ALL

PARTIES

116.410 μαθητές δίνουν φέτος πανελλήνιες εξετάσεις, με την αρχή να γίνεται χθές, Πέμπτη, με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Οι μικροαλλαγές (της τελευταίας στιγμής και μέσα σε γενική προχειρότητα) του συστήματος έχουν δη-μιουργήσει τεράστια προβλήματα, με τις θέσεις ξαφνικά να μειώνονται και τις βάσεις λογικά να ανεβαίνουν. Θεωρητικά, αυτό θα μπορούσε να είναι και θε-τικό. Δηλαδή, το να μην σπουδάζουν όλοι είναι ένα ζητούμενο για την ανεργία της χώρας. Η μεγαλομανία και το άγχος του Ελληνα που θέλει να δει το παιδί του στο πανεπιστήμιο -σε οποιαδήποτε σχολή, αρκεί να περάσει- έχει οδηγήσει σε φρικτό κορεσμό τα περισσότερα επαγγέλματα, αφήνοντας άλλα, τεχνικής κυρίως φύσης, να παρακμάζουν. Το κοινωνικό κύρος του πανεπιστημίου, το οποίο είναι μόνο θεωρητικό, βέβαια, προκάλεσε τα τελευταία (πολλά) χρόνια μια επιστημονική μανία στις ελληνικές οικογένειες, καταλήγοντας σήμερα η αποτυχία ενός παιδιού στις πανελλήνιες να συνεπάγεται ολική καταστροφή. Οι γονείς θα τρελαθούν για το μέλλον του, για το τι θα γίνει το παιδί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς χωρίς ένα πτυχίο και λογικά θα το γράψουν σε οποια-δήποτε ιδιωτική σχολή, υφιστάμενοι οι ίδιοι την οικονομική τους καταστροφή. Επί σειρά ετών, οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι το ζητούμενο για ένα παιδί από τις πρώτες τάξεις του σχολείου και ο μύθος που έχει δημιουργηθεί είναι τερα-τώδης. Μέσα στην εφηβεία τους οι μαθητές κλείνονται στα δωμάτιά τους και αγχώνονται πριν από την ώρα τους για ένα βαθμό παραπάνω που υποτίθεται ότι θα τους εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή. Λες και έχουν δουλειά οι πολιτικοί μηχανικοί, λες και βγάζουν χρήματα οι γιατροί ή οι δικηγόροι, λες και θα διο-ριστούν ποτέ οι φιλόλογοι και οι μαθηματικοί. Η ευτυχία και η ευημερία στην Ελλάδα σήμερα δεν περνάει μέσα από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν έχω ιδέα αν οι 116.410 μαθητές το γνωρίζουν. Νομίζω πως όχι. Νομίζω ότι γράφουν με το όνειρο στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι με το πέρας των εξετάσεων η ζωή τους αρχίζει. Καλό είναι το όνειρο. Ακόμα πιο καλό όμως είναι το όνειρο της πρώτης νεότητάς τους που κακώς σπαταλούν πάνω σε ένα θρανίο και σε ένα κακογραμμένο (συνήθως) σχολικό εγχειρίδιο. Οπως είπε και ο Κυριάκος Μαρ-γαρίτης, ο νεαρός συγγραφέας του οποίου τη συνέντευξη μπορείτε να διαβάσετε

στη σελίδα 30, ζούμε σε «ένα μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο, μόνο

που οι προορισμοί έχουν χαθεί και μένουμε

όλοι εδώ».

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λένα Βλασταρά, Αθανα-σία Γεωργοπούλου, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσά-νου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρη-τινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

4

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Το καναδικό περιοδικό The Walrus (ας το πούμε το New Yorker του Τορόντο) έβγαλε το τεύχος του Ιουνίου ισχυριζόμε-νο το εξής φοβερό: η αύξηση των μεταναστών έχει μειώσει το ποσοστό της εγκληματικότη-

τας. Φοβερό; Φοβερό. Η Rachel Giese υπογράφει το κείμενο του μήνα, μια μακροσκελή έρευνα, η οποία βάσει στατιστικών, μελε-τών κοινωνιολόγων και μαρτυριών μεταναστών που ζουν αυτή τη στιγμή στον Καναδά, καταλήγει στο παραπάνω συμπέρασμα. Ναι, αποδεικνύεται ότι η μεταναστευτική κίνηση προς τον Καναδά τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν έχει καταστρέψει το φιλήσυχο το-πίο της χώρας του Βορρά, αλλά έχει βοηθήσει και στη διατήρησή του. Αναζητήστε το κείμενο στο www.walrusmagazine.com, και γε-νικώς, αν και τα θέματά του είναι συνήθως καναδοκεντρικά, σας προτείνουμε να το επισκέπτεστε καμιά φορά γιατί η ποιότητά του και η αισθητική του είναι σπάνιες.

Ο Peter Weir, δημιουργός μεταξύ άλλων του “Truman Show” και του “Dead Poets Society”, μίλησε στον Guardian και μέσα από τη συζήτηση προέκυψαν δυο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες κουβέντες. Καταρχάς, στην ερώτηση για τη μουσική που ακούει, απάντησε «Beethoven και Pink Floyd», το οποίο είναι ωραίο και αρκετά κουλ, ειδικά αν τον σκέφτεσαι να σκηνοθετεί τους νεαρούς «χαμένους ποιητές» να τρέχουν μέσα στη νύχτα πηγαίνοντας στη μυστική σπηλιά τους. Στη συνέχεια, στην ερώτηση για το αν υπάρχει κάποια τέ-χνη που δεν καταλαβαίνει, ο Weir ήταν αφοπλιστικός: «Τα αρχαιοελληνικά αγγεία. Θέλω να μου αρέσουν, αλλά πάντα καταλήγω να κοιτάω αν υπάρχουν τίποτα πονηρές εικόνες ζωγραφισμένες επάνω. Και συνήθως υπάρχουν». Εντάξει, ας το παραδεχτούμε, και αυτή η απάντηση είναι λίγο κουλ.

Με καλό ψάξιμο στο ίντερνετ βρίσκεις λογής-λογής μικρά αριστουργήματα. Δεν ξέρω αν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία αυτό που βρήκα στο αμερικανικό ηλεκτρονικό περιοδικό The Rumpus, έχει όμως σίγουρα αρκετή πλάκα και είναι πολύ καλή ιδέα να το εφάρμοζε κάποιος και για την Ελλάδα. Η Katie Gillett, λοιπόν, έφτιαξε ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών και του έδωσε τον τίτλο “Post-grad Hipster’s guide to inhabitable US cities”. Εβαλε δηλαδή σε κάθε πόλη (σε 17 για την ακρίβεια) στο χάρτη μια μικρή φρασούλα σαν tweet, που χαρα-κτηρίζει το trend της κάθε πόλης, το χίπστερ ρυθμό της. Στο Σιάτλ, για παράδειγμα, γράφει: «Καταθλιπτικός καιρός = καλή πανκ σκηνή + καφές». Ορεξη να ’χουμε.

ΤWYτνττ

5

Η καλύτερη λίστα της εβδομάδας έρχεται αυτή τη φορά από το περιοδικό Paste, το οποίο περήφανο μας ανακοινώνει την επιλογή του για τις 17 καλύτερες γραμ-ματείς στην pop κουλτούρα. Το φαβορί (κατά την προσωπική μου άποψη) ήταν η περίφημη Moneypenny από τις ταινίες του James Bond, αλλά κατέλαβε την τρίτη θέση. Δεύτερη ήταν η Pam Beesley από τη σειρά “The Office”, ενώ την πρώτη θέση κατέλαβε (άξια) η Peggy Olsen από το “Mad Men”. Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας που στη λίστα βρίσκεται ο υπέροχος Jonathan από το “30 Rock”, αλλά και η Maggie Gyllenhaal ως ανυποψίαστη Lee Holloway στην ταινία «Η γραμματέας».

Για επιθετικές απόψεις πάνω στο μετανα-στευτικό γράφει σε ένα από τα τελευταία του ποστ ο μπλόγκερ «τσαλαπετεινός». Αλλά και για το οξύμωρο που πλανάται όταν αυτές εκφράζονται στο πλαίσιο κάποιας εκδήλω-σης της θρησκείας, της αγάπης, του χρι-στιανισμού. Στην παρούσα στιγμή, όμως, η στήλη δεν θα σταθεί σε αυτό το κομμάτι του κειμένου. Θα σταθεί στο κομμάτι που πε-ριγράφει αυτές τις αμήχανες, ενίοτε κουρα-στικές συζητήσεις με γνωστούς-άγνωστους, μη κουκουλοφόρους. «Κάθε, μα κάθε φορά που με συναντάει -αυτός και πολλοί άλλοι-, οι ίδιες ερωτήσεις, με πρώτο και καλύτερο αυτό το χωρίς νόημα ‘Πότε ήρθες;’ Κάθε φορά δίνω τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις -που προφανώς δεν καταγράφονται- και αναρωτιέμαι αν ζω σκηνή από την ταινία ‘Η Μέρα της Μαρμότας’. Συνήθως υπομέ-νω καρτερικά και στη συνέχεια στο ‘Με τι ασχολείσαι;’ απαντάω ‘Με αυτά που ξέρεις’, αλλά ποτέ δεν αντιλαμβάνεται μια μικρή, ελάχιστη δόση ειρωνείας στη φράση μου».

Το κομμάτι (κείμενο μέσα σε κείμε-νο) ολοκληρώνεται παραθέτοντας, αμέσως κάτω από το πρόβλημα, τη λύση. Σαν να πρόκειται για λυμένη άσκηση μαθηματικών: «Η καλύτερη άμυνα -άργησα πολύ, αλλά το κατάλαβα- είναι να αντεπιτεθείς αμέσως με το ίδιο όπλο: ανούσιες κατά ριπάς ερωτή-σεις. ‘Τι τάξη πάνε τα παιδιά;’ ‘Διορίστηκε η γυναίκα σου;’ Και αν ήδη έχει πετάξει το αδιάκριτο ‘Πόσα βγάζεις;’ μπορείς χωρίς τύψεις να ρίξεις και εσύ το βαρύ πυροβο-λικό που ξέρεις ότι πονάει: ‘Με εκείνα τα κληρονομικά τι έγινε; Ξεμπερδέψατε;’ Αν ο ρυθμός σου είναι καταιγιστικός, εξουδετε-ρώνεις το συνομιλητή και, πριν προλάβει να απαντήσει στην τελευταία σου ερώτη-ση, φεύγεις λέγοντας ‘Χάρηκα πολύ που σε είδα!’ με ένα καρδιακό χτύπημα στον ώμο».

radiosociale.wordpress.com

Διαβάστε ολόκληρο το ποστ: http://tsalapetinos.blogspot.com/2011/05/blog-post_06.html

RADIO SOCIALE

Ο Ρότζερ Γουότερς έχει βγει στους δρόμους σε όλο τον κόσμο και παίζει το “The Wall” γιορτάζοντας τα 30 χρόνια του δίσκου. Θα έρθει και εδώ τον Ιούλιο, στο κλειστό του ΟΑΚΑ, και είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε αυτή την παράσταση -περισσότερο από συναυλία-, γιατί ο Γουότερς συνηθίζει να στήνει φανταστικά σόου παίζοντας το κλασικό αυτό άλμπουμ. Σε συνέντευξη με τον Pierre Perrone της εφημερίδας Independent, μίλησε για την αρχική του ιδέα που περιλάμβανε το να χτίζεται ένα τείχος επί σκηνής όσο οι ίδιοι (οι Pink Floyd) θα έπαιζαν μουσική, για το πόσο η τεχνολογία έχει διευκολύνει το έργο του σε τέτοιες περιπτώ-σεις και πόσο πιο απλό είναι πλέον να φτιαχτεί ένα εντυπωσιακό σόου σε σχέση με τη δε-καετία του ’80 και του ’90, όταν περιόδευε ξανά παίζοντας το εν λόγω άλμπουμ. Είπε επίσης ότι «υπάρχουν γεγονότα στις ζωές όλων μας που γίνονται τα τούβλα που χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε έναν τοίχο γύρω μας. Αν χτίσεις έναν τοίχο επειδή είσαι τρομοκρατημένος, θα απομονωθείς». Γι’ αυτό προσοχή, κλείστε εισιτήριο σιγά-σιγά, γιατί από ό,τι μαθαίνουμε η προπώληση (παραδόξως) έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία.

Εχει συγκριθεί με την Edith Piaf. Μια κοπε-λίτσα μικροκαμωμένη με μεγαλοπρεπή φωνή. Με μερικά τραγούδια που μετουσιώνουν το γαλλικό chanson με την ποπ και το μεσογειακό ήχο. Ο λό-γος για τη Zaz, που με αυτόν το μουσικό συνδυα-σμό, την ακαταμάχητη φωνή και τη γλυκιά παρου-σία δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει το μεσογειακό ταμπεραμέντο των Ελλήνων. Θα έχουμε τη χαρά να την απολαύσουμε τη Δευτέρα 16 Μαΐου στο θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδί).

Μια από τις πιο κλασικές ροκ μπάντες σε ένα από τα πιο κλασικά λαϊβάδικα. Τα Μωρά στη Φωτιά, με ολοκαίνουργιο δίσκο στις αποσκευές τους, το “Cougar Baby Smoking Rabbit”, θα κατέβουν τα σκαλιά του An Club (Σολωμού 17, Εξάρχεια) και θα ανέβουν στη σκηνή του για να μας παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ, αλλά και παλιά αγαπημένα τραγούδια, την Παρασκευή στις 20 Μαΐου.

Δύο κυρίες που κι-νούνται σε παρόμοιο, αλλά συνάμα διαφορε-τικό χώρο τράβηξαν την προσοχή μου αυτή την εβδομάδα. Η μία είναι η γοητευτικότατη Ζωή Τηγανούρια με το άλμπουμ “Zoe’s Code” και το ακορντεόν της σε ποπ, lounge και tango διάθεση, που μας παρασύρει σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος και ρυθμό. Η άλλη είναι η πάλαι ποτέ ποπ ντίβα, νυν υπέροχη τζαζ ερμηνεύ-τρια (και συνθέτρια) Αλέξια, που φέτος κυκλοφο-ρεί το άλμπουμ “Re-be”, μια χορταστική έκδοση γεμάτη τζαζ, κλασικές και μεσογειακές μελωδίες. Δύο γυναίκες δημιουργικές, με αγάπη και μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, μας χαρίζουν δύο πολύ αξιόλογα άλμπουμ.

Περπατάς και ακούς μουσική. Δεν είναι ούτε ο ήχος από τις κόρνες που με τον καιρό σού φαίνεται μελωδικός. Δεν είναι η παλιομοδίτικη μουσική από τα ουζερί και η μοντέρνα από τις καφετέριες. Αυτή τη μουσική την ακούς μόνο εσύ. Είναι η μελωδία της ευτυχίας, όχι αυτή της ταινίας, αλλά αυτή που παίζει το μυαλό σου όταν έπειτα από πολύ καιρό σού συμβαίνει κάτι καλό, κάτι ωραίο, κάτι που αλλάζει τη ζωή σου. Ισως το πιο κοντινό σε αυτή τη μουσική να είναι ένα feelgood τραγούδι των REM, σαν το “Shiny Happy People”, ηλιόλουστο και εύθυμο. Και ξαφνικά, κάποιος πατάει το στοπ. Η μουσική σταματάει. Κάποιος που δεν έχεις ξαναδεί σού μιλάει άσχημα. Και η μουσική που παίζει τώρα είναι μάλλον death metal. Προσπαθείς να την ξεχάσεις, ψιθυρίζεις μερικούς στίχους για ηλιόλουστος ανθρώπους. Μπαίνεις στο λεωφο-ρείο. Ολα κινούνται αργά. Ενα ατελείωτο house κομμάτι βαράει μέσα σου. Βαριέσαι. Φτάνεις στον προορισμό σου. Και εκεί που περιμένεις να ακούσεις ξανά το “Shiny Happy People”, πέφτεις πάλι σε έναν άγνωστο που με το έτσι θέλω σε βάζει να ακούσεις death metal.

Τζαζ, ρέγγε, roots και dub είναι μουσικές που, αν συνδυαστούν, ταιριάζουν ιδανικά στο καλοκαίρι που είναι προ των πυλών. Μια άκρως καλοκαιρινή βραδιά, λοιπόν, μας επιφυλάσσει το Gagarin (Λιοσίων 205), φιλοξενώντας την Τετάρτη στις 18 Μαΐου τους Groundation εκ Βόρειας Καλιφόρνια, που υπόσχονται να φέρουν μαζί τους τον ήλιο του τόπου τους.

Το Διεθνές Φεστιβάλ και Φόρουμ Κινουμέ-νων Σχεδίων “Animasyros 4.0” διοργανώνεται φέτος στις 15-18 Σεπτεμβρίου στην Ερμούπολη της Σύρου και προσκαλεί τους ενδιαφερόμενους να λάβουν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του. Οι άνθρωποι του φεστιβάλ ψάχνουν για δημιουργι-κές ταινίες animation, παραγωγής από το 2008, που χρησιμοποιούν ευρηματικά τις τεχνικές της εμψύχωσης. Επίσης, ανάλογα με τη θεματική, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν την ταινία τους στην ειδική κατηγορία «Τι κάνεις για το περιβάλλον;» Πέρα από το διαγωνιστικό τμή-μα, θα προβληθούν ταινίες από όλο τον κόσμο και θα γίνουν αφιερώματα σε διεθνή φεστιβάλ, καθώς και εργαστήρια, σεμινάρια και επαγγελμα-τικό φόρουμ. Το φεστιβάλ είναι μια πρωτοβουλία της αστικής εταιρείας μη κερδοσκοπικού χαρα-κτήρα Πλατφόρμα-Εταιρία Αστικού Πολιτισμού και πραγματοποιείται σε συνδιοργάνωση με το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Ερμούπολης. Οι αιτήσεις συμμετοχής γίνονται δεκτές έως τις 31 Ιουλίου. Πληροφορίες στο: www.animasyros.gr.

Ακρως εντυπωσιακό είναι το πρώτο τίζερ που βγήκε στη δημοσιότητα από την καινούρ-για ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ “The Skin I Live In” (ελληνιστί, κάτι του στιλ «To Δέρμα στο οποίο Ζω»). Επίσης εμφανίστηκε και η πρώτη

περίληψη της υπόθεσης τους έργου, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο παλιός γνωστός του Ισπανού σκηνοθέτη, ο Αντόνιο Μπαντέρας, μαζί με την Ελενα Ανάγια. Η πολυαναμενόμενη ταινία, που θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών αυτές τις ημέρες, ασχολείται με έναν πλαστικό χειρούργο ο οποίος προσπαθεί να φτιάξει ένα δέρμα που θα αποτελεί ασπίδα σε κάθε επίθεση. Για όλα αυτά, βέβαια, χρειάζεται πάντα και ένα πειραματόζωο... Η ταινία γυρίστηκε με απόλυτη μυστικότητα και είναι γεμάτη ανατροπές. Εδώ θα είμαστε και θα τα ξαναπούμε.

Είκοσι επτά ταινίες από τα ισάριθμα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα προβληθούν στις 9 Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης (μας έχουν φάει αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες), σε κινημα-τογραφικές ευρωπαϊκές αίθουσες, με στόχο την προώθηση της πολιτισμικής πολυμορφίας στην Ευρώπη. Την Ελλάδα θα εκπροσωπήσει η πολυ-βραβευμένη «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιπ-που Τσίτου, η οποία θα προβληθεί σε αίθουσες στις Βρυξέλλες, τη Μαδρίτη, τη Βουδαπέστη, το Λουξεμβούργο και το Μιλάνο. Την Κύπρο θα εκπροσωπήσει η ταινία «Κάτω από τ’ Αστρα» του Χρίστου Γεωργίου.

Στο μικρόκοσμο μιας γειτονιάς και συγκε-κριμένα μιας πολυκατοικίας μάς βάζει η Κατερίνα Ευαγγελάκου με την ταινία της «Ωρες Κοινής Ησυχίας» (2006). Το βρά-δυ, όταν όλα ησυχάζουν και ακόμα και αυτή η πόλη ξεκουράζεται, ένας συνα-γερμός αυτοκινήτου θα βάλει σε μπελά-δες μια ολόκληρη πολυκατοικία και τους ενοίκους της και θα αποτελέσει αφορμή για να ενωθούν πέντε ιστορίες διαφορε-τικών ανθρώπων. Είδη ανθρώπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και αποτε-λούν κομμάτια της Αθήνας, αλλά και της χώρας ολόκληρης. Η Λουκία και η Νίκη (Λουκία Μιχαλοπούλου, Βάσω Καβαλιε-ράτου αντίστοιχα) είναι δύο αδελφές που σπουδάζουν στην Αθήνα και μοιράζονται το ίδιο σπίτι. Δίπλα τους μένει μια γιαγιά, της οποίας το διαμέρισμα θα προσπαθή-σουν να διαρρήξουν δύο ληστές (Μάκης Παπαδημητρίου, Αναστάσιος Κολοβός). Στο επάνω διαμέρισμα, μια νεαρή κοπέλα (Αλεξία Καλτσίκη) περιμένει έναν άντρα (Ταξιάρχης Χάνος), ο οποίος αργεί υπερ-βολικά. Ενας ηθοποιός (Χρήστος Στέργι-ογλου), με θέα στην Ακρόπολη, αν και ταγμένος στην τέχνη, κάνει πρόβες για να πρωταγωνιστήσει σε μια σαπουνόπε-ρα. Ενας ταξιτζής (Ερρίκος Λίτσης) μπου-κάρει στο σπίτι της πεθεράς του (Υβόννη Μαλτέζου) για να βρει τη γυναίκα του που τον έχει παρατήσει. Στο τέλος της ταινί-ας και ενώ έχει ξημερώσει, η λύτρωση θα έρθει για όλους με έναν περίεργο τρόπο και μέσα από πολλά μονοπάτια αποκαλύ-ψεων και συμπτώσεων.

Τιμώντας τον ελληνικό, αλλά και τον παγκόσμιο πολιτισμό, αυτή την εβδο-μάδα θα γιορτάσουμε, αγαπημένοι μου φίλοι, την Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων (18 Μαΐου). Η ταινία που θα δούμε λέ-γεται φυσικά «Μια Νύχτα στο Μουσείο» (2006) του Σον Λέβη και ζωντανεύει όλα όσα σκεφτόμασταν ως παιδιά όταν μπαίναμε σε ένα τέτοιο κτίριο: Τι θα γινόταν αν όλα αυτά ζωντάνευαν; Αυτό συμβαίνει σε ένα ένας φύλακα μουσείου φυσικής ιστορίας (Μπεν Στί-λερ) και τα βλέπει κωλυόμενα. Δεινόσαυροι, Μάγιας, Ρωμαίοι μονομάχοι, καουμπόηδες, άνθρωποι του Νεάντερταλ, αλλά και ο πρόεδρος Ρούσβελτ ξυπνούν και άντε να βγάλεις άκρη. Ειδικά με το δεινόσαυρο... Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ευρώ-πης, αυτό των Καννών. Πρόκειται για την 64η διοργάνωσή του, που θα έχει ως πρόεδρο τον ηθοποιό Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές, ξεχωρίζουν οι σκηνοθέτες Νάνι Μορέτι, Πέδρο Αλμοδόβαρ, Χαν-Πιέρα και Λικ Νταρντέν, Τακάσι Μίκε, Ακι Καου-ρισμάκι, Λαρς Φον Τρίερ, Πάολο Σορεντίνο, Τέρρενς Μάλικ με τις ολοκαίνουργιες ταινίες τους. Με άλλα λόγια, θα πέσουνε κορμιά...

Οταν ήμασταν στην εφηβεία, αγοράσαμε όλα τα βιβλία του Νίκου Καββαδία. Τα ξεκοκαλίσαμε και έπειτα τα τοπο-θετήσαμε στη βιβλιοθήκη μας και ανατρέχαμε σε αυτά ανά πάσα ώρα και στιγμή, πιστεύοντας ότι απο-τελούσαν ό,τι είχε να μας δώσει ο θαλασσινός ποιητής. Οι εκδόσεις Αγρα έρχονται όμως να μας απο-δείξουν ότι, όταν είσαι ποιητής, το οποιοδήποτε γραπτό σου είναι ποίηση και όχι μόνο τα καθαυτά ποιήματά σου. Ετσι, μετά το βιβλίο «Αλληλογραφία Νίκου Καββαδία-Μ. Καραγάτση», ακολουθεί η έκδοση του βιβλίου «Νίκος Καββαδίας: Γράμματα στην αδελφή του Τζένια και στην Ελγκα», που μας δίνει την ευκαιρία να ταξιδέψουμε για άλλη μία φορά μέσα από τα γραπτά του ποιητή. Αλλωστε, όσο αδιάκριτο και ανέντιμο και αν φαίνεται, κατά βάθος όλοι οι αναγνώστες θέλουν να ...τρυπώνουν στις ζωές των αγα-πημένων τους λογοτεχνών.

Χάρισμά σας! Το 2008 κυκλο-φόρησε το βιβλίο «Στρατιώτης του Χριστού. Η δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημί-τη. Ημερολόγιο δυσμετάφραστο» του Δημήτρη Φύσσα. Το βιβλίο πραγματεύεται το φόνο του πρώην

πρωθυπουργού από ένα φανατικό θρησκόληπτο, εξαιτίας της αφαί-ρεσης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Και είναι το ημερολο-γιακό παραλήρημα του δολοφό-νου. Για κάποιο λόγο, το βιβλίο παρέμεινε στην αφάνεια χωρίς να εισπράξει καμία αρνητική και μόνο δύο θετικές κριτικές. Την Κυριακή, λοιπόν, ο συγγραφέας του βιβλίου και η εκδότρια Μαρία Βασιλάκη χάρισαν το βιβλίο στο κοινό, ώστε να μπορέσει να κρίνει μόνο του το

«αγνοημένο» βιβλίο και ίσως και τους λόγους για τους οποίους αγνοήθηκε. Τι καλύτερο από το να στείλουν τα αντίτυπα για πολτοποίηση;

Ολο και περισσότεροι «μεγά-λοι» μάς αφήνουν τον τελευταίο καιρό. Στις 30 Απριλίου έφυγε και ο Αργεντίνος συγγραφέας Ερνέ-στο Σάμπατο. Στις 24 Ιουνίου θα γιόρταζε τα γενέθλια των 100 του χρόνων. Μερικά από τα πιο γνω-στά έργα του που έχουν μεταφρα-στεί και στα ελληνικά είναι: «Το τούνελ», «Περί ηρώων και τάφων», «Αβαδδών, ο εξολοθρευτής», «Αν-θρωποι και γρανάζια».

«Αλλες ζωές απ’ τη δική μου». Οχι η δική μου. Γιατί τη δική μας ζωή μόνο κάποιος εξωτε-ρικός παρατηρητής μπορεί να την αφηγηθεί. Για να μπορέσει όμως να την αφηγηθεί με τρόπο λυρικό και καθηλωτικό, θα πρέπει να τον έχει επηρεάσει βαθιά. Οπως ακρι-βώς συνέβη με τον Emmanuel Carrere, ο οποίος μας διηγείται τις ζωές και το θάνατο των άλλων. Την ίδια στιγμή που παρατηρεί ως τρίτος, μπαίνει και στη θέση των ηρώων του, οικειοποιείται τα συ-ναισθήματά τους και τα μεταφέρει στον αναγνώστη. Στο βιβλίο του Carrere, που κυκλοφόρησε από

τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, διεισδύουμε στις ζωές των άλλων, για να δούμε πώς βιώνουν το θάνατο που προκαλείται από φυσικές καταστροφές, όπως είναι το τσουνάμι της Σρι Λάνκα και ο καρκίνος. Αλλά και ο ακρωτηρια-σμός, που αποτελεί ένα άλλο είδος θανάτου, πόσο μάλλον όταν προ-κύπτει στην ηλικία των είκοσι χρό-νων. Ενας τίτλος που θα μπορούσε να είναι και ειρωνικός, εφόσον η λεπτή κλωστή που ενώνει τη ζωή με το θάνατο σπάει τόσο εύκολα.

«Το να έχεις παιδική ηλικία είναι το να ζεις χίλιες ζωές πριν από τη μία», γράφει ο Ρίλκε. Σε αυτή την παιδική ηλικία, που μοιάζει με μια ολόκληρη άλλη ζωή, μας ταξι-δεύει ο Γρηγόρης Καγκελάρης με το βιβλίο του «Ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα» (Modern Times). Στη δεκαετία του ’60, μία περίοδο όπου οι κοινωνι-κοπολιτικές εξελίξεις τρέχουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και συχνά φέρνουν τα πάνω κάτω, μια παρέα αγοριών μεγαλώνει μαζί, ζει τη μαγεία της γειτονιάς και της παιδι-κής ηλικίας. Στη δεκαετία του 2000, μία άλλη κοπέλα, η Καλυψώ, είναι ο λαθραναγνώ-στης των περιπετειών τους. Παίρνει τις ζωές τους στα χέ-ρια της και αποφασίζει να τις κάνει βιβλίο. Μόνο που στη δική της περίπτωση ο ήρωάς της έχει σάρκα και οστά. Δεν είναι καθαρό αποκύημα της φαντασίας της. Στις σελίδες του βιβλίου, ενώ χάνεσαι στις αφηγήσεις για το σχολείο, τον κινηματογράφο, το βρετανικό ροκ (πανταχού παρόντες οι Beatles), τα πρώτα τσιγάρα, αλλά και τους πρώτους έρωτες, ανακαλύπτεις ψήγματα της δικής σου παιδικής ηλικίας.

12

--

----

-

-

---

-

---

-

--

Δεν μπορώ να αντισταθώ στην επι-θυμία μου να αραδιάσω στο χαρτί τίτλους παραστάσεων και ονόματα συντελεστών. Παραστάσεις και συ-ντελεστές από το διετές πρόγραμμα που Εθνικού Θεάτρου που ανακοι-νώθηκε αυτή την εβδομάδα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Γιάννη Χουβαρδά. Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε το αράδιασμα: «Οδύσσεια» του Ομήρου, σε

σκηνοθεσία, σχεδιασμό σκηνι-κού και φωτισμών του Robert Wilson. Ανάμεσα στους ηθοποι-ούς, ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Λυδία Κονιόρδου, ο Σταύρος Ζαλμάς, η Μαρία Ναυπλιώτου, ο Ακης Σακελλαρίου και οι νεό-τεροι Αποστόλης Τότσικας και Λένα Παπαληγούρα (Κεντρική Σκηνή με πρώτη παράσταση στις 26 Οκτωβρίου 2012).

«Πατρίδες» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία των ιδίων. Παίζουν μεταξύ άλλων οι: Βαγγελιώ Αν-δρεαδάκη, Θανάσης Ευθυμιάδης, Ελένη Κοκκίδου και Ταξιάρχης Χάνος (Φεβρουάριος 2012).

«Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού -δυο ταινίες στο σανίδι. Το «Ζ» θα ανέβει σε σκηνοθεσία της Εφης Θεοδώρου (Δεκέμβριος 2012), ενώ τα «Κόκκινα Φανά-ρια» σε σκηνοθεσία και χορο-γραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου (Ιανουάριος 2013).

«Μικρά Ασία», ένα θέαμα που στηρίζεται σε μια ιδέα του Νίκου Μαστοράκη (που ανα-λαμβάνει και τη σκηνοθεσία του όλου εγχειρήματος) με θέμα τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας και την καταστροφή του ’22 (Μάρτιος 2013).

Και ας τελειώσουμε για σήμερα με μια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη. «Ο Κόκκινος Βράχος» του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Με-ταξύ άλλων, στο σανίδι ανεβαί-νουν οι: Θανάσης Ευθυμιάδης, Δημήτρης Μοθωναίος, Ιωάννα Παππά και Γιούλικα Σκαφιδά (πρώτη παράσταση: 12 Οκτω-βρίου 2011).

Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημά του με την παρά-σταση «Ως το τέλος», ο Χρήστος Θεοδωρίδης επι-στρέφει με το «Εσπασε» του Στέλιου Χατζηαδαμίδη, στο οποίο απονεμήθηκε το Β΄ Βραβείο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου το 2010. Το έργο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά επί σκηνής στο Θέατρο Σημείο (Χαρι-λάου Τρικούπη 10, Καλλιθέα), ασχολείται με τέσσε-ρις νέους -γύρω στα 30- που ψάχνουν να βρουν το happy end που τους έχουν υποσχεθεί. Συναντιούνται γύρω από ένα τραπέζι, σε μια προσπάθεια να βρουν συν-τρόφους σε κοινό τραπέζι. Οι τέσσερις αυτοί νέοι μπορούν με μεγάλη ευκολία να απαντήσουν σε ερω-τήσεις όπως: «Πόσα χρόνια ζει ο ελέφαντας;» «Ποια ταινία πήρε το Οσκαρ το 1999;» και «Ποιος ανακά-λυψε τον περιοδικό πίνακα;» Δεν μπορούν όμως να απαντήσουν στην ερώτηση: «Τι γίνεται από εδώ και πέρα;»

Μια χορευτική παράσταση αφιερωμένη στην ανθρώπινη επαφή και στην επικοινωνία ανεβαίνει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραίως 206) την ερχόμενη Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη (17,18 και 19 Μαΐου αντίστοιχα). Το «Εγώ, εσύ, εμείς...» του Φώτη Διαμαντόπουλου ερευνά τα αίτια που κάνουν το σύγχρονο άνθρωπο να μην εκφράζεται, να μην αντιδρά, να μην ενεργεί. Παρόλο που όλοι ξέρουμε ότι η ουσία κρύβεται στην ανθρώπινη επαφή, δεν κάνουμε το βήμα, δεν σκαρφαλώνουμε τον τοίχο να δούμε τι βρίσκεται απέναντι. Τα κείμενα ανήκουν στον Διονύση Σπηλιόπουλο και η μουσική στη Σοφία Ταμβακοπούλου.

Η πολυσυζητημένη παράσταση “No Body Else” της Κίρκης Καραλή παρουσιάζεται από την Πέμπτη 14 Μαίου στο Bios (Πειραιώς 84). Εξι μηχανές κατασκευ-ής ιστοριών διηγούνται το αποτύπωμα της μνήμης σε ένα σώμα που λειτουργεί εδώ και 25 χρόνια. Τα κείμε-να της παράστασης είναι μια σύνθεση αποσπασμάτων από τις «Ιστορίες του Σώματος» της Σώτης Τριαντα-φύλλου, το «Ρ.Μ.» του Ρολάν Μπαρτ, το «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» του Ζοζέ Σαραμάγκου, τη «Βραδύτητα» του Μίλαν Κούντερα, τον «Πρώτο Eρωτα» του Σάμιουελ Μπέκετ, στοχασμών του Κωστή Παπαγιώργη από το «Περί Μνήμης» και υλικών που προέκυψαν από την ομάδα κατά τη διάρκεια των δοκιμών.

Μια παράσταση εμπνευσμένη από το μύθο του Προμηθέα, από αληθινές ιστο-ρίες από τις φυλακές του Γκουαντάναμο και γραπτά του Αλμπέρ Καμί είναι το “Inferno” που ανε-βαίνει στις 12 Μαΐου στη σκηνή 104 (Θε-μιστοκλέους 104). Μέσα από τα κείμενα του Καμί, αλλά και του Αισχύλου, του Σάμιουελ Μπέκετ και του Τάσου Λειβαδίτη, ο Ιρανός σκηνοθέτης

Vahid εξερευνά ζητήματα όπως ο εγκλεισμός, τα βασα-νιστήρια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και το ίδιο το ανθρώπινο σώμα ως στόχος/πλαίσιο της βίας. Το “Inferno” παρουσιάζεται από την ομάδα Goossun Art-illery και συνδυάζει θέατρο, χορό και lecture theatre.

Το έργο «Τίποτα» του Ευδόκιμου Τσολακίδη παρου-σιάζεται από τις 9 Μαΐου έως τις 7 Ιουνίου στο θέατρο ELIART (Κωνσταντινουπόλεως 127). Τι συμβαίνει σε μια παράσταση όταν δεν συμβαίνει τίποτα; Γιατί σε μια παράσταση πρέπει απαραιτήτως να συμβαίνει κάτι; Οταν δεν συμβαίνει κάτι, μήπως τελικά συμβαίνει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από ό,τι όταν συμβαίνει κάτι; Το αντίθετο του τίποτα είναι το όλα ή το κάτι;

� Τέρατα και σημεία στη Μόδα, σου λέω! Η ομάδα της Atopos, με τον Βασίλη Ζηδιανάκη και τον Στάμο Φαφαλιό παρουσιάζουν αυτή την εβδομάδα τη νέα τους έκθεση με τίτλο «ARRRGH! Τέρατα και Σημεία στη Μόδα» στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Μετά την τεράστια επιτυχία του «Χραατς! Μόδα από Χαρτί» του 2007, έρχεται ένα νέο αφιέρωμα, στο οποίο βλέπουμε

πώς τα characters -οι υβριδικές ανθρωπομορφικές φιγούρες που αναπτύχθηκαν με την άνοδο της γραφιστικής και του διαδικτύου από τη δεκαετία του 1990- έχουν επηρεάσει τη μόδα. Διάσημοι και άγνωστοι σχεδιαστές και καλλιτέχνες συμμετέχουν στην έκθεση που είναι σκηνογραφημένη σαν διαδήλωση, με ρούχα και αξεσουάρ τα οποία, βέβαια, δεν είναι για να φορεθούν.

Σύμφωνα με τα μέλη της Atopos, στόχος είναι να προτρέψουν το κοι-νό να δει τα τέρατα με συμπάθεια, σαν μια συνάντηση με τον άγνωστο, διαφορετικό Αλλο. Στα εγκαίνια της έκθεσης το Σάββατο θα παρουσι-αστεί η performance της ATOPOS CVC “Atopic Bodies [FIVE]: The Monsters’ Ball”, στο πλαίσιο του θεσμού της Ευρωπαϊκής Νύχτας Μουσείων. Η Atopos συνεργάζεται με καλλιτέχνες, σχεδιαστές μόδας, αλλά και με το Λύκειο των Ελληνί-δων, και δημιουργεί μια interactive live performance τερατόμορφων χαρακτήρων που θα κατακλύσει το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη και τους χώρους της έκθεσης.

� Art Athina, my love. Εγκαι-νιάστηκε χθες και συνεχίζεται ως την Κυριακή η αθηναϊκή φουάρ στο Κλειστό Ολυμπι-ακό Γυμναστήριο Π. Φαλή-ρου (γήπεδο TaeKwonDo). Λαβαίνουν μέρος 58 γκαλερί από την Ελλάδα και το εξω-τερικό, δίνοντας την ευκαιρία στον επισκέπτη να απολαύσει ένα πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς τέχνης μέσα από τη δουλειά 300 και πλέον καλλιτεχνών, αλλά και από τις παρουσιάσεις μουσεί-ων, ιδρυμάτων και καλλιτεχνι-κών εκδόσεων. Ανοιχτό πάρτι το Σάββατο στις 14 Μαΐου στις 9 μμ., στη δυτική ταράτσα του TaeKwonDo, διοργανώνουν η ART-ATHINA και το Bar-Guru-Bar. Το εισιτήριο της έκθεσης αρχίζει από 5 ευρώ για παιδιά κάτω των 12 ετών, μαθητές, φοιτητές, μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, καθώς και άτομα άνω των 65 ετών.

� Ξενάγηση στη Συλλογή Οικονόμου. Στο πλαίσιο του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Νύχτας των Μουσεί-ων, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο στις 14 Μαΐου και ώρα 10 μμ. στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθη-ναίων (κτίριο Μεταξουργείου) ξενάγηση στην έκθεση «Η Συλλογή Γιώργου Οικονόμου - Β΄ Τμήμα». Την ξενάγηση έχει αναλάβει η διευθύντρια της Πινακο-θήκης και των Μουσείων του δήμου Αθηναίων και επιμελήτρια της έκθεσης Νέλλη Κυριαζή. Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή από τις 5 το απόγευμα έως τις 12

το βράδυ. Η συλλογή ξεδιπλώνει την ιστορία της Μο-ντέρνας Τέχνης και παρουσιάζει έργα εμβληματικών εκπροσώπων της, όπως οι: Joan Mirό, Paul Delvaux, André Masson, Gino Severini, Pablo Picasso, Man Ray, René Magritte, Fernand Léger, Moise Kisling, Serge Poliakoff, Andy Warhol, αλλά και λιγότε-ρο γνωστών εικαστικών δημιουργών. Στη συλλογή συμμετέχουν με έργα τους και οι κορυφαίοι Ελληνες καλλιτέχνες Θάνος Τσίγκος, Μάριος Πράσινος και Θεόδωρος Στάμος.

«Ξύπνα μικρό μου κι άκουσεκάποιο μινόρε της αυγής ...»

λατέρνα στο δρόμο δεν έπαιζε για σένα. Επαιζε όμως και για σένα. Χαμογελάς και ανοίγεις λίγο τα μάτια. Η πρώτη επαφή με αυτό το κυριακάτικο πρωινό. Δεν σηκώνεσαι ακόμα. Λίγο αργότερα: «Ο παλιατζήηης. Ο παλιατζήηης. Παλιές κουζίνες, πα-λιά ψυγεία, παλιά πλυντήρια, παλιές τηλεοράσεις, παλιά θερμοσίφωνα. Οοο,τι έχετε για πέταμα μα-

ζεύω. Ο παλιατζήηης». Ανοίγεις το ένα μάτι, χωρίς χαμόγελο. Ο μεγάλος ύπνος είναι πια παρελθόν, αλλά αποφασίζεις να επι-μείνεις στο χουζούρεμα. Αλλάζεις πλευρό. Ενα όνειρο αργότε-ρα, ο μεγάλος τροβαδούρος του Ερωτα διαλαλεί στη διαπασών τον άσβεστο καημό του από τον ακάλυπτο. Ανοίγεις τα μάτια και το ραδιόφωνο. Χωρίς νεύρα. Ενα ακόμη τυπικό κυριακάτικο πρωινό μόλις ξεκίνησε στην πλατεία Προσκόπων.

Με το σήμα που σου παραχωρεί ευγενικά ο γείτονας -τον οποίο γι’ αυτό περιλαμβάνεις πια στις προσευχές σου- τσεκά-ρεις μέιλ και ειδήσεις, ενώ οι «ταβλαδόροι» απέναντι μόλις σηκώνουν τα ρολά. Μιας και δεν έχουν κουρτίνες, διακρίνεις στο σαλόνι ένα τραπέζι με τρία λάπτοπ. Ο «συγγραφέας» απέ-ναντι και πάνω δεξιά, είναι εδώ και τρεις ώρες στο μπαλκόνι με φραπέ και βιβλίο, όπως κάθε πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ. Τα εγγονάκια της γιαγιάς απέναντι και κάτω δεξιά κυ-λιούνται στο χαλί του δωματίου ανάμεσα σε στοίβες παιχνι-διών. Στο υπόγειο πάλι μαγειρεύουν με κάρυ και κρεμμύδια. Στο παλιό ασανσέρ, δίπλα στο 4, ένα χαρτάκι: «ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ 4. ΒΛΑΒΗ ΑΣΑΝΣΕΡ» και δίπλα του στραβά κολλημένο ένα άλλο: «ΕΙΠΑΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ!!!».

Βγαίνεις στην Αρριανού. Στο γωνιακό ισόγειο δύο για-γιάδες ταΐζουν τις αμέτρητες γάτες της γειτονιάς. Περνώντας το εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό είναι σαν να ακούς τα σκαρ-

πίνια των προσκεκλη-μένων, καθώς ανεβαί-νουν την ξύλινη σκάλα. Φτάνεις στο Αερόστατο. Κλασική επιλογή και κλασική αξία. Ανάμε-σα σε δημοσιογράφους, συγγραφείς και λοιπούς καλλιτέχνες και καλλιτε-χνίζοντες, πίνεις και εσύ τον καπουτσίνο σου δια-βάζοντας εφημερίδα. Δεν θα το έλεγες μοντέρνο, αλλά ούτε και πασέ. Δι-αχρονικό, ναι, αυτό του ταιριάζει.

Αμύντα και Αρχελάου γωνία, τέσσερα μαγαζάκια στη σειρά συνθέτουν το πιο αθηναϊκό κουαρτέτο. Ενα μπα-κάλικο, ένα κουρείο -μάλλον μπαρμπέρικο-, ένα ατελιέ επιδιόρθωσης ενδυμάτων και ένα μαγαζάκι με κάθε σιδερένιο εργαλείο που υπάρχει. Οι υπερήλικοι ιδιο-κτήτες τους κουβεντιάζουν ολημερίς έξω από τα κατα-στήματά τους. Ο χρόνος τρέχει αλλιώς σε αυτή τη γω-νία. Οπως αλλιώς τρέχει και δύο δρόμους παρακάτω. Hotel Πρίαμος. Οι ένοικοί του δεν κουβαλούν ποτέ μπαγκάζια, εκτός από ένα: το πάθος. Παράνομο ή νόμιμο, εδώ βρίσκει στέγη και εχεμύθεια. Χτυπάει το τηλέφωνο. Σε 10΄ ραντεβού στο Σύνταγμα. Πλη-ρώνεις τον καφέ και ξεκινάς. Ναι, το Σύνταγμα απέχει 10΄ με τα πόδια από εδώ.

Τρίτη βράδυ. Εντράνς στην γκαλερί Αbout. Βρίσκω περίπου 30 καθήμενους με τα μάτια καρφωμένα στους μουσικούς. Αργοπορημέ-νη, όπως πάντα, περπατώ στις μύτες των ποδιών. Πολλά ζευγάρια μάτια σε κάδρα στους τοίχους με κοιτούν, αλλά δεν νιώθω ένοχη. Το μπάσο και το τσέλο συντονίζονται με τα παράθυρα και ο ήχος κάνει τους μπροστινούς να κλείνουν τα αυτιά τους και να σουφρώνουν τις μύ-τες τους. Αντιθέτως, αυτή είναι η αντίδρασή μου, μόλις βγαίνω στη Μιαούλη. Πρόσωπα, σώματα, φωνές, ντουντούκες και λέιζερ, όλα ένα. Σπρωχνόμαστε και ασφυκτιούμε. «Θα σου πω εγώ γιατί ονομάστηκε πλατεία Ηρώων», φωνάζει η Δανάη, καθώς την πα-ρασύρει ένα κύμα κόσμου. «Βρε, λες να ήταν έτσι στου Ψυρρή, όταν ο λόρδος Βύ-ρων ερωτεύτηκε την Θηρε-σία του;», σκέφτομαι. Δεν ξέρουμε από πού πήρε την ονομασία της η γειτονιά του Παπαδιαμάντη. Μή-πως από τα Ψαρά; Πάντως, κάποτε ήταν των αρχαιο-λόγων και των αρχοντι-κών. Καλά, μην κάνεις τη φάτσα σου έτσι, είχε και τους κουτσαβάκηδες. Αλλά αυτούς, τους παράνομους και τους βίαιους, λέει, τους αποτελείωσε μία και καλή ο αστυνόμος Μπαϊρακτά-ρης το 1893, πάλι Δεκέμ-βρης ήταν. Μήπως θες ένα σουβλάκι τώρα; Γιατί ξέρω πού θα πάμε.

Τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι, καιρός για shopping. Ναι, καλά, με

τι λεφτά; Κάντε μια βόλτα στην αγαπημένη σας πόλη.

Μην κοιτάτε τις βιτρίνες. Θα πάθετε κατάθλιψη. Να κοιτάτε τις ταμπέλες «ΠΩ-ΛΕΙΤΑΙ-ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ».

Θα φορεθούν πολύ φέτος. Περάστε από το Σύνταγμα. Κάντε παρέα με τους emo. Η κλάψα τους ταιριάζει με την κατάσταση. Κατευθυν-

θείτε μερικούς δρόμους πα-ραπάνω. Πάρτε ένα κεράκι

να το ανάψετε στον Αγιο των φόρων. Ποιος είναι

αυτός; Μα ο κ. Εδουάρδος Λω, βεβαίως-βεβαίως, και

η οδός του. Γιατί, πριν από πολλά-πολλά χρόνια -την εποχή του Τρικούπη-, ένα μικρό ανυπότακτο κράτος ονόματι Ελλάδα πάλι είχε

βρεθεί να χρωστάει της Μιχαλούς. Τότε οι Μεγά-λες Δυνάμεις ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω. Ο Βρε-

τανός λόρδος Λω κλήθηκε πυροσβέστης. Καθιέρωσε,

λοιπόν, πολλούς νέους φό-ρους στο μονοπώλιο ειδών, όπως το αλάτι. Ετσι, η χώρα κατάφερε να εξυγιανθεί και οι δανειστές να πάρουν τα «δανεισμένα» τους. Τώρα, αν ο κ. Λω έκανε καλό με

γνώμονα το συμφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων ή με βάση το ελληνικό συμφέ-ρον, διαφέρει ανάλογα με την ιστορική σκοπιά που

το βλέπει κανείς. Πάντως, η Ελλάδα και τότε και τώρα

έχει κάτι κοινό. Τρύπιες τσέπες και ψόφια κέφια.

Design 1Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, οι Αθηναίοι που αγαπούν το design είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τις νέες προτάσεις σε καινοτόμα υλικά της αγοράς, να περιεργαστούν μακέτες και να πάρουν ιδέες από πρωτοποριακή αρχιτε-κτονική, interior και βιομηχανικό σχέδιο, έπιπλα, αυτοκίνητα και αντικείμενα, στο πλαίσιο του Design Lab που πραγ-ματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων. Για ένα τριήμερο η Αθήνα μεταμορφώθηκε σε μια γιορτή δημι-ουργών από το εξωτερικό, αλλά και από τη χώρα μας, που της έδωσαν μια διαφορετική και αναζωογονητική πνοή.

Discover AthensΦέτος, οι παράγοντες του τουρισμού κάνουν λόγο για διψήφια νούμερα αύ-ξησης της τουριστικής κίνησης στη χώρα μας, κυρίως λόγω της κατάστασης στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Οι δρόμοι της Αθήνας το επι-βεβαιώνουν, γεμάτοι καθώς είναι με τουρίστες που ψάχνουν για παλιούς «θησαυρούς» στα ελάχιστα εναπομείναντα παλαιοπωλεία του Μοναστηρα-κίου και του κατ’ ευφημισμόν “Athens Flea Market”. Αναπολούμε τους και-ρούς όταν η οδός Ηφαίστου και οι γύρω δρόμοι είχαν μόνο παλιά μαγα-ζάκια με αντίκες και όχι μπουτίκ με μοντελάκια από επώνυμους οίκους.

Τις προάλλες, στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Θησείο, κάθισε δίπλα μου ένας νεα-ρός και άρχισε να συμπληρώνει νότες σε ένα τετράδιο μουσικής, ενώ περίμε-νε και αυτός το τρένο. Πολλές φορές τώρα τελευταία έχω συναντήσει παρέες με μουσικά όργανα ανά χείρας να περιδιαβαίνουν το κέντρο της Αθήνας.

Design 2Στο εμπορικό επίπεδο του Design Lab που στεγάστηκε στα κτίρια του χώρου είχαν πρόσβαση τόσο επαγγελματίες όσο και ιδιώτες. Για πρώτη φορά φέτος στην έκθεση συμμετείχαν και αρχιτέκτονες, με το περιοδικό «Οι Δομές» να κερδίζει το ενδιαφέρον, αλλά και την architek να προσελκύει τα βλέμματα των επισκεπτών. Το Design Festival φιλοξενήθηκε στον εξωτερικό χώρο -με ελεύθερη είσοδο- και εκεί χαζέψαμε έργα τέχνης, αλλά και ευφάνταστα φουτουριστικά ενδύ-ματα κατασκευασμένα με «έξυπνα» υλικά που μας θύμισαν κάτι από τα κοστούμια του Mad Max... Για πρώτη φορά φι-λοξενήθηκαν στην έκθεση και δουλειές αρχιτεκτόνων. Αν μη τι άλλο, ξεχαστήκαμε πολύ ευχάριστα.

19

Μεταξύ των οδών Ευαγγελιστρίας (πίσω από το εκκλησάκι) και Περι-κλέους κρύβεται η οδός Κτενά. Ενα μικροσκοπικό κηπάκι, δύο όμορ-φα, διακριτικά μπαρ με καλές μου-σικές και ποτά, νεολαία, χαμόγελα και ερωτευμένες κουβέντες. Είναι ένα από τα γοητευτικά μυστικά του Κέντρου, από εκείνα που χαίρεσαι να βρίσκεις στους περιπάτους σου.

Την περασμένη Κυριακή, με τον άγουρο ενθουσιασμό του πρωτάρη, καβάλησα το νεοαποκτηθέν ποδήλατό μου και ανη-φόρισα προς το Πεδίον του Αρεως, το σημείο εκκίνησης της 4ης Πανελλαδικής Ποδηλατοπορείας. Η εικόνα και η ατμό-σφαιρα που συνάντησα εκεί ήταν συναρπαστικές: μικροί, μεγάλοι, ποδήλατα παλιά, ποδήλατα καινούργια, με λου-λούδια, με σημαιούλες και μπαλόνια, μπόμπιρες στο πίσω κάθισμα, κουδουνίσματα και γέλια... Μια άλλη πόλη, μια νέα, δροσερή πραγματικότητα. Η φάση με αντάμειψε περισσότερο από όσο περίμενα και με έκανε να θέλω πο-δηλατόδρομους εδώ και τώρα. Κύριε δήμαρχε, κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης, κάντε τόπο να περάσουμε.

21

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Αθήνα παίρνει μια γλυκιά, πολύχρωμη εκδίκηση. Τα φυλακισμένα φυτά των τσιμε-ντένιων μπαλκονιών της γεμίζουν λουλούδια που ξεχειλίζουν από τα γκρίζα κάγκελα και τις απρόσωπες μετόπες, κάνοντάς σε να τα χαζεύεις, ενώ ένα χαμόγελο ανθίζει και στο δικό σου πρόσωπο. Τι γίνεται; Τα περιοδικά κη-πουρικής ξεπουλάνε στα περίπτερα, στην ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς (μέχρι 15 Μαΐου) γίνεται το... «Ασε κάτω τη μπουκαμβίλια μην σου κόψω το χέρι», οι τηλεοπτικές εκπομπές για το design κήπων κάνουν νούμερα και όλοι σχεδόν οι γνωστοί μου κοψομεσιάζονται στο κουβάλημα γλαστρών και χώματος, ενώ ανταλλάσσουν μετά μανίας συνταγές ζιζανιοκτόνων και λιπασμάτων. Δεν έχω καλύτερο... Green thumbs up!

22

Στην αργκό των φεμινιστικών κινη-μάτων, η λέξη “catscratch” χρησιμο-ποιείται για το γυναικείο αυνανισμό. Ο Αποστόλης Ζανιάς είδε κοντά ή στον αντίποδα της πράξη αυτής το Φοίνικα, το μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του -κάτι που ίσως μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους μέσα από τον έρω-τα. Σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε τον αριθμό της φίλης του Βαλίσιας Οντέλ, με την οποία έπαιζαν μαζί μουσική, και της είπε: «Είμαστε οι Phoenix Catscratch».

Σιγά-σιγά το σχήμα ολοκληρώ-θηκε με τους Αποστόλη και Βαλίσια (φωνητικά), τον Αντρέα Καββαδία (μπάσο), τον Αριστομένη Θεοδωρό-πουλο (analog synths, electronics, drum machine) και τον Βασίλη Τζού-νη (κιθάρα), και εξελίχθηκε σε μια μουσική παρέα νέων παιδιών που δεν φοβάται να αναζητήσει τον ήχο και το ύφος της. «Με τη Βαλίσια φυ-σιογνωμικά γνωριζόμασταν από πα-λιά», διηγείται ο Αποστόλης. «Συχνά-ζαμε και οι δύο στο Decadance, αλλά δεν μιλούσαμε. Μια φορά, ήρθε φο-

ρώντας ένα πολύ ωραίο φουστάνι και άσπρο καλσόν. Εγώ έριξα κατά λάθος πάνω της το ποτό μου και άρ-χισε να με βρίζει. Αυτή ήταν η πρώτη μας γνωριμία και η αρχή μιας καλής φιλίας». Τα χρόνια πέρασαν και το 2009, όταν ο Αποστόλης θα πήγαι-νε στρατό, πρότεινε στη Βαλίσια να ξεκινήσουν ένα μουσικό project για να εκτονώνει την πίεση που ένιωθε. Ετσι, δημιουργήθηκε στην εμβρυακή του μορφή το σχήμα που έπειτα από εκείνο το τηλεφώνημα και πολλές ώρες πρόβας εξελίχθηκε σε Phoenix Catscratch.

Το πρώτο τους CD θα κυκλο-φορήσει το καλοκαίρι από την Dead Scarlet Records. «Φοβόμασταν πως μια δισκογραφική θα μας περιόριζε σε σχέση με το αποτέλεσμα που θέ-λαμε στο δίσκο», λέει η Βαλίσια και συμπληρώνει: «Στην πορεία μάθαμε

Ανάμεσα σε post punk και new wave ήχους, οι Phoenix Catscratch αποτελούν μια φρέ-σκια και πολλά υποσχόμενη περίπτωση για την ελληνική μουσική σκηνή. Τους συ-ναντήσαμε λίγο πριν από το live τους -αύ-ριο, Σάββατο, στο Second Skin- και μάθα-με την ιστορία τους .

23

της χώρας. «Οταν παίξαμε στο Βερο-λίνο, μας έκανε μεγάλη εντύπωση το πλήθος του κοινού που ήρθε να μας ακούσει, να ακούσει μια ελληνική μπάντα χωρίς δισκογραφία. Αντιθέ-τως, εδώ, που είναι και ο τόπος που ζούμε, τα πράγματα είναι μάλλον απογοητευτικά για τις νέες μπάντες». Το είδος της μουσικής τους είναι μό-νιμο αντικείμενο συζήτησης μέσα στο γκρουπ, καθώς δυσκολεύονται να το περιγράψουν με μία λέξη. Οι επιρ-ροές τους προέρχονται από το χώρο της πειραματικής ηλεκτρονικής μου-σικής, αλλά και από post punk, shoe gaze και new wave μπάντες, έχοντας έτσι διαμορφώσει έναν ήχο που συν-θέτει όλα αυτά, αλλά εμπλουτίζεται και με δικά τους στοιχεία. Ραντεβού στο Second Skin, λοιπόν, εάν θέλετε να δείτε αυτόν τον Φοίνικα να γεν-νιέται από τις στάχτες του.

για την Dead Scarlet, μια εταιρεία που στηρίζει νέες μπάντες της ελληνικής σκοτεινής σκηνής, και υπογράψαμε, διατηρώντας έτσι τον πλήρη έλεγχο της δουλειάς μας». Ο Αποστόλης επι-βεβαιώνει τα λεγόμενά της: «Αρχικά δεν θέλαμε να συνεργαστούμε με εταιρεία, προτιμούσαμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας και, ακόμα και όταν παίζαμε στο εξωτερικό, το μόνο που είχαμε μαζί για να δίνουμε στον κό-σμο ήταν τα τραγούδια μας γραμμένα σε CD-R!»

Εχουν παίξει σε διάφορα φε-στιβάλ στο Βερολίνο, στη Λειψία και στη Λιθουανία, εισπράττοντας μεγά-λη αγάπη από το εκεί κοινό και σκο-πεύουν να συνεχίσουν. Δεν θέλουν να είναι μια μπάντα που κινείται μόνο μέσα στα όρια της πόλης και

Οι Phoenix Catscratch θα εμφανιστούν το Σάββατο στις 14 Μαΐου στο Second Skin club (Πλατεία Αγίων Αναργύρων 5, Ψυρρή).

Το ντεμπούτο CD θα λέγεται “Phoenix Catscratch” , θα κυκλοφορήσει από την Dead Scarlet Records και θα περιέχει 8 κομμάτια.

Αν βρεθείτε 1-6 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο, θα μπορέσετε να τους απολαύσετε στο Drop Dead Festival, στο οποίο συμμετέχουν για δεύτερη φορά.

Το artwork και το booklet του δίσκου θα επιμε-ληθεί ο Kiril Bikov, φωτογράφος των Noblesse Oblige, του βραβευμένου disco-punk ντουέτου που δημιουργήθηκε στο Λονδίνο και εδρεύει

πλέον στο Βερολίνο. Ενα από τα κομμάτια του επικείμενου άλμπουμ

των Phoenix Catscratch μαζί με άλλο ένα ακυ-κλοφόρητο χρησιμοποιήθηκαν για τη νέα ταινία γνωστού Ελληνα σκηνοθέτη που θα απολαύσου-με στις αίθουσες την προσεχή σεζόν.

Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος, εκτός από μουσικός, είναι και νέος ζωγράφος. Αυτό τον καιρό δουλεύει πάνω στο artwork για το νέο άλ-μπουμ των Mani Deum “Music For Your Local Church...Or Your Local Brothel”.

Μπορείτε να τους βρείτε στο Facebook, αλλά και να τους ακούσετε στο Myspace, στη διεύθυνση: www.myspace.com/phoenixcatscratch.

Info

24 NAbbie GaleΤόπος δημιουργίας η Πάτρα και χρόνος το 2003. Εδώ και χρόνια «ανεβαίνουν» τα σκα-λοπάτια της ελληνικής indie σκηνής. Και αν είναι αιθέριο pop, μην το φοβάσαι.

Baby GuruΜε έμφαση στον αυθορμητισμό, εμμονή με την κληρονομιά του Krautrock και τα πειρα-ματικά κρουστά της Αφρικής, οι Baby Guru παραμένουν γοητευμένοι από την αναλογι-κή ζεστασιά της πρώτο-electronica και τη δύναμη του garage punk.

Blaine L. ReiningerΟι Tuxedomoon αποτελούν ένα αληθινό φε-τίχ του Αθηναϊκού κοινού. Ο ένας εκ των δύο ιδρυτών τους ζει μόνιμα στην πόλη μας -παίζοντας μουσική και συμμετέχοντας σε πολλά ενδιαφέροντα project. Εδώ και δεκα-τρία χρόνια...

Γιώργης ΧριστοδούλουΜοιράζει το χρόνο του ανάμεσα σε Ελλάδα και Ισπανία. Ισορροπώντας τέλεια. Απόδει-ξη: o τελευταίος δίσκος του “Flaneur”. Γαλ-λο-ισπανόφωνα τραγούδια με διανομή σε Ελλάδα, Ισπανία και Αργεντινή. Ισχύς με-σογειακή εν τη ενώσει.

EGSUNΠρώτα, άλμπουμ στην αγγλική εταιρεία Unlabel. Σε λίγο καιρό 12” vinyl split album με τον Αγγλο μουσικό yellow6 (aka Jon Attwood). Οι Μπάμπης Θεοχάρης και Χρήστος Παναγιωτάκης κάνουν live, αυτο-σχεδιάζοντας σε ambient ρυθμούς.

EleKtroBalKanaΠαντρεύοντας τη Δύση με την Ανατολή. Το αρχαίο με το ιλιγγιώδες σήμερα. Σύνερ-γά τους: χορδές, σωλήνες, δέρματα, ξύλα, μέταλλα, φωνές, καλάμια, τρίχες, λεβιέδες. Electronoise τσιφτετέλια.

Evripidis and his TragediesΤο pop project του Ευρυπίδη φιλοξενήθη-κε για κάποια χρόνια στη Βαρκελώνη. Από εκεί δεχόμασταν τις ελκυστικές –γεμάτες αφηγήσεις- μελωδίες του. Τώρα θα τις απο-λαύσουμε επί σκηνής, λίγο πριν του βγάλει δίσκο η υπερδραστήρια των ελληνικών δι-σκογραφικών Inner Ear.

Αν έχετε συνδυάσει τα καλοκαιρινά live με χώμα, περπάτημα χιλιομέτρων και ουρές, καιρός να αλ-λάξετε συνήθειες. Το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι έτοιμο να εγκαινιάσει την ιδέα της συναυλίας στην ταράτσα, έτσι από τις 18 Μαΐου έως και τις 25 Ιουνίου μάς προσκαλεί στο open air μουσικό φεστι-βάλ Blender. Πρόκειται για μια σειρά συναυλιών των πιο φρέσκων γκρουπ που ακούστηκαν μέσα στη χρο-νιά, τα οποία γκρουπ θα ανέβουν στον 3ο όροφο του κτιρίου του Ιδρύματος στην οδό Πειραιώς με ταβάνι μόνο τα αστέρια. Ως σύλληψη και μόνο και δεδομέ-νου του ότι βασίζεται στην ελληνική σκηνή, παίρνει εκ των προτέρων μια θέση στην εκτίμηση και την προτί-μησή μας. Η επιλογή των μουσικών μοιάζει ιδανική. Καλλιτέχνες που έχουν ξεχωρίσει ο καθένας στο είδος του και που χαιρόμαστε να βλέπουμε ζωντανά. Νέοι μουσικοί που αποδεικνύουν ότι η εγχώρια μουσική σκηνή βρίσκεται στα καλύτερά της. Pop, rock, swing,

BLE DERΤο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ανοί-

γει την ταράτσα του και προσκαλεί 26 νεανικά σχήματα

της ελληνικής μου-σικής σκηνής. Το Οpen Αir Blender Festival ξεκινάει.

Ετοιμαστείτε.

25FunkistanΜια τετράδα ετοιμάζει ξέφρενο πάρτι. Rebetopop χοροί και μια ελπίδα να γε-μίσουν τα βράδια της Αθήνας. Βόλτα στη Funkytown λέμε!

George GaudiO κατά κόσμον Γιώργος Γουδής διακρίθηκε με το τραγούδι “Come Again” από το διαδι-κτυακό portal Jumping Fish τον περασμένο Νοέμβριο. «Ελάτε ξανά» και τραγουδήστε μαζί του.

Graveyard Cafe BandΜια live μουσική παράσταση βασισμένη στην ποίηση των Ελλήνων ρομαντικών που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας. Νεκροί, ζωντανοί και φαντάσματα τραγουδούν για τον έρωτα και το θάνατο.

ινφοΗλεκτρονική μουσική και μελωδικοί πειρα-ματισμοί. Γλυκές φωνές και κιθάρες. Σαν ένα κολάζ ποίησης και μελωδικών ήχων. Που ταράζονται από τις ρυθμικές εξάρσεις του σχήματος.

Jamming FunkersRock και soul διασκευές από τα ‘70s και τα ‘80s. Mε την Ιώ Νικολάου, φωνή και πρό-σωπο του σχήματος. Νοσταλγώντας old school καταστάσεις.

ΙωάννηςΕγινε γνωστός με το τραγούδι «Οταν έχω Εσένα» σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Λάκη Λαζόπουλου και παρουσιάζει για πρώτη φορά δικά του τραγούδια. Ελπί-ζουμε να μας εκπλήξει ξανά.

KalliopiH ροκ τραγουδοποιός και τραγουδίστρια, με σπουδές στο πιάνο και το κλασικό τραγούδι. Ο πρώτος της δίσκος “Around the world” κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τον Μι-κρό Ηρωα.

Le PageΤο indie/pop ντουέτο έπειτα από πολλά live σε Ελλάδα και εξωτερικό κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες το πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο με τον τίτλο “Yojikevin”.

Lumiere BrotherΚινηματογραφικές μελωδίες εμπνευσμένες από τη Λυόν, στην οποία ζούσε ως φοιτη-τής. Ο πρώτος δίσκος του κατά κόσμον Θα-νάση Χριστοδούλου λέγεται “Fiction” και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Marietta Fafouti and bandΤο κορίτσι που έχει ταυτιστεί με τις ρομαντι-κές μας διαθέσεις παίρνει την παρέα της και μας δίνουν ένα ακόμα δείγμα από το “Try A Little Romance”.

Masturbation goes CloudΜουσική χωρίς στίχους, βασισμένη σε επα-ναλαμβανόμενα μοτίβα. Post rock το ελληνι-κό. Και το πιο εμπνευσμένο όνομα μπάντας στην underground πιάτσα.

Penny and the Swingin’ CatsΜε χρονομηχανή που τρέχει από δεκαετία σε δεκαετία, το συγκρότημα μας προσκαλεί σε τα-ξίδια και χορό με κύριο όχημα το swing, αλλά και το jive και το charleston. Let’s dance!

Space BlanketΗλεκτρονική μουσική βασισμένη σε Nu disco beats, βρόμικες μπασογραμμές, γαλλικά synthesizer, guitar riffs και φωνητικά, σε συν-δυασμό με παράλληλη προβολή βίντεο, εικό-νων και γραφικών, που οι ίδιοι αναπαράγουν και επεξεργάζονται σε πραγματικό χρόνο.

Sugahspank! & The Swing ShoesΜία «μαύρη» Πειραιώτισσα και μία ανήσυ-χη, κεφάτη μπάντα με επιρροές από Django Reinhardt, Duke Ellington, Μανώλη Χιώτη, αλλά και το σύνολο της swing, blues και πα-ραδοσιακής jazz σκηνής.

Tango with LionsΜια μεταβαλλόμενη μουσική κολεκτίβα που σχηματίστηκε από την Κat (Κατερίνα Παπα-χρήστου) και δημιούργησε με τον Ottomo τον πρώτο της δίσκο με το όνομα “Tango with Lions”.

The Burger ProjectΑνακατεύοντας το πατάρι των μουσικών αναμνήσεων μιας ολόκληρης γενιάς, ανα-σύρουν και διασκευάζουν διαμάντια -από το swing ως το punk και από την disco ως την country. Ηδη αγαπημένοι!

Τηλέμαχος ΜούσαςΣυνθέτει jazz μελωδίες και γράφει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες. Μέσα στο 2011 θα κυκλοφορήσει το νέο του CD “Newborn”.

Yiorgos Psihoyios TrioΕνας από τους πολλά υποσχόμενους νέους συνθέτες και σολίστες παρουσιάζει με το τρίο του κομμάτια από τη δισκογραφία του, αλλά και μουσικά θέματα από το γαλλικό, ιταλικό και αμερικανικό σινεμά.

Zen GardenΕνας κύκλος καλλιτεχνών που προτείνει μια πολυδιάστατη εμπειρία τέχνης, συνθέτοντας μια κινηματογραφική παράσταση στη μορφή μουσικής συναυλίας.

punk, jazz με διάφορες προεκτάσεις θα ακουστούν στον ουρανό της πόλης.

Οι 200 -κάθε φορά- θεατές που θα παίρνουν το μαγικό χαρτάκι στο χέρι τους -το οποίο θα στοιχίζει 15 ευρώ- θα έχουν παρέα τον ουρανό και τα άστρα. Οι υπόλοιποι μπορούν να παρακολουθήσουν τις συ-ναυλίες από το MCF bar-resto. Και επειδή ο καιρός δεν μας κάνει πάντα τα χατίρια, σε περίπτωση βροχής ο χώρος θα καλύπτεται πλήρως, προστατεύοντας καλ-λιτέχνες και κοινό. Η ιδέα και η καλλιτεχνική διεύ-θυνση του εγχειρήματος ανήκει στον Αλέξη Κυριαζή, σύμφωνα με τον οποίο: «Το blender στροφάρει, ανα-μειγνύει και παράγει κάτι ενδιαφέρον και χυμώδες, κάνοντας συγχρόνως έναν εντυπωσιακό θόρυβο! Το δικό μου Blender στροφάρει νότες, φώτα και εικόνες, αναμειγνύει είδη μουσικής και παράγει φρεσκάδα, δροσιά, αισιοδοξία, πρωτοτυπία και χαρά».

Περπατώντας προς το Θέατρο Μεταξουργείο πα-ρατηρούσα με μεγάλη προσοχή τα πανέμορφα σπίτια με τις καγκελόπορτες και τις αυλές που χάνονταν μέσα στη μιζέρια των ανθρώπων που περνούσαν από μπροστά τους. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι, από φόβο και στεναχώρια, κατάφε-ρα να φτάσω στο μικρό στενάκι που διασχίζει την Αγησιλάου. Μία ώρα και κάτι μετά, αφού είχα ήδη παρακολουθήσει την παράσταση «Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση», συνειδητοποίη-σα ότι ο μοναχικός τύπος που ξεδίπλωσε μπρο-στά μας την ιστορία του θα μπορούσε να είναι ένας από τους ανθρώπους αυτής της πόλης.

Η μοναξιά, με την οποία καταπιάνεται ο Κολτές στο συγκεκριμένο έργο, αλλά και στο σύνολο της δουλειάς του, θα μπορούσε να βι-ώνεται από ένα μετανάστη που κινείται στο Με-ταξουργείο, από έναν Ελληνα που ζει μέσα σε ένα χαρτόκουτο ή -όπως συμβαίνει στην παρά-σταση- από έναν άστεγο που ζει στο Παρίσι το 1977. Αυτός ο ξένος, αυτός ο μη συμβατικός τύπος ζητάει φωτιά, παρέα, κατανόηση από ένα συνομιλητή που δεν βλέπουμε ποτέ. Τι και αν στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι απλώς συνομι-λεί με τον εαυτό του; Οπως μου εξηγεί ο Αντυ Παπαδημητρίου, σκηνοθέτης της παράστασης, «σημασία δεν έχει το άλλο πρόσωπο, αλλά η μο-ναξιά που βιώνει ο πρωταγωνιστής». Ή αλλιώς, ο Κώστας Ανταλόπουλος.

Ο Αντυ είναι ένας νέος, φιλόδοξος σκηνοθέτης που ξέρει ακριβώς τι θέλει από τη δουλειά του και πώς θα το πετύχει. Εχει σπουδάσει Οικονομικά, έχει δουλέψει σε μικρή ηλικία ως υπεύθυνος μάρκετινγκ, αλλά τελικά όμως τον κέρδισε η τέχνη. «Εχω μεγα-λώσει στο Μεσολόγγι, αλλά ερχόμουν από τα 14 στην Αθήνα, κλεινόμουν με τις ώρες στο σινεμά και έβλεπα 4 ταινίες την ημέρα». Και πώς από το μάρκε-τινγκ κατέληξε να σπουδάζει στη Σχολή Σταυράκου; «Κάποια στιγμή στην εταιρεία μπούχτισα και άρχισα να γράφω ένα σενάριο. Οταν το τελείωσα, το πήγα σε μια εταιρεία παραγωγής όπου είχα ένα φίλο, και αυτός εντυπωσιάστηκε. ‘Γράφεις σαν να φτιάχνεις ει-κόνες. Γιατί δεν πας να σπουδάσεις κινηματογράφο;’ με συμβούλευσε. Και πήγα!»

Αν και ξέρει πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα σε αυτό τον τομέα, έχει σκοπό να διεκδικήσει το όραμά του. «Θέλω να ζω από την τέχνη μου και όχι να κάνω διαφημίσεις», μου διευκρινίζει λίγο αργό-

Ο ξένος του Κολτές ανεβαίνει στη σκηνή και αποδεικνύει ότι η μονα-

ξιά του είναι διαχρονική. Και επί-καιρη στη σημερινή Αθήνα. Λίγο

αργότερα, ο Αντυ Παπαδημητρίου, σκηνοθέτης της παράστασης «Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση»,

μας εξήγησε πώς βρέθηκε μπλεγ-μένος σε όλη αυτή την ιστορία που

λέγεται σκηνοθεσία.

27

τερα. «Εχω κάνει μία μικρού μήκους ταινία, την ‘Αρχουσα τάξη’ και ετοιμάζω μια μεγάλου μήκους. Μόλις τελειώσω τη σχολή, θα φύγω στο εξωτερι-κό για να απευθυνθώ σε μεγαλύτερο κοινό». Αν και είναι μόλις 27 χρόνων, οι στόχοι του είναι ξεκάθαροι. Οσο για τη σκηνοθεσία στο θέατρο, προέκυψε μάλλον τυχαία. «Με τον Κώστα είχαμε δουλέψει στην ‘Αρχουσα τάξη’, του άρεσε η δου-λειά μου και μου πρότεινε τη συνεργασία εδώ».

Κολτές, λοιπόν, και μάλιστα στην πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία. «Ξέρω ότι πολλοί θα με πε-ριμένουν στη γωνία, αλλά δεν φοβάμαι. Αν δεν πέσω από τώρα στα βαθιά πότε θα το κάνω;»

Θέατρο ή σινεμά τελικά; «Το σινεμά είναι η λατρεία μου ή -καλύτερα- η προτεραιότητά μου. Το εντυπωσιακό όμως με το θέατρο είναι ότι το 80% του αποτελέσματος οφείλεται στη σχέση με τους ηθοποιούς. Στον κινηματογράφο είμαι θεός. Μπορώ να κάνω τα πάντα. Στο θέατρο, αν και έχω συγκεκριμένο όραμα, πρέπει να το περάσω και στους υπόλοιπους με το σωστό τρόπο. Χρειάζεται άλλου είδους επικοινωνία». Και αυτή η επικοινω-νία μάλλον επετεύχθη, αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα της παράστασης. Ο ωμός λόγος του Κολτές αναδεικνύεται με τον καλύτερο τρόπο και ο ιδιαίτερος μονόλογος μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ σε μια πόλη που βλέπει εκατοντάδες ανθρώ-πους να βιώνουν τη μοναξιά του περιθωρίου.

28

Ενας μοναχικός άνδρας αποφασίζει να διηγηθεί στο καναρίνι του τέσσερα περιστατικά που σημά-δεψαν τη ζωή του. Ο κ. Καλοκαίρης (Νίκος Γεωρ-γάκης) βρίσκεται σε ένα χώρο που θυμίζει σπίτι κατά τη διάρκεια μετακόμισης και, εγκλωβισμένος καθώς είναι στις φοβίες του, αποφασίζει να βγά-λει από μέσα του ένα βάρος. Μοναδική συντροφιά στην εσωτερική του περιπλάνηση είναι το καναρί-νι και η μνήμη του, από την οποία ανασύρει περι-στατικά και συναισθήματα.

Η παράσταση «Η ιστορία του κυρίου Καλο-καίρη» είναι μια διασκευή της Ρουμπίνης Μο-σχοχωρίτη του διηγήματος του (γνωστού από το «Αρωμα») Πάτρικ Ζίσκιντ «Το καλοκαίρι του Κυρί-ου Ζόμερ» (σ.σ. «Ζόμερ» σημαίνει καλοκαίρι στα γερμανικά). Οπως μου εξηγεί η ίδια, η ιδέα του να γίνει θεατρικό το διήγημα ανήκει στον ηθοποιό Χρήστο Ραχιώτη, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί πέρυσι. Η διασκευή διηγημάτων για τις ανάγκες μιας παράστασης ανήκει ούτως ή άλλως στα ενδι-αφέροντα, αλλά και στις σπουδές της Ρουμπίνης. Μπορεί, λοιπόν, η φετινή συνεργασία με τον Χρή-

Η μία είναι σκηνοθέτιδα και η άλλη σκηνογράφος.

Η Ρουμπίνη και η Δήμητρα -ή αλλιώς η Δήμητρα και

η Ρουμπίνη- είναι δύο νέες γυναίκες που αγαπούν και

υπηρετούν το θέατρο παρό-λες τις δυσκολίες. Αυτές τις

ημέρες απολαμβάνουν το αποτέλεσμα της δουλειάς

τους στην παράσταση «Η ιστορία του κυρίου Κα-λοκαίρη», στο νεοκλασικό

του ελculture.

29

στο Ραχιώτη να μην πραγματοποιήθηκε για πρα-κτικούς λόγους, το έργο όμως συνέχισε τη δική του πορεία και κατέληξε στο νεοκλασικό της Μιλ-τιάδου. Συνοδοιπόροι σε αυτή την πορεία ήταν, εκτός από τη Ρουμπίνη, που έχει αναλάβει τη σκη-νοθεσία, και η Δήμητρα Λιάκουρα, υπεύθυνη για τη σκηνογραφία.

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ανεβάζεις ένα έργο που δεν έχει γραφτεί για το θέατρο; «Η δυ-σκολία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι δεν υπάρ-χει σαφής δραματουργία», μου εξηγεί η Ρουμπί-νη. «Το διήγημα έχει μια συγκεκριμένη δομή. Για να το κάνεις θεατρικό έργο, πρέπει να το πιάσεις από ένα σημείο και να το πας παραπέρα, να κάνεις μια αναγωγή στο σήμερα, να το ανοίξεις στο χώρο και το χρόνο. Αρα οι δυνατότητες είναι άπειρες». Για τις ανάγκες της συγκεκριμένης παράστασης, η Ρουμπίνη επέλεξε να «χρησιμοποιήσει» μόνο έναν άντρα ηθοποιό στο ρόλο του αφηγητή. Ο ίδιος εξι-στορεί τα περιστατικά, αλλά και τα δραματοποιεί. Ερμηνεύει στην ουσία όλους τους σημαντικούς ρόλους που πέρασαν από τη ζωή του. Δημιουρ-

γεί τους χώρους και τις εντάσεις μόνο με την ερ-μηνεία του.

«Και πώς επιλέγεις το σκηνικό για μια τέτοια ιστορία;» ρωτάω απευθυνόμενη αυτή τη φορά στη Δήμητρα. «Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι έπρε-πε να δείξουμε κάτι εσωτερικό. Το brainstorming που έγινε με βοήθησε πολύ και από ένα σημείο και έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους», αναφέρει με ανακούφιση. «Το μόνο σταθερό σημείο που είχα-με, όταν ακόμα ψαχνόμασταν για όλα τα υπόλοιπα, ήταν ο χώρος. Από εκεί και πέρα η επιλογή μου ήταν να μην καταλαβαίνει ο θεατής αν αυτό που βλέπει είναι σπίτι ή όχι. Επρεπε να φαίνεται ότι όλη η διεργασία γίνεται στο υποσυνείδητό του και η προσοχή να δίνεται εξ ολοκλήρου στον ηθοποιό».

Αν και στο διήγημα δεν διευκρινίζεται, ο πρω-ταγωνιστής που εμείς συναντάμε είναι περίπου 40 ετών και έχουν περάσει πια αρκετά χρόνια από την τελευταία του συνάντηση με τον περίεργο περιπα-τητή. «Τα τέσσερα γεγονότα που μας εξιστορεί τον έχουν εμποδίσει να ενηλικιωθεί και τον έχουν οδη-γήσει σε μια αίσθηση μετεωρισμού. Η σχέση του με αυτό τον άνθρωπο επηρέασε την πρώτη του ερωτι-κή σχέση, την πρώτη του επαφή με την αδικία και με την τέχνη. Ολα αυτά τον έχουν γεμίσει φοβίες και ταμπέλες από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύ-γει», εξηγεί η Ρουμπίνη. «Είναι ντυμένος συντηρη-τικά και κουμπωμένα», περιγράφει με σιγουριά. «Το ντύσιμό του έχει επιρροές από τη δεκαετία του ’70, αλλά δεν είναι επιτηδευμένο».

Μιλώντας με τις δύο γυναίκες, συνειδη-τοποιώ ότι έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο να σκηνοθετήσουν και να ντύσουν έναν άνδρα και να περιποιηθούν το χώρο στον οποίο κινείται. «Στο θέατρο είναι δύσκολο για μια γυναίκα να δουλέ-ψει όπως θέλει, ιδιαίτερα όταν πρέπει να την υπα-κούσουν άνδρες. Κακά τα ψέματα, υπάρχει ένας ελαφρύς ρατσισμός», αναφέρει η Ρουμπίνη και η Δήμητρα συμπληρώνει με χιούμορ: «Και αν είσαι λίγο πιο μικρή, λίγο πιο γλυκιά, λίγο πιο κοντή, δυσκολεύουν τα πράγματα».

Φτάνοντας στο τέλος, ψάχνω να βρω τα κοινά των δύο. «Εχουμε ξεκινήσει από την ίδια σχολή, το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών», λέει με χαρά η Δήμητρα. Εκτός όμως από την ίδια αφετηρία, με διαφορά 10 χρόνων έχουν και οι δύο συνεχίσει τις σπουδές τους στο εξωτερικό και μάλιστα στο Λονδίνο. Η Ρουμπίνη πέρυσι ξεχώρισε με την παράσταση «Η όπερα του ζητιάνου», ενώ η Δήμητρα φέτος με τη σκηνογρα-φία της στις παραστάσεις «ΕΛΠΙΣ» και «Αμλετ, ο πρίγκιπας της Δανίας». Χαμογελαστές και οι δύο, δηλώνουν αισιόδοξες για το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα και είναι έτοιμες να παλέψουν για το όραμά τους. Και γιατί όχι άλλωστε!

Info

30

Ηλιόλουστη Κυριακή στα Εξάρχεια. Αναμονή στο Καφεκούτι. Χάλασε το concept. Μια συζήτηση γύρω από ένα μυθιστόρημα «θρίλερ» με φιλοσο-φικές απολήξεις ζητάει βροχή και θολά τζάμια. Από την άλλη πάλι, αυτή η πόλη έχει τον ήλιο της. Και κάτω από αυτόν -συνήθως- διαδραματί-ζονται οι ιστορίες της. Τόσο οι δικές μας όσο και οι λογοτεχνικές. Μιλώντας για αστικές ιστορίες, τον Απρίλιο κυκλοφόρησε «Η Ερωμένη και η Σκιά της» (εκδόσεις Ψυχογιός). Μία μυθοπλασία όπου ο θάνατος του επιτυχημένου ηθοποιού Πέ-τρου Μάρκελλου πυροδοτεί τα γεγονότα της πλο-κής. Μια αφήγηση για την αποτυχημένη ηθοποιό και γκόμενα του νεκρού Ευρυδίκη Καραντώνη, που χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της και κάνει τη ζωή της ριάλιτι στο διαδίκτυο. «Προσκα-λώντας» τον καθένα στο χώρο της. Μόνο που ο καθένας μπορεί να είναι ψυχικά διαταραγμένος. Και πιθανόν να έχει χαρακτηριστικά μανιακού. Μια ιλιγγιώδης ιστορία με ήρωες που ψάχνουν τον εαυτό τους -και δυστυχώς χάνουν το δρόμο τους. Αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Κυ-ριάκου Μαργαρίτη.

Με τον πρωταγωνιστή του δισέλιδου γνωρι-στήκαμε πρωτοετείς στη Φιλοσοφική. Είχε έρθει

από την Κύπρο γεμάτος όνειρα για την αχανή με-τρέσα που ονομάζεται Αθήνα. Η λατρεία του «ημί-θεου» Τσαρλς Μπουκόφσκι δημιουργεί φιλίες. Από τότε εκείνος έχει προλάβει να βγάλει πολλά βραβευμένα «παιδικά», να κάνει μεταπτυχιακό στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και να εκδώσει ένα αφή-γημα και δύο μυθιστορήματα αφήνοντας τις κα-λύτερες εντυπώσεις. Τόσο στο κοινό όσο και σε συναδέλφους του, όπως ο Αύγουστος Κορτώ.

Καθισμένοι, κάπως αμήχανοι, ο ένας απένα-ντι στον άλλο. Από συμφοιτητές, τώρα σε αντικρι-στές θέσεις για interview. Με το μαγνητοφωνά-κι «ρουφιάνο» στη μέση. Τώρα δεν θα έχει Jack Daniels ή μπίρες (λέμε τώρα). Τώρα θα έχει καφέ, κουβέντα και πολλά τσιγάρα.

Ζωή θεαματικοποιημένηΕρώτηση: «Φιλοσοφικά δοκίμια με λογοτεχνικό επικάλυμμα;» Απάντηση: «Μακριά από εμάς». Οχι ότι το είδος δεν έχει δώσει αριστουργήματα κατά την άποψή του. Απλά εκείνος προτιμάει τη λογοτεχνία που πρώτα -και πάνω από όλα- αφη-γείται. Οπως τα μείζονα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Ιδιαίτερα εκείνα που πλησιάζουν σε αυτό που ο Κυριάκος περιγράφει με τον όρο «υπαρξια-

Πριν από δύο χρόνια ήταν ένα «υπαρξιακό» αστυνομικό. Φέτος ένα

«υπαρξιακό» θρίλερ. Ο Κυριάκος Μαργαρίτης γράφει βιβλία που μας

προβληματίζουν και γουστάρουμε να διαβάζουμε. «Ακούστε» τον να

μιλάει για μια ζωή σαν θέαμα στην τηλεοπτική μας πόλη.

31

κός ρεαλισμός». Μια μορφή γραφής που βρίσκει την κορύφωσή της στον «πατριάρχη» Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Αυτό προσπαθεί να κατακτήσει και εκείνος στα κείμενά του. Και πιθανόν ο δρό-μος να βρίσκεται σε πιο -κατά το νεόκοπο όρο- pulp αφηγήσεις. Πάντα, βέβαια, με βαθιά φιλο-σοφική γνώση. Και διαχρονικά θέματα, όπως αυτό της τριγωνικής επιθυμίας.

«Ηθελα μια παραδειγματική ιστορία και ακριβώς γι’ αυτό όφειλε να είναι ακραία. Ως παράδειγμα, μου φαίνεται ότι αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε πλήθος πολύ πιο απλών, καθημε-ρινών περιπτώσεων. Συγγενικές, φιλικές, ερωτι-κές σχέσεις». Και «αυτό» δεν είναι η τριγωνική επιθυμία με την έννοια του γαλλικού ερωτικού τριγώνου, αλλά το γεγονός της ύπαρξης ενός τρί-του ως διαμεσολαβητή στις σχέσεις μας. Πιάνο-ντας το νήμα της πλοκής, αυτό φαίνεται καθαρά. «Οι χαρακτήρες εδώ -το ίδιο συμβαίνει και στο σύγχρονο άνθρωπο κατά τη γνώμη μου- είναι έρμαια των καταστάσεων. Μπορεί να τις προκα-λούν οι ίδιοι, λειτουργούν όμως σαν να είναι τη-λεκατευθυνόμενοι, σαν αυτόματα. Ηθελα να γίνει σαφής ο μηχανισμός της τριγωνικής επιθυμίας, ο μηχανισμός της μίμησης». Και προχωρώντας εξηγεί: «Η Ευρυδίκη δεν επιθυμεί πραγματικά το νεκρό εραστή της, αλλά το φαντασιακό της εαυ-τό τον οποίο επικυρώνει ο νεκρός, η σκιώδης παρουσία του. Μέσω του νεκρού προσπαθεί να φτάσει τον εαυτό της έτσι όπως θα τον ήθελε. Ο ψυχικά διαταραγμένος ήρωας δεν επιθυμεί την Ευρυδίκη, αλλά τον ιδανικό εαυτό που έχει ταυτί-σει με το πρόσωπο του νεκρού. Για να γίνει ένας άλλος (στην προκειμένη περίπτωση για να γίνει

ο νεκρός) οικειοποιείται την επιθυμία του: την επιθυμία για την ερωμένη του». Και εάν αυτό σας φαίνεται «μακριά από εσάς», σκεφτείτε την τελευ-ταία φορά που ερωτευτήκατε. Και υπήρχε και κά-ποιος «τρίτος», ίσως αντίζηλος, στη μέση.

Τα θρίλερ συνήθως έχουν εξωτερική δράση. Σκηνές κυνηγητού, πολλές φορές και «πιστολί-δια». Πώς όμως ένα μυθιστόρημα εσωτερικού χώρου εμπίπτει στην κατηγορία του θρίλερ; Η απάντηση απλή: «Συμβαίνει στα σαλόνια, στις τη-λεοράσεις και στην οθόνη του υπολογιστή». Εκεί όπου τελικά οι περισσότεροι ζούμε τα καθημερι-νά μας θρίλερ. «Θεαματικοποιούν τις ζωές τους. Η Ευρυδίκη κυριολεκτικά, στο ίντερνετ. Ο ψυ-χοπαθής, από την άλλη, έχει στήσει ένα ολόκλη-ρο θέατρο με τρόπο ανατριχιαστικά προσεγμένο, εξαιτίας, βέβαια, της ίδιας της διαταραχής του. Ζει το ρόλο του στην κυριολεξία. Η πραγματική του ζωή επιστρέφει μόνο με τη μορφή οδυνηρών στιγμιότυπων -μέσα από μνήμες και όνειρα. Τα οποία του θυμίζουν απλώς να ενεργοποιήσει ξανά το ‘θέατρο’ που θα τον απαλλάξει από την πραγματικότητα». Στην αναζήτηση του εαυτού τους φοράνε μάσκες, προσωπεία, καλύπτοντας έτσι το κενό τους. «Οι ήρωες δεν ρίχνονται ελεύ-θερα στην πραγματικότητα, αντίθετα βρίσκουν καταφύγιο μακριά από αυτή, μέσα στην ακραία θεαματικοποίησή της».

Βάζοντας χρηστικές ταμπέλες, θα μπορούσα-με με την άδεια του συγγραφέα να μιλήσουμε για ένα υπαρξιακό θρίλερ. Με ρυθμό συχνά καταιγι-στικό που σε κρατάει σε αγωνία. Και συμβαίνει στα καταφύγια των Αθηνών. Στις οθόνες και τα μικρά διαμερίσματά μας.

Αθήνα Πόλη ΤηλεοπτικήΑπό την Πάφο στην Αθήνα, η απόσταση πολύ πιο μεγάλη από ό,τι φαίνεται. Ο Κυριάκος ακόμη αποκω-δικοποιεί τη «μπασταρδεμένη μεγαλούπολη», όπως την αποκαλεί, και ας έχει ζήσει την ενήλικη ζωή του εδώ. Ποιο είναι, λοιπόν, το βασικό χαρακτηριστικό της στα μάτια του; «Η τηλεοπτική συνθήκη της πό-λης», μου είπε και προσπάθησε να γίνει πιο σαφής: «Σε αυτή την πόλη ζούμε τόσο έντονα την τηλεο-πτική ψευδο-πραγματικότητα, ώστε ακόμα και στις εξωτερικές μας δράσεις και ενέργειες λειτουργούμε και υπάρχουμε με σημείο αναφοράς μια τηλεοπτική σειρά, τα δελτία ειδήσεων, μια κουτσομπολίστικη εκπομπή». Ζωή σαν τηλεόραση, λοιπόν. Και αν τα μάτια του δεν τον γελούν σχετικά με το κλεινόν άστυ, τι λέει η σκέψη του για τους κατοίκους της Αθήνας; «Είμαστε περαστικοί ακόμα και αν δεν πηγαίνουμε πουθενά. Δυνητικά, είμαστε όλοι στο δρόμο, ο καθέ-νας μπορεί να φύγει για κάπου αλλού. Η Αθήνα είναι σαν ένα μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο, μόνο που οι προορισμοί έχουν χαθεί και μένουμε όλοι εδώ».

Κρατάμε αυτή τη σκέψη και τη φέρνουμε στη λογοτεχνία: «Αυτή η λειτουργία του περάσματος, μυθοπλαστικά είναι απίστευτα αξιοποιήσιμη. Δεν χρειάζεται τα κείμενά μας να μιμούνται αμερικανι-κές ιστορίες χρησιμοποιώντας ελληνικά ονόματα. Μπορεί να είναι αυθεντικά νεοελληνικές χωρίς να χάνουν την οικουμενικότητά τους». Και αυτά τα λό-για κλείνουν τη συνέντευξη. Σαν ευχή. Για μια ελ-ληνική λογοτεχνία που ευχόμαστε να κάνει σχολή. Να αποκτήσει ένα ύφος αναγνωρίσιμο. Και σε αυτή την πορεία, νεαροί, ικανότατοι, διαβασμένοι και με μεράκι συγγραφείς -σαν τον Κυριάκο Μαργαρίτη- είναι απαραίτητοι. Καλή σας ανάγνωση!

ΘΡΙΛΕΡ ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣΟ Κυριάκος Μαργαρίτης προτείνει ανεπιφύλακτα:

«Σε αυτή την πόλη ζούμε τόσο έντονα την τηλεοπτική ψευδο-πραγματικότητα, ώστε ακόμα και στις εξωτερικές μας δράσεις και ενέργειες λειτουργούμε και υπάρχουμε με σημείο αναφοράς μια τηλεοπτική σειρά, τα δελτία ειδήσεων, μια κουτσομπολίστικη εκπομπή».

1. «Αμερικανικό Ταμπλόιντ»

(εκδόσεις Αγρα) - Τζέιμς Ελρόι

2. «Τσακισμένη Ακτή»

(εκδόσεις Τόπος) - Πίτερ Τέμπλ

3. «Τελευταίο Τραγούδι για τον Ρέμπους»

(εκδόσεις Μεταίχμιο) - Ιαν Ράνκιν

Για άλλους η Eurovision είναι μια μουσική παρωδία, για άλλους ένας θε-σμός. Θυμηθήκαμε χαρακτηριστικές στιγμές των ελληνικών συμμετοχών

των τελευταίων ετών.

«Εν αρχή ην η Παπαρίζου. Και είπεν η Παπαρίζου: «Γεννηθήτω στίχοι». Και γεννήθηκαν στίχοι από την ιέρεια Ναταλία Γερμανού και από το μελωδό Χρήστο Δάντη. Και είπεν η Παπαρίζου: «Γεννηθή-τω μουσική». Και έγινε μουσική ξανά από τον εθνι-κό μας μελωδό Χρήστο Δάντη. Και είπεν η Παπα-ρίζου: «Γεννηθήτω καλλιτεχνική διεύθυνσις». Και ήρθε με άρμα αγγέλου ο χορογράφος Φωκάς Ευ-αγγελινός. Και είδεν η Παπαρίζου πάντα όσα εποί-ησε. Και ιδού, ήσαν καλά λίαν». Τα υπόλοιπα εί-ναι γνωστά.

Διαλέξαμε να αναγνώσουμε σε αυτό το τεύ-χος την παραπάνω παραδοχή από το κρυφό Ευαγ-γέλιο της παρουσιάστριας Δάφνης Μπόκοτα, που θυσιάστηκε για να πετύχει η Παπαρίζου, σαν άλ-λος Ιούδας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και συγκεκριμένα από την Παλαιά Διαθή-κη και τα πέτρινα χρόνια της Ελλάδας στο θεσμό της Eurovision, πολύ πριν φτάσουμε στο δοξασμέ-νο έτος.

Η ιστορία μας θα ξεκινήσει το 4ο έτος π.Π. (προ Παπαρίζου), όταν η ίδια με το τότε συγκρότη-μα Antique κατακτάει την τρίτη θέση στο διαγωνι-σμό της Κοπεγχάγης και ξαναβάζει την Ελλάδα στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ουσιαστικά, από εκείνη τη χρονιά και μετά τα σύγχρονα Ελληνόπουλα αρχί-ζουν να ασχολούνται με το διαγωνισμό. Τα μεση-μεριανάδικα παίρνουν φωτιά, τα ραδιόφωνα ξανα-

παίζουν το «Θα ’ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη», οι μανάδες βρίσκουν την τέλεια νύφη για τους γιους τους και όλοι φωνάζουμε “Die For You” στους αγα-πημένους μας. Μεγάλη αλήθεια: Κανείς δεν θυμά-ται το όνομα του παιδιού που συνόδευε την Ελενα στους Antique, ούτε και τι απέγινε. Μεγάλη αλή-θεια Νο2: Κανείς εκτός από εμάς. Χα... Λέγεται Νί-κος Παναγιωτίδης και πριν από ένα χρόνο περίπου καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Κακουργη-μάτων Θεσσαλονίκης ως ένοχος για το αδίκημα της εκβίασης κατ’ εξακολούθηση εις βάρος της θείας του. Για την ιστορία, το δικαστήριο έδωσε ανασταλ-τικό χαρακτήρα στην έφεση υπό τον όρο της κατα-βολής εγγυοδοσίας 5 χιλιάδων ευρώ. Τώρα τι ση-μαίνει αυτό...

Το σωτήριο έτος 3 π.Π. τα πράγματα σοβαρεύ-ουν για όλους. Η ΕΡΤ ξαναβάζει στο παιχνίδι τον interactive χαρακτήρα που είχε ξεχάσει και μας κα-λεί να ψηφίσουμε το κομμάτι που θέλουμε να στεί-λουμε στο Ταλίν. Τα πράγματα είναι απλά: Κάποιος να πάει να φέρει αυτή τη γαμ... κούπα. Το θέλουμε αυτό το κουπάκι! Από εκείνο το σημείο και για τα επόμενα τρία χρόνια, η αποστολή «Φέρτε τη μου-σική εκεί όπου γεννήθηκε» (με σαφές νόημα στον Απόλλωνα και τη λύρα) γίνεται τόσο σημαντική που θα μετατραπεί σε εθνικό αγώνα. Γι’ αυτό και εμείς στέλνουμε στο Ταλίν της Εσθονίας τον καλύτερο. Τον μοναδικό. Το φίλο του Πουφ. Τον άνθρωπο που η κοπέλα του μοιάζει με κουνέλι. Αυτόν που στις 14 Φεβρουαρίου, όταν οι άλλοι γιόρταζαν, κά-ποια του έλεγε αντίο και αυτός ήταν μουδιασμένος μες στο κρύο. Τον έναν. Τον Μιχάλη Ρακιντζή. Τον Μιχαλάρα της καρδιάς μας. Μαζί με τέσσερις πα-νέμορφους νεαρούς (ένας εκ των οποίων κραδαί-νει το θρυλικό πιανοκίθαρο) σχηματίζει μια μονα-δική αποστολή με στόχο να κλέψει το τρόπαιο. Στο-λές από ατσάλι, μπότες από μάρμαρο, χρώμα κα-λαίσθητο και χορογραφία που φέρει μέσα της την

Ελλάδα. Η χώρα παραμιλάει “S.A.G.A.P.O.” και ελ-πίζει στο θαύμα. Λίγο όμως τα τερτίπια των Εσθο-νών, που μποϋκοτάρουν τον ήχο των δικών μας, λίγο οι φιλίες των Σκανδιναβών, η αποστολή απο-τυγχάνει παρά τρίχα. Στο φινάλε του διαγωνισμού βγαίνουμε 17οι. Οι νέοι εξεγείρονται, οι σημαί-ες κυματίζουν μεσίστιες, ο Μιχαλάρας απολογεί-ται στο Ζάππειο σε εθνική συνέντευξη Τύπου και ο υφυπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενη-μέρωσης Χρήστος Πρωτόπαππας δηλώνει: «Αυτό δεν ήταν ‘S.A.G.A.P.O.’, ήταν ΒΑΤΕΡΛΩ». Μεγάλα λόγια από ένα μεγάλο πολιτικό άνδρα που άφησε και αυτός έργο στον τόπο, όπως και πολλοί άλλοι, όπως φάνηκε κάποια χρόνια αργότερα.

Το 2ο έτος π.Π. στη Ρίγα της Λετονίας αλλάζου-με. Εχουμε ωριμάσει πια. Αφήνουμε τις ιαχές, τα ποπ, τα ηλεκτρονικά και τα παντρέματα με την πα-ράδοση και πάμε σε κάτι πιο λυρικό και κλασικό. Μια ωραιότατη μπαλάντα. Η ανανεωμένη Μαντώ, νεότερη και ομορφότερη από ποτέ, έρχεται και μας υπόσχεται τον τίτλο με τις κορόνες της. Με μουσική της ίδιας της Μαντούς και με στίχους του Ελευθέ-ριου Σιγανού, η Μαντώ προσπαθεί να κλέψει -ανε-πιτυχώς- από την Καίτη Γαρμπή το Βραβείο Καλύ-τερου Φορέματος Γιουροβίζιον. Ασκεί ύβρη όμως και γι’ αυτή την πράξη της θα επέλθει η νέμεσις. Ποια νέμεσις; 17οι πάλι στην τελική κατάταξη. Το “Never Let You Go” ξεχνιέται σχεδόν την επόμενη μέρα, αλλά το φόρεμα ποτέ. Δερματινί, μαύρο, με μεγάλη έμφαση στο βυζί, το οποίο συγκρατείται με

δερμάτινα λουριά. Δεύτερη χρονιά μακριά από τον τίτλο. Κατήφεια. Θλίψη. Φόβος. Τρόμος. Πανικός.

Το 1ο έτος π.Π. (το λεγόμενο και ολυμπιακό έτος), η ΕΡΤ αποφασίζει να στείλει ένα μήνυμα στα άλλα κανάλια: ότι μπορεί και αυτή να κάνει talent show. Ετσι διοργανώνεται ένας διαγωνισμός ταλέ-ντων, που έχει στόχο, πέρα από το να βγάλει χρή-ματα η ΕΡΤ και να διασκεδάσει τη δεδομένη πια αποτυχία μας, να αναδείξει τον νέο/τη νέα που θα μας εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό της Κωνσταντι-νούπολης. Γι’ αυτόν το λόγο επιστρατεύεται και η υμνογράφος Δάφνη Μπόκοτα. Εντέλει, μέσα από ένα διαγωνισμό, μετά από περίπου 83.000 φάσεις και επεισόδια, γίνεται απλά και ωραία ανάθεση στον Σάκη Ρουβά να πάει να φέρει το τρόπαιο. Ναι, στον Sakis. Τα χαμόγελα ξαναχαράσσονται στα πρό-σωπα των Ελλήνων, οι ελπίδες ξαναζωντανεύουν και ο κόσμος προσπαθεί να ξεχάσει τον αριθμό 17. “Shake It” βροντοφωνάζει ο Σάκης, «Σέικ Ιτ» όλοι εμείς. Στα κανάλια έχουν ξαμοληθεί όλοι με στό-χο να δοξάσουν τον Σάκη. Θρυλική στιγμή μεση-μεριανάδικου αποτελεί η παρουσία του ανθρώπου που κατασκεύασε τα βραχιόλια της εμφάνισης του Σάκη. Είμαστε όλοι έτοιμοι. Πάμε να πάρουμε την Πόλη! Μετά από μια σκληρή μάχη στα ημιτελικά (ναι, μας προέκυψε και αυτό στην πορεία), ο Σάκης κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: χορεύει, τραγουδά-

ει, χαμογελάει. Η τρί-τη θέση που κερδί-ζουμε μπορεί να μην είναι η ιδανική, αλλά πια όλοι το νιώθου-με: έσεται ήμαρ.

Το έτος 0. Η ημέρα της Κρίσης. Το Κίεβο της Ουκρανίας αποτελεί τον κατάλλη-λο Αγιο Τόπο, τα ιερά χώματα του οποίου πατάει η Ελενα Πα-παρίζου με το επιτε-λείο της. Για μια ακό-μη φορά, η ΕΡΤ δι-αδίδει πως όλοι μάς δίνουν φαβορί και ως μια ένδειξη αλλα-γής αφήνουν εκτός

τη Δάφνη Μπόκοτα. Αλλά αυτή τη φορά οι προ-βλέψεις βγαίνουν σωστές. Η Ελενα, απαγκιστρω-μένη από τον «εγκληματία» Νίκο Παναγιωτίδη και στα πιο ωραία της, με μια RnB σούστα βγαλμένη από τη λεβεντογέννα Κρήτη, μαγεύει όλη την Ευρώ-πη και με 230 βαθμούς βγαίνει πρώτη. Είναι Σάβ-βατο 21 Μαΐου και όλοι τραγουδάμε “My Number One”. Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα, οι Ελληνες βγαίνουν στην Ομόνοια, ο βασιλιάς ξεμαρμαρώνε-ται, ο Καραμανλής δείχνει στον Σημίτη τι θα πει πρωθυπουργός, ο Σάκης αναγορεύεται πρόδρο-μος, η Δάφνη Μπόκοτα αναγορεύεται μαυρόγα-τα, η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου αναγορεύεται εθνι-κή παρουσιάστρια, ο Αλέξης Κωστάλας αναγορεύε-ται άγιος, τρεις νεκροί ανασταίνονται και βγαίνουν από τους τάφους, σχίζεται το καταπέτασμα εκκλη-σιών, τρέμουν τα κόκαλα του Νικόλαου Μάντζαρου και η Ελενα Παπαρίζου κάνει το triple-crown για την Ελλάδα, με χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ την ίδια χρονιά και κύπελ-λο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου το προηγούμενο έτος. Το κατά κόσμον 2005 μΧ. εί-ναι μια ευλογημένη χρονιά.

Οσο για την Καινή Διαθήκη, οι χρονιές που έρχονται αντιμετωπίζονται με ψυχραιμία, αλλά και

με μια αγωνία για την επαναφορά του τρόπαιου στην Αθήνα. Εν συντομία, το 1ο έτος μ.Π. η απόλυ-τη Ελληνίδα σταρ Αννα Βίσση -με έναν πολύ δίκαιο διαγωνισμό που καλεί τον ελληνικό λαό να ψηφίσει μεταξύ τεσσάρων τραγουδιών (δύο εκ των οποίων είναι του Νίκου Καρβέλα και ένα από αυτά περιέ-χει στίχους της ίδιας της τραγουδίστριας)- καταφέρ-νει να βγει ένατη με το “Everything”. Αυτά έχουν οι μπαλάντες, βλέπετε. Η τελετή γίνεται στο ΟΑΚΑ της Αθήνας και ο Σάκης ο πρόδρομος, παρέα με τη Μα-ρία Μενούνος παρουσιάζουν την τελετή. Τα επόμε-να χρόνια, ο γελαστός Σαρμπέλ με το «Γεια σου Μα-ρία» βγαίνει έβδομος στο Ελσίνκι, η ακόμα πιο γε-λαστή Καλομοίρα Σαράντη βγαίνει τρίτη στο Βελι-γράδι με το “Secret Combination” και αφήνει πολύ πίσω της τον ένδοξο Ισπανό Rodolfo Chikilicuatre με το τραγούδι του “Baila el ChikiChiki”, ο Σά-κης ο πρόδρο-μος παίρνει την έβδομη θέση με το “This is our night” στη Ρωσία και μέ-νει μακριά από τον Νορβη-γό Alexander Rybak και το υπέροχο τρα-γούδι του “Fairytale” και, τέλος, την περασμένη χρονιά ο Γιώργος Αλκαίος με τους φίλους του πιάνει την όγδοη θέση στο Οσλο με το τραγούδι “OPA”, αφήνοντας τον αγαπημένο μας Ρώσο Peter Nalitch τρεις θέσεις πίσω.

Οσο για τη φετινή χρονιά, o πρώτος νικητής του γνωστού τηλεπαιχνιδιού Χ-Factor Λούκας Γι-ώρκας, ο ράπερ Stereo Mike, ο συνθέτης και πρώ-ην μέλος της ομάδας Σπείρα-σπείρα Γιάννης Χρι-στοδουλόπουλος και η στιχουργός μεγάλων επι-τυχιών Ελεάνα Βραχάλη έχουν δημιουργήσει ένα πολυσυλλεκτικό μείγμα έτοιμο να επαναλάβει το θρίαμβο. Θυμίζουμε ότι φέτος η τελετή θα διεξα-χθεί στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και ο μεγά-λος τελικός θα γίνει στις 14 Μαΐου, όπου ελπίζου-με να βρίσκεται και η ελληνική αποστολή. “Watch my Dance” λοιπόν και καλή επιτυχία, Λούκα και Stereo Mike!

34

«Να προασπίσει ο καθένας την καθημερινή του αισθητική», λένε οι Cleanjunkies, μία ακόμα ομάδα-κίνηση πολιτών που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και ξηλώνει αυθαίρετες διαφημίσεις από δημόσιους χώρους.

Κάποιοι βλέπουν την κορυφή του βουνού και μο-νάχα στην ιδέα της ανάβασης κουράζονται. Κά-ποιοι άλλοι, περισσότερο μεθοδικοί και ορθολο-γικοί, δεν εστιάζουν στην κορυφή αλλά προτιμούν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις σταδιακά. Κοι-τάζουν πώς θα ανέβουν τον κάθε έναν από τους λοφίσκους ξεχωριστά, και έτσι το να φτάσουν στην κορυφή «βγαίνει» πιο άνετα. Στην πρώτη κατηγο-ρία ανήκουν συνήθως άνθρωποι απαισιόδοξοι, που επιλέγουν να μένουν άπραγοι και αμέτοχοι μπροστά στις προκλήσεις και τις εξελίξεις. Εμείς ψάξαμε και βρήκαμε τους Cleanjunkies, μια συλλο-γικότητα της πόλης που προτίμησε να ενταχθεί στη δεύτερη κατηγορία. Για αυτούς, άλλωστε, οι μεγά-λες αλλαγές ξεκινούν με κάποια μικρά πράγματα.

Δεν μπορούν να επιλύσουν το δημοσιονο-μικό πρόβλημα της Ελλάδας. Ούτε είναι σε θέση να αναλάβουν να φέρουν εις πέρας όλα όσα θα έπρεπε να απασχολούν τους παροικούντες της Κο-τζιά. Είπαν, επομένως, να βγουν στους αθηναϊκούς δρόμους για να κάνουν κάτι που πραγματικά περ-νάει από το χέρι τους: να ξηλώσουν διαφημιστικές πινακίδες που παράνομα έχουν τοποθετήσει ιδιώ-τες σε προσόψεις κτιρίων, φράχτες, δέντρα κλπ. Ο Λευτέρης Μάγγος μάς εξηγεί πως μέσα από αυτή την (αντί)δραση, «οι Cleanjunkies με εύκολο και απλό τρόπο επεμβαίνουν στο οικιστικό περιβάλ-λον και το αλλάζουν προς το καλύτερο».

Από τους πρωτεργάτες της κίνησης, ο Λευτέ-ρης, όταν δεν ξηλώνει διαφημίσεις, τις... δημιουρ-γεί! «Δουλεύω ως διαφημιστής, αλλά όταν έχεις

συνηθίσει στην υπερέκθεση του μηνύματος, αρχί-ζεις να αποκτάς ευαισθησίες. Τα όρια της διαφή-μισης και της αντι-διαφήμισης, λένε, είναι κάπως δυσδιάκριτα», αναφέρει χαρακτηριστικά, προσπα-θώντας έτσι να εξηγήσει το οξύμωρο ανάμεσα στο επάγγελμά του και τη δράση του ως μέλος των Cleanjunkies.

Πώς αποφάσισαν, όμως, να βγουν στους δρό-μους της Αθήνας; «Πολύ αυθόρμητα. Ολα ξεκί-νησαν στην Αγία Παρασκευή, στην οδό Γραβιάς. Στην περίφραξη ενός εγκαταλελειμμένου οικοπέ-δου υπήρχαν κάθε λογής πινακίδες. Σκουριασμέ-νες και άναρχα τοποθετημένες. Ενα βράδυ, πήρα-με πένσες, κόφτες και λοστούς και πήγαμε και τις καθαρίσαμε». Το αποτέλεσμα τούς δικαίωσε από-λυτα. «Πίσω από τις πινακίδες υπήρχαν πολλά δέ-ντρα, αλλά πριν τις αφαιρέσουμε το μάτι δεν μπο-ρούσε να δει το πράσινο».

«Και τι μπορεί να προσφέρει μια ομάδα με τόσο περιορισμένη στόχευση στο συνολικό καλό;», θα αναρωτηθεί ο «καναπεδάτος» Αθηναίος. Ο Λευ-τέρης δίνει την -πληρωμένη- απάντηση: «Το βασι-κό που έχουν να προσφέρουν κινήσεις, όπως οι Cleanjunkies, είναι η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη. Η απόσταση που χωρίζει τις δύο έννοιες εί-ναι χαοτική και ως εκ τούτου λίγοι αποφασίζουν να την... περπατήσουν. Το να σώσεις ένα αδέσποτο ζωάκι, το να φυτέψεις ένα δέντρο ή να καθαρίσεις μια παραλία, αποτελούν βήματα προς αυτή την κα-τεύθυνση. Μπουχτίσαμε από ειδήμονες που είναι μόνο λόγια». Δεν φαίνεται να έχει άδικο.

Η εμφάνιση ολοένα και περισσότερων συλ-λογικοτήτων-κινημάτων που δραστηριοποιούνται είτε σε επίπεδο γειτονιάς είτε σε επίπεδο πόλης αποτελεί βασικό δείκτη για το πόσο ώριμη είναι μια κοινωνία. Η Αθήνα με τα χίλια δυο αρνητικά της αρχίζει να αποτελεί -εξαιτίας αυτών ακριβώς των στρεβλώσεών της- γόνιμο έδαφος για τη δρά-ση τέτοιων ομάδων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι Cleanjunkies συνεργάζονται και με άλλες κινήσεις-ομάδες πολιτών, προκειμένου η πόλη τους να φο-ρέσει ξανά το ανθρώπινο προσωπείο της.

«Εχουμε έρθει σε επαφή με τους Αtenistas για κάποιες συλλογικές δράσεις. Και βεβαίως, επικοινωνούμε μέσα από το διαδίκτυο και με άλ-λες ομάδες», μας ενημερώνει σχετικά ο Στέφανος Ψημένος, χαρτογράφος στο επάγγελμα και συνο-δοιπόρος του Λευτέρη στους Cleanjunkies. Ο Στέ-φανος συνεχίζει ακόμα πιο... ψημένος και κάνει το δικό του κάλεσμα: «Θα ήταν όμορφο να ορ-γανωθούν ομάδες καθαριότητας ανά γειτονιά. Να βγαίνουν παρεάκια μία-δύο φορές το μήνα και να καθαρίζουν τη γειτονιά τους από πινακίδες, σκου-πίδια, αφίσες. Δεν χρειάζεται να πηγαίνουν μα-κριά. Ας προασπίζει ο καθένας την καθημερινή του αισθητική». Το να ζεις στο μικρόκοσμό σου σε οδηγεί στην απάθεια. Το να ζεις και να δρας συλλογικά μέσα στο πλαίσιό του, όμως, αποτελεί το πρώτο βήμα για κάτι μεγαλύτερο. Για κάτι πιο όμορφο. Η περίπτωση των Cleanjunkies το επι-βεβαιώνει άμεσα.

35

Υστερα από χρόνια επίμονων αρνήσεων, το ποδόσφαιρο φαίνεται έτοιμο να εισα-γάγει στους επίσημους αγώνες του την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ώστε

να περιορίσει στο ελάχιστο το ανθρώπινο λάθος. Μπορούν τα γέρικα σκυλιά να μάθουν νέα κόλπα;

Πέρασε ή όχι η μπάλα τη γραμ-μή; Ηταν πέναλτι ή δεν ήταν; Κρίσιμα ερωτήματα που για τους φανατικούς ποδοσφαι-ρόφιλους θα μπορούσαν να ισοδυναμούν με προ-αιώνια ερωτήματα τύπου «Υπάρχει Θεός;» Ερωτή-ματα που τίθενται συνή-θως από μεγάλη παρέα, με καφέ ή μπίρα και, παρά τους καυγάδες που συχνά προκαλούν, θεωρούνται το αλατοπί-περο του αθλήματος. Τι γίνεται όμως όταν στο χορό μπαίνουν δισεκα-τομμύρια ευρώ;

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, η FIFA ήταν ριζικά

αντίθετη σε οποιαδήποτε εισαγωγή τεχνολογίας στο

άθλημα. Θεωρούσε πως το λάθος είναι μέσα στο παιχνίδι

και ο ανθρώπινος παράγοντας αναπόσπαστο κομμάτι του. Το

τελευταίο διάστημα όμως, φαίνεται να αλλάζει άποψη, με τον πρόεδρό

της Ζεπ Μπλάτερ να δίνει το πράσι-νο φως στη δοκιμή κάμερας πάνω στη

γραμμή του τέρματος σε φιλικά παιχνίδια και τουρνουά εθνικών ομάδων σε μικρές ηλι-

κίες, για να φαίνεται αν η μπάλα έχει περάσει τη γραμμή. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το Hawk-eye

που χρησιμοποιείται στο τένις εδώ και πολλά χρόνια με επιτυχία.

Τελευταία τρανταχτή αφορμή για την αναθεώρηση των απόψεων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου ήταν ο αγώνας μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας για τη φάση των «16» στο Μουντιάλ του περασμένου καλοκαιριού. Οι Αγγλοι, μπο-ρεί να έχασαν δικαίως, είδαν όμως ένα καθαρό γκολ τους να

μην υπολογί-ζεται μετά από φάουλ του Λά-μπαρντ τη στιγ-μή που έχαναν με 2-1. Η φάση ήταν κομβική, η Αγγλία έχα-σε τελικά με 4-1 και τόσο ο ποδοσφαιριστής της Τσέλσι όσο και ο προπονητής των “Lions” Φάμπιο Καπέλο τέθηκαν αμέσως υπέρ της χρήσης των νέων μέσων. Η βρετανική γκρίνια έπιασε τόπο, και αν τελικά οι κάμερες περάσουν με επιτυχία τα τεστ, θα χρησιμοποιηθούν στο Μουντιάλ του 2014.

Οι καινοτομίες όμως δεν σταματούν εδώ. Οι υπεύθυνοι του δημοφιλέστατου αγγλικού πρωταθλήματος εξετάζουν σο-βαρά το ενδεχόμενο να προωθήσουν στην Premier League την ανακάλυψη μιας ομάδας σχεδιαστών με το όνομα Small Fry. Πρόκειται για μία συσκευή που δένεται κοντά στο καλά-μι του ποδοσφαιριστή και, μόλις δεχτεί κάποιο χτύπημα, ει-δοποιεί το διαιτητή για το αν υπάρχει παράβαση ή όχι. Μπο-ρεί ακόμα να διακρίνει μέχρι και αν ο παίκτης μπέρδεψε μό-νος του τα πόδια του και έπεσε κατά λάθος. Κάθε συσκευή δι-αθέτει δύο αισθητήρες και μαγνήτες, ο πρώτος για να διαπι-στώσει ότι ένας άλλος παίκτης είναι πολύ κοντά και ο άλλος ότι υπήρξε επαφή.

Αν βέβαια κάτι τέτοιο εφαρμοστεί, πολλοί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που έχουν ειδικότητα στις... τούμπες θα χά-σουν τον ύπνο τους. Θα τον ξαναβρούν όμως πιθανότατα τα μάτια μας, ειδικά όταν παρακολουθούν πρωταθλήματα όπως το ελληνικό, όπου η επαφή με αντίπαλο μέσα στην περιοχή ισοδυναμεί με ηλεκτρικό σοκ και το τζαρτζάρισμα με μετωπι-κή σύγκρουση με τρένο. Θα υπάρχουν, βέβαια, λιγότερες δι-καιολογίες για γκρίνια στους διαιτητές, αλλά οι περισσότεροι μάλλον θα το αντέξουμε και αυτό. Αφού η μπάλα κατά την κλασική ρήση είναι πόρνη, ας γίνει τουλάχιστον δίκαιη.

Από τη δεκαετία του ’80 είχε να γίνει πρω-τοσέλιδο η είδηση μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, όπως εκείνης του 44χρονου συμπολίτη μας...

Σε μια κοινωνία πολλαπλώς χρεοκοπημένη, λίγη αξία έχει η καταγωγή, το θρήσκευμα και το χρώ-μα των δολοφόνων. Οι δολοφόνοι είναι δολοφόνοι.

Το πιο δυσεύρετο ανθρώπινο και δημοκρα-τικό δικαίωμα στο κέντρο της Αθήνας είναι το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών -όλων ανεξαι-ρέτως των πολιτών.

Στηρίζουμε Λοβέρδο, στηρίζουμε Αννα.

Αλλοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και εφαρμόζουν πολιτικές εξορθολογισμού, όπως τα προγράμματα των συγχωνεύσεων σχολείων και νοσοκομείων, και άλλοι συνεχίζουν να ισορρο-πούν στο σκοινί του συμβιβασμού -κλειστά επαγ-γέλματα, εργατοπατέρες κά.- με το βαθύ ΠΑΣΟΚ.

Κοντά στο θάνατο έφτασε διαδηλωτής. Το δί-λημμα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» απαντήθηκε!

Η αισιόδοξη είδηση της ημέρας: σε μία νέα με-λέτη, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Social Cognitive and Affective Neuroscience, ανακαλύφθηκε ότι η αιώ-νια αγάπη στα ζευγάρια είναι βιολογικά πιθανή.

Ενας 41χρονος απόστρατος αστυνομικός που υπηρετούσε στην Οικονομική Επιθεώρηση του αρ-χηγείου της ΕΛΑΣ συμμετείχε στη συμμορία που τροφοδοτούσε με αυτοκίνητα τη σπείρα που σκότω-σε την 1η Μαρτίου τους δύο αστυνομικούς στου Ρέ-ντη. Δεν το πιστεύω! Ούτε ξένος, ούτε τρομοκράτης...

Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς από τις 9 Μαΐου μοιράζει την Ευρωπαϊκή Κάρτα Νέων. Για μοναδικές εκπτώσεις σε προϊόντα, εισιτήρια και υπηρεσίες για νέους 13-30 ετών. Και για όσους αισθάνονται νέοι...

Το μπάσκετ είναι ένα ωραίο άθλημα στο οποίο μπορούν όλοι ελεύθερα να αγωνιστούν. Στο τέλος, κερδίζει πάντα ο Παναθηναϊκός!

Πρωινό ποδήλατο...Ολα τα πετάλια...

Τα χρόνια με τις ανέμελες παιδικές ποδηλατικές βόλτες στη γειτονιά έχουν περάσει. Πλέον, βγαίνεις στους δρόμους

καβαλώντας τη σέλα για να πας στη δουλειά, για να πιεις ένα ποτό ή τον καφέ σου, για να αθληθείς. Η προφύλαξή σου

έγκειται στη δικιά σου προνοητικότητα και προετοιμασία. Η συλλογικότητα ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ μάς δείχνει τον τρόπο.

1. Πάρε μπροστινό φως. Αν κάνεις ποδήλατο το βράδυ, είναι απολύτως απαραίτητο να έχεις ένα φως. Ακόμα και την ημέρα όμως, ένα έντονο λευκό φως που αναβοσβήνει σε κάνει πιο ορατό. 2. Κορνάρισε. Πάρε ένα δυνατό κουδούνι ή κόρνα. Χρησιμοποίησέ τα κάθε φορά που βλέπεις αυτοκίνητο να πλησιάζει από τα δεξιά. Αν δεν έχεις κόρνα, μην διστάσεις να φωνάξεις.3. Κράτα απόσταση ασφαλείας περίπου 1,2 με 1,5 μέτρο και επίλεξε να κινείσαι στο κέντρο της λωρίδας και όχι στην άκρη. Σε αυτό το σημείο ο οδηγός σε υπολογίζει περισσότερο. 4. Μην προσπερνάς από δεξιά. Αν το κάνεις αυτό, το αυτοκίνητο που προσπερνάς μπορεί να σε χτυπήσει στρίβοντας και αυτό δεξιά, ενώ την ίδια στιγμή κρύβεσαι πλάι του με αποτέλεσμα να μην σε βλέπουν τα οχή-ματα που έρχονται από αριστερά στις διασταυρώσεις. 5. Κοίτα πίσω σου πριν στρίψεις δεξιά. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να γλιτώσεις τη σύγκρουση με άλλους ποδηλάτες που παραβιάζουν την προ-ηγούμενη συμβουλή και προσπαθούν να σε προσπεράσουν από δεξιά. 6. Φόρα κάτι φωτεινό, ακόμα και την ημέρα. Τα κίτρινα ή πορτοκαλί αντανακλαστικά γιλέκα κάνουν μεγάλη διαφορά. Επίσης, τα αντανακλα-στικά λάστιχα για τα πόδια είναι και εύχρηστα και φθηνά.

7. Μην μετακινείσαι ποτέ αριστερά χωρίς πρώτα να κοιτάξεις πίσω σου. 7. Μερικοί οδηγοί έχουν το συνήθειο να προσπερνούν τους ποδηλάτες ξυ-στά, οπότε έστω και μια μικρή μετακίνηση μπορεί να είναι καταστροφική. 8. Πάρε καθρέφτη. Πρέπει πάντα να γυρνάς το κεφάλι σου πίσω πριν 8. στρίψεις αριστερά, όμως ένας καθρέφτης βοηθάει να έχεις μια συνεχή αντίληψη της κίνησης χωρίς να γυρίζεις διαρκώς πίσω.9. Να επιλέγεις αργούς δρόμους. Οσο πιο αργά πηγαίνει ένα αυτοκίνητο,9. τόσο περισσότερο χρόνο έχει ο οδηγός για να σε αντιληφθεί. Μάθε να διασχίζεις την πόλη γειτονιά-γειτονιά.10. Να πηγαίνεις από στενά, ιδίως τα Σαββατοκύριακα. Ο κίνδυνος το 10. βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου είναι πολύ μεγαλύτερος από τις υπόλοιπες ημέρες.11. Μην κάνεις ποδήλατο στο πεζοδρόμιο. Το ποδήλατό σου απειλεί 11. τους πεζούς όπως το αυτοκίνητο απειλεί εσένα. Αν παρόλα αυτά κάνεις ποδήλατο στο πεζοδρόμιο, πήγαινε αργά και πολύ προσεκτικά.12. Μην πηγαίνεις ανάποδα, πήγαινε με την κίνηση. Το να οδηγείς ανά12. -ποδα μπορεί να ακούγεται καλό γιατί βλέπεις τα αυτοκίνητα που έρχο-νται, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.

Πηγή: www.podilates.gr

e - s h o p w w w . k a s s i m a t i s b i k e s . g r

KASSIMATIS BIKES

-

-

-

-

-

40

Καλοκαίρι του 2005 και ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιάννης Γούμενος φέρνει στην Τούμπα τον παίχτη-ορόσημο για την ιστορία του συλ-λόγου Φατίχ Ακιέλ. Ο Τούρκος πλάγιος αμυ-ντικός, έχοντας παίξει έναν ολόκληρο αγώνα στη Μπόχουμ την προηγούμενη σεζόν, προ-σαρμόζεται αμέσως στο ελληνικό πρωτάθλημα. Διακρίνεται στο τάβλι, στις νυχτερινές εξόδους και στους φραπέδες στην Αριστοτέλους, αλλά αντιμετωπίζει ένα μικρό πρόβλημα: ασθενή μνήμη. Αποτέλεσμα ήταν να ξεχνάει να γυρί-

σει στην Ελλάδα ύστερα από κάθε άδεια, έτσι το 2006 μετακομίζει οριστικά στην πατρίδα του. Trabzonspor, Genclerbirligi, Ankaragucu, Kasimpasa, Kocaelispor και Tepecik τον από-λαυσαν μέχρι και το 2010, οπότε και σταμά-τησε την μπάλα. Αιτία: της φυλακής τα σίδερα πίσω από τα οποία βρέθηκε επειδή πιάστηκε να στήνει αγώνες. Σήμερα τα ίχνη του χάνο-νται κάπου στις τουρκικές φυλακές, οι οποίες φημίζονται για τη φιλοξενία τους. Θα σε θυμό-μαστε για πάντα, Φατίχ Ακιέλ.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για το τι είναι ο Κέβιν Μιραλάς. Οι περισσότεροι δεν είχαν καν ξανακούσει το όνομά του. Λο-γικό. Ο Βέλγος μέχρι πέρυσι ήταν ένας β΄ διαλογής επιθετικός της Saint-Etienne, ένας σέντερ φορ που είχε σκοράρει σε δυο χρονιές 5 γκολ. Η φετινή του από-δοση ήταν απροσδόκητη. Από τους φιλάθλους σίγουρα, ίσως και από τον ίδιο. Το κέρδος του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή με την παραμονή του Μιραλάς είναι τεράστιο. Οχι μόνο γιατί κράτησε στις τάξεις του μια σίγουρη επιθετική λύση,

αλλά κυρίως γιατί γλίτωσε δύο μεγάλους μπελάδες: πρώτον, να ψάχνει για δύο σέντερ φορ -κάτι δύσκολο στη φετινή στενεμένη αγορά- και δεύτερον, να τρέχει στα δικαστήρια χάνοντας χρόνο, χρήματα και κυρίως καταστρέφοντας οριστικά τη σχέση του με τον ποδοσφαιριστή. Και εκεί που ο οπαδικός Τύπος είχε αρχίσει να φοράει στον Βέλγο την ταμπέλα του «τσιγκούνη», ως διά μαγείας επανήλθε στους διθυράμβους. Και έζησαν αυτοί καλά. Την ίδια στιγμή που ΑΕΚ και Πανα-θηναϊκός δεν ξέρουν αν θα υπάρχουν, που λέει ο λόγος, του χρόνου.

Μια φανταστική σκηνή εκτυλίχθη-κε κατά τα πανηγύρια των Μιλανέ-ζων για την κατάκτηση του πρωτα-θλήματος. Η διοίκηση της ομάδας υποσχέθηκε στον 34χρονο Μάσι-μο Οντο να ανανεώσει το συμβό-λαιό του αν αποδείξει ότι μπορεί να τρέξει ένα 400άρι σε λιγότερο από ένα λεπτό. Ημίγυμνος ο Ιταλός μπακ ξεκίνησε να τρέχει τερματίζο-ντας σε 58 δευτερόλεπτα.

Μου έχει λείψει...

Δεν είμαι μέσα στο ταμείο της Ντόρ-τμουντ, αλλά νομίζω πως κακώς άρ-χισε να ξεπουλάει, ενώ ακόμα δεν πανηγύρισε το πρωτάθλημα. Και μά-λιστα τον Νούρι Σαχίν, τον Τούρκο χαφ που έκανε όλη τη δουλειά στη μεσαία γραμμή. Ο νεαρός θα συνε-χίσει στη Ρεάλ, εκεί όπου θα βρει μπροστά του τον κλώνο του Μεσούτ Οζίλ, αλλά και τον Κακά που κάπως πρέπει να βγάλει τα λεφτά του.

41

Και ξαφνικά, εκεί που οι Πορτογάλοι (μετά την κακή τους εμφάνιση στο Μουντιάλ) έμοιαζαν εκτός ποδοσφαιρικής μόδας, έρχονται στο προ-σκήνιο φέρνοντας δύο ομάδες τους στον τελικό του Europa League. Και μάλιστα, η μία είναι η Μπράγκα, η πιο αμυντικογενής ομάδα στην Ευ-ρώπη, με αυτό το πέρα για πέρα αλλόκοτο γήπεδο πάνω στο βουνό.

Πρώτα φρόντισε να παραδώσει μαθήματα μπάσκετ και να αποκλείσει με μειο-νέκτημα έδρας την Μπαρτσελόνα. Μετά πήγε στο σπίτι της και, αφού νίκησε με σχετική ευκολία τη Σιένα και τη Μακάμπι, έραψε ένα ακόμη αστέρι στη φανέλα του. Γιόρτασε και απόλαυσε το μπάσκετ, όπως έκαναν και οι 4.000 φίλοι του που βρέθηκαν στη Βαρκελώνη και κάθισαν δίπλα-δίπλα με αυτούς των άλλων ομάδων. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα και να παίξει έναν τελικό Κυπέλλου με την ομάδα που τον έχει κερδίσει δύο φορές φέτος. Ο αγώ-νας αναμένεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού ο πληγωμένος Ολυμπιακός

θα θέλει να πάρει την εκδίκησή του, ενώ οι Πράσινοι είναι αχόρταγοι, παρά τους τίτλους που έχουν κατακτήσει. Οσοι αγαπάμε το μπάσκετ θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα ντέρμπι με αρκετή αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν βέβαια καταφέρουμε να φτάσουμε έως εκεί και δεν διακοπεί ο αγώνας από τις κλασικές φωτοβολίδες, τα κέρματα και τα «ντου» των οπαδών στο παρκέ. Σε έναν τελικό που θυμίζουμε ότι πέρασε μια περιπέτεια μηνών για την τελική του ημερομηνία και τις ειδικές συνθήκες που θα πρέπει να επικρατούν για να μην συμβούν τα παραπάνω. Καλή τύχη ή καλή διασκέδαση.

42 21

Τους ανανεωμένους iMac παρου-σίασε πριν από μερικές ημέρες η Apple, οι οποίοι περιλαμβάνουν μέσα σε μία οθόνη ολόκληρο τον υπολογιστή. Τα νέα μοντέλα διαθέ-τουν quad-core Intel Core i5 επεξερ-γαστές και δυνατότητα για επιλογή Core i7 μέχρι τα 3,4 GHz, ενώ για κάρτες γραφικών χρησιμοποιούν τις AMD Radeon HD. Ενσωματώνουν επίσης για πρώτη φορά τη θύρα Thunderbolt, που μεταδίδει δεδομένα δύο φορές πιο γρήγορα από το πρότυπο USB 3.0, καθώς και μία FaceTime HD κάμερα για βιντεοκλήσεις υψηλής ευκρίνειας με τα iPad 2, iPhone 4 και iPod Touch τελευταίας γενιάς. Τι άλλο να ζητήσει κανείς δεδομένου και του ξεχωριστού ντιζάιν; Μια πιο προσιτή τιμή ίσως, δεδομένης και της εποχής, αφού το φθηνότερο μοντέλο κοστίζει 1.269 ευρώ.

www.apple.com

Μπορεί ένα mousepad να γίνει ολόκληρη επιστήμη; Φυσικά και ναι, ειδικά αν απευθύνεται σε σκληρο-πυρηνικούς gamers. Το τελευταίο δημιούργημα της Razer με το όνομα Goliathus είναι σχεδιασμένο ώστε να προσφέρει τέλεια κίνηση στο πο-ντίκι χωρίς να κολλάει σε κανένα σημείο και ταυτόχρονα την ταχύτερη δυνατή απόκριση, η οποία σου εξασφαλίζει τα απαραίτητα millisecond που κάνουν τη διαφορά απέναντι στους αντιπάλους σου. Το κάτω μέρος του σιγουρεύει ότι δεν πρόκειται ποτέ να κουνηθεί από τη θέση του όσο παίζεις, και επιπλέον η ειδική του κατασκευή δεν του επιτρέπει να ξε-φτίσει. Είναι διαθέσιμο σε τέσσερα μεγέθη, με το μικρότερο να κοστίζει 15 δολάρια και το μεγαλύτερο 35.

www.razerzone.com

Με σχήμα που φέρνει λίγο σε βρύση μπάνιου, λίγο σε μαγκούρα, τα bluetooth ακουστικά Nokia J αποτελούν μια καλή πρόταση αν ψάχνεις να αγοράσεις κάτι που θα ξεκουράσει τον εγκέφαλό σου από την ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων. Κατασκευασμένα από ατσάλι, έχουν βραβευτεί με κορυφαία έπαθλα, όπως τα iF Product Design Award 2011, Red dot Design Winner 2011 και International CES Innovations Design and Engineering Showcase Honor 2011. Η έντασή τους αυξομειώνεται ανάλογα με το θόρυβο που υπάρχει τριγύρω σου και η τε-χνολογία DSP που χρησιμοποιούν αφαιρεί το βουητό για κορυφαία ποιότητα κλήσεων. Μπορούν να συνδεθούν με δύο συσκευές ταυτόχρονα, με κάθε φόρτιση να τους προσφέρει αυτονομία πέντε ωρών για συνομιλία και τρι-ών μηνών σε κατάσταση standby. Και το καλύτερο από όλα είναι πως είναι συμβατά με όλα τα κινητά τηλέφωνα, ανεξάρτητα από την εταιρεία κατασκευής τους.

www.nokia.com

Ξεκινάμε από τα βασικά: Δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσεις τα ηχεία της φωτογραφίας -εκτός και αν είναι δικό σου το ΔΝΤ- καθώς κοστίζουν 100.000 δολάρια. Αξίζει όμως να αφιερώσεις 30 δευτερόλεπτα για να διαβάσεις πως μπορούν να αναπαραγάγουν ήχο έντασης 106 dB με συ-χνότητες από τα 20 έως τα 20.000 Hz. Υπενθυ-μίζεται πως τα 20 Hz είναι η μικρότερη δυνατή συχνότητα που μπορεί να ακούσει το ανθρώπι-νο αυτί, και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε ειδική κατασκευή για το εύρος 20-80 Hz. Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να αναπτυχθούν και θα παρουσιαστούν στην έκθεση High End του Μονάχου μεταξύ 19 και 22 Μαΐου. Αν αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να τα αγοράσει, μία απάντηση ίσως να είναι οι μεγάλες όπερες του εξωτερικού.

www.musique-concrete.com

Λίγες ημέρες απομένουν μέχρι τις 20 Μαΐου, όταν θα κυκλοφορή-σει το LA Noire της Rockstar Games. Η εταιρεία, που μας έχει δώσει «διαμάντια», όπως τα Grand Theft Auto και Max Payne, φαίνεται πως για ακόμα μία φορά ξεπερνάει τον εαυτό της, καθώς ανακοί-νωσε ότι στην έκδοση για Xbox 360 χρειάστηκαν τρία DVD και για το PS3 όλα τα 25GB του Blu-ray. Αιτία, η τεχνολογία MotionScan, την οποία χρησιμοποιεί για πρώτη φορά και κάνει άκρως ρεαλιστι-κές και φυσικές τις κινήσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων. Οσον αφορά την υπόθεση, θα διαδραματίζεται στο Los Angeles του 1947, και θα έχεις το ρόλο ενός ντετέκτιβ που πρέπει να διαλευκάνει μία σειρά δολοφονιών γυναικών.

www.rockstargames.com

43agiannopoulos@metropolisnews.gr

Δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις να κάνεις ποδήλατο ή να πας για τρέξιμο; Γιατί τότε δεν τα συνδυάζεις; Λειτουργώντας με αυτό το σκεπτικό, η ElliptiGO δημιούργησε το 3C, ένα κρά-μα ποδηλάτου και διαδρόμου γυμναστηρίου για να μετακινείσαι μέσα στην πόλη. Κατασκευασμένο από αλουμίνιο, φτάνει την ταχύτητα των 20-25 χλμ./ώρα όταν κάνεις πετάλι (;) χαλαρά, και 32-40 χλμ./ώρα όταν τα δίνεις όλα. Η χαμηλότερη από τις τρεις ταχύτητές του σου επιτρέπει να ανέβεις ανηφόρες με κλίση μέχρι πέντε μοιρών, με τους κατασκευαστές να υποστηρίζουν ότι είναι ιδανικό για να βελτιώσεις τη φυσική σου κατάσταση. Είναι διαθέσιμο σε πορτοκαλί, πράσινο και μαύρο χρώμα και κοστίζει μόλις 1.800 δολάρια. Τσαμπέ ολέ!

www.elliptigo.com

Οι αυτόματες ηλεκτρικές σκούπες που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν το σπίτι σου όσο εσύ κάθεσαι δεν είναι τίποτα καινούργιο. Το δημι-ούργημα όμως του σχεδιαστή Hyun-Seok Kim πάει τον όλο κλάδο ένα βήμα παρακάτω με το σχεδιασμό του. Για σκούπα χρησιμοποιούνται τέσσερα μικρά ρομπότ σε σχήμα κουταβιών που κάνουν βόλτες μέσα στο σπίτι καθαρίζοντας το πάτωμα από σκόνη και σκουπίδια. Μόλις γε-μίσουν, επιστρέφουν στη βάση φόρ-τισης-μητέρα τους που συγκεντρώνει τα απορρίμματα σε μία σακούλα και ταυτόχρονα γεμίζει τις μπαταρίες τους. Οταν ο κεντρικός κάδος γεμί-σει, μια ένδειξη σε ειδοποιεί για να τον αδειάσεις και αυτό είναι το μόνο που έχεις να κάνεις. Αν βγει κάτι αντίστοιχο για να μαζεύει το δωμά-τιο, το αγόρασα χθες.

www.yankodesign.com

Ξέχνα εντελώς τις κλασικές τσάντες μετα-φοράς φωτογραφικών μηχανών. Αν είσαι τύπος που του αρέσει να παίρνει την DSLR του και να ξεχύνεται στους δρόμους όλη μέρα, η Urban Quiver της Blackstone Bags είναι σχεδιασμένη για σένα. Το μακρόστενο σχήμα της σου επιτρέπει να κουβαλήσεις τη μηχανή μαζί με τρεις φακούς, χωρίς να ανη-συχείς μήπως σε κλέψουν, αφού η πλευρά που ανοίγει ακουμπά πάνω στην πλάτη σου. Στο μπροστινό μέρος έχει χώρο και για κι-νητό τηλέφωνο, ενώ σύντομα η εταιρεία θα κυκλοφορήσει και διαχωριστικά για να βά-ζεις μέσα και το τρίποδο. Μπορείς να την προπαραγγείλεις από σήμερα και θα είναι έτοιμη για παράδοση στις 28 Μαΐου στην τσιμπημένη τιμή των 125 δολαρίων.

www.blackstonebags.com

Στις μέρες μας, δεν αρκεί ένα ρολόι να δείχνει μόνο την ώρα. Για να είναι γκάτζετ με τα όλα του, θα πρέ-πει να κάνει περίπου ό,τι και το δημιούργημα της Meta Watch. Διαθέσιμο σε δύο εκδόσεις, μία ψηφι-ακή και μία αναλογική, συνδέεται μέσω Bluetooth με το κινητό ή το Tablet PC σου και από εκεί στο ίντερνετ. Μπορεί έτσι να εμφανίσει στην οθόνη του σχεδόν οποιαδήποτε πληροφορία θέλεις, από τον καιρό και τα e-mail σου μέχρι τις τιμές των μετοχών στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και της Αθήνας. Εχει ακόμη χαρακτηριστικά όπως επιταχυνσιόμετρο, μηχανή δόνησης και αισθητήρα φωτός, για να αξιοποιηθούν από τις διάφορες εφαρμογές. Θα είναι διαθέσιμο για παράδοση μέσα στον Ιούλιο, στην τιμή των 200 δολαρίων, με την εταιρεία να στέλνει το προϊόν της και στην Ευρώπη.

www.metawatch.org

Η Porsche σε αγαπά και σε σκέφτεται. Και επειδή καταλαβαίνει πως δεν μπορείς να έχεις το ίδιο αυτοκίνητο με όλο τον υπόλοι-πο κόσμο, κυκλοφορεί σε 600 κομμάτια την Porsche 911 GT3 RS 4.0. Πρόκειται για το πιο ισχυρό ατμοσφαιρικό μοντέλο της σειράς, ικανό να επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ./ώρα σε μόλις 3,9 δευτερόλεπτα και από 0 σε 200 χλμ. σε 12 δευτερόλεπτα. Ο 4.000 κυβικών κινητήρας του αποδίδει 500 άλογα στις 8.250 στροφές ανά λεπτό, με την τε-λική ταχύτητα να αγγίζει τα 310 χλμ./ώρα. Η τιμή του θα είναι λίγο χαμηλότερη από τα 180.000 ευρώ, οπότε ξεκίνα να μαζεύεις χρήματα από σήμερα, γιατί η διάθεσή του στην αγορά ξεκινά τον Ιούλιο.

www.porsche.com

Θέλεις να μην σε αναγνωρίζει κανένας όταν προχωράς στο δρόμο; Πάντα ήθελες να γίνεις κακοποιός ώστε να βάλουν οι εφημερίδες φωτογραφία σου στο πρωτοσέλιδο με μαύρη λωρίδα στα μάτια; Ακόμα χειρότερα, έχεις για πρότυπό σου την Lady Gaga; Τότε τα γυαλιά ηλίου της φωτογραφίας είναι κατασκευασμένα μόνο για σένα. Με μόλις 12 δολάρια θα έρθουν σπίτι σου και θα μπορείς να κάνεις τις βόλτες σου μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των παπαράτσι. Το πιθανότερο βέβαια είναι, αν βγεις έτσι στην παραλία, να σε κοιτάνε όλοι περίεργα ή να σε περάσουν για τρελό, αυτό όμως μικρή σημασία έχει. Ασε που θα έχεις αποκτήσει και το σημαντικότερο αξεσουάρ για του χρόνου τις απόκριες. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

www.urbanoutfitters.com

44

Σε μια σημαντική συμφωνία με τη GM Hellas προ-χώρησε η Τράπεζα Καταναλωτικής Πίστης Credicom Consumer Finance, για να υποστηρίξει το δίκτυό της με τραπεζικά προϊόντα και υπηρεσίες. Η νέα συ-νεργασία αποδεικνύει την πρόθεση της Credicom Consumer Finance και της μητρικής της Crédit Agricole Consumer Finance να στηρίξουν τον κλά-δο της ελληνικής αγοράς αυτοκινήτου σε αυτή τη δύσκολη χρονική και οικονομική συγκυρία. Συ-γκεκριμένα, η συμφωνία της Credicom Consumer Finance με τη GM Hellas έχει διπλό στόχο. Αφενός επισφραγίζει τη στήριξη του δικτύου εμπόρων πα-ρέχοντας την απαραίτητη ρευστότητα και αφετέρου στοχεύει στην άμεση ικανοποίηση των χρηματοδο-τικών αναγκών του καταναλωτικού κοινού.

Για ατελείωτο παιχνίδι και τη δημιουργία του δικού τους ανοιξιάτικου τοπίου καλεί τους μικρούς της φίλους η Μικρή Ζούγκλα του εμπορικού κέντρου Athensheart κάθε Σάββατο από 14 έως 28 Μαΐου, 12:00 με 4:00 μμ. Αναλυτικότερα, το Σάββατο 14 Μαΐου τα παιδιά θα διασκεδάσουν με ομαδικά παιχνίδια και θα κατασκευάσουν ανοιξιάτικα στολίδια, ενώ μία εβδομάδα αργότε-ρα θα καλλιεργήσουν τις ικανότητές τους στην κηπουρική και θα απολαύσουν ανοιξιάτικο face painting. Το Σάββατο 28 Μαΐου οι «μπόμπιρες» θα αποχαιρετήσουν την αγαπημένη τους επο-χή με τα «παιχνιδίσματα της άνοιξης», το εργαστήρι πηλού για ανοιξιάτικα στολίδια και τις δικές τους κατασκευές λουλουδιών από χαρτί. Και όλα αυτά, φυσικά, εντελώς δωρεάν.

Τη δυνατότητα να επιστρέψεις το κινητό που αγόρασες και να πάρεις τα χρήματά σου πίσω προσφέρει το δίκτυο καταστη-μάτων Γερμανός. Με τη νέα υπηρεσία επιστροφής χρημά-των, η αλυσίδα καινοτομεί για άλλη μία φορά, παρέχοντας ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια στις αγορές σου. Συγκεκριμένα, στο Γερ-μανό μπορείς να αγοράσεις το κινητό σου και, αν αλλάξεις γνώμη, να το επιστρέψεις μέσα σε 7 ημέρες από την ημερομηνία αγοράς του, με την προϋπόθεση ότι είναι σε άριστη κατάσταση, και είτε παίρνεις τα χρήματά σου πίσω ή ένα πιστωτικό για αγορά άλλου προϊόντος ή το ανταλλάσσεις με ένα άλλο κινητό. Για περισσότερες πληροφορίες, κάνε κλικ στο www.e-germanos.gr.

Η εβδομάδα σου, Κριέ, ξεκινάει με μια κατα-πληκτική ευκαιρία να κλείσεις συμφωνίες, να προχωρήσεις με τα επαγγελματικά σου και να δεις ένα μικρό φως στο τούνελ. Τα οικονομικά σου θα βελτιωθούν, αρκεί να εστιάσεις σε με-ρικές καλές ιδέες που έχεις στο ντουλάπι και περιμένουν να τις εξαργυρώσεις.

Ο Ταύρος, επίσης, λειτουργεί στο ίδιο μο-τίβο· αυτό που πρέπει να κάνει είναι να βου-τήξει το χέρι του μέσα στη γούρνα με τις ιδέες και να πιάσει λαβράκι. Οι κινήσεις του πιά-νουν τόπο, αλλά και χρόνο, οπότε πρέπει να είναι σίγουρος ότι οτιδήποτε κάνει αξίζει την προσοχή του.

Ο Δίδυμος αρχίζει να χαλαρώνει τις τά-σεις του για ακατάσχετο partying και εμμένει περισσότερο στην ουσία. Μια πιο βαθιά και εσωτερικευμένη ματιά στο τι συμβαίνει τριγύ-ρω του αρχίζει να τον χαρακτηρίζει. Μην φο-βάσαι μήπως σε πουν ξενέρωτο, Δίδυμε, το χρειάζεσαι όλο αυτό.

Εσύ, Καρκίνε, από την άλλη, νιώθεις ότι η προσπάθειά σου για πιο υγιή επαγγελματική ζωή έχει αρχίσει να αποδίδει και ότι σε έχει οδηγήσει στο να ξεχνάς τα ονόματα των φίλων σου. Η γιατρειά είναι τρεις καφέδες την ημέρα, ένας σε κάθε πλατεία. Αλλά η μια από αυτές να είναι η Μαβίλη, για σίγουρο αποτέλεσμα.

Για εσένα, Λέοντα, η εβδομάδα αυτή είναι η αρχή μιας μακράς περιόδου κατά την οποία αυτό που θα θέλεις περισσότερο θα είναι η ασφάλεια -και στη δουλειά σου και στις σχέ-σεις σου. Εμαθες πολλά τον τελευταίο καιρό και κέρδισες ακόμα περισσότερα, επομένως το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να τα ρι-σκάρεις.

«Δευτέρα κάτι έχεις», Παρθένε, και θα θέ-λεις να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με μια ευ-θύτητα που χρειάζεται γερά νεύρα για να αντε-πεξέλθει κανείς. Θα σου κάνει καλό βέβαια, γιατί θα σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις πολλά πράγματα. Και δεν εννοώ να κατασταλάξεις στο αν ο Κάβουρας είναι καλύτερος από τον

Σάββα, αλλά πιο σοβαρά θέματα.Η τύχη σου, Ζυγέ, προς το τέλος της εβδο-

μάδας θα είναι αξιοθαύμαστη και, πίστεψέ με, πολλοί θα τη ζηλέψουν και θα τη ματιάσουν. Εσύ όμως φοράς virtual ματάκι και δεν σε πιάνει τίποτα. Πάνε παίξε τζόγο, άλογα, κό-τσια, στοίχημα, ακορντεόν, δοκίμασε την τύχη σου σε ό,τι βρεις μπροστά σου.

Είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις, Σκορ-πιέ. Βόλτα στα μαγαζιά στην Ερμού ή στα Εξάρ-χεια; Συναυλία ή θέατρο; Διαγωνισμός κατα-νάλωσης αλκοόλ ή βραδιά ποίησης; Πρέπει να βρεις μια πιο σταθερή ρότα, γιατί αυτές οι ημέρες απαιτούν συγκέντρωση και συνέπεια, και κάποια πράγματα απλά δεν συνδυάζονται.

Ενώ για εσένα, Τοξότη, είναι ώρα για έρωτα! Ο καιρός ακόμα δεν λέει να ανοίξει, εσύ όμως την άνοιξη την κατάλαβες μια χαρά. Είναι απλά στο αίμα σου· αν ποτέ ξυπνήσει το θεριό, πρέπει να τραφεί. Απλή βιολογία είναι ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Ολα καλά κι ωραία, αλλά ο καψερός ο Αιγόκερος γιατί τρώει κατραπακιές, ενώ απλά κοιτάζει τη δουλειά του; Μήπως επειδή δεν εί-ναι ώρα να κοιτάζει τη δουλειά του, αλλά να κοιτάζει να βρει άλλη δουλειά; Περίμενε, τέλος πάντων, μέχρι το τέλος της εβδομάδας, τα θέ-ματά σου θα ηρεμήσουν από μόνα τους.

Ο λίγος έξτρα χρόνος σου αυτό τον καιρό, Υδροχόε, σου δίνει καταπληκτικές ευκαιρίες για ανασυγκρότηση, αναδρομή, και φρέσκιες ιδέες. Μην σε απασχολεί αν βρεις τον εαυτό σου να θέλει όλο και περισσότερο χρόνο κλει-σμένο; στον εαυτό του, είναι φυσική ανάγκη και πολύ παραγωγική.

Κι εσύ, Ιχθύ, είναι καιρός να ξοδέψεις λίγα χρήματα παραπάνω, αρκετό καιρό έκανες τον μαγκίρη και κρατιόσουν. Κανείς δε θα σου δώσει το βραβείο του Οικονόμου 2011, εκτός βέβαια αν λαδώσεις κάποιον, οπότε δημιουρ-γείς ένα μεγάλο οξύμωρο και συνεπώς τρύπα στο χωροχρονικό συνεχές.

Την παρακολούθηση του αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τη Μακάμπι χωρίς να συγκινηθώ. Αυτά τα παιδιά έχουν βαλθεί να μας κάνουν χαρούμενους συνεχώς και δεν έχουμε παρά να τους χειροκροτήσουμε. Οχι τόσο για τη νίκη, άλλωστε, μετά τους αγώνες με την Μπαρτσελόνα, φάνηκε εύκολη, όσο για το ήθος και για την αλληλεγγύη που δείχνουν. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης φώναξε τους «παλιούς» Μπατίστ και Τσαρτσαρή και σήκωσαν μαζί την κούπα, βάζοντας ένα ακόμη αστέρι στα ήδη έξι που είχε η φανέλα. Θα προτιμούσα βέβαια να δώσει και κάποιος το κύπελλο στον Φραγκίσκο που καμάρωνε πίσω-πίσω, αλλά δεν πειράζει. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να απολαύσω ένα ακόμη κο-ντινό πλάνο του «πράσινου» Φράγκι, όταν πάρουμε το πρωτάθλημα Ελλάδας!Την ανάγνωση της είδησης

ότι οι γυναίκες και οι άνδρες ζουν σε διαφορετικούς... χρόνους. Οι γυναίκες, σύμ-φωνα με έρευνα, έχουμε την τάση να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε νωρίτερα από τους άνδρες. Και αυτό γιατί το βιολογικό μας ρολόι χτυπά γρηγορότερα. Ή τουλάχιστον, το βιολογικό ρολόι των 52 γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα χτυπούσε γρη-γορότερα από το αντίστοιχο των 105 ανδρών. Κλεισμένοι σε ειδικό περιβάλλον χωρίς πληροφορίες που αφορούν στο χρόνο παρατηρήθηκε ότι η διάρκεια του βιολογικού κύ-κλου στις γυναίκες είναι κατά μέσο όρο έξι λεπτά συντομό-τερη από τους άνδρες. Επρεπε τόσο κόσμο να ενημερώσω για την ανακάλυψη που ξέχα-σα να διαβάσω τη συνέχεια. Ελπίζω αυτή η ταχύτητα να μην μας... λαχανιάζει.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την απομαγνητοφώνηση συνέντευξης που βρίσκεται σε προηγούμενες σελίδες στην ώρα μου. Ο πρώτος ημιτελικός της Γιουροβίζιον κατάφερε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον για άλλη μία φορά. Ενδιαφέροντα και μη, τα τραγούδια που διαγωνίστηκαν διεκδίκησαν τη δική τους θέση στην ιστορία του θεσμού. Ευτυχώς, ο αγαπημένος μου Γιώρκας Λούκας πέρασε στον τελικό και έτσι το γλέντι μεταφέρεται για το Σάββατο. Οφείλω να ομολο-γήσω ότι η δουλειά του Κωνσταντίνου Ρήγου με άφησε έκπληκτη. Χαλάλι, λοιπόν, η δουλειά που είχα να κάνω, τελείωσα την επομένη.

Τη διαδρομή Πατήσια-Καλλιθέα με το τρόλεϊ. Εκανα το μεγάλο λάθος και αποφάσισα να πάω στο γραφείο με το τρόλεϊ, μιας και ο ηλεκτρικός δεν μας έκανε το χατίρι να λειτουργεί και πολύ συχνά την προηγούμενη εβδομάδα. Ετσι, πήρα το 5 από την Πατησίων, έβαλα ακουστικά και ήμουν αποφασισμένη να μην εκνευριστώ παρ’ όλη την κίνηση. Ελα, όμως, που δεν είχα προβλέψει ότι στο κέντρο γίνονταν πορείες και το τρόλεϊ δεν θα μπορούσε να ανέβει τη Σταδίου. Μας παράτησε λοιπόν στην Κάνιγ-γος και μετά έπρεπε να βρούμε τρόπο να φύγουμε από το αποκλεισμένο κέντρο. Πήρα και εγώ ταξί και ησύχασα.

Τη συζήτηση με συναδέλφους για τη δολοφονία του 44χρονου άνδρα στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί που προσπαθούσαμε να βγάλουμε μια άκρη για το ποιες ενέργειες μπορούν να ληφθούν, ούτως ώστε να γίνει η γειτονιά μας πάλι ανθρώπινη, μία άλλη είδηση ήρθε να ταράξει τα νερά. Ενας αλλοδαπός βρέθηκε μαχαιρωμένος το επόμενο βράδυ. Ει-κάζεται ότι για τη δολοφονία του ευθύνονται ακροδεξιές οργανώσεις, οι οποίες «δρούσαν» στην περιοχή όλη τη νύχτα. Μία δολοφονία, όμως, δεν σώζεται με μία άλλη δολοφονία.