dat moment zag ik weer een lichtende beweging, vlak achter Curtis. Ik keek er een paar seconden naar en besefte toen dat ik zag hoe ook zijn zielengroep zich formeerde. Net als bij Maya's groep was ik weer in staat hun verzamelde kennis op te vangen zodra ik me concentreerde op het beeld dat tevoorschijn kwam. Curtis werd geboren toen de industriële revolutie die vlak na de Tweede Wereldoorlog plaatsvond, op haar toppunt was. Het gebruik van kernenergie had geleid tot de uiteindelijke triomf en de schokkende gruwelijkheden van het materialistische wereldbeeld. Hij was aangekomen met het ideaal dat men zich nu bewust met de technologische vooruitgang zou kunnen bezighouden, zodat die zich, terwijl de mensen wisten waar ze mee bezig waren, naar zijn eindbestemming zou kunnen ontwikkelen. `Nu pas,' zei Curtis, `zijn we zover dat we zien hoe we het bedrijfsleven en de daaruit voortvloeiende nieuwe technologie op een welbewuste wijze kunnen ontwikkelen; alle benodigde stappen zijn gezet. Het is geen toeval dat een van de belangrijkste statistische gegevens in de economie de produktiviteitsindex is: het recordaantal goederen en diensten dat in onze maatschappij per persoon geleverd is. De produktiviteit is gestaag toegenomen dankzij de technologische

ontdekkingen en het ruimere gebruik van natuurlijke hulpbronnen en energie. Door de jaren heen heeft de mens steeds betere manieren ontdekt om dingen te maken.'Terwijl hij aan het woord was schoot me een gedachte te binnen. Aanvankelijk besloot ik die voor me te houden, maar iedereen keek in mijn richting. `Is het niet zo dat de schade die door de economische groei aan het milieu wordt toegebracht een vanzelfsprekende begrenzing vormt voor het bedrijfsleven? Zoals we bezig zijn kan het niet langer, want als dat gebeurt valt onze natuurlijke omgeving letterlijk uit elkaar. In de zeeën zijn veel vissen al zo vergiftigd dat we ze niet meer kunnen eten. Het aantal gevallen van kanker neemt exponentieel toe. Zelfs de AMA, de vereniging van gevestigde medici, beweert dat zwangere vrouwen en kinderen beter geen commercieel geteelde groenten kunnen eten vanwege de pesticiden. Als dat zo doorgaat, kun je je voorstellen wat voor wereld we dan aan onze kinderen overdragen?'Zodra ik dat gezegd had, wist ik weer wat Joel al had beweerd over de ineenstorting van het milieu. Ik voelde hoe mijn energieniveau zakte toen ik diezelfde Angst voelde. Plotseling werd ik getroffen door een uitbarsting van energie, terwijl de anderen me allemaal aankeken in een poging mijn authentieke gezichtsuitdrukking terug te vinden. Snel herstelde ik mijn innerlijke verbinding.'Je hebt gelijk,' zei Curtis, `maar onze reactie op dit probleem is al aan de gang. We hebben in de technologie voortgang geboekt, maar wel met een soort oogkleppen van onwetendheid op. We vergaten dat we hier op een organische planeet zitten, een planeet waar energie-uitwisseling plaatsvindt. Maar een van de creatiefste takken van het bedrijfsleven ligt op het gebied van milieubeheer. Het probleem is dat we ons op de overheid probeerden te verlaten voor het in de gaten houden van de vervuilers. Milieuverontreiniging is al heel lang bij de wet verboden, maar er zal vanuit de overheid nooit voldoende regelgeving kunnen komen urn het illegaal dumpen van afvalstoffen, of het 's nachts lozen van afvalgassen, te voorkomen. De vervuiling van de biosfeer houdt niet op eer een verontruste burgerij er met de videocamera op uitgaat en het zich als taak stelt die lui op heterdaad te betrappen. In zekere zin moeten het bedrijfsleven en zijn werknemers zichzelf regels stellen.'Maya leunde naar voren. `Ik zie nog een ander probleem bij de ontwikkeling van de economie. Hoe moet het met alle ontslagen werknemers die hun baan kwijtraken als een steeds groter deel van de economie geautomatiseerd wordt? Hoe moeten die zich redden? We hadden vroeger een grote middenklasse, die momenteel snel in omvang aan het afnemen is.' Curtis glimlachte en zijn ogen begonnen te stralen. Het beeld van zijn zielengroep achter hem zwol op. `De mensen die ontslagen worden kunnen zich handhaven door te leren hoe ze intuïtief en synchroon kunnen leven,' zei hij. `We moeten allemaal één ding goed begrijpen: er is geen weg terug. We leven al in het informa-

tietijdperk. Iedereen zal zichzelf naar beste vermogen moeten scholen, een expert moeten worden in iets wat bij hem of haar past, zodat men op het juiste moment op de juiste plaats kan zijn om iemand anders van advies te dienen of een dienst te bewijzen. Hoe technischer de automatisering wordt en hoe sneller de wereld verandert, des te meer behoefte krijgen we aan kennis van de juiste persoon die precies op het juiste moment in ons leven opduikt. Daarvoor heb je geen officiële opleiding nodig; je moet alleen je draai gevonden hebben door jezelf te scholen. Maar om die stroom optimaal op gang te laten komen, door heel de economie heen, moet het doel dat het bedrijfsleven zich stelt zich verplaatsen naar een hoger bewustzijnsniveau. De ingevingen die ons de weg wijzen, moeten uiterst helder zijn wanneer we het zakenleven vanuit de evolutie gaan bekijken. We moeten andere vragen gaan stellen. In plaats van ons af te vragen welk produkt we kunnen maken teneinde het meeste geld te verdienen, moeten we ons gaan afvragen: "Wat kan ik produceren dat een bevrijding betekent, informatie verstrekt en de wereld tot een betere plek maakt, en ook nog eens een delicaat natuurlijk evenwicht in-standhoudt?" Er wordt een nieuwe ethische code toegevoegd aan het stelsel van het vrije ondernemerschap. Hoe we er ook voorstaan, we moeten wakker worden en ons afvragen: "Wat produceren we en komt dat echt ten goede aan het doel waarvoor de technologie in eerste instantie werd uitgevonden? Levert het een weloverwogen bijdrage aan het vergemakkelijken van het dagelijkse bestaan, zodat de momenteel gangbare gerichtheid op louter overleven en comfort kan verschuiven naar de uitwisseling van zuiver spirituele kennis?" Iedereen moet gaan inzien dat we een rol spelen in een ontwikkeling die leidt tot steeds lagere kosten voor ons levensonderhoud, totdat uiteindelijk de basale middelen van bestaan praktisch gratis verkrijgbaar zullen zijn. We kunnen tot een waarlijk verlicht kapitalisme komen als we, in plaats van net zoveel geld te vragen als de markt toelaat, een nieuwe zakelijke ethiek volgen die gebaseerd is op het met een bepaald percentage verlagen van onze prijzen, bij wijze van bewuste beginselverklaring over waar we met de economie naar toe willen. Dat zou het zakelijk equivalent zijn van je inlaten met het tiendenstelsel, de kracht waar het Negende Inzicht het over heeft.'Charlene draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken; haar gezicht straalde. `Ik begrijp wat je wilt zeggen. Je bedoelt dat de kosten voor levensonderhoud, inclusief de ruwe grondstoffen en de bedrijfskosten zelf, omlaag zullen gaan wanneer alle bedrijven hun prijzen met tien procent zouden verlagen.' 'Dat klopt, hoewel sommige prijzen tijdelijk zouden stijgen wanneer iedereen rekening houdt met de werkelijke kosten van afvalverwerking en andere gevolgen voor het milieu. Maar in het algemeen echter zullen de prijzen systematisch dalen.' 'Vindt dat proces al niet af en toe plaats,' vroeg ik, `ten gevolge van marktinvloeden?'

'Natuurlijk,' antwoordde hij, `maar het kan worden versneld wanneer we het bewust aanpakken - hoewel het Negende Inzicht voorspelt dat dit proces uitermate zal worden bevorderd door de ontdekking van een zeer goedkope energiebron. Het ziet ernaar uit dat dat Feyman gelukt is. Maar de energie moet zo goedkoop mogelijk ter beschikking gesteld worden om een zo bevrijdend mogelijk effect te kunnen hebben.' Terwijl hij aan het woord was, leek hij steeds geïnspireerder te worden. Hij keerde zich naar mij toe en keek me recht in de ogen. 'Dit is het ecomonisch gedachtengoed waaraan ik een bijdrage wilde leveren,' zei hij. `Ik heb het nog nooit zo duidelijk voor me gezien. Daarom wilde ik de dingen ervaren die ik beleefd heb; ik wilde erop voorbereid zijn deze boodschap te kunnen uitdragen.' 'Denk je werkelijk dat er genoeg mensen zullen zijn die hun prijzen verlagen zodat het wat uitmaakt?' vroeg Maya. `Ook als ze het in hun eigen portemonnee zullen voelen? Dat druist regelrecht tegen de menselijke aard in, lijkt me.' Curtis gaf geen antwoord. In plaats daarvan keek hij naar mij, samen met de anderen, alsof ik het antwoord had. Ik zweeg even en voelde de energie verschuiven. 'Curtis heeft gelijk,' zei ik uiteindelijk. `Toch zullen we het doen, zelfs als we op de korte termijn iets van ons persoonlijk gewin moeten inleveren. Dit slaat allemaal nergens op, tenzij we het Negende en het Tiende Inzicht begrijpen. Wanneer je ervan overtuigd bent dat het leven gewoon een kwestie is van overeind blijven in een in wezen zinloze en onwelwillende wereld, is het volkomen logisch om je met heel je vernuft te richten op een zo comfortabel mogelijk bestaan, en erop toe te zien dat je kinderen diezelfde kans krijgen. Maar wanneer je de eerste negen Inzichten begrijpt en het leven ziet als een spirituele ontwikkeling, met spirituele verantwoordelijkheden, verandert je standpunt volkomen.En wanneer we het Tiende eenmaal gaan begrijpen, zien we het geboorteproces vanuit het perspectief van het Hiernamaals; we beseffen dat we hier allemaal zijn om de Aardse dimensie op één lijn te brengen met de Hemelse sferen. Bovendien: ergens de kans toe krijgen en succes hebben is een uiterst raadselachtig proces, en wanneer we in ons economische leven zo te werk gaan dat we meegaan met de stroom van het plan als geheel, ontmoeten we op synchrone wijze alle mensen die dat ook doen en ligt er plotseling een leven van voorspoed voor ons open. We zullen het doen,' vervolgde ik, `omdat de ingevingen en de toevalligheden op het persoonlijke vlak ons daartoe zullen brengen. We gaan ons meer van onze Geboortevisie herinneren en het zal duidelijk worden dat we van plan waren een bepaalde bijdrage aan de wereld te leveren. En het belangrijkste is dat we weten dat, als we geen gevolg geven aan onze ingevingen, niet alleen de magische toeval-ligheden en het levendige en geïnspireerde gevoel ten einde zullen komen, we zullen uiteindelijk ook onze daden moeten bezien in een Levensoverzicht. We zullen onze misstappen onder ogen moeten zien.'

Plotseling hield ik op, omdat ik merkte dat Charlene en Maya allebei met wijdopen ogen naar een plek achter mij staarden. In een reflex draaide ik me om; daar zag ik de wazige omtrekken van mijn eigen zielengroep, tientallen wezens die in de verte verdwenen, weer alsof de wanden van de grot niet bestonden. `Waar kijken jullie toch allemaal naar?' vroeg Curtis. `Dat is zijn zielengroep,' zei Charlene. `Toen ik bij de watervallen was heb ik ook dat soort groepen gezien.'`Ik zag een groep zowel achter Maya als achter Curtis,' zei ik.Maya draaide zich om en keek naar de plek achter haar. De groep flakkerde een keer en kwam toen scherp in beeld. `Ik zie niks,' zei Curtis. `Waar zijn ze dan?'Maya bleef maar staren, klaarblijkelijk zag ze alle groepen. `Ze helpen ons, is het niet? Zij kunnen ons het ideaalbeeld geven waar we naar op zoek zijn.'Zodra ze die opmerking had gemaakt, bewogen de groepen zich een opvallend stuk van ons vandaan en werden minder duidelijk. `Wat was dat?'`Het zijn je verwachtingen,' zei ik. `Wanneer je energie van hen wilt verwerven, ter vervanging van je eigen innerlijke verbinding met de goddelijke energie, zijn ze vertrokken. Afhankelijkheid staan ze niet toe. Mij is hetzelfde overkomen.' Charlene gaf me een instemmend knikje. `En het gebeurde mij ook. Ze zijn een soort familie. In de geest zijn we met hen verbonden, maar afgezien daarvan moeten we onze eigen verbinding met de goddelijke bron onderhouden. Pas dan kunnen we ons met hen verbinden en iets van hun kennis opvangen, die in feite bestaat uit de herinneringen die we zelf, op een hoger niveau, hebben.'`Zij bewaren dus onze herinneringen?' vroeg Maya.Ja,' antwoordde Charlene, terwijl ze me recht aankeek. Ze begon nog iets anders te zeggen, maar hield ermee op en leek in gedachten te verzinken. Toen zei ze: `Ik begin te begrijpen wat ik in de andere dimensie gezien heb. In het Hiernamaals hoort ieder van ons bij een bepaalde zielengroep en die groepen hebben allemaal een bepaalde kijk op de dingen, een waarheid die ze de rest van de mensheid te bieden hebben.' Ze wierp een blik op mij. `Jij bijvoorbeeld, hoort bij een groep die andere mensen ergens toe in staat stelt, de zaak voor hen vergemakkelijkt. Wist je dat? Het zijn zielen die ons helpen met het ontwikkelen van onze levensbeschouwing, ons begrip omtrent waar het in het leven om gaat. Iedereen die tot die bepaalde zielengroep behoort, probeert altijd de beste en begrijpelijkste manier te vinden om de spirituele werkelijkheid te beschrijven. Je worstelt met complexe informatie en doordat je stoffelijk bent, blijf je eraan trekken en dingen verkennen totdat je een manier gevonden hebt om het helder en duidelijk uit te drukken.'

Ik keek haar besmuikt aan, waardoor ze in lachen uitbarstte. `Het is een gave!' zei ze bemoedigend.Terwijl ze zich naar Maya keerde, zei ze: `En jij, Maya, jouw zielengroep is gericht op gezondheid en welzijn. Ze zien zichzelf als de verstevigers van de fysieke dimensie, degenen die ervoor zorgen dat onze cellen optimaal blijven functioneren, vol energie zijn. Ze sporen de emotionele blokkades op en halen ze weg voordat ze zich als een ziekte manifesteren. De groep van Curtis heeft te maken met het transformeren van het gebruik van de technologie en onze opvatting van de handel en het bedrijfsleven. Door heel de menselijke geschiedenis heen heeft deze groep zich ingezet voor het spiritualiseren van ons idee van geld en kapitalisme, teneinde het ideale concept te ontdekken.' Ze zweeg en ik zag achter haar al een lichtend beeld flakkeren. `Hoe zit het met jou, Charlene?' vroeg ik. `Waar houdt jouw groep zich mee bezig?'`Wij zijn journalisten, onderzoekers,' antwoordde ze, `en we helpen mensen elkaar te waarderen en van elkaar te leren. Journalistiek gaat in feite om het diepgaand bestuderen van het leven en de overtuigingen van de mensen en de organisaties waarover we verslag doen. We kijken naar het wezenlijke daarvan, naar het hogere dat daarin tot uitdrukking komt, precies zoals wij op dit moment naar elkaar kijken.'Opnieuw schoot me het gesprek met Joel te binnen, met name zijn afgestompte cynisme. `Dat zie ik journalisten maar nauwelijks doen,' zei ik.`Dat doen we ook niet,' antwoordde ze. `Nog niet. Maar het beroep ontwikkelt zich in de richting van dat ideaalbeeld. Dat is onze ware bestemming, zodra we ons veiliger gaan voelen en ons losmaken van het oude wereldbeeld waarin we moeten "winnen" en invloed en status moeten verwerven. Ik begrijp volkomen waarom ik in mijn gezin geboren wilde worden. Ze waren allemaal zo nieuwsgierig. Ik nam hun enthousiasme, hun behoefte aan kennis over. Daarom ben ik zo lang verslaggeefster geweest en ging ik daarna bij dat onderzoeksbedrijf werken. Ik wilde meehelpen bij het uitwerken van de ethiek van het verslaggeven en dan samenkomen met...' Ze dwaalde weer af, terwijl ze naar de vloer van de grot staarde. Toen gingen haar ogen wijd openen zei ze: "Ik weet hoe we de Wereldvisie tevoorschijn kunnen brengen. Wanneer we onze Geboortevisies in gedachten houden en die als groep met elkaar integreren, verenigen we in de andere dimensie de krachten van onze respectieve zielengroepen. Dat draagt ertoe hij dat we ons nog meer kunnen herinneren, zodat we eindelijk een totaalbeeld van de visie op de wereld kunnen krijgen.' We staarden haar in verwarring gebracht aan. 'ie moet het geheel zien,' legde ze uit. `Elk mens op Aarde behoort tot een zielengroep. Die zielengroepen vertegenwoordigen de verscheidene beroepsgroepen op deze planeet: artsen, advoeaten, accountants, computerdeskundigen, boeren, elke tak waarin de

mensheid actief is. Wanneer mensen eenmaal het juiste werk hebben gevonden, de baan die werkelijk bij hen past, werken ze samen met de andere leden van hun zielengroep. Wanneer ieder van ons de ogen opent en zich zijn Geboortevisie gaat herinneren - waarom we hier zijn - komen de beroepsgroepen meer op één lijn te staan met de leden van hun zielengroep in de andere dimensie. Wanneer dat gebeurt, beweegt iedere beroepsgroep op Aarde zich in de richting van de bedoeling die ze in diepste wezen heeft, de rol waarin ze de mensheid van dienst is.' We waren nog steeds gefascineerd. 'Het is net als met ons, journalisten,' vervolgde ze. `Door heel de geschiedenis heen waren wij degenen die het nieuwsgierigst waren naar waar anderen in de samenleving mee bezig waren. Vervolgens werden we ons een paar eeuwen geleden bewust genoeg van onszelf om er een vastomlijnd beroep van te maken. Sindsdien zijn we druk bezig geweest ons gebruik van de media te verruimen, waarbij we met onze nieuwsvoorziening steeds meer mensen bereikten en dergelijke. Maar net als iedereen hadden we last van onzekerheid. We hadden het gevoel dat we, om nog meer aandacht en energie van de rest van de mensheid te krijgen, met steeds sensationelere verhalen moesten komen, vanuit de gedachte dat we alleen nog negatieve verhalen en geweld aan de man konden brengen. Maar dat is niet de ware rol die voor ons is weggelegd. Onze spirituele rol bestaat uit het verdiepen en spiritualiseren van de manier waarop we andere mensen zien. We begrijpen, en geven vervolgens door, waar de diverse zielengroepen - en personen binnen die groepen - mee bezig zijn, waar ze voor staan, wat ze te melden hebben. Zo maken we het voor iedereen makkelijker om iets te ontdekken van de waarheid waarin anderen kunnen voorzien. Dat geldt op dezelfde manier voor elke beroepsgroep; we openen allemaal de ogen voor onze ware boodschap en ons ware doel. Wanneer dat overal ter wereld plaatsvindt, zijn we in staat nog een stap verder te gaan. We kunnen een nauwe spirituele band aangaan met mensen buiten onze eigen zielengroep, precies zoals wij momenteel aan het doen zijn. We hebben allemaal onze Geboortevisie aan elkaar verteld en samen ons energieniveau verhoogd, en dat transformeert niet alleen onze menselijke samenleving maar eveneens de cultuur in het Hiernamaals. Om te beginnen komt het trillingsniveau van onze zielengroep dichter bij dat van ons op Aarde en wij komen dichter bij het hunne, waardoor de dimensies meer voor elkaar gaan openstaan. Doordat de afstand kleiner wordt, kan er communicatie gaan plaatsvinden tussen de dimensies onderling. We zijn gemakkelijker in staat om zielen in het Hiernamaals waar te nemen en hun kennis en herinneringen op te vangen. Dat komt op Aarde in toenemende mate voor.'Terwijl Charlene aan het woord was, merkte ik dat de zielengroepen die ieder van ons achter zich had, wijder werden en zich verspreidden totdat elke groep de andere raakte, waardoor zich om ons heen een doorlopende cirkel vormde. Door dat

samengaan leek ik ineens naar een nog hogere bewustzijnstoestand gevoerd te worden.Ook Charlene leek dat te voelen. Ze haalde adem en ging met grote nadruk verder. `Verder is het zo dat in het Hiernamaals de zielengroepen zelf meer weerklank gaan vinden bij elkaar. Om die reden is de Aarde het eerste waar de zielen in de Hemel zich op richten. Op eigen kracht kunnen ze zich niet verenigen. Daar, aan gene zijde, blijven zielengroepen versplinterd en zijn ze niet met elkaar in harmonie, omdat ze in een imaginaire wereld leven, een wereld van ideeën die zich van het ene op het andere moment manifesteren en even zo vlug weer verdwenen zijn, dus de werkelijkheid is er altijd grillig. Er bestaat geen natuurlijke wereld, er is geen atoomstructuur zoals wij die hier hebben, die kan dienen als ren solide basis, een achtergronddecor dat voor ons zo gewoon is. Wij hebben invloed op wat zich in dat decor afspeelt, maar ideeën manifesteren zich bij ons veel langzamer en we moeten een zeker e mate van overeenstemming bereiken over wat we willen dat er in de toekomst gebeurt. Het is die overeenstemming, die consen-sus, deze eenheid in ons beeld van de Aarde, waardoor ook de zielengroepen in het Hiernamaals bijeengebracht worden. Daarom wordt de Aardse dimensie als zoiets belangrijks beschouwd. De ware eenwording van zielen vindt plaats in de fysieke dimensie! En het is die eenwording die achter de langdurige historische ontwikkelingsweg steekt die de mensheid is gegaan. De zielengroepen in het Hiernamaals kennen en begrijpen de Wereldvisie, de visie op hoe de fysieke wereld zich kan ontwikkelen en de dimensies elkaar nader kunnen komen. Maar dat kan alleen worden bereikt door mensen die een fysiek lichaam hebben, ieder voor zich; mensen die hopen daarmee de werkelijkheid waarover up Aarde consensus bestaat een stuk in die richting te brengen. De fysieke arena is het toneel waarop de evolutie van beide di-mensies zich afspeelt en momenteel brengen we dat allemaal naar een hoogtepunt, nu we ons bewust herinneren wat er aan de hand is.'Met een zwaaiende beweging van haar vinger wees ze ons allemaal aan. `Dat is de kennis die we ons herinneren, allemaal, op dit moment - en het is kennis die andere groepen zoals wij, verspreid uwer de hele planeet, zich herinneren. We hebben allemaal een stukje van de totale Visie en wanneer we datgene wat we weten met elkaar delen en onze zielengroepen verenigen, zijn we zover dat we ons het hele beeld bewust kunnen worden.' Plotseling werd Charlene onderbroken door een lichte trilling die door de bodem ging. Er vielen stukjes gruis van het plafond. Tegelijkertijd hoorden we het gezoem. weer, maar dit keer was de dissonant verdwenen; het klonk bijna harmonieus.'O, God,' zei Curtis. `Ze hebben de boel bijna goed geijkt. We moeten terug naar de bunker.' Hij maakte aanstalten om op te staan, terwijl de groepsenergie in één klap kelderde.

Wacht,' zei ik. `Wat moeten we daar doen? We waren het erover eens dat we hier zouden wachten tot het donker was; het is daarbuiten nog uren licht. Ik ben ervoor om hier te blijven. We hebben een hoog energieniveau bereikt, maar we hebben de rest van het proces nog niet doorlopen. Het ziet ernaar uit dat we onze resterende emoties uit de weg hebben geruimd, de energie hebben opgevoerd en elkaar onze Geboortevisie hebben verteld, maar de Wereldvisie hebben we nog niet gezien. Ik ben van mening dat we méér kunnen doen wanneer we hier blijven, waar het veilig is, en proberen verder te gaan.' Zodra ik mijn mond open had gedaan, zag ik een beeld waarin we allemaal bij elkaar in de vallei zaten, in het donker.`Daar is het te laat voor,' zei Curtis. Ze staan op het punt het experiment af te ronden. Als we er nog iets aan kunnen doen, moeten we ernaartoe en het nu doen.'Ik keek hem gespannen aan. `Je zei dat ze waarschijnlijk van plan waren Charlene te vermoorden. Als ze ons te pakken krijgen, doen ze met ons hetzelfde.'Maya zat met haar hoofd in haar handen en Curtis keek een andere kant uit, terwijl hij probeerde de paniek van zich af te schudden.`Nou, ik vertrek,' zei Curtis.Charlene leunde naar voren. `Volgens mij moeten we bij elkaar blijven.'Even zag ik haar in haar Indiaanse kledij, opnieuw in de ongerepte bossen in de negentiende eeuw. Het beeld vervaagde snel. Maya stond op. `Charlene heeft gelijk,' zei ze. `We moeten bij elkaar blijven, en misschien is het wel gunstig als we kunnen zien wat ze uitspoken.'Ik keek door de ingang van de grot naar buiten; vanuit mijn binnenste steeg er een oude en diepgewortelde weerstand in me op. `Wat doen we met die... eh... klusjesman daarbuiten?' `Die slepen we de grot in en daar laten we hem achter,' zei Curtis. `Morgenochtend sturen we wel iemand naar hem toe, als dat lukt.' Mijn blik ontmoette die van Charlene en ik knikte instemmend.

Je de toekomst herinneren

We zaten geknield op de top van de heuvel en keken voorzichtig omlaag naar de voet van een hoge bergkam. In het afnemende licht zag ik niets ongewoons: geen beweging, geen wachtposten. Het gezoem, dat tijdens een groot deel van de veertig minuten durende tocht had aangehouden, was nu volkomen verdwenen. 'Weet je zeker dat dit de juiste plek is?' vroeg ik aan Curtis. 'Ja,' zei hij. `Zie je die vier grote rotsblokken, ongeveer vijftien meter de helling op? De ingang is daar vlak onder, verborgen in het struikgewas. Rechts daarvan zie je nog net de top van de schotelantenne. Het ziet ernaar uit dat die weer functioneert.' 'Ik zie hem,' zei Maya.

'Waar zijn de bewakers?' vroeg ik aan Curtis. `Misschien hebben ze het complex verlaten.'We hielden de ingang ongeveer een uur lang in de gaten, wachtend op een teken van leven. We praatten en bewogen zo min mogelijk totdat de duisternis over de vallei gevallen zou zijn. Plotseling hoorden we een beweging achter ons. Er werden zaklantaarns aangeklikt, waardoor we vol in het licht werden gezet en er vlogen vier gewapende mannen op ons af, die eisten dat we onze handen omhoog deden. Nadat ze tien minuten bezig waren geweest onze spullen te doorzoeken, fouilleerden ze ons stuk voor stuk. Daarna lieten ze de groep de heuvel aflopen en weer omhoog, naar de ingang van de bunker. De deur zwaaide open en Feyman stormde naar buiten, luidruchtig en kwaad. `Zijn dat die lui die we zoeken?' schreeuwde hij. 'Waar zaten ze?'Eén van de bewakers legde uit wat er gebeurd was, terwijl Feyman zijn hoofd schudde en ons via de lichtbundels opnam. Hij kwam dichterbij en blafte ons toe: `Wat doen jullie hier?'`Je moet ophouden met waar je mee bezig bent!' zei Curtis scherp. Feyman deed zijn best hem te herkennen. `Wie ben jij?' De lampen van de bewakers werden gericht en beschenen Curtis' gezicht. `Curtis Webber... Ik had het kunnen weten!' zei Feyman. `Jij hebt onze schotel opgeblazen, is het niet?' `Luister,' zei Curtis. `Je weet dat die generator te gevaarlijk is om op dit niveau te opereren. Je zou de hele vallei kunnen ruïneren.' `Jij was altijd al een onruststoker, Webber. Daarom hebben we je bij Deltech ook de laan uitgestuurd. Ik heb veel te lang aan dit project gewerkt om het zomaar op te geven nu ik tot hier gekomen ben. Het zal lukken - precies zoals ik het gepland heb.' `Maar waarom neem je zo'n risico? Richt je toch op de kleinere eenheden, groot genoeg om een huis van energie te voorzien. Waarom wil je de output zo ontzettend groot laten worden?' `Daar heb je niets mee te maken. Je moet je mond houden.' Curtis ging langzaam op hem af. `Je wilt het opwekkingssysteem centraliseren zodat je het kunt beheersen. Dat deugt niet.' Feyman glimlachte. `Een nieuw systeem van energievoorziening moet in fases worden ingevoerd. Denk jij dat we van de ene dag op de andere over kunnen gaan van energiekosten die een substantieel deel uitmaken van de huishoudelijke- en bedrijfskosten tot energie die praktisch gratis is? Het inkomensdeel dat plotseling ter beschikking kwam, zou over de hele wereld een superinflatie veroorzaken en daarna waarschijnlijk een massale reactie die ons in een economische depressie zou storten.' `Je weet dat dat niet waar is,' antwoordde Curtis. `Lagere energiekosten zouden de efficiëntie van het produktieproces enorm vergroten, waardoor tegen lagere kosten

in meer goederen zou kunnen worden voorzien. Er zou geen inflatie optreden. Je doet dit gewoon voor jezelf. Je wilt de energieproduktie centraliseren zodat je de beschikbaarheid en de prijs in de hand hebt, ondanks de gevaren die eraan kleven.'Hij keek Curtis woedend aan. `Jij bent zo naïef. Denk je nu echt dat de belangengroepen die eropuit zijn de energieprijzen in handen te houden momenteel een massale verschuiving naar een goedkope energiebron zouden toelaten? Natuurlijk niet! Om überhaupt te kunnen functioneren moet de energievoorzieninggeordend, volgens vaste afspraken en gecentraliseerd verlopen, en iedereen zal weten dat ik dat tot stand gebracht heb! Daartoe werd ik geboren!''Dat is niet waar!' bracht ik uit. `Je werd geboren voor iets heel anders, je zou ons helpen!'Feyman draaide zich met een ruk om zodat hij me aan kon kijken. 'Houd je kop! Heb je me gehoord! Allemaal je kop houden!' Zijn oog viel op Charlene. `Wat is er gebeurd met de man die ik met je meestuurde?'Zonder te antwoorden keek Charlene een andere kant uit.' Ik heb helemaal geen tijd voor dit soort onzin!' schreeuwde Feyman weer. `Ik zou me maar eens druk gaan maken om mijn eigen veiligheid, als ik jullie was.' Hij zweeg om ons allemaal te bekijken, toen schudde hij zijn hoofd en liep op een van de gewapende mannen af. `Houd ze als groep bij elkaar totdat het voorbij is. We hebben nog maar een uurtje nodig. En als ze proberen te ontsnappen schiet je ze neer.'Dc klusjesman praatte eventjes met de andere drie en ze gingen op een afstand van ongeveer tien meter om ons heen staan, zodat we ingesloten waren. `Ga zitten,' zei een van hen met een buitenlands accent.Met onze gezichten naar elkaar toe zaten we in het donker. Van enige energie was niet veel meer over. Sinds we de grot hadden verlaten, was er geen spoor van de zielengroepen meer geweest. 'Wat moeten we doen, denk je?' vroeg ik aan Charlene. Er is niets veranderd,' fluisterde ze. `We moeten onze energie weer opbouwen.'De duisternis was nu bijna compleet en werd alleen doorbroken door de lichtbundels van de klusjesmannen, die over de groep heen en weer flitsten. Ik kon de omtrek van de gezichten van de anderen maar nauwelijks onderscheiden, terwijl we toch in een kleine cirkel zaten, iets meer dan twee meter van elkaar.'We moeten proberen te ontsnappen,' fluisterde Curtis. `Ik denk dat ze ons zullen vermoorden.'Toen herinnerde ik me het beeld dat ik had gezien bij Feymans Geboortevisie. Hij stelde zich voor dat hij samen met ons in de hossen was, in het donker. Ik wist dat er ook een herkenningspunt in die scène zat, maar kon me niet herinneren welke plek dat was.

`Nee,' zei ik. `Volgens mij moeten we het hier opnieuw proberen.' Op dat moment klonk er een hoog geluid, een geluid dat leek op het gezoem, maar het was alweer harmonieuzer, bijna aangenaam in het gehoor liggend. En weer ging er een waarneembare trilling door de bodem onder ons.`We moeten onze energie verhogen, nu!' fluisterde Maya. `Ik weet niet of me dat hier zal lukken,' antwoordde Curtis. `Je zal wel moeten!' zei ik.`Concentreer je op elkaar, zoals we daarstraks deden,' voegde Maya eraantoe.Ik probeerde me af te sluiten voor de dreiging om ons heen en terug te keren tot een innerlijke staat van liefde. De schaduwen en flakkerende lichtbundels negerend concentreerde ik me op de schoonheid van de gezichten in de cirkel. Terwijl ik mijn best deed het hogere zelf van de anderen te zien in hun gezichtsuitdrukking, merkte ik dat er iets veranderde in het patroon van het licht om ons heen. Langzamerhand kon ik ieders gezicht en elke uitdrukking helder zien, alsof ik door een infraroodkijker keek. `Wat moeten we visualiseren?' vroeg Curtis wanhopig. `We moeten terug naar onze Geboortevisie,' zei Maya. `We moeten ons herinneren waarvoor we gekomen zijn.'Plotseling schokte de bodem verschrikkelijk en nam het geluid van het experiment weer een dissonerend, snerpend karakter aan.We gingen dichter bij elkaar zitten en het leek of onze gezamenlijke gedachten een beeld projecteerden waarin we terugvochten. We wisten dat we op een of andere manier onze krachten konden bundelen en de negativiteit, het vernietigende streven van het experiment, konden terugdringen. Ik zag zelfs een beeld van Feyman die achterover geduwd werd, waarbij zijn apparatuur werd opgeblazen en in brand vloog, en zijn manschappen doodsbenauwd op de vlucht sloegen.Mijn concentratie werd verstoord doordat het geluid opnieuw aanzwol; het experiment ging door. Vijftien meter verderop brak een spar in tweeën en ging donderend tegen de grond. In een wolk van stof en met een knerpend geluid opende zich, tussen ons en de bewaker aan de rechterkant, een spleet van anderhalve meIer breed. Hij wankelde doodsbang achteruit, waarbij de lichtbundel van zijn zaklantaarn ongecontroleerd door de donkere nacht zwaaide.'Het lukt niet!' riep Maya.Aan onze linkerkant plofte er weer boom neer, terwijl de aarde ren meter of anderhalf weggleed, waardoor we plat tegen de grond sloegen.Maya zag er ontsteld uit en sprong op. `Ik moet hier vandaan!' schreeuwde ze, en begon het donker in te rennen, naar het noorden. De bewaker aan die kant, die nog op de grond lag op de plek waar hij door de aardbeving was neergekomen, kroop op zijn knieën, ving haar gestalte in de lichtbundel van zijn zaklantaarn en bracht vervolgens zijn geweer in de aanslag. 'Nee! Stop!' gilde ik.

Onder het lopen keek Maya achterom en kreeg de bewaker in het oog die op haar richtte en zich klaarmaakte om te schieten. De scène leek over te gaan in slow-motion en terwijl het geweer afging, bleek uit elke lijn in haar gezicht dat ze besefte dat ze op het punt stond dood te gaan. Maar in plaats van dat de kogels haar openreten in haar zij en haar rug, flitste er een zweempje wit licht voor haar langs en hadden de kogels geen enkel effect. Ze aarzelde even en verdween toen in de duisternis.Op hetzelfde moment zag Charlene haar kans schoon, sprong op van haar plek rechts van mij en rende in noordoostelijke richting een stofwolk in, onopgemerkt door de bewakers. Ik begon te rennen, maar de bewaker die op Maya had geschoten, draaide zijn wapen naar mij toe. Razendsnel strekte Curtis zijn armen naar me uit en trok me aan mijn benen tegen de grond. Achter ons zwaaide de deur van de bunker open. Feyman rende naar de schotelantenne en begon verwoed iets aan het schakelpaneel af te stellen. Geleidelijk begon het lawaai minder te worden en de aardschokken werden trager, tot er nog maar een lichte trilling voelbaar was.1n godsnaam!' riep Curtis hem toe. `Houd hiermee op!'Het gezicht van Feyman zat onder het stof. `Er is nooit iets mis wat niet te repareren is,' zei hij angstaanjagend kalm. De bewakers waren weer op de been, klopten het stof van hun kleren en liepen op ons af. Feyman merkte dat Maya en Charlene verdwenen waren, maar voordat hij iets kon zeggen, kwam het lawaai met oorverdovende kracht terug en leek het of de bodem onder onze voeten in één klap bijna een meter omhoogkwam, waardoor iedereen voor de tweede keer tegen de grond ging. Onder de versplinterende takken van een omvallende boom haastten de bewakers zich naar de bunker.`Nu!' zei Curtis. `Kom op!'Ik was verstijfd. Hij rukte aan me totdat ik op mijn benen stond. `We moeten wegwezen!' schreeuwde hij in mijn oor.Eindelijk kreeg ik mijn benen in beweging. We renden naar het noordoosten, in dezelfde richting als Maya was gevlucht.Er waren nog een paar schokken te voelen, daarna hielden de bevingen en het geluid op. Nadat we een paar kilometer door de donkere bossen hadden gestruind, ons pad slechts verlicht door de manestralen die hier en daar door het bladerdak heen vielen, hielden we stil en kropen in een klein sparrenbosje. `Denk je dat ze ons achterna zullen komen?' vroeg ik aan Curtis. `Ja,' zei hij. `Ze moeten zien te voorkomen dat een van ons de stad bereikt. Ik neem aan dat ze nog steeds overal langs de terugweg mensen gestationeerd hebben.'Terwijl hij aan het woord was, kwam er een helder beeld van de watervallen in mijn hoofd op. Het was er nog steeds ongerept, nog niet verstoord. Het vallende water, besefte ik, was het herkenningspunt in Feymans Geboortevisie, het punt dat ik me daarnet trachtte te herinneren.

`We moeten naar het noordwesten, naar de watervallen,' zei ik. Curtis bewoog zijn hoofd naar het noorden en zo stil als we konden zetten we koers in die richting, staken de rivier over en baanden ons voorzichtig een weg naar het ravijn. Met tussenpozen hield Curtis halt en wiste onze sporen uit. Tijdens een rustpauze hoorden we vanuit het zuidoosten het lage gerammel van voertuigen.Na nog eens anderhalve kilometer kregen we zicht op de maanverlichte wanden van het ravijn in de verte. Toen we de rotsachtige ingang naderden, ging Curtis voorop en stak de beek over. Plotseling sprong hij geschrokken achteruit toen er van links iemand achter een boom vandaan kwam. De figuur gilde en deinsde terug, verloor bijna het evenwicht en stond wankelend op een rotspunt aan de oever van de beek. 'Maya!' riep ik, toen ik besefte wie het was. Curtis herstelde zich, stormde naar voren en trok haar weg, terwijl er steenbrokken en kiezels het water in gleden. Ze omhelsde hem stevig en kwam toen met open armen op mij af. 'ik heb geen idee waarom ik er ineens vandoor ging. Ik raakte gewoon in paniek. Het enige wat ik kon bedenken, was dat ik naar de watervallen moest waar jij het over had. Ik heb maar gebeden dat sommigen van jullie ook zouden kunnen ontsnappen.' Ze leunde achterover tegen een dikke boom, haalde diep adem en vroeg toen: `Wat was er daarginds aan de hand toen die bewaker schoot? Hoe konden die kogels me nu missen? Ik zag zo'n merkwaardige lichtflits.'Curtis en ik keken elkaar aan. 'ik weet het niet,' zei ik.'ik werd er rustig van, leek het wel,' vervolgde Maya, '... zo rustig als ik me nog nooit gevoeld heb.'We keken elkaar aan; niemand sprak een woord. In die stilte hoorde ik verderop het duidelijk waarneembare geluid van voetstappen.'Stil,' zei ik tegen de anderen. `Er is daar iemand.' We doken omlaag en wachtten. Er gingen tien minuten voorbij. Toen stapte Charlene achter de bomen vandaan die een eindje verderop stonden en liet zich op haar knieën vallen. 'Goddank dat ik jullie gevonden heb,' zei ze. `Hoe zijn jullie weggekomen?''We konden ervandoor toen er een boom omviel,' zei ik. Charlene keek me diep in de ogen. `Ik dacht dat jullie misschien wel naar de watervallen zouden gaan, dus liep ik in deze richting, staar ik weet niet of ik ze in het donker wel had kunnen vinden.' Maya wenkte ons en we gingen met z'n allen naar een open plek waar de beek door de ingang van het ravijn liep. Het licht van de volIe maan scheen er op het gras en op de rotsen aan weerszijden. 'Misschien krijgen we een nieuwe kans,' zei ze, terwijl ze een Behaar maakte dat we tegenover elkaar moesten gaan zitten.`Wat gaan we doen?' zei Curtis. `Hier kunnen we niet lang blijven. Ze zitten ons op de hielen.'Ik keek Maya aan en vond dat we eigenlijk verder moesten, naar de watervallen, maar ze zag er zo levendig uit dat ik, in plaats van dat te zeggen, vroeg: `Wat denk je dat er zojuist misging?'

`Ik weet het niet; misschien zijn we met te weinig. Je zei dat er zeven mensen moesten zijn. Of misschien is er wel sprake van te veel Angst.'Charlene boog zich naar de groep. `Volgens mij moeten we het energieniveau dat we in de grot bereikt hebben in gedachten houden en ons weer op dat niveau verbinden.' We werkten allemaal een poos aan het tot stand brengen van onze innerlijke verbinding. Ten slotte zei Maya: `We moeten elkaar energie geven, de uitdrukking van het hogere zelf zien te vinden.' Ik ademde een paar keer diep en keek weer naar de gezichten van de anderen. Langzaamaan werden ze mooier en stralender en ving ik iets op waarin hun authenticiteit, hun ziel tot uitdrukking kwam. De planten en rotsen die ons omringden werden nog stralender, alsof het maanlicht plotseling twee keer zo sterk was. Er sloeg een vertrouwde golf van euforie en liefde door me heen en ik draaide me om, zodat ik de flakkerende gestalten van mijn zielengroep achter me kon zien.Zodra ik hen zag, breidde mijn bewustzijn zich nog meer uit en besefte ik dat de zielengroepen van de anderen zich in dezelfde positie bevonden, hoewel ze zich nog niet hadden samengevoegd. Maya ving mijn blik op. Ze keek me volkomen open en oprecht aan, en terwijl ik naar haar keek, was het alsof ik haar Geboorte-visie kon zien, als iets wat subtiel tot uitdrukking kwam in haar gezicht. Ze wist wie ze was en dat straalde naar buiten zodat het voor iedereen zichtbaar was. Haar opdracht was duidelijk; haar achtergrond had haar perfect op haar taak voorbereid. `Creëer het gevoel dat de atomen in je lichaam op een hoger trillingsniveau komen,' zei ze.Ik wierp een blik op Charlene. Haar gezicht vertoonde dezelfde helderheid. Zij vertegenwoordigde degenen die over kennis beschikten, degenen die de essentiële waarheid die door een mens of een groep werd geuit, konden herkennen en konden doorgeven.'Zien jullie water gebeurt?' vroeg Charlene. `We zien elkaar zoals we werkelijk zijn, op ons hoogste niveau, zonder de emotionele projecties van vroegere angsten.'1k zie het,' zei Curtis, zijn gezicht weer vol kracht en zelfvertrouwen.Een paar minuten lang deed niemand een mond open. Ik sloot mijn ogen terwijl de energie zich nog meer opbouwde. 'Moet je kijken!' zei Charlene plotseling, en wees naar de zielengroepen die helemaal om ons heen stonden. Elke zielengroep begon zich te vermengen met de andere, precies zoals het in de grot gegaan was. Ik wierp een vluchtige blik op Charlene en daarna op Curtis en Maya. Op hun gezichten zag ik nu nog beter tot uitdrukking komen wie zij waren en welke rol zij speelden in de langdurige voortgang van de menselijke beschaving.'Hier gaat het om!' zei ik. `We komen bij de volgende stap; we krijgen een vollediger beeld van de menselijke geschiedenis.' Voor ons verscheen in een enorm hologram een beeld van de geschiedenis, dat zich

leek uit te strekken van het allereerste begin tot iets wat eruitzag als een verafgelegen einde. Terwijl ik mijn best deed om me te concentreren, besefte ik dat dit beeld veel overeenkomsten vertoonde met het beeld dat ik al eerder aanschouwd had, toen ik bij mijn zielengroep was - behalve dat in dit geval het verhaal veel vroeger aanving, bij het ontstaan van het universum zelf.We zagen toe hoe de allereerste materie in een explosie tot stand kwam en door de onderlinge aantrekkingskracht sterren vormde die tot leven kwamen en afstierven, sterren die de grote diversiteit aan elementen uitbraakten waaruit uiteindelijk de Aarde gevormd werd. Deze elementen voegden zich, op hun beurt, in het vroegste aardse milieu samen tot steeds complexere stoffen, totdat die ten slotte met een sprong de overgang maakten naar organische levensvormen - levensvormen die zich daarop verder ontwikkelden, tot grotere structurering en bewustzijn kwamen, als werden ze geleid door een allesomvattend plan. Meercellige organismen werden vissen, vissen ontwikkelden zich tot amfibieën, amfibieën tot reptielen en vogels, en uiteindelijk tot zoogdieren.Terwijl we toekeken ontvouwde zich voor ons een helder tafereel van het Hiernamaals en besefte ik dat een stukje van elke daar aanwezige ziel - een stukje van de hele mensheid, in feite - dat hele langdurige, trage evolutieproces had meegemaakt. Als vissen hadden we gezwommen, als amfibieën waren we stoutmoedig aan land gekropen, we hadden geworsteld om te overleven als reptielen, vogels en zoogdieren, waarbij we elke stap op het pad moesten bevechten, totdat we eindelijk een menselijke vorm hadden aangenomen - en dat alles met een bedoeling. We wisten dat we, door de ene na de andere golf van elkaar opvolgende generaties, in een fysiek lichaam geboren zouden worden en, hoe lang het ook zou duren, we zouden ernaar streven wakker te worden. We zouden ernaar streven ons te verenigen en te ontwikkelen en uiteindelijk zouden we op Aarde dezelfde spirituele praktijken ten uitvoer leggen als die welke in het Hiernamaals bestonden. Natuurlijk zou de tocht zwaar zijn, kwellend zelfs. Bij het allereerste intuïtieve gevoel dat we de ogen moesten openen, zouden we Angst ervaren, de Angst alleen te zijn, afgescheiden en los van alles en iedereen. Toch zouden we niet opnieuw in slaap vallen; we zouden ons door de Angst heen worstelen, ons verlaten op het vage gevoel dat we niet alleen waren, dat we spirituele wezens waren en ons met een spirituele bedoeling op deze planeet bevonden.Gevolg gevend aan de drang tot ontwikkeling, zouden we tot elkaar aangetrokken worden en steeds grotere, complexere sociale groeperingen gaan vormen, die zich differentieerden in steeds verscheidener activiteiten, waarbij we de behoefte elkaar te onderwerpen en te verslaan te boven zouden komen. Op den duur zouden we een democratisch proces hanteren waarin nieuwe ideeën werden gedeeld, tot synthese gebracht werden en zich konden ontwikkelen tot een steeds hogere waarheid.

Geleidelijkaan zou ons gevoel van zekerheid van binnenuit gaan komen, naarmate we ons ontwikkelden van een goddelijkheid die tot uitdrukking kwam in de vorm van natuurgoden, tot goddelijkheid als een God de Vader die buiten ons stond, en uiteindelijk uitdrukking vond als de Heilige Geest in ons binnenste. Er zouden langs intuïtieve weg gewijde teksten worden ontvangen en opgeschreven, teksten die een diepgevoelde, symbolische uitdrukking waren van onze relatie en onze toekomst met die laatstgenoemde godheid. Zieners zowel uit het Oosten als uit hetWesten zouden duidelijk maken dat deze Heilige Geest altijd aanwezig was, altijd toegankelijk was, slechts wachtte op ons vermogen om tot inkeer te komen, ons open te stellen, de blokkades die een volledige eenwording in de weg stonden op te ruimen. Na verloop van tijd, wisten we, zou onze drang ons te verenigen en dingen samen te doen nog groter worden, totdat we een bijzondere gemeenschapszin gingen ervaren, een diepere verbinding met andere mensen met wie we een bepaalde geografische locatie op de planeet deelden. De wereld der mensen zou zich verstevigen in politieke nationale staten, die er elk een uniek standpunt op na hielden. Kort daarna zou er een uitbarsting van handel en sociaal verkeer zijn. De wetenschappelijke onderzoeksmethode zou worden ingevoerd en de ontdekkingen die daar het gevolg van waren, gaven de aanzet tot een periode van grote betrokkenheid bij de economische ontwikkeling en de enorme expansie die zich in één keer voltrok en bekend werd als de Industriële Revolutie.En zodra we eenmaal een wereldwijd web van economische betrekkingen hadden ontwikkeld, begonnen we de ogen nog verder te openen en ons onze volledig spirituele aard te herinneren. De Inzichten drongen geleidelijk tot het menselijk bewustzijn door en onze economie ontwikkelde zich tot een vorm die aansloot op de behoeften van de Aarde als organisme. Ten slotte kwamen we de laatste, beangstigende polarisatie van krachten te boven en kwam het menselijk bewustzijn tot een nieuw, spiritueel wereldbeeld.Op dat punt aangekomen keek ik even naar de anderen. Van hun berichten viel af te lezen dat ze deze visie op de Aardse geschiedenis niet me gedeeld hadden. In één kortstondige openbaring hadden we doorzien hoe het menselijk bewustzijn zich had ontwikkeId vanaf het begin der tijden tot op het huidige moment. Plotseling richtte het hologram zich uiterst gedetailleerd op de polarisatie. Alle mensen op Aarde waren twee met elkaar strijdige standpunten aan het betrekken: het ene stuwde de mensheid in de richting van een vaag, maar steeds helderder wordend idee van verandering, het andere standpunt verzette zich daartegen, vanuit het gevoel dat belangrijke waarden die in het oude wereldbeeld vervat lagen, voorgoed verloren gingen. We zagen dat de zielen in het Hiernamaals wisten dat dit conflict onze grootste uitdaging vormde als het ging om de spiritualisatie van de fysieke dimensie - vooral als de polarisatie extreem zou toenemen. In dat geval zouden beide partijen zich in hun loopgraven terugtrekken en in elkaar de irrationele

afspiegeling zien van het kwaad. Of, en dat was nog erger, ze zouden geloof hech-ten aan degenen die de profetieën over het einde der tijden letterlijk uitlegden, en gaan denken dat de toekomst die voor hen lag zich aan hun invloed onttrok en om die reden de moed volkomen laten zakken.We zagen dat het in het Hiernamaals onze bedoeling was om, teneinde de Wereldvisie te ontdekken en de polarisatie op te heffen, de diepere waarheid in deze profetieën te gaan onderscheiden. Net zoals dat gold voor alle delen van de Schrift, waren de visioenen van Daniel en uit Openbaringen voortgekomen uit goddelijke ingevingen die van het Hiernamaals naar het fysieke vlak kwamen. Om die reden moesten ze worden opgevat als iets wat was ingekleed volgens de symboliek in de gedachtenwereld van de ziener, net zoals dat in een droom het geval is. We moesten ons richten op de symbolische betekenis. De profetieën voorzagen een uiteindelijke afloop van het verhaal van de mensheid op aarde; een `afloop' echter die, voor gelovigen heel anders zou zijn dan wat de ongelovigen zouden meemaken. Degenen die tot de laatste groep behoorden, zo luidden de voorspellingen, zouden het einde van de geschiedenis beleven, te beginnen met enorme catastrofes, milieurampen en een ineenstortende economie. Dan, als de angst en de chaos ten top waren gestegen, zou er een sterke leider opstaan, de Antichrist, die zou aanbieden de orde te herstellen. Dat kon echter alleen als men ermee zou instemmen zijn vrijheden op te geven en `het teken van het beest' op zijn lichaam wilde dragen om deel te kunnen nemen aan het geautomatiseerde economische systeem. Uiteindelijk zou die sterke leider zichzelf tot god uitroepen en met geweld elk land innemen dat zich tegen zijn heerschappij verzette. Daarbij zou hij om te beginnen de strijd aanbinden met de invloed van de islam, daarna met de joden en de christenen en uiteindelijk de hele wereld in een vlammend Armageddon storten.Voor de gelovigen, daarentegen, voorspelden de profeten een heel wat prettiger afloop van het verhaal. Trouw gebleven aan de Geest Gods, zouden deze gelovigen een spiritueel lichaam krijgen en worden weggevoerd naar een andere dimensie, die het Nieuwe Jeruzalem heette, maar ze zouden nog wel heen en weer kunnen gaan naar het fysieke vlak. Uiteindelijk zou God, op een bepaald punt tijdens de oorlog, volledig wederkeren om een einde te maken aan de strijd en een duizendjarige periode van vrede in te stellen, waarin er geen ziekte of dood zou zijn. Alles zou anders zijn, zelfs de dieren op aarde, die niet langer vlees zouden eten. Integendeel, `de wolf zal verkeren met het schaap... en de leeuw zal stro eten als het rund'. Maya en Curtis vingen mijn blik, daarna keek Charlene op; we leken allemaal te beseffen, ineens, wat de wezenlijke betekenis van de profetieën was. Wat de zieners van het einde der tijden opvingen, was het voorgevoel dat zich, in de periode waarin we nu leefden, twee verschillende en karakteristieke toekomstmo-gelijkheden voor ons zouden ontvouwen. We konden óf ervoor kiezen weg te

kwijnen in de Angst, ervan uitgaande dat de wereld op weg is naar een automatisering in de stijl van Big Brother die ons bespiedt, op weg is naar de sociale ondergang en de ultieme vernietiging... óf we zouden het andere pad kunnen bewandelen en onszelf kunnen gaan beschouwen als de gelovigen die dit soort nihilisme kunnen overwinnen, en ons gaan openstellen voor de hogere trillingen van de liefde. Dan zou ons de apocalyps bespaard worden en we zouden een nieuwe dimensie betreden, een dimensie waarin we de geestkracht uitnodigen om, via ons, precies het utopia te scheppen dat de bijbelse profeten zich hadden voorgesteld.Nu begrepen we waarom de zielen in het Hiernamaals vonden dat onze interpretatie van die profetieën de sleutelfactor was bij het opheffen van de polarisatie. Wanneer we besluiten dat de vernietiging van de wereld onvermijdelijk is, onveranderlijk staat geschreven in Gods plan, zou het gevolg van die overtuiging zijn dat we die afloop juist creëren.Het was duidelijk dat we het pad van liefde en geloof moesten kiezen. Zoals ik al eerder had gezien, was het niet de bedoeling geweest dat de polarisatie zo hevig was. In het Hiernamaals wist men dat elke partij een deel van de waarheid vertegenwoordigde, een deel dat kon worden geïntegreerd en tot synthese kon komen in een nieuw, spiritueel wereldbeeld. Bovendien zag ik dat deze synthese een natuurlijk uitvloeisel zou zijn van de Inzichten zelf, vooral van het Tiende Inzicht en van de speciale groepen die zich overal ter wereld zouden gaan vormen.Plotseling snelde het hologram vooruit en voelde ik hoe mijn bewustzijn zich opnieuw verruimde. Ik wist dat we ons nu naar de volgende stap van het proces begaven: de daadwerkelijke herinnering aan onze intentie een gelovige te worden en de utopische toekomst die ons was voorspeld tot stand te brengen. Eindelijk herinnerden we ons de Wereldvisie!Terwijl we toekeken zagen we eerst hoe zich overal op de wereld groepen vormden die het Tiende Inzicht kenden, groepen die een kritische massa aan energie bereikten. Vervolgens leerden ze hoe ze die energie zo konden richten, dat de zich verschansende partijen in de polarisatie zich onmiddellijk minder bezwaard gingen voelen en gerustgesteld werden, waardoor ze de Angst overwonnen. Met name degenen die de energievoorziening in handen hadden zouden daardoor beïnvloed worden, zich hun ware bestemming herinneren en hun laatste pogingen de economie te manipuleren en de macht te grijpen, opgeven. Het gevolg van die gebundelde en gerichte energie was een ongekende golf van ontwaken, herinneringen, samenwerking en persoonlijke betrokkenheid, een ware explosie van op nieuwe wijze geïnspireerde mensen die zich allemaal hun Geboortevisie volledig zouden gaan herinneren. Ze zouden hun synchroon geleide pad gaan volgen, dat binnen hun samenleving precies naar de voor hen juiste positie zou leiden.

De scène verschoof naar beelden van in verval rakende binnensteden en achtergebleven plattelandsfamilies. Hier zagen we dat zich een nieuwe consensus vormde over manieren om de kringloop van de armoede te doorbreken. Hulp bieden werd niet langer gezien als iets wat uitging van overheidsprogramma's of als iets wat louter in verband stond met scholing en de beschikbaarheid van banen. De nieuwe benadering was diepgaand spiritueel van aard, want de voorzieningen voor scholing en opleiding waren al aanwezig. Wat eraan ontbrak, was het vermogen los te breken uit de Angst en het vermogen de helse schijnbewegingen - bedoeld om de ellende van een leven in armoede op een afstand te houden - te overwinnen.In dat verband zag ik een plotseling opkomende vorm van dienstverlening in de privé-sfeer, waarbij ieder gezin en ieder kind in nood de helpende hand werd gereikt. In toenemende mate begonnen mensen persoonlijke relaties aan te gaan, beginnend bij degenen die het gezin dagelijks ontmoetten - winkeliers, onderwijzers, wijkagenten, dominees. Vervolgens werden die contacten uitgebreid tot vrijwilligers die optraden als `grote broers', `grote zussen' en mentoren - allen gedreven door het innerlijke gevoel dat ze wilden helpen, omdat ze zich herinnerden dat ze van plan waren iets te doen waardoor er voor één gezin, één kind iets ten goede zou veranderen. En allemaal droegen ze het virus van de Inzichten bij zich en kwamen ze met de cruciale boodschap dat, hoe moeilijk de omstandigheden ook waren, hoe diep de gewoonten waarmee je jezelf ondermijnde ook waren ingesleten, eenieder de ogen kan openen en zich zijn opdracht en zijn doel kan herinneren.Naarmate dit virus om zich heen greep, begon het aantal gevallen van gewelddadige criminaliteit in heel de samenleving op mysterieuze wijze af te nemen. Geweld heeft zijn diepe wortels namelijk, zo zagen we duidelijk, altijd binnen een scenario waarin frustratie, hevige woede en angst een rol spelen en het slachtoffer ontmenselijkt wordt. Door een toenemende omgang met mensen die een hogere staat van bewustzijn hadden, begon dat scenario, die manier van denken, uit elkaar te vallen. We zagen een nieuwe consensus ontluiken in de standpunten ten opzichte van criminaliteit, een consensus die was opgebouwd uit zowel traditionele als progessieve ideeën. Op korte termijn zou er behoefte zijn aan meer gevangenissen en huizen van bewaring, naarmate de aloude waarheid weer erkend werd dat een te vroege terugkeer van overtreders in de maatschappij, of een soepele vrijlating teneinde ze nog een kans te geven, hun ongewenste gedrag versterkte. Maar op hetzelfde moment zagen we in de werkwijze in deze instellingen een integratie van de Inzichten, waardoor een golf van persoonlijke betrokkenheid ontstond met degenen die er gedetineerd waren. Dat veranderde de criminele cultuur en gaf de aanzet tot de enige vorm van rehabilitatie die echt werkt: besmet worden met het virus van de herinnering. Tegelijkertijd zag ik hoe, naarmate steeds meer mensen de ogen openden, miljoenen mensen de tijd en de moeite namen om

zich te mengen in conflicten op elk niveau van de menselijke samenleving - want we kwamen allemaal tot een nieuw begrip van wat er op het spel stond. In elke situatie waarin een man of een vrouw kwaad werd en naar de ander uithaalde, altijd als een dwangmatige en verslavende neiging of wanhopige behoefte aan goedkeuring een jeugdig bendelid ertoe bracht een moord te begaan, overal waar mensen zich in hun leven zo klemgezet voelden dat ze overgingen tot verduistering, bedrog of anderen voor eigen gewin naar hun hand zetten, in al die gevallen was er iemand geweest die precies in de juiste positie verkeerde om het geweld te voorkomen, maar die verzuimd had op te treden.En die potentiële held was naar alle waarschijnlijkheid omringd door tientallen vrienden en bekenden die net zo goed gefaald hadden, omdat ze geen uiting hadden gegeven aan de kennis en de ideeën waarover ze beschikten, hetgeen een breder draagvlak gevormd zou hebben waardoor men makkelijker tussenbeide had kunnen komen. Misschien was dat verzuim in het verleden nog goed te praten geweest, maar dat ging niet langer op. In deze tijd was het Tiende Inzicht aan het ontluiken en waren we ons ervan bewust dat de mensen in ons leven waarschijnlijk zielen waren met wie we al gedurende vele levens een relatie hadden en die daarom op onze hulp rekenden. Dus zijn we verplicht om op te treden, verplicht om moedig te zijn. Niemand wil een mislukking op zijn geweten hebben, of een kwellend Levensoverzicht ondergaan waarin we de trieste consequenties van onze terughoudendheid onder ogen moeten zien.Terwijl de scènes voorbijraasden, zagen we hoe dit ontluikende bewustzijn ook een drijvende kracht werd voor activiteiten in andere maatschappelijke probleemgebieden. We kregen een beeld te zien van de rivieren en zeeën, en weer merkte ik hoe het oude en het nieuwe tot synthese kwamen. Door die synthese kreeg het menselijke verlangen het milieu veilig te stellen en te behouden ren hogere prioriteit, terwijl men het vaak wispelturige optreden van de overheidsbureaucratie toegaf, waardoor de aanzet werd gegeven tot een grote toename van de persoonlijke bemoeienis. Langzaam kwam men tot het inzicht dat er, zoals ook gold voor de problemen van de armoede en het geweld, bij de misdaad die milieuvervuiling heet altijd sprake is van zich afzijdig houdende omstanders. Mensen die nooit bewust het milieu zouden vervuilen, kenden of werkten samen met anderen die een onderneming of bedrijf hadden dat schade toebracht aan de biosfeer. Het waren de mensen die in het verleden hun mond hadden gehouden, misschien om hun baan veilig te stellen of omdat ze het gevoel hadden dat ze in hun mening alleen stonden. Maar nu zagen we hoe ze, wakker geworden en in het besef dat ze zich precies in de juiste positie bevonden om actie te ondernemen, de publieke opinie te hulp riepen en tegen de vervuilers in het geweer brachten. Het kon om van alles gaan: industrieel afval werd in het holst van de nacht in zee gedumpt, een tanker loosde overtollige olie ver op zee, in

groentekwekerijen gebruikte men in het geheim verboden insekticiden, in chemische fabrieken bleven tus-sen de inspecties door de gaszuiveraars buiten werking of men vervalste de resultaten van een onderzoek naar gevaarlijke chemicaliën. Ongeacht de aard van de misdaad, zouden er ge nspirerende getuigen zijn die zich gesteund wisten door het gewone volk, de publieke opinie en daaruit voortkomende organisaties, die beloningen uitloofden voor dergelijke informatie. En die gedongen zouden hun videocamera's pakken en de misdaad aan het lot ht brengen.We zagen hoe op dezelfde wijze de praktijken op milieugebied van de overheid aan het licht kwamen, met name het beleid aangaande het gemeenschappelijke grondbezit. Men zou erachter komen dat, jarenlang, regeringsbureaus exploitatierechten voor bos- en mijnbouw hadden verkocht die geldig waren op enkele van de heiligste plekken op Aarde, tegen prijzen die onder de marktwaarde lagen, bij wijze van politieke gunst en als goedmakertjes. Majestueuze, indrukwekkende bossen, publiek bezit, waren op onvoorstelbare wijze geplunderd en kaalgekapt onder het mom van deugdelijk bosbeheer - alsof het planten van rijtjes sparren een vervanging was voor de diversiteit aan levensvormen en krachten die onlosmakelijk verbonden waren aan een loofbos dat er eeuwen over had gedaan om tot wasdom te komen.Maar door het opkomende spirituele bewustzijn zou er eindelijk een halt worden toegeroepen aan die schandalige toestand. We zagen hoe er een coalitie werd gesloten tussen enerzijds de jagers van de oude stempel en types met heimwee naar de goede oude tijd, en anderzijds degenen die dat soort natuurlijke locaties als een gewijd portaal beschouwden. Deze coalitie luidde ten slotte de noodklok waardoor de enkele overgebleven ongerepte bossen in Europa en Noord-Amerika gespaard werden en men op grotere schaal de van levensbelang zijnde regenwouden in de tropische gebieden in bescherming ging nemen. Het zou voor iedereen duidelijk zijn dat elk overgebleven stuk natuurlijke schoonheid behouden moest blijven om ten goede te komen aan de toekomstige generaties. Gekweekte plantevezels vervingen het gebruik van bomen voor de produktie van timmerhout en papier, en al het overgebleven openbare grondgebied zou tegen exploitatie worden beschermd. Het zou worden benut om te voorzien in de plotseling toenemende behoefte dergelijke ongerepte natuurgebieden te bezoeken om er nieuwe kracht op te doen.Opnieuw ging de holografische scène vooruit en zag ik hoe de besmetting met het spirituele virus elk aspect van de beschaving doordrong. Precies zoals Charlene al had voorzien, begon elke beroepsgroep bewust haar gebruikelijke praktijken te veranderen, zodat men ging functioneren op een intuïtiever en idealistischer niveau en haar spirituele rol, haar ideaalbeeld van ware dienstbaarheid, ontdekte.

Onder aanvoering van individuele beroepsbeoefenaars die zich richtten op de spirituele en psychologische invloeden bij het ontstaan van ziekten, bewoog de geneeskunde zich van werktuiglijke en ongeïnspireerde symptoombestrijding naar preventie. We zagen hoe de juridische wereld zich begaf van op het eigenbelang gerichte praktijken, waarbij conflicten werden geschapen en de waarheid werd verdonkeremaand teneinde een zaak te winnen, naar haar ware rol van conflictoplossing, waarbij iedereen er zoveel mogelijk beter van werd. En precies zoals Curtis had gezien, veranderde het bedrijfsleven, de ene bedrijfstak na de andere, naar een verlicht kapitalisme, een kapitalisme dat niet slechts gericht was op winstbejag, maar op het vervullen van de ontluikende behoeften van spirituele wezens; een bedrijfsleven dat produkten beschikbaar stelde tegen zo laag mogelijke prijzen. Deze nieuwe ethiek bij het zakendoen zou een fundamentele inflatie veroorzaken en de aanzet geven tot een systematische ontwikkeling die leidde tot volledige automatisering van de produktieprocessen - en uiteindelijk tot het vrij verkrijgbaar zijn van de basisbenodigdheden voor het bestaan. Dat zou de mens zo bevrijden, dat hij zich kon gaan inlaten met de in het Negende Inzicht beschreven `tienden'-economie.We bleven kijken terwijl de scènes steeds sneller vooruitgingen. We zagen dat mensen zich hun spirituele opdracht op steeds jongere leeftijd gingen herinneren. Hier zagen we door welke inzichten, door welk diep doorvoeld begrip het nieuwe wereldbeeld spoedig belichaamd zou worden. Wanneer mensen volwassen werden zouden ze zichzelf herinneren als zielen die, komend vanuit de ene bestaansdimensie, geboren waren in een andere dimensie. Hoewel te verwachten viel dat men door die overgang aan geheugenverlies zou lijden, zou bij de opvoeding het terug-brengen van de aan het leven voorafgaande herinneringen een belangrijke doelstelling zijn.Onze leraren zouden ons, als jonge kinderen, begeleiden bij de eerste ervaringen van synchroniciteit; ze zouden erop aandringen dat we onze ingevingen herkenden voor wat ze waren en daardoor bepaalde onderwerpen zouden gaan bestuderen, bepaalde plaatsen zouden bezoeken, steeds op zoek zouden zijn naar antwoorden van een hogere orde met betrekking tot de vraag waarom we een bepaalde weg wilden inslaan. Naarmate de volledige herinnering aan de Inzichten zich ontvouwde, zouden we betrokken raken bij bepaalde groepen die zich inzetten voor een specifiek project, waarbij we ons volledige ideaalbeeld van onze oorspronkelijke verlangens naar voren konden brengen. En ten slotte zouden we de bedoeling die aan ons leven ten grondslag lag hervinden. We zouden beseffen dat we hier kwamen om het trillingsniveau van de planeet te verhogen, de schoonheid en de kracht van haar natuurgebieden te ontdekken en te behouden, en er borg voor te staan dat ieder mens toegang had tot die speciale locaties, zodat we onze energie

konden blijven verhogen en uiteindelijk, hier op het fysieke vlak, een beschaving konden vestigen als die in het Hiernamaals.Een dergelijk wereldbeeld zou met name verandering brengen in de manier waarop we andere mensen zagen. We zouden mensen niet langer slechts bekijken naar hun ras of het volk waar ze in een specifiek leven toe behoorden. We zouden hen daarentegen zien als broeders en zusters, medezielen die, net als wij, bezig waren met een proces van wakker worden, en van de wereld een spirituele plek wilden maken. Men zou gaan inzien dat de plaatsing van bepaalde zielen op de diverse geografische locaties heel doelbewust had plaatsgevonden. Elk volk, elke natie was in feite een enclave van specifieke spirituele kennis die de inwoners met elkaar gemeen hadden en waar ze vorm aan gaven, kennis die klaarlag om bestudeerd en geïntegreerd te worden. Terwijl ik toekeek hoe de toekomst zich ontvouwde, zag ik hoe er eindelijk politieke eenwording op wereldschaal werd bereikt, een eenwording waarvan zovelen zich een voorstelling hadden gemaakt. En dat gebeurde niet door alle staten te dwingen zich aan één politiek lichaam ondergeschikt te maken, maar eerder door de fundamentele erkenning van de gelijkenis die we op spiritueel niveau met elkaar vertoonden, terwijl we onze plaatselijke autonomie en culturele verschillen in ere hielden en als iets kostbaars bewaarden. Net zoals mensen in een groep een wisselwerking met elkaar hadden, zou ieder lid van de familie van staten erkenning krijgen voor wat zijn culturele waarheid te betekenen had voor de wereld als geheel. Voor onze ogen veranderde de Aardse politieke strijd, die zo vaak gewelddadig was, in een woordenstrijd.Terwijl de golf van herinneringen over de planeet bleef gaan, begonnen alle mensen te begrijpen dat het onze bestemming was om de standpunten van onze respectieve godsdiensten met elkaar te vergelijken en te bespreken. Hoewel we op persoonlijk niveau het beste van de afzonderlijke leerstellingen in ere hielden, zagen we uiteindelijk dat elke godsdienst een aanvulling was op de andere godsdiensten en dat ze konden worden geïntegreerd en tot .visthese konden worden gebracht in een wereldwijde spiritualiteit.We zagen duidelijk dat deze dialoog zou resulteren in de wederopbouw van een belangrijke tempel in Jeruzalem, die gezamenlijk werd gebruikt door alle grote godsdiensten - het jodendom, het christendom, de islam, de oosterse godsdiensten, zelfs het wereldlijk idealisme, dat in feite ook als godsdienst kon worden be-schouwd en vertegenwoordigd werd door de economische enclaves in China en Europa die voornamelijk dachten in termen van een pantheïstisch economisch utopia. Hier zou het ultieme spirituele standpunt onderwerp van discussie zijn. En in die woordenstrijd, die krachtmeting, zouden aanvankelijk het islamitische en het joodse standpunt in het middelpunt van de belangstelling staan,, daarna zou het christelijke standpunt ernaast worden gelegd en geïntegreerd worden, tezamen met het innerlijke weten van de oosterse godsdiensten.

We zagen hoe het bewustzijn van de mensheid een ander niveau Ik reikte, waarbij de gemeenschappelijke cultuur zich ontwikkelde van het voornamelijk uitwisselen van economische kennis naar de synchrone uitwisseling van spirituele waarheden. Terwijl dat plaatsvond, begonnen bepaalde mensen en groepen een niveau te bereiken dat het niveau van het Hiernamaals benaderde en verdwenen ze, in de ogen van de grote meerderheid die op Aarde bleef. Deze selecte groep mensen zou doelbewust de andere dimensie binnengaan, maar ook leren heen en terug te gaan precies zoals het Negende Inzicht voorspelt en de bijbelse profeten hadden gezien. Maar nadat deze Hemelvaart' een aanvang had genomen, zouden degenen die op Aarde waren achtergebleven, begrijpen wat er zich afspeelde en aanvaarden dat het hun rol was op het fysieke vlak te blijven, in de wetenschap dat zij spoedig zouden volgen.Nu was de tijd gekomen dat de wereldlijke idealisten hun waarheid op de tempeltrappen konden verkondigen. Aanvankelijk kwam de sterke kracht die hen naar Jeruzalem dreef uit Europa, met haar voornamelijk wereldlijke zienswijze, waarbij één sterke leider het spirituele belang van wereldse zaken verkondigde. Dit standpunt zou hevig botsen met de vastliggende spiritualiteit `die niet van deze wereld is' van de moslims en de christenen. Maar dan zou, door de nadruk die het oosterse standpunt legde op de innerlijke spirituele beleving, deze krachtmeting beslecht worden en kwamen alle godsdiensten tot een synthese en werden één. Dan zou men de laatste aanvallen van de heersers die ooit samenspanden teneinde een tirannieke maatschappij te scheppen van chips, robots en afgedwongen gehoorzaamheid, overwonnen hebben door het virus van het ontwaken. En die laatste synthese zou iedereen openstellen voor de definitieve bezieling van de Heilige Geest. We zagen duidelijk dat door de dialoog in het Midden-Oosten, waarbij krachten werden geïntegreerd, de geschiedenis de bijbelse profetieën had vervuld op een symbolische en verbale manier, waarmee de fysieke apocalyps, die werd verwacht door degenen die de voorspellingen letterlijk namen, vermeden was.Plotseling verschoof onze aandacht naar het Hiernamaals, waar we heel duidelijk zagen dat het al die tijd onze bedoeling was geweest om niet alleen een Nieuwe Aarde, maar ook een Nieuwe Hemel te scheppen. We keken toe hoe de gevolgen van de herinnering aan de Wereldvisie niet alleen de fysieke dimensie maar ook het Hiernamaals transformeerden. Terwijl vanuit de Aarde mensen werden opgenomen in de Hemel, werden er ook zielen vanuit de Hemel opgenomen in de fysieke wereld, waarmee de energieoverdracht naar de verruimde fysieke dimensie compleet werd.Hier werd de volledige reikwijdte, het wezenlijke van wat zich in dit historische proces afspeelde, duidelijk zichtbaar. Vanaf het begin der tijden waren er, zodra ons geheugen zich had opengesteld, systematisch kracht en kennis van het Hiernamaals naar de fysieke dimensie gegaan. Aanvankelijk hadden de

zielengroepen in het Hiernamaals de volle verantwoordelijkheid gedragen voor het vasthouden van de intentie en de beeldvorming van de toekomst, waarbij ze ons hielpen ons te herinneren wat we van plan waren en ons kracht gaven.Toen, naarmate het bewustzijn op Aarde zich verder ontwikkelde en de bevolking toenam, was het evenwicht in die verdeling van kracht en verantwoordelijkheid langzaam gaan verschuiven in de richting van de fysieke dimensie. Dat duurde net zolang tot er in de geschiedenis een moment kwam, en dat was nu, waarop er vol-doende kracht was overgegaan en men zich de Wereldvisie herinnerde. De totale kracht van het geloof in, en de verantwoordelijkheid voort, het scheppen van de geplande toekomst zou verschuiven van het Hiernamaals naar de zielen op aarde, naar de groepen die zich sinds kort vormden, naar ons!Nu is het zover gekomen dat wij de intentie met ons mee moeten dragen. En daarom was het nu aan ons om de polarisatie op te heffen en bepaalde personen, hier in de vallei, te helpen met hun veranderingsproces. Het ging om mensen die nog in Angst verstrikt waren en zich gerechtigd voelden de economie voor hun eigen doelstellingen te manipuleren, zich gerechtigd voelden de toekomst in eigen handen te nemen.Precies tegelijk keken we elkaar allemaal aan in het donker. Het hologram omringde ons nog, de zielengroepen, helder glanzend, waren nog steeds verenigd op de achtergrond. Toen merkte ik dat er een grote havik op een tak, drie meter boven de groep, neerstreek en naar ons omlaag tuurde. Onder hem, op nog geen an-derhalve meter afstand, hupte een konijn tot op een halve meter van mijn elleboog en hield daar stil, seconden later gevolgd door een lynx, die vlak naast ons ging zitten. Wat was er aan de hand? Plotsklaps zinderde een geluidloze trilling door mijn maagstreek: het experiment was weer op gang gebracht! `Kijk daar eens!' schreeuwde Curtis.Vijftig meter verderop, nauwelijks te onderscheiden in het maanlicht, ontstond een smalle spleet die struiken en boompjes deed schudden en zich langzaam in onze richting uitbreidde. Ik keek naar de anderen.`Nu hangt het van ons af,' riep Maya. `We hebben genoeg van de Visie gezien; we kunnen hen tegenhouden.'Voordat we iets konden doen voelden we een geweldige aardschok; de scheur kwam steeds sneller op ons af. Tegelijkertijd kwam er een aantal auto's tot stilstand in het struikgewas; het licht van de koplampen scheen tussen de bomen en het stof door en vormde er warrige schaduwen van. Onbevreesd hield ik mijn energieniveau vast en concentreerde me weer op het hologram. `De Visie zal hen tegenhouden,' schreeuwde Maya weer. `Laat de Visie niet los! Houd haar vast!'Terwijl we het beeld van de toekomst die voor ons lag aanvaardden, voelde ik hoe de groep haar krachten ten opzichte van Feyman bundelde, alsof we met onze

intentie een gigantische muur optrokken waar hij niet doorheen kon dringen. We stelden ons voor hoe zijn groep door die kracht achteruit werd geduwd en in doodsangst wegvluchtte. Ik wierp een blik op de scheur die nog steeds in hoog tempo op ons afkwam, erop vertrouwend dat het snel zou ophouden. Maar in plaats daarvan ging het sneller. Alweer ging er een boom tegen de vlakte. En nog een. Toen de scheur de groep binnen schoot, verloor ik mijn concentratie en rolde ik achterover, stikkend van het stof.`Het lukt nog steeds niet!' hoorde ik Curtis roepen.Ik had het gevoel dat alles weer opnieuw gebeurde. `Hierheen,' schreeuwde ik, terwijl ik mijn best deed om in de plotselinge donkerte nog iets te zien. Onder het rennen zag ik maar nauwelijks de vage omtrekken van de anderen; ze dwaalden van me af, in oostelijke richting. Ik beklom de rotsachtige richel die de linkerwand van het ravijn vormde en stond pas stil toen ik zo'n honderd meter verder was. Ik knielde op de rotsen en keek uit over de nacht. Er was geen enkele beweging, maar bij de ingang van het ravijn kon ik Feymans mannen horen praten. Stilletjes baande ik me een weg omhoog, afbuigend naar het noordwesten en nog steeds zorgvuldig uitkijkend naar enig teken van de anderen. Eindelijk zag ik kans weer naar de bodem van het ravijn te klauteren. Nog steeds nergens een beweging te bekennen.Vervolgens, net toen ik weer in noordelijke richting begon te lopen, werd ik van achteren plotseling vastgegrepen. `Wat...' schreeuwde ik.'Ssst,' fluisterde een stem. `Stil. Ik ben het, David.'

De Visie vasthouden

Ik draaide me om en bekeek hem in het maanlicht: zijn lange haar, het gezicht met het litteken. `Waar zijn de anderen?' fluisterde hij.`We verloren elkaar uit het oog,' antwoordde ik. `Zag je wat er gebeurde?'Hij bracht zijn gezicht dichterbij. `Ja, ik stond te kijken vanaf de heuvel. Waar zijn ze naartoe, denk je?' Ik dacht even na. `Ze gaan vast naar de watervallen.'Hij wenkte dat ik hem moest volgen en we vertrokken in die richting. Na een paar minuten wierp hij een blik over zijn schouder en zei: `Toen jullie daarginds bij de ingang zaten, kwamen jullie energievelden bij elkaar en zetten toen uit tot ver in de vallei. Waar waren jullie mee bezig?'In een poging het uit te leggen, vatte ik het hele verhaal samen. Hoe ik Wil gevonden had en de andere dimensie was binnengegaan; hoe ik Williams zag en Joel en Maya tegen het lijf liep; vooral hoe ik Curtis ontmoette en hoe we probeerden ons de Wereldvisie voor de geest te halen, zodat we Feyman konden verslaan. `Was Curtis erbij daarginds, bij de ingang van het ravijn?' vroeg David.`Ja, en Maya en Charlene, hoewel ik denk dat we met z'n zevenen moeten zijn.'

Hij wierp me weer een korte blik toe, gniffelend haast. Alle opgekropte woede die hij in de stad had vertoond, leek volkomen te zijn verdwenen. `Dus jullie hebben de voorouders ook gevonden, is het niet?'Ik haastte me om naast hem te gaan lopen. `Heb jij de andere dimensie bereikt?'`Ja, ik heb mijn zielengroep gezien en was getuige van mijn Geboortevisie, en net als jij herinnerde ik me wat eraan voorafging, dat we hiernaartoe zijn gekomen om de Wereldvisie naar voren te brengen. En - hoe het kwam weet ik niet - terwijl ik daarginds in het maanlicht naar jullie stond te kijken, was het alsof ik bij jullie was, deel uitmaakte van jullie groep. Ik zag de Wereldvisie om me heen.' Hij was blijven staan in de schaduw van een hoge boom die het maanlicht tegenhield, zijn gezicht strak en weggetrokken. Ik draaide me om zodat ik hem kon aankijken. `David, weet jij waarom Feyman niet werd tegengehouden toen we daarginds met de groep bij elkaar zaten en de Wereldvisie naar voren brachten?'Hij deed een stap naar voren, in het licht, en onmiddellijk herkende ik het woedende opperhoofd dat Maya terecht had gewezen. Toen veranderde zijn keiharde gezichtsuitdrukking en barstte hij in lachen uit.'Het belangrijkste aspect van die Visie,' zei hij, `is niet alleen dat je het moet kunnen zien, hoewel dat al moeilijk genoeg is. Het is een Visie op de toekomst en het gaat erom hoe we die richten, hoe we haar in gedachten vasthouden voor de rest van de mensheid. Daar gaat het Tiende Inzicht in wezen om. Jullie hebben de Visie niet in gedachten gehouden op een manier die Feyman en de anderen hielp de ogen te openen.' Hij keek me nog een poosje aan en zei toen: `Kom mee, we moeten opschieten.'Misschien een kleine kilometer verder krijste ergens rechts van ons een vogel. David stond plotseling stil.`Wat was dat?' vroeg ik.Hij hield zijn hoofd scheef en weer klonk er een kreet door de nacht. `Dat is een schreeuwuil die de anderen het signaal geeft dat we hier zijn.'Ik wierp hem een niet-begrijpende blik toe, terwijl me weer te binnen schoot hoe merkwaardig de dieren zich hadden gedragen sinds ik in de vallei was aangekomen.`Is er iemand in de groep die weet welke tekens de dieren je kunnen geven?' vroeg hij.`Ik weet het niet. Curtis misschien?'`Nee, die is te veel een wetenschapper.'Toen schoot me te binnen dat Maya het erover had dat ze achter het geluid van vogels was aangegaan toen ze ons in de grot had gevonden. `Maya misschien!'Hij keek me vragend aan. `Die arts waar je het over had, die bij haar werk visualisaties gebruikt?' `Ja.'`Prima. Uitstekend. Laten we maar gaan bidden, net als zij.'

Ik draaide me om en keek hem aan, terwijl de uil opnieuw zijn kreet liet horen.`Wat zeg je?'`Laten we... visualiseren... dat ze zich de gave van de dieren kan herinneren.'`Wat betekent dat, de gave van de dieren?'Er flitste een spoortje woede over zijn gezicht en hij zweeg even, terwijl hij zijn ogen dichtdeed. Hij probeerde duidelijk de emotie van zich af te schudden. `Heb je nog niet begrepen dat het een toevalligheid van de eerste orde is wanneer er in je leven een in het wild levend dier opduikt?'Ik vertelde hem over het konijn, de zwerm kraaien en de havik, die allemaal waren opgedoken toen ik de vallei nog maar net was ingegaan, vervolgens over de jonge lynx, de adelaar en het wolfje die later waren verschenen. `Er kwamen er zelfs een paar opdagen toen we de Wereldvisie zagen.' Hij knikte verwachtingsvol.`Ik wist dat er iets belangrijks aan de hand was,' zei ik, `maar ik wist niet precies wat ik doen moest, behalve dan dat ik sommige van hen achterna ging. Wil je beweren dat al die dieren een boodschap voor me hadden?'`Ja, dat is precies wat ik beweer.'`En hoe weet ik hoe die boodschap luidt?'`Dat is simpel. Dat weet je door het soort dier dat je op een gegeven moment naar je toehaalt, je trekt een bepaald dier aan. Elke diersoort die ons pad kruist zegt iets over onze situatie, over welk aspect van onszelf we moeten aanspreken om de omstandigheden waar we ons voor geplaatst zien aan te kunnen.' `Dat kan ik nauwelijks geloven,' zei ik, `zelfs niet na alles wat er is voorgevallen. Een bioloog zou beweren dat dieren voornamelijk robots zijn, die domweg instinctmatig handelen.'`Alleen maar omdat dieren ons eigen bewustzijnsniveau en verwachtingspatroon weerspiegelen. Als we een laag trillingsniveau hebben, dan hebben we gewoon dieren in de buurt die hun normale ecologische functie vervullen. Als een sceptische bioloog dierlijk gedrag terugbrengt tot stompzinnig instinct, ziet hij de beperking die hij het dier zelf heeft opgelegd. Maar wanneer ons trillingsgetal verandert, worden de gedragingen van de dieren die zich aan ons vertonen steeds synchroner, mysterieuzer en instructiever.'Ik staarde maar wat voor me uit.Hij keek me schuin aan en zei: `Het konijn dat je zag wees jou de weg, zowel fysiek als emotioneel. Toen ik je sprak, in de stad, leek je me bang en gedeprimeerd, alsof je het vertrouwen in de Inzichten aan het verliezen was. Als je een wild konijn een poos observeert, zul je merken dat zijn gedrag een voorbeeld is van hoe je werkelijk je angsten onder ogen kunt zien, zodat je ze achter je kunt laten en scheppingskracht en rijkdom kunt vinden. Een konijn leeft in de dichte nabijheid van dieren die op hem azen. maar hij kan de angst aan, hij blijft waar hij

is en is desondanks uiterst vruchtbaar, produktief en opgewekt. Als er in ons leven een konijn opduikt, is dat een teken datje in jezelf een dergelijke levenshouding moet zien te vinden. Dat was zijn boodschap voor jou: zijn aanwezigheid wilde zeggen datje de kans had om je het medicijn, de magische kracht van het konijn te herinneren. Je kreeg een kans om je eigen angsten volledig onder ogen te zien en ze te hoven te komen. En omdat het plaatsvond aan het begin van je tocht, zette het de toon voor het hele avontuur. Is je tocht niet zowel beangstigend als verrijkend geweest?'1k knikte.Hij voegde er nog iets aan toe. `Soms kan het ook betekenen dat de rijkdom romantisch van aard is. Ben je soms iemand tegengekomen?'1k haalde mijn schouders op bij wijze van antwoord en dacht weer aan de energie die ik tussen mij en Charlene had gevoeld en die zo anders was dan voorheen. `Misschien wel, in zekere zin. Hoe zit het met de kraaien die ik zag en de havik die ik achternaliep toen ik Wil vond?'`Kraaien behoeden de spirituele wetten. Breng maar eens wat tijd door in het gezelschap van kraaien. Ze halen verbazingwekkende streken uit die altijd onze waarneming van de spirituele werkelijkheid verruimen. Hun boodschap was dat je je open moest stellen, je de spirituele wetten moest herinneren die zich in deze vallei aan je voordeden. Door ze te zien kon je voorbereid zijn op wat er komen zou.'`En de havik?'`Haviken zijn waakzaam, oplettend, altijd alert op een volgend stukje informatie, de volgende boodschap. Hun aanwezigheid beduidt dat het op dat moment belangrijk is je waakzaamheid te verhogen. Ze zijn vaak een teken dat er een boodschapper nabij is.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef. `Bedoel je dat hij voorspelde dat Wil in de buurt was?' `Ja.'David ging verder met uitleggen waarom de andere dieren die ik had gezien tot me aangetrokken waren geweest. Katachtigen, vertelde hij, zijn een oproep ons te herinneren dat we dingen kunnen aanvoelen en onszelf kunnen genezen. De boodschap van de jonge lynx was, gezien de omstandigheden waarin hij opdook - vlak voordat ik Maya ontmoette - een teken dat er een kans op genezing nabij was. Op dezelfde wijze redenerend zweeft een adelaar op grote hoogte en staat hij voor een kans om het werkelijk aan te durven je in de hogere gebieden van de wereld van de geest te begeven. Toen ik op de bergkam die adelaar zag, beweerde David, moest dat me voorbereiden op de ontmoeting met mijn zielengroep en op een groter begrip van mijn eigen bestemming. Als laatste, vertelde hij, was daar de jonge wolf om me kracht te geven en mijn sluimerende aanleg voor dapperheid, en mijn vermogen om anderen dingen te leren, op te wekken. Hij was daar opdat ik de

woorden zou vinden waarmee ik de andere groepsleden bij elkaar zou kunnen brengen.`Dus de dieren vertegenwoordigen. delen van ons waar we contact mee moeten maken,' zei ik.`Ja, aspecten van ons die we ontwikkelden toen we in de loop van de evolutie zo'n dier waren, maar die we zijn kwijtgeraakt.'Ik dacht aan het visioen van de evolutie dat ik samen met de groep bij de ingang van het ravijn had aanschouwd. `Heb je het nu over de manier waarop de levensvormen zich ontwikkelden, soort na soort?'`We hebben het allemaal meegemaakt,' vervolgde David. Elke diersoort vertegenwoordigt het eindpunt van een ontwikkeling in het bestaan, een eindfase die vervolgens plotseling overging in een andere vorm. Ons bewustzijn heeft dat proces mede doorlopen. We hebben meegemaakt hoe elke diersoort de wereld ervaart; het is een belangrijk aspect van het totale spirituele bewustzijn. Wanneer een bepaald dier ons pad kruist, wil dat zeggen dat we eraantoe zijn het bewustzijn van dat dier weer in ons dagelijkse bestaan op te nemen. En dat is nog niet alles: er zijn diersoorten waar wij nog niet aan kunnen tippen. Daarom is het ook zo belangrijk dat we elke levensvorm op Aarde behouden. We willen dat die dieren voortleven, niet alleen omdat ze deel uitmaken van een ecologisch evenwicht, maar omdat ze aspecten van onszelf vertegenwoordigen die we ons nog steeds proberen te herinneren.'Hij zweeg even en keek uit over de nacht.`Hetzelfde geldt voor de rijke verscheidenheid aan menselijke ideeën, vertegenwoordigd in de diverse culturen overal ter wereld. Er is geen mens die weet waar de huidige waarheid omtrent de menselijke evolutie precies schuilt. Elke cultuur heeft een enigszins andere kijk op de wereld, een bepaalde manier van bewustzijn. Het beste van alle culturen moet geïntegreerd worden tot een idealer geheel.'Er gleed een trieste uitdrukking over zijn gezicht. `Het is toch verschrikkelijk dat het meer dan vierhonderd jaar moest duren eer er een werkelijke integratie tussen de Europese en de Indiaanse cultuur op gang kwam. Denk je eens in wat er gebeurde. Het westerse denken verloor het contact met het mysterie en bracht de magie van uitgestrekte bossen terug tot hakhout, het mysterie van het dierenleven tot leuke beesten. Door de verstedelijking raakte de meerderheid van de mensen geïsoleerd, dus tegenwoordig gaan we ervan uit dat een tocht in de natuur hetzelfde is als een wandeling over de golfbaan. Besef je wel hoe weinig mensen er zijn die het mysterie van de vrije natuur hebben ervaren? Onze Nationale Parken zijn het enige wat er is over gebleven van de grootse, majestueuze bossen, de weelderig vlaktes en hooggelegen woestijngebieden die dit continent ooi kenmerkten. Voor wat er nog over is aan ongerepte natuurgebieden

zijn we momenteel met te veel mensen. Veel natuurparket hebben een wachtlijst van meer dan eenjaar. En nog steeds lijken de politici ertoe bereid te zijn om meer en meer land van de hand te doen. Voor de meesten onder ons geldt dat we onze toevlucht moeten nemen tot het raadplegen van Medicijnkaarten (dit is een verwijzing naar de Medicijnkaarten van Jamie Sams en David Carson.) om er achter te komen welke dieren een signaal afgeven in ons leven, in plaats van dat we in de gelegenheid zijn een tocht te ondernemer naar waarlijk ongerepte natuurgebieden om het allemaal écht te beleven.'Plotseling klonk de roep van de uil zo dichtbij, dat ik er onwillekeurig van opsprong.David keek me ongeduldig van opzij aan. `Kunnen we eindelijk gaan bidden?'`Moet je horen,' zei ik, `ik weet niet wat je bedoelt. Wil je gaan bidden of gaan visualiseren?'Hij deed zijn best om rustig te praten. `Ach ja, sorry. Klaarblijkelijk heb ik nog steeds iets ongeduldigs ten opzichte van jou.' Hij haalde diep adem. Het Tiende Inzicht - leren vertrouwen op je ingevingen, je herinneren welke intentie je had bij je geboorte, de Wereldvisie vasthouden - het heeft allemaal te maken met be grijpen wat de essentie is van echt bidden. Waarom kent elke reli gieuze traditie een vorm van bidden? Als God de enige, alwetende, almachtige God is, waarom zouden we dan zijn hulp moeten inroepen of hem moeten aansporen iets bepaalds te doen? Waar om zou hij niet gewoon een aantal geboden uitvaardigen en ver dragen opstellen, ons daarnaar beoordelen en rechtstreeks han delend optreden wanneer dat Hem uitkomt, in plaats van wan neer het ons uitkomt? Waarom zouden we hem moeten vrager om op een bepaalde manier tussenbeide te komen? Het antwoord daarop is dat we, als we op de juiste manier bidden, God niet vragen iets te doen. God inspireert ons ertoe om in zijn plaats op te treden en zijn wil op Aarde ten uitvoer te brengen. Wij zijn in deze wereld de afgezanten van het goddelijke. Waarachtig bidden is de methode die God verwacht dat we zullen gebruiken, het is een visualisatie waardoor we zijn wil kunnen zien en die in de fysieke wereld kunnen verwezenlijken. Zijn koninkrijk kome, zijn wil geschiede op Aarde zoals in de hemel. Als je het zo bekijkt is elke gedachte, elke verwachting die we hebben - alles wat we ons voorstellen dat in de toekomst kan gebeuren -- een gebed waarmee we juist die toekomst creëren. Maar geen enkele gedachte, geen enkel verlangen en geen enkele angst is sterker dan een visie die op één lijn staat met het goddelijke. Daarom is het je te binnen brengen van de Wereldvisie, en die in gedachten houden, zo belangrijk, want op die manier weten we waar we voor bidden, welke toekomst we moeten visualiseren. `Ik begrijp het,' zei ik. `Hoe kunnen we Maya helpen zich bewust te worden van de uil?'`Wat zei ze precies toen ze het met jou over genezing had?'

`Ze zei dat we ons voor moesten stellen dat de patiënten zich herinnerden wat ze met hun leven van plan waren, maar nog niet gedaan hadden. Ze zei dat genezing voortkomt uit een hernieuwd besef van wat men wil doen wanneer men zijn gezondheid eenmaal herwonnen heeft. Wanneer ze zich dat herinneren, kunnen wij ons bij hen aansluiten voor het helpen vasthouden aan dat specifiekere plan.'`We moesten het nu maar net zo aanpakken,' zei David. `Hopelijk was ze oorspronkelijk van plan achter het geluid van die vogel aan te gaan.'David deed zijn ogen dicht en ik volgde zijn voorbeeld. Ik probeerde me een voorstelling te maken van Maya die ontwaakte voor wat ze geacht werd te doen. Na een paar minuten deed ik mijn ogen open en zag dat David me aanstaarde. Weer schreeuwde de uil, vlak boven ons.`Kom op,' zei hij.Twintig minuten later stonden we op de heuvel boven de watervallen. De uil was ons, van tijd tot tijd roepend, gevolgd en vijftien meter rechts van ons neergestreken. Voor ons glansde het meer in het maanlicht, de glinstering slechts afgezwakt door slierten nevel die boven het wateroppervlak zweefden. We wachtten tien, vijftien minuten zonder een woord te zeggen. `Kijk! Daar!' zei David wijzend.Tussen de rotsen rechts van het meer ontwaarde ik een aantal mensen. Een van hen keek omhoog en zag ons. Het was Charlene. Ik zwaaide en ze herkende me. Daarop klauterden David en ik de rotsachtige helling af naar hen toe. Curtis was dolgelukkig toen hij David zag en greep hem bij de arm. `Nu kunnen we die lui tegenhouden.' Eventjes keken ze elkaar zwijgend aan, daarna stelde Curtis Maya en Charlene aan hem voor.Mijn ogen ontmoetten die van Maya. `Was het moeilijk de weg naar hier te vinden?'`In het begin waren we nogal in de war en wisten we de weg niet in het donker, maar toen hoorde ik de uil en wist ik het.'`De aanwezigheid van een uil,' zei David, `duidt erop dat we de kans hebben om elke manier waarop anderen ons wellicht misleiden te doorzien. Als we de neiging vermijden om hen kwaad te doen of naar hen uit te halen, kunnen we, net als de uil, de duisternis doorklieven teneinde vat te krijgen op een hogere waarheid.' Maya bekeek David aandachtig. `Je komt me bekend voor,' zei Maya. `Wie ben je?'Hij keek haar nïet-begrijpend aan. `Je hebt mijn naam toch gehoord. David heet ik.'Zachtjes pakte ze zijn hand. `Nee, ik bedoel: wie ben je voor mij, voor ons?'`Ik was erbij,' zei hij, `tijdens de oorlogen. Maar ik zat zo vol haat tegen de blanken dat ik je niet heb gesteund. Ik luisterde niet eens naar je.'`Deze keer pakken we het anders aan; zei ik.

In een reflex keek David me kwaad aan, daarna herstelde hij zich en werd weer milder, net als tevoren. `Destijds, in die oorlog, had ik zelfs nog minder respect voor jou dan de anderen hadden. Je wilde geen standpunt innemen. Je ging op de vlucht.' `Ik was bang,' antwoordde ik.`Dat weet ik.'Een paar minuten lang praatte iedereen met David over de gevoelens die we hadden. We bespraken alles wat we ons konden herinneren van de trieste oorlog tegen de Indianen. David vervolgde met uit te leggen dat zijn zielengroep bestond uit bemiddelaars en dat hij deze keer op Aarde was gekomen om zijn woede over de Europese mentaliteit te verwerken en zich daarna in te zetten voor de spirituele erkenning van alle autochtone culturen en voor een samenleving waarin met alle volkeren rekening werd gehouden.Charlene wierp me een blik toe en richtte zich vervolgens tot David. `Jij bent het vijfde lid van deze groep, is het niet?'Voordat hij kon antwoorden, voelden we dat er een trilling door de grond schoot; ze veroorzaakte onregelmatige rimpelingen op het wateroppervlak. De trillingen gingen opnieuw vergezeld van een beangstigend melodieus gejank dat door het bos klonk. Uit mijn ooghoek zag ik lichtbundels bewegen op de heuvel, vijftien meter boven ons.`Daar heb je ze,' fluisterde Curtis. Ik draaide me om en zag Feyman recht boven ons op de rand van een overhangende rots staan; hij was bezig een kleine schotelantenne af te stellen op iets wat eruitzag als een draagbare computer.`Ze richten zich op ons en willen op die manier de nauwkeurige afstemming van de generator tot stand brengen,' zei Curtis. `We moeten maken dat we wegkomen.'Maya boog zich naar voren en raakte zijn arm aan. `Nee Curtis, toe, misschien zal het deze keer lukken.'David ging dichter bij Curtis zitten en zei zachtjes: `Het kan lukken.'Curtis keek hem even aan en knikte toen eindelijk instemmend, waarna we onze energie weer begonnen op te voeren. Net als bij de twee vorige pogingen begon ik de uitdrukking van het hogere zelf te zien in ieder gezicht. Daarna verschenen onze zielengroepen en vermengden zich tot een cirkel om ons heen; voor het eerst waren ook de leden van Davids zielengroep erbij. Toen de herinnering aan de Wereldvisie terugkwam, voelden we ons opnieuw opgenomen in de algehele intentie om energie, kennis en bewustzijn over te brengen naar het fysieke vlak.Ook zagen we weer, als tevoren, de beangstigende polarisatie die in onze dagen plaatsvond en een panoramisch beeld van de gelukkige toekomst die daarop zou volgen, zodra zich speciale groepen hadden gevormd die hadden geleerd hoe ze konden bemiddelen, hoe ze de Visie konden vasthouden.

Plotseling ging er weer een geweldige schok door de aardbodem. `Laat de Visie niet los,' schreeuwde Maya. `Houd het beeld vast, dat ideaalbeeld van hoe de toekomst eruit kan zien.'Ik hoorde hoe aan mijn rechterkant de grond openscheurde, maar ik behield mijn concentratie. In gedachten zag ik de Wereldvisie opnieuw als een kracht, een energie die van onze groep in alle richtingen uitwaaierde en Feyman van ons wegduwde, waarbij de kracht van zijn Angstvisie overwonnen werd. Aan mijn linkerkant werd een enorme boom ontworteld en stortte tegen de grond.`Het lukt nog steeds niet,' riep Curtis, terwijl hij opsprong. `Nee, wacht,' zei David. Hij was diep in gedachten geweest maar nu strekte hij zijn arm uit, greep Curtis vast en trok hem naast zich. `Zien jullie niet wat er mis is? We behandelen Feyman en die anderen alsof ze onze vijanden zijn, we proberen ze weg te duwen. Maar dat maakt hen in feite sterker, omdat ze dan iets hebben om tegen te strijden. In plaats van hen met de Visie te bestrijden, moeten we Feyman en zijn mannen opnemen in wat we ons voorstellen. In werkelijkheid bestaan er geen vijanden. We zijn allemaal zielen die aan het groeien, aan het wakker worden zijn. We moeten de Wereldvisie op hen projecteren, maar hen daarin opnemen alsof ze net zo zijn als wij.' Plotseling herinnerde ik me dat ik Feymans Geboortevisie zag. Ineens klopte het allemaal: het beeld van de Hel, het inzicht dat mensen obsessieve trancetoestanden gebruiken om zich te verweren tegen de angst, de kring van zielen die probeerde te hulp te komen. En dat ik daarna Feymans oorspronkelijke bedoeling zag.`Hij is een van ons!' riep ik uit. `Ik weet wat hij van plan was! In werkelijkheid kwam hij om zijn behoefte aan macht te doorbreken. Hij wilde de verwoestingen voorkomen die door de generatoren en de andere nieuwe technologie kunnen worden aangericht. Hij zag dat hij ons ontmoette in het donker. Hij is het zesde lid van deze groep.'Maya boog naar voren. `Dit werkt hetzelfde als een genezingsproces. We moeten ons voorstellen dat hij zich herinnert waarom hij eigenlijk hier is.' Ze wierp een blik op mij. `Daardoor wordt de angstblokkade doorbroken, op elk niveau.'Terwijl we ons begonnen te concentreren op het in de Visie opnemen van Feyman en zijn mannen, ging ons energieniveau met sprongen omhoog. De nacht werd steeds lichter en we konden Feyman op de heuvel zien staan met twee andere mannen. De zielengroepen kwamen dichterbij en werden scherper zichtbaar, leek het; ze zagen er ook menselijker uit, terwijl wij tegelijkertijd doorschijnender en stralender werden, net als zij. Vanaf de lin-kerkant leken er zich meer groepen bij te voegen. `Dat is Feymans zielengroep!' zei Charlene. `Met de zielengroepen van de mannen die hij bij zich heeft!'Naarmate de energie toenam, werden we opnieuw omringd door het enorme hologram van de Wereldvisie.

`Concentreer je op Feyman en de anderen, net zoals we ons op elkaar geconcentreerd hebben,' riep Maya. `Visualiseer dat zij zich alles herinneren.'Ik draaide me een beetje om en keek naar de drie mannen. Feyman was nog steeds verwoed met zijn computer bezig, de andere twee keken toe. Het hologram omringde ook hen, vooral het beeld dat elk mens op dit historische moment de ogen opende voor zijn of haar ware bestemming. We zagen hoe het bos in een duidelijk waarneembaar veld van dwarrelende amberkleurige energie werd gezet, een energie die door Feyman en zijn medewerkers heen leek te gaan. Tegelijkertijd zag ik dezelfde zweempjes wit licht die Curtis, Maya en mij hadden beschermd boven de mannen zweven. Daarna werden de witte lichtslierten groter en begonnen in alle richtingen uit te stralen om uiteindelijk in de verte te verdwijnen. Na een paar minuten hielden de aardschokken en de vreemde geluiden op. Het laatste stof werd door een lichte bries naar het zuiden geblazen.Een van de mannen keek niet langer naar Feyman en liep stilletjes weg, het bos in. Feyman werkte nog even door op zijn computer en gaf toen gefrustreerd op. Hij keek op ons neer en pakte vervolgens de computer die hij zachtjes in zijn linkerarm heen en weer wiegde. Met de andere hand trok hij een pistool en hij begon onze kant op te lopen. De andere man, gewapend met een automatisch geweer, volgde hem.`Laat het beeld niet los,' waarschuwde Maya.Toen ze op zeven meter afstand waren, legde Feyman de computer neer en drukte weer een toets van het keyboard in, waarbij hij het pistool in de aanslag hield. Er kletterden een paar grote rotsblokken, die al eerder waren losgeraakt, in het meer.`Je bent hier niet gekomen om je hiermee bezig te houden,' zei Charlene zacht. De anderen concentreerden zich op zijn gezicht. De klusjesman bleef zijn wapen op ons gericht houden, liep op Feyman af en zei: `We kunnen hier verder niets uitrichten. Kom mee.'Feyman wuifde hem weg en begon opnieuw woedend te typen. `Niets doet het!' schreeuwde Feyman ons toe. `Wat spoken jullie toch uit?' Hij keek naar de klusjesman. `Schiet ze neer!' schreeuwde hij. `Schiet ze neer!'Heel even keek de man ons ijskoud aan. Toen deed hij hoofdschuddend een paar stappen achteruit en verdween tussen de rotsen.'Je werd geboren om te voorkomen dat deze vernietiging zou plaatsvinden,' zei ik.Hij gooide het pistool naast zich neer en staarde me aan. Even klaarde zijn gezicht op en leek het precies op het gezicht dat ik bij zijn Geboortevisie had gezien. Ik kon zien dat hij zich iets herinnerde. En paar seconden later trok er een angstige uitdrukking over zijn gezicht die algauw omsloeg in woede. Hij grijnsde en hield zijn handen voor zijn maag, toen draaide hij zich om en hing kokhalzend boven de rotsen naast hem.

Terwijl hij zijn mond afveegde, pakte hij het pistool weer en bracht het omhoog. `Ik weet niet wat jullie met me van plan zijn, maar het zal jullie niet lukken.' Hij deed een paar stappen naar voren. Toert leek hij zijn kracht te verliezen. Het pistool viel op de grond. `Ach, weet je, het maakt ook niks uit. Er zijn nog meer bossen. Jullie kunnen niet overal zitten. Ik zal ervoor zorgen dat die generator het doet. Begrepen? Dat kunnen jullie me niet afpakken!'Hij strompelde een paar meter achteruit, draaide zich om en rende het donker in.

Toen we op de heuvel boven de bunker aankwamen, sloeg er een enorme golf van opluchting door ons heen. Nadat Feyman was vertrokken, waren we behoedzaam teruggelopen naar de plaats waar het experiment plaatsvond, zonder te weten wat we daar zouden aantreffen. Het gebied rond de bunker stond in de gloed van de koplampen van tientallen trucks, zagen we. De meeste auto's droegen het vignet van bosbeheer, maar ook de FBI was vertegenwoordigd, tezamen met de plaatselijke politie.Ik kroop nog een paar meter verder de heuvel op en keek goed of er iemand werd ondervraagd of in 'een van de auto's werd vastgehouden. Alle auto's zagen er verlaten uit. De deur van de bunker stond open en er liepen politiemensen in en uit, alsof men de plaats van een misdrijf aan het onderzoeken was. `Ze zijn allemaal vertrokken,' zei Curtis, die op zijn knieën vooroverhing en langs een dikke boomstam tuurde. `We hebben ze tegengehouden.'Maya draaide zich om en ging zitten. `Nou, in ieder geval hebben we ze hier tegengehouden. In deze vallei zullen ze niet nog eens proberen zo'n experiment op te zetten.'`Maar Feyman had gelijk,' zei David terwijl hij ons allemaal aankeek. `Ze kunnen ergens anders heengaan en er zal geen haan naar kraaien.' Hij stond op. `Ik moet ernaartoe. Ik zal ze het hele verhaal vertellen.'`Ben je gek geworden?' zei Curtis terwijl hij op hem afliep. `En als de overheid het spel nou meespeelt?'`De overheid bestaat ook maar gewoon uit mensen,' antwoordde David. `Niet iedereen is hierbij betrokken.'Curtis deed nog een stap naar hem toe. `Er moet een andere manier zijn. Ik laat je daar niet naartoe gaan.'`Er zal op één van die bureaus toch wel iemand zijn die naar ons wil luisteren,' zei David. `Dat weet ik zeker.' Curtis zweeg.Charlene leunde tegen een rotsblok een paar meter verderop en zei: `Hij heeft gelijk. Er is vast iemand die zich in de juiste positie bevindt om ons te helpen.'Curtis schudde zijn hoofd; hij vocht tegen zijn eigen gedachten. `Dat is misschien wel waar, maar dan moet je iemand bij je hebben die de technologie precies kan beschrijven...' `

Dat wil zeggen dat jij mee moet,' zei David. Curtis slaagde erin hem met een glimlach te antwoorden. 'Oké, ik ga met je mee, maar alleen omdat we een troef achter de hand hebben.'`Welke?' vroeg David.`Een vastgebonden kerel die we in een grot hebben achtergelaten.'David legde een hand op zijn schouder. `Kom op. Vertel dat onderweg maar. We moeten maar afwachten wat er gebeurt.' Nadat ze bezorgd afscheid hadden genomen van de rest, verdwenen ze naar rechts om de bunker vanuit een andere richting te kunnen benaderen.Plotseling fluisterde Maya duidelijk hoorbaar dat ze moesten wachten.`Ik kom ook,' zei ze. `Ik ben arts, de mensen in deze streek kennen me. Misschien is er behoefte aan een derde getuige.' Ze keken alledrie naar Charlene en mij en vroegen zich duidelijk af of ook wij met hen mee zouden gaan. `Ik ga niet mee,' zei Charlene. `Volgens mij ben ik ergens anders nodig.'Ook ik weigerde beleefd en vroeg hun het niet over ons te hebben. Ze stemden daarmee in en liepen vervolgens weg, op de lichten af.Alleen overgebleven keken Charlene en ik elkaar in de ogen. Ik herinnerde me het diepe gevoel dat ik in de andere dimensie voor haar had gehad. Ze deed een stap naar me toe en stond op het punt iets te zeggen, toen we allebei, vijftig meter rechts van ons, het licht van een zaklantaarn ontwaarden. We kropen voorzichtig verder het bos in. Het licht veranderde van positie en kwam recht op ons af. We hielden ons stil en bleven laag bij de grond. Toen het licht dichterbij kwam hoorde ik een eenzame stem, kennelijk van iemand die in zichzelf aan het praten was. Ik kende die man. Het was Joel.Ik ving Charlenes blik op. `Ik weet wie dat is,' fluisterde ik. `Ik denk dat we met hem moeten praten.'Ze knikte.Toen hij een meter of zeven van ons af was, riep ik zijn naam. Hij stond stil en liet zijn lamp over ons schijnen. Hij herkende me onmiddellijk, kwam naar ons toe en kroop erbij. `Wat doe jij hier?' vroeg ik.`Er is daarginds niet veel meer over,' antwoordde hij terwijl hij naar de bunker wees. `Er zit daar ergens een ondergronds laboratorium dat ze volledig hebben opgeruimd. Ik had zo'n idee dat ik maar eens naar de watervallen moest gaan, maar toen ik daar in de buurt was, zo in het donker, ben ik van gedachten veranderd.' `Ik dacht dat je van plan was deze streek te verlaten,' zei ik. `Je deed zo sceptisch.'`Ik weet het. Ik was ook van plan te vertrekken, maar ik... nou ja, ik had een droom die me van de wijs bracht. Ik vond dat ik maar beter kon blijven en moest proberen te helpen. De mensen van bosbeheer dachten dat ik gek was, maar toen liep ik iemand van de districtspolitie tegen het lijf. Iemand had hem een boodschap

gestuurd, dus zijn we hier met zijn tweeën naartoe gekomen. En toen ontdekten we dat laboratorium.'Charlene en ik keken elkaar aan, vervolgens vertelde ik Joel in het kort over de confrontatie met Feyman en de uiteindelijke afloop.`Hebben ze zoveel schade aangericht?' vroeg Joel. `Is er iemand gewond geraakt?'`Dat geloof ik niet,' antwoordde ik. `We hebben geluk gehad.' `En hoe lang geleden zijn jullie vrienden daarheen gegaan?' `Een paar minuten geleden nog maar.'Hij keek ons allebei aan. `En jullie zijn zelf niet van plan te gaan?' Ik schudde mijn hoofd. `Het leek me beter eerst eens te zien hoe de autoriteiten hiermee omgaan, zonder dat ze daar weet van hebben.'Charlenes gezichtsuitdrukking bevestigde dat zij er net zo over dacht.`Slim bekeken,' zei Joel, terwijl hij achterom keek naar de plek waar de bunker lag. `Toch denk ik dat ik er maar beter naartoe kan gaan, gewoon om ze te laten weten dat de pers ervan op de hoogte is dat er drie getuigen zijn. Hoe kan ik jullie bereiken?' `We bellen jou wel,' zei Charlene. Hij gaf me zijn kaartje, knikte Charlene toe en vertrok in de richting van de bunker.Charlene ving mijn blik op. `Hij was de zevende van de groep, nietwaar?'`Ja, ik denk van wel.'We waren een poosje zwijgend met onze eigen gedachten bezig, totdat Charlene zei: `Kom op, we gaan eens kijken of we terug naar de stad kunnen komen.'We waren bijna een uur onderweg toen we plotseling, ergens aan onze rechterkant, het geluid van tientallen zangvogels hoorden. De dag brak aan en er steeg een kille mist op uit de bosgrond. `Moet je daar eens kijken,' zei ik. Op een open plek tussen de bomen aan de noordkant stond een enorme oude populier van misschien wel tweeëneenhalve meter doorsnede. In de halfschaduw van de dageraad leek de plek om de boom heen op een of andere manier lichter, stralender, alsof de zon, die nog steeds achter de horizon schuilging, op het punt stond precies op die ene plek door te breken en haar stralen naar beneden te zenden. Ik voelde de warmte die me zo vertrouwd geworden was. `Wat is er?' vroeg Charlene.`Daar is Wil,' zei ik. `We gaan ernaartoe.'Toen we op een afstand van drie meter waren, stak Wil met een brede glimlach zijn hoofd achter de boom vandaan. Hij was veranderd, maar hoe? Terwijl ik zijn lichaam verder in me opnam, besefte ik dat zijn heldere glans nog hetzelfde was, maar dat hij nu scherper te zien was.Hij omhelsde ons allebei.`Heb je kunnen zien wat er gebeurde?' vroeg ik.`Ja,` zei hij. `Ik was erbij, met de zielengroepen. Ik heb alles gezien.'`Je bent scherper te zien. Hoe komt dat?'

`Het komt niet door mij,' antwoordde hij. `Het komt door jou, en door de rest van de groep, met name Charlene.'`Wat bedoel je?' vroeg Charlene.`Toen jullie met z'n vijven je energieniveau verhoogden en je bewust een groot deel van de Wereldvisie in herinnering brachten, hebben jullie dit hele gebied naar een hoger trillingspatroon gebracht. Het is dichter bij het trillingsniveau van het Hiernamaals gekomen en dat betekent dat ik jullie nu duidelijker voorkom, net zoals jullie mij duidelijker voorkomen. Zelfs de zielengroepen zullen in deze vallei nu makkelijker zichtbaar worden. Ik keek Wil gespannen aan. `Alles wat we in deze vallei hebben meegemaakt, alles wat er zich heeft afgespeeld, het hoort allemaal bij het Tiende Inzicht, nietwaar?'Hij knikte. `Dit soort ervaringen overkomt mensen over de hele wereld. Nadat we de eerste negen Inzichten hebben begrepen, blijft iedereen op hetzelfde punt steken - we proberen van dag tot dag naar deze werkelijkheid te leven, maar worden geconfronteerd met iets wat eruitziet als groeiend pessimisme en verdeeldheid alom. Tegelijkertijd echter blijven we een steeds hoger perspectief en steeds meer duidelijkheid krijgen over onze spirituele toestand, over wie we in wezen zijn. We weten dat we onze ogen aan het openen zijn voor een veel weidser plan voor de Aarde. Het Tiende gaat over het vasthouden van ons optimisme, over wakker en alert blijven. We leren hoe we ons meer kunnen vereenzelvigen met onze ingevingen, hoe we er meer in kunnen geloven, erop kunnen vertrouwen, in de wetenschap dat die mentale beelden vluchtige herinneringen zijn van onze oorspronkelijke bedoeling, van hoe we wilden dat ons leven zich zou ontwikkelen. We wilden in het leven een bepaald pad volgen, zodat we eindelijk de waarheid kunnen ontdekken die we te melden hebben. De ervaringen in ons leven bereiden ons daarop voor, zodat we die kennis in de wereld kunnen uitdragen. We gaan ons leven zien vanuit het hogere perspectief van het Hiernamaals. We zien dat onze persoonlijke belevenissen en avonturen plaatsvinden binnen de context van de langdurige geschiedenis van het menselijke ontwaken. In die wetenschap krijgt ons leven een basis, wordt het in een breder kader geplaatst. We gaan het langdurige proces zien waardoor we de fysieke dimensie gespiritualiseerd hebben, en we gaan zien wat ons nog te doen staat.'Wil zweeg even en kwam dichterbij ons staan. `Nu moeten we afwachten of er genoeg groepen zoals deze bij elkaar zullen komen en het zich zullen herinneren. We moeten afwachten of er genoeg mensen zullen zijn die het Tiende begrijpen. We weten inmiddels dat het onze verantwoordelijkheid is de intentie vast te houden; het is onze verantwoordelijkheid de toekomst veilig te stellen. De polarisatie van de Angst neemt nog steeds toe en als we die willen opheffen en verder willen, moet ieder van ons daar persoonlijk aan meewerken. We moeten onze gedachten en onze verwachtingspatronen heel zorgvuldig in de gaten houden,

en onszelf betrappen op iedere keer dat we een ander mens als vijand behandelen. We mogen ons verdedigen en ons verre houden van bepaalde mensen, maar wanneer we hen ontmenselijken dragen we bij aan de Angst. We zijn allemaal zielen die bezig zijn met een groeiproces; we hebben allemaal een oorspronkelijke intentie die positief is en we zijn allemaal in staat ons dat te herinneren. Het is onze verantwoordelijkheid om dat in gedachten te houden bij iedereen die we ontmoeten. Dat is de ware interpersoonlijke ethiek. Dat is de manier om elkaar op een hoger plan te brengen. Dat is het virus van het nieuwe bewustzijn dat de planeet omringt. We zijn óf bang dat de menselijke beschaving uit elkaar valt, óf we kunnen de Visie dat we de ogen openen vasthouden. Hoe dan ook, ons verwachtingspatroon is een gebed, een kracht die van ons uitgaat en geneigd is de afloop die wij ons voorstellen teweeg te brengen. Een ieder moet een bewuste keuze maken tussen de ene of de andere toekomst.'Wil leek in gedachten te verzinken. Ik kreeg opnieuw die zweempjes wit licht in het oog, op de achtergrond, tegen de verafgelegen bergkam in het zuiden. `Door alles wat er is voorgevallen,' zei ik, `heb ik je nog nooit iets kunnen vragen over die witte lichtflitsen. Weet jij wat dat zijn?' Wil glimlachte, strekte zijn armen naar ons uit en pakte ons allebei zachtjes bij de schouder. `Dat zijn engelen,' zei hij. `Ze reageren op ons vertrouwen, op onze visie, op onze idealen en ze doen wonderen. Zelfs voor de zielen in het Hiernamaals zijn ze een mysterie, naar het schijnt.'Op dat moment werd ik gegrepen door een mentaal beeld van een gemeenschap, ergens in een vallei die veel weg had van deze. Charlene was er, en nog meer mensen, waaronder veel kinderen. `Ik geloof dat we hierna moeten gaan begrijpen wat engelen zijn,' vervolgde Wil, terwijl hij naar het noorden uitkeek alsof hij een beeld van zijn eigen engelbewaarder zag. `Ja, ik weet het zeker. Gaan jullie mee?'Ik keek naar Charlene. Haar blik bevestigde dat ze dezelfde beelden had gezien als ik.`Ik denk het niet,' zei ze.`Nog niet,' voegde ik eraan toe.Zwijgend trok Wil ons naar zich toe voor een korte omhelzing, toen draaide hij zich om en liep weg. Aanvankelijk wilde ik hem liever niet laten gaan, maar ik hield mijn mond. Er was een stuk in mij dat besefte dat deze tocht nog lang niet ten einde was. Ik zou hem spoedig weerzien, wist ik.