TURKISH MUSIC FOR CELLO AND PIANO

Saygun • Manav • Uçarsu • UsmanbaşCelloPianoDuo

Dilbağ Tokay, Cello • Emine Serdaroğlu, Piano

CelloPianoDuoDilbağ Tokay, Cello • Emine Serdaroğlu, Piano

29.70236

TURKISH MUSICFOR CELLO AND PIANO

Ahmet Adnan SAYGUN (1907-1991) 19:08 Viyolonsel ve Piyano için Sonat, Op. 12 (Sonata for Cello and Piano, Op. 12)1 Animato 8:072 Largo 5:503 Allegro assai 5:11 Özkan MANAV (b. 1967) 10:58 Üç Türkü (Three Turkish Folk Songs)4 Ah Bir Ateş Ver (O, Give Me Fire) 5:375 Al Tavandan Belleri (Take the Spades from the Ceiling) 3:126 Leblebi (Roasted Chickpeas) 2:09 Hasan UÇARSU (b. 1965)7 Elif Dedim Be Dedim (I Said A, I Said B) 5:30 İlhan USMANBAŞ (b. 1921) 27:238 Viyolonsel ve Piyano için Müzik No. 1 (Music for Cello and Piano No. 1) 3:509 Viyolonsel ve Piyano için Müzik No. 2 (Music for Cello and Piano No. 2) 6:380 Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 1 (Aleatoric for Cello and Piano No. 1) 4:09! Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 2 (Aleatoric for Cello and Piano No. 2) 4:27@ Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 1, ver. 2 (Aleatoric for Cello and Piano No. 1, ver. 2) 4:14# Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 2, ver. 2 (Aleatoric for Cello and Piano No. 2, ver. 2) 4:05

3 9.70236

Ahmet Adnan SAYGUN (1907-1991)Ahmet Adnan Saygun, born in Izmir, was a prominent Turkish composer who studied at the Schola Cantorum in Paris with Vincent D’Indy, Eugène Borrel, and Paul Le Flem between 1928 and 1931. He taught extensively in Ankara and Istanbul Conservatoires throughout his life, and in 1936 carried out research into Turkish folk music with Béla Bartók in southern Anatolia. As a composer, Saygun was attached to the traditional values of European classical music, searching for the ideal combination of Turkish folk music and Western musical heritage to construct a new identity for modern Turkish music. He was also an influential ethnomusicologist, pedagogue, and scholar. The Sonata for Cello and Piano Op. 12, composed in 1935, was dedicated to the memory of David Zirkin, a German cellist who fled from Nazi Germany and lived in Turkey as a highly esteemed teacher. The Sonata belongs to Saygun’s first creative period, characterised in the main by his quest to construct a unique Turkish style from a blend of Western structural elements and Anatolian musical tradition. It aims to present a fresh and modern sound for the new Turkish Republic. At this time, in addition to being fascinated by the marriage of traditional Anatolian folk music with traditional Turkish-Ottoman music (as derived from Bartók’s ideas), Saygun was heavily influenced by pentatonicism. The five-note scale formations form a central tenet of Asian music, and Saygun considered them a cornerstone of Turkish musical roots. The pentatonic scales are a distinguishing feature of Saygun’s first creative period and, predictably, of the Sonata.

Özkan MANAV (b. 1967)Özkan Manav was born in 1967 in Mersin and counted among his teachers the influential Turkish composers Ahmet Adnan Saygun and İlhan Usmanbaş. Later, he studied with the American composers Lukas Foss and Marjorie Merryman at Boston University, where he earned his doctoral degree. He has been awarded prizes in the USA, Germany, Turkey, Bulgaria and Italy, and his music has been released on CD in Turkey, Germany, and the USA. He has been teaching at his alma mater, Mimar

Sinan Fine Arts University Istanbul State Conservatory since 1991. The Three Turkish Folk Songs can be seen as an exploration of Turkish folk music idioms through folk songs originating from three different regions of Anatolia. The first piece is a love song from the Aegean coast. Its recitative-like middle section and the coda distinctly echo the popular Aegean coast dance zeybek. The second piece provides a soothing transition between the outer works, and is based on an aksak, a limping, asymmetrical measure in a moderate tempo. This work is based on a courting song from the eastern Black Sea region. The third piece is based on a lively folk song from central Anatolia, mostly sung and danced by women. There are instances of extended playing techniques in all three pieces, some of which are derived from bağlama (Anatolian long-necked lute) playing, while others stem from vocal gestures and exclamations. “Even though my music still dwells widely in the territory of contemporary music, the number of my imminent visits to folklore has reached a point reminiscent of a double life, which feels like being an amphibian.”

Özkan Manav

Hasan UÇARSU (b. 1965)Hasan Uçarsu was born in Istanbul in 1965. He studied composition with Ahmet Adnan Saygun at Mimar Sinan Fine Arts University (MSFAU) Istanbul State Conservatory, where he earned his Bachelor’s and Master’s degrees in composition in 1990 and 1992 respectively. He completed his doctorate in composition in 1997 at The University of Pennsylvania, USA, with George Crumb and Richard Wernick. Since then, he has been teaching at MSFAU Istanbul State Conservatory. As a composer, his main concern is to create an original musical language with a special emphasis on personality and identity. To this end, he utilises novel compositional techniques to develop a musical aesthetic which represents the sounds, geography and cultures of his homeland. Elif Dedim, Be Dedim was commissioned in 1999 as part of a project which brought together folk song arrangements for cello and piano. A fervent believer that arranging folk songs for Western instruments is

49.70236

tantamount to segregating it from its original musical and social context, Uçarsu was concerned that an arrangement of this Anatolian folk song for cello and piano would result in the loss of many of its original, authentic features; in particular, the lyrics. To counteract this, he attempted to bring out the inner spirituality and cultural meaning with programmatic instrumental writing for lines such as ‘Ah! There is no way to write down my sorrows even if a bird’s wing turns out to be a pen.’ The arrangement concludes in a dramatic manner, with the cellist and pianist requested to sing a line of the song whilst simultaneously playing it, in order to fully express the ethos.

İlhan USMANBAŞ (b. 1921)İlhan Usmanbaş, born in 1921, is the major representative of the second generation of Turkish composers of polyphonic music and one of the most influential figures for the younger generation with his depth of vision and ceaseless aspiration for newer musical expression. He studied cello and composition at Ankara State Conservatory and became a student of the prominent ‘Turkish Five’ (Saygun, Erkin, Rey, Alnar and Akses), who forged the foundations of Western music in Turkey, composing their most outstanding work in the early years of the Republic. However, Usmanbaş shifted to the movements the movements neglected by the ‘Turkish Five’: neo-classicism, twelve-tone composition, serialism, aleatoric music, and open form. As an advocate for the new, he was a pioneer of extended playing techniques in Turkish contemporary music. Through scholarships from UNESCO and The Rockefeller Foundation, he visited the USA in 1952 and 1957-58, studying composition with Luigi Dallapiccola and Milton Babbitt in Tanglewood. Throughout his life, Usmanbaş has been awarded numerous international prizes. Music for Cello and Piano No. 1 is the composer’s first twelve-tone work. The twelve-tone series is so

designed that it permits the formation of chords by fourths as well as small figures by thirds and seconds. This short piece uses cello pizzicati versus percussive piano notes and chords; repeated chords against the cello’s melodic lines; quick passages for some measures and then meno mosso measures; and steady cello pizzicati (in the coda) against smooth piano arpeggios. Music for Cello and Piano No. 2 was written during the composer’s studies with Kemal İlerici, a composer and theorist who proposed an authentic harmonic practice of quartal harmony for Turkish modal music. The rhythmic patterns used in both instrumental parts are also related to Turkish classical music’s metric patterns with heavy and light beats which are presented predominantly in the piano’s left hand. Beginning with a long introductory section of the piano in the Segâh makam based on B with a diminished fifth (a makam being a system of melody types used in Turkish music), the music continues with the cello towards other makams. The introductory section comes back before each cello entrance and is shortened each time it is repeated. Aleatoric for Cello and Piano Nos. 1 & 2 consist of a number of figures assigned to each instrument. The clearly identified figures are performed randomly at the discretion of the musicians. In Aleatoric for Cello and Piano No. 1, the cello has staccato note groups, slow quavers, glissandi, long held double stoppings, and a very rapid figure reaching the high end with glissandi. The piano, however, has very quiet figures repeated notes, long held notes with small notes in between, or arpeggios with pedals. In Aleatoric for Cello and Piano No. 2, the cello figures include very high notes played near the bridge, a tremolo near the bridge, a very rapid figure beginning on the very high notes and gradually falling down to the lowest notes of the instrument; the piano has clusters on high and low registers repeated from ff to pp, tremolos with clusters interspersed, and rapid gestures. Each piece is expected to last around 4 to 5 minutes.

5 9.70236

Ahmet Adnan SAYGUN (1907-1991)Ahmet Adnan SAYGUN İzmir’de doğmuş, 1928-1931 yılları arasında Paris’te, Schola Cantorum müzik okulunda Vincent D’Indy, Eugène Borrel ve Paul la Flem ile çalışmış, 1936 yılında Bela Bartok ile birlikte Türkiye’nin güneyinde folk müziği araştırmaları yapmıştır. Ölümüne dek Ankara ve İstanbul Konservatuvarlarında öğretmenlik görevinde bulunan Saygun, uluslararası başarıları, üretkenliği, müziği ve düşüncelerinin yoğun etkileriyle, batı sanat müziği anlayışıyla yaratılan “Cumhuriyet Dönemi Türk Müziği”nin en önemli bestecilerinden biri, hatta ‘kurucusu’ olarak nitelendirilmiştir. Besteciliğinin yanı sıra, etnomüzikolog, eğitimci ve düşünce insanı olarak da çok etkili olmuştur. Teknik açıdan Avrupa sanat müziğinin geleneksel, klasik değerlerine bağlı olmakla birlikte, kendi müzik kimliği konusunda da duyarlı bir besteci olarak, modern Türk müziğini yaratma yolunda batı müziği geleneğiyle Türk halk müziğinin ideal bileşimini araştırmıştır.

Viyolonsel ve Piyano için Sonat Op. 12 1935 yılında bestelenmiş ve Nazi Almanya’sından kaçtıktan sonra Türkiye’de yaşayıp öğretmenlik yapmış olan Alman viyolonsel sanatçısı David Zirkin’in anısına sunulmuştur. Sonat, Saygun’un ilk yaratı dönemine aittir. Bu dönem, bestecinin Anadolu müzik geleneğini batı müziğinin yapısal öğeleriyle, yeni ve özgün bir üslup doğrultusunda bir araya getirme çabalarıyla belirginleşir. Böylece, yeni Türkiye Cumhuriyeti toplumu bir yandan kendi müzik mirasına sahip çıkarken, öte yandan da genç, kişilikli ve modern bir ses oluşturabilecektir. Bu dönemde Saygun, sanatsal görüşlerini batı müziğiyle birlikte iki ana kaynağa dayandırmaktadır. İlk kaynak, özünde Bartok’un görüşlerinden devşirilen modern bir müzik dili yaratırken, Anadolu halk müziği ve geleneksel Osmanlı-Türk müziğidir. Farklı değerleriyle bu iki müzik kültürünün Saygun’un yaratıcılığında uzun süreli etkileri olmuştur. İkinci ana kaynak ise, Orta Asya müziğinin en belirleyici

özelliklerinden biri olan ve pentatonik olarak adlandırılan beş sesli Asyatik ses dizileridir. Saygun, pentatonizmi Türki müziğin özü, izi ve damgası olarak değerlendirmiştir. Daha sonra bu düşünceyi çok genelleyici bulduğu için terk etmiş, ancak bu beş sesli diziler onun ilk yaratı döneminin ve dolayısıyla da Sonat’ının en ayırt edici özelliklerinden birisi olmuştur.

Özkan MANAV (1967)Özkan Manav 1967 yılında Mersin’de doğmuş, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi (MSGSÜ) İstanbul Devlet Konservatuvarı’nda Adnan Saygun ve İlhan Usmanbaş’la, Boston Üniversitesi’nde Lukas Foss ve Marjorie Merryman’le kompozisyon çalışmıştır. Yapıtları ABD, Almanya, Türkiye, Bulgaristan ve İtalya’da ödüle değer bulunmuş, Türkiye, Almanya ve ABD’de CD kayıtlarıyla yayınlanmıştır. 1991 yılından bu yana MSGSÜ İstanbul Devlet Konservatuvarı’nda ders vermektedir.

Üç Türkü: Viyolonsel ve piyano için yazılan bu parçalar, Anadolu’nun üç farklı yöresinden kaynaklanan halk şarkıları üzerinden Türk halk müziğine özgü deyimleri araştırmaya, keşfetmeye yönelir. Parçaların ilki, Ege bölgesine ait bir sevda türküsüne odaklanır. Besteci bu konuda “viyolonsel ve piyano için bu tür bir yapıt oluşturmaya yönelmeme, onlu yaşlarımdan bu yana belleğimde yer tutmuş olan bu ilk türkü yol açmıştır” der. Parçanın reçitatif karakterli orta bölmesi ve kodası ayrı bir imgelemin ürünüdür, doğrudan bestelenmiştir, türküyle belirgin bir bağıntısı yoktur. Bununla birlikte koda, ağır ve yer yer vurgulu adımlarıyla, Ege yöresine özgü zeybeklerin ruhunu yansıtır. İkinci türkü, ilk türkünün içe işleyen, yüklü anlatımıyla sonuncu türkünün canlı, oynak karakteri arasında geçiş işlevi görür. Ordu-Giresun yöresinde söylenen bu türkü, aksak ölçü yapısıyla ortalama bir hızda akıp gider; sözleri bir genç kıza seslenmektedir. Genellikle kadınların söylediği ve çoğu kez ellerini çırparak eşlik ettiği sonuncu türkü, canlı, şen

69.70236

bir İç Anadolu ezgisidir. Viyolonsel ve piyanoyla çalgısal ses ortamına taşınan parçaların her üçünde, yer yer genişletilmiş seslendirme tekniklerine başvurulmuştur. Bunların bir bölümü bağlama ya da meydan sazından, bir bölümü de geleneksel vurmalı çalgılardan ya da el çırpmadan esinlidir. Türkülere özgü vokal jestler, tonlamalar, vurgulamalar, ünlemler, nidalar da bu parçaların imge dünyasını biçimlendirmiştir.

Hasan UÇARSU (1965)Hasan Uçarsu 1965 yılında İstanbul’da doğmuş, Ahmed Adnan Saygun ile Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi (MSGSÜ) İstanbul Devlet Konservatuvarı’nda kompozisyon çalışmış, bu kurumdan lisans ve yüksek lisans diploması almış ve Pennsylvania Üniversitesi’nde George Crumb ve Richard Wernick ile yürüttüğü doktora çalışmalarını 1997 yılında tamamlamıştır. O tarihten bu yana, MSGSÜ İstanbul Devlet Konservatuvarı’nda ders vermektedir. Besteci, kişilik ve kimlik konularına özel önem atfettiği, nev-i şahsına münhasır bir müzik dili oluşturma amacındadır. Güncel estetik ve teknikleri bu doğrultuda değerlendirirken, yaşadığı coğrafyaya ait sesleri, duyarlılıkları, değerleri bugünü ve geçmişiyle birlikte kuşatan, toplumsal-insani hassasiyetleri olan, geçmişe, gelecekle olan ilişkisi bağlamında özel önem veren bir müzik anlayışının peşindedir.

Elif Dedim, Be Dedim, halk türküleri düzenlemelerinden oluşan bir proje için 1999 yılında ısmarlanmıştır. Doğası gereği, batı dışındaki bir müzik kültürüne ait olan bir Anadolu halk türküsünü batılı çalgılar için düzenlemek, temelde türküyü kendi müziksel ve toplumsal bağlamından koparmaktır. Bu sürecin sonunda, türkü, sözlerinde olduğu gibi, asıl ve saf özelliğini yitirir. Bu eserde, besteci, belirtilen bu kaybı dengelemek için, “Ah! Kuş kanadı kalem olsa yazılmaz benim derdim” sözlerinde olduğu gibi, halk türküsünde içkin olarak kodlanmış

biçimde iletilen içselliği, özgün ruhsallığı ve kültürel anlamı müzikte büyük ölçüde dışlaştırmaya çalışmıştır. Düzenleme, dramatik bir yaklaşımla, çellist ve piyanistin çalarken türkünün bir dizesini de söyleyip türküyü olası en yakın biçimde aslına, saf haline yakınlaştırma çabasıyla son bulur.

İlhan USMANBAŞ (1921)İlhan Usmanbaş, “İkinci Kuşak” çoksesli Türk müziğinin en önemli temsilcisi olarak, açık görüşlülüğü ve yeni anlatım biçimlerine yönelik kesintisiz özlemiyle, genç kuşakları en çok etkileyen bestecilerdendir. Türk Beşleri’nin ideallerinden uzak durarak, onların göz ardı ettiği alanlara, yeni klasikçiliğe, 12-ses kompozisyonuna, diziselciliğe, raslamsallığa ve açık biçime yönelen Usmanbaş, çağdaş Türk müziği bağlamında genişletilmiş çalma tekniklerinin de öncüsüdür. Ankara Devlet Konservatuvarı’nda viyolonsel ve kompozisyon çalışan besteci, İstanbul ve Ankara’daki öğrenim yıllarında Türk Beşleri’nin öğrencisi olmuş, UNESCO’nun ve Rockefeller Vakfı’nın bursları aracılığıyla 1952 ve 1957-58 yıllarında ABD’de bulunduğu dönemde, Tanglewood’da Luigi Dallapiccola ve Milton Babbitt’le kompozisyon çalışmıştır.

Viyolonsel ve Piyano için Müzik No. 1 bestecinin ilk 12-ses yapıtıdır. 12-ses dizisinin seçiminde dörtlü ve beşli aralıklarına olanak tanıyan bir sıralama yanında, küçük ikili ve üçlülerden oluşan kısa figürlerin kullanımını öngören dizi sırası da düşünülmüştür. Bu kısa yapıt, viyolonselin pizzicato’ları ile piyanonun noktalı notaları; viyolonselin ezgileri altında duyulan piyanonun tekrarlanan akorları; hızlı tempolarla çok hareketlenen birkaç ölçülük geçitlerle meno mosso tempoların uygulandığı karşı anlatımların yer aldığı geçitler ve en sonda koda kesitinde, viyolonselin ağırbaşlı pizzicato’ları yanında piyanonun pedal kullanılan arpejlerinin yumuşaklığının sergilendiği anlatımlardan oluşmaktadır.

7 9.70236

Viyolonsel ve Piyano için Müzik No. 2 Türk müziği üzerine yaptığı armoni kuramı çalışmalarıyla tanınan besteci Kemal İlerici ile yapılan çalışmaların bir ürünü olan bu yapıt, her ne kadar piyanonun eşit düzenini kullanıyorsa da makamlarımızın renklerini ve armoni olanaklarını çağdaş bir yazıya geçirmeyi amaçlamaktadır. Makamların yanı sıra, eserde, geleneksel usullerin mantığına yaklaşan ölçü kalıpları ve özellikle piyanonun kalın ses alanında hafif ve güçlü vuruşları uygulayan bir vurum türü kullanılmıştır. Piyanonun Segâh dizisini ve armonilerini kullanan uzun girişinden sonra viyolonsel de Segâhı kullanan benzer bir ezgiyle sürer. Piyano her seferinde biraz kısalan Segâh aranağmelerinde sözü viyolonsele bıraktığında, viyolonsel bir seferinde Hüseyni, bir seferinde Nikriz, başka bir seferinde ise Saba dizilerini kullanarak bitiriş bölmesinde yeniden Segâha dönerek ezgisini sürdürür. Her iki çalgı, piyanoda ölçüler ve vurumlar oldukça sadeleşmiş olarak, müziği başlangıç makamının dizisi çerçevesinde sonlandırır.

Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 1 & No. 2 Yapıtların her birinde belli sayıda figür yorumcuların kullanımına sunulmuştur. Açık kimliklere bürünen figürler müzisyenlerin isteğine göre, özgür biçimde, sıra gözetmeksizin çalınır. Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 1’de viyolonsel partisinde dokuz değişik figür bulunmaktadır. Bunların arasında, dört, ya da yedi notalık presto, ff gruplar; sonları çarpmalarla biten kaydırmalar; eşit değerde, ağır pp notalar grubu; çift sesli iki uzun grup; çok hızlı, sonu incelerde kaydırmalara bağlanan figürler yer alır. Piyano partisinde ise, pedalle sürdürülen arpejler; tek ses üzerinde tekrarlar; iki sesin sürdüğü sırada küçük notalardan oluşmuş bir karşıtlık; sesleri tek tek verilen dört sesli bir akor gibi, genelde birkaç notalık çok sakin figürler bulunur. Raslamsal, Viyolonsel ve Piyano için No. 2’nin viyolonsel partisi, en ince telin eşiğe yakın yerinde çalınan tekrar notalı bir figür; kalından inceye doğru giden çok hızlı, sonu tekrarla biten bir grup; en incelerde hafif bir tremolo, güçlenerek dördüncü telin en incelerinde devam eden bir tremolo; çok incelerden başlayıp do teline gelen çok hızlı bir geçit gibi figürlerden oluşur. Piyano partisinde ise, en ince / en kalınlarda dar bir salkımdan oluşmuş ff’dan pp’ya giderek hızlanan tekrar sesleri; kalınlardan başlayıp incelere çıkan çok hızlı bir figür; salkım akorlar; triller; tremololarla birlikte salkım seslerden figürler kullanılmıştır. Parçaların her biri 4-5 dakika sürer.

89.70236

CelloPianoDuo

As CelloPianoDuo, Dilbağ Tokay (cello) and Emine Serdaroğlu (piano) are aiming to combine classical repertory with the works of modern composers and have been presenting a blend of musical styles to concert audiences since 1999. They have performed numerous premières of contemporary Turkish works at prestigious international concert halls and have given acclaimed performances in Sweden, Bulgaria, Germany, Belgium, Serbia, Cyprus, France, Italy and Germany. As musicians, they believe CelloPianoDuo is a reflection of their most harmonious dialogue and they often share their ethos with other Turkish and international artists. Dilbağ Tokay (DMA) teaches at Mimar Sinan Fine Arts University Istanbul State Conservatory and Emine Serdaroğlu (PhD) at Boğaziçi University Fine Arts Department.

Dilbağ Tokay, Cello

Dilbağ Tokay started studying the cello at Mimar Sinan Fine Arts University (MSFAU) Istanbul State Conservatory with Reşit Erzin, and received her DMA from the same Conservatory. She has worked with prominent cellists such as Mikhail Khomitzer, Niels Ullner, Frieder Berthold, Alexander Rudin and has given recitals, chamber and orchestral concerts as a soloist in numerous international venues. Additionally, she has given masterclasses and was a jury member at the International Young Virtuosos Competition in Bulgaria. With Emine Serdaroğlu, as CelloPianoDuo, she has received critical acclaim after performances at prestigious international concert halls and festivals. For her instrumental teaching rôle at MSFAU Istanbul State Conservatory, Tokay has been awarded numerous prizes for excellence from international competition bodies.

Emine Serdaroğlu, Piano

Emine Serdaroğlu began her piano studies with Ersin Onay, continued with Fuat Türkay and Cana Gürmen, and obtained her BM degree at Illinois Wesleyan University with high honours following her studies with Mark Hansen. She completed her MM degree at the University of Texas, Austin with William Race and received her PhD in Musicology at Mimar Sinan Fine Arts University. Serdaroğlu has had the opportunity to work with pianists including Andrey Diev, Rita Sloan, Lala Margulis, Igor Kipnis and Ratko Delorko, and has given recitals in Turkey, the USA, Germany and Sweden. Her participation in the CelloPiano Duo with Dilbağ Tokay has resulted in acclaimed performances all over the world. Serdaroğlu, who frequently collaborates with other artists in a wide variety of musical projects, currently teaches at Boğaziçi University Fine Arts Department in Istanbul, and is an active conference participant with her research on Turkish composers and piano pedagogy.

© M

elte

m Iş

ık©

Mel

tem

Işık

© M

elte

m Iş

ık

NAXOS

NAXOS

This disc explores the ways in which Turkish composers have sought to reconcile their own traditions with Western musical heritage. Saygun’s Cello Sonata is representative of his first creative period, blending Anatolian and Western idioms, while İlhan Usmanbaş’ ceaseless aspiration for newer expression via freedom of form has won him international renown. More recently, Özkan Manav has explored folk music using techniques derived from the bağlama, a long-necked lute, and Hasan Uçarsu’s arrangement of an Anatolian folk song uses innovative compositional techniques to represent the sounds, geography and culture of his homeland.

DDD9.70236

Playing Time 63:00

730099

723619

℗ &

© 2015

Naxos Rights U

S, Inc.Booklet notes in English • Türkçe N

otlar M

ade in Germ

any

ww

w.naxos.com

9.70236

9.70236

TURKISH MUSIC FOR CELLO AND PIANO

Saygun • Manav • Uçarsu • Usmanbaş

TU

RK

ISH M

USIC

FOR

CE

LL

O A

ND

PIAN

O

TU

RK

ISH M

USIC

FOR

CE

LL

O A

ND

PIAN

O

Recorded in Istanbul, Turkey, 2-4 July, 2014Publisher: Southern Music Publ. / Peermusic UK (sub-published by Zeplin Müzik Edisyon in Turkey) (1-3);

Copyright Control by MSG (4-7); Muzikotek MP (8-13)Producer, Sound Engineer, Editor: Pieter Snapper

Booklet notes compiled from texts provided by Özkan Manav and Hasan UçarsuSponsor: Mehmet Erktin • Cover Image: Maiden’s Tower, Istanbul, Turkey (istockphoto.com)

Ahmet Adnan SAYGUN (1907-1991) 19:081-3 Viyolonsel ve Piyano için Sonat, Op. 12 (Sonata for Cello and Piano, Op. 12)

Özkan MANAV (b. 1967) 10:584-6 Üç Türkü (Three Turkish Folk Songs)

Hasan UÇARSU (b. 1965) 5:307 Elif Dedim Be Dedim (I Said A, I Said B)

İlhan USMANBAŞ (b. 1921) 27:238-9 Music for Cello and Piano Nos. 1 and 20-! Aleatoric for Cello and Piano Nos. 1 and 2, Versions 1@-# Aleatoric for Cello and Piano Nos. 1 and 2, Versions 2

CelloPianoDuoDilbağ Tokay, Cello • Emine Serdaroğlu, Piano

A detailed track list may be found on page 2 of the booklet