Proloog 4Oberhofer 5Veronica Falls 6Yuck 9The Soft Moon 10Idiot Glee 11Jamie Woon 14Frankie & The Heartstrings 15Mark Bowen (Wichita) 18Cloud Nothings 20Suuns 21Austra 22PLUG 23Trophy Wife 24Sharon Van Etten 26Woodsman 27The Jezabels 28Eric Smout (Democrazy) 29Epiloog: The Sound of Silence 30

We Promised breekt met tradities. In ons muziekzine focussen we op de meest interessante buitenlandse bands van het moment die in de Belgische media te weinig aandacht krijgen; groepen die de einde-jaarslijstjes vaak niet halen maar toch kwalitatief hoogstaande muziek maken. Met een frisse kijk op de muziekwereld gaat We Promised voor de groepen waar het in gelooft, niet per se voor de hypes. Tweehonderdvijftig unieke exemplaren van het magazine zullen gratis voorhanden zijn in Café Video, Music Mania, op de concerten van Democrazy en op Dance Dance Dance (a blog party).

We Promised is Gerlin Heestermans (http://neonenlightenment.be)Kasper – Jan Raeman (http://ieatcrabfood.wordpress.com).

A special thanks toHermine (http://hermine.me) voor de lay-outNel (http://pullmybauhaus.wordpress.com) voor The Sound Of SilenceKatrien Schuermans voor de Woodsman tekstDemocrazy (http://www.democrazy.be) en Trendwolves (http://www.trendwolves.com) voor sponsoring.

We Promised online: http://wepromised.wordpress.com

4

Oberhofer is de remedie tegen het barre win-terweer. Bezieler van de eenmansband Brad Oberhofer is zo een van die jongeren die in 2010 vanuit zijn slaap-kamer de wereld ver-baasde met een lading originele popsongs. De twintigjarige New Yor-ker knutselt springerige melodieën aaneen met psychedelische folk en beschikt bovendien over

een elastisch stemge-luid. Gesteund door zijn driekoppige band brengt dit jonge genie een fonkelende live set. Vorig jaar mocht hij na een vijftal concerten al openen voor The Morn-ing Benders, Small Black en Beach Fossils. In 2011 is Oberhofer klaar om alleen het grote publiek in te pakken.Voor fans van Pavement tot Animal Collective.

© Kristin Y. Kim

5

Begin 2010 ontdekt en meteen verkocht. Veronica Falls maken donkere popsongs (hun single Found Love in a Graveyard bewijst meteen mijn punt) met een hoog meezing- en hoofdknikgehalte. De-buutplaat in de lente van 2011!I can hardly wait.Begin september speelden ze in Gent en had ik een kort gesprek met James, Patrick, Rox-anne en Marion.

Wanneer, hoe en waarom begonnen jul-lie Veronica Falls?Roxanne: wel, Patrick en ik waren verhuisd

van Glasgow – waar we reeds samen in verschil-lende bands zaten – naar Londen. We ontmoe-tten James en besloten samen een band te starten.James: we hebben een hele tijd gerepeteerd in een studio die we gratis mochten gebruiken. So we were living the dream for a while.Patrick: het was iets dat we ons nooit hadden kunnen veroorloven. Het was echt heel luxueus. Er waren altijd allerhande openingen van galer-ies in de buurt dus we konden gewoon gratis bier drinken op straat. Het was zo’n beetje te

6

mooi om waar te zijn.James: we begonnen met verschillende bass-isten te spelen, tijdelijke, vrienden van mij voor we Marion rekruteerden.Marion: ze waren knap-per dan mij.James: één van hen was

zeker knapper dan jou.Roxanne: maar we wouden een meisje, daar kwam het eigenlijk op neer.Marion: nee, da’s niet helemaal waar. James wou een meisje dat eruitzag alsof ze niet veel

7

© Robin Silas

buitenkomt.(algemene hilariteit, James is hier nogal vaag over)

Als jullie band een sek-te was, volgens welke regels zouden de leden dan moeten leven?Roxanne: niet drinken voor optredens.Marion: met een fiets rijden.Patrick: geen weed roken.James: geen weed roken, OOIT! (laten we gewoon zeggen dat er een soort van incident plaatsvond de avond ervoor in Amsterdam, red.)Roxanne: geen sportkl-edij.Patrick: daar ga ik hele-

maal niet akkoord mee!Roxanne: wat met je casual sportlook?Patrick: ja. Elke besliss-ing die we maken moet door iedereen worden goedgekeurd. Iedereen moet ermee akkoord gaan. We zijn echt al een sekte!Marion: we hebben wel nog geen goeroe. Ik denk dat onze tourman-ager dat moet zijn.James: ja, hij heeft ons al veel bijgeleerd. Hij heeft je over architectuur geleerd, weet je nog? (ik knik, Mido leerde me dat Van de Velde’s – ja die van de Boekentoren – werk brutalistische architectuur is, red.).

Te checken: Beachy Head

8

Je zag ze misschien al passeren in de BBC Sound of 2011 lijst, deze vier- tot vijfkoppige band – met leden uit Londen, Hiroshima en New Jersey een errug inter-nationaal gezelschap. Ze ontstonden uit de assen van Cajun Dance Party maar zijn intussen een volledig eigen weg ingeslagen.Blood Red Shoes ken je vast wel? Yuck is nog

zo’n band die terug-grijpt naar de grunge. Al is het hen niet om de meezingbare refreinen te doen, wel om de laag distortion die over elke song wordt gedrapeerd. Evengoed laten ze zich echter van hun zachte kant zien – kijk maar naar een nummer als Auto-matic (“I was always an automatic, don’t assume I’m in control”).Te checken: Georgia

9

In de diepste krochten van San Fransisco ver-wekte The Soft Moon een van de meest angstaanjagende platen van de afgelopen jaren, zijn gelijknamig debuut. Luis Vasquez is blijven hangen in de periode waarin de gothic rock en new wave in opmars waren en producer Mar-tin Hannett beitelde aan de futuristische sound van Joy Division. Dertig jaar geleden trok dit al een publiek, maar ook nu weet deze ijskoning hiermee te verrassen. Het sneltempo waarop de nummers op je

afrazen, blaast je omver. Het gevaar in The Soft Moons muziek lijkt van alle kanten te komen en Vasquez’ gehijg laat je niet tot rust komen. The Soft Moon is een een adrenalinekick die je telk-ens opnieuw wil beleven.

Voor fans van Bauhaus tot The Cure

10

In september van 2010 zag ik Women – die overigens één van de beste platen van vorig jaar maakten – tweemaal live aan het werk in Nederland. Telkens werd het voorprogramma verzorgd door de jonge James Friley ofte Idiot Glee. Wat hij doet lijkt betrekkelijk simpel: en-kele toetsen van zijn key-board aanslaan en daar zijn ijle stem overheen draperen. Live merk je echter dat hij met loops werkt die hij ter plaatse creëert (zie ook Andrew Bird en tUnE-yArDs). Dat zorgt voor een heel

erg mooi geheel maar nog meer intrigerend wordt het wanneer hij wordt bijgestaan door een band. Voorlopig treedt hij solo op maar James heeft toekomst-plannen...

Wanneer begon je Idiot Glee? Wanneer begon je muziek te spelen?Toen ik 7 was. Idiot Glee begon ik in juli of sep-tember 2009. Daarvoor speelde ik al enkele shows onder mijn eigen naam of onder de naam Happy Day – ook één van mijn songs. Toen ik klein was maakte ik

11

pianoliedjes. Ik neem al eeuwen pianoles. Ik studeerde piano maar stopte daarmee omdat ik me helemaal wou toe-leggen op Idiot Glee. Ik moet nog 85 uren doen voor ik een diploma op zak heb. Wanneer ik eens

een semester vrij heb maak ik het af (lacht).Heb je ooit overwo-gen met een band te touren? Toen ik je in september zag speelden Women op één nummer mee en dat klonk GEWELDIG!

12

© Nick Helderman

In april komt mijn debu-utplaat normaal uit en dan wil ik rond die tijd nog één tour solo doen en erna zou ik graag nog een tour doen met een twee- of drieledige band, misschien zelfs met vier. Ik mis dat echt. Met een volledige band spelen is zo anders en ik raak er veel meer into als ik een show speel.Als je band een sekte was, volgens welke regels zouden de leden dan moeten leven? Sorry als dit beledi-gend overkomt. (James is namelijk Mormoons, red.)Haha dat is helemaal niet beledigend, maak je geen zorgen. Ik denk dat iedereen constant

sarcastisch zou moeten zijn en paarse Kool-Aid zou drinken. Heb je van dat bloedbad gehoord? Er werd ooit een enorm bloedbad aangericht door een of andere sekte ergens in Amerika waar-bij de leden de jungle in geleid werden waarna ze allemaal Kool-Aid moesten drinken en dan stierven.Iedereen kent dat verhaal maar hier blijkbaar niet. Kool-Aid is een kinderdrank vol suiker. Ik probeerde gewoon grappig te zien. Maar nu is het natuurlijk niet erg grappig meer (lacht).Oh en spuitwater drinken zou niet mogen!Te checken: All Packed Up

13

De revival van de old-school R&B en hiphop binnen de elektronische en popmuziek was een van de meest interes-sante tendensen van de afgelopen twee jaar. Naast The XX, James Blake en Mount Kim-bie weet nu ook Jamie Woon te overtuigen met een cross–over tussen deze genres. Niet alleen zijn donkere beats ne-

men je langzaam in een wurggreep maar vooral de intimiteit van zijn warme stem verheffen hem tot het kruim van de gemiddelde songwriter. Als zijn nieuwe album dezelfde verdovende kracht bezit als single Night Air dan staat er geen maat op Jamie Woon.Voor fans van Prince tot The XX

14

F&TH

Waarom iedereen in Engeland zo dol is op Frankie Francis? Omdat het er eentje is van het gewone volk! Met zijn band The Heartstrings staat deze vrouwen-magneet amper een jaar op de planken, maar als je hem vol overgave ziet zingen, croonen en dansen voel je dat hij geboren is om te enter-tainen. Noem het gerust talent. Frankie maakt een collage van vijftig jaar popmuziek die niet bijzonder origineel lijkt

maar het vuur in deze knul werkt aanstekelijk en geeft ieder nummer een persoonlijke touch. Voor Fans van Buddy Holly tot The CribsIk ontdekte Frankie & The Heartstrings in november 2009, een jaar geleden. Ik heb het gevoel dat er sindsdien heel wat veranderd is, wat jullie?Michael: onze line-up is veranderd, Mick vervoegde ons enkele maanden terug.Frankie: Pete (vorig lid

15

en producer van hun eerste demo’s, alsook ex-lid van Kenickie) zat enkel in de band omdat hij onze eerste demo’s heeft opgenomen. We hadden iemand nodig die gitaar kon spelen live dus deed hij dat. Hij heeft ’t allemaal al een beetje gedaan en hij wou niet echt touren.Frankie: we hadden iemand nodig die een betere muzikant was

en die ideeën naar het repetitielokaal bracht.Dave: die persoon konden we niet krijgen...Frankie: dus gingen we voor Mick! (algemene hilariteit)Michael: wat nog is ve-randerd, is het feit dat we tekenden bij Wichita wat betekende dat we onze jobs konden verlaten en dat we meer konden gaan touren!Dave: Frankie is zich

16

© Andy Wisher

beginnen scheren.Michael: we hebben meer tijd om te repe-teren en ik denk dat we heel wat strakker klinken.Dave: wat betreft relaties, daar zijn er niet veel van overgebleven omdat we noot thuis zijn. Iedereen haat ons. Vriendinnetjes, vrienden, familie.Hebben jullie al nieuwe woorden geleerd op deze Europese tournee?Michael: Arigato!Dave: Arigato!Frankie: Arigato!Mick: bonjour, die had ik nog nooit gehoord.Frankie: we leerden over Sinterklaas.Michael: toen we in Japan waren riepen we gewoon constant ‘Ari-

gato’ naar iedereen. Dat betekent danku in het Japans.Dave: arigato! We heb-ben ook al wat Ned-erlands geleerd: frugel schnudel dudel.Het is bijna december en dat betekent dat er ook weer een nieuw jaar aankomt. Waar kijken jullie naar uit in 2011?Frankie: ons album Hunger dat uitkomt op 21 februari. Terugkomen naar Europa, Japan, Amerika...Michael: we kijken uit naar het huwelijk van prins William.Frankie: misschien schri-jven we wel een liedje om het te gedenken.

17

Tussen de duizenden CD releases door vierde Wichita Records in 2010 zijn tiende verjaardag. Het Britse onafhankelijke platenlabel lanceerde met Bloc Party, Bright Eyes en Simian Mobile Disco een van de meest creatieve artiesten van het afgelo-pen decennium. Maar ook voor de komende jaren haalde Wichita

terug enkele raspaarden in huis. We Promised trok naar hun hoofdkwartier in Londen en luisterde naar medeoprichter Mark Bowen’s betoog over verleden en toekomst.Twee van onze gese-lecteerde bands bren-gen hun debuut uit op Wichita. Hoe hebben jullie deze talenten gespot?Mark Bowen: Alle bands op Wichita zijn tips die we kregen via vrienden. De Amerikaanse boekingsa-gent van Cloud Nothings bleef maar aandringen om de jonge knaap van 17 jaar, die enkele geweldige sin-gles uitbracht op verschil-lende labels, in de gaten te houden. Toen ik hem voor het eerst aan het werk zag dacht ik meteen

18

terug aan mijn tienerjaren. Ik hoorde veel Hüsker Dü in zijn muziek, mijn lievelingsband van toen. Frankie & The Heart-strings leerde ik kennen via hun vroegere gitarist Pete. In Newcastle zag ik hen voor het eerst en het was liefde op eerste zicht. Wat een frontman!Hoe zien jullie de toekomst van Wichita binnen tien jaar? En wat verwachten jullie nog van de muziekbusiness in de nabije toekomst?Mark: Hopelijk kunnen we binnen tien jaar nog altijd leven van onze kwaliteits-volle muziek. Een tendens van de laatste jaren is dat muziek en kunst enorm gedevalueerd wordt en het steeds moeilijker is om het als een full time job

te zien. Als mensen niet meer investeren in muziek zullen verschillende labels en artiesten gedwongen worden om te stoppen. En dat zou een spijtige zaak zijn.Toch zijn jullie een van de sterkste onafhanke-lijke labels, wat is het succes van Wichita?Mark: Onze vrijheid is de basis van Wichita. Het geeft de mogelijkheid om artiesten te laten groeien in de richting die zij zelf willen, wat ook betekent dat zij fouten kunnen maken. Ons geheim is misschien wel het feit dat we steeds op zoek gaan naar de nieuwe Bloc Party of Simian Mobile Disco. De zoektocht naar nieuw talent is de andere pijler van Wichita.

19

18 jaar jong. Dylan Baldi. Cleveland, Ohio. Ram-melende gitaarpop. Zie daar alles wat je moet weten over Cloud Noth-ings.Hoe dat klinkt? Alsof enkele jonkies in een garage hebben zit-ten jammen, daar wat overheen zongen en het vervolgens ter plaatse opnamen. De waarheid is lichtjes anders: Dy-lan doet alles namelijk zelf. Live wordt hij wel

bijgestaan door enkele vrienden. Het is ook pas dan dat zijn krachtige stem uit de verf komt.

Zijn demo’s klinken al-lemaal heel lo-fi maar niet gevreesd, zijn de-buutplaat stapt hier van af en klinkt meer als de live-ervaring: strakker en cleaner.Hey Cool Kid, ga dat vooral live zien!Te checken: Understand At All

20

© Daytrotter

Suuns gaat potten breken! In 2010 brachten ze reeds hun magistrale debuut Zeroes QC uit en ze staan te popelen om dit jaar door Europa te touren.Zeroes QC is van een ingehouden schoonheid: fluisterend, spaarzaam en tòch indrukwekkend, je moet het kunnen. Als ze live even onverwacht uit de hoek komen als op

plaat staat je heel wat te wachten, zoveel is zeker.

Suuns komen uit het cre-atieve hart van Canada, Montreal.Ze zijn getekend door Secretly Canadian en delen hun plaatsje op dat platenlabel met o.a. Here We Go Magic, Yeasayer en jj. Schoon volk, quoi.

Te checken: Arena21

Austra komt als een duivel uit een doosje. Drie maanden geleden was dit trio onder leiding van Katie Stelmanis nog volledig onbekend. Maar met de release van de zes minuten durende bom Beat And The Pulse raakte iedereen plots in de ban van deze Cana-dezen. Terecht, want met

hun roetzwarte electro, op het kruispunt tussen New Wave en New Beat, heb je eindelijk een band te pakken die de muren tussen de concertzaal en de danstent sloopt zonder overdreven glad te klinken.

Voor fans van Bauhaus tot Front 242

22

Less is more, PLUG gaat terug naar de basis. Enkel gewapend met een keyboard en drums trekt de tweespan Sian Dorrer en Georgie Nettell een adembenemend land-schap open vol obscure melodieën. Ook al kreeg hun zelfgetiteld debuut niet de media–aandacht die het verdiende, toch mag je het koppel bij de meest interessante

groepen van het mo-ment rekenen. Wat dit Londense duo zo uniek maakt is de hypnotiser-ende combinatie van de doomachtige monotone ritmes, zoals de koster die ook in de kerk speelt, en de meisjes’ heldere stemtimbres. PLUG is gewoon akelig goed.

Voor Fans van Roxy Mu-sic tot Cocteau Twins

23

Trophy Wife zijn echte knutselaars. Ze ontleden nummers tot op het bot en bouwen die opnieuw op met totaal verschil-lende ritmes. Zo toverde het trio uit Oxford Joanna Newsoms Book Of Right–On om tot een sprankelende popnum-mer. Live transformeren de vakmannen hun set dan weer tot op-zwepende elektronica die net uit de Manchesterse Hacienda periode lijkt te stammen. Diversiteit, creativiteit en eigenzin-nigheid zijn de pijlers die van Trophy Wife gegarandeerd een van de meest kleurrijke bands van 2011 maken.

Waarom covert een elektronische band de folksong Book Of Right – On van Joanna Newsom?Jody: Eigenlijk is dat de reden waarom we met Trophy Wife zijn begon-nen. Onze slaapkamer opnames klonken zo straf dat we meteen nieuwe nummers begonnen schrijven. Live sluiten we altijd af met The Book Of Right–On, het is de kers op de taart.Live maken jullie altijd meer dansbare versies

24

van jullie nummers, maar ik hoorde ook al enkele akoestisch versies. Is het belan-grijk dat jullie je muziek op verschillende wijzen kunnen spelen?Jody: We wilden altijd al dansmuziek maken en hoe we onze nummers live zouden brengen had een grote invloed op het songschrijven.Ben: Trophy Wife zal een band zijn die nooit stilstaat. Sinds ons ontstaan zijn we al enorm getransformeerd en dat zal blijven gebeuren. Ook onze live set prob-eren we altijd anders aan te pakken. In de toekomst zullen we zeker blijven experimenteren met verschillende genres.

Jullie releaseten in november een eerste single Microlite op Moshi Moshi Records. Komt er in 2010 een album?Jody: Momenteel heb-ben we nog enorm veel werk met ons songs bij te schaven en nieuwe te schrijven. Een album is nu nog iets te vroeg.Ben: In februari verschijnt er wel een nieuwe single van Trophy Wife op Moshi Moshi.En hebben jullie nog interessante concerten in het verschiet?Jody: We spelen eind december nog op een festival in Sri Lanka voor de weeskinderen van de tsunami. Dat wordt een enorme ervaring.

25

Sharon is niet bepaald een nieuwe artieste. Ze draait al enkele jaren mee maar lijkt nu pas voet aan wal te krijgen – en dat volledig terecht. Je kent ze misschien al van haar bijdrage op verschillende tracks van The Antlers’ Hospice (check vooral het bloedmooie Wake) maar geloof me als ik zeg dat ze nog véél meer in

petto heeft.Sharon’s liedjes zijn vaak breekbaar: een combina-tie van enkel haar stem en een gitaar. Die met een bredere orkestratie moeten daar zeker niet voor onderdoen. Laat ik het zo stellen: hoe dan ook van een enorme schoonheid.

Te checken: For You26

© Anika Mottershaw

Woodsman is een experimentele post-psychedelische band uit Denver met een on-beschrijfbare voorliefde voor krautrock en tribal dronescapes. Hun geluid: in eeuwige loops gevan-gen loops en samples die teruggrijpen naar het lsd-geluid van bands als Gang Gang Dance of Panda Bear. Alles is vloeiend, dromerig en zweeft als de ex-

perimentele films van Stan Brakhage. Visueel bevreemdend, zelfs in nuchtere toestand. Au-ditief verslavend omdat laag na laag na laag een onbekende kosmos van geluiden opengaat. Met één geheim ingrediënt, een pop-gevoeligheid die de ijlheid compact houdt.

Voor Fans van Brian Eno tot Emeralds

27

Het moet niet altijd om de US of de UK draaien, ook Australië heeft wat te bieden op muzikaal vlak. En dan heb ik het momenteel vooral voor The Jezabels. Nog zo’n band die al enkele jaren bezig is maar er slechts dit jaar in slaagde ook enkele harten in de andere werelddelen voor zich te winnen. Dankzij hun derde ep Dark Storm die het niveau van de twee voorgaande volle-dig oversteeg, groeide

het kwartet uit tot een van de talentrijkste bands van het moment.The Jezabels houden van wat drama (denk Kate Bush), zowel in hun muziek als hun lyrics. Vaak ontspint er zich een soort van verhaal en bevind je je heel even in een andere wereld.Een echt pareltje deze band. Nu maar hopen dat er dit jaar een full album én Europese tournee volgt.Te checken: Mace Spray

28

Het Gentse publiek in contact brengen met internationale beloftevolle artiesten, dàt is het doel van het Democrazy con-cept Big Next. Afgelopen jaar programmeerde de muziekclub dé trendy bands van 2010.Kenden de eerste Big Next concerten succes?Eric Smout: Toch wel. De Charlatan, met een ca-paciteit van 200 mensen, is ook de ideale zaal om opkomende bands als The Hundred In The Hands of Beach Fossils te showen. De verfrissende popnum-mers van Born Ruffians vielen me het meeste op. Samen met de passage van Aloe Blacc was het een van de beste con-

certen van het najaar.Het is dus een concept dat jullie doortrekken in het programma van 2011?Eric: Big Next krijgt zeker een vervolg. Voor 2011 hebben we enkele span-nende artiesten gestrikt. Zo speelt Lucy Love eind februari in de Charlatan, een Deense zangeres die experimenteert met grime en electro en live enorm overweldigt. We boekten daarnaast ook The Phan-tom Band. Deze Schotse rockband scoorde met hun tweede plaat The Wants enorm goed in de Britse eindejaarslijstjes. Benieuwd wat dat geeft in Gent.

29

Rudi Vuylsteke keek vanuit zijn raam naar het wegs-meltende sneeuwlandschap, pulkte aan een opko-mende koortsblaas en zuchtte gelukzalig. Het was nu zeker. 2011 zou een topjaar worden. Hij had het deze ochtend gevoeld aan de donkerpaarse kleine teen van zijn linkervoet, die ook nu weer gonzend zeurde om gekrabd te worden. En die teen was een betrouwbare bron, Buurvrouw S had zijn vermoeden immers iets later in de traphal bevestigd. ‘Hebt ge het gehoord? Ze zijn weg!’. Geen vrolijker mededeling om de dag mee te beginnen dan deze, vond hij. Want ze, dat waren de bewoners onder Vuylsteke. Twee jongens van het scharminkelige soort: langharig en schijnbaar onder-voed, studenten nog, of dat waren ze officieel gezien. In werkelijkheid waren het leeghangers, die niets anders deden dan vrienden uitnodigen, braspartijen houden, brullen, of wat erger was: muziek maken. En Vuylsteke hield niet van muziek. Hij wist niet precies waarom, hij wist vooral dat hij het haatte. Gitaarge-jengel, drumbeats, baslijnen, laat staan vreemde bliepjes of strijkkwartetten: het zei hem allemaal niets. Hij had het graag stil: peis en vree, dat was zijn ding. Hoe kon hij anders zijn eigen gedachten begrijpen en ordenen? Nee, hij was die twee luidruchtige primaten liever kwijt dan rijk, en vandaag was de dag dat het

The Sound Of Silence

30

zonlicht weer zou schijnen. En warempel! Vuylstekes overpeinzing was nog niet koud, of daar priemde al een goudgele straal zijn blikveld binnen. Hij kon wel juichen. Dat deed hij dan toch maar niet, wegens weinig passend bij zijn imago. Om zijn vreugdegevoel enigszins te kanaliseren besloot Vuylsteke een luchtje te gaan scheppen in het nabijgelegen park, op zich al gewaagd gezien hij een park doorgaans banaal, vies en vooral veel te luidruchtig vond. Maar vandaag was alles anders, dus hij zag het door de vingers. Het was al laat in de namiddag toen hij weer bij de in-gang van het schrale appartementsblok arriveerde. De blos op zijn wangen had daar al lang niet meer gestaan en ook de twinkeling in zijn ogen moest wennen aan de nieuwe omgeving. In zijn hoofd dwaalde nog steeds de gedachte dat hij een zorgeloos jaar tegemoet ging. Terwijl hij naar zijn sleutel grabbelde in zijn zak, genoot hij voor de zoveelste keer van de betekenis die de paar woorden stilte – weg muziek met zich meebrachten. Zo geoccupeerd door eigen hersen-werk was hij, zo blij met de veranderingen, dat hij de bronskleurige schijf, die altijd al veel te los aan het drumstel had gezeten, niet opmerkte. Ook de waar-schuwende kreet van een van de mannen van de ver-huisdienst absorbeerde hij niet, de enige besogne vlak voor de cimbaal zijn hersenpan verticaal doorboorde was: ‘Waar is het eigenlijk ook goed voor, muziek?’. Ja… 2011 zou werkelijk een topjaar worden.

31

Nel