32
KallerKaller
2 Editoriaal 4 Pro & contra 5 It’s cool to be an eco-school 7 Visiting Amsterdam 10 De Latijnse trotseert de vloek van
Toetanchamon 13 Multiculturele wandeling 15 5 Humane wetenschappen ontmoet ‘the voice van het radiojournaal’ 17 K.A. Lier bezoekt fusieshow 19 Opiniemaker 21 Spotlight 23 Christmas story 26 Filmtips 27 Ontspanning 29 Colofon
Eco-beleid > p. 5
Radiojournaliste Els Ayels bezoekt onze school > p. 15
Visiting Amsterdam > p. 7
December
editie
De Latijnse trotseert de vloek van
Toetanchamon > p. 10
Ik herneem hier een deel van een editoriaal dat ik in
december 2008 schreef en waarvan de inhoud nog
steeds bijzonder actueel is. De cursief gedrukte
tekstdelen zijn citaten uit het tijdschrift Klasse.
Om te beginnen denk ik dat onze school aan
belangrijke voorwaarden voldoet om een pestarm
klimaat te scheppen: de algemene sfeer is
gemoedelijk, de meeste dingen zijn bespreekbaar,
repressief optreden doen we enkel als het niet anders
kan, de regels zijn duidelijk en redelijk. Desondanks
wordt er af en toe gepest: jongeren zijn nu eenmaal
soms hard voor elkaar.
"3 tot 8 procent van de Vlaamse jongeren wordt
ernstig gepest. 2 op 5 zegt geen hulp te krijgen." De
basisvisie van het KA Lier is dat pesten absoluut niet
kan, en dat we alles doen wat in onze mogelijkheden
ligt om het fenomeen een halt toe te roepen.
Preventief en via overleg als het kan, repressief als het
moet.
Plagen of pesten?
"Plagen gebeurt spontaan, het duurt niet lang, is
onregelmatig. Humor en aandacht vragen halen vaak
de bovenhand. Bij dit "spel" zijn de jongeren gelijk aan
elkaar: niemand moet blijvend het onderspit delven.
Plagen is niet altijd leuk, maar nooit bedreigend. Er is
geen blijvende fysieke of psychische schade. Wat fout
loopt, wordt sneller rechtgezet.
Bij pesten is de dader sterker dan het slachtoffer. Het
is dezelfde leerling die wint en dezelfde die meermaals
verliest. Die laatste voelt zich eenzaam, verdrietig,
onzeker en onveilig. Directe pesters vernederen,
schelden, dreigen, maken hun slachtoffer belachelijk,
schoppen, slaan, duwen, vernielen spullen… Indirecte
pesters sluiten het slachtoffer uit met roddels,
leugens…”
Wanneer we op school praten met pestkoppen,
wuiven die het probleem vaak weg met de woorden:
"Ik bedoel dat zo niet. Het is maar een beetje plagen."
Met de definities hierboven is het onderscheid vrij
duidelijk, maar de grens tussen de twee flinterdun…
Zodra wij weet hebben van een situatie waarbij een
leerling zich slecht in het vel voelt, treden wij op.
Gevolgen
Het onderschatten en minimaliseren van de gevolgen
van pesterijen is een veel gemaakte fout. Uit
gemakzucht, uit onmacht of uit onwetendheid wordt
de gepeste vaak verteld dat hij of zij maar wat harder
en assertiever moet worden. Ook al zit daar soms een
grond van waarheid in, toch ontslaat het de pestkop
niet van zijn verantwoordelijkheid.
Ook het statement dat pestkoppen heel dikwijls
jongeren zijn die vroeger zelf werden gepest, is
gedeeltelijk waar. Uit vrees voor een herhaling en om
"erbij te horen" doen sommigen juist datgene met
anderen, dat hen vroeger zelf zo ongelukkig maakte.
En, alweer: toch ontslaat het de pestkop niet van zijn
verantwoordelijkheid.
Want de gevolgen van langdurig gepest worden zijn
bijzonder ingrijpend en kunnen iemand tekenen voor
de rest van zijn leven. Gie Deboutte, voorzitter van
het Vlaams Netwerk Kies Kleur Tegen Pesten: "De
trauma's die gepeste kinderen oplopen hebben een
Pesten: Pesten:
levenslange schadelevenslange schade Editoriaal
2 | Kaller 2011-2012 | Editoriaal
naar voren te treden in een groep. Wat we wel
vragen, is dat je ons op de hoogte brengt van de
dingen die je ziet en weet.
Je bent in dat geval geen klikspaan! Integendeel: je
neemt je verantwoordelijkheid en doet wat je moet
doen. Iemand verklikken betekent dat je die persoon
bewust een straf wil aansmeren. Melden,
daarentegen, betekent dat je het pesten wil doen
ophouden.
Visie van de school
Onze school wil zo pestvrij mogelijk zijn. Daarvoor
hebben we de medewerking van iedereen nodig:
leerlingen, ouders, leerkrachten, opvoeders… Al wie
weet heeft van een pestprobleem, kan (moet…) dit
melden.
Hoe? Heel eenvoudig: je praat met één van je
leerkrachten, die de vertrouwensleerkracht
verwittigt. Of je wendt je rechtstreeks tot onze
vertrouwensleerkracht, mevrouw Van Rompuy (in
lokaal 45, tegenover de uitgang naar de
fietsenstalling).
Wij proberen altijd eerst via gesprekken tot een
oplossing te komen, en dat lukt meestal. Desondanks
is onze visie glashelder: als het probleem blijft
bestaan, willen we dat de pestkop van de school
verdwijnt, en NIET dat het slachtoffer van ellende een
andere school kiest!
Dirk Van Haver
Directeur
impact op hun persoonlijkheid en vervormen hun
denkproces. Dat poststressyndroom loopt gelijk met
kinderen in oorlogsgebied. Of slachtoffers van incest.
Later leven die mensen vaak van depressie naar
depressie."
Herken je de rollen?
"Passief slachtoffer: onzeker, gevoelig, stil, eenzaam.
Provocerend slachtoffer: reageert zenuwachtig en
agressief. Veroorzaakt irritaties en spanningen. Durft
ook zelf te pesten. Dader: vindt zichzelf stoer en pest
om aandacht of status te krijgen. Meelopers pesten
mee uit angst om zelf slachtoffer te worden of om zich
populair te maken. Buitenstaanders pesten niet, maar
doen uit angst ook niets om het pesten te stoppen.
Verdedigers durven op te komen voor het slachtoffer.
Zij dwingen respect af en hebben daardoor invloed in
de groep."
Melden of klikken?
Wanneer een leerling gepest wordt, staat hij of zij
alleen tegenover een andere jongere of tegenover
een groep. De pestkop draagt de
hoofdverantwoordelijkheid, maar de anderen
(klasgenoten, vriendenkring) die op de hoogte zijn
van hetgeen er gebeurt, zijn mee verantwoordelijk.
De buitenstaanders uit de vorige paragraaf kunnen
voor een ommekeer zorgen, door de verdedigers te
steunen.
We vragen niet dat je als een koene ridder de vuist
heft ter verdediging van het slachtoffer. We begrijpen
ook dat het niet voor iedereen makkelijk is verbaal
3 | Kaller 2011-2012 | Editoriaal
De gangen werden de laatste weken gevuld met geruchten. Vreselijke
geruchten die het leven van jongeren zal veranderen! Er gaan
geruchten de ronde dat het muurtje niet langer onze naschoolse
opvang zal zijn, maar gewoon een plaats waar leerlingen en
leerkrachten elkaar passeren in volledige harmonie. We kennen nu het
verdict, maar hoe denken de leerlingen en leraren hierover?
Pro: “Ik denk dat het aangenamer zou zijn wanneer de
leerlingen achter het muurtje zouden verblijven
tijdens de middagspeeltijd en na school, we
zouden banken kunnen plaatsen waar de
leerlingen kunnen zitten en gezellig napraten. Een
andere ‘oplossing‘ zou het verschuiven zijn van
de hangplek. Wanneer de jongeren bijvoorbeeld
twintig meter zouden opschuiven van de
schoolpoort kunnen de leerkrachten en
toekomende leerlingen rustig de school
betreden. We eisen natuurlijk wel een
tegenprestatie, afval hoort thuis in de vuilbak en
niet op de grond.”
-Mevr. Vermaelen-
“ Ik ben voor als er een alternatief wordt
gevonden voor de mensen die op hun bus
moeten wachten en dergelijke.”
-Bilal Ben Ahmed, 5ET-
“Ik wéét, door een gesprek met de directeur dat
het muurtje verboden is, hoe dan ook, maar ik
ben er wel voor dat er een alternatief moet
komen.”
-Valerie Lever, 6LWI-
Contra: “Ik vind de afschaffing van het muurtje niet
terecht. In de winter kunnen we terecht in het
PO-lokaal, maar waar moeten we naartoe in de
zomer? Bovendien zullen de leerlingen gewoon
een ander muurtje in beslag nemen, en wat is
dan het nut geweest van heel deze maatregel?”
-Charlene Van Limberghen, 6HW-
“Ik geef toe dat het een beetje lastig kan zijn om
de school te betreden en te verlaten vanwege de
vele leerlingen bij de schoolpoort. Maar dat hoort
nu eenmaal bij een school. Ik sta wel net als mijn
collega erop (mevr. Vermaelen) dat het afval
wordt meegenomen naar de vuilbakken zodat de
ruimte netjes kan achtergelaten worden.”
-Mevr. Bogemans-
“Ik vind dit belachelijk. Sommige leerlingen
moeten lang op hun bus wachten en doen dit
liever niet alleen. Sommigen vinden ook dat
blijven hangen een foute boodschap uitzendt aan
voorbijgangers, hier ben ik het niet mee eens.
Moest ik voorbij een school komen waar
leerlingen na school graag wat napraten zou ik
niet denken 'wat voor een school is dat?' Wat
moeten we anders doen? Allemaal onmiddellijk
naar huis gaan en op facebook tegen elkaar
praten? Proberen ze ons dat nu niet juist af te
leren?”
-Naomi Laats, 6HW-
Het ‘muurtje’Het ‘muurtje’ Pro
&
contra
4| Kaller 2011-2012 | Pro&contra
It’s cool to be an EcoIt’s cool to be an Eco--
school!school!
Top
Story
“Ik zag het licht branden in de gang op een zonovergoten dag en dit
heeft mij het licht doen zien”. Dit was de aanzet om te ijveren voor een
propere, gezonde school zonder verspilling! De Kaller ging op zoek naar
“de groene jongens” van de school en sprak met de bezielers van het
eco-project.
Eco-beleid: waar kwam het idee van?
Dhr. Van Gorp: Op een zonnige lentedag in 2011, liep
ik door de gang en ik vroeg me af waarom de lichten
hier brandden? Dit is pure verspilling. Ik begon er
meer op te letten en zag allerlei zaken die pure
verspilling waren. Soms zag ik zelfs
in klassen de computers nog
aanstaan als er geen les was.
Papiertjes of blikjes op de
speelplaats. Leerlingen beseffen dit
te weinig maar dit kost ons
handenvol geld. Om hieraan iets te doen, ben ik op
zoek gegaan naar een ‘partner in crime’. Al snel kwam
ik bij mijn collega Dhr. De Cleen, onze leraar
informatica, die mij vertelde dat leerlingen veel te
veel printen op school en zo enorm veel papier en inkt
verspillen. Ook Dhr. Van Kerckhoven, mevr. Van
Breedam en mevr. Grielen vonden dat er iets gedaan
moest worden om de leerlingen te sensibiliseren.
Samen hebben we eens nagedacht over hoe we al
deze vormen van verspilling konden aanpakken. We
hebben een eco-beleid uitgedokterd om hieraan iets
te doen.
Wat houdt het eco-beleid juist in?
Dhr. De Cleen: We gaan trachten te voorkomen dat
we onnodig elektriciteit verbruiken. Dit kan door te
zorgen dat de lichten in gangen en klassen niet aan
blijven als het niet
nodig is. We gaan er ook op
toezien dat er geen computers
onnodig blijven aanstaan. We
willen ook iets doen aan de
vervuiling op school m.n. aan de
rondslingerende papiertjes en
blikjes die je overal wel vindt, zelfs op de meest
onwaarschijnlijke plaatsen.
Verder is het belangrijk dat klaslokalen goed verlucht
worden zodat de verwarming beter gaat
functioneren. Dit is ook nodig omwille van
gezondheidsredenen.
Is de luchtkwaliteit in de klaslokalen zo slecht?
Dhr. Van Gorp: Ik heb samen met meneer De Cleen in
alle klaslokalen de luchtkwaliteit gemeten. Sommige
klassen worden beter verlucht dan andere, maar het
gemiddelde CO2-gehalte is te hoog. Meneer De Cleen
heeft dit in een mooie grafiek gezet die je aan de
valven kunt vinden.
“Leerlingen krijgen dus geen
hoofdpijn van teveel huiswerk,
maar van ongezonde lucht.”
5| Kaller 2011-2012 | Topstory
banken en stoelen en dit wordt allemaal betaald door
de staat. Je moet toch een zekere zin voor respect
hebben.
Zou het nuttig zijn om meerdere
dikke-truiendagen per jaar te
houden?
Dhr. Van Gorp: We zouden dit 1
keer per maand in de winter kunnen organiseren, niet
in december omdat er examens zijn, maar wel in
november en van januari tot maart. Dit zou toch wel
een effect kunnen hebben.
Hebt u zelf nog ideeën voor het ecologisch beleid?
Dhr. Van Gorp: Wel, we zouden ook iets willen doen
aan het printerbeleid en de papierverspilling. Er wordt
hier op school zeer veel geprint terwijl dat eigenlijk
niet nodig is. Dus daar zouden we iets aan willen
doen. Het belangrijkste is nu ons afvalbeleid. Hierbij
moeten we niet alleen sensibiliseren, maar ook in
actie treden, ik zeg nu maar iets, door bijvoorbeeld
elke week een klas te laten opruimen gedurende 10 à
15 min. Dit moeten we nog verder uitdokteren.
Dhr. De Cleen: Blijkbaar heeft de basisschool al een
dergelijk project. Kleuters
ruimen hun eigen papiertjes op!
Wat dus nog op de speelplaats
na een speeltijd blijft liggen aan
vervuiling, is van onze leerlingen.
Laten we dit voorbeeld volgen. Ik vind onze leerlingen
vuil. Als we de mentaliteit kunnen wijzigen en laten
inzien dat iedereen zijn eigen vuil opruimt dan zou er
na verloop van tijd niemand nog eco-meester moeten
zijn!
Zou een composthoop een goede oplossing zijn?
Dhr. de cleen: Er is blijkbaar al een composthoop. Het
zou handig zijn als er aparte vuilbakken komen voor
het gft-afval. Of kippen, die eten alles! En dan hebben
we ‘s middags nog verse eieren ook! Maar wellicht zal
dit niet eenvoudig zijn omwille van
gezondheidsredenen.
Met dank aan Lennert, Jill, Laura en Britt
Wat zijn de gevolgen hiervan?
Dhr. De Cleen: Het gebrek aan verse lucht heeft heel
wat gevolgen voor de gezondheid. De meest
voorkomende klachten zijn meer ziekte en
luchtwegeninfecties, allergische reacties, verergering
van astmaklachten en hoofdpijn. Uit onderzoek is ook
gebleken dat te veel CO2 invloed heeft op de
leerprestatie. Zich niet goed kunnen concentreren bij
een toets, kan hiervan een gevolg zijn. Ook de
overheid heeft dit ingezien en heeft een heel
sensibiliseringsproject gelanceerd: air@school, zodat
scholen de nodige aandacht zouden besteden aan
verse lucht in de klaslokalen.
Wat kunnen de school en de leerlingen hieraan
doen?
Dhr. Van Gorp: Participeren aan
ons eco-beleid. Als je eco-meester
bent voor een week kan je tijdens
het wisselen van de lessen de
ramen en de deur open zetten, om een luchtstroom
te creëren. Dan kan de lucht vervangen worden door
verse lucht, en dit moet altijd in het begin en op het
einde van de les gebeuren. Ook wordt er verwacht
dat ze na de les erop toezien dat de lichten en de
computers worden uitgeschakeld. En ten slotte
kunnen eco-meesters rondslingerend vuil snel in de
juiste vuilbak deponeren.
Dhr. De Cleen: De leerlingen hoeven bijna niets te
doen om toch veel resultaat te boeken!
Denkt u dat de leerlingen bereid zullen zijn om
hieraan mee te werken?
Dhr. Van Gorp: Wij hopen dat ten zeerste. Ons eco-
meesterprogramma vereist eigenlijk niet veel moeite
van de leerlingen. Sommigen moeten 3 keer per jaar
voor een week ecomeester zijn.
Ik hoop het dat leerlingen dit
willen doen, want het is iets wat
je zelf moet leren; als je later
alleen woont en je krijgt je
energierekening, dan zal je wel beseffen van 'oei, ik
heb veel verspild'. Als je door de gangen wandelt
bijvoorbeeld, de zon schijnt en het licht brandt, dan
heb ik zo iets van: waarom brandt dat licht nu, dat is
pure verspilling, ook al moet ik de rekening niet
betalen. Ik doe dat thuis ook, eigenlijk overal waar ik
kom en dat is iets wat de leerlingen eigenlijk moeten
leren. In het derde jaar zal het misschien wat
moeilijker zijn, maar de 6dejaars moeten dat zeker
kunnen, zij moeten er toch voor kunnen openstaan,
voor een mentaliteitswijziging! Je moet ook denken,
je komt naar school, de school is niet van jou, dat is
ook eigenlijk een vorm van respect. We zitten hier op
“Ik vind onze leerlingen
vuil!”
“Kippen op school dat is pas een
goed idee!”
6| Kaller 2011-2012 | Topstory
VisitingVisiting City
trips
7| Kaller 2011-2012 | Citytrips
Op 30 september 2011 gingen we met het voltallige vijfde jaar naar Amsterdam.
De dag begon zeer vroeg: om 6 uur ’s morgens stond iedereen met slaapoogjes te
wachten op de bus. Zodra iedereen een plaatsje had gevonden, waren we klaar
voor het vertrek.
Hoewel sommigen direct terug in slaap vielen om het
aantal gemiste uren slaap te compenseren, zat de
sfeer er dadelijk goed in. De meesten waren
uitgelaten, enthousiast en vol verwachting. Er werd
een film vertoond en voor we het wisten, zaten we in
Amsterdam.
Aangekomen op het Leidse Plein, waar op dit vroege
uur nog niet veel te doen en te zien was, kregen we
drie kwartier vrije tijd. Een tweede ontbijtje uit de
Starbucks kon er wel in en de mogelijkheid om al
een beetje aan “window shopping” te doen, werd
niet afgeslagen. Daarna was het tijd om naar het
Rijksmuseum te gaan, maar eerst stopten we even
aan de grote “I Amsterdam” letters voor een leuke
groepsfoto. In het Rijksmuseum kreeg ieder een
koptelefoon, waardoor je op je eigen tempo het
museum kon verkennen en zelf kon kiezen over
welke werken je wat
AmsterdamAmsterdam
8 |Kaller 2011-2012 | Citytrips
meer wilde weten. Het grootste schilderij “De
Nachtwacht” van Rembrandt, was het laatste
schilderij voor de museumshop. We kregen anderhalf
uur tijd om de kunstwerken te bekijken, voor
sommigen was dit veel te lang en voor anderen veel
te kort. In ieder geval had iedereen honger, dus
gingen we op weg naar de boot waarop we een
lunchpakket zouden krijgen.
Eens op de boot, kregen we 2
sandwiches, een flesje melk en een
stuk fruit. De boottocht was
aangenaam dankzij het mooie weer
en de mogelijkheid om even uit te
rusten. We hebben zo ook een mooi overzicht
gekregen over de stad. Daarna volgde een wandeling
langs de bloemenmarkt en de Blauwbrug tot in de
Kalverstraat. Hier kregen we dan de tijd om wat te
winkelen of iets te drinken, zolang we maar in
groepjes bleven.
Nadat iedereen was aangekomen op de afgesproken
verzamelplaats, vertrokken we richting het Anna
Frank Huis. We kregen een rondleiding door het
Achterhuis en kregen in elke kamer informatie over
de families die er hadden gewoond. Na dit bezoek
was er weer tijd om iets te gaan eten. Gedreven door
de honger kozen we voor het gemakkelijkste en het
snelste: McDonald’s. Toen iedereen voldaan was,
werd het stilaan tijd om terug te
vertrekken. De bus stond al op ons
te wachten en we haastten ons om
terug een plaatsje te veroveren, blij
dat onze voeten konden rusten.
Op de terugreis werd weer een film vertoond en de
sfeer was net zo goed als op de heenreis: niet meer
vol verwachting, maar tevreden. Het was wel een
vermoeiende uitstap, maar zeker de moeite waard en
voor herhaling vatbaar!
“Amsterdam: zeker de moeite
waard en voor herhaling
vatbaar.”
9 | Kaller 2011-2012 | Citytrips
De Latijnse trotseert de De Latijnse trotseert de
vloek van Toetanchamonvloek van Toetanchamon
School
Trip
10 | Kaller 2011—2012 | Schooltrip
Wat een kans! De graftombe van
To e ta n c h a m o n t e ku n n e n
bewonderen en dit... in Brussel! Dat
moet je gezien hebben… ondanks de
vloek die op het graf rust. Met de
onverschrokkenheid van grafrovers
trok de Latijnse haar stoute schoenen
aan om met z’n allen in de tombe te
duiken van een farao die maar zo oud
is geworden als… enkelen van ons.
De eerste kamer was een soort van inleiding. We
kregen een beperkt aantal minuten om deze kamer te
bezichtigen en werden dan de volgende kamer
ingeleid. Hier kregen we een filmpje te zien over
Toetanchamon en zijn vader. Daarna werd in de
volgende kamer een filmpje over Howard Carter
getoond. Hierna was de tentoonstelling eigenlijk zo
opgebouwd dat we het graf uit de ogen van Howard
Carter bekeken, we kregen dus in dezelfde volgorde
het graf te zien.
Na deze documentaire, werden we begeleid naar de
volgende ruimte, hier zagen we de voorkamer van het
graf, exact zoals Howard Carter die in de tijd
gevonden heeft. Alle voorwerpen stonden op juist
dezelfde plaats en alle voorwerpen waren zorgvuldig
nagemaakt, zeer mooi.
Daarna gingen we naar de volgende ruimte, hier
hebben ze dan de echte grafkamer gereconstrueerd.
Eerst kregen we een paar beelden te zien, vooraleer
we echt mochten zien hoe die grafkamer er juist
uitzag. Dit vond ik zeer fascinerend, alle schatten zijn
zo mooi nagemaakt, die kleuren en die materialen
vind ik echt prachtig. Ik vind het ook heel knap dat ze
dat in die tijd allemaal zo mooi hebben kunnen
maken.
Vervolgens werden we geleid naar de schatkamer,
wat ook zeer boeiend was, hier zag je alle
voorwerpen, alle schatten die samen met
Toetanchamon begraven waren.
Na dit interessant deel van de tentoonstelling,
werden we naar een zaal geleid waar we vrij, op ons
eigen tempo en met behulp van onze audiogids,
mochten rondlopen. Overal waren er panelen tegen
de muur bevestigd met allerlei informatie.
Eerst kwamen we bij de schrijnen, voor mij direct het
hoogtepunt van deze uitstap. Ik had nooit gedacht dat
ze zo groot en zo mooi zouden zijn, echt fascinerend.
Bij elk voorwerp van Toetanchamon stond er een
nummertje. Als we dat nummertje indrukten in onze
audiogids, kregen we informatie bij dat bepaalde
voorwerp. Ik vond dit een zeer goed systeem, zo kon
iedereen op zijn eigen tempo de tentoonstelling
rondgaan.
11| Kaller 2011-2012 | Schooltrip
12 | Kaller 2011-2012 | Schooltrip
Na de schrijnen te hebben gezien, kwamen we aan bij
de sarcofagen die bij Toetanchamon in zijn graf
werden gevonden. Ze waren alle vier zeer boeiend en
zeer mooi. Vervolgens kwamen we dan bij het
beroemde masker van Toetanchamon waar ik, eerlijk
gezegd, een beetje in teleurgesteld was, aangezien ik
het veel groter had verwacht. Maar het was wel zeer
mooi gemaakt, de kleuren, de materialen. Toen
kwamen we bij een deel wat me ook altijd heeft
geïnteresseerd, en dat zijn de sieraden en de
amuletten van Toetanchamon. Ik vind het zeer knap
dat er in die tijd al zo’n mooie sieraden werden
gemaakt, en de amuletten, met onder andere het
oedjat oog, vond ik ook heel mooi.
Stefanie Janssens, 6LT:
Ik vond de tentoonstelling zeer interessant en zeker
de moeite waard om eens bezocht te hebben. De
replica’s vond ik ook heel mooi, ik vind het zeer knap
dat ze die allemaal zo goed hebben kunnen namaken,
je zou nauwelijks merken dat het niet het origineel is.
We hebben vorig jaar in de lessen esthetica redelijk
veel besproken over Toetanchamon en zijn
grafvondsten, dus het was heel leuk om nu de zaken
die we vorig jaar behandeld hebben, (nu weglaten)
eens in het ‘echt’ te zien.
Ik had ook al een zekere basis van Toetanchamon, ik
wist er al redelijk veel van en dus vond ik het zeer
boeiend om meer te weten te komen.
Ik vond eigenlijk alles heel mooi en fascinerend, maar
hetgeen wat er voor mij bovenuit stak, waren de
schrijnen. Die vind ik echt prachtig en ik had echt niet
gedacht dat die zo mooi en groot zouden zijn. Mijn
verwachtingen zijn zeker en vast ingelost, ik had er
veel van verwacht, maar het is zelfs nog beter
uitgedraaid dan dat ik had durven denken. Ik vind de
tentoonstelling zeer knap gemaakt! Er was niet echt
iets wat tegenviel, enkel had ik het masker van
Toetanchamon veel groter verwacht, en veel
specialer, dus daar was ik wel een beetje
teleurgesteld in, niet dat het niet mooi was natuurlijk.
Het is zeker en vast een aanrader voor iedereen die
zich ook maar een beetje interesseert voor het Oude
Egypte!
Bieke Van de Perre, 5LWI:
De voorwerpen waren fantastisch nagemaakt en
gaven een perfect beeld van hoe de echte
voorwerpen eruit zien, maar natuurlijk kun je nooit
zo’n overweldigend gevoel hebben bij replica’s als bij
echte historische voorwerpen. Dat is juist wat ik het
leukste vind aan musea, tentoonstellingen en oude
gebouwen: dat je in de aanwezigheid bent van iets
dat mensen zoveel jaren geleden ook hebben
aangeraakt of bekeken of gebruikt. Dat spreekt echt
tot de verbeelding en geeft altijd iets extra.
Valerie Lever, 6LWI:
De replica’s waren bijzonder goed gemaakt, het
stoorde niet dat het replica’s waren. De geschiedenis
kwam mooi naar boven, ze fascineerde mij enorm.
Maar toen ik buitenkwam, had ik het gevoel dat er
iets ontbrak. Ergens voelde het toch niet helemaal
volmaakt.
Stefanie, Bieke en Valerie
13 | Kaller 2011– 2012 | Uur cultuur
Multiculturele wandelingMulticulturele wandeling Uur
Cultuur
“Volgende week cultuurwandeling”, zei meneer De Cleen met
verschillende reacties tot gevolg had van “uh”?, “ Saaaiiii” tot “Jeeej”!
“Geen les”!
Om 13u05 moesten we verzamelen aan de
hoofdingang en o wee wie te laat kwam, werd ons op
het hart gedrukt. Er werd niet gewacht op
achterblijvers! Dus verzamelden we allemaal braaf op
tijd…. Behalve meneer De Cleen en meneer
Gellens zelf, zij kwamen een minuutje te
laat! Op naar het afspraakpunt met onze
gids aan de bibliotheek van Lier. Een man
met evenveel haar als meneer De Cleen,
maar twee keer zo oud.
Eenmaal aangekomen aan de moskee was ik een
beetje verbaasd. Voor mij was het de eerste keer dat
ik naar een moskee ging. Ik had me verwacht aan een
prachtig paleis met een koepel waar overal
kunstwerken hingen en er constant een gebed
weerklonk. Maar wat bleek… de moskee was in een
klein gebouw ergens tussen de rijhuizen verstopt.
Omdat het gebed nog bezig was, gingen we eerst naar
de ontmoetingsruimte van de moskee… Het was
echter schrikken want het was net een klaslokaal.
Tot mijn verbazing bevestigde de gids dit ook.
Moslimkinderen gaan op zaterdag en zondag naar
school om de koran te leren! In de ontmoetingsruimte
kregen deze pechvogels les. De gids vertelde ons dat
we in een Marokkaanse moskee waren en
dat deze helemaal verschilde van een
Turkse. Ondanks het feit dat Marokkanen
en Turken moslim zijn, verschillen ze dag
en nacht van elkaar. Ze wonen op andere
plaatsen, denken anders, leven anders, eten anders …
wel met de mond zoals wij.
De uitleg van de gids werd verstoord door het
binnenvallen van een man met een dienblad in
typische Marokkaanse klederdracht. We mochten
kennis maken met het klaarmaken van hun muntthee
en mochten er zelfs van proeven … met Marokkaanse
koekjes erbij! Want zeg nu zelf, wat is nu thee zonder
koekjes?!
“Want wat is nu thee
zonder koekjes?”
14 | Kaller 2011— 2012 | Uur cultuur
Toen het gebedsmoment achter de rug was, mochten
we eindelijk een kijkje nemen in de bidruimte zelf.
Hiervoor had iedereen gevreesd… de geur van
heerlijke stinkvoeten want de schoenen moesten uit!
Niet omwille van hun geloof, maar omwille van
hygiënische redenen. Het tapijt moet proper blijven!
Na wat aarzeling deed iedereen dan toch zijn
schoenen uit… om binnen te treden in een ruimte die
echter geen paleis was ondanks een zeer mooi, maar
duur tapijt van € 5000. Eigenlijk was het gewoon een
groot lokaal… met een scorebord! Of zo leek het wel.
Het waren wel geen voetbaluitslagen die erop
stonden, maar de tijdstippen waarop de moslims
moesten bidden. Het stond in verbinding met een
satelliet zodat de uren overeenkwamen met de uren
van de grote moskee van Antwerpen. Het tapijt was
wel zeer zacht en dit is ook nodig want moslims
knielen en maken buigingen tijdens het gebed.
Omwille van zijn oude knoken kon de gids het niet
meer voor doen… dus was Amber het slachtoffer. Een
grappig gezicht, vooral omdat zij zelf haar lach niet
kon bedwingen. We waren toch blij dat we terug onze
schoenen konden aan trekken en onze wandeling
verder zetten…. naar de andere moslims die dag en
nacht van elkaar verschilden. Op naar een Turkse ba-
zaar! De Mondial! Een winkel met maar liefst 3700
verschillende producten… en spotgoedkoop! Wat
opviel, was dat er een zeer groot aanbod was aan
verschillende soorten thee met soms zeer vreemde
smaken. Ook olijven behoren tot de lievelingsproduc-
ten die ze met pit en al opaten! Omwille van hun ge-
neeskrachtige werking, zo beweerde onze gids. Ook
hier konden we proeven van typische Turkse produc-
ten als worstjes, fetakaas en olijven… gelukkig zonder
pit! Maar het was een leuke en interessante uitstap.
Met dank aan 4HW voor hun bijdrage.
De leerlingen van 5 HW keken er al enkele weken naar uit: Els Aeyels kwam
naar de klas! Ze is een dame met een naam die bij vele mensen een
belletje doet rinkelen. Maar meestal weet men niet meer ‘van waar men
haar ook alweer kent’. De kans is nochtans groot dat u geregeld met haar -
of met haar stem alleszins- wakker wordt als u afstemt op een radiozender
van de openbare omroep. Els Aeyels is radiojournaliste bij de VRT, draait
reportages, schrijft opiniestukken, leest met een stem als geen ander het
nieuws en was zo vriendelijk om naar onze school te komen vertellen over
haar werk als journaliste.
5 Humane wetenschappen ontmoet5 Humane wetenschappen ontmoet
‘the voice van het radiojournaal!’‘the voice van het radiojournaal!’
School
lecture
Hoe we haar konden overtuigen om daar tussen
haar drukke bezigheden tijd voor vrij te maken? In
haar studentenjaren heeft ze nog samen op de
banken in de aula gezeten met onze leerkracht
geschiedenis/cultuur. Veel hebben ze elkaar toen
niet gezien. Dat het kwam omdat één van beiden
haar roes aan het uitslapen
was, laten we in deze
schoolkrant best in het
midden. Maar beide dames
delen dezelfde geweldige
vriendinnen –M. De Cleen, kan u een exemplaar van
deze Kaller bezorgen aan Greetje M.?- en vooral de
liefde voor hun jeugdidolen. Fans van Ian Thomas,
je had op je vijftiende de Tröckener Kecks eens
moeten leren kennen! Dat waren nog eens tijden!
Genoeg uitgeweid. Het hoofdstuk ‘media’ uit de
lessen cultuurwetenschappen was het ideale excuus
voor onze “humane” om alles wat je wilde weten
over Els Aeyels maar nooit durfde te vragen, op een
rijtje te zetten. Mevr. Catteeuw zou de vragen
bundelen, sorteren maar niet censureren. Het werd
een indrukwekkend lange lijst
van vragen. Leerlingen wilden
weten welke haar saaiste,
boeiendste, gevaarlijkste
werkdagen ooit waren, welke
haar meest legendarische blunders en/of
versprekingen. We kwamen meer te weten over
discussies op de redactie, deontologische kwesties,
vragen over wat kan en niet kan, het checken en
dubbelchecken van feiten.
“Bush wil ik wel eens interviewen om
te weten of hij nu eigenlijk
slim of dom is’”.
15| Kaller 2011-2012 | School lecture
We kunnen u verzekeren dat er ontzettend veel komt
kijken bij het maken van 16 000 nieuwsbulletins per jaar
waar gemiddeld 3 miljoen Vlamingen naar luisteren,
allemaal in elkaar gebokst door een redactie van meer
dan 300 mensen. En –jawel- we kwamen er ook achter –
via facebook, hoe anders in deze nieuwe media tijden?-
dat er een oud-leerlinge van onze school op diezelfde
redactie zit. Misschien wil oud-humane-leerlinge Els
Cannaerts volgend jaar ook wat VRT geheimen komen
ontsluieren voor de klas! M. De Cleen, kan u ook haar een
exemplaar van deze Kaller bezorgen?
Iedereen heeft wel iets
onthouden van de voordracht
van Els… Niels wilde weten
w e l k e E l s ’ g r o o t s t e
versprekingen waren, Sema
wilde weten wie Els dolgraag
zou willen interviewen. ‘Bush’ was het antwoord, ‘om te
weten te komen of hij nu slim of dom is’. Rani vroeg hoe
het eraan toe ging op de redactie op 11 september 2001:
“ Onwezenlijk, bijna surrealistisch” kregen we te horen.
Het was vooral hallucinant te horen dat een
nietsvermoedende Els zo’n half uur voor de eerste crash
op de Twin Towers op een verder nieuwssaaie dag zei ‘als
er nu binnen de 10 minuten niets gaat gebeuren dan val
ik hier ter plekke in slaap’. Lennert weet helaas nog
steeds niet of ze nu voor FC Barcelona of Real Madrid is.
Karim kwam te weten hoeveel Els verdient en dat mag
volgens hem best meer zijn. Het is alvast genoteerd en Els
AeyLES –zoals sommigen haar graag noemen- legt het
zeker voor aan haar baas bij het volgende
evaluatiegesprek! M. De Cleen, kan u ook hem een
exemplaar van deze Kaller bezorgen?
Tijd om de leerlingen zelf aan het woord te laten!
Melissa: Eindelijk was het zover, Els Aeyels kwam naar
onze klas om een uiteenzetting te geven over de VRT, de
redactie, hoe het nieuws werkt op de radio, op de tv en
nog veel meer. Ik wist niet goed waaraan ik me moest
verwachten, zou het boeiend zijn of maar wat lezen wat
er op een papier stond? Wel het was ongetwijfeld het
eerste. Een zeer boeiende uiteenzetting en allesbehalve
saai.
Ze begon met een film die enkele jaren geleden gemaakt is
bij hun op de redactie, dit gaf direct al een duidelijk beeld
over hoe ze te werk gaan, de materialen,…
Vervolgens lichtte ze de film wat bij, want de cijfers waren
ondertussen een beetje verouderd en er waren al nieuwe
wagens om mee op verplaatsing te gaan aangekocht.
Na de interessante inleiding heeft ze zowat elk medium
waar ze mee werken verder uitgelegd. Van de krant en
teletekst tot de radio, tv en website. Wat me hierbij vooral
verwonderde was dat nog zeer veel mensen dagelijks
teletekst checken. Ik had dit helemaal niet verwacht,
waarschijnlijk omdat het iets is wat de jeugd van nu niet
direct zou doen. Bij ons is het
internet veel meer voor de hand
liggend.
Toen de vragenronde kwam waren
we eerst wat verlegen, maar daar
kwam naderhand verandering in en
toen vond ik het een heel leuk en grappig vraaggesprek.
De dingen die me zeker zullen bijblijven:
- Hoe haar werkdag eruit zag op 11/9/2001
- Om welk uur ze vaak begint te werken (want op dat
moment draai ik mij nog eens om in
mijn bed hoor…)
- Haar grootste blunder
- Natuurlijk ook haar grootste verspreking (ze doet er
misschien niet veel. Maar als ze iets
doet, dan doet ze het goed!)
- En ook gewoon de manier waarop ze alles zeer leuk wist te
v e r t e l l e n , d e p a s s i e v o o r h e t
vak.
Ik vond het een zeer leuke namiddag en heb er echt wel
dingen uit geleerd!
Zoiets is zeker voor herhaling vatbaar.
Sema: Ze had een zeer aangename stem waardoor de hele
klas muisstil was en iedereen aandachtig meeluisterde. Ik
was erg verrast door het filmpje dat ze toonde. Ik had er
geen idee van wat er achter het scherm op televisie
schuilde! Nu weet ik dat er veel stress, orde en stiptheid aan
te pas komt!
Ze was ook erg bescheiden, dit sprak me zeker aan om nog
beter naar haar te luisteren! Ik hoop haar ooit terug te
spreken.
Lennert: ‘Ik vond het een geweldig initiatief om haar te
verwelkomen in de klas.’
Niels: ‘Ik heb ondervonden dat ze een vrolijke spontane
vrouw is’.
Karim: ‘Ze vertelde wat ze verdiende en ik moet eerlijk zijn.
Voor iemand die zoveel tijd steekt in zijn job zou ze toch
meer moeten verdienen!’
Johannes: ‘De hoofdvraag was voor mij persoonlijk de vraag
van haar grootste blunder of verspreking. Haar grootste
blunder was dat ze was vergeten dat ze het nieuws moest
lezen. Ze zat rustig op haar bureau toen ze opeens de tune
hoorde van het nieuws en toen is ze meteen naar de micro
gelopen om te beginnen lezen. Haar grootste verspreking
was bij de invoering van de euro. Er werden toen franken
ingeruild voor pakketjes euro’s. De pakketjes werden ‘euro
mini kit’ genoemd. Zij verving de ‘i’ van ‘kit’ met de ‘u’
omdat de volgende zin begon met ‘U’.
Later kwam meneer De Cleen een foto nemen voor de
Kaller, onze schoolkrant. En na één uur en een kwartier was
het spijtig genoeg gedaan omdat mevrouw Aeyels nog weg
moest. Maar het was wel een heel interessant gesprek!
Met dank aan E. Catteeuw en 5HW
“Als er na 10 minuten niets gaat
gebeuren dan val ik hier ter plekke in
slaap!”
16| Kaller 2011-2012 | School lecture
KA Lier bezoektKA Lier bezoekt School
trip
Donderdag 17 november bezochten de leerlingen van de richtingen
wetenschappen van het 5de en 6de jaar de fusieshow aan de Universiteit van
Antwerpen.
De spreker begon zijn voordracht met inlichtingen
over ons dagelijkse olieverbruik. Hij heeft deze
vergeleken met de energieomzet van Taris Charlier op
een hometrainer.
We kregen uitleg over de kernfusiereactor met behulp
van proefjes. Zo hebben we de vorming van plasma
gezien, de werking van magnetische velden en de
torusvorm van de fusiereactor. De proefjes konden op
veel belangstelling rekenen.
Thans wordt in Cadarache in Frankrijk volop gebouwd
aan een nieuwe reactor, ITER, die rendabel zou
moeten werken.
Deze fusieshow was een unieke en leerrijke ervaring!
Opgesteld door 6WEWI en 6LAWI.
17| Kaller 2011-2012 | Schooltrip
fusieshowfusieshow
18| Kaller 2011-2012 | Schooltrip
Volgens bepaalde mensen is het strafbeleid op school te streng. Soms
treden leerkrachten te streng op bij minieme fouten. Wat vindt u?
Straffen?Straffen? Opinie
maker
19| Kaller 2011-2012 | Opiniemaker
Dit hangt van leerkracht tot leerkracht af. Sommige
leerkrachten zijn te streng, andere straffen zelden tot
niet. Voor mij is het dus goed. Je kan er eigenlijk toch
niets aan veranderen.
-Elke Schwickert, 6HW-
Hangt af van leerling tot leerling. Bij iemand die vaak
niet in orde is, zijn ze veel strenger.
-Alec Caroen, 6WW-
Hangt af van leerling tot leerling en van leerkracht tot
leerkracht. Sommige leerkrachten straffen streng en
efficiënt, terwijl andere niet genoeg straffen. Soms
hangt het ook af van het verleden van de leerling.
Heeft de leerling al wat meer mispeuterd op de
school, dan zal er ook zwaarder gestraft worden.
-Joren Polfliet, 6HW-
Het is waar dat de talloze strafstudies niets uithalen,
maar verder is het beleid op school zeker niet te
streng.
-Lieven Paulissen, 6LWI-
Ik vind dat deze school niet echt streng is. Ik kom
namelijk van het KVRI in Vorselaar en daar was het
heel wat anders dan hier. Niet dat het hier strenger
moet worden, maar er moeten natuurlijk wel regels
zijn die moeten nageleefd worden.
-Gianni Vets, 6ET-
Onze school is wat je noemt een vrije en open school.
Dit houdt in dat de directie en leerkrachten de
jongeren die bij ons op school zitten, willen steunen
in het zelfstandig nemen van beslissingen en hen zelf
willen laten bepalen wat goed en minder goed is. We
gaan er tegelijkertijd ook vanuit dat die vrijheid die
onze school zo kenmerkt niet misbruikt wordt en
geen excuus is voor het overtreden van de afspraken
en regels. Gebeurt dat toch, dan kan je niet anders
dan straffen. Het zijn immers precies die zo kostbare
regels en afspraken die onze steeds ingewikkelder
wordende samenleving bij elkaar houden. En de
school is een afspiegeling van de samenleving.
Indirect betekent dit dan ook dat het strafbeleid op
onze school eigenlijk automatisch bepaald wordt
door het gedrag van de leerlingen zelf: alleen als je
iets -opzettelijk- fout doet, volgt er een straf. Elke
leerling heeft dus steeds zijn eigen lot in handen. En
welke straffen nu precies te streng zijn of niet, dat is
een eindeloze (en nutteloze) discussie. Mijn idee van
een degelijk strafbeleid is: “Streng, maar
rechtvaardig”, evenwel zonder te vervallen in het
verstard nakijken of elk detail wel klopt. En voor het
overige gebruik ik bij het geven van een straf gewoon
mijn gezond verstand. Dat moesten trouwens meer
mensen doen. Vooral zij die beslissen over het lot van
anderen, zoals in de politiek en rechtbanken. En tot
slot: “Goede afspraken maken goede vrienden.” Een
heel belangrijke levenswijsheid.
-Dhr. S. Crauwels-
Matthias, Maxime, Joren
Ik vind dat de studiezaal vroeger open moet, maar als
de studiezaal echt niet vroeger open kan, dan moet
dat maar. Als men de studiezaal echt niet vroeger
open kan doen dan vind ik dat dit pech is voor de
leerlingen die moeten wachten tot de zaal open gaat.
- Niels Vanoppen, 6HW -
Ik vind dat de zaal vroeger open moet omdat er
leerlingen zijn die thuis geen computer hebben of die
er iets niet mee kunnen doen. Deze leerlingen kunnen
dan enkel ‘s middags op de computer om hun
huiswerk toch nog af te kunnen maken. Dus ja, ik vind
dat de studiezaal vroeger open moet.
- Sam Neefs, 5HW -
De studiezaal moet vroeger open omdat er dan nog
leerlingen hun huiswerk kunnen (af)maken. Maar ook
zal het wel helpen tegen de verveling van vele
leerlingen tijdens de middag.
- Luc Van Leeuwen, 5WW-
Ik vind dat het makkelijker voor de leerlingen zal zijn
als men de studiezaal wat vroeger opent, vooral voor
de leerlingen die dan nog iets moeten afdrukken. ZO
staat niet iedereen tegelijk voor de printer waarna
deze bijna crasht vanwege het overmatige gebruik op
een korte tijd. Ook zou het beter zijn in de winter
omdat het dan buiten te koud is en de leerlingen dan
warm en vooral rustig kunnen gaan zitten.
- Taris Charlier, 6WW -
De zaal moet vroeger open omdat de leerlingen soms
wel lang moeten wachten voor een leerkracht of het
secretariaat de studiezaal komt openen. Ook is het
niet echt eerlijk dat de zesdejaars een eigen lokaal
hebben dat heel de middag open is terwijl de andere
jaars dan moeten wachten tot de studiezaal open is.
- Valerie Lever, 6LWI -
Wij proberen om de studiezaal zo vlug mogelijk te komen openen, maar het is niet altijd mogelijk dat wij direct aan de deur staan om deze te openen. Wij helpen eerst de leerlingen die aan het secretariaat zelf staan te wachten om ons wat te vragen of wij moeten dringende zaken doen zoals leerkrachten helpen, de telefoon beantwoorden, enzovoort. Dit is niet altijd even gemakkelijk als er zich maar één of twee personen op het secretariaat bevinden. Daarna helpen wij de leerlingen die in de studiezaal willen.
- Secretariaat -
Helena
StudieregelingStudieregeling
Iedereen kent het wel, ’s middags ben je klaar met eten en ben je van plan om
naar de studiezaal te gaan om aan je huiswerk te gaan werken en de studiezaal is
nog gesloten. Zo moet je meestal ook een goede tien minuten tot een kwartier
wachten tot de zaal open gaat. Vind je dat de studiezaal vroeger open moet of
niet?
20| Kaller 2011-2012 | Opiniemaker
De jeugd van tegenwoordig: De jeugd van tegenwoordig:
leerlingen en hun hobbyleerlingen en hun hobby
Spot
light
Skaten mag dan wel zo oud als de straat zijn, ‘out’ is het zeker niet! In
onze eigen school hebben we het levende bewijs zitten dat skaten een
echte sport is die vaardigheden eist. Wij hebben een interview kunnen
regelen met de beste skaters van ons Atheneum.
Wanneer en waarom zijn jullie beginnen skaten?
Linus: ik ben twee jaar geleden beginnen skaten
doordat een goede vriend van mij dit al langer deed
en het mij leuk leek.
Charles: ik ben begonnen door de motivatie van
andere vrienden die dit ook deden.
Hebben jullie voorbeelden/idolen?
Linus : ik heb er verschillende maar de meest gekende
is Torey Pudwill.
Charles: nog een andere bekende is Chris Cole
Siebe D. & Siebe S. : ons grootste idool is eigenlijk
Linus zelf want hij kan het beste skaten van ons
gevieren en ook zijn trucs zijn ‘graaf’.
Waar halen jullie jullie nieuwe trucjes vandaan?
Linus : Meestal bespreken wij dat met vrienden
onderling en vragen we dat ook wel eens aan andere
mensen of we zoeken ze gewoon op op het internet.
Charles : Ik kijk liever eerst naar filmpjes omdat het
dat gemakkelijker maakt om ze achteraf zelf te leren
want door de filmpjes goed te bekijken, leer je de
juiste technieken en daarna proberen we het samen
met vrienden gewoon zelf.
Siebe D. : Of per ongeluk op iets landen. Soms gebeurt
het weleens dat we op een ‘trucje’ komen als we
gewoon aan het skaten zijn.
Is het skateparkje in Lier genoeg voor jullie of willen
jullie meer?
Siebe D. : als je daar kunt skaten, dan kun je het
overal!
Siebe S. : Ja, het is niet echt het grootste park dat je
kunt vinden maar op zich wel genoeg om te oefenen.
Linus : Het parkje op zich is wel leuk maar vergeleken
met andere parken is het park van Lier wel veel te
klein.
Spreken jullie dan soms af om samen naar een ander
skatepark te gaan?
Siebe S. : ja, toch vrij vaak.
Charles : vooral in de zomer wanneer het goed weer is
gaan wij vaak naar Antwerpen omdat de parken daar
veel groter zijn. Soms zelfs naar Nederland.
21| Kaller 2011-2012 | Spotlight
Wie van jullie vier is de beste skater?
Siebe S. & Siebe D. & Charles : LINUS!!
Dat was duidelijk! Waarom moeten mensen voor
een hobby als skaten kiezen ?
Siebe D. : het is gewoon een grave sport, heel
ontspannend met een leuk muziekje erbij. Je hebt
geen verplichtingen, je kan skaten waar en wanneer
je zelf wilt.
Charles : je hebt ook geen vaste uren die eraan
verbonden zijn zoals bij voetbal, die trainingen zijn op
een bepaald uur. Hier is dat niet, hier kunnen we
skaten wanneer we maar willen.
Siebe S. : Het leuke hieraan is dat je veel tijd kunt
doorbrengen met je vrienden.
Charles & Linus : Hierdoor zijn wij ook veel hechtere
vrienden geworden van elkaar. Eigenlijk zijn wij zelfs
een soort van familie.
Charlene, Naomi
22| Kaller 2011-2012 | Spotlight
Hebben jullie al ooit iets gebroken door het skaten?
Linus : ik heb ooit eens een keer mijn neus moeten
laten lijmen. Tijdens het skaten, is mijn skateboard
tegen mijn neus gevlogen waardoor die openlag.
Siebe D. : Ik onlangs nog zelfs. Ruggenwervels zitten
vast met een soort haakjes, maar door een val zijn die
losgekomen waardoor ik een spierverkramping kreeg
en niet meer kon ademen. Best wel lastig.
Siebe S. : Ik heb ooit mijn pols zwaar gekneusd.
Charles : en ik heb mijn teen al eens een keer
gebroken.
Kost skaten veel geld?
Linus : als dit echt je hobby is en je het vrij vaak doet
dan kost dit veel geld, ja. Om de 2 maand moet ik
toch geregeld een nieuw skateboard kopen dat toch
algauw 50 euro kost per skateboard. Aangezien ik het
zelf moet betalen, is dit toch een dure zaak.
Charles : bij mij zijn het vooral mijn schoenen die snel
stuk zijn. Elke maand zijn een nieuw paar schoenen
welkom. Maar er is ook speciale schoenlijm waarmee
je je schoenen (me weglaten) kan maken.
Siebe S. & Siebe D. : Voor ons geen probleem want bij
ons betaalt de mama!
Christmas
story
Als ik als leerkracht zo eens een
uurtje studie heb met een bepaalde
klas, komt bijna altijd de
onvermijdelijke vraag naar boven:
“mijnheer, naar het schijnt hebt u
zo’n leuk verhaal over uw hond. Wil u
dat een keer vertellen?” De meeste
leerlingen waaraan ik les geef, kennen
dat verhaal natuurlijk wel, maar
omdat er zovelen zijn die het niet
kennen, kan je het hieronder lezen.
Het is allemaal echt gebeurd…
Kerstvakantie 2005. Omdat een mens af en toe rust wil
(wacht maar tot jullie wat ouder zijn) en de feestdagen die
rust onvermijdelijk verhinderen (mijn grootmoeder: “en
manneke, wanneer gaat ge nu eindelijk die kinderen kopen
waar ik mijn fortuin aan kan nalaten?”), kan je ook een reis
boeken en maken dat je uit het land van regen en duisternis
wegkomt.
Teveel is teveel, dus dat deed ik dan ook. Ik stapte het
eerste het beste reisbureau binnen en vroeg naar het verst
mogelijke hotel dat onder de zon beschikbaar was. Dat
bleek op het vlindervormige eiland Guadeloupe te liggen in
de Caraïben, tussen Noord- en Zuid-Amerika. Kostprijs: 3000
euro voor een weekje (“het zijn de feestdagen, hé,
mijnheer.”). Aangezien ik geen krent ben, hapte ik vrijwel
meteen toe.
Twee dagen later nam ik de TGV in Brussel, reed tot in
Parijs, nam in Orly het vliegtuig en landde 8 uur later op
Guadeloupe. Veertig graden in de schaduw.
Mijn hotel bleek het beste van het beste, het eten het
lekkerste van het lekkerste en het plaatselijke personeel
vertoonde een aan die landen eigen hartelijke en warme
inborst.
Maar buiten het hotel heerste er grote armoede. Deels door
de hoge werkloosheid, deels door de torenhoge schuld die
het eiland aan het moederland Frankrijk (Guadeloupe is een
Franse provincie en vroegere kolonie) verschuldigd was.
Omwille van een mogelijke overval werd mij dan ook
afgeraden het domein van het hotel te verlaten en gebruik
te maken van alle faciliteiten (winkeltjes, restaurants, bars,
zwembaden, …) die aldaar aanwezig waren.
Toen ik de eerste dag ’s ochtends vroeg via een klein
weggetje naar strand en zee liep, dook er vanuit de bosjes
een graatmager hondje op met oogjes die smeekten om
aandacht. Het was duidelijk een onverzorgde straathond en
leek op een kruising tussen een windhond en een labrador,
maar dan kleiner.
Ik stond even perplex, me afvragend wat die hond wel van
me wilde. Nu moet je weten dat ik het nooit echt met
dieren heb opgehad. Mijn vader was dierenarts en de
meeste dieren die zich in ons huis vertoonden waren ofwel
serieus ziek ofwel ten dode opgeschreven. Als je daar als
kind regelmatig mee geconfronteerd wordt, ontwikkel je de
automatische reflex om jezelf zoveel mogelijk immuun te
maken tegen de mogelijke miserie dat dat met zich
meebrengt.
Maar goed: om de één of de andere reden spraken de
oogjes van die hond mij aan en ik nam haar mee naar het
strand. Ik hoefde het zelfs niet te vragen. Ze kwam gewoon
mee.
Al snel bleek dat in de sterren geschreven stond dat er van
rust en stilte niets in huis zou komen want de hond
ontpopte zich tot een volleerde medezwemmer en
medejogger en vond ook nog ergens een balletje dat steeds
opnieuw uitnodigend op mijn ligstoel achtergelaten werd.
Toen ik tien uur later weer bij het hotel aankwam, was ik
doodop van alle aandacht die het beestje mij gekost had.
De hond mocht uiteraard het hotel niet binnen en ik liet
haar - een beetje met tegenzin - achter op straat.
23| Kaller 2011-2012 | Christmas story
Einde verhaal, denk je? Nee hoor, de volgende ochtend zat
de viervoeter trouw te wachten voor de deur van het hotel.
Ze herkende me meteen en de hele dag was als het ware
een herhaling van de vorige. En zo ging dat zeven dagen
lang door.
De allerlaatste avond van mijn vakantie besliste ik om -
tegen beter weten in - toch maar eens het domein van het
hotel te verlaten en begaf ik mij naar een casino dat zich
tweehonderd meter verder in de straat situeerde. De hond
volgde mij, maar mocht natuurlijk ook in het casino niet
binnen. Toen ik twee uur later buitenkwam, was mijn
trouwe viervoeter verdwenen. Het einde van een zeven
dagen durende vriendschap die ik nooit zou vergeten. Een
beetje teleurgesteld slenterde ik terug naar het hotel tot ik
plots onder de mangroven tegengehouden werd door twee
heren die minstens twee koppen groter waren dan ik. Ook
leken ze gedronken te hebben of onder de invloed van iets
dat in ons land waarschijnlijk als verboden zou gelden.
Eén van hen mompelde in bijna onverstaanbaar Frans iets
over geld. Ik probeerde uit te leggen dat ik geen geld had.
Toen plots het blinkend lemmet van een mes te voorschijn
kwam, toonde ik mijn VISA-kaart om uit te leggen dat ik
geen cash geld op zak had - wat ook de waarheid was. Die
uitleg maakte weinig indruk en het mes kwam een halve
meter dichter. Ik zag mijn leven in een flits voorbijtrekken:
de films die ik gezien had, Lier, mijn familie en vrienden… Ik
dacht: “dit is het. Hasta la vista.”
En toen, plots, vanuit het hoge riet dat naar het schijnt aan
Guadeloupe zo eigen is (je houdt niet voor mogelijk wat
voor details je in al die reisboeken kan lezen), sprong mijn
jonge vriend te voorschijn en plantte haar tanden diep in de
hand die het mes vasthield. Het mes viel en de man stortte
schreeuwend van de pijn neer. De ander zette het op een
lopen. Na enkele seconden - die voor de man wel uren
moeten geleken hebben - liet de hond los. De man kon zich
losrukken en probeerde zich uit de voeten te maken. Hij
maakte daarbij de fout over een zware steen in het hoge
gras te struikelen waarop de hond bovenop zijn hoofd
sprong en zijn oor als favoriet speelgoed behandelde. Ik
weet niet hoe, maar uiteindelijk kon hij zich toch losrukken
en verdween hij bloedend en luid schreeuwend in de nacht.
De hond kwam rustig naast mij zitten. Ik zag gelukkig geen
oor. Hoogstens wat bloed.
Na deze ongelofelijke dienst die het diertje mij bewezen
had, kon ik haar moeilijk op straat achterlaten. Ik smokkelde
haar het hotel binnen via een open raam, verwende haar
met uit de hotelkeuken gestolen brood en charcuterie en
legde haar naast me op bed.
De volgende ochtend - het was acht uur en ik moest om één
uur ‘s middags het hotel verlaten - werd ik aangestaard
door twee ogen die blijkbaar niet geslapen hadden. Als een
openbaring werd het me duidelijk: ik kon niet alleen terug
naar huis. Het zou twee harten gebroken hebben.
Ik belde onmiddellijk naar de luchthaven en legde in
gebrekkig Frans uit dat ik zou terugreizen in het gezelschap
van een hond. Op alle mogelijke manieren probeerde de
dame aan de andere kant van de lijn mij duidelijk te maken
dat dit onmogelijk was. Toen ik uiteindelijk met een
rechtszaak dreigde, gaf ze toe. Op voorwaarde tenminste
dat ik de juiste papieren en een bench had om het dier bij
de bagage op te slaan.
Via een telefoonboek vond ik het adres van een dierenarts
die niet te ver uit de buurt woonde. Een koppel dat ik in het
hotel had leren kennen en over een wagen beschikte, was
zo vriendelijk om mij er rond half elf heen te brengen. De
tijd begon te dringen…
De dierenarts was vriendelijk en zei dat hij papieren kon
maken waaruit zou blijken dat de hond al enige tijd de mijne
was. “Maar zelfs met die papieren krijg je problemen in
Parijs. Hier in Guadeloupe niet. Hier krijg je met een paar
euro alles gedaan. Wat me op mijn honorarium brengt…”
Hij vroeg tweehonderdvijftig euro voor een paar inentingen
en valse papieren. Diefstal. Ik heb nochtans geen seconde
getwijfeld.
Een kwartier later reden we naar de hoofdstad van
Guadeloupe voor een bench. Aankomst in de winkel kort
voor twaalf uur. Nog een dik uur… Een bench gevonden.
Honderd euro. Terug naar het hotel. Vijftig minuten rijden.
Tien voor één. Tien minuten om bagage bij elkaar te graaien
en klaar te staan voor de taxi. Probleem: hond mag niet
mee binnen. Smeken bij portier en personeel. Antwoord:
vijf keer nee. De directie van het hotel? Hij komt. “Zet hem
maar even in mijn bureau.” “Dank U wel.” Rennen naar de
kamer op de derde verdieping. Alles in zeven haasten naar
beneden sleuren. Hond ophalen. Directeur van het hotel
bedanken. “Dat is dan twintig euro voor de moeite.”
Betalen. Taxi staat klaar met vijf andere passagiers. Hond
mag niet mee. Taxi te proper. Voor vijftig euro wel. Betalen.
Half uur rijden. Naast mij zit een topmodel uit Beiroet met
de mooiste groene ogen die ik ooit gezien heb. Ze zegt dat
ze jaloers is op de manier waarop de hond naar mij kijkt.
“Echte liefde, geloof me vrij. Naar mij kijken ze alleen om
mijn uiterlijk”. Kan ik begrijpen…
Luchthaven. De luchthaven van Guadeloupe is geen echte
luchthaven. Het is een veredelde hangar waar meer
winkeltjes zijn dan er per dag toeristen neerstrijken. Alles is
er te koop. Met een charmante hostess die in een ander
leven best mijn vrouw zou mogen zijn, check ik mijn bagage
in. De bench hou ik bij me want de hond moet door een
exclusieve gate voor dieren. Ik koop snel een ticket voor de
hond - honderd euro - en begeef me naar de dierengate.
Een zwaarlijvige man zit - duidelijk zeer tegen zijn zin - bij
het begin van de gate te wachten. “Die hond mag niet
mee.” Mijn hart krimpt. “Excuseer?” “Er hangt geen
identificatieteken aan de bench. Zo belandt hij misschien in
New York in plaats van Parijs.” Bij het inchecken ben ik
natuurlijk vergeten ook voor de bench een
identificatieteken te vragen. Wie denkt daar nu aan? “Hebt
u er één voor mij?” “Nee, de rol is op. Bij de check-in voor
de bagage.” “Maar da’s helemaal aan de andere kant? Mijn
vliegtuig gaat vertrekken.” “Tja...”.
Ik loop als een gek naar de check-in voor de bagage en stoot
daarbij zeker vijf mensen om. Ik steek vijftig mensen voor
en bedel om een identificatieteken voor Parijs. Als de
hostess de paniek van mijn gezicht afleest, verandert haar
gezicht van geïrriteerd naar begrijpend en sluit een
identificatieteken rond het hondenhok. “Bonne chance.”
“Merci, merci.” Terug naar die douanebeambte. Hij lacht als
hij mij zwetend ziet komen aanhollen. “Tu te fatigues.” “Toi
pas, eh?” zeg ik boos terug.
24| Kaller 2011-2012 | Christmas story
Hij kijkt alsof hij mij niet begrepen heeft. Jezelf inhouden,
Steven, of je komt vandaag dit eiland niet meer af. En de
volgende week misschien ook niet. Volgende probleem: de
bench is in orde, maar de hond wil er niet in. Ik duw, trek,
sleur, roep, smeek, … Niets helpt. Niet moeilijk: het beestje
heeft nooit opgesloten gezeten. De beambte weigert te
helpen onder het mom dat hij bang is van mijn hond. Maar
hij geeft me de raad naar de apotheek beneden te gaan en
kalmeerpillen te kopen voor de hond. Ondanks het feit dat
ik nog maar een paar minuten tijd heb, besluit ik zijn raad
op te volgen. Na nog een keer de hele luchthaven
doorlopen te hebben, koop ik met de laatste vier euro die ik
in mijn zak heb zitten een hondentranquilizer. De hond
weigert. Even flitst het door mijn hoofd dat ze misschien
homeopathisch ingesteld is, maar dan besef ik dat het moet
gedaan zijn. Teveel is teveel: ik kan niet meer. Ik trek haar
bek open en stop er twee pillen in die meteen in haar keel
verdwijnen. Terug boven gekomen is de hond al heel wat
kalmer en kost het me weinig moeite om haar in de bench
te krijgen. Ze verdwijnt langzaam in de gate. Als laatste
passagier stap ik aan boord. De kapitein staat tussen de
stewardessen te wachten, kijkt me boos aan en legt me uit
dat vlucht 734 tien minuten later vertrekt enkel en alleen
door de schuld van de enige Belgische passagier die te laat
aanwezig is. Nadat ik me heb uitgeput in
verontschuldigingen, neem ik mijn plaats in. De
tweehonderd ogen die me daarbij aankijken maken me
duidelijk dat ik op dit vliegtuig geen vrienden ga maken…
Acht uur later. Orly, Parijs. Ik haast me naar de bagageband.
Minuten nadat het laatste stuk bagage door gehaaste
reizigers weggenomen werd, is er van mijn hond nog altijd
geen spoor. Net op het moment dat ik het wachten wil
opgeven en met een bang hart inlichtingen wil gaan
inwinnen, komt ze in haar kleine bench doorheen de smalle
opening aan het einde van de band. Een blij weerzien. Ik
laat haar meteen uit haar bench en haast me met haar aan
de ketting naar de douane. Maar liefst vijf douaniers staan
me van ver op te wachten. Ik zie het zo voor me gebeuren:
een maand in quarantaine. Net op het moment dat het
onze beurt is, stuiven de vijf douaniers weg naar iets of
iemand achter mij. Het checkpoint blijft verlaten achter. Dit
is onze kans. Maken dat we wegkomen.
Buiten is het min vier graden. Een sneeuwstorm
blaast het landschap wit.
Guada - ik heb haar zo genoemd naar het eiland - is
bang en rilt van de koude. Ik draai een dekentje dat ik
in het vliegtuig heb gekregen om haar heen en maak
het vast met een speld.
Bus, taxi, bus, TGV en een trein die eindigt in Lier zijn
de vervoermiddelen die de komende uren bepalen.
Van Guadeloupe tot in Parijs heb ik van alle mogelijke
nationaliteiten en geslachten hulp gekregen. Wanneer
ik bij aankomst in Lier aan een heer vraag om de
bench van de hond even mee van de trein te helpen -
nauwelijks anderhalve kilo zwaar - zegt hij dat hij
“ruglijder” is. Van je eigen volk moet je het hebben…
Met mijn koffer, de bench, een rugzak en de hond
loop ik over een ondergesneeuwde vest naar huis.
Het wordt nu alles of niets. Mijn moeder zegt me al
jaren dat er in ons huis alleen een hond binnenkomt
over haar lijk. Ik zie mijzelf vannacht dus met Guada
op de straatstenen slapen…
Wanneer ik binnenkom, ligt ze doodziek in de zetel.
Griep. Net nu. Tot drie keer toe vraagt ze me wat
“dat” is. Als ik repliceer dat het een hond is en dat die
hond blijft, draait ze wit weg alsof haar zoon haar
komt vertellen dat hij bij het vreemdelingenlegioen
gaat. De komende drie dagen krijg ik alleen maar
beeld zonder klank. Toch is het vreemd dat, als ik
even boven ben, tegen mijn hond hoor praten en haar
even later weer terugvind op de grond vlak naast mijn
moeder. Als ik dan vraag wat er zonet gebeurd is,
komt er niets uit. Wanneer ik de vierde dag moet
vechten om met mijn hond te mogen gaan wandelen,
wordt alles me duidelijk: ze hebben achter mijn rug
om een geheime vriendschap gesloten die ze
natuurlijk geen van beiden willen toegeven… En zo zie
je maar dat alles vaak toch goed komt.
Ken jij ook zo’n verhaal? Schrijf het op. Het is
misschien iets voor de volgende Kaller!
S. Crauwels
25| Kaller 2011-2012 | Christmas story
Film
tips
DRIVE ANGRY 3D
Deze actiefilm die zijn roots vindt in de B-films van weleer, laat Nicolas Cage terugkeren
uit de hel om op aarde zijn dochter uit de klauwen van een secteleider (Billy Burke uit
“Twilight”) te redden. Hij wordt daarbij geholpen door de bloedmooie Amber Heard
(“All the Boys Love Mandy Lane”) die zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot de
brutale, ongeschoren zwerver. Wie van kinetisch gefilmd actiewerk en white trash
naakt houdt, krijgt meer dan waar voor zijn geld. Een actiefilm zoals ze twintig jaar
geleden gemaakt werden en dus boordevol nostalgie. Zowel in 2D als 3D verkrijgbaar.
Vergeet je brilletje niet.
THE TOWN
Na “Gone Baby Gone” opnieuw een meesterwerk van Ben Affleck (geef toe: de man
regisseert veel beter dan hij acteert) dat zich afspeelt in Charlestown, een deel van
groot Boston waar statistisch de meeste bankovervallen ter wereld plaatsvinden.
Affleck schetst zijn Boston als een metropool van dealers, gangsters en kruimeldieven
die door hun afkomst en geboorteplaats onlosmakelijk met misdaad verbonden zijn.
Wie de juiste DVD koopt, kan beschikken over de langere, 2,5 uur durende versie en
wordt genadeloos meegezogen in de even shockerende als intrigerende wereld van een
superprofessionele crimineel die zijn misdaadcarrière vaarwel wil zeggen maar door
zijn omgeving verplicht wordt om nog één laatste slag te slaan. Mis deze film niet!
LET ME IN
De grote hit van Scandinavië over een jongetje dat bevriend raakt met een
vampiermeisje (“Let the Right One In”) werd - tot ongenoegen van de fans van het
origineel - door Matt Reeves (“Cloverfield”) getransponeerd naar de Verenigde Staten.
Binnen dit verhaal over een jongetje dat op school gepest wordt en in de vriendschap
met het vampiermeisje een afleiding zoekt, blijft Reeves opmerkelijk trouw aan de
soberheid van het origineel en ligt de nadruk - ondanks de bloederige finale - op de
relatie tussen de twee jongeren (opnieuw Chloe Grace Moretz met ditmaal Kodi Smitt
McPhee). Horror met een grote H.
26| Kaller 2011-2012 | Ontspanning
Film
tips
LONDON BOULEVARD
Wanneer een superster (Keira Knightley) zich in haar Londens huis opsluit omdat
paparazzi haar het leven zuur maken, neemt ze een zopas uit de gevangenis ontslagen
crimineel (Colin Farrell in topvorm) in dienst om haar te beschermen. De mooie maar
sober gefilmde romance die daaruit ontstaat, steekt echter de ogen uit van diverse
onderwereldfiguren, niet in het minst die van een psychopathische maffiabaas (Ray
Winstone in overdrive), waardoor een bloederige climax onvermijdelijk wordt. William
Monahan (schrijver van “The Departed”) regisseert hier weliswaar een briljante
gangsterfilm, maar is - gelukkig - eerder geïnteresseerd in de sociale achtergrond en het
noodlot van zijn personages, wat van “London Boulevard” een buitenbeentje in het
misdaadgenre maakt.
LIMITLESS
Hollywood golden boy Bradley Cooper speelt de hoofdrol in deze niet te catalogeren
film over een uitgebluste schrijver die dankzij een nieuwe drug zijn hersenen plots
honderd procent kan gebruiken i.p.v. de normale twintig procent. Hij schrijft binnen
een tijdsspanne van drie dagen een bestseller, wordt schatrijk op de beurs en wint op
die manier ook zijn liefje terug. Maar het extreem verslavend middeltje heeft jammer
genoeg ook nadelen: zijn gezondheid gaat zienderogen achteruit en een paar
schimmige onderwereldfiguren hebben hun zinnen op de wonderdrug gezet. Wat
begint als een sober drama, evolueert naar een visuele supertrip - let op de
schitterende, blauwgrijze fotografie - en eindigt als een ijskoude thriller, inclusief een
onverwacht brutale finale.
FAIR GAME
Wanneer een CIA-agente (Naomi Watts) na 9/11 tot groot ongenoegen van het Witte
Huis blijft volhouden dat er in Irak geen massavernietigingswapens aanwezig zijn, wordt
haar dekmantel in de pers door manipulatieve politici te grabbel gegooid en wordt zij
“fair game” (“loslopend wild”). Bevangen door angst - niet in het minst voor het leven
van haar kinderen - durft ze zich niet publiekelijk uit te spreken tegen de CIA en het
Witte Huis. Haar echtgenoot - een door een onwrikbaar rechtvaardigheidsgevoel
gedreven Sean Penn - neemt het in de media voor haar op, wat deze sobere thriller
doet evolueren naar een intens huwelijksdrama. Geregisseerd door Doug Liman (“The
Bourne Identity”) en gebaseerd op waargebeurde feiten.
Veel kijkplezier!
S. Crauwels
27| Kaller 2011-2012 | Ontspanning
Zoek de leerkrachten hun achternaam, maar pas op, je krijgt alleen maar hints.
Veel zoekplezier!
· De achternaam is een sluw dier
· Sportiefste vrouw
· Gebruikt veel gebaren in de klas
· Je krijgt pas zuurstof als je luistert
· Wie zegt: wie deelt door nul is een snul
· Telefoon = trakteren
· Hij/zij heeft gevoel voor ritme
· I am/ich bin
· De achternaam is een trouw dier
· Wie had er een fristi accident?
· Hij/zij zit in een kerkkoor
· Do Re Mi Fa Sol
· Ik ben het eens met dat standpunt omdat...
· Heeft engelengeduld
· 1942,1938,1925,…
· Heeft een creatief brein
· Hij/zij past tussen de x en de y
· 2de
meest voorkomende achternaam in België
· Speedy Gonsalez in de les
· Is de draad kwijt als ze storen
· P=W/∆t
· Wie zegt: fysica is een topsport
· Economisch advies vind je bij hem/haar
· laatste letter achternaam = laatste letter van alfabet
· Mannelijke leerkracht met een ander geloof
· Vrouwelijke leerkracht met een ander geloof
· sum quam solum sine te
· Weet alles van de bloemetjes en de bijtjes
· Achternaam is een kleur
· Hij/zij kan drummen
· Moviesnackx
28| Kaller 2011-2012 | Ontspanning
Ontspanning
Los de sudoku’s op, succes!
Even om onze lachspieren te trainen: wat moppen en raadsels!
Waarom lachen kabouters als ze aan het voetballen zijn?
Antwoord: Het gras kietelt onder hun armen!
Waarom loopt een dom blondje op haar tippen voorbij het apothekerskastje?
Antwoord: Ze wil de slaappillen niet wakker maken!
“Waarom gaan de ooievaars in de herfst naar het zuiden?”, vraagt de juf aan de klas.
Annie antwoordt: "Omdat de Afrikanen ook kinderen willen hebben."
Er lopen twee paraplu's over straat. Een van hen ziet twee wandelstokken lopen en gilt:
"Ieeeeewww, twee naaktlopers!"
Een man en een vrouw komen samen uit de bioscoop. Het regent pijpenstelen en de vrouw voelt er niets voor om
door de regen naar huis te gaan. Zegt de man: "Blijf jij maar hier wachten, dan ga ik met de taxi naar huis om een
paraplu te halen."
Weetjes die jullie misschien nog niet wisten !
Wist je dat…
Een vrouw gemiddeld twee jaar van haar leven in een badkamer doorbrengt?
Er eind 12de eeuw iemand was met drie benen die hij alle drie ook kon gebruiken?
Muizen kunnen zingen?
Een slang van kleur kan veranderen?
De optimale omgevingstemperatuur voor denkwerk op school 21 graden Celsius is?
29| Kaller 2011-2012 | Ontspanning
Redactie
2011-2012
30 | Kaller 2011-2012 | Colofon
Olgun Aktepe: vormgeving achterkant
Helena Bitton
Jill Ceulemans
Jasmine Cools
Maxime Duflou
Matthias Jerusalem
Naomie Laats
Desni Lobregt
Michael Mamistvalov: vormgeving voorkant
Joren Polfliet
Door Schuermans
Elke Schwickert
Laura Truyts
Shanice Van Camp
Jens Van den Broeck
Britt Van Landeghem
Charlene Van Limbergen
Lennert Van Spaendonk
Nikki Wuyts
Met bijzondere dank aan Liesbet De Hondt
Lay-out en eindredactie: P. De Cleen
