1

True love is like a jigsaw puzzle.

The pieces will find themselves

when they are ‘right’ for each other

ความรักที่แท้จริงก็เหมือนกับเกมจิ๊กซอว์

ชิ้นส่วนทั้งหมดจะสามารถค้นพบตัวเองได้ก็ต่อเมื่อ

แต่ละชิ้นสามารถหาชิ้นที่ ‘ใช่’ ส�าหรับตัวมันเอง

( Google : นิยามความรัก )

-KARN TALK-  

@ หอพัก X

ตึก! ตึก! ตึก!“ฉันต้องวางสายแล้ว แค่นี้ก่อนนะ!”

[อะไรอ่ะ นี่แกจะเบี้ยวนัดฉันอีกแล้วเหรอ!?]

เสียงแหลมปรี๊ดของ ‘เมย์’ หนึ่งในแก๊งเพ่ือนสาวโวยวายขึ้นเสียงดัง

ผ่านหูโทรศัพท์ จนต้องผละออกจากหูเล็กน้อย

[น่ีมันรอบท่ีเท่าไหร่แล้ว สัญญาไว้แล้วนะว่าวันนี้จะดูหนังด้วยกัน!]

เมื่อมีโอกาส…ฉันเลยรีบตอบกลับไปอย่างรู้สึกผิด

“ก็วันนี้วันเกิดพ่ีนัท จะให้หนีไปเท่ียวคนเดียวมันก็ดูไม่ดีใช่ไหมล่ะ”

[ยังไม่เลิกกันอีกหรือไง! หมั่นไส้ชะมัด]

“นี่! ไม่ชอบก็อย่าแช่งดิ” ฉันแย้ง

[เชอะ! ฉันไปเที่ยวกับเจ๊ลูกตาลสองคนก็ได้ คอยดูเถอะ! วันไหนเลิก

กันขึ้นมา ฉันจะนั่งหัวเราะให้ฟันหน้าร่วงเลย] ฉันตั้งใจฟังน�้าเสียงประชด

2

ประชันของเมย์ เพราะรู้นิสัยของเพ่ือนคนน้ีเป็นอย่างดี

พอเธอพูดจบฉันเลยอาศัยจังหวะในตอนน้ันพูดสวนกลับไป

“คอยดูนะ ฉันกับพ่ีนัทจะคบกันเกินสิบปี ให้คนอย่างเธออิจฉาเล่น~ 

คิกๆ”

[โอ๊ยยย ยัยบ้า! คอยดูนะ ฉันจะแช่งให้เลิกกันทุกวัน เลิก เลิก! เลิก! 

... ตู๊ดดด] ฉันไม่ทนเสียงสาปแช่งหวีดแสบแก้วหูของเพ่ือนสนิท และเลือก

ที่จะตัดสายเธอทิ้งไป ขณะเดียวกันเท้าก็ก้าวข้ามบันไดขั้นสุดท้ายมายังชั้น

สามของหอพักซึ่งเป็นชั้นเป้าหมายพอดิบพอดี

‘กานต์’ คือชื่อของฉัน ชื่อจริงคือ ‘กานต์เกล้า’ ตอนน้ีก�าลังศึกษาอยู่

ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหน่ึง  ความสามารถไม่มีอะไรเป็นพิเศษ 

หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้  แต่เห็นแบบน้ีฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงท่ีชะนี

หลายๆ คนอิจฉานะขอบอก

ไม่ใช่แค่ชีวิตดี การศึกษาดี หรือฐานะทางบ้านดีเพียงอย่างเดียว แต่

ชีวิตรักของฉันก็ดี๊ดีไม่ต่างกัน  แฟนของฉันชื่อพ่ี ‘นัทชา’ เรียนอยู่ปีสาม

มหาวิทยาลัยเดียวกัน  เขาแก่กว่าฉันสองปี  เราเริ่มคบกันมาตั้งแต่สมัย

มัธยมต้น ตอนน้ีก็ใกล้จะเข้าปีที่เจ็ดแล้วค่ะ

ในความน่าอิจฉาที่หลายคนมองเห็นก็ยังมีความทุกข์ระทมซ่อนอยู ่

ความรักที่คนอื่นมองว่าหวาน พออยู่นานไปก็ชักเริ่มขมอาจเพราะ  พ่ีนัท

ไม่ใช่ผู้ชายปากหวาน ขี้เอาอกเอาใจ ค่อนข้างเป็นคนแข็งๆ ด้วยซ�้า ท�าให้

ช่วงปีหลังๆ มาน้ี เราทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีมุมสวีทด้วยกันบ่อยนัก

วันน้ีฤกษ์ดีเพราะเป็นวันเกิดของพ่ีนัท  ฉันเลยถือโอกาสซื้อเค้กวัน

เกิดมาเซอร์ไพรซ์เขาถึงห้องตามแบบฉบับหน้าที่แฟนที่ดี

ทันทีที่พาตัวเองมาหยุดอยู่ท่ีหน้าห้องพักของพ่ีนัท  ฉันก็รีบหยิบ

กุญแจห้องท่ีเขาเคยให้ไว้ออกมา จัดการไขประตูเข้าห้องตามปกติ

แอ้ดดด..

เมื่อประตูเปิดออก เสียงโวยวายเคล้าเสียงยิงปืนก็ดังสนั่นขึ้น

3

ปัง! ปัง! ปัง!

“มันไม่อยู่แถว B แล้ว มึงรีบย้ายกลับมาช่วยกูฝั่ง A ดิ!”

จากมุมประตูห้องฉันสามารถเห็นพ่ีนัทได้อย่างเต็มตา เขาสวมเพียง

บ็อกเซอร์ตัวเดียวก�าลังน่ังบังคับจอยเกมในมือ  ตาจ้องหน้าจอโทรทัศน์

อย่างเมามัน สักพักเหมือนเขารู้ตัวเลยหันมามองฉันพร้อมด้วยรอยย้ิมและ

ค�าทักทาย

“อ้าว มาได้ไง?”

ส่วนฉันก็ยิ้มและชูถุงเค้กที่ซื้อมาให้เขาดู

“หนูซื้อเค้กมาเป่าเบิร์ดเดย์กับพ่ีไง~”

“ดีๆ เอาใส่จานมาเลย เล่นเกมแป๊บ!” ค�าพูดส่งๆ เหมือนไม่ได้สนใจ

ท�าให้ฉันรู้สึกเฟลนิดๆ  เมื่อสิ่งท่ีคิดไว้ไม่ตรงตามแผนเท่าไหร่  เพราะรู้อยู่

แล้วว่าแผนเซอร์ไพรซ์คงใช้ไม่ได้ผล ถ้าหากเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเจอ

พ่ีนัทเล่นเกมอยู่แบบน้ี

และน่ีไงล่ะ... ปัจจัยท่ีลดความหวานของความรักฉันลง

พ่ีนัทเริ่มติดเกมอย่างหนักตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลาย  จากเกมออนไลน์

ในคอมพิวเตอร์ท่ัวไป เริ่มลามไปถึงเกมในเครื่อง Play Station เกมไหนมัน 

เกมไหนมาใหม่ ขอให้ถาม พ่ีนัทตอบได้ เพราะเคยทดลองเล่นมาหมดแล้ว

เขาขลุกอยู่กับการเล่นเกมออนไลน์และเครื่องเล่น Play  Station 

มากกว่าอะไรในโลก

ชนิดที่ว่าเขามองหน้าจอมากกว่ามอง ‘หน้า’ ฉัน…

มือจับเม้าส์ จับคีย์บอร์ดและจอยเกมมากกว่า ‘มือ’ ฉันเสียอีก

แต่ถึงเขาติดเกมอย่างหนักก็ไม่เคยท�าให้ความรู้สึกของฉันท่ีมีให้เขา

ลดลงเลยสักวัน กลับกัน... มันดันเพ่ิมขึ้นทุกวันไปตามกาลเวลา

ฉันไม่ซีเรียสหรอกท่ีแฟนจะติดเกมหนักขนาดน้ี เพราะฉันถือกฎที่

ว่าอะไรที่พ่ีนัทท�าแล้วมีความสุข ฉันก็รู้สึกมีความสุขตามไปด้วย

แต่ที่พูดมาท้ังหมดน้ัน  ไม่ได้รวมถึงปัจจัยที่สองซึ่งเป็นตัวการลด

4

ความหวานของเราลงหรอกนะ!

“ใครมาวะนัท?”

เสียงเข้มของผู้ชายอีกคนแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงกราดยิงปืนของ

เครื่องเล่น  Play Station พร้อมกับการปรากฏตัวของเขา ขณะค่อยๆ หยัด

ตัวลุกขึ้นในท่านั่ง

เขาชื่อพ่ี ‘เกมส์’ เป็นเพ่ือนสนิทชนิดโคตรจะซี้ปึ้กของพ่ีนัท พวกเขา

ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ ไม่ว่าจะเวลากินข้าว อยู่ในมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่

ตอนเล่นเกม  เรียกว่าตลอดชีวิตคู่ระหว่างฉันกับพ่ีนัทจะต้องมีพ่ีเกมส์โผล่

เข้าแทรกกลางอยู่เสมอ

ฉันไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่  เพราะเขาคือบุคคลที่ท�าให้พ่ีนัท

เสียคนด้วยการชวนเล่นเกมไร้สาระไปเรื่อย  อารมณ์ก็คงประมาณภรรยา

หลวงที่ถูกภรรยาน้อยแย่งชิงความรักจากสามีน่ันแหละ  ไหนจะค�าพูด       

ค�าจาฟังแล้วไม่ค่อยเข้าหูอีก เอาง่ายๆ คือ ‘ไม่ชอบ!’ 

พ่ีเกมส์หันมองมาทางฉันคล้ายกับสงสัย  และในวินาทีที่เราทั้งคู ่

สบตากัน เขาก็เริ่มแสดงนิสัยเสียๆ ของตัวเองออกมาให้เห็น

พ่ีเกมส์เบ้ปาก แสร้งท�าท่าเหมือนตกใจ จากนั้นก็พูดออกมา

“ว้าย! เมียน้อยมา!”

เกลียดแรง!

“งั้นเดี๋ยวหนูเอาเค้กใส่จานให้นะคะ”

ฉันกรีดย้ิม  ไม่สนใจค�าพูดยียวนของพ่ีเกมส์  สะบัดปลายผมเบาๆ 

แล้วเดินเชิดเข้าไปในห้องเล็กใกล้ประตูห้อง จัดการหยิบจานส�าหรับใส่เค้ก

ตามอย่างพ่ีนัทบอก

การเลี่ยงที่จะปะทะคารมกับพ่ีเกมส์คือหนทางที่ดีที่สุดส�าหรับฉัน

แล้ว วันนี้เป็นวันดีนะกานต์ ท่องไว้ว่าเธอไม่ควรจะอารมณ์เสีย ไม่ควรเป็น

นางมารร้ายต่อหน้าแฟนในวันดีๆ อย่างน้ี

“อะแฮ่ม!” ระหว่างจัดการหยิบเค้กออกจากถุงพลาสติก  พ่ีเกมส์ท่ี

5

ไม่รู้มาจากไหนก็กระแอมเสียงดังเรียกร้องความสนใจ 

แต่บอกเลยว่าการกระท�าแบบน้ันไม่ได้ท�าให้ฉันสนใจหรอกนะ 

เพราะสายตาและมือยังคงวุ่นอยู่กับเค้กที่ซื้อมาจัดเรียงใส่จาน ท�าเหมือน

ว่าในห้องนี้มีฉันยืนอยู่เพียงแค่คนเดียว  แต่ไม่นานความอดทนท่ีท�ามาก็

สูญเปล่า เมื่อผู้ชายน่าร�าคาญพยายามเรียกร้องความสนใจมากกว่าเก่า

“อุ๊ยเค้ก!” พ่ีเกมส์เดินเข้ามาประชิดตัว แสดงความไร้มารยาทด้วย

การหยิบฉวยเค้กที่ยังจัดเรียงไม่เสร็จดีไปกินหน้าตาเฉย  การกระท�าดัง

กล่าวสร้างความไม่พอใจจนฉันต้องตวัดสายตามองค้อนกลับไปในที่สุด

พร้อมกับต่อว่า

“ไม่มีมารยาทเลยนะคะพ่ีเกมส์ เจ้าของวันเกิดยังไม่ทันได้กินเลย”

“เหรอออ” เขาลากเสียงยาว ปากกัดเค้กช็อกโกแลตค�าโตเหมือน

จงใจกวนประสาท

“ค่ะ!” หวังว่าการตอบกระแทกเสียงในครั้งนี้จะช่วยให้เขาส�านึกได้

บ้าง

แต่ก็เปล่า…

“เมียหลวงท�าอะไรก็ไม่ผิดค่ะ จ�าไว้” ฉันเบ้ปากอย่างหมั่นไส้เมื่อได้

ฟังเขาพูดเช่นน้ัน  ไม่ใช่แค่ค�าพูดหรอกท่ีฟังแล้วรู้สึกอยากลากเขาเข้าไป

ตบในห้องน�้า แต่เป็นสีหน้าเสมือนนางพญา เลิศ เชิด หย่ิงของเขาที่จงใจ

แสดงออกมาต่างหาก

“พ่ีเกมส์ผิดตั้งแต่พาพ่ีนัทติดเกมแล้วล่ะค่ะ!”

“อ้าว! รู้ตัวด้วยเหรอคะว่าไอ้นัทมันติดพ่ี ไม่ได้ติดน้อง”

หนอย! ผู้ชายคนนี้นี่มัน!!

“เวลาไอ้นัทอยู่กับพ่ีนะ มันชอบมานอนหนุนตัก ให้เกาหัว เวลาเรา

สองคนแก้ผ้าเล่นเกมด้วยกันในห้องนะฟิ๊นฟิน~” พ่ีเกมส์ยังไม่หยุดพูดจา

กวนประสาท ปากกัดเค้กไปด้วยพลางพูดไปด้วย  “คืนไหนท่ีเราเล่นเกม

ด้วยกันจนดึกนะ ไอ้นัทมันชอบชวนพ่ีนอนค้างด้วยตลอดเลยอ่ะ เวลานอน

6

มันก็ชอบนอนจับมือพ่ีไว้ตลอดทั้งคืนเลย ไม่รู้ท�าไม~”

มองบนแรง!

“หนูล่ะเบ่ือจริงๆ  พวกผู้ชายที่ติดเกมเนี่ย  วันๆ  ไม่ท�าอะไร  เอาแต่

ชวนกันเล่นเกม พาชาวบ้านเสียคนหมด” สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว  จ�าต้อง

ละเลงฝีปากกลับไปบ้าง “สงสัยคงว่างจัด  ไม่มีการมีงานท�า  ถึงได้ท�าตัว   

ไร้สาระไปวันๆ”

ตึง!

ฉันสะดุ้งเฮือกเม่ือจู่ๆ  พ่ีเกมส์กระแทกมือลงกับเคาน์เตอร์  สายตา

เหลือบมองคนตัวใหญ่โดยอัตโนมัติ  ก่อนพบว่าสายตาของพ่ีเกมส์ตอนน้ี

ก�าลังมองกลับมาคล้ายกับไม่พอใจ  มิหน�าซ�้าเขายังโน้มหน้าเข้ามาใกล้

เหมือนจะหาเรื่องแบบไม่ทันให้ตั้งตัว จนเผลอผงะตัวถอยชิดผนังด้วยความ

ตกใจ

“พ่ีจะท�าอะไร!”

พ่ีเกมส์เป็นพวกขี้แกล้ง แถมยังปากเสียท่ีสุด เขาเป็นคนที่ฉันไม่เคย

เดาอารมณ์ได้เลยสักครั้ง ด้วยความไม่ค่อย (อยาก) สนิทด้วย ฉันเลยบอก

ไม่ได้ว่าแววตาท่ีเขาใช้มองตอนนี้มันหมายความว่าอะไร

เขาไม่พอใจจริงๆ หรือแค่คิดจะแกล้งกันแน่…

หลังจากพ่ีเกมส์มองส�ารวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ครู่หนึ่ง  เขาก็แสยะ

ย้ิมกว้าง ส่วนปากก็พูดไปด้วย

“ติดเกมนะคะไม่ได้ติดยา  บ่นมากๆ  ระวังผัวท้ิงนะตัวเธอ” พูดจบ   

พ่ีเกมส์ก็ยักคิ้วหลิ่วตาและคว้าเค้กชิ้นที่สองหยิบใส่ปาก

“นั่นปากหรือโถส้วมคะ!?” ฉันย้อน

พ่ีเกมส์เบ้ปาก  ยักไหล่ไม่สนใจค�าถามก่ึงต่อว่า  หันหลังเดินไม่รู้ไม่

ชี้ออกไป

แต่จู่ๆ เขาก็หยุด แล้วสะบัดหน้าหันกลับมาเหมือนคิดอะไรได้ แถม

ยังแสดงท่าทางตุ้งติ้ง  กระดกปลายนิ้วก้อยซึ่งก�าลังถือชิ้นเค้กและกรีดนิ้ว

7

ชี้ใส่ฉัน

“เมื่อก้ีอย่าเข้าใจผิดนะคะ พอดีพี่ไม่สนชะนีนมแบน ปากห้อยค่ะ!”

“หนูก็ไม่สนผู้ชายแอ๊บแมนแบบพ่ีเหมือนกัน!” ถึงปากจะว่าออกไป

แบบนั้นก็เถอะ แต่ร่างกายดันตอบสนองค�าต่อว่าของคนปากร้ายตรงหน้า

ด้วยการเก็บปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น

“พ่ีล่ะเบื่อความคิดของพวกเมียน้อยจริงๆ” เขาท�าท่าทางสะดิ้งแบบ

ผู้หญิง แกล้งใช้มือปัดผมหน้าของตัวเองอย่างมีจริต

“ถ้าพ่ีไม่ใช่เกย์ ก็เลิกเรียกแฟนคนอื่นว่าผัวกับเมียน้อยซะสิ!”

“เรื่องท่ีพ่ีเรียกผู้หญิงคนอื่นของสามีว่าเมียน้อยน่ะห้ามไม่ได้หรอก

ค่ะ เพราะมันเป็นสิทธ์ิของเมียหลวง”

พ่ีเกมส์ยัดเค้กช็อกโกแลตในมือเข้าปาก ท�าหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่สั้นๆ 

แล้วกล่าวเสริม

“อีกอย่างพ่ีก็แมน แถมยังแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วย แต่…” 

“…”

“นับตั้งแต่วันท่ีพ่ีเจอกับไอ้นัท  พ่ีก็ชักอยากเริ่มเป็นเกย์เลยอ่ะ 

แอร๊ยยย คนอะไรหล๊อหล่อ~ ฮุฮิ!”

“พี่เกมส์!!” เขารีบยกนิ้วชี้ขึ้นเบรกฉันซึ่งก�าลังจะกลายสภาพเป็นนาง

มารร้ายให้เงียบ และเป็นเขาเองท่ีเอ่ยออกมา

“ไปก่อนนะคะเมียน้อย ผัวรอเล่นเกมอยู่ ฮุฮิ~”

 

-GAME PART-

“กรี๊ดดดดดดด!”

ตึง! ตึง!

ผมเดินดูดนิ้วที่เลอะครีมช็อกโกแลตออกจากห้องครัวอย่างคนสบาย

อารมณ์ และอดย้ิมไม่ได้เมื่อได้ยินน้อง ‘กานต์’ ส่งเสียงหวีดร้องแสบแก้วหู 

และกระทืบเท้าย�้าๆ ดังมาจากในห้องเล็ก

8

“มีไรวะ ไอ้เกมส์” ไอ้ ‘นัท’ เพ่ือนโคตรซี้ถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นรอยย้ิม

กริ่มที่ผมแสดงออกไป

มันถามอย่างรู้ทัน…

“แกล้งกานต์มาอีกแล้วอ่าดิ”

“กูเปล่านะเออ~ น้องเขาโวยวายเอง”

“มึงนี่มันจริงๆ  เลย  กูให้เข้าไปช่วย  ไม่ใช่ให้เข้าไปแกล้งน้องเขา”   

ไอ้นัทพูดแบบนั้นก็จริง แต่มันดันหลุดข�าออกมาซะเอง อาจเพราะมันคงจะ

เดาสถานการณ์ในห้องเล็กได้ล่ะมั้งว่าเกิดอะไรขึ้น

ไอ้นัทเป็นเพ่ือนสนิทเพียงคนเดียวท่ีผมมี  เรารู ้จักกันตั้งแต่เรียน

มัธยมปลาย  รู้นิสัยใจคอกันหมดไส้หมดพุง  เรียกว่าทุกเรื่องท่ีมันท�าหรือ

คิด... ผมรู้ ทุกเรื่องที่ผมคิดและท�า... มันรู้

และการสนิทกับไอ้นัทจนตัวติดกันน่ีแหละเลยพลอยให้เพ่ือนใน

คณะตั้งฉายาให้ผมกับมันว่า ‘คู่ผัวเมีย’ ฉายาดังกล่าวสร้างความไม่พอใจ

ให้กับแฟนตัวจริงของไอ้นัทอย่างน้องกานต์เป็นอย่างมาก  เดิมทีเธอเองก็

ไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอยู่แล้ว  (อันนี้รู ้ตัวดี)  เธอกล่าวหาว่าผมพาไอ้นัท

เสียคนเพราะชวนเล่นเกม  ก็แค่ชวนกันติดเกมป่ะวะ  ไม่ได้พากันไปปล้น

ร้านทองสักหน่อย  ไม่ได้ผิดกฎหมายมาตราไหนสักนิด แต่ยัยน่ันชอบบ่น

เหมือนผมพาไอ้นัทท�าเรื่องผิดกฎหมายซะอย่างงั้น

ย่ิงพักหลังๆ  ไอ้นัทใช้ชีวิตตัวติดอยู่กับผมมากกว่าเธอด้วยแล้ว  ย่ิง

ไม่ต้องสืบ  น้องกานต์ย่ิงเพ่ิมทวีความเกลียดและเริ่มพูดจาแดกดันผม

รุนแรงข้ึนเรื่อยๆ ท�าเหมือนผมเป็นเมียน้อยแย่งความรักไปจากสามีสุดที่รัก

ของเธอไม่มีผิด เพราะสถานการณ์บีบบังคับ และผมเองก็ขี้เกียจเถียง ดัง

น้ันผมก็เลยจัดการสถาปนาตัวเองข้ึนสู่ต�าแหน่ง ‘เมียหลวง’ ผู้มีสิทธ์ิใกล้

ชิดกับสามีมากกว่า ‘เมียน้อย’ ขี้อิจฉาซึ่งเอาแต่หาเรื่องต่อว่าผมไปวันๆ

ส่วนไอ้นัทซึ่งด�ารงต�าแหน่งหน้าท่ี ‘สามี’ ก็ไม่ได้ติดขัดอะไรกับการ

ที่ผมจะเรียกมันว่าผัวบ้างหรือสามีบ้าง เพราะมันเข้าใจว่าผมแค่แกล้งเรียก

9

ข�าๆ แต่ดูเหมือนว่าแฟนของมันจะไม่ได้คิดแบบนั้น

“มามึง เล่นเกมต่อ” ผมเอ่ยปากชวน ขณะก้าวข้ามหัวไอ้นัท ทิ้งตัว

ลงนั่งข้างๆ มือคว้าจอยเกมขึ้นเตรียมประจ�าการ หลังจากต้องหยุดเกมไว้

ชั่วคราวเพราะถูกไอ้นัทวานไปดูน้องกานต์เตรียมของ

แต่ยังไม่ทันได้เริ่มท�าอะไรให้อารมณ์หายขาดช่วง  น้องกานต์ใน

โหมดนางฟ้าก็ถือจานเค้กเดินออกมา หน้าตาย้ิมแย้มดูมีความสุข ท้ังที่ก่อน

หน้าน้ีเราเพ่ิงปะทะคารมกันในห้องเล็กแท้ๆ

ตลกดีไหมล่ะ  เธอคนน้ีจะดูเป็นนางฟ้าแค่ตอนอยู่ต่อหน้าไอ้นัท

เท่านั้นแหละ เวลาอยู่ต่อหน้าผมเธอคือนางมารดีๆ น่ีเอง

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~  แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~ ” น้องกานต์ร้องเพลง

วันเกิด เดินประคองจานเค้กมานั่งข้างๆ ไอ้นัทตามประสาแฟนที่ดี ส่วนคน

ไม่มีแฟนอย่างผม  ก็ได้แต่มองเมียน้อยท�าดีเอาหน้าจากสามีอย่างนึกมัน

เขี้ยว

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~” ไอ้นัทยิ้ม

อย่างมีความสุข คนท้ังคู่มองหน้ากันเหมือนกับว่าภายในห้องน้ันไม่ได้มีผม

อยู่ด้วย

ถามว่าซีเรียสกับเรื่องนี้ไหม ตอบตรงๆ ก็ไม่นะ เพราะรู้สถานะของ

คนท้ังคู่ดี มันก็เหมาะสมแล้วที่จะให้พวกมันได้ใช้เวลาร่วมกันบ้าง แต่นั่น

ไม่ใช่กับแววตาของน้องกานต์ที่มองผ่านไอ้นัทมาทางผม

เธอเหยียดย้ิมอย่างผู้เหนือกว่า และยักคิ้วข้างเดียวคล้ายกับจะบอก

ว่า รอบนี้เธอ WIN แต่ก็ครู่เดียว น้องกานต์ละสายตาไปจากผม ย้ิมเล็กย้ิม

น้อย พูดกับไอ้นัทด้วยแววตาที่ต่างออกไป

ด้วยท่าทางแบบน้ันแหละ เลยเป็นเหตุผลว่าท�าไมผมถึงชอบแกล้ง

เธอนัก!

“พ่ีนัท ลองชิมสิคะ ร้านนี้อร่อยน้า~”

“เดี๋ยวกิน พ่ีขอเล่นเกมกับไอ้เกมส์แป๊บ” พอคนตัวเล็กได้ฟังค�าตอบ 

10

เธอก็ยู ่ปากเหมือนขัดใจ  พลางวางจานเค ้กข ้างเครื่อง Play  Sta-

tion อย่างเสียไม่ได้

พอไอ้นัทละสายตาจากเธอไปที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าเท่าน้ันแหละ 

น้องกานต์นางฟ้าคนเดียวคนเดิมเพ่ิมเติมคือนางมารร้าย ก็ตวัดหางตามอง

ผมอย่างเคียดแค้น ส่วนผมท่ีแอบสะใจเล็กน้อยพอประมาณตามท้องเรื่อง 

แสร้งท�าลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ แต่เบะปากเป็นเป็ดไปด้วย

เสียงจิ๊ปากขัดใจดังลอดผ่านริมฝีปากรูปกระจับ ก่อนตามมาด้วยน�้า

เสียงออดอ้อนเหมือนไม่สนใจ

“ง้ันหนูนอนตักดูพ่ีนัทเล่นเกมนะ” พูดจบเธอก็เอนตัวตั้งท่าจะนอน

หนุนตักไอ้นัททันที

บอกเลยว่าเธอไม่ได้แดกหรอก ผมที่ไวกว่ารีบท้ิงหัวลงตักเพ่ือนสนิท

อย่างรวดเร็ว ตัดหน้าเธอเพียงเล็กน้อย แขนข้างหน่ึงอ้อมไปโอบเอวเพ่ือน

รักเพ่ือสร้างอาณาเขตของตัวเอง พร้อมกับเสียงเกมบนจอสี่เหลี่ยมขนาด

ใหญ่ดังขึ้น

ตาผมอ่ะมองจอ มือจับจอยเกมบังคับตัวละครในเกม  ไม่ได้สนใจ

ท่าทางหรือสายตาของน้องกานต์ในเวลาน้ี แต่ไม่ใช่กับปากที่เอ่ยออกไป

อย่างคนมีความสุขปานว่าเพ่ิงชนะรายการ The Face Thailand มาหมาดๆ

“ขอโทษทีนะคะ ตักผัว มีไว้ส�าหรับ เมีย-หลวง-โคตร-สตรอง Only~”

-NUTCHA TALK-

“พ่ีเกมส์! ลุกจากตักพ่ีนัทเดี๋ยวนี้นะคะ!!”

“อย่าเยอะค่ะชะนี หล่อนเป็นแค่เมียน้อย อย่ามาสั่ง”

ชีวิตผมมันโคตรวุ่นวาย ไม่ว่าจะสถานการณ์รอบตัวหรือเรื่องของตัว

เอง

“พ่ีเกมส์!” อย่างเช่นตอนน้ี กรณีท่ีไอ้เกมส์กับแฟนเริ่มต่อปากต่อค�า

ทวงบัลลังก์เมีย

11

ผมชินกับการถูกไอ้เกมส์เรียกว่าผัวหรือสามีไปแล้ว เพราะไม่ใช่แค่

มันหรอกที่เรียก เพ่ือนที่มหาวิทยาลัยด้วยเช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าการถูกเรียกว่า

ผัว สามี เมียน้อย หรือเมียหลวง จะแปลว่าผมกับไอ้เกมส์หรือกานต์ต้องมี

ความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างน้ันกันจริงๆ สักหน่อย

เพราะตั้งแต่คบกับกานต์มาตลอดหกปี  ผมไม่เคยล่วงเกินเธอเลย

แม้แต่นิดเดียว  อย่างมากผมก็แค่จูบเธอพอเป็นเรื่องเป็นราว ตามหน้าท่ี

ของคนคบกัน ส่วนไอ้เกมส์... ผมกับมันก็เป็นแค่เพ่ือนท่ีโคตรจะรักกันมาก

ก็แค่น้ัน

ผมกับกานต์เรารู้จักกันมานาน แม่ของกานต์เป็นเพ่ือนสนิทของแม่

ผม พอพวกเราโต พวกท่านเลยแนะน�าให้รู้จักกันเอาไว้  เผื่อมีโอกาสดอง

เป็นครอบครัวเดียวกันในอนาคต กานต์เป็นเด็กน่ารัก น่าเอ็นดู ผมประทับ

ใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกท่ีเห็น แต่แล้วเรื่องไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น เมื่อผมกับกานต์

คบกันจริงๆ ตามอย่างที่พวกผู้ใหญ่อวยกัน

และเรื่องท่ีผมกับกานต์คบกันสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ใหญ่ท้ัง

สองฝ่ายเป็นอย่างมาก  พวกเขาเลยตั้งความหวังว่าเราจะคบกันได้นาน 

และถ้าผมสามารถคบกับกานต์ได้ถึงตามเวลาท่ีพวกผู้ใหญ่ก�าหนด ‘เจ็ด

ปี’ งานแต่งงานของเราท้ังคู่ก็จะถูกจัดขึ้นทันที

ผมพูดได้เต็มปากว่าผมรักกานต์มาก

แต่…

Rrrrrrr

เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นขัดความคิดไม่สงบในหัวให้หยุดลง  รวมไป

ถึงเสียงโต้เถียงของกานต์กับไอ้เกมส์ด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวหนูรับสายให้ค่ะ!” กานต์ส่งเสียงแจ๋ว  รีบลุกจากพ้ืนกระโดด

ขึ้นเตียง คว้าสมาร์ทโฟนของผมทันที

แต่เสียงเรียกเข้ากลับไม่เงียบลงเลย ผมจึงเหลียวหลังไปมอง  เมื่อ

เห็นว่ากานต์เงียบแถมยังมองหน้าจอสมาร์ทโฟนนิ่งๆ ผมก็เลยถาม

12

“ท�าไมไม่รับล่ะ?”

“แม่พ่ีนัทโทรมาค่ะ” กานต์ย้ิมหวาน พลางย่ืนโทรศัพท์ซึ่งบนหน้าจอ

ปรากฏชื่อว่า ‘แม่*’ ส่งมาให้ ปกติแล้วกานต์จะรับสายให้ผมเสมอเวลาอยู่

ด้วยกัน เว้นแต่สายท่ีเป็นคนในครอบครัวเท่าน้ัน ซึ่งเธอจะเลี่ยงเหมือนเป็น

มารยาทอย่างหนึ่ง เพ่ือให้ผมมีเวลาส่วนตัวกับครอบครัวบ้าง

เห็นดังน้ันผมจึงรีบวางจอยเกมในมือลงอย่างรีบร้อน  คว้าสมาร์ท-

โฟนมาจากมือของกานต์แล้วรีบลุกเดินตรงไปที่ประตูระเบียงห้องทันที

เมื่อพาตัวเองออกมานอกห้องได้ส�าเร็จ ปลายนิ้วจึงรีบกดรับสาย

“ฮัลโหล”

[แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้

เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~]

เสียงหวานๆ ดังลอดผ่านปลายสายเป็นเพลงวันเกิดท�าผมหลุดย้ิม

เล็กๆ มุมปากอย่างลืมตัว

[ขอให้หล่อๆ รวยๆ เฮงๆ แล้วก็... ขอให้เสน่ห์ลดลงด้วยนะคะ]

“อะไร นี่โทรมาอวยพรเหรอ?” ผมย้อนอย่างนึกตลก

[นี่แหละอวยพรแล้ว]

“อวยพรอะไรกัน พ่ีเหมือนโดนเราแช่งมากกว่านะ”

[ง้ัน… เพ่ิมค�าอวยพรก็ได้] ผมยกย้ิมเมื่อได้ฟังปลายสายพูดออกมา

อย่างน้ัน และเงียบเพื่อรอฟังสิ่งที่เธอจะพูด

[พ่ีนัทคะ…]

“ครับ?”

[วันนี้วันเกิดขอให้พ่ีมีความสุขมากๆ นะคะ  เวลาพ่ีคิดอะไรก็ขอให้

สมความปรารถนาทุกอย่าง…]

“ขอบคุณครับ”

[ยังค่ะ ยังไม่หมด] ปลายสายแย้ง

“ขาดอะไรอีกเหรอครับ?” ผมก็เลยแกล้งถามกลับไป

13

[ขอบคุณส�าหรับสี่ปีที่ผ่านมา... หลังจากนี้ช่วยอยู่ด้วยกันแบบนี้ไป

นานๆ นะคะ]

14

Hey Hey! You You! I don’t like you boyfriend

No way! No way! I think you need a new one

Hey Hey! You You! I could be your boyfriend

เฮ้ เฮ้! เธอ เธอ! ฉันไม่ชอบแฟนของเธอเลยอ่ะ

ไม่นะ! ไม่นะ! ฉันคิดว่าเธอหาใหม่ได้ดีกว่าน้ีนะ

เฮ้ เฮ้! เธอ เธอ! ฉันเป็นแฟนใหม่ให้เธอได้นะ

( ***Song : Girlfriend - Avril Lavigne*** )

“พี่เกมส์คะ! หนูขอเวลาคุยด้วยสักครู่สิคะ”“นานไหมอ่ะ? พ่ีต้องรีบไปร้านเกม”

“ไม่นานหรอกค่ะ แค่แป๊บเดียว…”

บนโลกใบนี้ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ทุกคนสามารถมีความรู้สึกเล็กๆ 

ที่เรียกว่า ‘ความรัก’ กันได้ทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายใส่แว่นคณะบัญชีท่ีก�าลังยืนแอบมองนักศึกษา

15

หญิงหน้าตาสะสวย  ซึ่งเรียนคณะนิเทศศาสตร์อยู่ด้านหลังเสาไฟตรงน้ัน 

หรือจะเป็นเด็กผู้หญิงจากคณะคหกรรมศาสตร์ที่ก�าลังหยิบย่ืนอาหารจาก

ภาคปฏิบัติให้กับนักศึกษาหนุ่มอยู่ตรงม้าน่ังใต้ต้นไม้ในสวนหย่อม

หรือแม้กระทั่งผู้ชายท่ีดูสับสนทางเพศคนน้ัน ซึ่งยืนห่างจากโต๊ะม้า

หินที่ฉันนั่งอยู่ไปนิดหน่อย

“หนูชอบพ่ีเกมส์อ่ะ”

และเขาก�าลังถูกเด็กผู้หญิงสารภาพรัก…

“พ่ีมีแฟนยัง คบกับหนูไหมคะ?”

ฉันรู้จักผู้ชายผิดเพศคนน้ันดี วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวด้านใน สวม

ทับด้วยเสื้อช็อปสีกรมท่าดูเข้ากันดีกับกางเกงยีนเก่า  ขาดๆ  เซอร์ๆ  ตาม

สไตล์ของเด็กคณะวิศวกรรมศาสตร์ทั่วไป

“พ่ีขอโทษนะ พอดีแม่พ่ีสั่งไว้ว่าเรียนจบมหา’ลัยเมื่อไหร่ค่อยมีแฟน”

ฉันเบ้ปาก กลอกตามองบนโดยอัตโนมัติ ทันทีท่ีได้ยินค�าพูดปฏิเสธ

อย่างมีมารยาทของเขา ฉันรีบหันกลับมายังกลุ่มสนทนา แต่ก็ต้องสะดุ้ง

เมื่อพบว่าพ่ีนัท... แฟนหนุ่มก�าลังมองอยู่

“มองอะไรคะพ่ีนัท หนูไม่ได้ท�าอะไรผิดสักหน่อย”

“พ่ียังไม่ได้ว่าอะไรเราเลยนะ  ร้อนตัวไปได้เด็กบ๊อง” พ่ีนัทเคาะหัว

ฉันเบาๆ คล้ายกับลงโทษ

“แหมพ่ีคะ  หวานกันจนมดข้ึนแล้วค่ะ!” เมย์ขัดขึ้นด้วยน�้าเสียง

กระแหนะกระแหน พลางแสร้งใช้มือตบไปตามตัว ท�าประชดประชันเหมือน

กับก�าลังไล่มดอยู่อย่างนั้น

“ไม่ได้หวานสักหน่อย  พ่ีแค่ลงโทษแฟนเอง” พ่ีนัทคนซื่อตอบย้ิมๆ 

และนั่นท�าให ้ เ พ่ือนสาวคนสนิทอีกคนตั้ งแต ่สมัยมัธยมต ้นอย ่าง                           

‘เจ๊ตาล’ หรือ ‘ลูกตาล’ หลุดหัวเราะ

เธอกล่าวเสริมเสียงติดตลก

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าพ่ีเกมส์จะเสน่ห์แรง”

16

“เห็นแบบน้ันมันก็ป๊อปนะตาล ฮ่าๆ” พ่ีนัทหัวเราะตามเจ๊ตาล แถม

ยังดูภูมิใจในเสน่ห์ของเพ่ือนรักอย่างออกนอกหน้า และการท่ีพ่ีนัทชอบอวย

เพ่ือนอย่างนั้นท�าฉันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะพูดแซะพ่ีเกมส์ออกไป

“น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นนะคะ ดันหลงผิด สารภาพรักกับคนผิดเพศ

ซะได้”

“ปากคอเราะร้ายจริงๆ  นะเรา…” ฉันหลับตาปี๋เมื่อพ่ีนัทขัดเสียงด ุ

ท�ามือเตรียมท่าจะเคาะใส่หัวฉันอีกครั้ง  ทว่าเขาก็ต้องหยุดชะงักไป  เมื่อ

เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น

Rrrrr

“ฮัลโหลครับ?” พ่ีนัทรับสายและท�าตาดุใส่ฉัน  มือที่ตั้งท่าจะเคาะ

เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยีหัวอย่างแรงเคล้าความมันเขี้ยว จากนั้นก็ผละตัวลุกไป

จากวงสนทนาทันที

อีกแล้ว เขาเป็นแบบน้ีอีกแล้ว...

ฉันถอนหายใจหนักๆ หลังจากพ่ีนัทเดินคล้อยหลังออกไป และน่ัน

ท�าให้หน่ึงในเพ่ือนรักเอ่ยปากถามขึ้นทันที

“เป็นไรกานต์ ถอนหายใจท�าไม?”

“กังวลอะไรนิดหน่อย” ฉันตอบสั้นๆ เลื่อนสายตาจากแผ่นหลัง พ่ีนัท

กลับมาหาเจ้าของค�าถาม แล้วเบะปากอย่างนึกเป็นกังวล

“ใครท�าอะไรไหนบอกเพ่ือนสิ” เมย์ถามอีกครั้งด้วยน�้าเสียงสงสัย 

ไม่ใช่แค่เมย์หรอกที่สงสัย เพราะเจ๊ตาลท่ีน่ังฟังอยู่ด้วยก็แสดงสีหน้าแปลก

ใจให้เห็นไม่ต่างกัน

“ฉันว่า... พี่นัทไม่ได้มีฉันคนเดียวว่ะ” พอพูดแล้ว ฉันก็อดถอนหายใจ

อีกหลายๆ รอบไม่ได้

ย่ิงเห็นเขาท�าท่าทางลับๆ  ล่อๆ  ตอนคุยโทรศัพท์ด้วยแล้ว  ฉันก็ย่ิง

รู้สึกสงสัย ปกติแล้วพ่ีนัทจะไม่สนใจทั้งน้ันไม่ว่าคนท่ีโทรเข้ามาเป็นใคร เขา

สามารถคุยกับคนๆ นั้นได้ทุกเวลาที่อยู่ข้างฉัน แต่พักหลังมันไม่ใช่ เขามัก

17

ท�าตัวมีพิรุธ แถมยังชอบคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้เป็นเวลานานๆ

“อะไรท�าให้กานต์คิดแบบน้ันอ่ะ” เจ๊ตาลท่ีน่ังอยู่ด้วยถามพลางท�า

หน้าแปลกใจ เธอเองก็เป็นอีกคนท่ีรู้เรื่องการคบกันระหว่างฉันกับพ่ีนัทไม่

ต่างจากเมย์นัก

“ไม่รู้สิ พักหลังเขาท�าตัวแปลกๆ ชอบเดินไปคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้

นานๆ”

“คิดมากไปหรือเปล่า?”

ฉันส่ายหน้าตอบเจ๊ตาลแทนค�าพูด และเป็นฝ่ายพูดแย้งกลับไป

“ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ช่วงนี้เวลาโทรหาพ่ีนัทตอนดึกๆ มักจะขึ้นรอ

สายตลอดเลย แต่ตอนท่ีลองเช็กเบอร์โทรเข้าโทรออกในเครื่อง ฉันก็เจอแต่

เบอร์แม่พ่ีเขากับเพ่ือน…”

“ระแวงไง” เมย์ขัดขึ้น  เธอนั่งในท่ากอดอกเหมือนคนมีภูมิ และพูด

เสริม “คบกันมานาน พอใกล้เข้าอาถรรพ์คู่รักเจ็ดปีเลิกก็มักจะเป็นแบบนี้

แหละ”

“อาถรรพ์คู่รักเจ็ดปีเลิกเหรอ?” ฉันย้อนอย่างนึกสงสัย

“เอ้า! ไม่เคยได้ยินอ่อ ที่ว่าคู่รักที่คบกันมานาน พอเข้าสู่ปีที่เจ็ดก็มัก

ต้องมีอันเป็นไปจนต้องเลิกกัน” เมย์อธิบาย

“ไม่หรอก  เพราะถ้าคู่ไหนสามารถอดทนฝ่าฟันช่วงเวลานั้นไปได ้

พวกเขาก็สามารถอยู่ด้วยกัน  คบกันได้ยาวนะ” คราวนี้เจ๊ตาลแย้ง  และ

เสริมเหมือนจะแก้เผ็ดเมย์ท่ีคอยพูดจาให้ฉันเป็นกังวลใจอยู่เสมอต่ออีก

ว่า “ดูอย่างเมย์กับไอ้บอสสิ คบกันปีเว้นปี เลิกแล้วเลิกอีก ไม่เห็นจะเก่ียว

กับอาถรรพ์เลย คิกๆ”

“เจ๊! ไอ้บอสมันสารเลวขนาดน้ันใครจะไปคบด้วยได้นานล่ะ!” เมย์

แย้งเสียงแข็ง

เมื่อพูดถึง ‘บอส’ แฟนของเมย์  ฉันก็ถึงกับร้องอ๋อ พลางนึกไปถึง

ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นน้องในร้านเกมและสนิทกับพ่ีนัทและพ่ีเกมส์

18

ผู้ชายคนน้ีตามจีบเมย์ตั้งแต่สมัยเธอเรียนอยู่มัธยมปลาย สองคนนี้

คบๆ เลิกๆ กันมาหลายรอบแล้ว เหตุผลที่เมย์ทนไม่ได้ก็คงเพราะบอสเป็น

ผู้ชายที่เจ้าชู้มาก  และความกะล่อนปลิ้นปล้อนของบอสก็ไม่เคยรอดพ้น

สายตาของนักจับผิดอย่างเมย์เลยสักครั้ง น่ันจึงเป็นเหตุผลว่าท�าไมเมย์ถึง

ได้ชอบพูดแขวะความสัมพันธ์ของฉันกับพ่ีนัทอยู่บ่อยๆ ยังไงล่ะ

“ถ้าเทียบไอ้บอสกับพ่ีนัทของกานต์นะ  พ่ีนัทดีกว่าเยอะเลย” เมย์ดู

หัวเสียข้ึนทันตา เมื่อประเด็นของวงสนทนามีชื่อของบอสร่วมอยู่ด้วย

ย่ิงเมย์พูด  เธอก็ย่ิงดูจะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ตามนิสัยของสาวขี้

วีน สุดท้ายก็ไม่พ้นการพาลใส่คนอื่น

“เจ๊ก็พูดได้อยู่แล้วนี่  ในเมื่อเจ๊โสดอ่ะ” ค�าพูดประชดประชันท�าคน

ถูกต่อว่าอย่างเจ๊ตาลหัวเราะไม่หยุด และพอฉันเริ่มหัวเราะบ้าง  เมย์ก็พุ่ง

เป้าย่ิงค�าพูดแขวะใส่ฉันต่อทันที

“ส่วนแก... นังกานต์! ถ้าพ่อหนุ่มแสนดีของเธอจะนอกใจจริงๆ ล่ะ

ก็นะ คนที่เธอควรสงสัยคือพ่ีเกมส์ย่ะ!”

“บ้า ไม่มีทาง!”

“มั่นใจจังนะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวน้ีแฟนตัวติดกับเพ่ือนมากกว่าตัวเองอีก

ไม่ใช่หรือไง?” เธอเหยียดยิ้มเมื่อเริ่มพูดจาแหย่ฉันได้ส�าเร็จ

“ก็ใช่ แล้วมันยังไงล่ะ อย่างน้อยฉันก็มั่นใจว่าพ่ีนัทไม่ตาต�่าเอาผู้ชาย

อย่างพ่ีเกมส์มาคั่วเป็นแฟนหรอกย่ะ!”

“มั่นใจเนอะชะนี!” ฉันสะดุ้งโหยง ไม่รู้ว่าพ่ีเกมส์เดินมาหยุดอยู่ข้าง

หลังตั้งแต่เมื่อไหร่ เขายืนอยู่ในท่ากอดอก ย้ิมเหยียดๆ มองแล้วน่าหมั่นไส้

จนต้องจิ๊ปากใส่ “นินทาเมียหลวงมากๆ ระวังคุณเมียน้อยจะโดนตบนะคะ”

พอเราได้เผชิญหน้ากัน  การปะทะฝีปากก็เริ่มต้นอีกครั้ง  ความ

สัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาก็คงเข้าข่ายค�าสุภาษิตท่ีว่า ‘ขิงก็รา ข่าก็แรง’ ไม่มี

ใครยอมใคร 

ถ้าเขาไม่จบ ฉันก็ไม่จบ!

19

“เหรอคะ!? พอดีว่าหนูเป็นพวกมั่นใจความคิดตัวเองมากกกก” ฉัน

จงใจลากเสียงยาวเพ่ือให้เขาส�าเหนียกตัวเองเสียบ้าง และก่อนที่พ่ีเกมส์

จะพูดจายียวนกวนใจเป็นหนที่สองจนเกิดเป็นมหากาพย์ เขาก็ถูกขัดด้วย

ค�าถามก่ึงแซวของเมย์เสียก่อน

“คุยธุระเสร็จแล้วเหรอคะพี่เกมส์”

“เสร็จแล้วครับ” เขาหันไปตอบย้ิมๆ

“หนูได้ยินพ่ีปฏิเสธเด็กคนนั้นอ่ะ เขาไม่เสียใจแย่เหรอคะ”

“ไม่หรอก  พ่ีบอกเหตุผลเขาไปแล้วเขาน่าจะเข้าใจ” พ่ีเกมส์ตอบ

พลางท้ิงตัวลงน่ังเบียดฉันอย่างจงใจ

ถึงค�าถามของเมย์จะช่วยหยุดการปะทะฝีปากของเราไว้ได้  แต ่

พ่ีเกมส์ก็ยังหาเรื่องไม่หยุด ด้วยการกระแซะให้ฉันกระเถิบไปตามแนวยาว

ของเก้าอี้ม้าหินอยู่อย่างนั้น

“พ่ีเกมส์! หยุดนะ!!” ฉันรีบใช้ฝ่ามือดันหัวไหล่เขาเพ่ือให้หยุด ก่อน

แรงเบียดของเขาจะท�าฉันพลัดตกจากเก้าอี้ม้าหิน

แต่ก็อีกน่ันแหละ!  เขาดูไม่ได้สนใจการถูกทุบตีเลยสักนิด  แถมยัง

ท�าลอยหน้าลอยตา กระแซะไม่ยอมหยุด ส่วนปากก็ขยับตอบค�าถามของ

เมย์ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตอนแรกเขาก็เหมือนไม่ยอมนะ  พ่ีก็เลยบอกไปว่าพ่ีมีแฟนแล้ว”    

พ่ีเกมส์เงียบเสียงลง และสังเกตเห็นว่าเขาก�าลังช�าเลืองสายมองมาทางฉัน 

เขาเบ้ปาก สะบัดหน้าเชิดไปอีกทางพลางใช้มือไม้แสร้งท�าเป็นจัด

ทรงผม ขณะปากก็พูดไป 

“พ่ีคงไม่มีเวลาคั่วกับชะนีคนอื่นหรอกค่ะ ไหนพ่ีจะต้องมาคอยตบตี

กับชะนีตัวน้อยๆ ท่ีคอยแย่งสามีตลอดเวลาแบบน้องกานต์อีก เหน่ือยใจอ่ะ 

รับชะนีหน้าใหม่ไม่ไหว~”

เจ๊ตาลกับเมย์หัวเราะทันทีท่ีได้ฟัง  ต่างจากฉันท่ีรู้สึกหัวร้อนข้ึนมา 

รีบลุกจากม้าน่ังตัวเดียวกับพ่ีเกมส์ไปน่ังข้างๆ เมย์เพ่ือยุติปัญหาการท�าตัว

20

น่าร�าคาญของเขาลงเสียเอง

“หูย~ ดูสิ เมียน้อยขี้อิจฉาทนไม่ได้ ต้องลุกหนีเลยอ่ะ”

“หนูร�าคาญค่ะ  ไม่ได้อิจฉา!” ฉันขัด แม้ว่าคนอื่นๆ จะรู้สึกตลกกับ

มุกที่พ่ีเกมส์ปล่อยมาก็ตาม  เว้นฉันซึ่งไม่รู้สึกว่ามันตลกตรงไหน ออกจะ 

น่าร�าคาญด้วยซ�้าไป

“หึ! หัดยอมรับความจริงได้แล้วนะคะว่าพ่ีกับไอ้นัทเรารักกันมาก 

ชะนีอย่างน้องกานต์แทรกกลางไม่ได้หรอกค่ะ!”

“หยุดมโนค่ะพ่ีเกมส์ พ่ีนัทไม่ได้ชอบผู้ชาย! เขาไม่นิยมขุดทอง!” ย่ิง

ฉันต่อปากต่อค�ากับเขามากเท่าไหร่  ก็ย่ิงเรียกเสียงหัวเราะของเพ่ือนสาว

ได้มากเท่าน้ัน พวกเธอคงจะรู้สึกชินกับเหตุการณ์แนวๆ นี้จนเห็นเป็นเรื่อง

ตลกไปแล้ว

ฉันเองก็รู้นะว่าพ่ีเกมส์น่ะชอบแกล้ง  แต่ด้วยท่าทางสะดิ้งจนเกิน

ความเหมาะสมในแบบท่ีผู้ชายควรมี ไหนจะค�าพูดท่ีเหมือนขังหมานับร้อย

ตัวไว้ในปาก มันพานให้ทนไม่ไหวทุกครั้งไป

“หล่อนเป็นแค่เมียน้อย พูดจาพล่อยๆ ระวังโดนเมียหลวงตบนะตัว

เธอ”

ฉันสะบัดเชิดหน้าใส่ในท่ากอดอกแบบไม่ยินดียินร้ายต่อค�าขู่ดัง

กล่าว แต่ไม่ใช่กับปากที่ขยับตอบโต้เขากลับไป

“ถ้าพ่ีเกมส์กล้าตบหนูก็ตบเลยค่ะ  อย่าดีแต่ขู่…” ฉันเบ้ปาก  และ

ตัดสินใจพูดออกไปอีกครั้งอย่างหนักแน่น เพ่ือให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้กลัว “แต่

ขอบอกให้รู้ไว้ว่าหนูก็สู้คนเป็นนะคะ”

“ถ้าโดนตบเข้าจริงๆ แล้วอย่ามาร้องนะ” ค�าพูดต่อมาของพ่ีเกมส์ท�า

เสียงหัวเราะของทั้งเมย์และเจ๊ตาลเงียบลงโดยชะงัก สร้างความแปลกใจ

จนต้องหันไปมอง ก่อนต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ฟึ่บ!

“อ๊ะ!” ไม่รู ้ตั้งแต่เมื่อไหร่ท่ีพ่ีเกมส์ลุกข้ึนยืน  เขาใช้มือข้างหนึ่งเท้า

21

โต๊ะม้าหินเอาไว้  และใช้มืออีกข้างเชยคางในช่วงท่ีฉันหันกลับไปมองได้

อย่างเหมาะเจาะถูกเวลา นัยน์ตาคมฉายแววทะเล้นยียวนพร้อมค�าพูด

ท้าทาย

“พอดีว่าพ่ีชอบตบด้วยปาก… ถ้าน้องกานต์อนุญาตก็มาค่ะ” คนตัว

สูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้

พ่ีเกมส์ดูไม่ได้สนใจสายตาอีกสองคู่ของเพ่ือนรักฉันเลยสักนิด เมื่อ

ระดับสายตาของเราอยู่ในระนาบเดียวกัน เขาก็พูดออกมาอีก

“พ่ีจะค่อยๆ บรรจงตบ… ตบ! ตบ! ตบ!!” ไม่พูดอย่างเดียวเขายัง

ออกแรงบังคับหน้าฉันให้หันซ้ายหันขวาตามวลีหนักแน่นท่ีเขากล่าว “พ่ีจะ

ตบให้ปากระบม จนน้องไม่สามารถปากดีใส่ใครได้อีก!”

แม้ตอนแรกจะรู้สึกตกใจกับการกระท�าฉาบฉวยในสิ่งท่ีคนตรงหน้า

ท�าก็ตาม แต่พอตั้งสติได้ การตอกกลับชนิดถึงพริกถึงขิงก็เริ่มต้นขึ้น

“พ่ีจะตบ  จนกว่าน้องจะร้องขอชีวิต!” พ่ีเกมส์กล่าวค�าขู่ประโยค

สุดท้าย พลางแลบลิ้นเลียขอบปากตัวเอง แสดงตนเหนือกว่า

ฉันปล่อยให้เขากระหย่ิมย้ิมย่อง จ้องสู้สายตาอยู่แบบน้ัน ส่วนมือที่

ไวกว่าก็รีบคว้าแก้วน�้าเปล่าซ่ึงเหลืออยู่เพียงค่อนแก้ว  ยกขึ้นสาดใส่หน้า

เขาแบบเต็มๆ

ซ่า…

ฉันไม่สนใจหรอกว่าตอนน้ีท้ังเมย์และเจ๊ตาลจะมองฉันด้วยความ

รู้สึกแบบไหน ก็อย่างท่ีบอกไป... ฉันเองก็สู้คน ยอมไม่ได้หรอกถ้าจะปล่อย

ให้ผู้ชายคนน้ีแกล้งฉันแต่เพียงฝ่ายเดียว  ต่อให้เขาจะเป็นคนส�าคัญของ  

พ่ีนัทก็เถอะ

“ลงโทษค่ะ  ข้อหาเยอะใส่หนูไม่ดูเวล�่าเวลา” ฉันเอ่ยประโยคสั้นๆ 

ออกไป พลางกระแทกแก้วน�้าลงกับโต๊ะ เป็นจังหวะเดียวกับท่ีพ่ีนัทซึ่งขอตัว

ออกไปคุยโทรศัพท์เดินกลับมาพอดี

“ไอ้เกมส์ ไมมึงเปียกแบบน้ันวะ?”

22

พ่ีนัทอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของพ่ีเกมส์ตัวเปียกปอน 

แต่น่ันคงไม่ใช่กับเมย์และเจ๊ตาลท่ีเห็นเหตุการณ์ท้ังหมด  เขารีบสาวเท้า

ตรงเข้ามาดูสภาพเพ่ือนสนิทใกล้ๆ ทันทีอย่างสงสัย

พ่ีเกมส์ไม่ตอบแต่เขาเลือกใช้มือลูบปาดคราบน�้าเปล่าบนใบหน้า

หล่อทะเล้น ออกช้าๆ ในวินาทีที่เขามองฉัน  เขาก็เบะปากเป็นเป็ด ท�าท่า

ทางสะดีดสะดิ้ง รีบร้อนก้าวเท้าออกจากม้าน่ังหิน โผเข้าสวมกอดอ้อนใส่

พ่ีนัททันทีอย่างมีมารยา

“งื้อผัวจ๋า~ เมียน้อยสาดน�้าใส่เค้าอ่า”

“พ่ีเกมส์เริ่มก่อนค่ะพ่ีนัท!” ฉันรีบแย้งน�้าเสียงออดอ้อนน่าหมั่นไส้

ออกไป ลุกจากม้านั่งเพ่ือยืนกรานค�าพูดของตัวเอง แต่…

“ผัวอย่าไปเชื่อนะ...” พ่ีเกมส์เว้นช่วงหายใจครู่สั้นๆ อาศัยจังหวะที่

พ่ีนัทก�าลังมองฉัน  เหลือบมองตามด้วยหางตา  ริมฝีปากได้รูปเหยียดย้ิม

เยาะ ยักคิ้วยียวนเหมือนผู้ก�าชัย

แต่ไม่ใช่กับน�้าเสียงดัดจริตที่เขาก�าลังพูด

“ตัวก็รู้ว่าเค้าไม่สู้ใคร เค้าบอบบางจะตายยย ตัวต้องเอาคืนให้เค้า

นะ~~”

กรี๊ดดดด อีตุ๊ดนี่มันตอแหลลล!!!

“มึงเลิกแกล้งแฟนกูได้แล้วไอ้เกมส์” น่ีคงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่

ฉันเห็นพ่ีนัทเปิดปากต่อว่าเพ่ือนของตัวเอง

พ่ีนัทไม่ใช่แค่ว่าพ่ีเกมส์อย่างเดียว แต่เขายังใช้มือเฉดหัวเพ่ือนสนิท

ออกห่างจากอก พลางดึงฉันเข้าไปกอดหลวมๆ แล้วพูดขึ้นเสียงยียวน

“วันน้ีเมียน้อยกูส�าคัญสุด”

“หูย! เมียหลวงงอนเว่อร์อ่ะ! คืนน้ีนอนนอกห้องนะมึง!” พ่ีเกมส์

แสร้งท�าท่าฮึดฮัดย�่าเท้าลงกับพ้ืนเหมือนนางร้ายในละคร สะบัดเชิดหน้า 

ท�างอนเดินตุ้งติ้งไปอีกทาง

การกระท�าดังกล่าวของพ่ีเกมส์ท�าพ่ีนัทหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ 

23

ขณะหันกลับมามองฉันท่าทางใจดี

“กานต์ งั้นพ่ีไปเล่นเกมก่อนนะ”

“พ่ีนัทจะไปแล้วเหรอคะ?” ฉันขมวดคิ้วน้อยใจ เมื่อรู้ว่าไม่ทันไรเขา

ก็จะทิ้งฉันไปเล่นเกมกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว

“อือ ถ้ากานต์เรียนเสร็จโทรหาพ่ีนะ เดี๋ยวพ่ีเข้ามารับที่หน้าคณะ”

เพราะรู้ว่าถึงจะย้ือให้เขาอยู่ต่อ พ่ีนัทกับพ่ีเกมส์ก็คงไม่ยอมแน่ๆ ดัง

นั้นฉันจึงไม่มีทางเลือก จ�าต้องพยักหน้ารับ

“แฟนพ่ีเนี่ยน่ารักที่สุดเลย” พ่ีนัทฉีกย้ิมกว้าง  ใช้มือยีหัวฉันเบาๆ 

อย่างเอ็นดู แล้วพูดออกมาอีกครั้ง “ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่ง”

“ค่า รู้แล้วน่า” ฉันตอบส่งๆ ลึกๆ มันก็อดน้อยใจไม่ได้ที่พ่ีนัทติดเกม

หนักขนาดนี้ คิดแล้วมันก็โมโหจนอดตวัดหางตามองตัวต้นเหตุไม่ได้

ห่างจากโต๊ะม้าหินที่เรานั่งกันไปนิดหน่อย พ่ีเกมส์ซึ่งท�าเป็นเดินงอน

ออกไปก่อนหน้านี้ ก�าลังกอดอกยืนฟัง เขาจดจ้องสายตามองมาทางพ่ีนัท 

และเมื่อเราสองคนบังเอิญสบตากัน  พ่ีเกมส์ก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เหมือน

จงใจเยาะเย้ยท่ีเห็นฉันก�าลังจะถูกพ่ีนัททิ้งไปร้านเกมกับเขา

และดูเหมือนว่าแค่สีหน้ามันคงไม่เพียงพอล่ะมั้ง  พ่ีเกมส์ถึงได้

ตะโกนออกมา

“เฮ้ย! ไอ้นัท!” เสียงเรียกดังกล่าวท�าพ่ีนัทผละตัวออกจากฉันแล้ว

หันไปมองเจ้าของเสียงทันที พ่ีเกมส์ยักค้ิวกวนพลางอ้าแขนออกจนกว้าง 

โชว์เงิงย้ิมแย้มชื่นบาน และพูดขึ้นเสียงดัง

“คุณพร้อมจะไปสร้างต�านานในร้านเกมกับผมหรือยัง!”

“เออไป!” พ่ีนัทตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่มีการลังเล  รีบหันมาหา

ฉันและจูบหน้าผากหนึ่งทีเบาๆ “พ่ีไปร้านเกมก่อนนะคะ”

เขาทิ้งท้ายไว้แค่น้ัน  ก่อนรีบร้อนวิ่งปลีกตัวไปตามค�าเชิญชวนของ

พ่ีเกมส์

สีหน้าของพ่ีนัทเวลาได้ยินพ่ีเกมส์ชวนเล่นเกมดูมีความสุขย่ิงกว่า

24

ตอนที่เราอยู่ด้วยกันเสียอีก  และมันคือค�าพูดประโยคเด็ดประโยคเดียวท่ี 

พ่ีเกมส์ชอบใช้เพ่ือพรากความสุขชีวิตคู่รักไปจากฉัน

ฉันได้แต่ยืนมองผู้ชายสองคนเดินกอดคอกันห่างออกไป นึกแล้วมัน

ก็แค้นนัก  ถ้ารู้ว่าเกิดเป็นคนแล้วแฟนไม่สนใจ  ชาติหน้าฉันท์ใด  ฉันคนนี้

ขอเกิดไปเป็นเครื่องเล่น Play Station แทนก็แล้วกัน!

“โอ๊ะ! เมียน้อยโดนเมียหลวงฉกสามีไปร้านเกมซะแล้ว~” ฉันท�า

หน้าบึ้ง หันขวับมองเมย์เจ้าของค�าพูดแทงใจด�า พลางท้ิงตัวลงนั่งข้างเธอ

ตามเดิม

ด้วยท่าทางเหมือนหงุดหงิดของฉัน เมย์จึงรีบดักทาง

“อย่าท�ามานอยด์ฉันนะยัยบ้านี่!” เธอรีบใช้แขนโอบรอบคอฉันแน่น 

ออกแรงดึงเล็กน้อยจากนั้นก็พูดต่อ “ดูๆ  แล้วพ่ีนัทเขาก็รักแกออก  เรื่อง

นอกใจอะไรนั่น คิดมากไปเปล่า?”

“นั่นสิ พ่ีนัทดูไม่เหมือนคนเจ้าชู้สักหน่อย พ่ีเขาแค่ดูติดเกมมากเกิน

ไปแค่นั้นเอง” เจ๊ตาลที่น่ังอยู่ด้วยก็ช่วยพูดเสริมอีกแรง

“คนที่ควรเป็นกังวลเรื่องนอกใจน่ะ น่าจะเป็นพ่ีนัทมากกว่านะ” ฉัน

เหลือบมองเมย์ทันทีเมื่อได้ฟังอย่างน้ัน และอดไม่ได้ท่ีจะถามกลับไปด้วย

ความสงสัย

“ท�าไมพ่ีนัทต้องกังวลเรื่องนอกใจด้วยไม่ทราบ?”

เมย์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ พลางปล่อยแขนท่ีโอบรอบคอฉันออก แวบ

หนึ่งท่ีเธอหันไปมองหน้ากับเจ๊ตาลเหมือนรู้กัน  แล้วพูดน�้าเสียงกระแหนะ

กระแหนเลียนแบบค�าพูดใครคนหนึ่ง

“พอดีว่าพ่ีชอบตบด้วยปาก… ถ้าน้องกานต์อนุญาตก็มาค่ะ…”

นอกจากเมย์แล้ว เจ๊ตาลก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย

“พ่ีจะค่อยๆ บรรจงตบ… ตบ! ตบ! ตบ!! พ่ีจะตบให้ปากระบม  จน

น้องไม่สามารถปากดีใส่ใครได้อีก!”

พอพูดจบพวกเธอก็หัวเราะคิกคักกันเป็นเรื่องสนุก ไม่บอกก็พอรู้ว่า 

25

ยัยเพ่ือนสองคนนี้ก�าลังแซวเรื่องที่ฉันถูกพ่ีเกมส์แกล้งอยู่

“อย่าคิดอะไรโง่ๆ  พวกเธอก็รู้ว่าฉันเกลียดหมอน่ันจะตาย” ฉันพูด

ด้วยอาการขนแขนลุกเกรียวเมื่อนึกเหตุการณ์ดังกล่าว

“รู้จ้าว่าเธอเกลียดพ่ีเกมส์  แต่บางทีพ่ีเกมส์อาจจะไม่ได้เกลียดเธอ

กไ็ด้นี”่ ปากฉันกระตกุอย่างนกึแขยง เมื่อได้ฟังเมย์แย้งกลบัมาแบบนัน้ “ไม่

เคยได้ยินเหรอ   เมียน้อยมักตายด้วยฝีมือของเมียหลวงเสมออ่ะ คิกๆ”

“ไม่ตลกเลยนะ!”

“พูดเรื่องพ่ีเกมส์นิดเดียว  ถึงกับของขึ้นเลยเหรอกานต์” เจ๊ตาลท่ี

มีอายุแก่เดือน ดูเป็นผู้ใหญ่ท่ีสุดในกลุ่มก็เป็นไปกับเขาด้วย

โอ๊ย! ฉันล่ะอยากจะบ้าตาย!

และทางเดียวที่สามารถหยุดเสียงแซวของเพ่ือนสนิทได้  ก็คือการ

โพล่งเสียงชี้ค�าขาดออกไปขัดเสียงหัวเราะหยอกล้อ

“พอเลย!” และมันก็ได้ผล เมื่อเสียงของฉันท�าให้เพ่ือนรักหยุดเสียง

หัวเราะดังกล่าวลงได้โดยชะงัก ฉันไม่รอให้เมย์หรือเจ๊ตาลพูดแทรก รีบชิง

ย่ืนค�าขาดออกไปเสียงหนักแน่น “ฉันขอบอกพวกเธอไว้เลยนะว่าฉันไม่มี

วันและไม่มีทางญาติดีกับพ่ีเกมส์แน่ ดังน้ันก็ช่วยเลิกพูดชื่อผู้ชายคนนั้นได้

แล้ว!”

ใช่! ฉันไม่มีทางญาติดีกับผู้ชายท่ีพรากความสุขชีวิตคู่ของฉันไปจน

มันพังอย่างเด็ดขาด  ไม่ว่าจะด้วยกรณีใด  พ่ีเกมส์กับฉัน  เราต้องเป็นศัตรู

กันแบบนี้ไปจนวันตาย

และถ้าเขามั่นหน้ามั่นโหนกว่าตัวเองเป็นเมียหลวงจริงๆ  แล้วล่ะก็ 

ฉันคนน้ีนี่แหละจะยอมเป็นเมียน้อยคนแรกท่ีเหยียบเมียหลวงให้จม!

ช่วงเย็นวันเดียวกัน…

ฉันแยกกับเมย์และเจ๊ตาลเมื่อคลาสสุดท้ายสิ้นสุดลง  พ่ีนัทเองก็ไม่

ได้บิดพลิ้วอะไร เขามารับฉันท่ีหน้าตึกคณะตามค�าสัญญาเมื่อช่วงบ่าย วัน

26

นี้แปลกหน่อยก็ตรงท่ีพ่ีเกมส์ไม่ได้มากับเขาด้วยท้ังท่ีปกติตัวติดกัน ส�าหรับ

ฉันการที่เป็นแบบนั้นมันก็ดีแล้วล่ะ  จะได้ไม่ต้องหงุดหงิดกับท่าทางกวน

ประสาทของพ่ีเกมส์จนไม่เป็นอันท�าอะไร

อีกอย่างนี่คงเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่ฉันจะได้ใช้ร่วมกับพ่ีนัทสองต่อสอง

อย่างเต็มที่ตามประสาคู่รักสักที

พ่ีนัทพาฉันน่ังซ้อนรถไปที่ร้านข้าวแกงประจ�าของเรา ร้านแห่งนี้อยู่

ตรงหน้าหอพักของฉันนี่แหละ เห็นแบบนี้ฉันก็ไม่ได้พักอยู่บ้านหรอกนะ ฉัน

เองก็อยากลองใช้ชีวิตแบบนักศึกษาท่ัวไปบ้าง เลยขอคุณพ่อกับคุณแม่มา

อยู่หอ แชร์ห้องร่วมกับเจ๊ตาลสองคน ส่วนเมย์พักอยู่ที่บ้าน บางครั้งเธอก็

ขนเสื้อผ้ามานอนเล่นค้างคืนที่หอบ้างเหมือนกัน

เพราะฉันเองก็ติดเพื่อนไม่ต่างกันพี่นัทนัก ฉันจึงไม่รู้สึกแคลงใจอะไร

หากเขาจะตัวติดกับพ่ีเกมส์มากอย่างท่ีเห็น  แต่สิ่งหน่ึงที่พ่ีนัทกับฉันไม่

เหมือนกันก็คือ  ฉันสามารถแยกแยะเวลาจากเพ่ือนแบ่งมาให้คนรักได้ก็

เท่านั้นเอง

พอคิดแบบนี้แล้ว มันก็อดน้อยใจขึ้นมาไม่ได้…

“เป็นไรอ่ะกานต์  ไม่หิวเหรอ?” ฉันสะดุ้งจากภวังค์ความคิด  รีบก้ม

มองข้าวผัดในจานตัวเองสลับกับหน้าพ่ีนัทไปมา จนคนตัวสูงตรงหน้าเอ่ย

ปากถาม “วันนี้เรียนหนักเหรอ เราถึงได้นั่งเหม่อแบบนี้?”

“เปล่าค่ะ  กานต์แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” ฉันยิ้มเพ่ือให้พ่ีนัท

สบายใจ เห็นแบบนี้พ่ีนัทมักจะชอบเป็นห่วงฉันในเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ อย่าง

เช่นเรื่องปากท้องกับเรื่องเรียน

“ถ้าเรียนตรงไหนไม่เข้าใจ มีอะไรก็ถามพ่ีนะ” ท่ีเพอร์เฟกต์สุดๆ  ก็

คือพ่ีนัทเป็นคนท่ีเรียนเก่งมาก แม้ว่าเขาจะติดเกมงอมแงมแต่ผลการเรียน

ก็ไม่เคยตก

“ค่า! หนูรู ้แล้ว” ฉันตอบส่งๆ  พลางรีบตักข้าวเข้าปากเพ่ือจบบท

สนทนา เพราะรู้ดีว่าขืนยังพูดเรื่องเรียนต่อ มีหวังโดนพ่ีนัทบ่นไม่หยุดแน่ๆ 

27

ส่วนใหญ่ก็บ่นเรื่องเรียนนี่แหละ

“นี่กานต์” ทั้งที่เงียบแล้วแต่ดูเหมือนพ่ีนัทจะไม่ยอมเงียบตาม

“คะ?”

“วันน้ีวันอะไร?” ค�าถามของพ่ีนัท  ท�าฉันย่นคิ้วอย่างนึกแปลกใจ 

คราวน้ีผิดคาดที่เขาไม่ได้บ่นเรื่องเรียนของฉันเหมือนทุกที

“วันพฤหัสบดีค่ะ” ส่วนฉันก็ตอบเขากลับไปแบบงงๆ และหวังว่าใน

ค�าพูดของเขาหลังจากนี้อาจจะให้ค�าตอบฉันได้บ้าง

“ถ้างั้นก็เหลือเวลาอีกเจ็ดวันเนอะ” พ่ีนัทพูดย้ิมๆ พลางตักข้าวเข้า

ปากโดยไม่ได้มองหน้า แต่รู้ไหมว่าค�าพูดของเขาเพียงแค่น้ันมันก็ท�าให้ฉัน

รู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร 

เพราะอีกเจ็ดวันที่เขาพูดถึงก็คือระยะเวลาของการคบกัน เจ็ดปีท่ี

ใกล้มาถึงยังไงล่ะ พอคิดแล้วไอ้ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มีในตอนแรกก็

มลายไป ฉันอมย้ิมอย่างคนมีความสุข 

นี่คงเป็นอีกเรื่องท่ีฉันยอมให้พ่ีนัทเสมอ  แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแบ่ง

เวลาอยู่กับเพื่อนหรือเวลาเล่นเกมมาให้ฉันเลยก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่พ่ีนัทไม่

เคยลืมก็คือวันส�าคัญของเรา  ไม่ว่าจะวันเกิดหรือวันครบรอบ และคนที ่    

เซอร์ไพรซ์ก่อนก็มักจะเป็นเขานี่แหละ

“ย้ิมอะไร” พอถูกพ่ีนัทถามตรงๆ ฉันก็ย่ิงเขิน ทั้งท่ีตลอดหกปีที่ผ่าน

มาเขาก็มักจะพูดจาท�าเซอร์ไพรซ์อย่างนี้ตลอด

ยังไม่ทันตอบอะไรออกไปก็เป็นพ่ีนัทน่ันแหละที่ชิงพูดออกมาก่อน

“วันครบรอบ กานต์อยากไปไหนหรือเปล่า?”

“พ่ีนัทจะพาหนูไปเหรอคะ?” ฉันแกล้งย้อนถามอย่างสนอกสนใจ

“อือ วันนั้นพ่ีสัญญาจะงดเล่นเกมหนึ่งวัน” เขายิ้มข�า ปากเคี้ยวข้าว

อย่างมีความสุข

“หนูอยากไปทะเลค่ะ” เม่ือพ่ีนัทเปิดโอกาส  มีเหรอท่ีฉันจะปฏิเสธ 

สถานที่ที่ฉันเลือกนั้นฟังแล้วอาจเป็นสถานท่ีท่องเที่ยวทั่วไป แต่ฉันเชื่อว่า

28

ถ้าท่ีตรงนั้นมีพ่ีนัทอยู่ด้วย ยังไงมันก็เป็นสถานที่ท่ีแสนวิเศษได้เสมอ

“โอเค Deal! งั้นวันพฤหัสบดีหน้า เราไปทะเลกัน” พ่ีนัทเหลือบมอง

หน้าฉัน มือข้างหนึ่งวางช้อนในมือลง และชูน้ิวข้ึนมาสองนิ้วพลางขยิบตา

ให้ “ไปแค่เราสองคนนะ”

“ค่า!” ดูเหมือนว่าความสุขของฉันในวันน้ีมันจะไม่จบลงง่ายๆ  เมื่อ

แฟนสุดที่รักงัดของเซอร์ไพรซ์ออกมาไม่หยุด

“ย่ืนมือมาค่ะ” พ่ีนัทหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อช็อป

พลางกระดิกมือเร่ง

ฉันท่ีไม่ได้คิดอะไรจึงรีบวางช้อนส้อมแล้วส่งมือไปให้ ก่อนจะพบว่า

สิ่งที่พ่ีนัทหยิบออกมานั้นไม่ใช่อะไร แต่มันคือแหวนเงินวงเล็กดูไม่มีราคา 

แต่ส�าหรับฉันแหวนวงนั้นมันมีค่าต่อความรู้สึกมากจนบอกไม่ถูก

“พ่ีให้ มัดจ�าไว้ก่อนนะคะ ไว้รอแหวนจริงตอนวันครบรอบปีท่ีเจ็ด”  

พ่ีนัทพูด มือพลางบรรจงสวมแหวนท่ีนิ้วนางข้างซ้ายฉันช้าๆ

ใบหน้าของเขาดูมีความสุข  เปื้อนไปด้วยรอยย้ิมไม่ต่างจากฉันนัก 

แต่ว่าช่วงเวลาโรแมนติกในร้านข้าวแกงก็สิ้นสุดลง  เมื่อเสียงสมาร์ทโฟน

ของเขาดังขึ้น

Rrrrrr

“แป๊บนะกานต์” พ่ีนัทลดมือหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง 

ลุกเดินออกจากโต๊ะไป

อีกแล้ว… เขาลุกออกจากโต๊ะไปอีกแล้ว

“ฮัลโหลว่าไง… ตอนนี้พ่ีอยู่กับกานต์…” แต่คราวน้ีพ่ีนัทไม่ได้เดิน

ไปไกลจากโต๊ะมากนัก ฉันก็เลยพลอยได้ยินสิ่งท่ีเขาคุยไปด้วย “มีอะไรหรือ

เปล่า? …ท�าไม? …อือ ได้ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ…”

แม้จะฟังไม่ค่อยถนัดนักแต่พอจับใจความได้ว่าพ่ีนัทก�าลังจะไปหา

คนในสาย ต่อให้ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเงี่ยหูฟัง

การคุยโทรศัพท์ของพ่ีนัทอยู่ดี

29

“อืม… แล้วเจอกัน” สิ้นเสียงพ่ีนัท ฉันรีบตั้งท่าท�าเหมือนไม่ได้สนใจ 

แสร้งตักข้าวเข้าปากเพ่ือความเนียน แต่ไม่ใช่กับเขาซึ่งดูรีบร้อนแปลกๆ

พ่ีนัทรีบหยิบเงินในกระเป๋าวางทิ้งไว้บนโต๊ะ พร้อมทั้งพูดสั่ง

“กานต์ขึ้นห้องเองได้นะคะ พ่ีมีธุระ ต้องรีบไป”

“พ่ีเกมส์โทรมาตามเหรอคะ?” ฉันแสร้งถามท�าเป็นไม่รู ้  ไม่ได้ยิน 

และน่ันท�าให้คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย

แต่เดี๋ยวเดียวเท่าน้ันแหละ เขาก็ยิ้มอย่างใจดีแล้วตอบ

“อือ ไอ้เกมส์ให้พ่ีไปหาที่ร้านเกมน่ะ”

เขาโกหก…

30

“พี่ไปก่อนนะ”“ค่า! ง้ันพ่ีนัทขี่รถดีๆ  น้า” จิตใต้ส�านึกบอกได้ทันทีว่าคนรักของฉัน

ก�าลังโกหก แต่ปากกลับไม่กล้าต่อว่าออกไป ยังคงพูดจาปกติ ท�าเหมือน

ไม่รู้ไม่เห็น 

ทั้งท่ีรู้อยู่เต็มอกว่าพ่ีนัทน่ะ ไม่มีทางเรียกแทนตัวเองว่าพ่ีใส่พ่ีเกมส์

แน่ๆ

หลังจากพ่ีนัทข่ีรถออกไป ฉันก็รีบพาตัวเองกลับขึ้นห้องพัก จัดแจง

เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย  แล้วก็นั่งหมกมุ่นอยู่ท่ีหน้าโน้ตบุ๊กเพ่ือหาข้อมูล

เก่ียวกับอาถรรพ์ที่เมย์พูดวันน้ี เพ่ือเคลียร์เรื่องราวให้กระจ่าง

‘อ้าวไม่เคยได้ยินเหรอ คู่รักที่คบกันมานาน พอเข้าสู่ปีท่ีเจ็ดก็มักต้อง

มีอันเป็นไปจนต้องเลิกกัน’

เพราะฉันไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าแฟนที่คบอยู่อาจจะก�าลังนอกใจ 

แต่อีกแง่หนึ่งฉันเองก็รู้นิสัยใจคอพ่ีนัทมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยไม่กล้าปักใจเชื่อ

ว่าผู้ชายซื่อๆ นิสัยน่ารักอย่างเขาจะท�าตัวเจ้าชู้เหมือนผู้ชายคนอื่นจนกล้า

31

นอกใจจริงๆ

บางทีความสัมพันธ์ของเราตอนน้ีอาจจะอยู่ในช่วงมรสุมอาถรรพ์

เจ็ดปีอะไรนั่นก็ได้  พอคิดมาถึงตรงนี้  หน้าจอโน้ตบุ๊กก็ปรากฏข้อมูลของ

เรื่อง อาถรรพ์คู่รักเจ็ดปีขึ้นมาพอดี

ชีวิตคนเราเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งส�าคัญทุกเจ็ดปีอย่างนั้นเหรอ…

ฉันเม้มปากแน่น  คิ้วขมวดเป็นปม คิดวิเคราะห์ข้อความที่เพ่ิงอ่าน

ผ่านตา ถ้าหากว่าชีวิตคนเรามีการเปลี่ยนแปลงครั้งส�าคัญทุกเจ็ดปีอย่าง

ที่ข้อมูลในเว็บว่า  ไม่แน่พ่ีนัทผู้ใสซื่อของฉันก็อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลง

ไปด้วยเช่นกัน

ไม่ได้การแล้ว ฉันว่าคงต้องท�าอะไรสักอย่างแล้วล่ะ!

สามสิบห้านาทีต่อมา…

เวลา 18.55 น.

ฉันพาตัวเองมาที่หอพักของพ่ีนัททันที สิ่งท่ีฉันคิดจะท�าเมื่อเข้าไปใน

ห้องได้ส�าเร็จก็คือ การหาหลักฐานจับผิดว่าตอนนี้พ่ีนัทก�าลังนอกใจฉันอยู่

จริงๆ  แม้ว่าสิ่งที่ฉันตั้งใจจะท�าจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อย แต่อย่าง

น้อยถ้าฉันพอมีหลักฐานบ้าง อาจจะพอทันแก้สถานการณ์การถูกนอกใจ

32

ให้ดีขึ้นก็ได้

“ฮัลโหลเจ๊ คืนน้ีฉันอาจจะกลับไปห้องดึกหน่อยนะ…” สิ่งแรกที่ฉัน

ไม่ควรลืมก็คือ การโทรบอกรูมเมทอย่างเจ๊ตาล เพ่ือไม่ให้เธอเป็นห่วง

[กานต์ออกไปไหน ท�าไมต้องกลับดึกด้วย?]

“ฉันออกมาท�าธุระอ่าเจ๊ ดึกๆ เจอกันนะ” ฉันรัวค�าพูดแบบรีบๆ เพ่ือ

กันไม่ให้อีกฝ่ายถามมาก  และตัดสายทันที  เมื่อเท้าก้าวมาหยุดอยู่ท่ีหน้า

ห้องพักที่เป็นเป้าหมาย ก่อนไขกุญแจเข้าห้องเหมือนปกติ

ภายในห้องพักของพ่ีนัทตอนน้ีเงียบ  มีเพียงหน้าจอคอมใกล้เตียง

นอนเท่านั้นที่เปิดค้างฉากภาพตัวละครในเกมก�าลังต่อสู้กับมอนสเตอร์

อย่างดุเดือด

ฉันกลอกตามองฝ่าความมืดภายในห้องเพ่ือเช็กสถานการณ์  เมื่อ

รู ้สึกว่าทางสะดวก  ฉันจึงเดินย่องตรงเข้าไปท่ีโต๊ะคอมของเขาทันที           

แสงสว่างในตอนนี้มีแค่แสงสีจากภาพหน้าจอคอมเท่าน้ัน ซึ่งมันก็ไม่สว่าง

พอจะให้ฉันเริ่มค้นส�ารวจจากส่วนอื่นในห้องนอกจากโต๊ะคอมน้ีเลย

บนโต๊ะนอกจากมีหน้าจอ แผ่นคีย์บอร์ดกับเม้าส์แล้ว ยังมีข้าวของ

มากมายวางระเกะระกะ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือเรียน แผ่นดีซีเกม เอกสารงาน 

ทุกอย่างวางสุมกันไว้ จนฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน

แต่เพราะเดาเวลาที่พ่ีนัทจะกลับมาที่ห้องไม่ได้ สุดท้ายฉันก็เลยไม่มี

ทางเลือก จ�าต้องรีบรื้อข้าวของบนโต๊ะคอมพิวเตอร์เพ่ือหาสิ่งที่ต้องการ จน

กระท่ังมือไปหยุดอยู่ท่ีกรอบภาพถ่ายซึ่งเป็นรูปคู่ของเราตั้งแต่สมัยมัธยม

ต้น รูปถ่ายนั่นท�าฉันหลุดย้ิมทันทีเมื่อเห็นหน้าตัวเองสมัยก่อน

ท้ังอ้วน  ท้ังด�า  ไม่มีตรงไหนน่าดูเลยสักนิด  ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคน

อย่างพ่ีนัทจะยอมคบกับผู้หญิงหน้าตาดูไม่ได้แบบฉันด้วย

“ผู้หญิงอะไรหน้าตาโคตรพิลึก”

เสียงทุ้มกระซิบดังข้างหู  ท�าให้ร่างท้ังร่างสะดุ้งเฮือกวางรูปถ่ายใน

มือลงกับโต๊ะอย่างคนมีความผิด รีบหันขวับมองเจ้าของเสียงดังกล่าวด้วย

33

ความตกใจ

แม้ว่าท่ีตรงน้ันจะมีแสงสว่างไม่มากนัก  แต่ฉันก็สามารถมองเห็น   

พ่ีเกมส์ได้ชัดเจน เขายืนเปลือยในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ก�าลังยืนเช็ด

ผมเปียกหมาดของตัวเองมองมาทางฉัน  แต่แล้วเขาก็ท�าตาโตเมื่อสังเกต

เห็นอะไรบางอย่าง และรีบใช้มือดันหัวฉันออกจากบริเวณน้ันทันที ปากก็

บ่นไปด้วย

“อะไรวะ  ผ่านไปสิบนาที EXP ขึ้นไม่ถึงพัน” เขาดูไม่สนใจและไม่

แสดงสีหน้าแปลกใจแม้แต่นิดที่เห็นฉันเข้ามาในห้องพ่ีนัท รื้อข้าวของโดย

พลการแบบนี้

“สงสัยต้องเปลี่ยนที่ปั้มเลเวลกันใหม่ซะแล้วล่ะม้างง~” เมื่อเห็นว่า

เขาไม่สนใจ สิ่งที่ฉันคิดจะท�าในตอนนี้ก็คือ การท�าตัวล่องหน เสมือนว่าไม่

เคยเข้ามาในห้องน้ีมาก่อนและพาตัวเองเดินออกไปจากห้องนี้ซะ 

ทว่าเมื่อเท้าเริ่มขยับ ค�าถามที่ฉันไม่อยากได้ยินมากที่สุดก็ตามมา

“มาหาอะไรท่ีห้องไอ้นัทเหรอ?” ฉันกลืนน�้าลายอึกใหญ่ลงคอ สมอง

รีบประมวลความคิดและตอบกลับเขาไปข้างๆ คูๆ

“คนเป็นแฟนกัน แวะมาหากันไม่ได้หรือไงคะ?”

“ไอ้นัทไม่ได้บอกเหรอว่ามันออกไปท�าธุระ” เมื่อถูกย้อนกลับมาแบบ

นั้น ร่างกายทุกส่วนก็หยุดน่ิง นัยน์ตาจับจ้องไปยังพ่ีเกมส์ท่ีพูดเหมือนรู้อะไร

ย่ิงมองพ่ีเกมส์  ฉันก็ย่ิงเหมือนถูกตอกย�้าชัดเจนเข้าไปอีก  ว่าสิ่งที่     

พ่ีนัทพูดเมื่อตอนเย็นมันคือค�าโกหก

‘ไอ้เกมส์ให้พ่ีไปหาที่ร้านเกมน่ะ… พ่ีไปก่อนนะ’

พ่ีเกมส์วุ่นวายอยู่ท่ีหน้าจอคอมพิวเตอร์ครู่หนึ่งโดยไม่พูดอะไรต่อ 

ก่อนผละตัวเดินผ่านฉันตรงไปเปิดไฟ ท�าให้ท้ังห้องสว่างจนสามารถมอง

เห็นอะไรๆ ได้ชัดขึ้น

“ถาม  ไมไม่ตอบ” ฉันสะดุ้งเล็กน้อย  เมื่อได้ยินค�าพูดก่ึงเร่งเร้า  จน

ต้องกลอกตามองเจ้าของค�าพูดด้วยท่าทีอึกอัก  แล้วถามกลับไปเหมือน

34

เฉไฉ

“พ่ีนัทไปท�าธุระเหรอคะ?”

พ่ีเกมส์แย้มย้ิมเมื่อได้ยินค�าถาม

“อ่าฮะ มีไรจะฝากไว้ป่ะ?”

“ไม่มี  ขอบคุณส�าหรับความหวังดีค่ะ” ฉันรีบจบบทสนทนาของเรา

ลง หันหลังเดินตรงไปที่ประตูห้องเพ่ือออกไปจากที่แห่งน้ี แต่เหมือนพ่ีเกมส์

จะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น

เขาเดินตามหลังฉันมาท่ีประตูห้อง  แล้วพูดขึ้นราวกับรู้อะไร  ไม่สิ! 

เรียกว่ากวนประสาทมากกว่า

“ไม่คิดจะให้พ่ีบอกไอ้นัทจริงๆ เหรอคะว่าน้องกานต์มาหาที่ห้อง”

“ไม่ต้องค่ะ” ฉันยังคงยืนยันค�าพูดเดิม

“แล้วเรื่องท่ีน้องกานต์มารื้อของเหมือนหาอะไรบางอย่างล่ะคะ ต้อง

บอกไอ้นัทด้วยไหม?”

ฉันเหลียวหลังขวับ ท�าตาโตใส่คนตัวใหญ่อย่างไม่เชื่อหู พ่ีเกมส์ยัก

ไหล่ย้ิมๆ  เหมือนไม่ได้จริงจังกับค�าพูดของตัวเองที่กล่าวออกมา  พลาง

เอนตัวพิงผนังคล้ายรอฟังค�าตอบ

ด้วยค�าถามที่เหมือนจับผิดอย่างรู ้ทันของเขานั่นแหละ  มันก็เลย

ท�าให้ฉันไม่กล้าตอบอะไรกลับไป จนอีกฝ่ายพูดออกมาเอง

“ว่าไง สรุปยังไง?”

“พ่ีเกมส์อย่าใส่ร้ายหนูได้ไหมคะ!” เมื่อหมดหนทางท่ีจะหาข้อแก้ตัว 

ทางเลือกสุดท้ายคือการวีนแตกตัดบท รีบเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดพาตัวเอง

ออกจากห้องทันที

ตึงงง!

ยังไม่ทันท่ีประตูจะเปิดออกดี  แรงกระแทกของฝ่ามือก็ท�าให้บาน

ประตูปิดลงอีกครั้ง  มือข้างหนึ่งของพ่ีเกมส์พุ่งเข้ามากุมมือฉันตรงลูกบิด

ประตูแน่น ฉันไม่กล้าหันไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ เพราะรู้สึกได้ถึงน�้าหนัก

35

กายท่ีเบียดชิดอยู่ด้านหลัง

ระยะห่างของเราใกล้กันมาก มากเสียจนได้กลิ่นหอมของสบู่เหลว

และยาสระผมที่ติดอยู่ตามเน้ือตัว

“พ่ีจะบอกอะไรน้องกานต์อย่างหน่ึงเอาไหมคะ?”

ค�าถามท่ีเหมือนจะรู้ความต้องการของฉันทะลุปรุโปร่งของพ่ีเกมส์ 

ท�าฉันยืนตัวแข็งทื่อ กลืนน�้าลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากล�าบาก แม้ว่า

บ่อยครั้งที่เขาชอบแกล้งฉัน  แต่น่ีคือครั้งแรกท่ีเขาแกล้งแรงถึงขั้นเข้า

ประชิดตัวใกล้ขนาดน้ี…

“สิ่งที่กานต์หาอยู่มันไม่ได้อยู่ในห้องนี้หรอกรู้ไหม??”

นี่เขารู้เหรอว่าฉันก�าลังหาอะไร?

“ถ้ากานต์อยากได้สิ่งที่ก�าลังหา บอกเลยว่าตอนน้ีมันอยู่ท่ีพ่ี” พ่ีเกมส์

ขยับกายเบียดชิดฉันมากข้ึน ผิวกายเปลือยเปล่าบางส่วนของเขาโฉบเฉียว

ผิวฉันไปเล็กน้อย

ฝ่ามือแกร่งซึ่งทาบอยู่ที่บานประตูค่อยๆ เลื่อนจับช่วงไหล่ฉันอย่าง

ช้าๆ ก่อนตามมาด้วยค�าพูดเชิงกระซิบข้างหูว่า

“ถ้าน้องกานต์อยากรู ้พ่ีก็จะบอก แต่พ่ีมีข้อแลกเปลี่ยนน้าา  สน

ใจป่ะ?”

จะบอกว่าไม่อยากรู้เลยมันก็ไม่ใช่ ในเมื่อพ่ีเกมส์เองก็เป็นหลักฐาน

จับโกหกชั้นดีท่ีพ่ีนัทสร้างเอาไว้ และถ้าหากว่าสิ่งท่ีพ่ีเกมส์รู้อาจจะพอช่วย

ฉันได้บ้างล่ะก็...

“แลกกับอะไรคะ?” ฉันก็คงต้องลองเสี่ยงดู

พ่ีเกมส์หัวเราะดังหึในล�าคอ เขาเงียบไปครู่สั้นๆ โดยยังยืนกักขังฉัน

เอาไว้ท่ีบานประตูอย่างนั้น  แต่แล้วก็ตอบออกมาด้วยน�้าเสียงเจ้าเล่ห์ไม่

น่าไว้ใจ

“ตอนนี้พ่ีโป๊อยู่... น้องกานต์คิดว่าพ่ีจะให้ท�าอะไรล่ะ?”

ค�าตอบสองแง่สองง่ามของพ่ีเกมส์ท�าหัวใจฉันวูบหล่นไปอยู่ท่ีตาตุ่ม

36

แต่ไหนแต่ไร  ฉันไม่เคยเกิดอาการแบบน้ีกับเขามาก่อน  คงเพราะ

ทุกครั้งเมื่อเราเริ่มต่อปากต่อค�ากัน ที่ตรงนั้นมักจะมีคนอื่นอยู่ด้วย ซึ่งตอน

นี้มันต่างออกไป แถมอีกฝ่ายยังอยู่ในสภาพเกือบเปลือยแบบนี้อีกต่างหาก

“รู้ค�าตอบหรือยังคะ?” เสียงกระซิบของพ่ีเกมส์ดังชิดติดข้างหูเอ่ยเร่ง

ขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ท่ีอีกฝ่ายจงใจเป่ารดบริเวณใบหูอย่างชัดเจน

“ไม่ตลกค่ะ ถอยไป!” ฉันกลั้นใจ กัดฟันสู้ต่อการกระท�าท่ีเหมือนจะ

ลวนลามทางค�าพูดของเขา รีบผละมือออกจากลูกบิดประตู หันไปผลักอก

เขาให้ถอยห่าง

หมับ!

แต่พ่ีเกมส์ท่ีไวกว่ากลับฉวยข้อมือฉันไว้แน่น  เขาใช้แรงเพียงเล็ก

น้อยกดข้อมือฉันลงกับบานประตู พลางดันกายเบียดชิดเข้ามาใกล้ย่ิงกว่า

ตอนแรก แล้วกระซิบ…

“พ่ีไม่ใช่หม�่า จ๊กมกนะคะ จะได้พูดตลกตลอดเวลา”

เวลานี้อะไรๆ ก็ดูน่ากลัว เมื่อฉันเป็นผู้หญิงและอีกฝ่ายคือผู้ชาย อีก

ทั้งยังอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องท่ีไม่มีใคร ไอ้ที่เคยกล้า ไม่เคยกลัวใคร 

พอตกอยู่ในนาทีคับขัน ความรู้สึกพวกนั้นก็เหมือนจะหายไปด้วยเช่นกัน

“พ่ีเกมส์ ปล่อยหนูนะ หนูไม่อยากรู้เรื่องอะไรนั่นแล้ว!” 

ถึงแม้จะรู้สึกหวาดกลัวกับนิสัยทีเล่นทีจริงของคนตรงหน้าก็ตาม แต่

ฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาใช้ค�าพูดและท่าทางเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

นะ

ฉันพยายามดิ้นและขืนแรงของเขาด้วยก�าลังทั้งหมดที่มี แต่เขาก็ไม่

หยุด

พ่ีเกมส์โน้มหน้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วจนฉันชะงักกึกด้วยความ

ตกใจ ระยะสายตาของเขาตอนนี้ห่างออกไปไม่ถึงสามเซนติเมตรด้วยซ�้า

“ไม่อยากรู ้แล้วก็ไม่เป็นไร  แต่พ่ียังอยากให้น้องกานต์ช่วยอยู่

นะ…” เขาพ่นค�าพูดก�ากวมในระยะประชิด พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัว

37

เองราวกับจะสื่ออารมณ์ความต้องการท้ังหมดท่ีมีออกมา

“อ่า…กานต์จ๋า…” ไม่ใช่แค่สีหน้าแต่รวมไปถึงน�้าเสียงแหบพร่าท่ี

เขาแสร้งท�าด้วย การกระท�าพวกน้ันก�าลังพังสติของฉันแตกกระเจิง

“หยุดนะพ่ีเกมส์! หนูไม่ชอบ!” ฉันตะคอกขัดเสียงกระเส่าของคนตัว

ใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่ยอม รีบเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อเห็นว่าเขาจงใจโน้มหน้า

เข้ามาหามากข้ึน... มากขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดบริเวณต้นคอ

“อืม…กานต์ ช่วยพ่ีหน่อยนะ…”

กรี๊ดดดดด พุธโธ ธรรมโม สังโฆ! สิ่งศักดิ์สิทธ์ิท้ังหลายเจ้าขา ช่วย

น�าพาให้ไอ้บ้าน่ีหยุดด้วยเถิด!

“กะ… กานต์พ่ีอยาก…”

เมื่อไม่รู้จะหาข้ออ้างไหนมาเตือนสติคนตรงหน้า ค�าว่าเพ่ือนท่ีเขามี

ให้กับพ่ีนัทเลยเป็นสิ่งที่ฉันงัดออกมาใช้

“หยุดนะพ่ีเกมส์! หนูเป็นแฟนเพ่ือนพ่ีนะ!!”

แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเพราะพ่ีเกมส์ยังคงขยับใบหน้าเข้ามาหาจน

แก้มของเขาเบียดแก้มฉันไปเล็กน้อย ฉันหลับตาปี๋เมื่อข้ออ้างที่มีใช้ไม่ได้

ผล ย่ิงรู้ว่าปลายจมูกโด่งเป็นสันก�าลังวนเวียนอยู่ใกล้กกหูด้วยแล้ว หัวใจ

ฉันมันก็ย่ิงเต้นโครมครามจนเหมือนจะหลุดออกจากอก

ทว่าในตอนนั้นเองที่พ่ีเกมส์หลุดพูดอะไรบางอย่างออกมา

“แค่อยากให้หยิบเสื้อให้ มันกระทบไปถึงไอ้นัทเลยเหรอคะ?”

ห๊ะ!? ฉันลืมตาโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน  ความคิดในหัวตีกัน

ยุ่งเหมือนยุงตีกัน

ขณะเดียวกันพ่ีเกมส์ก็ผละตัวออกไปด้วยเช่นกัน เขากอดอกท�าหน้า

แปลกใจ  ขมวดคิ้วมองอย่างพิจารณาแต่แล้วไอ้สีหน้าและท่าทางแปลก

ใจตอนแรกก็หายไป

เขารีบผละตัวถอยหลังด้วยท่าทางหวาดระแวง พลางยกมือขึ้นทาบ

อก  คล้ายกับตกอกตกใจอะไรนักหนา  ถ้าคิดว่าท่าทางของเขาตอนนี้น่า

38

หมั่นไส้แล้ว มันยังเทียบไม่ได้กับค�าพูดซึ่งฟังเหมือนหวงเนื้อหวงตัวเสียเต็ม

ประดา

“คุณพระ! นี่น้องกานต์คิดไม่ซื่อกับร่างกายพ่ีเหรอคะ?!”

“พ่ีเกมส์พูดบ้าอะไรคะเน่ีย!” ฉันแย้งเสียงลั่นเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเขาชัก

จะมโนเกินไป แถมยังโบ้ยความผิดให้ฉันอย่างหน้าไม่อาย 

เพราะไอ้คนที่คุกคามฉันจนสติเตลิดน่ะ มันก็เขาไม่ใช่หรือไง!?

“อย่านะ! อย่าเข้ามานะ  พ่ียังไม่พร้อม แอร๊ยยย” ฉันท�าหน้าเอือม

ตอบรับปฏิกิริยาสะดุ้งแรดของผู้ชายเบื้องหน้า =_= เวลาน้ีฉันได้แต่ยืนนิ่ง

ด้วยความเจ็บใจ มองเขาแสร้งท�าท่าหวาดกลัวเดินกลับไปที่หน้าโต๊ะ

คอมพิวเตอร์ 

แวบหน่ึงท่ีพ่ีเกมส์เหลือบมองฉันแล้วหัวเราะออกมา สร้างความไม่

พอใจให้ฉันมากเข้าไปใหญ่ จนต้องตะคอกออกไปเสียงดัง

“หนูจะกลับแล้ว!!”

พ่ีเกมส์ไม่สนใจ  ท้ิงตัวลงน่ังบนเก้าอี้  แล้วเอ่ยปากถามน�้าเสียง

ติดตลกโดยไม่หันมามอง

“ไม่อยากรู้ ไอ้ที่อยากได้แล้วเหรอคะ?”

“ไม่ค่ะ! ไม่อยากรู้แล้ว”

หลังจากเหตุการณ์ท่ีเกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันก็ตระหนักได้ทันทีว่าคนอย่าง

พ่ีเกมส์ไม่มีความน่าเชื่อถือใดๆ อีกต่อไป เขาท�าทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก ที

เล่นทีจริงอยู่ตลอดเวลา จ�าไว้นะกานต์ว่าผู้ชายคนนี้น่ะ มันพ่ึงไม่ได้หรอก!

“โอเค ไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องรู้” คราวนี้พี่เกมส์พ่นลมหายใจทิ้งเบาๆ และ

กล่าวเสียงอ่อนลงไม่ติดเล่นเหมือนทุกที  มือของเขาก�าลังยุ่งวุ่นวายกับ

คีย์บอร์ดตรงหน้า สายตาจับจ้องหน้าจอเกม แต่ปากก็ยังว่า “งั้นก่อนออก

ไป วานหยิบเสื้อบอลหน้าห้องน�้าให้ทีดิ”

“หนูไม่ใช่เบ๊พ่ีนะคะ!” ฉันเชิดหน้ากอดอกแบบไม่แยแสค�าไหว้วาน 

และน่ันท�าให้เสียงคลิกเม้าส์รวมไปถึงเสียงกดคีย์บอร์ดเงียบลง

39

ครืดดด

พ่ีเกมส์ดันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ และหันมามองฉัน

“ท่ีไม่ยอมหยิบเสื้อให้ เพราะน้องกานต์อยากเห็นพ่ีโป๊เหรอคะ?” เขา

หรี่ตาลงและถามน�้าเสียงนิ่งๆ “อยากเห็น My body อันเพอร์เฟกต์ของพี่ใช่

ม้าา?” 

ผะ ผู้ชายคนนี้นี่มัน… โคตรจะมโนเว่อร์วังอลังการซะเหลือเกิน!

“อย่ามโนค่ะ!” ฉันเบ้ปากขัดอย่างนึกเอือมระอา แต่ว่าน่ันไม่ใช่สิ่ง

ที่พ่ีเกมส์แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมา จนเป็นฉันเสียเองที่ต้องหวีดร้องทัก

ออกไป “พ่ีเกมส์จะท�าอะไรคะ?!”

ที่เป็นแบบน้ันเพราะคนตัวสูงก�าลังลดมือลงต�่ามายังปมของผ้า

ขนหนู มิหน�าซ�้าเขายังท�าท่าจะปลดมันออกเสียด้วย

“พ่ีจะถอดผ้าขนหนูค่ะ ใส่ไว้แบบนี้แล้วมันท�าอะไรไม่ถนัด”

กรี๊ดดดดด หมอนี่มันคิดอะไรอยู่  แม้ว่าสติจะเริ่มถูกท�าลายอีกครั้ง

ด้วยค�าพูดส่อสื่อของเขาก็ตาม แต่ปากก็ยังรัวถามเขาไม่หยุด

“ละ แล้วท�าไมพ่ีไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนล่ะคะ!”

“ก็น้องกานต์ไม่ยอมหยิบให้พ่ีน่ี” เขาย้อนกลับมาเหมือนไม่รู้สึกอะไร 

มือพลางตั้งท่าจะกระตุกชายผ้าขนหนูของตัวเอง แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังมี

น�้าใจขอความช่วยเหลือ “สรุปหยิบเสื้อให้พ่ีหน่อยได้ไหมคะ?”

ด้วยสถานการณ์ท่ีไม่มีทางเลือก ฉันจึงจ�าต้องยอมรับความพ่ายแพ ้

รีบเคลื่อนตัวตรงไปที่หน้าห้องน�้าด้วยความเจ็บใจ เพราะสุดท้ายแล้วฉันก็

ต้องเดินไปหยิบเสื้อให้เขาเสมือนว่าเป็นเบ๊จนได้

“นี่ค่ะ!” เมื่อได้เสื้อมา ฉันก็เดินตรงไปยื่นมันให้เขาทันที

ไม่ได้มองหรอกว่าเขาก�าลังแสดงสีหน้ายังไง เพราะไม่อยากให้เขา

มโนว่าฉันพิศวาสเรือนร่าง ฉันจึงไม่ได้หันมอง แต่จนแล้วจนรอด พ่ีเกมส์

ก็ยังเล่นตุกติกไม่ยอมรับเสื้อไปจากมือฉันสักที

“ใส่เสื้อให้ด้วยได้ป่ะ?” แถมยังย้อนกลับมาอย่างไม่อายปาก

40

“ไม่ค่ะ  ใส่เอง  หนูรีบ!” ฉันพยายามยัดเยียดเสื้อใส่มือคนเจ้าเล่ห์

แบบรีบร้อน เพ่ือให้ทุกอย่างจบลงโดยเร็ว แต่พ่ีเกมส์ยังคงดื้อและยืนกราน

ที่จะให้ใส่เสื้อให้อยู่นั่น

“น้องกานต์จะให้พ่ีถอดเลยไหมคะ?” แม้ไม่ได้บังคับอย่างตอนแรก 

แต่การกระท�าท่ีสื่อออกมามันไม่ได้ต่างจากเดิมเลยสักนิด!

โอ๊ยยยยย! เกลียด เกลียด เกลียด! ฮืออออ

แต่เพราะเขายังน่ิงและเอาแต่ตื้ออยู่แบบน้ัน ฉันก็เลยไม่มีทางเลือก 

เอาวะ!  ก็แค่ใส่เส้ือให้พ่ีเขาเอง  ไม่ตายหรอกคิดซะว่าหมอนี่มันพิการ ท�า

อะไรด้วยตัวเองไม่เป็นก็แค่น้ัน   รีบๆ  ท�าให้เสร็จจะได้รีบกลับหอ  ขืนมัว

ชักช้าแล้วพ่ีนัทกลับมาเรื่องจะยุ่งกว่านี้!

“งั้นพ่ีถอดเลยนะคะ” ว่าแล้วเขาก็คลายปมผ้าขนหนูออกแบบไม่ถง

ไม่ถามสุขภาพสักค�า!

“เดี๋ยวค่ะ! อย่าเพ่ิง!!” ฉันล่ะเกลียด! เกลียดความเอาแต่ใจของหมอ

นี่จริงๆ ให้ตายเถอะ!

“อ๊ะๆ  ผ้าจะหลุดแล้วน้าา~” พ่ีเกมส์ท�าเสียงทะเล้น ท�าจับชายผ้า

บิดไปบดิมา ท�าทีจะถอดและไม่ถอดเหมือนจงใจย่ัวประสาท                                                          

“หนูบอกว่าอย่าเพ่ิงยังไงล่ะคะ!” ส่วนฉันที่ไม่ทันได้เตรียมใจก็เริ่ม

ร้อนรนไม่เป็นตัวของตัวเอง  ไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าถ้าหมอน่ีปล่อยผ้า

ขนหนูให้หลุดไป ฉันจะท�ายังไงดี T^T

ฉันสูดหายใจเข้าปอดจนลึก  กักกลั้นอารมณ์หมั่นไส้และความ

เกลียดข้ีหน้าเอาไว้  เดินตรงเข้าไปหาพ่ีเกมส์อย่างไม่มีทางเลือก  และใน

วินาทีท่ีฉันเข้าประชิดตัวเขาได้ส�าเร็จ

“อุ๊ย!” มันก็ดันเป็นจังหวะเดียวกับท่ีคนตัวใหญ่ตรงหน้าปล่อยผ้า

ขนหนูให้ร่วงลงกองกับพ้ืน  แถมเขายังกล้าพูดออกมาได้อย่างหน้าตา

เฉย “งื้อ~ เค้าเผลอท�าผ้าขนหนูหลุดอ่ะ”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ={}=” ฉันหวีดเสียงลั่นปาเสื้อบอลในมือใส่

41

หน้าพ่ีเกมส์  รีบหันหลังใช้มือปิดตาท้ังสองข้างทันที  สติตอนน้ีไม่สนใจสิ่ง

อื่นรอบ แค่รู้ว่าด้านหลังมีผู้ชายก�าลังยืนเปลือยอยู่ใกล้ๆ ฉันก็แทบไม่เป็น

อันท�าอะไรอีกต่อไปแล้ว

“เสียงดังท�าไมคะ น้องกานต์!” ท้ังที่เขาก�าลังโป๊อยู่แท้ๆ แต่หมอนี่ก็

ยังมีกะจิตกะใจเป็นห่วงเป็นใย เอื้อมมือมาแตะไหล่เพ่ือถามสุขภาพจิต

“ไปแต่งตัวสิคะ!”

“หันมาสิคะ แล้วก็หยุดแหกปากได้แล้ว” กรี๊ดดดดด บัดสีบัดเถลิง!

“หนูบอกให้พ่ีเกมส์ไปแต่งตัวไงคะ!!!”

แกร๊ก…

ตึง!

ท่ามกลางสถานการณ์แตกต่ืนและวุ่นวาย  (ของจิตใจฉัน)  ภายใน

ห้อง จู่ๆ ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง ปรากฏร่างสูงของใครอีก

คนในสภาพเหนื่อยหอบ พร้อมด้วยค�าถาม

“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้เกมส์!?”

พ่ีนัทปรายตาเข้ามาในห้อง  และสบตาเข้ากับฉันพอดี  เขาแสดง

สีหน้าตกใจย่ิงกว่าในตอนแรก พร้อมท้ังเอ่ยปากด้วยน�้าเสียงที่ไม่ต่างจาก

หน้าตาสักเท่าไหร่

“กะ กานต์... มาท�าอะไรที่ห้องพ่ีคะ?”

“พ่ีนัท…”

ฉันหลุดพึมพ�าชื่อเขาออกไป  และรู้สึกโชคดีเหลือเกินท่ีเขาโผล่เข้า

มาในตอนนี้ ทว่า…

พลั่ก!

“สามีขา~ น้องกานต์จะปล�้าเค้า~” 

พ่ีเกมส์ท่ีไม่ได้โป๊เปลือยอย่างท่ีคิดผลักตัวฉันออก ก่อนว่ิงเข้าไปสวม

กอดพ่ีนัทเหมือนทุกทีในสภาพสวมบ็อกเซอร์ตัวเดียว ที่น่าหมั่นไส้สุดๆ  ก็

คงจะเป็นแววตากับรอยย้ิมเยาะเย้ยท่ีเขาใช้มองจากทางหางตานี่แหละ

42

แต่แล้วไอ้ความรู้สึกดังกล่าวก็หายไป  เมื่อสายตาเลื่อนโฟกัสไปท่ี

ใบหน้าคมคายใจดี ซึ่งก�าลังมองฉันด้วยอาการที่ดูตกใจไม่หาย

เดาไม่ออกจริงๆ ว่าแววตาท่ีพ่ีนัทมองมาตอนนี้ก�าลังอยู่ในความรู้สึก

แบบไหน ตกใจที่เห็นฉันอยู่ในห้องกับผู้ชายคนอื่น หรือว่าตกใจที่กลับเข้า

มาในห้องแล้วเจอฉันอยู่กับพ่ีเกมส์  บุคคลที่เขาบอกไว้ว่าต้องไปหาที่ร้าน

เกมกันแน่

“หนูกลับก่อนนะคะ”

ย่ิงคิด ในอกก็ย่ิงรู้สึกแย่ จนต้องรีบหาทางพาตัวเองออกไปจากห้อง

นี้ซะ แต่ว่า…

“น่ีมันก็มืดแล้ว ฝนก็เหมือนจะตกด้วย คืนน้ีนอนค้างกับพ่ีท่ีน่ีแหละ” 

พ่ีนัทดันพูดออกมาแบบน้ัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้เพ่ิงจะทุ่มนิดๆ เอง หนูกลับทันน่า…”

“อย่าดื้อได้ไหมกานต์!” ฉันสะดุ้งเฮือก  เมื่อจู่ๆ  พ่ีนัทตะคอกเสียงดุ

ใส่ไม่เหมือนที่เคยเป็น  พานให้พ่ีเกมส์ซึ่งก�าลังกอดซบอยู่ผละตัวออกห่าง

ทันที

พ่ีนัทเบือนหน้าหันไปอีกทาง คล้ายกับรู้สึกผิดท่ีตะคอกเสียงใส่พลาง

ถอนหายใจเบาๆ

“คืนน้ีนอนกับพ่ีที่นี่แหละ” เขายืนกรานค�าเดิมด้วยน�้าเสียงท่ีอ่อนลง 

พลางหันหลังไปปิดประตูห้อง “เดี๋ยวพ่ีโทรบอกคุณน้าให้”

ฉันเม้มปากแน่น รู้สึกสับสนกับท่าทีท่ีแปลกไปของคนรัก พ่ีนัทไม่ได้

สนใจฉันอีกแต่เลือกที่จะหยิบสมาร์ทโฟนเดินผ่านฉันไปด้านนอกระเบียง

ปุบ!

ฝ่ามืออุ่นตบลงเบาๆ ท่ีหัวไหล่ พลอยให้สะดุ้งเฮือกเป็นหนท่ีสอง 

“ไอ้นัทมันคงหงุดหงิดอะไรมา  อย่าใส่ใจเลย” พ่ีเกมส์ย้ิมกว้าง  เขา

จงใจตบไหล่ฉันอีกสองสามที  ก่อนผละตัวไปประจ�าการที่หน้าโต๊ะ

คอมพิวเตอร์

43

รู้อะไรไหม...  ท่ีฉันน่ิงไปแบบน้ีไม่ใช่เพราะเรื่องที่ต้องนอนค้างหอ     

พี่นัทคืนนี้หรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันช็อกที่ถูกพี่นัทตะคอกใส่ต่อหน้าพี่เกมส์

มากกว่า และอีกอย่าง... ฉันได้กลิ่นน�้าหอมผู้หญิงตอนเขาเดินผ่านหน้าไป

ที่ระเบียงด้วย

เมื่อไม่รู้จะท�าอะไร ฉันเลยตัดสินใจพาตัวเองไปทิ้งตัวลงน่ังบนเตียง 

สายตาเหลือบมองพ่ีนัทด้านนอกประตูระเบียงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก 

ส่วนพ่ีเกมส์  เขาก็ไม่ได้สนใจฉันเช่นกัน  ที่เขาสนใจตอนน้ีก็คงเป็น

เกมออนไลน์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งก�าลังต่อสู้กันอย่างเมามันน่ันแหละ

ครู่สั้นๆ พ่ีนัทที่ออกไปคุยโทรศัพท์ก็เดินกลับเข้ามา สายตาแรกท่ีเขา

มองฉันมันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจนรู้สึกได้

“ที่พ่ีตวาดเมื่อก้ี ขอโทษนะ” และประโยคแรกท่ีเขากล่าวออกมาเมื่อ

เดินเข้ามาหาฉันที่เตียงคือค�าว่า ‘ขอโทษ’

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูรู้ว่าหนูดื้อเอง” ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ใน

ใจมันดันไม่เป็นไปตามนั้น

พ่ีนัทที่รู ้จักนิสัยฉันดีคงเดาออกว่าลึกๆ  ฉันไม่ได้รู ้สึกอย่างที่ปาก      

พูดล่ะมั้ง เขาถึงพ่นลมหายใจเบาๆ และท้ิงตัวลงน่ังข้างฉันพลางใช้มือเอื้อม

มากดหัวฉันให้เอนพิงไปบนหัวไหล่อย่างอ่อนโยน ราวกับทุกสัมผัสท่ีเขาท�า

มันออกมาคือการขอโทษทางกาย

“พ่ีขอโทษนะคะ…” อีกครั้งที่เขาพูดขอโทษ “พ่ีแค่หงุดหงิดอะไรนิด

หน่อย กานต์ไม่โกรธพ่ีนะ”

ย่ิงได้ใกล้ชิดเขาและฟังค�าขอโทษ  ความคิดและจิตใจฉันก็ย่ิง          

ต่อต้าน  ฉันท�าใจให้ฟังค�าขอโทษดังกล่าวไม่ได้  ในเมื่อจมูกยังได้กลิ่น

น�า้หอมผูห้ญิงตลอดเวลาแบบน้ี และกลิน่หอมหวานดงักล่าวมนัก็ย่ิงชดัเจน

มากขึ้นเมื่อเราอยู่ใกล้กัน

“หนูไม่โกรธหรอกค่ะ”

แต่จะท�ายังไงได้ล่ะ ในเมื่อฉันเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ 

44

“หนูรู้ว่าพ่ีนัทเหน่ือย…” แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่ทักท้วงอะไรออกไปเลย

หรอกนะ เพราะถ้าคิดจะท�า ฉันจะท�าให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด

“ตัวพ่ีนัทเน่ีย  อุ่นจังเลยนะคะ” ฉันขยับเบียดตัวเข้าไปสวมกอดคน

ตัวใหญ่อย่างรักใคร่ ขณะปากยังพูดต่อไป “หอมจัง… พ่ีนัทเปลี่ยนน�้าหอม

แล้วเหรอคะ?”

ฟึ่บ!

สิ้นเสียง... การกระท�าท่ีน่าตกใจก็เกิดขึ้น เมื่อพ่ีนัทผละกายออกห่าง

จากฉันอย่างรวดเร็ว ก้มพิสูจน์กลิ่นหอมดังกล่าวตามเสื้อผ้าของตัวเอง

แปล๊บ… ท่าทางแบบนั้นของพ่ีนัทน่ะ ท�าฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก

สักพักเดียว  เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าก�าลังถูกจับตามองอยู่  พ่ีนัทจึงรีบ

ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวเองออก แล้วโยนใส่พ่ีเกมส์ซึ่งก�าลังน่ังเล่น

เกมเพลินๆ พร้อมทั้งต่อว่า

“กูบอกก่ีครั้งแล้วไอ้เกมส์ ว่าอย่าเอาน�้าหอมกลิ่นนี้มาฉีดใส่กู!”

เขาดูร้อนรน ลนลาน ราวกับร้อนตัว

ทั้งท่ีคิดแบบนั้น แต่…

“เอ้า  กูจะไปรู้เหรอ  นึกว่ามึงชอบอ่ะ!” พ่ีเกมส์ที่วุ่นวายกับการเล่น

เกม ก็พูดออกมาเหมือนว่าเขามีส่วนร่วมที่ท�าให้เสื้อของที่นัทมีกลิ่นน�้าหอม

ของผู้หญิง

แวบหนึ่งที่พ่ีเกมส์เหลียวหลังมามองฉัน เหมือนรู้ตัวว่าก�าลังถูกมอง 

แต่ก็แค่แวบเดียวจริงๆ ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตามองไปท่ีพ่ีนัท แล้วกล่าว

ขึ้นอีกครั้งด้วยน�้าเสียงทะเล้น

“ถ้ามึงไม่ชอบก็เขว้ียงท้ิงไปดิวะ วางไว้หน้าห้องน�้าทุกวัน กูเห็นบ่อย

ชักจะเบื่อ”

“เออ! ท้ิงก็ทิ้ง!” พ่ีนัทดูจะว่าง่ายต่อค�าพูดของพ่ีเกมส์  เขาเดินหาย

ไปที่หน้าห้องน�้า โดยมีเสียงต่อว่าของพ่ีเกมส์ดังไล่หลัง

“มึงน่ีมันโบ๋จริงๆ  (โบ๋ย่อมาจากสมองกลวงโบ๋)” วินาทีน้ีฉันไม่รู้จะ

45

เชื่อใครเลยจริงๆ คนท้ังคู่ดูมีพิรุธเหมือนกันหมด พ่ีนัทก็ดูร้อนรนส่วนพ่ีเกมส์

ก็ดูจะออกตัวปกป้องเพ่ือน

อ่า… ให้ตายสิ ฉันจะท�ายังไงดี?

46

คืนนั้นฉันต้องทนนอนฟังพวกเขาทั้งคู่เล่นเกมจนดึกจนดื่น ซึ่งพวกเขามักจะเป็นแบบน้ีกันเสมอ นับตั้งแต่ท่ีฉันทักเรื่องกลิ่นน�้าหอม พวกเขา

ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องน้ันอีก แต่ก็ใช่ว่าท้ังพ่ีนัทและพ่ีเกมส์จะไม่คุยกับฉันเลย

หรอกนะ

พ่ีนัทยังคงแวะหันมาคุยกับฉันอยู่บ่อยครั้งเหมือนปกติ ส่วนพ่ีเกมส์

ก็แวะหันมาแขวะใส่ท�าท่าทางน่าหมั่นไส้เป็นบางครั้งบางคราว  ส�าหรับ

มนุษย์ติดเกมแบบพวกเขาแล้ว นอกจากเกมออนไลน์กับเครื่อง Play Sta-

tion ท่ีเปิดค้างเอาไว้ เวลานี้ก็คงไม่มีอะไรส�าคัญอีกต่อไปแล้วล่ะ

ฉันที่ไม่รู้เรื่องเกมเลยจึงได้แค่นอนบนเตียง  ได้แค่มองพวกเขาเล่น

เกมกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผล็อยหลับไป

ตลอดทั้งคืนฉันเหมือนกับคนก่ึงหลับกึ่งตื่น  หูสองข้างได้ยินเสียง

เครื่องเล่นเกมดังสลับกับเสียงโวยวายของผู้ชายสองคนไปมาอยู่ตลอดเวลา 

บางครั้งก็ได้ยินเสียงสมาร์ทโฟนของใครสักคนดังขึ้น  แต่ผู้เป็นเจ้าของก็

ไม่มีทีท่าจะรับสาย

47

เสียงทุกอย่างวนเวียนอยู่แบบน้ีจนกระท่ังฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง 

และพบว่าก�าลังถูกกอดจากวงแขนอบอุ่นในความมืด ฉันขยับพลิกตัวเล็ก

น้อย และปรับโฟกัสม่านตาให้เข้ากับความมืด หรี่มองหน้าบุคคลซึ่งก�าลัง

กอดฉันเอาไว้

“ตื่นแล้วเหรอคะ?” พ่ีนัทกระซิบถามท่ามกลางความเงียบ ส่วนฉัน

ก็ส่ายหน้าไปมาแบบไม่รู้ตัว “ยังไม่เช้าเลย นอนต่อเถอะ”

เขาบรรจงจูบลงบริเวณหน้าผากอย่างอ่อนโยน พลางกอดกระชับ

กายฉันแน่นมากข้ึน สมองของฉันตอนนี้ไม่สามารถประมวลความคิดซึ่งยัง

ไม่เต็มต่ืนดีได้มากนัก รู้แค่ว่าพวกเขาเพ่ิงจะเลิกเล่นเกมกัน และทุกสัมผัส

ความอบอุ่นของอ้อมกอดพ่ีนัทยังเหมือนเดิมแค่นั้น

หมับ!

“สามีขา~ กอดเกมส์ด้วย~”

“เชี่ยเกมส์นอนไปมึง กูง่วง!”

อ้อ!  อีกเรื่องท่ีฉันจ�าได้ไม่ลืมก็คือ  ฝ่ามือท่ีพาดลงมาโดนตัวฉันกับ

น�้าเสียงออดอ้อนของพ่ีเกมส์น่ันแหละ  และฉันคิดว่าต่อให้สมองพิการ  ก็

คงไม่มีทางลืมน�้าเสียงน่าหมั่นไส้น่ันได้เด็ดขาด แต่ไว้ก่อนแล้วกัน…

ตอนนี้ฉันง่วงมากจริงๆ ไม่มีแรงสู้รบด้วยหรอกนะ

 

ช่วงสายของวันต่อมา…

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงแรงกอดรอบกายซึ่งรัดแน่นจนรู้สึกหายใจ

ไม่ออก  แต่เพราะจ�าได้ว่าเมื่อคืนอ้อมกอดนี้เป็นของใคร  ฉันจึงไม่ได้รู้สึก

รังเกียจ  กลับกัน...  ฉันยังเป็นฝ่ายฝังหน้าซุกแนบไปกับแผ่นอกกว้างเพ่ือ

ซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายเขาด้วย

เมื่อคืนฉันจ�าได้ว่าพ่ีนัทกอดฉันเอาไว้ทั้งคืน  จนไม่อยากจะเชื่อเลย

ว่าเขาที่แสดงความรักให้ฉันมากมายขนาดนั้น จะกล้านอกใจจริงๆ แต่พอ

ความคิดมาหยุดอยู่ในช่วงเหตุการณ์ท่ีเขาร้อนรนเรื่องน�้าหอมผู้หญิง มันก็

48

อดไม่ได้ที่จะปฏิเสธอ้อมกอดแสนวิเศษนี้โดยการผละออกห่างจากตัว

ฟึ่บ!

“พ่ีนัท ปล่อยหนูได้แล้ว” ฉันต่อว่าและพยายามดันกายออกห่างจาก

อ้อมกอดดังกล่าว ทว่าเมื่อได้เงยมองหน้าผู้ชายท่ีก�าลังกอดก่ายอยู่  ฉันก็

ต้องช็อก เมื่อรู้ว่าไอ้ที่ฉันเพ่ิงซุกหน้าแนบไปกับอกก่อนนี้มันดันไม่ใช่พ่ีนัท!!

ฉันรีบกระเสือกตัวออกห่างจากพ่ีเกมส์ซึ่งยังหลับไม่รู ้เรื่องอย่าง

ร้อนรน นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ   และในวินาทีที่ฉันตัดสินใจจะ

ลุกออกไปจากเตียงอยู่นั้นเอง

ฟึ่บ!

หมับ!

พ่ีเกมส์ที่หลับอยู่ก็พุ่งมาคว้าตัวฉันกลับลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง 

แถมยังกอดกระชับวงแขนแนบกับตัวฉันซะแน่น ฉันได้แต่กัดฟันด้วยความ

ขัดใจ พยายามแกะแขนปลาหมึกของเขาออกจากตัว เพราะมันคงไม่ดีแน่ๆ 

ถ้าพ่ีนัทจะเข้ามาเห็นเราสองคนอยู่ในสภาพแบบน้ี

“พ่ีเกมส์ ปล่อยหนูนะ!” เมื่อดิ้นแล้วไม่ได้ผล ฉันจึงเริ่มส่งเสียงดุออก

ไป ส่วนมือสองข้างก็ยังพยายามแกะแขนเขาออกอยู่อย่างน้ัน

“อืม… ขอนอนต่ออีกห้านาที...” เสียงยานคางคล้ายคนละเมอ ท�า

ฉันได้แต่ร้องกรี๊ดในใจ พยายามหาทางท�าให้ตัวเองเป็นอิสระ

แต่ยิ่งดิ้น ฉันก็ย่ิงรู้สึกว่าวงแขนพ่ีเกมส์ย่ิงรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ

“พ่ีเกมส์! ปล่อยหนูนะ…”

“อือ…” ตื่นขึ้นมาสักทีสิ ละเมออยู่ได้ ไอ้บ้าเอ๊ย!

“ปล่อยสิ หนูไม่ชอบ!”

“อืม… แต่พ่ีชอบหนูนะ”

ร่างกายทุกส่วนหยุดชะงัก  หลังจากได้ยินประโยคนั้น  แรงกอดรัด

ของพ่ีเกมส์ก็ค่อยๆ  ผ่อนลง  จนสามารถผละตัวออกห่างจากเขา  และลง

จากเตียงได้ส�าเร็จ

49

“หนูสีแดงบน Map ที่สาม… งืม… ชอบตกของแรร์ Zzzz” พ่ีเกมส์

เหมือนยังไม่รู้สึกตัวทั้งที่ถูกผลักออกไปแบบนั้น  เขาพึมพ�าอะไรบางอย่าง

ออกมาพลางคว้ากองผ้าห่มกอดก่ายไว้แน่น

เหอะ! คนบ้าอะไร แม้แต่ตอนหลับก็ยังละเมอออกมาเป็นเรื่องเกม

ฉันเบ้ปากอย่างนึกขนลุก  ใช้มือปัดไปตามเนื้อตัวที่ถูกสัมผัสด้วย

ความรู้สึกท่ีบอกไม่ถูก ไม่รอช้าฉันรีบคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเอง จ�้าเท้า

เดินเร็วตรงไปที่ห้องน�้า มือก็กดโทรศัพท์หาใครบางคนไปด้วย

[ว่าไงจ๊ะกานต์ ตื่นแล้วเหรอ?]

“พ่ีนัทอยู่ไหนคะ?” ฉันไม่ได้ตอบค�าถามของพ่ีนัทแต่เลือกที่จะรัว

ค�าถามท่ีอยากรู้ออกไป

[พ่ีลงมาซื้อข้าวใต้หอ เห็นกานต์ยังไม่ตื่นพ่ีเลยไม่ปลุก แล้วนี่อยาก

กินอะไรเป็นพิเศษไหม?]

“ไม่ค่ะ  หนูยังไม่หิว” ร่างกายมันแปลกๆ  ปากขยับรัวค�าพูดตอบ

ปลายสายแบบรีบร้อนเหมือนคนมีความผิด ท้ังท่ีฉันก็ไม่ได้ท�าอะไรผิดแท้ๆ 

บ้าจริง!

[แล้วนี่ไอ้เกมส์ตื่นยัง?] ค�าถามต่อมาของพ่ีนัทหยุดความลนลาน

ตามความรู้สึกของฉันลง  ก่อนเหลียวหลังไปมองใครอีกคนซึ่งก�าลังนอน

กอดผ้าห่มอย่างสบายใจบนเตียง

“พ่ีเกมส์ยังไม่ตื่นค่ะ!”

‘อืม… แต่พ่ีชอบหนูนะ’

พอเห็นเขา ไอ้เสียงละเมอบ้าๆ นั่นก็ดังเข้ามาในหัว ร่างกายเริ่มเกิด

อาการขนลุกแบบแปลกๆ จนต้องเปลี่ยนทิศทางจากหน้าห้องน�้าเป็นประตู

ห้องพัก

“พ่ีนัทไม่ต้องซื้ออะไรขึ้นมาเผื่อหนูนะ หนูจะกลับแล้ว”

[อ้าว ท�าไมรีบกลับล่ะ?] ปลายสายถามน�้าเสียงตกใจ

“หนูมีเรียนตอนเกือบเท่ียงค่ะ ไว้เจอกันที่มหาวิทยาลัยก็แล้วกัน แค่

50

นี้นะคะ...  ตู๊ดดด” ฉันพูดแบบรีบร้อน  รีบเปิดประตูออกจากห้องพักแบบ

ไม่คิดจะฟังเสียงห้ามของพ่ีนัท และตัดสายเขาทิ้งทันที

จะบอกว่าฉันเอาแต่ใจก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่ถ้าต้องให้มาอยู่ในห้องกับ

ผู้ชายแบบพ่ีเกมส์สองต่อสอง  หลังจากเจอเหตุการณ์ตอนตื่นนอนอย่าง

เมื่อก้ีล่ะก็ ฉันคงต้องขอบาย!

ให้ตายส!ิ ท�าไมตามเนือ้ตามตวัมนัถึงได้คนัแบบนีน้ะ ต้องเป็นเพราะ

หมอนั่นเอาตัวมาโดนแน่ๆ!

สงสัยต้องขัดผิวฆ่าเชื้อก่อนไปมหาวิทยาลัยซะแล้ว!

@ มหาวิทยาลัยเอกชน R

ฉันใช้เวลาอาบน�้าแต่งตัวราวๆ  หน่ึงชั่วโมง  ก่อนพาตัวเองนั่งรถ

แท็กซี่ตรงไปยังมหาวิทยาลัย ซึ่งคาดว่าทั้งเมย์และเจ๊ตาลไปรอกันอยู่ก่อน

แล้ว  ที่คิดแบบนั้นก็เพราะตอนที่ฉันกลับไปท่ีหอ  เจ๊ตาลก็ไม่ได้อยู่ในห้อง

แล้ว

“แหม… เสด็จมาแล้วเหรอยะ?”

น�้าเสียงกระแหนะกระแหนดังทักขึ้นทันทีที่ฉันโผล่หน้าเข้าไปที่โต๊ะ

ม้าหินจุดประจ�าส�าหรับนัดพบ ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ เมื่อที่ตรงนั้น

มีทั้งเมย์และเจ๊ตาลก�าลังน่ังรออยู่

“ไงล่ะ ไปนอนกับแฟนมาท้ังคืน ได้อะไรกลับมาบ้าง”

“จะได้อะไรล่ะ ไม่ได้ท�าอะไรกันสักหน่อย” ฉันตอบเสียงอุบอิบอย่าง

รู้สึกผิด  ทิ้งตัวนั่งข้างเจ๊ตาลด้วยอาการเซ็งๆ “แค่นอนกอดกันเฉยๆ  ไม่ได้ 

จิ๊กก้ิวกันสักหน่อย”

“จะเจ็ดปีแล้วนะ ยังไม่จิ๊กก้ิวกันอีกเหรอ?” และเหมือนทุกที พอตอบ

ค�าถามก่ึงแซวของเมย์ออกไป เธอจะย้อนกลับมาแบบนี้ทุกครั้ง ส่วนฉันก็

ท�าได้แค่พยักหน้าเก้อๆ ตอบกลับไปแค่นั้น

“หูยไรอ่ะ ทิ้งเจ๊ตาลไปท้ังคืน ไอ้เราก็นึกว่าจะมีข่าวดี” เมย์บ่น

51

“กานต์มันไม่ได้ไวไฟแบบแกนะเมย์” เจ๊ตาลที่นั่งฟังอยู่นานออกตัว

ปกป้องฉัน แม้ว่าน�้าเสียงของเธอจะพูดติดตลก

“โอ๊ยเจ๊! ก็เพราะมันมัวแต่อืดอาด ยืดยาดแบบน้ีไง มันถึงได้เอาแต่

กังวลว่าพ่ีนัทของมันนอกใจ”

พอเมย์เปิดประเด็นขึ้นมา  ฉันก็อดนึกถึงท่าทางแปลกๆ  ของพ่ีนัท

เมื่อคืนไม่ได้ พอคิด... ปากก็เลยขยับพูดออกไปเองแบบไม่ตั้งใจ

“ฉันไม่ได้ระแวงนะ แต่จับผิดเขาได้แล้วต่างหาก”

ค�าพูดดังกล่าวท�าบทสนทนาระหว่างเมย์กับเจ๊ตาลเงียบลง รู้ตัวอีก

ทีก็พบว่าคนท้ังคู ่ก�าลังมองหน้าฉัน  บนใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมาย

ค�าถาม

“พูดอะไรกานต์  จับผิดอะไรกัน?” เจ๊ตาลคือคนที่เอ่ยถามออกมา

ก่อน เธอดูประหลาดใจสุดๆ ที่ได้ฟังฉันพูดออกไปอย่างน้ัน

“เมื่อวานพ่ีนัทหลอกฉันว่าเขาจะไปหาพ่ีเกมส์ท่ีร้านเกม  ฉันก็เลย

แอบไปท่ีห้องพ่ีเขา แล้วรู้ไหมฉันเจออะไร?”

“เจออะไรอ่ะ?” เมย์ย้อน

ย่ิงพูด ย่ิงนึกถึง อาการก็คล้ายกับองค์จะลง เผลอพาลตะคอกเสียง

ออกไปอย่างเจ็บใจ

“ก็เจอพ่ีเกมส์ไงล่ะ!”

“ท�าไมคะชะนี  เจอพ่ีในห้องไอ้นัท  แล้วมันท�าไมคะ?!” เสียงเข้ม      

แอ๊บดัดจริตดังขึ้น ไม่ต้องหันไปมองก็พอรู้ว่าใคร

ให้ตายสิ! คนบ้าอะไรตายยากตายเย็นซะจริง!

“สวัสดีค่ะพ่ีเกมส์” ไม่รู้ว่าเมย์กับเจ๊ตาลจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า 

แต่พวกเธอก็ยังแสดงมารยาทท่ีดีด้วยการยกมือไหว้

พ่ีเกมส์ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่พยักหน้ารับค�าทักทายของพวกเธอ 

แต่ไม่ใช่กับฉัน...

เขาเลื่อนสายตามองฉันจิกๆ ยืนเท้าเอวมองอยู่ครู่หน่ึง ก่อนจะเดิน

52

พ้อยท์เท้า บิดสะโพกเสมือนนางแบบบนรันเวย์ตรงเข้ามาใกล้ และหย่อน

ก้นบนโต๊ะม้าหินอย่างมีจริต กรีดนิ้วก้อยชี้หน้าฉันแล้วกล่าวข้ึน

“นินทาเมียหลวงแบบน้ีไม่ดีเลยนะคะเมียน้อย”

“ใครชวนพ่ีมานั่งร่วมโต๊ะคะ  คนอะไร...  ไร้มารยาทจริงๆ  เลย” ฉัน

ต่อว่าแบบไม่สนใจ พลางสะบัดหน้าหันหลบไปทางอื่นอย่างนึกร�าคาญ แต่

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านกับค�าต่อว่า  แถมยังย้อนกลับมาอย่าง

หน้าไม่อาย

“อย่าท�ามาเชิดใส่แบบนี้สิคะ ทั้งท่ีเมื่อคืนเรานอนด้วยกันแล้วนะ…

จ�าไม่ได้เหรอ?”

ตึง!

ฉันตบโต๊ะเสียงดังแบบไม่เกรงใจเพื่อนอีกสองคนท่ีนั่งอยู่ด้วย ตวัด

หางตามองพ่ีเกมส์อย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่  ท่ีเป็นแบบน้ีก็เพราะใน

หัวมันคิดถึงเรื่องที่เกิดข้ึนในห้องพ่ีนัทเมื่อช่วงสายที่ผ่านมาอีกแล้วน่ะสิ

“หยุดมโนได้ไหมคะ! เราไม่ได้นอนด้วยกันสองคนสักหน่อย!”

“อย่างน้อยก็นอนด้วยกันป่ะล่ะเออออ” เขาเถียง

ผัวะ!

เสียงตบหัวดังเปรี๊ยะ  ก่อนตามด้วยแรงกระชากท�าให้ผู ้ชายน่า

ร�าคาญเซออกจากโต๊ะม้าหิน ท�าทั้งฉัน เมย์ และเจ๊ตาลอึ้งไปตามๆ กัน

“แกล้งแฟนกูอีกแล้วนะไอ้เกมส์ มึงน่ีเผลอไม่ได้จริงๆ” พ่ีนัทบ่นย้ิมๆ 

และท้ิงตัวลงน่ังข้างฉันทันที โดยมีเสียงงืมงัมแกมอ้อนของพ่ีเกมส์ดังแทรก

ขึ้น

“โอ๊ยยย สามีแกล้งเมีย~” เสียงดังกล่าวไม่ได้ท�าให้พ่ีนัทสนใจมาก

นัก เพราะเขาก�าลังย้ิมเล็กย้ิมน้อย ขณะโน้มหน้าเอาหน้าผากชนหน้าผาก

ฉันด้วยความรักใคร่ จนหนึ่งในเพ่ือนรักต้องกระแอมเสียงขัด

“แหม มาถึงก็หวานเลยนะคะพ่ีนัท…”

“ก็นิดหนึ่งอ ่ะครับ  ฮ่าๆ” พ่ีนัทหัวเราะแบบไม่สนใจ  พลางย่ืน           

53

สมาร์ทโฟนของตัวเองส่งมาให้ฉัน แล้วถามขึ้น “พ่ีจะไปซื้อน�้า กานต์จะเอา

อะไรไหม?”

“ถามแต่กานต์เหรอคะ แหม” ส่วนขาแซะประจ�ากลุ่มอย่างเมย์ก็ยัง

ไม่หยุดถามแขวะ

“น้องเมย์กับน้องตาลด้วยครับ  จะเอาอะไรไหม  พ่ีจะไปแคนทีน”     

พ่ีนัทถามติดข�า

“ไม่เอาหรอกค่ะ ช่วงน้ีกินอะไรกับกานต์ก็รู้สึกหวานไปหมด” ฉันรีบ

เอ้ือมมือไปตีแขนเพ่ือนสนิททันควันเพ่ือให้เธอหยุดพูด แต่ว่าสิ่งท่ีเกิดขึ้น 

ดูเหมือนจะเป็นกิจวัตรซึ่งทั้งฉันและพ่ีนัทคุ้นชินไปแล้ว พ่ีนัทก็เลยไม่ได้เก็บ

ค�าพูดของเมย์มาคิด

“ง้ันพ่ีฝากของแป๊บนะกานต์  เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” ว่าแล้วพ่ีนัทก็

หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ แบบไม่สนใจสายตาขี้อิจฉาของเพ่ือนรักฉันเลยสัก

นิด กลับกันเขาจงใจจะยั่วอารมณ์ให้เมย์อิจฉาหนักข้ึนกว่าเก่า

พ่ีเกมส์ท่ียืนมองใกล้ๆ  ถูกพ่ีนัทลากตัวไปซื้อน�้าเป็นเพ่ือนอย่างไม่

ต้องสงสัย และเมื่อพ่ีนัทเดินออกไป เจ๊ตาลก็หวีดเสียงขึ้นทันที

“โอ๊ยยย กานต์ หวานกันขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพ่ีนัทจะนอกใจ

เธอน่ะ” น�้าเสียงของเจ๊ตาลตอนนี้เต็มไปด้วยความเพ้อฝัน เธอยกมือขึ้นปิด

หน้าเหมือนเขินแทน ต่างจากเมย์ซึ่งเท้าแขนเหล่มองฉันด้วยแววตาลุกเป็น

ไฟ

“น่ันสิ ถ้าวันไหนได้ยินว่าเธอพูดเรื่องพ่ีนัทนอกใจอีกนะ ฉันจะตบให้

หัวทิ่มเลย” เมย์เสริมแกมขู่

สิ่งท่ีเพ่ือนท้ังสองคนพูดท�าให้ฉันต้องมานั่งคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิด

ข้ึนใหม่ทั้งหมด  เมื่อวานฉันไม่ได้คิดไปเองเรื่องกลิ่นน�้าหอม แถมตอนที ่    

พ่ีนัทพูดขึ้น พ่ีเกมส์เองก็พูดเหมือนจะรู้อะไร

เมื่อก้ีตอนท่ีพ่ีนัทเอาหน้าผากมาชนฉัน  กลิ่นกายเขาก็ดูเป็นปกติดี 

ยังคงเป็นกลิ่นน�้าหอมกลิ่นเดิมที่ฉันเคยเลือกให้  ท่าทีท่ีดูเหมือนปกติของ

54

เขาท�าให้ฉันสับสน  ไหนจะค�าพูดของเมย์และเจ๊ตาลที่ดูจะเชื่อมั่นในตัว     

พ่ีนัทเป็นอย่างมาก

อ่า… ฉันควรจะท�ายังไงดี

ฉันควรจะเชื่อตัวเองหรือเชื่อค�าพูดคนรอบข้างดีนะ?

แต่แล้วจู ่ๆ  ความคิดฉันก็หยุดลง  เมื่อสายตาบังเอิญหลุบมอง       

สมาร์ทโฟนท่ีพ่ีนัทฝากไว้ในมือ  หูได้ยินเสียงเมย์กับเจ๊ตาลก�าลังคุยกันซึ่ง

ไม่ได้เก่ียวกับฉัน แต่อีกนัยหนึ่งฉันก็ได้ยินเสียงของจิตใต้ส�านึกซึ่งก�าลังสั่ง

ให้ท�าเรื่องที่ไม่ควรไปด้วย

ปกติแล้วฉันสามารถเล่นโทรศัพท์ของพ่ีนัทได้ตามอย่างที่ใจนึก แต่

ถึงแบบนั้นฉันก็ตั้งกฎกับตัวเองไว้เหมือนกัน  ว่าต่อให้ฉันจะมีอภิสิทธ์ิกับ

โทรศัพท์ของพ่ีนัทมากแค่ไหนก็ตาม แต่สิ่งเดียวท่ีฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเก่ียว

ด้วยก็คือ การท่ีมีคนในครอบครัวของพ่ีเขาโทรเข้ามา หรือแม้แต่ข้อความ

ต่างๆ ที่ปรากฏอยู่ในมือถือ เหตุผลสั้นๆ เพราะฉันอยากให้มันเป็นเรื่องส่วน

ตัวของเขาบ้าง

แต่ไม่ใช่กับในตอนนี้

ตอนที่ฉันกดเข ้ามาดูในข้อความแชทของเขา  แล้วพบว่าเขา

เมมเบอร์ ‘แม่’ เอาไว้ถึงสองรายชื่อ  ย่ิงได้เห็น  ฉันก็อดท่ีจะเลื่อนเปิดดู

ข้อความด้านในไม่ได้

แม่ :: ดูแลน้องดีๆ ล่ะ จะครบ 7 ปีแล้วนะ

นัท :: ผมดูแลกานต์ดีอยู่แล้ว แม่ไม่ต้องห่วง

แม่ :: ดีแล้ว แม่อยากได้ลูกสะใภ้น่ารักๆ แบบหนูกานต์

นัท :: ผมก็อยากได้ภรรยาน่ารักๆ แบบกานต์เหมือนกัน

รายชื่อแม่อันแรกเป็นคุณป้า  แม่ของพ่ีนัทจริงๆ  ฉันจ�าได้ดี  เพราะ

คุ้นเคยกับการพูดคุยผ่านข้อความแชทกับท่านมาบ้าง แต่กับชื่อท่ีพ่ีนัทเมม

55

ไว้ว่าแม่แต่มีเครื่องหมายดอกจันติดก�ากับเอาไว้น่ีสิ

ที่ส�าคัญ... ข้อความท่ีปรากฏต่อสายตาฉันตอนน้ี เพ่ิงจะผ่านไปไม่

ถึงชั่วโมงด้วยซ�้า

แม่* :: พ่ีนัทออกมามหา’ลัยยังคะ?

นัท :: ก�าลังครับ ใกล้จะถึงแล้ว

แม่* :: ดีจัง อยากเจอหน้าพ่ีนัทเร็วๆ จังเลย

แม่* :: เมื่อคืนโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย คิดถึงนะคะ

นัท :: โทษที เมื่อคืนกานต์มานอนท่ีห้อง

แม่* :: แบบนี้ต้องโดนลงโทษ

แม่* :: งั้นวันนี้หนูไปหาพ่ีนัทที่ร้านเกมแบบเมื่อวานนะ

เคยเป็นไหม อยู่ๆ ก็หน้าชา 

ร่างกายภายนอกไม่มีบาดแผล

แต่ภายในกลับรู้สึกเจ็บได้อย่างไม่มีเหตุผล...

แม่* :: งั้นวันน้ีหนูไปหาพ่ีนัทที่ร้านเกมแบบเมื่อวานนะ

และสิ่งที่ชัดเจนที่สุดส�าหรับฉันตอนน้ีก็คงไม่พ้นเรื่องท่ีพ่ีนัทนอกใจ

ไม่รู ้ว่าฉันเอาแต่นั่งจ้องข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอนานเท่าไหร ่   

รู้อีกทีหูท้ังสองข้างก็ได้ยินเสียงแปลกใจของเจ๊ตาลกล่าวทักใครบางคนขึ้น

“พ่ีนัทซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ!?” ค�าทักทายของเธอท�าฉันสะดุ้ง

เฮือก  รีบกดออกจากข้อความแชทดังกล่าว เหลียวหลังไปมองชายหนุ่มที่

ก�าลังเดินเข้ามาทันที พวกเขาไม่ใช่คนอื่นไกลแต่เป็นพ่ีนัทกับพ่ีเกมส์ท่ีเดิน

หายไปซื้อน�้าและขนมก่อนหน้าน้ีนั่นแหละ

พ่ีนัทย้ิมเมื่อเราเผลอสบตากัน  ฉันจึงแสร้งย้ิมตอบกลับไปเสมือน

56

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฟึ่บ!

“นี่ขนมปังของน้องเมย์ อันน้ีของตาล ส่วนอันน้ี…” พ่ีนัทจัดแจงแจก

ขนมปังท่ีซื้อมาส่งให้เพ่ือนสนิทของฉันเรียงคน จนกระทั่งเขาหยิบขนมปัง

ไส้ช็อกโกแลตย่ืนมาให้ฉันเป็นคนสุดท้าย “ขนมปังช็อกโกแลตของโปรด

น้องกานต์แฟนพ่ีค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” พอเห็นสีหน้าย้ิมแย้มเหมือนคนไม่มีความผิดของ

พ่ีนัทแบบนี้ บอกเลย…ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะแสดงสีหน้าตอบรับเขาออก

ไปแบบไหน

พ่ีนัทไม่ได้พูดอะไรกับฉันอีก เขาย้ิมเล็กย้ิมน้อยพลางใช้มือข้างถนัด

ยีหัวฉันอย่างเอ็นดู  ก่อนดึงสมาร์ทโฟนของตัวเองไปจากมือพร้อมท้ังกด

เปิดหน้าจอราวกับจะเช็กอะไร

ย่ิงเห็นย่ิงอึดอัด ย่ิงเห็นย่ิงอยากถามออกไปตรงๆ

“จะซื้อมาให้ทั้งที พ่ีนัทหัดซื้อของแพงๆ ให้พวกหนูบ้างสิคะ” เมย์ท่ี

อยู่ในเหตุการณ์กล่าวขึ้น และน่ันท�าให้พ่ีนัทละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์

มองไปท่ีเธอและพูดหยอกล้อกันเหมือนปกติ

“น้องเมย์ก็เอาตังค์มาให้พ่ีสิ จะได้ซื้อให้ ฮ่าๆ”

“หูย! พ่ีนัทอ่ะ ไม่ค่อยจะลงทุนเลยนะ”

เสี้ยววินาทีหน่ึงที่พ่ีนัทละสายตาจากฉันไปหาเมย์  สายตาฉันก็

วอกแวกเหลือบมองไปยังพ่ีเกมส์ซึ่งยืนหันหลังพิงกับโต๊ะม้าหิน ที่น่าตกใจ

คือเขาเองก็ก�าลังมองฉันกลับมาเช่นกัน  ปากก็ดูดนมเปรี้ยวในมือไปด้วย 

แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นเขาก็หันไปทางอื่น เหมือนแค่มองผ่านๆ ไม่ได้สนใจ

“กินขนมปังเสร็จก็รีบเข้าคลาสนะ” ย่ิงเสียงของพ่ีนัทที่เอ่ยขึ้นด้วย

ถ้อยค�าประโยคเดิมเหมือนทุกวันแทรกความคิดในหัวเท่าไหร่  ย่ิงท�าให้

ความรู้สึกของฉันแปรปรวนมากขึ้นเท่านั้น

ทั้งท่ีรู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะไปไหน แต่ปากก็ยังพลั้งถามออกไป

57

“พ่ีนัทจะไปไหนคะ?!”

“ร้านเกมไง พ่ีจะไปเล่นเกมรอกานต์เลิกคลาส” เขาย้ิม

“หนูไปด้วยค่ะ!” หัวฉันตอนนี้มันร้อนไปหมด  จนแทบไม่ได้สนใจ

รอยย้ิมใจดีของเขาเลย

“จะไปท�าไม กานต์มีเรียนไม่ใช่เหรอ?”

“ก็หนูจะไป หนูไม่เรียนก็ได้ หนูอยากไปร้านเกม!” ฉันเริ่มรัวค�าพูด

เอาแต่ใจเสียงดัง ทั้งท่ีรู้ว่านิสัยแบบนี้เป็นอะไรท่ีพ่ีนัทเกลียดอย่างสุดๆ

เขาไม่ชอบคนเอาแต่ใจ แต่ตอนน้ีฉันก�าลังเป็น

“นะๆ ให้หนูไปร้านเกมด้วยนะ”

ก็รู้นะว่าพ่ีนัทเป็นห่วงเรื่องเรียนของฉัน  เขาอยากให้ฉันตั้งใจเรียน 

ซึ่งฉันก็อยากท�าแบบน้ันให้เขาเหมือนกัน  ฉันไม่เคยงี่เง่าเรื่องท่ีเขาจะไป

ร้านเกมหรือติดเกม แต่ไม่ใช่กับวันนี้ วันที่ฉันรู้ว่าเขานัดเจอใครอีกคนเอา

ไว้

“กานต์เป็นอะไร ท�าไมวันนี้ดื้อกับพ่ีจัง…”

“พ่ีนัทน่ันแหละ  เป็นอะไร!” ฉันตะคอกดักอีกฝ่าย  เมื่อเขาเอาแต่

ปฏิเสธอยู่ท่าเดียวเหมือนคนมีพิรุธ “หนูแค่จะไปเล่นเกมกับพ่ี  มันผิดมาก

เลยหรือไง”

“กานต์เป็นอะไรเน่ีย  ชักจะเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ” พ่ีนัทพูดอย่าง

ใจเย็น  เขาพ่นลมหายใจเบาๆ  เหมือนเอือมระอา ปากก็เอาแต่บ่นเหมือน

ฉันผิดอะไรนักหนา “ท�าตัวแบบน้ีไม่น่ารักเลย…”

“หนูแค่อยากเล่นเกมกับพ่ีบ้าง หนูผิดอะไร?” ฉันย้อนอย่างมีอารมณ์

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหกปีเลยก็ว่าได้  ที่ฉันกับพ่ีนัทเหมือนจะมี

ปากเสียงกันเรื่องเกม 

ถ้าเขาไม่ปิดบังอะไรฉันเอาไว้ เรื่องแบบนี้มันก็ไม่เกิดขึ้นหรอก

“วันน้ีกานต์เป็นอะไร  ท�าไมงี่เง่าแบบน้ีล่ะ” ฉันเม้มปากลงเล็กน้อย 

จ้องหน้าผู้ชายท่ีฉันไว้ใจมาตลอดเกือบเจ็ดปี ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก “พ่ี

58

แค่ไปเล่นเกม กานต์มีเรียนก็อยู่เรียนไปสิ” 

“หนูไม่ได้งี่เง่า  พ่ีนัทนั่นแหละปิดบังอะไรหนูอยู่!” ฉันหลุดกระแทก

เสียงย้อนเขาอย่างหัวเสีย จากที่ว่าจะใจเย็นไม่หงุดหงิดแต่เหมือนว่าตอน

นี้อะไรๆ มันจะยากไปหมด ที่แย่ย่ิงกว่าอะไรก็คงจะเป็นสีหน้าตกใจเหมือน

คนมีความผิดที่ปรากฏอยู่บนดวงหน้าของพ่ีนัทนั่นแหละ

“เลิกง่ีเง่านะกานต์ แล้วเราค่อยคุยกัน” พ่ีนัททิ้งท้ายเสียงเรียบอย่าง

ใจเย็นเหมือนพยายามกักกลั้นอารมณ์ของตัวเอง พลางวางข้าวของท้ังหมด

ที่ซื้อมาลงกับโต๊ะ และรีบหันหลังท�าท่าจะเดินออกไป

“หนูบอกว่าหนูจะไปด้วย!” ส่วนฉันก็ไม่ยอม รีบลุกออกจากเก้าอี้ม้า

หินท�าท่าจะเดินตามเขาไป แต่…

“พ่ีพูดค�าเดียวกานต์น่าจะรู้เรื่องนะ  อย่าให้พ่ีต้องท�านิสัยแย่ๆ  ใส่

กานต์เลย” ค�าพูดของพ่ีนัทท�าเอาทุกส่วนของฉันหยุดชะงักได้อย่างฉับพลัน 

มือสองข้างก�าแน่นโดยอัตโนมัติ น�้าเสียงท่ีเย็นชาแถมยังพูดแบบไม่หันมา

มองหน้า ท�าฉันตระหนักได้ว่าเขาก�าลังหงุดหงิด

พ่ีนัทไม่ได้พูดอะไรหลังจากน้ัน  แต่เลือกที่จะกอดคอเดินออกไป

พร้อมกับพ่ีเกมส์  เขาไม่หันมามองฉันอีกเลย  แต่นั่นไม่ใช่กับพ่ีเกมส์  ซึ่ง

เหลียวหลังมองมาด้วยแววตาน่ิงๆ ไม่เหมือนอย่างเคย

สายตาแบบน้ันน่ะ  ไม่บอกก็รู้ว่าเขาคงก�าลังมองว่าฉันงี่เง่าไม่ต่าง

ไปจากพ่ีนัทเลยสักนิด

“กานต์  แกเป็นไรอ่ะ  ท�าไมวันน้ีท�าตัวแปลกๆ” เจ๊ตาลรีบเอ่ยปาก

ถามหลังจากที่พ่ีเกมส์กับพ่ีนัทคล้อยหลังออกไปได้สักพัก และตามมาด้วย

ค�าถามของเมย์ที่ดูจะแปลกใจไม่ต่างกัน

“ฉันไม่เคยเห็นแกงี่เง่าใส่พ่ีนัทแบบน้ีเลยนะ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ”

ตึก! ตึก!

“อ้าวกานต์! กานต์! กานต์แกจะไปไหน คลาสเรียนจะเริ่มแล้วนะ!”

ฉันไม่ได้ตอบค�าถามของพวกเธอ  แต่ก้าวเท้าตามหลังพ่ีนัทไป            

59

หูได้ยินเสียงเรียกของเพ่ือนสนิท แต่ร่างกายกลับไม่ยอมหยุด

ในหัวตอนน้ีมีแต่ค�าว่า ‘ไม่ยอม’ ต้องรู ้และเห็นด้วยตาให้ได้ว่า           

ผู้หญิงที่นัดเจอกับพี่นัทที่ร้านเกมเป็นใคร ฉันไม่สนใจหรอก ต่อให้สิ่งท่ีฉัน

คิดจะท�ามันจะเป็นการขัดใจพ่ีนัทหรือเป็นชนวนท่ีท�าให้เราต้องเลิกกัน

ก็ตามที 

ในเมื่อเขาไม่อนุญาตให้ฉันไปด้วย ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปเอง!

ตึก! ตึก! ตึก!

กึก…

เดินพ้นสวนหย่อมหน้าตึกคณะมาได้ไม่เท่าไหร่  เท้าของฉันก็ต้อง

หยุดลงอีกครั้ง  เมื่อเบื้องหน้าปรากฏร่างสูงของผู้ชายในชุดนักศึกษาแสน

คุ้นตายืนขวางทางอยู่ ท่าทางเขาตอนนี้ดูหาเรื่อง ปากกัดหลอดนมเปรี้ยว 

ตามองขวางใส่ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

พ่ีเกมส์คงจะถูกสั่งมาห้ามไม่ให้ฉันตามพ่ีนัทไปร้านเกมสินะ

“จะไปไหนคะ?” และค�าถามแรกของเขาตรงกับสิ่งที่ฉันคิดไว้ในหัว

ไม่มีผิด

“พ่ีเกมส์หลบไปค่ะ หนูจะเดิน!” คนฟังยืนในท่ากอดอก นัยน์ตาคม

จ้องสู้สายตาไม่พอใจของฉัน

“ปกติก็เห็นน่ารักใส่ไอ้นัทดี  ไม่ยักรู้ว่าน้องกานต์จะมีมุมไม่น่ารัก

แบบนี้ด้วย”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของพ่ีเกมส์ค่ะ  ถอยไป!” ฉันตะคอกเสียงใส่อย่างไม่

สนใจค�าพูดแดกดันของเขา พร้อมท้ังรีบสาวเท้าเดินตรงเข้าไปและหวังว่า

เขาจะหลบ

แต่ฉันคิดผิด…

พ่ีเกมส์ไม่หลบและยังคงยืนอยู่ในท่าเดิม  เขาหันไปพ่นหลอดนม

เปรี้ยวออกจากปาก ก่อนเลื่อนสายตานิ่งๆ กลับมามองฉันอีกครั้ง

“ท�าไมต้องถอยล่ะคะ ในเมื่อไอ้นัทมันบอกไม่ให้น้องกานต์ตามมัน

60

ไป…”

“ถ้าพ่ีรู้ว่าพ่ีนัทมีความลับอะไรกับหนู  พ่ีเกมส์จะไม่พูดแบบนี้!” ฉัน

แย้งเสียงแข็งแบบไม่ฟังให้จบ

ตอนแรกก็หงุดหงิดพออยู่แล้ว พอสิ่งที่จะท�าดันถูกคนอื่นขัดแบบนี้ 

มันก็ย่ิงรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ โชคดีที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน การต่อปากต่อ

ค�าของเราทั้งคู่เลยไม่เป็นท่ีสนใจของใครมากนัก

“ไอ้นัทมีความลับเหรอ?” พ่ีเกมส์ท�าท่าสงสัย แต่ยังไม่ทันท่ีฉันจะอ้า

ปากตอบอะไรออกไป เขาก็แทรกเสียงถามข้ึนอีกครั้ง “ความลับอะไร? แล้ว

มันร้ายแรงเท่ากับเรื่องท่ีพ่ีก�าลังจะท�ากับหนูหรือเปล่า?”

ความฉุนเฉียวในอารมณ์ชะงักงันเมื่อได้ฟังค�าถามแบบน้ัน พลั้งปาก

ถามเขากลับไปด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน

“พ่ีเกมส์จะท�าอะไรคะ... อ๊ะ!?” ฉันสะดุ ้งเฮือกเมื่อจู ่ๆ  ผู ้ชายน่า

ร�าคาญตรงหน้า คว้าไหล่ทั้งสองข้างฉันอย่างรวดเร็ว 

ไม่ใช่แค่น้ันแต่เขายังท�าเรื่องไม่คาดฝันชนิดไม่ให้อีกฝ่ายต้ังตัว ด้วย

การโน้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็ว รู้สึกตัวอีกทีบริเวณริมฝีปากก็รับรู้การ

จรดทับจากเขา  ความอ่อนนุ่มของผิวปากอุ่นร้อนของอีกฝ่ายที่บดเบียด

แนบแน่น ส่วนฉันท�าได้แต่ยืนอึ้ง ตัวแข็ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจอยู่

อย่างน้ัน ก่อนที่รสสัมผัสดังกล่าวจะค่อยๆ ผละออกไปเองในเวลาต่อมา

“เท่านี้ น้องกานต์ก็มีความลับเหมือนกับไอ้นัทแล้วนะ…” 

ค�าพูดประโยคต่อมาของพ่ีเกมส์ย่ิงท�าให้สติของฉันเตลิดออกไปไกล 

จนแทบลืมไปเลยว่าก่อนหน้าน้ีก�าลังหงุดหงิดเรื่องอะไรอยู่  เพราะที่เห็น

ตอนนี้มีแค่ท่าทางทะเล้นกะล่อนปลิ้นปล้อนของเขาเท่านั้น

หลังจากพ่ีเกมส์ผละตัวออกไป เขาก็เลื่อนปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก

ตัวเอง ขยิบตาให้ฉันหนึ่งที พร้อมกับค�าพูดสั้นๆ

“ให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเรา เมียหลวงกับเมียน้อยนะคะ”

เพียะ!

61

ร่างกายโต้ตอบค�าพูดและการกระท�าดังกล่าวของคนตัวสูงตรงหน้า

อย่างทันควัน  แรงกระทบของฝ่ามือท�าให้ใบหน้าหล่อทะเล้นหันไปอีกฝั่ง

ตามแรง

พ่ีเกมส์ไม่ได้พูดหรือแสดงทีท่าไม่พอใจที่ถูกฉันตบหน้าจังๆ  แบบ

นั้น ต่างจากฉันท่ีโกรธจนมือไม้สั่นไปหมด

พักหลังมาน้ีเขามักจะแกล้งฉันแรงถึงขนาดเข้าประชิดตัว โอเค! ฉัน

เข้าใจว่านั่นคือวิธีการแกล้งของเขา แต่การจูบกันแบบน้ีมันไม่ใช่จริงๆ ไม่

ว่าจะแกล้งหรือจะจริงจังก็ตาม ฉันก็รู้สึกว่ามันไม่สมควร  โดยเฉพาะเมื่อ

อีกฝ่ายมีคนรักอยู่แล้ว

ตึก! ตึก! ตึก!

“กานต์มาอยู่น่ีเอง… แฮ่กๆ  อ้าวพ่ีเกมส์…” เสียงร้องทักของเมย์ที่

ดังขึ้นจากทางด้านหลังฉัน  ไม่ได้ท�าให้เราทั้งคู่ขยับเคลื่อนไหวร่างกายหัน

ไปมองเหมือนปกติ

“…”

“…” สายตาของพ่ีเกมส์ก�าลังจ้องมาท่ีฉันเพียงคนเดียว เขาเดาะ

กระพุ้งแก้มข้างที่ถูกตบ สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดออกมาให้เห็น เราไม่

ได้พูดกัน  เพราะเมย์ท่ีว่ิงตามหลังมาตรงเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราไว้

เสียก่อน

“ขอบคุณนะคะพ่ีเกมส์ท่ีช่วยดักกานต์เอาไว้” เธอพูดขอบคุณแบบ

ไม่รู้สถานการณ์ พลางออกแรงก่ึงดึงก่ึงกระชากแขนฉันให้เดินย้อนกลับไป

ด้วยกัน

รู้ไหม... ฉันอยากด่าเขาแทบตายที่กล้าท�าเรื่องบ้าๆ แบบนั้น แต่ค�า

พูดทั้งหมดมันดันจุกอยู่ในล�าคอ ฉันไม่ได้ต้องการท�าให้ตัวเองมีความลับ

กับพ่ีนัทอย่างท่ีพ่ีเกมส์ต้องการให้เป็น ฉันไม่ชอบการเอาคืนอย่างไร้ศักดิ์ศร ี

แต่ชอบที่จะเผชิญซึ่งๆ หน้าให้รู้ด�ารู้แดงไปเลยมากกว่า

และการท่ีเขาท�าแบบน้ีกับฉันซึ่ง ข้ึนชื่อว ่าเป็นแฟนเพ่ือนสนิท 

62

นอกจากเขาจะไม่ให้เกียรติฉันแล้ว เขายังทรยศเพ่ือนตัวเองอีกต่างหาก ที่

ส�าคัญจูบของพ่ีเกมส์เมื่อก้ี  มันท�าให้ฉันต้องกลายเป็นผู้ร้ายมีความผิด

ติดตัวไปแบบไม่ตั้งใจ

อ่า… ฉันเกลียดเขาจริงๆ ให้ตายเถอะ

เมย์ท่ีไม่น่าจะรู้เรื่องอะไร  จับข้อมือฉันเอาไว้แน่นขณะเดินพาฉัน

กลับไปที่ตึกคณะราวกับกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน ตลอดทางเธอก็เอาแต่บ่น

ไม่หยุด

“เธอนี่มันจริงๆ เลย ท�าไมไม่ฟังที่พ่ีนัทพูดล่ะ ตามไปเดี๋ยวก็ทะเลาะ

กันอีกหรอก”

“…” ในหัวของฉันตอนนี้มันเต็มไปด้วยหลายๆ ความรู้สึก

อึดอัด โกรธ หงุดหงิด สับสน ทุกอย่างปะปนตีกันยุ่งเหยิงจนไม่รู้จะ

เริ่มแก้จากตรงไหนก่อนดี  แต่ถึงอย่างน้ันระบบประสาทสัมผัสทางการ

ได้ยินของฉันก็ยังใช้งานได้ดี

“แล้วสรุปท่ีวันนี้จู่ๆ  ก็บ้างี่เง่าใส่พ่ีนัทมันเพราะอะไรล่ะ?”  หูได้ยิน

ค�าถามของเมย์ชัดเจน

“เขามีคนอื่น” 

“พูดบ้าอะไรอีกเนี่ย?” เมย์สะบัดมือฉันทันทีเมื่อได้ฟัง และย้อนถาม

กลับมาเหมือนไม่เชื่อในสิ่งท่ีได้ยิน

“ก็อย่างที่บอกน่ันแหละ พ่ีนัทนอกใจฉัน” ฉันยืนยันค�าพูดของตัวเอง

ออกไปอีกครั้ง และหวังว่าจะมีใครสักคนจะยอมเชื่อและให้การช่วยเหลือ

ฉันได้บ้าง

“พูดอะไรแบบนั้นอ่ะ พ่ีเขาก็ดูรักแกดีออก…”

“ฉันรู้มาว่าเขานัดเจอกับผู้หญิงคนหน่ึงท่ีร้านเกมวันน้ี” ฉันขัดแบบ

ไม่ฟัง  จนอีกฝ่ายชะงักเงิบหยุดฝีเท้าลง  เพราะงั้นฉันก็เลยหยุดการ

เคลื่อนไหวไปด้วย 

ฉันหันมองหน้าเมย์ที่ดูเหมือนจะไม่ยอมเชื่อง่ายๆ

63

“ฉันควรจะท�ายังไงดีล่ะเมย์…”

เพราะเสียงท่ีอ่อนลงและเต็มไปด้วยความกังวล ท�าให้เมย์ซึ่งเอาแต่

แขวะเรื่องการคบหาของฉันกับพ่ีนัทมาตลอดหกปีเงียบลงจนผิดสังเกต เธอ

ขมวดคิ้วเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างในหัว

“ถ้าเรื่องท่ีท�าให้พ่ีนัทนอกใจ เป็นสาเหตุท่ีท�าให้แกงี่เง่าวันนี้จริงๆ ล่ะ

ก็ บอกตรงๆ ว่าฉันจะโกรธพ่ีนัทมาก” เธอพูดแสดงความคิดเห็นของตัวเอง 

น�้าเสียงใส่อารมณ์ พลางเอื้อมมือแตะไหล่ฉันคล้ายกับจะปลอบใจ ต่อให้

เมย์เป็นคนไม่เชื่อคนง่าย แต่ส�าหรับคนที่เป็นเพ่ือนด้วยกันมานานอย่าง

ฉันกับเจ๊ตาลแล้ว  แน่นอนว่าเปอร์เซ็นต์ท่ีเธอจะเห็นใจและเชื่อใจจะมีให้

กลับมาเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน

“การที่ผู้ชายนอกใจเราไปมีผู้หญิงคนอื่นมันมีอยู่ไม่กี่ข้อหรอก”

ฉันท่ีไม่เคยมองใคร หรือไม่เคยสนใจเรื่องการนอกใจมาก่อน พอได้

ฟังก็ได้แต่ย่นคิ้วคิดตาม

“หนึ่ง... เพราะเขาไม่ต้องการความจ�าเจ สอง... เพราะความไม่รู้จัก

พอ มักง่ายเป็นสันดาน…” ฉันเหลือบมองหน้าเพ่ือนรักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า

เธอเงียบเสียงลง ก่อนจะพบว่าเธอก�าลังมองฉันอยู่

เมย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ  ใบหน้าเรียวสวยคลี่ย้ิมเล็กๆ แทนค�า

ปลอบใจ และพูดขึ้น

“แต่ในกรณีพ่ีนัทของเธอน่ะ เขาดูไม่ใช่ผู้ชายประเภทน้ันเลยใช่ไหม

ล่ะ?” ฉันเม้มปากแน่น พยักพเยิดตอบค�าถามของเธอกลับไป  โดยปล่อย

ให้ในหัวคิดตามค�าพูดของเมย์ไปด้วย “นั่นเพราะว่าตลอดหกปีที่ผ่านมา 

เขาได้แต่ทนรอไง”

“ทนรอ?” ฉันย้อนเธอกลับไปแบบไม่เข้าใจ

เมย์รีบขยับเปลี่ยนมายืนในท่ากอดอก พยักหน้าอย่างคนมีภูมิความ

รู้ที่ดี พลางตบไหล่ฉัน โดยปากก็พูดไปเรื่อย

“จ�าที่ฉันพูดเรื่องจิ๊กก้ิวของเธอกับพ่ีนัทได้ไหมล่ะ?”

64

“จะ… จ�าได้ (มั้ง)” พอเมย์พูดเรื่องน่าอายแบบนั้นออกมา ฉันก็เริ่ม

จะท�าตัวไม่ถูก

“การจิ๊กก้ิวกันของคนรักก็เป็นอีกอย่างหน่ึงท่ีท�าให้ผู้ชายเปลี่ยนไป

นะเออออ” น�้าเสียงจริงจังของเมย์เริ่มเปลี่ยนไป เธอลากเสียงยาวประหนึ่ง

ว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ไม่ใช่กับสีหน้าที่ดูจริงจังผิดปกติ “ลองคิดดู

นะ แกคบกับพ่ีนัทมาตั้งหกปี ไม่เคยจิ๊กก้ิวกันเลยสักครั้ง ไหนจะใกล้เข้าสู่

ช่วงอาถรรพ์คู่รักเจ็ดปีเลิกอีก บรื๋อๆ”

“งั้นก็แปลว่า…”

“ดวงความรักของเธอก�าลังอยู่ในช่วงปีชง  เพราะความอืดอาด

ยืดยาดของตัวเธอเองนั่นแหละ!” เมย์ว่า

“แล้วฉันควรจะท�ายังไง” ท่ีย้อนถามเมย์กลับไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะ

ฉันเชื่อคนง่ายหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันเองรู้สึกว่าบางสิ่งที่เธอพูดออกมา

มันก็มีส่วนถูกต้องเหมือนกัน ไหนจะข้อมูลเรื่องของอาถรรพ์คู่รักเจ็ดปีท่ีฉัน

ค้นเจอทางอินเทอร์เน็ตอีก

‘ชีวิตของผู้คนมักมีการเปลี่ยนแปลงครั้งส�าคัญในทุกๆ 7 ปี หลาย

คนอาจได้เริ่มคบหากับคนรู้ใจ เมื่อเข้าสู่ช่วงของการเปลี่ยนวัยพอดี และ

เมื่อคบกันไปได้เป็นเวลา 7 ปี ก็จะถึงช่วงเปลี่ยนวัยอีกครั้ง ชีวิตก็อาจ

เปลี่ยนแปลงครั้งส�าคัญ เช่น อาจได้เข้าสังคมใหม่ๆ ไปรู้จักคนใหม่ๆ ท�าให้

ต้องห่างเหินกับคู่รัก จนอาจลงท้ายด้วยการแยกทาง’

บางทีความรักระหว่างฉันกับพ่ีนัทอาจจะขาดสีสันในแบบที่ควรจะ

มีจริงๆ ก็ได้ พอเขาได้เจอสังคมใหม่ คนใหม่ เขาก็เลยต้องท�าแบบนี้…

“ฉันมีแผน  แต่บอกไว้ก่อนนะว่าแผนน้ีถ้าเธอท�าไปแล้ว  มันก็รับ

ประกันไม่ได้หรอกนะว่าพ่ีนัทของเธอจะกลับมาเป็นคนดีคนเดิมเหมือนเมื่อ

ก่อนหรือเปล่า”

“…”

“เธอจะลองเสี่ยงดูไหมล่ะ กานต์?”

65

-GAME TALK-

ฝ่ามือของน้องกานต์ท่ีพุ่งตบเข้าใส่หน้าผมก่อนหน้านี้ ท�าให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นคนไร้อารมณ์ขัน  แถมยังมือหนักเป็นบ้า ผมถูฝ่ามือแนบ

แก้มตรงจุดที่แสบ เท้าย�่าเดินตรงไปที่หน้ารั้วประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัย 

ซึ่งผมบอกให้ใครอีกคนยืนรอไว้

ไอ้นัทยังยืนรอผมอยู่ตามท่ีบอก มันท�าหน้าบึ้ง ไร้อารมณ์ขันเฉกเช่น

เดียวกับแฟนของมัน  ตอนนี้มันคงก�าลังหงุดหงิดเรื่องที่เพ่ิงทะเลาะกับ    

น้องกานต์ไปก่อนหน้านี้นี่แหละ

“ช้านักนะมึง มัวท�าไรอยู่วะ?” ไอ้นัทบ่นทันทีเมื่อผมโผล่หัวไปให้มัน

เห็น

“โทษที ระหว่างทางกูบังเอิญเจอคนรู้จักว่ะ” ส่วนผมก็ตอบไปส่งๆ

“วันน้ีกูไม่อยากไปร้านเกมเลยว่ะ” อีกครั้งท่ีไอ้นัทกล่าวข้ึนสีหน้า

เคร่งเครียด ดูเหมือนว่าตั้งแต่ท่ีมันมีปากเสียงกับน้องกานต์ท่ีโต๊ะม้าหิน มัน

จะเอาแต่คิดเรื่องนั้นอยู่ตลอดเวลา

66

ผมรู้จักกับไอ้นัทมาหลายปี และรู้ว่ามันเป็นพวกชอบย�้าคิดย�้าท�า

“ท�าไมวะ?” ถึงจะรู้จักมันดี แต่ผมก็ยังถามกลับไป ท�าเหมือนไม่เคย

รู้จักนิสัยมันเลย

“เรื่องกานต์ไง” มันตอบสั้นๆ

ด้วยท่าทางเหมือนเลี่ยงที่จะพูด  ผมก็เลยไม่สนใจ  โอบแขนคล้อง

รอบคอมันเหมือนทุกที  และออกแรงบีบบังคับพาเพ่ือนสนิทตรงไปยังร้าน

เกมประจ�าหน้ามหาวิทยาลัย และในตอนน้ันเองท่ีไอ้นัทพึมพ�าพูดอะไรบาง

อย่างออกมา

“มึงว่าช่วงน้ีกานต์น่ารักขึ้นนะว่าไหม”

“เออ” ผมตอบกลับแบบไม่คิดอะไร แต่พอได้แอบลอบมองเสี้ยวหน้า

มันแล้ว กลับพบว่าไอ้นัทมันก�าลังย้ิม

“กานต์โตขึ้นจากเมื่อก่อนเยอะ สวยขึ้น น่ารักขึ้น และฉลาดขึ้น…”

“อ๋อเหรอ?” ผมย้อนอย่างคนไม่รู้  ทั้งท่ีเอาเข้าจริงผมก็พอจะสังเกต

เห็นความเปลี่ยนแปลงอย่างท่ีไอ้นัทว่ามาบ้างเหมือนกัน

“กูคิดว่าอีกไม่นาน  ความลับของกูคงใกล้จะแตกแล้วว่ะ  และถ้า

ความลับแตกขึ้นมา  กูกับกานต์อาจต้องเลิกกัน” ไอ้นัทเงียบลงไปชั่วขณะ

หน่ึง แถมยังหยุดเท้าลงโดยชะงักจนผมต้องพลอยหยุดตามไปด้วย

ผมเหลียวมองมันด้วยความสงสัย และพบว่ามันเองก็ก�าลังมองผม

กลับมาเช่นกัน

“เฮ้ยเกมส์ ถ้าวันหนึ่งกูกับกานต์เลิกกัน กูขออะไรมึงอย่างได้ป่ะ?”

“ว่ามา?” ผมยักไหล่แบบไม่ย่ีหระ

“กูขอให้คนท่ีกานต์คบต่อจากกูเป็นใครก็ได้ท่ีไม่ใช่มึง… ได้ป่ะวะ?”

ค�าขอของไอ้นัทท�าให้ระหว่างเราเกิดเป็นช่องว่างแทบจะในวินาที

นั้น แววตาจริงจังของมันก�าลังจ้องลึกเข้ามาในตาผม ราวกับว่านั่นคือค�าขอ

ที่มันต้องการจากผมเพียงข้อเดียว

“มึงก็รู้ว่ากูรักกานต์มาก กูคงท�าใจไม่ได้ถ้าคนที่กูรักมากท้ังสองคน

67

จะคบกันเอง…” อีกครั้งที่ไอ้นัทพูด และน่ันท�าให้ผมเลื่อนแขนท่ีคล้องรอบ

คอมันออกทันที “แล้วกูก็รู้นะเกมส์…”

“รู้ว่า?” ผมย้อน โดยพยายามปรับน�้าเสียงให้เป็นปกติที่สุด

“ว่ามึงเองก็ชอบกานต์...”

อ่า… แล้วแบบน้ีผมควรจะตอบมันกลับไปว่ายังไงดี

“แต่เพราะมึงเป็นเพ่ือนสนิทกู  กูเลยไม่ได้อะไร...  แต่เรื่องน้ีถือว่ากู

ขอได้ไหม?”

“...”

“ถ ้ากูต ้องเลิกกับกานต์  มึงอย่าคบกับกานต์ต ่อจากกูได้ไหม              

ไอ้เกมส์?” ค�าพูดประโยคเดิมเชิงร้องขอของมัน  ท�าผมไม่สามารถพูดเป็น

อย่างอื่นได้จริงๆ นอกจากวลีสั้นๆ 

“อืม”

ถ้าหากวันหนึ่งผมต้องเสียเพ่ือนดีๆ แบบไอ้นัทไป ผมเองก็คงจะแย่

เหมือนกัน...

 

-KARN TALK-

ตลอดเวลาที่อยู่ในคลาสเรียน ฉันแทบไม่มีสมาธิที่จะฟังอาจารย์เลย

สักนิด  เหตุผลท่ีเป็นอย่างนั้นก็เพราะหน่ึง...  เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับ    

พ่ีนัทที่โต๊ะม้าหิน สอง... ที่ลืมไม่ลงเลยก็คงจะเป็นการฉวยโอกาสท่ีพ่ีเกมส์

ปฏิบัติใส่ฉันน่ันแหละ และสาม... เรื่องท่ีฉันคุยกับเมย์เอาไว้ก่อนเริ่มคลาส

หลังเลิกเรียนฉันเดินออกจากห้องตามปกติ  และพาตัวเองมาหยุด

ลงที่เสาต้นใหญ่ เมื่อพบว่าที่หน้าทางขึ้นตึกคณะปรากฏร่างของพี่นัท พร้อม

ด้วยรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจก�าลังจอดรออยู่เหมือนอย่างทุกวัน

‘ขั้นตอนแรก วันน้ีหลังเลิกเรียนห้ามเจอหน้าพ่ีนัทเด็ดขาดแล้วมาหา

ฉันที่ร้านนั่งชิลพีพีลี บนหัวมุมถนนซอยสี่’

ฉันเม้มปากลงเล็กน้อย เมื่อได้ยินค�าพูดของเมย์ดังแว่วเข้ามาในหัว 

68

พร้อมท้ังรีบเคลื่อนตัวหลบไปอยู่ด้านหลังเสา  เม่ือพ่ีนัทท�าท่าจะเงยหน้า

มองตรงเข้ามา

ไม่รู้หรอกว่าเขามารอนานเท่าไหร่แล้ว ที่รู้ๆ  ก็คือวันนี้กว่าอาจารย์

จะปล่อยออกจากห้องก็กินเวลานานอยู่พอสมควร  ถ้าหากพ่ีนัทมายืนรอ

ฉันตามเวลาปกติ เขาคงจะเสียเวลาในการนั่งคอยแบบน้ันราวๆ ครึ่งชั่วโมง

ก็ว่าได้

ปี๊บ! ปี๊บ!

ที่รัก :: พ่ีรอกานต์อยู่หน้าคณะนะ เลิกเรียนหรือยัง?

เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมด้วยข้อความสั้นๆ จากเบอร์พ่ีนัทซึ่ง

ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ท�าฉันเม้มปากลงเล็กน้อย  ก่อนตัดสินใจพิมพ์ตอบ

กลับไป

กานต์ :: วันน้ีหนูมีท�ารายงาน พ่ีนัทไม่ต้องรอนะคะ

พอข้อความถูกส่งออกไป ฉันก็อดไม่ได้ท่ีจะช�าเลืองมองทีท่าของคน

รัก พ่ีนัทก้มมองข้อความของฉันบนหน้าจอสมาร์ทโฟน ขณะท�ามือขยุกขยิก

เหมือนก�าลังพิมพ์ตอบโต้กลับมา

ปี๊บ! ปี๊บ!

ที่รัก :: กานต์โกรธอะไรพ่ีหรือเปล่า?

ที่รัก :: พ่ีขอโทษนะ

‘ข้อที่สอง ถ้าหากแกเจอพ่ีเขาโดยบังเอิญแล้วเขาพยายามจะอธิบาย

ให้แกพยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วชิ่งหนีออกมา แล้วมาหาฉันตามท่ีนัดเอา

69

ไว้’

สิ่งที่เมย์บอกไว้ดังเข้ามาในหัว ฉันรู้ดีว่าตัวเองเป็นพวกใจอ่อน เมย์

เองก็คงจะรู้นิสัยนี้ของฉันเช่นกัน  ถึงได้พูดก�าชับเอาไว้แบบน้ัน  ฉันก็ไม่รู้

หรอกว่าแผนที่เมย์คิดเอาไว้  มันจะช่วยให้ความรักของเราสองคนดีขึ้นได้

หรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากจะลองเสี่ยงดู

เพราะฉันคิดว่าฉันรู้จักพ่ีนัทดีกว่าใคร และมั่นใจว่าเขาไม่น่าจะใช่

ผู้ชายมักง่ายที่จะนอกใจแบบไม่มีเหตุผล และถ้าหากว่าสิ่งที่เมย์วางแผน

ไว้มันจะมีสักเปอร์เซ็นต์หน่ึงท่ีท�าให้ชีวิตคู่ของเรากลับมาดีได้เหมือนก่อน 

ฉันก็คงต้องลองดูกันสักตั้ง

เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงกระเป๋า 

ไม่ได้ตอบข้อความท่ีพ่ีนัทส่งมาให้  และตัดสินใจหันหลังเดินเร็วๆ  ตรงไป

ยังด้านหลังของตึกคณะตามอย่างแผนการที่วางไว้

ค�าขอโทษของเขาน่ะ เอาไว้เมื่อเราทั้งคู่มีโอกาสได้อธิบายเรื่องของ

กันและกัน แล้วค่อยหยุดรับฟังหรือใช้ค�าๆ นั้นจะดีกว่า เพราะฉันไม่ได้โง่ 

อีกอย่างที่ฉันรู้อยู่ตอนน้ีมันก็เกินหกสิบเปอร์เซ็นต์ไปแล้ว  ส่วนพ่ีนัทก็ไม่

เคยเลว ถึงขนาดท่ีขอโอกาสแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองจนฉันรู้สึกเบื่อ

หน่าย

ที่ส�าคัญ... ฉันไม่สามารถทิ้งคนที่ฉันรักมาตลอดหกปีลงได้จริงๆ

คืนน้ัน…

@ ร้านนั่งชิลพีพีลี

“กานต์ เจ๊ตาล อยู่ทางนี้!”

เสียงของเมย์ดังข้ึนทันทีท่ีฉันและเจ๊ตาลพากันเดินเข้าไปในร้านน่ัง

ชิลตามนัด วันนี้เจ๊ตาลจู่ๆ ก็เกิดเบื่อๆ นอยด์ๆ ขึ้นมา ฉันก็เลยชวนเธอมา

ด้วย  อีกอย่างเราสองคนก็เป็นเพ่ือนสนิทกันแถมยังเป็นรูมเมทกันอีกต่าง

70

หาก จะปล่อยให้เธอนอนกร่อยอยู่ที่ห้องคนเดียวมันก็ยังไงๆ อยู่

เพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์ล่ะมั้ง ที่ร้านนั่งชิลแห่งน้ีถึงอัดแน่นไปด้วย

ผู้คนมากหน้าหลายตา เจ๊ตาลจับมือฉันพาเดินแทรกผู้คนภายในร้านน่ังชิล

ตรงไปยังโต๊ะเล็กท่ีเมย์น่ังจองเอาไว้ ก่อนจะพบว่าบนโต๊ะมีเครื่องดื่มมึนเมา

หลายแขนงจัดวางตั้งท่ารออยู่อย่างพร้อมเพรียง ไม่ว่าจะเหล้าหรือเบียร์

พอเห็นของอันตรายแบบนี้มันก็เลยอดถามไม่ได้

“ใครสั่งเครื่องดื่มพวกนี้มาน่ะ”

“ก็ฉันอ่าดิ  ถามอะไรโง่ๆ  นะกานต์” เมย์ต่อว่าฉันกลับมาทันควัน 

สร้างความฉงนให้กับฉันแต่ไม่ใช่กับเจ๊ตาลซึ่งก�าลังทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่ง

ตรงกันข้ามด้วยท่าทางสบายๆ

“สั่งมาท�าไมอ่ะ” ฉันถามแบบไม่เข้าใจ พานให้คนฟังเลิกคิ้วสูงก่อน

ตอบออกมาคล้ายกับยียวน

“สั่งมากินอ่าดิ” ไม่ใช่แค่พูดแต่เมย์ยังจัดเต็มด้วยการกระดกเหล้า

เพียวๆ  โชว์ต่อหน้าหนึ่งช็อตแล้วกล่าวเสริม “น่ีน่ะคือข้ันตอนที่สามของ

แผนการที่เราวางเอาไว้”

พอได้ฟังฉันก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบขึ้นมาแปลกๆ

“นี่อย่าบอกนะว่า…” เมย์พยักหน้ารัวๆ แบบไม่รอฟังให้จบประโยค 

พลางรินเหล้าสีใส่แก้วช็อตเลื่อนส่งมาตรงหน้า ก่อนกล่าวเสริมแกมสั่ง

“กินไอ้น่ีให้เมาปลิ้นไปเลยเพ่ือนรัก” ว่าแล้วเธอก็หันไปจัดแจงริน

เหล้าสีใส่แก้วของตัวเองกับเจ๊ตาลด้วยท่าทางเหมือนตายอดตายอยาก 

ชีวิตขาดแคลนเหล้า

เจ๊ตาลเองก็ใช่ย่อย  พอเธอได้รับเหล้ามือก็รีบคว้าแก้วช็อตยกข้ึน

กระดกลงคอเสมือนว่ามันคือน�้าเปล่าบริสุทธิ์ ส่วนฉันพอได้มอง มันก็รู้สึก

ขมคอแทนเธออย่างบอกไม่ถูก เผลอดันแก้วเหล้าของตัวเองออกห่างตัว

อ้อ! ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง ฉันน่ะเป็นมนุษย์ที่ไม่นิยมแตะต้องเครื่อง

ด่ืมมึนเมา  ไม่ใช่เพราะท่ีบ้านสอนมาดีหรอกนะ  แต่เป็นเพราะฉันแพ้

71

แอลกอฮอล์ ทุกครั้งท่ีร่างกายได้รับเครื่องดื่มจ�าพวกน้ีเข้าไป ฉันจะเริ่มรู้สึก

ร้อนๆ หนาวๆ  เหมือนคนเป็นไข้  อาการแบบนั้นน่ะทรมานมากเสียจนฉัน

ไม่คิดจะแตะเครื่องดื่มประเภทน้ีอีกเลย

“พวกเธอคุยอะไรกันเหรอ? แผนอะไรกัน?” จู่ๆ  เจ๊ตาลท่ีนั่งอยู่ด้วย

เอ่ยปากถามขึ้น เธอกวาดมองหน้าฉันกับเมย์สลับไปมาด้วยท่าทางสงสัย

อย่างสุดๆ

“ก็ไอ้กานต์อ่ะดิ  วันนี้มันทะเลาะกับพ่ีนัทไงเจ๊  มันก็เลยอยากปรับ

ความเข้าใจกัน”

“อ้าว  กานต์กับพ่ีนัทยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกเหรอ?” เจ๊ตาล

หันมาถามเสียงห่วงๆ ฉันก็เลยพยักหน้าตอบกลับไป “ท�าไมล่ะ?” 

เพราะแบบน้ันค�าถามที่สองก็เลยหลุดรอดจากปากของเจ๊ตาลอีก

ครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เมย์ที่นั่งอยู่ด้วยก็ชิงตอบแทนเสียก่อน

“ก็แผนไงเจ๊”

“แผนเหรอ?” เจ๊ตาลเองก็คงแปลกใจไม่ต่างกันที่ได้ฟังเมย์ตอบแบบ

นั้น

“เมาแล้วปล�้า” เมย์ย้ิมก่อนเริ่มสาธยาย “กานต์กับพ่ีนัทไม่เคยมี

ความลึกซึ้งต่อกันเลยถูกป่ะ  แล้วเหมือนกานต์มันก�าลังจะจับได้ว่าพ่ีนัท

นอกใจควงคนอื่นอยู่  ฉันก็เลยคิดว่าท่ีพี่นัทมีคนอื่น  เพราะชีวิตคู่ของพวก

มันขาดเรื่องน้ีหรือเปล่า…”

“แต่พ่ีนัทเขาดูไม่ใช่คนฝักใฝ่เรื่องใต้สะดือเลยนะเมย์ เจ๊ว่าไม่น่าใช่

หรอก” เจ๊ตาลแย้ง

“ก็ใช่ไงล่ะ เพราะเราไม่รู้เหตุผลแน่นอน ฉันเลยจะให้กานต์มอมตัว

เองแล้วจัดการเก็บแต้มพ่ีนัทซะ!” เมย์กล่าวเสียงหนักแน่น  โต้ตอบกับ       

เจ๊ตาลไปมา โดยมีฉันเป็นตัวประกอบร่วมโต๊ะ

“เรื่องน้ีมันไม่ใช่เรื่องเสียหายสักหน่อย  อีกอย่างพ่ีนัทกับกานต์ก็มี

ก�าหนดงานหมั้นกับงานแต่ง  ตอนเข้าสู ่ปีที่เจ็ดด้วยใช่ไหมล่ะ?” เมย์

72

พยายามชักแม่น�้าท้ังห้าออกมาพูด เพ่ือโน้มน้าวและชักจูงให้เจ๊ตาลท่ีดูจะ

มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเห็นด้วย

พอเจ๊ตาลได้ฟังแบบน้ันเธอก็เอาแต่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร มือไม้

จัดแจงชงเหล้าให้ตัวเอง  ก่อนหันมามองฉันแล้วเอ่ยปากคล้ายกับถาม

ความเห็นแกมสอนไปด้วย

“เรื่องน้ีไม่ใช่เรื่องของเจ๊ แต่เวลาท�าไปแล้วมันก็มีท้ังข้อดีและข้อเสีย

นะกานต์ ลองคิดดูดีๆ ว่าตัวเองพร้อมหรือเปล่า ลองคิดดูว่าถ้าท�าไปแล้ว

ทุกอย่างมันไม่ดีขึ้นจะเป็นยังไง…”

ใช่! ฉันคิดอยู่  ฉันก�าลังคิดว่าถ้าหากตัดสินใจท�าไปแล้ว  สุดท้าย      

พ่ีนัทเลือกคนอื่นฉันควรจะท�ายังไง แต่พอมาคิดตามท่ีเมย์บอกมันก็อดไขว้

เขวไม่ได้ เน่ืองจากแม่ฉันกับแม่พ่ีนัทสนิทกันย่ิงกว่าอะไร…

“คิดให้ดีๆ  นะกานต์” เสียงของเจ๊ตาลยังคงดังเตือนสติเป็นระยะๆ 

แต่จะให้ท�ายังไงได้ล่ะ  ในเมื่อท�าตามแผ่นหน่ึงกับแผนสองมาถึงขนาดน้ี

แล้ว จะให้ล้มเลิกกลางคันตอนนี้มันก็คงไม่ใช่... ถูกไหม?

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน

หมับ!

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเอื้อมคว้าแก้วเหล้าของตัวเองตรงหน้า 

ท่ามกลางสายตาตกอกตกใจของเพื่อนสนิทท้ังสองคน  ไม่ต้องมีค�าพูดใด

ให้มากเรื่อง ฉันรีบกลั้นใจกระดกเหล้ารสชาติขมเฝื่อนชวนอ้วกลงคอทันท ี

ก่อนกระแทกก้นแก้วลงกับโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงหนักแน่น

“คืนนี้มีเหล้าเท่าไหร่ รินใส่แก้วฉันมาให้หมด!”

เคยได้ยินคนพูดกันว่า มนุษย์เราเปลี่ยนไปจากเดิมเพราะสามสิ่ง

หน่ึง เปลี่ยนเพราะสภาพแวดล้อมที่เป็นไป

สอง เปลี่ยนเพราะสภาพจิตใจและความรู้สึก

ส่วนข้อสาม เปลี่ยนไปเพราะฤทธ์ิของแอลกอฮอล์

เกร้ง!!

73

“อ้าว ชนให้โหมดแก้วววววว~” น่ันน่ะเสียงของฉันเอง

ตอนน้ีฉันได้ยินแต่เสียงตัวเองดังอยู่ในหูกลบทับเสียงเพลงจังหวะ

สนุกๆ  ภายในร้าน  ตัวฉันโงนเงนเหมือนคนไม่มีแรง  ทรงตัวแทบไม่อยู ่     

โชคดีที่มีเจ๊ตาลน่ังอยู่ข้างๆ เธอเลยประคองตัวฉันไว้

เลือดลมในกายสูบฉีดมากกว่าท่ีเคยเป็น อาการหนาวๆ  ร้อนๆ  ใน

ตัวท�าให้ทุกอย่างรอบตัวตอนน้ีดูสนุกมากกว่าท่ีเคยเป็น  ภาพทุกภาพ

เคล่ือนไหวอย่างรวดเร็ว  เหมือนฉากในหนังถูกตัดเป็นช็อตๆ  เพียงแค่

กะพริบตาเดียว ทุกอย่างที่อยู่ตรงน้ันก็เปลี่ยนไป

มหัศจรรย์ซะจริง!

ฉันพยายามเพ่งมองหน้าเจ๊ตาล แต่สิ่งที่เห็นคือใบหน้าเรียวสวยแบบ

ผู้ใหญ่ซ้อนทับกันนับสิบ พอเห็นแล้วมันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“เจ๊ตาลแยกร่างเหรอ~  น่ีเจ๊เป็นนารูโตะหรืองายยย” ฉันถามอย่าง

นึกตลก พลางรวบรวมลมปราณจิ้มไปท่ีใบหน้าสวยๆ หน้าใดหน้าหน่ึงอย่าง

จงใจ ก่อนจะถูกเธอปัดมือออกอย่างรวดเร็ว

“เมย์  เจ๊ว่าพากานต์กลับห้องเถอะ” ถึงตาจะมองหลายอย่างพร่า

เบลอ  แต่ไม่ใช่กับหูซึ่งยังใช้การได้ดี  และได้ยินค�าพูดของเจ๊ตาลกับเมย์

อย่างชัดเจน

“นั่นสิ ฉันว่าพากลับห้องเจ๊เถอะ”

“ม่ายยยย!!” ฉันโพล่งเสียงขัดพลางยกแก้วเหล้าบนโต๊ะชูขึ้นเหนือ

หัว จนน�้าในแก้วกระฉอกลงมา

อั้ยยะ! ฝนเหล้า~ =w=

“เบาๆ สิกานต์ คนมองกันหมดแล้ว”

“คนซอง? ซองอะไรอ่ะ? ซองผ้าป่าเหรอ เอิ้กกก~” ฉันย้อนกลับไป

อย่างไม่เข้าใจ  และนั่นท�าให้เจ๊ตาลพ่นลมหายใจท้ิงอย่างนึกละเห่ียใจ 

พร้อมท้ังดึงฉันให้ลุกขึ้นจากท่ีนั่ง ส่วนปากก็พูด

“พากานต์กลับห้องก่อนนะ แผนบ้าบออะไรนั่นไม่ต้องท�าแล้วยัยนี่

74

ไม่ไหวหรอก” น่ีคือสิ่งที่ฉันได้ยิน ถ้าหากว่าหูไม่เพ้ียนน่ะนะ

“โอเคเจ๊ กลับก็กลับ”

“ไม่เอา!” ฉันแย้ง “ฉันจะท�าตามแผน ไม่เอา ไม่กลับห้องเด็ดขาด!”

เจ๊ตาลหันมองหน้ากับเมย์  ท้ังคู่ส่ายหน้าคล้ายกับปลงสิ่งที่ฉันเป็น 

และก่อนที่พวกเธอจะแทรกขัดอะไรออกมา ฉันจึงชิงพูดออกไปก่อน

“ฉันอยากปรับความเข้าใจกับพ่ีนัท… วันนี้ฉันหนีเขากลับเพราะเธอ

น้าเมย์… ถ้าไม่ได้คุยเราคงต้องโกรธกันต่อไปแน่ๆ อีกอย่างฉันอยากรู้เรื่อง

ที่เขานอกใจ ม่ายต้องนอนด้วยกันตามแผนก็ด้ายยย นะๆ  ขอเถอะ ฉ้าน 

อยากปายคุยกับเขา… น้าาา~” ไม่รู้เพราะฤทธิ์เหล้าหรือเปล่า ฉันถึงได้รัว

ค�าพูดไปแบบน้ัน ความรู้สึกเหมือนคนอยากจะร้องไห้ เวลาพูดถึงพ่ีนัทด้วย

อารมณ์ที่ไม่คงท่ีอย่างตอนนี้

ท่าทางและอาการแบบนี้น่ะ ไม่สมเป็นฉันเลยสักนิด

“ฉันรู้นะว่าแกพยายามท�าตามแผน แต่สภาพแกแบบนี้มัน…”

“พ่ีนัทไม่ทามอารายฉันหรอก เอิ้ก… พ่ีเขาสุภาพบุรุษจะตาย~” ฉัน

พยายามฝืนความรู้สึกลึกๆ  ด้วยการฉีกย้ิมตาหยีใส่เพ่ือนรักท้ังสอง  และ

เป็นอีกครั้งที่พวกเธอหันมองหน้ากัน

เจ๊ตาลกับเมย์ถอนหายใจเบาๆ เมื่อเจอลูกอ้อนและค�าขอของฉัน ถึง

แม้พวกเธอจะรู้นิสัยพ่ีนัทไม่ต่างไปจากฉันนัก แต่สุดท้ายเธอก็พูดเตือนสติ

อยู่ดี

“ถ้าเธอพูดแบบนั้นพวกเราก็เชื่อ แต่เอาจริงๆ เจ๊ไม่อยากให้…”

หมับ!

“เจ๊ตาลน่าร๊ากท่ีซู๊ดดดดดดดดดดดดดด~” ร่างกายโผเข้ากอดอีก

ฝ่ายโดยอัตโนมัติแบบไม่ฟังอะไรต่อ จนเราทั้งคู่เกือบจะเสียหลักล้มลงไป

ด้วยกัน โชคดีที่ตรงน้ันมีโต๊ะรองรับเอาไว้ เจ๊ตาลจึงรีบใช้มือตีแขนฉันแรงๆ 

เพ่ือให้สร่างเมา แล้วบ่นต่อ

“นี่  อย่าท�าแบบนี้อีกนะ!” ฉันได้ยิน แต่เหมือนไม่สนใจ  ในหัวมีแต่

75

เสียงจังหวะดนตรีตื๊ดๆ  ดังคลออยู่ตลอดเวลา  ฉันก็เลยยืนโยกอย่างคนมี

ความสุขตามจังหวะเพลง

เพียงแค่หลับตา  จู่ๆ  เสียงเพลงดังกล่าวก็เงียบลง พอลืมตาขึ้นมา

ฉันก็ถูกพาขึ้นมาอยู่บนรถแท็กซี่ซะแล้ว

ตลกดี!

เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนั้น ฉันจึงลองหลับตาอีกครั้ง คราวนี้กะพริบ

ถ่ีๆ  ทุกอย่างเหมือนกับการถ่ายภาพ มาเป็นช่วงๆ  ช็อตๆ  ราวกับว่าฉันมี

พลังเคลื่อนย้ายมวลสาร  รู ้ตัวอีกทีฉันก็ก�าลังยืนพิงประตูห้องๆ  หน่ึงใน

สภาพไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่

ในหูเหมือนจะได้ยินเสียงของใครสักคนพูดโดยมีฉันโต้กลับไปเสียง

ดังฟังชัด

‘ฉันกลับแล้วนะ เธอเข้าห้องพ่ีนัทเองได้ใช่ไหม? ให้ช่วยเรียกพ่ีนัท

หรือเปล่า?’

‘ม่ายยยยย ฉันเข้าเองด้ายยยย!’

ฉันส่ายหัวไปมาเบาๆ เพ่ือเรียกสติ พยายามหรี่ตามองหมายเลขห้อง 

ก่อนพบว่าประตูห้องที่ฉันถูกเพ่ือนพามาท้ิงไว้คือห้องของพี่นัทจริงๆ

ปี๊บ! ปี๊บ!

ยังไม่ทันท่ีจะท�าอะไรไปมากกว่าน้ันเสียงเตือนข้อความก็ดังข้ึน 

ร่างกายตอบสนองเสียงดังกล่าวด้วยการหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู  พอเห็น

ชื่อ ‘ที่รัก’ ฉันก็รีบเก็บโทรศัพท์ยัดลงกระเป๋ากางเกงทันที

เขาคงจะส่งมาคุยกับฉันเรื่องวันนี้แน่ๆ 

คิกๆ  รอแป๊บหน่ึงนะคะพ่ีนัท  หนูจะเข้าไปคุยกับพ่ีในห้องเด๋ียวน้ี

แหละ!

-GAME TALK-

‘ถ้าวันหนึ่งกูกับกานต์เลิกกัน กูขออะไรมึงอย่างได้ป่ะ? กูขอให้คนท่ี

76

กานต์คบต่อจากกูเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง… ได้ป่ะวะ?’

ตาผมก�าลังจ้องตัวละครในเกมออนไลน์ ขณะมือบังคับเม้าส์ให้เดิน

ไปตามเส้นทางใน Map ตามเน้ือเรื่องในเกม  ท้ังน้ีก็เพ่ือให้ค�าขอร้องของ 

ไอ้นัทเมื่อช่วงบ่ายหยุดดังในหัวผมสักที

เสียงซาวเอฟเฟกต์และเสียงดนตรีประกอบในเกม ท�าผมเหมือนถูก

ดึงมาสู่อีกโลกหน่ึงที่ไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริง 

ผมตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัว ปิดทุกการรับรู้หรือได้ยินอะไรรอบกาย

‘คืนน้ีกูจะกลับไปนอนท่ีบ้าน กูคิดว่ากูจะจบเรื่องรักสามเศร้านี่สักที

ยังไงมึงช่วยนอนเฝ้าห้องกูให้ทีนะ กูจะรีบกลับมา…’

ทั้งท่ีพยายามไม่คิด  แต่เสียงของไอ้นัทก็ดังแทรกเข้ามาในหัวอยู่

ตลอดเวลา การท่ีเป็นแบบนั้นมันท�าให้ผมรู้ว่าผมควรเลิกล้อเล่นกับกานต์

สักที…

ทว่า…

จู่ๆ ร่างกายผมกลับถูกโอบกอดด้วยวงแขนเล็กของใครคนหน่ึงจาก

ทางด้านหลัง ซึ่งผมไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวเธอคละคลุ้งไปด้วยกลิ่น

เหล้า  ผมพยายามไม่สนใจ  ไม่หันไปมอง  แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากน้ันคือ

แรงกอดกระชับที่แน่นมากขึ้นและเสียงหวานยานคางสั้นๆ ว่า

“กอดหนูหน่อย…” ไม่บอกก็รู้ว่าเธอคือน้องกานต์

นอกจากไอ้นัท ตัวผม แล้วก็เธอ คงไม่มีใครมีกุญแจส�าหรับไขเข้า

ห้องนี้อีกแล้วล่ะ

“กอดหนูหน่อยสิคะ~” เธอพูดชิดข้างหูพร้อมทั้งพยายามถอดเฮด

โฟนท่ีผมสวมอยู่ออกไปด้วย มันเลยท�าให้ผมได้ยินเสียงเธอชัดมากเข้าไป

ใหญ่

ลมหายใจร้อนๆ ของเธอเป่าลงมาข้างหู เมื่อคนตัวเล็กเอียงหน้าจรด

ริมฝีปากบริเวณกกหูของผม

“หนูขอโทษนะคะ ที่วันน้ีปล่อยให้พ่ีนัทรอนานนน~”

77

“เมาแล้วก็ไปนอน” ผมพยายามตัดความสนใจเอ่ยไล่เธอ

“พ่ีนัทโกรธหนูเหรอคะ?” แต่เธอก็ยังไม่หยุดพึมพ�า

ดังนั้นผมเลยเลือกท่ีจะไม่ตอบ เพราะถือว่าประโยคท่ีน้องกานต์ถาม

มานั้นไม่ได้หมายถึงผม แล้วตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่อไปอย่างไม่สนใจ 

ท�าเหมือนว่าธรณีน่ีนี้มีผมแค่เพียงล�าพัง

“พ่ีนัทโกรธหนูเหรอคะ?” เธอถามซ�้าอีกครั้ง

ผมไม่รู้ว่านี่เป็นวิธีอ้อนระหว่างเธอกับไอ้นัทหรือเปล่า เพราะจู่ๆ น้อง

กานต์ท่ีกลิ่นกายตลบไปด้วยเหล้าก็เริ่มขยับเคลื่อนไหว  เธอเดินโซเซมา

หย่อนก้นลงบนตักผม

แรงทิ้งน�้าหนักตัวของเธอท�าผมรู้ได้ทันได้ว่าเธอในตอนนี้ไม่มีสติหลง

เหลืออีกต่อไปแล้ว ผมใช้มือข้างหน่ึงประคองดันหลังเธอไว้ เมื่อคนตัวเล็ก

ท�าท่าจะหงายหลังตกจากตักลงไป

“หนูโกรธพ่ี… ท่ีพ่ีนัดเจอคนอื่น” แต่เธอดูจะไม่สนอาการขาดสติของ

ตัวเอง เพราะน้องกานต์ยังเอาแต่พล่ามไม่หยุด มิหน�าซ�้าเธอยังใช้แขนไล่

ไต่ขึ้นโอบคล้องรอบคอผมเอาไว้

“น้องกานต์ ตั้งสติครับ พ่ีไม่ใช่พ่ีนัท” ผมจงใจท�าเสียงดุเพ่ือเตือนสติ

เธอ พยายามแกะฝ่ามือเล็กออก แต่เหมือนว่าค�าพูดของผมจะไม่ทะลุเข้า

สู่สมองของเธอเลยสักนิด

“คุยกับหนูก่อนสิ นี่หนูก�าลังง้อพ่ีนัทอยู่นะ~”

อ่าบ้าฉิบ ผมเบื่อจริงๆ เลยที่ต้องคุยกับคนเมาขาดสติแบบนี้

“พ่ีนัทมีคนอื่นเหรอคะ?” ผมพยายามบอกเธอแล้วว่าผมไม่ใช่ไอ้นัท 

ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง ผมจึงเลือกที่จะไม่สนใจเธออีกต่อไป มือเลื่อนกลับ

ไปประจ�าที่คีย์บอร์ดและเม้าส์ สายตาจับจ้องไปที่ภาพหน้าจอตรงหน้า

แต่…

‘จุ๊บ’ วินาทีนั้นเอง สติผมท่ีเพ่งไปยังหน้าจอก็ต้องเป็นอันชะงัก เมื่อ

น้องกานต์จรดริมฝีปากลงมาที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา การกระท�า

78

ดังกล่าวท�าผมเลื่อนสายตาจากหน้าจอไปที่ใบหน้าสวยๆ ของเธออย่างห้าม

ไม่ได้

แสงไฟสลัวๆ  ของหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งถูกผมลดจนต�่าพอท�าให้

เห็นใบหน้าเรียวสวยของเธอ แม้ไม่ชัดนัก แต่ผมพอสังเกตได้ว่าแก้มเนียน

ขาวของเธอก�าลังขึ้นสีจัด  ไม่ใช่เพราะเธอก�าลังเขิน  แต่เพราะฤทธ์ิของ

แอลกอฮอล์ท่ีดื่มเข้าไป 

และท่ีผมมองหน้าก็เพ่ือให้เธอตั้งสติ  เห็นว่าผมไม่ใช่คนที่เธอก�าลัง

คิด

“ดีกันน้าา~ คิกๆ”

สายตาของเธอตอนน้ีคงมองเห็นอะไรๆ เป็นไอ้นัทไปหมด กลับกัน...

เธอไม่ได้เอ่ยขานชื่อผมออกมาสักนิด  แต่ทุกสัมผัสที่เธอแสดงออกมามัน

ก�าลังท�าให้ผมหว่ันไหว

มึงแค่มานอนเฝ้าห้อง อดทนไว้ไอ้เกมส์ ท่องไว้ว่านั่นน่ะแฟนเพ่ือน...

“เธอท�าพ่ีไม่มีสมาธิ” ผมพูดก่อนเบือนสายตาไปจากหน้าเธอ  จับ

จ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง พยายามตั้งสติและบังคับตัวละครใน

เกมให้ด�าเนินต่อไป

“พ่ีนัทก็เลิกเล่นเกมก่อนเซ่ คุยกับหนู…” ยิ่งได้ฟังค�าขอ ผมย่ิงเข้าใจ

จุดประสงค์ของเธอ โดยเฉพาะกับร่างกายท่ีเธอจงใจเลื้อยเสียดสีกับล�าตัว

ของผมเหมือนต้องการจะออดอ้อนก่ึงย่ัวยวน

“มีอะไรก็รีบพูดให้มันเสร็จๆ  สักที  หัวเธอมันบังจอ!” และคงเป็น

เพราะฤทธ์ิเหล้านั่นแหละมั้ง ถึงท�าให้เธอใจกล้าบ้าดีเดือดโต้ตอบผมกลับ

มาเหมือนไม่สนใจ

“ครบเจ็ดปีเราก็จะแต่งงานกันแล้ว  คืนนี้หนูยอมเป็นของพ่ีได้น้าา 

ถ้ามันจะท�าให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้น…” น้องกานต์ไม่ใช่แค่พูด แต่เธอ

เริ่มขยับกายโดยใช้หน้าอกถูกไถแผ่นอกเปล่าเปลือยของผมไปด้วย

“หยุดเถอะน้องกานต์… พ่ีไม่ใช่ไอ้นัทนะคะ”

79

“อ้ือ…” วงแขนท่ีโอบรอบต้นคอตัวเองก็เริ่มกระชับแน่นมากข้ึน      

ลมหายใจอุ่นๆ เคล้ากลิ่นของแอลกอฮอล์เป่ารดลงมาบนใบหน้า 

วินาทีที่ผมกลอกตากลับไปมองหน้าเธออีกครั้ง  ริมฝีปากอวบอิ่มก็

จรดทาบลงมาบนปากผมอย่างแผ่วเบา  พอให้รู้สึกถึงความนุ่มและความ

อุ่นร้อนของผิวปากอีกฝ่ายได้ชัดเจน

เธอจรดริมฝีปากลงมาซ�้าๆ คลอเสียงหัวเราะคิกคัก ราวกับรู้สึกสนุก

กับสิ่งท่ีก�าลังท�าอยู่  เมื่อรู ้สึกว่าระหว่างเราตอนน้ีมันดูไม่สมควร  ผมจึง

ตัดสินใจผละกายเธอออกห่างทันที

“หยุดค่ะ มีสติได้แล้ว!”

“อ๊ะ!” แผ่นหลังเล็กของน้องกานต์กระแทกเข้ากับโต๊ะคอมพิวเตอร์

จนอีกฝ่ายครวญเสียงออกมาเบาๆ มือของผมยังบีบไหล่เล็กของเธอไว้แน่น 

จับจ้องสายตาดุดันเพ่ือเตือนสติเธอเป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้าน้องกานต์ยังไม่หยุดตอนนี้  หนูจะได้รู้ว่าจริงๆ  แล้วพ่ีไม่ใช่คน

ดี...” คนตัวเล็กมองหน้าผมเหมือนจะเข้าใจ สภาพเธอดูเมามากจนผมไม่รู้

ว่าสิ่งที่ก�าลังพูดจะท�าให้เธอเกรงกลัวหรือคืนสติได้มากน้อยแค่ไหน “พ่ีเป็น

ผู้ชาย พ่ีไม่สามารถนิ่งหรือทนแรงกระตุ้นได้ตลอดไปเวลาถูกผู้หญิงรุกนะ

คะ…”

แต่ถึงเธอไม่รับรู้หรือปฏิเสธที่จะเข้าใจ ผมก็อยากให้เธอรู้ไว้ว่าตอน

นี้เส้นความอดทนของผมใกล้จะถึงทางตันแล้วเหมือนกัน

ถ้าหากว่าเธอไม่หยุด ผมคง...

“เพราะพ่ีก็อยาก... เป็นเหมือนกัน”

เธอย้ิมตาปิด  มองแล้วโคตรจะน่ารักและพูดออกมาเหมือนไม่ได้

สนใจค�าขู่ของผมเลยแม้แต่นิดเดียว

“หนูรักพ่ีนะคะ คิกๆ~”

น้องกานต์ขยับกายโน้มหน้าเข้ามาโดยไม่หวาดกลัวค�าเตือนดัง

กล่าว เธอจรดริมฝีปากอิ่มลงมาอีกครั้งเบาๆ พลางกระชับอ้อมแขนโอบรัด

80

รอบคอผมแน่นขึ้น

‘ถ้าวันหนึ่งกูกับกานต์เลิกกัน กูขออะไรมึงอย่างได้ป่ะ? กูขอให้คนท่ี

กานต์คบต่อจากกูเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง… ได้ป่ะวะ?’

วินาทีนั้นเหมือนเส้นขั้นบางๆ  ในจิตใต้ส�านึกขาดผึ่งออกจากกัน 

แม้ว่าในหัวจะมีเสียงก้องของไอ้นัทดังแว่วเข้ามา  แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้

อีกต่อไปแล้ว

ผมกดริมฝีปากบดเบียดตอบโต้คนตัวเล็กอย่างดุดัน มือสองข้างละ

ออกจากเม้าส์และคีย์บอร์ดประคองรอบเอวเล็กของเธอแน่น  เพราะการ

ถูกรุกรานที่ต่างออกไปล่ะมั้ง มันเลยท�าให้น้องกานต์ขยับปากออกไปทาง

อื่น ลมหายใจของเธอเองก็เริ่มปั่นป่วนตามการรุกรานของผมด้วยเช่นกัน

“อื้อ!” แต่ผมไม่ยอม ยังคงดึงดันบดเบียดริมฝีปากกลับไป 

ฝ่ามือเล็กเริ่มมีการเคลื่อนไหว  เธอพยายามผลักและดันไหล่ผมให้

ออกห่าง เสียงอื้ออึงดังขึ้นในล�าคอคล้ายกับทรมาน

วินาทีน้ีผมไม่สนใจอย่างอื่นแล้วนอกจากผู้หญิงท่ีผมชอบตรงหน้า 

แม้จะรู้ดีว่าเธอคือคนรักของเพ่ือนสนิท แต่อารมณ์ผมในตอนน้ีมันยากเกิน

ไปแล้วที่จะฉุดดึงให้กลับมาเป็นปกติ

“อะ… พ่ีนัท…” เธอพยายามขานชื่อไอ้นัท  และนั่นเป็นสิ่งท่ีผมไม่

อยากฟังมากที่สุด เลยพยายามท�าให้เธอเงียบเสียงลงด้วยการดูดกลืนริม

ฝีปากบางได้รูปจนบวมเจ่อ

ลมหายใจหอบหนักๆ  ของน้องกานต์บ่งบอกได้ชัดเจนว่าฤทธ์ิของ

แอลกอฮอล์ก�าลังท�าให้เธอเผลอไผลมีอารมณ์ร่วมไปกับการปลุกเร้า  เธอ

พยายามขยับปากหนี  สูดรับอากาศเข้าปอด ส่วนผมก็ฉวยโอกาสในช่วง

จังหวะน้ันสอดแทรกเรียวลิ้นลิ้มรสความหวานภายในอย่างต้องการ

กึก!

เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด  ผมจึงขยับตัวลุกจากเก้าอี้  โดยใช้มือ

ประคองร่างของเธอเอาไว้จับขึ้นน่ังบนโต๊ะคอมพิวเตอร์  ไม่ได้สนใจว่า

81

ร่างกายเธอจะโดนหน้าจอ เม้าส์ คีย์บอร์ดจนเกมออนไลน์ที่ผมเล่นค้างไว้

เป็นอันจบเห่หรือไม่ 

ที่สนใจตอนนี้มีแค่เธอเท่าน้ัน

“อ้ือ…” อีกฝ่ายไม่ได้แสดงทีท่าขัดขืนใดๆ ออกมา อาจเพราะเธอคง

คิดว่าผมเป็นคนท่ีเธอมโนอยู่ในหัวล่ะมั้ง 

ท�ายังไงดีล่ะ ผมจะดูเลวเกินไปหรือเปล่าถ้าหากว่าตอนนี้ สติสตังท่ี

มีมันได้หล่นหายไปเพราะริมฝีปากของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หน้าอกกลมกลึงภายใต้เสื้อยืดตัวบางถูกผมสัมผัสอย่างเต็มมือ แรง

คลึงเพียงเล็กน้อยท�าเอาร่างบางบิดกายเล็กน้อย

อ่า… น่ารักเป็นบ้า

ผมชอบทุกอย่างท่ีเป็นเธอ ท้ังรูปร่าง ท้ังนิสัยขี้เหวี่ยงขี้วีน แถมเอาแต่

ใจนิดๆ หรือแม้แต่หน้าตาที่ท�าให้ผมต้องหยุดมองตั้งแรกเห็น

‘เลว’ วลีสั้นๆ  ดังก้องขึ้นมาในหัว  เหมือนจะเป็นค�าตอบส�าหรับ

ค�าถามท่ีไอ้นัทถามค้างเอาไว้

‘ถ้าวันหนึ่งกูกับกานต์เลิกกัน กูขออะไรมึงอย่างได้ป่ะ? กูขอให้คนท่ี

กานต์คบต่อจากกูเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง… ได้ป่ะวะ?’ 

และถ้าย้อนกลับไปได ้ค�าตอบของผมในตอนนั้นอาจจะเป็น ‘ขอโทษ

ทีว่ะ กูก็รักเขาเหมือนกัน’

เพียงไม่นานท้ังผมและน้องกานต์ก็ตกอยู่ในสภาพชุดวันเกิด  ผม

สามารถมองเห็นเรือนร่างของเธอได้ทุกสัดส่วน เธอกอดผม  เรากอดกัน 

ตั้งแต่บนโต๊ะหน้าคอม จนไปถึงบนเตียงนอนอุ่นๆ ผมจูบเธอ ส่วนเธอก็เป็น

ฝ่ายตอบรับทุกสัมผัสที่ผมมอบให้

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีเพียงเสียงหอบหายใจของเราดังสลับ

กันเพียงเท่านั้น  ขณะร่างกายก�าลังสอดประสานรวมเป็นหนึ่ง ดูๆ  ไปแล้ว

เหมือนว่าเราก�าลังทรยศผู้เป็นเจ้าของห้องอยู่ยังไงอย่างงั้น

“พ่ีนัท… หนูเจ็บ”

82

“นิดเดียวนะคะ…” ผมพยายามเอ่ยปลอบประโลมลดความเจ็บปวด

ให้เธอ  ด้วยการซุกไซ้ปลายจมูกเพ่ือเพ่ิมความรู้สึกอื่นให้กับคนตัวเล็กใต้

ร่างไปด้วย แม้ว่าชื่อท่ีเธอขานเรียกออกมาน้ันจะไม่ใช่ตัวเองก็ตามที

“พะ พ่ีนัท…” ผมจูบเธอ เมื่อเธอร้องเรียกหาเพ่ือนสนิท

“พ่ีชื่อเกมส์ค่ะ ไม่ได้ชื่อนัท” และบอกเธอออกไปว่าผมเป็นใคร 

อาจเป็นเพราะความเมาขาดสติของเธอนั่นแหละ ถึงท�าให้น้องกานต์

หลุดขานชื่อหนึ่งออกมาสั้นๆ หลังจากน้ัน

“อื้อ… พะ พ่ีเกมส์…”

83

-KARN TALK-

เสียงของฝักบัวในห้องน�้าปลุกฉันให้ลืมตาตื่น  อาการปวดหนึบคุกคามฉันทันทีท่ีสติสัมปชัญญะท้ังหมดกลับมา ไม่ใช่แค่น้ันแต่ฉันยังต้อง

พบเจอกับความทรมานเป็นอย่างท่ีสอง

เพียงแค่ขยับร่างกายเล็กน้อยเท่าน้ัน ร่างทั้งร่างก็เริ่มเกิดอาการปวด

ระบมจนเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ซะให้ได้

แม้ว่าร่างกายจะขยับไม่ได้อย่างท่ีใจนึก แต่ฉันก็ยังไม่วายที่จะกลอก

ตามองไปรอบๆ และหยุดลงท่ีเรือนร่างไร้อาภรณ์ของตัวเองภายใต้ผ้าห่ม

ฉันตาโตด้วยความตกใจ พยายามคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นท้ังหมด 

ตอนแรกฉันออกไปดื่มกับเมย์และเจ๊ตาลท่ีร้านนั่งชิล  ส่วนเหตุการณ์หลัง

จากนั้นฉันก็จ�าอะไรแทบไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ยังฝังแน่นอยู่ในหัวได้เป็นอย่าง

ดีก็คือค�าพูดของเมย์ ก่อนท่ีเรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้น

‘ฉันมีแผน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าแผนน้ีถ้าเธอท�าไปแล้ว มันก็รับ

ประกันไม่ได้หรอกนะว่าพ่ีนัทของเธอจะกลับมาเป็นคนดีคนเดิมเหมือนเมื่อ

84

ก่อนหรือเปล่า เธอจะลองเสี่ยงดูไหมล่ะ กานต์?’

‘ผะ แผนน้ันคืออะไร?’

‘เธอต้องปล�้าเขา!’

พอนึกถึงประโยคประกาศิตของเมย์ หน้าฉันก็เริ่มร้อนไปหมด ต่อให้

จ�าไม่ได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่การที่ฉันตกอยู่ในสภาพชุดวันเกิด

แบบนี้มันก็คงแปลได้ความหมายเดียวนั่นก็คือ พ่ีนัทพาฉันผ่านศึกสงคราม

ครั้งแรกในชีวิตไปแล้ว 

ท�ายังไงดีล่ะ ถ้าเขาออกมาจากห้องน�้าตอนนี้ ฉันต้องเขินมากแน่ๆ 

กานต์ใจเย็นๆ ชีวิตของคู่รักมันก็ต้องมีอะไรๆ ที่เป็นครั้งแรกกันทั้งน้ัน จูบ

แรกเอย กอดแรกเอย แล้วก็…

แกร๊ก…

ขณะท่ีสติสตังเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียงเปิดประตูห้องน�้าก็ดังขึ้น 

หยุดทุกความคิดในหัวฉันให้สงบลง หลับตาปี๋แกล้งท�าเป็นตายอยู่ใต้ผ้าห่ม

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าของเขาดังจากหน้าห้องน�้า ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และหยุดลง

ที่ข้างเตียง ย่ิงรู้ว่าเขาอยู่ข้างๆ ฉันก็ย่ิงไม่กล้าลืมตามอง 

ครู ่สั้นๆ  เตียงนอนก็ยวบลง  ก่อนตามมาด้วยอ้อมกอดอุ ่นซึ่ง

แสดงออกว่าผู้เป็นเจ้าของหวงแหนและรักใคร่ในตัวฉันมากแค่ไหน และ

แน่นอนว่าแผนของเมย์จะใช้ได้ผล…

ฉันแกล้งท�าเป็นบิดกายขยับตัวเล็กน้อย แสร้งท�าเสียงงัวเงียเอ่ยปาก

ทักทาย และปรือตาขึ้นช้าๆ ปานว่าตัวเองคือนางเอกในละครดังที่ก�าลังตื่น

ขึ้นพร้อมกับคนรัก

“อ้ือ… พ่ีนัทตื่นแล้วเหรอ… คะ” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ฉันก็ต้อง

ชะงักค้าง เบิกตากว้าง เมื่อหันไปพบว่าผู้ชายท่ีก�าลังนอนอมย้ิมกอดฉันอยู่

ข้างๆ ไม่ใช่พ่ีนัทตามอย่างที่คิด

“ตื่นแล้วเหรอคะ?” ค�าทักทายสั้นๆ กับรอยย้ิมแป้นแล้นของพ่ีเกมส ์

85

ท�าฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในอาการเดจาวู  ความเคลิ้มและความเขินท่ีมีต่อ

คนรักตอนแรกเหมือนถูกท�าลายลงแทบจะในวินาทีนั้น

ฟึ่บ!

“พ่ีเกมส์ท�าบ้าอะไรคะเนี่ย!!” มือป้องปัดและผลักร่างของคนตัว

ใหญ่ออกห่างจากกายอย่างรวดเร็ว  พลางกวาดสายตาไปรอบตัวอย่าง

ตกใจ

แต่แล้วสายตาก็ย้อนกลับมาหยุดที่ร่างสูงใหญ่ซึ่งยอมถอยกลับไป

ยืนข้างเตียงอีกครั้ง พ่ีเกมส์ในตอนน้ีอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน มีเพียงแค่

บ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้นที่ช่วยปกปิดร่างกายเอาไว้ แถมยังหัวเราะคิกคัก

เหมือนกับว่ามันมีอะไรตลกนักหนา

“พ่ีต่างหากที่ต้องถามหนู…” เขาเลิกคิ้วมองฉันท่าทางยียวน พลาง

ใช้มือทาบอกตัวเอง  เสมือนว่าเป็นคนถูกกระท�า “เมื่อคืนหนูปล�้าพ่ีท�าไม

คะ?”

อะไรนะ!? 

“หนะ... หนูไม่ได้จะปล�้าพ่ีสักหน่อย!” แม้ตอนนี้ฉันยังจับต้นชน

ปลายไม่ถูก แต่ปากก็ยังแย้งออกไปตามนิสัยเคยๆ ที่แก้ไม่หาย แต่ที่รู้ก็คือ

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายฉันแล้วจริงๆ

“แปลว่าคนท่ีน้องกานต์จะเข้ามาปล�้าเมื่อคืนก็คือไอ้นัทง้ันสิ?” แต่

เหมือนว่าการท่ีแย้งออกไปแบบน้ันมันจะเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเสีย

มากกว่า

“หนูไม่ได้…” ครั้นจะเถียงเขากลับไป มันก็คงไม่ช่วยให้อะไรๆ ดีข้ึน 

ดังนั้นฉันก็เลย… “ถ้าพ่ีไม่ใช่พ่ีนัท แล้วท�าไมเมื่อคืนพ่ีไม่หยุดล่ะคะ!” 

“ก็พ่ีสายแท็งค์  ไม่ใช่สายฮิล  โดนผู้หญิงรุกพ่ีก็ต้องบุกยิงลูกโทษสิ

คะ!” เขายักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“พ่ีเกมส์!”

“น้องกานต์จะขึ้นเสียงแบบนี้ใส่พ่ีฝ่ายเดียวมันก็ไม่ถูกนะคะ เพราะ

86

เมื่อคืนพ่ีนั่งเล่นเกมอยู่ดีๆ น้องกานต์ก็บุกเข้ามาในห้อง ลวนลามพ่ีเอง  พ่ี

ห้ามหนูแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไหร่…” พ่ีเกมส์พูดแบบไม่สนใจเสียงตะคอก  เขา

ยกมือข้างหนึ่งขึ้นขัดฉันแล้วจงใจส่งเสียงสะอึกสะอื้นอย่างมีจริต 

“ฮึก... ทั้งท่ีพ่ีบอกว่าอย่าๆ น้องกานต์ก็ไม่เชื่อ… จับพ่ีกดขึงกับโต๊ะ

คอมฯ  อะฮึก...  พอพ่ีจะหนีน้องกานต์ก็จับพ่ีมัด  แล้วเหว่ียงลงบนเตียง 

ฮึก… น้องกานต์ก็รู้ว่าพ่ีไม่สู้คน… น้องกานต์ก็ยัง… กระซิกๆ”

 “ไม่จริง!” สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว จ�าต้องตะคอกเสียงขัดท่าทางจริต

จะก้านของพ่ีเกมส์ออกไป พร้อมท้ังรีบดึงผ้าห่มปิดคลุมกายให้มิดชิดย่ิง

กว่าเก่า และใช้เวลา ณ ขณะนั้นคิดทบทวนถึงสิ่งท่ีเกิดขึ้น 

จู่ๆ  พ่ีเกมส์ก็โน้มตัวเข้ามาหา  เขาใช้นัยน์ตาคมเข้มส่อแววทะเล้น

สบตากับฉัน พลางทาบมือลงกับเตียง

“ไม่ต้องปิดหรอกค่ะ…” เขายกย้ิมมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มือข้างหนึ่ง

คว้าชายผ้าห่มเอาไว้แน่น  “เพราะเมื่อคืนพ่ีเห็นหมดแล้ว  ตั้งแต่หน้าโต๊ะ

คอมฯ จนถึงบนเตียง”

“ไม่จริง!!” ตอนนี้สติฉันเตลิดไปถึงไหนต่อถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

แม้จะไม่เชื่อค�าพูดทีเล่นทีจริงของเขาสักเท่าไหร่ แต่สภาพที่ฉันเป็น

อยู่ รวมไปถึงอาการต่างๆ อีกท้ังในห้องนี้ยังไม่มีว่ีแววของพ่ีนัท 

แค่นี้ทุกอย่างมันก็ฟ้องออกมาชัดเจนแล้วว่าส่วนหนึ่งที่เขาพูดมา

อาจมีเค้ามูลความจริง

“ถ้าน้องกานต์ไม่เชื่อ งั้นพ่ีเล่าช็อตเด็ดเมื่อคืนให้ฟังเอาไหมคะ?” คง

เพราะฉันไม่สามารถเก็บสีหน้าและความรู้สึกของตัวเองที่เป็นอยู่ตอนน้ีได้

ล่ะมั้ง  มันเลยกลายเป็นช่องทางให้คนนิสัยเสียชอบฉวยโอกาสพูดขึ้นไม่

ยอมหยุด

“ตอนน้องกานต์จับพี่ขึงไว้นะ พ่ีก็ร้อง… อ๊ะ” พี่เกมส์พูดไป ท�าหน้า

เคลิบเคลิ้มไป แถมยังส่งเสียงสยิวๆ ชวนขนลุก ท�าท่าสะดีดสะดิ้งเหมือน

ก�าลังโดนกระท�าอย่างน่าไม่อาย “พอน้องกานต์แตะตรงนั้นพ่ีก็ร้อง อื้อ…”

87

“พอเถอะค่ะ!” ฉันเบือนหน้าหลบสายตาของเขาอย่างห้ามไม่ได้ 

พลางกระตุกชายผ้าห่มที่เขาจับไว้ให้หลุดออก “หนูไม่อยากรู้แล้ว”

บอกเลยว่าฉันมีหลากหลายความรู ้สึก  ท้ังสับสน  ช็อก  ตกใจ          

หมั่นไส้ อยู่ในเวลาเดียวกัน และฉันไม่พร้อมที่จะฟังค�าพูดบ้าๆ จากผู้ชาย

ตรงหน้าไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

ทั้งที่คิดว่าทุกอย่างจะดีข้ึนแล้วแท้ๆ  แต่ไหงถึงกลายเป็นแบบน้ีไป

ได้  ถ ้าพ่ีนัทรู ้ เรื่องน้ีขึ้นมาล่ะก็  มีหวังเขาต้องเขว้ียงฉันท้ิงกลางทาง

แน่ๆ TOT ย่ิงคิดฉันย่ิงหงุดหงิดตัวเอง อยากจะท้ิงหัวโหม่งเตียงให้ตายซะ

ตอนนี้จริงๆ

นี่ต้องเป็นบทลงโทษของสวรรค์แน่ๆ  ท่ีฉันบังอาจดื่มเหล้าเข้าไป

เยอะแบบไม่รู้ลิมิตตัวเอง

ท�ายังไงดี ฉันควรจะท�ายังไงดี!?

เรื่องนี้มันควรจะเป็นความลับ  ใช่  ความลับ  ต้องห้ามไม่ให้พ่ีนัทรู้

เรื่องนี้เด็ดขาด!

จริงสิ! ความลับ!

พอความคิดหยุดลงสายตาฉันก็เลื่อนกลับไปมองหน้าพ่ีเกมส์อีกครั้ง

โดยอัตโนมัติ และพบว่าเขาก�าลังมองฉันอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนไป แถมยัง

กล่าวออกมาอย่างรู้ทัน

“ท�าสายตาแบบน้ี มันแปลว่าพ่ีควรจะเก็บเรื่องของเราเป็นความลับ

ใช่ไหมคะ?”

“ระ... รู้ก็ดีค่ะ” ฉันตอบกลับไปทันทีแบบไม่ต้องคิด  ถามว่าเสียใจ

ไหมกับสิ่งที่เกิดข้ึน บอกเลยว่าเสียใจ ผู้หญิงทุกคนก็อยากมีครั้งแรกกับคน

ที่รักกันทั้งนั้น

แต่ส�าหรับฉันมันดันไม่ใช่ไงล่ะ!

และเพ่ือยุติความสัมพันธ์อันบิดเบี้ยวน่ีลง ฉันจึงประกาศกร้าวออก

ไป

88

“หลังจากวันนี้หนูขอสั่งห้าม…”

พ่ีเกมส์เลิกคิ้วสูง มองฉันท่าทางสงสัย และท�าท่าจะอ้าปากพูด ดัง

นั้นฉันเลยชิงพูดก่อน

“พ่ีห้ามยุ่งกับหนูอีก ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามมอง ห้ามหายใจใกล้ๆ!”

“ท�าไมอ่ะคะ?  จะชนแล้วหนีเหรอ?” เขาย้อนเสียงติดตลก ค�าถาม

ซึ่งฟังดูเหมือนเป็นเรื่องเล่นไปเสียหมดของเขา ท�าฉันเริ่มฉุน

“นี่พ่ีไม่เข้าใจที่หนูพูดจริงๆ หรือพ่ีแกล้งไม่เข้าใจคะ?”

“...” เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ ฉันก็เลยรัวค�าพูดออกไปแบบไม่ต้องคิด 

และพยายามพูดให้เขาเข้าใจมากที่สุดอย่างใจเย็น

“หนูเป็นแฟนพ่ีนัทค่ะ ส่วนพ่ีก็เป็นเพ่ือนสนิทเขา เหตุการณ์เมื่อคืน

มันคือความผิดพลาด  เราไม่ควรให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด  ดังนั้นพ่ีควรอยู่

ห่างๆ จากหนูไว้ แล้วท�าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…” 

“อ๊ะๆ!” จู่ๆ พ่ีเกมส์ก็ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา 

เขารีบยกนิ้วขึ้นเบรก แล้วพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“ให้อยู่ห่างๆ อ่ะท�าให้ได้ แต่ถ้าให้พ่ีทิ้งหนูเลย พ่ีท�าไม่ได้ค่ะ” ตอน

แรกฉันไม่เข้าใจความหมายของเขา เลยพยายามจะคิดตาม แต่แล้วก็เป็น

เขานั่นแหละที่พูดออกมาเอง “เพราะน้องกานต์ได้พ่ีแล้ว พ่ีถือว่าท้ังตัวและ

หัวใจของพ่ี ตอนน้ีมันเป็นของหนูแล้วนะ”

“หนูไม่ได้จะ...”

อีกครั้งที่เขายกมือขึ้นเบรก แล้วพูดออกมาด้วยน�้าเสียงดัดจริตเกิน

ผู้ชาย

“ได้พ่ีแล้ว ห้ามท้ิงพ่ีนะคะ!” พูดจบเขาก็ขยิบตาให้ เหอะ! หล่อตาย

ชักแหละ ก่อนดันตัวออกห่าง ท่าทางสบายอารมณ์เหมือนไม่ได้ทุกข์ร้อน

อะไร

ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง  ฉันจึงไม่มีเหตุผลอะไรต้องพูดต่อ  สมองสั่ง

การให้ฉันรีบขยับพาตัวเองลงจากเตียงในสภาพผ้าห่มพันร่างกายเหมือน

89

มัมมี่ มือรีบหยิบเสื้อผ้าซึ่งถูกถอดกองเกลื่อนพ้ืน และควานหาโทรศัพท์มือ

ถือเครื่องส�าคัญ เพ่ือจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบแล้วออกไปให้พ้นจากที่น่ี

เอาเข้าจริงๆ แล้ว จะให้มาโมโหหรือมัวมาโทษพ่ีเกมส์ฝ่ายเดียวก็ไม่

ถูก เพราะฉันเองก็ผิดเหมือนกันท่ีดันเมาจนขาดสติ เผลอไผลร่วมหลับนอน

ไปกับเขา ซึ่งทางเดียวท่ีจะจบเรื่องท้ังหมดได้ก็คือการท�าตัวเสมือนว่าไม่

เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่ห่างจากผู้ชายคนน้ีซะ

ถ้าเขาไม่ยอมร่วมมือแต่โดยดี ฉันก็จะท�าของฉันคนเดียว!

ทั้งที่จะพาตัวเองออกไปจากห้องพักห้องน้ีแท้ๆ แต่แล้วการ  กระท�า

ของฉันทุกอย่างก็เป็นอันต้องหยุดชะงัก  เมื่อสายตาดันหลุบลงไปเจอเข้า

กับข้อความสี่ฉบับบนหน้าจอสมาร์ทโฟน

‘คุณได้รับข้อความจากที่รักสี่ฉบับ’

พอเห็นช่ือของคนท่ีส่งข้อความมามือฉันก็สั่น อาจเพราะตอนนี้ฉันมี

ความผิดติดตัวอยู่ก็ได้ พอเห็นชื่อพ่ีนัทแบบนี้ ฉันก็เลยกลัวความลับท่ีต้ังใจ

จะเก็บไว้แดงออกมา

ที่รัก :: คืนนี้พ่ีไม่กลับห้องนะ พ่ีจะกลับไปนอนบ้าน

ข้อความแรกที่ได้อ่านมีเวลาก�ากับเอาไว้ ซึ่งมันคือช่วงเวลาเดียวกัน

กับช่วงที่ฉันเมาเละเทะจนขาดสติ  แถมเนื้อหาของข้อความยังบอกชัดได้

เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่พ่ีเกมส์พูดมาท้ังหมดคือเรื่องจริง

ข้อความท่ีสอง ถูกส่งมาหลังจากข้อความแรกสองชั่วโมง ราวกับว่า

คนส่งเป็นกังวลที่ฉันไม่ยอมเปิดอ่านข้อความท่ีเขาส่งมาให้

ตอนแรกอ่านไปย้ิมไป แม้ลึกๆ ฉันจะรู้สึกผิดต่อเขาก็ตาม

ที่รัก :: วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง เหน่ือยไหม? ตั้งใจเรียนนะ อีกไม่กี่

ปีก็จะจบแล้ว วันเสาร์เจอกันที่หน้าร้านเกมนะ พ่ีน่าจะไปถึงที่นั่นตอนช่วง

90

เย็น เราจะได้คุยกันจริงๆ จังๆ สักที

แต่ว่าไม่นานรอยย้ิมบนใบหน้าก็ค่อยๆ  หุบลง  เมื่อใจความของ

ข้อความเริ่มแปลกไป

ที่รัก :: อย่าคิดอะไรโง่ๆ คนเดียว อย่าน้อยใจเรื่องไร้สาระ ทุกวันนี้พ่ี

ไม่ได้เป็นห่วงกานต์คนเดียว แต่พ่ีก็ห่วงเราด้วย

โดยเฉพาะกับข้อความประโยคสุดท้าย

ที่รัก :: พ่ีรักและห่วงเรามากเหมือนกัน เข้าใจไหมลูกตาล?

มือฉันสั่นกว่าเก่า  ไม่รู้เลยว่าท่ีสั่นมากขนาดน้ีเป็นเพราะก�าลังช็อก

เรื่องไหนกันแน่ ระหว่างเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับพ่ีเกมส์

เรื่องข้อความท่ีพ่ีนัทส่งมาหา

ทุกวันน้ีพ่ีไม่ได้เป็นห่วงกานต์คนเดียว แต่พ่ีก็ห่วงเราด้วย

หรือเรื่องที่ฉันได้รู้ว่าคนท่ีพ่ีนัทแอบคุยมาตลอดคือเจ๊ตาล เพ่ือนสนิท

ของฉันเอง…

ฉันเหลือบมองหน้าพ่ีเกมส์นิ่งๆ  โดยอัตโนมัติ  และเขาเองก็มองฉัน

กลับมา แม้ว่าฉันจะรู้สึกหมั่นไส้หรืออยากอยู่ห่างจากเขามากแค่ไหนก็ตาม 

แต่ว่า…

“พ่ีเกมส์ พาหนูกลับหอหน่อย…”

หน่ึงชั่วโมงหลังจากนั้น…

@ หอพักหญิง A

สภาพฉันในตอนน้ีไม่ต่างจากผีดิบหรือศพเดินได้  นับตั้งแต่ได้อ่าน

91

ข้อความแปลกๆ  ซึ่งถูกส่งมาจากเบอร์ของพ่ีนัท  ในหัวมันว่างไร้ซึ่งความ

คิดอื่นใด  มีเพียงแค่ภาพของข้อความท่ีได้รับมาจากพ่ีนัทและค�าถาม

มากมายที่ตามมา

เขาส่งผิดหรือยังไง?

เขากับเจ๊ตาลเป็นอะไรกัน

มันไม่จริงใช่ไหม?

และคนๆ  เดียวท่ีน ่าจะให้ค�าตอบฉันได้ดีกว ่าใครก็คงไม่พ ้น               

‘เจ๊ตาล’ เพ่ือนสนิทคนส�าคัญที่ฉันอยากคุยด้วยเป็นกรณีพิเศษ

ทันทีท่ีล้อหยุดหมุนฉันก็กวาดขาลงจากเบาะหลังของรถมอเตอร์ไซค์

ทนัที ฉันไม่ได้หันไปกล่าวค�าขอบคุณกับพ่ีเกมส์ด้วยซ�้า ดูๆ แล้วเหมือนฉัน

เสียมารยาทเลยนะว่าไหม

ท�ายังไงได้ล่ะ ในเมื่อสิ่งเดียวท่ีอยู่ในหัวตอนนี้ก็คือข้อความแปลกๆ 

พวกนั้น

ไม่นาน เท้าทั้งสองข้างก็พาฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของตัว

เอง

กึก...

“ป่านนี้กานต์จะเป็นยังไงบ้างนะ สงสัยยังไม่ตื่นชัวร์”

เสียงของเมย์ดังลอดผ่านช่องระหว่างประตูออกมาด้านนอก เธอ

ก�าลังพูดถึงฉัน  และถ้าให้เดาเมื่อคืนพวกเธอคงจะนอนด้วยกันในห้องน้ี

แน่ๆ

“กานต์อาจจะจดัหนกักบัพีน่ทัอยูก่ไ็ด้นะ เมาซะขนาดนัน้ คกิๆ” เสยีง

หัวเราะคิกคักของเจ๊ตาลท่ีดังลอดผ่านประตูตามมาเป็นเสมือนใบมีดโกน

บาดลึกเมื่อได้ฟัง กลับกัน... เสียงของเจ๊ตาลนั่นแหละท่ีเป็นแรงผลักดันให้

ฉันไขประตูห้องเข้าไป

แอ้ดดด…

การปรากฏตัวของฉัน  ท�าวงสนทนาที่คุยเสียงดังไปถึงด้านนอก

92

เงียบกริบลง  ท้ังเมย์และเจ๊ตาลเหลียวหลังมองฉันเป็นตาเดียวด้วยความ

แปลกใจ

เมย์ส่งเสียงทักทายก่อนเป็นคนแรกเหมือนทุกครั้ง

“กลับมาแล้วเหรอ เมื่อคืนก่ีดอกล่ะจ๊ะ กับพ่ีนัทน่ะ~”

ฉันไม่ได้สนใจค�าทักทายของเมย์มากนัก  สายตามองผ่านเธอไปท่ี

ใครอีกคนซึ่งนั่งอยู่บนเตียงพร้อมด้วยรอยย้ิมและค�าพูดซึ่งฟังดูเหมือนคอย

ช่วยเหลือฉันอย่างทุกที

“ถามอะไรกานต์แบบนั้นอ่ะเมย์ น่าเกลียด”

ตึก! ตึก! ตึก!

เท้าทั้งสองข้างจ�้าผ่านเมย์ตรงไปที่เตียงนอนอย่างว่องไว มือพลาง

พุ่งเข้ากระชากไหล่เจ๊ตาลอย่างรวดเร็วและรุนแรง ก่อนจะเผลอบีบเพ่ิมแรง

เข้าไปแบบไม่ตั้งใจ

“โอ๊ย! อะไรเน่ียกานต์…” เจ๊ตาลครวญเสียงอ่อน เธอเงยหน้าสบตา

กับฉันตรงๆ วินาทีนั้นฉันแทบจะกักเก็บความสงสัยและอารมณ์ของตัวเอง

ไม่อยู่

“เจ๊ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” แม้ความรู้สึกในอกจะใกล้ปะทุมาก

แค่ไหน แต่ฉันก็ยังพูดออกไปด้วยเสียงราบเรียบใจเย็นอยู่ดี

เจ๊ตาลท�าหน้าแปลกใจ เธอหันหน้ามองเมย์เหมือนสงสัย

“วันหลังก็พูดดีๆ  สิ  ท�าแบบนี้เจ๊ตกใจหมด” เธอบ่นแต่ก็ยอมลุกขึ้น

จากเตียงนอนตามค�าขอของฉันแต่โดยดี

“กานต์กลับมาก็ดีละ จะได้อยู่เป็นเพ่ือนเจ๊ ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เมย์

ที่ไม่ได้รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ  จากตัวฉันเอ่ยขึ้นเสียงสดใส พลางเก็บ

ข้าวของเตรียมออกไปข้างนอกอย่างท่ีปากว่า และถามออกมาเหมือนมอง

สถานการณ์ท่ีเกิดข้ึนไม่ออก “เจ๊กับกานต์จะกินอะไรอ่ะ ฉันจะได้ซื้อข้ึนมา

ทีเดียวเลย”

“เจ๊เอากะเพราไก่แล้วกัน” เจ๊ตาลหันไปตอบเมย์ยิ้มๆ ก่อนหันกลับ

93

มามองฉัน แล้วพูดขึ้นอย่างรู้ใจเหมือนทุกครั้ง “ของกานต์เอาเหมือนเจ๊ก็ได ้

เราสองคนชอบกินอะไรเหมือนกัน... เนอะ ^^”

“โอเค  งั้นเดี๋ยวฉันมาน้าา~” เมย์รับค�าเสียงแจ๋ว  ขณะสวมรองเท้า

แตะ ตั้งท่าจะเปิดประตูห้องออกไป และในตอนน้ันเอง

“ไม่เอา!!” เสียงตะคอกแข็งกร้าวของฉัน  ท�าให้เพ่ือนสาวตัวดีหยุด

ชะงักลง

เมย์รีบหันขวับกลับมามองด้วยความสงสัย  ส่วนฉันเองก็มองเธอ

กลับไปนิ่งๆ เช่นกัน ถ้าให้เดาเมย์คงจะตกใจที่จู่ๆ ฉันตะคอกเสียงดังออก

ไปแบบนั้น จริงอยู่ที่ฉันกับเจ๊ตาลชอบสั่งอะไรขึ้นมากินเหมือนกันเพราะมัน

สะดวกและรวดเร็วแก่การรอคอยมากกว่า

แต่ไม่ใช่กับตอนนี้... ตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกแคลงใจความสัมพันธ์ของ

เพ่ือนสนิทและคนรัก

ฉันละสายตาจากเมย์กลับมาท่ีหน้าเจ๊ตาลอีกครั้ง  จับจ้องมองลึก

ผ่านเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยของเธอ

สีหน้าของเจ๊ตาลในตอนน้ีดูจะแปลกใจไม่ต่างไปจากเมย์นัก  และ

เพ่ือจบข้อสงสัยของพวกเธอ ฉันก็เลยพูดออกไปอีกครั้งด้วยน�้าเสียงกดต�่า

อย่างใจเย็นเพ่ือท�าให้ทุกอย่างชัดเจน

“พอดีว่าฉันไม่ชอบกินของซ�้ากับใคร”

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีเมื่อฉันพูดจบ 

และตอนนี้ฉันมีเรื่องท่ีอยากจะคุยกับเจ๊ตาลเพียงสองต่อสองเท่าน้ัน 

ฉันจึงพูดออกไปอีกครั้งเพ่ือให้คนไม่เก่ียวข้องอย่างเมย์ออกไปจากห้องซะ

“ฉันกินอะไรก็ได้ สั่งมาเถอะ… แต่ไม่เอาผัดกะเพราไก่นะเมย์”

“โอเคตามนี้  งั้นเดี๋ยวมานะ” เมย์เองก็ดูไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรกับ

ท่าทีฉัน  เธอเบ้ปากใส่เหมือนกับจะแหย่ฉัน พร้อมท้ังรีบหันไปเปิดประตู

เดินออกจากห้องท�าธุระอย่างที่รับอาสา

หลังจากเมย์ออกจากห้องไปได้ไม่เท่าไหร่ เจ๊ตาลก็เอ่ยถามขึ้นอย่าง

94

สงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของฉัน 

และทุกครั้งท่ีฉันแสดงท่าทีแปลกๆ คนท่ีมักจะดูออกก่อนใครก็เป็น

เธอนี่แหละ

“กานต์เป็นอะไรอ่ะ ท�าไมวันน้ีดูแปลกๆ เมื่อคืนมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิด

ขึ้นหรือเปล่า?”

“เจ๊รู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนพ่ีนัทไม่ได้อยู่ห้อง” ค�าถามประโยคแรก ท�า

คนถูกถามเงียบเสียงลงโดยชะงัก  ความเป็นกังวลฉายผ่านสีหน้าและแวว

ตาจนผิดสังเกต

“กะ กานต์ถามอะไรแบบน้ันอ่ะ เจ๊ก็อยูกั่บกานต์นะ เจ๊จะรูไ้ด้ยังไง…”

“แล้วเจ๊รู ้หรือเปล่าว่าพ่ีนัทแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่น” ฉันยังคงยิง

ค�าถามตามอย่างท่ีตัวเองสงสัย  สายตาจ้องจับผิดทุกอารมณ์ท่ีอีกฝ่าย

แสดงออกมาให้เห็น

“กะ  ก็รู้…” น�้าเสียงของเธอฟังดูไม่หนักแน่นเหมือนทุกครั้งเลยสัก

นิด “เจ๊ก็รู้ตอนท่ีกานต์บอกน่ันแหละ ไม่เอาน่าไม่คิดมาก” เจ๊ตาลพยายาม

ปลอบใจเหมือนทุกที  พลางเอื้อมมือแตะไหล่  เธอคลี่ย้ิมมองฉันคล้ายกับ

อยากท�าให้ฉันใจเย็นลงและสบายใจขึ้น

“แล้วถ้าพ่ีนัทเขามีคนอื่นจริงๆ ล่ะเจ๊…” ทว่ารอยย้ิมของเธอก็หุบลง 

เมื่อเจอค�าถามสุดท้ายของฉัน “ถ้าหากคนที่พ่ีนัทคุยเป็นคนท่ีฉันรู้จักล่ะ เจ๊

ว่าฉันควรจะท�ายังไง?”

ไม่มีค�าตอบใดเล็ดลอดออกจากริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปกลอสสี

ใสตรงหน้า มีเพียงแววตาตกใจเท่านั้นท่ีปรากฏ

“กานต์รู้เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” คงเพราะฉันเอาแต่ใช้สายตา

กดดันเธอล่ะมั้ง เจ๊ตาลถึงได้ถามย้อนออกมาแบบนั้น

“ฉันถามเจ๊อยู่” ส่วนฉันก็มีเพียงแค่ค�าตอบสั้นๆ ให้เธอเท่านั้น

เหมือนกับว่าเราสองคนก�าลังเล่นสงครามประสาทกันอยู่ยังไงอย่าง

งั้น ตอนน้ีฉันไม่กล้าที่จะคิดเป็นอื่นได้อีกแล้ว ว่าชื่อลูกตาลในข้อความเป็น

95

ผู้หญิงคนอื่น  จากน�้าเสียงท่ีแปลกไป  ไหนจะท่าทางกังวลที่คนตรงหน้า

แสดงออกมาให้เห็น

 ทั้งหมดนั่นน่ะ มันท�าให้ใจฉันเชื่อจนเกือบจะเต็มร้อยแล้วว่า ผู้หญิง

ที่พ่ีนัทก�าลังแอบคุยอยู่ คือเพ่ือนสนิทของฉันคนนี้จริงๆ

“อือ เจ๊รู้” หลังจากเงียบไปครู่สั้นๆ ในที่สุดเจ๊ตาลก็ยอมพูดออกมา

“ท�าไมเจ๊ไม่บอกฉัน เราเพ่ือนรักกันไม่ใช่เหรอ ท�าไมเจ๊ต้องปล่อยให้

ฉันโง่ด้วย!” พอได้ฟังอีกฝ่ายคายความจริงออกมาทีละนิด นิสัยเสียๆ ของ

ฉันก็เริ่มผุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ฉันโกรธ  ฉันโมโห  ฉันไม่พอใจ  และเอาแต่ขึ้นเสียงโวยวายเหมือน

กับนางร้ายในละครไม่มีผิด

“กานต์ใจเย็นๆ นะ เจ๊ไม่รู้ว่าเจ๊จะเริ่มบอกกานต์ตรงไหนก่อนดี…”

ย่ิงได้ฟังค�าพูดปลอบใจของเธอ ฉันย่ิงรู้สึกเจ็บ ราวกับว่ามีมีดปลาย

แหลมค่อยๆ ปักลึกลงที่กลางหลังอย่างช้าๆ

“ไม่ใช่เพราะว่าเจ๊ปกป้องผู้หญิงคนนั้นเหรอ!?” ถึงอย่างนั้นฉันก็ยัง

แย้งเสียงแข็ง พยายามข่มทุกความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้ระเบิดออกมามากกว่า

นี้

ทัง้หมดน่ันก็เพ่ือท่ีจะฟังค�าพูดโกหกของคนทีข้ึ่นชือ่ว่าเป็นเพ่ือนรกั…

“ไม่ใช่นะกานต์ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะ…”

ฟึ่บ!

ทั้งท่ีพยายามแล้ว แต่สุดท้ายฉันก็ทนท่ีจะฟังค�าโกหกของเธอไม่ไหว 

จ�าต้องหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองเปิดข้อความท่ีได้รับมา  ย่ืนให้เธอดู 

พร้อมด้วยค�าถามสั้นๆ

“ลูกตาลในข้อความน้ี… คงไม่ใช่เจ๊ใช่ไหม?”

“…” ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในห้องอีกครั้ง  ระหว่างเราสอง

คนเกิดเป็นช่องว่างขนาดใหญ่  และฉันจะไม่รู ้สึกอะไรเลยถ้าอีกฝ่ายไม่

แสดงอาการร้อนรนออกมาให้เห็น

96

“กานต์… นี่มัน…”

“กานต์ในท่ีน้ี  พ่ีนัทคงไม่ได้หมายถึงฉันใช่ไหม!?” ฉันตะคอกเสียง

ถามอย่างสุดจะทน  เหมือนค�าตอบที่ฉันต้องการมันชัดเจนมากถึงขนาด

ไม่มีท่ีให้อีกฝ่ายปิดบังความจริงอีกต่อไป

“…” ส่วนเจ๊ตาลก็เอาแต่เงียบ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

หมับ!

“ตอบสิเจ๊ ตอบ! ตอบสิว่าอีกานต์กับลูกตาลในข้อความมันไม่ใช่ฉัน

กับเจ๊ใช่ไหม!?” ฉันพุ่งมือคว้าหัวไหล่ของคนตรงหน้าเขย่าไปมาตามแรง

โมโห เพ่ือเร่งเร้าเอาค�าตอบ เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ทว่า…

ฟึ่บ!

เจ๊ตาลท่ีเอาแต่เงียบไป กลับแสดงท่าทางตอบโต้ด้วยการสะบัดตัว

ออกจากฝ่ามือของฉันอย่างแรง แล้วตะคอกปรามออกมาเสียงดัง

“โอ๊ย! พอได้แล้วกานต์!”

เสียงของเธอท�าฉันน่ิงชะงักไม่ต่างจากตอนที่เธอก�าลังถูกต้อนด้วย

ค�าถาม เจ๊ตาลเม้มปากแน่น นัยน์ตาของเธอสะท้อนภาพใบหน้าของฉันซึ่ง

แสดงอาการโกรธจัด แต่นั่นก็เพียงแค่ครู่เดียว ก่อนเธอจะละสายตาไปจาก

ฉัน แล้วถามออกมา

“ถะ ถ้ากานต์รู้อยู่แล้ว กานต์จะมาถามเจ๊อีกท�าไม…” พอได้ฟังค�า

ตอบ ฉันถึงกับพูดอะไรต่อไม่ถูก “ผู้หญิงคนนั้นคือเจ๊เอง...”

เสียงของเธอสั่นเครือเหมือนกับรู ้สึกผิด  ส่วนฉันได้แต่ยืนน่ิงมอง

เพ่ือนรักด้วยความรู้สึกท่ีบอกไม่ถูก  หัวใจคล้ายกับเต้นช้าลง  ขณะในหัว

เริ่มปรากฏภาพทุกอย่างที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต

แม่* :: งั้นเย็นนี้หนูไปหาพี่นัทที่ร้านเกมแบบเมื่อวานนะ

ที่รัก :: ทุกวันนี้พ่ีไม่ได้เป็นห่วงกานต์คนเดียว แต่พี่ก็ห่วงเราด้วย

ประโยคแล้วประโยคเล่า…

97

แม่* :: อยากเจอหน้าพ่ีนัทเร็วๆ จังเลย

ที่รัก :: พ่ีรักและห่วงเรามากเหมือนกัน เข้าใจไหมลูกตาล?

รวมไปถึงภาพเหตุการณ์ท่ีเจ๊ตาลอ้างว่าออกไปคุยโทรศัพท์กับ

ครอบครัวท่ีระเบียงตอนดึกๆ อยู่เป็นประจ�า ซึ่งน่ันมันหมายถึงเบอร์พ่ีนัทท่ี

ฉันพยายามติดต่อแต่ขึ้นรอสายตลอด

“อ๋อ… เป็นเจ๊นี่เองท่ีแอบคุยกับแฟนฉัน”

“กานต์… ฟังเจ๊ก่อน…” อีกครั้งท่ีเจ๊ตาลเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือท�าท่า

จะจับแขน แต่ว่าร่างกายกลับปฏิเสธสัมผัสดังกล่าวด้วยการสะบัดตัวเดิน

ถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว

“เจ๊ท�าได้ยังไงอ่ะ เจ๊หักหลังฉันแบบนี้ได้ไง!? เจ๊อยู่กับฉันตลอด แล้ว

ท�าไม…” ฉันละล�่าละลักถามเหมือนคนเสียสติ เสียงของฉันมันสั่นไปหมด 

บอกไม่ถูกว่าตัวเองควรจะเสียใจ แค้นใจ หรือเจ็บใจก่อนดี

“เจ๊ไม่ได้หักหลัง  ตลอดเวลาท่ีอยู่กับกานต์  เจ๊ไม่เคยคิดจะท�าร้าย

กานต์เลย… บางครั้งคนท่ีพ่ีนัทคุยโทรศัพท์ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ใช่

เจ๊นะ… ถะ ถ้าไม่เช่ือ  กานต์ลองไปถามพี่นัทได้นะ…”  เธอเองก็รัวค�าพูด

อ้างเหตุและผลออกมารัวๆ ไม่ต่างกัน

“ตอนอยู ่ กับฉัน  เจ ๊ ไม ่ ได ้คุยแต ่ลับหลังคุย   มันต ่างกันตรง

ไหน?!” ร่างกายทุกส่วนก็เช่นกัน หัวมันร้อนจนแทบไม่อยากฟังเหตุผลอะไร

ที่อีกฝ่ายกล่าวอ้าง “พวกเจ๊คบกันมานานแค่ไหนแล้ว!?”

ตอนนี้บอกเลยว่าฉันไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองได้ ฉัน

เหมือนคนจะร้องไห้  แต่ว่าน�้าตาดันไม่ยอมไหล ทว่าคนที่เป็นฝ่ายร้องไห้

อยู่ตอนน้ีดันเป็นบุคคลที่แอบลอบคบกับแฟนฉันเสียเอง

“ฮึก… สะ สี่ปีแล้วกานต์… ขะ ขอโทษนะกานต์… ฮืออ”

อ่า… สี่ปีเลยเหรอ นี่ฉันโง่มาตั้งสี่ปีเลยเหรอเน่ีย

“กานต์ฟังเจ๊หน่อยนะ เจ๊มีเหตุผล…”

98

“เจ๊เอาเวลาไหนไปคุยกันวะ  เจ๊ท�ากับฉันแบบนี้ได้ยังไง!” ฉันหวีด

เสียงขัดแบบไม่ฟัง  ตอนน้ีร่างกายเหมือนปฏิเสธทุกค�าแก้ตัวของคนตรง

หน้า

“กานต์ ได้โปรดฟังเจ๊อธิบายก่อน…” แต่ถึงอย่างนั้นเจ๊ตาลก็ดึงดัน

พยายามจะอธิบายทุกเรื่องให้ฉันฟัง “เจ๊รู้ว่าสิ่งท่ีท�าอยู่มันผิด แต่เจ๊ก็ชอบ

พ่ีนัทเหมือนกัน…”

“เจ๊ก็เลยแอบกินกันลับหลังฉันอย่างน้ันเหรอ?” ฉันย้อนเสียงเรียบ 

แต่เจ๊ตาลกลับส่ายหัวปฏิเสธ

“เจ๊ไม่ได้ตั้งใจนะกานต์…”

“ทั้งท่ีรู้ว่าพ่ีนัทคบกับฉัน แต่พวกเจ๊ก็ยังแอบคุย แอบคบกันได้ นี่น่ะ

เหรอไม่ตั้งใจ!?”

“ฮึก... กานต์ไม่ใช่คนที่ก�าลังใกล้ตายแบบเจ ๊กานต์ก็พูดได้สิ…” เธอ

ก�าลังพูดบางอย่างท่ีฉันไม่เข้าใจและไม่เคยรู้มาก่อน ตลอดระยะเวลาเจ็ด

ปีท่ีเป็นเพ่ือนกันมา “เจ๊ก�าลังจะตายได้ยินไหม… ฮืออ”

ค�าว่าจะตายของเธอท�าฉันพูดไม่ออก แต่ในขณะเดียวกันความโกรธ

มันก็ไม่ได้จางหายไปไหน

“เจ๊เป็นลูคีเมีย… ฮึก” เจ๊ตาลพูดเสียงอ่อนเหมือนคนหมดแรง

เธอพยายามเดินเข้ามาจับตัวฉันอีกครั้งเพ่ือเรียกร้องการให้อภัย มือ

ของเจ๊ตาลกอดรั้งแขนของฉันเอาไว้แน่น เธอร้องไห้หนักมากเสียจนฉันพูด

อะไรไม่ออก

“เจ๊อยากมีความสุขเหมือนวัยรุ่นทั่วไป เที่ยว ดื่มเหล้า ใช้ชีวิตเสเพล

ไปวันๆ เหมือนคนปกติ เจ๊อยากมีความสุขกับคนที่เจ๊รัก เจ๊ไม่อยากเครียด

กับสิ่งที่เป็นอยู่!”

แม้ว่าฉันจะรู้สึกรักเจ๊ตาลมากเทียบเท่ากับท่ีฉันรักพ่ีนัทก็ตามที แต่

ตอนนี้ส�าหรับฉันอะไรๆ มันก็ดูไม่มีเหตุผลไปซะหมด

ที่ส�าคัญค�าพูดของเธอมันฟังไม่ขึ้น!

99

ฉันจับมือเจ๊ตาลออกจากแขนด้วยสภาพเหมือนคนหมดอาลัย ปราย

ตามองใบหน้าเรียวสวยซึ่งเต็มไปด้วยคราบน�้าตาอย่างนึกสังเวช เวลาน้ีฉัน

ไม่มีความรู้สึกสงสารหลงเหลืออยู่เลย มันเฉยและชาไปหมด ที่รู้สึกอยู่ใน

เวลานี้มีแค่ความเห็นแก่ตัวเท่านั้นที่ฉันสัมผัสได้

“สิ่งที่เจ๊อยากท�าก่อนตาย คือการแทงข้างหลังเพ่ือนสนิทงั้นเหรอ…” 

ฉันถามและสบตากับเธอ

“กะ กานต์… ฮึก”

“ถ้านั่นเรียกว่าความสุข ฉันว่ามันโคตรตลกเลยว่ะ”

“งั้นก็ตบเจ๊เลยสิ!!” เมื่ออ้อนวอนไม่ได้ผล  เธอจึงโวยวายร้องขอให้

ฉันลงโทษเธอ “ถ้าแค้นมากนักกานต์ก็ตบเจ๊เลย ตบจนกว่ากานต์จะพอใจ 

เอาสิ ท�าสิ!!” 

แต่สิ่งที่ฉันเลือกท�าต่อไปหลังจากน้ี คือการก้าวเท้าถอยห่างเธอหน่ึง

เก้า เดินหันหลังให้เพ่ือนสนิท ตรงไปท่ีประตูห้องพัก โดยท้ิงค�าพูดไว้เพียง

สั้นๆ 

“ฉันอยากตบเจ๊นะ… อยากตบให้หายแค้น อยากตบให้เจ๊เจ็บแบบ

ที่ฉันรู้สึก แต่...”

“ฮึก…”  อีกครั้งท่ีฉันเหลียวหลังตวัดหางตามองใบหน้าเปื้อนคราบ

น�้าตาของเพ่ือนสนิท และกล่าวขึ้นช้าๆ ชัดๆ 

“ผู้หญิงดีๆ มีการศึกษาน่ะ  เขาไม่ใช้ความรุนแรงกันหรอก ตบไปก็

เสียมือเปล่าๆ”

ฉันตอนน้ีมีสภาพเหมือนตัวร้ายในละครไม่มีผิด  ไร้ความรู้สึก  ไร้

ความปรานี แถมยังใจจืดใจด�ามากที่พูดจาร้ายๆ แบบนั้นใส่คนท่ีขึ้นชื่อว่า

ส�าคัญไม่แพ้ใครในชีวิต 

ไม่สนแม้กระท่ังเธอก�าลังบอกว่าตัวเองป่วยเป็นโรคร้าย ทั้งนี้ทั้งนั้น

เป็นเพราะฉันทั้งโกรธ ทั้งแค้นและช็อก จนไม่รู้ว่าควรจะท�าตัวยังไงดี

และการท่ีวันน้ีฉันไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่

100

ได้แปลว่าฉันจะไม่เสียใจ  กลับกัน...  ฉันเสียใจมาก มากเสียจนไม่รู้ว่าตัว

เองควรจะรู้สึกยังไง ทุกอย่างมันอัดแน่นจนจุก 

จุกจนพูดอะไรไม่ออกแล้วต่างหาก…