Lovelyn Eco- was born in San Rafael Camarines Sur On October 15, 1992. And grew up on Magsaysay Siniloan Laguna. She Studied now at Laguna State Polytechnic University- the daughter of Genelita and Wilfredo Eco. Lovelyn – whose name is a combination of syllables from the names of her grandmother Lovilita and her grandfather[she didn’t know what his name].

And when you’re talking about Lovie, shes moody, makulit, iyakin, uto-uto kung minsan,she hate Mathematics but gusto matuto, she love swimming but she didn’t know how to swim. She love meeting new people , love socializing pero mahiyain. Love to learn other languages, love to travel, she wants to learn to cook well and also she love surprises and receiving letter and gifts. She sensitive, friendly, Love Disney cartoons, Camera addict, likes photography.  At first glance,, you would think that Lovie is a snob. You’ll rarely her speak and is somehow shy to socialize. But the moment that you get to know her,, you will realize that she is the complete opposite of a snob.

Ang kanyang mga kapatid ay sina She, Wenjie, Jhomarin, Wilben, Aprilyn and Vanessa. Dati silang nakatirasa Bicol, ngunit dahil sa mga kaguluhang nararanasan nila doon, napilitan silang lumikas. Napunta sila sa laguna kung saan andoon ang kanilang kamag anak. Pagdating nila doon, Pansamantala silang tumira sa barong barong. Ang tanging hanapbuhay ng kanyang ama ay paghahakot ng kahoy, at ang kanyang ina naman ay gumagawa ng mga basket o naghahandicraft. Hindi nagtagal lumipat muli sila ng tirahan. Pinatira sila ng kanyang tiyuhin sa kanilang bahay dahil ang pamilya nito ay lilipat na sa maynila at walang magbabantay sa bahay. Ang dalawa niyang kapatid ay nagsisipag aral na. Kapag walang pasok natulong sila sa kanilang magulang. Ngunit sa mapaglarong kapalaran at kahirapang nararanasan nila, hindi nakatapos ng pag-aral ang kanyang kapatid. Hindi man gusto ng mga magulang nila ngunit walang magagawa. Kaya nagtrabaho sila upang makatulong sa kanilang magulang.

Nang lumaki na siya at nag-aaral na sa Elementarya, nagkaroon na siya ng mga kaibigan. Naranasan din nya ang pumunta sa sa bundok upang tumulong sa hanapbuhay ng kanyang papa. Kumukuha siya ng pako at gabi upang ipagbili . Masaya siya sa kanyang Gawain sapagkat minsan pinapayagan siya ng kanyang

mga magulang na maligo sa ilog at talon kasama ang kanyang mga kapatid at kaibigan.

Nang tumuntong na siya sa unang taon ng sekondarya, nakilala niya muli ang mga dating kaibigan at nakakilala ng mga bagong kaibigan. Dito nabuo ang samahan ng kanilang barkadahan. At ang pinakaaayaw niya sa lahat , may isang tao na lagi siyang niloloko, inaasar, at pagtripang paiyakin. Si Freegie Van Nodado ang lagi sa kanyang nang-aasar. Minsan nagkukunwari siyang naiyak para tigilan na nito. Ang niya inaasahan, ito pa ang magiging malapit na kaibigan niya.. aaito pa ang tumutulong sa kanya kapag may problema siya at nalalapitan at nahihingian ng tulong.

Noong second year high school na siya, doon niya naranasan ang masaklap na karanasan. Hindi niya inaasahan na may mawawala siyang isa sa mga mahal niya sa buhay.Ito ang pinakamasakit na para sa kanya. Dahil ama niya ang nawala, nawala ng wala siya sa tabi niyo. At mas masakit, kaarawan niya ng nakaburol ito.Dalawang araw bago ang araw ng kaarawan niya ng mawala ang papa niya. Nasa school siya noun, hapon na nya nalaman pagkagalng sa paaralan.

Sinbe sa kanya ng lolo nya na nawala na ang kanyang papa. At dahil sa may kalayuan ang bahay nila, gabi na sya nakaalis. Umuulan noun kaya madalang ang sasakyang dumadaan, kaya gabi na sya nakaalis.at dahil dalawang sakay pa sya,kaya nakitulog muna sya sa kaibigan nyang si Sharon.

Kinaumagahan na sya umalis. Pagka baba nya ng jeep may nagsabi sa kanya na nasa simbahan ang kanyang ama. Ng papunta na sya sa simbahan nakasalubong nya ang ate nya at sinabing dadalhin na daw ang papa nya sa bahay nila kaya sumama nalang sya ditto pauwe.Pagdating nya sa bahay nila, napaka lungkot at napakalaki na agad ng pagbabago.ng araw na ng kaarawan nya,umiyak na lamang sya dahil iyon ang pinakamalungkot na kaarawan na nagdaan sa buhay nya.

Ng ilibing na ang kanyang ama,pumunta man sya pero hindi sya tumingin dahil para sa kanya nasa tabi parin nya ang kanyang ama.

Halos gabigabi umuiiyak sya akala nya matatanggap nya kaagad pero mahirap pala,lalo na kapag mahal mu sa buhay ang nawala sayo.

Ng pumasok sya muli sa paaralan, parang nagkulang ang mga kinakapitan nya,para maging matibay sya..simula’t simula pa, ang ama na nya ang tumutulong sa kanya.sa paggawa ng assignment, sa pagmemememorise at paggising sa umaga kakain nalang sya at lagi piag iigib nito ng pampaligo.

Pag may projekto sya na mahirap, ito ang katulong nya pero ng mawala ito, lahat ng ginagawa nito para sa kanya ay sya ang gumagawa ng magtagal unti unti na nyang natatanggap pero sumasagi parin sa isipan nya ang mga alaalang iyon.

Nasa ikaapat na antas na sya ng mataas na paaralan,gumaan at gumanda na ang kanilang pamumuhay.Dahil sa malaki na ang kanyang mga kapatid at nakapagpatayo na rin sila ng sarili nilang bahay.

Simulat simula palang napakatahimik na nya. Noong nasa pang apat na paaralan lang sya,naging madaldal sa tulong at impluwensya rin ng mga kaklasi at kaibigan nya,mas gusto nya ang nag iisa.

Noong fourth year,ito ang pinakamasayang samahan na nararanasan nya.

walang iwanan,sa kasayahan at kalungkutan,mga kaklasing di makalilimutan

kalianmandahil sila ang karamay nito sa oras ng problema, kasalo sa kasayahan at sa galaan, ito ang isa sa pina ka magandang nangyari sa buhay nya,ang nakilala at nakasama sila. At ang tagapayo nila Ang isa sa mga inspirasyon nya noun.

Isang kapatid kaibigan at magulang.ito ang taong hindi sumusuko at kayang harapin ang problema, dahil alam nyang kasama nya ang Panginoon sa lahat ng oras,yan ang natutunan nya dito.

Its already late in the morning but I’n still lying on my bed and staring blanky at the ceiling. I hardly got some sleep last night. I kept tossing on my bed. My mind think of nothing but of the event that will take place this afternoon. An event that will surely mark my success in the coming years. An event that is so momentous, not only in my life but also in my parents’ life. The said event is GRADUATION.

The days when I dreaded going to school, study my lessons, and attend my classes. The days when I would chat and chuckle with my friends, and even quarrel with them. The days when I would rejoiced for having topped the examination and even whimpered over my failed marks. Now those are finally over. But I began to feel miserable. I began to miss those days…….

But I’m happy .. I graduated in highschool, holding my diploma as my mind’s tool. But then, I have to take another step to take up a course for my future’s bread..