Μάτια ψυχήςΜάτια ψυχής

Κατερίνα Κωνσταντίνου Κατερίνα Κωνσταντίνου ΜάτσιουΜάτσιου

Μάτια ΨυχήςΜάτια ΨυχήςΔεν λογιέται αυτό ποίηση για μέναΔεν λογιέται αυτό ποίηση για μέναμα κάποιες πικρόγλυκες σκέψεις,μα κάποιες πικρόγλυκες σκέψεις, γεγονότα και αισθήματα γεγονότα και αισθήματα που έχουν επηρεάσει θετικά που έχουν επηρεάσει θετικά ή και αρνητικάή και αρνητικάτην ευαίσθητη ψυχή μουτην ευαίσθητη ψυχή μου

Σε κάποιες σκέψεις μου έχω εκφραστεί Σε κάποιες σκέψεις μου έχω εκφραστεί στην κυπριακή διάλεκτο,στην κυπριακή διάλεκτο,

που τόσο αγαπώ.που τόσο αγαπώ.

Χαμένα της αγάπης όνειρα

Χαμένα όνειρααγάπες σκοτεινέςπεριδιαβαίνουν σε αγκαθωτά μονοπάτιααγάπες ανύπαρκτες, απατηλέςπαραμένουν βαθιά κρυμμένεςστη σκέψηαγάπες αγνές, παραμελημένεςστου καθενός τα προβλήματαείναι χαμένεςαγάπες άγνωστες, ανώριμεςμακάρι να γνώριζα έστω και μίαθ’ είχα στην καρδιά μου ίσως λίγη ευτυχία

Η ασιήμια της ψυσιήςΗ ασιήμια της ψυσιής

Η φτώσια έννεν αντροπήΗ φτώσια έννεν αντροπήούτε τζιαι η ασιήμιαούτε τζιαι η ασιήμια

Η ασιήμια όμως της ψυσιήςΗ ασιήμια όμως της ψυσιήςείναι μεγάλο κρίμαείναι μεγάλο κρίμα

Πληγώνουμε, παιδεύκουμεΠληγώνουμε, παιδεύκουμεκάμνουμεν τα δικά μαςκάμνουμεν τα δικά μαςΡωτούμε όμως άραγε Ρωτούμε όμως άραγε

τους άλλους που ’ν’ κοντά μαςτους άλλους που ’ν’ κοντά μας

’’Εσιει Θεόν που παναδκιόνΕσιει Θεόν που παναδκιόνπου μας θωρεί για ούλλαπου μας θωρεί για ούλλαμα έσιει που εν ηξέρουσινμα έσιει που εν ηξέρουσινπως τα πιερώνουν ούλλαπως τα πιερώνουν ούλλα

TTης Λίμνης το Νερόης Λίμνης το Νερό

Στέκουμαι τζιαι ατενίζω σεΣτέκουμαι τζιαι ατενίζω σετζιαι σιέρεται η καρκιά μουτζιαι σιέρεται η καρκιά μου

μακάρι να μην έλειφκεςμακάρι να μην έλειφκεςν’ αγαλιάζει η θωρκά μουν’ αγαλιάζει η θωρκά μου

Νερό πολύν σινάεται Νερό πολύν σινάεται οι κόλποι σου γιεμώνουν οι κόλποι σου γιεμώνουν μακάρι να μην έλειφκεμακάρι να μην έλειφκεκύκνοι να ζευκαρώνουνκύκνοι να ζευκαρώνουν

που παναθκιόν σου να ’ρκουνται που παναθκιόν σου να ’ρκουνται πετούμενα μιλιούνιαπετούμενα μιλιούνια

τζιαι στου βυθού σου τα βαθκιάτζιαι στου βυθού σου τα βαθκιάψάρκα τζιαι να γεννούν αυγκάψάρκα τζιαι να γεννούν αυγκά

Αν λείψεις χάνουνται ευτύς Αν λείψεις χάνουνται ευτύς τα θαύματα της φύσηςτα θαύματα της φύσης

τζιαι τούτη που τον πόνο τηςτζιαι τούτη που τον πόνο τηςσπαράζει, καταλύτηςσπαράζει, καταλύτης

Σε μια αγαπημένη ψυχήΣε μια αγαπημένη ψυχή

Το σώμα λιώνει Το σώμα λιώνει οι πόνοι αβάσταχτοι, πολλοίοι πόνοι αβάσταχτοι, πολλοί΄Αραγε η ψυχή, η ψυχή δεν πονεί;΄Αραγε η ψυχή, η ψυχή δεν πονεί;Αχ! Θεέ μου δώσε δύναμη...Αχ! Θεέ μου δώσε δύναμη...

Απλώνει η νύχτα Απλώνει η νύχτα το πέπλο βαρύ, σκοτεινότο πέπλο βαρύ, σκοτεινόαλλού επικρατεί ηρεμίααλλού επικρατεί ηρεμίαη σκέψη αδιάβατο βουνό.η σκέψη αδιάβατο βουνό.

Μακάρι να μπορούσα Μακάρι να μπορούσα έστω και λίγο απ’ το πόνο, να σηκώσω έστω και λίγο απ’ το πόνο, να σηκώσω να βοηθούσα αυτή την ψυχή να βοηθούσα αυτή την ψυχή απ’ αληθινή αγάπη, να λυτρώσω.απ’ αληθινή αγάπη, να λυτρώσω.

ΕπτακώμηΕπτακώμη

Καλντερίμια φορτωμένα,Καλντερίμια φορτωμένα,γεμάτα νοσταλγίαγεμάτα νοσταλγίαΕξώθυρες λιτές, μπιρμπιλωτές,Εξώθυρες λιτές, μπιρμπιλωτές,αναμένουν με αγωνία αναμένουν με αγωνία

Τοπία άβατα Τοπία άβατα παντελώς κρυμμένα παντελώς κρυμμένα από ανθρώπου ματιά, από ανθρώπου ματιά, αναμένουν κρυφά αναμένουν κρυφά

Απέραντη η θάλασσα Απέραντη η θάλασσα Αχ! Αυτή η αμμουδιάΑχ! Αυτή η αμμουδιάΒότσαλα χρωματιστά Βότσαλα χρωματιστά κοιτούν σαν μάτια θολάκοιτούν σαν μάτια θολά

Και σαν στο Γιούτι* Και σαν στο Γιούτι* το βλέμμα ανυψώσεις το βλέμμα ανυψώσεις Δεν υπάρχει διαφυγή Δεν υπάρχει διαφυγή Θαρρείς το Θεό θ´ ανταμώσεις Θαρρείς το Θεό θ´ ανταμώσεις

** Μια πανέμορφη σαν πλάτη περιοχή Μια πανέμορφη σαν πλάτη περιοχή

που βρίσκεται βοριοανατολικά της που βρίσκεται βοριοανατολικά της οροσειράς του Πενταδακτύλου, - μια οροσειράς του Πενταδακτύλου, - μια αναπνοή - σαν να προσπαθεί να αναπνοή - σαν να προσπαθεί να χαϊδέψει την ολόχρυση αμμουδιά που χαϊδέψει την ολόχρυση αμμουδιά που απλώνεται στον ποδόγυρο της. απλώνεται στον ποδόγυρο της.

Μοναξιά Μου

Το ολόγιομο φεγγάρι σαν κοιτάζωΜες την ψυχή μου αγαλλιάζωΘαρρώ πως θα μου μιλήσει

Δεν ξέρω, άραγε θ’ αργήσει;

Κουβέντα πια κάνω μαζί τουΑπορώ με ό,τι με ξενίζει

Μια δύναμη με παίρνει όλο πιο κάτω Θεέ μου, νιώθω να σκορπάω

Δύναμη από πού να πάρω;Δεν υπάρχει κανείς που με, πονάει

Μοναχή πάλι γυρνάω΄Αραγε πού να με πάει;

Κόσμος...

Η αδρωπιά εχάθηκε που τούντην κοινωνία Κανένας δεν ηβρίσκεται

να σώσει την ουσία

Το μιάλον ψάρι το μιτσήούλλον κατακουντά το,για να το φάει, ν’ αξιωθεί,

ούλλον τζιαι τζυνηά το

Στη δυστυχία έπεσες από δικό ή ξένο λάθος;Ο άλλος χαριεντίζεται που ’πάθες έτσι πάθος

Ούλλο να εκμεταλλευτεί μια σου αδυναμία

Για τα καλά που χάρισεςδεν δίνει σημασία

Πάθη και Λάθη

Θεέ μου δώσμου δύναμην’ αντέξω τόσα πάθη Γιατί ετούτη η ζωή είναι γεμάτη λάθη;

Εν έσιει νύχτα που εν΄κλαίωμε τούτα που συμβαίνουν δώσε Θεέ παρηορκά Δύναμη ν’ ανασαίνω

Αγάπη στον πλησίον τουεν δείχνει πιον το πλάσμα τζιαι στου ππαρά τη δύναμηερίχτην, ήντα σφάλμα !!!

Αποσπερίτης ...

Θα πάρω ένα καράβικαι πέλαγα πλατιά

Να ζήσω σε μια χώρα άλληκάπου μακριά

Θα ΄χει εκεί ανθρώπουςμα δεν θα ΄χει σπαθιά

Θα ΄χει μια καρδιά μεγάλημα δεν θα ΄χει φωτιάΆφοβα πουλιά να πετάνε

και να κελαηδάνε μαγιάτικαΠαιδιά πολύ να γελάνεμες την αέναη χαράΘα πάρω ένα καράβιΜα θα βγει πουθενά;Ποιο ξένο λιμάνι;Ποια στυγνή καρδιά;

Θ’ αγαπήσει στ΄ αλήθειαπαιδιά ορφανά;

Ο αποσπερίτης στον ορίζοντα δεν υπάρχει πια,έχει νυχτώσει για τα καλά

και το καράβι πού να βρει στεριά;Πού να βρει μουράγιο και λιμάνι

να ρίξει άγκυρα μες την κοσμοχαλασιά;

Περιπλανόμενος

Ψάχνει να βρει τον εαυτό τουτον συνθλίβει το άμοιρο, το κακό,μαχαιριά μέχρι το κόκαλοΒουβή θωριά, σκοτεινήκάπου στα πέρατα περιπλανιέταιμαγικά, λευκά νοήματαμες τη συγκατάνευση του πρόσκαιρου κόσμουεξιλέωση να βρειΤα ατημέλητα μαλλιά καλύπτουν ένα πρόσωπο θλιμμένοπου δεν θέλει να δουνένα κορμί κατσούφικο σαν γέροντα εκατό χρονώνΚαρφί στην ψυχή σκουριασμένοανασκαλίζει την ίδια βαθιά πληγήκαι αυτή ψάχνει να βρει από κάπου τέλος πάντων να σωθείΣτην απεραντοσύνη η πληγή πιο πολύ πονείΒγάζει στο τέλος σκυθρωπήκραυγές απόγνωσης μες τη ζωή την πλάναΜια ζωή από αχαριστία υπερχειλισμένη,μάγισσα, πάντα κάπου αλλού η Καλοπέραση είναι Δεδομένη

Ψυσιή τζιαι Αγάπη

Μόνον Ψυσιήνεν έσιει να πουλούν μα ούτε τζιαι ΑγάπηνΤην πρώτην δκια την ο Θεόςτη δεύτερη δκιακλά την λίην ποτζιή λίην ποδάν΄ χουν οι κάλλιοι νάκκονγια να περνούν στα φανεράτζιαι οι αγάπες στα κρυφά

Φτερούγισμα ...

Χίλιες ανατολές ζωής τα μάτια σου, το βλέπω ...πράσινο, μπλε και θαλασσίμακριά σου δεν αντέχω

Με λογισμό και μ’ όνειρο κοντά μου πάντα σ’ έχω και στης καρδιάς τα ύπατα φυλαχτό κρυμμένο

Μα σαν πετάξεις τίποτε δεν θα ΄ναι όπως τώρακράτησε τουλάχιστον ανοικτή τ’ ουρανού την πόρτανα σε θωρώ από χαμηλά να χαίρομαι σαν πρώτα

Χίλιες στιγμές τ’ όνειρο, να ζωνα σε προσμένω,Αγάπη δίχως ταίριασμα Αγάπη να λογιέται;

Ένα Περιβόλι ΖωήΠαρακολουθώ τη ζωή και χαίρομαι,τα γυμνά κλαδιά στο κρύο του χειμώνα, αναμένουν,υπάρχει ζωήΤα πρώτα ξεπετάγματα την άνοιξη,υπάρχει ζωήΤα μπουμπουκιασμένα άνθη ωσάν το ζεστό καλοκαιρινό δείλι στον ορίζοντα, δίπλα στα τρυφερά φυλλαράκια του Μαγιού υπάρχει ζωήΤα πρασινωπά αγουρόξινα ρόδια στο τέλος του λιόπυρου καλοκαιριούκρεμούν καμαρωτά απ’ τους φράκτες και κάποτε σπρώχνονταισαν να θέλουν να αγναντέψουν τη ζωήυπάρχει, ναι, ζωήΚαι οι ανεμόμυλοι γυρίζουν μουλωχτοίακούραστοι πολεμιστές στο χρόνοκάποτε κιόλας τρίζουν για να δώσουν το μήνυμα είμαστε εδώ, στο φουσάτο του καλοκαιριού αεράκι που ελαφροχαϊδεύει τη φτερωτή τουςΣτέκονται πάντα εκεί φύλακες του περιβολιού, παραστάτες της δεξαμενής με τις πολλές θύμισεςμε τα παιδικά γέλια και τα ανέμελα παιχνίδια τους μα και τα μαλώματά τουςΤο νερό κυλά γάργαρο, φλυαρίζει και αυτό μες τις πλακόστρωτες δομές και γαργαλάει ελαφρά τους πετρόκτιστους κατεβάτες,κυλά στη χωματίλα και στις φαγωμένες από το χρόνο πέτρες για τη ζωήΚαι ξάφνου μπήκε το φθινόπωρο τα φρούτα γινομένα πια στα κλαδιά τα βαρυφορτωμένα ακούμπιστρο βρίσκουν κάποιες φορές στον ασπρισμένο τον τοίχοΑναμένουν τα ρόδια τη συγκομιδή, ασπροκόκκινα, πανέμορφα, μεγαλοπρεπήάλλα πάλι δεν περιμένουν και από την πολλή απαντοχή φωνάζουν, ανοίγουν τα κατακόκκινα στόματα με τις λαμπερές τους ρόγες να σκάζουν στα γέλια από την πολλή την ανυπομονησία τα τρελούτσικα και όμως αυτό είναι η ΖΩΗ και χαίρομαι να την παρακολουθώ.

Επικοινωνία...

Σου μίλαγα κι΄ έφευγες σε κοίταζα και γέλαγες τίποτα δεν έλεγες μόνο τα δικά σου έβλεπες

Και τώρα τι να γίνει;Πάλι μόνη έχω απομείνει Μα τι λέωσκέψεις κάνω τρελέςκαι κλαίω

Πάντα η ίδια σκηνή στο μυαλό τριγυρίζει Να πάρω ένα δρόμο που δεν θα ΄χει γυρισμόνα πάρω ένα δρόμο, δεν έχει πια λυτρωμό

Χορεύει το Φεγγάρι;

Όταν με βλέμμα σταθερό και αδημόνο κοιτάζεις το ασημένιο το φεγγάριθα το δεις να χορεύει ότι σου

γουστάρειΧορεύει τζαζ, τουίστ μα και μάγκικοχασαποκλέφτικο, τζιφτετέλι και συρτάκι Φτάνει να ΄χεις τη χάρη Να το νιώσεις το παιχνιδιάρικο φεγγάρι

Ένα αστέρι πέφτει

Κοιτάζω τ΄ αστέρια κι αναρωτιέμαι ποιο να ΄ναι πρώτο, ποιο να ’ναι μετά;μα όλα τα ίδια μου φαίνονται, Θεέ μου, όπως κάθε φορά,από δω χαμηλά

Ένα πιο πολύ λάμπει,άλλο αλάργα πέφτει γοργά,κάνω μια θερμή ευχή για την Αγάπη:«Θεέ μου, είθε να ΄ναι σιμά»

Αγάπη είναι ... ;

Αγάπη είναι να κοιτάς δυό μάτια παθιασμέναΑγάπη είναι να μεθάς απ’ τ’ αρώματα του γιασεμιού σα ’ναι μαγεμέναΈτσι ένιωσα και ’γω κάποτε για σένα

Αγάπη μόνο να χαμογελάς και να γλυκομιλάς για ό,τι έκανα εγώ για σέναΈτσι συνέβηκε κάποτε σε μένα

Αγάπη μύρια αστέρια μακριά, όνειρα μόνο κρυφό-γλυκάΗ καρδιά το θέλησε πολύ,όμως το μυαλό πιότερο οδηγεί

Πολύπτυχο Πέπλο Μοναξιάς

Ο άνθρωπος ταξιδεύει μόνοςστης ζωής τα μονοπάτιαΓεννιέται μόνοςκαι πεθαίνει μοναχόςΣτης ζωής το δρόμο μόνοςκαι στην πίκρακαι στη χαρά μοναξιάΣτη διακονιά μόνοςΟ καθένας βαδίζει μοναχόςκαι κυλά η ζωή γοργογυριστάΤο ευάλωτό του τον συνθλίβεικαι η μοναξιά τον περιτυλίγεικάστρο δυσπόρθητο η ανοιχτοσύνηΤί και αν συνυπάρχει στο πλήθος; Πάλι η μοναξιά κυριαρχεί,κόκκος άμμου, ψιχάλα στον ωκεανό,μόριο σε «δήθεν ζωντανό» οργανισμό

Καράβι η Ζωή

Ο πλους της Ζωής δύσκολοςγεμάτος φουρτούνες κι’ αναταραχήΜα σαν έχει κάποιος στήριγμα

πανί και κουπί αποκούμπι είναι μεγάλο

Ο καπετάνιος μπρος τραβάκι οι ναύτες ήρεμοι,

ακολουθούν κωπηλατώνταςπως θα βρουν λιμάνι ν΄ αγναντέψουν

της τρικυμίας που λέγεται το δύσκολο διάβα της ζωής.

Μα σαν ο καπετάνιος λοξοδρομήσειοι ναύτες παρεκκλίνουν, χάνουν τη δύναμη

τους και το καράβι πλέον ένα ναυάγιο

που πάει ίσα κάτω στο βυθό και όλα χάνονται, ονείρατα και αγάπες

στης λήθης το ημερολόγιο περνούν

Αναρωτήματα

Νιώθω πάλι την ανάγκη να ακουμπήσω το χαρτίνα γράψω...Άνθρωπε τί είναι τούτο που σε οδηγεί εδώ;Να αποφεύγεις να μιλήσεις,να αντικρίσεις και να

αφουγκραστείςΌσα και αν ο άλλος προσφέρει Εσύ τον αγνοείς!Ακόμα και την ψυχή του την ίδια περιφρονείς!Αχ! Άνθρωπε γιατί;Τόση ταπεινότητα και όμως τόση καταφρόνεση, γιατί;Τόση αγάπη και όμως τόση αλαζονεία, γιατί;Γιατί;Ας συνεχίσω όμως λοιπόν εγώ το δικό μου το σκοπό και όπως είπε κάποτε και ένας

μεγάλος ποιητής: « Πρέπει να κλάψω πολύ

ακόμη για να κάνω τον κόσμο ν΄

αγαπήσει».

Δρόμος

Μ΄ έχει συνεπάρει πάλιτούτο που λέγεται γραφήΝα γράψω, να αποθέσω είναι πλέον για μένα προσευχή Ψυχική γαλήνη και ηρεμία στου κόσμου τούτου τον αγώνα που λέγεται ποτάμι ρηχό μα και βαθύΜονοπάτι στενό και άλλοτε πλατύΑπόρθητο λιμάνι σε μάχη άνιση τρελή Γνωστή η κατάληξη του δρόμουγια όλους μας κοινή για άλλον πιο λίγο ή πιο πολύΚι΄ όμως ο καθείς μας το Εγώ παρατηρείΤι τραγική ειρωνεία, τι ιαχή στη σκηνή!

Δύση

Σαν κεντημένη χρυσοκλωστή σε μεταξένιο υφαντό το φως σου χαϊδεύει τον ορίζοντατη γλυκιά τούτη ώρα της δύσηςΚαι ξάφνου χάνεσαι νηφάλια πίσω απ΄ τα γοργοτάξιδα, άτακτα, φουσκωμένα σύννεφαστο μακρινό, μαγεμένο ορίζονταΆλλη μια μέρα σβήνεικαι η φαιδρή σκέψη μου για σέναόλο και πιο αμυδρά με λαβώνει στη λιγοσύνη της λαμπηδόνας ετούτης στιγμής

Αύγουστε...

Μαλαματένιε Αύγουστεμε ζαφειρένιες νύκτεςτα πορφυρά σου πρωινά αγάπες- και αστέρια πίσω απ’ τα ψηλά βουνά -αποβραδίς να πέφτουν σ’ ανθισμένους κήπουςΓλυκόμηνας, μεστός από αγάπη, μαζί και δάκρυΣτο τέλος του καλοκαιριού σημάδευες αγάπεςμ’ αναφιλητά γεμάτεςκι’ όμως πολύ σε έχω αγαπήσειΑύγουστε...

Μίλα μου

Μίλα μου,άνοιξε μου την καρδιά σουΜίλα μου, να νιώσω την ανάσα σουΜίλα μου καρδιά μου, μίλα μου σε ικετεύωΜίλα μου να νιώσω αυτά που πόθησεςπου αγάπησεςΜίλα μου γι’ αυτά που ονειρεύτηκες και γι’ αυτά που δεν πέτυχεςσε παρακαλώ ...Δεν έχω τίτλους, ούτε αξιώματαμονάχα μια καρδιά που ξέρει αληθινά ν’ αγαπάΚοίτα με στα μάτια, στα μάτια της

ψυχής θα το καταλάβεις πορεύεται και αυτή μοναχή

Του λογισμού μου πτυχές

Έχεις ενσωματωθεί στου μυαλού μου την πτυχή Δεν περνά λεπτό, στιγμήπου να μην σε θυμηθείΣε νιώθω πιότερο απ’ τον εαυτό

μουΠάντα σαν να ‘σαι στο πλευρό

μουΜάγια μήπως μου ‘χεις κάνει Θε ‘να τρελαθώ πια φτάνει Μια γαλήνη, ηρεμία στης ζωής την τρικυμία έχω σαν σε θυμηθώστη μορφή σου, τις ελπίδεςπου μου χάρισες σωρόΣύνορα η αγάπη δεν γνωρίζειτην καρδιά κανείς δεν την

ορίζει

Χάθηκες

Τα στάχυα σε καλούν στο θρόισμά τουςμα εσύ πουθενάΝυχτοπούλια πια πετούνστον ουρανόΤο φεγγάρι και αυτό διερωτάται μαζί και τ’ αστέριαπού να ’σαιΠαντού μα πουθενάκαι νιώθω τ’ άγγιγμά σουστης νυχτιάς τ’ αγέρι που

ταξιδεύειονειροπολώντας σε καλώ ...μα εσύ πουθενά ...

Ανεκπλήρωτη ευχή

Έκανα μια ευχή σαν έπεφτε ένα αστέρι Παντοτινά να με αγαπάς να ‘μαι δικό σου ταίρι

Μα ‘συ δεν φάνηκες ποτέ ξανάχαμογέλασες μόνο σκωπτικά Χάθηκες στα σκοτεινά παντοτινή μου ανασαιμιά

Βαθιά πληγή και μαχαιριάστην πονεμένη μου καρδιάΧάθηκες στου καλοκαιριού την

αύρα έχει μείνει η καρδιά μου άδεια

Σαν σήμερα

Σαν σήμερα σου μίλησακαι σε ‘χω στην καρδιά μουΣαν σήμερα σε φίλησα γλύκα στη ματιά μου Σαν σήμερα συ έφευγεςκαι το ‘ξερα ξανά πως δεν θα

σε δωΣαν σήμερα το χέρι μου ‘σφιξεςκαι ‘γω σε αγαπώ Σαν σήμερα μου μίλαγεςσχεδόν ώρα πολλήτ’ απόγευμα και δάκρυσα απ’ την πολλή την αναταραχήΚαι ‘συ όλο με ρώταγες:«Γιατί; γιατί; γιατί;»

Μαραθώνιος Ατέρμων

Κάθε αγώνας έχει και ένα τέλοςκαι αυτό πονεί πολύ για το γνωστό πλέον ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑκαι όσο κι αν πιστεύεις πως τούτη τη φορά δεν θα είναι σαν τις άλλες, στο τέλος ΕΙΝΑΙΚαι ξεκινάς πια για ένα καινούργιο δρόμο – λαβύρινθο, που δεν ξέρεις πού και πώς θα είναι το ΤΕΡΜΑ.Φορτίζεις ξανά με δύναμη την ψυχή και το σώμα.Προχωράς... Ελπίζεις... Για μια καινούργια ΑΡΧΗ ή ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΈτσι είναι λοιπόν η ζωή;Κι΄ όμως μην τα παρατάς ποτέΠΡΟΧΩΡΑ!

AνέφικτοΜου υποσχέθεις πως θα ΄ρθειςνα με δεις, μου είπεςδεν πειράζειΔωμάτιο στενό, τη φυλακή θυμίζειΜου υποσχέθηκες ξανάμα δεν πειράζειΈχεις φαίνεται πολλάή δεν σε νοιάζειΤο δωμάτιο πικρότόσο φτωχόΠού να χωρέσειτόσο πόνοΚαι συ δεν έρχεσαι ποτέΤρομάζεις;Τούτο δεν έχει γιατρειάκι ας λένε …Τούτο πεθαίνει την ψυχήκι’ απ΄ έξω κρυφοκλαίνετο μίασμα άπλωσε πλοκάμια Τόσα ονείρατα χαμέναΤώρα κι αν έρθεις τι θα δειςΜορφή θανάτου της ψυχήςοράματα σβησμένα

Γλυκιά σκέψη

Το βράδυ με φεγγάριτο μονοπάτι ακολουθώΤο βλέμμα, τη μορφή σου,στο φως του, αποζητώ πάλι να

δω«Καλές στιγμές μόνο να

παίρνεις»Κάποτε μου είχες πει«Τις κακές να τις αφήνεις προκαλούν αναταραχή»Και από τότε μόνο εσένα έχω μέσα στην ψυχήστην καρδιά μου και στο νουΓλυκιά μου σκέψη πάντα εσύ

ΣυνΑισθήματα

Δώσε μου το χέρι σου να με οδηγεί Άνοιξε μου την καρδιά σου μυριάκριβα κι απόθεσε με αμυδρά εκείΑφουκράσου το ηχόχρωμα της βροχής σταλάζει έξωθεν απ’ τις κόγχες των ματιών

μουΚρύσταλλα, τα κατάλευκα μάγουλα, χαϊδεύουνΓίνονται ποτάμια πλατιά, χείμαρροιΑνεπαίσθητα παρασέρνουν το εκ βαθέων ψυχικό ανάβλυσμα

Ίκαρος

Θέλεις να ανοίξεις τα φτερά ψηλά για να πετάξειςΣυντροφιά με γοργοτάξιδα

πουλιάαιθέρες να υποτάξεις

Σκορπάς χαμόγελα παντού όλοι σε αγαπούνε Μ’ εγώ προσεύχομαι κρυφά μη σε φθονούνε

Της νιότης δίνεις συφτερά μαλαματένιαΟ θαυμασμός σου είναι πολύςαστείρευτη η έννοια

Δύναμη να ΄χεις στην ψυχή και το Θεό μαζί σου Λεβέντη μου να ‘σαι καλά Τα όνειρά σου ταξιδιάρικα

πουλιά

Σαν τ’ αηδόνι με βρεγμένα τα φτερά

κουρνιάζεις στη φυλλωσιά της συκαμινιάς

Ωσάν τα «ζιζάνια» παιδιάτης γειτονιάς θέλησαν

να σε σκλαβώσουνΩσάν το κάτασπρο τριαντάφυλλοτης ώριμης τριανταφυλλιάς που ο τρελός μαϊστρος

παρέσυρε τα πέταλα του μακριάκαι ’χάθει τ’ άρωμά του

«Το είναι σου που να ’ναι;»

Έμποροι ...Με ποιο δικαίωμα λαβώνετε τα νιάτα;Με ποιο δικαίωμα σκοτώνετε τόσα σώματα, αθώες ψυχές;Σκεφτείτε: «Οι δικές σας που θα πάνε;»Αν σας έχουν απομείνει ...

Τα ωραιότερα έρχονται τις στιγμές μεταξύ ξυπνητού και ύπνου,

άλλοτε νικώ τη νύστα και τα καταγράφω,

μα άλλοτε η κούραση με αφήνει ολωσδιόλου ανήμπορο πλάσμα

να μονολογώ, ωσάν τα βλέφαρα με πείσμα θέλουν να ηρεμήσουν

απ’ τον κάματο της πολύωρης βιώσιμης μάχης.

Ανακαλύπτεις σπουδαία πράγματα στο

ταξίδι,

κάθε φορά και πιο συναρπαστικά,

κάθε στιγμή γίνεσαι καλύτερος,

σοφότερος, απλοϊκότερος.

Μπορείς και με σχεδία να διασχίσεις ένα ποτάμι, μια λίμνη,

φτάνει να ’χεις τη γνώση να την

φτιάξεις

και τη δύναμη της θέλησης να πλεύσεις.

Ψυχούλα

Προσφέρεις απλόχερα την ψυχή σου,με όλη τη δύναμη της καρδιάς,χωρίς να περιμένεις τίποτα.Απλά και μόνο επειδή μπορείςκαι ό,τι γνωρίζεις το προσφέρεις επειδή το θες.Δεν ζητάς ελεημοσύνη μα ούτε διακονεύεις αγάπη, μοναχά, αν είναι μπορετό, εκτίμηση και γράφεις απ’ αγάπη.Κάποιοι μπορούν να λειτουργούν μόνο σαν εναποθέτουν τις σκέψεις τους στο ξέπνοο χαρτί,προσφέροντας και σ’ αυτό ακόμα ψυχή.

Η Ματιά σου

Στη ματιά σου βλέπω να ψάχνεις...όμως ...Τί; Στη ματιά σου βλέπω μοναξιάσου δίνω την ψυχή μου για συντροφιά

ΔίστιχαΔίστιχαΜουρμουρίζειςΜουρμουρίζειςΘα σου κλείσω το στόμαΘα σου κλείσω το στόμαμε ένα φιλί με ένα φιλί μην μιλάς άλλο μην μιλάς άλλο πονάει πολύ.πονάει πολύ.

******Θέλω να μένω ξυπνητήΘέλω να μένω ξυπνητήεσένα να θυμάμαιεσένα να θυμάμαιμα πάλι σαν θα κοιμηθώμα πάλι σαν θα κοιμηθώστην αγκαλιά σου να ’μαιστην αγκαλιά σου να ’μαι

******

Κάμε με χώμα, πάτα με τζιαι φύτεψε με κρίναν’ ανθίζουν κάθε άνοιξησαν της καρκιάς τα φύλλα

***

Συντιχάνω σου μα εν μου κρολοέσαιθαρκέσαι είσαι ανώτεροςτης πόλης τζιαι κρακιέσαι

***Δεν μου μιλούσες σαν εγώ σ’ έπαιρναδεν μ’ απαντούσες κι’ εγώ σου έγραφα

***ΖΩΗΖΩΗΠού πας;Πού πας;Γιατί βιάζεσαι;Γιατί βιάζεσαι;Εμάς πού μας αφήνεις;Εμάς πού μας αφήνεις;

******

Μπλεγμένα τα όνειρά μουΜπλεγμένα τα όνειρά μουμα πού είσαι ’σύμα πού είσαι ’σύκαι όλο φεύγεις μακριά μου και όλο φεύγεις μακριά μου γλυκιά ζωήγλυκιά ζωή

Αν έκοφγκα χιλιόμετραμε όσα θέλω να σου πωήταν να δώκω δκυό φορέςτου κόσμου το γυρό.

***Ο εγωϊσμός εν τ’ άσιημο που ούλα τα αϊπια τζιαι έσιεις το πάνω σου εσούτζιαι κάμνεις μου ντερτίπια

***

Θέλω ν’ ακούσω λόγιαΘέλω ν’ ακούσω λόγιαγια αγάπηγια αγάπηπου δεν ματάκουσα που δεν ματάκουσα λόγια για τους εφτά λόγια για τους εφτά

ουρανούς ...ουρανούς ...

******Έχω ξεπλύνει τα φιλιά σουΈχω ξεπλύνει τα φιλιά σουμα σε αγαπώμα σε αγαπώνα με ξαναφιλήσειςνα με ξαναφιλήσειςνα τα ‘χω φυλακτό να τα ‘χω φυλακτό

******Εκεί στην ηρεμίαΕκεί στην ηρεμίαήσουν ότι ωραιότεροήσουν ότι ωραιότεροκαι στην καρδιά μου και στην καρδιά μου ένα μελί χαμόγελοένα μελί χαμόγελο

******

KKαρδιάαρδιά

Θα ‘θελες να αγαπιέσαιΘα ‘θελες να αγαπιέσαικαι όχι μόνο ν’ αγαπάς,και όχι μόνο ν’ αγαπάς,μα ‘συ μόνη σου κτυπιέσαιμα ‘συ μόνη σου κτυπιέσαικανείς δεν βλέπει πονάςκανείς δεν βλέπει πονάς

******Παίζεις με την αγάπη Παίζεις με την αγάπη την πονεμένη μου καρδιάτην πονεμένη μου καρδιάπεθαίνεις την ψυχή μου πεθαίνεις την ψυχή μου και φεύγεις μακριάκαι φεύγεις μακριά

******Και σαν διαβάζω μέσα κλεισμένηΚαι σαν διαβάζω μέσα κλεισμένηθέλω να γράφω παραδομένη θέλω να γράφω παραδομένη

Το γιασεμί στ΄ αυτίΤο γιασεμί στ΄ αυτίμε ενοχλείμε ενοχλείμήπως επειδή εσύμήπως επειδή εσύμ΄ έχεις πια απαρνηθείμ΄ έχεις πια απαρνηθεί

*** *** Δεν ξέρεις πως νιώθω Δεν ξέρεις πως νιώθω δεν έμαθες ποτέςδεν έμαθες ποτέςΚοντά μου είσαι Κοντά μου είσαι μα πάντα χτεςμα πάντα χτες

******Στο προσκεφάλι έχω χαρτί Στο προσκεφάλι έχω χαρτί τα μάτια μου σαν κλείνωτα μάτια μου σαν κλείνωκαι το μολύβι αγκαλιάκαι το μολύβι αγκαλιάσκέψεις να αποθέσω σκέψεις να αποθέσω

******Σαν παίρνω ‘κείνο το στρατί,Σαν παίρνω ‘κείνο το στρατί,κείνο το μονοπάτι,κείνο το μονοπάτι,συντάσσω τόσα δίστιχα,συντάσσω τόσα δίστιχα,μακρινή μου αγάπημακρινή μου αγάπη

******

«Τα λόγια που πληγώνουν «Τα λόγια που πληγώνουν μας πεθαίνουν»μας πεθαίνουν»Μην τ’ ακούτε, ακούτε!Μην τ’ ακούτε, ακούτε!

******Προχώρα μπροστά Προχώρα μπροστά μα, ταπεινό το βήμαμα, ταπεινό το βήμαο Θεός βλέπει, δεν ξεχνά ο Θεός βλέπει, δεν ξεχνά τούτη τη νουθεσίατούτη τη νουθεσία

ΠαραλλαγήΠαραλλαγή

Απλώνω τα χέρια Απλώνω τα χέρια να σ’ αγκαλιάσω να σ’ αγκαλιάσω μα είσαι ψηλάμα είσαι ψηλάτο θεσπέσιο φως το θεσπέσιο φως σου σου με τυφλώνει με τυφλώνει κι’ ας είσαι κι’ ας είσαι μακριάμακριά

Άπλωσα τα χέρια Άπλωσα τα χέρια να σ' αγκαλιάσω να σ' αγκαλιάσω μα είσαι ψηλά μα είσαι ψηλά δεν μπορώ να σε φτάσωδεν μπορώ να σε φτάσωγύρισα τέλος να σε γύρισα τέλος να σε κοιτάξωκοιτάξω

μα από τη λάμψη σουμα από τη λάμψη σουτρομάζω.τρομάζω.

Στα παιδιά - Στους νέουςΣτα παιδιά - Στους νέους

Προσεύχομαι στην ΠαναγιάΠροσεύχομαι στην Παναγιάστη σκέπη της να είστε στη σκέπη της να είστε κι΄ όλα του κόσμου κι΄ όλα του κόσμου τ’ αγαθά να τ’ αποκτήστετ’ αγαθά να τ’ αποκτήστεΥγεία να ’χετε και βιος Υγεία να ’χετε και βιος βασιλικά να ζείτεβασιλικά να ζείτεσεβασμό και εκτίμηση σεβασμό και εκτίμηση στον κόσμο αυτόστον κόσμο αυτόνα βρείτε.να βρείτε.

Να ξομολογηθώΝα ξομολογηθώ

Μηνύματα δεν στέλλωΜηνύματα δεν στέλλωνα λέω τυπικάνα λέω τυπικάσαν έχω στην καρδιά μου σαν έχω στην καρδιά μου κρυφή απανεμιά κρυφή απανεμιά Θα σκέφτομαι πως λέωΘα σκέφτομαι πως λέωνα ξομολογηθώ να ξομολογηθώ μέσα στην εκκλησίαμέσα στην εκκλησίαμπροστά από την εικόνα, το Χριστό μπροστά από την εικόνα, το Χριστό

Φεγγαρίσια οπτασίαΦεγγαρίσια οπτασία

Βλέπω το πρόσωπό σου που χαμογελάπάνω από τα σύννεφα τα τόσο θολάΣ’ ατενίζω, σε ζηλεύωπου ‘σαι τόσο ευτυχισμένοΞεκλέβω λίγη χαρά,τα πράγματα δεν είναι πια τόσο θαμπά.

Αλήτη μου φεγγάριΑλήτη μου φεγγάρι

Με έχεις ακουμπήσει Με έχεις ακουμπήσει και μου χαμογελάς και μου χαμογελάς μου κλείνεις και το μάτι μου κλείνεις και το μάτι μα δεν μ’ αγαπάςμα δεν μ’ αγαπάςαλήτη μου φεγγάρι αλήτη μου φεγγάρι όλο γυρνάς αλλού,όλο γυρνάς αλλού,δεν με αγαπάςδεν με αγαπάςΑγάπες σαν και μέναΑγάπες σαν και μέναεσύ έχεις παντού εσύ έχεις παντού μου κλείνεις και το μάτιμου κλείνεις και το μάτιμα δεν με αγαπάςμα δεν με αγαπάςαλήτη μου φεγγάρι αλήτη μου φεγγάρι όλο γυρνάς αλλού όλο γυρνάς αλλού και δεν με αγαπάςκαι δεν με αγαπάςαλήτη μου φεγγάριαλήτη μου φεγγάρι

Παραλλαγή ...Παραλλαγή ...TTις ομορφιές τηςις ομορφιές της

Μολύβι και χαρτί Μολύβι και χαρτί μαζί μου έχω φέρει μαζί μου έχω φέρει Τις ομορφιές της Τις ομορφιές της Κέρκυρας Κέρκυρας

να γράψω όσες έχεινα γράψω όσες έχειΜα στην καρδιά μου Μα στην καρδιά μου έχουν γραφτείέχουν γραφτείτα όμορφα της κάλλητα όμορφα της κάλληκαι στο χαρτί και στο χαρτί χαράζω μονοκοντυλιές χαράζω μονοκοντυλιές πέρκαλλη για νάζιπέρκαλλη για νάζι

ΚέρκυραΚέρκυρα

......Είχα φέρει μολύβιΕίχα φέρει μολύβικαι χαρτίκαι χαρτίγια τις ομορφιές σουγια τις ομορφιές σουνα γράψωνα γράψωμα μέσα στην καρδιά μα μέσα στην καρδιά μουμου

φυλακτό εγώ θα τις φυλακτό εγώ θα τις φυλάξωφυλάξω

Ψηλά τα στάχυα στο μυαλόμ’ αυτά πουθενά

του ήλιου ζήλεψε τ’ αστέρι έχει ξαστεριά

αλάργα βροχή δεν ξεπεζεύειμισεύει για αλλού

Πόσο η ζωή μας παιδεύει και για πού;

Το φως αγναντεύει και τραγουδά

τ’ αστέρια ζηλεύει και διώχνει μακριά

Ζωή να έχει χωρίς βροχή;Απόμερα στέκει, η γη θρηνείτα χέρια ψηλώνει, παρακαλεί,

βροχή ζωοδότρα στα σπλάχνα της να δει Μα αυτή όλο φεύγει

μισεύει για αλλού ... ούτε για δάκρυα δεν είναι ικανήετούτη η γη ...

Το ταξίδι που λέγαμεΤο ταξίδι που λέγαμε

Λέγαμε να πάμεΛέγαμε να πάμεκαι πήγαμεκαι πήγαμεΘέλαμε να δούμεΘέλαμε να δούμεΤι είδαμε;Τι είδαμε; Ερείπια, συντρίμμια, Ερείπια, συντρίμμια,

καταστροφήκαταστροφήΘεέ μου, αγκάλιασέ μας.Θεέ μου, αγκάλιασέ μας.

******

Πονεμένη μου γηΠονεμένη μου γη

Χίλιους δυο τρόπους βρίσκω Χίλιους δυο τρόπους βρίσκω να σε δω μυριάκριβη, γλυκοφιλούσα, να σε δω μυριάκριβη, γλυκοφιλούσα, γη των προγόνων, των παππούδων, του πατέρα μουγη των προγόνων, των παππούδων, του πατέρα μουΠώς αντέχεις; Πώς;Πώς αντέχεις; Πώς;Πενταδάκτυλέ μου Πενταδάκτυλέ μου σκούντηξε τους αλάργα στη θάλασσασκούντηξε τους αλάργα στη θάλασσασπρώξε τους και συ γλυκιά μου γαλανήσπρώξε τους και συ γλυκιά μου γαλανήκατακράτησέ τους εκεί στο βυθό,κατακράτησέ τους εκεί στο βυθό,απώθησε τους μακριά, στα πέρατα, απώθησε τους μακριά, στα πέρατα, πολυαγαπημένη μου θαλασσοπνίχτραπολυαγαπημένη μου θαλασσοπνίχτραΚάντο σε παρακαλώ, σε ικετεύω ...Κάντο σε παρακαλώ, σε ικετεύω ...Βοηθήστε μας Θεοί των ουρανώνΒοηθήστε μας Θεοί των ουρανών(Θεέ μου δεν βλασφημώ – συγχώρεσέ με –(Θεέ μου δεν βλασφημώ – συγχώρεσέ με –Ικετεύω όλους τους Θεούς του κόσμου, της Ικετεύω όλους τους Θεούς του κόσμου, της

αγάπης, αγάπης, δίκαιο αποζητώ)δίκαιο αποζητώ)και Σεις Αγίοι, Χριστέ και Παναγιάκαι Σεις Αγίοι, Χριστέ και Παναγιάενώστε τις δυνάμεις σας, Σας θερμοπαρακαλώενώστε τις δυνάμεις σας, Σας θερμοπαρακαλώΑιτούμαστε εξιλέωση των ψυχών των προγόνων,Αιτούμαστε εξιλέωση των ψυχών των προγόνων,το δίκαιό μας...το δίκαιό μας...Ανταπόκριση καμιάΑνταπόκριση καμιάΆϋλα συναισθήματα,Άϋλα συναισθήματα,Σκοτάδι νυκτός ... ωσάν των βαρβάρων τις ψυχέςΣκοτάδι νυκτός ... ωσάν των βαρβάρων τις ψυχές

Παναγιά ΕλεούσαΠαναγιά Ελεούσα«Εστιατόριο Παναγία Ελεούσα»«Εστιατόριο Παναγία Ελεούσα»με τουρκικούς χαρακτήρεςμε τουρκικούς χαρακτήρεςΤι τραγική ειρωνεία!Τι τραγική ειρωνεία!Το εστιατόριο καλοφτιαγμένο, Το εστιατόριο καλοφτιαγμένο, στο πράσινο χωμένο, στο πράσινο χωμένο, με βουκεμβίλιες στολισμένομε βουκεμβίλιες στολισμένο... και ακριβώς δίπλα ...... και ακριβώς δίπλα ...η Μονή ... ένα ερείπιο, η Μονή ... ένα ερείπιο,

χαλάσματα παντού,χαλάσματα παντού,ρημαγμένη η πανέμορφη ρημαγμένη η πανέμορφη

εκκλησία,εκκλησία,(γοτθικού, αν δεν κάνω λάθος, (γοτθικού, αν δεν κάνω λάθος,

ρυθμού), βεβηλωμένηρυθμού), βεβηλωμένηΑκόμη και τα πεύκα τριγύρω Ακόμη και τα πεύκα τριγύρω

λυπημέναλυπημέναΣου κλίνουν το γόνυ, από Σου κλίνουν το γόνυ, από

καιρό καιρό Τι τραγική ειρωνεία!Τι τραγική ειρωνεία!Δυνατοί και δίκαιοι του Δυνατοί και δίκαιοι του

κόσμουκόσμουτα δικά σας μάτια, τα δικά σας μάτια, αληθινά, πώς αντικρίζουν αληθινά, πώς αντικρίζουν

τούτα τα «θεάματα»;τούτα τα «θεάματα»;

Μοναστήρι Αποστόλου ΑνδρέαΜοναστήρι Αποστόλου Ανδρέα

Απόστολε Ανδρέα μουΑπόστολε Ανδρέα μουοι βάρβαροι Σε πουλούν οι βάρβαροι Σε πουλούν σε εικονίσματα,σε εικονίσματα,σε μας!σε μας!Σε διαλαλούν σουβενίρ,Σε διαλαλούν σουβενίρ,οι αλλόπιστοι, οι αλλόπιστοι, σε μας!σε μας!... χωρίς φόβο, έτσι απλά ...... χωρίς φόβο, έτσι απλά ...Πόση τραγικότητα Απόστολέ μαςΠόση τραγικότητα Απόστολέ μαςΓιατί αφήνονται, Γιατί αφήνονται, με ποιο δικαίωμα, γιατί;με ποιο δικαίωμα, γιατί;

Άνθρωπε βιάζεσαι;Άνθρωπε βιάζεσαι;

Σαν σάπιο κρέαςΣαν σάπιο κρέαςη ζωή σουη ζωή σουόνειρα πια αποκαμωμέναόνειρα πια αποκαμωμένακρεμασμένα στης λήθης κρεμασμένα στης λήθης το σουγιάτο σουγιάστο δείκτη του χρόνουστο δείκτη του χρόνουπου ολοένα τρεμουλιασμένος τρέχειπου ολοένα τρεμουλιασμένος τρέχεινα γλιτώσει απ’ του μιάσματος τη φθοράνα γλιτώσει απ’ του μιάσματος τη φθοράΜελανιασμένες οι σάρκες- η ψυχή σου;-Μελανιασμένες οι σάρκες- η ψυχή σου;-καταμεσής του λευκού κτιρίου καταμεσής του λευκού κτιρίου τρέχουν βαρύθυμα τρέχουν βαρύθυμα στα προπύλαια τ’ αμπαρωμέναστα προπύλαια τ’ αμπαρωμέναΔέσμιος τώρα του στυφού θανάτου Δέσμιος τώρα του στυφού θανάτου χωρίς σωτηρία καμιά.χωρίς σωτηρία καμιά.

Δυο ΦτεράΔυο Φτερά

Με τσαλακωμένο το σακάκι Με τσαλακωμένο το σακάκι μα στην ψυχή σου δυο φτεράμα στην ψυχή σου δυο φτεράΒοήθησες κάποιον που πονάει Βοήθησες κάποιον που πονάει και αυτό είναι που μετράκαι αυτό είναι που μετράΑυθόρμητα προσφέρθηκες Αυθόρμητα προσφέρθηκες για να βοηθήσειςγια να βοηθήσειςκαι συγκαταλέγηκες μες του Θεού και συγκαταλέγηκες μες του Θεού τη θετική την κρίσητη θετική την κρίσηΆλλοι παραγνώρισαν Άλλοι παραγνώρισαν υποτιμητικά υποτιμητικά μα ‘συ χαλί γίνηκεςμα ‘συ χαλί γίνηκεςγια κάποιον που πονά για κάποιον που πονά

Το διάβα ...

Σαν στην αντίπερα όχθηΣαν στην αντίπερα όχθηκαταφέρεις να περάσεις,καταφέρεις να περάσεις,ανακαλύπτεις πολλάανακαλύπτεις πολλάΝ’ αρκείσαι μόνο με τα λίγα,Ν’ αρκείσαι μόνο με τα λίγα,τ’ απλάτ’ απλάΝα θαυμάζεις τα ωραία,Να θαυμάζεις τα ωραία,τ’ αληθινά τ’ αληθινά Ωραίο συναίσθημα αλήθειαΩραίο συναίσθημα αλήθειαφτάνει να τα καταφέρεις φτάνει να τα καταφέρεις να μεταβείς απέναντινα μεταβείς απέναντιΣτο διάβα είναι η δυσκολίαΣτο διάβα είναι η δυσκολία

Ημερολόγιο (-πολέμου-) ...

Έγραφες είπες …Τα απομνημονεύματά σουτότε …κάθε βράδυΤότε που σας ’παιρναν δυο, δυο οι βάρβαροι κάθε βράδυ Κι’ ήρθε και η δική σου σειρά,η μάνα σου οδυρόταν,μα πάλεψε τους βάρβαρους Κι’ εσύ όλα τα κατέγραφες,στα πιο βαθιά μύχια της ψυχής σου, είπες… τώρα το ’χεις ξεχασμένοσε κάποιο επτασφράγιστο συρτάριτο ημερολόγιο σουποιος τολμά να τ’ ανοίξει μετά από τόσα χρόνια,τα δευτέρια με τις πικρές, τις ατιμασμένες θύμισες; Το ’χεις καλά κλειδώσει στην πονεμένη σου ψυχή, των 18 ανέμελων καλοκαιριών σου.

Θέλω ...

Θέλω να φωνάξω τ΄ αγγελικό σου όνομα στους αιθέρες ν΄ ακουστεί Μα δεν τολμώΘέλω να σ’ ακούω να μιλάς και σου μιλώ,ακροατής είσαι πιστόςΦοβάμαι μην σε κουράσωΘέλω να σε βλέπω του φωτός και του σκότουςτις στιγμέςΠόσο ανέφικτος είναι φανταγμός;

Χροιές και ΕυωδιέςΧροιές και Ευωδιές Θα ζωγραφίσω το φιλί Θα ζωγραφίσω το φιλί που θέλω να μου δώσειςπου θέλω να μου δώσειςΜε λαμπερά τα χρώματαΜε λαμπερά τα χρώματακαι πινελιές αγάπηςκαι πινελιές αγάπηςΜε ευωδιαστά αρώματαΜε ευωδιαστά αρώματατου ινδικού του του ινδικού του γιασεμιούγιασεμιού

τις απαλές οσμέςτις απαλές οσμές

Ανατολής κτίσηΑνατολής κτίση

Πώς να περιγράψω, πώς;Πώς να περιγράψω, πώς;Πώς κτίζεις τα πρωινά σου;Πώς κτίζεις τα πρωινά σου;Κάστρα στολίζουνεΚάστρα στολίζουνεροδακινιά το ξύπνημά σουροδακινιά το ξύπνημά σουΤείχη και φρούρια ζαφειριάΤείχη και φρούρια ζαφειριάπερίγυρά σου περίγυρά σου Ρομαντικούς συλλογισμούςΡομαντικούς συλλογισμούςακόμη και γι’ αγροίκους ακόμη και γι’ αγροίκους λήθαργουςλήθαργουςκτίζεις εσύ Ανατολή κτίζεις εσύ Ανατολή νωρίς στο ξύπνημά σουνωρίς στο ξύπνημά σου

Διαφωνείς ... σ’ αυτά Διαφωνείς ... σ’ αυτά που εγώ νοιάζομαι που εγώ νοιάζομαι και αγαπώκαι αγαπώμα άσε με... μα άσε με... να συνεχίζω να συνεχίζω και θα σ’ ευχαριστώκαι θα σ’ ευχαριστώΆσε με ... Άσε με ... μην με κουράζειςμην με κουράζειςΕίναι ζωή, η Δική ΜουΕίναι ζωή, η Δική Μου

Τελειώνεις πάντα τη Τελειώνεις πάντα τη συζήτηση με συζήτηση με ερωτηματικό ….;ερωτηματικό ….;

Θέλεις να προχωρώ και Θέλεις να προχωρώ και μ’ αγνοείςμ’ αγνοείς

Πόσο με λυπείς, πόσο με Πόσο με λυπείς, πόσο με πονείς!πονείς!

Σε χρειάζομαιΣε χρειάζομαιμα δεν μπορώ να στο πωμα δεν μπορώ να στο πωείσαι μακριά μου είσαι μακριά μου το σκοτάδι πυκνό το σκοτάδι πυκνό

Σε χρειάζομαι Σε χρειάζομαι μα δεν τολμώ να στο πωμα δεν τολμώ να στο πωείσαι στο είναι μουείσαι στο είναι μουτο τόσο μουντό το τόσο μουντό

Έχει γεμίσει χαραμάδες η ζωήσαν σαπιοκάραβοκουβάρι αμολημένο στην καταπακτήτης ψυχικής υστερίαςλοστρόμοι και ναύτεςτου μυαλού ναυάγιαψάχνουν για το μαύρο κουτίτης αλαφροσύνης του χαμούπαιχνιδίζουν ίριδες φωτός στην επιφάνεια μα στα έγκατα φουρτουνιάζει ο εγκέλαδος

Στερνό αντίο απόψε είπεςκι έφυγες σεισμόςΦαρμάκι στάζει ολόγυρα τρομάζουν τα ανύποπτα πουλιά

Ανοίγουν τις φτερούγες να πετάξουν μακριάμα πιάνονται στα ξώβεργα που ΄ναι κρυμμένα περίτεχνα

Απ’ τα βάθη της ψυχής μου να τα βοηθήσω θέλω μα σκιάζομαι Το φαρμάκι είναι πολύκαι τρέμω

Δάκρυα χύνω μήπως και τα ξεπλύνω μα ‘χει φωλιάσει στις ψυχές τουςκι εγώ ανήμπορη όλο σβήνω

Θεία Δώρα

Μούσες σου ‘δώσαν χάρισμα

αγγέλοι τ’ όνομά σουκαι η Παναγιά ζωγράφισε στο χώρο της καρδιάς

σου

Νεράϊδες νανουρίζανε τους βρεφικούς σου

ύπνουςκυράδες εστολίζανε τους παιδικούς σου

λίκνους

Βάλαν χαμόγελο πλατύστα χείλη τα δικά σουκαι μια ψυχούλα μάλαμα για την κορμοστασιά σου

ΑναζητήσειςΑναζητήσεις

Σαν το στίχο Σαν το στίχο που ψάχνει μουσικήπου ψάχνει μουσικήΣαν το λουλούδιΣαν το λουλούδιτη μαγευτική οσμήτη μαγευτική οσμήΈτσι και ‘γω εσέναΈτσι και ‘γω εσέναποθητή μου χρυσαυγήποθητή μου χρυσαυγή

Σαν το χελιδόνιΣαν το χελιδόνιπου αγναντεύει ξαστεριάπου αγναντεύει ξαστεριάΣαν τους οδοιπόρους στο λιοπύριΣαν τους οδοιπόρους στο λιοπύριτη δροσιάτη δροσιά΄Ετσι και ‘γω εσένα ΄Ετσι και ‘γω εσένα ελπίδα, γλυκιά παρηγοριά ελπίδα, γλυκιά παρηγοριά

Χρονοδιάγραμμα ...Χρονοδιάγραμμα ...

Πόση υπόσταση Πόση υπόσταση να έχει το μετά; να έχει το μετά; Μισή, μια ώρα; Μισή, μια ώρα; μια μέρα, μια ισημερία; μια μέρα, μια ισημερία; μια βδομάδα; μια βδομάδα; ένα γέμισμα του φεγγαριού ; ένα γέμισμα του φεγγαριού ; ένας χειμώνας, ένα καλοκαίρι; ένας χειμώνας, ένα καλοκαίρι;

μια ζωή; μια ζωή; μια αιωνιότητα; μια αιωνιότητα; Πόση άραγε;Πόση άραγε;΄Η μήπως το ΜΕΤΑ στερείται υποστάσεως΄Η μήπως το ΜΕΤΑ στερείται υποστάσεως

«Ζηλοφθονίες»«Ζηλοφθονίες»Μαλώνω τα πουλιάΜαλώνω τα πουλιάπου κελαηδούνεπου κελαηδούνεθέλω να αφιερωθώ θέλω να αφιερωθώ δεν με πονούνεδεν με πονούνε

Ζηλεύω τα πουλιάΖηλεύω τα πουλιάστις σκιέρες σαν ορμούνεστις σκιέρες σαν ορμούνεθέλω να απομονωθώ θέλω να απομονωθώ και μ’ αποσπούνεκαι μ’ αποσπούνε

Φθονάω τις γλυκές λαλιές Φθονάω τις γλυκές λαλιές του Μάη μελωδίεςτου Μάη μελωδίεςτου κήπου τόσες πινελιέςτου κήπου τόσες πινελιέςαθαύμαστες να μένουν ομορφιές αθαύμαστες να μένουν ομορφιές

Παρά τη λίμνηΠαρά τη λίμνηΣ’ ατενίζω που ‘χειςΣ’ ατενίζω που ‘χειςπια στερέψει πια στερέψει παρακολουθώ αγωνιωδώς παρακολουθώ αγωνιωδώς που σου σκάβουν που σου σκάβουν τα σπλάχνα τα σπλάχνα για τσιμεντότοιχους ...για τσιμεντότοιχους ...σε βλέπω σιμά που χάνεσαι σε βλέπω σιμά που χάνεσαι και υποφέρωκαι υποφέρωΤο φεγγάρι που θ’ ανταμώνω πια;Το φεγγάρι που θ’ ανταμώνω πια;

ΔίστιχαΔίστιχαΑκόμα και όταν πέθαινα Ακόμα και όταν πέθαινα δεν ήσουνα εκείδεν ήσουνα εκείΑποχαιρετούσα άλλουςΑποχαιρετούσα άλλουςμε πληγωμένη την ψυχήμε πληγωμένη την ψυχή

******Ήθελα μόνο λίγη εμψύχωσηΉθελα μόνο λίγη εμψύχωσημοναχά αυτόμοναχά αυτόΔεν ήξερα πως ήτανε Δεν ήξερα πως ήτανε τόσο ανώφελοτόσο ανώφελο

******Φύγε απ’ τη σκέψη μουΦύγε απ’ τη σκέψη μουφύγε μακριάφύγε μακριάθέλω να διαβάσω θέλω να διαβάσω είναι πια αργάείναι πια αργά

******Μια περιδιάβαση στην ακρογιαλιά Μια περιδιάβαση στην ακρογιαλιά να αφουγκραστώ το φλοίσβο να αφουγκραστώ το φλοίσβο των κυμάτων των κυμάτων πόσο νοστάλγησα... !πόσο νοστάλγησα... !

******Παίρνω το θάρρος μιαν ευχήΠαίρνω το θάρρος μιαν ευχήγλυκά να διαλαλήσω γλυκά να διαλαλήσω από τα βάθη της ψυχής από τα βάθη της ψυχής μύρια καλά και αγαπητά μύρια καλά και αγαπητά να μπόραγα να σας χαρίσωνα μπόραγα να σας χαρίσω

******ΧρόνοςΧρόνος

Θέλω να φωνάξω,Θέλω να φωνάξω,μα τι να πω;μα τι να πω;Θέλω να κλάψω,Θέλω να κλάψω,μα δεν έχω καιρόμα δεν έχω καιρό******Γράφεις σε στιγμέςΓράφεις σε στιγμές υπέρτατης χαράς ήυπέρτατης χαράς ήυπέρτατης λύπηςυπέρτατης λύπηςΠοτέ σε ήπιες καταστάσειςΠοτέ σε ήπιες καταστάσεις

Στόματα που λεν ασυναρτησίεςδεν θέλω πια να ακούωούτε και να βλέπω μάτια γεμάτα ειρωνείες ***Απόψε που ‘δα το φεγγάρι...Απόψε που ‘δα το φεγγάρι...Μη μου κρύβεσαι θλιμμένοΜη μου κρύβεσαι θλιμμένοΤι να πω εγώ καϋμένο;Τι να πω εγώ καϋμένο; ******Που να τα πω τ’ ανείπωτα;Ποιος θέλει να τ’ ακούσει;Βαριά είναι και δε χωρούν,μηδέ να φορτωθούσι ***Ψιχαλίζει έξω καθώς και στην ψυχή μου Στάσου ψιχάδι λίγο να περάσω ... ***Να με αγαπούν και να με εμπνέουνΝα αγαπώ ...... Πιότερο ***Στο βλέμμα του παιδιού...Δράκοντας θυμώνει,ουρλιάζει, με φλόγες ξεθυμαίνει Σύννεφο τούτο το πρωινότου Γενάρη ***

Γράφω...Μια λυτρωτική ψυχική ανάγκη

Ένα πρωινό

Σε ποιο κάστρο σουνα ‘ναι θρονιασμένοι οι Θεοίτούτο το πρωινό που δακρύζεις;Σε ποια αυλακωμένα σύννεφανα σέρνουν τ’ άλογα τις άμαξες αρχόντωνκαι που οι χωρικοί τ’ άροτρά τους;

Στο συναπάντημά μας κρατούσα κόκκινα κρίνα

στην αγκαλιά μου μα στην καρδιά μου

νεκρά πουλιάστις τρεις

Συ δες αναστήθηκαν!

Μυριάκριβη μου Συντροφιά

Με χρώματα πορτοκαλιάείσαι ζωγραφισμένο

σαν μυριάκριβο φλουρί στον ουρανό ‘σαι στολισμένο

Μονάκριβα σου ψιθυρίζω μυστικάμέσα απ’ την καρδιά μου

έχω παθήματα πολλάεσύ ‘σαι η συντροφιά μου

Για χάρη σου ...

Πόσo πουλάς το χαμόγελό σου;Πόσο πουλάς το χείλι το δικό

σου;Στην τσέπη δεν έχω θησαυρό

για να σε ξεπληρώσω,πρέπει εγώ να πουληθώ για να σε ξεχρεώσω

Μονάχα μήνα μουΜονάχα μήνα μου

Αν ποτέ νιώσεις μοναξιάΑν ποτέ νιώσεις μοναξιάμήνα μου και θα ‘ρθωμήνα μου και θα ‘ρθωστην αγκαλιά σου αγάπη μουστην αγκαλιά σου αγάπη μουνα γείρω να πλαγιάσωνα γείρω να πλαγιάσωΤα όμορφα τα μάτια σουΤα όμορφα τα μάτια σουθα γύρω να φιλήσωθα γύρω να φιλήσωκαι ένα πλατύ χαμόγελο και ένα πλατύ χαμόγελο γλυκά να σου χαρίσωγλυκά να σου χαρίσω

Σε καλημερίζωπριν ακόμα τα βλέφαρα μου ανοίξω

Σε καλημερίζω ξημερώματα σαν αφουγκράζομαι

νωρίς τον κελαηδισμό των σπουργιτιώνστο ολάνθιστο μπαλκόνι, στη γέρικη

ελιά-πόσα θα ‘χει τούτη συναπαντήσει

αιώνες τώρα οδοιπόρος στους αγώνες των στρατηλάτων και των πετούμενων

ονείρων; -Σε χαιρετώ ολημερίς

κι΄ εύχομαι ανθόσπαρτα μονοπάτια οι μέρες

κι’ οι νύχτες σου φωτισμένοι να ΄ναι δρόμοι

Και σαν ο Δίας κι’ η Αφροδίτη γαργαλίζουν το μισόφωτο φεγγάρι

σε καληνυχτίζωμ’ αγάπη περισσή,

πλημμυρισμένη ροδανθούςκατακλυσμένη η σκέψη μου

στο είναι Σου.

Σ΄ ευχαριστώ που σε γνώρισα

Είναι εξαίσιο το συναίσθημα να γνωρίζεις υπέροχους και μορφωμένους ΑνθρώπουςΑνθρώπους με "Α" κεφαλαίο,ένα κράμα ασύλληπτης αξίας.Δεν λέω για τους απλούς, απλοϊκούς ανθρώπινους χαρακτήρες,"τους αμόρφωτους",υποκλίνομαι και σ' αυτούς μπροστά.Μην τυχόν όμως συναντήσω υποτιθέμενους μορφωμένους χωρίς την παραμικρή κοινωνική μόρφωση Αυτοί μοιάζουν με άγρια θηρία, βόμβες έτοιμες να εκραγούνΗ απανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο.Χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη "επιστημονική" τους "μόρφωση"για να δείξουν τον κτηνώδη χαρακτήρα τους.Αυτούς λοιπόν αηδιάζω και σιχαίνομαι...

Αγγελικά πλασμένοι...

Χαρακτηρισμοί

Ψυχολογία ενός εφήβουΆνθρωπος με «Α»

κεφαλαίοπου πιστεύει στην

ομορφιά και αγαπά την τέχνηΕίθε ...

Θέλω να ‘μαι ο ήλιοςΘέλω να ‘μαι ο ήλιοςνα ξεδιπλώνω τα πέταλά σουνα ξεδιπλώνω τα πέταλά σουΘέλω να ‘μαι φυλακτόΘέλω να ‘μαι φυλακτόστα όνειρά σουστα όνειρά σουΟπτασία Οπτασία στις γλυκές σου αναμνήσειςστις γλυκές σου αναμνήσειςΜια θέση βασική Μια θέση βασική στο χώρο της καρδιάς σουστο χώρο της καρδιάς σουΣτο ξύπνημά σου Στο ξύπνημά σου η πρώτη η σκηνήη πρώτη η σκηνήΣτο τραγούδι σουΣτο τραγούδι σουεγώ η αφορμήεγώ η αφορμήΑγάπη Αγάπη η παντοτινήη παντοτινή

Η αγάπηΗ αγάπηκάνει τη ζωή καλύτερη και μακρύτερηκάνει τη ζωή καλύτερη και μακρύτερη

Επιλέγεις συχνά καινούργια μονοπάτια

ακολουθείς δρόμους πρωτόγνωρους

δεν χορταίνεις δεν ικανοποιείσαι κουράζεσαι στα ίδια

αγριεύεις Δεν «προκόβεις πουθενά»...

Νιώθεις δυστυχία...Έλλειψη αγάπης...

Δεν υπάρχει σιγουριά...Επέστρεψε, αν θες, στη βάση σου

Σε περιμένει...

Στα 18 τους κάποτε πέθαιναν για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,τώρα καπνίζουν,ευτύχημα αν είναι «αθώο» τσιγάροΣτα 18 τους κάποτε έγραφαν ύμνους για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,τώρα λερώνουν τους σχολικούς τοίχους,αναλώνουν τη σχολική περιουσίαμη έχοντας ουσιαστική ενασχόλησηΚάποτε μαθητές ήταν το δεξί χέρι των γονιώνστις γεωργοκτηνοτροφικές τους εργασίεςΤώρα είναι με το χέρι στην τσέπη για άκοπο χαρτζιλίκι για τις απογευματοβραδινές εξόδούς τουςΚάποτε...Τώρα… ; ; ;

Η ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ

Ως προς τα που να βρίσκεται άραγε η Ιθάκη Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ;Με παρέσυρε ο ΛεβάντεςΜε ταρακούνησε ο ΖέφυροςΜε άρπαξε κάποτε ο Γαρμπής - που μου συστήθηκε πειραχτικά πως του αρέσει να ακούει και στο κάλεσμα Λίβας –κι ύστερα ο κυκλώνας με κατακρεούργησε στη δίνη της Τραμουντάναςμε … πονηριά …με την άπλετη βοήθεια του Μαΐστρου και του Γραίγουκαι ο Σορόκος με μαεστρίαμε Σειρήνες οπτικά ανύπαρκτες με παρέσυρε στου Νότου τα δεσμάΓια 20 χρόνια τώραστον ίδιο ανατριχιαστικό τόνοΣε κάθε μάχη απαράλλακτες οι σκηνές του παιχνιδιού (σαν ταινία … αρχαίας τραγωδίας, με μπόλικη πλοκή, απαράμιλλη αγωνία, τραγική ειρωνεία)να διαπερνούν μπροστά από τα μάτια μου να διαπομπεύουν το Είναι μουΣαν στο τέλος να πρωταγωνιστώ σε αρχαία κωμωδίαμε βεβηλωμένη την ψυχή 20 ολόκληρα χρόνια ...

Μην με λυπάσαι Μην με λυπάσαι αγάπησε με αγάπησε με Μην νιώθεις οίκτοΜην νιώθεις οίκτοάπλωσε το χέρι σουάπλωσε το χέρι σουνα σε ακολουθώνα σε ακολουθώΣ’ αγαπώ...Σ’ αγαπώ...Μάθε με τα πρέπειΜάθε με τα πρέπειμην μου λες όχι μην μου λες όχι σε παρακαλώ...σε παρακαλώ...Η ζωή μου σου ανήκειΗ ζωή μου σου ανήκειθα ‘σαι οδηγόςθα ‘σαι οδηγός

Αναγκαζόμαστε ...Αναγκαζόμαστε ...

Αναγκαζόμαστε συχνά, Αναγκαζόμαστε συχνά, όπως η μοίρα ορίζει,όπως η μοίρα ορίζει,να συναναστρεφόμαστε να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους άσχημουςμε ανθρώπους άσχημουςκαι κακεντρεχείς και κακεντρεχείς που μας βασανίζουν το είναι μας,που μας βασανίζουν το είναι μας,την ύπαρξή μας, την ύπαρξή μας, και είναι πάλι φορέςκαι είναι πάλι φορέςπου πλάσματα στοργικά που πλάσματα στοργικά και γεμάτα ψυχική καλοσύνη και ευπρέπειακαι γεμάτα ψυχική καλοσύνη και ευπρέπειααναγκαζόμαστε να τ’ αποχωριζόμαστε,αναγκαζόμαστε να τ’ αποχωριζόμαστε,να ζούμε μακριά. να ζούμε μακριά. Μα ας είναι βαθιά στα τρίσβαθα της ψυχής μας φυλαγμένα, Μα ας είναι βαθιά στα τρίσβαθα της ψυχής μας φυλαγμένα, ως πολύτιμοι θησαυροί, οι παλιές καλές μέρες ως πολύτιμοι θησαυροί, οι παλιές καλές μέρες της συναναστροφής μαςτης συναναστροφής μαςκαι της ευμάρειας της ψυχής μαςκαι της ευμάρειας της ψυχής μαςοι δικές τους μορφέςοι δικές τους μορφές

Μικρά ... μα μεγάλα ...Μικρά ... μα μεγάλα ...

Ευτυχία σε μια αγάπηΕυτυχία σε μια αγάπηείναι να σκέφτεται είναι να σκέφτεται ο άλλος για σένα ο άλλος για σένα πριν από σένα!πριν από σένα!

******Σε θαυμάζω Σε θαυμάζω Σ’ αγαπώΣ’ αγαπώΣε λατρεύωΣε λατρεύωΠου αγωνίζεσαιΠου αγωνίζεσαιΠου πολεμάςΠου πολεμάςΠου νικάς … !Που νικάς … !

******

Όταν αφήνεις κάτι άσχημο Όταν αφήνεις κάτι άσχημο να φύγει να φύγει Παραχωρείς θέση στο μυαλό σουΠαραχωρείς θέση στο μυαλό σουγια κάτι ευχάριστογια κάτι ευχάριστο

Κι’ αν δεν γράψω δεν προχωρώΚι’ αν δεν γράψω δεν προχωρώΚι’ αν προχωρώ είναι που γράφωΚι’ αν προχωρώ είναι που γράφω

.........σκέψεις...................σκέψεις..........

******Βαθκιά μες την ψυσιήν Βαθκιά μες την ψυσιήν λαλώ σου να κοιτάξειςλαλώ σου να κοιτάξεις1Χ2 μέτρα γης1Χ2 μέτρα γηςμόνον ένα πιάσειςμόνον ένα πιάσειςΤζιαι νάκκον υστερότερα Τζιαι νάκκον υστερότερα με τούτη εν σ’ ανήκει με τούτη εν σ’ ανήκει Φκάλλουσε τζιαι άλλον βάλλουσινΦκάλλουσε τζιαι άλλον βάλλουσιντζιαι ούτε που σ’ αρωτούσιντζιαι ούτε που σ’ αρωτούσιν

******Ακούω πως ...δεν είναι καιρός τώραΜα όσο κι΄ αν αυτό συγχύζει, λέω πως ... δεν είναι ποτέ αργά

***

Όσες μαργαρίτες κι αν μαδήσωμου λεν δεν μ' αγαπάςκοίτα με πια λίγο φτάνει γιατί όλο με πονάς;

Τι γύρευες σπουργίτι;

Τι γύρευεςμικρό σπουργίτι

κείνο το θλιβερό απόγευμαστον ηλιακό της Αγιάς Παρασκευής;

Kείνη την ώρα του σούρουπου,τι γύρευες, παράωρα;

Φαινόσουν τόσο ανήσυχο κείνη την πονεμένη ώρα,

μα και φερόσουν τόσο παράξενα...Μήπως κουβαλούσες

μια ψυχούλα που ‘φεύγε παράκαιρα και τώρα γύριζε να πει το στερνό αντίο;Μήπως για να αποχαιρετήσει στερνή φορά

τους αγαπημένους;Παράξενη αλήθεια η παρουσία σου

κείνη την πικρή ώρα του σούρουπου στον ηλιακόΣυ θα ‘πρεπε από ώρα τώρα να κουρνιάζεις

στην περίτεχνη φωλιά σουΆλλη μια μάνα θ’ ανησυχεί ...

Μην κλάψει ...Μην αργείς ...

Με την ευκαιρία:Με την ευκαιρία:- - Γιατί με το γράψιμο να μην απολαύσω Γιατί με το γράψιμο να μην απολαύσω δεύτερη φορά δεύτερη φορά αυτό το θέαμα ...αυτό το θέαμα ...;;

... Θέαμα ωραίο αντικρίζουν σήμερα τα μάτια μου ... Θέαμα ωραίο αντικρίζουν σήμερα τα μάτια μου αλήθεια: ΒΡΟΧΗ !αλήθεια: ΒΡΟΧΗ !οι στάλες αδρές οι στάλες αδρές τις ακούω που πέφτουν στο χώμα,τις ακούω που πέφτουν στο χώμα,που ορμούν στα τζάμια,που ορμούν στα τζάμια,που χαστουκίζουν τα κεραμίδια της στέγηςπου χαστουκίζουν τα κεραμίδια της στέγηςπου τις πλευρίζουν οι τροχοί των αυτοκινήτων που τις πλευρίζουν οι τροχοί των αυτοκινήτων στο μαυριδερό κράμα της ασφάλτου,στο μαυριδερό κράμα της ασφάλτου,τις βλέπω που γαργαλίζουν νοεράτις βλέπω που γαργαλίζουν νοεράτα φυλλαράκια της πετούνιας στον ανθώνα, τα φυλλαράκια της πετούνιας στον ανθώνα, που καταβρέχουν το ζωηρό παιδί που καταβρέχουν το ζωηρό παιδί που τρέχει ανάμεσα τους για να τις βαστάξει ευλαβικά,που τρέχει ανάμεσα τους για να τις βαστάξει ευλαβικά,για λίγο, στις τρυφερές παλάμες του για λίγο, στις τρυφερές παλάμες του που ... που ... υπάρχουν πολλά ... που ...υπάρχουν πολλά ... που ...Μα ας χαρώ τώρα τούτη τη θεσπέσια μελωδία της ουράνιας σπονδής, Μα ας χαρώ τώρα τούτη τη θεσπέσια μελωδία της ουράνιας σπονδής, της θεϊκής αγάπης της θεϊκής αγάπης την επουράνια προσφοράτην επουράνια προσφορά

Στο μπαλκόνι του Παραδείσου

Καθώς γεννιόσουνα σε φωτογράφισακαθώς ο θόλος τ΄ Αϊ - Γιώργη καθρεφτίστηκε στο μαλαματένιο σου οβολόσε θαύμασακαθώς το ψύχος του Γενάρη μου χαστούκιζε τα μάγουλασ' αγαπούσαΌπως πάντα ...κι΄ αρμένιζα μαζί σου ...εις του ουρανού τα πέλαγα ...

Μια αγκαλιά λευκή

Στην αγκαλιά σουονειρεύομαι τα βράδια

ονείρατα πολλάΤης μέρας, της νυχτούς, του φωτός και του σκότους

Εκεί στην ολόλευκη αγκαλιά σουνα με νανουρίζει γλυκά, όπως και τα μικρά παιδιά

Τ’ αστέρια δεν έχουν τελειωμό Χαλώ τη συμφωνία μαζί τους Κάθε αστροφεγγιά ζαλίζομαι Λειψοί μένουν οι αριθμοί Αχ! Κι αυτά που το σκάνεκαθώς και η καρδιά μου

Πίνω ποτό, πίνω ρακίεσένα να ξεχνάω

μα κι αν όλη η θάλασσα ήταν κρασίεσένα πάλι θ’ αγαπάωΚι αν ήσουνα πετούμενοθα ‘μουνα πεταλούδα

να μ’ έπαιρνες περίπατο να σ’ έραινα λουλούδια

Παράπονο μουΠαράπονο μου

Τούτο τ’ αστέρι το λαμπρόΤούτο τ’ αστέρι το λαμπρόφέγγει όλους τους δρόμουςφέγγει όλους τους δρόμουςστέκομαι ‘γω και αναπολώστέκομαι ‘γω και αναπολώτους περασμένους χρόνουςτους περασμένους χρόνουςΠροσεύχομαι να ‘σαι καλάΠροσεύχομαι να ‘σαι καλάκι’ ας με ‘χεις πια ξεχάσεικι’ ας με ‘χεις πια ξεχάσεικαμάρι μου διάβαινε μπροστάκαμάρι μου διάβαινε μπροστάστο φως που ‘χει χαράξειστο φως που ‘χει χαράξειΠάντοτε να ‘σαι νικητής Πάντοτε να ‘σαι νικητής στα ξένα όπου να ‘σαιστα ξένα όπου να ‘σαιμα ποτέ σου μην ξεχνάς μα ποτέ σου μην ξεχνάς αυτούς που σ’ αγαπάνεαυτούς που σ’ αγαπάνε

Ζεστό ψωμίζυμωμένο

με προζύμι την αγάπηΖεστό ψωμί

Φουρνισμένο Στο φούρνο της αυλής

Τον παραδοσιακόΨωμί αφράτο

Που τρώνε τα παιδιά και ημερεύουν

και θέλουν να φιλούν τα χέριατα σκληρά δουλεμένα

της στοργικής γιαγιάςκι’ εύχονται να υπάρχει πάντα

τούτο το ψωμί της αγάπης΄Ηρθε ο καιρός να φιλάνε

και λίγο τη μάναμην τους φύγει κι’ αυτήκαι ποιος θα πλάθει

μετά την ζυμωτή αγάπη;

Προσευχή!Προσευχή!

Τάσσω Σου ΧρυσοσώτηρεΤάσσω Σου ΧρυσοσώτηρεΔώρα με παρακάλιαΔώρα με παρακάλιαβοήθα μας βοήθα μας τζιαι θα Σε δοξολογώτζιαι θα Σε δοξολογώπάντα με γεμάτα αγκάλιαπάντα με γεμάτα αγκάλιαΠλάσματα που πασκίζουσιν Πλάσματα που πασκίζουσιν ποττέ με τα ξεχάνειςποττέ με τα ξεχάνειςβάλε Θεέ μου βούληση βάλε Θεέ μου βούληση Εμπρός να προχωρούσινΕμπρός να προχωρούσιντζιαι προκοπήν πάντα να θωρούσιντζιαι προκοπήν πάντα να θωρούσιν

Δεν θέλω χιόνι, θέλω μόνο εσένανα ζεσταίνεις

την παγωμένη μου καρδιάΔεν θέλω βροχή,

θέλω μόνο να αντικρίζω το βλέμμα σου να με καθοδηγεί

στην πονεμένη μου πορεία

Μάνα

Όταν εσύ δεν χόρταινεςεγώ δεν πεινούσα

παρά μόνο σου ‘δινακαι το δικό μου μερτικό

Σε χαιρόμουνα καρδιά μου λυγερή

Να ‘ξερες πόσο!

ΥΠΟΜΟΝΗ

Κλείσε τα μάτια μην θωρούν,τ' αυτιά να μην ακούνε

Σφίξε τα χείλη να μην πουνλόγια που να πονούνε

Κράτα τα χέρια σταυρωτά στο μέρος της καρδιάς σουΚάνε κρυφά μια προσευχή

για παρηγοριά σου

Όνειρο αγαπημένο

Πάρε με ύπνε, πάρε μεψηλά ταξίδεψέ με

να πάω 'κείθε που πονώγοργά περπάτησέ με

να δω ματιές αγαπητέςγλυκιές που στάζουν μέλινα νιώσω αγκάλες ανοικτέςπου ν' αγναντεύουν ταίριΠάρε με έστω μια στιγμή και ΄γω θα στο χρωστάωθα σου χαρίσω τη ζωή

που τόσο αγαπάω

Πόσα χωράει τούτο το παράθυρο;Λεμονιές, μανταρινιές, πορτοκαλιές

Σειρές οι καλαμιώνεςΚι’ η γιαγιά η συκαμινιά

με την εγγονή της Κι οι αιώνιες ιέρειες ελιές

Κι’ η ‘μυγδαλιά νυφούλαπαρανυφάκια οι ροδακινιές

την πλαισιώνουνΚι’ οι συκιές, οι μεσπιλιές κατόπιν

Το περιβόλι σαν στρατώνας οι ροδιές οι χαμηλοβλεπούσες

στρατιώτες πιστοί, πειθαρχημένοιΝα και μια καρυδιά

που δεν μας καταδέχεται καιρό τώρα περήφανη

Και τούτο το στάρι γύρω-γύρω πράσινο χαλί να χασμουριούνται τα ζα

και να ονειροπολούνκαι τα πετούμενα

να τιτιβίζουν χαρμόσυνα μηνύματαΠιο ‘κει οι ανεμόμυλοι παραστάτες

και τα καμπαναριά οδηγοί της σκέψης και της ψυχής

Πόση αρμονία χωρεί τούτο το παραθύρι Πόση ηρεμία!!

Στο δρόμο για το γυρισμό... ή του αποχωρισμού το δρόμο

…έγραφα για σένα

Γρήγορα οι σκέψεις εκφράστηκαν και έγιναν στίχοι

ομοιοκατάληκτοι Για σένα χωριουδάκι

για σένα σκλαβωμένη ύπαρξη των πολλών χρόνων

και των πικρών λυγμώνπου ακόμα έχεις το θάρρος

κι’ αγναντεύεις προσμένοντας τη γλαυκή θάλασσα

του Βορράνα φέρει Ειρήνη και Ελευθερία

τούτη τη φορά

Πάσχα ... Προσμονή Σ' αγαπάω Μάρτη

με τα χρώματα και τ' αρώματά σουμε τις μαργαρίτες και τις πασχαλιές σουΚαι σένα Απρίλη με τα λεμονόδεντρά σουτις ανθισμένες μοσχομυριστές αυλέςΤα σπαρτά μες τους αγρούς να περιμένουν αγκαλιέςκαι να ευωδιάζουν τους αιθέρες με τις πλανεύτρες μυρωδιέςΤα παιδάκια αναμένουν με ενθουσιασμόνα φτιάξουν τις κουλούρες τις παραδοσιακέςκαι να ψήσουν τις φλαούνες στης γιαγιάς τους τις πλατιές αυλέςΟι νιοι να αγκαλιάσουν αγάπες, τις αληθινέςκι οι γερόντοι να γυρίσουν στις παλιές τους γειτονιές... σαν τότε στο χωριό τους, στου Πενταδάκτυλου τις βορινές πλαγιές ...

Σ’ αγαπάω φεγγαράκιΘαρρώ απόψε

πως μου κλείνειςτο ματάκι

Μήνυμα θέλω να στείλειςστην αγάπη μου εκείνη

που ‘ναι τώρα μακριά μουκαι πονάει η καρδιά μου

Η ποίηση …είναι χημεία

είναι τέχνη

είναι ζωγραφική

είναι η ψυχή μου!