YANCA Almeida

DANA

Bao

ALEJAN-

DRO Bermúdez

FERNAN-

DO Costa

ENRIQUE Fornos

NOEMÍ Iglesias

LAURA Sabujo

TANIA

Villamor

ANA de la

Iglesia

ANDRÉS Domínguez

CÉSAR Vargas

NATALIA Vargas

ALBERTO

García

LOIS

Cambeiro

María Pilar Jiménez Aleixandre

Naceu en Madrid en 1947 e di que bota de

menos todos os lugares nos que viviu: Ceuta,

Doña Mencía (en Córdoba), Madrid e Vigo a

onde chegou en 1973. Desde entonces vive en Galicia, agora en Santiago de Compostela, onde

traballa como profesora na Universidade.

Estudiou Bioloxía, foi profesora de Ciencias Naturais nun

Instituto durante doce anos, escribindo numerosos libros e artigos

sobre a ensinanza das ciencias.

Aínda que empezou a escribir (relatos sobre vampiros) mentres estudiaba na facultade, tardou bastante en publicar A Formiga

coxa, a súa primeira novela infantil, en 1989. Despois seguiron

outras novelas, tanto dirixidas ao público xuvenil, como ao adulto, así como poesía e colaboraciones en diversas revistas.

Recibiu numerosos premios, entre eles o Premio Merlín de

literatura infantil 1994 por A Expedición do Pacífico. Outras obras premiadas son Desaforados Muños, O Trasno de

Alqueidón, A Compañía clandestina de contrapublicidade y

Catálogo de velenos.

A expedición do Pacífico

Nos tempos axitados da revolución ‘Gloriosa’, de 1868, Emilia Goianes, unha moza de Fisterra de 12 anos, cólase de polizón na goleta Resolución que vai ás selvas americanas para a Expedición Científica do Pacífico. Aficionada á Zooloxía, agóchase no camarote do seu irmán Andrés, zoólogo, que a descubre e acepta que vaia, pese a ser muller... Córtalle o pelo e a presenta como o seu irmán. Na expedición ían mariñeiros e outros pasaxeiros coa misión de estreitar as relacións de España con Latinoamérica. Eran máis de douscentos nos tres barcos que a formaban. Os responsables da investigación científica eran oito notables científicos naturalistas, ademáis dun debuxante e fotógrafo en placas de vidro. A viaxe polo continente resulta rico en descubrimentos científicos pero tamén moi perigoso. Descobren

exemplares interesantes no archipiélago de Cabo Verde, onde un alacrán picou al médico. A moza está a punto de caer ao mar nun temporal, salvándoa o botánico cordobés e cronista da expedición Diego Vargas. Na selva amazónica quedan impresionados con tantos animais curiosos, e mesmo ven unha fila kilométrica de formigas da marabunta. Bajando ao sur ven baleas e non conseguen cruzar polo estreito de Magalhaes ao Pacífico, polo que pasan polo Cabo de Hornos. Están en Chile, Perú, Guatemala, Panamá e viaxan polo Amazonas ata chegar a Belem, onde se descobre que é unha muller. Así comeza a súa relación con Diego Vargas que xa sospeitaba que era unha muller. No Epílogo, a autora comenta que a expedición existiu en realidade.

Agustín Agra (Noia, 1966) é profesor de

Bioloxía. Comezou a escribir en 2003. No

ano 2006, gañou o primeiro premio Merlín de

literatura infantil. Ten publicadas varias

novelas como O tesouro da Lagoa de Reid’ls; Cazaría

salvaxe ou O recendo das mimosas.

Cazaría salvaxe, de Agustín Agra

O libro Cazaría salvaxe, de Agustín Agra Barreiro, é unha novela de terror, misterio, bruxaría e fantasía, que trata sobre o escuro, o sobrehumano, a morte… Foi publicado en Vigo no 2008 pola editorial Xerais dentro da colección «Fóra de xogo».

Nel, Mario Gallardo, o narrador e persoaxe, conta a historia de Wotan, o Demo Negro. Relata como este saía cazar dacabalo, nas noites de inverno, dende o Mundo Subterráneo, cos seus cans diabólicos que perseguen e degoan todo o que atopan. Facíao cada ano, ao chegar o outono, e sempre se sucedían os mesmos pasos: víanse unhas luces no horizonte, que non desaparecían co amencer; aparecía unha espesa borraxeira que cubría campos, leiras, lugares e aldeas; comezaba unha persistente poalla; os animais alterábanse fortemente, berrando e correndo para onde podían; comezaba, tamén, a tronar; e pasaba a traxedia… Escapar era practicamente imposíbel.

A pesar de que había certos momentos da historia que me parecían algo macabros e incluso tráxicos, o libro gustome moito. Produce unha axeitada intriga no lector ata o final. Recomendaríallo a calquera persoa á que lle gusten as novelas de terror e fantasía, e a todo aquel que teña interese polas historias relacionadas coa morte e o sobrenatural.

Xaquín Queiruga Viqueira (4ºA)

(Texto tomado de: http://etikeles.blogaliza.org/2011/05/04/cazaria-

salvaxe-de-agustin-agra/)

XABIER P. DOCAMPO (Rábade, 1946)

Deuse a coñecer como narrador en 1986 coa novela O misterio

das badaladas e coa colección de relatos Cun ollo aberto e

outro sen cerrar.

Dende entonces publicou numerosas obras: A chave das noces; A nena de auga e

o príncipe de lume; O armario novo de Rubén; A casa do porco bravo e Roxelio

e a couza; O país durminte; Cando petan na porta pola noite; Adelaida,

Henrique e demais familia; O pazo baleiro; ¡Estampado! (1998),Un conto de

tres noites, etc.

Recibiu entre outros o Premio Nacional de Literatura infantil e xuvenil. Tamén e

recoñecido como un excelenta narrador oral.

A casa da luz

Alicia é unha rapaza traviesa de moi bo corazón, que quere descubrir as cousas por si mesma. Cos seus catro amigos (Álvaro, Aida, Anxo e Alba) está a construír unha cabaña de xesta e paus no Campo da Igrexa de Eiravella. Pumariño, un home duns setenta anos, que só fala mediante debuxos e xestos, ofrécese para axudalos. Desde pequeno Pumariño está un pouco trastornado, por ter presenciado a morte do seu pai na guerra. Gústalle desfacer muros buscando un pucheiro con ouro que di ocultou seu pai.

Os adultos nos queren que os nenos de traten con el. Pero, animados por Alicia, os nenos acompáñano á súa casa onde comparte con eles os seus secretos -garda reloxos, chaves que atopou nos muros e fermosos debuxos, así como unha figura de San Paio-.

Un día Pumariño lévaos a unha casa misteriosa na que hai moitos cadros pintados nos que se pode entrar. Cada un dos nenos entre nun dos cadros, mentres están neles o tempo detense. Ao día seguinte os cadros da casa variaron. Todos entran no mesmo cadro, que representa unha estructura laberíntica e chegan a unha estrana cidade na que viven diferentes aventuras antes de poder regresar.

FICHA TÉCNICA:

Título: A casa da luz

Director: Carlos Amil Serantes

País: España

Ano 2008

Duración 90 min.

Xénero Aventuras, Ficción

Producción: Vimbio Filmes Idade: Todos os públicos.

Reparto: Agustina Bentos, Sheila Carbia, Jorge

Taboada, Javier López, Claudia Peña, Antón

Sampedro, Gustavo Pernas, Xosé Manuel Oliveira,

Susana Dans, Antonio Mourelos, Cándido Pazo, Xulio

Lago, Camilo Rodríguez.

FERNANDO LALANA

Nació en Zaragoza, en 1958. Es

licenciado en Derecho. En 1981 quedó

finalista del Premio El Barco de Vapor

con “El secreto de la arboleda”. Desde

entonces, se dedica a la escritura. Es

autor de más de un centenar de libros

por los que ha recibido importantes premios: el

Nacional de Literatura y, más recientemente, el

Cervantes Chico por su trayectoria literaria. Es además

un gran apasionado del teatro y trabajó como actor,

director y técnico teatral durante dos décadas para

diversas compañías independependientes. En 1980

recibió el Premio Nacional de Interpretación Arcipreste

de Hita para teatro no profesional. Su obra “Morirás

en Chafarinas” ha sido llevada al cine por Pedro Olea.

LOS HIJOS DEL TRUENO

La novela es una divertida historia que critica la

solución gubernamental contra el fracaso escolar. Es su primera “novela de instituto”, en

ella, a través de personajes “paródicos y estrafalarios”, muestra la situación que se vive en los

institutos remanentes, centros que nacen como

solución gubernamental al

fracaso escolar. Se trata de centros donde se matricula el

alumnado sobrante después de que una ley contra el fracaso escolar obligue a que las aulas de todos los institutos sólo cuenten con 22 estudiantes.

Inspirado en la situación de los sobrantes y con la ayuda de José María Almárcegui, Lalana ha redactado las hazañas de un grupo que, lejos de asumir su papel de “fracasados por

decreto”, llegará a poner patas arriba a la mismísima Gerencia Nacional.

El autor quiere parodiar “las novelitas de instituto, que siempre se desarrollan en un centro educativo y que siempre hablan de los mismos problemas y dudas adolescentes”. Para llevar la contraria, Lalana escribe una “novela gamberra para gente joven”.

Hijos del trueno es su título número 81, un número récord para cualquier escritor. Lalana añade una posdata a tal cifra: “Hay que tener en

cuenta que yo dedico las 24 horas de todos los días de la

semana a escribir, que vivo sólo de esto y que paso toda la vida escribiendo y pergeñando historias”, asegura. Otro lujo añadido para cualquier escritor. Su fortuna le ha llevado además a disfrutar con su trabajo. “Me divierte escribir novela juvenil, es fresco y exige mayor sentido del ritmo y una viveza de diálogos que la novela adulta no reclama”, añade.

http://aula2.elmundo.es/aula/noticia.php/2004/06/04/aula1086279557.html